Τίτλος Πρωτοτύπου: The Minions of Midas by Jack London, UK, Pearson s Magazine, May 1901. ISBN: 978-618-5144-89-0 Εκδόσεις Vakxikon.gr Βιβλιοπωλείο του Βακχικόν Ασκληπιού 17, 106 80 Αθήνα τηλ. 210 3637867 info@vakxikon.gr ekdoseis.vakxikon.gr για την Ελληνική γλώσσα, 2016 Εκδόσεις Vakxikon.gr Σειρά: Βακχικόν Πεζά - 51 Πρώτη Έκδοση: Νοέμβριος 2016 Σχεδιασμός Έκδοσης & Εξωφύλλου: Vakxikon.gr
ΟΙ ΕΥΝΟΟΥΜΕΝΟΙ ΤΟΥ ΜΙΔΑ 3 Ο Γουέιντ Άτσελερ είναι νεκρός -αυτοκτόνησε. Θα ήταν αναληθές να ισχυριστεί κάποιος από τον στενό κύκλο των γνωστών του πως ήταν κάτι παντελώς αναπάντεχο και πάλι όμως, ούτε καν εμείς, οι πιο κοντινοί του άνθρωποι, δεν είχαμε συζητήσει ποτέ κάτι τέτοιο. Μάλλον είχαμε προετοιμαστεί για αυτό με κάποιον ακατανόητο υποσυνείδητο τρόπο. Πριν πραγματοποιηθεί ένα συμβάν, η πιθανότητά του δεν περνάει από το μυαλό μας μα όταν μάθαμε πως ήταν νεκρός, μας φάνηκε πως κάπως το είχαμε καταλάβει και το αναμέναμε συνεχώς. Κάτι που, αναλύοντάς το αναδρομικά, θα μπορούσαμε πολύ εύκολα να εξηγήσουμε με δεδομένο το ζήτημα που τον βασάνιζε. Χρησιμοποιώ το «βασάνιζε» εσκεμμένα. Νέος, εμφανίσιμος, με μια σίγουρη θέση ως το δεξί χέρι του Ίμπεν Χέιλ, του μεγιστάνα των σιδηροδρόμων, δεν υπήρχε λόγος να παραπονιέται για την τύχη της μοίρας του. Και όμως είχαμε παρατηρήσει το βλέμμα του να σμίγει και να θολώνει σαν από κάποια ενοχλητική έγνοια ή θλίψη που τον κατέτρωγε. Είχαμε παρατηρήσει τα πλούσια, μαύρα μαλλιά του να αδυνατίζουν και να ασημίζουν σαν χλωρό στάρι στον καύσωνα και την ξηρασία που κατακαίει τα πάντα. Ποιος μπορεί να ξεχάσει όταν στη μέση των ξεκαρδιστικών στιγμών που αποζητούσε προς το τέλος του όλο και πιο λυσσαλέα, ποιος μπορεί να ξεχάσει, επαναλαμβάνω, πόσο βαθιά αφαιρούταν και τις σκοτεινές διαθέσεις που βυθιζόταν; Κάτι τέτοιες στιγμές, όταν το κέφι έδινε και έπαιρνε και κορυφωνόταν, χωρίς καμία αφορμή, το βλέμμα του άδειαζε, συνοφρυωνόταν, καθώς πάλευε με σφιγμένα τα χέρια και στραβό το σαγόνι από σπασμούς με κάποιον άγνωστο κίνδυνο στην άκρη της αβύσσου. Δεν συζήτησε ποτέ για το τι τον βασάνιζε, ούτε και εμείς ήμασταν αδιάκριτοι για να ρωτήσουμε. Μα δεν θα
4 ΤΖΑΚ ΛΟΝΤΟΝ άλλαζε κάτι ακόμα και αν ανοίγαμε εμείς ή αυτός συζήτηση, η βοήθεια και η δύναμή μας δεν θα είχαν κανένα αποτέλεσμα. Όταν πέθανε ο Ίμπεν Χέιλ, του οποίου υπήρξε ιδιαίτερος γραμματέας, μάλλον όχι, σχεδόν θετός γιος του και ισότιμος συνεργάτης του, δεν μας συναναστρεφόταν πια. Όχι, όπως πλέον γνωρίζω, επειδή η συντροφιά μας του ήταν δυσάρεστη, μα επειδή το ζήτημα που τον βασάνιζε είχε μεγεθυνθεί τόσο που δεν μπορούσε να ανταποκριθεί στη χαρά μας ή να βρει ηρεμία μαζί μας. Δεν μπορούσαμε να κατανοήσουμε τότε γιατί συνέβαινε αυτό, καθώς όταν ανοίχτηκε η διαθήκη του Ίμπεν Χέιλ, κοινοποιήθηκε πως ήταν ο μόνος κληρονόμος των τόσων εκατομμυρίων του εργοδότη του, και προβλεπόταν σαφέστατα πως η τεράστια αυτή κληρονομιά τού παρεχόταν χωρίς καμία προϋπόθεση, δέσμευση ή περιορισμό στη διαχείρισή της. Ούτε μία μετοχή, ούτε καν μετρητά, δεν κληροδοτούνταν στους συγγενείς του εκλιπόντος. Όσο για τους συγγενείς πρώτου βαθμού, μια απροσδόκητη ρήτρα όριζε ξεκάθαρα πως ο Γουέιντ Άτσελερ θα παρείχε στη σύζυγο, τους υιούς και τις κόρες του Ίμπεν Χέιλ όποιο ποσό υπαγόρευε η κρίση του, όποτε θεωρούσε αυτός σκόπιμο. Αν είχε σημειωθεί κάποιο σκάνδαλο, ή αν οι γιοι του είχαν φανεί αμελείς ή άτακτοι, τότε ίσως και να υπήρχε ένα ίχνος λογικής σε αυτή την άκρως ασυνήθιστη πράξη όμως η ευτυχία του οίκου του Ίμπεν Χέιλ ήταν παροιμιώδης στην κοινωνία, και κάποιος θα έπρεπε να διανύσει τεράστιες αποστάσεις για να βρει πιο ενάρετους, μυαλωμένους, και φιλήσυχους απογόνους. Η δε σύζυγός του αποκαλούταν χαϊδευτικά -από όσους είχαν το θάρρος της στενής γνωριμίας- «Μητέρα κάθε αρετής». Περιττό να αναφερθεί πως η ακατανόητη διαθήκη ξεχάστηκε σύντομα όμως το απαιτητικό κοινό απογοητεύτηκε που δεν υπήρξε προσβολή της.
ΟΙ ΕΥΝΟΟΥΜΕΝΟΙ ΤΟΥ ΜΙΔΑ 5 Μόλις τις προάλλες ο Ίμπεν Χέιλ μεταφέρθηκε στο ευρύχωρο μαρμάρινο μαυσωλείο του. Και τώρα ο Γουέιντ Άτσελερ είναι νεκρός. Η είδηση τυπώθηκε στον πρωινό Τύπο. Μόλις έλαβα μέσω ταχυδρομείου μια επιστολή του, την οποία, προφανώς, έστειλε λίγο πριν βυθίσει τον εαυτό του στην αιωνιότητα. Η επιστολή αυτή, που βρίσκεται μπροστά μου, είναι μια ιδιόχειρη αφήγηση, με συνημμένα αρκετά αποκόμματα εφημερίδων και αντίγραφα επιστολών. Η πρωτότυπη επικοινωνία, όπως αναφέρει, βρίσκεται στα χέρια της αστυνομίας. Με παρακάλεσε, επίσης, ως προειδοποίηση στην κοινωνία απέναντι σε έναν τρομακτικό και διαβολικό κίνδυνο που απειλεί την ίδια της την ύπαρξη, να κοινοποιήσω τη φρικτή αυτή σειρά τραγωδιών με την οποία συνδέθηκε ακούσια. Σας παραθέτω εδώ το πλήρες κείμενο: Ήταν τον Αύγουστο του 1899, ακριβώς μετά την επιστροφή μου από τις θερινές διακοπές, όταν συνέβη το κακό. Δεν το γνωρίζαμε τότε, δεν είχαμε μάθει ακόμα να απασχολούμε το νου μας με τέτοιες απαίσιες πιθανότητες. Ο κύριος Χέιλ άνοιξε την επιστολή, τη διάβασε και την πέταξε στο γραφείο μου με ένα γελάκι. Αφού την περιεργάστηκα, γέλασα επίσης, λέγοντας: «κάποια φρικτή φάρσα, κύριε Χέιλ, και μάλιστα κακόγουστη». Oρίστε, καλέ μου Τζον, ένα ακριβές αντίγραφο της προαναφερθείσας επιστολής:
6 ΤΖΑΚ ΛΟΝΤΟΝ Έδρα των Ευνοούμενων του Μίδα 17η Αυγούστου 1899 Κύριον Ίμπεν Χέιλ, Βαρόνο του Χρήματος, Φίλτατε κύριε, επιθυμούμε να εκταμιεύσετε από οποιοδήποτε μέρος της τεράστιας περιουσίας σας θεωρείται εσείς απαραίτητο, σε μετρητά, είκοσι εκατομμύρια δολάρια. Το ποσό αυτό απαιτούμε να αποδώσετε σε εμάς ή τους εκπροσώπους μας. Παρατηρείτε πως δεν καθορίζουμε κάποια ακριβή χρονική στιγμή, καθώς δεν επιθυμούμε να σας βιάσουμε ως προς το θέμα αυτό. Θα μπορούσατε ακόμα, αν σας είναι ευκολότερο, να μας αποπληρώσετε σε δέκα, δεκαπέντε ή είκοσι δόσεις δεν θα δεχτούμε όμως κάποια δόση κάτω του ενός εκατομμυρίου. Τέλος τoυ δείγματος της έκδοσης Vakxikon.gr. Απολαύσατε το preview; Αγοράστε την έκδοση τώρα