Αριθμός 27 /2000 ΤΟ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ ΤΟΥ ΑΡΕΙΟΥ ΠΑΓΟΥ Α' Πολιτικό Τμήμα ΣΥΓΚΡΟΤΗΘΗΚΕ από τους Δικαστές: Γεώργιο Βελλή -Αντιπρόεδρο, Ανδρέα Κατσίφα, Κωνσταντίνο Κωστήρη, Πέτρο Κακκαλή και Δημήτριο Λινό, Αρεοπαγίτες. ΣΥΝΗΛΘΕ σε δημόσια συνεδρίαση στο Κατάστημά του, στις 20 Σεπτεμβρίο 1999, με την παρουσία και της γραμματέως Αλεξάνδρας Χαραλάμπους, για να δικάσει μεταξύ: Του αναιρεσείοντος:, κατοίκου Πειραιώς, ο οποίος εκπροσωπήθηκε από τον πληρεξούσιο δικηγόρο του Δημήτριο Στεφανάδη. Της αναιρεσίβλητης: κατοίκου Οίας Θήρας η οποία δεν παραστάθηκε. Η ένδικη διαφορά άρχισε με την από 9-4-1996 ανακοπή του ήδη αναιρεσείοντος που κατατέθηκε στο Μονομελές Πρωτοδικείο Νάξου. Εκδόθηκαν οι αποφάσεις 82/1996 του ίδιου Δικαστηρίου και 234/1998 του Εφετείου Αιγαίου. Την αναίρεση της τελευταίας αποφάσεως ζητεί ο αναιρεσείων με την από 3-9-1998 αίτησή του και τους από 5-7-1999 πρόσθετους λόγους αυτής. Κατά τη συζήτηση της υποθέσεως αυτής, παραστάθηκε μόνον ο αναιρεσείων, όπως σημειώνεται πιο πάνω, ο εισηγητής Αρεοπαγίτης Πέτρος Κακκαλής ανέγνωσε την από 1-9-1999 έκθεσή του, με την οποία εισηγήθηκε την παραδοχή της κρινόμενης αιτήσεως αναιρέσεως και των προσθέτων λόγων αυτής. Ο πληρεξούσιος του αναιρεσείοντος ζήτησε την παραδοχή της αιτήσεως και των προσθέτων λόγων και την καταδίκη της αντιδίκου στη δικαστική δαπάνη. ΣΚΕΦΘΗΚΕ ΣΥΜΦΩΝΑ ΜΕ ΤΟ ΝΟΜΟ Επειδή, όπως προκύπτει από την υπ' αριθ. 5288/2.10.1998 έκθεση επιδόσεως της δικαστικής επιμελήτριας στο Πρωτοδικείο Νάξου Ιωάννας Φύτρου, την οποία προσκομίζει και επικαλείται ο επισπεύδων τη συζήτηση αναιρεσείων, αντίγραφο της υπό κρίση αίτησης αναιρέσεως κατά της υπ'αριθ. 234/1998 αποφάσεως του Εφετείου Αιγαίου με πράξη ορισμού της δικασίμου που αναφέρεται στην αρχή της παρούσας και κλήση να παραστεί κατ'αυτήν επιδόθηκε νομότυπα και εμπρόθεσμα στην αναιρεσίβλητη η οποία δεν παρέστη στο ακροατήριο κατά την εκφώνηση της υποθέσεως, ούτε κατέθεσε έγγραφη δήλωση παραστάσεως κατά το άρθρο 242 παρ. 2 ΚΠολΔ. Συνεπώς το Δικαστήριο, παρά την απουσία της αναιρεσίβλητης, πρέπει να προχωρήσει στη συζήτηση της υποθέσεως (άρθρο 576 παρ. 2 Κ.Πολ.Δ.). Επειδή, κατά το άρθρο 520 παρ. 1 Κ.Πολ.Δ., το δικόγραφο της εφέσεως πρέπει να περιέχει, εκτός από τα στοιχεία των άρθρων 118-120 και τους λόγους της εφέσεως, δηλαδή τις πλημμέλειες της προσβαλλόμενης αποφάσεως. Αν ο λόγος δεν είναι σαφής και ορισμένος απορρίπτεται και αυτεπαγγέλτως ως απαράδεκτος. Εν προκειμένω, όπως προκύπτει, από το δικόγραφο της εφέσεως, κατά της κρίσεως του πρωτοβάθμιου δικαστηρίου ότι η απαίτηση της καθ' ής η ανακοπή, εκκαλούσας και ήδη αναιρεσίβλητης, δεν αποδεικνύεται από δημόσιο ή ιδιωτικό έγγραφο, ή συνδυασμό τέτοιων εγγράφων η αναιρεσίβλητη ισχυρίσθηκε με τον τρίτο λόγο της εφέσεως αυτής ότι από τα μνημονευόμενα στη διαταγή πληρωμής έγγραφα, ήτοι α) την από 10-3-1986 αγωγή, β) την υπ' αριθ. 213/1995 απόφαση του Εφετείου Αιγαίου, προκύπτει ότι αναφέρονται στη διαταγή αυτή όλα τα έγγραφα που δικαιολογούσαν την έκδοσή της, ακολούθως δε ζήτησε να γίνει δεκτή η έφεση της και να εξαφανισθεί, η πρωτόδικη υπ' αριθ. 82/1996 απόφαση του Μονομελούς Πρωτοδικείου Νάξου, με την οποία έγινε δεκτή η ανακοπή του αναιρεσείοντος και ακυρώθηκε η εκδοθείσα με αίτηση της αναιρεσίβλητης υπ' αριθ. 5/1996 Διαταγή Πληρωμής του Δικαστή του Μονομελούς Πρωτοδικείου
Νάξου. Με αυτό το περιεχόμενο ο λόγος αυτός της εφέσεως είναι επαρκώς ορισμένος και το Εφετείο, το οποίο έκρινε ομοίως απορρίπτοντας τον περί αοριστίας του λόγου ισχυρισμό του αναιρεσείοντος, δεν παρέλειψε να κηρύξει παρά το νόμο απαράδεκτο. Συνεπώς ο πρώτος λόγος της αναιρέσεως κατά την αντίθετη αίτιασή του από το εδ. 14 του άρθρου 559 του ΚΠολΔ, όπως και οι συναφείς δεύτερος, και τρίτος, κατά την αυτή αιτίαση, λόγος της αναιρέσεως, πρέπει να απορριφθούν, ως αβάσιμοι. Με τον αυτόν λόγο αναιρέσεως προβάλλεται ότι το Εφετείο υπέπεσε στην πλημμέλεια του άρθρου 559αρ. 8 ΚΠολΔ με το να δεχθεί πράγματα που δεν προτάθηκαν ήτοι ότι το ποσό των 12.000.000 δρχ. που επιδικάσθηκε στην αναιρεσίβλητη με την υπ'αριθ. 213/1995 απόφαση του Εφετείου Αιγαίου ήταν έντοκο από την επίδοση της αγωγής, ως και με το να μη δεχθεί πράγματα που νόμιμα πρότεινε ο αναιρεσείων ήτοι ότι το ως άνω ποσό επιδικάσθηκε ατόκως στην αναιρεσίβλητη. Ο λόγος αναιρέσεως κατά την πρώτη αιτίαση είναι απορριπτέος ως απαράδεκτος, διότι η τοκοφορία ή μη χρηματικής απαιτήσεως συνιστά έννομη συνέπεια (ως προς την οποία η εσφαλμένη κρίση του δικαστηρίου της ουσίας συνιστά παραβίαση του οικείου κανόνα ουσιαστικού δικαίου και ελέγχεται με λόγο αναιρέσεως από το άρθρο 559 αρ. 1 ΚΠολΔ) και όχι πραγματικό γεγονός, η παραθεώρηση του οποίου, παρά την νόμιμη επίκληση του, παρέχει λαβή για αναίρεση από το άρθρο 559 αρ. 8 ΚΠολΔ. Ως προς τη δεύτερη εκ του εδ. 8 του άρθρου 559 ΚΠολΔ αιτίαση, ο λόγος αναιρέσεως είναι απορριπτέος ως αβάσιμος, διότι όπως προκύπτει από την προσβαλλόμενη απόφαση, το Εφετείο έλαβε υπ' όψη του το γεγονός ότι η ως άνω απαίτηση επιδικάσθηκε ατόκως. Ο ίδιος λόγος αναιρέσεως κατά το μέρος του εκ των εδ. Ι και 19 του άρθρου 559 ΚΠολΔ είναι απορριπτέος ως αόριστος, αφού δεν προσδιορίζεται ο κανόνας δικαίου, του οποίου έγινε εσφαλμένη ερμηνεία ή εφαρμογή, σε τι συνίσταται η παραβίαση και η επίδραση που είχε στο διατακτικό ούτε εξάλλου αναφέρονται οι ασαφείς και ανεπαρκείς αιτιολογίες και το ουσιώδες ζήτημα, στο οποίο ανάγονται, ή οι αιτιολογίες που αντιφάσκουν. Επειδή, από το συνδυασμό των διατάξεων των άρθρων 623, 624 παρ. 1, 626, 628 παρ. 1 εδ. α' 632 παρ. 1 και 633 παρ. 1 Κ.Πολ.Δ. προκύπτει, ότι κατά την ειδική διαδικασία των άρθρων 624 έως 634 μπορεί να ζητηθεί η έκδοση διαταγής πληρωμής για χρηματικές απαιτήσεις ή απαιτήσεις χρεωγράφων, εφ' όσον η εν λόγω απαίτηση δεν εξαρτάται από αίρεση ή προθεσμία, όρο ή αντιπαροχή, η απαίτηση δε και το ποσό αυτής αποδεικνύεται με δημόσιο ή ιδιωτικό έγγραφο, ή με συνδυασμό τέτοιων εγγράφων που επισυνάπτονται στην αίτηση. Τέτοιο δημόσιο έγγραφο που αποδεικνύει την απαίτηση αποτελεί και η τελεσίδικη δικαστική απόφαση που βεβαιώνει την απαίτηση (Κ.Πολ.Δ. 312 παρ. 1). Εξ άλλου το ποσοστό του νομίμου τόκου και του τόκου υπερημερίας προσδιορίζεται όπως ορίζει ο νόμος (άρθρα 293 παρ. 2, ΑΚ, 109 Εισ.Ν.Α.Κ.). Εάν η απαίτηση ή το ποσό δεν αποδεικνύονται εγγράφως, ο δικαστής οφείλει, κατά άρθρο 628 Κ.Πολ.Δ., να μην εκδώσει, διαταγή πληρωμής εάν δε παρά την έλλειψη της διαδικαστικής αυτής προϋπόθεσης εκδοθεί διαταγή πληρωμής αυτή ακυρώνεται ύστερα από ανακοπή του οφειλέτη κατά τα άρθρα 632 και 633 ΚΠολΔικ. Η ακύρωση της διαταγής πληρωμής στην περίπτωση αυτή απαγγέλεται λόγω διαδικαστικού απαραδέκτου ανεξαρτήτως της ύπαρξης της απαίτησης και της δυνατότητας να αποδειχθεί με άλλα αποδεικτικά μέσα (Ολ ΑΠ 10/1997). Στην προκειμένη περίπτωση με την υπ'αριθ. 5/1996 διαταγή πληρωμής του Δικαστή του Μονομελούς Πρωτοδικείου Νάξου, εκδοθείσα με αίτηση της αναιρεσίβλητης, διατάχθηκε ο καθ' ού (αναιρεσείων) να καταβάλει στην αιτούσα το ποσό των 35.537.484 δρχ. που οφείλεται από οφειλόμενους τόκους επί της επιδικασθείσας στην αιτούσα με την υπ' αριθ. 213/1995
απόφαση του Εφετείου Αιγαίου απαιτήσεώς της εκ δανείου ποσού 12.000.000 δρχ, από την επίδοση της σχετικής αγωγής. Το Εφετείο με την προσβαλλόμενη απόφαση του έκρινε, ότι η διαταγή πληρωμής εκδόθηκε νομίμως με βάση τα έγγραφα που επισυνάφθησαν στην αίτηση, ήτοι α) την υπ' αριθ. 213/1995 απόφαση του Εφετείου Αιγαίου με την οποία υποχρεώθηκε ο αναιρεσείων να καταβάλει σε αυτήν το ποσό των 12.000.000 δρχ, β) το από 19.3.1986 αποδεικτικό του αστυνομικού Θεόδωρου Τζέκου περί επιδόσεως της σχετικής αγωγής, αφότου και άρχισε η τοκογονία της αξιώσεως της αναιρεσίβλητης και στη συνέχεια, μετ' εξαφάνιση της πρωτόδικης απόφασης και απόρριψη της ανακοπής του αναιρεσείοντος, επικύρωσε τη διαταγή πληρωμής για το ποσό των 18.768.742 δρχ, που αφορά τους μη παραγεγραμμένους τόκους επί της απαιτήσεως κατά το ανωτέρω χρονικό διάστημα με βάση το ισχύον κάθε φορά νόμιμο ποσοστό τόκου. Το Εφετείο, το οποίο έκρινε ότι συνέτρεχε στην προκειμένη περίπτωση η διαδικαστική προϋπόθεση της έγγραφης απόδειξης της απαίτησης προς έκδοση διαταγής πληρωμής, δεν παράλειψε παρά το νόμο να κηρύξει, ακυρότητα, δηλαδή να προβεί σε ακύρωση της διαταγής πληρωμής λόγω διαδικαστικού απαραδέκτου. Συνεπώς ο δεύτερος λόγος της αναιρέσεως κατά το μέρος του εκ των εδ. 1 και 14, πράγματι όμως εκ του εδ. 14 του άρθρου 559ΚΠολΔ, όπως και ο συναφής κατά τούτο δεύτερος από τους πρόσθετους λόγους εκ των εδ. 1, 5 και 14, πράγματι όμως εκ του εδ. 14 του άρθρου 559 Κ.Πολ.Δ., που υποστηρίζουν το αντίθετο, πρέπει να απορριφθούν ως αβάσιμοι. Οι ίδιοι λόγοι της αναιρέσεως κατά το μέρος τους εκ των εδ. 8 και 19 του άρθρου 559 ΚΠολΔ πρέπει να απορριφθούν προεχόντως ως αόριστοι, αφού δεν αναφέρονται πραγματικά έχοντα ουσιώδη επιρροή στην έκβαση της δίκης, δηλαδή πραγματικοί ισχυρισμοί, οι οποίοι, νομίμως προτεινόμενοι στηρίζουν κατά το νόμο αυτοτελή αίτηση ή ανταίτηση των διαδίκων, ούτε καθορίζονται οι ασαφείς και ανεπαρκείς αιτιολογίες, ως και το ουσιώδες ζήτημα, στο οποίο ανάγονται, ή αιτιολογίες που αντιφάσκουν. Επειδή, όπως προκύπτει από την προσβαλλόμενη απόφαση, το Εφετείο απέρριψε τον ισχυρισμό του αναιρεσείοντος περί παραιτήσεως της αναιρεσίβλητης από την αξίωση της για την καταβολή τόκων με την αιτιολογία ότι ο ίδιος δεν επικαλείται, αλλά και ούτε αποδείχθηκε συμπεριφορά της αντιδίκου του που να υποδηλώνει πρόθεσή της να παραιτηθεί από την αξίωσή της για τους τόκους. Με αυτά που δέχθηκε το Εφετείο δεν παραβίασε τη διάταξη του άρθρου 454 του Α.Κ., στήριξε δε την κρίση του σε επαρκή αιτιολογία που επιτρέπει τον οικείο αναιρετικό έλεγχο. Επομένως ο περί του αντιθέτου τρίτος εκ του άρθρου 559 αρ. 1 και 19 ΚΠολΔ λόγος της αναιρέσεως, ως και ο συναφής κατά τούτο κατ'εκτίμηση πρώτος από τους πρόσθετους λόγους, πρέπει να απορριφθούν ως αβάσιμοι. Ο ίδιος τρίτος λόγος της αναιρέσεως κατά το μέρος που αποδίδει στην προσβαλλόμενη απόφαση αντιφατικές αιτιολογίες, (Κ.Πολ.Δ. 559 αρ. 19), πρέπει να απορριφθεί ως αόριστος, αφού δεν επισημαίνονται οι αιτιολογίες που αντιφάσκουν. Απορριπτέος επίσης ως αόριστος, είναι ο αυτός λόγος αναιρέσεως κατά το μέρος του εκ του άρθρου 559 αρ. 14 Κ.Πολ.Δ. διότι δεν προσδιορίζεται το απαράδεκτο στο οποίο αναφέρεται. Ο αυτός λόγος της αναιρέσεως κατά το μέρος του εκ του άρθρου 559 αρ. 8 ΚΠολΔ είναι απορριπτέος ως αβάσιμος, αφού το δικαστήριο έλαβε υπ' όψη του και απέρριψε τον ισχυρισμό του αναιρεσείοντος περί παραιτήσεως της αναιρεσίβλητης από το δικαίωμα της να ζητήσει τόκους. Ο λόγος της αναιρέσεως κατά το μέρος του εκ του άρθρου 559 αρ. 10 ΚΠολΔ ότι το δικαστήριο δεν διέταξε αποδείξεις περί των αμφισβητουμένων θεμάτων είναι απορριπτέος ως απαράδεκτος, αφού στη διαδικασία ενώπιον του Μονομελούς Πρωτοδικείου στην οποία εφαρμόζεται το άρθρο 270 παρ. 6 ΚΠολΔ, που έχει εφαρμογή και στην κατ'έφεση δίκη (άρθρο
524 παρ 1 Κ.Πολ.Δ.) η απόφαση εκδίδεται με βάση τα αποδεικτικά στοιχεία που οι διάδικοι έχουν προσκομίσει και τις αποδείξεις που έχουν διεξαχθεί στο ακροατήριο, εκτός αν κριθεί ότι είναι απαραίτητη η συμπλήρωση των αποδείξεων. Επειδή ο τέταρτος εκ των εδ. 1, 8, 10, 14, 19 και 20, πράγματι όμως εκ του εδ. 20 του άρθρου 559 ΚΠολΔ λόγος της αναιρέσεως, με τον οποίο προβάλλεται, ότι το Εφετείο παραμόρφωσε το περιεχόμενο των αναφερομένων εγγράφων που επισυνάφθηκαν στην αίτηση για την έκδοση της διαταγής πληρωμής, ήτοι της αποφάσεως που επιδίκασε την απαίτηση και τη σχετική αγωγή, είναι απορριπτέος ως αόριστος, αφού δεν εκτίθεται το αληθινό περιεχόμενο των εγγράφων που φέρονται ότι παραμορφώθηκαν, το περιεχόμενο που έγινε δεκτό από την απόφαση και το συμπέρασμα στο οποίο κατέληξε το δικαστήριο. Επειδή, για να είναι ορισμένος ο εκ του άρθρου 559 αρ. 1 ΚΠολΔ λόγος αναιρέσεως για παράβαση κανόνα ουσιαστικού δικαίου, πρέπει να αναφέρονται στο αναιρετήριο ο κανόνας δικαίου που φέρεται ότι παραβιάσθηκε, σε τι συνίσταται η παραβίαση αυτή και η επίδραση της στο διατακτικό της αποφάσεως καθώς και τα πραγματικά περιστατικά που έγιναν δεκτά από την απόφαση. Ο πέμπτος λόγος της αναιρέσεως, εκ των εδ. 1, 8 και 19, πράγματι όμως εκ του εδ. 1, του άρθρου 559 Κ.ΠολΔ, με τον οποίο προβάλλεται ότι το Εφετείο παραβίασε τις διατάξεις των άρθρων 808 και 340 ΑΚ, είναι απορριπτέος, προεχόντως ως αόριστος, αφού δεν εκτίθεται σε τι συνίσταται η παραβίαση των διατάξεων αυτών, ούτε αναφέρονται οι ουσιαστικές παραδοχές της απόφασης. Επειδή, σύμφωνα με το άρθρο 625 Κ.Πολ.Δ., για την έκδοση διαταγής πληρωμής, υπό τις προϋποθέσεις των άρθρων 623 και 624, δεν γίνεται συζήτηση στο ακροατήριο κατά δε το άρθρο 627 ιδίου Κ.Πολ.Δ.,ο δικαστής αποφασίζει το ταχύτερο σχετικά με την αίτηση χωρίς υποχρεωτική κλήση του αιτούντος, τον οποίο δικαιούται να καλέσει προκειμένου να παράσχει εξηγήσεις σχετικά με την αίτηση ή να υποδείξει σε αυτόν τις αναγκαίες διορθώσεις και συμπληρώσεις της αίτησης. Εξάλλου οι διατάξεις των άρθρων 2 παρ. 4 και 8 παρ. 1 του Ν.ΓΠΟΗ/1912 "περί δικαστικού ενσήμου", 7 παρ. 1 και 2 του Ν.Δ. 1544/1942 και 10 παρ.1 περ. 1ε του ν.δ. 4414/1960, από τις οποίες προκύπτει ότι η παράλειψη προκαταβολής ή η ελλιπής προκαταβολή του οφειλομένου επί αγωγής δικαστικού ενσήμου έχει ως συνέπεια να δικάζεται ο υπόχρεως ερήμην, έχουν δικονομικό χαρακτήρα, σε περίπτωση δε παράλειψης του δικαστηρίου να εξετάσει την τήρηση τους δεν δημιουργείται απαράδεκτο της συζήτησης της αγωγής. Περαιτέρω ο λόγος αναιρέσεως εκ του άρθρου 559 αρ. 8 ΚΠολΔ ιδρύεται όταν το δικαστήριο δεν έλαβε υπ' όψη πράγματα που προτάθηκαν, ή έλαβε υπ' όψη πράγματα που δεν προτάθηκαν και έχουν ουσιώδη επίδραση στην έκβαση της δίκης. Στην προκειμένη περίπτωση με τον έκτο λόγο της αναιρέσεως, εκ του εδ. 8 του άρθρου 559 ΚΠολΔ προβάλλεται ότι το Εφετείο μετά την εξαφάνιση της πρωτόδικης απόφασης κατά παραδοχή λόγου εφέσεως δεν εξέτασε το λόγο της ανακοπής του για ελλιπή καταβολή του αναλογούντος τέλους δικαστικού ενσήμου για την έκδοση της διαταγής πληρωμής τον οποίο δεν είχε ερευνήσει το πρωτοβάθμιο δικαστήριο. Ο λόγος αυτός της αναιρέσεως είναι απορριπτέος ως απαράδεκτος διότι αφορά ισχυρισμό που δεν ασκεί ουσιώδη επίδραση στην έκβαση της δίκης, αφού η ελλιπής καταβολή του δικαστικού ενσήμου έχει ως μόνη συνέπεια να δικάζεται ερήμην ο υπόχρεως προς καταβολή, για την έκδοση δε διαταγή πληρωμής δεν γίνεται συζήτηση στο ακροατήριο και, άρα δεν υφίσταται θέμα ερημοδικίας. Επειδή, κατά το άρθρο 559 αρ. 16 ΚΠολΔ, αναίρεση επιτρέπεται αν το δικαστήριο κατά παράβαση του νόμου δέχθηκε, ότι υπάρχει ή δεν υπάρχει
δεδικασμένο ή ότι υπάρχει δεδικασμένο με βάση απόφαση που εξαφανίσθηκε ύστερα από ένδικο μέσο ή αναγνωρίσθηκε ως ανύπαρκτη. Από τη διάταξη του άρθρου 324 ΚΠολΔ που ορίζει ότι δεδικασμένο υπάρχει μεταξύ των ιδίων προσώπων με την ίδια ιδιότητα μόνο για το δικαίωμα που κρίθηκε και εφόσον πρόκειται για το ίδιο αντικείμενο και την ίδια ιστορική και νομική αιτία, προκύπτει ότι δεν υπάρχει δεδικασμένο ότι το δικαίωμα που κρίνεται στη νέα δίκη έχει διάφορη ιστορική και νομική αιτία από εκείνη που είχε το δικαίωμα, το οποίο κρίθηκε με την προηγούμενη απόφαση. Εξάλλου το δεδικασμένο λαμβάνεται υπ' όψη και αυτεπαγγέλτως (άρθρο 32 ΑΚ), αλλά δεν αφορά τη δημόσια τάξη και, επομένως, για να είναι παραδεκτός ο ως άνω λόγος αναιρέσεως, ο σχετικός ισχυρισμός πρέπει να είχε προταθεί νομοτύπως στο δικαστήριο της ουσίας (άρθρο 562 παρ. 2 ΚΠολΔ). Τέλος κατά το άρθρο 221 παρ. 1γ ΚΠολΔ, η επίδοση της αγωγής έχει ως συνέπεια τα αποτελέσματα που το ουσιαστικό δίκαιο ορίζει ότι επέρχονται από την έγερση της αγωγής, κατά δε το άρθρο 346 ΑΚ ο οφειλέτης χρηματικής οφειλής και αν δεν είναι υπερήμερος οφείλει, νόμιμους τόκους αφότου επιδόθηκε η αγωγή για το ληξιπρόθεσμο χρέος, ενώ εξάλλου η ενοχή εκ τόκων είναι ανεξάρτητη της κύριας οφειλής, όταν οι τόκοι είναι δεδουλευμένοι. Ο πρώτος από τους πρόσθετους λόγους, κατά την αιτίαση που έχει την έννοια ότι το Εφετείο παρά το νόμο δεν δέχθηκε την ύπαρξη επωφελούς για τον αναιρεσείοντα δεδικασμένου απορρέοντος από την υπ'αριθ. 213/1995 απόφαση του Εφετείου Αιγαίου, πρέπει να απορριφθεί ως αβάσιμος, αφού με την απόφαση αυτή επιδικάσθηκε στην αναιρεσίβλητη αξίωση της εκ δανείου, ενώ η ένδικη απαίτηση αυτής, για την οποία εκδόθηκε η προαναφερόμενη διαταγή, αφορά τόκους από την επίδοση της αγωγής, δηλαδή δικαίωμα με διάφορη ιστορική και νομική αιτία από εκείνο που κρίθηκε με την προδιαλαβούσα απόφαση. ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΛΟΓΟΥΣ ΑΥΤΟΥΣ Απορρίπτει την από 3.9.1998 αίτηση του για αναίρεση της υπ' αριθ. 234/1998 αποφάσεως του Εφετείου Αιγαίου. Κρίθηκε και αποφασίσθηκε στην Αθήνα στις 16 Νοεμβρίου 1999 και δημοσιεύθηκε σε δημόσια συνεδρίαση στο ακροατήριό του στις 11 Ιανουαρίου 2000.