στη Γενική Συνομοσπονδία Εργατών Ελλάδας (Γ.Σ.Ε.Ε) Ν ΑΛΛΑΞΟΥΜΕ ΤΑ ΣΥΝΔΙΚΑΤΑ, ΓΙΑ ΕΝΑ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ ΤΑΞΙΚΟ, ΜΑΖΙΚΟ, ΑΥΤΟΝΟΜΟ & ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΟ ΣΥΝΔΙΚΑΛΙΣΤΙΚΟ ΚΙΝΗΜΑ Η πρόταση της Αυτόνομης Παρέμβασης στο 34ο συνέδριο της ΓΣΕΕ Χαλκιδική, 18-21 Μαρτίου 2010 34 ο ΠΑΝΕΛΛΑΔΙΚΟ ΣΥΝΕΔΡΙΟ ΓΣΕΕ http://www.apnet.gr - email:apnet@apnet.gr
Π Ρ Ο Τ Α Σ Η Α. Η ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΣΤΟ ΣΥΝ ΙΚΑΛΙΣΤΙΚΟ ΚΙΝΗΜΑ Μπροστά στο 34 ο συνέδριο της ΓΣΕΕ, το συνδικαλιστικό κίνημα της χώρας μας βρίσκεται σε κρίσιμη καμπή. Για να αντιμετωπίσουμε αποφασιστικά την ακραία επίθεση που δεχόμαστε πρέπει να αλλάξει δομικά το ίδιο το συνδικαλιστικό κίνημα. Τα συνδικάτα δεν είναι ούτε αστικός, ούτε κυβερνητικός, ούτε εργοδοτικός θεσμός. Είναι εργατικός θεσμός, που κατοχυρώθηκε με αιματηρούς αγώνες και όλοι μας οφείλουμε να διαφυλάξουμε το χαρακτήρα τους. Σήμερα, τα συνδικάτα βιώνουν μια πολύπλευρη πολυεπίπεδη κρίση: κρίση ιδεολογίας, αρχών και αξιών που υπηρετούν, έχοντας απομακρυνθεί από τις διαχρονικές συλλογικές αξίες του εργατικού κινήματος: αυτές του ταξικού προσανατολισμού, της ενότητας στη δράση, της αλληλεγγύης, της ισότητας. κρίση μαζικότητας, με ραγδαία μείωση των μελών τους και της οργανωτικής τους ικανότητας. κρίση κοινωνικής, ηθικής και δημοκρατικής νομιμοποίησης. κρίση κύρους και αξιοπιστίας προς τους εργαζόμενους και το κοινωνικό σύνολο. κρίση αντιπροσώπευσης, με σημαντικό κομμάτι της εργατικής τάξης να μην εκπροσωπείται από το «επίσημο» συνδικαλιστικό κίνημα. κρίση εσωτερικής δημοκρατικής λειτουργίας, με ένταση των φαινομένων ενός στείρου και εν πολλοίς ακραίου κομματικού - παραταξιακού ανταγωνισμού χωρίς αρχές, της γραφειοκρατικοποίησης, της κατασκευής επίπλαστων και νόθων συσχετισμών ακόμα και πελατειακών εξυπηρετήσεων. Η πολύπλευρη αυτή κρίση, σε μεγάλο βαθμό οφείλεται στην ενσωμάτωση του συνδικαλιστικού κινήματος στο σύστημα και στον ισχυρό εναγκαλισμό με την εξουσία (είτε αυτή είναι κυβερνητική, κομματική ή/και εργοδοτική), μέσω και της «συνδιαχείρισης» θεσμών ή οργανισμών, γεγονός που δημιουργεί το υπόβαθρο για υπαρκτά φαινόμενα εκφυλισμού. Σήμερα, είναι περισσότερο από ποτέ αναγκαίο να αλλάξει αυτή η κατάσταση. Να υιοθετήσει το σ.κ. Κώδικα εοντολογίας στο εσωτερικό του που μεταξύ άλλων: Θα απορρίπτει κάθε αμοιβή των συνδικαλιστών από συμμετοχή τους σε επιτροπές και συμβούλια Θα αποδέχεται το Ασυμβίβαστο της Συνδικαλιστικής ιδιότητας και της θέσης κυβερνητικής ευθύνης στο ίδιο πρόσωπο. Πρέπει να σταματήσει κάθε αμοιβή των συνδικαλιστών από συμμετοχή τους σε επιτροπές και συμβούλια. 2
Είναι ζήτημα επιβίωσης για τα συνδικάτα, να επανακτήσουν την αξιοπιστία τους και τον πραγματικό ταξικό τους ρόλο, που δεν είναι άλλος από τη μαζική, αγωνιστική και αλληλέγγυα δράση τους για την υπεράσπιση και διεύρυνση και των συμφερόντων της εργατικής τάξης. Β. ΤΙ ΣΥΝ ΙΚΑΤΑ ΘΕΛΟΥΜΕ: 10 + 1 σημεία συζήτησης Η Αυτόνομη Παρέμβαση, με αφορμή το 34 ο συνέδριο της ΓΣΕΕ, καλεί όλες τις συνδικαλιστικές οργανώσεις, τις συνδικαλιστικές παρατάξεις αλλά και τις δυνάμεις και τις συλλογικότητες του εργατικού συνδικαλιστικού μας κινήματος, να ξεκινήσουμε έναν εποικοδομητικό και χωρίς σκοπιμότητες διάλογο, για το τι συνδικάτα θέλουμε. Ένα διάλογο, το τελικό αποτέλεσμα του οποίου θα είναι η λήψη ουσιαστικών οργανωτικών μέτρων από τη ΓΣΕΕ και τις οργανώσεις, που θα οδηγήσουν σε ένα νέο μοντέλο συνδικαλισμού, όπου αντλώντας από τις αξίες και την εμπειρία του παρελθόντος θα συμβάλλουν στην επανάκτηση του ταξικού ρόλου και της αξιοπιστίας των συνδικάτων. ιαφορετικά, αν τα συνδικάτα δεν αλλάξουν, θα βουλιάξουν. Στην κατεύθυνση αυτή, η Αυτόνομη Παρέμβαση, θέτει στη δημόσια συζήτηση 10 + 1 σημεία -κλειδιά πάνω στα οποία μπορεί και πρέπει, να συγκροτηθούν τα επιθυμητά νέα φυσιογνωμικά χαρακτηριστικά του συνδικαλιστικού κινήματος. 1. Ταξικός προσανατολισμός Τα συνδικάτα σήμερα φαίνεται πολλές φορές να εγκλωβίζονται σε ένα στενό πλαίσιο οικονομικής πάλης και πάλης για τα στενά επαγγελματικά συμφέροντα των μελών τους. Αυτό που απαιτείται, είναι η ενίσχυση του ταξικού τους προσανατολισμού, η σύνδεση της πάλης για το άμεσο και το μερικό με την πάλη για το γενικότερο συμφέρον της εργατικής τάξης και των πλατιών λαϊκών στρωμάτων. Η ενίσχυση των χαρακτηριστικών της Αλληλεγγύης προς τους πιο αδύναμους και η διαμόρφωση μιας σύγχρονης ταξικής συνείδησης, με τη ΓΣΕΕ να παίζει πρωταρχικό ρόλο, είναι επιτακτική ανάγκη. 2. Αλληλεγγύη - Ενότητα ράσης Η ενίσχυση του ταξικού προσανατολισμού των συνδικάτων συνδέεται άμεσα με την ενίσχυση των αρχών της Αλληλεγγύης και της Ενωτικής ράσης. Οι διαχωρισμοί δημόσιος-ιδιωτικός τομέας, υψηλόμισθοι- χαμηλόμισθοι, εργαζόμενοι- άνεργοι, γηγενείς- μετανάστες πρέπει να αντιμετωπιστούν και να σταματήσει ο κοινωνικός αποκλεισμός. Ο περιορισμός των εκδηλώσεων αλληλεγγύης των πιο δυνατών συνδικάτων προς τα ασθενέστερα στρώματα των εργαζομένων είναι σοβαρό ζήτημα. Στην κατεύθυνση αυτή βοηθά αντικειμενικά η διάσπαση στην ενότητα της δράσης, που χαρακτηρίζει το συνδικαλιστικό κίνημα και οφείλεται καθαρά κομματικές παραταξιακές λογικές, λογικές οι οποίες εν τέλει διαχωρίζουν τους εργαζόμενους σε «δικούς μας» και «δικούς σας», γεγονός που είναι απαράδεκτο. Όλες οι συνδικαλιστικές δυνάμεις, οφείλουν να σταθούν με σοβαρότητα στο ζήτημα, και χωρίς να αποκλείονται διαφορετικές απόψεις ή ακόμα και αντιπαραθέσεις, να επανακαθορίσουν την τακτική τους στην κατεύθυνση της ενίσχυσης της Αλληλεγγύης και της ενωτικής συνδικαλιστικής δράσης σε όλα τα επίπεδα. 3
Π Ρ Ο Τ Α Σ Η 3. Μαζικότητα Η μείωση των μελών των συνδικάτων, παρόλο που είναι παγκόσμιο φαινόμενο, στη χώρα μας λαμβάνει μεγάλες διαστάσεις και συνδέεται με πολλαπλές αιτίες που αφορούν τη δομή και τη λειτουργία των συνδικάτων. Η μεγάλη πλειοψηφία των εργαζομένων στον ιδιωτικό τομέα, οι νέοι, οι γυναίκες, οι επισφαλώς απασχολούμενοι και οι μετανάστες, είναι οι μεγάλες κατηγορίες της εργατικής τάξης που είναι εκτός συνδικάτων. Απαιτούνται πολιτικά και οργανωτικά μέτρα για την ένταξή τους, αλλά κυρίως απαιτείται τα συνδικάτα να διευρύνουν τα καταστατικά τους και να ανοίξουν τις πόρτες τους σε αυτές τις κατηγορίες εργαζομένων, πείθοντάς τους με όπλο την αλληλεγγύη ότι μπορούν να τους εκπροσωπήσουν αποτελεσματικά. 4. Αυτονομία Το ζήτημα της αυτονομίας του συνδικάτου από κυβερνήσεις, κόμματα και εργοδότες είναι ζωτικής σημασίας και ακόμα και σήμερα είναι ζητούμενο. Η κατάκτηση της συνδικαλιστικής αυτονομίας και της συγκρότησης ανεξάρτητης εργατικής πολιτικής, είναι ένας εξαιρετικά δύσκολος στόχος, διότι είναι αυτονόητη η ισχυρή λειτουργία της ιδεολογίας και της πολιτικής μέσα στο συνδικαλιστικό κίνημα και ειδικά στη χώρα μας με την ιδιόμορφη ιστορική του ανάπτυξη. Απαιτείται δέσμευση των ηγεσιών για τη διαφύλαξη του αυτόνομου ρόλου των συνδικάτων, ενώ πρέπει να τεθεί στη συζήτηση και το ενδεχόμενο θέσπισης καταστατικού «ασυμβίβαστου» της ηγετικής συνδικαλιστικής θέσης ευθύνης, με υψηλή πολιτική θέση σε κομματικά όργανα αλλά και σε διευθυντικές εταιρικές θέσεις. 5. Εσωτερική δημοκρατική λειτουργία - «απογραφειοκρατικοποίηση» Τα συνδικάτα από αυθεντικοί εκφραστές των μελών, τείνουν να αποτελέσουν γραφειοκρατικούς μηχανισμούς, με τις παρατάξεις να υποκαθιστούν την συμμετοχή και το διάλογο μεταξύ των εργαζομένων και να ευνοούν τις «συνεννοήσεις» σε επίπεδο ηγεσίας. Το φαινόμενο αυτό, που είναι έντονο στη ΓΣΕΕ, αναπαράγεται στις δευτεροβάθμιες οργανώσεις και στα μεγάλα πρωτοβάθμια σωματεία. Απαιτείται η τήρηση των καταστατικών δημοκρατικών διαδικασιών, η πραγματική λειτουργία των οργάνων διοίκησης και μέτρα που θα ενισχύουν τη διαφάνεια και την πληροφόρηση στη διαδικασία λήψης των αποφάσεων. 6. ιαρκής Επαφή με τους εργαζόμενους Η εργοδοτική αυθαιρεσία, ειδικά στον ιδιωτικό τομέα διευρύνεται και ενισχύεται. Η παρουσία και η δράση των συνδικάτων στους χώρους δουλειάς και ιδίως στις μικρές και μεσαίες επιχειρήσεις είτε είναι ανύπαρκτη, είτε αν υπάρχει μπαίνει στο στόχαστρο των εργοδοτών. Οι απολύσεις συνδικαλιστών και πρωτοπόρων εργαζομένων έχουν ενταθεί και ακυρώνουν τις όποιες προσπάθειες των σωματείων να παρέμβουν στους χώρους δουλειάς. Απαιτείται η ανάληψη οργανωτικών μέτρων για την ενίσχυση των πρωτοβάθμιων σωματείων και την προστασία της συνδικαλιστικής δράσης και ελευθεριών. Η, με νομοθετική ρύθμιση, της αναγνώρισης του συνδικαλιστικού εκπροσώπου από πρωτοβάθμια ή δευτεροβάθμια οργάνωση, που καλύπτει τον εργασιακό χώρο για τις επιχειρήσεις που απασχολούν περισσότερους από 10 εργαζόμενους, θα πρέπει να μπει ως άμεσο αίτημα από τη ΓΣΕΕ. 7. Οικονομική αυτοδυναμία Είναι ανεπίτρεπτο σήμερα, το συνδικαλιστικό κίνημα να μην έχει λύσει το πρόβλημα της οικονομικής του αυτοδυναμίας. Σε επίπεδο ΓΣΕΕ και δευτεροβάθμιων οργανώσεων συνεχίζει να είναι οικονομικά εξαρτημέ- 4
νο από την Εργατική Εστία, ενώ τα τελευταία χρόνια πολλοί από τους πόρους του προέρχονται και από τη συμμετοχή του σε Ευρωχρηματοδοτούμενα προγράμματα, με ότι αυτό συνεπάγεται για την ανεξαρτησία του. Χρειάζεται μια μεγάλη καμπάνια κεντρικά και περιφερειακά, για την ανάδειξη της σημασίας και της ανάγκης για τη συνδικαλιστική συνδρομή. Απαιτούνται επίσης μέτρα που θα ενισχύουν τη διαφάνεια και την πληροφόρηση των εργαζομένων σχετικά με τα οικονομικά των συνδικάτων, με αλλαγές στον τρόπο διαχείρισης και ελέγχου των οικονομικών, ενώ η ανεύρεση τρόπων για την οικονομική ενίσχυση των πρωτοβάθμιων σωματείων πρέπει να γίνει άμεση προτεραιότητα. Πρώτο βήμα η μεταφορά του σημαντικού ποσοστού της χορηγίας προς τη ΓΣΕΕ προς τα πρωτοβάθμια σωματεία. ιεκδίκηση αμειβόμενων διευκολύνσεων σε στελέχη σωματείων ιδιωτικού τομέα. 8. Ανανέωση - Ανάδειξη νέων στελεχών Το συνδικαλιστικό κίνημα είναι ένα γερασμένο κίνημα. Οι νέοι δεν εντάσσονται στις γραμμές του. Απωθούνται από το γραφειοκρατικό και συμβιβασμένο τρόπο λειτουργίας του. Οι γυναίκες, οι επισφαλώς εργαζόμενοι, οι μετανάστες ωθούνται στο περιθώριο. Χωρίς στρατολόγηση μελών, τα συνδικάτα είναι καταδικασμένα να πεθάνουν. Η ανάδειξη και προβολή νέων σε ηλικία εργαζομένων σε θέσεις ευθύνης μέσα στα συνδικάτα και σε όλα τα επίπεδα, πρέπει να είναι το πρώτο αναγκαίο βήμα που θα δώσει το «σήμα» για την ένταξη και συμμετοχή της νέας γενιάς στο συνδικαλιστικό κίνημα. Η γραμματεία νέων της ΓΣΕΕ πρέπει να αναβαθμιστεί, να συνδεθεί με ομοσπονδίες, εργατικά κέντρα και πρωτοβάθμια σωματεία και μέσα από έξυπνες καμπάνιες και πρωτοπόρες δράσεις να πλησιάσει τους νέους και τις νέες. 9. Ευρωπαϊκή, διεθνής δράση και συντονισμός Η μετακίνηση των κέντρων λήψης αποφάσεων και άσκησης της οικονομικής πολιτικής και οικονομικής εξουσίας από το εθνικό, στο Ευρωπαϊκό και ιεθνές επίπεδο είναι σημαντικότατη πρόκληση για τα συνδικάτα, τα οποία εξακολουθούν να είναι οργανωμένα στο μοντέλο του «έθνους-κράτους». Απαιτείται λοιπόν, η εγκατάλειψη της εσωστρέφειας και η ανάδειξη του ευρωπαϊκού και διεθνούς πλαισίου, ως του νέου πεδίου ταξικής πάλης, γεγονός που γίνεται σήμερα εμφανέστερο με την οικονομική κρίση και τις επιπτώσεις του Ευρωπαϊκού Συμφώνου Σταθερότητας για την εργατική τάξη. Απαιτείται η συστηματική οικοδόμηση διμερών και πολυμερών σχέσεων και συμμαχιών με τα συνδικάτα των άλλων χωρών, η δημιουργία περιφερειακών συμμαχιών και ανάληψης κοινής συνδικαλιστικής δράσης (Βαλκάνια, Νότια Ευρώπη) και η αναβάθμιση της διεθνούς συνδικαλιστικής παρέμβασης της ΓΣΕΕ με συστηματική συμμετοχή στα όργανα της ΣΕΣ και της ΣΕΣ. Στόχος θα πρέπει να είναι η ριζική αλλαγή του προσανατολισμού και του τρόπου λειτουργίας της Ευρωπαϊκής και ιεθνούς Συνομοσπονδίας Συνδικάτων. 10. Καθαρά μητρώα Το φαινόμενο της νοθείας μέσα στο συνδικαλιστικό κίνημα διευρύνεται και δυστυχώς δικαιολογείται από πολλές πλευρές. Απαιτείται η οριστική αντιμετώπιση αυτής της γάγγραινας. Επαναφορά του συνδικαλιστικού βιβλιαρίου (ή κάρτας). Μηχανογράφηση στοιχείων μέχρι φυσικού προσώπου για αποκλεισμό διπλοψηφιών. Τήρηση της διαδικασίας κλήρωσης των δικαστικών. ιαγραφή προσώπων από τα συνδικάτα που εμπλέκονται σε νοθείες. 5
Π Ρ Ο Τ Α Σ Η Γ. ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΑΓΚΗ ΜΙΑΣ ΟΥΣΙΑΣΤΙΚΗΣ ΟΡΓΑΝΩΤΙΚΗΣ ΑΝΑ ΙΑΡΘΡΩΣΗΣ ΤΟΥ ΣΥΝ ΙΚΑΛΙΣΤΙΚΟΥ ΚΙΝΗΜΑΤΟΣ Η ανάγκη μιας ουσιαστικής οργανωτικής αναδιάρθρωσης του συνδικαλιστικού κινήματος είναι πλέον ζωτικής σημασίας, και η ανάγκη για μια ουσιαστική συζήτηση μεταξύ όλων των δυνάμεων του επιτακτική ανάγκη. Το ελληνικό συνδικαλιστικό κίνημα σήμερα αδυνατεί να συναρθρώσει και να εκπροσωπήσει σε ένα ενιαίο και αδιαίρετο σύνολο, τα κοινά συλλογικά συμφέροντα των μισθωτών, στη βάση των διαχρονικών και πάντα επίκαιρων αρχών και αξιών του εργατικού κινήματος: της αλληλεγγύης και της μαζικής ενωτικής συλλογικής δράσης, Τα συνδικάτα και η κορυφαία οργάνωσή τους, η ΓΣΕΕ, αδυνατούν να υπερβούν τις ατομικές ή επί μέρους επαγγελματικές διαιρέσεις των μισθωτών, που αναφύονται από τις νέες μορφές οργάνωσης και επιχειρηματικής δράσης του Κεφαλαίου, το νέο καταμερισμό και την οργάνωση της Εργασίας στο πλαίσιο της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης και κατ επέκταση στην εκτεταμένη καθιέρωση και επιβολή του νέου εργασιακού - παραγωγικού προτύπου της απόλυτης ευελιξίας και της εκτεταμένης επισφάλειας, που διευρύνει και αναπαράγει την υπερεκμετάλλευση της εργατικής δύναμης. Τα συνδικάτα σήμερα πρέπει και μπορούν να ξαναγίνουν μαζικές, δημοκρατικές, αλληλέγγυες και αγωνιστικές οργανώσεις με ταξικό προσανατολισμό και με αυξημένες ικανότητες κινητοποίησης των εργαζομένων για την αποτελεσματική εκπροσώπηση των συμφερόντων της εργατικής τάξης ως συνόλου. Σε ένα κόσμο που αλλάζει ραγδαία, τα συνδικάτα δεν μπορούν μένουν σε παλιές παρωχημένες πλέον μορφές οργάνωσης, δράσης και λειτουργίας. εν μπορούν να αφήνουν έξω από τις δομές, τις δράσεις τους και τους αγώνες το νέο κόσμο της Εργασίας που αναφύεται. Αν θέλουν να επιβιώσουν, πρέπει ΣΗΜΕΡΑ να απαντήσουν πειστικά ποιους, με ποια μορφή και με ποιο τρόπο, θέλουν να εκπροσωπήσουν. Πρέπει ΣΗΜΕΡΑ να μπορέσουν να διευρύνουν και να ενδυναμώσουν τις δομές και τη λειτουργία τους, ώστε να μπορέσουν να εκφράσουν συλλογικά και να υπερασπίσουν αποτελεσματικά τα πλέον αδύναμα και επισφαλή στρώματα του κόσμου της εργασίας, που αυξάνονται με ραγδαίους ρυθμούς: τους νέους, τις γυναίκες, τους μετανάστες, τις κοινωνικά ευπαθείς ομάδες, τους άνεργους. Όλους όσους απασχολούνται στα νέα αναδυόμενα επαγγέλματα και στις γκρίζες ζώνες της μισθολογικής και εργασιακής ευελιξίας, της επισφάλειας, της ανασφάλειας και της αδήλωτης απασχόλησης. Απαιτείται όμως και το αντίστροφο: η «νέα εργατική τάξη», οι νέες κατηγορίες των εργαζομένων δεν μπορούν να νοηθούν πέρα και έξω από τα πλαίσια του συνδικαλιστικού κινήματος. Πρέπει και μπορεί να ενταχθούν, να συσπειρωθούν και να πυκνώσουν τις γραμμές του, αλλάζοντας εκ βάθρων τη λειτουργία του, ανανεώνοντας το περιεχόμενο της δράσης του, διευρύνοντας την αντιπροσωπευτικότητά, ενδυναμώνοντας τον ταξικό του προσανατολισμό, και θέτοντας μια νέα σύγχρονη και συνολική ατζέντα για την προάσπιση των εργασιακών δικαιωμάτων και συμφερόντων της εργατικής τάξης ως συνόλου. Σε διεθνές και ευρωπαϊκό επίπεδο, η συζήτηση για την αλλαγή και την οργανωτική αναδιάρθρωση του συνδικαλιστικού κινήματος έχει προ πολλού αρχίσει. Πολλά συνδικάτα προχωρούν σε εκτεταμένες οργανωτικές αλλαγές και τρόπους λειτουργίας. ιευρύνουν τις δομές τους και το πεδίο εκπροσώπησης των εργατικών συμφερόντων, αλλάζουν τις οργανωτικές πολιτικές τους και τις εσωτερικές τους λειτουργίες, προσπαθούν να διευρύνουν την ατζέντα των διεκδικήσεών τους και το πλαίσιο της συνδικαλιστικής δράσης. Οι προσπάθειες 6
αυτές είναι βεβαίως ακόμα υπό διαμόρφωση, είναι αποσπασματικές και εν πολλοίς πειραματικές ή ασαφείς. Αντίθετα στη χώρα μας, η συζήτηση αυτή λείπει από την ατζέντα των συνδικάτων. Το οργανωτικό μοντέλο των ελληνικών συνδικάτων αποτελεί σίγουρα ιστορικό μοναδικό προϊόν της πολύσύνθετης και βασανιστικής πορείας του εργατικού μας κινήματος, με έντονα τα στοιχεία μιας ανώμαλης καθιέρωσης και ανάπτυξης, λόγω των επαναλαμβανόμενων ποικίλων κρατικών, κομματικών και εργοδοτικών παρεμβάσεων στα εσωτερικά τους, μέχρι και πολύ πρόσφατα. Όμως, το οργανωτικό αυτό μοντέλο, έχει προ πολλού υπερβεί τα όριά του. Σήμερα, όσο ποτέ άλλοτε είναι ορατό ότι δεν μπορεί να εξασφαλίσει το ελάχιστο: την ίδια του την επιβίωση αλλά και την αναγκαία του ενδυνάμωση, ως μοναδικού θεσμού που είναι σε θέση να εκφράσει και να προασπίσει με το πλέον αποτελεσματικό τρόπο τα συλλογικά συμφέροντα της μισθωτής εργασίας. Στη χώρα μας, η αναγκαιότητα για την οργανωτική αναδιάρθρωση των συνδικάτων είναι περισσότερο από ποτέ επιτακτική. Η Αυτόνομη Παρέμβαση εκτιμά ως απολύτως αναγκαίο να ανοίξει μια ουσιαστική συζήτηση εντός των Εργαζομένων, των Συνδικάτων και της Κοινωνίας για το παρόν και το μέλλον του συνδικαλιστικού μας κινήματος. Το ζητούμενο είναι το ίδιο το συνδικαλιστικό κίνημα να κατανοήσει τις μεταβολές αυτές και να συνειδητοποιήσει το τι μπορεί να κινητοποιήσει τους εργαζόμενους, ώστε να πάρουν την απόφαση να γίνουν μέλη και να συμμετέχουν ενεργά στο συνδικαλιστικό κίνημα. ΝΑ ΠΡΟΕΤΟΙΜΑΣΟΥΜΕ ΕΝΑ ΝΕΟ ΟΡΓΑΝΩΤΙΚΟ - ΚΑΤΑΣΤΑΤΙΚΟ ΣΥΝΕ ΡΙΟ Σήμερα λοιπόν, απαιτείται περισσότερο από ποτέ, η ύπαρξη μιας ισχυρής πολιτικής βούλησης του ίδιου του συνδικαλιστικού κινήματος για την προώθηση των αναγκαίων οργανωτικών αλλαγών, όσο επίπονη και αν είναι αυτή η διαδικασία. Η νέα αρχιτεκτονική της οργανωτικής δομής των συνδικάτων, πρέπει και μπορεί, μέσα από τις αναγκαίες και καταστατικές και νομοθετικές αλλαγές των Ν. 1264/82 και 1876/90, να εξασφαλίσει την άρση κάθε περιορισμού για την συνδικαλιστική ένταξη των εργαζομένων στα συνδικάτα, πλήρη, αναλογική και ισότιμη εκπροσώπηση όλων των δυνάμεων του συνδικαλιστικού κινήματος καθώς και την ενδυνάμωση των συλλογικών δικαιωμάτων των εργαζομένων στις εξής κατευθύνσεις: 7
Περιορισμός του οργανωτικού κατακερματισμού σε δευτεροβάθμιο και πρωτοβάθμιο επίπεδο με συγχωνεύσεις οργανώσεων και με τελικό στόχο την ενοποίηση ΓΣΕΕ - Α Ε Υ. Καθιέρωση της εκπροσώπησης των εργαζομένων στις επιχειρήσεις που στερούνται συλλογικής εκπροσώπησης και που απασχολούν περισσότερους από 5 εργαζόμενους. Καθιέρωση του θεσμού του εκπροσώπου των εργαζομένων με καθολική ψηφοφορία στις επιχειρήσεις άνω των 5 εργαζομένων όταν δεν υπάρχει άλλη συλλογική εκπροσώπηση. Καθιέρωση του συνδικαλιστικού εκπροσώπου από συνδικαλιστική οργάνωση (πρωτοβάθμια ή δευτεροβάθμια) που καλύπτει τον εργασιακό χώρο για τις επιχειρήσεις που απασχολούν περισσότερους από 10 εργαζόμενους. Καθιέρωση συλλογικών εργασιακών δικαιωμάτων σε σύνθετες δομές οικονομικής δραστηριότητας. Αναγνώριση των θεσμών των συμβουλίων των εργαζομένων και της συνδικαλιστικής εκπροσώπησης σε επίπεδο ομίλου επιχειρήσεων. Αναγνώριση της συλλογικής εκπροσώπησης εργαζομένων (συμβούλιο εργαζομένων, συνδικαλιστική εκπροσώπηση) σε ενιαίους γεωγραφικούς χώρους σύνθετης, πολυκλαδικής, οικονομικής δραστηριότητας (αεροδρόμια, πολυχώροι εμπορικών δραστηριοτήτων). Αναγνώριση του δικαιώματος στη συλλογική διαπραγμάτευση στους ομίλους επιχειρήσεων. ιασφάλιση της αναλογικής συμμετοχής γυναικών και ανδρών στις συνδικαλιστικές αντιπροσωπείες για τις συλλογικές συμβάσεις. ιασφάλιση του ρόλου και του έργου του συνόλου των συνδικαλιστικών στελεχών στη νέα δομή - ενίσχυση και διεύρυνση της προστασίας της συνδικαλιστικής δράσης, τόσο νομοθετικά όσο και μέσω ΣΣΕ.