EEK KAI DIP ΣTO ΠAΓKOΣMIO KOINΩNIKO ΦOPOYM

Transcript

1 15ήμερη Επαναστατική Εφημερίδα / Φύλλο 547 / Σάββατο 6 Απριλίου 2013 / Τιμή: 1,50 Κυκλοφορεί κάθε δεύτερο Σάββατο EEK KAI DIP ΣTO ΠAΓKOΣMIO KOINΩNIKO ΦOPOYM ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΣΥΝΔΙΑΣΚΕΨΗ ΤΟΥ ΕΕΚ ΝΑ ΟΡΓΑΝΩΣΟΥΜΕ ΤΗ ΓΕΝΙΚΗ ΑΠΕΡΓΙΑ ΔΙΑΡΚΕΙΑΣ Διάβαζε σελ. 8-9 Σ αυτό το φύλλο Σήμερα οι Κύπριοι αύριο πάλι εμείς σελ. 3 Τρένα και λιμάνια βορά στην COSCO σελ. 4 19ο Συνέδριο του ΚΚΕ σελ. 6 Το παιδί και το Άουσβιτς (Πώς θα μιλήσουμε στα παιδιά για τον αντισημιτισμό;) σελ Οι συνέπειες του Κυπριακού «ατυχήματος» σελ. 16 Το Παγκόσμιο Κοινωνικό Φόρουμ 2013 άνοιξε τις πόρτες του την Τρίτη 26 Μαρτίου 2013, στην Τύνιδα, πρωτεύουσα της Τυνησίας. Ξεκίνησε με μια διαδήλωση χιλιάδων ανθρώπων που κράτησε τρεις και πλέον ώρες και πορεύτηκε από το κέντρο της πόλης μέχρι το στάδιο Μένζα. Η RedMed (η Kόκκινη Mεσόγειος) και δύο πολιτικά κόμματα που την υποστηρίζουν, το Επαναστατικό Εργατικό Κόμμα (DIP, Τουρκία) και το Εργατικό Επαναστατικό (ΕΕΚ, Ελλάδα), ήταν παρόντα. Οι αντιπροσωπείες μας πορεύτηκαν πίσω από το πανό του RedMed μαζί με τα τυνηζιάνικα σοσιαλιστικά μπλοκ. Στην πορεία και στις εκδηλώσεις μοιράσαμε τα φυλλάδια μας, μια κοινή διακήρυξη των τριών κομμάτων της Συντονιστικής για την Eπανίδρυση της Tέταρτης ιεθνούς CRFI (DIP, EEK και PCL -Κομμουνιστικό Κόμμα των Εργατών, Ιταλία) που καταγγέλει την άνανδρη δολοφονία του αριστερού ηγέτη Σοκρί Μπελαΐντ στις αρχές του Φλεβάρη. Eπίσης, μια διακήρυξη του DIP, του τούρκικου κόμματος, τον καιρό της πρώτης νίκης της τυνηζιάνικης επανάστασης, και τα δύο στα γαλλικά. Tα φυλλάδια είχαν μαζική απήχηση, ιδιαίτερα στο μπλοκ του ενοποιημένου κόμματος των πατριωτών δημοκρατών - κόμματος στο οποίο ο Μπελαΐντ ήταν γενικός γραμματέας. Το RedMed διένειμε ένα ακόμα τετρασέλιδο στο Παγκόσμιο Κοινωνικό Φόρουμ. Ένα φυλλάδιο στα αγγλικά και στα γαλλικά το οποίο αποτελείται από ενημερωτικά κείμενα για την πολιτική και τους διεθνιστικούς στόχους του RedMed. Υπήρχε επίσης η πρόσφατη ανακοίνωση για την Κύπρο, που υπογράφεται από το ελληνικό ΕΕΚ και το τουρκικό DIP, σε τρεις γλώσσες, αγγλικά, ελληνικά και τουρκικά. Υπήρχε, τέλος, ένα CD το οποίο αποτελείται από όλες τις διακηρύξεις και τα άρθρα των τριών κομμάτων, από κοινού ή ανεξάρτητα μεταξύ τους, τα οποία έχουν δημοσιευθεί στην ηλεκτρονική σελίδα RedMed.org. Η αραβική επανάσταση που πυροδοτήθηκε από την επανάσταση στην Τυνησία, σημάδεψαν το χαρακτήρα του Φόρουμ από την πρώτη στιγμή που το Παγκόσμιο Κοινωνικό Φόρουμ ξεκίνησε τις εκδηλώσεις του. Η ίδια η πορεία μαρτυρούσε το γεμάτο ελπίδα και εξεγερτικό πνεύμα της τυνηζιάνικης νεολαίας. Οι ομιλίες της τελετής έναρξης, από την άλλη, δείχνουν την παρουσία ενός πνεύματος μαχητικού, ακόμα και επαναστατικού, το οποίο έρχεται ξεκάθαρα σε αντίθεση με την ευχάριστη ατμόσφαιρα των προηγούμενων Κοινωνικών Φόρουμ και των ηγεσιών του. Ο σκοπός της δικής μας συμμετοχής στο Φόρουμ μπορεί να συνοψιστεί στην επιθυμία μας να δημιουργήσουμε δεσμούς ανάμεσα στις βόρειες και νότιες ακτές της Μεσογείου σε αυτή την εποχή των σπασμών που προμηνύονται σε τούτη τη θάλασσα του αρχαίου πολιτισμού. Το πιο πρόσφατο παράδειγμα αυτών των κλυδωνισμών είναι χωρίς αμφιβολία τα γεγονότα της Κύπρου, του νησιού βρίσκεται σε ένα κομβικό σημείο ανάμεσα στο βορρά και το νότο της μεσογείου και από αυτήν την άποψη είναι πολύ συμβολικό για να δείξει το μέλλον όλων των λαών της περιοχής. Εμπρός για τη διεθνιστική συνεργασία των επαναστατικών δυνάμεων όλης της Μεσογείου!

2 σελίδα 2 σάββατο 6 Απριλίου 2013 σάββατο 6 Απριλίου 2013 σελίδα 3 Σε αναβρασμό οι κάτοικοι της Χαλκιδικής Δεκαπενθήμερο όργανο της Κ.Ε. του Εργατικού Επαναστατικού Κόμματος (ΕΕΚ - Τροτσκιστές) Κυκλοφορεί στα κεντρικά περίπτερα και στα βιβλιοπωλεία σε όλες τις μεγάλες πόλεις. Εκδίδεται από την Ε.Μ.Ε. - ΝΕΑ ΠΡΟΟΠΤΙΚΗ Αστική μη κερδοσκοπική εταιρία Αρχισυντάκτης Θ. Κουτσουμπός Σε αναβρασμό συνεχίζουν να βρίσκονται οι κάτοικοι της Χαλκιδικής οι οποίοι αντιδρούν στη καταστροφή του ορυκτού και φυσικού τους πλούτου από τους χρυσοθήρες της eldorado gold και της ελληνικός χρυσός Α.Ε. (συμφερόντων Μπόμπολα). Να υπενθυμίσουμε πως εδώ και ένα χρόνο έχουν αρχίσει οι εργασίες εξόρυξης χρυσού στο δάσος των Σκουριών, χωρίς κανείς να έχει ρωτήσει τους κατοίκους εαν το επιθυμούν. Το μόνο αρμόδιο άτομο που έχουν ρωτήσει οι σύγχρονοι χρυσοθήρες είναι ο γνωστός και μη εξαιρεταίος Πάχτας, δήμαρχος Ιερισσού, ο οποίος τους έδωσε την άδεια να βάλουν μπρος οι μπουλντόζες και τα εκσκαφτικά μηχανήματα. Ευθύς εξαρχής, οι διευθύνοντες σύμβουλοι των εταιρίων αυτών και τα μιντιακά παπαγαλάκια τους έπιασαν δουλειά παρουσιάζοντας το έργο της εξόρυξης, ως ένα έργο που θα φέρει έσοδα στις περιοχές αυτές (σε ποιούς παρέλειψαν να το αναφέρουν) και πως θα προσφέρουν νέες θέσεις εργασίας στον τόπο (σε τι συνθήκες εργάσιας ξέχασαν να τονίσουν), νομίζοντας πως έτσι θα καταφέρουν να κάμψουν το φρόνημα των αγωνιζόμενων κατοίκων. Οι κάτοικοι όμως οργανώθηκαν και με την βοήθεια των αλληλέγγυων έκαναν γνωστό τον αγώνα τους. Έναν αγώνα δίκαιο πέρα για πέρα αφού υπάρχουν διαπιστευμένες μελέτες από καθηγητές πανεπιστημίου πως με την εξόρυξη αυτή το περιβάλλον στις γύρω περιοχές θα υποστεί ανεπανόρθωτα πλήγματα. υστυχώς, οι Χαλκιδικιώτες δεν έχουν να αντιμετωπίσουν μόνο την καταστολή των ΜΑΤ, τη βία του κράτους και του κεφαλαίου. Έχουν να αντιμετωπίσουν και τους εργαζόμενους στην ελληνικός χρυσός που αφού κατά το παρελθόν είχαν επιτεθεί αναίτια (κατ ουσίαν λειτουργώντας ως μπράβοι) στους κατοίκους σπάζοντας στους στο ξύλο, πριν μια εβδομάδα φωτογραφήθηκαν όλο νάζι και σκέρτσο στα γραφεία της Χρυσής Αυγής, η οποία σαν γνήσιο υπηρετικό προσωπικό του κεφαλαίου, έσπευσε να τους παράσχει την αλληλεγγύη της. Ο αγώνας των κατοίκων στις Σκουριές Χαλκιδικής είναι αγώνας όλων μας. Είναι ένας αγώνας ενάντια στη λεηλασία της φύσης και των ζωών μας από τους καπιταλιστές και τα τσιράκια τους και πρέπει να έχει την αλληλεγγύη όλων μας - μέχρι τη νίκη! ΑΘΗΝΑ: πορεία αλληλεγγύης το Σάββατο 13 Απριλίου 2013, στις το πρωί, προσυγκέντρωση Μοναστηράκι. Σελιδοποίηση - Μοντάζ Βιβλιοτεχνία Ο.Ε. Ζωοδόχου Πηγής 52Α, Εξάρχεια Τηλ vivliotexnia@ hotmail.com Eκτύπωση ΧΕΛΙΟΣ-ΠΡΕΣ Α.Β.Ε.Ε. Ιερά Οδός 81, Αθήνα Διεύθυνση Εφημερίδας Καποδιστρίου 38, Αθήνα Τηλ.-Fax: Ετήσια συνδρομή-ενίσχυση Εσωτερικού: 45 Ευρώπη: 60 Υπόλ. Χώρες: 75 Τσεκ-εμβάσματα στη διεύθυνση: «Νέα Προοπτική» Θ. Κουτσουμπός Καποδιστρίου Αθήνα ΠΑΙ ΕΙΑ Μαζικές κινητοποιήσεις φοιτητών αλλά το σχέδιο Αθηνά επιβάλλεται Την Πέμπτη 28 Μάρτη κι ενώ πραγματοποιούταν πανελλαδική πορεία χιλιάδων φοιτητών στο κέντρο της Αθήνας, ψηφίστηκε οριακά η τροπολογία για το σχέδιο Αθηνά. Η τροπολογία Ξυλοδαρμοί στο Α.Τ. ραπετσώνας Μετά από καταγγελίες για τον ξυλοδαρμό από αστυνομικούς του Αστυνομικού Τμήματος ραπετσώνας των ανθρώπων, που κρατούνται εκεί, ως αντίδραση στην απεργία πείνας, που ξεκίνησαν, και μετά την απόπειρα αυτοκτονίας του 28χρονου κρατουμένου πρόσφυγα από την Παλαιστίνη Ιμπραχίμ Φαράζ ενεργοί πολίτες του Πειραιά πραγματοποιήσαμε στις 27/03 συγκέντρωση διαμαρτυρίας και συμπαράστασης (Την συγκέντρωση είχε καλέσει η Αντιναζιστική Πρωτοβουλία Πειραιά). Επιτράπηκε σε αντιπροσωπεία των συγκεντρωμένων να μπούμε και να συνομιλήσουμε με τους κρατουμένους. Η εικόνα που αντικρίσαμε ήταν σοκαριστική. Στο κολαστήριο του Αστυνομικού Τμήματος ραπετσώνας 100 άνθρωποι στοιβαγμένοι σε 70 περίπου τετραγωνικά, κλεισμένοι στα κρατητήρια για πάνω από 9 μήνες, από την έναρξη του «Ξένιου ία» Καταρρεύσαμε, όταν είδαμε μπροστά στα μάτια μας έναν άνθρωπο να σκίζει τη σάρκα του και να γεμίζει αίματα από πάνω μέχρι κάτω, ως τη μόνη λύση που ήρθε στο μυαλό του, μόλις μας είδε, για να βγει από το κολαστήριο που τον κρατάνε και τον βασανίζουν επί 9 μήνες. Το Σάββατο 6/4/2013 έχει προγραμματιστεί από πολλές συλλογικότητες νέα συγκέντρωση - διαμαρτυρία στις 12μ.μ. έξω από την εκκλησία του Αγ. ιονυσίου και πορεία προς το Α.Τ. ραπετσώνας. προβλέπει την δυνατότητα ίδρυσης, συγχώνευσης, κατάτμησης, μετονομασίας και κατάργησης εισαγωγικών κατευθύνσεων, αλλά και κατευθύνσεων προχωρημένου εξαμήνου, σε τμήματα πανεπιστημίων και ΤΕΙ, με τα προεδρικά διατάγματα τα οποία προβλέπονται για την ίδρυση, συγχώνευση, μετονομασία σχολών και τμημάτων πανεπιστημίων. Η τρικομματική κυβέρνηση συνεχώς μετέφερε την ημερομηνία ψήφισης του σχεδίου, έκανε πίσω δίνοντας χρόνο προσαρμογής στις σχολές που θα καταργούνταν, απέσυρε και επανέφερε την προαναφερθείσα τροπολογία, φοβούμενη το ξέσπασμα ενός κινήματος νεολαίας, εν τέλει θα μπορεί με τα προεδρικά διατάγματα να προχωρήσει στην εφαρμογή του σχεδίου λουκέτων που πετάει στο δρόμο χιλιάδες φοιτητές και εργαζόμενους. Η πανελλαδική πορεία αποτέλεσε την κορύφωση των κινητοποιήσεων των σπουδαστικών και φοιτητικών συλλόγων που είχαν αποφασιστεί απ το σχέδιο δράσης του πανελλαδικού συντονιστικού που είχε πραγματοποιηθεί μετά το πέρας της προηγούμενης πανελλαδικής πορείας (14/03). Το προηγούμενο διάστημα στις περισσότερες πόλεις μαζικές φοιτητικές πορείες πραγματοποιούνταν κάθε βδομάδα, οι σχολές που πλήττονται άμεσα βρίσκονται σε πολυήμερες κυλιόμενες καταλήψεις, και πολύμορφες δράσεις πραγματοποιούνται τακτικά. Παρά το αγωνιστικό πνεύμα που διακατέχει, το σύνολο των φοιτητών που βλέπουν την κυβέρνηση να τους πετάει στο δρόμο, παρατηρείται ότι το σύνολο των υπολοίπων φοιτητών δεν καταφέρνει να περάσει από την απλή αλληλεγγύη σε μια διαδικασία μάχης κλιμακώνοντας τον αγώνα με καταλήψεις διαρκείας, συνδέοντας σε ένα κοινό αγώνα τους εργαζόμενους και την νεολαία απέναντι στην κυβέρνηση των μνημονίων, των επιτάξεων, της καταστολής και των θανάτων κι όχι απλά σε έναν αγώνα ενάντια στην διάλυση της παιδείας. Αντίκτυπος των παραπάνω ήταν το γεγονός ότι την Πέμπτη δεν πραγματοποιήθηκε συντονιστικό συνελεύσεων και καταλήψεων με σκοπό να βάλει τους άξονες και το σχέδιο δράσης από εδώ και πέρα. Η ίδια η ανάπτυξη του φοιτητικού κινήματος απαιτεί συντονισμό. Αλλά το φοιτητικό-νεολαιίστικο κίνημα δεν έχει απέναντι του μόνο το σχέδιο Αθηνά. Έχει απέναντι του τον εφιάλτη της ανεργίας, της ελαστικής εργασίας, τον εφιάλτη της μη βιώσιμης προοπτικής για την ζωή του. Η νίκη του επομένως, απαιτεί την νίκη ολόκληρου του εργατικού κινήματος απέναντι στην κυβέρνηση και τους καπιταλιστές που θέλουν να μας πείσουν ότι δεν θα συνεχίσουμε ζήσουμε. Απαιτεί την ανατροπή της κυβέρνησης και την ανάληψη της εξουσίας από τους εργάτες, από αυτούς παράγουν όλο τον πλούτο της κοινωνίας και δεν έχουν τίποτα. Ε.Ι ΓΙΝΕ ΣΥΝ ΡΟΜΗΤΗΣ στην επαναστατική μαρξιστική εφημερίδα που παλεύει: ενάντια στην καπιταλιστική βαρβαρότητα ενάντια στον εθνικισμό, το ρατσισμό, το φασισμό, τον πόλεμο για το σοσιαλισμό και την εξουσία των εργατικών σουμβουλίων για την οργάνωση του επαναστατικού διεθνιστικού κόμματος της εργατικής τάξης για την επανίδρυση της Τετάρτης Διεθνούς ΣΗΜΕΡΑ ΟΙ ΚΥΠΡΙΟΙ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΟΙ ΑΥΡΙΟ ΠΑΛΙ ΕΜΕΙΣ! Την «εικόνα του μέλλοντός της» πρέπει να δει η Ελλάδα στην Κύπρο. Η χρεοκοπία της Κύπρου θα βαθύνει ακόμα περισσότερο την ύφεση της ελληνικής οικονομίας, θα φέρει πιο κοντά μια «διάσωση» των ελληνικών τραπεζών με χρήματα των... ίδιων των αποταμιευτών και θα οξύνει την κρίση του αστικού πολιτικού συστήματος εξουσίας. Συγκεκριμένα: 1Σε αμιγώς οικονομικό επίπεδο, η σχέση των δύο χωρών είναι εξαιρετικά στενή. Η έκθεση της ελληνικής οικονομίας στην Κύπρο (εξαγωγές, επενδύσεις, καταθέσεις, εισροή Κυπρίων τουριστών) ξεπερνά το 4% του ελληνικού ΑΕΠ. Το 7% των ελληνικών εξαγωγών κατευθύνεται στην Κύπρο. Το 10% των ελληνικών επενδύσεων στο εξωτερικό βρίσκεται επίσης εκεί. Πάνω από 2 δισ. ευρώ είναι αποταμιευμένα στις κυπριακές τράπεζες από Έλληνες, κυρίως, επιχειρηματίες. Περίπου Κύπριοι επισκέπτονται την Ελλάδα κάθε χρόνο αφήνοντας πάνω από 1 δισ. ευρώ στην ελληνική οικονομία (πάνω από 2,5% συνόλου ξένων επισκεπτών και καταναλωτών στην Ελλάδα). Ο διοικητής της Τράπεζας της Ελλάδας, Γιώργος Προβόπουλος, εκτίμησε ότι μια ύφεση στην Κύπρο της τάξεως του 20% στο διάστημα θα φέρει επιπλέον 0,25 0,5% ύφεση στην ελληνική οικονομία. Μ άλλα λόγια, στον κατήφορο που για άλλη μια χρονιά βρίσκεται η ελληνική οικονομία (ύφεση 3,5-5% φέτος), η κυπριακή χρεοκοπία θα της δώσει άλλη μία σπρωξιά προς τα κάτω... Αυτό σημαίνει πως και το 2014 θα είναι χρονιά ύφεσης στην Ελλάδα 2Οι οικονομικές συνέπειες, όμως, της κυπριακής χρεοκοπίας δεν θα είναι μόνο άμεσες, αλλά και έμμεσες και αφορούν το ελληνικό τραπεζικό σύστημα... Στην Κύπρο δοκιμάστηκε για πρώτη φορά η νέα Ευρωπαϊκή πολιτική διαχείρισης της κρίσης χρέους στην ευρωζώνη ( bail in ). Αυτό σημαίνει πως τη «διάσωση» των χρεοκοπημένων τραπεζών δεν την αναλαμβάνουν πλέον μόνο τα κράτη και η κεντρική τράπεζα της ευρωζώνης, αλλά και οι ίδιοι οι καταθέτες τους. Οι ελληνικές τράπεζες παρά τον πακτωλό δισ. ευρώ που έχουν λάβει και παρά το γεγονός ότι δεν είναι τόσο εκτεθειμένες όσο οι κυπριακές, αλλά και παρά τη (φαινομενική) βελτίωση της δημοσιονομικής κατάστασης της χώρας εξακολουθούν να είναι τεχνικά χρεοκοπημένες. Και αυτό λόγω της συνεχιζόμενης διεθνούς αναξιοπιστίας της τραπεζικής πίστης («κανείς δεν δανείζει κανένα»), αλλά και της άγριας λιτότητας - βαθιάς ύφεσης στην Ελλάδα. Αυτό σημαίνει πως ένα κυπριακού τύπου bail in, δηλαδή μια κατάσχεση μέρους των αποταμιεύσεων, είναι εξαιρετικά πιθανό το επόμενο διάστημα να συμβεί (και) στην Ελλάδα. Αυτό δεν θα οδηγήσει μόνο στην κατάσχεση καταθέσεων, αλλά και στον περιορισμό κίνησης κεφαλαίων εντός και εκτός χώρας και έπειτα σε κλείσιμο τραπεζών, στον έλεγχο των περισσοτέρων εναπομεινάντων τραπεζών από ισχυρούς ευρωπαϊκούς ομίλους, στις απολύσεις 15 με 20 χιλιάδων τραπεζοϋπαλλήλων (περίπου 1 στους 3), σε πλήρες «πάγωμα» των δανειοδοτήσεων κλπ. ΒΑΡΙΕΣ ΠΟΙΝΕΣ ΓΙΑ ΤΟΝ ΕΑ Όλη του την ταξική σκληρότητα έδειξε το ειδικό δικαστήριο στην υπόθεση του Επαναστατικού Αγώνα, επιβάλλοντας βαριές ποινές και σε ανθρώπους που μόνο φιλικές σχέσεις είχαν με τα μέλη που ανέλαβαν την ευθύνη των πράξεων της οργάνωσης. Έτσι την Τετάρτη 3/4 το Τριμελές Εφετείο Κακουργημάτων επέβαλε ποινές κάθειρξης 50 χρόνια στο Νίκο Μαζιώτη, 50 χρόνια και 6 μήνες στην Παναγιώτα Ρούπα και άλλα τόσα στον Κώστα Γουρνά για «συγκρότηση και συμμετοχή σε οργάνωση, απλή συνέργεια σε εκρήξεις, απόπειρα ανθρωποκτονίας, διακεκριμένες φθορές». Στον Χριστόφορο Κορτέση επέβαλαν ποινή κάθειρξης 7 χρόνων και Ευάγγελο Σταθόπουλο 7,5, αν και σε καμία πράξη δεν φέρονται ενεχόμενοι. Μάλιστα η ποινή είναι χωρίς αναστολή, ώστε να μείνουν στη φυλακή τουλάχιστον μέχρι την εκδίκαση της έφεσής τους. Σαφώς πρόκειται για παραδειγματική ποινή ενοχοποίησης προσωπικών και φιλικών σχέσεων. Το δικαστήριο κήρυξε αθώους τους Σαράντο Νικητόπουλο και Κώστα Κάτσενο, λόγω αμφιβολιών, ενώ από κάθε κατηγορία απαλλάχθηκε η Μαρία Μπεραχά, σύντροφος του Κώστα Γουρνά. Φυσικά, ο Νίκος Μαζιώτης και η σύντροφός του Παναγιώτα Ρούπα φυγοδικούν έχοντας καταγγείλει την όλη δικαστική διαδικασία. 3Σε πολιτικό επίπεδο, οι άμεσες και έμμεσες οικονομικές συνέπειες της κυπριακής χρεοκοπίας θα είναι εξίσου σημαντικές καθώς καταρρίπτουν τις δύο βασικές πολιτικές στρατηγικές που καταγράφονται σήμερα για την αντιμετώπιση της καπιταλιστικής κρίσης σήμερα στην Ελλάδα. Πρώτα απ όλα καταρρίπτεται η στρατηγική του μνημονιακού μπλοκ (ΝΔ-ΠΑΣΟΚ-ΔΗ- ΜΑΡ) που κυβερνά αυτή τη στιγμή τη χώρα. Σύμφωνα με αυτή, το 2013 θα ήταν η τελευταία χρονιά ύφεσης και, ταυτόχρονα, η τελευταία χρονιά εφαρμογής σκληρών μέτρων λιτότητας, αλλά και η χρονιά της πλήρους εξασφάλισης της παραμονής της χώρας στην ευρωζώνη. Η πρώτη εξαμηνιαία αξιολόγηση της τρόικας για το 2013 που θα ξεκινήσει τον ερχόμενο Μάιο θα οδηγήσει σε νέο, «έκτακτο» πακέτο μέτρων λιτότητας. Η μονιμοποίηση του χαρατσιού στα ακίνητα μέσω ΔΕΗ είναι μόνο η αρχή για να ακολουθήσουν, πρώτα απ όλα, νέες περικοπές στις συντάξεις και γενικότερα στις παροχές των ασφαλιστικών ταμείων. Την ίδια στιγμή, τρία εκρηκτικά μέτωπα παραμένουν ορθάνοιχτα: Οι απολύσεις στο δημόσιο, οι ιδιωτικοποιήσεις και η κατάργηση της Εθνικής Συλλογικής Σύμβασης Εργασίας. Η κυβέρνηση δεν έχει να υποσχεθεί τίποτα περισσότερο εκτός του να γίνει η Ελλάδα... Κύπρος. Την πραγματοποίηση του ενδεχομένου της... «κυπριοποίησης» της Ελλάδος δεν μπορεί να την αποτρέψει η εφαρμογή της στρατηγικής του ΣΥΡΙΖΑ. Σύμφωνα με αυτήν, υπάρχει διέξοδος από τη χρεοκοπία του ελληνικού καπιταλισμού εντός της ιμπεριαλιστικής ευρωζώνης, αλλά εκτός... τρόικας, αναζητώντας παράλληλα άλλες συμμαχίες εκτός Ε.Ε. (Ρωσία, Κίνα). Γιατί, όμως, η Ρωσία δεν «διέσωσε» την Κύπρο όπου είχε επενδύσει (με καταθέσεις) δεκάδες δισ. ευρώ και θα «διασώσει» την Ελλάδα, χαλώντας παράλληλα τη σχέση της με έναν εκ των βασικότερων οικονομικών της εταίρων, δηλαδή τη Γερμανία; Για κανένα λόγο. Μήπως, πάλι, αν δάνειζε η Ρωσία την Κύπρο (ή την Ελλάδα), δεν θα ζητούσε εφάμιλλα με τα σημερινά και καταστρεπτικά για το λαό ανταλλάγματα και εγγυήσεις; Φυσικά και θα ζητούσε. Υπάρχει, τέλος, τμήμα της ελληνικής αστικής τάξης -το σύστημα της οποίας δεν θέλει φυσικά να ανατρέψει ο ΣΥΡΙΖΑ- που να προτιμά τους Ρώσους από τους Δυτικοευρωπαίους «διασώστες» και παράλληλα επιθυμεί κάποιες έστω και ασήμαντες φιλολαϊκές παρεμβάσεις; Δεν φαίνεται να υπάρχει κάτι τέτοιο. Την ίδια στιγμή, η Ε.Ε. είναι πιο έτοιμη πλέον να υποδεχτεί τις συνέπειες μιας έξωσης της Ελλάδας από τους κόλπους του σκληρού πυρήνα της. Για όλους αυτούς τους λόγους, τα περί δυνατοτήτων «πραγματικής διαπραγμάτευσης» με την τρόικα (εντός ΕΕ), τα οποία προτείνει ο ΣΥΡΙΖΑ, όχι μόνο δεν είναι είναι αριστερά, δεν είναι καν ρεαλιστικά με αστικούς όρους και θα οδηγήσουν σε καταστροφές μεγαλύτερες από εκείνες που οδήγησαν οι «πραγματικές διαπραγματεύσεις» των κυπριακών κομμάτων, μαζί και των «συντρόφων» του ΑΚΕΛ. Η εργατική τάξη της Ελλάδας και της Κύπρου δεν έχει να περιμένει τίποτα από κανένα καπιταλιστή, είτε αυτός είναι ντόπιος, είτε είναι ξένος. Δεν έχει, όμως, να περιμένει τίποτα πολύ καλύτερο ακόμα και αν στηριχθεί αποκλειστικά στις δικές της «εθνικές» δυνάμεις (όπως λίγο - πολύ προτείνει ένα ευρύτατο τόξο στην αριστερά από το Αριστερό Ρεύμα του ΣΥΝ μέχρι το ΚΚΕ και την ΑΝΤΑΡ- ΣΥΑ), γιατί αυτές είναι όσο ποτέ πριν ανίσχυρες (στο βαθμό που δεν ενώνονται σε ένα ανώτερο, διεθνές, σοσιαλιστικό επίπεδο) και γι αυτό επιρρεπείς στον αστισμό, ακόμα και αν ο τελευταίος χρεοκοπεί. Οι καπιταλιστές, παρ όλους τους εξοντωτικούς ανταγωνισμούς τους, αντιλαμβάνονται πως δεν μπορούν να διασωθούν κοινωνικά και πολιτικά, χωρίς να συμμαχήσουν μεταξύ τους ενάντια στους εργάτες των χωρών τους. Φτιάχνουν,έτσι, ενώσεις, όπως η Ευρωζώνη, και μηχανισμούς αντιμετώπισης της κρίσης τους, όπως ο Ευρωπαϊκός Μηχανισμός Στήριξης. Είναι επιτέλους ώρα οι εργάτες να αντιληφθούν και να κάνουν και αυτοί ακριβώς το ίδιο, αλλά με αντίθετο στόχο: Να ενωθούν πέρα από εσωτερικούς διαχωρισμούς και εθνικά σύνορα σε μία νέα εργατική επαναστατική Διεθνή με στόχο την παγκόσμια σοσιαλιστική επανάσταση και τον παγκόσμιο σοσιαλισμό. Να ανατρέψουν τις κυβερνήσεις, τα κράτη και τις ενώσεις των καπιταλιστών, παίρνοντας οι ίδιοι στα χέρια τους την εξουσία, διαγράφοντας όλα τα δημόσια και ιδιωτικά χρέη που τους φόρτωσαν οι καπιταλιστικές κυβερνήσεις, κρατικοποιώντας τις τράπεζες και όλες τις στρατηγικης σημασίας επιχειρήσεις χωρίς αποζημίωση στους ιδιοκτήτες τους. Δημήτρης Κατσαγάνης

3 σελίδα 4 σάββατο 6 Απριλίου 2013 σάββατο 6 Απριλίου 2013 σελίδα 5 Τρένα και λιμάνια βορά στην COSCO Όχι στην έκδοση των Τούρκων και Κούρδων πολιτικών προσφύγων ΒΙΟΜΗΧΑΝΙΚΗ ΜΕΤΑΛΛΕΥΤΙΚΗ ΕΝΑΜΙΣΗ ΜΗΝΑ ΣΤΑ ΧΕΡΙΑ ΤΩΝ ΕΡΓΑΤΩΝ ΤΗΣ ΕΚΔΗΛΩΣΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΕΡΓΙΑ ΣΤΗΝ ΟΡΕΣΤΙΑΔΑ Στης κρίσης τον καιρό όλα τα σφάζουν κι όλα τα μαχαιρώνουν Αυτές τις μέρες υλοποιείται η απόφαση διάλυσης του ΟΣΕ μέσω της ιδιωτικοποίησης τμημάτων και υπηρεσιών. Η πράξη διάλυσης του ΟΣΕ είχε ανακοινωθεί τον περασμένο Αύγουστο από τον υπουργό ανάπτυξης Χατζηδάκη και επικυρώθηκε από την βουλή με μια από τις γνωστές πράξεις νομοθετικού περιεχομένου της κυβερνητικής συμμαχίας. Ο τεμαχισμός του ΟΣΕ και η ιδιωτικοποίηση των κερδοφόρων κομματιών του είναι όρος για να προχωρήσει η διαβόητη συμφωνία ΗΡ- COSCO-ΤΡΑΙΝΟΣΕ. Η συμφωνία χαιρετίστηκε από την κυβέρνηση με τυμπανοκρουσίες θεωρούμενη ως αυλαία μεγάλων επενδύσεων και ανάπτυξης «μετά την επιτυχή αντιμετώπιση της χρεοκοπίας». Την επιβεβαίωση της πολιτικής της κυβέρνησης και της τρόικας έφεραν στην Αθήνα κινέζοι μεγιστάνες σε βαγόνι του ΟΣΕ. Ασφαλώς καμιά ιδιωτικοποίηση ή συμφωνία δεν θα ήταν δυνατή χωρίς να προηγηθεί η απαιτούμενη αναδιάρθρωση του οργανισμού. ηλαδή ο σφαγιασμός των εργασιακών δικαιωμάτων των εργαζόμενων στο σιδηρόδρομο, περικοπές μισθών, απολύσεις, υποχρεωτικές μετατάξεις, ανεργία, φτώχεια. Η κυβερνητική συμμαχία ξεπουλάει όσο όσο την δημόσια περιουσία και βάζει εγγύηση για τα κέρδη των αγοραστών τις ζωές εκατοντάδων εργαζόμενων. Σύμφωνα λοιπόν με την συμφωνία, η COSCO αναλαμβάνει την μεταφορά προϊόντων της HP [της γνωστής εταιρίας ηλεκτρονικών υπολογιστών Hewlett Packard]. Tα εμπορεύματα, από το λιμάνι του Πειραιά, το οποίο «ανήκει» στην κινέζικη εταιρία, μεταφέρονται σε αποθήκες στο Θριάσιο Πεδίο. Από το Θριάσιο τα εμπορεύματα της HP θα μεταφέρονται στην κεντρική Ευρώπη, στην Τσεχία, μέσω της γραμμής του ΟΣΕ. Η συμφωνία φάνηκε τόσο συμφέρουσα και επικερδής, καθώς δεσμεύει ολόκληρη την παραγόμενη υπεραξία από την μεταφορά για τους κινέζους μεγιστάνες και για τους επενδυτές στον κομματιασμένο ΟΣΕ, που επεκτάθηκε και σε άλλες εταιρείες όπως η Samsung, Sony, Huntai κ.λ.π. Προϋπόθεση για την κλοπή της υπεραξίας της μεταφοράς από το δημόσιο είναι η ιδιωτικοποίηση της ΤΡΑΙΝΟΣΕ, που έχει τον έλεγχο και τον σχεδιασμό των δρομολογίων και της εμπορικής εκμετάλλευσης, το ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας του ΟΣΕ, η οποία είναι δεύτερη σε μέγεθος μετά την εκκλησιαστική, μέσω της ιδιωτικοποίησης της ΓΑΙΟΣΕ, και η δημιουργία μιας νέας εταιρείας, της ROSCO, ειδικού σκοπού με την δυνατότητα να παρέχει σε τρίτους υπηρεσίες συντήρησης, επισκευής και ανακατασκευής τροχαίου σιδηροδρομικού υλικού. Με την πράξη νομοθετικού περιεχομένου επικυρώνεται η απόσχιση των τριών εταιρειών από τον ΟΣΕ, και τα περιουσιακά τους στοιχεία θα μεταβιβαστούν στο ΤΑΙΠΕ που θα αναλάβει την διενέργεια διαγωνισμών αποκρατικοποίησης. Η ROSCO ή ΕΣΣΤΥ Ελληνικά Συστήματα Σιδηροδρομικού Τροχαίου Υλικού έχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον καθώς προβλέπεται ότι πριν την ιδιωτικοποίηση της εταιρείας, θα προηγηθεί η συγχώνευσή της με το τμήμα συντήρησης τροχαίου υλικού της ΣΤΑΣΥ!!! Έτσι η νέα εταιρεία εκτός από την συντήρηση των βαγονιών της ιδιωτικοποιημένης ΤΡΑΙΝΟΣΕ θα αναλάβει και την συντήρηση των βαγονιών του Μετρό, του Τραμ και των ΗΣΑΠ ώστε να διασφαλιστούν έσοδα που θα εξασφαλίσουν την κερδοφορία της! Από την συγχώνευση θα προκύψει η νέα εταιρεία με προσωπικό 700 περίπου εργαζόμενων. Οι 500 περίπου από αυτούς θα απορροφηθούν από τον ΟΣΕ και 150 με 200 από το τεχνικό προσωπικό της ΣΤΑΣΥ. Εννοείται ότι οι εργαζόμενοι της νέας εταιρείας θα προσληφθούν με μισθούς που θα καθοριστούν από την ευσπλαχνία του νέου αφέντη ιδιοκτήτη. Εννοείται επίσης ότι το τεχνικό προσωπικό του ΟΣΕ και της ΣΤΑΣΥ που περισσεύει, θα πάρει τον δρόμο της υποχρεωτικής μετάταξης ή εφεδρείας... με αντικειμενικά κριτήρια! Η κυβέρνηση Σαμαρά καμαρώνει το κατόρθωμά της. Η αλήθεια είναι πως η έμπνευση για το μεγαλεπήβολο σχέδιο της σύνδεσης του λιμανιού του Πειραιά μέσω του Θριάσιου Πεδίου με την κεντρική Ευρώπη είναι πολύ παλιά. Έτσι κι αλλιώς ο Σαμαράς και η κυβέρνησή του έχουν αποδείξει παντοιοτρόπως πως στερούνται της δυνατότητας οποιασδήποτε έμπνευσης. Πάντως η πατρότητα της ιδέας ανήκει στον Χίτλερ και τους ναζί που σχεδίασαν και κατασκεύασαν την γραμμή στα χρόνια της κατοχής. Η παλιά μετρική γραμμή των χιτλερικών έφτανε στο Θριάσιο Πεδίο ακολουθώντας την ακτογραμμή, από τον Πειραιά και το Πέραμα στο Σκαραμαγκά, στο Χαϊδάρι. Η γραμμή βομβαρδίστηκε την άνοιξη του 44 από τους συμμάχους ωστόσο απομεινάρια της υπάρχουν μέχρι σήμερα. Με τον σύγχρονο σχεδιασμό η γραμμή διαπερνά με την κατασκευή τούνελ και γεφυρών, το όρος Αιγάλεω και το Ποικίλο όρος και θα επιτρέπει ταχύτητες 200 χιλ/ώρα. Η κατασκευή της ξεκίνησε πριν μια δεκαετία με ανάδοχο την εταιρεία Άκτωρ του Μπόμπολα και άφησε πίσω της μια τεράστια οικολογική καταστροφή. Εκατοντάδες δέντρα κόπηκαν, η μορφολογία του εδάφους σε πολλά σημεία καταστράφηκε από τις ανατινάξεις και φυσικά καμιά μελέτη αποκατάστασης του περιβάλλοντος δεν υπήρξε. ικαστικές υποθέσεις ενάντια στον ήμο Χαϊδαρίου από κατοίκους, εκκρεμούν ακόμη και σήμερα για παράνομες δεσμεύσεις από τον ήμο, οικοπέδων που παραχωρήθηκαν στην συνέχεια για την κατασκευή της γραμμής. Εννοείται ότι η χρηματοδότηση του έργου τόσο της σύνδεσης Πειραιά-Θριάσιου, του νέου σταθμού του ΟΣΕ στο Θριάσιο, όσο και η ανακατασκευή της γραμμής μέχρι την Θεσσαλονίκη και η ηλεκτροδότησή της, προέρχεται από τον κρατικό προϋπολογισμό. Πρόκειται για ένα σκάνδαλο πρώτου μεγέθους, που εμπλέκονται κυβερνήσεις και πολιτικοί, τοπικοί άρχοντες και κομματάρχες, διαπλεκόμενοι εργολάβοι και δημοσιογράφοι εδώ και μια εικοσαετία. Η τοπική κοινωνία παρά τις αντιστάσεις και το πλήθος των δράσεων δεν κατάφερε να το σταματήσει. Η κυβέρνηση και ο Σαμαράς μπορούν να χαρούν προς το παρόν όμως υπάρχουν και αστάθμητοι παράγοντες που ενδεχομένως να χαλάσουν τα σχέδιά τους. Η ιδιωτικοποίηση του ΟΣΕ φαίνεται εύκολη υπόθεση εξαιτίας της συνδικαλιστικής πολυδιάσπασης που υπάρχει, όμως εμπλέκει και τις αστικές συγκοινωνίες όπου υπάρχουν πολλοί ανοιχτοί λογαριασμοί Αλεξόπουλος Παναγιώτης Η επιτροπή Αλληλεγγύης στους Πολιτικούς κρατούμενους στην Τουρκία και το Κουρδιστάν μαζί με συνδικάτα και οργανώσεις (ανάμεσά τους και το ΕΕΚ) καταγγέλλουν τη σύλληψη της αγωνίστριας πολιτικής πρόσφυγα Gonul Yilmaz [Εμινέ] που έγινε την Πέμπτη 28/3 το απόγευμα στο κέντρο της Αθήνας, με μέθοδο που θύμιζε απαγωγή. Η αγωνίστρια βρίσκεται στην Ελλάδα εδώ και 15 χρόνια και έχει πάρει πολιτικό άσυλο. Με συνοπτικές διαδικασίες μεταφέρθηκε στη Θεσσαλονίκη όπου και αποφασίστηκε η προφυλάκισή της στον Κορυδαλλό. Κατόπιν μεταφέρθηκε στις φυλακές Κορυδαλλού και επειδή εδώ δεν υπάρχουν συγγενείς της, τα ρούχα και τα είδη πρώτης ανάγκης που της πήγαν οι δικηγόροι της η διεύθυνση των φυλακών δεν επέτρεψε να της τα δώσουν. Να τονιστεί ότι δεν έχει άλλα ρούχα πέρα από αυτά που φορούσε την ημέρα που συνελήφθη. Καταγγέλλουμε επίσης ότι μπροστά στην άρνησή της να υποστεί ε ξευτελιστική σωματική έρευνα την έκλεισαν στην απομόνωση των φυλακών της Θεσσαλονίκης. εν είναι δυνατόν να αντιμετωπίζονται αγωνιστές της ελευθερίας με αυτόν τον εξευτελιστικό τρόπο. Το τελευταίο διάστημα η ελληνική δικαιοσύνη και τα σώματα νομάζομαι Ζεκί Γκιουμπούζ, είμαι O 47 χρονών, ανήκω στο κουρδικό έθνος, είμαι αλεβίτης και κομμουνιστής. ηλ. ανήκω σ αυτούς που δέχτηκαν απ το τουρκικό καθεστώς γενοκτονίες, δολοφονίες και κάθε είδους πίεση. Στις 12 Φλεβάρη 2013 ζήτησα πολιτικό άσυλο ως ένα δικαίωμα που αναγνωρίζεται εδώ και εκατοντάδες χρόνια στους καταπιεσμένους. Απ τα φοιτητικά μου χρόνια έως σήμερα πήρα μέρος στον αγώνα των λαών της Τουρκίας και του Κουρδιστάν, γι αυτό το λόγο έγινα στόχος απ το φασιστικό καθεστώς της Τουρκίας. Χρόνια ολόκληρα έζησα παράνομα λόγω ειδικών δικαστηρίων, ειδικών εισαγγελέων, μαρτύρων που κρύβουν την ταυτότητά τους απ τα δικαστήρια, δηλ. θύμα μη νόμιμων διαδικασιών και συνωμοσιών. Η αδερφή μου, η γυναίκα μου που είναι δημοσιογράφος και η κόρη μου, αντιμετώπισαν τις απειλές και ασφαλείας δείχνουν μια υπερβολική δραστηριότητα στο κυνήγι των πολιτικών προσφύγων ειδικά από την Τουρκία, πράγμα που έχει ενταθεί μετά και την επίσκεψη του κ. Σαμαρά στην Τουρκία. Σύμφωνα με ειδήσεις που βλέπουν το φως της δημοσιότητας στα τουρκικά μέσα ενημέρωσης, εάν δεν εκδοθούν τα άτομα που έχουν ζητηθεί από την Τουρκία, ενδέχεται να σταματήσουν οι τουρκικές επενδύσεις στην Ελλάδα. Πολλοί πολιτικοί πρόσφυγες απευθύνονται στο Τμήμα Αλλοδαπών, η Interpol εκδίδει εναντίον τους ένταλμα σύλληψης. Τον τελευταίο μήνα συνελήφθησαν δυο στην Πάτρα, ένας στη Θεσσαλονίκη και ένας στην Αθήνα, σύνολο τέσσερα άτομα, με ένταλμα σύλληψης από την Interpol. Αυτό που πρέπει να τονιστεί είναι ότι τα εντάλματα σύλληψης από την Interpol εκδίδονται λίγες μόνο μέρες πριν την ανανέωση ταυτότητας ή άλλων διαδικασιών για ζητήματα ασύλου. Για αυτό το λόγο συλλαμβάνονται και φυλακίζονται. Ο υπουργός ικαιοσύνης Ρουπακιώτης, απέφυγε να συναντηθεί με αντιπροσωπεία της Επιτροπής Αλληλεγγύης. Για αυτόν τον «ευαίσθητο» πρώην αριστερό οι διακρατικές συμφωνίες είναι πάνω από τους ανθρώπους που μάχονται για την ελευθερία. Προς την ελληνική κοινή γνώμη τα βασανιστήρια του κράτους. Όταν πήγα στη συνάντηση όπου είχα ειδοποιηθεί απ τις αστυνομικές αρχές για την υπόθεση του ασύλου, συλλήφθηκα και οδηγήθηκα στη φυλακή. Η κράτησή μου δεν έχει νόμιμες βάσεις. Η απόφαση είναι πολιτική Πιστεύω ότι την απάντηση γι αυτή την ενέργεια θα δώσουν οι έλληνες σοσιαλιστές, επαναστατικές δυνάμεις και η κοινή γνώμη ως διεθνές καθήκον. Επίσης θέλω να τονίσω τις υποψίες μου ότι η οικονομική κρίση και η πολιτική κατάσταση που περνά η Ελλάδα θα αξιολογηθεί απ το τουρκικό καθεστώς ως ευκαιρία και θα αυξηθούν τέτοιες είδους επιθέσεις μέσα στην Ελλάδα. Όμως ό,τι και να συμβεί ο τροχός της ιστορίας γυρνά προς τους καταπιεσμένους. Χαιρετίζω απ τη φυλακή Πατρών τους συντρόφους που δολοφονήθηκαν στο Παρίσι. Ζεκί Γκιουρμπούζ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ (του ανταποκριτή μας) Eνας και μισός μήνας έχει περάσει από την ημέρα (12/02) που επίσημα άνοιξε η Βιομηχανική Μεταλλευτική στα χέρια των εργατών της. Το εργοστάσιο λειτουργεί πια σε καθημερινή βάση, σχεδόν έχει ολοκληρωθεί ο έλεγχος και η ανακύκλωση του κατασχεθέντος υπάρχοντος στοκ και γίνονται ήδη οι πρώτες δοκιμές για νέα προϊόντα. Σε όλο αυτό το διάστημα ο αγώνας συνεχίζεται αμείωτος. ιοργανώνονται εκδηλώσεις αλληλεγγύης από άκρη σε άκρη της χώρας, αλλά και διεθνώς. Πιο πρόσφατο παράδειγμα η πορεία αλληλεγγύης που διοργανώθηκε από τους Βιομηχανικούς Εργάτες του Κόσμου (IWW) στην Ουάσινγκτον των ΗΠΑ το Σάββατο 16/03, ενώ ταυτόχρονα τα μηνύματα αλληλεγγύης από κάθε γωνιά του κόσμου (Αίγυπτο, Ιράν, Βόρεια Κορέα, Τουρκία, κτλ) συνεχίζουν να εισρέουν, ομοίως και δημοσιογράφοι από διάφορες γωνιές του κόσμου στις εγκαταστάσεις του εργοστασίου. Επίσης γίνονται καλέσματα προς/ και συναντήσεις με εργάτες από διάφορα εργοστάσια της χώρας που βρίσκονται σε αντίστοιχη κατάσταση με την ΒιοΜε (χρεωκοπούν, ιδιωτικοποιούνται, εγκαταλείπονται από την εργοδοσία). Αμείωτοι είναι βέβαια και οι καλοθελητές που επικρίνουν τον αγώνα αυτόν, είτε λέγοντας ότι οι εργάτες δεν θα μπορέσουν να τα καταφέρουν χωρίς επιχειρηματίες (αστικός τύπος), είτε ότι οι εργάτες θέλουν να γίνουν μικρά αφεντικά (ΚΚΕ). Σε όλους αυτούς όμως το σωματείο της ΒιοΜε ήδη έχει απαντήσει πολλές φορές, τόσο λεκτικά, όσο και με την δράση του. Οι εργάτες της ΒιοΜε, πιστοί στις βασικές αρχές του αγώνα τους (τα εργοστάσια στους εργάτες, ο αγώνας στα χέρια των εργατών χωρίς γραφειοκράτες, και οργάνωση Γενικής Πολιτικής Απεργίας ιαρκείας) έχουν συμμετάσχει σε όλες τις γενικές απεργίες, με διοργάνωση μάλιστα ανεξάρτητων ταξικών πορειών, και έχουν δείξει την στήριξή τους σε όλους τους εργατικούς αγώνες που διεξάγονται, ενώ η προσπάθειά τους για επικοινωνία και κοινή δράση με εργάτες που βρίσκονται σε αντίστοιχη θέση με αυτούς σε ολόκληρη την χώρα αλλά και στο εξωτερικό όχι μόνο συνεχίζεται αλλά και έχει ενταθεί. Οι εργάτες της ΒιοΜε έχουν δείξει ότι διατηρούν ξεκάθαρη την ταξική τους συνείδηση, τόσο με τα προαναφερθέντα, όσο και με την ίδια την οργάνωση του εργοστασίου, όπου όλες οι αποφάσεις λαμβάνονται από την Γενική Συνέλευση των εργαζομένων με ισότιμη συμμετοχή όλων. Έχουν ξεκαθαρίσει πέραν κάθε αμφιβολίας ότι δεν θέλουν απλώς να στήσουν άλλη μια συνεταιριστική επιχείρηση μέσα στον καπιταλισμό, αλλά αγωνίζονται να διατηρήσουν τις δουλειές τους και να ζήσουν με αξιοπρέπεια τις οικογένειές τους. Για αυτόν ακριβώς τον λόγο -και γνωρίζοντας ότι η μοναδική εναλλακτική είναι η μακροχρόνια ανεργία- κατέλαβαν το εργοστάσιο όταν το εγκατέλειψε η εργοδοσία και αποφάσισαν να το λειτουργήσουν υπό καθεστώς εργατικής αυτοδιαχείρισης, απαιτώντας να αναγνωριστεί ως εργατικός συνεταιρισμός. Για αυτό ακριβώς παλεύουν να περάσουν όλα τα εργοστάσια, όλη η παραγωγή και η οργάνωση της κοινωνίας στα χέρια των εργατών. Για αυτόν τον λόγο ακριβώς είναι αναγκαίο όλο το εργατικό κίνημα να στηρίξει, να αγκαλιάσει, να επεκτείνει και να γενικεύσει τον αγώνα της ΒιοΜε. Μάριος Β. Αλληλεγγύη Το Ριζοσπαστικό Αριστερό Σχήμα Ανατροπής (Ρ.Α.Σ.Α. - Ε.Α.Α.Κ. Η Φαντασία στην Θεολογία) εκφράζει την αμέριστη συμπαράσταση και αλληλεγγύη του στον αγώνα των εργατών της Βιομηχανικής Μεταλλευτικής. ΑΝΤΙΦΑΣΙΣΤΙΚΗ ΙΑ ΗΛΩΣΗ ΣΑΒΒΑΤΟ 6 ΑΠΡΙΛΗ, 12 μ.μ. σταθμός ΗΣΑΠ Κάτω Πατήσια ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗΝ ΚΡΑΤΙΚΗ ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΙΑ ΤΙΣ ΦΑΣΙΣΤΙΚΕΣ - ΝΑΖΙΣΤΙΚΕΣ ΣΥΜΜΟΡΙΕΣ ΚΑΙ ΤΟ ΡΑΤΣΙΣΜΟ Απέναντι στις συνθήκες άγριας εκμετάλλευσης, έντασης της καταστολής, κοινωνικού κανιβαλισμού και φασισμού που επιχειρούν να επιβάλουν το κράτος και το κεφάλαιο, προτάσσουμε γειτονιές αντίστασης, αυτοοργάνωσης και αλληλεγγύης. ΚΟΙΝΟΙ ΑΓΩΝΕΣ ΝΤΟΠΙΩΝ ΚΑΙ ΜΕΤΑΝΑΣΤΩΝ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗ ΦΤΩΧΕΙΑ, ΤΗΝ ΕΞΑΘΛΙΩΣΗ ΤΟ ΦΟΒΟ ΚΑΙ ΤΟ ΡΑΤΣΙΣΜΟ ΑΝΤΙΦΑΣΙΣΤΙΚΟΣ ΣΥΝΤΟΝΙΣ- ΜΟΣ ΣΤΗΝ ΠΑΤΗΣΙΩΝ Το Σάββατο 16 Μαρτίου οργανώθηκε από την Ανοιχτή Συνέλευση Ορεστιάδας εκδήλωση για την ανεργία σε αίθουσα του πανεπιστημίου. Ομιλητές ήταν η Σοφία Τσάλδαρη, μέλος της συνέλευσης ανέργων του Σωματείου Μισθωτών Τεχνικών, ο ημήτρης Κουματσιούλης, εργάτης της Βιομηχανικής Μεταλλευτικής, ο Μάριος van Voorthuizen, μέλος της Ανοιχτής Πρωτοβουλίας Αλληλεγγύης στον αγώνα των εργατών της ΒιοΜε και μέλος του ΕΕΚ, και εκτάκτως ο Τάκης Οικονόμου, εργάτης στο Αλουμίνιο και σύνεδρος της ΓΣΕΕ. Μετά την εισαγωγή που έκανε το μέλος της Ανοιχτής Συνέλευσης Ορεστιάδας Γιάννης Σκολαρίγκας μίλησε η Σοφία Τσάλδαρη. Aναφέρθηκε στην τεράστια αύξηση της ανεργίας τα τελευταία χρόνια και στο φαινόμενο της μεγάλης κρυφής ανεργίας (περιστασιακή εργασία) μίλησε εκτενώς για τις διάφορες πρωτοβουλίες ανέργων που έχουν οργανωθεί (κατά κύριο λόγο στην Αθήνα), την σύσταση και τις δράσεις της συνέλευσης ανέργων του ΣΜΤ, τις προσπάθειες συντονισμού των δράσεων των διαφόρων πρωτοβουλιών και της σύνδεσής τους με τους εργατικούς αγώνες, και την ανάγκη σύνδεσης των αιτημάτων των ανέργων (επίδομα ανεργίας, δωρεάν υγεία και μεταφορές, κ.ο.κ.) με τα γενικότερα πολιτικά αιτήματα και δη της ανατροπής της εξαθλίωσης της ζωής της κοινωνικής πλειοψηφίας. Ύστερα πήρε τον λόγο ο Τάκης Οικονόμου, ο οποίος έκανε μια ιστορική αναδρομή στην απαξίωση της Αλουμίνιον Ελλάδος (ΠΕΣΙΝΕ) και την επίθεση στις κατακτήσεις των εργατών της, ενώ αναφέρθηκε επίσης στον προδοτικό ρόλο της πλειοψηφίας του Σ του σωματείου, το οποίο είναι υποταγμένο στην εργοδοσία (όπως και οι γραφειοκράτες της ΓΣΕΕ). O ημήτρης Κουματσιούλης μίλησε για το εγχείρημα της εργατικής αυτοδιαχείρισης της ΒιοΜε, τόνισε ότι οι εργάτες της ΒιοΜε δεν επιθυμούν να γίνουν μικρά αφεντικά, όπως τους κατηγορούν διάφοροι, αλλά να διατηρήσουν τις δουλειές τους και να μπορούν να ζήσουν αξιοπρεπώς τις οικογένειές τους. Έθεσε τις καταλήψεις των εργοστασίων που κλείνουν και την λειτουργία τους από τους ίδιους τους εργάτες ως λύση για το πρόβλημα της ανεργίας και την ανάγκη επέκτασης του αγώνα σε όλα τα εργοστάσια που κλείνουν. Τέλος, ο Μάριος van Voorthuizen έκανε αναφορά στην αύξηση της ανεργίας σε ευρωπαϊκή και παγκόσμια κλίμακα, συσχετίζοντάς την με την παγκόσμια καπιταλιστική κρίση, τόνισε ότι η ανεργία είναι το υπ αριθμόν ένα πρόβλημα που ζητά άμεση λύση, αφού συσχετίζεται άμεσα με την εξαθλίωση της ζωής όλο και μεγαλύτερου κομματιού της κοινωνίας, και σημείωσε την ανάγκη της οργάνωσης των ανέργων. Στην συνέχεια μίλησε για την σημασία του εγχειρήματος της ΒιοΜε και δη στην επέκτασή του για την αντιμετώπιση της ανεργίας, και τόνισε την ανάγκη της ανεξάρτητης οργάνωσης της εργατικής τάξης, χωρίς γραφειοκράτες, με συνελεύσεις σε χώρους δουλειάς και γειτονιές, οι οποίες θα συντονίζονται σε ανεξάρτητα κέντρα αγώνα. Aκολούθησε πολύωρη ζωντανή συζήτηση, η οποία επικεντρώθηκε τόσο στα προβλήματα της οργάνωσης των ανέργων σε συσχετισμό με τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά της τοπικής κοινωνίας, όσο και στις λεπτομέρειες του αγώνα της ΒιοΜε, τα πολιτικά του χαρακτηριστικά (τα εργοστάσια στους εργάτες, ο αγώνας στα χέρια των εργατών χωρίς γραφειοκράτες, και Γενική Πολιτική Απεργία ιαρκείας) και τους τρόπους με τους οποίους οι εργάτες άλλων εργοστασίων θα μπορούσαν να κινηθούν στην ίδια κατεύθυνση. Ανάμεσα στους συμμετέχοντες υπήρχε και ένας εργάτης του τοπικού εργοστασίου της Ελληνικής Βιομηχανίας Ζάχαρης, ο οποίος έκανε μια ανασκόπηση της απαξίωσης της εταιρείας και την επικείμενη πώλησή της. Η εκδήλωση έκλεισε λαμβάνοντας απόφαση για την διοργάνωση διαμαρτυρίας στο συνέδριο της ΓΣΕΕ στην Αλεξανδρούπολη και ακολούθησε γλέντι στο φουαγιέ του πανεπιστημίου με ζωντανή μουσική (γκάιντα, ζουρνά και νταούλι).

4 σελίδα 6 σάββατο 6 Απριλίου 2013 σάββατο 6 Απριλίου 2013 σελίδα 7 Aπό τις Aπρίλη διεξάγεται το 19ο συνέδριο του KKE, ένα από τα κρισιμότερα στην ιστορία του Kομμουνιστικού Kόμματος. Kαι παρ ότι η ηγεσία του Περισσού φαίνεται να έχει τον έλεγχο της μεγάλης πλειοψηφίας των συνέδρων είναι αμφίβολο αν θα μπορέσει να ξεπεράσει την κρίση όπως στις αρχές της δεκαετίας του 90, μετά τις καταρρεύσεις του λεγόμενου υπαρκτού σοσιαλισμού και τη συμμετοχή του στις καπιταλιστικές (δεξιές) κυβερνήσεις Tζανετάκη και Zολώτα. O λόγος είναι ότι τώρα όλο το πολιτικό σύστημα της μεταπολίτευσης, δεν αναδιατάσσεται απλά, όπως πιστεύει η ηγεσία του KKE, αλλά καταρρέει υπό το βάρος της παγκόσμιας καπιταλιστικής κρίσης και της χρεοκοπίας της χώρας. H βαριά εκλογική ήττα του KKE στις διπλές εκλογές του Mαΐου Iουνίου 2012 είναι μόνο ένα στιγμιότυπο της επιταχυνόμενης πορείας του KKE στην ίδια διαδρομή που είχαν τα κομμουνιστικά κόμματα της δυτικής Eυρώπης μέχρι να αυτοδιαλυθούν μετατρεπόμενα σε τμήματα της αστικής εξουσίας. Aν είναι αλήθεια ότι το φάντασμα του Mαρξ πλανιέται πάνω από τον κλονιζόμενο από την κρίση καπιταλιστικό κόσμο, άλλο τόσο είναι αλήθεια ότι το φάντασμα του Tρότσκυ κατατρύχει το KKE. Όχι μόνο η ηγετική ομάδα, γνωστή για τον σταλινική της μισαλλοδοξία, αλλά και οι επικριτές της -και κυρίως αυτοί- δεν χάνουν ευκαιρία να εκτοξεύουν κατηγορίες για τροτσκισμό. Επισείοντας τον μπαμπούλα ενός τροτσκισμού καρικατούρα που ελάχιστη σχέση έχει με τον Tρότσκυ και την αλήθεια, επιχειρούν να κατατροπώσουν τους εσωκομματικούς αντιπάλους. Όλα τα άλυτα ζητήματα στρατηγικής, τακτικής και πολιτικού προσανατολισμού τίθενται τώρα επί τάπητος και συχνά όχι με τόσο κομψό τρόπο... Στη στρατηγική της «Λαϊκής Συμμαχίας» του σχεδίου Θέσεων της K.E. για το 19ο συνέδριο οι διαφωνούντες αντιτάσσουν την γραμμή του AA M, του «Αντιιμπεριαλιστικού Αντιμονοπωλιακού και ημοκρατικού Μετώπου» που επικυρώθηκε στο 15ο και στα μετέπειτα συνέδρια. Tο ζήτημα συνδέεται με τη θεωρία του ιμπεριαλισμού και ειδικότερα με τη φύση του ελληνικού καπιταλισμού. «Η λενινιστική έννοια της εξάρτησης αντικαθίσταται με τη σοσιαλδημοκρατική-τροτσκιστική θέση περί αλληλεξάρτησης, γράφει ένας από τους επικριτές των Θέσεων. Kαι δεν είναι ο μόνος που κατηγορεί τους Mαΐληδες για τροτσκισμό, έναν τροτσκισμό κομμένο και ραμμένο στα μέτρα τους ώστε να μπορούν να τον ταυτίζουν με τη σοσιαλδημοκρατία. H πλειοψηφία των επικριτών από περιώνυμους 19ο συνέδριο KKE Στην κόψη του ξυραφιού δημοσιογράφους μέχρι κατώτερα στελέχη κατηγορούν τις Θέσεις για «αλλοίωση της λενινιστικής αντίληψης για τον ιμπεριαλισμό». Στην πραγματικότητα, τόσο αυτοί που ξεσπαθώνουν ενάντια στις Θέσεις όσο και οι συντάκτες των Θέσεων ελάχιστα κατανοούν την θεωρία του ιμπεριαλισμού του Λένιν. Το ζήτημα αυτό είχε συζητηθεί και στο 18ο συνέδριο. Τότε, Oκτώβρης 2008, βεβαίωναν ότι «ο χαρακτήρας της σημερινής Pωσίας είναι ιμπεριαλιστικός». Κι ακόμη τοποθετούσαν την Eλλάδα στην ίδια κατηγορία του ιμπεριαλισμού «με ενδιάμεση θέση στο παγκόσμιο ιμπεριαλιστικό σύστημα». Σημειώναμε τότε ότι «η ηγεσία του KKE δεν έχει μια μαρξιστική θεωρία του ιμπεριαλισμού». H έννοια του ιμπεριαλισμού δεν απορρέει απλά από την επεκτατική πολιτική, τη συμμετοχή στις ιμπεριαλιστικές στρατιωτικές εκστρατείες, ή τις επενδύσεις κεφαλαίων που προχώρησαν οι ελληνικές επιχειρήσεις στα Bαλκάνια και την ανατολική Eυρώπη. Πρώτα πρώτα είναι μια ιστορική εποχή στην ανάπτυξη του καπιταλισμού ως όλο, το ανώτατο στάδιο του καπιταλισμού, κατά τη λενινιστική έκφραση. εν μπορεί να εξετάζεται ο κάθε κρίκος-χώρα ξεχωριστά, αλλά ως κρίκος της διεθνούς αλυσίδας. Eίναι το όλο που κυριαρχεί στα αντιφατικά- μέρη του. H σταλινική εκπαίδευση στη θεωρία του σοσιαλισμού σε μια μόνη χώρα (που ασμένως επιβεβαιώνεται από τις Θέσεις του 19ου συνεδρίου) οδηγεί σε μια αντίληψη καπιταλισμού σε μια μόνη χώρα. Έτσι, η θέση της Eλλάδα κρίνεται, ένθεν και ενθεν με μια σειρά ποσοτικά κριτήρια ανάλογα με το προς τα που κλείνει ο καθείς πολιτικά σε σχέση με την συμμετοχή σε μια «κυβέρνηση της αριστεράς», στη διαμόρφωση συμμαχιών κ.λπ. Το ζήτημα της φύσης του ελληνικού καπιταλισμού είχε συζητηθεί και στο 16ο και στο 17ο συνέδριο. Στο 16ο, ο X. Φλωράκης έκανε ένα διαπρύσιο κήρυγμα για τον εξαρτημένο χαρακτήρα της Eλλάδας και τα εθνικοανεξαρτησιακά καθήκοντα, επικαλούμενος τον Στάλιν. Στο 17ο συνέδριο οι δυο τάσεις αναμετρήθηκαν στο ίδιο ζήτημα. Tότε για τροτσκισμό κατηγορήθηκε η ηγεσία του Περισσού υπό την Παπαρήγα όχι όμως από τους συντρόφους της αλλά από τους μαοϊκούς του M-Λ KKE και την KOE. Tο AA M ήταν ο συνεκτικός δεσμός των δυο αντίπαλων τάσεων μέσα στο KKE. Aπό τη δική μας μεριά σημειώναμε τότε ότι: «Mια μαρξιστική ανάλυση του ταξικού χαρακτήρα του ελληνικού καπιταλισμού δεν είναι αναγκαίο να κινείται στο δίπολο εξάρτηση / ιμπεριαλισμός. H Eλλάδα είναι μια καπιταλιστική χώρα κι αν οι μαρξιστές δεν την χαρακτήριζαν ιμπεριαλισμό δεν ήταν γιατί είχαν αυταπάτες για τον ρόλο της ελληνικής μπουρζουαζίας. Kανείς δεν μπορεί να ξεχνάει τον ρόλο του ιμπεριαλιστικού χωροφύλακα που δοκίμασε να παίξει η Eλλάδα στην ιμπεριαλιστική εκστρατεία στη Mικρά Aσία, ούτε την Oυκρανική εκστρατεία κατά της Oκτωβριανής επανάστασης, ούτε την συμμετοχή στον πόλεμο κατά της Kορέας, ούτε την τωρινή συμμετοχή στις ιμπεριαλιστικές επιχειρήσεις στα Bαλκάνια, το Aφγανιστάν και τον Kόλπο. Aπλώς, η ελληνική μπουρζουαζία ήλθε αργά στο ιστορικό προσκήνιο, (γεννήθηκε γερασμένη, για να χρησιμοποιήσουμε μια παραλλαγή της διατύπωσης ενός από τους πρώτους γραμματείς του KKE, του Παντελή Πουλιόπουλου), έχοντας όλη την αισχρότητα της διεθνούς μπουρζουαζίας και κανένα από τα καλά της εποχής της νεότητάς της, όταν πάλευε τη φεουδαρχία. Aπ αυτή την άποψη ο χαρακτήρας της σοσιαλιστικής επανάστασης στην Eλλάδα είναι διαρκής, με την έννοια που ο Mαρξ και στη συνέχεια ο Tρότσκυ μιλούσαν για τη διαρκή επανάσταση. Mόνο το προλεταριάτο, επικεφαλής του εργαζόμενου λαού της πόλης και της υπαίθρου, στην πορεία για τη σοσιαλιστική επανάσταση μπορεί να λύσει τα άλυτα ζητήματα της αστικής επανάστασης που η συντηρητική και αντιδραστική αστική τάξη αρνήθηκε να λύσει». [Kριτική στις Θέσεις για το 18ο Συνέδριο του KKE, σελ. 66] H υιοθέτηση από το 18ο συνέδριο της στρατηγικής της «λαϊκής εξουσίας», που αργότερα, εμπλουτίστηκε με τον επιθετικό προσδιορισμό «εργατική» δεν έβγαλε το KKE από τη θεωρία των σταδίων και κυρίως από τον σεβασμό στην ιερότητα των αστικών κρατικών θεσμών. Αλλά σίγουρα πρόσθεσε μερικά βέλη στη φαρέτρα των αμφισβητιών για να βάλλουν εναντίον του τροτσκισμού. Eνδιαφέρον έχει η αφιέρωση ειδικής παραγράφου για την επαναστατική κατάσταση (Θέση 76). Όμως, μέσα σε συνθήκες της χειρότερης κρίσης στην ιστορία και ανάπτυξης μιας πραγματικά επαναστατικής κατάστασης στην Eλλάδα, δεν αρκεί η παράθεση δυο φράσεων από τον Λένιν («οι από πάνω να μην μπορούν», «οι από κάτω να μη θέλουν»). Oι φόρμουλες, για να μην μένουν στο επίπεδο της λογοκοπίας ή για να μην είναι γραφειοκρατικός ελιγμός, πρέπει να ζωντανεύουν από /και μεσα στην ζωντανή πράξη. Πως μπορείς να μιλάς για συνθήκες ανάπτυξης μιας επαναστατικής κατάστασης στην Eλλάδα αν αποφεύγεις τη συγκεκριμένη ανάλυση της κρίσης, πέρα από γενικότητες και παράθεση κάποιων εμπειρικών στοιχείων; Kαι το κυριότερο: αν αποφεύγεις να βγάλεις τα μαθήματα από τη ζωντανή πραγματικότητα, την εξέγερση του εκέμβρη 2008, την οποία η ηγεσία του KKE (και η αντιπολίτευσή της) καταδίκασαν μετά βδελυγμίας; Στην πραγματικότητα δεν μπορεί κανείς να κατανοήσει την ανάπτυξη της επαναστατικής κατάστασης χωρίς την εξέγερση του εκέμβρη, τα όρια και τις αντιφάσεις του, καθώς και όσα ακολούθησαν: τη διαμόρφωση του κράτους σε κατάσταση έκτακτης ανάγκης, την κατάρρευση του κοινοβουλευτισμού, όπως και την εκτόξευση του Σύριζα στο 27% και των ναζιστών της Xρυσής Aυγής στο 7%. Kαι βέβαια, σωστά επισημαίνουν κριτικές μελών του KKE στον προσυνεδριακό διάλογο ότι δεν αρκεί να καταγγέλλεις τους φασίστες, χρειάζεται πολιτική θεωρία και οργάνωση της μάχης για τη συντριβή τους στους δρόμους. Tι κάνει το KKE γι αυτό; Aναφέροντας τον μεγάλο αγώνα των εργατών της Xαλυβουργίας θα περίμενε κανείς στις Θέσεις να αποτυπώνονται καποια μαθήματα για την ήττα του μεγαλύτερου αγώνα των τελευταίων δεκαετιών που καθοδηγήθηκε από τα KKE και το ΠAME. Ποιες οι ευθύνες για την υποδοχή των ναζιστών της X.A. στο εργοστάσιο στη διάρκεια της απεργίας; Φυσικά, η στάση του KKE/ ΠAME όχι μόνο στη Xαλυβουργία αλλά στο γενικότερο συνδικαλιστικό κίνημα είναι προς συζήτηση (και αμφισβήτηση από τα αριστερά και από τα δεξιά). Aπό τα δεξιά είναι και οι περισσότερες κριτικές των οπαδών της «εξάρτησης» που νοσταλγούν να είναι αυτοί χαλίφης στη θέση του χαλίφη, κάποιος από το KKE στη θέση του Σύριζα και του Tσίπρα. Ομως, είναι αναγκαίο να δει κανείς, από τη σκοπιά της εργατικής τάξης και της αναγκαίας πάλης για εργατική εξουσία τη σημασία που είχε στα ευρύτατα λαϊκά και εργατικά στρώματα το σύνθημα «αριστερή κυβέρνηση». Γιατί ένα είναι να επικαλείται η ηγεσία του KKE τις «αυταπάτες» του λαού, ένα άλλο είναι να μένει τυφλή μπροστά στην αγωνία ενός λαού, χτυπημένου από τα μνημόνια και την ανεργία, που αναζητά έστω θολά μια αριστερή διέξοδο. Kαι πώς ξεπερνώνται οι αυταπάτες του λαού; με την υπεράσπιση του κοινοβουλίο τον Oκτώβρη του 2011, όταν η ηγεσία του κόμματος έβαλε να μέλη του KKE και του ΠAME να έχουν πλάτη τα MAT και να αποκρούουν τους «αριστεριστές» και αναρχικούς; H παγκόσμια κρίση έχει φέρει το εργατικό και λαϊκό κίνημα σε ένα ιστορικό σταυροδρόμι. Tο ζήτημα της κρατικής εξουσίας έχει τεθεί εξ αντικειμένου. Για να νικήσει η εργατική τάξη χρειάζεται ένα μπολσεβίκικο κόμμα. Eίναι αναγκαίο να γυρίσουμε στις λενινιστικές παραδόσεις όχι στις διαστρεβλώσεις και στο δυσφημιστικό για τον κομμουνισμό «σοσιαλισμό που γνωρίσαμε» του Στάλιν. H κριτική στις γραμμές του KKE κι όλου του κινήματος πρέπει να βαθύνει. Πίσω από την κριτική στην κυβέρνηση Tζανετάκη υπάρχει η κριτική στις θέσεις του 7ου συνεδρίου της Kομιντέρν, τα αντιφασιστικά «λαϊκά μέτωπα» συνεργασίας των τάξεων. Στα μέλη του KKE λέμε: αν ο Tσίπρας ανατρέχει στο 7ο συνέδριο της Kομμουνιστικής ιεθνούς για να θεμελιώσει την διεκδίκηση μιας κυβέρνησης διαχείρησης του καπιταλισμού, η ουσιώδης διαφορά μαζί του δεν είναι η στροφή στον εκτελεστή των παλιών μπολσεβίκων Στάλιν, αλλά ο μπολσεβικισμός του 21ου αιώνα. Θόδωρος Kουτσουμπός ΒΑΤΙΚΑΝΟ-ΑΡΓΕΝΤΙΝΗ Θάβοντας το παρελθόν Licha de la Cuadra ήταν η πρώτη πρόεδρος των Γιαγιάδων της Η Πλατείας Μαΐου, όταν η ένωση ιδρύθηκε το 1977 ζητώντας να μάθει την τύχη απαχθέντων συγγενών τους, θυμάτων της στρατιωτικής δικτατορίας του Jorge Rafael Videla ( ). Η γιαγιά Licha de la Cuadra αναζητούσε τότε την απαχθείσα εγγονή της. Η απάντηση που πήρε είναι πως «βρίσκεται σε καλά χέρια και δε γυρίζει πίσω». Ο άνθρωπος που της έδωσε την απάντηση αυτή ήταν ο επικεφαλής του αργεντινικού ιησουίτικου τάγματος Jorge Mario Bergoglio ο σημερινός Πάπας Φραγκίσκος ο Α. Η δήλωση αυτή αποτέλεσε το περιεχόμενο της πρώτης δημόσιας καταγγελίας κατά του προσώπου του Bergoglio. Όπως αναφέραμε στο φ. 546 της ΝΠ, η αργεντινική Εκκλησία χαιρέτισε το στρατιωτικό πραξικόπημα κατά την επιβολή του, εγκαινιάζοντας με αυτόν τον τρόπο την αγαστή τους συνεργασία. εν δέχθηκαν όμως όλοι τη συνενοχή στην κρατική τρομοκρατία που ακολούθησε. Αρκετοί ιερωμένοι αντιστεκόμενους στις μεθόδους της δικτατορίας και προασπίζοντας τα ανθρώπινα δικαιώματα στάλθηκαν άρον άρον στις φυλακές για να έχουν το ίδιο τραγικό τέλος με τα χιλιάδες άλλα θύματα της «κεντρώας» -κατά την έκφραση τότε του ΚΚΕ- δικτατορίας του Βιντέλα. Μια περονική [δεξιά] ομάδα αντιπολιτευόμενων νέων με το όνομα Guardia de Hierro (Σιδηρά Φρουρά) φιλοξένησε στις γραμμές της αρκετούς ιησουίτες πνευματικούς καθοδηγητές. Ανάμεσα τους, τον 30χρονο τότε Bergoglio. Η ομάδα έφερε αντιστασιακό προσωπείο, όμως στην πραγματικότητα αποτέλεσε σύνδεσμο του ναυάρχου Emilio Eduardo Massera, ενός εκ των τριών ισχυρών ανδρών της δικτατορίας Videla. Η δράση του Bergoglio στηρίχτηκε στη σχέση του με τον καταπιεστικό μηχανισμό και την αμφιπρόσωπη στάση που κράτησε μέσα από τη συμμετοχή του στην παραπάνω ομάδα κι έπειτα. Οι καταγγελίες δε σταματάνε με τη γιαγιά Licha, η οποία απεβίωσε το Ο ιησουίτης ιερωμένος Osvaldo Yorio, φυλακισμένος και βασανισμένος κατά τη δικτατορία, πριν πεθάνει το 2000, είχε πει πως ο Φραγκίσκος είχε πιέσει τον ίδιο και τον συγκρατούμενό του Francisco Jalics να εγκαταλείψουν το τάγμα των ιησουιτών και στη συνέχεια τους παράτησε στη μοίρα τους. Κατά την άποψή του, δεν πίστευε πως ο Φραγκίσκος είχε ασκήσει ποτέ καμμία πίεση για την απελευθέρωσή τους. Ο αδερφός του Osvaldo Yorio, Rodolfo, δήλωνε πριν από καιρό πως γνώριζε κόσμο που ο Φραγκίσκος είχε όντως βοηθήσει, αλλά μόνο λόγω της γνώσης του εσωτερικού του οργανισμού της δικτατορίας. Σήμερα, ο νέος Πάπας, δηλώνει πως η Εκκλησία «δεν έκανε όσα μπορούσε» για να αποτρέψει τα όσα συνέβησαν κατά τα χρόνια του Βρώμικου Πολέμου στην Αργεντινή και στα άμεσα σχέδιά του είναι η αποκατάσταση των μαρτύρων ιερέα Carlos Murias και επισκόπου Enrique Angelelli, συμβολικών φυσιογνωμιών της αργεντινικής Εκκλησίας, δολοφονημένων από τους δικτάτορες. Και όλα αυτά την ίδια στιγμή που από τη μία φημολογείται η οργανική εμπλοκή του Βατικανού τόσο στη σύντομη επιστροφή του Perón στην εξουσία το 73, όσο και στην υποστήριξη των Massera και Σια το 76 (ο ισπανός πρώην δικαστής Baltasar Garzón, ζήτησε από τον Πάπα να ανοιχτούν τα σχετικά μυστικά αρχεία του Βατικανού, αλλά ο τελευταίος αρνήθηκε) και από την άλλη η Τράπεζα του Βατικανού, αλλά και το ίδιο το κράτος του, καταρρέουν από τα οικονομικά και σεξουαλικά σκάνδαλα. Με τις απειλές να ανταλλάσουν αποδέκτες εντός του κράτους, οι ιθύνοντες προσπαθούν να βγάλουν λάδι την όλην ιστορία, χάριν στην έλλειψη πειστικότερων αποδείξεων. Ακόμη και οι επικριτές του Πάπα σιωπούν λίγο-λίγο απέναντι στο καθεστώς της Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας. Η Εκκλησία «δεν έκανε όσα μπορούσε». «Ποιά Εκκλησία;» ρωτάμε. Η Εκκλησία της Αλληλεγγύης ή η Εκκλησία-θεσμός που πραγματοποιούσε επίσημες επισκέψεις στα στρατόπεδα συγκέντρωσης; Με τις δηλώσεις του ο Φραγκίσκος προσπαθεί να ρίξει χώμα ελαφρύ πάνω στο παρελθόν. Το παρελθόν μιας στρατιωτικής επιχείρησης που κόστισε τη ζωή σε ανθρώπους, εξαφάνισε και φυλάκισε υπό την καθοδήγηση της CIA, το παρελθόν του ιδίου ως δοσίλογου το παρελθόν εν τέλει μιας ολόκληρης ηπείρου της οποίας οι πληγές στάζουν ακόμη αίμα. ΝΑΛ ΛΕΣΧΕΣ ΕΦΕΔΡΩΝ Οι πολεμοκάπηλοι Πόσοι άραγε από τους πολίτες που επέτρεψε το αυταρχικό καθεστώς Ν -ΠΑΣΟΚ- ΗΜΑΡ να παρακολουθήσουν τις Παρελάσεις της 25ης Μαρτίου, βλέποντας να περνούν από μπροστά τους οι φανατικοί των Λεσχών Εφέδρων, φωνάζοντας εθνικιστικά και μιλιταριστικά συνθήματα, γνώριζαν όλες τις επικίνδυνες διαστάσεις της δράσης τους; Κάτι που δε μπορεί να ισχυριστεί η πολιτική και στρατιωτική ηγεσία των Ενόπλων υνάμεων που ελέγχουν πολιτικά και θεσμικά τις εθνικιστικές Λέσχες Εφέδρων και συνεργάζονται μαζί τους, παραχωρώντας χώρους και μέσα για εκπαίδευση. Τμήμα του βαθέως ελληνικού κράτους του σύγχρονου Κοινοβουλευτικού Ολοκληρωτισμού που στρέφονται ενάντια στον εσωτερικό εχθρό: κοινωνικά κινήματα, μετανάστες, μειονοτικοί πληθυσμοί. Ενδεικτικά αναφέρουμε την άσκηση με την ονομασία ΤΑΜΣ «ΓΡΙΒΑΣ - ΙΓΕΝΗΣ» που διεξήχθη το διήμερο 19-20/01/2013 στην ορεινή Θράκη με αντικείμενο «αντιμετώπιση ανταρτών που προέρχονται από τον γηγενή πληθυσμό και προβαίνουν σε ενέργειες υπονόμευσης των επιχειρησιακών δυνατοτήτων των συμβατικών δυνάμεων με την διενέργεια σαμποτάζ και προσβολής στρατηγικών στόχων»! Οι Λέσχες Εφέδρων αποκαλύπτουν την εμπλοκή τους σε πραγματικό πόλεμο χωρίς πραγματικά πυρά μέχρι τώρα-, εναντίον των μειονοτικών πληθυσμών, απολαμβάνοντας την κάλυψη και ανοχή του κράτους, αποσκοπώντας αρχικά στην τρομοκράτηση όσων στοχοποιούνται. Πλέον όλες οι μεγάλες ασκήσεις των Λεσχών Εφέδρων πραγματοποιούνται στη Θράκη και φυσικά όλοι γνωρίζουν εναντίον του εσωτερικού εχθρού ότι αυτό είναι εν γνώσει της ΕΥΠ, ενώ σημαντικό ρόλο είτε αυτοτελώς, είτε διαμέσου των Λεσχών Εφέδρων παίζει και η ναζιστική Χρυσή Αυγή. Εν όψει της μεγάλης άσκησης ΜΑΚΕ ΟΝΟΜΑΧΟΣ 2013, που θα διεξαχθεί και αυτή στη Θράκη, ρωτάμε: Γνώριζε το ΓΕΣ-ΓΕΕΘΑ- ΥΠΕΘΑ το αντικείμενο της άσκησης ΤΑΜΣ «ΓΡΙ- ΒΑΣ - ΙΓΕΝΗΣ»; Ποιος ενέκρινε το σενάριο της άσκησης; Τι γνώριζαν και ποιες οι ευθύνες των τοπικών στρατιωτικών και αστυνομικών αρχών; Ποιος ο χαρακτήρας της εμπλοκής τους; Ποια τα χαρακτηριστικά του ελέγχου που όφειλαν να ασκήσουν; Καλείται να απαντήσει η κυβέρνηση αν διατηρεί με τα κράτη της περιοχής την επίσημη μέχρι πρόσφατα πολιτική καλής γειτονίας Η στρατιωτική ηγεσία της χώρας πρέπει να μας απαντήσει αν έχει παραχωρήσει τμήματα της επιχειρησιακής αρμοδιότητας των Ενόπλων υνάμεων σε φασιστικές Πολιτοφυλακές και εθνικιστικές Λέσχες Εφέδρων ή αν συλλειτουργούν στο πλαίσιο του βαθέως ελληνικού κράτους. Από πότε τμήματα του λαού μας χαρακτηρίζονται ως «εσωτερικός εχθρός», που ενδέχεται να εμπλακούν ως αντάρτες σε σχεδιασμούς απόσχισης τμημάτων της χώρας; Μήπως το ελληνικό κράτος απαιτείται να παρέμβει σε όσους ανεύθυνα και καιροσκοπικά σπέρνουν τον ρατσισμό και τη διχόνοια του λαού μας, καλλιεργώντας την αντίληψη του αποδιοπομπαίου τράγου και την έναρξη απίστευτων δεινών; Μήπως τέτοιες πολιτικές τακτικές δίνουν την αφορμή για παρέμβαση σε γειτονικά κράτη και συμβάλλουν στη δημιουργία εντάσεων; Απαιτώντας βεβαίως μετά περισσότερο στρατό, μεγαλύτερη στρατιωτική θητεία και περισσότερες αγορές πολεμικών εξοπλισμών! Έχουν ενσωματώσει οι υπεύθυνοι αμυντικού σχεδιασμού της χώρας τις επικίνδυνες απόψεις του Φραγκούλη Φράγκου για το περιεχόμενο της δράσης και του ρόλου των Λεσχών Εφέδρων (έχουμε στις αποθήκες FN για εθελοντές), και τις επεξεργασίες του ως ΥΕΘΑ της υπηρεσιακής κυβέρνησης την καταστολή εξέγερσης λόγω πτώχευσης από τις Ειδικές υνάμεις ; Αυτό το περιεχόμενο λαμβάνει η έννοια της «Έκτακτης Ανάγκης» στο νόμο που ψήφισαν Ν -ΠΑΣΟΚ-ΛΑΟΣ, που πρέπει να υπηρετήσουν οι Λέσχες Εφέδρων, αναλαμβάνοντας πολεμικό κατασταλτικό ρόλο εις βάρος «του εσωτερικού εχθρού»; Ο «εθελοντισμός», η εμπλοκή στην «Πολιτική Προστασία» και οι αναφορές σε θέματα «εθνικής Άμυνας» αποτελούν το χρήσιμο καμουφλάζ των συνιστωσών του βαθέως κράτους. Να κλείσουν τώρα οι ένοπλες φωλιές του εθνικισμού-ρατσισμούμιλιταρισμού-φασισμού Να Απαγορευτούν οι ασκήσεις τους ΑΝΤΙΠΟΛΕΜΙΚΗ ΙΕΘΝΙΣΤΙΚΗ ΚΙΝΗΣΗ

5 σελίδα 8 σάββατο 6 Απριλίου 2013 σάββατο 6 Απριλίου 2013 σελίδα 9 ΕΡΓΑΤΙKH ΣΥΝΔΙΑΣΚΕΨΗ ΤΟΥ ΕΕΚ Σε μια γεμάτη αίθουσα της ΕΣΗΕΑ, πραγματοποιήθηκε την Κυριακή 31 Μάρτη, η Εργατική Συνδιάσκεψη του Εργατικού Επαναστατικού Κόμματος. Από το πρωί ως αργά το απόγευμα, μέλη του ΕΕΚ, αλλά και φίλοι και σύντροφοι στους αγώνες, συζήτησαν για τις προοπτικές που ανοίγονται μπροστά στο κίνημα της εργατικής τάξης, μέσα στις σημερινές συνθήκες της παγκόσμιας καπιταλιστικής χρεοκοπίας, και πως θα οργανώσουμε την πάλη για την επαναστατική ανατροπή. Παραβρέθηκαν και μετέφεραν εμπειρίες και απόψεις, σύντροφοι από πολλά σημεία της Ελλάδας (Θεσσαλονίκη, Πάτρα, Βόλο, Κρήτη, Λειβαδιά, Θήβα κλπ.), από μεγάλους εργασιακούς κλάδους και από χώρους με πρόσφατες αγωνιστικές εμπειρίες (ΜΕΤΡΟ, ΕΘΕΛ, ΟΣΕ, Αλουμίνιο Ελλάδας), βιομηχανικοί εργάτες, δημοσιογράφοι, γιατροί, καθηγητές, άνεργοι κ.λπ. Κατά την έναρξη αναγνώστηκε χαιρετισμός των εργατών της ΒΙΟΜΕ. Η πολύωρη συζήτηση υπήρξε ολόπλευρη και πλούσια. Η εισήγηση από το στέλεχος του ΕΕΚ σ. Γρηγόρη αφνή, έθεσε τα πλαίσια της συζήτησης, και κατόπιν εμπλουτίστηκε κι αναπτύχθηκε με πολύ σημαντικές παρεμβάσεις των ομιλητών. Το τέλος της περιόδου επίπλαστης σταθεροποίησης του συστήματος (Ιούλιος 2012 Φεβρουάριος 2013), έληξε, φέρνοντας πάλι στο επίκεντρο της κρίσης, με τον πιο εκρηκτικό τρόπο, την κρίση του τραπεζικού συστήματος από το οποίο άλλωστε ξεκίνησε η κρίση με την κατάρρευση της Lehman Brothers- αλλά αυτή τη φορά σε ένα άλλο, ανώτερο επίπεδο, λόγω και της χρεοκοπίας και του ίδιου του αστικού κράτους. Το bail-in στην Κύπρο κι οι συνεπακόλουθες εξελίξεις φέρνουν την Ευρωζώνη πιο κοντά στη διάλυση παρά ποτέ, ενώ το πανευρωπαϊκό βάθεμα της ύφεσης και ανεργίας φέρνει τριγμούς σε όλα τα επίπεδα της ταξικής πάλης. Η παρούσα φάση της κρίσης χαρακτηρίζεται από την αδυναμία του χρήματος να μετατραπεί σε κεφάλαιο και να υπεραξιωθεί, που συνοδεύεται από μια τεράστια κίνηση κεφαλαίων προς το Βαθύτερα στην εργατική τάξη Βορρά, αφήνοντας ένα καθημαγμένο Νότο, με ολόκληρες γεωγραφικές περιοχές να πετιούνται έξω από τον καταμερισμό εργασίας και την παραγωγή. Οι επιπτώσεις των γεγονότων της Κύπρου, θα είναι ανυπολόγιστες, όχι μόνο για τον Κυπριακό λαό, αλλά για όλη την Ευρώπη. Πρώτα και κύρια για την Ελλάδα, που λόγω των παραδοσιακών οικονομικών δεσμών με το νησί, απειλείται και η ίδια άμεσα με «Κυπροποίηση». Ήδη, μόνο από τη μέχρι τώρα φάση της κρίσης, έχει διαλυθεί η Υγεία η ασφάλιση έχει καταρρεύσει με ανασφάλιστους η παραγωγή έχει ρημάξει κατά το ¼ τουλάχιστον, με ιστορικά εργοστάσια, όπως η ΑΓΕΤ- Ηρακλής, να βάζουν λουκέτο, ενώ άλλα να ξεκινούν τώρα περικοπές (Χαλυβουργική). Οι δρομολογημένες απολύσεις στο ημόσιο, το πετσόκομμα των συντάξεων, οι ιδιωτικοποιήσεις/διάλυση του ημόσιου Τομέα, το φορολογικό, διαμορφώνουν ένα ακόμα πιο μαύρο τοπίο για τα λαϊκά στρώματα. Το παράδειγμα της ΛΑΡΚΟ είναι ενδεικτικό, για το πώς ολόκληρες περιοχές θα καταντήσουν «σεληνιακά τοπία» βυθισμένα στη φτώχεια και στην ανεργία. Η ανάπτυξη της εργατικής δραστηριότητας διεθνώς, βρίσκει απέναντί της μια αστική τάξη που φοβάται την πολιτική κατάρρευση και προετοιμάζεται αναλόγως. Στην Ελλάδα, το καθεστώς εκτάκτου ανάγκης καταπατά κάθε παραδοσιακή λειτουργία της αστικής δημοκρατίας, με τις πράξεις νομοθετικού περιεχομένου, τις επιστρατεύσεις, τις εισβολές στα στέκια και καταλήψεις, τη στρατιωτικού τύπου «κατοχή» στις Σκουριές Xαλκιδικής, κλπ. Ενώ το ζήτημα της εξουσίας έχει τεθεί πλέον αντικειμενικά, αναδεικνύεται όλο και πιο πλατιά η ανάγκη για την ενότητα της εργατικής τάξης, η οποία, πολιτικά ανεξάρτητη από κάθε αστική επιρροή, θα παλέψει για την οργάνωση της Γενικής Πολιτικής Απεργίας ιαρκείας, για την ανατροπή της τρικομματικής κυβέρνησης και κάθε αστικής κυβέρνησης, την κατάληψη της εξουσίας από τους εργάτες και την πανευρωπαϊκή ανάπτυξη της επανάστασης με προοπτική τις Ενωμένες Σοσιαλιστικές Πολιτείες της Ευρώπης. Ενάντια στην ανεργία και την κοινωνική καταστροφή Για την οργάνωση της Γενικής Απεργίας Διαρκείας - για την ανατροπή της κυβέρνησης - για ένα πρόγραμμα αντιμετώπισης της κρίσης - για την εργατική εξουσία. Σε αυτή τη πάλη, παραμένει ισχυρό ανάχωμα η γραφειοκρατία των εξωνημένων κυβερνητικών ΓΣΕΕ/Α Ε Υ, που δέχονται κάθε μνημονιακή αλλαγή χωρίς ουσιαστική αντίσταση και απαξιώνουν το μέσο της γενικής απεργίας, εξαντλώντας τους εργάτες με 24ωρες τουφεκιές. Σημαντικές ευθύνες φέρουν κι όσες δυνάμεις μέσα στο κίνημα δεν αναγνωρίζουν τον άθλιο ρόλο της γραφειοκρατίας, κι εν μέρει τους «ξεπλένουν», ζητώντας τους ν αναλάβουν δράση και να διεξάγουν αυτοί τους αγώνες της τάξης. Καμιά εμπιστοσύνη δεν μπορεί να έχει η εργατική τάξη, ούτε στα «θραύσματα» της πρώην ΠΑΣΚΕ (π.χ. ΕΜΕΙΣ), που διεκδικούν «αυτόνομο» ρόλο μέσα στους εργασιακούς χώρους, αλλά κατ ουσίαν είναι η παλιά γραφειοκρατία με καινούρια «ρούχα». Την ίδια στιγμή, η ΑΥΤΟΝΟΜΗ ΠΑ- ΡΕΜΒΑΣΗ του ΣΥΡΙΖΑ, προσπαθεί να μετατραπεί σε νέα ηγεμονική δύναμη στο εργατικό κίνημα, για να ελέγξει και να καθυποτάξει την εργατική τάξη, στα δικά της συμφέροντα και στα δικά της «διαχειριστικά» σχέδια διατήρησης, κι όχι ανατροπής, του συστήματος. Για να το καταφέρει αυτό, δεν διστάζει από την μια, να συνεργάζεται με τις γραφειοκρατικές δυνάμεις της πρώην ΠΑΣΚΕ, ενώ από την άλλη, προσπαθεί να ενσωματώσει ταξικές δυνάμεις εκφυλίζοντας και τις ίδιες. Χαρακτηριστικό παράδειγμα καταισχύνης για τον ΣΥ- ΡΙΖΑ, είναι η διάλυση του ταξικού σχήματος των Aνεξάρτητων στο Αλουμίνιο της Ελλάδας, από τον βουλευτή του Γ. Σταθά, που προσέγγισε και «δωροδόκησε» μέλος του σχήματος, με υποσχέσεις για «καρέκλες» στη ΓΣΕΕ. Από την πλευρά του το ΚΚΕ, που βρίσκεται σε σφοδρή εσωτερική κρίση, διασπά την ενότητα της εργατικής τάξης, πολεμώντας οτιδήποτε δεν μπορεί να θέσει κάτω από τον γραφειοκρατικό του έλεγχο. Μπλοκάρει την αυθόρμητη κίνηση των μαζών, ενώ εμποδίζει την ανάπτυξη νέων μορφών αυτό-οργάνωσης. Ούτε κι οι δυνάμεις της ΑΝΤΑΡΣΥΑ που συσπειρώνονται συνδικαλιστικά στον Συντονισμό Πρωτοβάθμιων Σωματείων μπορούν να πείσουν. Μετατρέπουν τα αιτήματα πολιτικής πάλης των εργατών σε οργανωτικά σχήματα, δεν αναδεικνύουν μέσα από την δράση τους το ενοποιητικό στοιχείο της τάξης, και τελικά, αντιμετωπίζοντας τα πράγματα με μια στενά συνδικαλιστική κι ενίοτε γραφειοκρατική αντίληψη και πρακτική, δεν ξεπερνούν τα όρια ενός μαχητικού ρεφορμισμού. Το πρόσφατο 35 ο συνέδριο της ΓΣΕΕ, παρ όλες τις φιλοδοξίες του ΣΥΡΙΖΑ, δεν του απέφερε παρά μια ισχνή αύξηση σε έδρες. Απόδειξη, πως οι παραδοσιακές δυνάμεις της γραφειοκρατίας, κρατούν ακόμη στα χέρια τους τον μηχανισμό ελέγχου του εργατικού κινήματος. Κάτι που, όμως, δεν προκύπτει μέσα από την παντοδυναμία τους, εφόσον με την κατάργηση των Συλλογικών Συμβάσεων χάνουν τον μεσολαβητικό τους ρόλο μεταξύ εργασίας-εργοδοσίας, κι έτσι χάνουν και το κύρος τους μέσα στις εργατικές μάζες. Ο λόγος που διατηρούνται ακόμη στην επιφάνεια, είναι γιατί ενώ το «παλιό» έχει πεθάνει, το «νέο» δεν έχει ακόμα αναδυθεί. Επαναβεβαιώθηκε έτσι, μέσα από την συζήτηση, η ανάγκη δημιουργίας Ανεξάρτητων Κέντρων Αγώνα των Εργατών. Η εργατική τάξη δεν χρειάζεται τα κέντρα Αγώνα, ως ακόμα κάποιους συνδικαλιστικούς σχηματισμούς με ένα απλά πιο επαναστατικό λόγο, αλλά ως μια υλική δύναμη μάχης που θα συνενώνει όλες τις δυνάμεις των καταπιεσμένων και θα υποτάσσει όλους τους αγώνες στον γενικό πολιτικό στόχο: την ανατροπή του καπιταλισμού. Με κεντρικούς άξονες την ανεξαρτησία της εργατικής τάξης (από κράτος, αφεντικά, γραφειοκράτες) και μια ταξική ενότητα στον χρόνο και στην πολιτική στόχευση, χρειαζόμαστε τα κέντρα γύρω από τα οποία θα συσπειρώνονται μαχητικά σωματεία, σωματεία βάσης, επιτροπές ανέργων/εργαζομένων, συνελεύσεις, μορφές αυτό-οργάνωσης κλπ., πάνω σε επαναστατική πολιτική βάση και σε κοινή πάλη, για μια μεθοδική προετοιμασία και οργάνωση της Γενικής Απεργίας ιαρκείας για την ανατροπή της κυβέρνησης. Μέσα από τα νέα όργανα της εργατικής τάξης, γίνεται εφικτή η αξιοποίηση ενός τεράστιου ανοργάνωτου δυναμικού που τώρα παραμένει αποκλεισμένο από τις μάχες: τα ανέργων που βρίσκονται σήμερα σε καθεστώς ένδειας, είναι ένα αναπόσπαστο κομμάτι της εργατικής τάξης, και εν δυνάμει επαναστατικό υποκείμενο σε αδιάρρηκτη ενότητα με τους εργαζόμενους. Μορφές αυτό-οργάνωσης για την αντιμετώπιση των συνεπειών της κρίσης στους φτωχούς, για τη πείνα, την υγεία, τη στέγη, είναι απαραίτητο να αναπτυχθούν, σε ρήξη με τη «Σκύλλα» (φιλανθρωπία) και την «Χάρυβδη» (κινηματισμός και λογική των νησίδων). Η Πρωτοβουλία για ένα Ανεξάρτητο Κέντρο Αγώνα Εργατών, έκανε ένα σπουδαίο βήμα με τη δημιουργία του Κέντρου Αγώνα για την Υγεία που λειτουργεί και Ιατρείο Αλληλεγγύης. Ακόμα, είναι απαραίτητη η ενότητα με τους μετανάστες, το πιο καταπιεσμένο και σκληρά εκμεταλλευόμενο κομμάτι των εργατών, που δεν έχει ν αντιμετωπίσει απλά τη φτώχεια και την πείνα, αλλά επίσης, την «επίσημη» ρατσιστική βία και κυνηγητό από το κράτος, όσο και την «ανεπίσημη» των φασιστικών συμμοριών. Το χτύπημα ενάντια στους μετανάστες είναι χτύπημα ενάντια σε όλους μας. Πάνω σε αυτό, τονίστηκε πως δεν μπορεί να υπάρξει πάλη της εργατικής τάξης ενάντια στο φασισμό αν δεν είναι πάλη για την ίδια την εξουσία. Οι φασιστικές συμμορίες πρέπει να τσακιστούν μέσα από την οργανωμένη αυτοάμυνα των εργατών κι από τα επαναστατικά της όργανα στο δρόμο για την κατάκτηση της εξουσίας. Η συζήτηση προσδιόρισε και μια δέσμη έκτακτων μέτρων, για τα οποία οφείλει να παλέψει η εργατική τάξη για την επιβίωση της: ιαγραφή του χρέους, εθνικοποίηση των τραπεζών χωρίς αποζημίωση και δημιουργία ενός δημόσιου τραπεζικού φορέα, εθνικοποίηση των στρατηγικών τομέων της οικονομίας χωρίς αποζημίωση και κάτω από εργατικό έλεγχο, μοίρασμα του χρόνου εργασίας για την αντιμετώπιση της ανεργίας, απαγόρευση απολύσεων, δήμευση περιουσίας σε κάθε λαμόγιο που ζει εις βάρος του λαού και λαϊκά δικαστήρια για όλους τους συνεργάτες της Τρόικας και δήμιους των εργαζομένων. Από την Συνδιάσκεψη αποφασίστηκε και η έκδοση ψηφίσματος αλληλεγγύης στους τρεις συνδικαλιστές της ΠΟΕ- ΟΤΑ που καταδικάστηκαν με έξι μήνες φυλάκιση επειδή δήλωσαν τη στήριξη τους σε απεργιακό αγώνα συναδέλφων τους το Τέλος, αποφασίστηκε η δημοσίευση ενός Σχεδίου Απόφασης, συμπύκνωσης των συμπερασμάτων της Συνδιάσκεψης, που θα λειτουργήσει ως Σχέδιο ράσης, μπροστά στις μεγάλες μάχες που πλησιάζουν, μέσα στην ιστορική εποχή που διανύουμε. Κ. Αποστολόπουλος ΚΑΤΑΓΓΕΛΟΥΜΕ ΤΗ ΔΙΩΞΗ ΤΩΝ 3 ΣΥΝΔΙΚΑΛΙΣΤΩΝ Η Εργατική Συνδιάσκεψη του ΕΕΚ καταγγέλλει την καταδίκη των τριών αγωνιστών συνδικαλιστών, Αδαμόπουλου Νίκου, Καραγεώργου Βασιλικής και Μαυρουδή Νίκου σε 6μηνη φυλάκιση γιατί στήριξαν με την παρουσία τους τον απεργιακό αγώνα των συναδέλφων τους στον ήμο Ηρακλείου το Η προκλητική συνδικαλιστική δίωξη έρχεται να ορίσει εκ νέου την έννοια που έχουν οι συνδικαλιστικές ελευθερίες στο καθεστώς έκτακτης ανάγκης. Η εργατική νομοθεσία οι λαϊκές ελευθερίες έχουν περισταλεί. Μετά την έφοδο των αστυνομικών στην συνδικαλιστική σύσκεψη των πρωτοβάθμιων, μετά τις επιστρατεύσεις σε ΜΕΤΡΟ και ναυτεργάτες, μετά τον ανηλεή ξυλοδαρμό των συνδικαλιστών του ΠΑΜΕ μετά από την συμβολική κατάληψη του γραφείου του υπουργού εργασίας, μετά την έφοδο σε σπίτια αγωνιστών στην Χαλκιδική με χημικά σε σχολεία, το κράτος των δοσίλογων και των τοκογλύφων απαγορεύει στους συνδικαλιστές ακόμα και να αναπνέουν. εν έχει πια σημασία αν είσαι «νόμιμος» ή «παράνομος» για το κράτος έκτακτης ανάγκης. Αυτό που έχει σημασία είναι να στραγγαλιστεί κάθε αντίσταση ακόμα και η πιο στοιχειώδης. Η αστική δημοκρατία που έβγαλε την μάσκα του δημοκράτη γιατί αισθάνεται ασφυκτικά ακόμη και με το αστικό κοινοβούλιο κυβερνώντας με Πράξεις Νομοθετικού Περιεχομένου, τώρα βγάζει παράνομη την ίδια την ταξική πάλη με δίκες παρωδίες. Να είναι σίγουροι όμως οι πολιτικοί εκπρόσωποι των τοκογλύφων, πως οι ταξικοί αγώνες που εξοστρακίζεται με καταδίκες αγωνιστών συνδικαλιστών σε στημένα δικαστήρια πραιτοριανών, θα επιστρέψουν με δεκαπλάσια οργή στους δρόμους και τα εργοστάσια για να λογαριαστούν μαζί τους. ΕΞΩ Η ΤΡΟΙΚΑ ΚΑΙ ΟΙ ΤΟΚΟΓΛΥΦΟΙ ΚΑΤΩ ΤΑ ΧΕΡΙΑ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΑΓΩΝΙΣΤΕΣ ΝΟΜΟΣ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΙΚΙΟ ΤΟΥ ΕΡΓΑΤΗ ΑΓΩΝΑΣ ΓΙΑ ΨΩΜΙ ΟΥΛΕΙΑ - ΛΕΥΤΕΡΙΑ ΑΓΩΝΑΣ ΓΙΑ ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΕΞΟΥΣΙΑ Εργατική Συνδιάσκεψη του Ε.Ε.Κ. Αθήνα 31/3/2013 ΜΗ ΒΙΩΣΙΜΗ (και) η ΑΓΕΤ Ηρακλής στη Χαλκίδα! Στις 26 του Μάρτη, έκλεισε και τυπικά ένα ακόμη εργοστάσιο στη χώρα μας, αυτή τη φορά αυτό της «ΑΓΕΤ Ηρακλής» στη Χαλκίδα. Η εταιρία, η οποία είναι θυγατρική του γαλλικού πολυεθνικού κολοσσού Lafarge, στα πλαίσια των αναδιαρθρώσεών της, εξέδωσε μια ανακοίνωση, όπου ανήγγειλε το οριστικό κλείσιμο της εν λόγω μονάδας και τυπικά, αφού από τον Ιούλιο του 2011 η μονάδα ήταν σε αδράνεια λόγω της ολοένα συρρικνούμενης κατασκευαστικής δραστηριότητας, κυρίως στην Αττική όπου είχε τον κύκλο εργασιών της. Πλέον θα εξακολουθήσουν να λειτουργούν οι δυο άλλες μονάδες της εταιρίας, του Βόλου και του Μηλακίου Εύβοιας! Στο εργοστάσιο δούλευαν 236 εργαζόμενοι, οι οποίοι πλέον πετιούνται στο δρόμο! Όχι, να λέμε και του στραβού το δίκιο, οι εκπρόσωποι των εργαζόμενων καλέστηκαν από την εταιρία για να διευθετήσουν τους όρους απόλυσής τους, «σύμφωνα με τις προβλέψεις του νόμου»! Και μέχρι να τα βρουν, θα πληρώνονται κιόλας! Τι μεγαλοψυχία! Οι ίδιοι οι εργάτες αντέδρασαν άμεσα, δηλώνοντας ότι δεν πρόκειται να πάνε στη «διαβούλευση» και ζητάνε από την Περιφέρεια να αφαιρέσει την άδεια λειτουργίας των εγκαταστάσεων, σε παρέμβασή τους στη συνεδρίαση του Περιφερειακού Συμβουλίου Στερεάς Ελλάδας. Η εποχή που ζούμε, εποχή της παγκόσμιας συστημικής κρίσης, καταστρέφει οτιδήποτε ξέραμε ως σήμερα. Ο Καπιταλισμός, έχοντας εξαντλήσει προ καιρού τον προοδευτικό ρόλο του, όσο συνεχίζει να υπάρχει ακόμη θα σαπίζει και συνεπώς θα καταστρέφει τους όρους ζωής και επιβίωσης της κοινωνίας συνολικά. Είναι χρέος των εργαζομένων, αυτών που παράγουν τα πάντα και δεν έχουν τίποτα, να οργανωθούν όχι απλά για την άμυνα ενάντια στην καταστροφή, αλλά και για την επαναστατική επίθεση. Tα εργοστάσια στους εργάτες. Aντί της καταστροφής των εργατών και της κοινωνίας ας καταστρέψουμε το αστικό κράτος κι ας οικοδομήσουμε την εξουσία των εργατών, στην πορεία προς τον πανανθρώπινο ελευθεριακό Κομμουνισμό. Γιάννης Σιμ.

6 σελίδα 10 σάββατο 6 Απριλίου 2013 σάββατο 6 Απριλίου 2013 σελίδα 11 του ΣΑΒΒΑ ΜΙΧΑΗΛ Εισήγηση στην εκδήλωση Η διδασκαλία του Ολοκαυτώματος στο ελληνικό σχολείο. Θεωρητικές προσεγγίσεις και διδακτικές προτάσεις που οργάνωσε ο Τομέας Φιλοσοφίας του Τμήματος Φιλοσοφίας, Παιδαγωγικής, Ψυχολογίας του Πανεπιστήμιου της Αθήνας και η Ομάδα για τη Μελέτη και τη Διδασκαλία του Ολοκαυτώματος, 5 Μαρτίου 2013, Αμφιθέατρο Δρακοπούλου, Πανεπιστήμιο Αθηνών Το Παιδί και το Άουσβιτς Πώς θα πεις το ανείπωτο; Πώς να μιλήσεις στην ζωή για τον θάνατο; Πώς να μιλήσεις στον άνθρωπο, στον άνθρωπο που σαν παιδί μόλις πλάθεται σε άνθρωπο, πώς θα του μιλήσεις για το απάνθρωπο; Πώς θα μιλήσεις στο Παιδί για το Άουσβιτς, την λογική κατάληξη του αντισημιτισμού και κάθε κοινωνικού και ρατσιστικού αποκλεισμού; «Όποιος θέλει να εξηγήσει τον αντισημιτισμό», έγραφε ο Max Horkheimer, «είναι υποχρεωμένος να αναφερθεί στον εθνικοσοσιαλισμό». 1 Κι η επιτομή του Ναζισμού είναι η λογική της εξόντωσης που έχει το όνομα Άουσβιτς. εν μπορείς να μιλήσεις για τον αντισημιτισμό σε κανένα, πολύ λιγότερο σε παιδιά χωρίς να μιλήσεις για τον φασισμό και το μνημείο της θεωρίας και πράξης του Ναζισμού, το Άουσβιτς. Γι αυτό και κάθε νοσταλγός του Ναζισμού και κάθε αντισημίτης αρνείται πρώταπρώτα το Άουσβιτς. Άλλοι το εξουδετερώνουν αλλιώς, μετατρέποντάς το σε απόμακρη θολή εικόνα ενός χαμένου για πάντα παρελθόντος που καλύτερα να μένει θαμμένη εκεί, στο παρελθόν, άλλοι το κάνουν θέαμα και raison d Etat. εν μπορείς να μιλήσεις για τον αντισημιτισμό και το Άουσβιτς στα παιδιά σε κενό χρόνου και χώρου αλλά σήμερα, εδώ και τώρα, ας πούμε στην μνημονιακή Ελλάδα με την κοινωνική ερείπωση και την καταρρέουσα εκπαίδευση, όταν η ναζιστική «Χρυσή Αυγή» στήνει κατηχητικά και παιδικούς σταθμούς, διαβρώνει σχολεία, αποσπά επισήμως πιστούς της δασκάλους στα γραφεία των βουλευτών της. Το χειρότερο είναι να πεις ψέματα, καλοπροαίρετα, κακοπροαίρετα, με υπεκφυγές και μισόλογα, ή συγκαλύπτοντας, αποσιωπώντας, εξωραΐζοντας, αποενοχοποιώντας, ιδεολογικοποιώντας, δικαιολογώντας τα αδικαιολόγητα, μετατρέποντας την Ιστορία σε μυθολογία, ή και τα θύματα σε θύτες, ανάγοντας το ιστορικό Κακό σε μια μεταφυσική του Κακού με απλά λόγια για ανηλίκους και αρχαρίους. Για να μιλήσουμε πρέπει να ψάξουμε, να βρούμε, να πούμε την αλήθεια στον εαυτό μας κι έτσι στα παιδιά. Όλη την αλήθεια με όλες τις επιπτώσεις της στο παρόν, στον κόσμο γύρω μας, στα παιδιά, σε μας τους ίδιους. Μονάχα έτσι συγκροτείται υποκείμενο πιστό στο χνάρι του τρομερού Συμβάντος, ικανό να αποτρέψει την επιστροφή της θηριωδίας, αλλάζοντας τον ίδιο τον κόσμο που την γέννησε και την γεννά. Στο συγκλονιστικό επίμετρο που έγραψε η Ελληνοεβραία ιστορικός Ρίκα Μπενβενίστε στο βιβλίο της Annette Wieviorka Το Άουσβιτς, όπως το εξήγησα στην κόρη μου 2, ένα κλασσικό πια βιβλίο που εντελώς πρόσφατα εκδόθηκε και στα ελληνικά, πολύ σωστά αναφωνεί εκ βαθέων: «Νιώθω απέχθεια για την παιδαγωγική του πόνου και είμαι καχύποπτη απέναντι στις ταυτίσεις με τα θύματα. Απεχθάνομαι εξίσου την ψυχρή αποστασιοποίηση, την απουσία θυμού, θλίψης και απορίας στις επιστημονικές εξηγήσεις. εν έχω απόλυτη εμπιστοσύνη στην εξήγηση. Αλλά δεν ξέρω κάτι καλύτερο». 3 Απαιτείται μια παιδαγωγική της αλήθειας ως χειραφέτησης, ενάντια στην παιδαγωγική του πόνου και των φαντασιωτικών ταυτίσεων με τα θύματα, που χάνουν έτσι την υπόστασή τους, τους κλέβουν την ίδια την τραγωδία τους και γίνονται απλώς είδωλα, στα οποία βλέπει σε καθρέφτη το εγώ τον ψεύτικο εαυτό του, διαμορφώνοντας ένα εγώ-φάντασμα, όχι ένα ζωντανό, δρών υποκείμενο. εν νοείται Παιδεία άξια του ονόματός της, δεν νοείται χειραφετητική παιδαγωγική χωρίς άσκηση στην αναζήτηση της αλήθειας, χωρίς αντικειμενική αλήθεια, χωρίς διαμόρφωση υποκειμένου της αλήθειας. Η αλήθεια δεν είναι τα εκ των προτέρων δοσμένα ιδεολογικά θέσφατα που εκσφενδονίζονται επί των κεφαλών των μαθητών για να τρομοκρατήσουν και να χειραγωγήσουν. εν βρίσκεται και δεν μαθαίνεται η αλήθεια χωρίς μια σχέση διαλόγου πρόσωπο με πρόσωπο, ενός διαλόγου απλού αλλά όχι απλοϊκού, ζωντανού, χωρίς φόβο για τις ερωτήσεις και τις πιο δύσκολες ή καταρχήν δυσάρεστες, με γνώση ότι η αληθινή επικοινωνία είναι πάντα έμμεση (για να θυμηθούμε τον Kierkegaard), διαλεκτική, μέσα από την ανάδυση και την υπέρβαση αντιφάσεων. Κανείς δεν μπορεί ούτε πρέπει να αγνοεί ότι μιλάμε για τον αντισημιτισμό με παιδιά που ζουν σε μια κοινωνία σε κρίση ιστορική, δομική, παγκόσμια, μέσα σε ένα περιβάλλον επιτεινόμενης ανασφάλειας και φόβου, με ρευστές κι αμφισβητούμενες ταυτότητες, έχοντας γύρω σου ένα ογκούμενο πλήθος από υπάρξεις χωρίς όρους ύπαρξης - με άλλα λόγια μιλάμε για τον αντισημιτισμό με ευαίσθητους δέκτες των μηνυμάτων που εκπέμπουν κοινωνικές συνθήκες που κι άλλοτε και τώρα τρέφουν τον αντισημιτισμό, την ξενοφοβία, τον ρατσισμό, αλλά και πυροδοτούν την αντίσταση ενάντιά τους κι ενάντια στην κοινωνική καταστροφή, την πηγή τους. Θέλει αρετή και τόλμη η ελευθερία αλλά τα ίδια έχει ανάγκη κι ένας παιδαγωγικός διάλογος που θα αποτελεί Παιδεία της ελευθερίας. Η διάσωση της ιστορικής μνήμης δεν αποζητά μαυσωλεία, σιχαίνεται την ταρίχευση, την μουμιοποίηση. Όπως παρατηρούσε στις Θέσεις για την έννοια της Ιστορίας, ο Walter Benjamin το 1940, τον καιρό του ζόφου, από την αντίδραση κινδυνεύουν ακόμα και οι νεκροί. Το ίδιο και σήμερα. Κινδυνεύουν και οι νεκροί του Άουσβιτς - μαζί και οι νεκροί του Πολυτεχνείου, όπως το έκαναν χωρίς αιδώ, πρόσφατα, ξανά οι φασίστες, η κυβερνώσα εξιά και οι κοντυλοφόροι τους. Η διάσωση είναι διακύβευμα, αγώνας, σύγκρουση στο παρόν. Η διάσωση/μετάδοση της μνήμης ανάμεσα σε γενιές είναι μια αμφίδρομη σχέση όπου ο κάθε πόλος της βρίσκεται σε μια διαδικασία αλληλοδιείσδυσης με τον άλλο, είναι σε ένα γίγνεσθαι-άλλος και σ ένα γίγνεσθαι-ο άλλος. Για να μιλήσεις στα παιδιά για αντισημιτισμό o altra cosa πρέπει κατά κάποιο παράδοξο τρόπο να γίνεις ο ίδιος παιδί. Το παιδί του σήμερα που ακούει για το Άουσβιτς και το παιδί του χτες που γνώρισε σαν παιδί το Άουσβιτς Από αυτήν την άποψη, στο έργο της διάσωσης/μετάδοσης της ιστορικής μνήμης, πέρα από την απλή, πιστή εξιστόρηση, σαν αυτή που πρόσφερε η Αννέτ Βιβιορκά στην κόρη της και σε μας, είναι πολύτιμες οι εμπειρίες Πώς θα μιλήσουμε στα παιδιά για τον αντισημιτισμό; των ίδιων των παιδιών που γνώρισαν την θηριωδία όπως αποτυπώθηκαν σε αφηγήσεις αλλά και με όλες τις μορφές τέχνης ζωγραφιές, τραγούδι, μουσική, ακόμα και παιδική όπερα, όπως είναι το θαυμάσιο Brundibár του Hans Krása που συντέθηκε στο στρατόπεδο του Teresín και παίχτηκε από 55 κρατούμενα παιδιά πριν τα ξαποστείλουν κι αυτά στο Άουσβιτς. Η εμπειρία του υπαρκτού, έμπρακτου αντισημιτισμού στην κορύφωσή του στο Άουσβιτς, όπως αυτή φανερώνεται από την σκοπιά του παιδιού, διαφέρει, από εκείνη του ενήλικου, συχνά σημαντικά και με τον πιο παράδοξο τρόπο. Το δείχνουν τα έργα του Ουγγροεβραίου Imre Kertész που εκτοπίστηκε στην ηλικία των 14 χρόνων στο Άουσβιτς και μετά στο Μπούχενβαλντ, έργα όπως το Χωρίς Μοίρα (Sorstalanság), με ήρωα τον 15χρονο György Köves στα στρατόπεδα συγκέντρωσης του Άουσβιτς, του Μπούχενβαλντ και του Τσάιτς ή το Καντίς για ένα αγέννητο παιδί (Kaddis a meg nem született gyermekért). Το βλέπουμε και στις παιδικές αναμνήσεις στα εξαιρετικά Τοπία της Μητρόπολης του Θανάτου του Otto Dov Kulka, εκτοπισμένου στα 11 του χρόνια από το στρατόπεδο της Τερεζίν στο Άουσβιτς. Εκεί, σε αντίθεση με τους ενήλικους, μπορεί να βλέπει ακόμα πάνω από το στρατόπεδο θανάτου και να περιγράφει «έναν ουρανό γαλάζιο που τον διασχίζουν ασημένια αεροπλάνα» και να παρατηρεί την δημόσια εκτέλεση κρατουμένων χωρίς να κατεβάζει τα μάτια. 4 Πλάι στο Παιδί μέσα στο Άουσβιτς, υπάρχει και το Παιδί που γλύτωσε από το Άουσβιτς, κρυμμένο και με άλλη ταυτότητα. Μπορούμε να δούμε, στην ωραία ταινία του Βασίλη Λουλέ Φιλιά εις τα παιδιά, πώς η μνήμη μιας χαμένης παιδικής ηλικίας διασώζεται και επιστρέφει μετά από δεκαετίες πολλές στο σήμερα στα ίδια ηλικιωμένα άτομα και σε μας. Μαζί με το Παιδί μέσα στο Άουσβιτς και το Παιδί που γλύτωσε χωρίς να πάει στο Άουσβιτς, υπάρχει και το Παιδί μετά το Άουσβιτς, το παιδί των επιζώντων πρώτα-πρώτα, αυτό που δεν γνώρισε άμεσα ή ακόμα κι αυτό που αγνοεί την φρίκη ενός Τραύματος της Ιστορίας που όμως το έχει σημαδέψει ανεξίτηλα είτε το ξέρει είτε όχι, είτε το θέλει είτε όχι. «εν τα εξηγούσαν όλα τούτα στο σπίτι», γράφει η Ρίκα Μπενβενίστε. «Εξάλλου δεν μιλούσαν γι αυτό στο σπίτι. Ίσως γιατί μιλούσαν πάντα και γι αυτό. Ή ίσως γιατί μιλούσαν για όλα μέσα από αυτό. εν μου εξήγησαν, αφού πάντα ήξερα». 5 Ας αφήσουμε αυτά τα παιδιά των Εβραίων να μιλήσουν σε μας και στα άλλα παιδιά, στα παιδιά των μη Εβραίων, στην οικουμενική γλώσσα των παιδιών, μακρινή μνήμη της αρχέγονης αδαμικής γλώσσας, για την οποία έκανε λόγο ο Μπένγιαμιν. Ποιος έφηβος, Ιουδαίος ή Εθνικός, από αυτούς που περιπλανιώνται διαρκώς στους γαλαξίες των κόμικς, μπορεί εύκολα να μείνει αδιάφορος ή τυφλός και κουφός μπροστά στο Maus, το αριστουργηματικό graphic novel του Art Spiegelman, ενός παιδιού επιζώντων του Άουσβιτς που ποτέ δεν του εξήγησαν αυτό που για πάντα τον σημάδεψε και το αναζητά σε ένα τελικά αδύνατο διάλογο με τον πατέρα; «Ο πατέρας μου αιμορραγεί Ιστορία», 6 γράφει ο Αρτ Σπίγκελμαν στον υπότιτλο του πρώτου μέρους του Maus. «Και εδώ αρχίζουν τα προβλήματά» μας, για να παραφράσουμε ελαφρά τον υπότιτλο του δεύτερου μέρους του. Αυτήν την αιμορραγία της Ιστορίας πρέπει να εξηγήσουμε μιλώντας για τον αντισημιτισμό στα παιδιά, για τα αίτια και τα φρικτά αποτελέσματά του. Οι Εβραίοι υπέστησαν αιώνες διωγμών κάτω από τα πιο διαφορετικά πολιτικά καθεστώτα και κοινωνικά συστήματα και επέζησαν, όπως έγραψε ο Μαρξ, «μέσα στην Ιστορία και διαμέσου της Ιστορίας» 7 όχι έξω από την Ιστορία, παρασιτώντας σαν εκτοπλάσματα στην Ιστορία, όπως λένε οι Ναζί, ούτε υπερφυσικά, πάνω κι ανεξάρτητα από την Ιστορία, όπως λένε οι μεταφυσικοί. Η Βιβιορκά, απαντώντας στην μικρή της κόρη για τις ρίζες του αντισημιτισμού, αναγνωρίζει ότι αυτές βυθίζονται βαθιά στο ιστορικό παρελθόν, τονίζει ιδιαίτερα τον ρόλο του χριστιανικού αντι-ιουδαϊσμού, προπαντός του Μεσαίωνα, και σωστά επισημαίνει ότι ο αντισημιτισμός που παίρνει την πιο μανιασμένη του μορφή στον Ναζισμό δεν είναι η προγενέστερη θρησκευτική ιουδαιοφοβία αλλά ένα μοντέρνο φαινόμενο που αναπτύσσεται ήδη από τα τέλη του 19 ου αιώνα, πριν ξεσπάσει βάρβαρα στην κρίση του μεσοπολέμου και την «Τελική Λύση» των στρατοπέδων θανάτου στη διάρκεια του ευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου. 8 Έχει μέγιστη σημασία, προπαντός σήμερα, να έρθουν στο φως και στο επίκεντρο της προσοχής ότι τα πρωταρχικά αίτια του αντισημιτισμού είναι κοινωνικά και συνεπώς πολιτικά, ακόμα και πριν πάρουν θρησκευτική έκφραση, έστω κι αν, βεβαίως, ο θρησκευτικός σκοταδισμός έπαιξε και παίζει ολέθριο ρόλο, όπως το δείχνουν και τα πρόσφατα παραδείγματα των φασιστικών επιθέσεων παραεκκλησιαστικών -Χρυσαυγιτών και του Πειραιώς Σεραφείμ στην θεατρική παράσταση στο «Χυτήριο» ή τα ανοικτά αντισημιτικά κηρύγματα ιεραρχών κι οι ευλογίες τους στους φασίστες και τους Ντερτιλήδες, τους χουντικούς δήμιους του Πολυτεχνείου. Είναι η κοινωνική ταξική διαίρεση της κοινωνίας που δημιουργεί αποκλεισμούς κι αποκλεισμένους που εγκλωβίζονται στα ταξικά χάσματα και όταν ξεσπάσει συστημική κρίση, μετατρέπονται σε αποδιοπομπαίους τράγους, πολιτικά χρήσιμους στους κρατούντες για να αποπροσανατολίσουν τις αγανακτισμένες μάζες του πληθυσμού και να επιβάλουν την υποταγή στην κυριαρχία τους που κλονίζεται. Από αυτήν την άποψη, σωστά ονόμασε ο Τρότσκυ τον αντισημιτισμό «τέχνη του κυβερνάν», όταν τον Οκτώβρη του 1905 εξαπολύθηκαν αιματηρά αντισημιτικά πογκρόμ των Μαύρων Εκατονταρχιών στην Τσαρική Ρωσία για να αναχαιτιστεί η επανάσταση. Τέχνη του κυβερνάν κι όχι απλώς πρόληψη. Οι προλήψεις και οι προκαταλήψεις, θρησκευτικές ή άλλες, η αμάθεια και προπαντός, σε συνθήκες κρίσης, η ανασφάλεια, η ανημπόρια μπροστά στην κοινωνική καταστροφή, η απώλεια οποιασδήποτε σταθερής κοινωνικής θέσης και ταυτότητας, η κονιορτοποίηση και η άκρα εξατομίκευση των ανίσχυρων, γίνονται για τους Ισχυρούς η απαραίτητη πρώτη ύλη που αυτοί, οι Ισχυροί της άρχουσας τάξης, ενεργοποιούν την βαρβαρότητά της όταν την χρειάζονται, με παλιούς και νέους μηχανισμούς ελέγχου και μαζικής χειραγώγησης, και την στρέφουν απέναντι στον Άλλο σαν φανταστικό εχθρό, για να στερεώσουν ξανά την εξουσία τους, την κυριαρχία των πραγματικών εχθρών του λαού. Για λόγους ιστορικούς που αναλύσαμε αλλού 9, οι Εβραίοι αποτέλεσαν πάντα τον προνομιακό αποδιοπομπαίο τράγο, τον αρχετυπικό στόχο κάθε ρατσισμού, τον κατεξοχήν Υπάνθρωπο (Untermensch) των Ναζί. Οι λόγοι έχουν να κάνουν με την ιστορική ανάδυση και τον τρόπο ύπαρξης της λαότητας των Εβραίων σαν ιδιαίτερης εθνοτικής-θρησκευτικής κοινότητας που βρίσκεται εν δυνάμει ή εν ενεργεία αποκλεισμένη στα intermundia, τα οποία δημιουργεί η ταξική κοινωνία από τις απαρχές της και σε όλη την διαδρομή της, σε όλες τις μεταμορφώσεις των τρόπων εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο. Η λογική της εκμετάλλευσης γεννά την λογική του κοινωνικού αποκλεισμού κι αυτή την λογική της εξόντωσης. Η πραγματική χειραφέτηση των Εβραίων μπορεί να επέλθει μοναχά με την καθολική ανθρώπινη χειραφέτηση, ποτέ σε ένα Κράτος, ακόμα κι αν υποτίθεται είναι «δικό τους» (στην εβραϊκή γλώσσα δεν υπάρχει καν η λέξη «κράτος»). Αυτό είναι το μάθημα από τον τρομερό 20 ο αιώνα που δεν λέει να τελειώσει. εν πάψαμε να αιμορραγούμε Ιστορία - όλοι, Ιουδαίοι και Εθνικοί. Και ζούμε σε συνθήκες μιας παγκόσμιας συστημικής, ιστορικής κρίσης που ξεπερνάει κι εκείνη που ακολούθησε το κραχ του Οι παλιοί εφιάλτες επιστρέφουν. Πώς θα τους νικήσουμε; Ο Μαξ Χορκχάιμερ που άρχιζε το κείμενό του Οι Εβραίοι και η Ευρώπη επισημαίνοντας ότι δεν μπορούμε να μιλάμε για τον αντισημιτισμό χωρίς να μιλάμε για τον φασισμό, συνεχίζει με την καίρια επισήμανση: «Αλλά όποιος δεν θέλει να μιλήσει για τον καπιταλισμό δεν πρέπει επίσης να μιλάει και για τον φασισμό». 10 Ο Ίμρε Κέρτες, αν και μη αριστερός, μέσα από την δικιά του προσωπική εμπειρία της Σοά, είχε κάνει μια επίσης καίρια επισήμανση, όταν άσκησε κριτική στην Λίστα του Σίντλερ, την ταινία του Spielberg για το Ολοκαύτωμα 11 : «Θεωρώ κιτς κάθε αναπαράσταση του Ολοκαυτώματος που είναι ανίκανη να καταλάβει ή δεν θέλει να καταλάβει την οργανική σύνδεση ανάμεσα στον δικό μας παραμορφωμένο τρόπο ζωής και την ίδια την δυνατότητα του Ολοκαυτώματος.» εν μπορούμε να μιλήσουμε για τον αντισημιτισμό στα παιδιά ή σε οποιονδήποτε χωρίς να μιλήσουμε για τον φασισμό τότε και τώρα, και δεν μπορούμε να μιλάμε για τον φασισμό χωρίς να μιλήσουμε για την κρίση του καπιταλιστικού συστήματος που τον γεννά, έναν παραμορφωμένο τρόπο ζωής που αποξενώνει και αρνείται την ίδια την ζωή. Αν θέλουμε και διεκδικούμε την ζωή που μας κλέβουνε και που μας αρνούνται τα Μνημόνια, η τρόικα, το κεφαλαιοκρατικό σύστημά τους, πρέπει να μιλήσουμε στην ίδια την ζωή στα πρώτα βήματά της, να μιλήσουμε, ναι, στα παιδιά για την κρίση, για την συλλογική αντίσταση στην καταστροφή. Τι άλλο θα μπορούσε να είναι μια Παιδεία της καθολικής ανθρώπινης χειραφέτησης τον καιρό της διακύβευσης του ανθρώπινου μέσα στον άνθρωπο; Ο Όττο Ντοβ Κούλκα, στα Τοπία της Μητρόπολης του Θανάτου, θυμάται τον Ίμρε, έναν δάσκαλο χορωδίας στο παράπηγμα των παιδιών στο Άουσβιτς. Τα εκπαίδευσε για να τραγουδήσουν όλα μαζί την Ωδή της Χαράς του Schiller από το τελευταίο μέρος της 9 ης Συμφωνίας του Ludwig van Beethoven, «ένα οικουμενικό μανιφέστο», όπως γράφει ο Κούλκα, «που πιστεύει στην ανθρώπινη αξιοπρέπεια, στο μέλλον - μπροστά σ αυτά τα κρεματόρια, τον τόπο όπου το μέλλον ίσως ήταν το μόνο πράγμα που σίγουρα δεν υπήρχε». Ο ίδιος ο Κούλκα σκεφτόταν μήπως επρόκειτο για «μια ακραία πράξη σαρκασμού, μέχρι του έσχατου δυνατού σημείου του αυτοσαρκασμού». 12 Ίσως. Από το Ταλμούδ, πάντως, μαθαίνουμε, αναφορικά με την διαμάχη των δύο αντίπαλων σχολών του Ραμπί Ιλλέλ και του Ραμπί Σαμμάι, ότι ένας διάλογος «εις δόξαν Κυρίου» είναι μονάχα εκείνος όπου τουλάχιστον δύο αντίθετες απόψεις συγκρούονται. Η ομοφωνία είναι βεβήλωση. Ας αποτολμήσουμε, λοιπόν, κι εμείς, μια αντίθετη γνώμη από εκείνη του Όττο Ντοβ Κούλκα για τον άγνωστο Ίμρε, τον δάσκαλο της χορωδίας των παιδιών του Άουσβιτς, έναν αληθινό παιδαγωγό πρώτης γραμμής. Η Ωδή της Χαράς μπροστά στα κρεματόρια δεν ήταν αυτοσαρκασμός αλλά σαρκασμός και χλεύη και αψήφιση του ίδιου του ολέθρου, θριαμβική κραυγή αντίστασης της Ζωής που λέει: κανένας συμβιβασμός με τον θάνατο! 4-5/3/ Max Horkheimer, Οι Εβραίοι και η Ευρώπη, Έρασμος 2006 σ Annette Wieviorka Το Άουσβιτς, όπως το εξήγησα στην κόρη μου, Πόλις Ό.π. Επίμετρο, Ρίκα Μπενβενίστε, Εξηγώντας Με αφορμή το Άουσβιτς, όπως το εξήγησα στην κόρη μου, της Annette Wieviorka, σ Βλ. Otto Dov Kulka, Paysages de la Métropole de la Mort, Albin Michel Επίμετρο, Ρίκα Μπενβενίστε, Εξηγώντας Με αφορμή το Άουσβιτς, όπως το εξήγησα στην κόρη μου, της Annette Wieviorka, ό. π., σ Art Spiegelman, Maus, Η ιστορία κάποιου που επέζησε Ι. Ο Πατέρας μου αιμορραγεί Ιστορία Zoobus Publications 2007, μετάφραση Σ. Μιχαήλ. 7 Κ. Marx, Sur la Question Juive, La Fabrique Annette Wieviorka ό. π. π. σ Βλ. Σ. Μιχαήλ, Μορφές του Μεσσιανικού, Άγρα Max Horkheimer, ό. π. π. σ maps/holocaust/reflections.htm. 12 Βλ. Otto Dov Kulka ό. π., σ

7 σελίδα 12 σάββατο 6 Απριλίου 2013 σάββατο 6 Απριλίου 2013 σελίδα 13 MΑΡΙΖΕΤΑ AΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΥ Πώς αποτυπώνεται η Kατοχή , οι κατοχικές κυβερνήσεις και οι φασίστες κατακτητές στον «νόμιμο» κατοχικό τύπο της εποχής; Aυτό είναι το θέμα της ερευνήτριας του Παντείου πανεπιστημίου Mαρ. Aντωνοπούλου. Συνολικά, η M. A. επεξεργάστηκε 180 τεύχη των εφημερίδων, μεταξύ των οποίων εκείνες με την μεγαλύτερη κυκλοφορία: Καθημερινή, Ελεύθερον Βήμα, Βραδινή, Ακρόπολις, Πρωινός Τύπος, Εστία, Αθηναϊκά Νέα που εκδίδονταν στην Ελλάδα, και κάποιες που εκδίδονταν στο εξωτερικό: Ταχυδρόμος, Ελεύθερος Τύπος, Ελληνικόν Αίμα, Ελευθερία. Η κεντρική υπόθεση εργασίας, είναι πως ο νόμιμος τύπος της κατοχής μέσα από την προπαγάνδα υπέρ της ναζιστικής Γερμανίας και των δοτών ελληνικών κυβερνήσεων είχε ως στόχο τον εκφοβισμό του ελληνικού λαού και την δημιουργία της στρεβλής αντίληψης για την συνέχιση εν μέσω πολέμου της Normalität της καθημερινότητας. Ο κεντρικός άξονας της προπαγάνδας δεν ήταν άλλος από την εύρεση ερεισμάτων ανάμεσα στους κατακτημένους με στόχο όχι μόνο την μη συμμετοχής τους σε πράξης αντίστασης αλλά και την έστω παθητική συμμετοχής τους υπέρ της νέας θεσμικής εξουσίας. Θέτοντας στο επίκεντρο των περισσοτέρων κειμένων τόσο την αναγνώριση των κάθε λογής δυσχερειών του ελληνικού λαού, λόγω του πολέμου αλλά και την ίδια την ανεξάρτητη ύπαρξη της εθνικής ταυτότητας των Ελλήνων, προσπαθούν να αποποιηθούν τον ρόλο τους, ενώ ταυτόχρονα τον αναγνωρίζουν. Η ίδια η απασχόληση και η ανησυχία για τα προβλήματα της καθημερινής ζωής των κατακτημένων, από την πείνα και την φτώχεια έως και τον θάνατο στη μάχη αλλά και την αναγνώριση της ανεξάρτητης υπόστασης του ελληνικού έθνους από τους ίδιους τους κατακτητές και τα φερέφωνα τους στον τύπο της εποχής, είναι οι ίδιοι οι οποίοι παραχωρούν την ταυτότητά τους σ ένα απρόσωπο υποκείμενο. Ο κατακτητής και υπαίτιος του πολέμου δεν αλλάζει απλά ρόλο αλλά υπενδύεται ταυτόχρονα τα ρούχα του. Το υποκείμενο του κακού δεν είναι πλέον αυτός, αλλά ένα απρόσωπο Άλλο και συνάμα οι Σύμμαχοι και οι αντιστασιακές οργανώσεις με διαφορετικό τρόπο και υπόσταση. Η ύπαρξη αυτού του δίπολου παραμένει ζωντανή ακόμα στην διακυβέρνηση Ράλλη, κατά την οποία εάν και το βάρος μετατοπίζεται στην πάταξη του εσωτερικού κομμουνιστικού εχθρού, τα κύρια σχήματα με τα οποία λειτούργησε η εγχώρια και γερμανική προπαγάνδα παραμένουν ιδιαίτερα εμφανή. Κατοχικές κυβερνήσεις. Ο εσωτερικός διάλογος Οι τρεις διορισμένες κυβερνήσεις της κατοχής [Tσολάκογλου, Λογοθετόπουλου, Pάλλης] χρησιμοποιούν τον έντυπο Τύπο για την προπαγάνδα της ίδιας της ύπαρξής τους και του έργου που καλούνται να επιτελέσουν. Στοχεύουν στην παθητική έστω συμπαράσταση του ελληνικού λαού, αλλά όπως ήδη έχει διαφανεί χρησιμοποιούν διαφορετικές στρατηγικές και τακτικές προβολής ενώ εστιάζουν και σε διαφορετικά κάθε φορά θέματα. Άλλωστε η διεξαγωγή του πολέμου τόσο στο εσωτερικό όσο και στο εξωτερικό της χώρας, δεν είναι μια σταθερή διαδικασία αλλά αλλάζει συνεχώς. Οι προσδοκίες σε σχέση με την έκβαση του πολέμου αλλά και ο τρόπος πρόσληψης της συνέχειας και της αντίληψης για την διάρκεια και την σταθερότητα ή μη του πολέμου τόσο στο μέτωπο όσο και στο εσωτερικό της Ελλάδας καθορίζουν σε μεγάλο βαθμό και την εστίαση στις εκάστοτε ανάγκες της προπαγάνδας των κυβερνήσεων. Έτσι ενώ και οι τρεις ασχολούνται με τα προβλήματα της καθημερινής ζωής αλλά και την ιδεολογική χειραγώγηση του λαού αναφορικά με το παρελθόν αλλά και το παρόν, εντούτοις οι διαφορές στην έκταση αλλά και στην βαρύτητα που δίνεται σε κάθε κατηγορία, όπως αυτές ενέσκηψαν από την έρευνα, είναι καθοριστικής σημασίας. Η κυβέρνηση Τσολάκογλου εστιάζει την προπαγάνδα της σε τρεις κύριους άξονες. Ο πρώτος άξονας είναι η ρήξη της με τις μεταξικές κυβερνήσεις και έτσι και ο πλήρης διαχωρισμός της από την «κυβέρνηση της Κρήτης» αρχικά, και έπειτα, του Καΐρου, η αναμόρφωση του πολιτειακού συστήματος της χώρας όπως αυτό υπήρξε από την δικτατορία της 4 ης Αυγούστου και έπειτα. Ο δεύτερος αφορά την συνύπαρξη αυτής και έτσι και του ελληνικού λαού με τον γερμανικό στρατό και διοίκηση. Σε αυτό το επίπεδο, η κυβέρνηση καταβάλλει την έντονη προσπάθεια να δημιουργήσει την εικόνα της φιλικής συνύπαρξης όχι με τον νικητή αλλά με αυτό που αρχικά ονομάσαμε «απρόσωπο άλλο». Ο κατακτητής δεν εμφανίζεται ως νικητής έναντι του ελληνικού στρατού, αλλά ως φίλος, συμπαραστάτης και προστάτης του. Έχει διττό ρόλο, από την μια ως θεσμός, στον οποίο πρέπει να υποταχθεί ο ελληνικός λαός, αλλά και ταυτόχρονα ως δύναμη βοήθειας. Αναγνωρίζεται έτσι ο άσχημος χαρακτήρας της κατοχής και υποτέλειας της χώρας, αλλά ταυτόχρονα καταβάλλονται προσπάθειας να εμφανιστεί ΟΙ ΚΑΤΟΧΙΚΕΣ ΚΥΒΕΡΝΗΣΕΙΣ ΣΤΟΝ ΝΟΜΙΜΟ ΚΑΤΟΧΙΚΟ ΤΥΠΟ Αρχαιολάτρες, σαν τον φύρερ τους Κρεμασμένος αγωνιστής στην περιοχή Ζωγράφου και ο ακέραιος χαρακτήρας της εθνικής υπόστασης της χώρας. Ο τρίτος άξονας αφορά τα ίδια τα προβλήματα της καθημερινότητας, για τα οποία η κυβέρνηση μεριμνά στον βαθμό που η ίδια θεωρεί ότι είναι υπαίτια της πρόκλησής τους. Κομβικό σημείο στην κατανόηση του τρόπου παρουσίασης τόσο της ίδιας όσο και την αποσιώπησης γεγονότων, είναι η αντίληψη που διαφαίνεται μέσα από τις πρακτικές της σε σχέση με την έννοια του χρόνου του πολέμου. Βρισκόμαστε στην αρχή της κατοχής, η γερμανική πολιτική και στρατιωτική μηχανή φαίνεται αήττητη και η κατοχή της χώρας βαθαίνει στον ορίζοντα. Τόσο ο ίδιος ο κατακτητής όσο και η ελληνική κυβέρνησή του θέλει να δώσει το αίσθημα της διάρκειας και της σταθερότητας στο συγκεκριμένο καθεστώς, η μη ύπαρξη οργανωμένης ακόμα λαϊκής αντίδρασης αφήνει το περιθώριο για την σταδιακή εγκαθίδρυση του τρόμου και του εκφοβισμού. Η βραχύβια κυβέρνηση Λογοθετόπουλου θα είναι απλά ο ενδιάμεσος κρίκος, χωρίς να παρουσιάσει ιδιαίτερα θεαματικές μεταβολές στην τακτική που κρατά η κυβέρνηση Τσολάκογλου στους τρεις κύριους άξονες που αναπτύξαμε. Εντούτοις βρισκόμαστε στα μέσα την κατοχικής περιόδου, το αντάρτικο παίρνει σάρκα και οστά και η κυβέρνηση αρχίζει να στρέφει την προσοχή της και σε αυτό με πολύ πιο ενεργητικό τρόπο. Αρχίζει έτσι η αντι-εαμική και αντικομμουνιστική προπαγάνδα να αναπτύσσεται με πολύ πιο γοργούς ρυθμούς από ό,τι νωρίτερα. Σε αυτήν την ιστορική στιγμή η διάρκεια της γερμανικής κατοχής αρχίζει να ταράζεται και ο λόγος για το μέλλον δεν αφορά τον κατακτητή αλλά τον ίδιο τον ελληνικό λαό. Η μετατόπιση από το παρελθόν και το παρόν, που είναι κυρίαρχη στην κυβέρνηση Τσολάκογλου, στο μέλλον είναι ακριβώς το στοιχείο εκείνο που την καθιστά μεταβατική. Επί κυβέρνησης Ράλλη αν και αυτή θα βασιστεί στους κύριους άξονες που έθεσε η προπαγάνδα της πρώτης διορισμένης πρωθυπουργίας, εντούτοις και καθώς πλησιάζουμε στην ήττα της ναζιστικής μηχανής, ο λόγος θα σταματήσει να αφορά τόσο το παρελθόν όσο το ίδιο το διαφαινόμενο μέλλον. Και αυτή η κυβέρνηση θα αναφερθεί στην ρήξη της με το μεταξικό καθεστώς αλλά κυρίως με την προδοτική στάση της «κυβέρνησης του Καΐρου» και στις σχέσεις αυτής με τους Άγγλους. Ο τρόμος όμως μπροστά στην κομμουνιστική απειλή, όπως αυτός κατανοείται μέσα από την επικράτηση του ΕΑΜ/ΕΛΑΣ θα κάνουν την κυβέρνηση Ράλλη να επικεντρωθεί όχι τόσο στην ίδια την πραγματικότητα της γερμανικής κατοχής αλλά στα καθ ημάς. Ο προσωποκεντρικός χαρακτήρας των διαγγελμάτων και η συνεχής ενασχόληση με τον ίδιο τον ελληνικό λαό όχι σε σχέση με τον κατακτητή αλλά σε σχέση με την ελληνική καθημερινότητα έξω από αυτόν, είναι η κεντρική διαφορά με την κυβέρνηση Τσολάκογλου. Ο Ράλλης δεν χρειάζεται πια να εστιάσει στις σχέσεις με τον κατακτητή, αυτές είναι εδραιωμένες και οδεύουν προς την τελική ρήξη αλλά στις σχέσεις του ελληνικού λαού με την δική του εγχώρια εξουσία. Οι απεργίες, το αντάρτικο και τα σύμφωνα που υπογράφει η εξόριστη κυβέρνηση με τους Άγγλους αναφορικά με το μέλλον της απελευθερωμένης Ελλάδας, στρέφουν το βλέμμα στο μέλλον και όχι στο παρόν και στο παρελθόν. Η σφοδρή αντικομμουνιστική προπαγάνδα, ο εκφοβισμός και η επικράτηση του κράτους του τρόμου αφορούν πλέον όχι την υποταγή στον κατακτητή αλλά στους έλληνες υποστηρικτές του. Ο Ράλλης δεν προσπαθεί να κρύψει όπως ο Τσολάκογλου ότι είναι διορισμένος, δεν τον ενδιαφέρει τόσο το θέμα της υποτέλειας της χώρας, όσο ο εσωτερικός κίνδυνος που προβάλλει όμως από την Ανατολή. Το ζητούμενο πια δεν είναι η σύνδεση με το παρελθόν και η διάρκεια, αλλά το μέλλον και η διαφαινόμενη συνολική αλλαγή και έτσι ανατροπή. Κατοχικές κυβερνήσεις και καθημερινότητα Α) Επισιτισμός Ο επισιτισμός του ελληνικού λαού ήταν από τα κύρια προβλήματα της κατοχικής περιόδου, η κυβέρνηση Τσολάκογλου ήταν εκείνη που ήρθε κυρίως αντιμέτωπή του. Όπως είδαμε και στο προηγούμενο κεφάλαιο από τις πρώτες κιόλας μέρες της ανάληψης των καθηκόντων του ο νέος πρωθυπουργός καλλιέργησε το κλίμα για την δυσκολία που θα προέκυπτε σχετικά με το θέμα της διατροφής τον χειμώνα του Επέρριψε όλες τις ευθύνες στις μεταξικές κυβερνήσεις και έδωσε έμφαση στο αόριστο μέλλον, όπου θα έδρεπαν καρπούς οι νέες στρατηγικές της γεωργίας που ο ίδιος είχε σχεδιάσει. Κατά την διάρκεια του τρομερού λιμού, η εμφανής αποσιώπησή του από τον νόμιμο έντυπο τύπο καταδεικνύει τον τρόπο που η κυβέρνηση θέλησε να αντιμετωπίσει το συγκεκριμένο θέμα. Η καταγραφή από τον Τύπο της έκτασης του προβλήματος που στοίχισε πάνω από ανθρώπινες ζωές είναι ιδιαίτερα ελλειμματική, σποραδικά εμφανίζονται κάποια άρθρα για τον ρόλο που πρέπει να παίξει η φιλανθρωπία καθώς και στην μεγαλοθυμία των Γερμανών και των Ιταλών στην προσφορά τροφίμων. Η κυβέρνηση μη μπορώντας προφανώς να έρθει αντιμέτωπη με το ίδιο το πρόβλημα προτιμά να το αποσιωπά, όπως επίσης και να διοχετεύει το μερίδιο ευθύνης της και στον ίδιο το δοκιμαζόμενο λαό. Αυτόν το ρόλο παίζει εξάλλου τόσο η προσπάθεια μέσω λογοτεχνικών αφηγήσεων ή και άρθρων σχετικά με την βοήθεια που πρέπει να παράσχουν οι πλούσιοι στους πιο ευάλωτους πολίτες. Τα άρθρα αυτά δεν μας απασχόλησαν καθώς δεν έχουν αναφορές στην ίδια την κυβέρνηση και δεν αφορούν τον τρόπο που αυτή ή οι ενέργειές της αποτυπώνονται στον Τύπο, έτσι δεν θα επεκταθούμε περισσότερο. Σε αντίθετη κατεύθυνση κινούνται οι δυο επόμενες κυβερνήσεις, όταν πλέον το ζήτημα του επισιτισμού έχει εν πολλοίς λυθεί. Ιδιαίτερα επί πρωθυπουργίας Ράλλη αναγγέλλεται ήδη από το καλοκαίρι του 1943 η ύπαρξη μεγάλων αποθεματικών σε είδη διατροφής, χάρη στην έγκαιρη παρέμβαση τόσο του ιδίου όσο και των κατοχικών δυνάμεων και της Ιταλίας. Η προπαγάνδα υπέρ των κατακτητών είναι προφανής, όπως και οι λόγοι για τους οποίους αυτή συντελείται. Β) Μαύρη Αγορά Κατά την πρωθυπουργία Τσολάκογλου και καθώς όπως ήδη αναλύσαμε ο ίδιος θέλει όχι μόνο να φανεί αρεστός αλλά και να αποδείξει ότι παράγει έργο αναφορικά με τα προβλήματα της καθημερινότητας υπάρχουν σχεδόν καθημερινά άρθρα που αφορούν την πάταξη της μαύρης αγοράς και την σύλληψη όσων διαπράττουν το αδίκημα της αισχροκέρδειας. Τα μονόστηλα εμφανίζονται συνήθως στην δεύτερη σελίδα των εφημερίδων και αναφέρουν τα ονόματα και τα «εγκλήματα» των συλληφθέντων. Βέβαια, συνήθως αυτά αφορούν μικροκλοπές και μικροπαραβάσεις του νόμου, εάν κανείς τα εξετάσει ενδελεχώς. Η δύναμη που παρέχει όμως ο Τύπος στην εξουσία μπορεί να δημιουργήσει την στρεβλή εικόνα στον αναγνώστη ότι η κυβέρνηση πραγματικά ενδιαφέρεται όχι μόνο για την επίλυση του προβλήματος αλλά και για την παραδειγματική τιμωρία των δραστών. Τι άλλο νόημα, εξάλλου, μπορεί να έχει η δημοσίευση των ονομάτων και των λεπτομερειών κάθε σύλληψης; Η κυβέρνηση Ράλλη ενώ διατηρεί τον συγκεκριμένο τρόπο εμφάνισης στις εφημερίδες των παρανομούντων επί αισχροκέρδειας, εντούτοις η έκταση είναι σαφώς μικρότερη. Εντύπωση προκαλεί βέβαια το γεγονός ότι λίγους μήνες πριν την απελευθέρωση το θέμα επανέρχεται με τρανταχτά πρωτοσέλιδα, υπό την μορφή όχι μόνο της διαπόμπευσης αλλά και του εκφοβισμού σχετικά με τα μέτρα που προτίθεται να πάρει η κυβέρνηση. Η μαύρη αγορά έχει εξαπλωθεί τόσο πολύ κατά τους τελευταίους μήνες της κατοχής και η αποσιώπηση του φαινομένου, όπως έπραξε ο πρωθυπουργός Τσολάκογλου σχετικά με τον λιμό, φαίνεται ως η πιο επιτυχής μορφή προπαγάνδας. Γ) Εργασία Το θέμα της εργασίας ανακύπτει αναφορικά με την ζήτηση εκ μέρους της Γερμανίας εργατικών χεριών από τις υπό κατοχή χώρες. Ενώ κατά την διάρκεια της διακυβέρνησης Τσολάκογλου η προώθηση του συγκεκριμένου θέματος είναι αρκετά περιορισμένη, κατά την διάρκεια της θητείας της τρίτης διορισμένης κυβέρνησης το θέμα παίρνει πιο μεγάλες διαστάσεις, με σχεδόν καθημερινές αναφορές στις εφημερίδες. Ενώ δεν παύουν και τα άρθρα που διαφημίζουν αφενός τις συνθήκες διαβίωσης στη ναζιστική Γερμανία και αφετέρου η καταδίκη κάθε προπαγάνδας που γίνεται στο εσωτερικό της Ελλάδας εκ μέρους ύποπτων μηχανισμών σχετικά τις πραγματικές συνθήκες που επικρατούν στο Ράιχ. Και σε αυτήν την περίπτωση η κυβέρνηση βρίσκει ερείσματα για την αντικομουνιστική της προπαγάνδα. ) Πληθωρισμός Εάν επί κυβερνήσεως Τσολάκογλου το κεντρικό πρόβλημα ήταν ο επισιτισμός και ο μεγάλος λιμός, το αντίστοιχό του ήταν η τρομακτική άνοδος του πληθωρισμού επί της τρίτης κατοχικής διακυβέρνησης. Ο Ράλλης ακολουθεί πιστά την μέθοδο της απόκρυψης του προβλήματος. Αντίθετα διαφημίζει την αύξηση στα ημερομίσθια μέσω δικών του πάντα παρεμβάσεων. Ο τρόπος κάλυψης του θέματος δεν αφορά μόνο την αποσιώπηση του αλλά και την αντιστροφή του. Ε) Ο λόγος ενάντια στην αντίσταση Ο λόγος ενάντια στην αντίσταση του ελληνικού λαού είναι από τα πιο σημαντικά θέματα που θίγονται ή αποσιωπούνται στις εφημερίδες της κατοχής. Με την σιγουριά που μας προσφέρει η ύστερη ιστορική γνώση αλλά και με το μάτι του υποκειμένου της εποχής, μπορούμε να κατανοήσουμε ξεκάθαρα την ύπαρξη δυο διαφορετικών πραγματικοτήτων μέσα στο ελληνικό κράτος κατά την περίοδο Η Ελλάδα που υπακούει τον κατακτητή ή τον υπομένει παθητικά και η Ελλάδα που αντιστέκεται στις πόλεις, στην ύπαιθρο και στα βουνά, με στόχο όχι μόνο την απελευθέρωση από το ναζιστικό ζυγό αλλά και την δημιουργία ενός νέου μέλλοντος σε σαφή ρήξη και με το πολιτειακό γίγνεσθαι του Μεσοπολέμου. Για την Ελλάδα της υποταγής και της παθητικότητας η εφημερίδες βρίθουν από ειδήσεις, λογοτεχνικά κείμενα που την εξυμνούν καθώς και από διαγγέλματα των πρωθυπουργών της που προσπαθούν να την προσεταιρισθούν και να την πείσουν για το «καλώς καμωμένο» της πράξης της. Για την άλλη Ελλάδα που αντιστέκεται, τουφεκίζεται, βασανίζεται, φυλακίζεται, ο τύπος της εποχής, όπως άλλωστε θα περιμέναμε, είτε δεν ομιλεί είτε διαστρεβλώνει τις πράξεις της, διασπείρει ψευδείς ειδήσεις και την καταγγέλλει είτε μέσω του φόβου και του τρόμου, όπως η κυβέρνηση Ράλλη είτε μέσω νουθεσιών, όπως η κυβέρνηση Τσολάκογλου. Η σαφής προσπάθεια που γίνεται είναι η απόκρυψη αυτής της άλλης Ελλάδας, είναι η αποφυγή της αναφοράς σε αυτήν με οποιονδήποτε τρόπο. Ο ελληνικός λαός ως δρών υποκείμενο ενάντια στον κατακτητή και τους συνεργάτες του δεν πρέπει όχι μόνο να εμφανιστεί ως τέτοιος αλλά να αποκρυφτεί με κάθε τρόπο η ίδια του η ύπαρξη. Και ενώ η κυβέρνηση Τσολάκογλου προσπάθησε είτε να νουθετήσει του Κρήτες, είτε να παρουσιάσει τις μάχες που συντελέστηκαν στο ελληνικό νησί ωσάν αυτό να μην ήταν μέρος του ελληνικού κράτους, η κυβέρνηση Λογοθετόπουλου αναγκάστηκε έστω και ακροθιγώς να καταφερθεί ενάντια στην αντίσταση. Όπως έχουμε ήδη επισημάνει η στάση του τύπου αλλάζει καθοριστικά κατά την διάρκεια της διακυβέρνησης Ράλλη, όταν πια το αντάρτικο δεν μπορεί να αποκρυφτεί αλλά πρέπει με όλα τα μέσα και όλους τους τρόπους να κατανικηθεί. Είναι η ίδια η αλλαγμένη πραγματικότητα που οδηγεί την πρωθυπουργία αυτή να αλλάξει στάση, και πιο πολύ ο επιθανάτιος βρόγχος του ναζιστικού κτήνους που βρυχάται στις κάθε είδους πράξης αντίστασης. Ο Ράλλης θα προβεί σε μια λυσσαλέα αντικομμουνιστική προπαγάνδα όταν βέβαια επιλέγεται να αναφερθεί στην ύπαρξή της. Αφού και μόνο η υπόνοια ότι υπάρχει δυνατότητα αντίστασης και μάλιστα επιτυχούς ώστε να δημιουργήσει τέτοιους αμυντικούς μηχανισμούς στην μέχρι πρότινος πανίσχυρη εξουσία, θα την αναγκάσει να στρέψει όλα της τα μέσα ενάντιά της, μπορεί να ενδυναμώσει τις κινητήριες εκείνες δυνάμεις που στρέφουν τον κόσμο από την παθητικότητα στην ενεργοποίηση. Στόχος δεν είναι μόνο να κατασυκοφαντηθεί το ΕΑΜ/ΕΛΑΣ και έτσι να νικηθεί, αλλά να τρομοκρατηθεί το παθητικό υποκείμενο τόσο σε σχέση με τα αντίποινα της εξουσίας, άμα την ενεργοποίηση του, όσο και σε σχέση με τις βουλές και προθέσεις των αγωνιστών του. Η κύρια προπαγάνδα αφορά την αντιπατριωτική του στάση, αφού, υποτίθεται, δεν στρέφει τα όπλα του ενάντια στους Γερμανούς αλλά ενάντια στους ίδιους τους Έλληνες, υπονοείται έτσι και η θρασυδειλία των μελών του, καθώς επίσης και οι απάνθρωπες μέθοδοι που χρησιμοποιεί ενάντια στα θύματά του. Όσο και εάν αποκρύπτεται το γεγονός της βαρβαρότητας των Γερμανών απέναντι σε όλο τον ελληνικό λαό, η βιωματική εμπειρία του κόσμου είτε μέσω γεγονότων είτε μέσω του φόβου προς τον κατακτητή, την κρατάει ζωντανή, η προσπάθεια εκ μέρους της κυβέρνησης είναι η άμεση σύγκριση των πρακτικών των κομμουνιστών με αυτές των κατακτητών.

8 Ο Νάνι Μπαλεστρίνι είναι γνωστός στην Ελλάδα από τα μυθιστορήματά του Τα θέλουμε όλα (Στοχαστής, β έκδοση 2006), Ο Εκδότης (Γνώση, 1991) και Οι Αόρατοι (Βιβλιοπέλαγος, 2005). Πρόσφατα κυκλοφόρησε στα ελληνικά και το μυθιστόρημά του Furiosi (Εκδόσεις Απρόβλεπτες), το οποίο μας μεταφέρει από τους εργατικούς αγώνες του «Θερμού Φθινοπώρου» στη Fiat της δεκαετίας του 60 και το κίνημα της Αυτονομίας της δεκαετίας του 70 στις κερκίδες των γηπέδων της δεκαετίας του 80. Αφηγητές και πρωταγωνιστές του μυθιστορήματος είναι μια ομάδα οπαδών της Μίλαν, οργανωμένοι στις «Ερυθρόμαυρες Ταξιαρχίες» (Brigate Rossonere), μία από τις πρώτες οργανωμένες ομάδες οπαδών της Μίλαν που μαζί με τη «Fossa dei Leoni» μετέφεραν τα χρώματα της Μίλαν στα γήπεδα ολόκληρης της Ιταλίας και υπήρξαν μία από τις σημαντικότερες ομάδες του ιταλικού κινήματος των ούλτρας. Η πλοκή του βιβλίου περιστρέφεται γύρω από την κλοπή ενός πανό οπαδών της Κάλιαρι, των «Furiosi» στους οποίους αναφέρεται ο τίτλος του βιβλίου, από τις «Ερυθρόμαυρες Ταξιαρχίες» και τις προσπάθειες των πρώτων να το πάρουν πίσω. Με αφορμή αυτή την ιστορία ξεδιπλώνονται ιστορίες από «εκδρομές», μάχες με αντίπαλους οπαδούς και την αστυνομία, ο κώδικας τιμής που διέπει τις σχέσεις των μελών της ομάδας, αλλά και τις σχέσεις με τους αντίπαλους οπαδούς, η οργάνωση του «πετάλου». Όπως και στα προηγούμενα μυθιστορήματά του, ο συγγραφέας δεν επιθυμεί να παρουσιάσει την ιστορία σελίδα 14 σάββατο 6 Απριλίου 2013 Furiosi Οι μάχες στις κερκίδες και οι μάχες στους δρόμους την εποχή του Θερμού Φθινόπωρου της Ιταλίας ενός ατόμου ή μιας παρέας ατόμων, αλλά μια ολόκληρη κοινωνική ομάδα μέσω μιας ιστορίας, την οποία θεωρεί αντιπροσωπευτική της εμπειρίας της κοινωνικής ομάδας που πρωταγωνιστεί στο μυθιστόρημα. Όπως στο Τα θέλουμε όλα πρωταγωνιστής είναι ο κοινωνικός εργάτης, η εργατική φιγούρα που αναδύθηκε στους αγώνες του «Θερμού Φθινοπώρου» στην Ιταλία ή στους Αόρατους πρωταγωνιστής είναι η γενιά του κινήματος της Αυτονομίας, στους Furiosi πρωταγωνιστές είναι οπαδοί, «το μοναδικό φαινόμενο για το οποίο άξιζε να μιλήσει κανείς» τη δεκαετία του 80, μετά την ήττα των ριζοσπαστικών κινημάτων των προηγούμενων δεκαετιών. Έτσι, οι φωνές των αφηγητών που εναλλάσσονται στην αφήγηση των γεγονότων ή της προσωπικής εμπειρίας από το γήπεδο (και έξω από αυτό) συνθέτουν μία «συλλογική φωνή» μέσα από την οποία αναδύεται η συλλογική εμπειρία όχι μόνο των οπαδών της Μίλαν, αλλά η εμπειρία των ιταλών ούλτρας της δεκαετίας του 80 μέχρι τις αρχές της δεκαετίας του 90. Προκειμένου να πετύχει το αποτέλεσμα αυτό, ο συγγραφέας χρησιμοποίησε σαν «πρώτη ύλη» τις αφηγήσεις κάποιων μελών των «Ερυθρόμαυρων Ταξιαρχιών», τις οποίες μαγνητοφώνησε και στη συνέχεια επεξεργάστηκε με την τεχνική του κολάζ, μία τεχνική που χρησιμοποιεί τόσο στα μυθιστορήματά του όσο και στα ποιητικά του έργα. Η σημαντικότερη αναγνώριση για το βιβλίο ήρθε από τον κόσμο των οπαδών, καθώς το βιβλίο κέρδισε μία θέση, πέρα από τις βιβλιοθήκες πολλών οπαδών, στις «βιβλιογραφίες για το οπαδικό φαινόμενο», στους διαδικτυακούς τόπους οπαδικών ομάδων ΒΙΒΛΙΟ Νάνι Μπαλεστρίνι, Furiosi, Εκδόσεις Απρόβλεπτες, Αθήνα 2012, 180 σελίδες Ο ΝΑΝΙ ΜΠΑΛΕΣΤΡΙΝΙ γεννήθηκε στο Μιλάνο το ημοσίευσε τα πρώτα του ποιήματα το 1953 και στις αρχές της δεκαετίας το 60 συμμετείχε στην ίδρυση της λογοτεχνικής ομάδας «Gruppo 63». Το πρώτο του μυθιστόρημα με τίτλο Tristano δημοσιεύτηκε το 1964 από τον εκδοτικό οίκο Feltrinelli. Αναμίχτηκε ενεργά στα πολιτικά κινήματα της δεκαετίας του 60 και του 70 και το 1979 αναγκάστηκε να καταφύγει στη Γαλλία για να αποφύγει τη σύλληψη, μετά τη δίωξή του στα πλαίσια της «Έρευνας της 7ης Απριλίου», όπου παρέμεινε μέχρι την οριστική απαλλαγή του λίγα χρόνια αργότερα. Έπαιξε σημαντικό ρόλο στη δημιουργία των περιοδικών Il Verri, Quindici, Alfabeta και Zoooom. Εκτός από τη λογοτεχνία, δραστηριοποιείται και στο χώρο των οπτικών τεχνών και έχει πραγματοποιήσει πολλές εκθέσεις στην Ιταλία και το εξωτερικό και το 1993 συμμετείχε στην Μπιενάλε της Βενετίας. Στα ελληνικά έχουν δημοσιευτεί τα μυθιστορήματα Τα θέλουμε όλα (εκδόσεις Στοχαστής) Ο εκδότης (εκδόσεις Γνώση) Οι αόρατοι (εκδόσεις Βιβλιοπέλαγος). Στο τεύχος 6 του περιοδικού ΤΕΦΛΟΝ έχει δημοσιευτεί ένα εκτενές αφιέρωμα στη ποίησή τους, ενώ στο τεύχος του περιοδικού Τα Παιδιά της Γαλαρίας κανείς μπορεί να βρει μια (σχεδόν) εξαντλητική συνέντευξη για τη ζωή και το έργο του. συχνά εχθρικών στους οπαδούς της Μίλαν και στα οπαδικά φόρουμ, θεωρούμενο μία σημαντική μαρτυρία για τον κόσμο των ούλτρας εκείνης της περιόδου. ΔΑΦΝΙ Η φρίκη με άλλο πρόσωπο Μάθαμε ότι στο αφνί γνωστός χώρος βασανιστηρίων και ηθελημένου πόνου διαπράχτηκε σεξουαλική κακοποίηση γυναίκας τροφίμου από νοσηλευτήπροστάτη. Αν οι γυναίκες σήμερα «απολαμβάνουν» τη σεξουαλική τους ελευθερία με το φόβο πάντα μήπως τις ακολουθεί κάποιος όταν γυρίζουν το βράδυ στο σπίτι τους, αν το 72% των γυναικών κακοποιήθηκαν κάποια στιγμή της ζωής τους από συγγενή, φίλο ή περαστικό τι να πούμε για τον βιασμό τροφίμου ψυχιατρικής κλινικής; Το όλο θέμα παραλίγο να αποσιωπηθεί, εντός των τειχών. Κι αυτό γιατί κανείς δεν πίστεψε την κοπέλα. Αν μια γυναίκα κοινοποιήσει τον βιασμό της θα θεωρηθεί πουτάνα ή ψεύτρα. Αν μια γυναίκα με ψυχική εμπειρία βιαστεί, κανείς δε θα την πιστέψει, ο βιασμός της θα θεωρηθεί φαντασίωση ή παραλήρημα και θα τιμωρηθεί με καθήλωση ή αλόγιστη χρήση νόμιμων ψυχοτρόπων ουσιών. Ευτυχώς υπήρξαν αδιάψευστα σημάδια και έτσι έγινε ιατροδικαστική εξέταση που ευτυχώς η κοπέλα μπόρεσε και άντεξε. Ο δράστης ομολόγησε την πράξη του, πέρασε αυτόφωρο και τέθηκε σε διαθεσιμότητα. Αλλά από που να αρχίσεις και που να τελειώσεις. Άνδρας πέθανε ακούσια από πυρκαγιά στο κρεβάτι της καθήλωσης στο Ψυχιατρείο της Τρίπολης. Όταν οι περισσότερες γυναίκες ζουν όλη τους τη ζωή με την πλάτη κολλημένη στον τοίχο, τι να πουν οι γυναίκες που διαγνώστηκαν «ψυχασθενής». Ανασαίνουν ή μήπως και αυτό είναι ένα θαύμα; Το σίγουρο είναι ότι δε μας παίρνουν στα σοβαρά. Απαξίωση ή φόβος; Φόβος να πλησιάσεις το έτερο, όταν μάλιστα αυτό το έτερο έχει διαγνωστεί «ψυχωσική», «καταθλιπτική», «μανιακή», «υπομανιακή» κτλ. Ας γυρίσουμε στη γυναίκα-τρόφιμο και στον άντρα που πέθανε από πυρκαγιά. Ο εφιάλτης συνεχίζεται για την μεν, το τραγικό τέλος ήρθε για τον δε. Παραδείγματα μέσα σε ένα περιβάλλον που θυμίζει ταινία splatter. Μήπως ο κύριος νοσηλευτής πήρε το ρόλο του πολύ «προσωπικά»; Μήπως θεώρησε ότι μια «κοντινότερη» επαφή με την γυναίκα καλύπτει πλήρως το ρόλο του νοσηλευτή-προστάτη-θεραπευτή; Και έτσι θα έβρισκε η τρόφιμος την υγεία της; Ή μήπως ήταν σίγουρος ότι η κοπέλα τελείως ευάλωτη λόγω της κατάστασής της ήταν ολόκληρη απροστάτευτη στις ορέξεις του; Ή μήπως ήταν σίγουρος ότι την επόμενη μέρα θα την έβγαζε καθαρή λέγοντας ότι αυτή είναι η αρρώστια της; Ότι νομίζει ότι την βιάζουν δηλαδή; Και φυσικά ούτε γάτα ούτε ζημιά. Ή μήπως οι κ.κ. ψυχίατροι και νοσηλευτές είναι σίγουροι ότι η ωμή και απροκάλυπτη βία της καθήλωσης είναι μια πολύ ωραία θεραπεία και την χρησιμοποιούν με τέτοια συχνότητα και μέχρι θανάτου; Τώρα η ταινία splatter έχει μεσαιωνικό εσάνς. Όλα αυτά τα θεωρούμε μέρος ενός μεγαλύτερου και ακόμα μεγαλύτερου εγκλήματος που τελείται εις βάρος των ζωών μας στο όνομα της «υγείας» Αν οι προστάτες μας μας θεραπεύουν μέχρι θανάτου και εξευτελισμού, τότε ποιος θα μας προστατέψει από τους προστάτες μας; Ομάδα Αυτοβοήθειας Ατόμων με Ψυχική Εμπειρία Χανίων Πανελλήνια Επιτροπή (πρώην) Χρηστών και Επιζώντων της Ψυχιατρικής Σε ένα πανέμορφο χωριό της Ουκρανίας που ονομάζεται Κουλιέντσικοφ συμβαίνουν πολύ παράξενα πράγματα. Οι κάτοικοι είναι καλοκάγαθοι αλλά ηλίθιοι, εξ αιτίας μιας κατάρας που τους βαραίνει διακόσια τόσα χρόνια. Ένας νέος δάσκαλος ο Λέων Τολτσίνσκυ φτάνοντας στο χωριό, ούτε που φαντάζεται ποια κατάσταση επικρατεί. Ο βοσκός να προσπαθεί να στείλει μήνυμα στα πρόβατά του για να τα βρει, λουλούδια να πουλιούνται ως ψάρια ή ομπρέλες, ο ταχυδρόμος να χάνει γράμματα ή να μοιράζει άλλ αντ άλλων, ο γιατρός που δε σπούδασε και δεν ξέρει από ιατρική και άλλα ευτράπελα. Ο δάσκαλος ξαφνιάζεται, σοκάρεται, θυμώνει, είναι στο τσακ να φύγει, ώσπου ώσπου βλέπει τη Σοφία και μένει άναυδος μπροστά στην ομορφιά της. Είναι η κόρη του γιατρού και η μέλλουσα μαθήτριά του. Γιατί ο λόγος του διορισμού του στο Κουλιέντσικοφ είναι να μάθει γράμματα σ αυτήν την κόρη που άρχισε κιόλας να του κλέβει την καρδιά και ίσως και το μυαλό. Τη θέλει όσο τίποτε άλλο από την πρώτη κιόλας στιγμή. Η έλξη είναι αμοιβαία. Ναι, αλλά η κατάρα ; Υπάρχει αυτή η καταραμένη κατάρα που αν δεν σπάσει μέσα σε 24 ώρες από τη στιγμή που έφτασε, τότε θα γίνει και αυτός ηλίθιος! Άσε που κινδυνεύει να χάσει και τη Σοφία από τον κόμη Γκρέγκορ -γόνο του Γιουσέκεβιτς που επέβαλε την κατάρα πριν διακόσια τόσα χρόνια-, τοποτηρητή αυτής της επιβολής, που εκτός του ότι ελέγχει τη συμπεριφορά των κατοίκων και τη συμμόρφωση τους «προς τας υποδείξεις», κάνει πρωί-βράδυ την ίδια ώρα πρόταση γάμου στη Σοφία, η οποία αρνείται πεισματικά. Αυτό κρατάει χρόνια. Μα και το χωριό κρατάει την ανάσα του περιμένοντας κάποια μέρα η πρόταση να γίνει αποδεκτή και έτσι να σπάσει η κατάρα. Στο τέλος ο δάσκαλος βάζοντας τα μεγάλα μέσα, την εξυπνάδα και την πονηριά του, κερδίζει τη Σοφία, απελευθερώνοντας και όλο το χωριό από τα δεσμά της άγνοιας και της ηλιθιότητας, αποκαλύπτοντας την ποιότητα του καθενός, τις δυνατότητές του. Οι λέξεις άρχισαν να βρίσκουν το νόημα τους και επιτέλους μπήκαν οι βάσεις για να απαντηθεί το μεγάλο ερώτημα: «ποιο είναι το νόημα της υπάρξεως του ανθρώπου;», ερώτημα που τέθηκε από την αρχή της παράστασης. Ο δάσκαλος είναι ο αναγκαίος διαμεσολαβητής, ο αναγκαίος άλλος, το σύμβολο της γνώσης, το αντίθετο της άγνοιας, το άλλο της Σοφίας, της ερωτευμένης Σοφίας. Ο έρωτας είναι ο ανατροπέας της όλης κατάστασης, αντλώντας δύναμη από την αθώα καρδιά της κόρης. «Αν μάθαινα τι θα πει έρωτας, θα άντεχα χίλιες κατάρες λέει η ίδια χαρακτηριστικά. Καθόλου τυχαία σ αυτήν τη ρομαντική αλλά αιχμηρή κωμωδία, ο Νηλ Σάιμον εκτός του ότι σατιρίζει τις σχέσεις και τα ήθη μιας κοινωνίας που ζει στο φόβο, δε σχολιάζει απλώς την κατάσταση, αλλά δημιουργεί και τους όρους ανατροπής της. Καυτηριάζει με ιδιαίτερο τρόπο τα πολιτικά συστήματα εξουσίας, του κατά τα άλλα πολιτισμένου 20 ού αιώνα, μα ποιος δε βλέπει ότι αυτά ισχύουν και την αυγή του 21 ου αιώνα. Μήπως λίγες χώρες τόσο στην Ευρώπη όσο και σε ολόκληρο τον κόσμο ζουν κάτω από την επιβολή βάρβαρων μέτρων και μνημονίων τα οποία λειτουργούν ως μηχανισμός κοινωνικού ελέγχου και επιβολής φόβου μπροστά στις «αυθεντίες» της εξουσίας; Ο φόβος είναι τέχνη του κυβερνάν και μάλιστα ακριβώς τη στιγμή που η πολιτική εξουσία χάνει τα ερείσματα και το έδαφος κάτω από τα πόδια της. ημιουργεί ενοχικά σύνδρομα όπου κάθε καταπιεσμένος θεωρεί τον εαυτό του φταίχτη για ό,τι συμβαίνει, π.χ. «μαζί τα φάγαμε», άρα η τιμωρία, η κατάρα φαντάζει δίκαιη. Αλλοτρίωση Έτσι μαθαίνεις να μην αντιστέκεσαι και να δέχεσαι ό,τι σου πασάρει το σύστημα και η εξουσία με όλα τα μέσα αποβλάκωσης που διαθέτει. Έτσι είσαι ευάλωτος κι ανήμπορος. Γίνεσαι ηλίθιος γιατί κλείνεσαι στο καβούκι σου φορώντας μόνιμα το πέπλο της άγνοιας για ό,τι συμβαίνει στον κόσμο. Ο συγγραφέας βάζει και το ζήτημα του χρόνου, του επείγοντος. Οι εικοσιτέσσερις ώρες δείχνουν ότι δεν υπάρχει άπλετος χρόνος. Άρα, ή τώρα ή ποτέ. Αύριο μπορεί να είναι πολύ αργά. Όπως επισημαίνει η Σοφία με το δικό της τρόπο «όχι οποιοδήποτε αύριο, αλλά το αυριανό αύριο, με άλλα λόγια το δικό μου αύριο». Ναι, το δικό μας αύριο, το αύριο όλων μας παίζεται σήμερα, τώρα! Η ανατροπή και μάλιστα η επαναστατική ανατροπή γίνεται με όλα μας τα συναισθήματα. Πρέπει να είσαι ερωτευμένος με τη ζωή σάββατο 6 Απριλίου 2013 σελίδα 15 Tο σπάσιμο μιας κατάρας Θεατρική ομάδα Αργυρούπολης Νηλ Σάιμον «Οι ηλίθιοι», σκηνοθεσία Μιχάλη Μαραγκού για να θες να την αλλάξεις. Ο έρωτας είναι το χτυποκάρδι της ζωής, ο ρυθμός της. Όπως λέει κι ο Ο. Ουάιλντ, «ο κόσμος κινείται, μα ο έρωτας κάνει αυτή την κίνηση να αποκτάει σημασία». Και το Κουλιέντσικόφ; Κινείται; Γιατί το Κουλιέντσικοφ δεν είναι ένα χωριό κάπου μακριά στην άκρη του κόσμου. Είναι τρόπος ζωής ή μάλλον τρόπος υποταγής, όπου οι άνθρωποι πεθαίνουν ουσιαστικά πριν ζήσουν. Παύουν να ονειρεύονται το μέλλον και προσπαθούν να επιβιώσουν σε ένα επαναλαμβανόμενο παρόν ή μάλλον παρελθόν όπου κυριαρχεί η αντίληψη Με μεγάλη επιτυχία ολοκληρώθηκε αργά το βράδυ της Tρίτης 2/4 η συναυλία που οργάνωσε ο Ενιαίος Σύλλογος Υπαλλήλων ΥΠΠΟ με κεντρικό σύνθημα «Ο πολιτισμός είναι κοινωνικό δικαίωμα», στο πλαίσιο των κινητοποιήσεων ενάντια στα κυβερνητικά σχέδια συρρίκνωσης και διάλυσης των υπηρεσιών πολιτισμού. Στην Πλατεία Κλαυθμώνος, που γέμισε ασφυκτικά από κόσμο, μελωδίες, ελπίδα και αγωνιστικό παλμό, εμφανίστηκε πλήθος καλλιτεχνών που ανταποκρίθηκαν με ενθουσιασμό στο κάλεσμα των αγωνιζόμενων υπαλλήλων του YΠΠO. Έπαιξαν οι οργανοπαίκτες Γιάννης και Γιώργος Ρεφενές (τσαμπούνες), Φραγκίσκος Τζιωτάκης (τσαμπούνα), Χρήστος Δανάκης (γκάιντα Έβρου) και Δημήτρης Αρβανίτης (λύρα Θράκης). Ακολούθησαν κατά σειρά οι: Cart Postal, Σπύρος Γραμμένος, Πάνος Μουζουράκης, Παντελής Θαλασσινός, ΘΕΑΤΡΟ του κύκλου, πως όλα είναι ίδια και μένουν ίδια. Οπότε δεν υπάρχει καμία αναγκαιότητα να εξεγερθούν και να σπάσουν τον κύκλο. Ακόμη και η φαινομενική αλλαγή μες την θεατρική μας ιστορία φαντάζει ως παραχώρηση από την μεριά της εξουσίας. Αυτή όμως η αντίληψη είναι παγίδα. Αιώνες ιστορίας έδειξαν ότι καμία κατάρα δεν έσπασε λόγω της καλής διάθεσης της εξουσίας. Ο μόνος τρόπος να γίνει, είναι η Επανάσταση, που θα σαρώσει προλήψεις, ταμπού, αγκυλώσεις, κανονικότητες που μας κρατάνε πάντα σε αναμονή κάποιου μεσσία ή σωτήρα. Μπορούμε να γίνουμε πρωταγωνιστές της ζωής μας. Αυτό σημαίνει ότι παλεύουμε στο πεδίο που παίζεται η τύχη μας, δηλαδή γράφουμε Ιστορία με την Επανάσταση είναι η βίαιη έμπνευση της. Γιάννης Αντίκυρας Συναυλία για τον πολιτισμό! ΓκastΑΡbeitΕΡ, Νατάσσα Παπαδοπούλου (σε σύμπραξη με τη Μάνια Παπαδημητρίου), Ναταλία Ρασούλη, Θέμος Σκανδάμης, Δέσποινα Τσολάκη, Εργαστήρι Πολυφωνίας Μουσείου Ελληνικών Λαϊκών Οργάνων και Πολυφωνικό εργαστήρι ΧΑΟΝΙΑ, Μαρίζα Κωχ με τη συνοδεία της Τζένης Ντούρου, Δημήτρης Κώτσικας, Καίτη Κουλιά, Ορφέας Περίδης, Νίκος Οικονομίδης, Καλλιόπη Βέττα και Encardia, Γιώργος Λυκούρας και το συγκρότημά του Ο πάπυρος του κ.fackelmann, Ηλίας Βαμβακούσης, Λόλεκ και Elektrobalkana. Tα κεντρικά αιτήματα των υπαλλήλων του ΥΠΠΟ είναι: Προστασία της πολιτιστικής κληρονομιάς Ενίσχυση της καλλιτεχνικής δημιουργίας Καμιά θέση εργασίας χαμένη στον πολιτισμό Αυτόνομο Υπουργείο Πολιτισμού

9 Σάββατο 6 Απριλίου 2013 Tηλ. - Fax / eek@ath.forthnet.gr Kωδικός 3768 Το ΕΕΚ στο Internet στη διεύθυνση: ΟΙ ΣΥΝΕΠΕΙΕΣ ΤΟΥ ΚΥΠΡΙΑΚΟΥ ΑΤΥΧΗΜΑΤΟΣ Το ενιαίο ευρώ έχει μεταλλαχθεί σε ένα νομισματικό σύστημα που νομιμοποιεί την κατάργηση των θεμελίων του, δηλαδή την φερεγγυότητα της πίστης (χρέος), των καταθέσεων και της ελεύθερης διακίνησης κεφαλαίων Η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα βρίσκεται σε κόκκινο συναγερμό εδώ και μερικές εβδομάδες καθώς η στρατηγική επιλογή της Ευρωζώνης, το ευρώ, έχει αρχίσει να σπάει τα τοιχώματα του ευρωπαϊκού τραπεζικού συστήματος και να διαλύει οικονομίες, όπως συνέβη στην Κύπρο, και απειλεί να συμβεί σε όλες τις οικονομίες που βρίσκονται στην εντατική του ESM. Τα όσα έχουν γίνει και εξελίσσονται στην Κύπρο εδώ και ένα μήνα, εκφράζουν μία ποιοτική αλλαγή στην ευρω-κρίση με μείζονες πολλαπλασιαστικές ρήξεις, τόσο στο οικονομικό όσο και στο πολιτικό επίπεδο με συνέπειες που ξεφεύγουν από τα όρια της Ευρωζώνης και αλλάζουν τους γεωπολιτικούς συσχετισμούς στην πυριτιδαποθήκη της Αν. Μεσογείου και της Μ. Ανατολής. Η χρεοκοπία της Κύπρου και η αναδιάρθρωση/εκκαθάριση του τραπεζικού συστήματος έχει ανατρέψει καθοριστικής σημασίας αναχώματα που είχαν οικοδομηθεί για να συγκρατήσουν την ευρωπαϊκή, αλλά και την παγκόσμια κρίση το τελευταίο δεκάμηνο, από τα μέσα του 2012 μέχρι και τις αρχές του Και έχει κατά συνέπεια σπρώξει την Ευρωζώνη σε ενα νέο φαύλο κύκλο κρίσης χρέους και ύφεσης: Στο οικονομικό επίπεδο οι αποφάσεις για την Κύπρο προκάλεσαν ένα μη αντιστρεπτό ρήγμα στον δεύτερο και τον τρίτο πυλώνα φερεγγυότητας του ευρώ και της ευρωζώνης, την εγγύηση των καταθέσεων σε ευρωνόμισμα και την απολύτως ελεύθερη κυκλοφορία κεφαλαίων στο εσωτερικό της ζώνης του ευρω. Τα ρήγματα αυτά έρχονται να προστεθούν σ εκείνο της κατάρρευσης του μύθου της φερεγγυότητας του κρατικού χρέους σε ευρωνόμισμα, που συντελέστηκε με το κούρεμα των ελληνικών κρατικών ομολόγων, μόλις ένα χρόνο πριν. Και οι δύο νέες ανατροπές, το κούρεμα των καταθέσεων και η απαγόρευση ελεύθερης κίνησης κεφαλαίων, εφαρμόσθηκαν με το επιχείρημα ότι η διάσωση των τραπεζών δεν θα γίνεται πλέον εις βάρος των φορολογούμενων (bail Out) αλλά με λεφτά των μετόχων και των καταθετών των τραπεζών (bail In)! Και έκλεισαν μία από τις δύο μεγαλύτερες τράπεζες (Λαϊκή) και κούρεψαν τους καταθέτες αυτής που άφησαν ανοικτή (;), με τους καταθέτες να βλέπουν τις καταθέσεις τους να εξαερώνονται στο όνομα της διάσωσης του ισοπεδωμένου κυπριακού τραπεζικού συστήματος. Με άλλα λόγια το ενιαίο ευρώ έχει μεταλλαχθεί σε ένα νομισματικό σύστημα που νομιμοποιεί την κατάργηση των θεμελίων του, δηλαδή την φερεγγυότητα της πίστης (χρέος), των καταθέσεων και την ελεύθερης διακίνησης κεφαλαίων! Αυτό όμως δεν είναι ενιαίο νομισματικό σύστημα, αφού το ευρώ σε μία περιοχή (π.χ. Κύπρο) δεν έχει τις ίδιες ιδιότητες που έχει στα άλλα σημεία της ευρωζώνης και οι αρχές που εγγυούνται τις καταθέσεις (οι κυβερνήσεις) είναι διαφορετικού βαθμού φερεγγυότητας, αφού σε μία χώρα το ευρώ αξίζει διαφορετικά από όσο σε μία άλλη... Η αλλαγή αυτή είναι μείζονος σημασίας καθώς δημιουργεί όλες τις προϋποθέσεις για πρωτοφανείς μετακινήσεις κεφαλαίων μέσα στην ίδια νομισματική περιοχή (ζώνη του ευρώ) σε αναζήτηση ασφάλειας, προκαλώντας έτσι ακόμα μεγαλύτερη εσωτερική ανισορροπία στην Ευρωζώνη. Μια από τις συνέπειες, η πλέον άμεση, είναι η συσσώρευση κεφαλαίων στις ισχυρές οικονομίες με συνέπεια πτώση του κόστους δανεισμού και φυγή από τις αδύναμες οικονομίες με ισχυρή τάση αύξησης του κόστους δανεισμού και των επενδύσεων. Μια τέτοια τάση πολλαπλασιάζει τις συνέπειες για τις οικονομίες που βρίσκονται σε ύφεση (Νότια Ευρωζώνη) ή υποφέρουν ήδη λόγω της κρίσης χρέους από έλλειψη κεφαλαίων σε όλα τα επίπεδα χρηματοδότησης της οικονομίας. Με λίγα λόγια αυξάνει ακόμα περισσότερο τις φυγόκεντρες δυνάμεις στο εσωτερικό της ενιαίας νομισματικής ζώνης του ευρώ και ανοίγει περισσότερο από ό,τι στο πρόσφατο παρελθόν την δυνατότητα να σπάσει η ευρωζώνη. Ήδη τα όσα συνοδεύουν (Μνημόνιο) την συμφωνία με την τρόικα στην Κύπρο προδικάζουν μια κάθετη πτώση της οικονομικής δραστηριότητας της τάξης του 30% του ΑΕΠ χωρίς οι κύπριοι να έχουν την πολυτέλεια των παλιών αποταμιεύσεων για να την αντιμετωπίσουν. Εξ ου και οι πολύ ρεαλιστικές εκτιμήσεις για το ενδεχόμενο βίαιης εξόδου από το ευρώ... Σε διεθνές επίπεδο η αποσταθεροποίηση του ευρώ πολλαπλασιάζει την αναταραχή των συναλλαγματικών ισοτιμιών μεταξύ των ισχυρών νομισμάτων σε μία στιγμή που από όλες τις πλευρές (δολάριο, γιέν, κ.λ.π.) δρομολογούνται πολιτικές συναλλαγματικής υποτίμησης και εμπορικού πολέμου. Σε πολιτικό επίπεδο οι συνέπειες είναι επίσης εκρηκτικές. Αποδείχθηκε περίτρανα ότι, ακόμα και όταν σε επίπεδο αστικού κοινοβουλίου η έκφραση της κοινοβουλευτικής πλειοψηφίας απορρίπτει τον καταστροφικό ζυγό της τρόικας, τόσο η διασπασμένη ντόπια άρχουσα τάξη όσο και η καθεστηκυία αριστερά (ΑΚΕΛ) στρέφονται τελικά ενάντια στην λαϊκή θέληση (αποχή ΑΚΕΛ για να περάσουν τα νομοσχέδια του Αναστασιάδη). Και αναζητούν την δυνατότητα επιβίωσής τους κάτω από τις φτερούγες του ευρωπαϊκού κεφαλαίου, μπροστά στην απειλή της ανατροπής. Κι αυτό ακόμα και σε περιοχές με νωπό ακόμα το αίμα του αντιιμπεριλιαστικού και αντικατοχικού αγώνα... Το προφανές και εκκωφαντικό κενό ηγεσίας στον αγώνα του κυπριακού λαού και της εργατικής τάξης δημιουργεί, σε νέες συνθήκες, όρους για την οικοδόμηση μιας επαναστατικής ηγεσίας που η ευρωπαϊκή εργατική τάξη και η επαναστατική της πρωτοπορία πρέπει να εκμεταλλευτούν σαν ιστορικής σημασίας ευκαιρία. Οι πολιτικές εξελίξεις στην Κύπρο ευνοούν ακόμα περισσότερο το πολιτικό ξεκαθάρισμα και στην Ελλάδα. Ιδιαίτερα στο εσωτερικό της αριστεράς, που έπαιξε το παιχνίδι της κυβέρνησης της αριστεράς σαν εργαλείο διαχείρισης της καπιταλιστικής κρίσης ή της άλλης αριστεράς που προβάλει την έξοδο από το ευρώ σαν μέσο πολιτικής συσπείρωσης, άδειο από το πρόταγμα ενός επαναστατικού προγράμματος αντιμετώπισης της κρίσης με απαλλοτρίωση του κεφαλαίου από την εργατική εξουσία. Η κρίση στην Κύπρο έχει ανατρέψει σε πολλά επίπεδα τον γεωπολιτικό χάρτη στην πυρπολημένη περιοχή της Β. Αφρικής και της Ν.Α. Μεσογείου. Είναι προφανές ότι οι προσδοκίες της κυπριακής άρχουσας τάξης αλλά και της καθεστηκυίας αριστεράς (ΑΚΕΛ) πριν από αυτή, για βοήθεια από την Ρωσία του Πούτιν και της συμμαχίας των ολιγαρχών, κατέρρευσαν παταγωδώς μπροστά στην αναδιάταξη της σκακιέρας μεταξύ Ρωσίας/ΗΠΑ και Γερμανίας, που έχει προκαλέσει η έκρηξη στης αραβικής επανάστασης και το αδιέξοδο στην Συρία. Η εικόνα έχει γίνει ακόμα πιο σύνθετη από την επιβεβαίωση της ύπαρξης υδρογονανθράκων στην περιοχή όπου οι ιμπεριαλιστικές δυνάμεις παίρνουν ξανά θέση η μία απέναντι στην άλλη με σαφή την πρόθεση των ΗΠΑ να ξανακάνουν καίρια αισθητή την κυριαρχία τους στην περιοχή με προκεχωρημένο φυλάκιο το Ισραήλ. Με την διαφορά ότι το σιωνιστικό κράτος αυτήν τη φορά αναζητά στην περιοχή ρόλο πρωταγωνιστή, όντας εξαντλημένο από την οικονομική κρίση και την εσωτερική διάσπαση του σιωνιστικού μπλόκ σε στρατό και κυβέρνηση. Οι ανατροπές αυτές από αντίθετες σκοπιές, για ιμπεριαλιστές από την μια και ελληνοκύπριους και τουρκοκύπριους από την άλλη, αναβιώνουν την πρόταση οριστικής διάσπασης ή ενοποίησης του νησιού. Μία ενοποίηση που αν δεν γίνει κάτω από την σημαία των συμφερόντων της εργατικής τάξης και των καταπιεσμένων στην ευρύτερη περιοχή της Αν. Μεσογείου, απειλεί να καταλήξει σε ενα νέο μακελειό. Γ. Αγγ.