Σκέψεις πάνω στα Μαθήµατα Θαυµάτων Του Ροµπερτ Ηλια Νατζεµυ

Transcript

1 Σκέψεις πάνω στα Μαθήµατα Θαυµάτων Του Ροµπερτ Ηλια Νατζεµυ Παρόλο που πριν από 25 χρόνια είχα διαβάσει το βιβλίο The Course in Miracles, που τώρα µεταφράζεται στα Ελληνικά σαν «Μαθήµατα Θαυµάτων», και παρόλο που διδάσκω 20 φράσεις από το βιβλίο αυτό εδώ και 20 χρόνια στον Πέµπτο Χρόνο Αυτογνωσίας στην Αρµονική Ζωή, το βιβλίο έχει πάρει άλλες διαστάσεις στο νου µου µετά από 20 µέρες διαµονής και εσωτερικής εργασίας στο Endeavor Academy στην Αµερική φέτος το καλοκαίρι (2011). Πιστεύω ότι είναι µια αξιόλογη µέθοδος αφύπνισης και συνειδητοποίησης του αληθινού εαυτού µας και της αληθινής φύσης της πραγµατικότητας. Πιστεύω ότι βοηθάει τον καθένα, που διαβάζει και εφαρµόζει τις αλήθειες και τις ασκήσεις στο βιβλίο, να βρει ειρήνη, συγχώρεση και αγάπη στη ζωή του. Από την άλλη πλευρά πιστεύω ότι υπάρχει και ένας άλλος τρόπος να εκφραστούν µερικές από τις αλήθειες, ώστε να είναι ίσως πιο κατανοητές σε µερικούς ανθρώπους. Γι αυτό προσθέτω εδώ µερικές εναλλακτικές επεξηγήσεις των ίδιων αληθειών που σύµφωνα µε τη δίκη µου αντίληψη δεν απέχουν από τις αρχικές διδασκαλίες. Αν σε κάποια σηµεία έχω µια άλλη αντίληψη µετά από 45 χρόνια µελέτης της αλήθειας, την εκφράζω σαν µια δική µου διαφοροποίηση. Όπου υπάρχει στο κείµενο τα σήµατα ACIM αυτό σηµαίνει ότι το κείµενο είναι µια µετάφραση από το βιβλίο Course in Miracles Workbook. Οπου υπάρχει ΡΕΝ, αυτο σηµανει Ρ. Η. Νατζέµυ Μπορείτε να βρείτε το ένα από τρία βιβλία του A Course in Miracles στις Εκδόσεις Kryon. ( και όλα τα βιβλία µε την µετάφραση της από Ιουλίας Πιτσούλης στο διαδίκτυο στο Επίσης, δηµιουργείται τώρα µια ακόµα µετάφραση από την Χριστίνα Τσιντέα και την Κέλλυ Παλαντζίδου (kellythr1@yahoo.gr) Στο Αρχίσαµε τώρα ξανά µαθήµατα σχετικά µε το Course in Miracles στην Αρµονική Ζωή, µε περισσότερη λεπτοµέρεια και βάθος από το µέρος που διδασκόταν µέχρι τώρα στον Πέµπτο Χρόνο Αυτογνωσίας. ( , ) ( Μπορείτε να βρείτε ακόµη πολλά σχετικά στα βιβλία µου: Θαύµατα Αγάπης και Γνώσης, Οικουµενική Φιλοσοφία Ο Μυστικός Κύκλος της Ζωής Οι Ρόλοι Που Παίζουµε σαν Ψυχές σε Εξέλιξη. Ο Ανώτερος Προορισµός του Ανθρώπου Ελπίζω να τα βρείτε χρήσιµα. Να Είστε Πάντα καλά. 1 ** ΤΑ ΜΑΘΗΜΑΤΑ ACIM - Μάθηµα 1 Τίποτε από ό,τι βλέπω δεν σηµαίνει κάτι. ΡΕΝ - Μάθηµα 1 Τίποτε από ό,τι βλέπω δεν είναι όπως το αντιλαµβάνεται ο νους µου µέσα από τους λανθασµένους προγραµµατισµούς του. Υπάρχουν δύο βασικές αιτίες για το λόγο που ό,τι βλέπουµε δεν είναι όπως το αντιλαµβανόµαστε και εποµένως δεν σηµαίνει αυτό που ο νους µας έχει προγραµµατιστεί να πιστεύει ότι σηµαίνει. Μία αιτία είναι ότι όλες οι φαινοµενικά διαχωρισµένες µορφές που ο νους µας αντιλαµβάνεται είναι, σύµφωνα µε τη κβαντική φυσική, στην πραγµατικότητα απατηλή κατάτµηση ενός ενοποιηµένου ενεργειακού πεδίου, όπου δεν υπάρχουν πραγµατικά διαχωρισµένα σώµατα ή αντικείµενα. Ο νους µας κάνει αυτό το αδιαφοροποίητο πεδίο να µοιάζει ότι διαχωρίζεται σε διάφορα αντικείµενα και όντα, τα οποία φαίνονται να βρίσκονται έξω από µας. Τότε ο νους µας προχωρά να τα αντιληφθεί σαν πηγές κινδύνου προς εµάς και τα ενδιαφέροντά µας και αναπτύσσει αµυντικές στρατηγικές σε µια µάταιη προσπάθεια να νιώσει ασφάλεια. Άρα, τίποτα από όσα βλέπουµε δεν σηµαίνει αυτό που νοµίζουµε ότι σηµαίνει. Η αλήθεια είναι ότι δεν υπάρχει χρόνος ούτε χώρος και δεν υπάρχουν διαχωρισµένα αντικείµενα και όντα. Υπάρχει µόνο ένα ενοποιηµένο πεδίο ενέργειας (ή συνειδητότητας). Όλες οι αντιλήψεις διαχωρισµού και σπουδαιότητας που δίνονται σε κάθε φαινοµενικά διαχωρισµένο ον, αντικείµενο και κατάσταση αποτελούν νοητική ψευδαίσθηση και εποµένως δεν έχουν κανένα νόηµα για τον αληθινό θεϊκό εαυτό µας. Η δεύτερη αιτία είναι ότι ο νους µας δεν βλέπει ότι στην πραγµατικότητα προβάλλει από µνήµης πάνω σε οτιδήποτε αντιλαµβάνεται. Τα µάτια µας δεν βλέπουν πραγµατικά, αλλά µάλλον µεταβιβάζουν ηλεκτρονικά ερεθίσµατα στον εγκέφαλο, ο οποίος µε τη σειρά του κατασκευάζει τις εικόνες που βλέπουµε, βασισµένος πάνω σε ό,τι έχουµε ήδη βιώσει και ιδιαίτερα σε εµπειρίες που ήταν συναισθηµατικά φορτισµένες. Εποµένως, αυτό που νοµίζουµε ότι βλέπουµε δεν έχει µε κανένα τρόπο τη σηµασία που ο νους µας του έχει δώσει µέχρι τώρα. Κι έτσι, οι αξίες, οι προτεραιότητες και οι εσωτερικές συναισθηµατικές αντιδράσεις µας δεν έχουν ουσιαστικά καµία σχέση µε αυτό που βλέπουµε αλλά περισσότερο µε τους υποκειµενικούς προγραµµατισµούς µας. * ACIM - Μάθηµα 2 Έχω δώσει σε ό,τι βλέπω όλη τη σηµασία που έχει για µένα.

2 ΡΕΝ - Μάθηµα 2 O νους µου έχει δώσει σε ό,τι βλέπω όλη τη σηµασία, δύναµη και αξία που έχει για µένα. Σ αυτή την πρόταση έχουµε αντικαταστήσει κατά το δυνατόν τη λέξη «εγώ» µε το «ο νους µου», επειδή δεν είµαστε ο νους µας. Αναφερόµαστε εδώ στις πράξεις του νου µας και όχι του αληθινού θεϊκού εαυτού µας. Θα προσπαθήσουµε να διατηρήσουµε αυτή τη µέθοδο έκφρασης καθ όλη τη διάρκεια, ώστε να ενισχύσουµε τη µετάθεση της ταύτισης από το νου στον ψυχικό εαυτό. Δεν είµαστε οι σκέψεις ή τα συναισθήµατά µας. Είµαστε Θεϊκή συνειδητότητα. Οι σκέψεις µας δεν βασίζονται στην αλήθεια, αλλά στις εµπειρίες µας από το παρελθόν, οι οποίες έχουν προγραµµατίσει τον καθένα από µας να ερµηνεύει κάθε πρόσωπο, αντικείµενο και κατάσταση µε το δικό µας υποκειµενικό και απατηλό τρόπο. Έτσι, δίνουµε µεγάλη σηµασία σε οτιδήποτε πιστεύουµε ότι θέτει σε κίνδυνο ή ενισχύει ή προστατεύει τις ψευδαισθήσεις µας της ασφάλειας, αξίας, ελευθερίας ή ελέγχου. Ο νους µας αισθάνεται «ευτυχισµένος» όταν οτιδήποτε συµβαίνει φαίνεται να ενισχύει την αίσθηση ασφάλειας, αξίας, ελευθερίας ή ελέγχου. Στη συνέχεια αυτό φυσικά δηµιουργεί φόβο, πόνο και αρνητικές αντιδράσεις, όταν ερµηνεύει τη συµπεριφορά κάποιου ανθρώπου ή κάποιο γεγονός ή κατάσταση σαν κίνδυνο αυτών των βασικών αναγκών. Έτσι, ο νους µας δίνει σε κάθε ον και κατάσταση τη δύναµη που έχει πάνω µας να µας κάνει «ευτυχισµένους» ή «λυπηµένους». Ο νους ή το εγώ γοητεύεται µε κάποιον και πιστεύει ότι δεν µπορεί να ζήσει χωρίς τον αγαπηµένο µας. Ο νους µας πιστεύει ότι χρειάζεται κάποιον ή κάτι για να αισθάνεται ασφάλεια, αξία ή ευτυχία. Ο νους µας πιστεύει ότι δεν αξίζουµε, ότι είµαστε ανίκανοι και ότι κινδυνεύουµε από ανθρώπους, ζώα και γεγονότα. Όλα αυτά είναι πράξεις του νου µας και δεν έχουν να κάνουν µε την αλήθεια του θεϊκού εαυτού µας και µε την ενότητά µας µε όλα όσα αντιλαµβανόµαστε. Χρειάζεται να επαναξιολογήσουµε τη σηµασία, θετική και αρνητική, που δίνουµε στα όντα, τα γεγονότα και τις καταστάσεις που φαίνονται να βρίσκονται γύρω µας. Ο διαχωρισµός κάποιων όψεων του κόσµου µας (ο οποίος είναι ένα ενοποιηµένο πεδίο ενέργειας συνειδητότητας) σε καλές ή κακές, αξιαγάπητες ή όχι, είναι η βασική αιτία της παγίδευσής µας στις ψευδαισθήσεις µας και του επακόλουθου πόνου µας. Οδηγεί σε προσκόλληση και αποστροφή που είναι οι αιτίες του φόβου και της δυστυχίας µας. ACIM - Μάθηµα 3 Δεν καταλαβαίνω τίποτα από ό,τι βλέπω. ΡΕΝ - Μάθηµα 3 Ο νους µου δεν καταλαβαίνει την αλήθεια σχετικά µε αυτό που βλέπω. Μόλις συνειδητοποιήσουµε ότι ο νους µας δεν αντιλαµβάνεται την αλήθεια αυτού που βλέπουµε, έχουµε κάνει το πρώτο βήµα προς την ελευθερία από τη φυλάκισή µας στους λανθασµένους προγραµµατισµούς του νου µας. Το επόµενο βήµα είναι να επιτρέψουµε στο νου µας και να τον ενθαρρύνουµε να σταµατήσει να αξιολογεί οτιδήποτε αντιλαµβάνεται. Η ανάγκη του νου µας να προστατευτεί από τους φανταστικούς του κινδύνους έχει οδηγήσει στην τάση να αξιολογεί κάθε ον, συµπεριφορά και κατάσταση, σε µια προσπάθεια να καθορίσει αν αυτό υποστηρίζει ή απειλεί τις βασικές του ανάγκες (ασφάλεια, αξία, ελευθερία και έλεγχο). Τότε κρίνει οτιδήποτε βλέπει σαν «καλό» επειδή υποστηρίζει τις ανάγκες του ή «κακό» επειδή προκαλεί φόβο ή ενοχή. Εποµένως, ο µη φωτισµένος νους δεν έχει πιθανότητα να κατανοήσει καθαρά και αντικειµενικά αυτό που βλέπει. Διαστρεβλώνει το καθετί σύµφωνα µε την προσωπική υποκειµενική πραγµατικότητά του που βασίζεται σε προηγούµενες εµπειρίες. Ο νους µας βλέπει διαχωρισµό και κίνδυνο εκεί, όπου στην πραγµατικότητα υπάρχει µόνο ένα ον και όπου είµαστε αιώνια ασφαλείς και αήττητοι. Ένας νους που εστιάζεται σε διαχωρισµένα όντα και σε κίνδυνο δεν µπορεί να δει την αλήθεια της ενότητας. Κάθε ον είναι σαν κύµα στον ωκεανό της θεϊκής συνειδητότητας. Σαν κύµατα, είµαστε φτιαγµένοι από την ίδια ουσία µε τον ωκεανό. Είµαστε όλοι προσωρινές µορφοποιήσεις του ωκεανού της θεϊκής συνειδητότητας. Όταν εστιαζόµαστε στον εαυτό µας και στους άλλους σαν σώµατα, ταυτιζόµαστε µε την κυµατική φύση µας και βλέπουµε τους άλλους σαν διαχωρισµένους. Κρίνουµε τον εαυτό µας σαν µεγαλύτερο (καλύτερο) ή µικρότερο (κατώτερο) και νιώθουµε περηφάνια ή αυτοαπόρριψη. Ή αντιλαµβανόµαστε τα άλλα κύµατα σαν απειλή για την ατοµική διαχωρισµένη ύπαρξή µας. Αυτά τα συναισθήµατα προκαλούνται από το γεγονός ότι δεν αντιλαµβανόµαστε ότι δεν είµαστε τα κύµατα αλλά ο ωκεανός, ο οποίος είναι η αιτιατή πραγµατικότητα πίσω από όλα τα κύµατα. Με τον ίδιο τρόπο, είµαστε η πραγµατικότητα πίσω από κάθε ον και κατάσταση που συναντάµε. Όταν ο νους µας µιλάει διαφορετικά, δεν αντιλαµβάνεται την αλήθεια. ****** ACIM - Μάθηµα 4 Αυτές οι σκέψεις δεν σηµαίνουν τίποτα. ΡΕΝ - Μάθηµα 4 Αυτές οι σκέψεις δεν έχουν σχέση µε την αλήθεια. Έχουµε εξηγήσει επανειληµµένα ότι ο µη φωτισµένος νους είναι ανίκανος να έχει διαύγεια σχετικά µε ό,τι αντιλαµβάνεται. Στην ACIM επεξήγηση µάς παρουσιάζεται η έννοια της σκέψης µε ή χωρίς τον Θεό. Προσωπικά, προτιµώ να µην διαχωρίζω τον εαυτό µας από τον Θεό, επειδή τα Μαθήµατα Θαυµάτων δηλώνουν ξεκάθαρα ότι είµαστε Θεϊκοί. Κατά την αντίληψή µου, αυτό το µάθηµα µάς λέει ότι είµαστε ένα µε τον Θεό και ότι ο νους µας έχει την ψευδαίσθηση ότι είµαστε διαχωρισµένοι και νιώθει την «ενοχή» της τόλµης να πιστεύει ότι είµαστε ξέχωρα και ότι θα µπορούσαµε να λειτουργήσουµε µε τη δική µας θέληση σαν 2

3 διαχωρισµένοι και ίσως ακόµη και ενάντια στη θέληση του Θεού (Η αποκαλούµενη «Πτώση» από τη Θεία Χάρη). Γι αυτό και θα το εξηγούσα διαφορετικά. Αυτό που αναφέρεται πιο πάνω σαν σκέψη χωρίς τον Θεό, για µένα είναι λειτουργία από το σύστηµα πεποιθήσεων ότι είµαι αυτό το διαχωρισµένο σώµα και νους, ότι δεν αξίζω, ότι είµαι ένοχος, ότι κινδυνεύω από το περιβάλλον µου και ότι πρέπει να προστατευτώ από τον «κόσµο». Έτσι ο νους µου είναι απασχοληµένος µε φόβο, πόνο, πίκρα, θυµό και ενοχή. Το να σκέφτοµαι χωρίς τον Θεό σηµαίνει επίσης να σκέφτοµαι για το παρελθόν ή το µέλλον, καθώς και όλες τις σκέψεις που είναι προγραµµατισµένες από το παρελθόν. Αυτό προφανώς αποτελεί το 99% των ανθρώπινων σκέψεων. Σκέψη µε τον Θεό είναι να βιώσουµε ότι είµαστε όλοι ένα θεϊκό ον και ότι όλα τα όντα και οι καταστάσεις είναι εκφράσεις του δικού µας θεϊκού εαυτού όλα όσα υπάρχουν είναι επίσης έκφραση αυτού του θεϊκού εαυτού. Ένας τέτοιος τρόπος σκέψης δηµιουργεί συναισθήµατα ενότητας, ασφάλειας, ειρήνης, αγάπης, οµόνοιας, αθωότητας και παράδοσης. Τώρα οι σκέψεις µας βασίζονται στην ψευδαίσθηση του διαχωρισµού, της αποξένωσης, της ενοχής, του φόβου και του θυµού. Καθώς ο νους διορθώνεται, θα αντιλαµβάνεται την έµφυτη ενότητά µας µε όλους και θα «σκεφτόµαστε µε τον Θεό». Το να σκεφτόµαστε µε τον Θεό για τους περισσότερους από µας απαιτεί να µειώσουµε ή ακόµη, σε κάποιες περιπτώσεις, να πάψουµε να σκεφτόµαστε και να σχεδιάζουµε και να µάθουµε να ζούµε αυθόρµητα στην παρούσα στιγµή, µε εµπιστοσύνη στη θεϊκή καθοδήγηση και να ρέουµε µε τα εσωτερικά µηνύµατα και συναισθήµατα. ACIM - Μάθηµα 5 Ποτέ δεν είµαι ταραγµένος για το λόγο που νοµίζω. ΡΕΝ - Μάθηµα 5 Ο νους µου δεν καταλαβαίνει τον πραγµατικό λόγο που είναι ταραγµένος. Ο νους βρίσκεται σε συνεχή διαδικασία αυτοδικαίωσης, καθώς αναζητά να έχει «δίκιο» και να βρει όλους τους άλλους λάθος. Γι αυτό αποφεύγει την αυτογνωσία και την αλήθεια για το τι αισθάνεται και γιατί ταράζεται. Προτιµά να εκφράζει θυµό και να διαφωνεί για να αποδείξει ότι έχει δίκιο, παρά να παραδεχτεί ότι νιώθει αυτοαµφισβήτηση, φόβο ή ενοχή. Το εγώ δεν µπορεί να αποδεχτεί την αδυναµία και τα λάθη του. Γι αυτό το λόγο, σπάνια κατανοεί (εκτός µετά από πολλά χρόνια αυτογνωσίας και µελέτης της αλήθειας) ότι ταράζεται λόγω της δικής του άγνοιας, του φόβου, του πόνου, της ενοχής και του θυµού του. Αναζητά να βρει λάθη στους άλλους και στον κόσµο και αποτυχαίνει να συνειδητοποιήσει ότι όλα είναι θεϊκά και συµβαίνουν για το αµοιβαίο συµφέρον µας. Ο νους µας ταράζεται επειδή δεν συνειδητοποιεί τη θεϊκή µας φύση και ταυτίζεται µε το σώµα και το νου κι έτσι φοβάται και γίνεται αµυντικός. Όταν είµαστε ταραγµένοι, χρειάζεται µόνο να θέσουµε στον εαυτό µας αυτές τις απλές ερωτήσεις, «Γιατί φοβάµαι εδώ; Τι κινδυνεύει για µένα εδώ; Η αξία µου, η ασφάλειά µου, η ελευθερία µου, η ανάγκη µου για έλεγχο;» Απαντώντας αυτές τις ερωτήσεις, θα έρθουµε πιο κοντά στην αλήθεια σε σχέση µε το γιατί έχουµε χάσει την ειρήνη και την αγάπη µας. Τότε µπορούµε να προχωρήσουµε για να θυµηθούµε τη θεϊκή µας φύση και να επιστρέψουµε στην αίσθηση της ασφάλειας και της ειρήνης. ACIM - Μάθηµα 6 Είµαι ταραγµένος επειδή βλέπω κάτι που δεν υπάρχει. ΡΕΝ - Μάθηµα 6 Ο νους µου είναι ταραγµένος όταν δεν βλέπει την αλήθεια. Εδώ θα βοηθούσε ένα παράδειγµα. Θεωρήστε ότι είµαστε το φως του µηχανήµατος προβολής ταινιών. Η αληθινή µας φύση είναι αγνό λευκό φως. Σαν φως περνάµε µέσα από την ταινία, η οποία είναι ο νους που δίνει µορφή και δραστηριότητα στο φως µας. Παρόλο που είµαστε το φως, ο νους µας πιστεύει ότι είµαστε οι εικόνες πάνω στην οθόνη και µαθαίνει να ταυτίζεται µε κάποια συγκεκριµένη εικόνα που θεωρεί ότι είµαστε εµείς σε αντίθεση µε τις άλλες εικόνες, οι οποίες είναι επίσης εκφράσεις του ενός φωτός που είναι ο αληθινός εαυτός µας. Όλες οι εικόνες είναι εκφράσεις τους ενός θεϊκού φωτός. Είµαστε το ένα φως και όλες οι εικόνες είναι δικές µας, αλλά ταυτιζόµαστε µόνο µε µία και φοβόµαστε τις άλλες εικόνες. Επίσης φοβόµαστε τον πόνο, την απόρριψη και το θάνατο της «δικής µας» εικόνας και είµαστε µάλλον αδιάφοροι για το τι συµβαίνει στις περισσότερες από τις άλλες εικόνες που δηµιουργούνται από το ίδιο φως. Ερωτευόµαστε και εξαρτιόµαστε από κάποιες εικόνες και µαθαίνουµε να φοβόµαστε και να µισούµε άλλες. Αυτό το µοναδικό φως δηµιουργεί απόλυτα το καθετί πάνω στην οθόνη: το «καλό», το «κακό», το «ωραίο», το «άσχηµο», το ευχάριστο, το δυσάρεστο, το ευτυχισµένο, το λυπηµένο, το δυνατό, το αδύναµο, το ηθικό, το ανήθικο, το ικανό και το ανίκανο. Όλες αυτές οι εικόνες, γοητευτικές και απεχθείς στο νου µας, είναι εκφράσεις του ίδιου ενός φωτός. Όταν ταυτιζόµαστε µε τις εικόνες (τη σωµατική διάσταση) πάνω στην οθόνη ή ακόµη και µε την ταινία (τη νοητική διάσταση) που τις µορφοποιεί, δεν µπορούµε να αντιληφθούµε την αλήθεια και αναστατωνόµαστε από επιθυµία, φόβο, ενοχή, πόνο και θυµό. Όταν εστιαζόµαστε στο ένα φως πίσω απ όλες τις µορφές και τις αλληλεπιδράσεις τους, βιώνουµε ειρήνη, αγάπη και κατανόηση. Ένα άλλο παράδειγµα θα ήταν ότι είµαστε ο ηλεκτρισµός που περνά µέσα από µια λάµπα. Αλλά ξεχνάµε ότι είµαστε άµορφος ηλεκτρισµός και φθάνουµε να πιστεύουµε ότι είµαστε η λάµπα, µέσα από την οποία εκφραζόµαστε µόνο προσωρινά. Κοιτάζουµε γύρω µας και βλέπουµε άλλες λάµπες και συγκρίνουµε τον εαυτό µας σκεπτόµενοι, «Ω, είµαι περισσότερο λαµπερή ή λιγότερο λαµπερή από την άλλη λάµπα. Αξίζω 3

4 περισσότερο ή λιγότερο». Διαχωρίζουµε τις λάµπες σε οµάδες σύµφωνα µε το χρώµα, το µέγεθος, το σχήµα, την ισχύ κλπ. Φοβόµαστε ότι η άλλη λάµπα µπορεί να µας απορρίψει ή να σχεδιάζει να µας κάνει κακό. Όµως δεν είµαστε οι λάµπες, αλλά ο ηλεκτρισµός που ρέει µέσα από όλες τις λάµπες. Δεν είµαστε κάποια συγκεκριµένη λάµπα, αλλά η άµορφη ενέργεια που ρέει µέσα από όλες τους, καθώς και µέσα από όλες τις ηλεκτρικές συσκευές, οι οποίες µας µετατρέπουν (ως ηλεκτρική ενέργεια) σε θερµότητα, ψύξη, ήχο, αέρα ή κίνηση. Υπάρχει ένας ηλεκτρισµός που εκφράζεται µε χιλιάδες τρόπους. Δεν χρειάζεται να συγκρίνουµε τον εαυτό µας µε οποιαδήποτε άλλη συσκευή ή να τις φοβόµαστε. Στην πραγµατικότητα είµαστε όλες αυτές. Εποµένως, όταν ο νους µου είναι ταραγµένος, δεν βιώνει το θείο µέσα σε µένα, στους άλλους και σε όλες τις καταστάσεις και γεγονότα. Άρα, ο νους µου είναι ταραγµένος όταν έχει θέσει την ψευδαίσθηση των πολλών πάνω από την αλήθεια του ενός φωτός. ACIM - Μάθηµα 7 Βλέπω µόνο το παρελθόν. ΡΕΝ - Μάθηµα 7 Ο νους µου βλέπει µόνο το παρελθόν. Είναι ουσιαστικό να χρησιµοποιούµε αυτές τις φράσεις για να θυµηθούµε ότι δεν είµαστε ο νους ούτε οι σκέψεις και τα συναισθήµατά του. Είµαστε θεϊκοί. Αλλά ο νους µας είναι προγραµµατισµένος από ένα ανύπαρκτο παρελθόν και προβάλλει αυτό το παρελθόν στο παρόν και το µέλλον. Δεν µπορούµε να δούµε τίποτα όπως είναι. Κατασκευάζουµε κάθε εικόνα βασισµένοι σε εµπειρίες του παρελθόντος και ιδιαίτερα στις συναισθηµατικά φορτισµένες εµπειρίες. Όταν ο νους µας αντιλαµβάνεται κάποιον ή κάτι, το κοιτάζει µέσα από πολλά φίλτρα, σαν «χρωµατιστά γυαλιά» που έχουν δηµιουργηθεί στο παρελθόν. Αυτά τα «χρωµατιστά γυαλιά» µάς κάνουν να αντιλαµβανόµαστε τον καθένα και το καθετί σαν διάφορες αποχρώσεις των χρωµάτων µε τα οποία έχουµε προγραµµατιστεί. Αν φοράµε ροζ γυαλιά, ο κάθε άνθρωπος και το κάθε πράγµα θα έχουν κάποια απόχρωση του ροζ. Αν φοράµε γυαλιά που λένε, «Δεν αξίζω και κανείς δεν µε αγαπά», όλοι οι άνθρωποι και τα γεγονότα θα αντανακλούν πίσω σε µας κάποιον τύπο αυτοαπόρριψης. Οι προδιαθέσεις και οι προκαταλήψεις µας προς όντα και αντικείµενα εξαρτώνται από τις εµπειρίες µας µε αυτό το συγκεκριµένο ον, αντικείµενο ή γεγονός. Επηρεάζονται επίσης από τις εµπειρίες µας µε την οµάδα στην οποία κατατάσσουµε αυτό που βλέπουµε πχ άνδρες, γυναίκες, Χριστιανοί, Μουσουλµάνοι, Εβραίοι, άθεοι, Αµερικάνοι, Ρώσοι, Τούρκοι, πολιτικοί, πλούσιοι, φτωχοί, µορφωµένοι, αµόρφωτοι, πολιτικές οργανώσεις, τύπος ενδυµασίας, επάγγελµα, ηλικία, εµφάνιση. Όλα αυτά επιδρούν στη νοητική µας αξιολόγηση, η οποία επηρεάζεται επίσης από εµπειρίες προηγούµενης ζωής (σε χρόνο και χώρο) µε το συγκεκριµένο ον, αντικείµενο, γεγονός ή και γενικότερα. Ακόµη επηρεάζεται από τις βασικές σκεπτοµορφές µας για τη ζωή την ίδια, όπως, «η ζωή είναι επικίνδυνη και δύσκολη» ή «δεν αξίζω και θα αποτύχω ή θα απορριφθώ», «κανείς δεν νοιάζεται για µένα ή δεν ανταποκρίνεται στις ανάγκες µου». Εποµένως, αντιλαµβανόµαστε αυτό που είµαστε προγραµµατισµένοι να δούµε από το παρελθόν και σπάνια µπορούµε να δούµε κάποιον ή κάτι όπως είναι σαν να το βλέπαµε για πρώτη φορά. Αυτό είναι ιδιαίτερα αληθινό σε σχέση µε ανθρώπους, συµπεριφορές και άλλα ερεθίσµατα που ο νους µας συσχετίζει µε κάποια µορφή κινδύνου. Οι µηχανισµοί αυτοάµυνας ενεργοποιούνται και αντιδρούµε αυτόµατα, χωρίς να µπορούµε να δούµε πραγµατικά τι συµβαίνει. Ελεγχόµαστε από προηγούµενους συσχετισµούς και από τους αυτόµατους µηχανισµούς άµυνάς µας. Δεν προβάλλουµε µόνο πάνω σε ανθρώπους και καταστάσεις κίνητρα και κινδύνους που δεν υπάρχουν, αλλά και προσελκύουµε αυτό που είναι συναισθηµατικά φορτισµένο για µας. Έχουµε την τάση να αναδηµιουργούµε τον ίδιο τύπο καταστάσεων εφόσον είναι οδυνηρές για µας. Οι νοητικές διαδικασίες µας ερµηνεύουν, προβάλλουν και προσελκύουν επανειληµµένα τις ίδιες πραγµατικότητες. Το κλειδί της απελευθέρωσης από αυτή τη συµπεριφορά, που θυµίζει ροµπότ, είναι να συγχωρήσουµε τον εαυτό µας και τους άλλους για όλο το παρελθόν. Αυτό γίνεται εύκολο όταν αντιλαµβανόµαστε ότι στην πραγµατικότητα δεν υπάρχει κανένας άλλος και ότι εµείς είµαστε απόλυτα υπεύθυνοι για την πραγµατικότητά µας και ότι κανένας δεν ήταν ποτέ η αιτία (αλλά µόνο το µέσο) της πραγµατικότητάς µας και εµείς δεν ήµασταν ποτέ η αιτία (αλλά µόνο το µέσο) της δικής του πραγµατικότητας. Έτσι η συγχώρεση είναι φυσική και εύκολη. Όλοι όσοι µπορεί να έχουν κάνει κάτι σε µένα στο παρελθόν είναι απλά ηθοποιοί στο έργο που εγώ έχω επιλέξει και συγγράψει για τη δική µου αφύπνιση. Το ίδιο ισχύει για τους άλλους. Μ αυτό τον τρόπο, απελευθερωνόµαστε από την πίκρα, το θυµό, την ενοχή και το φόβο. Τώρα µπορούµε να βλέπουµε περισσότερο αυτό που είναι, αντί γι αυτό που ήταν. ACIM - Μάθηµα 8 Ο νους µου είναι απασχοληµένος µε σκέψεις για το παρελθόν. ΡΕΝ - Μάθηµα 8 Ο νους µου είναι απασχοληµένος µε σκέψεις για το παρελθόν. Αυτό το έχουµε ήδη συζητήσει. Είναι δύσκολο για το νου να σχηµατίσει σκέψεις που δεν περιορίζονται από το παρελθόν. Θα έπρεπε να ξεχάσουµε οτιδήποτε ξέρουµε και να βλέπουµε τον κόσµο όπως τον βλέπει ένα νεογέννητο παιδί, σαν να ήταν η πρώτη φορά, χωρίς να γνωρίζει τι «είναι» το καθετί ή «για ποιο λόγο είναι». Αυτές οι προκαταλήψεις και η ιδέα ότι γνωρίζουµε αυτό που αντιλαµβανόµαστε και η τάση να τοποθετήσουµε κάθε ον, αντικείµενο και κατάσταση σε κάποια νοητική κατηγορία µέσα στο νου µας είναι τα µεγαλύτερα εµπόδια στο να δούµε την αλήθεια. 4

5 Αυτό είναι ιδιαίτερα αληθινό για καταστάσεις όπου ο νους µας είναι συναισθηµατικά φορτισµένος µε αρνητικά συναισθήµατα όπως πόνο, µνησικακία, προδοσία, θυµό, ντροπή ή ενοχή. Γι αυτό και η συγχώρεση του εαυτού και των άλλων είναι η λύση. ACIM - Μάθηµα 9 Δεν βλέπω τίποτα έτσι όπως είναι τώρα. ΡΕΝ - Μάθηµα 9 Ο νους µου δεν βλέπει τίποτα έτσι όπως είναι τώρα. Αυτό είναι προφανές από τις προηγούµενες συζητήσεις µας. Δεν µπορούµε να αντιληφθούµε το σύντροφό µας, τους γονείς, τα παιδιά, τους φίλους ή ακόµη και το ίδιο το σώµα µας όπως είναι τώρα. Δεν µπορούµε να αντιληφθούµε τη χώρα µας, την επαγγελµατική µας κατάσταση ή οτιδήποτε άλλο στη ζωή µας όπως είναι τώρα. Καθένα από αυτά έχει µια «ιστορία» µέσα στο νου µας και προβάλλουµε πάνω στο καθετί αυτή την ιστορία για το τι «είναι» («ήταν» ταιριάζει καλύτερα εδώ). Κατ αυτό τον τρόπο εµποδίζουµε όλα αυτά να αλλάξουν και να εξελιχθούν. Όταν περιµένουµε συγκεκριµένη συµπεριφορά από γνωστά µας άτοµα, τους στέλνουµε το µήνυµα να φερθούν µε τον τρόπο που εµείς περιµένουµε. Μπορεί να αλλάξουν συµπεριφορά προς άλλους, αλλά όχι προς εµάς, επειδή τους επηρεάζουµε µε τις σκέψεις µας. Κάνουµε το ίδιο µε τον εαυτό µας. Σκεφτόµαστε και λέµε, «Δεν µπορώ να το κάνω αυτό», όταν η µόνη αλήθεια εδώ θα ήταν, «Μέχρι τώρα, δεν µπορούσα να το κάνω αυτό». Ή λέµε, «Ο σύντροφός µου, ο γονιός, το παιδί µου είναι έτσι», όταν η αλήθεια εδώ θα ήταν, «Ο σύντροφός µου, ο γονιός, το παιδί µου συµπεριφερόταν µέχρι τώρα µ αυτό τον τρόπο». Όταν λέµε, «Εγώ είµαι (αυτός είναι, αυτή είναι) καπνιστής, πότης, Χριστιανός, από αυτό το πολιτικό κόµµα, επιπόλαιος άνθρωπος», µιλάµε για το παρελθόν. Όταν λέµε ποιοι είµαστε, πού ήµασταν και τι έχουµε κάνει ή τι κάνουµε µε τη ζωή µας, µιλάµε για το παρελθόν. Όταν θυµόµαστε τι έχουν κάνει οι άνθρωποι σε µας ή για µας και τι έχουµε κάνει εµείς σ αυτούς ή γι αυτούς, είµαστε στο παρελθόν. Το παρελθόν δηµιουργεί «λογαριασµούς», στους οποίους νιώθουµε ότι οι άλλοι µας χρωστούν ή ότι περιµένουµε κάποια συγκεκριµένη συµπεριφορά από αυτούς. Ταυτόχρονα αυτό δηµιουργεί την ιδέα ότι εµείς χρωστούµε στους άλλους και είµαστε υποχρεωµένοι σ αυτούς. Ο νους µας δεν µπορεί να δει ανθρώπους, αντικείµενα και καταστάσεις όπως είναι, χωρίς η σκιά του παρελθόντος να διαστρεβλώνει αυτό που βλέπουµε. ACIM - Μάθηµα 10 Οι σκέψεις µου δεν σηµαίνουν τίποτα. ΡΕΝ - Μάθηµα 10 Οι σκέψεις µου δεν αντιλαµβάνονται την αλήθεια. Έχουµε αποδείξει ότι ο νους µας δεν αντιλαµβάνεται την αληθινή µας ύπαρξη και την πραγµατική φύση της ενοποιηµένης πραγµατικότητας πίσω από το φαινοµενικό κόσµο του διαχωρισµού, της αποξένωσης, του φόβου και της αµυντικότητας. Μέχρι να εκπαιδευτεί ο νους να αφήνει τις λανθασµένες αντιλήψεις του, θα δηµιουργεί σκέψεις χωρίς νόηµα. Ένα καλό παράδειγµα εδώ είναι η Παραβολή της «σπηλιάς του Πλάτωνα». Μια ολόκληρη κοινότητα από κατοίκους της σπηλιάς είναι αλυσοδεµένη µε την πλάτη τους στραµµένη σ ένα χαµηλό τοίχο, πίσω από τον οποίο υπάρχει ένα πέρασµα και πίσω από το πέρασµα καίει µια φωτιά. Πίσω από τον τοίχο περνούν αγρότες που πηγαίνουν να εργαστούν κουβαλώντας αγροτικά εργαλεία στους ώµους τους. Η φωτιά κάνει να εµφανίζονται πάνω στον τοίχο µπροστά από τα αλυσοδεµένα όντα οι σκιές αυτών των εργαλείων. Τα µόνα πράγµατα που βλέπουν είναι αυτές οι σκιές και συζητούν γι αυτές και δηµιουργούν ολόκληρες θεωρίες και επιστήµες για το τι είναι και το τι σηµαίνουν. Δηµιουργούν οµάδες µε αρχηγούς και ειδικούς για το τι είναι αυτές οι σκιές και πόσο σηµαντικές είναι και πώς επηρεάζεται η ζωή τους από αυτές. Κάθε σκέψη τους αφορά µια απατηλή απουσία φωτός που περνά µπροστά τους πάνω στον τοίχο της σπηλιάς. Θα ήταν αδύνατο γι αυτούς να έχουν µια σωστή σκέψη που να σηµαίνει κάτι, επειδή καθεµία από τις σκέψεις τους βασίζεται στην αναµφισβήτητη πεποίθησή τους ότι οι σκιές είναι πραγµατικές. Με τον ίδιο τρόπο είµαστε πεπεισµένοι ότι εµείς, οι αγαπηµένοι µας και οι «εχθροί» µας είναι αυτά τα σώµατα που είναι διαχωρισµένα και ότι µπορούµε να γεννηθούµε και να πεθάνουµε και ότι η αξία, η ελευθερία και η ασφάλειά µας εξαρτώνται από αυτά τα σώµατα. Αυτές οι ψευδαισθήσεις µάς εµποδίζουν να έχουµε σκέψεις που σηµαίνουν κάτι, ακριβώς όπως η πίστη στις σκιές εµποδίζει τους κατοίκους της σπηλιάς να έχουν σκέψεις µε νόηµα. Η Παραβολή συνεχίζεται. Κάποιος από τους κατοίκους της σπηλιάς ελευθερώνεται από τα δεσµά του, σηκώνεται και βγαίνει από τη σπηλιά και ανακαλύπτει το φως της ηµέρας και τον εκτυφλωτικό Ήλιο, που στην αρχή είναι οδυνηρός. Αλλά στη συνέχεια τον συνηθίζει και είναι ευτυχισµένος από τη νέα πραγµατικότητα του φωτός και της οµορφιάς. Σπεύδει πίσω να πει σε όλους εκείνους που είναι ακόµη αλυσοδεµένοι στον τοίχο ότι υπάρχει µια πολύ µεγαλύτερη πραγµατικότητα και ότι όλα όσα έβλεπαν και σκεφτόντουσαν είναι µόνο µια ψευδαίσθηση. Και όπως συµβαίνει µε όλους τους µεγάλους δασκάλους, όπως ο Χριστός και ο Σωκράτης, τον σκοτώνουν. Ο νους µας δεν θέλει να ακούσει ότι αυτό που σκεφτόταν είναι µια ψευδαίσθηση. Γι αυτό ο νους µας αργεί να δει την αλήθεια. Την επόµενη φορά που θα αφήσετε ένα φλιτζάνι στο τραπέζι, θυµηθείτε ότι το τραπέζι, το φλιτζάνι κι εσείς οι ίδιοι, καθώς και το πάτωµα πάνω στο οποίο πατάτε και οι τοίχοι και η φύση γύρω σας είναι όλα 99% κενός χώρος, γεµάτος µ ένα άµορφο ενοποιηµένο πεδίο ενέργειας, το 5

6 οποίο εµείς µε τις σκέψεις µας µορφοποιούµε σε αυτά τα φαινοµενικά διαχωρισµένα και στερεά αντικείµενα και όντα. ACIM - Μάθηµα 11 Οι χωρίς νόηµα σκέψεις µου δείχνουν ένα χωρίς νόηµα κόσµο. ΡΕΝ - Μάθηµα 11 Οι εσφαλµένες σκέψεις µου δείχνουν έναν κόσµο χωρίς νόηµα. Εύκολα µπορούµε να δούµε, στην Παραβολή του Πλάτωνα για τους κατοίκους της σπηλιάς, ότι οι σκέψεις τους για τις κινούµενες σκιές τούς παρουσιάζουν ένα κόσµο χωρίς νόηµα. Όταν αντιλαµβανόµαστε τον εαυτό µας και τους άλλους σαν περιορισµένα σώµατα, δηµιουργούµε την ίδια κατάσταση. Βλέπουµε θάνατο, εκεί που δεν υπάρχει παρά µόνο απελευθέρωση της ψυχής από το φυσικό όστρακο. Βλέπουµε αδικία, όταν στην πραγµατικότητα όλα συµβαίνουν σύµφωνα µε τους συµπαντικούς νόµους της δικαιοσύνης, όπου επιτρέπεται να συµβεί στον καθένα µας µόνο ό,τι είναι δίκαιο και ωφέλιµο. Φοβόµαστε, ενώ είµαστε πανίσχυροι και αθάνατοι. Αµφιβάλλουµε για την αξία µας, όταν είµαστε θεϊκά όντα. Νιώθουµε ενοχή, όταν στην πραγµατικότητα είµαστε αθώες εκφράσεις του Θείου. Είµαστε σαν τους ανθρώπους της σπηλιάς, ανίκανοι να διαπιστώσουµε κάποιο νόηµα σ αυτό που βλέπουµε, επειδή αντιλαµβανόµαστε µια ψευδαίσθηση στη θέση της αλήθειας. Από τη Κβαντική Φυσική γνωρίζουµε ότι όλη η ύλη είναι 99% κενή κι όµως την αντιλαµβανόµαστε σαν στερεά και πατάµε πάνω της. Γνωρίζουµε ότι η ύλη είναι µορφή ενέργειας κι όµως την αντιµετωπίζουµε σαν κάτι στερεό. Πιστεύουµε ότι οι άλλοι δηµιουργούν την πραγµατικότητά µας, όταν στ αλήθεια είµαστε εµείς οι αποκλειστικοί δηµιουργοί της. Πιστεύουµε ότι δεν έχουµε ευθύνη για ό,τι συµβαίνει στον κόσµο, όταν η Κβαντική Φυσική µάς λέει ότι είναι αδύνατο να παρατηρήσουµε ένα φαινόµενο χωρίς να το επηρεάσουµε κατά κάποιο τρόπο. Μας είναι δύσκολο να αντιληφθούµε το νόηµα όσων συµβαίνουν στον κόσµο, επειδή τα αντιλαµβανόµαστε επιφανειακά και όχι βασισµένοι στις πνευµατικές αλήθειες. Χρειάζεται να αφήσουµε αυτόν τον προγραµµατισµένο τρόπο αντίληψης του εαυτού µας, των άλλων και της ζωής. Πίσω από τον άδικο και χωρίς νόηµα κόσµο βρίσκεται ένας κόσµος τέλειας τάξης, ασφάλειας και αγάπης. Συνυπάρχει µέσα σ αυτόν το φυσικό κόσµο. Είναι σαν να αλλάζουµε κανάλι στην τηλεόραση ή στο ραδιόφωνο. Δεν πηγαίνουµε πουθενά. Αλλά όταν αλλάζουµε το κανάλι, ζούµε σε µια εντελώς διαφορετική πραγµατικότητα. ACIM - Μάθηµα 12 Είµαι ταραγµένος επειδή βλέπω έναν κόσµο χωρίς νόηµα. ΡΕΝ - Μάθηµα 12 Είµαι ταραγµένος επειδή ο νους µου αντιλαµβάνεται έναν κόσµο χωρίς νόηµα. Είναι φυσικό να είµαστε ταραγµένοι, φοβισµένοι, πικραµένοι, θυµωµένοι και γεµάτοι ντροπή και ενοχή, όταν πιστεύουµε ότι είµαστε διαχωρισµένοι και ότι οι άλλοι δηµιουργούν την πραγµατικότητά µας, και εµείς δηµιουργούµε τη δική τους. Αγνοώντας τους συµπαντικούς νόµους της αιτίας και του αποτελέσµατος, αντιλαµβανόµαστε έναν άδικο κόσµο, όπου δεν υπάρχει αιτία για οτιδήποτε συµβαίνει σε κάποιον. Αισθανόµαστε φόβο και θυµό. Αναπτύσσουµε αµυντικούς µηχανισµούς και κλείνουµε την καρδιά µας, προσελκύοντας έτσι περισσότερη αρνητικότητα µέσα από το νόµο της έλξης. Δηµιουργούµε αυτόν το χωρίς νόηµα κόσµο µε το να εστιαζόµαστε στο επιφανειακό και µε το να προτιµούµε να παίζουµε το ρόλο του θύµατος και του θύτη. Του επιτιθέµενου και αυτού που υφίσταται την επίθεση. Εθιζόµαστε στις ορµόνες αυτών των συναισθηµατικών παιχνιδιών, ακριβώς όπως εθίζονται οι ναρκοµανείς. Αυτό προκαλεί ελικοειδή αύξηση του φόβου και της αµυντικότητας. Οι συµπαντικοί νόµοι που λειτουργούν στο χωροχρόνο επιτρέπουν να µας συµβεί µόνο ό,τι εµείς δηµιουργούµε µέσα από τις προηγούµενες πράξεις µας, τις επιλογές της ψυχής µας και το τωρινό σύστηµα πεποιθήσεων, συναισθηµάτων, αντιδράσεων και συµπεριφορών µας. Το σύµπαν είναι καθρέφτης που αντανακλά πίσω σε µας ό,τι εµείς «εκπέµπουµε» προς αυτό. Όταν αποδεχόµαστε την απόλυτη ευθύνη για την δική µας πραγµατικότητα και επιτρέπουµε στους άλλους να έχουν ευθύνη για τη δική τους, θα γίνουν κατανοητά πολλά από αυτά που µοιάζουν χωρίς νόηµα. Τότε θα µπορούµε να συγχωρήσουµε εντελώς τους άλλους και τον εαυτό µας και να απελευθερωθούµε. Χρειάζεται, επίσης, να θυµόµαστε τη σπηλιά του Πλάτωνα, µε την έννοια πως, ό,τι νοµίζουµε ότι συµβαίνει, δεν συµβαίνει πραγµατικά. Επίσης να θυµόµαστε το φως στο µηχάνηµα προβολής του κινηµατογράφου. Ταραζόµαστε µε αυτά που συµβαίνουν στην οθόνη, όταν στην πραγµατικότητα τίποτα από όσα συµβαίνουν δεν µπορεί µε κανένα τρόπο να επηρεάσει τον αληθινό εαυτό µας, ο οποίος είναι το φως πίσω από την ταινία. Χρειάζεται να καλλιεργήσουµε µια καθηµερινή σύνδεση µε το µέρος του εαυτού µας που βρίσκεται πίσω από όλο αυτό το δράµα που παίζεται στην οθόνη και να συνειδητοποιήσουµε ότι είµαστε το φως πίσω από τον προβολέα, και είµαστε ανεπηρέαστοι από οτιδήποτε συµβαίνει στην οθόνη. Όταν νιώθετε φοβισµένοι ή ταραγµένοι για κάτι, θυµηθείτε ότι δεν είστε η εικόνα µε την οποία ταυτίζεστε, αλλά το αγνό (αθώο) λευκό φως πίσω από τον προβολέα. ACIM - Μάθηµα 13 Ένας κόσµος χωρίς νόηµα προξενεί φόβο. ΡΕΝ - Μάθηµα 13 Ένας κόσµος χωρίς νόηµα προξενεί φόβο. Όταν αντιλαµβανόµαστε έναν κόσµο όπου δεν υπάρχει δικαιοσύνη και προστασία από τους κινδύνους, είναι 6

7 φυσικό ο νους µας να βιώνει φόβο. Τότε αναπτύσσουµε διάφορους αµυντικούς µηχανισµούς, οι οποίοι δεν κάνουν τίποτα περισσότερο από το να προσελκύουν πιο πολύ από αυτό που φοβόµαστε και αποστρεφόµαστε ή µισούµε. Η επεξήγηση ACIM λέει ότι αυτός ο κόσµος είναι αναξιόπιστος και στην πραγµατικότητα δεν υπάρχει. Θα το διατύπωνα διαφορετικά. Θα έλεγα ότι αυτός ο κόσµος είναι στην πραγµατικότητα τέλεια σχεδιασµένος για να µας βοηθήσει να αφυπνιστούµε από το όνειρο της ψευδαίσθησης. Όσο δεν κοιτάζουµε πέρα από την υλική διάσταση σ αυτό που βρίσκεται πίσω της, θα υποφέρουµε. Αυτός ο πόνος θα πυροδοτήσει την αφύπνισή µας, ακριβώς όπως, όταν βλέπουµε εφιάλτη, τείνουµε να ξυπνήσουµε. Βέβαια, έχουµε ελεύθερη βούληση και µπορούµε να επιλέξουµε να παραµείνουµε στον εφιάλτη. Επίσης, πιστεύω ότι υπάρχει κάποιο είδος τάξης στο όνειρό µας. Παρόλο που είναι αλήθεια ότι ο πνευµατικός εαυτός µας είναι πέρα από χρόνο και χώρο, ο νους και το σώµα µας λειτουργούν µέσα σ αυτή την τρισδιάστατη πραγµατικότητα, όπου υπάρχει πραγµατικά ένα είδος τάξης. Εγώ (και εκατοµµύρια άλλοι άνθρωποι) πιστεύουµε ότι εµείς οι ίδιοι δηµιουργούµε την πραγµατικότητά µας µέσα από τις προηγούµενες πράξεις µας, τις επιλογές της ψυχής µας σχετικά µε το τι θα θέλαµε να µάθουµε σ αυτή τη ζωή και τις τωρινές πεποιθήσεις, συναισθήµατα και συµπεριφορές µας. Επίσης, δηµιουργούµε την πραγµατικότητά µας µε τον τρόπο που ερµηνεύουµε αυτό που συµβαίνει. Το σύστηµα πεποιθήσεών µας δεν µας επιτρέπει να βιώσουµε τα γεγονότα µε τρόπους που συγκρούονται µε τις πεποιθήσεις µας και έτσι είµαστε κολληµένοι να ερµηνεύουµε το καθετί σύµφωνα µε αυτό που ήδη πιστεύουµε και εποµένως προσελκύουµε περισσότερα από όσα πιστεύουµε. Πιστεύω ακόµη ότι η Ζωή δίνει στον καθένα από µας ακριβώς αυτό που χρειάζεται σαν το τέλειο κίνητρο για το επόµενο βήµα στη διαδικασία εξέλιξής µας. Εποµένως, δεν πιστεύω στην αδικία. Πιστεύω ότι στην ελεύθερη βούληση υπάρχουν άδικες ή ανήθικες πράξεις, αλλά ότι κανείς δεν µπορεί να επηρεαστεί από µια πραγµατικότητα που δεν είναι δική του δηµιουργία και µέρος της διαδικασίας εξέλιξής του. Επίσης, πιστεύω ότι µπορούµε να νιώθουµε ασφαλείς σ αυτή την ψευδαίσθηση του χρόνου και του χώρου, όσο θυµόµαστε τις ακόλουθες τρεις αλήθειες. 1. Εµείς και οι αγαπηµένοι µας είµαστε αθάνατοι και δεν µπορούµε να πεθάνουµε, αλλά µπορούµε µόνο να αφήσουµε τα προσωρινά σώµατά µας. 2. Ο Θεός και η ζωή, το σύµπαν µάς αγαπά και θα επιτρέψει να µας συµβεί µόνο ό,τι είναι το καλύτερο για την εξέλιξή µας. Το ίδιο ισχύει και για τα παιδιά µας, το σύντροφό µας και τους γονείς µας. 3. Έχουµε την εσώτερη δύναµη να αντιµετωπίσουµε, ξεπεράσουµε και χρησιµοποιήσουµε κάθε εµπειρία σαν ευκαιρία εξέλιξης. Εποµένως µπορούµε να χαλαρώσουµε για δύο λόγους. 1. Όλο αυτό είναι ένα όνειρο και εµείς βρισκόµαστε πίσω από τον προβολέα και όχι πάνω στην οθόνη. 2. Ακόµη και πάνω στην οθόνη υπάρχουν νόµοι που δηµιουργούν µόνο πραγµατικότητες που είναι ωφέλιµες (ευχάριστες και δυσάρεστες) για τη διαδικασία εξέλιξής µας. ACIM - Μάθηµα 14 Ο Θεός δεν δηµιούργησε έναν κόσµο χωρίς νόηµα. ΡΕΝ - Μάθηµα 14 Η δηµιουργία του Θεού (Θείου) έχει τάξη και νόηµα. Μερικές από τις φράσεις στο ACIM εκφράζονται µε διπλή άρνηση όπως αυτή. Είµαι σίγουρος ότι η πηγή αυτού του βιβλίου είναι πολύ πιο φωτισµένη από µένα (πολλοί πιστεύουν ότι είναι ο ίδιος ο Ιησούς που υπαγορεύει εδώ). Και παρόλο που προφανώς υπάρχουν λόγοι που µερικές φράσεις εκφράζονται µ αυτό τον τρόπο, εγώ προτιµώ να τις εκφράζω θετικά. Έτσι αντί να λέµε ότι «Ο Θεός δεν δηµιούργησε έναν κόσµο χωρίς νόηµα», προτιµώ να λέω «Ο Θεός δηµιουργεί έναν κόσµο µε νόηµα». Όµως, ο νους µας δεν αντιλαµβάνεται αυτό τον κόσµο µε νόηµα, επειδή ακόµη δηµιουργεί µια πραγµατικότητα βασισµένη σε σώµατα, µορφές, γέννηση και θάνατο. Ο νους µας δεν αντιλαµβάνεται ακόµη την αιώνια και αδιατάρακτη φωτεινή συνειδητότητα πίσω από όλες τις µορφές. Δεν αναγνωρίζει ακόµη την αθανασία και τη θεϊκότητα τη δική µας και των άλλων. Άρα, δεν βλέπουµε ένα θεϊκό και δίκαιο κόσµο, αλλά βάζουµε στη θέση αυτή το δικό µας κόσµο του χάους, της αδικίας, του φόβου και της επίθεσης. Όταν φθάσουµε να συνειδητοποιήσουµε ότι όλα είναι τέλεια, ως θεϊκά δηµιουργηµένα, θα αντιληφθούµε την τάξη και δικαιοσύνη πίσω από το φαινοµενικό χάος και την αδικία. Τότε θα µπορούµε εύκολα να συγχωρούµε τους άλλους και τον εαυτό µας και να νιώθουµε ασφαλείς και σίγουροι. Θα ζούµε τότε στον κόσµο της Ειρήνης ανεξάρτητα από ό,τι συµβαίνει γύρω µας. ACIM - Μάθηµα 15 Οι σκέψεις µου είναι εικόνες που έχω φτιάξει εγώ. ΡΕΝ - Μάθηµα 15 Οι σκέψεις µου είναι εικόνες που έχει φτιάξει ο νους µου. Ο νους εστιάζεται ακόµη στην επιφανειακή πραγµατικότητα των σωµάτων, της γέννησης, του πόνου, της αδικίας και του θανάτου. Υπάρχει πέρα και πίσω από αυτά µια πραγµατικότητα που είναι αγνή, αθώα, δίκαιη και γεµάτη αγάπη και ειρήνη. Αυτή είναι η αληθινή πραγµατικότητά µας. Είµαστε το θείο φως πίσω από τον προβολέα και όχι οι εικόνες που εµφανίζονται στην οθόνη. Είµαστε το φως πίσω από τους κατοίκους της σπηλιάς, το οποίο δηµιουργεί τις σκιές πάνω στον τοίχο. Μπορούµε να εστιαστούµε στις εικόνες και τις σκιές ή στο φως πίσω απ αυτές. Μέχρι τότε ο νους µας θα δηµιουργεί αυτές τις εικόνες, οι οποίες κατά καιρούς θα µας ταράζουν. Δεν θα αντιλαµβανόµαστε κάποια αντικειµενική πραγµατικότητα, αλλά µόνο τη δική µας υποκειµενική 7

8 πραγµατικότητα που προβάλλεται πάνω στα όντα, τα αντικείµενα, τις καταστάσεις και τα γεγονότα. ACIM - Μάθηµα 16 Δεν έχω ουδέτερες σκέψεις. ΡΕΝ - Μάθηµα 16 O νους µου δεν έχει ουδέτερες σκέψεις. Αυτή είναι µία από τις πιο σηµαντικές αλήθειες που εκφράζονται στο ACIM. Κάθε σκέψη βασίζεται πάνω σε µία από τις δύο υποθέσεις. Η πρώτη είναι ότι είµαστε θνητά σώµατα διαχωρισµένα από τους άλλους και τον Θεό και ότι είµαστε αδύναµοι, θνητοί, φθαρτοί, ότι κινδυνεύουµε και ότι ζούµε σε επικίνδυνο κόσµο, όπου πρέπει να προστατεύουµε τον εαυτό µας ακόµη και µε ανήθικους, αν είναι απαραίτητο, τρόπους. Αυτή η αντίληψη συµπεριλαµβάνει ότι είµαστε ένοχοι, ανάξιοι, ότι ο Θεός δεν µας αγαπά και ότι είµαστε διαχωρισµένοι από τη Θεία Χάρη και, εποµένως, ευάλωτοι σε όλων των ειδών τις ασθένειες και τα δεινά, που ίσως ακόµη και να µας αξίζουν. Το δεύτερο σύστηµα πεποιθήσεων είναι ότι είµαστε αθώοι, αξιαγάπητοι, αθάνατοι, παιδιά του Θεού και αξίζουµε όλη την αφθονία, τα θαύµατα και τα καλά. Σ αυτό το δεύτερο σύστηµα πεποιθήσεων, νιώθουµε, επίσης, δυνατοί και ικανοί να πραγµατοποιήσουµε µέσα σ αυτόν το φυσικό κόσµο ό,τι χρειαζόµαστε, συχνά µε θαυµαστούς τρόπους. Είµαστε καλοί και αγνοί και ένα µε το Θεό και όλα τα άλλα όντα. Όλοι οι άλλοι, συµπεριλαµβάνοντας ανθρώπους, ζώα, φυτά, έντοµα και τη φύση, είναι προεκτάσεις της δικής µας ύπαρξης και είµαστε απόλυτα ασφαλείς µαζί τους. Όταν λειτουργούµε µε το πρώτο σύστηµα πεποιθήσεων, βιώνουµε φόβο, πόνο, ενοχή, θυµό και σύγχυση. Όταν έχουµε πίστη στο δεύτερο, είµαστε ανοιχτοί, χαλαρωµένοι, ρέουµε µε εµπιστοσύνη, αγάπη, ασφάλεια και ειρήνη. Κάθε µικρή σκέψη εµπίπτει στη µία κατηγορία ή στην άλλη. Κάθε σκέψη, που βασίζεται στην ιδέα ότι είµαστε διαχωρισµένοι από τους άλλους και τον κόσµο γύρω µας, ανήκει στη σωµατοκεντρική αντίληψη. Κάθε σκέψη για το παρελθόν και το µέλλον είναι το ίδιο. Κάθε σκέψη προσωπικής σύγκρισης, κρίσης, αξιολόγησης, κτήσης, ανταγωνισµού ή επιτυχίας ανήκει στη σωµατοκεντρική αντίληψη. Εποµένως, δεν υπάρχουν ουδέτερες σκέψεις. Κάθε σκέψη είναι µία «ψήφος» για µια συγκεκριµένη πραγµατικότητα και µας ευθυγραµµίζει µε αυτή την πραγµατικότητα. ACIM - Μάθηµα 17 Δεν βλέπω ουδέτερα πράγµατα. ΡΕΝ - Μάθηµα 17 O νους µου δεν βλέπει ουδέτερα πράγµατα. Εφόσον δεν έχουµε ουδέτερες σκέψεις, δεν µπορούµε να αντιληφθούµε τίποτα ουδέτερα. Τοποθετούµε το καθετί που βλέπουµε σε νοητικές κατηγορίες, κάνοντας κρίσεις απόλυτα υποκειµενικής αξίας, βασισµένες στις ανάγκες, τις προσκολλήσεις, τους φόβους και τις προκαταλήψεις µας. Μας αρέσουν κάποια πρόσωπα και πράγµατα και έχουµε αποστροφή (δυνατή ή αδύναµη) για άλλα. Βασιζόµαστε στην εκάστοτε αντίληψή µας. Εποµένως, η σηµασία που δίνεται στο µάθηµα είναι να µην κρίνουµε ούτε και θετικά. Αν θέλουµε να δούµε την αλήθεια, χρειάζεται να επιτρέψουµε στο καθετί να γίνει ουδέτερο χωρίς αρνητική (ούτε και θετική) φόρτιση. Τελικά θα αντιληφθούµε όλα τα πρόσωπα και πράγµατα εκείνα που τώρα µας αρέσουν ή δεν µας αρέσουν σαν εκφράσεις του ενός θεϊκού φωτός-ενέργειαςσυνειδητότητας-θεού. Δεν µπορούµε να τα δούµε έτσι όσο κάνουµε αξιολογήσεις και µας αρέσουν και αγαπάµε κάποια πρόσωπα και πράγµατα, ενώ νιώθουµε αποστροφή ή φοβόµαστε άλλα. ACIM - Μάθηµα 18 & 19 Δεν βιώνω µόνο εγώ τα αποτελέσµατα της όρασής µου. Δεν βιώνω µόνο εγώ τα αποτελέσµατα των σκέψεών µου. ΡΕΝ - Μάθηµα 18 & 19 Και οι άλλοι βιώνουν τα αποτελέσµατα της όρασής µου. Και οι άλλοι βιώνουν τα αποτελέσµατα των σκέψεών µου. Αυτές είναι βασικά οι ίδιες σκέψεις και συνεχίζω να προτιµώ το θετικό τρόπο έκφρασης της ίδιας σκέψης. Είµαστε όλοι συνδεδεµένοι υποσυνείδητα µέσω του συλλογικού ασυνείδητου και, εποµένως, οτιδήποτε σκεφτόµαστε ή αισθανόµαστε κατατίθεται απευθείας στο κοινό υποσυνείδητο πεδίο σκέψεων, γνώσης, υποδειγµάτων, συναισθηµάτων και συµπεριφορών. Η κάθε σκέψη µας, το κάθε συναίσθηµα και επιλογή µας επηρεάζει κάθε άλλο ον, αλλά ακόµη περισσότερο εκείνους που συνδέονται συναισθηµατικά µαζί µας περιλαµβανοµένων της οικογένειάς µας, των φίλων, των συνεργατών, των κατοικίδιων ζώων και των υπολογιστών µας και όλων των ατόµων που µας περιβάλλουν. Είµαστε, επίσης, συνδεδεµένοι µε ένα κοινό Μορφογενετικό πεδίο και ένα συµπαντικό αιτιατό σώµα, όπου µοιραζόµαστε όλη τη γνώση, τους φόβους, τα συναισθήµατα, τις πεποιθήσεις και τις τάσεις µας. Όταν αντιδρούµε µε αποξένωση, ανταγωνισµό, φόβο, ενοχή και θυµό, αυτές οι ποιότητες επηρεάζουν όλους τους άλλους, αυξάνοντας την πιθανότητα να αντιδράσουν κι εκείνοι µε τον ίδιο τρόπο. Κάθε φορά που επιλέγουµε την αλήθεια, το νοιάξιµο, την ειλικρίνεια, τη συγχώρεση, την αγάπη και την ειρήνη, κάνουµε αυτές τις ποιότητες περισσότερο διαθέσιµες σε όλα τα όντα. Οι σκέψεις και τα συναισθήµατά µας προσλαµβάνονται από τους άλλους, ανεξάρτητα από το αν τα µοιραζόµαστε µαζί τους ή όχι. Καθετί που σκεφτόµαστε και αισθανόµαστε είναι υποσυνείδητα γνωστό σε όλους τους άλλους και επηρεάζονται από αυτό. Επιπρόσθετα, µέσα από το νόµο της συµπαθητικής δόνησης και το νόµο της έλξης, διαπιστώνουµε ότι ο κόσµος αντανακλά πίσω σε µας τη δική µας εσωτερική κατάσταση, είτε την εκφράζουµε είτε όχι. 8

9 Όλοι οι άλλοι βιώνουν τα αποτελέσµατα των σκέψεών µας. Αυτή είναι η βασική αρχή πίσω από τον τρόπο ζωής του Χο οπονοπόνο, όπου ζητάµε συγγνώµη από οποιονδήποτε φαίνεται να αντανακλά πίσω σε µας κάποιες όψεις του νου µας που χρειάζονται διόρθωση. ACIM - Μάθηµα 20 & 21 Είµαι αποφασισµένος να δω. Είµαι αποφασισµένος να δω τα πράγµατα διαφορετικά. ΡΕΝ - Μάθηµα 20 & 21 Είµαι αποφασισµένος να δω. Είµαι αποφασισµένος να δω τα πράγµατα διαφορετικά. Είναι ουσιαστικό να αποφασίσουµε ότι θέλουµε να δούµε διαφορετικά ότι θέλουµε να δούµε την αλήθεια. Μέχρι τώρα, εστιαζόµασταν στη συνειδητοποίηση ότι δεν βλέπουµε την αλήθεια. Τώρα εισάγουµε την ιδέα ότι µπορούµε να δούµε την αλήθεια και η πρώτη προϋπόθεση είναι να επιθυµούµε να δούµε όλους και όλα όπως είναι πραγµατικά. Μας έχει ειπωθεί ότι αυτός ο κόσµος της αδικίας δεν µπορεί να είναι η αλήθεια που δηµιουργήθηκε από έναν Θεό αγάπης. Η Κβαντική Φυσική µάς λέει ότι ο κόσµος είναι ένα πεδίο ενοποιηµένης ενέργειας. Κάποιοι πιστεύουν ότι ο νους µας κάνει αυτή την ενέργεια να µορφοποιείται στην πραγµατικότητα που αντιλαµβανόµαστε. Οι περισσότεροι πνευµατικοί δάσκαλοι και άλλες πνευµατικές πηγές συµφωνούν µε αυτό. Η απόφαση να δούµε διαφορετικά σηµαίνει να αφήσουµε τον τρόπο µε τον οποίο αντιλαµβανόµασταν µέχρι τώρα. Σηµαίνει να αφήσουµε τις προκαταλήψεις, τους προγραµµατισµούς, τις πεποιθήσεις, τις αξιολογήσεις και τις κρίσεις. Σηµαίνει να βλέπουµε όλους µαζί και τον εαυτό µας σαν εκφράσεις της µίας θεϊκής πηγής. Ας επαναλαµβάνουµε αυτή την επιλογή συχνά και ιδιαίτερα όταν βρίσκουµε τον εαυτό µας συναισθηµατικά φορτισµένο για κάποιο θέµα. Πώς θα µπορούσαµε να το αντιληφθούµε διαφορετικά; Μία απάντηση είναι να εστιαστούµε στην αγάπη και την ευγνωµοσύνη και να αισθανθούµε την ενέργεια της αγάπης µας στο κέντρο της καρδιάς (θα βοηθήσει το να φέρουµε στο νου κάποιον που αγαπάµε) και µετά να επιτρέψουµε στον εαυτό µας να βιώσει αγάπη καθώς εστιαζόµαστε πάλι σ αυτό που θέλουµε να αντιληφθούµε διαφορετικά. ACIM - Μάθηµα 22 Αυτό που βλέπω είναι µια µορφή εκδίκησης. ΡΕΝ - Μάθηµα 22 Αυτό που βλέπω είναι µια µορφή εκδίκησης. Όταν ταυτιζόµαστε µε το σώµα και το νου µας και νιώθουµε διαχωρισµένοι και αποξενωµένοι, είναι φυσικό να φοβόµαστε τους άλλους και τις δυνάµεις γύρω µας και να αισθανόµαστε την ανάγκη να προστατευτούµε. Αυτές οι σκέψεις ελέγχου και αυτοπροστασίας µπορούν να ονοµαστούν «σκέψεις επίθεσης», επειδή βασίζονται στην ιδέα ότι η αξία, η ασφάλεια, η ελευθερία και ο έλεγχός µας δέχονται επίθεση από δυνάµεις έξω από µας και ότι χρειάζεται να προστατευτούµε. Εποµένως, φοβόµαστε την επίθεση και, από φόβο, επιτιθέµεθα κι εµείς ίσως νοερά αν όχι λεκτικά ή σωµατικά. Όταν νιώθουµε διαχωρισµένοι, φοβισµένοι, αγχωµένοι, πληγωµένοι, θυµωµένοι, πικραµένοι κλπ., είµαστε υπό την επήρεια σκέψεων επίθεσης και αισθανόµαστε την ανάγκη να κάνουµε κάτι για να προστατευτούµε. Η πιο κοινή και ύπουλη µορφή αυτού είναι η ανάγκη να έχουµε εµείς δίκιο και να βρίσκουµε λάθη στους άλλους. Δυστυχώς, αυτό συµβαίνει σε όλες τις θρησκευτικές και πνευµατικές οµάδες. Όταν ταυτιζόµαστε µε µια συγκεκριµένη οµάδα, νιώθουµε την ανάγκη να «προστατευτούµε» βρίσκοντας λάθη στα άλλα συστήµατα θεώρησης σύµφωνα µε την πεποίθησή µας ότι µπορεί να υπάρχει µόνον ένα σωστό σύστηµα θεώρησης. Αυτό µου θυµίζει ένα αυτοκόλλητο σε προφυλακτήρα αυτοκινήτου µε τη φράση, «Ιησού, σώσε µε από τους οπαδούς Σου». Η ανάγκη µας να έχουµε δίκιο στις κοντινές προσωπικές σχέσεις µας µε το σύντροφο, τα παιδιά και τους γονείς µας, είναι µια διαρκής πηγή πόνου και σύγκρουσης. Οι συγκρουόµενες ανάγκες µας σαν µέλη οικογένειας, σαν πολίτες, κοινωνικές οµάδες, πολιτικές οµάδες και χώρες, είναι συνεχής πηγή σκέψεων σύγκρουσης και επίθεσης. Οι οικονοµικές µας ανάγκες µάς κάνουν να συγκρουόµαστε µε εκείνους που θα ήθελαν να επωφεληθούν µε τρόπους επιζήµιους για τις ανάγκες µας. Οι ανάγκες µας για ασφάλεια, αυτοεπιβεβαίωση, ελευθερία και έλεγχο µάς κάνουν να συγκρουόµαστε µε εκείνους που φανταζόµαστε ότι θέτουν σε κίνδυνο αυτές τις ανάγκες. Μόνον όταν κατανοήσουµε ότι είµαστε ασφαλείς, άξιοι και ελεύθεροι µέσα µας και βιώσουµε απόλυτη πίστη στη θεϊκή αγάπη και τους ευσπλαχνικούς συµπαντικούς νόµους, θα χαλαρώσουµε και θα απελευθερωθούµε από τις σκέψεις επίθεσης. Αυτό σηµαίνει απελευθέρωση από το φόβο επίθεσης και την ανάγκη να επιτεθούµε ή και να αµυνθούµε. ACIM - Μάθηµα 23 Μπορώ να ξεφύγω από αυτόν τον κόσµο εγκαταλείποντας τις σκέψεις επίθεσης. ΡΕΝ - Μάθηµα 23 Μπορώ να ξεφύγω από αυτόν τον κόσµο εγκαταλείποντας τις σκέψεις επίθεσης. Εφόσον αναπτύξουµε απόλυτη εµπιστοσύνη στην αθωότητά µας και συγχωρήσουµε τον εαυτό µας και τους άλλους, θα είµαστε σε θέση να νιώσουµε ασφαλείς και να αφήσουµε τις σκέψεις επίθεσης και κάθε ανάγκη να προστατεύουµε τον εαυτό µας, την αξία µας, την ελευθερία ή τον έλεγχό µας. Θα παραδώσουµε τη ζωή µας στον Θεό και θα επιτρέψουµε στο Θείο να µας καθοδηγεί. Το να αφήσουµε τις σκέψεις επίθεσης σηµαίνει να αφήσουµε το φόβο, την ιδέα ότι οι άλλοι θέλουν να µας βλάψουν, και την ανάγκη να προστατευτούµε. Μπορούµε έχουµε εµπιστοσύνη ότι το θείο και η ζωή θα επιτρέψουν να συµβεί στη ζωή µας µόνον ότι είναι δίκαιο και ωφέλιµο για τη διαδικασία εξέλιξής µας. Μπορούµε να συνειδητοποιήσουµε ότι είµαστε αθώοι και καλοί και 9

10 αξιαγάπητοι από τον Θεό και όλα τα όντα παντού ανεξάρτητα από το τι αισθάνεται ο νους τους. Νιώθοντας αξιαγάπητοι, αθώοι, ευλογηµένοι και άξιοι για όλα τα καλά, θα χαλαρώσουµε και θα αφήσουµε την ιδέα ότι µπορεί να πάθουµε κακό, καθώς και την ανάγκη να προστατευτούµε απ αυτό το κακό. Αυτό ισχύει όχι µόνο για το φόβο επίθεσης από ανθρώπους και ζώα, αλλά επίσης για το φόβο επίθεσης από ουσίες, τοξικά, σκόνη, γύρη, το κρύο, τη ζέστη, τον ήλιο, τον άνεµο, µικρόβια, ασθένεια και γηρατειά. Όταν τα φοβόµαστε και νιώθουµε την ανάγκη να προστατευτούµε απ αυτά, δηµιουργούµε µια πραγµατικότητα βασισµένη σε σκέψεις επίθεσης. Αφήνοντας όλους αυτούς τους φόβους και τους µηχανισµούς άµυνας που δηµιουργούν, µπορούµε να βιώσουµε ειρήνη, αγάπη και ευτυχία. Ο πιο ισχυρός µηχανισµός άµυνας είναι η ανάγκη να προστατεύσουµε το εγώ µας από ταπείνωση, απόρριψη ή γελοιοποίηση. Δίνουµε υπερβολικά πολλή σηµασία στο τι πιστεύουν οι άλλοι. Αυτό είναι µια µορφή σκέψης επίθεσης. Αισθανόµαστε ότι το εγώ µας κινδυνεύει από τους άλλους και ότι χρειάζεται να παρουσιάσουµε έναν «αποδεκτό» εαυτό σ αυτούς τους ανθρώπους. Σ αυτές τις περιπτώσεις, δεν µπορούµε να είµαστε ο εαυτός µας. Συχνά καταφεύγουµε στο κουτσοµπολιό ή στην κριτική των άλλων, λόγω της δικής µας ανασφάλειας. Αυτές είναι όλες µορφές σκέψεων επίθεσης. ACIM - Μάθηµα 24 Δεν αντιλαµβάνοµαι το δικό µου καλύτερο συµφέρον. ΡΕΝ - Μάθηµα 24 Ο προγραµµατισµένος νους µου δεν αντιλαµβάνεται το δικό µου καλύτερο συµφέρον. Είναι φυσικό ο νους µας να µην µπορεί να αντιληφθεί ή να επιθυµήσει ό,τι είναι για το συµφέρον µας ως θεϊκά όντα, επειδή ο νους µας πιστεύει ότι είµαστε αυτό το σώµα και το εγώ, και επιθυµεί οτιδήποτε τα κάνει να νιώθουν άνετα, άξια και ασφαλή. Εποµένως, ο νους µας προτιµά την άνεση αντί για την απελευθέρωση από προσκολλήσεις, την εξωτερική αντί για την εσωτερική επιβεβαίωση, ασφάλεια και ελευθερία. Ο νους µας φοβάται την αλλαγή και την απώλεια. Σαν ψυχές, η αλλαγή και η απώλεια αυτών, στα οποία είµαστε προσκολληµένοι, είναι θαυµάσιες ευκαιρίες για συνειδητοποίηση της αληθινής θεϊκής φύσης µας και της εσώτερης δύναµής µας. Ο νους µας προτιµά τις εξωτερικές απολαύσεις από την εσωτερική ικανοποίηση. Ο νους µας θέλει να είναι συνεχώς απασχοληµένος µε εξωτερικά γεγονότα, ώστε να αποφύγει την εσωτερική µας ευχαρίστηση. Ο νους έχει έλλειψη αξίας και είναι πρόθυµος να παζαρέψει την αλήθεια και την εσωτερική καθοδήγηση για να εξασφαλίσει αποδοχή και «αγάπη» από τους άλλους. Ο νους µας θα µας καθοδηγήσει να δηµιουργήσουµε µια ζωή βασισµένη στο φόβο και σε µια ακατάπαυστη και άσκοπη αναζήτηση για εξωτερικές πηγές ασφάλειας, αξίας, ελευθερίας και ικανοποίησης. Αυτά δεν µπορούν να είναι για το ύψιστο συµφέρον µας ως θεϊκά όντα στη διαδικασία αφύπνισης και εκδήλωσης της θεϊκής µας φύσης στο νοητικό, συναισθηµατικό και φυσικό κόσµο. (Αυτό το θέµα και το επόµενο εξηγούνται µε λεπτοµέρειες στο βιβλίο µου «Οι Ρόλοι που Παίζουµε σαν Ψυχές σε Εξέλιξη») ACIM - Μάθηµα 25 Δεν γνωρίζω το σκοπό του κάθε πράγµατος. ΡΕΝ - Μάθηµα 25 Ο νους µου δεν γνωρίζει τον πραγµατικό σκοπό του κάθε πράγµατος. Ο νους µας είναι προγραµµατισµένος να αντιλαµβάνεται τον καθένα και το καθετί σε σχέση µε τις δικές του ανάγκες οι οποίες είναι αρκετά διαφορετικές και συχνά αντίθετες µε τις πραγµατικές ανάγκες µας ως θεϊκά όνταψυχές. Εποµένως, ο νους µας είναι ανίκανος να αντιληφθεί ότι ο καθένας και το καθετί και το κάθε γεγονός υπάρχουν για την αφύπνισή µας στην αληθινή µας θεϊκή φύση και την επακόλουθη έκφραση αυτής της τελειότητάς µας στο φυσικό βασίλειο. Αυτός είναι ο σκοπός του κάθε «πράγµατος». Ο νους µας είναι υπερβολικά προκατειληµµένος µε τις ανασφάλειές µας για να αντιληφθεί τον πραγµατικό σκοπό αυτού του κόσµου. Χρησιµοποιεί τα πάντα σαν µέσο για να ικανοποιήσει τις ανάγκες του. Αντιλαµβάνεται τους ανθρώπους σαν πηγές εκπλήρωσης των αναγκών του ή σαν απειλές των αναγκών του. Το ίδιο ισχύει για καθετί που τον περιβάλλει. Υπολογίζει, «πώς µπορώ να χρησιµοποιήσω αυτό για να νιώθω πιο ασφαλής, πιο άξιος, πιο ελεύθερος ή για να έχω περισσότερο έλεγχο». Μ αυτό τον τρόπο, κάθε ον και πράγµα γίνεται ένα «όπλο» στον αγώνα του εγώ µας για επιβίωση. Χρειάζεται να απελευθερώσουµε το νου µας από αυτό το θέµα και να τον βοηθήσουµε να χαλαρώσει και να το αφήσει, ώστε να µπορέσουµε να αντιληφθούµε τον αληθινό σκοπό αυτού του κόσµου που δηµιουργούµε. ACIM - Μάθηµα 26 Οι επιθετικές µου σκέψεις επιτίθενται στην ικανότητά µου να είµαι απρόσβλητος. ΡΕΝ - Μάθηµα 26 Οι επιθετικές µου σκέψεις µειώνουν την ικανότητά µου να είµαι απρόσβλητος. Όταν σκεφτόµαστε ότι επιτιθέµεθα ή ότι δεχόµαστε επίθεση, φοβόµαστε και υπονοµεύουµε τη δική µας αίσθηση της αήττητης φύσης µας. Όταν µπορούµε να σκεφτούµε να επιτεθούµε σε κάποιον άλλο, αυτό φυσικά σηµαίνει ότι και εµείς µπορεί να δεχτούµε επίθεση. Επίσης, σηµαίνει ότι θα περιµένουµε την επίθεση του άλλου, εφόσον θέλουµε να του επιτεθούµε. Επίσης, όταν πιστεύουµε ότι µπορεί να µας επιτεθούν, λέµε στον εαυτό µας ότι είµαστε ευάλωτοι και, εποµένως, δεν είµαστε ασφαλείς. Αυτό δηµιουργεί αυτή τη φανταστική πραγµατικότητα. Η ψευδαίσθησή µας γίνεται πραγµατικότητά µας. 10