the daily e-magazine daily

the daily e-magazine daily September 2006

We cover every issue By Asa Butcher Ovi magazine s covers have always been popular among our readers and their joy became sevenfold when we went daily resulting in a new design every day of the week. Okay, we haven t had a brand new cover every day, but twenty out of a month is a good start, plus the original sixteen we had for our monthly issues brings us up to a respectable total. Now we are steadily approaching the landmark number of fifty, we decided it was time to collate the daily covers into one place along with the article for which they were originally promoting. So, for the first time in the history of Ovi, please allow us to present to you our We cover every issue PDF book brimming with covers and the aforementioned accompanying article. This is a new step for the Ovi team, which is why we are celebrating by giving it away free of charge. Yes, free. The only cost to you is time, but that will be forgotten once you see the first covers in full colour and enjoy the team s articles from the first month of daily publication. Ever since our first Three Men and a Deadline cover, which used Thanos little dolls; he claims they are an artistic aid, but I am not so sure, our gregarious Greek has produced some outstanding covers that would be worthy of gallery space if there was a gallery worthy enough. Choosing a favourite from nearly forty covers is a difficult task and would take a great deal of effort, but I came prepared you lucky people. My personal favourites are the hand x-ray for issue two, which established our direction and rattled a few of our critics, and the eyeballs on the kebab skewer, which reminded our readers of the twisted sense of humour contained within our pages and sickened even more of our critics. As for the past month, the 9-11 WHY? cover was stunning and the child soldiers was shocking. Eyeballs, x-rays, cupcakes, clocks, motherboards, t-shirts, students, Earth, babies, cats, hands, microphones, hands, children, pollution, the Pope, Mau, Blair, Amadeus, pirates, sand, Tower Bridge, swings, a moose, the WTC, Olympic rings, a four-leaf clover, a cartoon and even the covers have all appeared on the covers, which makes it one of the stranger lists you ll read today. What Thanos will use on future covers depends on future articles and events, but how that will inspire those creative neurons in his creative cranium remains to be seen. The only way to find out for sure is to return every day failing that, you can come back in a few months and download the Top 100 Covers PDF!

Lost chance in Lappeenranta by Thanos Kalamidas 2006-09-05 www.ovimagazine.com I have mentioned before that the Finnish presidency of the EU, despite what everybody was expecting, is going to be an example of how a small country like Finland can force its opinions and necessities. The timing was strange as well. The Middle East was set alight, once more finding all the traditional European powers speechlessly watching the destruction of Lebanon, primarily France who was once a dominate power in the area a few decades ago. Lebanon was one issue and it seems that even though the Finnish president Mrs. Tarja Halonen will have many chances in the future to remind them how badly and how late they reacted, the UN and the Security Council finally reached a decision and things, if not getting better, are definitely getting calmer, at least for Lebanon. However, there are other issues that kept the meeting of the foreign ministers busy in Lappeenranta in East Finland. This is not a conspiracy theory, but a well known secret that the US administration was more than happy with the Israeli invasion of Lebanon and would be even happier if they had managed to do their work well and give them the excuse for cleaning up Syria and further more Iran. However, the almighty Israeli military power showed signs of weakness and disorientation; it didn t even manage to succeed in its obvious targets. Following the result, the Syrian government, Hezbollah and the Iranian puppet president talked about a victory, sadly forgetting that this was a bitter victory over the dead bodies of dozens of innocent children. Europe has often tried to be a peaceful negotiator between the Iranian dictatorship and the American administration, but even this is reaching its limits. Javier Solana, the EU foreign and security policy chief, has tried hard to find a way to stop the Iranian nuclear plans and satisfy the Americans over the last two-three years, but even that has reached its limits. September 1st was the final day for Iran to accept the EU proposal or what! And that s what the Finnish presidency has to find out, or what! The Finnish foreign minister Erkki Tuomioja left the meeting in Lappeenranta and explained to the waiting reporters from all around the world that the time is not right to force an extreme solution despite the Iranian disregard to the UN proposals and deadlines. He added that the EU president will stress talks with Teheran to find a solution but the question remains: To stress what? Why put a deadline if you are going to stress it and why do it again and again? Europe is in the middle of a blind American president and a crazy Iranian president. Tuomioja finished by saying that crisis always open new opportunities. I doubt if the Lebanese children are looking forward for more crisis and that was very naïve to say. Further more, when this is includes the Middle East it shows ignorance to the problems. Again the main issue for Finland was Russia. The good old love/hate feeling, only this time the conversation was about strategies to develop relations with Russia. Once more the Finnish presidency excused a reputation that much despises the Finlandization relationship with Russia. Following the tradition, Finland is worried about the cooperation agreement that ends in 2007 and Tuomioja emphasized that this agreement will be useful for the countries bordering Russia and for the rest of Europe. So that was it. The most important meeting for the EU in the first two months of Finland s presidency was to sweet-talk Finland s worries for the big bear neighbor! As I said at the beginning of this article, the Finnish presidency of the EU will try to force its opinions and necessities, but it will be a great pity if this chance is wasted on petty games with Russia and Finland s fear of its neighbor.

A new Arab society by Ergo te Lina 2006-09-06 www.ovimagazine.com يلع) Ali Ahmad Said Asbar,1930 born,(ربسا ديعس دمحا is a Syrian-born poet and essayist who has made his career largely in Lebanon and France. He has written more than twenty books in his native Arabic. Said was considered to be a candidate for the 2005 Nobel Prize in Literature, but the award went to British playwright Harold Pinter. The following are excerpts from an interview with him aired on Dubai TV on March 11, 2006. Adonis: Words are treated today as a crime. Throughout history, there has never been anything similar to what s happening today in our Arab society - when you say a word, it is like committing a crime. Interviewer: True. Adonis: Words and opinions are treated as a crime. This is inconceivable. Interviewer: True. You can be arrested for writing an article. Adonis: That s one example. In the Koran itself, it says that Allah listened to his first enemy, Satan, and Satan refused to obey him. I believe that Allah was capable of wiping out Satan, yet He listened to Satan s refusal to obey Him. At the very least, we demand that Muslims today listen to people with different opinions. Interviewer: How do you view the plan for democracy, the Greater Middle East plan? Adonis: First of all, I oppose any external intervention in Arab affairs. If the Arabs are so inept that they cannot be democratic by themselves, they can never be democratic through the intervention of others. If we want to be democratic, we must be so by ourselves. But the preconditions for democracy do not exist in Arab society, and cannot exist unless religion is re-examined in a new and accurate way, and unless religion becomes a personal and spiritual experience, which must be respected. On the other hand, all issues pertaining to civil and human affairs must be left up to the law and to the people themselves. Interviewer: Mr. Adonis, how do you view the democracy in Palestine, which brought Hamas to power? Adonis: I support it, but I oppose the establishment of any state on the basis of religion, even if it s done by Hamas. Interviewer: Even if it liberates Palestine? Adonis: Yes, because in such a case, it would be my duty to fight this religious state. Interviewer: What are the reasons for growing glorification of dictatorships - sometimes in the name of pan-arabism, and other times in the name of rejecting foreigners? The glorification comes even from the elites, as can be seen, for example, in the Saddam Hussein trial, and in all the people who support him. Adonis: This phenomenon is very dangerous, and I believe it has to do with the concept of oneness, which is reflected - in practical or political terms - in the concept of the hero, the saviour, or the leader. This concept offers an inner sense of security to people who are afraid continues >>>>

of freedom. Some human beings are afraid of freedom. Interviewer: Because it is synonymous with anarchy? Adonis: No, because being free is a great burden. It is by no means easy. Interviewer: You ve got to have a boss... Adonis: When you are free, you have to face reality, the world in its entirety. You have to deal with the world s problems, with everything... Interviewer: With all the issues... Adonis: On the other hand, if we are slaves, we can be content and not have to deal with anything. Just as Allah solves all our problems, the dictator will solve all our problems. I don t understand what is happening in Arab society today. I don t know how to interpret this situation, except by making the following hypothesis: When I look at the Arab world, with all its resources, the capacities of Arabs individuals, especially abroad - you will find among them great philosophers, scientists, engineers, and doctors. In other words, the Arab individual is no less smart, no less a genius, than anyone else in the world. He can excel - but only outside his society. I have nothing against the individuals - only against the institutions and the regimes. If I look at the Arabs, with all their resources and great capacities, and I compare what they have achieved over the past century with what others have achieved in that period, I would have to say that we Arabs are in a phase of extinction, in the sense that we have no creative presence in the world. Interviewer: Are we on the brink of extinction, or we are already extinct? Adonis: We have become extinct. We have the quantity. We have the masses of people, but a people becomes extinct when it no longer has a creative capacity, and the capacity to change its world. The great Sumerians became extinct, the great Greeks became extinct, and the Pharaohs became extinct. The clearest sign of this extinction is when we intellectuals continue to think in the context of this extinction. Interviewer: That is very dangerous. Adonis: That is our real intellectual crisis. We are facing a new world with ideas that no longer exist, and in a context that is obsolete. We must sever ourselves completely from that context, on all levels, and think of a new Arab identity, a new culture, and a new Arab society. Imagine that Arab societies had no Western influence. What would be left? The Muslims must... Interviewer: What would be left? Adonis: Nothing. Nothing would be left except for the mosque, the church, and the commerce, of course. The Muslims today - forgive me for saying this - with their accepted interpretation [of the religious text] are the first to destroy Islam, whereas those who criticize the Muslims - the non-believers, the infidels, as they call them - are the ones who perceive in Islam the vitality that could adapt it to life. These infidels serve Islam better than the believers He made further comments in an article, Beyond the East/West: Towards a Culture of the Future, which can be found in its entirety at www.library. cornell.edu. I admit that when I hear the word frontiers, I feel that it is immediately transformed into chains ringing within me. When I envision it in its martial image, the image of barbed wires, and see how these wires extend in the selves and minds the way they extend on the ground, I am stricken with terror from all directions... Victor Hugo once said: Every self comprises a complete model of all the selves. Man is a totality before he is a part. How then do we affirm this totality? This is the question that should inform every cultural policy if it is to rise to a universal and a human level. It is the cultural policy that declares, after human rights, the rights of nature as well as the rights of universalism.

Back in USSR by Thanos Kalamidas 2006-09-08 I was reading in the news that the US government demands more data on the passports for European travelers to the USA and I just remembered the good old USSR! They demanded more, actually, and because they were not happy with the information they were getting they were doing their own research - If you asked them, they used to call everybody a terrorist as well. The issue here is not just if I am a terrorist or not, the issue is why they make me feel like a terrorist, how much information do they mean by further information and why do they think if I was a terrorist I would have this information on public view. Let s take things one by one. I am no terrorist, according to my principals, but I am a terrorist for every follower of the apartheid and to my astonishment most of them live in the USA. I m not a Muslim, which automatically qualifies somebody as a suspect, but I don t consider myself a Christian either, which is suspicious to one of the new-christians that control the American administration and, in extent, the American services. I m European all right, but I m not one of these blonde Swedes with the ice blue eyes since Europe also includes Italy, Portugal and Greece with their darker colors and black eyes. I fail the prototype of Arnold Schwarzenegger if that was their idea of a non-terrorist. I believe in democracy where people have the right to judge the decisions of their administration, I believe that the war in Iraq was a huge mistake, I believe in the autonomy of the countries and no country has the right to promote to another country democracy with violence. I m against the USA or any other country playing the role of international policeman because this is the job of the UN and, in the end, they are doing it only to support their petty business plans. I m against every kind of racism and prejudice, and I believe that by asking for all this extra information the American administration is guilty of prejudice. But are these the things that will judge me and will be in my passport s microchip that the USA is demanding, because if it is then, Houston, we have a serious problem with human rights! Here we are, I have no idea if I am a terrorist or not because nobody tells me how you identify this identity and what less or more information means. Going further, is the American administration interested in my financial situation, and if it is, why? The US likes to be famous for its free commercial system that goes so far to fund the government and since the budget is so high how do I know that the private sector will not fund it with the exchange of my private information. How can they use it? Let your imagination run free! If that is true then the USA is not interested in terrorists, but only in controlling who comes and goes with pure financial criteria. www.ovimagazine.com continues >>>>

This is amazing when it comes from a country with 37 million living in poverty and homeless, that the very same administration doesn t know how to protect or help, die on the streets. Finally, but not least, all the latest terrorist attacks in the UK and Spain proved that the terrorists are not Arabs with long dresses and long beards coming with dynamite strapped to their chest, but ordinary every day people who live next door, have the local citizenship with the right to elect and be elected. Actually, they were not different to anybody else and despite all the myths nobody has ever noticed anything unusual about them. Afterwards they found out too many things that they had noticed, but that s partly thanks to the 10 minutes of fame courtesy of the media; until then they were just neighborhood boys. If they are terrorists, they are not like these B-movies where they had cool training in the desert and then started flying planes over Washington. They probably fulfill all the stereotypes of the welcome tourist or businessman. myth? Who told them that I want this trash here? What nationality was the guy with the bomb in Oklahoma? An Arab? He was an ordinary American citizen! Was he alone? The FBI believes not, so how do I know that his accomplices are not in Europe by now? To go further, according to my principals all these religious preachers that often visit Europe preaching the right way of life adding more money to their bank accounts and funding the Republican Party and this administration are equally dangerous with all the fundamentalist Muslim ayatollahs! They come here and demand to meet state officials and when they are not welcome they scream prejudice, if that could be possible. The US administration obviously underestimates the power of tourism as well. For how long will people accept this humiliation? I have had enough and I feel that this administration has insulted me too often and shows no sign of relenting. So now, please tell me what s the difference with the old USSR? Why do all the terrorists come from Europe? Doesn t the same apply in the USA? Or is everybody there an angel? Are all the stories in the media about white trash terrorism a

Hating Bin Laden by Thanos Kalamidas 2006-09-11 the e-magazine 11th of September 2006 Over the past days and for a few more to come there are going to be a lot of articles commemorating the events of September 11th, 2001. The international answer to Bin Laden s attacks was an invasion of Afghanistan and the global result of those events is that nothing has ever been the same since that day five years ago. That day nearly 4,000 innocent people died while the rest of us held our breath watching live on television. The terror had come to everybody s house across Europe and America. Nobody could hit the almighty America and still it had just happened. The king was naked! Security, the word that accompanies our mighty western civilization, collapsed with the Twin Towers, nobody is secure anymore. Still, I m not going to talk about security because it saddens me that after a century of fighting to secure an individual s freedom and independence of thought we are in danger of losing it. I m not going to talk about the chance Bin Laden and his followers gave to the most conservative parts of society to rise up and become a state; that s something all the magazines and newspapers will talk about anyway. What bothers me is that he made me hate him and that s the worst thing he could do! Usually we despise anybody who tries to force his will; we despise Hitler even though he s been dead for nearly sixty years. We despise Stalin and Amin Dada. But Bin Laden made the difference by giving me a face to hate! I hate him because the man made me hate somebody! I hate him because of what he made me. All my life I ve been the person to be open to other s opinions and beliefs. For me, some words of Themistocles have been a personal philosophy: You may hit me, but listen to me first. Respect other s opinion, even though you don t agree and Bin Laden came and whipped everything away. He told me that I know what s right and I m forcing it to you by killing people. What happened in Lebanon a few weeks ago was not the first dramatic event in the Middle East. On the contrary, it was a link in a chain of events that began half a century ago. The pictures of dead children were breathtaking and every time you heard on the news that another kid was dead you were felt as though it was your own. The big difference this time was September 11th. Israel keeps striking defenseless Palestinians in the most unreasonable way over the last forty years and every single time the rest of the world was rising from the events. For forty years Israel has all the excuses for these strikes and the world is dismissing them. This time Israel s excuses seemed so poor that even they could not believe them, but this time the whole world was numb. The ghost of Bin Laden had changed everything. And had changed me as well. My constant reaction, till now, was to get ancontinues >>>>

gry; how can they let that happen? That would be my reaction when thinking of a UN that does nothing, an EU that is just watching as kids are getting killed and I would blame the President of the USA first. However, this time I understood why France was not in such a hurry to get involved. I wanted them to get involved and I was really glad when they did finally decide to move but I could understand what they were scared of. Five years after 9-11, there is still fighting in Afghanistan. The Taliban are returning stronger than ever, Iran s dictatorship is still there threatening us a nuclear plan and arrogant ignorance that only dictatorships have, and Iraq is in the middle of a civil war whether the Americans like it or not. Bin Laden is here using the system that created him against them. Bin Laden the former CIA operative in Afghanistan, the fighter against the evil Russian bear is here fighting with the same weapons and practicing the same methods they taught him to fight the Russians. For the next few days we are all going to see the pictures and the videos of the burning towers. We are going to see families crying asking why and, probably somewhere in his cave, Bin Laden will be thinking that he took revenge for all the dead Palestinian kids. He missed the point, for generations Palestinian mothers will hate him because he made people like me hate him and understand when France becomes numb instead of running to help.

Tarja Halonen and the ASEM by Thanos Kalamidas 2006-09-13 www.ovimagazine.com The Finnish president Tarja Halonen made me proud to be living in Finland with her remarks on human rights issues during her opening speech for the Europe Asian summit ASEM in Helsinki, Finland. I have to admit that I was expecting her to make these remarks about the human rights, especially after similar humanitarian remarks she made concerning the catastrophe in Lebanon. Ovi magazine has discussed the case of Aung San Suu Ky in many ways and we have joined with others in demanding her freedom and the restoration of democracy in her poor country, so hearing Mrs Halonen reminding everybody in the summit made us more than happy. Sadly, the Finnish president s words for human rights were in vain after the Chinese announced more restrictions on the foreign journalists visiting the country to curb the reports of its appalling human rights. It is a paradox for the host of the next Olympics, a symbol of democracy, equality and protection of human rights, to impose strict restrictions on all media outlets operating within its borders how can it happen? So, is the financial relationship enough to connect two continents with so many differences? There stands the hypocrisy of our times. One country restricts the human rights and another is ruled in the name of democracy by a general who came to power via a coup. The whole summit was mostly an investigation, or perhaps a test of the limits, between the two sides and the only positive result from this meeting was the agreement on environmental issues and especially the support and commitment of the summit to the Kyoto protocol. However, even that was only for reasons of diversion since the country that causes over 40% of the problem refuses to sign. Meanwhile, Finland proved that it can be a good host and the EU introduced two new candidate members into the big family, Bulgaria and Romania, while the Asian side ASEAN, added India, Pakistan and Mongolia to their side. Otherwise, there were no commitments. So why did they meet? The truth is hiding behind the words: The whole summit was mostly a test of limits between the two sides, since there are too many issues between them where Europe is directly involved or through American interests in the area, yet the Asian countries wanted to make sure where Europe stands. North Korea is one. Europe, Asia and America are all involved in this carousel with North Korea and all of them want the problem to vanish. Nobody can predict what will happen with this unpredictable state, so it is probably best to pretend it never existed. Another problem is the increasing presence of the NATO army and, in extent, the US presence in Asia, with the excuse of Afghanistan and the War against Terror. Energy, despite their ecological worries, is another issue. On one side is a burning Middle East and Russia is playing games leaving the Asian countries in deep water, especially countries like Japan without any energy resources. These conversations took place in the shadows of hotels alleys without a worry for the human rights president and without us who can only suspect what s really going on.

the e-magazine Nikos Kazantzakis: The truth of an alleged excommunication by Anna Oistros 2006-09-13 For over fifty years since his death, everybody believed that the Nobel Prize winning Greek author Nikos Kazantzakis had been excommunicated from the Greek Orthodox Church. This was not true. Many Greeks think that it was a decision made without proof and forced upon them by the conservative part of the Greek Orthodox Church, along with the support of the dictatorship. Anna Oistros, an Ovi team member, has compiled text and photographs that conclusively proof that Athinagoras, the Greek Orthodox Patriarch at the time, never signed the ex-communication and he even had Nikos Kazantzakis books upon his private bookcase. The article includes confirmation from the Greek Orthodox Patriarchate that the excommunication of Nikos Kazantzakis was never approved. The text is currently only in Greek, but we will add an English translation soon. Στις συνειδήσεις των πολλών ο Νίκος Καζαντζάκης έμεινε αφορισμένος της Εκκλησίας για το έργο και τις ιδέες του. Η αλήθεια όμως είναι διαφορετική. Όχι πως δεν προσπάθησε το Ιερατείο της εποχής να εξοντώσει την απειλητική σκέψη του Τελευταίου Πειρασμού ή να εξοστρακίσει τον δημιουργό της. Αλλά τύχη αγαθή το θελε στον θρόνο του Οικουμενικού Πατριαρχείου να βρεθεί ένας άνθρωπος που εκτίμησε το έργο του Καζαντζάκη, ο Αθηναγόρας. Την αλήθεια για την υπόθεση του αφορισμού την ήξεραν λίγοι (ανώτατοι κληρικοί κυρίως) την μέρα της κηδείας του Καζαντζάκη. Και κείνοι την φύλαξαν και την έκρυψαν ευλαβικά. Ο καθένας για τους δικούς του λόγους. Χρόνια μετά μία δημοσιογραφική έρευνα προσπάθησε να την φέρει στο φως αλλά πάλι η ιστορική συγκυρία εμπόδισε το εγχείρημα. Τελικά η αλήθεια έλαμψε το 2003 (!) μόλις, μαζί με το παρόν επίσημο έγγραφο του Φαναρίου. Εν ολίγοις, ο Καζαντζάκης επίσημα δεν αφορίστηκε ποτέ. Κι αυτό γιατί το τυπικό της διαδικασίας του αφορισμού απαιτούσε μετά την λήψη της απόφασης από την Ιερά Σύνοδο να υπάρξει και υπογραφή του Οικουμενικού πατριάρχη. Και ο Αθηναγόρας σαν είδε το αίτημα οργίστηκε. Το καταχώνιασε στο συρτάρι του και δεν το υπέγραψε ποτέ. Παρά το γεγονός ότι την ίδια εποχή ο Πάπας με το γνωστό του αλάθητο δεν φέρθηκε ανάλογα. Ο Τελευταίος Πειρασμός μπήκε στο Index Librorum Prohibitorum του Βατικανού. Η αρχή των εκκλησιαστικών διώξεων για τον Καζαντζάκη Η εκκλησιαστική μάνητα σε βάρος του Καζαντζάκη ξέσπασε επισήμως το 1928, όταν ήρθε στη χώρα ο Πανάι Ισράτι για να μιλήσει μαζί με τον Γληνό και τον Καζαντζάκη για την Ε.Σ.Σ.Δ. Την ίδια περίοδο ο Γληνός είχε αναλάβει προσπάθεια εκπαιδευτικής μεταρρύθμισης στο Μαράσλειο. Έλεγε συχνά ότι η εκπαιδευτική μεταρρύθμιση απαιτεί μεταρρυθμίσεις στην πολιτική και την continues >>>>

θρησκειολογική προσέγγιση. Ο Βάρναλης περιγράφει τα γεγονότα της εποχής γράφοντας:«το σύνθημα της επίθεσης ενάντια στην Ακαδημία και στο Μαράσλειο το έδωσε η «Εστία» η οποία μ ένα κύριο άρθρο άρχισε τις κατάρες και τους αφορισμούς. Τίτλος: Κοινωνικό σκάνδαλο! Μέσα σε δυο ανώτατα εκπαιδευτικά ιδρύματα (Παιδαγωγική Ακαδημία και Μαράσλειο) γίνεται αντεθνική εργασία! Εκεί «υπονομεύονται» τα τιμιότατα της φυλής! Εκεί ονομάζονται σάπια τα ιδανικά της πατρίδας, κουρελόπανο η σημαία μας! Εκεί βρίζεται η... Παναγία!. Τα ανέκδοτα της εποχής είναι χαρακτηριστικά. Τα υποδαυλίζουν οι βολεμένοι κάθε εξουσίας. Και της εκκλησιαστικής περιλαμβανομένης. Το πιο γνωστό είναι εκείνο με τον παππού και την εγγονή του, η οποία ξαφνικά αποφασίζει να... ουρήσει δημοσίως. Ο παππούς την ρωτά εμβρόντητος που τα έμαθε αυτά τα.. κόλπα. και η μικρή απαντά: Στο Μαράσλειο! Ετσι μας διδάξανε οι καθηγητές μας. Να είμαστε «υπεράνω των προλήψεων». Ο Καζαντζάκης -νομίζω- ήταν, αρχικά τουλάχιστον, κάτι σαν τις σημερινές «παράπλευρες απώλειες» των πολέμων. Τουλάχιστον έτσι ξεκίνησε. Μετείχε στην συγκεκριμένη εκδήλωση όπου παρενέβη η Ασφάλεια, η οποία απέλασε αμέσως τον Ιστράτι, δίκασε τον Γληνό και τον Καζαντζάκη τον παρέδωσε στο... Ιερατείο της εποχής. Η Εκκλησία εν συνεχεία απλώς έκανε αυτό που κάνει ανά τους αιώνες (συχνά με άχαρο τρόπο): περιφρούρησε το μαντρί. Κι ο Καζαντζάκης ήταν ένα μαύρο πρόβατο που βάλθηκε να σκέφτεται και είχε και το θράσος να γράφει σκέψεις που ξένιζαν. Τα κείμενά του δεν ευλογούσαν κεριά και καντηλέρια, παραμυθάκια και μύθους, ναούς και ράσα. Άρα συνειρμικά ήταν επικίνδυνος. Άσε που στα μάτια πολλών οι ιδέες του φάνταζαν αριστερών φρονημάτων. Η κρίση κορυφώθηκε με τα έργα «Ο Χριστός ξανασταυρώνεται», «Ο Φτωχούλης του Θεού» και κυρίως με τον «Τελευταίο Πειρασμό». Ο Καζαντζάκης βρέθηκε στο στόχαστρο λυσσαλέων επιθέσεων που εκπορεύονταν από κάποιους Ιεράρχες (κρατούντες της τότε Συνόδου όμως) και από μερίδα του Αθηναϊκού Τύπου. Στον αντίποδα στεκόταν πλάι του μία άλλοτε φοβισμένη κι άλλοτε επαναστατημένη ελίτ του πνεύματος και της διανόησης που είτε ψέλλιζε και δεν ακουγόταν είτε κραύγαζε και δυσκολευόταν να την ακολουθήσει η κοινωνία της εποχής. Ήδη έχει διωχθεί δύο φορές: Η πρώτη με τον Γληνό που αθωώνονται αμφότεροι και η δεύτερη το 1930 για την «Ασκητική» του. Η δεύτερη αυτή δίκη όμως δεν έγινε ποτέ. Πάντως, στα μέσα του 1954 μία νέα αφορμή βρίσκεται από πλευράς εκκλησίας. Ο Μητροπολίτης Χίου υποβάλλει έκθεση στην Ιερά Σύνοδο για το βιβλίο «Καπετάν Μιχάλης» το οποίο θεωρεί αντεθνικόν και υβριστικόν για την Εκκλησία και ζητά να αφορισθεί ο Καζαντζάκης. Ο Καπετάν Μιχάλης.. στην Ιερά Εξέταση Πολλοί νομίζουν ακόμη ότι η αφορμή ήταν ο Τελευταίος Πειρασμός. Αλλά όχι. Το Χριστεπώνυμον εκκλησίασμα έθιξε ο καπετάν Μιχάλης. Η επιστολή μάλιστα προς το Ιερατείο ανέφερε ότι το βιβλίο αυτό εξευτελίζει τον αγώνα των Κρητών (!!) γιατί περιγράφει τον καπετάν Μιχάλη ως μέθυσο και τον Πολυξίγκη ως ερωτύλο. Και προσβάλει και την εκκλησία γιατί στο κεφάλαιο με την κατήχηση της Εμινέ εκείνη λέει ότι ο Θεός είναι γέρος κοτσωνάτος και ο Χριστός ο γλυκός, ντεληκανής γιός του. Η Εμινέ βέβαια με έναν χαριτωμένα αφελή τρόπο μεταφέρει τις περισσότερες απορίες του κοινού νου για την ευρέως γνωστή ιστορία του Χριστού. Και αυτό σαφώς ήταν ενοχλητικό. Η Ιερά Σύνοδος πείθεται εύκολα και ο αφορισμός ετοιμάζεται. Το αίτημα μεταφέρεται στο Οικουμενικό Πατριαρχείο. Μέχρι πριν από τρία χρόνια εικάζαμε όλοι ότι ο αφορισμός του Καζαντζάκη ήταν μία ακόμη μελανή σελίδα στην ιστορία της εκκλησίας. Κι όμως. Ο αφορισμός δεν ίσχυσε ποτέ. Γιατί όσο υπήρχαν πάντα σκοταδιστές στα εκκλησιαστικά πράγματα άλλο τόσο (και συχνά περισσότερο) υπήρχαν και φωτισμένα μυαλά, ανοιχτά και έντιμα. Η Χανιώτισσα δημοσιογράφος Ελένη Κατσουλάκη σε μία έρευνά της το 1972 πληροφορήθηκε την αλήθεια. Και την έγραψε. Αλλά ουδείς ενδιαφέρθηκε να την δημοσιεύσει. Για να ακριβολογώ όλοι έδειξαν προθυμία για το αντίθετο. Η ίδια το 2003 δημοσίευσε την ιστορία στο περιοδικό του Παντείου. Μία ιστορία που προσπαθούσε να γνωστοποιήσει για 30 σχεδόν χρόνια και δεν την άφηναν. Μη αφορισμός με τη βούλα του Πατριαρχείου Το 1954 άρχισε ένας πρωτόγονος πνευματικός Μακαρθισμός εναντίον του μεγάλου συγγραφέα Νίκου Καζαντζάκη που για μισό αιώνα τίμησε και εξύψωσε την Ελλάδα και χαλύβδωσε την παγκόσμια λογοτεχνία. Ο Πάπας της Ρώμης απαγόρευσε την κυκλοφορία του ΤΕΛΕΥΤΑΙΟΥ ΠΕΙΡΑΣΜΟΥ. Ο Καζαντζάκης έστειλε τηλεγράφημα στο Βατικανό με μια φράση στα Λατινικά του Χριστιανού απολογιστή Τεντουλιάν. Ad tuu,. Domine, tribunal appello: Υποβάλλω την έκκληση μου στην δική σου δικαστική κρίση, Κύριε! Τον ίδιο χρόνο ο Αρχιεπίσκοπος Αμερικής αποδοκιμάζει με αηδία τις βλαστήμιες του μαέστρου της λογοτεχνίας κατά του θεανθρώπου και ζητά να μην επιτραπεί η μετάφραση των βιβλίων του στα Ελληνικά. Οι δημοσιογράφοι της εφημερίδας ΕΣΤΙΑ εκφράζουν την αγανάκτησή τους και την προτίμησή τους στον Μακαρθισμό, παρά τα βρωμόλογα του ανήθικου Καζαντζάκη και αποκαλούν αλήτες τους διάσημους διανοούμενους υποστηρικτές continues >>>>

της ελεύθερης σκέψης. Ο Μητροπολίτης της Χίου κάνει αίτηση στην Ιερά Σύνοδο απαιτώντας τον αφορισμό του άθεου και την ποινική καταδίκη του από το Υπουργείο Δικαιοσύνης. Ο Μητροπολίτης Θεσσαλονίκης Παντελεήμων επίσης καταδικάζει τα βιβλία του βλάσφημου. Η Ιερά Σύνοδος καταράστηκε με μίσος και αφόρισε τον Καζαντζάκη. Μα για να γίνει έγκυρος ο αφορισμός του χρειαζόταν την συγκατάθεση του Πατριαρχείου της Κωνσταντινούπολης. Η Ανωτάτη εξουσία της Ορθόδοξης εκκλησίας έκανε αίτηση στον Πατριάρχη Αθηναγόρα της Κωνσταντινούπολης και ζήτησε να αφορισθεί επίσημα ο γιος του Σατανά. Συνάμα ζήτησε επιμόνως την απαγόρευση των αισχρών έργων του και την ποινική τιμωρία του από τον Άρειο πάγο, το Εφετικό δικαστήριο και τον εισαγγελέα Αθηνών. Ο Καζαντζάκης απαντά ατάραχος στην ανώτατη ιεραρχία: Με καταραστήκατε Άγιοι Ιερείς. Εγώ σας δίνω την ευχή μου. Ελπίζω η συνείδηση σας να ναι καθαρή σαν την δική μου και να σαστε ηθικοί και θρησκευτικοί όπως εγώ. Ένα μοναχικό βραβείο ειρήνης και κανένα (!) νόμπελ Το 1956 απονέμεται στον Καζαντζάκη το διεθνές βραβείο ειρήνης. Ο ραδιοσταθμός της Αγγλίας BBC ζητά από τον ονομαστό συγγραφέα συνέντευξη για το βιβλίο του Αγγλία. Ο Καζαντζάκης αρνείται με πείσμα τη συνέντευξη ως διαμαρτυρία ενάντια στις βιαιότητες των Άγγλων στην Κύπρο. Η τελετή απονομής γίνεται στην Βιέννη από το Παγκόσμιο Συμβούλιο Ειρήνης. «Η τιμή ανήκει στην Κρήτη» θα πει ο Καζαντζάκης αλλά η ελληνική πρεσβεία θα λάμψει δια της απουσίας της όπως και όλοι οι έλληνες επίσημοι. Στο τέλος της χρονιάς ο Φτωχούλης του Θεού κυκλοφορεί ήδη μεταφρασμένος σε πολλές Ευρωπαϊκές γλώσσες. Οι κριτικές του διθυραμβικές. Πολλοί μιλούν για νόμπελ και θα ήταν πιο σίγουροι αν δεν ήξεραν το κλίμα που επικρατούσε στην Ελλάδα για τα έργο του συγγραφέα. Στην εφημερίδα Άφτενπόστεν του Όσλο ένας κριτικός ρίχνει το σύνθημα: Δεν χρειάζεται νόμπελ. Αυτό που νοιώσαμε όλοι εμείς που διαβάσαμε το βιβλίο είναι η ανταμοιβή του. Η αλήθεια είναι πως ο ίδιος ο Καζαντζάκης δεν χρειάζεται τίποτα πια. Παλεύει χρόνια με την λευχαιμία και στις 26 Oκτωβρίου κουρασμένος πια φεύγει για το μεγάλο ταξίδι. Η σωρός του μεταφέρεται στην Αθήνα αρχικά. Αλλά ο κλήρος ξεσηκώνεται και πάλι. Η Ελένη Κατσουλάκη στην έρευνά της γράφει: «Οι εφημερίδες των Αθηνών ανακοίνωσαν αθόρυβα με μικρά γράμματα τον θάνατο του μεγάλου συγγραφέα. Άλλωστε, είχαν πιο ενδιαφέροντα γεγονότα να γιομίσουν τις πρώτες σελίδες τους. Η διάσημη Αμερικανίδα σεξοβόμβα Τζέην Μάνσφιλντ μόλις είχε φτάσει κουνιστή και λυγιστή στην πρωτεύουσα και έδινε με το κιλό προμελετημένες συνεντεύξεις. Η σωρός του Νίκου Καζαντζάκη έφτασε στην Αθηνά στις 4 Νοέμβριου του 1957. Ξεπετάχτηκαν μονομιάς αλαφιασμένοι παπάδες και επίσκοποι της Ελλάδας. Γούρλωσαν τα σβέλτα ματάκια τους, μούγκρισαν τα θεριά μέσα τους και αφήνιασε σαν μουλάρι η στείρα καρδιά τους. Πέθανε ο Αντίχριστος, αναφώνησαν. Ο Αρχιεπίσκοπος των Αθηνών Θεόκλητος άρπαξε την ευκαιρία να πάρει εκδίκηση ενάντια στον αθυρόστομο υβριστή και συκοφάντη. Σήκωσε την ιερά του ράβδο και έδωσε διαταγή να μην επιτραπεί να μπει η σωρός του βλάσφημου νεκρού σε Αθηναϊκό ναό! Η ορθόδοξος σύλλογος ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ έστειλε τηλεγράφημα στον Μητροπολίτη Κρήτης και σε όλη την ιεραρχία να αρνηθούν σφοδρά όλα τα ιερά μυστήρια στον αντίχριστο νεκρό και να μην επιτραπεί η κηδεία του σε κανένα νεκροταφείο της εκκλησιάς. Η σβελτάδα και το τετραπέρατο μυαλό το Αριστοτέλη Ωνάση έσωσε την Ελλάδα από τον εξευτελισμό και την εθνική ταπείνωση. Το ίδιο απόγευμα διέθεσε ένα έκτακτο δρομολόγιο με αεροπλάνο της Ολυμπιακής και μετέφερε την σορό του γίγαντα της λογοτεχνίας στο Ηράκλειο της Κρήτης «Από φλόγες η Κρήτη ζωσμένη» Η κηδεία του Νίκου Καζαντζάκη στο Ηράκλειο έμελλε να είναι η αρχή της σταδιοδρομίας ενός άλλου «γραφιά» που επίσης απουσιάζει πλέον από τα εγκόσμια: του Φρέντυ Γερμανού. Νεαρός ρεπόρτερ τότε στάλθηκε από την εφημερίδα Ελευθερία εσπευσμένα ως ανταποκριτής για να καλύψει τα αναπάντεχα γεγονότα. «Σάστισα, έλεγε χρόνια μετά. Ένα νησί ολόκληρο ακουμπούσε στο φέρετρο του Καζαντζάκη με σεβασμό αλλά και με λιονταρίσια τόλμη. Ένοιωθες συνάμα τον σεβασμό στον νεκρό και την αγανάκτηση της διαδήλωσης. Σε όλη την διαδρομή ως το Μαρτινέγκο είχα την αίσθηση ότι είχε πεθάνει ένας εθνικός ήρωας. Όχι «ήρωας» στα χαρτιά και τα πρωτόκολλα αλλά στις συνειδήσεις των απλών ανθρώπων». Τον νεκρό συνόδευαν οι συγγενείς του, ο Γεώργιος Παπανδρέου, ο Αλέξης Μινωτής, ο Μάνος Κατράκης, ο Χατζηκυριάκος Γκίκας, ο Νορβηγός Νομπελίστας Μάξ Τάου και ο Παντελής Πρεβελάκης Η Ελένη Κατσουλάκη καταγράφει: «Καθώς το αεροπλάνο προσγειώθηκε στο αεροδρόμιο του Ηρακλείου, μια τεράστια ανθρωποθάλασσα υποδέχτηκε τον γιο του Ψηλορείτη. Χιλιάδες Καστρινοί, άνθρωποι της παγκόσμιας τέχνης, του θεάτρου, της πολιτικής και των τοπικών αρχών περίμεναν με θλίψη τον διάσημο νεκρό. Το φέρετρο τοποθετήθηκε στον Μητροπολιτικό ναό του Άγιου Μήνα με την έγκριση του Μητροπολίτη της Κρήτης Ευγένιου που αψήφησε τις απειλές της Ιεραρχίας και έψαλε μια σύντομη επιμνημόσυνο δέηση. Βρακοφόροι Κρητικοί και κοπελιές του Λυκείου με εθνικές ενδυμασίες και μαύρες μαντίλες στάθηκαν δίπλα στο φέρετρο. Εκατοντάδες στέφανα κατατέθηκαν στην τιμή του Κρητικού και το λαϊκό προσκύνημα κράτησε μέχρι αργά τα μεσάνυχτα. Εν τω μεταξύ, το Δημοτικό Συμβούλιο του Ηρακλείου σε έκτακτη συνέλευση του ψήφισε να ταφεί ο μεγάλος νεκρός με δημόσια δαπάνη στον Ενετικό προμαχώνα του Μαρτινέγκο. Σκάφτηκε βιαστικά μια χωματένια λακκούβα στη κορυφή του τείχους - ένας στιγματισμένος ανευλόγητος τάφος αντιφατικός με όλα τα ιερά ήθη και τους κανόνες της Ορδοδοξίας. 5 Νοεμβρίου 1957. Ο Μητροπολιτικός continues >>>>

ναός του Άγιου Μήνα στις 11 το πρωί ήταν ασφυκτικά γιομάτος. Κάθε δρόμος και σοκάκι του Κάστρου είχε σκεπαστεί από μια τεράστια πυκνή ανθρωποθάλασσα που θρηνούσε σιωπηλά και με αξιοπρέπεια τον μεγάλο νεκρό. Στα μπαλκόνια και τα καταστήματα κυμάτιζαν Εθνικές θλιμμένες σημαίες. Έκλεισαν τα σχολειά, άνοιξαν παράθυρα και πόρτες και ξεμύτισαν έξω οι Καστρινοί για να αποχαιρετήσουν τον συμπατριώτη τους την καυτή ανάσα της Κρήτης. Ο Μητροπολίτης Ευγένιος έψαλε την νεκρώσιμη ακολουθία παρουσία του πρωτοσύγκελου αρχιμανδρίτη Φιλόθεου. Ο δήμαρχος του Ηρακλείου, ο συναρχηγός των Φιλελευθέρων Γεώργιος Παπανδρέου, Ο Νορβηγός συγγραφέας Μαξ Τάου, πρυτάνεις του Πανεπιστημίου, ο Υπουργός Παιδείας και Θρησκευμάτων και διάφοροι λογοτεχνικοί σύλλογοι προσφώνησαν και τίμησαν με γενναιοδωρία τον μεγαλύτερο λογοτέχνη του αιώνα μας. Ανάμεσα τους ο λόγιος της Κρήτης Μενέλαος Παρλαμάς. Η Δημοτική μουσική του Κάστρου προηγήθηκε της νεκρικής πομπής παίζοντας τον Κρητικό ύμνο.το φέρετρο συνόδευσαν βρακοφόροι και κοπελιές του Λυκείου Ελληνίδων κρατώντας τα κατατεθέντα στέφανα. Ακολούθησαν η χήρα του νεκρού Ελένη Καζαντζάκη, οι αδελφές του Αναστασία και Μαρία, και Έλληνες επίσημοι. Πήραν σειρά οι φοιτητές της παιδαγωγικής Ακαδημίας και άνθρωποι των γραμμάτων και του θεάτρου, κρατώντας τα βιβλία του Καζαντζάκη και πίσω ακολούθησαν χιλιάδες λαού. Σαν τοποθετήθηκε ο νεκρός μέσα στον πρόχειρο τάφο στην γη που τον γέννησε, η Ελλάδα ολόκληρη έγειρε το κεφάλι και τον μοιρολόγησε. Αυτή την συγκινητική εικόνα ζωγράφισαν οι Ελληνικές εφημερίδες. Η Φιλαρμονική του Δήμου έπαιξε ξανά με δέηση τον ύμνο της Κρήτης : Από φλόγες η Κρήτη ζωσμένη, τα βαριά της τα σίδερα σπα, και σαν πρώτα χτυπιέται χτυπά, και γοργή κατεβαίνει. Ρεζίλι γινήκαμε, έγραφε ο Καντιώτης Μα το άψυχο σώμα του Καζαντζάκη δεν πρόλαβε να αναπαυτεί στην γαλήνη της αιωνιότητας. Την ίδια κιόλας μέρα ο αρχιμανδρίτης Αυγουστίνος Καντιώτης στο Ορθόδοξο περιοδικό της Κοζάνης ΣΠΙΘΑ σφεντόνισε μίζερο φαρμάκι ενάντια στους Έλληνες επίσημους που τόλμησαν να παρασταθούν στην κηδεία του ανήθικου βλάστημου του Χριστού και έγραψε με παράφορη οργή: Ρεζίλια των σκυλιών γίναμε. Η συντέλεια των αιώνων έφτασε! Βόθρος ρέει από τους ακάθαρτους ποταμούς από τις σελίδες του ανήθικου. Σήμερα η Ελλάς κηδεύει με δημόσιον δαπάνη ποιόν (;) τον υβριστή της εκκλησίας μας. Φρίκη, ούτε ο υπόνομος των Αθηνών δεν θα ανέδιδε τέτοια δυσωδία. Έφτασε η Δευτέρα παρουσία! Το θλιβερότερο: ο Μητροπολίτης Ευγένιος παρόλο που ειδοποιήθηκε αυστηρά από την Ιεραρχία άφησε τον βλάστημο να μπει μέσα σε Χριστιανική εκκλησία και παρέστη στην κηδεία του! Εύγε Άγιε της Κρήτης Μητροπολίτη Ευγένιε! Η εκκλησία της Κρήτης έδωσε εξετάσεις σήμερα και μηδενίστηκε στην συνείδηση της Ορθοδοξίας! Ντροπή σας, χυδαιολόγοι της πίστης μας. Να πάτε στην Χάβρες, να πάτε στα τζαμιά αλλά να μην πατήσετε τα πόδια σας σε ιερόν ναό της εκκλησίας μας πρυτάνεις των Πανεπιστημίων, λογοτέχνες και πολιτικοί. Αν ζούσαν σήμερα οι τρεις Ιεράρχες θα σας είχαν αφορίσει όλους σας! Η Ελένη Κατσουλάκη εξομολογείται: Ι972, λίγο μετά το Πάσχα. Το περιοδικό ΤΑΞΙΔΙ των Αθηνών μ έστειλε στην Κρήτη να κάνω ένα ρεπορτάζ για τον τουρισμό. Ο πρώτος μου σταθμός ήταν το Ηράκλειο η γενέτειρα του Καζαντζάκη! Λωλάθηκα, παλάβωσα, έχασα το μυαλό μου. Ο πνευματικός μου έρωτας με τον Καζαντζάκη με παρέσυρε σαν θύελλα στον ανεμοστρόβιλο της πανούργας καρδιάς μου. Τίποτα δεν σταματούσε τον ταύρο μέσα μου που ζητούσε να μονομαχήσει με το κόκκινο πανί της αλήθειας και της δικαίωσης. Μια έρευνα για την κηδεία και τον αφορισμό του Κρητικού συγγραφέα θα ηρεμούσε το σαρκοβόρο σκουλήκι που μ έτρωγε μέσα μου. Κατηφόρισα σκυθρωπά τους δρόμους της πρωτεύουσας και σεργιάνισα άσκοπα τα στενά στα σοκάκια της. Το ιστορικό μουσείο Κρήτης που φιλοξενούσε δυο αίθουσες με προσωπικά αντικείμενα του Καζαντζάκη δεν ήταν πολύ μακριά. Περπάτησα μέχρι εκεί με λαίμαργη λαχτάρα. Ο Ανδρέας Καλοκαιρινός -που δώρισε το κτήριο στο μουσείο Κρήτης- ήταν ένας σπάνιος άνθρωπος. Μορφωμένος, αξιοπρεπής, ευγενικός. Οσφράνθηκε την συμπόνια μου για τον Καζαντζάκη από την πρώτη στιγμή και ένιωσε την έντονη ταραχή που φώλιαζε μέσα μου. Μια μέρα καθώς το φερε η κουβέντα τον ρώτησα για τον αφορισμό του Καζαντζάκη. Ο Ανδρέας σοβαρεύτηκε μεμιάς και κούνησε αρνητικά το κεφάλι. Κάτι πήγε να πει, αλλά κοντοστάθηκε. -Κάτι ξέρετε και δεν θέλετε να μιλήσετε? - Πήγαινε στην Αρχιεπίσκοπο της Κρήτης Ευγένιο να του μιλήσεις, μου απάντησε επιτακτικά. Μην του πεις ότι σε έστειλα εγώ. Είσαι τετραπέρατη Κρητικιά, θα βρεις ένα τρόπο να τον ψαρέψεις. Τότε και μόνο θα μάθεις πράγματα για τον Καζαντζάκη πού ναι θαμμένα χρόνια. Ούτε μια χούφτα άνθρωποι στον κόσμο δεν τα ξέρουν. Αν τον καταφέρεις να σου μιλήσει, θα είσαι η μεγαλύτερη κατάσκοπος του αιώνα! Μετά έλα εδώ και θα σου χω την μεγαλύτερη έκπληξη της ζωής σου το πιο πολύτιμο υλικό για την ερευνά σου για τον Καζαντζάκη! Ένα μυστικό που ούτε μια χούφτα άνθρωποι δεν το ξέρουν Το ίδιο κιόλας απόγευμα βρέθηκα στα σκαλιά της Αρχιεπισκοπής Κρήτης. Έτρεμαν τα χέρια μου και τα πόδια μου λύγισαν. Σίμωσα ένα βυζανιάρικο παπαδάκι, όμορφο ντροπαλό και καλοσυνάτο. Του πα ότι δουλεύω για το περιοδικό ΤΑΞΙΔΙ και θέλω να πάρω συνέντευξη από τον Αρχιεπίσκοπο. Ήξερα ότι δεν θα με δεχτεί αν δεν ήταν κάτι εκκλησιαστικό και ρώτησα τι είναι η μεγαλύτερη αδυναμία του Αρχιεπισκόπου που θα τον αναγκάσει να μου παραχωρήσει μια συνέντευξη. -Το μεγαλύτερο όνειρο του Αρχιεπισκόπου, ψιθύρισε ταραγμένο το παπαδάκι χωρίς να με κοιτάζει είναι να χτίσει μια σχολή Βυζαντινής εικονογραφίας και να την ονομάσει EL GRECO σε τιμή του Κρητικού ζωγράφου Δομήνικου Θεοτοκόπουλου. -Σε παρακαλώ, μπορείς να με βοηθήσεις? Θέλω να γράψω ένα άρθρο για την σχολή και την ευγενή προσπάθεια του Αρχιεπισκόπου. Θα μπορέσεις να μου κλείσεις ραντεβού? Θα σου έχω ευγνωμοσύνη για πάντα! Το καλοσυνάτο, αγνό πρόσωπο του νεανικού κληρικού γύρισε πίσω σε δέκα λεπτά, κατακόκκινο, με τα μάτια χαμηλωμένα. -Αύριο στις 11 το πρωί σας έκλεισα ραντεβού με τον Αρχιεπίσκοπο! Η καρδιά μου με ένα σάλτο χόρεψε Κρητικό πεντοζάλη στον ρυθμό μιας αόρατης λύρας και στα κρυφά τραγούδησε μια τρυφερή μαντινάδα. Μου ρθε να αγκαλιάσω το παπαδάκι και να το φιλήσω από την χαρά μου, αλλά κρατήθηκα. Από νευρικότητα, είχα σταθεί από τις δέκα το πρωί έξω από την Αρχιεπισκοπή. Παρόλο που ψιχάλιζε, άρχισα να ιδρώνω. Το ευγενικό παπαδάκι με πλησίασε αργότερα ντροπαλά και με οδήγησε στην αίθουσα που με περίμενε ο Αρχιεπίσκοπος Ευγένιος. Κυπαρισσένιος, εύσωμος επιβλητικός, μου δωσε το χέρι του να το φιλήσω. Δεν ξέρω τι βιδώθηκε στο μυαλό μου κείνη την αστραπιαία στιγμή και του λεω με ναζιάρικο χαμόγελο. -Σεβασμιότατε αν μου φιλήσετε το δικό μου, θα σας φιλήσω το δικό σας! Ο Ιεράρχης άλλαξε χρώμα και έμεινε με ανοιχτό το στόμα. Και πριν προλάβει να συνέλθει του λέω αστειευόμενη: -Καλέ, πως βγήκατε εσείς λαμπάδα και εγώ κερί? Ούτε στην μέση δεν σας φτάνω! Κράτησε το στομάχι του από τα τρανταχτά γέλια και έτσι έσπασε ο πάγος μεταξύ μας. Μιλούσαμε πια σαν παλιοί καλοί φίλοι. Μου πρόσφερε ένα δίσκο από Λαμπριάτικα κουλουράκια, κόκκινα αυγά και τσουρέκι. Μου μίλησε με ενθουσιασμό για ώρα πολύ για την σχολή εικονογραφίας. Με ρώτησε πως μου φάνηκε το Ηράκλειο. Τότε ταράχτηκα. Βούτηξα την ευκαιρία από τα continues >>>>

μαλλιά. -Τα Χανιά είναι πιο όμορφα, γραφικά, η γενέτειρα του Βενιζέλου! Το μόνο που έχει να καυχιέται το Ηράκλειο είναι ο τάφος του Καζαντζάκη! Γέλασαν τα μουστάκια του Αρχιεπισκόπου. Τέντωσε με περηφάνια τις θεόρατες πλάτες του και κορδώθηκε σαν παγώνι. -Εγώ τον αγαπούσα πολύ τον Καζαντζάκη, μου εξομολογείται χωρίς δισταγμό. Τον θαύμαζα στα κρυφά. Ξέρετε, η εκκλησία είναι στενοκέφαλη. Δεν μπορούσα να εκφράσω τα πραγματικά μου αισθήματα.. Θα με πετούσαν έξω. Έχω διαβάσει όλα του τα βιβλία του. Τι πένα είναι αυτή κοπελιά μου; Πιάνει πουλιά στον αέρα! Ο Καζαντζάκης κατά μένα είναι ο πρωτοψάλτης της παγκόσμιας λογοτεχνίας. Η εκκλησία τον παρεξήγησε. Ο Καζαντζάκης ήταν φιλόσοφος και αλληγορικός συγγραφέας. -Μα η εκκλησία τον αφόρισε! -Δεν είναι αλήθεια. Ο Καζαντζάκης ποτέ δεν αφορίστηκε, αγαπητή μου. Η Ιερά Συνοδός τον καταράστηκε και τον αφόρισε και ζήτησε από τον Πατριάρχη Αθηναγόρα να επικυρώσει την αφόριση του. Ο Πατριάρχης πέταξε την αίτηση σ ένα συρτάρι και ακόμα εκεί είναι. Ποτέ δεν την υπέγραψε. Όχι μόνο αυτό, αλλά τα βιβλία του Καζαντζάκη στολίζουν και τώρα ακόμα την βιβλιοθήκη του Πατριαρχείου! Είχα μείνει άφωνη, λύγισαν τα γόνατα μου. Έκαμα κόμπο την καρδιά μου και σώπασα. -Εγώ, δεσποινίς Κατσουλάκη πήγα και στην κηδεία του! Παρ όλες τις απειλές, διαταγές, εκκλήσεις και κατάρες που πήρα γραπτώς και προφορικώς -μπροστά μου και πίσω από την πλάτη μου- έδωσα άδεια να μπει η σωρός του στον Άγιο Μηνά και έκανα μάλιστα και την νεκρική δέηση! -Δεν φοβηθήκατε? -Ήταν δύσκολη η θέση μου. Είχα μεγάλη πίεση και από την Ιεραρχία και από τις τοπικές αρχές. Αν δεν άφηνα την σωρό του Καζαντζάκη στον Άγιο Μηνά, θα γινόταν η επανάσταση του 1821 και θα αιματοκυλιόμαστε εδώ κάτω! Οι Κρητικοί το χαν πάρει πολύ πατριωτικά το θέμα. Ήταν ανήμερα θηρία! Στην κηδεία κόντεψε να γίνει μεγάλο μακελειό. Κάμποσοι κληρικοί χωρίς ράσα ακολούθησαν την νεκρική πομπή βρίζοντας τον νεκρό, αρπάχτηκαν στα χέρια με ντόπιους Κρητικούς. Δύσκολες ώρες και για μένα ένα ανώτατο κληρικό! -Εσείς τον θάψατε? -Όχι, αλίμονο μου! Θα με αφόριζε η Ιερά Σύνοδος! Είχαμε διαταγή να μην γίνει η ταφή του από κανένα Ορθόδοξο παπά. Εγώ δεν ήμουνα κοντά στην σωρό του Καζαντζάκη. -Οι εφημερίδες έγραψαν ότι θάφτηκε από ιερέα ο Καζαντζάκης. - Ο κόσμος είχε άγνοια. Όταν έφτασε η σωρός του στο Μαρτινέγκο, κάποιος έβγαλε επικήδειο λόγο. ( Σημείωση: Τον επικήδειο εκφώνησε ο Μενέλαος Παρλαμάς) Μα κανείς κληρικός δεν ήταν γύρω για να θάψει τον νεκρό. Σκεφτείτε τώρα μπροστά στα μάτια όλου του κόσμου και τις φωτογραφικές μηχανές του διεθνούς τύπου! Πουθενά παπάς. Οι Βρακοφόροι Κρητικοί άρχισαν να φουρτουνιάζουν, έμαθα από άλλους παρόντες, άναψαν τα αίματα και ήθελαν να βουτήξουν το φέρετρο και να το θάψουν με τα ίδια τους τα χέρια. Κείνη την τραγική στιγμή ως εκ θαύματος παρουσιάστηκε ένα νέος παπάς με ράσα και με θυμιατό! Ούτε ήξερα ποιος ήταν και πως βρέθηκε εκεί, από πού ξεφύτρωσε! Κανείς δεν ήξερε! -Τώρα ξέρετε ποιός ήταν? -Αρκετά, είπαμε κοπελιά. Ας αφήσουμε αυτήν τη συζήτηση για τον Καζαντζάκη και δώσε μου το τηλέφωνο σου στο ξενοδοχείου που μένεις να σε καλέσω για τραπέζι μια από αυτές τις μέρες. Και στείλε μου το περιοδικό όταν θα γράψεις το άρθρο για την σχολή εικονογραφίας. Τον φίλησα στο μάγουλο και πήδηξα τα σκαλιά σαν αγριοκάτσικο. Ο παπάς που έθαψε τον Καζαντζάκη και η ιστορία του Το άλλο πρωί πριν ακόμα ανοίξει το μουσείο είχα κουκουβίσει στα σκαλοπάτια. Ο Ανδρέας Καλοκαιρινός μόλις με είδε έλαμψε το πρόσωπο του. - Συγχαρητήρια, τα κατάφερες! -Ναι! -Σου είπε ο Αρχιεπίσκοπος ότι δεν αφορίστηκε ο Καζαντζάκης? -Ναι! Απίστευτο! -Για τον παπά που τον έθαψε? -Ναι, αλλά δεν μου είπε ποιός ήταν. -Θα σου το πω εγώ! Ποτέ μου δεν ένιωσα τέτοια θεϊκή ευγνωμοσύνη για τον χωματένιο άνθρωπο. Ξεκόρμισα από τον τοίχο και άρχισα να κλαίω. Μου έδωσε το όνομα, την διεύθυνση και τον τόπο που έμενε ο άγνωστος παπάς που είχε το Διγενικό θάρρος και το αντρίκειο φιλότιμο να λιποταχτήσει από τις μίζερες μικρότητες και τις ξεδιάντροπες καταπιέσεις της εκκλησίας και σαν παπάς με συνείδηση να κάνει την κηδεία του μεγάλου καλλιτέχνη. -Να μου υποσχεθείς ότι ποτέ δεν θα αναφέρεις το όνομα του καλού τούτου ανθρώπου. Υπόσχεσαι? -Υπόσχομαι! Σαν χτύπησα δειλά την πόρτα του σπιτιού του καλοσυνάτου ήρωα παπά, νόμιζα ότι θα σταματούσε η αναπνοή μου. Μου άνοιξε την πόρτα με ένα ήρεμο, απλοϊκό χαμόγελο γιομάτο αγάπη. -Καλώς ήλθατε στο φτωχικό μου. Σε τι μπορώ να σας φανώ χρήσιμος? Του πα την αλήθεια. Δεν έδειξε φόβο ή έκπληξη. Απλά και σεμνά μου ζήτησε να μην αναφέρω τ όνομα του στην έρευνα για τον Καζαντζάκη, μόνο την ιστορία.. -Ποτέ, σας το ορκίζομαι! -Τον Νοέμβριο του 1957 ήμουνα στρατιώτης και παπάς και υπηρετούσα την θητεία μου στο Ηράκλειο. Μια μέρα πριν την κηδεία του Καζαντζάκη, ο διοικητής κάλεσε όλους τους στρατιωτικούς και έδωσε διαταγή να μην βγει κανείς έξω από το στρατόπεδο στις 5 Νοέμβριου. Οι αρχές και ο στρατός φοβόνταν μεγάλες φασαρίες, γιατί είχε έρθει εκκλησιαστική διαταγή να μην ταφεί ο Καζαντζάκης. Όταν θα το παιρναν χαμπάρι οι Κρητικοί θα έκαναν μεγάλες φασαρίες. Εγώ σαν παπάς ένιωσα πολύ άσχημα. Η συνείδηση μου με πείραζε πολύ. Ήμουν παπάς. Δεν άντεχα να πάρω στον λαιμό μου τέτοιο άδικο. Δεν μπορούσα να αρνηθώ τα ιερά μυστήρια σ ένα βαφτισμένο Χριστιανό που δεν έκανε ποτέ κάτι ανήθικο η εγκληματικό. Όσο continues >>>>

αφορά τα βιβλία του δεν είμαι εγώ άξιος να τον κρίνω. -Πως τα καταφέρετε? -Το σκασα κρυφά από τον στρατό την μέρα της κηδείας. Πήρα αθόρυβα τα ράσα μου και έτρεξα στον Μαρτινέγκο και τον έθαψα. -Ο κόσμος που περίμενε στον Μαρτινέγκο ήξερε τι έγινε? -Όχι. Όλοι νόμισαν ότι με έστειλε η εκκλησία να τον κηδέψω. Είχαν δει και τον Μητροπολίτη Ευγένιο στον Άγιο Μηνά. Δεν ήξερε κανείς τι γινόταν στα παρασκήνια! -Τιμωρηθήκατε? -Ναι. Πέρασα από στρατιωτικό δικαστήριο και μπήκα φυλακή για έξη μήνες! Κοίταξα κατάματα τον ανώτατο τούτο άνθρωπο, με απέραντη ευλάβεια. Του πιασα τα χέρια με τρυφεράδα και τα φίλησα με όλη μου την ειλικρίνεια. Ήταν η πρώτη και η τελευταία φορά που φίλησα τα χέρια ενός κληρικού! Σαν γύρισα στην Αθήνα, ο αρχισυντάκτης του περιοδικού ΤΑΞΙΔΙ με απέλυσε και με το δίκιο του. Σαν είχα την έρευνα έτοιμη την έδωσα σε ένα φίλο Κρητικό, δημοσιογράφο που δούλευε για το περιοδικό ΕΠΙΚΑΙΡΑ, και ήταν ανταποκριτής μιας Ελληνοαμερικανικής εφημερίδας. Μετά από καμποσες μέρες ανείπωτης αγωνίας συναντηθήκαμε στο πλατεία Συντάγματος για καφέ. Φαινόταν σκοτεινιασμένος. -Τι έγινε με την έρευνα του Καζαντζάκη? Τι είπαν οι εφημερίδες, τα ΕΠΙΚΑΙΡΑ? -Ότι θα πας πέντε χρόνια φυλακή αν προσπαθήσεις να την δημοσιεύσεις, μου απάντησε ωμά, σχεδόν με θυμό. «Ξέχαστο Ελένη. Αυτήν την έρευνα σου συνιστώ σαν φίλος να την κάψεις. Ποτέ δεν θα δημοσιευθεί στην Ελλάδα. Τόσο αγαθή είσαι? Ξύπνα! -Μα είναι αλήθεια! -Για αυτό ακριβώς δεν θα δημοσιευθεί ποτέ, γιατί είναι αλήθεια! Κραυγές οργής και φρίκης υψώθηκαν μέσα μου. Αισθάνθηκα σαν κάποιος να ξερίζωσε την καρδιά μου και να την πέταξε σ ένα αγκαθωτό γκρεμό, χωρίς έλεος. Μα δεν το βαλα κάτω. Μετέφρασα το κείμενο στα Αγγλικά και το στειλα στο Αμερικανικό περιοδικό NEWS- WEEK. Το περιοδικό δέχτηκε το κείμενο για τον Καζαντζάκη σαν πληροφοριακή πηγή και φυλάχτηκε στην βιβλιοθήκη του. Αργότερα έστειλα την έρευνα στη Ελένη Καζαντζάκη. Η χήρα του Καζαντζάκη την δέχτηκε όπως ένας σταυρωμένος περίμενε με λαχτάρα την ανάσταση του. Τότε και μόνο ένιωσα ότι είχα κάνη το χρέος μου! Το 2003 το σαρκοβόρο σαράκι της δικαίωσης άρχισε πάλι να τρώει τα σωθικά μου και αποφάσισα να ξαναγράψω στα Ελληνικά την έρευνα για τον Καζαντζάκη. Ο Αρχιεπίσκοπος Ευγένιος Ψαλιδάκης είχε πεθάνει το 1978. Ο Ανδρέας Καλοκαιρινός το 1992. Έστειλα -χωρίς να ελπίζω- φαξ στον Μητροπολίτη Μελέτιο, αρχιγραμματέα της Ιεράς Συνόδου του Οικουμενικού Πατριαρχείου της Κωνσταντινούπολης και ζήτησα επίσημη επιβεβαίωση σχετικά με τον αφορισμό του Καζαντζάκη. Μα η μοίρα και το ριζικό είναι αναπάντεχο και γνέθει τις δικές του σαϊτιές. Πριν από κάμποσες εβδομάδες, καθώς ψαχούλευα ένα αραχνιασμένο κουτί γιομάτο ποιήματα σπίθες της νιότης, βρήκα στα Ελληνικά την έρευνα του Καζαντζάκη! Τα χέρια μου έτρεμαν σαν επιληπτικά. Τα μάτια μου θόλωσαν. Ήταν το πνεύμα του μεγάλου συγγραφέα που ζητούσε δικαίωση? Δεν ξέρω. Οι κιτρινισμένες σελίδες είχαν φαγωθεί και δύσκολα διαβάζονταν. Κάθισα και το ξανάγραψα. Ήταν μια εσωτερική ανάγκη και ένα ιερό χρέος για να τιμήσω τον πνευματικό άνθρωπο που δεν υποτάσσεται σε καλόβουλες αυλές και δεν αναπαύεται σε καρποφόρα, εφήμερα λιβάδια, παρά φορτώνει το δισάκι της ευθύνης στον ώμο και παίρνει το κακοτράχαλο μονοπάτι για να βρει την αγκαθωτή αλήθεια. Με αγάπη, Ελένη Κατσουλακη Σημείωση: Στις 29 Ιουνίου του 2003 έλαβα ένα συστημένο επίσημο γράμμα από την Ιερά Σύνοδο του Πατριαρχείου της Κωνσταντινούπολης που επιβεβαιώνει μετά από 50 χρόνια άναντρης σιωπής, ότι δεν υπάρχει αφορισμός του Καζαντζάκη στα αρχεία τους. --------------------------------------------------------------------------------- Η ιστορία έχει ένα δικό της τρόπο να προβαίνει σε διορθώσεις.

Mao thirty years after by Thanos Kalamidas 2006-09-14 the daily e-magazine The year 2006, among others internationally, has become important for China. It marks thirty years since the death of Mao Zedong, thirty years without the man that connected his life with the future of this great Asian nation. He was the man who made the Cultural Revolution and gave a new meaning altogether to the word cultural. I m not sure what the Chinese people are thinking, but the Chinese states, unsure whether extended celebrations and memorials would offend, have kept the event quiet. No memorials in Peking, no endless hours of documentaries on Chinese television. The only memorial in his honor was online in the jungle of the internet, the resurgence of a museum in his birth town and the mention of the two above in a small paragraph in the inner pages of the newspaper Republic s Daily. From the early years in 1959 till the years of the Cultural Revolution in 1969, over thirty million people died in the name of Mao s communism. Could a memorial to Mao occur by ignoring the memory of all these people and how a state that balances between a twisted capitalism and controlled communism would be able to react to that? One memory China definitely doesn t need again is the memory of the Tiananmen Square and any memorial would lead there. With a population of nearly 1.4 billion people, there are the ones who remember the good old days, feeling the disappointment of the new situation and missing the old leader. However, in the case of China, these people are not in the hundreds, like Russia or other former communists states, they are in the millions. This has probably made the state pray for this year to go fast and people to focus on the coming Olympic Games. The main power of Mao s reminder is coming from the agricultural ruling areas where he pumped his power all his years. Yet, how can you make a memorial to Mao in a country where Wal-Mart supermarkets are everywhere, including an office for the Communist Party of China in every single mall they have built. Chinese President Hu Jintao seems happy with the whole situation believing that the presence of the office in every capitalist mall assures the continuation of the state s power despite international financial pressure and globalization. Thirty years after the death of Mao Zedong the only ones who really remember what he really did are the online encyclopedias. In another thirty years he ll probably be remembered as that funny guy in the weird shirt stood next to President Nixon in a photograph. Nixon will be remembered definitely, he s the one who taught everybody that there are no honest politicians and that s how history will remember him. Mao, on the other hand, the jokes about his super active sexual life will survive and nothing more. Today s Chinese state works hard on that anyway.

A paedophile party? by Asa Butcher 2006-09-15 the daily e-magazine FEΛR The idea of a political party advocating underage sex, gambling, drugs, public nudity, the elimination of marriage and legalizing the private use of child pornography should be the product of a twisted comedy sketch show, but it has become a ghastly reality in Holland. On May 31st, 2006, the Partij voor Naastenliefde, Vrijheid & Diversiteit was officially granted permission to participate in Dutch elections and the outrage across Europe has been justifiably furious. As a father, no, as a human being, the idea of an official group proposing the legalisation of child pornography is odious, abhorrent and loathsome. The implausible statement made by the judges following the ruling read, The freedom of expression, the freedom of assembly and the freedom of association... should be seen as the foundations of the democratic rule of law and the PNVD is also entitled to these freedoms. Bullshit! What else can you say to that? Are we now going to compare cartoons of Mohammed to a political party supporting sex with 12-year-olds? The PNVD advocate kids to have the vote, have intercourse, gamble, choose their place of residence and use soft drugs from twelve-years-old; naturally, they say that hard drugs would be legal at 16. This must be the product of a disturbed hidden camera show in an attempt to fool a mass audience, but this is the repulsive abuse of democracy. The PNVD are no fools having brainstormed and included some additional policies that will prove they are not beasts and will even appeal to their future demographic. A comprehensive animal rights platform will strike a chord with every 12-year-old because they all hate to see bad things happen to puppies and kittens; you know, they are so young, so helpless and so innocent that you couldn t take advantage of them, but some monsters still do even though it is illegal. Naturally, the founders of the party are careful not to support all paedophilia and sexual relationships, but reason that only coerced or dangerous sexual activity should be punished, as if they know what those limits are. They also call for separate imprisonment facilities for sex offenders, arguing that the country would otherwise have indirect torture laws and, anyway, you have to start by protecting your own kind fellow humans that is. Every day I am increasingly desensitised to many aspects of this planet, but the idea that democracy supports this detestable political party makes my skin crawl. We can only hope that there is a European Union law that can overrule the judges in Holland because the last thing paedophilia needs is platform from which to voice its opinions.