Άγγελος Μιχαλόπουλος ΟΙ ΣΑΓΗΝΕΥΤΙΚΟI ΘΡIΑΜΒΟΙ ΤΟΥ ΚΑΝΑΠΕ (ΖΩΝΤΑΣ ΑΝΑΜΕΣΑ ΣΤΙΣ ΕΡΩΤΗΣΕΙΣ ΤΗΣ ΑΒΥΣΣΟΥ ΚΑΙ ΣΤΙΣ ΑΠΑΝΤΗΣΕΙΣ ΤΗΣ ΚΟΡΥΦΗΣ) ΑΘΗΝΑ 2017
ΕΡΓΑ ΤΟΥ ΙΔΙΟΥ Onelilo, 2006... 978-960-930140-4 Το κουτί με τα χαμόγελα, 2012...978-960-93-3828-8 Είμαι το παιδί της ψυχής μου, 2013...978-960-93-5820-0 Ανοίγοντας, η γροθιά ανακάλυψε ένα χάδι μέσα της, 2014...978-618-81397-1-8 Ο άνθρωπος που έχει μόνο μια αλήθεια μέσα του, 2015...978-618-81397-4-9 Ζώντας μια λύπη μακριά απ την ευτυχία, 2015...978-618-81397-6-3 Απολαμβάνοντας τη λάθος λιακάδα, 2015...978-618-81397-8-7 Το όνειρο που τόλμησε να γίνει άνθρωπος, 2015...978-618-81397-9-4 Αήττητες ψυχές, λυπημένες ευτυχίες, 2015...978-618-82378-2-7 Δύο αλήθειες και ένας τοίχος ανάμεσα, 2015...978-618-82378-2-7 Πρόσκληση για την επανάσταση μιας ψυχής, 2016...978-618-82378-5-8 Μικρότερος απ το μηδέν και μεγαλύτερος απ το άπειρο (Ζώντας κάτω απ τον ουρανό με τα γαλάζια σύννεφα), 2017...978-618-82378-8-9 Βάλε εσύ τα ζάρια, θα βάλω εγώ την αγάπη (Ζώντας ανάμεσασε μία αγκαλιά και μία σπρωξιά), 2017...978-618-5308-03-2 2
3
Copyright by Angelos Michalopoulos All rights reserved Άγγελος Μιχαλόπουλος, 2017. Απαγορεύεται η αναδημοσίευση και γενικά η αναπαραγωγή του συνόλου ή τμήματος του παρόντος έργου, με οποιοδήποτε μέσο και μορφή, καθώς και η μετάφραση, η διασκευή, η προσαρμογή, η μετατροπή ή η εν γένει εκμετάλλευση αυτού με οποιονδήποτε τρόπο και μέσο, σύμφωνα με τις διατάξεις του Ν. 2121/1993 και της Διεθνούς Σύμβασης της Βέρνης, χωρίς γραπτή άδεια του συγγραφέα. Απαγορεύεται η αναπαραγωγή της στοιχειοθεσίας και της σελιδοποίησης, του εξωφύλλου και της εν γένει αισθητικής εμφάνισης του βιβλίου, με φωτοτυπικές, ηλεκτρονικές ή οποιεσδήποτε άλλες μεθόδους, για σκοπούς εκμετάλλευσης, σύμφωνα με το άρθρο 51 του Ν. 2121/1993. www.angelosm.com email: onelilo@angelosm.com Εκτύπωση - Βιβλιοδεσία: Nota All About Print, www.notadd.gr ISBN:
ΧΑΡΑΚΤΗΡΕΣ ΔΑΝΙΗΛ ΔΩΡΟΘΕΑ ΑΝΝΑ ΦΙΛΙΠΠΟΣ ΜΑΝΘΟΣ
Σ αυτούς που αρνούνται να ζήσουν σ έναν κόσμο που κυβερνούν τα μυαλά και οι καρδιές έχουν κρυφτεί μες σ ό,τι δεν μπορούν οι ίδιες να αισθανθούν
10
Πέντε αναρριχητές, τρεις άνδρες και δύο γυναίκες, στην προσπάθειά τους ν ανέβουν σ ένα πολύ ψηλό βουνό, το πιο δύσκολο που έχουν ανέβει μέχρι τώρα στη ζωή τους, έχουν κατασκηνώσει το τελευταίο βράδυ πριν ξεκινήσουν για την κορυφή. ΑΝΝΑ: «Κλειστόν λόγω πιθανής ήττας». ΔΩΡΟΘΕΑ: Τι; ΑΝΝΑ: Αυτό γράφει η πανέμορφη πολύχρωμη πινακίδα που έχουν καρφώσει οι δύο πιο απαισιόδοξες σκέψεις που αυτή τη στιγμή κυκλοφορούν μέσα μου πάνω απ την πόρτα του καταφύγιου που έχω με τόσο κόπο φτιάξει μες στο μυαλό μου. Το άτιμο, για πρώτη φορά στη ζωή μου μ έχει αυτή τη στιγμή κλειδώσει απ έξω. ΜΑΝΘΟΣ: Μπορεί ένα αστέρι απόψε να χάσει το δρόμο του πηγαίνοντας προς τον ουρανό; ΦΙΛΙΠΠΟΣ: Με τον ίδιο τρόπο που μία αλήθεια μπορεί να χάσει το δρόμο της πηγαίνοντας προς το στόμα. ΔΩΡΟΘΕΑ: Μην ανησυχείς. Οι αλήθειες μας είναι έτοιμες απόψε να κυματίσουν στο πιο ψηλό προπύργιο της ψυχής του καθενός μας. ΔΑΝΙΗΛ: Σσσς Σταματήστε πια. Σταματήστε να μιλάτε για να ικανοποιήσετε μόνο τ αυτιά σας. Μην ανησυχείτε, ο εγωισμός σας σας ακούει, σας ακούει καθαρά. Σωπάστε 11
για λίγο και ακούστε τι λέει η πιο μικρούλα, η πιο ντροπαλή αισιοδοξία που ζει αυτή τη στιγμή μέσα σας. Να σας πω τι λέει η δική μου; «Πίστεψε πάλι στα πιστεύω σου. Άφησέ τα πάλι να ονειρευτούν για λογαριασμό σου. Άφησέ τα να σου φτιάξουν μία αυτοπεποίθηση απ την αρχή. Άφησέ τα όμως να σ τη φτιάξουν όπως αυτή θα ήθελε να είναι, όχι εσύ. Και προς Θεού! Άσε τους μεγάλους ν ασχοληθούν με τον μόνιμο χειμώνα που ζει μες στη λύπη τους, μες στην απαισιοδοξία τους και έλα μαζί μου, έλα πάρε με απ το χέρι, πάμε να περπατήσουμε μέχρι το πιο σκοτεινό σημείο του χαρακτήρα σου στο οποίο εδώ και καιρό θέλει να ξημερώσει η πρώτη ημέρα της άνοιξης». ΦΙΛΙΠΠΟΣ: Έλα, άσε μας λίγο ν αφήσουμε το πάθος μας να πει και καμία ανοησία, την αισιοδοξία μας να πει αυτή τη στιγμή και μία κουβέντα παραπάνω, άσ την να πει κάτι που πιθανώς να μην εννοεί εκατό τοις εκατό. Άσε μας έστω και για μερικά λεπτά να πιστέψουμε ότι στο πιο σκοτεινό λεπτό της πιο κρύας νύχτας του χειμώνα συλλαμβάνεται το πρώτο λεπτό της άνοιξης. ΑΝΝΑ: Θεέ μου, δώσε στην αισιοδοξία μου το κλειδί του θάρρους μου αν δεν εμπιστεύεσαι πια να το δώσεις σ εμένα. Νύχτα μου, προστάτεψέ με απ όλα εκείνα που το φως μου μου έχει πάρει εδώ και ημέρες απ το χέρι και θέλει να μου δείξει. Ευτυχία μου, προστάτεψέ με απ όλα αυτά που στη ζωή μου θέλω να ποδοπατήσω πριν πέσω στα γόνατα και τους κάνω πρόταση να τα κάνω για πάντα δικά μου. Ενθουσιασμέ μου σε, παρακαλώ, πάρε από μπροστά μου όλα τα βήματά μου που θέλουν να με πάνε προς οποιαδήποτε άλλη κατεύθυνση εκτός από μπροστά. Δεν αντέχω πια να τα βλέπω να στέκονται μία αμηχανία μακριά, έτοιμα να τσακωθούν μαζί μου. ΔΩΡΟΘΕΑ: Σε παρακαλώ, μη γυρίζεις το κεφάλι πίσω για ν ακούσεις τι σου φωνάζει εδώ και ώρα η επόμενη ήττα σου. Συνέχισε να έχεις το βλέμμα καρφωμένο στο μέλλον. Για να νικήσεις μία μάχη, χρειάζεται απλώς να γίνεσαι πιο 12
ταπεινός απ ό,τι αλαζόνας. Για να νικήσεις μία μεγάλη μάχη, πρέπει να πετάξεις όλη την αλαζονεία σου στα σκουπίδια. ΔΑΝΙΗΛ: Οι πιο πολλοί αλαζόνες που ξέρω κατέληξαν να είναι αλαζόνες γιατί δεν κατάλαβαν ποτέ πόσο ευτυχισμένοι θα μπορούσαν να γίνουν αν ήταν ταπεινοί. ΜΑΝΘΟΣ: Ακούστε, είναι σχεδόν μεσάνυχτα. Σε λίγο θα πρέπει να ξεκινήσουμε τη μάχη. Απ ό,τι βλέπω, οι συνειδήσεις μας μόλις τέλειωσαν τις καθημερινές περιπολίες τους γύρω απ τη λογική του καθενός μας. Το πεδίο, λοιπόν, είναι πια ελεύθερο για όποιο συναίσθημά μας θέλει να μας μιλήσει κατευθείαν, να μας πει τη γνώμη του χωρίς να φοβάται τις επιπτώσεις. Γι αυτό ρίξτε πίσω στα πνευμόνια σας την πρώτη σιωπή που θα τολμήσει να κάτσει στη μέση του στόματός σας για να μην αφήσει καμία λέξη να βγει έξω και ελάτε όλοι ν απελευθερώσουμε απ την καρδιά μας αυτό που τόσο καιρό τώρα κρατάμε φυλακισμένο μέσα της. ΑΝΝΑ: Τι να σας πω, ρε παιδιά. Εδώ και ώρα έχω ξεκινήσει να φτιάχνω μία νύχτα από δύο φόβους που έχουν αποφασίσει ότι δεν βρίσκουν πια την ευχαρίστηση που κάποτε έβρισκαν στο να με φοβίζουν, δύο φτερούγες από τα δύο πιο φοβισμένα «ίσως» που βρήκα ψάχνοντας τα συρτάρια μες στα οποία φύλαγε η δειλία μου τα όνειρα που έκανε παλιότερα για λογαριασμό μου, μία συνείδηση από τον πιο γενναιόδωρο γκρεμό που μου έκανε η αυτοκριτική μου δώρο την ημέρα που αποφοίτησα απ την αθωότητά μου και ένα ξημέρωμα από το πιο φοβισμένο κομμάτι θάρρους που μου έδωσε το μέλλον μου κρατώντας για τον εαυτό του το άλλο μισό. Νίκη, νίκη, νίκη, νίκη! Αμάν πια μ αυτή τη νίκη! Αμάν πια μ αυτά τ άγρια θηρία που βρίσκουν τόση ευχαρίστηση στο να ζουν μόνιμα μες στην καρδιά μου! Δεν αντέχω να βλέπω τον εγωισμό μου κάθε λίγο να τους πετάει από μία καινούρια υπόσχεση ότι θα νικήσω, για να την κατασπαράξουν και να μ αφήσουν για μερικές ώρες ήσυχη. Θεέ μου, τι κάνω για να τα κρατώ διαρκώς ικανοποιημένα! Έχω γίνει 13
ένας μεθύστακας που έχει απόλυτη ανάγκη να πιει την επόμενη νίκη του μήπως και έτσι μπορέσει να ξεχάσει ποιος είναι. Την έχω ανάγκη τη νίκη, ακούτε; Την έχω ανάγκη Πώς έχω καταντήσει, κάθε φορά που κοιτώ το μέλλον μου, να νιώθω ότι, όσο και να ψάξω, δεν μπορώ να βρω μία μάχη μπροστά μου για να λάβω μέρος και έτσι καταλήγω μετά από λίγο να την επινοώ εγώ η ίδια; Και δεν χρειάζεται να είναι σημαντική, αρκεί να μπορώ να την καταγράψω στο βιβλίο που καταγράφω τις νίκες και τις ήττες μου ως έναν ακόμα θρίαμβο. ΜΑΝΘΟΣ: Μόλις μας περιέγραψες το βιογραφικό ενός ανθρώπου. ΦΙΛΙΠΠΟΣ: Τι εννοείς; ΜΑΝΘΟΣ: Το βιογραφικό, η ιστορία ενός ανθρώπου. Το βιβλίο μες στο οποίο ο ίδιος έχει καταγράψει τις νίκες του με μεγάλα γράμματα και τις ήττες του με αχνό μολύβι, για να μπορέσει ο χρόνος να τις σβήσει όσο πιο σύντομα γίνεται. ΑΝΝΑ: Ποιος ξέρει; Ίσως τελικά η συνείδησή μας να είναι ένα μικρό τεφτέρι που κρατά ο καθένας μέσα του στο οποίο οι ίδιες οι νίκες και οι ήττες μας έχουν καταγράψει την κάθε μάχη της ζωής μας όπως αυτές την έζησαν. ΔΑΝΙΗΛ: Ε, λοιπόν, αν αυτή τη στιγμή μας άκουγε κάποιος απ τους ανθρώπους εκείνους που μας θαυμάζουν, απ τους ανθρώπους που μας θεωρούν γενναίους πολεμιστές, ατρόμητους ήρωες, είμαι σίγουρος ότι θα έπεφτε απ τα σύννεφα. ΔΩΡΟΘΕΑ: Ναι, γιατί αντιμέτωποι με το βουνό, αντιμέτωποι με την τεράστια πρόκληση, αντιμέτωποι με το άγχος που αισθανόμαστε, βλέπουμε τη γυαλάδα με την οποία συνηθίζουμε να ντύνουμε τον εαυτό μας, για να τον κάνουμε πιο εντυπωσιακό, να ξεκολλά από πάνω μας, να πηγαίνει μερικά μέτρα μακριά και ξαφνικά να γυρνά και να μας ρίχνει 14
μία αυστηρή ματιά, να μας φτύνει στα μούτρα και αμέσως μετά να σταματά να παίζει το θέατρο που την έχουμε χρόνια τώρα αναγκάσει να παίζει και να γίνεται μες σε δευτερόλεπτα όσο πιο θαμπή μπορεί να γίνει. ΑΝΝΑ: Όχι μόνο εμείς. Και οι άνθρωποι γύρω μας Μην ξεχνάς ότι και οι άνθρωποι γύρω μας, για να νιώσουν καλύτερα γι αυτό που οι ίδιοι είναι, μας προσθέτουν μία ακόμα στρώση βερνικιού σ αυτές που ήδη εμείς έχουμε βάλει στον εαυτό μας. ΔΑΝΙΗΛ: Έτσι καταλήγουμε να γινόμαστε πιο λαμπεροί απ ό,τι αληθινοί ΑΝΝΑ: Πιο ψεύτικοι απ ό,τι λαμπεροί... ΔΩΡΟΘΕΑ: Τέλος πάντων. Αφήστε με να συνεχίσω. Αντιμέτωποι λοιπόν με το μεγάλο ρίσκο νιώθουμε τα πόδια μας να τρέμουν, σωστά; ΔΑΝΙΗΛ: Σωστά. ΑΝΝΑ: Ναι, ναι ΦΙΛΙΠΠΟΣ: Μα τι λες τώρα ΔΩΡΟΘΕΑ: Αυτή τη στιγμή είμαστε μόνοι, ζούμε μία απ τις στιγμές εκείνες στη ζωή ενός ανθρώπου που η δημόσια εικόνα που οι ίδιοι έχουμε φτιάξει για να προστατεύσουμε τον εαυτό μας απ τις επιθέσεις της εσωτερικής ασχήμιας μας έχει από ώρα πετάξει τα όπλα της και μας έχει εγκαταλείψει, έχει φύγει γιατί δεν βρίσκει το λόγο που πρέπει να μας υπερασπίζεται πια. Αυτή τη στιγμή ακόμα και η ίδια η πραγματικότητά μας μας έχει εγκαταλείψει, αφήνοντάς μας ολομόναχους να κοιτάμε με ορθάνοιχτα μάτια το επόμενο λεπτό της ζωής μας χωρίς να ξέρουμε τι να του πούμε. Η δημόσια εικόνα μας έχει αρπάξει όλες τις ραψωδίες που έγραψε παλιότερα ο απόηχος του χειροκροτήματος που ει- 15
σπράξαμε, όλα τα πανέμορφα κόκκινα χαλιά που έστρωσε η ίδια η ματαιοδοξία μας για να μην ερχόμαστε σ επαφή με το έδαφος που πατούν οι πολλοί, όλα τα βλέμματα θαυμασμού τα οποία μας χάρισαν οι άνθρωποι γύρω μας, κάθε φορά που δεν μπορούσαν να χωρέσουν στο μυαλό τους το ότι μοιάζουμε μ αυτούς περισσότερο απ όσο οι ίδιοι θα ήθελαν, και, τέλος, όλα τα μεγαλόσωμα θαυμαστικά που έβαλε κατά καιρούς στα στόματα των θαυμαστών μας η ανάγκη του ανθρώπου να θεοποιεί ό,τι δεν μπορεί να καταλάβει. Τ άρπαξε σαν τον ανήλικο κλεφτάκο του δρόμου που αρπάζει την τσάντα της απροστάτευτης κυρίας που τον διασχίζει και έγινε καπνός. Έτσι μας άφησε πίσω αυτή την απίστευτη χροιά, την τόσο έντονη αλλά απελευθερωτική χροιά που παίρνει η ζωή ενός ανθρώπου όταν χάσει κάτι που, τώρα που του λείπει, συνειδητοποιεί ότι τελικά δεν του ήταν τόσο απαραίτητο. Αυτό γίνεται κάθε φορά που καταφέρνει κάποιος να διώξει από πάνω του όλα τα τεχνάσματα που ο ίδιος με τον καιρό έμαθε να χρησιμοποιεί για να κάνει τον εαυτό του να φαίνεται πιο ελκυστικός, πιο θαρραλέος, πιο νικητής απ ό,τι πραγματικά είναι και αποφασίζει ότι για πρώτη φορά μετά από καιρό αντέχει να μείνει μόνος με το κομμάτι του χαρακτήρα του που γεννήθηκε για να μισεί το ψέμα του. ΜΑΝΘΟΣ: Πάρτε το χαμπάρι! Η ζωή μας η ίδια αυτή τη στιγμή μας βγάζει ένα ένα τα ρούχα μας και μας αφήνει γυμνούς, εντελώς γυμνούς απέναντι στην αξία μας. Είμαστε αυτή τη στιγμή όλοι γυμνοί, κοιτάζοντας το επόμενο λάθος μας στα μάτια. Είμαστε όλοι ένα βήμα, ένα μόνο λανθασμένο βήμα μακριά απ την πιο ταπεινωτική ήττα της ζωής μας. Μιλώ για το βήμα αυτό στο οποίο έχουμε δώσει εμείς τη δυνατότητα με μία μόνο κίνηση να μας ρίξει μες σε δευτερόλεπτα απ το θρίαμβο στην άβυσσο. Αυτό το ρίσκο είναι που μας φέρνει απέναντι στην πραγματική αξία μας. Και ενώ έχουμε περιχαρακώσει τον εαυτό μας με τα κακοφτιαγμένα επιχειρήματα που δεν σταματά να εφευρίσκει η δημόσια εικόνα μας για να μας κάνει να φαινόμαστε πιο όμορφοι, πιο δυνατοί, καταλήγουμε να νιώθουμε πιο κάλπικοι. Μην 16
ξέροντας πώς να τη χρησιμοποιήσουμε για να εξασφαλίσουμε τη νίκη, αηδιασμένοι την πετάμε στο χώμα και πατάμε πάνω της πριν συνεχίσουμε να προχωρούμε. Μεγάλη η στιγμή που ο άνθρωπος συνειδητοποιεί ότι δεν χρειάζεται να ομορφαίνει τη δημόσια εικόνα του για να αισθανθεί ο ίδιος πιο όμορφος! Αυτή τη στιγμή όμως, σφιχταγκαλιασμένοι με την αυτοπεποίθησή μας, δεν ξέρουμε τι πρέπει να κάνουμε για να κρυφτούμε απ την πραγματική μας αξία η οποία σε λίγο θα έρθει καταπάνω μας σαν την τρελή μέσ απ το μέλλον και θα μας σηκώσει έναν έναν όρθιο για να μας ανακοινώσει τι πιστεύει για τον καθένα μας. ΔΑΝΙΗΛ: Έχεις δίκιο. Η ματαιοδοξία είναι αυτή που απλώνει τα πανέμορφα κόκκινα χαλιά πάνω στα οποία αρέσει τόσο πολύ στους εγωισμούς να πραγματοποιούν αυτές τις εκθαμβωτικές παρελάσεις τους. Η αλήθεια όμως είναι ότι, όταν τ ανούσια πανηγύρια τελειώσουν, αυτή θα είναι που θα σκύψει μόνη της για να τα μαζέψει. ΦΙΛΙΠΠΟΣ: Πόσο όμορφες αλλά και πόσο επίπονες ήταν όλες εκείνες οι στιγμές στη ζωή μου που η πραγματική αξία μου, ξεπροβάλλοντας μέσ απ τον άνθρωπο που ήθελα πάντα να γίνω, έτρεξε κοντά μου, έσκυψε και, ψιθυρίζοντάς μου στ αυτί για να μην ακούν τα ελαττώματά μου, μου είπε τι πιστεύει για εμένα. ΑΝΝΑ: Νιώθω ότι το μοναδικό καταφύγιο που μου στάθηκε πάντα πιστό ήταν η ίδια η ψυχή μου. Ήταν η μοναδική που κράτησε την πόρτα της ανοιχτή κάθε λεπτό της ζωής μου όταν όλα τα άλλα καταφύγια που η ίδια έχω φτιάξει για να προστατεύσω τον εαυτό μου απ το μέλλον μου μ είχαν κλειδώσει απ έξω. Είναι απίστευτο αλλά, κάθε φορά που φτάνω στο σημείο να φοβάμαι τόσο πολύ ώστε να μην μπορώ να καταλάβω τι δεν φοβάμαι πια, καταλήγω να δίνω μία ψεύτικη υπόσχεση στην αυτοπεποίθησή μου. Ξέρετε ποια είναι; Ότι αυτή θα είναι η τελευταία φορά που θα φοβηθώ για τον ίδιο λόγο. Ποτέ, ούτε μία φορά δεν τον έχω όμως κρατήσει. Έτσι, πανικόβλητη τρέχω να χωθώ, όσο πιο βα- 17
θιά μπορώ, στην ψυχή μου γιατί τόσο καιρό έξω απ αυτήν ακόμα και η ίδια πίστεψα ότι ήμουν κάποια άλλη, κάποια της οποίας τα προτερήματά μου είχαν διπλάσιο μέγεθος απ το κανονικό και τα ελαττώματά μου το μισό. ΔΩΡΟΘΕΑ: Δεν θα σταματήσεις να φοβάσαι αν εσύ η ίδια δεν αναγκάσεις τον εαυτό σου να καταλάβει από ποια κομμάτια του χαρακτήρα σου έχεις φτιάξει το φόβο σου. ΜΑΝΘΟΣ: Ειδικά όταν περιμένεις απ το ίδιο το παρελθόν σου να σου μάθει ποια θα γίνεις και απ το μέλλον σου να σου εξηγήσει γιατί δεν θα ξαναγίνεις ποτέ αυτή που κάποτε ήσουν. ΔΑΝΙΗΛ: Λέτε αυτό να είναι το τίμημα που ζητά η καρδιά για να σε προστατεύσει απ τις επιθέσεις τις ίδιας της πραγματικότητας; ΜΑΝΘΟΣ: Όταν η καρδιά μου με δεχόταν μέσα της, έβρισκα πάντοτε την πόρτα της ανοιχτή, αλλά, με το που περνούσα το κατώφλι της, μου έδινε μία γερή σπρωξιά για να με καθίσει κάτω, για να μου μάθει απ την αρχή ποιος πραγματικά είμαι. ΑΝΝΑ: Ποιος κατά τη γνώμη της είσαι. ΜΑΝΘΟΣ: Σωστά. ΑΝΝΑ: Οχ, βλέπω όλα τα άσχημα προσωπεία που έχω βάλει στη ζωή μου να έχουν φορέσει το πιο ειρωνικό χαμόγελο που μπορούσαν να βρουν μες στο παρελθόν μου και να μου χαμογελούν απόψε... ΔΑΝΙΗΛ: Ναι, ναι. Αρέσει στις μεγάλες εμπειρίες της ζωής μας να βουτούν μες στην αυτοπεποίθησή μας και να φέρνουν έξω ένα τεράστιο χαμόγελο, το οποίο στερεώνουν στο στόμα με δύο απ τους πιο μεγάλους μας φόβους. 18
ΔΩΡΟΘΕΑ: Πάντα ένιωθα ότι οι πιο μεγάλες αλήθειες της ζωής μου μπορούσαν να περάσουν μόνο από πόρτες που άνοιγαν προς τα μέσα. ΦΙΛΙΠΠΟΣ: Γιατί; ΔΩΡΟΘΕΑ: Γιατί πηγαίνοντας να τις ανοίξω ήμουν αναγκασμένη να κάνω εγώ το πρώτο βήμα μες στην καινούρια μου πραγματικότητα. ΦΙΛΙΠΠΟΣ: Και; ΔΩΡΟΘΕΑ: Σε κανέναν άλλο δεν αρέσει τόσο πολύ να μας κλείνει την πόρτα στα μούτρα όσο στην πραγματικότητα μες στην οποία ζούμε. ΜΑΝΘΟΣ: Ας το πάρουμε απόφαση, φίλοι μου. Ζούμε απ τα φιλοδωρήματα της αυτοπεποίθησής μας. ΔΑΝΙΗΛ: Ίσως και να είμαστε το φιλοδώρημα που δίνει η αυτοπεποίθησή μας στον επόμενο αγώνα στη διάρκεια του οποίου δεν θ αγωνιστούμε ενάντια σ έναν κανονικό αντίπαλο, αλλά μόνο ενάντια στην πραγματική αξία μας. ΑΝΝΑ: Έχει γεννηθεί άραγε ποτέ γκρεμός που να μη θέλει ν ανοίξει το αδηφάγο στόμα του και να καταπιεί όποιον στέκεται στο χείλος του; ΔΑΝΙΗΛ: Δεν νομίζεις όμως ότι, κάθε φορά που φτάνεις στο χείλος ενός γκρεμού, δεν προκαλείς το ύψος, αλλά τον ίδιο σου τον εαυτό; Τον προκαλείς να σου πει τη στιγμή εκείνη ποιος πραγματικά είσαι. ΦΙΛΙΠΠΟΣ: Ο πιο μεγάλος μου φόβος αυτή τη στιγμή έχει ήδη αρχίσει ν απαντά στις ερωτήσεις που δεν ξέρω καν πώς ν αρχίσω να του κάνω. Αισθάνομαι ότι ο ιδρώτας μου αρνείται να πιστέψει πια σ εμένα, δεν πιστεύει πια σ ό,τι θέλω μες στις επόμενες ώρες να πραγματοποιήσω και απαι- 19
τεί, πριν ξεκινήσω την προσπάθεια, να έρθει να μου μιλήσει, να επιχειρήσει να με πείσει να μην προσπαθήσω. Δεν είμαι πλέον σίγουρος αν ο ιδρώτας μου θέλει να δουλεύει πια για μένα. Δεν ξέρω. Χρειάστηκε να περάσουν πολλά χρόνια, αλλά τελικά κατάλαβα ότι η ευτυχία αρχίζει εκεί που τελειώνει η απάθεια. Και ξέρετε γιατί; Γιατί το μέλλον ενός ανθρώπου αρχίζει εκεί που τελειώνει ο χειρότερος εαυτός του. ΜΑΝΘΟΣ: Για το καλό σου ελπίζω σήμερα να είναι έτσι. ΑΝΝΑ: Π ανάθεμά με αν ξέρω γιατί παίρνω τέτοια ευχαρίστηση κάθε φορά που, χωρίς λόγο, μπαίνω η ίδια μες στον δούρειο ίππο που πρόκειται σύντομα να στείλω για να αλώσω την αξία μου. Αφού ξέρω ότι κάθε αγώνας που λαμβάνω μέρος στη ζωή μου είναι μία ερώτηση που κάνω στον εαυτό μου για να μου πει τι αξίζω, γιατί να φοβάμαι πια τόσο πολύ να του κάνω αυτή την ερώτηση; Γιατί βρίσκω συνέχεια φτηνές δικαιολογίες για ν αποφύγω να το κάνω; Και όταν μια στο τόσο το καταφέρνω, ψάχνω αμέσως να βρω τρόπους να κλείσω τ αυτιά μου για να μην ακούσω τι θα μου πει! ΔΩΡΟΘΕΑ: Δεν ξέρω αν σε βοηθά αυτό που θα σου πω αλλά, κάθε φορά που ξετύλιξα μέσ απ τις τσέπες της ψυχής μου μία γραμμή τερματισμού που είχα πατήσει στη ζωή μου, βρήκα στο τέλος της το κομμάτι της πραγματικής αξίας μου με το οποίο ποτέ δεν είχα καταφέρει να επικοινωνήσω. ΑΝΝΑ: Τι θες να πεις; ΔΩΡΟΘΕΑ: Με το που κάνουμε τα τελευταία βήματα και πατήσουμε στο τέλος ενός αγώνα τη γραμμή τερματισμού, θα ξανασυναντήσουμε μπροστά μας το κομμάτι μας εκείνο που αφήσαμε ενέχυρο στην αφετηρία για να μας επιτρέψει να λάβουμε μέρος σ αυτόν. ΑΝΝΑ: Θ αντέξω άραγε να μάθω τι αξίζω; Άτιμη κορυφή, πώς στον διάβολο έχεις καταφέρει, χωρίς καν να σε καταλά- 20