Χριστουγεννιάτικες Ιστορίες 8 ιστορίες γραμμένες απο του μαθητές όλων των τάξεων του 15 ου δημοτικού σχολείου ηρακλείου 2015-2016
Περιεχόμενα Τάξη Α - «Τα χαρούμενα Χριστούγεννα» Τάξη Β - «Ο μπαμπάς του Ρόμπερτ» Τάξη Γ - «Ο Μαύρος Κουραμπιές» Τάξη Δ - «Μια μικρή Χριστουγεννιάτικη ιστορία» Τάξη Ε - «Ο χιονάνθρωπος στη χώρα των θαυμάτων» Εκτός συναγωνισμού «Ένα παιδί στο Βόρειο Πόλο» «Το υπέροχο δώρο του Αϊ - Βασίλη» Μια πρωτοβουλία του Συλλόγου Γονέων και Κηδεμόνων του 15 ου Δημοτικού Σχολείου Ηρακλείου. Η επιλογή έγινε από την Κα. Μαρία Δασκαλάκη συγγραφεα και την εκπαιδευτικό του σχολείου Κα. Μαργαρίτα
«Τα χαρούμενα Χριστούγεννα» 1. Μια φορά κι ένα καιρό, ήταν δύο αγγελάκια βοηθοί του Αϊ Βασίλη. 2. Που βλέπανε αν είχε μοιράσει όλα τα δώρα. 3. Ένα τρίτο αγγελάκι έβαλε στα όνειρα των παιδιών τα δώρα τους. 4. Βρήκαν τα δώρα τους και χαρούμενα πήγαν να παίξουν στο χιόνι. Λυδία Μαρία Α1
«Ο μπαμπάς του Ρόμπερτ» Μια φορά κι ένα καιρό, απέναντι από το σπίτι μας έμεναν δύο οικογένειες από τη Ρουμανία σε ένα μικρό σπιτάκι. Η Ελενίτσα, ο Ρόμπερτ, η μαμά και ο μπαμπάς της Ελενίτσας και η μαμά του Ρόμπερτ. Ο μπαμπάς του δούλευε στην Ιταλία. Κάθε απόγευμα παίζαμε στο δρόμο. Εκείνο το απόγευμα πριν 3 χρόνια αποφασίσαμε να στείλουμε γράμματα στον Άη-Βασίλη. Εγώ ζήτησα μια πίστα χοτ-γουίλς, η Ελενίτσα μια Μπάρμπη σαν της φίλης της, της Κατερίνας και ο Ρόμπερτ δε μας έλεγε. Πήγα να κοιμηθώ και είχα σκάσει από περιέργεια. Τρεις μέρες δε μας έλεγε. Παραμονή Πρωτοχρονιάς πήγα να κοιμηθώ και σκεφτόμουνα αν ο Άη Βασίλης θα μου φέρει αυτό που του ζήτησα και τι θα φέρει στον Ρόμπερτ.Ξαφνικά ακούω φωνές!!! «Ο Άη-Βασίλης έφερε το δώρο μου έφερε τον μπαμπά μου!!! Άη-Βασίλη γεια σου!!» φώναζε ο Ρόμπερτ. Ανοίγω το παράθυρο και βλέπω πολλά φώτα και
πολύ κόσμο και όλοι αγκάλιαζαν τον μπαμπά του Ρόμπερτ. Δεν πρόλαβα να δω τον Άη-Βασίλη αλλά ήξερα τι δώρο του είχε ζητήσει ο Ρόμπερτ. Τώρα ο Ρόμπερτ και η Ελενίτσα είναι στη Ρουμανία και πιστεύω να θυμούνται εκείνη την Πρωτοχρονιά στην ΕΛΛΑΔΑ. Νίκος Μαλτέζος Β1 «Ο Μαύρος Κουραμπιές» Μια φορά κι ένα καιρό κάποια Χριστούγεννα, η Αμελή έμενε στην οδό Ζαχαρίας Κουραμπιεδάκη, σε μια πόλη που κάθε Χριστούγεννα όλα γινόντουσαν άσπρα από το χιόνι σαν να τα είχες πασπαλίσει με άχνη ζάχαρη. Ένα βράδυ που όλοι κοιμόντουσαν η Αμελή άκουσε παράξενους θορύβους στην κουζίνα και πήγε να δει τι συμβαίνει. Μέσα στο σκοτάδι είδε κάτι άσπρο να κινείται και έτσι έφυγε τρέχοντας. Όταν ξύπνησε νόμιζε ότι όλα όσα είχε δει ήταν ένα όνειρο. Η Αμελή, περίεργο κορίτσι που ήτανε δεν κοιμόταν γιατί είχε στο μυαλό της το χτεσινό όνειρο και ξαφνικά
ακούστηκε ο ίδιος παράξενος θόρυβος. Σηκώθηκε και τι να δει, δύο κουραμπιέδες μάλωναν: Κάνε άκρη, εγώ είμαι το αστέρι, εγώ είμαι ο αρχηγός σας, εσύ είσαι χοντρό και στρογγυλό. Επιτέλους κάντε λίγο ησυχία, φώναξε το μελομακάρονο. Εσύ μη μιλάς ζουμερό, μαύρο μελομακάρονο. Απάντησε το αστέρι κουραμπιές. Μια στιγμή! Ποιός είναι μαύρος; Πετάχτηκε το σιρόπι σοκολάτας, που ήταν δίπλα και είχε ακούσει όσα λέγανε. Η Αμελή με όσα είχε δει και ακούσει πήγε τρομαγμένη στο δωμάτιό της. Η μαμά τη φώναξε για πρωινό και της έβαλε στο πιάτο της έναν κουραμπιέ και ένα μελομακάρονο και η Αμελή γούρλωσε τα μάτια της. Είχε στο πιάτο της τον κουραμπιέ αστέρι που κορόιδευε το μελομακάρονο και τον στρογγυλό κουραμπιέ. Σκέφτηκε ότι μάλλον και αυτά ήταν ένα όνειρο. «Αποκλείεται να μιλάνε τα γλυκά» σκέφτηκε το κορίτσι. Δεν είναι ωραίο το πρωινό σήμερα ρώτησε η μαμά της.
Ε...μανούλα ωραίο είναι αλλά βαρέθηκα λίγο τους κουραμπιέδες. Καλά λοιπόν να αλλάξουμε χρώμα στον κουραμπιέ Τι; Όχι, όχι... φώναξε η Αμελή. Δεν πρόλαβε να το πει και η μαμά της τον έλουσε με το σιρόπι σοκολάτας. Πώς σου φαίνεται τώρα μικρή μου; Ρώτησε η μαμά και έφυγε για ψώνια βιαστική. Μμμμ...μου τρέχουν τα σάλια έλεγε από μέσα της. Δεν μπορώ να αντισταθώ. Θα τον φάω. Μάλλον όνειρο ήτανε. Πήρε τον σοκολατένιο κουραμπιέ και άνοιξε το στόμα της να τον φάει. Βοήθεια, βοήθεια!! Φώναξε ο κουραμπιές. Η Αμελή πέταξε κάτω τον κουραμπιέ και άρχισε να φωνάζει κι αυτή. Σταμάτα να φωνάζεις και πες μου γιατί έγινα έτσι εγώ ο όμορφος κουραμπιές. Τώρα όλοι θα με κοροϊδεύουν φώναζε θυμωμένος. Τι; Μιλάω σε έναν κουραμπιέ;είμαι στα καλά μου;
Χαχαχαχαχαχαχα καλά να πάθεις μουρμούρισε το μελομακάρονο στο μαύρο κουραμπιέ. Χαχαχαχαχαχαχα ακούστηκε ο στρογγυλός κουραμπιές. Μα τι γίνεται εδώ; Αλήθεια μιλάτε ή πάλι ονειρεύομαι; Ναι κοριτσάκι δεν μιλάτε μόνο εσείς οι άνθρωποι!!! Απάντησε το μελομακάρονο. Εντάξει λοιπόν τι συμβαίνει; Εγώ θα μιλήσω, όχι εγώ θα μιλήσω, όχι εγώ... φώναζαν όλα τα γλυκά μαζί. Ηρεμήστε τι είναι αυτός ο γλυκοπόλεμος; Φώναξε η Αμελή. Ορίστε μίλα εσύ μαυρό κουραμπιέ. Εγώ που ήμουν ο πιο όμορφος κουραμπιές των Χριστουγέννων κοιτάξτε πως με κάνατε εσείς οι άνθρωποι. Όλοι εμείς οι κουραμπιέδες είμαστε από τα ίδια υλικά φτιαγμένοι ακόμη κι αν είμαστε διαφορετικό σχήμα και χρώμα είπε ο χοντρός και στρογγυλός και άσπρος κουραμπιές. Δεν φταίνε οι άνθρωποι του έιπε η Αμελή. Αν δεν μάθετε να
είστε φίλοι και να αγαπάτε όλα τα σχήματα και τα χρώματα γύρω σας δεν χρειάζεται να σας λέμε «γλυκά». Ζήτω ο μαύρος κουραμπιές φώναξαν όλα τα γλυκά μαζί. Ο μαύρος κουραμπιές συγκινήθηκε από τα άλλα γλυκά και μετάνιωσε για τα άσχημα λόγια που έλεγε στο στρογγυλό κουραμπιέ. Η Αμελή χαμογέλασε και ξύπνησε από τη φωνή της μαμάς της. «Καλά Χριστούγεννα μικρή μου Αμελή μου σε περιμένει ένα υπέροχο πρωινό και το δώρο σου κάτω από το δέντρο». Η Χιονούλα και η Ροδούλα Γ2
«Μια μικρή Χριστουγεννιάτικη ιστορία» Μια φορά κι ένα καιρό σε ένα χωριό της Κρήτης ζούσε ένα παιδί που το έλεγαν Γιωργάκη. Ο μικρός Γιωργάκης ήταν μαθητής του δημοτικού σχολείου και ο πατέρας του ήταν βοσκός. Είχε πολλά πρόβατα πάνω στο βουνό και τα έβγαζε κάθε μέρα από τη στάνη να βοσκήσουν. Μια μέρα όμως ο πατέρας του αρρώστησε και η μητέρα του είπε ότι έπρεπε αυτός να ανέβει στο βουνό που ήταν τα πρόβατα. Ο Γιωργάκης είπε στη μητέρα του: Δεν πειράζει μανούλα γιατί από αύριο δεν θα πηγαίνω σχολείο. Έρχονται Χριστούγεννα και τα σχολεία θα κλείσουν. Εσύ μαμά να καθήσεις στο σπίτι να φτιάξεις μελομακάρουνα και το βράδυ που θα ρθω θα κρατάω ένα μικρό δεντράκι που θα κόψω από το δρόμο και πολλά κουκουνάρια για να στολισουμε το χριστουγεννιάτικο δέντρο. Πραγματικά την άλλη μέρα ο Γιωργάκης ξύπνησε πολύ πρωί πήρε μαζί του φαγητό και ανέβηκε στο βουνό. Όταν πλησίαζε στη στάνη του έκανε εντύπωση που τα σκυλιά του πατέρα του δεν γάβγιζαν και δεν έτρεξαν να τον υποδεχτούν. Μπήκε σιγά-σιγά
στη στάνη και είδε έκπληκτος έναν άντρα μια γυναίκα και τρία παιδιά. Όλοι ήταν βρώμικοι με σκισμένα ρούχα και πεινασμένοι. Η γυναίκα κρατούσε στην αγκαλιά της ένα μωρό και στα πόδια της ήταν τα δύο άγρια σκυλιά χωρίς να γαβγίζουν. Όλα τα πρόβατα ήταν γύρω τους και με τις ανάσες τους προσπαθούσαν να ζεστάνουν το μωρό. Ο Γιωργάκης ρώτησε ποιοί είσαστε εσείς; Αλλά κανένας δεν του απάντησε. Μόνο το μικρό αγοράκι του είπε: Εγώ Αχμέτ. Ο Γιωργάκης κατάλαβε ότι ήταν λαθρομετανάστες που είχαν έρθει κρυφά στην Κρήτη. Ο Γιωργάκης πήγε στην αποθήκη έβγαλε τυρί, παξιμάδι, γάλα και τους έδωσε να φάνε. Μετά έφυγε και κατέβηκε στο χωριό. Έφτασε στο σπίτι του και είπε στη μαμά του ότι λαθρομετανάστες έχουν πάει στη στάνη. Η μαμά του φοβήθηκε και ήθελε να πάρει τηλέφωνο στην αστυνομία. Ο Γιωργάκης την παρακάλεσε να μην πάρει τηλέφωνο και είπε στον πατέρα του ότι ήθελε αυτούς τους ταλαιπωρημένους ανθρώπους να τους βοηθήσουνε. Την άλλη μέρα ο Γιωργάκης μαζί με τον πατέρα του που έχει γίνει καλά ανέβηκαν στη στάνη. Κρατούσαν μαζί τους πολλά τρόφιμα όπως γλυκά, καραμέλες και γλυφιτζούρια. Τους κρατούσαν επίσης ρούχα και παιχνίδια. Το βράδυ γύρισαν στο χωριό και η μαμά του είπε πάλι ότι έπρεπε να πάρουν τηλέφωνο στην αστυνομία διότι αυτοί οι άνθρωποι δεν είναι χριστιανοί και είναι κακοί. Ο Γιωργάκης στεναχωρήθηκε και έπεσε να κοιμηθεί.
Την ώρα που κοιμόταν ήρθε ξαφνικά ο Χριστός και του είπε: Γιωργάκη θέλω να βοηθήσεις αυτούς τους ανθρώπους. Ο Γιωργάκης απάντησε: Μα Χριστούλι μου η μαμά μου λέει ότι αυτοί οι άνθρωποι δεν είναι χριστιανοί και είναι κακοί. Όχι Γιωργάκη είπε ο Χριστούλης όλοι οι άνθρωποι του κόσμου είναι δικά μου παιδιά και όλους τους ανθρώπους θέλω να τους βοηθήσουμε. Την άλλη μέρα το πρωί είπε την ιστορία στη μαμά του και στο μπαμπά του. Εκείνοι κατάλαβαν το λάθος τους και αποφάσισαν να βοηθήσουν τους λαθρομετανάστες. Την άλλη μέρα ήταν Χριστούγεννα. Ο μπαμπάς του Γιωργάκη πήρε το αυτοκίνητό του. Ανέβηκε στη στάνη και έφερε όλη την οικογένεια των λαθρομεταναστών στο χωρίο. Η μαμά του έστρωσε το χριστουγεννιάτικο τραπέζι και κάθησαν όλοι μαζί να φάνε. Ο Γιωργάκης μαζί με τον Αχμέτ και την αδερφή του τη Φατιμά βγήκαν στην αυλή και έπαιξαν. Το απόγευμα ο μπαμπάς του του είπε ότι αποφάσισαν να κρατήσουν την οικογένεια του Αχμέτ μαζί τους. Είπε στο Γιωργάκη ότι θα βρουν στον μπαμπά δουλειά και ο μικρός Αχμέτ μαζί με την αδερφή του τη Φατιμά θα πάνε σχολείο μαζί του.
Ο Γιωργάκης αγκάλιασε τον μπαμπά του τον φίλησε στο μάγουλο και του είπε ότι είναι πολύ ευχαριστημένος. Το βράδυ έπεσε να κοιμηθεί πολύ χαρούμενος. Τότε στον ύπνο του ήρθε πάλι ο Χριστούλης τον χάιδεψε στα μαλλιά και του είπε: Σε ευχαριστώ Γιωργάκη που βοήθησες αυτούς τους ανθρώπους. Διότι πρέπει να ξέρεις όλοι οι άνθρωποι στον κόσμο είναι αδέλφια και θα πρέπει να βοηθάει ο ένας τον άλλο και να τον αγαπάει. Μάικ Τάισον Δ2
«Ο χιονάνθρωπος στη χώρα των θαυμάτων» Βασικοί Χαρακτήρες: Ο Χιονούλης: ο χιονάνθρωπος που θέλει να βρει το μάγο του Παγωτόζ για να τον κάνει να μη λιώσει ποτέ! Ο Μούξου-Σούξου: ο καλικάντζαρος, ο καλύτερος φίλος του Χιονούλη που θα τον βοηθήσει στο μεγάλο ταξίδι για την αναζήτηση του μάγου του Παγωτόζ. Και τέλος... Ο Ρούμφης: το στρουμφόσπιτο που το σκασε από το στρουμφοχωριό για να ανακαλύψει τον κόσμο. Ο Ρούμφης θα βρίσκεται σε κάθε σελίδα της ιστορίας.
Μια φορά κι έναν καιρό ήταν μια πόλη μακριά από όλες τις άλλες η χιονούπολη. Μια πόλη διαφορετική, μια πόλη μαγική, μια πόλη όπου δεν κατοικούσαν άνθρωποι, κατοικούσαν χιονάνθρωποι. Στο διπλανό χωριό το Καλικατζοχώρι κατοικούσαν οι καλικάντζαροι. Και τα δύο μέρη τα ένωνε κάτι κοινό, η πλατεία του Αϊ-Βασίλη, όπου ο Αϊ-Βασίλης έκανε κάθε χρόνο την επίσκεψή του για να μοιράσει τα μεγάλα σακιά με τα δώρα, να παραλάβει τα παιχνίδια από το εργοστάσιο των καλικάτζαρων και να πάρει βοηθούς για το μοίρασμα. Η πλατεία του Αϊ-Βασίλη ήταν το μέρος όπου χιονάνθρωποι και καλικάτζαροι περνούσαν όλη τη μέρα παίζοντας και τραγουδώντας. Το καλύτερο ήταν ο ήλιος δεν έβγαινε ποτέ, ποτέ δεν έκανε ζέστη (καλύτερο για τους χιονάνθρωπους όχι για τους ανθρώπους). Έτσι λοιπόν στην πλατεία του Αϊ-Βασίλη έβρισκες μικρούς και μεγάλους χιονάνθρωπους και καλικάτζαρους όλη τη μέρα. Όσο καλή και να ήταν όμως η ζωή στη Χιονούπολη και το
Καλικατζοχώρι οι κάτοικοι ζούσαν μονιασμένοι, οι χιονάνθρωποι για να μη λιώσουν και οι καλικάτζαροι γιατί φοβούνταν τον έξω κόσμο. Όμως όχι όλοι. Ο Χιονούλης και ο Μούξου-Σούξου ο πιστός του φίλος δεν φοβούνταν. Και οι δύο θέλουν να κάνουν κάτι που ποτέ κανένας χιονάνθρωπος ή καλικάτζαρος τόλμησε ποτέ να κάνει. Έτσι λοιπόν ο Χιονούλης και ο Μούξου-Σούξου αποφάσισαν να κάνουν ένα μεγάλο ταξίδι. Ο Χιονούλης ήθελε να ταξιδεύει αλλά να μη λιώσει ποτέ! Έτσι αποφάσισαν να ψάξουν για το μάγο του Παγωτόζ. Αλλά ήταν μακριά. Έτσι αποφάσισαν να βρουν μια λύση. Ο Μούξου-Σούξου σκέφτηκε να επισκεφτούν τον 8 ο του ξάδερφο τον Φούξου-Τούξου, που είναι αλχημιστής, και έμενε σε μια καλύβα. Ο Μούξου-Σούξου χτύπησε την πόρτα της καλύβας και ο Φούξου-Τούξου άνοιξε. Τους χαιρέτησε και τους ρώτησε γιατί ήρθαν. Ο Χιονούλης του είπε για το ταξίδι. Τότε ο Φούξου-Τούξου πήγε σε μια μεγάλη κατάψυξη και πήρε κάτι παγωτά. Τους είπε πως τα λένε πα-παγωτά και ότι όταν ένας
χιονάνθρωπος τρώει ένα γίνεται άλιωτος για 10. Έτσι τον ευχαρίστησαν πήραν τα πα-παγωτά και έφυγαν. Στο δρόμο συνάντησαν έναν μεγάλο γάιδαρο. Για την ακρίβεια έναν χρυσό μεγάλο γάιδαρο. Ο Μούξου-Σούξου τον πλησίασε και τον ρώτησε: «Γεια, εσύ τι γυρεύεις εδώ; Δεν θα έπρεπε να είσαι στη Γαϊδουρόπολη ε;» Και το χρυσό γαϊδουράκι του απάντησε: «Μπα! Έφυγα για να βρω γαϊδουράγκαθα». Και ο Μούξου-Σούξου με το Χιονούλη απλώς προχώρησαν. Ήταν και οι δυό πολύ παραξενεμένοι. Καθώς προχωρούσαν είδαν ένα ένα τεράστιο βουνό. Τόσο μεγάλο που θα χρειαζόταν εξίμισι μέρες. Όμως στη μέση υπήρχε μια τρύπα, για την ακρίβεια ένα τούνελ. Μα! Ήταν το τούνελ των καλοριφέρ και μέσα έκανε τόση πολύ ζέστη που δεν γινόταν να το περάσει ούτε Αφρικάνος. Έτσι ο Χιονούλης έφαγε ένα πα-παγωτό. Έλα όμως που η ζέστη ήταν τόσο μεγάλη που ο Χιονούλης παρά το ότι δε θα έλιωνε δε θα την άντεχε. Το ίδιο και ο Μούξου-Σούξου.
Κάποια στιγμή ο Χιονούλης και ο Μούξου-Σούξου δεν άντεχαν άλλο. Ο Χιονούλης έκλεισε τα μάτια του και σκέφτηκε: «Όχι!!! Δε θα τα παρατήσω από την πρώτη δυσκολία. Και αν στη συνέχεια του ταξιδιού τα πράγματα είναι χειρότερα; Απλά θα σταματήσω; Και όλος αυτός ο κόπος θα χαθεί άδικα; Όχι!!!». Απόμεναν μόνο 2 πριν τελειώσει η επίδραση του πα-παγωτού. Τότε ο Χιονούλης άνοιξε τα μάτια του και συγκεντρώθηκε. Τότε λίγο πιο μακριά είδε ένα κουτί με κουμπιά. Τότε χωρίς δεύτερη σκέψη ο Χιονούλης έριξε μια χιονόμπαλα από πάνω, στα κουμπιά και βραχυκύκλωσε το σύστημα των καλοριφέρ. Έτσι σιγάσιγά η θερμοκρασία άρχισε να κατεβαίνει όλο και πιο πολύ. Κάποια στιγμή κατέβηκε τελείως (περίπου 5 βαθμούς υπό το μηδέν). Έτσι ο Χιονούλης και ο Μούξου-Σούξου κατάφεραν να περάσουν το τούνελ. Ο Χιονούλης και ο Μούξου-Σούξου συνέχισαν τη διαδρομή. Ξαφνικά εμφανίστηκε ένα μονοπάτι που
οδηγούσε στη χώρα των θαυμάτων. Όμως το μονοπάτι ήταν μακρύ. Έτσι χωρίς να χάσουν χρόνο ο Χιονούλης και ο Μούξου-Σούξου ξεκίνησν. Έφτασαν στη χώρα των τραπουλόχαρτων, πέρασαν τη μεγάλη σκακιέρα με τα κομμάτια που ήταν σε μάχη και σταμάτησαν για λίγο στο Λεμοναδοκιστάν. Αφού ήπιαν τη λεμονάδα τους ο Χιονούλης και ο Μούξου-Σούξου συνέχισαν το μονοπάτι. Στο δρόμο συνάντησαν ένα ιπτάμενο γουρούνι, ένα μπλε άλογο με ροζ παντόφλες και ένα σκατζόχοιρο με πλαστικά αγκάθια. Τότε το ιπτάμενο γουρούνι τους είπε ότι έπρεπε να ακολουθήσουν το γκρι μονοπάτι. Το μπλε άλογο με τις ροζ παντόφλες τους είπε να ακολουθήσουν το μονοπάτι με τα νούμερα και ο σκατζόχοιρος το πολύχρωμο μονοπάτι. Τότε ο Χιονούλης μπερδεύτηκε γιατί δεν ήξερε ποιό μονοπάτι να ακολουθήσει! Ξαφνικά εμφανίστηκε το χρυσό γαϊδούρι και είπε: «Ακολουθήστε το μονοπ τι που θα επιλέξετε εσείς. Έτσι κι αλλιώς στο ίδιο μέρος φτάνουν». Έτσι ο Χιονούλης και ο Μούξου-Σούξου πήραν το μονοπάτι με τους αριθμούς. Όταν έφτασαν συνάντησαν τον τρανό μάγο του Παγωτόζ. Πρώτος ζήτησε την
επιθυμία του ο Χιονούλης, που ήταν να μη λιώσει ποτέ. Δεύτερος ο Μούξου-Σούξου που ζήτησε περισσότερο ύψος (γιατί ήταν κοντός). Και τέλος ο Ρούμφης!!! Ο Ρούμφης ζήτησε μέγεθος, πόδια και χέρια! Έτσι τελειώσε ένδοξα το ταξίδι για το μάγο του Παγωτόζ. Προσπάθησε να βρεις τον Ρούμφη σε κάθε σελίδα! Δημήτρης Σταμπουλής Ε1
Εκτός συναγωνισμού «Το υπέροχο δώρο του Αϊ - Βασίλη» Μια φορά κι έναν καιρό ήταν ο μικρός Σακίμ και ζούσε σε μια υπέροχη χώρα με την οικογένειά του. Ήταν Χριστούγεννα και στην πόλη του όλα ήταν στολισμένα. Η μαμά τους είχε φτιάξει πολλά γλυκά και στο σπίτι τους είχαν στολίσει ένα πανέμορφο δέντρο. Ο Σακίμ είχε ζητήσει ένα μεγάλο αυτοκινητάκι από τον Αϊ-Βασίλη και ο μικρός του αδελφός ο Ασάλ, ένα αρκουδάκι. Η αγαπημένη του γιαγιά τους έλεγε όμορφες ιστορίες για ξωτικά των Χριστουγέννων και τον Αϊ-Βασίλη. «Τα Χριστούγεννα όλα μπορούν να συμβούν» συνήθιζε να λέει. Είχαν περάσει υπέροχα Χριστούγεννα!!! Όμως λίγες μέρες μετά έγινε πόλεμος... Πολλά σπίτια βομβαρδίστηκαν και πολλοί άνθρωποι σκοτώθηκαν. Και η αγαπημένη του γιαγιά σκοτώθηκε... Η οικογένεια του Σακίμ φοβήθηκε πολύ! Αποφάσισαν να φύγουν σε μια άλλη χώρα. Μπήκαν σε ένα μικρό καραβάκι μαζί με πολλούς
άλλουςανθρώπους. Το ταξίδι ήταν δύσκολο. Είχε θαλασσοταραχή και το καραβάκι βούλιαξε. Ο Σακίμ φοβήθηκε πάρα πολύ. Πίστεψε ότι θα πνιγεί. Κάποιος τον βοήθησε να βγει στη στεριά. Είχε όμως χάσει τους γονείς του. Φοβόταν και κρύωνε πολύ. Ευτυχώς μετά από λίγο τον βρήκαν οι γονείς του. Όμως δεν βρήκαν το μικρό Ασάλ. Ψάχνανε με αγωνία να τον βρούν όμως άδικα. Ο Ασάλ δεν ήταν πουθενά.για μέρες ψάχνανε αλλά τίποτα. Μετά από μέρες οι γονείς του βρήκαν ένα μικρό και φτωχικό σπιτάκι για να μείνουν. Ο μπαμπάς του βρήκε μια δουλειά και ο Σακίμ άρχισε να πηγαίνει σε ένα σχολείο. Δυσκολευόταν πολύ γιατί δεν ήξερε τη γλώσσα και δεν είχε κανένα φίλο. Όμως πιο πολύ στενοχωριόταν που δεν είχε το μικρό του αδερφό. Ο καιρός πέρασε και ήρθαν πάλι τα Χριστούγεννα. Αυτά τα Χριστούγεννα όμως ήταν πολύ διαφορετικά. Δεν ήταν ωραία...δεν είχαν ούτε δέντρο να στολίσουν, ούτε πολλά γλυκά και φαγητά, ούτε τη γιαγιά να του λέει χριστουγεννιάτικες ιστορίες, αλλά αυτό που του έλειπε πιο πολύ ήταν ο Ασάλ. Πόσο του έλειπε... Ήταν τόσο στενοχωρημένος και η μαμά του, του πρότεινενα γράψει γράμμα στον Αϊ-Βασίλη. Αυτή τη φορά ο Σακίμ δεν ζήτησε ένα μεγάλο αυτοκινητάκι όπως πέρσι. Αυτό που ήθελε πάρα πολύ ήταν να γυρίσει κοντά τους ο Ασάλ. Όμως ο ΑΪ-Βασίλης δεν φέρνει τέτοια δώρα!!! Για να χαρεί λίγο ο Σακίμ οι γονείς του τον πήγαν σε μια πλατεία. Εκεί όλα ήταν στολισμένα. Υπάρχει ένα μεγάλο
δέντρο και ακούγονταν χριστουγεννιάτικα τραγούδια. Όλοι ήταν χαρούμενοι, όμως ο Σακίμ ένοιωθε λυπημένος. Πόσο είχε αλλάξει η ζωή του!!! Ξαφνικά ήρθε ένας Αϊ-Βασίλης και μοίραζε δώρα στα παιδιά. Θέλησε να πάει και αυτός κοντά του να τον ρωτήσει αν πήρε το γράμμα του. Όμως εκείνη τη στιγμή κάποια παιδιά πήγαν κοντά του για να φωτογραφηθούν μαζί του. Ξαφνικά σαν να άκουσε μια φωνούλα να φωνάζει. Κοίταξε γύρω του. Η φωνούλα αυτή του θύμιζε πολύ τον Ασάλ.Μάλλον του φάνηκε. Κοίταξε γύρω του αλλά τίποτα.λάθος θα έκανε. Συνέχισε λοιπόν να προχωράει προς τον Αϊ-Βασίλη και τι να δει... Βλέπει τον Αϊ-Βασίλη χαμογελαστό να του κλείνει το μάτι κρατώντας στην ποδιά του ένα μικρό αγοράκι. «Σακίμ, Σακίμ» φώναζε το μικρό αγοράκι και έτρξε να αγκαλιάσει τον σακίμ.ο Σακίμ τρελάθηκε από την χαρά του, είχε βρει τον Ασάλ. Τελικά είχε δίκιο η γιαγιά του: Τα Χριστούγεννα όλα μπορούν να συμβούν. Τον Ασάλ τον είχαν βρει κάποιοι και τον πήγαν σε κάποιο ίδρυμα. Τώρα πια ο Σακίμ είναι σίγουρος οτι η ζωή του θα ξαναγίνει όπως πριν και πιστεύει ότι
ο πόλεμος στη χώρα του θα σταματήσει γιατί τελικά τα Χριστούγεννα όλα μπορούν να συμβούν. Δέσποινα Ασλανίδου Δ2 «Ένα παιδί στο Βόρειο Πόλο» Ήταν ένα χειμωνιάτικο πρωινό του Δεκέμβρη και ο Αη-Βασίλης είχε ξεκινήσει τις προετοιμασίες του... Κούτες πεταμένες από δω και από κει, χρωματιστές σακκούλες, κορδέλες έκαναν το σπίτι να μοιάζει με βομβαρδισμένο τοπίο. Μέσα σε όλο αυτό τον πανικό ακούγονται κλάματα και χτυπάει η πόρτα. Σηκώνεται ο Αη- Βασίλης να ανοίξει και βλέπει ένα τοσοδούλικο κοριτσάκι. Αφού πέρασαν λίγα λεπτά το κοριτσάκι άρχισε να ηρεμεί και ο Αη- Βασίλης προσπάθησε να μάθει τι είχε συμβεί. Φοβισμένο το κορίτσι του είπε ότι οι γονείς της τής είχαν πάρει ένα δώρο για τα Χριστούγεννα αλλά εκείνη το χάρισε σε ένα φτωχό παιδάκι.
Μη μπορώντας να καταλάβει ο Γερο-Βασίλης το πρόβλημα, της είπε ότι θα της έδινε εκείνος ένα δώρο το ίδιο με αυτό που είχε. Δίνοντάς της αυτή τη λύση δεν την έβλεπε να ηρεμεί. Κατάλαβε λοιπόν ότι κάτι άλλο συνέβαινε. Το κοριτσάκι όμως αποκοιμήθηκε και οι απορίες του Αη-Βασίλη έπρεπε να περιμένουν. Είχε νυχτώσει πια όταν ξύπνησε η μικρούλα, το ίδιο κακόκεφη. Εξήγησε στον Αη-Βασίλη ότι οι γονείς της μάλωναν και ήθελε να αλλάξει οικογένεια. Γι αυτό χάρισε το δώρο. Για να πάει σε κείνη την οικογένεια. Ο Αη-Βασίλης αφού κατάλαβε τι είχε συμβεί αγκάλιασε το κοριτσάκι και της εξήγησε ότι η οικογένεια δεν αλλάζει.ούτε με δώρα ούτε με χρήματα. Το καλύτερο θα ήταν να πάει με μια σφιχτή αγκαλιά στους γονείς του, να ζητήσει να μην τσακώνονται. Το κοριτσάκι χαμογέλασε γιατί δεν πίστευε ότι μια αγκαλιά θ λύσει το πρόβλημα. Ήταν τόσο μεγάλο θα έλεγε το πρόβλημα. Αποφάσισε λοιπόν να γυρίσει στο σπίτι της και υποσχέθηκε ότι θα την προσέχει από ψηλά. Black
Λυδία Μαρία είναι η... Ο Νίκος Μαλτέζος είναι ο... Μάνος Διακάκης. Η Χιονούλα και η Ροδούλα είναι οι...σταυρούλα και Άννα Στεφανουδάκη Ο Μάικ Τάισον είναι ο...εμμανουήλ Κοχιαδάκης Ο Δημήτρης Σταμπουλής είναι ο... Δημήτρης Σταμπουλής. Η Δέσποινα Ασλανίδου είναι η...αντιόπη Τσικνάκη Black είναι Η εικονογράφιση είναι ζωγραφιές των παιδιών εκτός από τις ιστορίες: Ο μπαμπάς του Ρόμπερτ Μια μικρή Χιστουγεννιάτικη Ιστορία Το υπέροχο δώρο του Αϊ-Βασίλη Ένα παιδί στο Βόρειο Πόλο. Στις οποίες οι εικόνες επιλέγησαν από την ιστοσελίδα https://storybird.com Ευχαριστούμε Θερμά το Βιβλιοπωλείο Δοκιμάκη στο Ηράκλειο για την παρουσίαση και διάθεση του Βιβλίου στο κοινό.