Μεθοδολογικές προσεγγίσεις της Έρευνας στην Αρχιτεκτονική

Γ. Παρμενίδης, 27/2/2014 Μεθοδολογικές προσεγγίσεις της Έρευνας στην Αρχιτεκτονική Η Αρχιτεκτονική ως Αντικείμενο Έρευνας I: Β. Περί της κατασκευής των εννοιολογικών εργαλείων και του σώματος της έρευνας Η εξάρτηση της κατασκευής των εννοιολογικών εργαλείων και του σώματος της έρευνας από τις ερευνητικές προθέσεις Εισαγωγή: Μια τομή στον αξιολογικό χώρο ως υπόβαθρο για την κατανόηση των φάσεων εξέλιξης στον τελεολογικό χώρο : " ως την Op Art. Μετά την Pop Art ". Από την ασυνέχεια του αξιολογικού χώρου με τη μνήμη της ερμηνείας, στη συνέχεια του τελεολογικού χώρου με την αμνησία της πρόθεσης και τη μεταλλαγή του φυσικού αντικειμένου. Η μεταλλαγή της σημασίας του αξιολογικού χώρου: από την ουτοπία της αμόλυντης κοινωνίας/ φύσης και την ουτοπία της βιομηχανικής κατασκευής του μέλλοντος [ο οραματισμός του μέλλοντος με αναφορά σε 'απόλυτες' αξίες], στην ουτοπία της διαχείρισης του ανθρωπογενούς περιβάλλοντος [ο οραματισμός του παρόντος με αναφορά σε 'σχετικές' αξίες] τα εννοιολογικά εργαλεία περιγραφής του αξιολογικού αντικειμένου και η άρθρωσή τους με τα εννοιολογικά εργαλεία περιγραφής του τελεολογικού αντικειμένου - ως την Op Art από την 3η φάση, η περίοδος του κλυδωνισμού: διαδικαστική λογική η ασαφής λογική και η μη προβλεψιμότητα διαχείριση κωδίκων (:κωδικοποιημένων γλωσσών, στις οποίες περιλαμβάνεται πλέον και αυτή που συστήθηκε στην προηγούμενη φάση κανονικότητας) / αναζήτηση των ορίων της σχέσης γνώστηγνωστού η κατάλυση του ορισμού, η αμφισβήτηση των σχημάτων της εμπειρίας, Φάση 0: 'Ο βαθμός μηδέν' της Ουτοπίας του Μοντερνισμού: Β Παγκόσμιος Πόλεμος α. η διαχείριση του παρελθόντος Στον χώρο της μεσοπολεμικής περιόδου: Ο δημοκρατικός χώρος - Χώρος σταθερός, ισότροπος, κανονικός και κανονιστικός ως προς τον ορισμό και τη συμπεριφορά των στοιχείων του. Η ανασυγκρότηση μετά τον πόλεμο Η εκλεκτική συνέχιση της Art Deco, με έμφαση σε εκλεκτικά στοιχεία,

η δειγματοληπτική αναφορά αντί της τυπολογικής από το μέρος στο μέρος, η αναγνώριση του αλλότριου ως ειδοποιού διαφοράς του επαισθητού, η προβληματοθεσία κατά τη διάκριση του ανοίκειου αντικειμένου ( κατάλυση κανόνων / άρνηση της συμβατικότητας των κωδίκων) Η συνέχιση των αρχών του Μοντέρνου Κινήματος, με έμφαση στη δομική αντίληψη, Ο αφαιρετικός συγκερασμός των δύο τάσεων προς ενιαίο χαρακτήρα που υπερβαίνει τα ρεύματα του μεσοπολέμου, με έμφαση στην οικονομικότητα, στην αντιπολεμική διάθεση, στην εθνική προβολή των νικητριών δυνάμεων. β. ο συμβολισμός υπέρβασης της κρίσης Η διατύπωση μιας νέας ιδεολογίας για τη συγκρότηση της μαζικής κοινωνίας, για τη διαπραγμάτευση ατόμου/κοινωνίας Η εφήμερη ζωή και οι εφήμεροι ήρωες: Ο «ήρωας της ημέρας» ως διέξοδος από το "τραγικό" δίπολο στην μαζική κοινωνία: την εγγενή αντιπαράθεση μεταξύ της μάζας και της προσωπικότητας, μεταξύ του χαρακτήρα της μαζικής προσωπικότητας και της μυθοποίησης της ατομικής προσωπικότητας. Η δομή της μονοπυρηνικής οικογένειας ο ρόλος της γυναίκας και η μαζική επικοινωνία, ενημέρωση, διασκέδαση: Η διατύπωση νέων προγραμμάτων σχεδιασμού ως της νέες λειτουργίες (π.χ. νέα αγορά «ο οικιακός εξοπλισμός», η αναβάθμιση της κατοικίας ως τρόπος αναβάθμισης της ζωής της γυναίκας μητέρας) Οι έφηβοι ως νέο καταναλωτικό στρώμα: Η ανάγκη για δημιουργία νέων συμβολικών μορφών ένδυσης, εξοπλισμού και καταστολής της αντίδρασης της ατομικότητας στο μαζικό τρόπο συμπεριφοράς. 1η φάση, η περίοδος της επανάστασης: κατηγορηματική λογική η ασαφής λογική και οι πιθανότητες κατηγόρημα η κατασκευή της 'αλήθειας', η χιασματική αποδοχή της ετερότητας και η ενσωμάτωσή της επιβεβαιώνεται μέσα από τη διάκριση πολλαπλών συστημάτων νοηματοδότησης, που δείχνει την ανάγκη για τη διατύπωση ενός κανόνα διαχείρισης τους, η οντολογία του συνεχούς επαναορισμού, επιστημολογική υποκειμενικότητα (η Φάση 1: α. εισαγωγή νέων κατηγορημάτων Η εισαγωγή καινοφανών κατηγορημάτων ως αποκύημα της αλλαγής των όρων της διαδικασίας (διαπραγμάτευση): Εναλλαγή από τη διαφορική στη χιασματική διαβάθμιση των εννοιολογικών κατηγοριών ορισμού του κατηγορήματος [εναλλαγή από τη μεταβλητότητα στην αμοιβαιότητα μεταξύ υποκειμένου και αντικειμένου κατά την οργάνωση/ αντίληψη του χώρου] Η αναπαράσταση της σχέσης "άτομο και κοινωνία" το άτομο: στοιχειακή απλότητα, τυπική

αμοιβαιότητα υποκειμένου /αντικειμένου). η 'εικόνα' / η αμοιβαία διαμόρφωση [το 'απόσπασμα' /η σημασιοδότηση του πραγματικού], η συναρμογή οντοτήτων / αποσπασμάτων (συνειρμικός σχεδιασμός / εικόνα) η αποκάλυψη του υποκειμένου δημιουργού [ο δημιουργός ως ήρωας], ο παρελθών χρόνος: ο ορισμός της 'υποκειμενικότητας', η ανασυγκρότηση των μεγάλων αφηγήσεων, η ενσυναίσθηση, ο εκ του νόμου ορισμός / η ετεροαναφορικότητα (στο περιβάλλον). εισαγωγή του καινοφανούς / αλληλεπίδραση γνώστη-γνωστού η κατασκευή του ορισμού, η αναγωγή της εμπειρίας, ο τύπος ως παράδειγμα επίλυσης προβλήματος σε δεδομένη συγκυρία από το μέρος στο όλο, η οικειοποίηση του αλλότριου ως 'σύντηξη των οριζόντων' η προβληματοθεσία κατά την εισαγωγή του καινοφανούς προτύπου (συγκρότηση κανόνων / σύνταξη κωδίκων). γεωμετρική μορφή, η κοινωνία: υπόβαθρο φυσικό [η φυσικοποίηση της κοινωνίας], υπόβαθρο ζωντανό [τοπολογικές σχέσεις γειτνίασης, δυναμικός χώρος] η τεχνητή αναπαράσταση του φυσικού πεδίου β. τομή στον ορισμό του κατηγορήματος: Η άρνηση της κανονικότητας του υποβάθρου Από την αναπαράσταση της σχέσης 'άτομο και κοινωνία', στην αναπαράσταση της πολυπλοκότητας της κοινωνίας και της σχεσιακής διαμόρφωσης των προσώπων το πεδίο ως υπόβαθρο δυνητικών κινήσεων "τυχαιότητα" και κανόνες δράσης "τυχαιότητα" και ιδιότητες των σωμάτων η "φυσικοποίηση" του σώματος με σχήματα μιας "φυσικής" ροϊκής γεωμετρίας που καθορίζει τα όρια των στοιχείων και τις μεταξύ τους μεταβάσεις και αρθρώσεις Το σώμα ορίζει τους κανόνες γειτνίασης, μετάβασης, άρθρωσης και όχι το υπόβαθρο. 2η φάση, η περίοδος της κανονικότητας: συναρτησιακή λογική η τυπική λογική συνάρτηση η αποδοχή της 'αλήθειας', η απαξίωση της ετερότητας και η εγκαθίδρυση του δυϊσμού 'ορθό / λάθος' επιβεβαιώνεται μέσα από τη συγκρότηση της γενεαλογικής συνέχειας, που δείχνει τον κανόνα ως συνθήκη απόλυτη, και επιτρέπει την πρόβλεψη-κατασκευή του μέλλοντος, η οντολογία του ενυπάρχοντος ορισμού, επιστημολογική αντικειμενικότητα (ο δυϊσμός υποκειμένου / αντικειμένου). ο 'δείκτης' /η διάκριση αιτίου-αιτιατού Φάση 2: α. συγκρότηση συναρτήσεων - η κανονικότητα του στιλ Η συγκρότηση συναρτησιακών κανόνων ως αποκύημα της αλλαγής των όρων του κατηγορήματος (αναπαράσταση): Εναλλαγή από τον ετεροαναφορικό στον αυτοαναφορικό ορισμό των στοιχείων και σχέσεων της συνάρτησης [εναλλαγή της συναρμογής και σύνθεσης κατά την οργάνωση/αντίληψη του χώρου] Τα αμοιβαδοειδή σχήματα, ως έκφραση της φυσικοποίησης των σωμάτων, εφαρμόζονται ανεξάρτητα τεχνικής, λειτουργίας, ή κλίμακας, με χρώματα όμοια ως προς τη θέση τους στο

η σύνθεση στοιχείων και σχέσεων (συντακτικός σχεδιασμός / δείκτης) η απόκρυψη του υποκειμένου δημιουργού [ο δημιουργός ως ειδήμων], ο ενεστώτας χρόνος: η δήλωση της 'αντικειμενικότητας', η μεγάλη αφήγηση, η αφαίρεση, ο εκ των πραγμάτων ορισμός / η αυτοαναφορικότητα (στο σύστημα). συγκρότηση κανόνων / διάκριση γνώστηγνωστού η διάδοση του ορισμού, η αποδοχή της εμπειρίας, ο τύπος ως πρότυπο από το όλο στο μέρος (η ταυτότητα της κοινωνικής εξάρτησης), η οικειοποίηση του αλλότριου με την προβολή σταθερών αξιών της αποδεχθείσας εμπειρίας, ο σταθερότυπος (η απομίμηση / το υβρίδιο). χρωματικό κύκλο όπως στο Μοντέρνο Κίνημα, αλλά αναμεμιγμένα με άσπρο (ομοιογενοποίηση του τόνου, ήπιες μεταβάσεις), και υλοποιούνται ως αυτοφερόμενες κατασκευές ανεξάρτητα συγκεκριμένης τεχνολογίας. β. τομή στον ορισμό της συνάρτησης: Η άρνηση του προϋπάρχοντος υποβάθρου Από τη σχεσιακή διαμόρφωση των προσώπων (αυτόνομες οντότητες που τα όρια τους διαμορφώνουν/διαμορφώνονται από τους όρους γειτνίασης εντός ενός υποβάθρου δυνητικών κινήσεων), στη σύνθεση των δύο: έξοδος από τον συμβολισμό του χωρικού πεδίου ως προϋπάρχοντος υποβάθρου που προκαθορίζει τα αντικείμενα. 3η φάση, η περίοδος του κλυδωνισμού: διαδικαστική λογική η ασαφής λογική και η μη προβλεψιμότητα διαδικασία οι πολλές 'αλήθειες', η αναγνώριση της απρόσμενης ετερότητας και ο προσδιορισμός της διαφοράς επιβεβαιώνεται μέσα από τη διάκριση συστημάτων πολλαπλών νοηματοδοτήσεων, που δείχνει την αδυναμία ισχύος του κανόνα, και επιτρέπει την ανατροπή του, η οντολογία του απρόβλεπτου ορισμού επιστημολογική υποκειμενικότητα (η μεταβλητότητα υποκειμένου / αντικειμένου) το 'σύμβολο' / η κατά σύμβαση διαμόρφωση [το αποκείμενο / η αδυναμία σημασιοδότησης του πραγματικού] η αλληγορία οντοτήτων / συμβόλων Φάση 3: α. διαχείριση διαδικασιών Η διαχείριση διαδικαστικών κωδίκων ως αποκύημα της αλλαγής των όρων της συνάρτησης (έλεγχος και εξισορρόπηση): Εναλλαγή της αποδοχής και αμφισβήτησης των σχημάτων της εμπειρίας κατά τον ορισμό της διαδικασίας [εναλλαγή του σταθερότυπου και της προβληματοθεσίας του ανοίκειου κατά την οργάνωση/αντίληψη του χώρου] Ο χώρος ως ένα μη-προκαθορισμένο πεδίο συγκροτείται και ορίζεται κατά περίπτωση από τη συγκυριακή γειτνίαση αυτόνομων στοιχείων/μορφών, όπου το κάθε στοιχείο σχετιζόμενο με το γειτονικό του προβάλλει τον αρνητικό-θετικό, τον στατικό-δυναμικό χαρακτήρα του. High Tech: διαχείριση διαδικασιών μετάβασης σε συναρτησιακές δομές. Η προβολή της τεχνικής οργάνωσης: νέες συλλήψεις της

(αποδομητικός σχεδιασμός/σύμβολο) η αποκάλυψη της υποκειμενικότητας [ο δημιουργός μπορεί να είναι οποιοσδήποτε], ο παρελθών χρόνος: η δήλωση της 'υποκειμενικότητας', η σχετικότητα των μεγάλων αφηγήσεων, η συναίσθηση του διάκενου, ο εκ του περίγυρου ορισμός / η διαναφορικότητα (στο περιβάλλον και το σύστημα) διαχείριση κωδίκων (:κωδικοποιημένων γλωσσών, στις οποίες περιλαμβάνεται πλέον και αυτή που συστήθηκε στην προηγούμενη φάση κανονικότητας) / αναζήτηση των ορίων της σχέσης γνώστηγνωστού η κατάλυση του ορισμού, η αμφισβήτηση των σχημάτων της εμπειρίας, η δειγματοληπτική αναφορά αντί της τυπολογικής από το μέρος στο μέρος, η αναγνώριση του αλλότριου ως ειδοποιού διαφοράς του επαισθητού, η προβληματοθεσία κατά τη διάκριση του ανοίκειου αντικειμένου (κατάλυση κανόνων / άρνηση της συμβατικότητας των κωδίκων). τεχνικής δομής και νέες βιομηχανικές επεξεργασίες των υλικών ή απρόσμενες χρήσεις γνωστών υλικών (πλαστικά, φουσκωτά, χαρτί). Op Art: διαχείριση διαδικασιών μετάβασης σε κατηγορηματικές δομές. Η προβολή της ορθολογικής οργάνωσης: γεωμετρική μορφολογική οργάνωση. - H συμμετοχή του χρήστη στην αντίληψη, ερμηνεία και διαμόρφωση/οικειοποίηση του χώρου. Από την αυτονομία και εναλλαξιμότητα των στοιχείων της βιομηχανικής δομής, στην εναλλακτική παρέμβαση του χρήστη. β. τομή στον ορισμό της διαδικασίας: Η άρνηση της διάκρισης υποκειμένου / αντικειμένου Στη σύνθεση των δύο, το ένα είναι το υποκείμενο Μετά την Pop Art Φάση 0: 'Ο βαθμός μηδέν' της Ουτοπίας του Μοντερνισμού Η ευφορία και ο αντικομφορμισμός στη συμπεριφορά των εφήβων ( 'δεν είναι μόνο καταναλωτές') Η οικονομική κρίση και η σχιζοφρένια της τεχνολογικής συνάρτησης Η χρήση της τεχνολογίας στη μελλοντολογική ουτοπία του '2001' και οι ενοχές για τη χρήση της στην καταστροφή Η επανάσταση της μάζας και ο θάνατος του επαναστάτη Η εξέγερση (αλλαγή συμπεριφοράς και κοινωνικής ιδεολογίας) και η αναζήτηση της αγνότητας της παιδικής ηλικίας α. η διαχείριση του παρελθόντος Στον χώρο της μεταπολεμικής περιόδου: Ο χώρος ως ένα μη-προκαθορισμένο πεδίο συγκροτείται και ορίζεται κατά περίπτωση από τη συγκυριακή γειτνίαση αυτόνομων στοιχείων/μορφών, όπου το κάθε στοιχείο σχετιζόμενο με το γειτονικό του προβάλλει τον χαρακτήρα του. Η αντιπαράθεση του συγκεκριμένου της

προσωπικής ζωής [Το εφήμερο το στιγμιαίο] στην αφαίρεση της τεχνολογίας (HighTech) / γεωμετρίας (Op Art). Το συγκεκριμένο της προσωπικής ζωής, στο πλαίσιο των σχετικών αξιών, αναιρεί την κανονική, υφιστάμενη συναρτησιακή λογική: Επαναφορά των χειροτεχνικών αξιών η προσωπική επαφή (Arts & Crafts revival) Το άμορφο τεχνικά αντικείμενο: σχόλιο στο συμβατικά γνωστό - η πολύσημη μορφή Ο βαθμός 'μηδέν' της συνάρτησης / ο βαθμός μηδέν της αιτιότητας: Η τερατογένεση, το αποκείμενο ως αναπαράσταση της μοναδικότητας και πολλαπλής ταυτότητας της κάθε οντότητας β. ο συμβολισμός υπέρβασης της κρίσης Fluxus: Η διατύπωση μιας νέας ιδεολογίας για τη συγκρότηση της μαζικής κοινωνίας, για τη διαπραγμάτευση ατόμου/κοινωνίας Ο 'βαθμός μηδέν' του κατηγορήματος: τα πατατοειδή σχήματα και η άνευ σημασίας εργασία: η ιδιαιτερότητα και μοναδικότητα της εμπειρίας πριν από την αφαίρεση. 1η φάση, η περίοδος της επανάστασης: κατηγορηματική λογική η ασαφής λογική και οι πιθανότητες κατηγόρημα η κατασκευή της 'αλήθειας', η χιασματική αποδοχή της ετερότητας και η ενσωμάτωσή της επιβεβαιώνεται μέσα από τη διάκριση πολλαπλών συστημάτων νοηματοδότησης, που δείχνει την ανάγκη για τη διατύπωση ενός κανόνα διαχείρισης τους, η οντολογία του συνεχούς επαναορισμού, επιστημολογική υποκειμενικότητα (η αμοιβαιότητα υποκειμένου /αντικειμένου). η 'εικόνα' / η αμοιβαία διαμόρφωση [το 'απόσπασμα' /η σημασιοδότηση του πραγματικού], η συναρμογή οντοτήτων / αποσπασμάτων (συνειρμικός σχεδιασμός / εικόνα) Φάση 1: α. εισαγωγή νέων κατηγορημάτων Η εισαγωγή καινοφανών κατηγορημάτων ως αποκύημα της αλλαγής των όρων της διαδικασίας (διαπραγμάτευση): Εναλλαγή από τη διαφορική στη χιασματική διαβάθμιση των εννοιολογικών κατηγοριών ορισμού του κατηγορήματος [εναλλαγή της μεταβλητότητας και αμοιβαιότητας μεταξύ υποκειμένου και αντικειμένου κατά την οργάνωση/ αντίληψη του χώρου] Η Πραγματικότητα δεν είναι μια. Από την αναπαράσταση της μοναδικότητας της κάθε οντότητας ως προς τα φυσικά χαρακτηριστικά της, στην αναπαράσταση της μοναδικότητας ως προς τα εννοιολογικά χαρακτηριστικά της. Η αναπαράσταση της κοινωνίας ως συναρμογή (assemblage) οντοτήτων. Σημείο σημαίνον/σημαινόμενο: Οι πολλαπλές ταυτότητες ανάλογα με την

η αποκάλυψη του υποκειμένου δημιουργού [ο δημιουργός ως ήρωας], ο παρελθών χρόνος: ο ορισμός της 'υποκειμενικότητας', η ανασυγκρότηση των μεγάλων αφηγήσεων, η ενσυναίσθηση, ο εκ του νόμου ορισμός / η ετεροαναφορικότητα (στο περιβάλλον). εισαγωγή του καινοφανούς / αλληλεπίδραση γνώστη-γνωστού η κατασκευή του ορισμού, η αναγωγή της εμπειρίας, ο τύπος ως παράδειγμα επίλυσης προβλήματος σε δεδομένη συγκυρία από το μέρος στο όλο, η οικειοποίηση του αλλότριου ως 'σύντηξη των οριζόντων' η προβληματοθεσία κατά την εισαγωγή του καινοφανούς προτύπου (συγκρότηση κανόνων / σύνταξη κωδίκων).. ερμηνεία των σημαινομένων. Η άρνηση της μονοδιάστατης σημασιοδότησης. Ο Εννοιολογικός χώρος: Ο χώρος ως συναρμογή σημαινόντων και ως αναπαράσταση σημαινομένων. Το απόσπασμα: Το ον/αντικείμενο αναφέρεται στο άμεσο 'pop' ανθρωπογενές περιβάλλον, και επαναπροσδιορίζεται εννοιολογικά. Επαναπροσδιορισμός των συμβατικών σχημάτων εμπειρίας: η αναφορά στην άμεση εμπειρία. β. τομή στον ορισμό του κατηγορήματος: Το απόσπασμα δεν είναι αντικείμενο, αλλά έννοια που αναφέρεται στο άμεσο 'pop' ανθρωπογενές περιβάλλον [αναπαρίσταται με αντικείμενα της pop κουλτούρας], και επαναπροσδιορίζεται. Η ιδέα ενάντια στην επεξεργασία. Στον εννοιολογικό χώρο τα σημεία του αντικειμένου συναρμόζονται με αναφορά σε μια εννοιολογική εικόνα, με αναφορά στην αναπαράσταση μιας έννοιας: συμβατικά αντικείμενα ως προς τη λειτουργία αποκτούν απρόσμενη δομή, αντικείμενα διαφορετικής σημασίας λειτουργίας, αποκτούν ίδια δομή λόγω κοινής ιδέας / νοητικής εικόνας. Από τη δομή του συμβατικού αντικειμένου που συνέχει τα στοιχεία, στη δομή της νοητικής εικόνας που συνέχει τα στοιχεία: από τη μετωνυμία, συνεκδοχή (με βάση ένα κείμενο αποδεκτό συμβατικά, αποκαθίσταται μια σχέση αιτίου/αιτιατού [ομοιότητα, αναλογία, κατάφαση] μεταξύ συγκεκριμένων εννοιών - Ο περιορισμός της εμπειρίας μέσα από την κατάφαση ενός ορισμού. Η επιβεβαίωση της γνώσης), στην εννοιακή μεταφορά (με βάση την υποκειμενική ερμηνεία, αποκαθίσταται μια σχέση [διαφοροποίηση, αναγωγή, άρνηση] μεταξύ μιας αφηρημένης έννοιας [υποκειμενική εμπειρία] και μιας συγκεκριμένης έννοιας [αισθησιοκινητική εμπειρία] Η άρνηση του ορισμού των πραγμάτων. Ο επαναορισμός της εμπειρίας). Η δομή της νοητικής εικόνας ως κεντρική ιδέα

συγκρότησης της δομής του αντικειμένου. Πηγές άντλησης των εννοιών-εικόνων: Η γυναίκα ως ο νέος επαγγελματίας η θηλυκότητα επαναπροσδιορίζεται Ο "νέο-πρωτογονισμός", ως συνέχεια της αναβίωσης των χειροτεχνικών αξιών της προηγούμενης φάσης, νέο-arts&crafts Η "καταστροφή", ως συνέχεια της τεχνικής εικονοκλασίας της προηγούμενης φάσης. 2η φάση, η περίοδος της κανονικότητας: συναρτησιακή λογική η τυπική λογική συνάρτηση η αποδοχή της 'αλήθειας', η απαξίωση της ετερότητας και η εγκαθίδρυση του δυϊσμού 'ορθό / λάθος' επιβεβαιώνεται μέσα από τη συγκρότηση της γενεαλογικής συνέχειας, που δείχνει τον κανόνα ως συνθήκη απόλυτη, και επιτρέπει την πρόβλεψη-κατασκευή του μέλλοντος, η οντολογία του ενυπάρχοντος ορισμού, επιστημολογική αντικειμενικότητα (ο δυϊσμός υποκειμένου / αντικειμένου). ο 'δείκτης' /η διάκριση αιτίου-αιτιατού η σύνθεση στοιχείων και σχέσεων (συντακτικός σχεδιασμός / δείκτης), η απόκρυψη του υποκειμένου δημιουργού [ο δημιουργός ως ειδήμων], ο ενεστώτας χρόνος: η δήλωση της 'αντικειμενικότητας', η μεγάλη αφήγηση, η αφαίρεση, ο εκ των πραγμάτων ορισμός / η αυτοαναφορικότητα (στο σύστημα). συγκρότηση κανόνων / διάκριση γνώστηγνωστού η διάδοση του ορισμού, η αποδοχή της εμπειρίας, ο τύπος ως πρότυπο από το όλο στο μέρος (η ταυτότητα της κοινωνικής εξάρτησης), η οικειοποίηση του αλλότριου με την Φάση 2: α. συγκρότηση συναρτήσεων Η συγκρότηση συναρτησιακών κανόνων ως αποκύημα της αλλαγής των όρων του κατηγορήματος (αναπαράσταση): Εναλλαγή από τον ετεροαναφορικό στον αυτοαναφορικό ορισμό των στοιχείων και σχέσεων της συνάρτησης [εναλλαγή της συναρμογής και σύνθεσης κατά την οργάνωση/αντίληψη του χώρου] Από την αναπαράσταση της μοναδικότητας του υποκειμένου με την κοινωνία των εννοιών, στην αναπαράσταση της συμμετοχής του υποκειμένου στην ερμηνευτική / εννοιολογική διαμόρφωση του αντικειμένου με την εννοιολογική σχετικότητα των γλωσσών : Η αστάθεια της σχέσης σημαίνοντος / σημαινομένου. Η "αποδόμηση", ως συνέχεια της σύλληψης του αυθύπαρκτου αντικειμένου -σημαίνοντος (του αποσπάσματος) της προηγούμενης φάσης. Η αποδόμηση ως σχόλιο στο συμβατικό, ως οπτική απάτη, (illusionism), ως παράλογο, ή μη-σοβαρό. β. τομή στον ορισμό της συνάρτησης Η αποδόμηση ως διαχείριση αυτόνομων στοιχείων μορφών (διαφορετικής τάξης οργανώσεων) - Η συγκυριακή άρθρωση των αυτόνομων στοιχείων ως κύρια προβαλλόμενη μορφή. Η σχεσιακή διαμόρφωση των προσώπων: αυτόνομες οντότητες που η άρθρωσή τους είναι σημαίνουσα. Η άρνηση της βαθιάς δομής: έξοδος από τον

προβολή σταθερών αξιών της αποδεχθείσας εμπειρίας, ο σταθερότυπος (η απομίμηση / το υβρίδιο). συμβολισμό μιας εννοιολογικής σύμβασης ως προϋπάρχοντος υποβάθρου που προκαθορίζει τα αντικείμενα. 3η φάση, η περίοδος του κλυδωνισμού: διαδικαστική λογική η ασαφής λογική και η μη προβλεψιμότητα διαδικασία οι πολλές 'αλήθειες', η αναγνώριση της απρόσμενης ετερότητας και ο προσδιορισμός της διαφοράς επιβεβαιώνεται μέσα από τη διάκριση συστημάτων πολλαπλών νοηματοδοτήσεων, που δείχνει την αδυναμία ισχύος του κανόνα, και επιτρέπει την ανατροπή του, η οντολογία του απρόβλεπτου ορισμού επιστημολογική υποκειμενικότητα (η μεταβλητότητα υποκειμένου / αντικειμένου) το 'σύμβολο' / η κατά σύμβαση διαμόρφωση [το αποκείμενο / η αδυναμία σημασιοδότησης του πραγματικού] η αλληγορία οντοτήτων / συμβόλων (αποδομητικός σχεδιασμός/σύμβολο) η αποκάλυψη της υποκειμενικότητας [ο δημιουργός μπορεί να είναι οποιοσδήποτε], ο παρελθών χρόνος: η δήλωση της 'υποκειμενικότητας', η σχετικότητα των μεγάλων αφηγήσεων, η συναίσθηση του διάκενου, ο εκ του περίγυρου ορισμός / η διαναφορικότητα (στο περιβάλλον και το σύστημα). Φάση 3: α. διαχείριση διαδικασιών Η διαχείριση διαδικαστικών κωδίκων ως αποκύημα της αλλαγής των όρων της συνάρτησης (έλεγχος και εξισορρόπηση): Εναλλαγή της αποδοχής και αμφισβήτησης των σχημάτων της εμπειρίας κατά τον ορισμό της διαδικασίας [εναλλαγή του σταθερότυπου και της προβληματοθεσίας του ανοίκειου κατά την οργάνωση/αντίληψη του χώρου] Από την αποδόμηση στην εννοιολογική διαχείριση του διαδικαστικού χώρου Η αποδόμηση καθίσταται εργαλείο για την υπέρβαση του "κανονικού": δομοποιητικές ιδέες προερχόμενες από εννοιολογικά συστήματα που, χωρίς να αναφέρονται στη μέχρι τώρα ιστορία και θεωρία του σχεδιασμού, νοηματοδοτούν "αυθαίρετα" το αντικείμενο. Η εννοιολογική διαχείριση του χώρου καθίσταται εργαλείο αναπαράστασης της σχετικότητας της ερμηνείας του κόσμου: Η συνεχής αναδόμηση της πραγματικότητας. Ο διαδικαστικός χώρος: Χώρος εύπλαστος, ευμετάβλητος, ανισότροπος, οριζόμενος από τη συγκυριακή άρθρωση διαφορετικών συμβάντων, οριζόμενος ως μια εν δυνάμει αναμονή του απρόσμενου συμβάντος (Το απρόσμενο συμβάν ως απρόσμενη διαχείριση συμβόλων από συμβατικούς κώδικες - Ο εκλεκτισμός της pop κουλτούρας). διαχείριση κωδίκων (:κωδικοποιημένων γλωσσών, στις οποίες περιλαμβάνεται πλέον και αυτή που συστήθηκε στην προηγούμενη φάση κανονικότητας) / αναζήτηση των ορίων της σχέσης γνώστηγνωστού η κατάλυση του ορισμού, η αμφισβήτηση των σχημάτων της

εμπειρίας, η δειγματοληπτική αναφορά αντί της τυπολογικής από το μέρος στο μέρος, η αναγνώριση του αλλότριου ως ειδοποιού διαφοράς του επαισθητού, η προβληματοθεσία κατά τη διάκριση του ανοίκειου αντικειμένου (κατάλυση κανόνων / άρνηση της συμβατικότητας των κωδίκων). Βιβλιογραφία: 20 th century Photography, Museum Ludwig Cologne (Taschen, 2001) All-American Ads, 40s, 60s, Taschen, 2003) Amic (Interieurs: Le Mobilier Francais: 1945-1964, 1983) Anargyros (Interieurs: Le Mobilier Francais: 1980, 1983) Architectural Review (1970-1989) Castle, Edman (The Wendell Castle Book of Wood Lamination, 1980) Design Dasein (Hamburg: Museum fur Kunst, 1987) Fiell (1000 Chairs, Taschen, 1997) Fiell (Decorative Art, 30s, 40s, 50, 60s, 70s, Taschen, 2000) Finch (Image as Language - Aspects of British Art 1950-1968, 1969) Finch (Pop Art: Object and Image, 1968) Formless Furniture (Hatje Cantz, MAK Vienna, 2008) Gilles de Bure (Interieurs: Le Mobilier Francais: 1965-1979, 1983) Greenberg (Op to Pop, 1999) Hughes (The Shock of the New, 1982) Joel (Furniture Design Set Free, 1969) Johnson (Modern Art and the Object, 1976) Krenov (A Cabinet Maker's Notebook, 1976) McDermott (20 th century Design, 1998) Leung ("Contemporary Returns to Conceptual Art: Renee Green, Silvia Kolbowski, and Stephen Prina." Art Journal 60.2.2001: 54) Lucie-Smith (Movements in Art since 1945, 1969) Meadmore (The Modern Chair, 1974) Memphis (Milano, 1986, 1987) Noblet (Design, 1988) Modern Contemporary Art At MoMA Since 1980 (MoMA 2001) Petransky (Moderna Slovenska Grafika, 1985) Προκοπίου (Ιστορία της Τέχνης 1750-1950, 1968) Pina (Graphic Herman Miller, 2001) Ramakers (Droog design in context, Less + More, 2002) Selle (Die Geschichte des design in Deutschland von 1870 bis heute, 1978) So Wont Man heute (Milano: 1962), Styles 85, SAD (Paris, 1985) The Museum of Modern Art (MoMA, 1985) Twelve New Memphis Milano (Mostre, 1986) Vanlaethem (Gaetano Pesce, 1989)