Αναφορά-επεξήγηση του διαφορετικού χαρακτήρα των µαθηµάτων των δύο εξαµήνων σε σχέση µε το γ και β - α επίπεδο σηµασίας

Transcript

1 Γ. Παρµενίδης, 14/12/2007 Περί του εννοιολογικού υποβάθρου της έρευνας Ο προσδιορισµός του εννοιολογικού υποβάθρου της έρευνας σε σχέση µε τις κοινωνικές αξίες και την εξέλιξή τους. Α ενότητα: Το θέµα της γενεαλογίας και ο ορισµός του κατηγορήµατος. Το πρόβληµα του σηµασιολογικού συσχετισµού των σχεδιασµένων αντικειµένων: Τα επίπεδα σηµασίας επί των οποίων γίνεται ο συσχετισµός και τα ιστορικά πλαίσια εντός των οποίων γίνεται ο συσχετισµός. Η διπολική και η χιασµατική σκέψη. Με βάση ένα παράδειγµα γενεαλογίας που βασίζεται στον συσχετισµό µορφών ως προς τα φυσικά χαρακτηριστικά τους, (Collins - Levey: πρωτο-µοντερνισµός, πρωτο-ιµπρεσιονισµός Le Corbusier - Darwin: ο νόµος της µηχανικής και της φυσικής επιλογής D Arcy Thompson - Wolfflin - Frankl - Itten: τα εννοιολογικά δίπολα περιγραφής της µορφής ως φυσικού αντικειµένου) συζητείται η περιγραφή του σχεδιασµένου αντικειµένου ως φυσικού αντικειµένου ή ως κοινωνικού προϊόντος και οι διακρίσεις του είδους των κατηγορηµάτων. (Dilthey: η εισαγωγή της κοινωνικής πολυπλοκότητας στην ιστορία Panofsky: η περιγραφή της µορφής ως κοινωνικού προϊόντος: τα επίπεδα σηµασίας της µορφής ως φυσικού ιδεολογικού αξιολογικού αντικειµένου Αναφορά-επεξήγηση του διαφορετικού χαρακτήρα των µαθηµάτων των δύο εξαµήνων σε σχέση µε το γ και β - α επίπεδο σηµασίας Gero: τα επίπεδα σηµασίας και τα πλαίσια αφαίρεσης: κατηγόρηµα συνάρτηση διαδικασία Coad, Yourdon - Toppano: τα επίπεδα σηµασίας, τα πλαίσια αφαίρεσης και ο συσχετισµός των σχεδιασµένων αντικειµένων Foucault - La Cerra: Γενίκευση των πλαισίων αφαίρεσης Αναφορά-επεξήγηση του διαφορετικού χαρακτήρα των τριών ενοτήτων των µαθηµάτων στο εξάµηνο σε σχέση µε τα πλαίσια αφαίρεσης) Με βάση ένα παράδειγµα επανάληψης στην ιστορία φυσικών χαρακτηριστικών της µορφής (π.χ. της ατελούς µορφής ) γίνεται ο συσχετισµός του µε τις φάσεις στην εξέλιξη της σχεδιαστικής εµπειρίας και τις υφολογικές περιόδους, και (Bazin: η αισθητική κατηγορία της ατελούς µορφής Gero: η εξέλιξη της σχεδιαστικής εµπειρίας Popper: επαγωγή αναγωγή Η εναλλαγή του κυρίαρχου πλαισίου αφαίρεσης κατά την διαδικασία αναγωγής της εµπειρίας)

2 συζητείται ο προσδιορισµός των υφολογικών περιόδων και η κοινωνική ιστορία του κατηγορήµατος. (Khun: επαναστατική-κανονιστική περίοδος Ranciere, Lyotard, Klages: οι µεγάλες αφηγήσεις στις φάσεις του καπιταλισµού και του αστικού κράτους, οι µεγάλες αφαιρέσεις και η απαξίωση της ετερότητας Hume - Hegel - Engels - Merleau Ponty: οι εκφάνσεις του αντιστρεπτού και η αποδοχή της ετερότητας Derrida - Birnbaum: η Αιώνια Επιστροφή της διαφωράς Worringer: ενσυναίσθηση και αφαίρεση Schirra: η ασαφής λογική - από τη διπολική σκέψη των Wolfflin, Frankl, Itten στη χιασµατική σκέψη των Venturi, Isozaki, Ramakers Η ιστορία της Μεγάλης Συµφιλίωσης: Η ουτοπία της αµόλυντης κοινωνίας και φύσης, η ουτοπία της βιοµηχανικής κατασκευής του µέλλοντος, η ουτοπία της διαχείρισης του ανθρωπογενούς περιβάλλοντος) Περιεχόµενα των µαθηµάτων: 1 ο µάθηµα Εννοιολογικά εργαλεία για την εισαγωγή στην περιγραφή του σχεδιασµένου αντικειµένου 1. Ένα παράδειγµα από απόπειρες συγκρότησης γενεαλογικών δέντρων υπερβαίνοντας τα όρια περιόδων που ορίζονται ως προς τη διάκριση των κοινωνικών αξιών, αλλά βασιζόµενες σε οµοιότητες ιδεολογικών σχεδιαστικών προθέσεων ή τρόπων διαχείρισης του φυσικού σχεδιασµού. Η περιγραφή του σχεδιασµένου αντικειµένου ως φυσικού αντικειµένου: 1.1. Όταν αλλάζει το αντικείµενο ως προς τα φυσικά χαρακτηριστικά του; Όταν αλλάζει ο χώρος ως προς τα φυσικά χαρακτηριστικά του; (Ο Εννοιολογικός χώρος - Ο χώρος ως διαδικασία µετάβασης από το φυσικό στο εννοιολογικό αντικείµενο - Ο χώρος ως διαδικασία µετάβασης από τον χώρο των κοινωνικών συµβάσεων σε ένα κοινωνικό διάκενο) Όταν δεν αλλάζει το αντικείµενο ως προς τα φυσικά χαρακτηριστικά του; 2. Η περιγραφή του σχεδιασµένου αντικειµένου ως κοινωνικού προϊόντος: από την αυθεντία και την αυθεντικότητα, στα ρεύµατα της καλλιτεχνικής πρόθεσης, στην ιδεολογία και στη σχετικότητα του αντικειµένου ως προς την κοινωνική συγκυρία Οι τρεις ταυτότητες του αντικειµένου που εκπορεύονται από τη σχετικότητα του αντικειµένου ως προς την κοινωνική συγκυρία - Το αντικείµενο ως φυσική εµπειρία: φυσική οντότητα - Το αντικείµενο ως φορέας ιδεών: τελεολογική οντότητα - Το αντικείµενο ως σύµβολο κοινωνικών αξιών: αξιολογική οντότητα

3 Οι Τρεις Ιστορίες µια τρίπτυχη θεώρηση - Η ιστορία του ύφους: Το αντικείµενο ως φυσικό αντικείµενο: η αισθητική θεώρηση (πώς µεταφράζεται το αντικείµενο µε τους όρους της ύλης) - Η ιστορία του τύπου: Το αντικείµενο ως έκφραση προθέσεων σχεδιαστικής ιδεολογίας: η ιστορική θεώρηση (πώς ενσωµατώνεται το αντικείµενο σε µια οµάδα καλλιτεχνικών/σχεδιαστικών αναφορών) - Η ιστορία του κοινωνικού συµβόλου: Το αντικείµενο ως φορέας κοινωνικών αξιών: η κοινωνική θεώρηση (πώς βρίσκει το αντικείµενο µια θέση σε σχέση µε την τρέχουσα κατάσταση της παραγωγής και των κοινωνικών σχέσεων) 2.2. Οι τρεις ταυτότητες του αντικειµένου που εκπορεύονται από τη σχετικότητα του αντικειµένου ως προς την ερµηνεία του υποκειµένου Οι τρεις κατηγορίες της γνώσης στις ανθρώπινες επιστήµες: βιολογία, οικονοµική, µελέτη της γλώσσας οι τρεις λογικές αντίληψης και κατανόησης: - η συνάρτηση και ο κανόνας, - η διαδικασία και η σύµβαση, - το κατηγόρηµα και το σύστηµα 3. Τα τρία επίπεδα σηµασίας 3.1. Πρώτο επίπεδο σηµασίας (το φυσικό επίπεδο): το αντικείµενο αντιληπτό ως φυσικό σώµα. Τα αντιληπτικά σχήµατα µε βάση την εµπειρία προηγούµενων δράσεων στον διαδικαστικό, κατηγορηµατικό, συναρτησιακό χώρο 3.2. εύτερο επίπεδο σηµασίας (το τελεολογικό επίπεδο): το αντικείµενο κατανοητό ως φορέας προθέσεων / ιδεών, ως αναπαράσταση της Ουτοπίας. Η σχεδιαστική ιδεολογία, οι κανόνες σχεδιασµού µε βάση τις προθέσεις για τη διαµόρφωση του διαδικαστικού, κατηγορηµατικού, συναρτησιακού χώρου 3.3. Τρίτο επίπεδο σηµασίας (το αξιολογικό επίπεδο): το αντικείµενο ερµηνεύεται ως φορέας κοινωνικών αξιών. Οι διαµόρφωση των αξιών εξαρτάται από κοινωνικούς ρυθµιστές, που είναι: - η Συµπεριφορά του Καταναλωτή, ο οποίος σύµφωνα µε την αγοραστική του δύναµη και τις πραγµατικές ή επίκτητες ανάγκες του στρώµατός του αποτιµά τη χρησιµότητα των διατιθέµενων προϊόντων, και η Συµπεριφορά του καθίσταται καθοριστική στη σύλληψη των διαδικαστικών σχέσεων µεταξύ αντικειµένου-υποκειµένου, - οι Συνθήκες Αγοράς, που καθορίζουν το εύρος των επενδύσεων στην παραγωγή και αποτελούν τη βάση για την εξέλιξη της τεχνολογίας και τη διαµόρφωση των συναρτησιακών σχέσεων της δοµής του αντικειµένου, - το Κράτος και οι Θεσµοί που εκφράζονται µέσα από την Ηθική και Ιδεολογία, οι οποίες ενσωµατώνονται αισθητικά στη συγκρότηση των κατηγορηµατικών σχέσεων µεταξύ αντικειµένου-υποκειµένου, ή αντικειµένου-αντικειµένου.

4 2 ο µάθηµα Εννοιολογικά εργαλεία για την περιγραφή του αξιολογικού αντικειµένου ως προς την κατηγορηµατική λογική 1. Η διάκριση φάσεων στην εξέλιξη των ρευµάτων, στην εξέλιξη του στιλ ως προς την εισαγωγή, διατύπωση, έκφραση, υλοποίηση µιας νέας ουτοπίας 1.1. Η ιστορία της Μεγάλης Συµφιλίωσης: µια ασυνεχής διατύπωση ουτοπιών / κατηγορηµάτων - Η ουτοπία της αµόλυντης κοινωνίας και φύσης - Η ουτοπία της βιοµηχανικής κατασκευής του µέλλοντος - Η ουτοπία της διαχείρισης του ανθρωπογενούς περιβάλλοντος Η εννοιολογική διαχείριση (εννοιολογικός σχεδιασµός) Η φυσική διαχείριση (µινιµαλισµός) 1.2. Η ασυνεχής διατύπωση ουτοπιών / κατηγορηµάτων και η επανάληψη παρόµοιων φάσεων κατά τη συγκρότηση της εµπειρίας και της γνώσης - εισαγωγή κατηγορηµάτων: το σύµβολο ως κατηγόρηµα - συγκρότηση συναρτήσεων: το σύµβολο ως συνάρτηση - διαχείριση διαδικασιών: το σύµβολο ως διαδικασία 2. Οι φάσεις εξέλιξης του στιλ ως κυκλική εναλλαγή της κυρίαρχης λογικής (κατηγορηµατικής, συναρτησιακής, διαδικαστικής), που τον ρυθµό της εναλλαγής δίνει η ασυνεχής διατύπωση των ουτοπιών / κατηγορηµάτων - Η κύρια σηµαίνουσα µορφή συγκροτείται στον κατηγορηµατικό χώρο του ιστορισµού - Η κύρια σηµαίνουσα µορφή συγκροτείται στον συναρτησιακό χώρο του µοντερνισµού - Η κύρια σηµαίνουσα µορφή συγκροτείται στον διαδικαστικό χώρο του µεταµοντερνισµού 3. Η ασυνεχής διατύπωση των ουτοπιών: η αλλαγή του παραδείγµατος και η επίλυση του προβλήµατος της επαγωγικής λογικής 3.1. Η αλλαγή του παραδείγµατος και η εναλλαγή µεταξύ επαγωγής/αναγωγής: η παραγωγική λογική η διαψευσιµότητα. Η Αιώνια Επιστροφή, είναι η επανάληψη της διαφοράς µεταξύ της αντίληψης και της κατανόησης / ερµηνείας Η αλλαγή του παραδείγµατος, και η εναλλαγή µεταξύ επαναστατικής και κανονικής περιόδου - οι κοινωνικές επαναστάσεις: η αποδοχή ή-µη του ετέρου - οι 'µεγάλες αφηγήσεις': η απαξίωση της ετερότητας 3.3. Το χίασµα ως εννοιολογικό εργαλείο αντίληψης και κατανόησης της αποδοχής της ετερότητας. Το χίασµα, οι πολλαπλές κατασκευασµένες πραγµατικότητες και η ασαφής λογική : Η απουσία της αληθινής κάπου έξω πραγµατικότητας εκφράζεται µε την αλλαγή της σύνταξης των λογικών προτάσεων: από την κλασσική λογική στην ασαφή λογική. Τα εννοιολογικά εργαλεία ως διπολικές ή ως χιασµατικές σχέσεις: Η εναλλαγή µεταξύ των διπολικών ή χιασµατικών σχέσεων, της κλασικής λογικής και της ασαφούς λογικής ως αποτέλεσµα της

5 αποδοχής ή-µη του ετέρου 3.4. Η επαναστατική περίοδος: - επιστηµολογική υποκειµενικότητα - η αµοιβαιότητα του υποκειµένου /αντικειµένου - η οντολογία του υποβόσκοντος κατηγορήµατος η χιασµατική αποδοχή της ετερότητας επιβεβαιώνεται µέσα από τη διάκριση των πολλαπλών νοηµατοδοτήσεων (την άλλη-γορία), που δείχνει τη σύµβαση του κανόνα ως σχετική, και επιτρέπει την ανατροπή και αναδιατύπωσή του Η κανονική περίοδος: - επιστηµολογική αντικειµενικότητα - ο δυϊσµός του υποκειµένου /αντικειµένου - η οντολογία του συνεχούς κατηγορήµατος η εγκαθίδρυση του δυϊσµού 'ορθό / λάθος' επιβεβαιώνεται µέσα από τη συγκρότηση της γενεαλογικής συνέχειας, που δείχνει τη σύµβαση του κανόνα ως απόλυτη, και επιτρέπει την πρόβλεψη και κατασκευή του µέλλοντος. 4. Το παράδειγµα της ατελούς µορφής ( non finito, που η τελείωσή της προϋποθέτει τη χιασµατική συµµετοχή του θεατή), ως παράδειγµα επανάληψης παρόµοιων φυσικών χαρακτηριστικών σε αντικείµενα που σχεδιάσθηκαν κατά την επαναστατική φάση εισαγωγής ενός νέου παραδείγµατος. Β ενότητα: Το θέµα της µίµησης και ο ορισµός της συνάρτησης. Το πρόβληµα του σηµασιολογικού ορισµού των στοιχείων και των µεταξύ τους σχέσεων που συγκροτούν το σχεδιασµένο αντικείµενο: Τα εννοιολογικά συστήµατα σηµασιοδότησης της δοµής. Η αυτοαναφορικότητα και ετεροαναφορικότητα. Με βάση ένα παράδειγµα µίµησης που βασίζεται στον ορισµό και συσχετισµό των στοιχείων της µορφής ως προς αυτοαναφορικές ή ετεροαναφορικές σηµασιολογικές εξαρτήσεις (Ripa: Εικονολογία Holz: αυτοαναφορικότητα Swain: αλληγορία Maurer: η διάκριση Bauhaus / Art Deco ως παράδειγµα µιας γενικότερης διάκρισης του διαφορετικού είδους συναρτήσεων σε σχέση µε την αυτοαναφορικότητα και ετεροαναφορικότητα) συζητείται το θέµα της πολυπλοκότητας όσον αφορά τον σηµασιολογικό συσχετισµό των στοιχείων της δοµής (Morris: Συνειρµός και σύνταξη συναρµογή και σύνθεση Barthes: Σηµαίνον, σηµαινόµενο και µύθος Scalvini: Αρχιτεκτονική τεκτονική / φυσική γλώσσα και ισοµορφισµός - επιµορφισµός

6 Derrida: αποδόµηση Cilliers: πολυπλοκότητα, και η έγκληση του υποκειµένου στην ερµηνεία του αντικειµένου) Με βάση ένα παράδειγµα επανάληψης στην ιστορία της αισθητικής κατηγορίας του αποσπάσµατος γίνεται ο συσχετισµός του µε τις φάσεις των υφολογικών περιόδων, και (Fragonard - Courbet, Rodin - Duchamp - Warhol, Ranciere: Το κοινό γίνεται όµορφο ως ίχνος της αλήθειας) συζητείται το θέµα του ρεαλισµού/πραγµατισµού, ο επαναπροσδιορισµός του θέµατος, και συσχετίζονται τα είδη των συναρτήσεων (απόσπασµα συναρµογή - σύνθεση) µε τον προσδιορισµό των υφολογικών περιόδων και την κοινωνική ιστορία του κατηγορήµατος. (Lenart, M. Pasztor: η συνέργια των αξιωµάτων του µεταµοντερνισµού: Κατηγορηµατική λογική: ως προς τη φύση της πραγµατικότητας, Υπάρχουν πολλαπλές κατασκευασµένες πραγµατικότητες που µπορούν να µελετηθούν µόνο ολιστικά Συναρτησιακή λογική: ως προς τη δυνατότητα συγκρότησης αιτιοκρατικών αρθρώσεων, Όλες οι οντότητες είναι σε κατάσταση αµοιβαίας, ταυτόχρονης διαµόρφωσης ώστε να είναι αδύνατο να διακρίνεις το αίτιο από το αποτέλεσµα ιαδικαστική λογική: ως προς τη σχέση του γνώστη και του γνωστού, Ο ερευνητής και το αντικείµενο της έρευνας αλληλεπιδρούν και επηρεάζουν ο ένας το άλλο. Γνώστης και γνωστό είναι αδιαχώριστα ) Περιεχόµενα του µαθήµατος: 3 ο µάθηµα Εννοιολογικά εργαλεία για την περιγραφή του αξιολογικού αντικειµένου ως προς την συναρτησιακή λογική 1. Η δυνατότητα ή-µη των αιτιοκρατικών αρθρώσεων - Τα πολύπλοκα συστήµατα, τα χαρακτηριστικά τους και η ποσοτικοποίηση της πολυπλοκότητας. - Οι σχέσεις του σηµείου/κόµβου σε ένα δίχτυ αναπαριστούν την ταυτότητά του, ορίζουν τις διαστάσεις του Το παράδειγµα της µίµησης ως προς την εξαγωγή του τύπου των σχέσεων του µέρους µε το όλον, ανάλογα µε την αναφορά του µέρους στην ίδια του τη συναρτησιακή λειτουργία ή σε σηµασίες έξω από αυτήν η µίµηση της συναρτησιακής λειτουργίας ή η µίµηση µιας έννοιας εκτός της συναρτησιακής λειτουργίας Σηµειολογικά, οι τρεις διαστάσεις του σηµείου: συντακτική συνειρµική πραγµατική Οι τρεις τύποι των σηµείων ανάλογα µε τις κυριαρχούσες διαστάσεις

7 τους: είκτης (συντακτική, εκ των πραγµάτων συνάρτηση) Εικόνα Σύµβολο (συνειρµική, κατά την κρίση συνάρτηση) 2. Ο συνειρμικός και ο συντακτικός σχεδιασμός η συναρμογή και η σύνθεση και η εναλλαγή τους κατά τις φάσεις εξέλιξης του στιλ Η κανονική περίοδος: - η σύνθεση στοιχείων και σχέσεων - ο συντακτικός σχεδιασµός / το σηµείο ως δείκτης - η εκ των πραγµάτων συνάρτηση η απόκρυψη του υποκειµένου δηµιουργού, ο ενεστώτας χρόνος: η δήλωση της 'αντικειµενικότητας', η αναφορά στη µεγάλη αφήγηση, η αφαίρεση, η αυτοαναφορικότητα Η επαναστατική περίοδος: - η συναρµογή οντοτήτων - ο συνειρµικός σχεδιασµός / το σηµείο ως εικόνα (κατά την εισαγωγή του νέου, η εκ νέου νοηµατοδότηση του κοινού), ή ως σύµβολο (κατά τον κλυδωνισµό του κανόνα, η αρχαιολογία των κωδίκων) - η κατά την κρίση συνάρτηση η αποκάλυψη του υποκειµένου δηµιουργού, ο παρελθών χρόνος: η δήλωση της υποκειµενικότητας', η σχετικότητα των µεγάλων αφηγήσεων, η ενσυναίσθηση, η ετεροαναφορικότητα (το non-finito ως η ατέλειωτη αναφορά του σηµαίνοντος προς το σηµαινόµενο ). 3. Ο συσχετισµός των εννοιολογικών εργαλείων της κατηγορηµατικής και συναρτησιακής λογικής από τη δοµική γλωσσολογία στη σηµειολογία της λογοτεχνίας - επικοινωνία µιας πληροφορίας εικόνα, απόσπασµα (απεικόνιση / ισοµορφισµός) o η εγκαθίδρυση µια σχέσης σηµαίνοντος και σηµαινόµενου (εισαγωγή κατηγορηµάτων: το σύµβολο ως κατηγόρηµα) - επικοινωνία της διαχείρισης µιας πολύπλοκης πληροφορίας δείκτης, σύνθεση στοιχείων-σχέσεων (αφαίρεση / επιµορφισµός) o η διαµόρφωση ενός σηµαίνοντος που να ανταποκρίνεται σε µια γενίκευση πολλών σηµαινόµενων (συγκρότηση κανόνων συνάρτησης: το σύµβολο ως συνάρτηση) - επικοινωνία της διαχείρισης µιας πολύπλοκης πληροφορίας και του σχετικού πλαισίου ως προς το οποίο έχει γίνει η διαχείριση σύµβολο, συναρµογή σηµείων-οντοτήτων (κωδικοποίηση / κατά σύµβαση µορφισµός) o Η συγκρότηση ενός σηµαίνοντος από διακριτά σηµαίνοντα µε πολλά σηµαινόµενα (διαχείριση διαδικασιών επικοινωνίας: το σύµβολο ως διαδικασία)

8 4. Το παράδειγµα του ρεαλισµού ως παράδειγµα επανάληψης παρόµοιων φυσικών χαρακτηριστικών σε αντικείµενα που σχεδιάσθηκαν κατά την τοµή µεταξύ δύο παραδειγµάτων Ο ρεαλισµός δεν σηµαίνει την δικαίωση της οµοιότητας αλλά µάλλον την καταστροφή των δοµών µέσα στις οποίες λειτουργούσε Η αλλαγή του θέµατος/κατηγορήµατος και το απόσπασµα, που καθιστά όµορφο το κοινό ως ίχνος της [νέας] αλήθειας. Γ ενότητα: Το θέµα του σταθερού τύπου και ο ορισµός της διαδικασίας. Το πρόβληµα της αναγωγής/αποδοχής της σχεδιαστικής εµπειρίας: Η κοινωνική συµπεριφορά ως προς την παραγωγή του σχεδιασµένου αντικειµένου. Η αναγωγή της εµπειρίας και η διανθρώπινη σταθερά. Με βάση ένα παράδειγµα µεταλλαγής της έννοιας του τύπου (Madrazo: η έννοια του τύπου στην αρχιτεκτονική) συζητείται το θέµα της τυπολογίας και ο συσχετισµός της µε τα είδη των συναρτήσεων και την κοινωνική ιστορία του κατηγορήµατος (Vidler - Achten, Oxman, Bax: οι τρεις τυπολογίες, και ο συσχετισµός τους µε την εναλλαγή του κυρίαρχου πλαισίου αφαίρεσης κατά την διαδικασία αναγωγής της εµπειρίας: εισαγωγή του νέου - συγκρότηση κανόνων - διαχείριση κωδίκων ) Με βάση ένα παράδειγµα σταθερού τύπου που βασίζεται στην αναγωγή ή αποδοχή της σχεδιαστικής εµπειρίας (Rietveld: η διαδικασία διαχείρισης κανόνων σχεδιαστικής ιδεολογίας θεωρείται ως αναπαράσταση των σηµασιολογικών µεταθέσεων του τρόπου κατανόησης του χώρου-κόσµου το αστικό έπιπλο στην Ελλάδα: η διαδικασία συγκρότησης κανόνων σχεδιαστικής ιδεολογίας θεωρείται ως αναπαράσταση της σχέσης µητρόπολης-περιφέρειας) συζητείται το θέµα Τυπολογία, Πρωτότυπο πρότυπο και κοινωνική διαστρωµάτωση (Ostrowetsky, Bordreuil: η ανάλυση µορφών ως προς δεδοµένα πρότυπα Bhabha: η µίµηση το υβρίδιο η πρωτογενής δηµιουργία Ranciere: η πολιτική της αισθητικής, η διάδοση του αισθητού η διάκριση των κοινωνικών τάξεων ως προς τη διάκριση του αισθητού Η διαφορά φάσης στην εξάπλωση του καινοφανούς στα κοινωνικά στρώµατα - Η διαφορετική κοινωνική συµπεριφορά ως προς την παραγωγή - Η αναπλήρωση του νοηµατοδοτικού κενού µε την αναφορά σε σταθερές αξίες, πανανθρώπινης ισχύος η διανθρώπινη σταθερά )

9 Περιεχόµενα του µαθήµατος: 4 ο µάθηµα Εννοιολογικά εργαλεία για την περιγραφή του αξιολογικού αντικειµένου ως προς τη διαδικαστική λογική 1. Οι τυπολογίες ως συµβάσεις στις διαδικαστικές σχέσεις.η µεταλλαγή της έννοιας του τύπου σε σχέση µε την κοινωνική συγκυρία και την υποκειµενική ερµηνεία (ο γνώστης και το γνωστό είναι αδιαχώριστα)το παράδειγµα του 'σταθερότυπου' και της αδυναµίας γενίκευσης και εξαγωγής τυπικών µορφών στις µη κανονικές περιόδους Οι τυπολογίες και ο συσχετισµός τους µε τα εννοιολογικά εργαλεία της κατηγορηµατικής και συναρτησιακής λογικής Οι τρεις τυπολογίες ως τρεις λογικές αντίληψης και κατανόησης στο Μοντερνισµό - Από το αρχέτυπο στο πρότυπο: το ιδανικό της φύσης, η αναλογία των φυσικών οργανισµών (Η µίµηση - Οι αναλογικές σχέσεις ορίζουν τον χώρο - Η αντικειµενικότητα, αναγωγή) Η συµβολική µορφή ως κατηγόρηµα / εικόνα - Από το πρότυπο στον τύπο: η τάξη της βιοµηχανικής παραγωγής, η αναλογία της µηχανής (Η αφαίρεση - Οι δοµικές σχέσεις ορίζουν τον χώρο - Η αντικειµενικότητα / υποκειµενικότητα, επαγωγή και αναγωγή) Η συµβολική µορφή ως συνάρτηση / δείκτης - Από τον τύπο στην τυπική δοµή πεδίων σχέσεων: η τάξη της κοινωνίας, η αναλογία της πόλης, η αναλογία του ανθρωπογενούς περιβάλλοντος (Ο κώδικας των σχέσεων - Οι διαχειριστικές σχέσεις ορίζουν τον χώρο - Η σχετικότητα, η {επαγωγή/αναγωγή} ) Η συµβολική µορφή ως διαδικασία / σύµβολο 2. Η διάδοση του επαισθητού 2.1. Η κοινωνική διαστρωµάτωση ως προς την παραγωγή και κατανάλωση του επαισθητού η διαδικασία διαχείρισης κανόνων σχεδιαστικής ιδεολογίας ως αναπαράσταση των σηµασιολογικών µεταθέσεων του τρόπου κατανόησης του χώρου-κόσµου η διαδικασία συγκρότησης σχεδιαστικής ιδεολογίας ως αναπαράσταση της σχέσης µητρόπολης-περιφέρειας, ή της ταξικής ταυτότητας: Η αρχιτεκτονική ως σύµβολο της πρότυπης ζωής η συµβολική µορφή του Μοντερνισµού η συµβολική µορφή ενσωµάτωσης στον Μοντερνισµό 3. Το παράδειγµα της έκφρασης της διανθρώπινης τοπικότητας και η κοινωνική εξάρτηση ως σηµαινόµενο. 4. Ο τύπος ως αποδοχή ή αναγωγή της εµπειρίας και η εναλλαγή του κατά τις φάσεις εξέλιξης του στιλ. Η κανονική περίοδος: - η διάδοση του επαισθητού - ο σταθερότυπος o η αποµίµηση / το υβρίδιο

10 - αποδοχή της εµπειρίας ο τύπος ως πρότυπο - η ταυτότητα της κοινωνικής εξάρτησης, η οικειοποίηση του αλλότριου µε την προβολή σταθερών αξιών της διανθρώπινης τοπικότητας. Η επαναστατική περίοδος: - η διαδικασία αντίληψης/κατανόησης, κατανάλωσης/παραγωγής του επαισθητού - η προβληµατοθεσία o εισαγωγή του καινοφανούς / συγκρότηση κανόνων / διαχείριση κωδίκων - η αναγωγή της εµπειρίας, ο τύπος ως δείγµα τρόπου σκέψης, η αναγνώριση του αλλότριου ως ειδοποιού διαφοράς στις φάσεις αναγωγής της εµπειρίας.

11 Abercrombie, M. The Anatomy of Judgement Alexander, C. Notes on the Synthesis of Form Arnheim, R. Art and Visual Perception Artificial Intelligence in design 2002, ed. J. Gero Barthes, R. Writing Degree Zero Bhabha, H. Nation and Narration Bhabha, H. The Location of Culture Birnbaum, D. Chronology Bourriaud, N. Relational Aesthetics Bourriaud, N. Postporduction Cilliers, P. Complexity & Postmodernism Coad, P., Yourdon, Ed. Object-Oriented Design Colquhoun, A. Essays in Architectural Criticism: Modern Architecture and Historical Change Criticism and the Growth of Knowledge, ed. I. Lakatos, A. Musgrave Design [X] Research, Essays on interaction design as knowledge construction, ed. P. Ehn, J. Lowgren Derrida, J. Writing and Difference Dilthey, W. Pattern and meaning in History Dunlop, I. The Shock of the New Eco, U. A Theory of Semiotics Foucault, M. The Order of Things; An Archaeology of the Human Sciences Francastel, P. La Realite Figurative Frankl, P. Principles of Architectural History, the four phases of architectural style, Gadamer, H.-G. Truth and Method Hughes, R. The Shock of the New Jencks, C. The Language of Post-Modern Architecture Jones, C. Design methods Khun, T. The Structure of Scientific Revolutions Klages, M. Postmodernism Lenart, Μ., Pasztor, Α. Constructing Design Worlds Madrazo, L. The Concept of Type in Architecture Merleau-Ponty, M. The Visible and the Invisible Morris, C. Foundations of the Theory of Signs Ornament and Abstraction, ed. Burderlin, Beyeler Ostrowetsky, S., Bordreuil, J.S. Le Neo-style Regional Panofsky, E. Perspective as Symbolic Form Panofsky, E. Studies in Iconology Pierce, C. S. Logic as Semiotic: The Theory of Signs Popper, K. Objective Knowledge Popper, Κ. The Open Society and its Enemies Rancière, J. The Names of History Ranciere, J. The Politics of Aesthetics Signs, Symbols and Architecture, ed. G. Broadbent Swain, V. Grotesque Figures, Baudelaire, Rousseau, and the Aesthetics of Modernity Theorizing a new agenda for architecture, ed. Nesbitt Wolfflin, H. Principles of Art History Worringer, W. Abstraction and Empathy