DARKO STOJKOV Activation of Peripheral Vision Μια παραγωγή του «αθηνόραμα» για την ART-ATHINA 2011
CONCEPT Athinorama, the leading weekly city guide of Athens, on the occasion of ART-ATHINA has invited two active art institutions from Belgrade and Prishtina to curate a video art programme opening a dialogue between the contemporary art production of Athens and that of two neighbouring but not that well-known art scenes. Borrowing its title from the work of Serbian artist Darco Stojkov (included in the exhibition) «Side-Visor - Activation of Peripheral Vision», the exhibition offers the opportunity for visitors to see works from the periphery, not just in a geographical and socio-political sense but also in the sense of the kind of art we do not usually see in the main program of art fairs. The two guest art centers are Dom Omladine Beograda, Belgrade Home of the Youth, and Stacion - Center for Contemporary Art Prishtina, the only institution for contemporary art and architecture in Kosovo. While they are obviously two institutions of completely different logic, both in the specific context in which they operate, have made a difference with their dynamic presence producing a discourse relevant in both the local and international level. Moreover, given the current socio-economic situation (with the subject of recognition of Kosovo s independence from the countries of the European Union remaining open), the coexistence of art from Serbia and Kosovo in an exhibition gives to the event an additional importance, regardless of the intentions of the participants. Το «αθηνόραμα», στο πλαίσιο της ART-ATHINΑ, καλεί δύο δραστήρια κέντρα τέχνης από το Βελιγράδι και την Πρίστινα να επιμεληθούν ένα πρόγραμμα βιντεο-προβολών ανοίγοντας διάλογο ανάμεσα στη σύγχρονη εικαστική παραγωγή της Αθήνας με αυτή δύο γειτονικών, αλλά άγνωστων εικαστικών σκηνών. Δανειζόμενη τον τίτλο της από το έργο του Σέρβου καλλιτέχνη Darco Stojkov (περιλαμβάνεται στην έκθεση) «Side-Visor - Activation of Peripheral Vision», η έκθεση δίνει την ευκαιρία στους επισκέπτες της φουάρ να δουν έργα από την περιφέρεια, όχι μόνο με μια γεωγραφική και κοινωνικοπολιτική έννοια αλλά και με την έννοια ενός είδους τέχνης που συνήθως δεν βλέπουμε στο κυρίως πρόγραμμα των φουάρ. Τα δύο προσκεκλημένα κέντρα τέχνης είναι το Dom Omladine Beograda, το Κέντρο Νεανικής Κουλτούρας του Βελιγραδίου, και το Κέντρο Τέχνης Stacion, το μοναδικό ίδρυμα για τη σύγχρονη τέχνη και αρχιτεκτονική στο Κόσοβο. Αν και προφανώς πρόκειται για εντελώς διαφορετικής λογικής ιδρύματα, και τα δύο, στο συγκεκριμένο πλαίσιο στο οποίο δραστηριοποιούνται, έχουν κάνει αίσθηση με τη δυναμική τους παρουσία, παράγοντας ένα σύγχρονο λόγο με τοπική και όχι μόνο εμβέλεια. Παράλληλα, δεδομένης της τρέχουσας κοινωνικοπολιτικής συγκυρίας (με το θέμα της αναγνώρισης της ανεξαρτησίας του Κοσόβου από τα κράτη της Ευρωπαϊκής Ένωσης να παραμένει ανοιχτό), η συνύπαρξη έργων από τη Σερβία και το Κόσοβο σε μια έκθεση δίνει στο γεγονός επιπλέον δυναμική, ανεξάρτητα από τις προθέσεις των συμμετεχόντων.
Vesna Tokin, City of Shadows, 2004 Marija Djordjevic, Walk Around the Garden Walk Around the House, 2009 Miloš Tomic, Spit by a Kiss, 2011 Vladimir Milovanovic, Manifest, 2010
Dom Omladine Beograda Dom omladine Beograda (Belgrade Home of the Youth) is an institution founded by the City of Belgrade and draws its roots back to 1964, when it was established as a cultural centre in the capital of the former Socialist Federal Republic of Yugoslavia (currently the Republic of Serbia) by marshall Josip Broz Tito. Ever since then and until Slobodan Miloševic came to power, the centre has been a meeting point for the avant-garde scene. Dom omladine Beograda has been a partner in many cultural events such as the prestigious Jazz Festival, FEST (Belgrade film festival), BelDocs (Belgrade documentary film festival), Bemus (Belgrade music festival). Dom omladine s gallery holds a long tradition in showcasing the contemporary art scene through the work of local artists as well as those from abroad. Numerous distinguishid artists of the present times held their first solo exhibitions in this gallery; Marina Abramovic and Dušan Otaševic just to name a few. An important aspect of DOB is Magacin a satellite space in Stari Grad, very close to the Sava river in an up and coming underground district. Magacin is occupied by a group of NGO s which have been selected by Dom omladine s Executive Board through an open competition and which create their programmes without any influence or control exerted by Dom omladine. Mostly visual art is shown although every Sunday the illegal cinema programme is run by TKH (Walking theory), an NGO engaged in the performative arts which showcases cult films along with a lecturer and panel discussion. Το Dom Omladine Beograda μαρτυρά την «καταγωγή» του από το όνομά του μέχρι το ρετροφουτουριστικό κτίριο στο οποίο στεγάζεται. Από την ίδρυσή του το 1964 από τον Τίτο μέχρι σήμερα, που εξακολουθεί να χρηματοδοτείται από το δήμο, έχει φιλοξενήσει μερικούς από τους σημαντικότερους καλλιτέχνες της τοπικής avant-garde (εδώ έγινε η πρώτη ατομική έκθεση της Marina Abramovic αλλά και της Milica Tomic), ανοίγοντας διάλογο ανάμεσα σε διάφορες μορφές τέχνης, διοργανώνοντας σημαντικά φεστιβάλ, όπως αυτό της τζαζ, συζητήσεις κ.λπ. Σημαντικό κομμάτι κι ενδεικτικό της «ανοιχτής» ατζέντας του είναι το Magacin, ένας αυτόνομος χώρος στην ανερχόμενη περιοχή Stari Grad, που έχει παραχωρηθεί σε μη κυβερνητικές καλλιτεχνικές οργανώσεις και φιλοξενεί προγράμματα όπως το «Παράνομο Σινεμά», με προβολές καλτ φιλμ και σχετικές συζητήσεις. Stacion Stacion - Center for Contemporary Art Prishtina is the only project institution for contemporary art and architecture in Kosova. Established in 2006 by artist Albert Heta and architect Vala Osmani, Stacion is a space for artists, architects, thinkers, critics and other sociopolitical workers committed in reflecting and responding on relevant challenges of the contemporary society with an active, critical and emancipatory approach. Stacion - Center for Contemporary Art Prishtina functions as an open platform that employs strategies to build up a dialogue with a differentiated public; works with clear social and political intents; encourages artistic practice and advanced architectural research, stands for intellectual independence and works to create conditions where contemporary thought and practice can happen. Stacion is committed to the re-creation of the necessary momentum for the advance and emancipation of the contemporary art scene and cultural environment of Kosova. Stacion - Center for Contemporary Art Prishtina focuses on locally-rooted practice as well as regional, European and international processes. Το Stacion ιδρύθηκε το 2006 στην Πρίστινα από τον εικαστικό Albert Heta και την αρχιτέκτονα Vala Osmani και στοχεύει στην κατανόηση των προκλήσεων της σύγχρονης κοινωνίας μέσω μιας κριτικής προσέγγισης, σε συνεργασία με καλλιτέχνες, αρχιτέκτονες, κριτικούς, διανοούμενους κ.ά. Μέσα από εκθέσεις και projects, συνέδρια, εκδόσεις, ομιλίες και συνεργασίες με κέντρα τέχνης του εξωτερικού έχει καταφέρει να πυροδοτήσει την εξέλιξη της τοπικής εικαστικής και πολιτιστικής παραγωγής και την ένταξή της σε ένα πλαίσιο με αναφορά και στα γενικότερα κοινωνικοπολιτικά ζητήματα που απασχολούν την περιοχή.
ΠρOγραμμα Dom Omladine Επιμέλεια: anja obradovic (ΔΙΕΥΘΥΝΤΡΙΑ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑΤΙΣΜΟΥ ΤΟΜΕΑ ΕΙΚΑΣΤΙΚΩΝ ΤΕΧΝΩΝ DOM omladine beograda) Isidora Ficovic, Love Parade, 2009 (4 08 ) This fragment speaks about gay/pride parade in Belgrade and Zagreb beginning of 21st century. The visual material was showed by Igor Grubic on the 50th October Salon Belgrade based on the archive clips (Zagreb - Fade in, Belgrade-TV B92). The news is fragment based on reconstructed material followed by song Dream Lover and Sabotage of Ben E. King and Beasty Boys, 20th century music and new implemented clips going alongside with the story. Αυτό το «θραύσμα» μιλά για την gay/pride parade στο Βελιγράδι και το Ζάγκρεμπ στις αρχές του 21ου αιώνα. Το οπτικό υλικό παρουσιάστηκε από τον Igor Grubic στο 50ό October Salon Belgrade και βασίζεται σε αρχειακές λήψεις. Οι ειδήσεις βασίζονται σε ανακατασκευασμένο και καινούργιο υλικό, συνοδεία μουσικής από τους Ben E. King, Beasty Boys κ.ά. Anica Vucetic, Observing, 2008 (43 ) Observing shows our effort in the process of the reception of information from the outside and the placement of received information in a logical order. The reflection in my iris (centre of the eye) changes in 30 seconds one cherry tree grows in the period from winter until summer. The period of five months is compressed almost in a couple of blinks, while the observer stayed still, looking at the tree. This could be a statement about time, which disarms us by the fastness of changes, tempting our strength and ability of adaptation. To «Observing» δείχνει την προσπάθειά μας στη διαδικασία πρόσληψης της πληροφορίας από εξωτερική πηγή και την τοποθετησή της σε μια λογική σειρά. Η αντανάκλαση της ίριδας (κέντρο του ματιού) αλλάζει σε 30 δευτερόλεπτα μια κερασιά φυτρώνει μεταξύ χειμώνα και καλοκαιριού. Η περίοδος αυτών των 5 μηνών συμπιέζεται σε δύο βλεφαρίσματα, ενόσω ο παρατηρητής καθόταν ακίνητος κοιτάζοντας το δέντρο. Αυτό θα μπορούσε να είναι μια δήλωση για το χρόνο, ο οποίος μας αφοπλίζει με την ταχύτητα των αλλαγών, προκαλώντας την αντοχή μας και τη δυνατότητά μας να προσαρμοζόμαστε.
Marija Djordjevic, Walk Around the Garden Walk Around the House, 2009 (8 ) Video: PAL; music: Vladimir Chab Walk Around the Garden Walk Around the House is a home musical. The main character is a retired woman living in the country. The genre in which there is no situation you cannot sing and dance in (the market - My Fair Lady, on the fire escape - West Side Story, in the factory during and after a murder - Dancer in the Dark or even in a prison - Jailhouse Rock) is transferred to a more normal scenery: with my mother in Lipovica. The starting point of this work is her claim that every day is the same, that there is a pattern to her average day with very little variation. A choir accompanies her while she works in the garden, feeds the animals, takes her afternoon nap and watches TV. The usual beat of performing these actions changes through the rhythm and dance and everyday life becomes (almost) seductive. Το «Walk Around the Garden Walk Around the House» είναι ένα home musical. Ο βασικός χαρακτήρας είναι μια συνταξιούχος που ζει στην εξοχή. Το είδος αυτό των ταινιών, στο οποίο δεν υπάρχει καμία κατάσταση που να μη σηκώνει χορό και τραγούδι (η αγορά - «Ωραία μου κυρία», η έξοδος κινδύνου - «West Side Story», στο εργοστάσιο κατά τη διάρκεια και μετά το φόνο - «Χορεύοντας στο σκοτάδι» ή ακόμη και σε μια φυλακή - «Jailhouse Rock») μεταμορφώνεται σε ένα πιο «φυσιολογικό» σκηνικό: με τη μητέρα μου στη Lipovica. Η αφετηρία του έργου είναι η δηλωσή της ότι κάθε μέρα είναι ίδια, ότι υάρχει ένα μοτίβο της καθημερινής της ζωής με πολύ μικρές παραλλαγές. Μια χορωδία τη συνοδεύει την ώρα που δουλεύει στον κήπο, ταϊζει τα ζώα, παίρνει τον απογευματινό της ύπνο και βλέπει τηλεόραση. Ο συνήθης ρυθμός με τον οποίο πραγματοποιεί αυτές τις πράξεις αλλάζει μέσω του χορού και της μουσικής και η καθημερινότητά της γίνεται (σχεδόν) σαγηνευτική. Darko Stojkov, Side-visor - Activation of peripheral vision. test 01, 2009 (4 02 ) Through the video project Side Visor, the analysis of motion in the peripheral vision grew to become a narrative of events and attitudes, an attempt to resolve the traumatised consequences of insulting reality, such as the talks and opinions about the purpose of the engaged art, social system and political frauds of our everyday life. The skills of peripheral vision glasses accomplished through two lenses and two mirror angles curved before pupils provide side sensations. The camera behind them, slightly distanced from the frame, gives us a three-component solution of visible spatial relations and streams of consciousness. The composition is shifted towards a curved expression of the given moment, revealing, in an optical or illusionistic curtailment, a certain Barroquisation of merging and constant parallelisms of the real time. Μέσω του video project «Side Visor», από την ανάλυση της κίνησης στην περιφερειακή όραση προέκυψε μια αφήγηση γεγονότων και συμπεριφορών, μια προσπάθεια επίλυσης των τραυματικών συνεπειών της προσβλητικής πραγματικότητας, όπως οι λόγοι και οι απόψεις για το στόχο της στρατευμένης τέχνης, του κοινωνικού συστήματος και της πολιτικής απάτης στην καθημερινότητά μας. Οι δεξιότητες των γυαλιών περιφερειακής οράσεως, που κατασκευάστηκαν τοποθετώντας δύο φακούς και δύο κυρτές γωνιές καθρέφτη μπροστά από τα μάτια, δημιουργούν πλευρικές αισθήσεις. Η κάμερα πίσω τους, διατηρώντας απόσταση από το φακό, προσφέρει μια τριπλή λύση των ορατών σχέσων του χώρου και των ροών της συνείδησης. Η σύνθεση στρέφεται προς μια κυρτή έκφραση της δεδομένης στιγμής, αποκαλύπτοντας με οπτικό περιορισμό μια συγκεκριμένη «μπαροκοποίηση» της συγχώνευσης και των συνεχών παραλληλισμών του πραγματικού χρόνου.
Jelena Jureša Mozarts, 2009 (19 ) In collaboration with Dejan Solajic. Audio production: Hammer Production; music: Aleksandra Beršek, Milena Stanojevic, Sonja Gobec, Jovan Matic, Vojislav Malešev; final sound editing: Ilja Popovic [...] In her latest reflections, through the form of video portraits produced by a combination of narrative, music and image, Jelena Jureša is interested in the issue of cultural identity. The videos present subjects, young, academically educated polyglots, coming from Eastern Europe, dressed up as Mozarts, selling concert tickets in the streets of Vienna. But instead of a consideration of their predetermined and fixed identities, the issue here is a complex juxtaposition of different signifiers (de)constructing these identities: costumed bodies in constant motion in public space, their biographies and favourite songs sung by an authentic inner voice [...] (excerpt from the text, Maja Ciric, Jelena Jureša - Transfer of (inner and outer) borders, Mozarts, exhibition catalogue, Gallery Zvono, Belgrade, 2010). «[ ] στους πρόσφατους προβληματισμούς της, με τη μορφή βιντεο-πορτρέτων που παράγονται με ένα συνδυασμό αφήγησης, μουσικής και εικόνας, η Jelena Jureša ενδιαφέρεται για το θέμα της πολιτιστικής ταυτότητας. Τα βίντεο παρουσιάζουν υποκείμενα, νέους πολύγλωσσους με ακαδημαϊκή μόρφωση, που προέρχοναι από την Ανατολική Ευρώπη, ντυμένους «Mozart» και πουλάνε εισιτήρια συναυλιών στους δρόμους της Βιένης. Αλλά, αντί για μια παρουσίαση των προκαθορισμένων και σταθερών ταυτοτήτων τους, το ζήτημα εδώ είναι μια περίπλοκη αντιπαράθεση των διαφορετικών σημαινόντων (απο)δόμησης αυτών των ταυτοτήτων: κοστουμαρισμένα σώματα σε συνεχή κίνηση στο δημόσιο χώρο, οι βιογραφίες τους και τα αγαπημένα τους τραγούδια τραγουδισμένα με μια αυθεντική εσωτερική φωνή [ ]» (απόσποσμα από το κείμενο Maja Ciric, Jelena Jureša - Transfer of (inner and outer) borders, Mozarts, κατάλογος έκθεσης, Gallery Zvono, Βελιγράδι, 2010). Miloš Tomic, Spit by a Kiss, 2011 (11 ) Music: Vladimir Chab Spit by a Kiss is a story of a young man who literally lives on the streets in the world of his unaccomplished wishes and dreams, amongst the little street garbage, like being part of it. Το «Spit by a kiss» είναι η ιστορία ενός νέου άντρα, ο οποίος ζει ουσιαστικά στο δρόμο των απραγματοποίητων ευχών και ονείρων του, ανάμεσα στα σκουπίδια, σαν να αποτελεί μέρος τους.
Vladimir Nikolic, Rhythm, 2001 (3 ) Five people are filmed standing on a stage while making the Christian-Orthodox sign of the cross, repetitively, following the techno music beat. What is in fact striking in Nikolic s powerful video work Rhythm from 2001 is that it brings its viewers back to one of the first ideological formulas, which was written in the 18th Century by Blaise Pascal: Kneel down, move your lips in prayer, and you will believe. Ideology is in material practices, it resides in bodies and their rituals, and Nikolic renders these rituals redundant. [Excerpt from the text by Branislav Dimitrijevic, «New Moment Magazine» No 20, special edition - «East Art Map - A (Re)Construction of the History of Art in Eastern Europe»] Πέντε άνθρωποι κινηματογραφούνται όρθιοι στη σκηνή καθώς κάνουν επανειλημμένα το σταυρό τους (κατά τον ορθόδοξο χριστιανικό τρόπο), ακολουθώντας το ρυθμό της τέκνο. Αυτό που είναι εντυπωσιακό στο ισχυρό βίντεο «Rhythm» του 2001 είναι ότι φέρνει τους θεατές πίσω σε μία από τις πρώτες ιδεολογικές φόρμουλες, η οποία γράφτηκε το 18ο αιώνα από τον Blaise Pascal: «Γονάτισε, φέρε τα χείλη σου στην προσευχή και θα πιστέψεις». Η ιδεολογία βρίσκεται στις υλικές πρακτικές, κατοικεί στα σώματα και τα τελετουργικά τους και ο Nikolic καθιστά αυτές τις τελετές περιττές. [Απόσπασμα από το κείμενο του Branislav Dimitrijevic, «New Moment Magazine No 20», special edition - «East Art Map - A (Re)Construction of the History of Art in Eastern Europe»] Vesna Tokin, City of Shadows, 2004 (3 50 ) This video shows visual merging of real into imaginary, the play between reflections and that which is reflected. Video recording of the passerby s shadows on the wet pavement makes the illusion of the separate realm, separate City of Shadows, opening inner space where, like in Plato s cave, happens creation of the imaginary realm. The video itself is a part of such an inner space, reflection that supersedes reflecting and becomes a creation of myth. Το βίντεο παρουσιάζει την οπτική συγχώνευση του πραγματικού με το φανταστικό, το παιχνίδι ανάμεσα στις αντανακλάσεις και σε αυτό το οποίο αντανακλάται. Η βιντεοσκόπηση των σκιών των περαστικών στο βρεγμένο οδόστρωμα κάνει την ψευδαίσθηση της επιμέρους σφαίρας ξεχωριστή «Πόλη των Σκιών», ανοίγοντας έναν εσωτερικό χώρο, όπου όπως και στο σπήλαιο του Πλάτωνα συμβαίνει η δημιουργία του φανταστικού βασιλείου. Το ίδιο το βίντεο είναι μέρος ενός τέτοιου εσωτερικού χώρου, μιας αντανάκλασης που αντικαθιστά τον αντικατοπτρισμό και γίνεται η δημιουργία του μύθου. Vladimir Milovanovic, Manifest, 2010 (3 ) Manifest represents a compilation of various motion, documentary and experimental works put together to create a new whole. This work is complimentary to the thesis that every artist writes the same book all of his life i.e. he records the same film. Manifest in itself sublimes all valuable and aesthetic motifs which Vladimir Milovanovic gives light to throughout his work. Το «Manifest» αποτελεί μια συλλογή από διάφορα έργα κίνησης, ντοκιμαντέρ και πειραματισμού τοποθετημένα μαζί με στόχο να δημιουργήσουν ένα νέο σύνολο. Το έργο αυτό συμπληρώνει την άποψη ότι κάθε καλλιτέχνης γράφει το ίδιο βιβλίο σε όλη του τη ζωή του, δηλαδή γυρίζει την ίδια ταινία. Το «Manifest» υπερυψώνει όλα τα πολύτιμα και αισθητικά μοτίβα που αποκαλύπτει ο Vladimir Milovanovic μέσω του έργου του.
Dragana Žarevac, Perfect Marriage, 2001 (4 ) In order of appearance: Dragana Žarevac & Tomislav Tanaskovic; camera & editing: Vladan Obradovic; assistant: Nikola Mladenovic; production: Dragana Žarevac Παίζουν με σειρά εμφάνισης: Dragana Žarevac & Tomislav Tanaskovic, κάμερα και μοντάζ: Vladan Obradovic, βοηθός: Nikola Mladenovic, παραγωγή: Dragana Žarevac One-shot video-performance dealing with the relationship between two persons in a couple, in an auto-ironic way. Perfect Marriage is a video performance filmed in the living room of the flat where I live with my family. The subject of the work is a situation from our daily life - whenever my husband vacuums I sing either to drown out the sound of the vacuum cleaner or to harmonise my voice with the tonality of the noise. In this tape one can clearly see the harmony of the contradictions between the human voice and the sound of the machine, between weak and strong, between the dramatic and the relaxed, between the male and female, between the role of the men and the role of women in the community, as the relationship between the boredom of daily life and attempts to aestheticise it This is us as we are: him apparently weaker, apparently in the background, a man who is apparently occupied with everyday events and weaves the woof of family life and maintaining the home, and me apparently stronger, apparently in the foreground, apparently an artist.the self-ironical distance and harmonisation of disharmony turns individual into general. Βιντεο-περφόρμανς σε μονοπλάνο, διαπραγματεύεται τη σχέση ανάμεσα σε ένα ζευγάρι με αυτο-ειρωνικό τρόπο. Το «Perfect Marriage» είναι ένα βίντεο που γυρίστηκε στο σαλόνι του διαμερίσματος όπου ζω με την οικογένειά μου. Το θέμα του έργου είναι μια κατάσταση της καθημερινότητάς μας κάθε φορά που ο άντρας μου βάζει ηλεκτρική σκούπα εγώ τραγουδάω είτε για να σβήσω τον ήχο της σκούπας είτε για να εναρμονίσω τη φωνή μου με την τονικότητα του θορύβου. Σε αυτό το έργο μπορεί κάποιος να δει την αρμονία των αντιφάσεων ανάμεσα στην ανθρώπινη φωνή και στον ήχο της μηχανής, ανάμεσα στο δυνατό και το αδύναμο, στο δραματικό και το χαλαρό, στο αρσενικό και το θηλυκό, στο ρόλο των αντρών και των γυναικών στην κοινότητα, όπως και τη σχέση ανάμεσα στην ανία της καθημερινής ζωής και την προσπάθεια αισθητικοποίησής της. Αυτό είναι όπως κι εμείς: αυτός προφανώς πιο αδύναμος, προφανώς στο φόντο, ένας άντρας που προφανώς ασχολείται με καθημερινές δουλειές και υφαίνει το υφάδι της οικογενειακής ζωής και διατηρεί το σπίτι κι εγώ προφανώς ισχυρότερη, προφανώς σε πρώτο πλάνο, προφανώς μια καλλιτέχνις. Η αυτο-ειρωνική απόσταση και η εναρμόνιση της δυσαρμονίας μετατρέπετουν το ειδικό σε γενικό.
ΠρOγραμμα Stacion Επιμέλεια: Albert Heta, Vala Osmani (ιδρυτeς Stacion) Alban Muja & Yll Citaku, «Blue wall, red door», 2009 Lëvizja Vetëvendosje!, Demonstration of February 10, 2007 Prishtina, 2007 (52 11 ) February 10, 2007, the day Vetëvendosje! organized a peaceful demonstration in Prishtina against the Ahtisaari Plan and for self-determination of Kosova. During this demonstration, Romanian UN police shot dead two protesters, Mon Balaj and Arben Xheladini, and injured over 80 others with outdated rubber bullets fired at short range at their heads. The UN itself later proved that the police action was criminal, unnecessary and avoidable. 10 Φεβρουαρίου 2007: η ημέρα που η ακτιβιστική ομάδα Vetëvendosje! οργάνωσε μια ειρηνική διαδήλωση στην Πρίστινα κατά του σχεδίου Ahtisaari και για την αυτοδιάθεση του Κοσόβου. Κατά τη διάρκεια της διαδήλωσης, η ρουμανική αστυνομία του ΟΗΕ πυροβόλησε και σκότωσε δύο διαδηλωτές, τους Mon Balaj και Arben Xheladini, και τραυμάτισε πάνω από 80 πυροβολώντας τους στο κεφάλι από κοντινή απόσταση με απαρχαιωμένες σφαίρες από καουτσούκ. Αργότερα ο ίδιος ο ΟΗΕ απόδειξε ότι η δράση της αστυνομίας ήταν εγκληματική, περιττή και μπορούσε να έχει αποφευχθεί.
Alban Muja & Yll Çitaku, Blue Wall Red Door, 2009 (33 ) Blue Wall Red Door documentary film aims at analyzing the way of how people in Prishtina orient themselves, and what is for them the main object or building which they use for their orientation. The street names are definitely not the way people in that town orient themselves. Since the last decade, street names were changed many times and today it seems like nobody is oriented by the street names. This can be more noticed when the authors ask from a taxi company to drive us to a certain street or to take us to a certain place, and in case you give them the exact address with the street name and the number of the building, you have to give more explanation like near what other building is the place, or who is the famous person who lives there (mainly it is related to the important or public faces). Of course this happens not only when one deals with taxi drivers but also this is the case even in the social gatherings and other public interactions. It is always the case that one has to mention some kind of building or known public figure in order explain the place of the meeting, but never the name of the street or the number of the building. The biggest challenge for our society is when someone (and it is usually foreigners) with a map in his or her hands asks, Where is this street or how can I get to this street. The difficulties start in the moment when rarely anyone can direct the other to the place with the exact address, apart from the neighborhood of the city. Το ντοκιμαντέρ «Blue Wall Red Door» στοχεύει στην ανάλυση του τρόπου με τον οποίο προσανατολίζονται οι κάτοικοι της Πρίστινα. Τα ονόματα των δρόμων δεν είναι σίγουρα ο τρόπος με τον οποίο συμβαίνει αυτό. Από την τελευταία δεκαετία, άλλωστε, έχουν αλλάξει πολλές φορές και κανείς δεν τα χρησιμοποιεί. Έτσι, όταν οι καλλιτέχνες ζητούν από μια εταιρεία ταξί να τους οδηγήσει σε κάποιο δρόμο, εκτός από την ακριβή διεύθυνση, πρέπει να δώσουν περισσότερες εξηγήσεις, όπως κοντά σε ποιο κτίριο βρίσκεται ή ποιο διάσημο πρόσωπο ζει εκεί. Φυσικά, αυτό δεν συμβαίνει μόνο με τους οδηγούς ταξί, συμβαίνει και γενικότερα. Η μεγαλύτερη πρόκληση για την κοινωνία μας είναι όταν κάποιος (συνήθως οι ξένοι), κρατώντας χάρτη, ρωτάει: «Πού είναι αυτός ο δρόμος και πώς μπορώ να πάω εκεί». Η έκθεση «Activation of Peripheral Vision» αποτελεί μέρος του παράλληλου Προγράμματος της ART-ATHINA 2011, η οποία πραγματοποιείται από τις 12 μέχρι τις 15 Μαΐου στο Κλειστό Παλαιού Φαλήρου (γήπεδο Τάε Κβον Ντο). Διοργάνωση: αθηνόραμα. Επιμέλεια-συντονισμός: Δέσποινα Ζευκιλή.