Για το φοιτητικό κίνημα και τα αναγκαία βήματα για την ανασυγκρότηση του

Για το φοιτητικό κίνημα και τα αναγκαία βήματα για την ανασυγκρότηση του Αφορμή αυτού του κειμένου αποτελεί ο τεράστιος προβληματισμός της οργάνωσης μας γύρω από το ζήτημα του φοιτητικού κινήματος, η ελλιπέστατη κουβέντα που έχει γίνει επ αυτού ενόψει του συνεδρίου μας καθώς και μια σειρά ζητήματα, ελλειμματικές πάνω στο πώς συγκροτείται, τι πρέπει να παλεύει, με ποιον τρόπο και με ποιο στόχο, καθώς και το αναμφισβήτητο τέλμα στο οποίο έχει περιέλθει μετά τις τελευταίες κινηματικές του εξάρσεις και την πλέον ξεκάθαρη αδυναμία μας να παρέμβουμε σε αυτό με την απαιτούμενη νέα ποιότητα και μεθοδολογία που επιτάσσει η κατάσταση που βρίσκεται το φοιτητικό υποκείμενο, η περαιτέρω εμπέδωση της εκπαιδευτικής αναδιάρθρωσης καθώς και η γενικότερη κοινωνικοπολιτική κατάσταση που δεν αφήνει αλώβητο το ίδιο το Πανεπιστήμιο και το φοιτητικό στρώμα εντός του. Πολύ περισσότερο, κατατίθεται σε μια περίοδο που συλλογικά έχουμε «μουδιάσει» και πολλές φορές μάλιστα τείνουμε να εγκαταλείπουμε τη μάχη του φοιτητικού κινήματος, με μια σειρά λανθασμένων κριτηρίων και πρακτικών. Το παρόν κείμενο προφανώς και δεν άπτεται του συνόλου της γραμμής μας για το φοιτητικό κίνημα (η συνολική παραγωγή γραμμής είναι πάντα «στα χέρια» του συλλογικού διαννοούμενου) αλλά επιδιώκουμε με αυτό να προσπαθήσουμε να συμβάλλουμε από τη μεριά μας στο διάλογο και στα αναγκαία προχωρήματα που πρέπει να κάνουμε στη γραμμή μας στο φοιτητικό κίνημα για να μπορεί πρώτα από όλα να υπάρχει την επόμενη μέρα αλλά και ανασυγκροτημένο να μπορεί να σταθεί στο ύψος που το έχουν ανάγκη οι αγώνες και οι απαιτήσεις της εποχής. Κατάσταση του φοιτητικού κινήματος στο σήμερα Σήμερα παρατηρούμε μια κατάσταση στην οποία υπάρχει τεράστια αποχή από τις συλλογικές διαδικασίες, τις περισσότερες φορές με συνειδητό τρόπο. Πέρα από τη γενικότερη αποστροφή προς την πολιτική που παρατηρείται σε ένα ευρύτερο πλαίσιο και εκτός Πανεπιστημίου, πλέον βλέπουμε με ειδικό τρόπο (και με δεδομένα τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά που έχει η νεολαία και δη η σπουδάζουσα, σε σχέση με την πολιτική και τον συνδικαλισμό) αυτή η τάση να παίρνει πλέον μαζικά χαρακτηριστικά και στο κομμάτι του φοιτητικού συνδικαλισμού (άμαζες η και ανύπαρκτες Γενικές Συνελεύσεις, μεγάλη αποχή στις φοιτητικές εκλογές). Αλλά και ευρύτερα, εκκωφαντική είναι η απώλεια κάθε έννοιας συλλογικής ζωής και ταυτότητας, το ότι πλέον ο φοιτητής εξατομικέυται και δεν αντιλαμβάνεται τον εαυτό του ούτε καν σαν ένα κομμάτι του ευρύτερου υποκειμένου και ως ατομικότητα πλέον πορεύεται και λειτουργεί εντός και εκτός Πανεπιστημίου. Χαρακτηριστικό επίσης της κατάστασης είναι ότι ακόμα και το κομμάτι των ΦΣ που συμμετέχει στις συλλογικές διαδικασίας και βρίσκει τον εαυτό του εντός αυτών, πολλές φορές καταλήγει και αποστρέφεται από αυτές. Πόσες είναι οι φορές που στην καθημερινή παρέμβαση ένας φοιτητής θα σου πει ότι όντως έχεις δίκιο και ότι κάτι πρέπει να αλλάξει αλλά δεν βλέπει τον εαυτό του σε μια ΓΣ; Οπότε η πλειοψηφία ενός ΦΣ καταλήγει να προτιμάει να ασχοληθεί με μαθήματα, να τελειώσει γρήγορα και να προσπαθήσει να την παλέψει ατομικά παρά να δει την προοπτική νίκης σε ένα συλλογικό αγώνα. Αλλά και το κομμάτι που καταλήγει και έρχεται, τις περισσότερες φορές έχει ρόλο θεατή και απλού επικυρωτή μιας απόφασης, καθώς ενώ αρχικά ενδιαφέρεται και διαθέτει χρόνο στο να προσπαθήσει να συμβάλλει τελικά αυτό δεν συμβαίνει. Σαν συνολική κατάσταση του φοιτητικού κινήματος, καλούμαστε να αντιμετωπίσουμε ένα υποκείμενο με νέα χαρακτηριστικά που η μεθοδολογία και τα αιτήματα πάλης μας απέχουν όλο και περισσότερο από τις ανάγκες του, που αδυνατούν να του ξαναδώσουν νόημα στη συλλογική πάλη. Έτσι καταλήγουμε να έχουμε Συλλόγους 2 ή και 3 ταχυτήτων με τεράστιες διαφορές μεταξύ τους όσον αφορά το επίπεδο πολιτικής ζωής εντός τους με τα εξής χαρακτηριστικά: 1. Οι Συλλογοι που παραδοσιακά, περισσότερο ή λιγότερο βγαίνουν οι Γενικές Συνελεύσεις και κάπως μπορεί και υλοποιείται ένα κομμάτι του κινηματικού σχεδιασμού μας, που όμως και αυτοί όσο δεν απαντάμε στην υπάρχουσα κατάσταση ολοένα και θα αποσυγκροτούνται περαιτέρω. 2. Οι Σύλλογοι στους οποίους ενώ υπάρχουν οι αντικειμενικές συνθήκες στις οποίες μπορούμε να παρέμβουμε και να απαντήσουμε, δεν

είμαστε εμείς ο καθοριστικός παράγοντας για τις εξελίξεις και φαίνεται η αποσυγκρότηση αυτών των Συλλόγων να έχει ήδη προχωρήσει πολύ περισσότερο. 3. Οι Σύλλογοι που δεν μπορούμε να παίξουμε κανένα ρόλο στο επίπεδο της πολιτικής ζωής και συλλογικής διεκδίκησης, που ποτέ ουσιαστικά δεν λειτουργούσαν οι Γενικές τους Συνελεύσεις κοκ. Κοινό χαρακτηριστικό των ΦΣ 2ης και 3ης ταχύτητας είναι ότι κυρίαρχα είναι και οι Σύλλογοι που έχουν πολύ πιο έντονα τα ταξικά στοιχεία εντός τους (σχολές των ΤΕΙ, μικρές σχολές επαρχίας, μεγάλοι «μαύροι» Σύλλογοι) και ότι είναι κυρίαρχα αυτοί οι Σύλλογοι που έχουμε την πιο ισχνή παρουσία. Συν όλα τα παραπάνω, χαρακτηριστικό είναι ότι τα τελευταία χρονιά, ακόμα και αυτή η πρωτοπόρα μαγιά αγωνιστικών Συλλόγων έχουν αδυνατίσει να ενοποιηθούν γύρω από ένα συγκεκριμένο πλαίσιο πάλης και να εμφανιστούν στο δρόμο με χαρακτηριστικά ενιαίου και αυτοτελούς φοιτητικού κινήματος, πολύ περισσότερο δε να συνδεθούν και με άλλα αγωνιζόμενα κομμάτια της εκπαίδευσης και της εργασίας. Περισσότερο τα τελευταία χρόνια αυτό που παρατηρείται είναι πολύ επιμέρους αγώνες και διεκδικήσεις, που ακριβώς λόγω του χαρακτήρα τους είναι και πολύ βραχυπρόθεσμοι και χωρίς συνολικά αποτελέσματα. Πέρα από τις αντικειμενικές συνθήκες που συντελούν σε όλη την παραπάνω κατάσταση και που τις έχουμε αναγνώσει σαν οργάνωση σε μια σειρά από ντοκουμέντα και διαδικασίες μας, στο τώρα σημασία έχει να δούμε μια σειρά δικών μας αδυναμιών που συντελούν στην αδυναμία ανάσχεσης αυτής της κατάστασης. Για μας, πρώτος λόγος είναι ότι ενώ αυτή η κατάσταση διαφαινόταν ακόμα και σε μια προηγούμενη περίοδο που υπήρχε κίνημα, με τη μεθοδολογία που εφαρμόζαμε αδυνατίσαμε να την αναγνώσουμε εγκαίρως έτσι ώστε να μπορούμε να την αντιμετωπίσουμε. Αλλά ακόμα και στους μικρής έκτασης αγώνες που ξεσπούσαν, δεν μπορέσαμε να αρθρώσουμε εκείνο το πρόγραμμα και σχέδιο που θα μπορούσε να ενοποιεί τις επιμέρους αντιστάσεις και να συνολικοποιεί τον αγώνα, σέρνοντας από πίσω του και τους υπόλοιπος πιο «μαύρους» Συλλόγους. Απότοκο όλης αυτής της κατάστασης στο τώρα, είναι η μεγάλη τάση «αποσυνδικαλιστικοποίησης» των σχημάτων, η στροφή της παρέμβασης μας κυρίως σε ζητήματα της κεντρικής πολιτικής σκηνής αφού δεν έχουμε απαντήσεις στην οξυμένη εμπέδωση του Επιχειρηματικού Πανεπιστημίου, η ανικανότητα στενής επαφής με το υποκείμενο, η άρθρωση σχεδίου και παρέμβασης «αλά παλαιά» κυρίαρχα γύρω από κόμβους. Όλα αυτά οδηγούν εν τέλει σαν λογικό επακόλουθο να μην μπορούμε να χαράξουμε γραμμή που θα απαντάει στις ανάγκες του φοιτητή, θα μπορεί να πολιτικοποιεί περαιτέρω τους προβληματισμούς του, θα συμβάλλει συνολικά και θα προχωράει την υπόθεση του νέου πολιτικού φοιτητικού κινήματος που έχει ανάγκη η εποχή. Πάνω σε αυτό, και αντιλαμβανόμενοι την μερικότητα της κατάστασης και των λόγων που αναφέρουμε παραπάνω (μαζί με όλες τις επεξεργασίες της οργάνωσης μας για το ζήτημα), το κρίσιμο είναι να δούμε ποιες είναι οι αναγκαίες τομές που πρέπει να κάνουμε σαν νκα όσον αφορά το φοιτητικό κίνημα, μιας και το ζήτημα της αποσυγκρότησης του μπαίνει ολοένα και πιο επιτακτικά στο προσκήνιο και παίρνει πλέον διαστάσεις που αν δεν αντιμετωπίσουμε άμεσα τότε μπορεί και η κατάσταση να είναι μη αναστρέψιμη. Στροφή στη μεθοδολογία οικοδόμηση ιεράρχηση των μετώπων πάλης Αρχικά, για μας αποτελεί ανάγκη η συνολική δουλειά και επεξεργασία από μεριάς μας συγκεκριμένων προγραμμάτων πάλης που θα αναγνωρίζουν το βάθος των απαντήσεων που έχει ανάγκη στο σήμερα ο φοιτητής για να μπορεί να στρατευτεί στο συλλογικό αγώνα, ακριβώς στη βάση του ότι ο τελευταίος βιώνει με πολύπλευρο και συνολικό τρόπο την κρίση, εντός και εκτός Πανεπιστημίου. Με βάση αυτό, απαιτείται συγκεκριμένη ιεράρχηση με βάση τα κριτήρια μας και την ανάλυση μας για το υποκείμενο, που θα αναδιατάσσει το τι παλεύει τόσο ένα σχήμα ΕΑΑΚ σε μια σχολή όσο και ο ίδιοι οι ΦΣ. Για μας, 3 βασικά κριτήρια πρέπει να διακατέχουν τα λογική μας και να μπορούν να εξειδικεύονται ανά κοινωνικό χώρο για την παραγωγή συγκεκριμένων αιτημάτων και μεθοδολογίας: Πρώτον, άμεσα αιτήματα πάλης που μπορούν να συγκροτούν στο τώρα αντιστάσεις, μπορούν να αντιπαρατίθονται με την προώθηση του ΕΠ σε κάθε επιμέρους χώρους και να θέτουν με έναν πρωταρχικό τρόπο σε κίνηση τους ΦΣ και να απαντάνε στην αναγκαιότητα ύπαρξης υλικών νικών στο τώρα. Προφανώς όμως

αυτό από μόνο του δεν φτάνει ούτε για να ανεβάσει την διεκδικητικότητα των ίδιων των φοιτητών, ούτε για να προσδώσει βάθος και διάρκεια σε κάθε αγώνα, ούτε για να δώσει εκείνο το αναγκαίο πολιτικό περιεχόμενο που θα κάνει ακόμα και αυτούς τους μικρούς αγώνες να νικάνε. Άρα, καθοριστικής σημασίας είναι τα πολιτικά αιτήματα εκείνα που θα αναδεικνύουν τους ίδιους τους πυλώνες της επίθεσης, θα μπορούν να αποσπούν κατακτήσεις και να πολιτικοποιούν περαιτέρω τα μπλοκ αγώνα πρώτα σε επίπεδο χώρου, αλλά για να παίρνουν σάρκα και οστά θα πρέπει το πολιτικό πρόγραμμα πάλης το οποίο θα εκφράζουμε να είναι ικανό να συνδέει τις επιμέρους αντιστάσεις σε ένα συνολικό, μαζικό, πολιτικό φοιτητικό κίνημα σύγκρουσης με όλους τους εκφραστές της επίθεσης και διεκδίκησης από το κράτος, ακριβώς για να μπορούν οι διεκδικήσεις του να αποκτούν το απαραίτητο πολιτικό βάθος που ακόμα και σε περίοδο ύφεσης του κινήματος, δεν θα στέλνουν τα μπλοκ αγώνα «σπίτι τους» αλλά θα τα κρατάνε ενεργά για τον επόμενο κύκλο όξυνσης. Προφανώς, την καθοριστική δουλειά της αναγκαίας σύνδεσης των επιμέρους συνδικαλιστικών αιτημάτων με τα ευρύτερα πολιτικά σε πρώτο επίπεδο πρέπει να την πάρει «πάνω του» το σχήμα ΕΑΑΚ, αλλά κριτήριο για το αν και κατά πόσο προχωράει η μεθοδολογία μας αυτή είναι το πόσο η πολιτική μας αιτηματολογία όχι μόνο γίνεται κτήμα του Συλλόγου, αλλά μάλιστα αλληλοτροφοδοτείται από αυτόν και πιο απλά, ο Σύλλογος να μπορεί να αποκτάει (αλλά στην πραγματικότητα και όχι μόνο σε επίπεδο μπούλετ) αυτοτελή πολιτικά αιτήματα και διεκδικήσεις. Τελευταίο και κατεξοχήν δουλειά της πρωτοπορίας είναι η ίδια η ιδεολογική αντιπαράθεση με τις πτυχές του ΕΠ αλλά και συνολικά της κυρίαρχης ιδεολογίας, ειδικά στο τώρα που η προώθηση του ΕΠ μπορεί και ηγεμονεύει στις τάσεις υποταγής και στρατεύει θετικά ακόμα και τα πιο πληττόμενα στρώματα του φοιτητικού υποκειμένου, είναι αναγκαία η σκιαγράφηση ενός τελείως άλλου δρόμου για το πώς αυτή θα ζει και θα παλεύει τόσο μέσα όσο και έξω από το Πανεπιστήμιο, ενάντια στις λογικές ατομικού δρόμου κοκ. Πέρα από τα βασικά κριτήρια αυτά, ειδικό βάρος θα πρέπει να δοθεί από τη μεριά μας στην δουλειά οικοδόμησης που πρέπει να γίνει στο φοιτητικό κίνημα, δουλειά οικοδόμησης που πρέπει να επιχειρήσουμε να γίνουμε συγκεκριμένοι ως προς το πώς αυτή επιτελείται και με ποια μέσα και εργαλεία θα μπορέσουμε να συγκροτήσουμε εκείνα τα μπλοκ αγώνα που θα είναι πιο στέρεα και πιο συνειδητά από το παρελθόν. Αξιοποιώντας τα παραπάνω κριτήρια, θεωρούμε ότι η οικοδόμηση αυτή επιτυγχάνεται με το αν και κατά πόσο προχωράμε την πολιτική μας δουλειά τόσο σε έναν χώρο όσο και συνολικά βάζοντας συγκεκριμένους στόχους προχωρήματος αυτών των προγραμμάτων πάλης και αποτιμώντας τους σε κάθε βήμα, από το πώς αξιοποιούμε τις κινηματικές εξάρσεις για να κεφαλαιοποιήσουμε ένα συγκριμένο δυναμικό και να οικοδομήσουμε πολιτικές σχέσεις μαζί του, από το πώς θα επιστρέψουμε στη βασική συνδικαλιστική δουλειά μες στις σχολές και (ακόμα και πρωτοβουλιακά όπου χρειάζεται) θα θέτουμε έναν κόσμο σε θέση μάχης ακόμα και για τα πιο μικρά ζητήματα μες στις σχολές αλλά γενικότερα, το αν και με ποιο τρόπο η πολιτική μας γραμμή και ο σχεδιασμός κεντράρουν κάθε φορά σε αυτή την κατεύθυνση της οικοδόμησης. Πέρα από τα πιο συγκεκριμένα, χρειάζεται σε κάθε στιγμή να μπορούμε να ιεραρχούμε τα μέτωπα πάλης και το βάρος που δίνουμε στο καθένα από αυτά και να μπορούμε να βάζουμε στην καθημερινή μας ατζέντα παρέμβασης συγκεκριμένα πράγματα πάνω στα οποία θα μετράμε βήματα. Για εμάς, η μεθοδολογία και τα προγράμματα πάλης που πρέπει να βάζουμε γύρω από το φοιτητικό όλο το επόμενο διάστημα αλλά και γενικά, περιστρέφεται (προφανώς με την απαιτούμενη εξειδίκευση και ιεράρχηση) κάθε φορά γύρω από τους παρακάτω άξονες: 1. Συγκεκριμένη μελέτη και επιστροφή στη βασική συνδικαλιστική δουλειά μες στις σχολές, δίνοντας ειδικό βάρος ακόμα και στις πολύ μικρές αλλαγές που γίνονται εντός αυτών. Χαρακτηριστικό είναι ότι χάνοντας την επαφή με τους χώρους μας, πολλές φορές χάνουμε σημεία αιχμής για την προώθηση του ΕΠ ή πολλές φορές τα υποτιμούμε. Απαιτείται συγκεκριμένη μελέτη του πως προχωραέι το ΕΠ σε κάθε σχολή και τι συμβαίνει κάθε φορα (εσωτερικές-εξωτερικές αξιολογήσεις, αποφάσεις τμημάτων, όροι εργασίας του προσωπικού, εργολαβίες, πρακτικές και μια σειρά άλλων) έτσι ώστε να μπορούμε και να εμπλουτίσουμε τη γραμμή μας σε σχέση με το ΕΠ αλλά και κάθε φορά και επιτακτικά να μπορούμε να

δημιουργούμε αντίρροπες κινήσεις στη βάση της προώθησης και περαιτέρω εμπέδωσης του σε όλα τα επίπεδα. 2. Αιτήματα για την χρηματοδότηση των ιδρυμάτων που δεν θα μένουν μόνο στην αύξηση της κρατικής χρηματοδότησης (αίτημα που πρέπει να υπάρχει, αλλά έχουμε ήδη δει ότι σε επίπεδο χώρου μπορεί εύκολα να αντιμετωπιστεί από τμήματα, πρυτανείες κλπ.) αλλά θα πρέπει στα πλαίσια του φοιτητικού-εργατικού ελέγχου να διεκδικούν ακόμα και τα λίγα χρήματα που παίρνουν τα ιδρύματα, πρώτον υπό ποια μορφή τα παίρνουν (ΕΣΠΑ κλπ.) και δεύτερον, να πηγαίνουν για τις ανάγκες των φοιτητών. 3. Αιτήματα διασφάλισης των όρων φοίτησης εντός των σχολών και σύγκρουση με τους ταξικούς φραγμούς, για να μπορεί η πληττόμενη πλειοψηφία να σπουδάζω ελεύθερα και απρόσκοπτα. 4. Αιτήματα όσον αφορά το περιεχόμενο των σπουδών τόσο από τη σκοπιά υπεράσπισης της γνώσης και του αντικειμενικού απελευθερωτικού πυρήνα της αλλά κυρίαρχα και καθοριστικά όσον αφορά την εργασιακή προοπτική του αποφοίτου (γενική εποπτεία αντικειμένουν, ενιαίο πτυχίο, απόρριψη υπερεξειδίκευσης κλπ.) 5. Θετικό πρόταγμα για το Πανεπιστήμιο που δεν θα είναι γενικά και αόριστα ένα ντοκουμέντο ιδεολογικής αναφοράς ή κάτι που θα θέλαμε να είναι το Πανεπιστήμιο, αλλά που θα αποτελεί μάχιμο εργαλείο παρέμβασης και κυρίως θα αποτελεί κριτήριο για το πώς θα βάζουν οι ίδιοι οι Σύλλογοι επιθετικά αιτήματα για να αποσπούν κατακτήσεις που θα κινούνται στη λογική αυτή και θα το προσεγγίζουν. 6. (συνδέεται με το 2) Συνολικό σχέδιο για τη φοιτητική μέριμνα με ειδικό βάρος στις σχολές που αυτή είναι ανύπαρκτη και μπορεί η πάλη για τη μέριμνα να κινητοποιήσει κόσμο (σχολές επαρχίας, ΤΕΙ, μεγάλες σχολές). Ειδική δουλειά πρέπει να γίνει στο ζήτημα της στέγασης και των μεταφορών που είμαστε πάρα πολύ πίσω και συγκεκριμένες απόπειρες το επόμενο διάστημα για κεντρικό σχεδιασμό για αυτά τα δύο ζητήματα (ειδικά για την Αθήνα μπάρες στα λεωφορεία, γραφεία στην Πανεπιστημιούπολη για τον ΕΛΚΕ) 7. Σύνδεση των ΦΣ με τις εργατικές διεκδικήσεις που υπάρχουν ανά κλάδο και συνολικά. Μάχη πρώτης γραμμής για τους ΦΣ και εκεί θα κριθούμε, θα είναι η σύγκρουση με το νέο εργασιακό νομοσχέδιο και κυρίως με το με ποιά μεθοδολογία και πρόγραμμα οι Σύλλογοι μπορούν να συνδεθούν με το εργατικό κίνημα. 8. Συνεχής και επίμονη προσπάθεια σύνδεσης του φοιτητικού κινήματος με τα υπόλοιπα κομμάτια της εκπαίδευσης (μαθητές, εργαζόμενοι, εκπαιδευτική) στην αναγκαία προσπάθεια συγκρότησης πανεκπαιδευτικού μετώπου, ακριβώς γιατί πλέον οι αλλαγές στην εκπαίδευση επηρεάζουν όλα αυτά τα κομμάτια και ενιαία μπορούν και πρέπει να αντιταχθούν σε αυτές. Κυρίαρχα σε αυτό το κομμάτι είναι το ίδιο το περιεχόμενο της παρέμβασης μας και το αν μπορούν τα σχήματα μας να εντάξουν και τέτοια ζητήματα στην καθημερινότητα τους, και δεύτερον η προσπάθεια συνεύρεσης με αυτά τα κομμάτια και σε επίπεδο δομών και μορφών (κοινά συντονιστικά, συνελεύσεις φοιτητών-εργαζομένων κοκ.) Μέσα από αυτούς τους άξονες και με βάση όλα τα παραπάνω κριτήρια τα οποία επιχειρήσαμε να περιγράψουμε, βασικός μας στόχος είναι από τη μία η ανάσχεση της αποσυγκρότησης των ΦΣ και από την άλλη η οικοδόμηση εκείνου του φοιτητικού κινήματος εργατικής κατεύθυνσης που θα μπορεί από τη μια και αυτοτελώς να αποσπάει νίκες και να κλονίζει την κυριαρχία του αντιπάλου εντός του Πανεπιστημίου αλλά και από την άλλη να συνδέεται με όλα τα υπόλοιπα κομμάτια και να συμβάλλει συνολικά στην υπόθεση της ανατροπής. Εργατική στροφή

Για μας το συγκεκριμένο κομμάτι αποτελεί τεράστιο έλλειμμα τόσο σε επίπεδο επεξεργασιών όσο και σε επίπεδο πρακτικής για την οργάνωση μας. Χαρακτηριστικό είναι ότι ενώ όλοι αναγνωρίζουμε την αναγκαιότητα της και διακηρυκτικά το επαναλαμβάνουμε συνεχώς, δεν έχουμε αναπτύξει ακόμα εκείνο το συλλογικό κριτήριο για το καταρχήν πως συνίσταται η εργατική στροφή στο επίπεδο του φοιτητικού κινήματος, με ποιο πρόγραμμα και ποιο περιεχόμενο και κυρίως δεν έχουμε κάνει εκείνες τις τομές σε όλα τα επίπεδα του επαναστατικού υποκειμένου για να μπορούμε να προχωρήσουμε βήματα σε αυτή την κατεύθυνση. Βασικό για εμάς αποτελεί ότι εργατική στροφή δεν αποτελεί η εφεύρεση νέων δομών στις σχολές ούτε η «πρόσκληση» άλλων πτυχών της αντικαπιταλιστικής πτέρυγας στους ΦΣ για να κάνουν τη δουλειά που θα έπρεπε να κάνουμε εμείς, ούτε και μια απλή διαφορετική οργανωτική κατανομή των δυνάμεων μας, όπως πχ απλά θα ήταν να αφήσουμε τη ΦΜΣ και το ΕΜΠ και να τρέξουμε στα ΤΕΙ και στις μεγάλες σχολές. Πρώτα και κύρια για εμάς, είναι η συνεχής και επίμονη προσπάθεια για τη συγκρότηση εκείνου του προγράμματος που θα εκφράζει την πληττόμενη κοινωνική πλειοψηφία μέσα στις σχολες, δηλαδή την επί της ουσίας άσκησης εργατικής πολιτικής εντός αυτών, το ειδικό βάρος που πρέπει να δώσουμε για την ανάπτυξη εκείνου του προγράμματος και τη διαφορετική και πιο ειδική δουλειά που απαιτείται όπου ζει και σπουδάζει η σκληρά πληττόμενη νεολαία. Άρα, πρώτιστο καθήκον για μια πραγματική εργατική στροφή είναι το να σκύψουμε πάνω από τις ειδικές ανάγκες που υπάρχουν σε αυτές τις σχολές και χώρους (ΤΕΙ, Εστίες, μεγάλες σχολές) και να συγκροτήσουμε πρόγραμμα και μεθοδολογία ικανή να απαντάει στην εμπέδωση της εκπαιδευτικής αναδιάρθρωσης σε αυτούς τους χώρους. Βασικό κριτήριο για να μετρήσουμε βήματα στην εργατική στροφή είναι το αν και κατά πόσο η πληττόμενη πλειοψηφία που διογκώνεται στις σχολές μας και κυρίως σε αυτές τις σχολές θα επανέλθει στις συλλογικές διαδικασίες, θα νιώθουν ότι εκφράζονται μέσα από αυτές και αυτό είναι ζήτημα περιεχόμενου κυρίαρχα και αιτηματολογίας, γιατί ακόμα και όταν μιλάμε για τη ΦΜΣ και το ΕΜΠ, ούτε αυτό το σκληρά πληττόμενο κομμάτι εκφράζεται συλλογικά. Αναγκαίο για όλα αυτά προφανώς είναι και η ίδια η εργατική στροφή της νκα και της ΕΑΑΚ, άρα ειδικό βάρος απαιτείται στο να ρίξουμε δυνάμεις το επόμενο διάστημα στο βάθεμα των επεξεργασιών μας για όλες αυτές τις σχολές που εντοπίζεται αυτή η νεολαία και δεν εκφράζεται, στην σκιαγράφηση πραγματικά μάχιμης γραμμής και για αυτούς τους Συλλόγους που θα μπορεί σε βάθος χρόνου να τους ανεβάσει επίπεδο και να τους ανασυγκροτήσει πραγματικά. Τέλος, προφανώς αυτή η ανάπτυξη εκείνου του αναγκαίου προγράμματος και για αυτούς τους χώρους αλλά και συνολικά η στροφή προς την εργατική πολιτική θέλουμε να μπορεί να καταλήγει και σε μια πιο οργανική σύνδεση των Συλλόγων τόσο με τους εργαζόμενους εντός των Πανεπιστημίων, όσο και η σύνδεση των φοιτητικών αιτημάτων με τα εργατικά αιτήματα τόσο ανά κλάδο όσο και συνολικά και άρα η στενότερη επαφή των Συλλόγων με τα εργατικά σωματεία και σχήματα της αντικαπιταλιστικής πτέρυγας, η παρουσία των ΦΣ στους εργατικούς αγώνες ακριβώς από τη σκοπιά υπεράσπισης της εργασιακής προοπτικής των φοιτητών, για το αναγκαίο φοιτητικό κίνημα εργατικής κατεύθυνσης που έχει ανάγκη η εποχή. Γενικές Συνελεύσεις και δομές των Συλλόγων Πέρα από όσα παρουσιάστηκαν παραπάνω, αναγκαίες είναι οι τομές και στην ίδια τη λειτουργία και το περιεχόμενο των Γενικών Συνελεύσεων αλλά και το πώς οι επιμέρους δομές των Συλλόγων μπορούν να συμβάλλουν προωθητικά στην ανασυγκρότηση τους. Εκτός από τις παραπάνω σκέψεις που θεωρούμε ότι σαν κριτήρια μπορούν να συμβάλλουν στην αναζωογόνηση των Γενικών Συνελεύσεων και στην αναβάθμιση του περιεχομένου τους ώστε να μπορεί να απαντάει στις ανάγκες και στα αναβαθμισμένα ερωτήματα των φοιτητων, θέλουμε να σταθούμε σε 3 επιμέρους δομές και στο ρόλο που μπορεί να παίξουν ρόλο ανασυγκρότηση των ΦΣ και κυρίως με ποιο περιεχόμενο μπορούν να το κάνουν αυτό. 1. Αυτοδιαχειριζόμενα κυλικεία, στέκια συλλόγων, πολιτιστικές/αθλητικές ομάδες κοκ. Τέτοια εγχειρήματα μπορούν να συμβάλλουν προωθητικά μόνο αν αντιμετωπίζονται με κριτήριο την αναζωογόνησης της συλλογικής ζωής εντός των Συλλόγων και κυρίως σε αλληλοτροφοδότηση με τη Γενική του Συνέλευση. Από τη μία, μπορούν να καλύπτουν ορισμένες υλικές ανάγκες των φοιτητών και από την άλλη συνολικά να προωθούν μια

διαφορετική κουλτούρα για το πώς θέλουμε να είναι το Πανεπιστήμιο και τους προβληματισμούς που θέλουμε να πυροδοτεί και να καλύπτει, αλλά ακριβώς λόγω της φύσης τους είναι σημαντικό να μην υποβαθμίζουν την αυτοτελή παρουσία του σχήματος, αλλά και ούτε να λειτουργούν παράλληλα και πέρα από τις Συνελεύσεις, σαν ξεχωριστές δομές, όπως μπορεί άλλες δυνάμεις εντός Πανεπιστημίων να παρεμβαίνουν σε τέτοια εγχειρήματα. 2. Επιτροπές εργαζόμενων φοιτητών. Πτυχή της γραμμής μας που δεν έχει μετρήσει βήματα στο τώρα, τόσο επειδή οι εργαζόμενοι φοιτητές δύσκολα και λίγες ώρες βρίσκονται στη σχολή, πόσο μάλλον να συμμετέχουν στις συλλογικές διαδικασίες, όσο και γιατί δεν έχουμε επεξεργαστεί με συγκεκριμένο τρόπο πως θα λειτουργούν και τι σκοπό θέλουμε να επιτελούν αυτές οι επιτροπές. Θεωρούμε ότι αυτές πρέπει να είναι κατά βάση οι εξής: πρώτον, η διεκδίκηση ειδικών όρων φοίτησης για όσους φοιτητές εργάζονται ακριβώς για να μπορούν και αυτοί να σπουδάζουν ελεύθερα και σχετικά απρόσκοπτα και δεύτερον η σύνδεση αυτών των φοιτητών με τα εργατικά σωματεία και διεκδικήσεις. Προφανώς και θεωρούμε ότι οι συγκεκριμένες επιτροπές χρήζουν ακόμα εκτενέστερης επεξεργασίας σε ένα επόμενο διάστημα, αλλά κάποια πρώτα βήματα μπορούν να γίνουν όσον αφορά τη συγκρότηση τους με βάση τα παραπάνω κριτήρια. 3. Επιτροπές προγραμμάτων σπουδών. Καθώς παρατηρείται μια συνολική κατεύθυνση αλλαγής των ΠΠΣ σε μεγάλη κλίμακα, θεωρούμε ότι αποτελεί μεγάλη ευκαιρία συγκρότησης αντιστάσεων γύρω από αυτή την αιχμή της εκπαιδευτικής αναδιάρθρωσης και αυτές οι δομές μπορούν να λειτουργήσουν προωθητικά. Γύρω από αυτό το κομμάτι, θεωρούμε ότι πρέπει να αποτελέσει πλατιά κουβέντα στη σπουδάζουσα το επόμενο διάστημα ο εμπλουτισμός της γραμμής μας για τα προγράμματα σπουδών και συγκεκριμένα ποιοι είναι αυτοί οι κρίκοι που μπορεί να ενώνουν όλες τις διεκδικήσεις των επιμέρους Συλλόγων μεταξύ τους και να τις μεταφέρουν σε κεντρικό επίπεδο. Βασικό κριτήριο είναι να μην υποκαθιστούν την αυτοτελή παρέμβαση και δουλειά του σχήματος γύρω από το ζήτημα και να μπορούν να κάνουν ειδικές επεξεργασίες για το ΠΠΣ σε επίπεδο χώρου, και να εμπλέκουν ευρύτερα κομμάτια κόσμου σε αυτές. Για μας, θα πρέπει προφανώς να λειτουργούν σε ενισχυτικό επίπεδο προς τη Γενική Συνέλευση και να ενισχύουν την κουβέντα που γίνεται εντός αυτής, με στόχο ο Σύλλογος να αρθρώνει αιτηματολογία και θετική πρόταση για πτυχές των ΠΠΣ με βάση: τη διασφάλιση των όρων φοίτησης των φοιτητών, το περιεχόμενο της γνώσης και τη συνολική εποπτεία του αντικειμενου και την οχύρωση (σαν καθοριστικό κομμάτι) τις εργασιακής προοπτικής του αποφοίτου. Σε αυτή την κατεύθυνση, θεωρούμε κρίσιμο το ότι οι Σύλλογοι πρέπει να έχουν πρόταση για πτυχές του ΠΠΣ που μπορεί να έχουν ακόμα και πιο πρακτικές απολήξεις (πχ. στην Πληροφορικη για μας, μπορεί να έχει αίτημα να καταργηθεί το μάθημα «Δομή και Θεσμοί της ΕΕ»). Με όλες αυτές τις σκέψεις επιδιώκουμε να συμβάλλουμε και εμείς από τη μεριά μας στον πλούσιο και γόνιμο διάλογο που έχει ανοίξει εντός της οργάνωσης ενόψει του συνεδρίου, επιχειρώντας κυρίως να αναδείξουμε την αναγκαιότητα να ανοίξει πλατιά η κουβέντα εντός οργάνωσης και για το φοιτητικό κίνημα, μιας και ειδικά σαν σπουδάζουσα θα κληθούμε επιτακτικά να αντιμετωπίσουμε την πρόκληση της ανασυγκρότησης του σε ένα επόμενο διάστημα. Θεωρούμε ότι το συνέδριο μας μπορεί να συμβάλλει καθοριστικά και σε αυτό το κρίσιμο μέτωπο, και πιστεύουμε βαθιά στη δυνατότητα της οργάνωσης μας να σκύψει πάνω από το ζήτημα με ενιαίο κριτήριο και να παράξει εν τέλει μάχιμη γραμμή για το φοιτητικό κίνημα που έχει ανάγκη η εποχή μας. Γαβαλ. Αλέξης, ΟΣΑ, ΟΒ ΦΜΣ3 - Καραμπ. Θανάσης, ΟΣΑ, ΟΒ ΦΜΣ3