ΙΝΣΟΥΛΙΝΗ
(20 %) (60-75 %)%
Παιδιά με διαβήτη Παρά την καλή θρέψη γινόταν προοδευτικά πιο αδύναμα και καχεκτικά Ήταν ευπαθή στις λοιμώξεις Πέθαιναν από κατακλυσμιαία οξέωση
Η μείωση των επιπέδων της γλυκόζης του πλάσματος κάτω από 2 με 3 mm (υπογλυκαιμία) ακόμη και για μικρή περίοδο μπορεί να προκαλέσει σύγχυση, σπασμούς και κώμα. Σοβαρή υπεργλυκαιμία (30-40 mm) προκαλεί οσμωτική διούρηση και μπορεί να οδηγήσει σε σοβαρή αφυδάτωση, υπόταση και σε κυκλοφορική καταπληξία.
Ιστοί στόχοι της Ινσουλίνης
Η συγκέντρωση της ινσουλίνης στην πυλαία κυκλοφορία πριν από την απομάκρυνση της από το ήπαρ είναι 3-4 φορές μεγαλύτερη από αυτή της συστηματικής κυκλοφορίας. Το ηπατοκύτταρο εμβαπτίζεται σε σχετικά υψηλές συγκεντρώσεις ινσουλίνης και λόγω της θέσης του ανταποκρίνεται τάχιστα στις μεταβολές της ινσουλίνης του πλάσματος
ΜΕΤΑΒΟΛΙΣΜΟΣ ΤΗΣ ΙΝΣΟΥΛΙΝΗΣ -ο χρόνος υποδιπλασιασμού της ινσουλίνης στην κυκλοφορία είναι 5-8 min -αποικοδομείται από την ινσουλινάση στο ήπαρ (περισσότερο από το 50%), στους νεφρούς και άλλους ιστούς.
Ιστοί στόχοι της Ινσουλίνης
3-κινάση της φωσφατίδυλοϊνοσιτόλης
Η ινσουλίνη προκαλεί την επιλεκτική καύση υδατανθράκων.
3-κινάση της φωσφατίδυλοϊνοσιτόλης
HSL
ΠΑΡΑΓΟΠΝΤΕΣ ΠΟΥ ΡΥΘΜΙΖΟΥΝ ΤΗΝ ΕΚΚΡΙΣΗ ΤΗΣ ΙΝΣΟΥΛΙΝΗΣ
διέγερση GIP(γαστρικό Γλυκόζοεξαρτώμενο ανασταλτικό πεπτίδιο) ινσουλινοτρόπο Χολοκυστοκινίνη πεπτίδιο (GIP) GLP-1(γλυκαγονοειδές Γλυκαγονοειδές πεπτίδιο πεπτίδιο -1) (GLP-1)
ΕΠΙΔΡΑΣΗ ΤΟΥ ΣΥΜΠΑΘΗΤΙΚΟΥ ΣΤΗΝ ΕΚΚΡΙΣΗ ΙΝΣΟΥΛΙΝΗΣ ΚΑΙ ΑΣΚΗΣΗ Ο κύριος ρόλος της α-αδρενεργικής αναστολής στην έκκριση της ινσουλίνης είναι η πρόληψη της υπογλυκαιμίας. Κατά την άσκηση ο μυϊκός ιστός χρησιμοποιεί γλυκόζη ακόμη και όταν τα επίπεδα της ινσουλίνης είναι χαμηλά. 1. Αν τα επίπεδα της ινσουλίνης ήταν αυξημένα, η είσοδος της γλυκόζης στους μύες θα ήταν ακόμη μεγαλύτερη 2. Μία αύξηση της ινσουλίνης θα ανέστελλε την λιπόλυση με αποτέλεσμα την ελάττωση των FFA τα οποία ο μυς μπορεί να χρησιμοποιήσει ως εναλλακτική πηγή ενέργειας 3. Η αύξηση της ινσουλίνης θα οδηγούσε στην αναστολή της γλυκονεογένεσης Σε περιόδους σίτισης (+) Ινσουλίνη Δεν κινητοποιούνται οι ενδογενείς πηγές ενέργειας Διεγείρεται η πρόσληψη Υδατανθράκων Λιπιδίων Αμινοξέων από ειδικούς ινσουλινοευαίσθητους ιστούς
ΣΑΚΧΑΡΩΔΗΣ ΔΙΑΒΗΤΗΣ Διαβήτης τύπου Ι Διαβήτης τύπου ΙΙ
Τα κύτταρα των ασθενών με διαβήτη τύπου ΙΙ έχουν λιγότερους ινσουλινικούς υποδοχείς ανά μονάδα επιφανείας συγκριτικά με τα κύτταρα φυσιολογικών ατόμων Οι κύριες συνέπειες στους διαβητικούς τύπου ΙΙ δεν οφείλονται τόσο στην μείωση των ινσουλινικών υποδοχέων αλλά σε διαταραχή στη μεταβίβαση σήματος μετά των υποδοχέα
Σε διαβήτη Ενδοκυττάρια [G] Η κύρια πηγή ενέργειας για τις κυτταρικές διεργασίες Αυξημένη κατανάλωση πρωτεϊνών Αυξημένη κατανάλωση λίπους
Επιδράσεις της υπεργλυκαιμίας Σε υπεργλυκαιμία μπορεί να προκληθούν συμπτώματα από την πολύ μεγάλη αύξηση της ωσμωγραμομοριακότητας του πλάσματος Σε υπεργλυκαιμία όταν δεν επαρκεί η νεφρική χωρητικότητα για επαναρρόφηση [G] έχουμε γλυκοζουρία Υπερωσμωτικό κώμα -Αφυδάτωση -Απώλεια μεγάλης ποσότητας νερού [ωσμωτική διούρηση] -Πολυδιψία
Μεταβολισμός των Λιπιδίων στον Διαβήτη Σε απουσία ινσουλίνης δεν ενεργοποιείται η λιποπρωτεϊνική λιπάση Σε απουσία ινσουλίνης ενεργοποιείται η ορμονοευαίσθητη λιποπρωτεϊνική λιπάση Συνεπώς δεν απομακρύνονται τα χυλομικρά και τα τριγλυκερίδια από την κυκλοφορία Συνεπώς παρατηρείται αύξηση των λιπαρών οξέων στο πλάσμα Η περίσσεια λιπαρών οξέων σε έλλειψη ινσουλίνης προάγει τη μετατροπή από το ήπαρ ελεύθερων λιπαρών οξέων σε χοληστερόλη και φωσφολιπίδια που μαζί με τα τριγλυκερίδια που σχηματίζονται συγχρόνως στο ήπαρ, αποδίδονται στο αίμα με τις λιποπρωτεΐνες
Μεταβολισμός των πρωτεϊνών στον Διαβήτη Μειωμένη πρωτεϊνoσύνθεση Αυξημένη μετατροπή των αμινοξέων σε [G] {νεογλυκογένεση} Αυξημένος καταβολισμός των αμινοξέων σε CO 2 και H 2 O Απώλεια πρωτεϊνών Φτωχή αντίσταση στις λοιμώξεις
Ακετοξικό β-υδρόξυβουτιρικό
Τα διαβητικά άτομα είναι επιρρεπή στις λοιμώξεις Σε υπεργλυκαιμία επηρεάζεται η λειτουργία των μακροφάγων, μονοκυττάρων και ουδετερόφιλων. Παρατηρούνται διαταραχές στην προσκόλληση, χημειοταξία, οψωνινοποίηση, πέψη και ενδοκυττάρια φόνευση των μικροβίων. Η χυμική ανοσία δεν επηρεάζεται. Η κυτταρική ανοσιακή απάντηση είναι μικρότερη σε κάποια μικροβιακά στελέχη. Λόγω αγγειοπάθειας και νευροπάθειας παρατηρούνται εξελκώσεις οι οποίες αποτελούν πύλες εισόδου μικροβίων. Λόγω νευροπάθειας δεν αδειάζει η κύστη. Το γεγονός αυτό, σε συνδυασμό με τις αυξημένες συγκεντρώσεις γλυκόζης στα ούρα, ευνοεί την ανάπτυξη μικροοργανισμών στην κύστη.
ΓΛΥΚΑΓΟΝΗ
Δράσεις της Γλυκαγόνης 1. Αυξάνει την αποικοδόμηση του γλυκογόνου 2. Αυξάνει την γλυκονεογένεση 3. Διεγείρει την σύνθεση κετονών Αναστέλλει: 4. την γλυκόλυση 5. την σύνθεση γλυκογόνου 6. την αποθήκευση λιπών
Σχηματισμός κετονικών σωμάτων Αν ο ρυθμός μεταφοράς των λιπαρών οξέων στα μιτοχόνδρια υπερβεί την ανάγκη του ήπατος για την φωσφορυλίωση του ADP, τα λιπαρά οξέα θα οξειδωθούν μόνο μερικώς και θα έχουμε τον σχηματισμό των κετοξέων (ή κετονικά σώματα) β- υδρόξυβουτυρικού οξέος και ακετοξεϊκού οξέος
Σε νηστεία η μείωση της ινσουλίνης και η αύξηση της γλυκαγόνης προωθεί την κετογένεση
Οι σπουδαιότεροι παράγοντες που διεγείρουν την έκκριση της γλυκαγόνης από τα α-κύτταρα των νησιδίων του Langerhans 1. Χαμηλή συγκέντρωση γλυκόζης στο πλάσμα 2. Αυξημένη συγκέντρωση αμινοξέων στο πλάσμα 3. Διέγερση της Συμπαθητικής Μοίρας του ΑΝΣ
Τα αμινοξέα διεγείρουν την έκκριση και της ινσουλίνης και της γλυκαγόνης Μετά από λήψη ενός γεύματος πλούσιου σε πρωτεΐνες, τα αμινοξέα που απορροφούνται, διεγείρουν την έκκριση της ινσουλίνης, η οποία αναστέλλει την ηπατική παραγωγή γλυκόζης και προάγει την αποθήκευση της γλυκόζης από το ήπαρ και τους μύες. Αν στο γεύμα δεν υπάρχουν υδατάνθρακες, η εκκρινόμενη ινσουλίνη θα μπορούσε να προκαλέσει υπογλυκαιμία. Η γλυκαγόνη που εκκρίνεται σε απάντηση του πρωτεϊνικού γεύματος ισορροπεί τη δράση της ινσουλίνης στο ήπαρ και έτσι διατηρεί την παραγωγή γλυκόζης και αποφεύγεται η υπογλυκαιμία.