ΔΙΑΤΑΡΑΧΕΣ ΧΡΗΣΗΣ ΟΥΣΙΩΝ

ΔΙΑΤΑΡΑΧΕΣ ΧΡΗΣΗΣ ΟΥΣΙΩΝ Σύμφωνα με τα διεθνή συστήματα ταξινόμησης ICD 10 και DSM IV υπάρχουν 2 κατηγορίες διαταραχών που σχετίζονται με ουσίες. Στην πρώτη κατηγορία εντάσσονται οι διαταραχές που σχετίζονται με τη χρήση ουσιών, που διακρίνονται σε ουσιοεξάρτηση και κατάχρηση ουσιών, ενώ η δεύτερη κατηγορία περιλαμβάνει ένα ξεχωριστό σύνολο διαταραχών που προκαλούνται από τις ουσίες, όπως τοξίκωση, απόσυρση, ψυχωσικές διαταραχές και διαταραχές της διάθεσης. Στο DSM IV παρουσιάζονται περιγραφές των κλινικών φαινομένων που προκαλούνται από τη χρήση 11 παραγόντων : αλκοόλ, αμφεταμίνες ή παράγοντες με παρεμφερή δράση, καφεΐνη, κάνναβη, κοκαΐνη, ψευδαισθησιογόνες ουσίες, εισπνεόμενες ουσίες, νικοτίνη, οπιοειδή, φαινκυκλιδίνη (PCP) ή συναφείς παράγοντες, και ηρεμιστικά, υπνωτικά και αγχολυτικά. Θα μπορούσαμε να ορίσουμε την ουσιοεξάρτηση ως ένα πρότυπο συμπεριφοράς σύμφωνα με το οποίο δίνεται προτεραιότητα στη χρήση μιας συγκεκριμένης ψυχοτρόπου ουσίας ή ομάδας ουσιών, ενώ παράλληλα παραμελούνται καταστάσεις και συμπεριφορές που κάποτε ήταν σημαντικές για το άτομο. Το πρότυπο αυτό συμπεριφοράς προκύπτει μετά από τακτική χρήση της ουσίας και περιλαμβάνει ισχυρή επιθυμία για πρόσληψη της ουσίας, δυσκολίες ελέγχου της χρήσης της, επιμονή στη χρήση αν και βλάπτει την υγεία του ατόμου, αυξημένο βαθμό ανοχής στην ουσία. Τα ανωτέρω πρέπει να εμφανίζονται σε διάστημα ενός έτους. Είναι ιδιαίτερα δύσκολο να διακρίνουμε με ακρίβεια την ουσιοεξάρτηση από την συχνή χρήση ουσιών που δεν έχει επιφέρει εξάρτηση, καθώς δεν υπάρχει ξεκάθαρο σημείο μετάβασης από τη μία κατάσταση στην άλλη. Το σύνδρομο εξάρτησης μπορεί να είναι λιγότερο ή περισσότερο έντονο, κρίνοντας πάντα απ το βαθμό διάστασης της συμπεριφοράς του ατόμου από την προνοσηρή του συμπεριφορά. Τέλος πρέπει να διαχωρίσουμε την εξάρτηση από την κατάχρηση. Όταν μιλάμε για κατάχρηση μιας ουσίας αναφερόμαστε σ ένα πρότυπο συχνής χρήσης της ουσίας το οποίο επιφέρει σημαντική βλάβη στην υγεία και την κοινωνική ευεξία του ατόμου, μέσα σε διάστημα ενός έτους, χωρίς όμως να συνδυάζεται με ανοχή, απόσυρση ή έντονη παρόρμηση για χρήση. Ανοχή ονομάζουμε το φαινόμενο κατά το οποίο απαιτείται πρόσληψη όλο και μεγαλύτερης ποσότητας μιας ουσίας προκειμένου να επιτευχθεί το επιθυμητό για το χρήστη αποτέλεσμα. Αιτιολογία Ένα σύνολο παραγόντων που αλληλεπιδρούν μπορούν να οδηγήσουν στην ανάπτυξη ουσιοεξαρτήσεων. Η απόφαση του ατόμου να κάνει χρήση μιας ουσίας έχει να κάνει με τον κοινωνικό του περίγυρο, την ψυχολογική του κατάσταση, αλλά και με τα ψυχοπιεστικά γεγονότα της ζωής του. Η ίδια η χρήση επιφέρει ένα σύνολο

ψυχολογικών και σωματικών μεταβολών που μπορεί είτε να ενθαρρύνουν είτε να αποτρέψουν το άτομο κι έτσι,μέσω μιας διαδικασίας μάθησης, θα αυξηθεί ή θα ελαττωθεί η πιθανότητα να συνεχιστεί η χρήση. Bέβαια, αν και η ίδια η επίδραση της ουσίας είναι καθοριστικής σημασίας, δεν είναι ο μόνος παράγοντας που θα καθορίσει τη συνέχιση ή τη διακοπή της χρήσης. Παίζουν επίσης ρόλο η διαθεσιμότητα της ουσίας, η κοινωνική αποδοχή προς αυτή, η νομοθεσία, αλλά και ιδιοσυστασιακοί παράγοντες όπως π.χ. οι γενετικές καταβολές του ατόμου. Τα παιδιά αλκοολικών γονέων, για παράδειγμα, διατρέχουν μεγαλύτερο κίνδυνο να καταφύγουν στο αλκοόλ απ ότι τα παιδιά μη αλκοολικών. Μια παρόμοια οικογενής προδιάθεση φαίνεται να υπάρχει για κάθε ουσία, γεγονός που οφείλεται τόσο σε περιβαλλοντικούς παράγοντες ( γονεϊκά πρότυπα, απόρριψη, παιδική κακοποίηση),αλλά και σε γενετικούς παράγοντες. Φαίνεται ότι η ευαισθησία στην επίδραση των ουσιών, αλλά και η πιθανότητα να αναπτυχθεί εξάρτηση, είναι γενετικώς καθορισμένη. Μελέτες έχουν δείξει ότι οι χρήστες ουσιών εμφανίζουν σε υψηλό ποσοστό κάποια χαρακτηριστικά προσωπικότητας, όπως αδυναμία να χειριστούν αρνητικά συναισθήματα (ενοχή, θυμό, άγχος) και ν αποφύγουν προβλέψιμα ιατρικά και νομικά προβλήματα. Επίσης πολλοί χρήστες έχουν μεγάλη δυσκολία να καταλάβουν και να περιγράψουν αυτό που νιώθουν, μια κατάσταση που λέγεται αλεξιθυμία. Οι χρήστες ουσιών εμφανίζουν σε υψηλό ποσοστό κάποιες ψυχιατρικές διαταραχές, όπως αντικοινωνική διαταραχή προσωπικότητας, φοβικές διαταραχές, κατάθλιψη και δυσθυμία, ενώ διατρέχουν αυξημένο κίνδυνο να εκδηλώσουν σχιζοφρένεια κάποια στιγμή στη ζωή τους. Ο κίνδυνος να εκδηλωθεί δευτερογενώς μια ψυχική νόσος είναι μεγαλύτερος μεταξύ αυτών που κάνουν χρήση οπιοειδών ή κοκαΐνης, απ ότι μεταξύ των χρηστών κάνναβης. 1. Αλκοόλ Εκτιμάται ότι το 90 % των ανθρώπων θα κάνει χρήση αλκοόλ κάποια στιγμή στη ζωή του, ενώ η πλειοψηφία ξεκινά να πίνει αλκοόλ κατά την εφηβεία. Ο κίνδυνος εξάρτησης από το αλκοόλ σε όλη τη διάρκεια του βίου αγγίζει το 10 % μεταξύ των ανδρών και το 3 5 % μεταξύ των γυναικών. Υπολογίζεται ότι 2 στους 3 άντρες είναι περιστασιακοί πότες, ενώ η αναλογία ανδρών γυναικών είναι 1,3 άνδρες προς 1 γυναίκα. Η επαναλαμβανόμενη λήψη αλκοόλης οδηγεί στην ανάπτυξη ανοχής. Πρέπει όμως να διαχωρίσουμε τα άτομα που έχουν προβλήματα λόγω της λήψης αλκοόλ από τους περιστασιακούς πότες, δηλαδή από όσους έκαναν χρήση αλκοόλης κατά τη διάρκεια των τελευταίων 1 3 μηνών. Συχνά οι αλκοολικοί κάνουν ταυτόχρονα χρήση κι άλλων ψυχοτρόπων ουσιών.

Υποστηρίζεται ότι για τους ασθενείς με διπολική διαταραχή, σχιζοφρένεια, και αντικοινωνική διαταραχή προσωπικότητας υπάρχει σοβαρή πιθανότητα εξάρτησης από το αλκοόλ, ενώ μικρότερη αλλά σημαντική πιθανότητα υπάρχει για ασθενείς με διαταραχή πανικού ή κοινωνική φοβία. Διεθνώς έχουν θεσπιστεί όρια ασφαλούς κατανάλωσης του αλκοόλ. Αυτά τα όρια είναι: μέχρι 21 μονάδες την εβδομάδα για τους άνδρες και μέχρι 14 μονάδες την εβδομάδα για τις γυναίκες και τους ηλικιωμένους (οι διαφορές αυτές μεταξύ των φύλων προκύπτουν λόγω της διαφοράς στη σωματική διάπλαση και τον μεταβολισμό) Ενώ μία μονάδα αντιστοιχεί σε : ή 1 μικρό ποτήρι μπύρα ή 1/2 μεγάλο ποτήρι μπύρα ή 1 ποτήρι ουίσκι ή άλλο ποτό της ίδιας κατηγορίας ή 1 μικρό ποτήρι κρασί ή 1 ποτήρι λικέρ ή 1 ούζο Κατά μέσο όρο ο οργανισμός χρειάζεται 1 ώρα για να αποβάλλει κάθε μονάδα οινοπνεύματος. Πρέπει να τονιστεί ότι η έννοια των ορίων κατανάλωσης είναι μια υποκειμενική έννοια, η οποία μεταβάλλεται ανάλογα με το βάρος, το φύλο, την ηλικία και την κατάσταση της υγείας του κάθε ατόμου. Εξάλλου καμία ποσότητα αλκοόλ δεν είναι επιτρεπτή όταν το άτομο πρόκειται να οδηγήσει. Eπιπτώσεις στον οργανισμό : Η χρήση αλκοόλης δεν είναι πάντα επιβλαβής και μπορεί σε κάποιες περιπτώσεις να έχει ευνοϊκή επίδραση στον οργανισμό. Για παράδειγμα εκτιμάται ότι ένα με δύο ποτά την ημέρα ελαττώνουν τον κίνδυνο εμφάνισης καρδιαγγειακών παθήσεων. Παρόλα αυτά οποιοδήποτε ποσό αλκοόλης είναι επιβλαβές για τις εγκύους γυναίκες,ιδίως το πρώτο τρίμηνο της κύησης (επιδρά στο αναπτυσσόμενο έμβρυο), για τους αλκοολικούς σε απεξάρτηση, για άτομα που παίρνουν φάρμακα που αλληλεπιδρούν με την αλκοόλη, για τους ανηλίκους και για ασθενείς με κάποιες παθολογικές ή ψυχιατρικές παθήσεις,όπως κατάθλιψη ή σχιζοφρένεια, που επιδεινώνονται από το αλκοόλ.

Τα άτομα που καταφεύγουν στο αλκοόλ διατρέχουν αυξημένο κίνδυνο νόσησης από καρδιοπάθειες, καρκίνο, κίρρωση του ήπατος, παθήσεις που μαζί με την αυτοκτονία και τα ατυχήματα αποτελούν τις κυριότερες αιτίες θανάτου. Κεντρικό και περιφερικό νευρικό σύστημα : Διαταραχές της μνήμης:επηρεάζεται η πρόσφατη μνήμη που αφορά την περίοδο κατά την οποία το άτομο έπινε αλλά είχε τις αισθήσεις του. Πρόκειται για παροδική απώλεια μνήμης που δεν έχει σχέση με το σύνδρομο Wernicke Korsakoff. Επίδραση στον ύπνο: το αλκοόλ μπορεί να βοηθήσει έναν άνθρωπο να αποκοιμηθεί γρηγορότερα, αλλά προκαλεί συχνές αφυπνίσεις και κακή ποιότητα ύπνου. Περιφερική νευροπάθεια:εμφανίζεται σε περίπου 10% των ασθενών μετά από κάποια χρόνια συστηματικής κατανάλωσης. Πρόκειται για έκπτωση της νευρικής λειτουργίας, η οποία προκαλείται τόσο από την βλαπτική επίδραση του αλκοόλ, όσο και από αβιταμίνωση(ιδίως λόγω ανεπάρκειας θειαμίνης). Τα συμπτώματα περιλαμβάνουν πόνο και αιμωδία των άκρων, συχνά αμφοτερόπλευρα, συνοδευόμενα από παραισθησίες. Παρεγκεφαλιδική εκφύλιση: εμφανίζονται προβλήματα στη στάση και τη βάδιση, νυσταγμός, λόγω των επιδράσεων της αιθανόλης και της ακεταλδεύδης, αλλά και λόγω ανεπάρκειας βιταμινών. Η πλήρης ανάρρωση είναι ασυνήθης. Πεπτικό σύστημα : το αλκοόλ ενοχοποιείται για πρόκληση οισοφαγίτιδας, γαστρίτιδας, γαστρορραγίας ιδίως σε έδαφος κιρσών του οισοφάγου, λιπώδους ήπατος,αλκοολικής ηπατίτιδας, κίρρωσης του ήπατος, παγκρεατίτιδας.επίσης θεωρείται ότι αυξάνει την πιθανότητα εμφάνισης καρκίνου της στοματικής κοιλότητας, του λάρυγγα, του οισοφάγου και του ήπατος ( σε έδαφος κίρρωσης ) Κυκλοφορικό σύστημα: η αυξημένη πρόσληψη αλκοόλ προκαλεί υπέρταση και αυξάνει τόσο την LDL χοληστερόλη όσο και τα τριγλυκερίδια. Είναι επίσης επιβλαβές για το μυοκάρδιο (προκαλεί αλκοολική μυοκαρδιοπάθεια). Παρόμοια βλαπτική επίδραση έχει και στους σκελετικούς μύες. Αιμοποιητικό σύστημα: υψηλά ποσά αλκοόλης, συχνά της τάξης των τεσσάρων με οχτώ ποτών την ημέρα, ελαττώνουν την παραγωγή λευκών αιμοσφαιρίων και μειώνουν την ικανότητά τους να καταπολεμήσουν τη φλεγμονή.το ποτό μπορεί επίσης να προκαλέσει την παραγωγή ερυθρών αιμοσφαιρίων μεγαλύτερου μεγέθους από το φυσιολογικό (αύξηση του MCV).Ενοχοποιείται επίσης για διαταραχές των αιμοπεταλίων. Καρκίνος : η χρήση του αλκοόλ συνδυάζεται με αυξημένα ποσοστά κάποιων τύπων καρκίνου, κυρίως της στοματικής κοιλότητας, του λάρυγγα, του οισοφάγου, του στομάχου. Αυξημένος εμφανίζεται ο κίνδυνος και για κακοήθεια του ήπατος, του κόλου, των πνευμόνων. Το φαινόμενο μπορεί να οφείλεται στην ανοσοκαταστολή που προκαλεί το αλκοόλ, αλλά μπορεί να είναι και αποτέλεσμα της απευθείας δράσης της αιθανόλης στους βλεννογόνους.

Επίδραση στο έμβρυο : Tόσο το αλκοόλ όσο και η ακεταλδεύδη διέρχονται τον πλακούντα και έχουν ιδαίτερα βλαπτική επίδραση στο αναπτυσσόμενο έμβρυο, ιδιαίτερα κατά το πρώτο τρίμηνο της κύησης που συντελείται η οργανογένεση. Υψηλές δόσεις μπορούν να προκαλέσουν θάνατο του εμβρύου και αποβολή. Τα έμβρυα που έχουν εκτεθεί σε μεγάλες δόσεις αλκοόλης ενδομητρίως εμφανίζουν ένα σύνδρομο που περιλαμβάνει σοβαρή νοητική υστέρηση, μικροκεφαλία, διαταραχές της ανάπτυξης, ανωμαλίες των χαρακτηριστικών του προσώπου, επίκανθο, συνδακτυλία,καρδιακές διαταραχές.καμία ποσότητα αλκοόλης κατά την κύηση δε θεωρείται ασφαλής. Με το αλκοόλ σχετίζονται οι εξής διαταραχές: Εξάρτηση Κατάχρηση Αλκοολική Τοξίκωση (μέθη): μετά από πρόσφατη λήψη αλκοόλ, το άτομο εμφανίζει συναισθηματική αστάθεια, επιθετική συμπεριφορά, άρση των αναστολών, διαταραχή στην εκφορά του λόγου, αστάθεια βάδισης,νυσταγμό, διαταραχή της προσοχής και της μνήμης, stupor ή κώμα, χωρίς να υπάρχει άλλη υποκείμενη αιτία που να δικαιολογεί τα συμπτώματα αυτά. Απαιτείται συγκέντρωση αιθανόλης στο αίμα της τάξης των 80 100 mg/dl, αν και αλλαγές της συμπεριφοράς και θόλωση διανοίας μπορoύν να εμφανιστούν με συγκεντρωση στο αίμα της τάξης των 20 30 mg/dl. Τα άτομα στα οποία η νοητική κατάσταση κι η κινητικότητα δεν επηρεάζονται με συγκέντρωση 150 mg/dl, έχουν αναπτύξει ανοχή. Σε άτομα που δεν εμφανίζεται ανοχή, η συγκέντρωση αυτή προκαλεί ναυτία και έμετο, ενώ επίπεδα της τάξης των 200 300 mg/dl προκαλούν έκδηλες διαταραχές του λόγου και της μνήμης.συγκέντρωση αλκοόλης 400 mg/dl μπορεί να προκαλέσει αναπνευστική ανεπάρκεια, κώμα και θάνατο Ιδιοσυγκρασιακή(παθολογική) τοξίκωση : παρατηρείται απότομη αλλαγή της συμπεριφοράς μετά από (έστω και μικρή, π.χ. 2 ποτά) κατανάλωση αλκοόλης. Ο ασθενής είναι συγχυτικός, αποπροσανατολισμένος, ενώ μπορεί να εμφανίζει παραισθήσεις, οπτικές ψευδαισθήσεις, παροδικό παραλήρημα, αυξημένη ψυχοκινητική δραστηριότητα, παρορμητική και επιθετική συμπεριφορά, αυτοκτονικό ιδεασμό. Η κλινική εικόνα είναι παροδική. Μετά από κάποιες ώρες ο ασθενής αδυνατεί να ανακαλέσει το επεισόδιο. Σύνδρομο απόσυρσης : Μετά από διακοπή ή μείωση της χρήσης εμφανίζεται τρόμος, αυξημένα αντανακλαστικά, ταχυκαρδία, υπέρταση, αύξηση του αναπνευστικού ρυθμού, καταβολή, ναυτία ή έμετος, κεφαλαλγία, αϋπνία, άγχος, κατάθλιψη ή ευερεθιστότητα, παροδικές ψευδαισθήσεις ή παραισθήσεις. Υπάρχει ο κίνδυνος εξέλιξης σε συγχυτικό παραλήρημα.τα συμπτώματα του συνδρόμου απόσυρσης μπορεί να εμφανιστούν από 8 ώρες έως 4 5 μέρες μετά τη διακοπή της χρήσης, με αυξημένη πιθανότητα εμφάνισης την 2 η 3 η μέρα, και να διαρκέσουν 3 6 μήνες ή και περισσότερο. Συγχυτικό παραλήρημα (delirium tremens): το συγχυτικό παραλήρημα

μπορεί να επιπλέξει το σύνδρομο απόσυρσης. Η θνητότητα είναι υψηλή και οφείλεται κυρίως στις επιπλοκές του συνδρόμου. Ο ασθενής είναι συγχυτικός, αποπροσανατολισμένος, μπορεί να έχει ακουστικές ή οπτικές ψευδαισθήσεις, ταχυκαρδία, εφίδρωση, υπέρταση, υπερπυρεξία, ενώ η ψυχοκινητική δραστηριότητα κυμαίνεται από υπερδιέγερση έως λήθαργο. Επιληπτικοί σπασμοί grand mal μπορεί να σηματοδοτήσουν την έναρξη του συνδρόμου. Σύνδρομο Wernicke(αλκοολική εγκεφαλοπάθεια): εμφανίζεται αταξία και οφθαλμοπληγία (6 η εγκεφαλική συζυγία), νυσταγμός, σύγχυση. Βελτιώνεται με χορήγηση θειαμίνης. Μπορεί να εξελιχθεί σε σύνδρομο Korsakoff. Σύνδρομο Korsakoff: πρόκειται για διαταραχή της μνήμης και της μάθησης μετά από σύνδρομο Wernicke. Βλάπτεται κυρίως η πρόσφατη μνήμη. Το σύνδρομο είναι αναστρέψιμο στο 25% των ασθενών, ενώ το 50% των ασθενών αναρρώνει μερικώς. Οι ασθενείς που αναρρώνουν εμφανίζουν καλή ανταπόκριση στη θειαμίνη. εμμένουσα άνοια: πιστεύεται ότι η ένδεια βιταμινών, η απευθείας επίδραση του αλκοόλ και της ακεταλδεύδης στον εγκέφαλο, σε συνδυασμό με τραυματισμούς ευθύνονται για την γενικευμένη έκπτωση των νοητικών λειτουργιών που εμφανίζεται. Η κλινική εικόνα βελτιώνεται με την αποχή από το αλκοόλ. συναισθηματική διαταραχή : μετά από μακρά σε διάρκεια χρήση, μπορεί να εμφανιστούν συμπτώματα σοβαρής κατάθλιψης ή και μανιακά συμπτώματα, τα οποία διαρκούν από λίγες μέρες έως λίγες εβδομάδες μετά τη διακοπή της χρήσης. Το 80% των αλκοολικών αναφέρουν επεισόδιο κατάθλιψης. αγχώδης διαταραχή:. Οι διαταραχές που σχετίζονται ισχυρότερα με την πρόσληψη αλκοόλης είναι η διαταραχή πανικού και η κοινωνική φοβία. Περίπου το 80 % των αλκοολικών αναφέρουν κρίσεις πανικού μετά από απότομη διακοπή της χρήσης. Κατά τη διάρκεια των πρώτων 4 έως 6 εβδομάδων αποχής, ο ασθενής μπορεί να εμφανίσει φοβική συμπεριφορά, του τύπου της κοινωνικής φοβίας ή και της αγοραφοβίας. Τα συμπτώματα νευρικότητας και έντονου άγχους που επιπλέκουν την απόσυρση μπορεί επίσης να ομοιάζουν με γενικευμένη αγχώδη διαταραχή. Όταν τα συμπτώματα εμφανίζονται μόνο μετά την διακοπή της χρήσης, είναι πολύ πιθανό η κλινική εικόνα να βελτιωθεί με την πάροδο του χρόνου. Η πρόγνωση δεν είναι το ίδιο καλή για τους ασθενείς που εμφάνιζαν αγχώδεις διαταραχές και φοβίες εκ των προτέρων, και κατέφυγαν στη χρήση αλκοόλης για ν ανακουφιστούν απ τα συμπτώματά τους. ψυχωσική διαταραχή: 3% των αλκοολικών εμφανίζουν ψυχωσικά συμπτώματα.(αλκοολική ψευδαισθήτωση)παρατηρούνται οπτικοακουστικές ψευδαισθήσεις σε ασθενείς που έχουν αναπτύξει εξάρτηση και μείωσαν ή διέκοψαν τη χρήση. Η κλινική εικόνα μπορεί να διαρκέσει εβδομάδες ή μήνες ή να είναι μη αναστρέψιμη.

Διαγνωστικές Εργαστηριακές εξετάσεις γ GT>30 U/L MCV> 91 μm 3 Ουρικό οξύ >6,4 mg/dl για τους άνδρες και >5 mg/dl για τις γυναίκες. SGOT/AST >45 IU/L SGPT/ALT>45 IU/L Τριγλυκερίδια > 160 mg/dl 2. Οπιοειδή Ο όρος ʹʹοπιοειδήʹʹ χρησιμοποιείται για να περιγράψει όλη την τάξη (τόσο συνθετικών όσο και φυσικών) των χημικών ουσιών οι οποίες έχουν παρόμοια δομή με τη μορφίνη. Πολλές από τις ουσίες αυτές, όπως η μορφίνη κι η μεπεριδίνη χορηγούνται θεραπευτικά στην ιατρική ως αναλγητικά. Υπάρχουν τρεις κατηγορίες οπιοειδών: οι αγωνιστές, όπως η μεπεριδίνη και η μεθαδόνη, που έχουν παρόμοια δράση με τα ενδογενή οπιοειδή, οι ανταγωνιστές, όπως η ναλοξόνη, η οποία αναστέλλει τη δράση των οπιοειδών και οι μεικτοί αγωνιστές ανταγωνιστές όπως η βουπρενορφίνη οι οποίοι ενεργοποιούν και αναστέλλουν ορισμένες επιδράσεις των οπιοειδών. Αυτοί οι εν μέρει αγωνιστές ελαχιστοποιούν τις αρνητικές επιδράσεις των αγωνιστών, ενώ ανακουφίζουν από τον πόνο. Τα οπιούχα που χρησιμοποιούνται θεραπευτικά, όπως η μορφίνη και η κωδεΐνη, καθώς και τα συνθετικά οπιοειδή όπως η μεπεριδίνη και η φαιντανύλη ενεργούν όπως τα ενδογενή οπιοειδή πεπτίδια, τα φυσικά αναλγητικά του οργανισμού μας. Αυτά τα πεπτίδια προσδένονται χημικά στους υποδοχείς οπιοειδών που βρίσκονται στον εγκέφαλο και το νωτιαίο μυελό, κι έτσι μειώνεται το αίσθημα του πόνου. Εκτός απ την ανακουφιστική τους δράση, τα οπιοειδή εμφανίζουν και κάποιες ανεπιθύμητες ενέργειες όπως ναυτία, εμετός, υπνηλία, σύγχυση και δυσκοιλιότητα. Κατά τη διάρκεια της προηγούμενης δεκαετίας, η χρήση των οπιοειδών στον πληθυσμό γνώρισε μεγάλη άνοδο. Το πλέον διαδεδομένο οπιοειδές είναι η ηρωίνη. Η ηρωίνη είναι ημισυνθετικό οπιοειδές. Παράγεται από τη μορφίνη και δεν έχει καμία θεραπευτική εφαρμογή. Ένας συνήθης τρόπος πρόσληψης των οπιοειδών είναι η ένεση. Άλλες μέθοδοι εκτός της ένεσης, όπως η εισπνοή και το κάπνισμα, χρησιμοποιούνται όλο και συχνότερα από τους χρήστες. Τα οπιοειδή μπορούν να προκαλέσουν : Τοξίκωση από οπιοειδή:η κλινική εικόνα της τοξίκωσης από οπιοειδή περιλαμβάνει ευφορία ακολουθούμενη από απάθεια, δυσφορία, ψυχοκινητική διέγερση ή επιβράδυνση, ενώ επηρεάζονται οι γνωσιακές λειτουργίες και η

κοινωνική συμπεριφορά. Η βαρύτητα της τοξίκωσης μπορεί να ποικίλλει. Για τη διάγνωση είναι επίσης απαραίτητο να υπάρχει μύση (ή μυδρίαση σε περίπτωση ανοξίας λόγω υπερβολικής δόσης), όπως επίσης ένα από τα ακόλουθα: διαταραχή της ομιλίας, διαταραχή της προσοχής και της μνήμης, υπνηλία ή κώμα. Σε σοβαρές περιπτώσεις υπερδοσολογίας, εμφανίζεται μύση οφθαλμών, καταστολή της αναπνοής και κώμα. Μπορεί επίσης να εμφανιστεί πνευμονικό οίδημα (συχνό σε περιπτώσεις λήψης υπερβολικής δόσης συνταγογραφούμενων οπιοειδών με θεραπευτική δράση ),κυάνωση, υπερθερμία, υπέρταση. Υπόταση και μυδρίαση, όπως και καρδιακές αρρυθμίες παρατηρούνται σε ανοξία. Οι καρδιακές αρρυθμίες μπορεί να οφείλονται και στην πρόσμιξη της δόσης με κινίνη. Σύνδρομο απόσυρσης:η ένταση του συνδρόμου απόσυρσης εξαρτάται από τη λαμβανόμενη δόση, τη διάρκεια της χρήσης, και το χρόνο δράσης της ουσίας στους υποδοχείς του Κεντρικού Νευρικού Συστήματος. (κάτι που ισχύει επίσης για τα βαρβιτουρικά και τις βενζοδιαζεπίνες).για να γίνει η διάγνωση συνδρόμου απόσυρσης πρέπει να υπάρχει διακοπή της χρήσης των οπιοειδών μετά από περίοδο χρήσης διάρκειας τουλάχιστον κάποιων εβδομάδων, ή λήψη ανταγωνιστών των οπιοειδών μετά από παρατεταμένη περίοδο χρήσης. Πρέπει επίσης να εμφανιστούν τουλάχιστον 3 από τα ακόλουθα μέσα σε λίγα λεπτά έως λίγες μέρες από τη διακοπή της χρήσης : Αίσθημα δυσφορίας και ευερεθιστότητα, ναυτία ή έμετος, μυοσκελετικοί πόνοι, δακρύρροια ή ρινόρροια, μυδρίαση, ανόρθωση τριχών ή εφίδρωση, διάρροια, χασμουρητά, πυρετός, αϋπνία. Οι ασθενείς μπορεί να εμφανίσουν χειριστική συμπεριφορά που αποβλέπει στην εξασφάλιση της δόσης (π.χ. παράπονα και παρακάλια).το σύνδρομο απόσυρσης οπιοειδών δεν είναι επικίνδυνο για τη ζωή υγιών κατά τ άλλα ενηλίκων, σ αντίθεση με το σύνδρομο απόσυρσης από τα βαρβιτουρικά και το αλκοόλ που μπορεί να οδηγήσει στο θάνατο, ακόμα και χωρίς άλλη υποκείμενη νόσο. Τα συμπτώματα του συνδρόμου στέρησης των οπιοειδών με βραχεία διάρκεια δράσης, όπως η ηρωίνη κι η μορφίνη, εμφανίζονται 8 12 ώρες μετά τη λήψη της τελευταίας δόσης και διαρκούν 7 10 μέρες. Τα συμπτώματα είναι ιδιαίτερα έντονα 48 ώρες μετά την τελευταία δόση, και μπορεί να συνοδεύονται από απώλεια βάρους, δεκατική πυρετική κίνηση, υπέρταση και αύξηση του ρυθμού της αναπνοής. Μετά την οξεία αυτή φάση, ακολουθεί μια όψιμη φάση η οποία μπορεί να διαρκέσει

εβδομάδες, κατά την οποία εμφανίζονται διαταραχές του ύπνου, υπερενασχόληση με σωματικούς πόνους, και δυσκολία χειρισμού στρεσσογόνων ερεθισμάτων. Το σύνδρομο στέρησης των οπιοειδών με μακρά διάρκεια δράσης, όπως η μεθαδόνη, μπορεί να εμφανιστεί μία ως τρεις μέρες μετά τη λήψη της τελευταίας δόσης και διαρκεί κάποιες εβδομάδες,ενώ τα συμπτώματα είναι ιδιαίτερα έντονα από την 3 η έως την 8 η μέρα. Το σύνδρομο στέρησης των οπιοειδών συνήθως δεν προκαλεί τρόμο, σύγχυση, παραλήρημα ή επιληπτικές κρίσεις. Η παρουσία αυτών των συμπτωμάτων μπορεί να σημαίνει ότι έχει αναπτυχθεί εξάρτηση και στο αλκοόλ, τα υπνωτικά ή τις βενζοδιαζεπίνες. Συγχυτικό Παραλήρημα :Είναι πιθανότερο να εμφανιστεί μετά από λήψη υψηλής δόσης ή μετά από παράλληλη λήψη κι άλλης ψυχοτρόπου ουσίας ή αν προϋπάρχει εγκεφαλική βλάβη. Κάποια οπιοειδή, όπως η μεπεριδίνη, έχουν μεταβολίτες που όταν συσσωρευτούν στον οργανισμό μπορούν να προκαλέσουν παραλήρημα. ψυχωσική διαταραχή:η διαταραχή μπορεί να ξεκινήσει κατά τη διάρκεια τοξίκωσης από οπιοειδή, με την εμφάνιση παραισθήσεων ή ψευδαισθήσεων. συναισθηματικές διαταραχές:μπορεί να εμφανιστεί συναισθηματική διαταραχή με καταθλιπτικά ή με μανιακά συμπτώματα, αλλά συνήθως τα συμπτώματα είναι μικτά (ευερεθιστότητα, κατάθλιψη). Η διαταραχή μπορεί να εμφανιστεί κατά τη διάρκεια της τοξίκωσης ή της απόσυρσης και είναι το αποτέλεσμα χρόνιας χρήσης. Κάποιου βαθμού καταθλιπτική συμπτωματολογία επιπλέκει πάντα το σύνδρομο απόσυρσης και διαρκεί λίγες εβδομάδες. διαταραχή του ύπνου και σεξουαλική δυσλειτουργία:τα άτομα που λαμβάνουν οπιοειδή για θεραπευτικούς λόγους εμφανίζουν συχνά υπνηλία, ενώ οι ασθενείς που λαμβάνουν αγωνιστές των οπιοειδών όπως η μεθαδόνη εμφανίζουν συχνά αϋπνία. Η συχνότερα εμφανιζόμενη σεξουαλική δυσλειτουργία είναι η ανικανότητα. Κλινική Εξέταση και Εργαστηριακές Εξετάσεις Η χρήση των οπιοειδών μπορεί να μην προκαλεί καμία μεταβολή στις εργαστηριακές εξετάσεις. Η ηρωίνη μπορεί ν ανιχνευθεί στα ούρα 12 36 ώρες μετά τη χρήση. Τα τεστ ανίχνευσης της ηρωίνης συνήθως ανιχνεύουν τον κύριο μεταβολίτη της, τη μορφίνη. Μία εξέταση ούρων θετική για μορφίνη μπορεί να υποκρύπτει τη λήψη θεραπευτικών δόσεων κωδείνης. Η φαιντανύλη μπορεί να μην ανιχνευθεί με τις συνήθεις εξετάσεις ανίχνευσης οπιοειδών. Οι χρήστες που χρησιμοποιούσαν την ίδια σύριγγα με άλλους χρήστες, είναι πιθανό να έχουν μολυνθεί από ηπατίτιδα B ή C, οπότε είναι αυξημένα τα ηπατικά

ένζυμα, ή από ΗΙV. Μπορεί να είναι θετικές ή ψευδώς θετικές οι διαγνωστικές δοκιμασίες για σύφιλη. Η ακτινογραφία θώρακος μπορεί να αναδείξει αλλοιώσεις του τύπου της πνευμονικής ίνωσης ( προκαλούμενη από ταλκ, ίνες βάμβακος κ.λ.π.).κατά τη διάρκεια της απόσυρσης τόσο τα λευκά αιμοσφαίρια όσο και τα επίπεδα κορτιζόλης στο αίμα μπορεί να είναι ανεβασμένα. Σωματικά ευρήματα δεν υπάρχουν αν τα οπιοειδή έχουν ληφθεί από το στόμα. Η εισπνοή ηρωίνης μπορεί να ερεθίσει τους ρινικούς βλεννογόνους. Σε ασθενείς που έκαναν ένεση οπιοειδούς, υπάρχουν ενδείξεις ενδοφλέβιας χρήσης, όπως νυγμοί από βελόνες στα χέρια, στα πόδια, και κάποιες φορές στη ραχιαία επιφάνεια της άκρας χειρός, και σε άλλα σημεία του σώματος όπως στον τράχηλο. Οι μολύνσεις και οι θρομβώσεις των φλεβών που προκαλούνται από τις συχνές ενέσεις, καθώς και η παρεμπόδιση της λεμφικής κυκλοφορίας μπορεί να προκαλέσουν σοβαρό οίδημα των άκρων. Μπορεί επίσης να υπάρχουν σκληρύνσεις στον υποδόριο ιστό και στους μύες εξαιτίας επανειλημμένων ενδομυϊκών ενέσεων μεπεριδίνης. Μεταξύ των χρηστών ενδοφλέβιων ουσιών είναι συχνή η λοιμώδης ενδοκαρδίτιδα, η οποία υπό την οξεία της συνήθως μορφή προσβάλλει τις καρδιακές βαλβίδες, και μάλιστα αρκετά συχνά τις βαλβίδες των δεξιών καρδιακών κοιλοτήτων. 3. Αμφεταμίνες και ουσίες με παρόμοια δράση Μεταξύ των φαρμάκων που έχουν παρόμοια δράση με τις αμφεταμίνες και τις μεθαμφεταμίνες, συγκαταλέγονται η μεθυλφαινυδάτη, η φαινδυμετραζίνη, η διαιθυλπροπιόνη και άλλες. Κάποιες από τις ουσίες αυτές χρησιμοποιούνται ως ανορεκτικά για να κόβουν την όρεξη. Οι αμφεταμίνες και τα συναφή φάρμακα μπορούν να ληφθούν από το στόμα, με ένεση, ή να απορροφηθούν από το ρινικό και το στοματικό βλεννογόνο ή κι από το πνευμονικό παρέγχυμα μετά από εισπνοή. Οι εισπνεόμενες αμφεταμίνες απορροφούνται σχεδόν αμέσως και έχουν άμεση επίδραση στον οργανισμό, η οποία συνίσταται σε μια ιδιαίτερα ευχάριστη αίσθηση ευεξίας και εγρήγορσης. Με σχετικά μικρές δόσεις που λαμβάνονται από το στόμα, η συμπεριφορά μπορεί να κυμαίνεται στα φυσιολογικά επίπεδα και η εξάρτηση εκδηλώνεται μόνο όταν διακοπεί η χρήση του φαρμάκου, οπότε εμφανίζονται κούραση και καταθλιπτικά συμπτώματα, ενώ ο χρήστης καταβάλλει έντονη προσπάθεια για να προμηθευτεί την ουσία. Με μεγαλύτερες δόσεις εμφανίζεται υπερβολική ενεργητικότητα, ευερεθιστότητα, ευμετάβλητη συμπεριφορά, μείωση της όρεξης και ελάττωση βάρους. Η δράση των αμφεταμινών είναι υπερθυμική, προκαλείται αίσθημα ευεξίας και διαύγειας, ελαττώνεται το αίσθημα της κούρασης και η ανάγκη για ύπνο. Με λήψη πολύ μεγάλης δόσης ιδίως με ένεση ή εισπνοή, μπορεί ν αναπτυχθεί εξάρτηση πολύ γρήγορα κι είναι πιθανό να εμφανιστούν παρανοϊκά συμπτώματα. Επιθετική συμπεριφορά μπορεί να εμφανιστεί κατά τη διάρκεια τοξίκωσης ή σε

αμφεταμινική ψύχωση. Επίσης προκαλείται υπέρταση, ταχυκαρδία, εφίδρωση, ξηροστομία, μυδρίαση. Οι αμφεταμίνες προκαλούν : Τοξίκωση: ο χρήστης είναι συνήθως προσανατολισμένος στο χώρο και το χρόνο, και εμφανίζει τα συμπτώματα της δράσης των αμφεταμινών αυξημένα σε ένταση. Μπορεί να εμφανίζει οπτικές παραισθήσεις ή ψευδαισθήσεις. Τα συμπτώματα διαρκούν 24 48 ώρες. Σύνδρομο Απόσυρσης: τα συμπτώματα εμφανίζονται 24 ώρες έως λίγες μέρες μετά τη διακοπή της χρήσης. Εμφανίζονται έντονα καταθλιπτικά συμπτώματα που όμως υποχωρούν όταν ομαλοποιηθεί ο ύπνος. ψυχωσική διαταραχή και παραλήρημα: συνήθως προκαλούνται μετά από χρήση υψηλών δόσεων για μεγάλο χρονικό διάστημα. συναισθηματική διαταραχή: μπορεί να εμφανιστεί κατά τη διάρκεια της τοξίκωσης (μανιακά ή μικτά συμπτώματα) ή της απόσυρσης(κυρίως καταθλιπτικά συμπτώματα) αγχώδης διαταραχή: κατά τη διάρκεια της τοξίκωσης ή της απόσυρσης, μπορεί να εμφανιστούν ιδεοψυχαναγκαστικά συμπτώματα ή κρίσεις πανικού. σεξουαλική δυσλειτουργία: υψηλές δόσεις προκαλούν ανικανότητα και άλλες σεξουαλικές διαταραχές. διαταραχή του ύπνου: οι αμφεταμίνες προκαλούν αϋπνία, ενώ την περίοδο της απόσυρσης εμφανίζονται εφιάλτες. Έκσταση Πρόκειται για την ουσία μεθιλενοδιοξιμεθαμφεταμίνη. Έχει δράση που μοιάζει τόσο με αυτή των ψευδαισθησιογόνων όσο και με αυτή των αμφεταμινών.η επίδρασή αρχίζει 30 λεπτά μετά την κατάποση, κορυφώνεται σε 1 ½ ώρα περίπου και διαρκεί μέχρι 4 8 ώρες(ανάλογα με το μέγεθος της δόσης).προκαλεί αίσθημα αυξημένης αυτοπεποίθησης, και εγκαρδιότητας προς τους άλλους. Επίσης μειώνει την όρεξη. Προκαλείται υπέρταση, ταχυκαρδία, αρρυθμίες και υπερθερμία που μπορεί να επιφέρει το θάνατο. Παρουσιάζονται συμπτώματα ασφυξίας, όπως μείωση της εφίδρωσης, κράμπες στα πόδια και στα χέρια, ζάλη και εμετός κι ακόμα σύγχυση, κατάθλιψη, αϋπνία, έντονο άγχος και ψυχωσικά συμπτώματα. Η μακροχρόνια χρήση καταστρέφει τους σεροτονινεργικούς νευρώνες του εγκεφάλου με αποτέλεσμα έκπτωση των νοητικών λειτουργιών και της μνήμης. 4. Κοκαΐνη

Η κοκαΐνη είναι ένα ισχυρό διεγερτικό του ΚΝΣ, το οποίο εντείνει την επίδραση της ντοπαμίνης στους νευρώνες του εγκεφάλου. Με τον τρόπο αυτό προκαλείται διέγερση και ευφορία. Δρα επίσης σαν τοπικό αναισθητικό.η κοκαΐνη είναι ένα ισχυρά εθιστικό ναρκωτικό που μπορεί να ληφθεί με εισπνοή, με κάπνισμα, ή με ένεση. Απορροφάται από όλους τους βλεννογόνους του σώματος (στόμα, μύτη, έντερο, κόλπος). Το κρακ παράγεται από την υδροχλωρική κοκαΐνη και μπορεί να καπνιστεί. Η διάρκεια της ευφορικής δράσης της κοκαΐνης, η οποία περιλαμβάνει υπερδιέγερση, μείωση της κόπωσης και της όρεξης και αίσθημα διαύγειας, εξαρτάται από τον τρόπο χορήγησης. Όσο γρηγορότερα απορροφάται η ουσία, τόσο εντονότερα τα ευφορικά αποτελέσματα,αλλά και τόσο μικρότερη η διάρκειά τους. Στην περίπτωση της εισπνοής,τα αποτελέσματα διαρκούν 15 με 30 λεπτά, ενώ η επίδραση του καπνίσματος διαρκεί 5 10 λεπτά. Κάποιοι χρήστες αναφέρουν συμπτώματα ευερεθιστότητας, άγχους και ανησυχίας. Προκαλείται επίσης υπέρταση, ταχυκαρδία, υπερθερμία, μυδρίαση. Η συχνή χρήση μπορεί να μειώσει την περίοδο της ευφορικής δράσης και αυξάνει τον κίνδυνο εθισμού, ενώ επίσης προκαλεί την ανάπτυξη ανοχής. Όμως η χρόνια χρήση μπορεί και να προκαλέσει ευαισθητοποίηση στην ουσία, οπότε ακόμα και μετά από μικρή δόση η δράση της γίνεται έντονα αισθητή. Η κοκαΐνη μπορεί να προκαλέσει : Εξάρτηση Κατάχρηση Τοξίκωση : εμφανίζονται έντονα τα συμπτώματα της επίδρασης της ουσίας, κι επίσης διαστολή της κόρης του οφθαλμού, αγγειοσυστολή, ταχυκαρδία ή βραδυκαρδία, υπέρταση ή υπόταση, ναυτία ή εμετός, εφίδρωση ή ρίγος, απώλεια βάρους, ψυχοκινητική επιτάχυνση ή επιβράδυνση, μυϊκή αδυναμία, πόνος στο στήθος, αρρυθμίες,σύγχυση, σπασμοί, δυσκινησία, δυστονία ή κώμα. Απόσυρση: προκαλεί αίσθημα κόπωσης, εφιάλτες, αϋπνία ή υπνηλία, αύξηση της όρεξης, ψυχοκινητική επιτάχυνση ή επιβράδυνση. Παραλήρημα και ψυχωσική διαταραχή: κατά τη διάρκεια της τοξίκωσης από κοκαΐνη ο χρήστης εμφανίζει παρανοϊκά συμπτώματα και ψευδαισθήσεις, κάποιες φορές όμως προκαλείται ψυχωσική διαταραχή που επιμένει με οπτικές και απτικές ψευδαισθήσεις ( π.χ. νιώθει ότι έντομα περπατούν κάτω απ το δέρμα του.) Άλλες διαταραχές : συναισθηματικές διαταραχές, αγχώδεις διαταραχές, διαταραχές του ύπνου. Όταν ένας χρήστης κοκαΐνης καταναλώσει ταυτόχρονα αλκοόλ, οι ευφορικές ιδιότητες της κοκαΐνης εντείνονται λόγω του σχηματισμού της ουσίας κοκααιθυλένη στο ήπαρ, ενώ αυξάνεται η πιθανότητα αιφνίδιου θανάτου. O χρόνος ημιζωής μιας δόσης κοκαΐνης στο αίμα είναι 30 90 λεπτά, ενώ ανιχνεύεται στα ούρα μετά 24 72 ώρες, αν και σε περιπτώσεις παρατεταμένης χρήσης μπορεί ν

ανιχνευθεί μέχρι και 2 βδομάδες μετά. Ανιχνεύεται επίσης στο αίμα, το σάλιο, τον ιδρώτα και τις τρίχες. 5. Κάνναβη Πρόκειται για την πλέον διαδεδομένη παράνομη ναρκωτική ουσία, που προέρχεται από το φυτό ινδική κάνναβη. Η δραστική ψυχοτρόπος ουσία του φυτού είναι η Δ9 Τετραυδροκανναβινόλη (THC). Η κάνναβη χρησιμοποιείται με διάφορες μορφές όπως είναι η μαριχουάνα, που παράγεται από τα φύλλα, τα λουλούδια και τα στελέχη του φυτού ( περιεκτικότητα σε THC περίπου 1 5%), το χασίς, που παράγεται από το αποξηραμένο ρετσίνι του φυτού (περιεκτικότητα σε THC περίπου 10%), το χασισέλαιο, παχύρρευστο και κολλώδες υγρό με περιεκτικότητα σε THC έως και 70%. Συνήθως η κάνναβη καπνίζεται αναμεμειγμένη με καπνό ή σκέτη, αλλά μπορεί επίσης να φαγωθεί προστιθέμενη σε κάποιο φαγητό, συνήθως γλυκό, ή να βραστεί με κάποιο ρόφημα.η ΤΗC είναι λιποδιαλυτή και απορροφάται γρήγορα μετά την πρόσληψη. Οι μεταβολίτες της ανιχνεύονται στα ούρα για διάστημα 2 3 ημερών μετά από περιστασιακή χρήση και έως 4 βδομάδες μετά όταν έχει προηγηθεί έντονη καθημερινή χρήση. Η επίδραση της ουσίας στο καρδιαγγειακό και στο κεντρικό νευρικό σύστημα ξεκινά λιγότερο από 1 λεπτό μετά την εισπνοή, κορυφώνεται σε 20 30 λεπτά και επιμένει για 2 3 ώρες το λιγότερο. Η κάνναβη που έχει ληφθεί από το στόμα ξεκινά να δρα 30 λεπτά μετά, κορυφώνεται σε 2 3 ώρες και διαρκεί 3 6 ώρες. Η ΤΗC έχει μυοχαλαρωτική κι αναλγητική δράση κι επίσης αυξάνει τη σύνθεση των κατεχολαμινών, μειώνει τη θερμοκρασία του σώματος κι έχει αντιδιαρροϊκή δράση. Επιδρά στο μεταιχμιακό σύστημα και διεγείρει κέντρα ευχαρίστησης του εγκεφάλου. Η κάνναβη συχνά χρησιμοποιείται σε συνδυασμό με άλλα φάρμακα. Η κάνναβη μπορεί να μεταβάλλει την επίδραση κάποιων φαρμάκων, όπως οι αμφεταμίνες, η ατροπίνη, τα βαρβιτουρικά, η χλωριμιπραμίνη, η κοκαΐνη, η αιθανόλη, η νικοτίνη, τα οπιοειδή, η φαινκυκλιδίνη. Επίσης μπορεί να επιβραδύνει το μεταβολισμό της θεοφυλλίνης, της αιθανόλης και της φαινοβαρβιτάλης. Η κάνναβη σχετίζεται με τις εξής ψυχιατρικές διαταραχές: Εξάρτηση και κατάχρηση: η συχνή χρήση της κάνναβης προκαλεί ανάπτυξη ανοχής, η οποία μπορεί να αφορά πολλές δράσεις της κάνναβης, όπως η ταχυκαρδία, η υπερθερμία, οι διαταραχές του ύπνου κ.α. Δεν φαίνεται να προκαλεί σωματική εξάρτηση, προκαλεί όμως ισχυρή ψυχική εξάρτηση, οδηγεί το χρήστη σε μια κατάσταση μείωσης της δραστηριότητας και έλλειψης κινήτρων, ενώ «ανοίγει το δρόμο» για τη χρήση και άλλων ψυχοτρόπων ουσιών. Τοξίκωση : εμφανίζεται διαταραχή του κινητικού συντονισμού, ευφορία,

άγχος, αίσθημα επιβράδυνσης του χρόνου, επιρροή της κρίσης και κοινωνική απόσυρση. Επίσης μπορεί ν αυξήσει την όρεξη, να προκαλέσει ξηροστομία, ταχυκαρδία, υποθερμία, υπεραιμία επιπεφυκότων, διαταραχή του ύπνου. Αν υπάρχουν και διαταραχές της αντίληψης τότε μιλάμε για προκαλούμενη από κάνναβη ψυχωσική διαταραχή. Η τοξίκωση από κάνναβη αυξάνει την ευαισθησία του χρήστη στα εξωτερικά ερεθίσματα.(π.χ. μπορεί τα χρώματα να του φαίνονται πιο έντονα).υψηλές δόσεις προκαλούν αποπροσωποποίηση, ψευδαισθήσεις, καχυποψία ή παρανοϊκό ιδεασμό. Επίσης μπορεί να εμφανιστούν καταθλιπτικά συμπτώματα ή υπομανία. Τοξικό παραλήρημα Ψυχωσική διαταραχή : η κάνναβη( κυρίως οι υψηλές δόσεις) μπορεί να προκαλέσει βραχείας διάρκειας ψυχωσικά συμπτώματα όπως αντιληπτικές διαταραχές ή ακουστικές και οπτικές ψευδαισθήσεις, ειδικά σε άτομα με υποκείμενη ψυχιατρική διαταραχή. Αρκετά συχνή είναι η πρόκληση παροδικού παρανοϊκού ιδεασμού. Η πρόκληση ψυχωσικής διαταραχής που επιμένει δεν φαίνεται πιθανή, ακόμα και μετά μακροχρόνια χρήση, όμως η κάνναβη μπορεί να επιδεινώσει μια ήδη υπάρχουσα ψυχωσική διαταραχή, ενώ φαίνεται να δρα ως εκλυτικός παράγοντας σε άτομα που έχουν ιδιοσυστασιακή προδιάθεση ν αναπτύξουν τη νόσο. Αγχώδης διαταραχή: συχνά κατά τη διάρκεια της τοξίκωσης τα άτομα βιώνουν βραχύχρονα επεισόδια έντονου άγχους, που μπορεί να συνοδεύονται από παρανοϊκές σκέψεις. Μπορεί επίσης να εμφανιστούν κρίσεις πανικού. Η εμφάνιση αγχωδών συμπτωμάτων σχετίζεται με το μέγεθος της δόσης και την εμπειρία του χρήστη. Απόσυρση : σύμφωνα με κάποιες έρευνες, εμφανίζεται άγχος, ευερεθιστότητα, ανησυχία, τρόμος χειρών, διαταραχή του ύπνου, ναυτία και μυϊκοί πόνοι. Πάντως το φαινόμενο δεν έχει ακόμα μελετηθεί επαρκώς. Σύνδρομο έλλειψης κινήτρων: το σύνδρομο εμφανίζεται μετά από χρόνια χρήση και χαρακτηρίζεται από απάθεια, αδυναμία συγκέντρωσης, κοινωνική απόσυρση και απώλεια ενδιαφερόντων. Το πιο πιθανό είναι να οφείλεται τόσο στη δράση της κάνναβης, όσο και σε χαρακτηριστικά της προσωπικότητας του χρήστη. Η κάνναβη έχει επίσης επιπτώσεις στη φυσιολογία του οργανισμού: Καρδιαγγειακό σύστημα : η κάνναβη προκαλεί ταχυκαρδία και αγγειοδιαστολή, κι έτσι αυξάνουν οι ανάγκες αιμάτωσης του μυοκαρδίου, ενώ μειώνεται η ικανότητα για άσκηση. Σε άτομα με υποκείμενη καρδιακή νόσο η κατάσταση αυτή μπορεί να οδηγήσει σε ισχαιμία του μυοκαρδίου. Υψηλές δόσεις προκαλούν ορθοστατική υπόταση. Σταδιακά αναπτύσσεται ανοχή στις επιδράσεις αυτές.