Αναπνευστικές δυσκολίες στο νεογνό

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 4 Αναπνευστικές δυσκολίες στο νεογνό Ανασκόπηση Η ήπια αναπνευστική δυσχέρεια, ιδίως η ταχύπνοια 60-80 αναπνοές/λεπτό, είναι συχνή τις πρώτες ώρες μετά τη γέννηση, κυρίως σε νεογνά που γεννήθηκαν με καισαρική τομή πριν την έναρξη του τοκετού. Η παροδική ταχύπνοια του νεογνού συνήθως οφείλεται στην καθυστέρηση της επαναρρόφησης των υγρών του πνεύμονα, η οποία επιταχύνεται από την έκκριση των κατεχολαμινών της μητέρας κατά τον τοκετό. Ένας μικρός αριθμός νεογνών εμφανίζει ταχύπνοια ως κύριο σύμπτωμα μιας δυνητικά απειλητικής για τη ζωή νόσου με πρώιμη έναρξη από στρεπτόκοκκο της ομάδας Β και αυτή η νόσος δεν μπορεί να διαγνωστεί με την κλινική εξέταση, την ακτινογραφία θώρακα ή τις ταχείες εργαστηριακές εξετάσεις. Όλα τα νεογνά με επίμονα συμπτώματα από το αναπνευστικό έχουν ανάγκη από ενδοφλέβια αντιβιοτικά μέχρι να αποδειχτούν αρνητικές οι καλλιέργειες αίματος Οι αιτίες που δεν σχετίζονται με τους πνεύμονες και προκαλούν αναπνευστική δυσχέρεια είναι η υποθερμία, η υπερθερμία, η υπογλυκαιμία και η μεταβολική οξέωση Οι αναπνευστικές δυσκολίες στο νεογνό αναφέρονται ως αναπνευστική δυσχέρεια (Πλαίσιο 4.1). Χαρακτηρίζεται από αναπνευστικός ρυθμός μεγαλύτερος από 60/λεπτό εκπνευστικός γογγυσμός υποπλεύρια ή μεσοπλεύρια εισολκή ή εισολκή του στέρνου κυάνωση Σύνδρομο αναπνευστικής δυσχέρειας Το σύνδρομο αναπνευστικής δυσχέρειας (νόσος υαλώδους μεμβράνης) είναι το συχνότερο αίτιο αναπνευστικών προβλημάτων στα πρόωρα νεογνά. Στην οξεία φάση εγκεφαλική ισχαιμία και αιμορραγία ή καταστροφή του πνεύμονα μπορεί να προκαλέσουν θάνατο ή μακράς διάρκειας νοσηρότητα. Προδιαθεσικό παράγοντα αποτελεί η παρατεταμένη υποξαιμία. Η αιτία ανάπτυξης του συνδρόμου είναι η έλλειψη του επιφανειοδραστικού παράγοντα, μιας ουσίας που φυσιολογικά παράγεται από τα πνευμονοκύτταρα τύπου 2 και βρίσκεται στα κυψελιδικά τοιχώματα. Ο επιφανειοδραστικός παράγοντας μειώνει την επιφανειακή τάση στις κυψελίδες, έτσι ώστε από τις πρώτες αναπνοές να χρειάζεται η ίδια πίεση για τη ομοιόμορφη διάταση όλων των κυψελίδων. Ο επιφα- Πλαίσιο 4.1 Συνήθη αίτια αναπνευστικής δυσχέρειας στο νεογνό Παροδική ταχύπνοια του νεογνού Ανεπάρκεια επιφανειοδραστικού παράγοντα - σύνδρομο αναπνευστικής δυσχέρειας Διαφυγή αέρα π.χ. πνευμοθώρακας Σύνδρομο εισρόφησης μηκωνίου Πνευμονία από στρεπτόκοκκο της ομάδας Β Διαφραγματοκήλη Συγγενής καρδιοπάθεια νειοδραστικός παράγοντας, επίσης εμποδίζει την σύμπτυξη των κυψελιδικών τοιχωμάτων κατά τη διάρκεια της εκπνοής. Χωρίς τον επιφανειοδραστικό παράγοντα, η επιφανειακή τάση είναι μεγαλύτερη στις μικρότερες κυψελίδες, προκαλώντας τη σύμπτυξη τους, ενώ οι μεγαλύτερες κυψελίδες συνεχίζουν να διατείνονται κανονικά. Έτσι, υπάρχει άνιση διάταση και αυξανόμενη σύμπτυξη των κυψελίδων (Εικόνα 4.1). Η παραγωγή του επιφανειοδραστικού παράγοντα στον πνεύμονα του εμβρύου αυξάνει με την ηλικία κύησης και φτάνει σε ικανοποιητικά επίπεδα για τη φυσιολογική λειτουργία του πνεύμονα μέχρι την 36η εβδομάδα περίπου. Στις 27-31 εβδομάδες, 35-50% των νεογνών εμφανίζουν Φυσιολογικός Έλλειψη επιφανειοδραστικού παράγοντα Εικόνα 4.1 Εγκάρσια τομή πνευμόνων, η οποία απεικονίζει την άνιση διάταση με την παθολογική σύμπτωση των τοιχωμάτων των κυψελίδων στον πνεύμονα που έχει έλλειψη του επιφανειοδραστικού παράγοντα

38 ABC του Πρώτου χρόνου ζωής Κοινωνικά προβλήματα Σπασμοί Υδροκέφαλος Πνευματική καθυστέρηση Ανωμαλίες στα νεφρά Στρεβλοποδία Εικόνα 6.3 Λαγώχειλος και λυκόστομα Εικόνα 6.4 Ο ίδιος ασθενής μετά την επέμβαση Εξάρθρημα ισχίων Εικόνα 6.2 Στοιχεία που σχετίζονται με τη μυελομηνιγγοκήλη σωλήνα και οι γονείς μπορούν να αποφασίσουν αν πρέπει να τερματιστεί η κύηση εν όψει της κακής πρόγνωσης. Η ανεγκεφαλία είναι μια θανατηφόρος κατάσταση, αλλά ορισμένα νεογνά επιβιώνουν για λίγες ώρες ή μέρες μετά τη γέννηση. Μικροκεφαλία Σημεία μικροκεφαλίας είναι μικρό κεφάλι και μέτωπο ιδιαίτερα μικρό σε σχέση με το πρόσωπο. Η διάγνωση επιβεβαιώνεται με την αποκάλυψη της μικρής περιμέτρου της κεφαλής σε σχέση με το βάρος του παιδιού και την ηλικία κύησης και από τη συνεχή μείωση της ανάπτυξης του κεφαλιού μετά τη γέννηση. Συνήθως σχετίζεται με πνευματική καθυστέρηση. Άλλες συγγενείς ανωμαλίες μπορεί να συνυπάρχουν. Το ενδεχόμενο ενδομήτριας λοίμωξης, όπως η τοξοπλάσμωση, πρέπει να διερευνάται και πρέπει να παρέχεται στους γονείς σωστή γενετική συμβουλή. Η διάγνωση μπορεί να είναι δύσκολη κατά τη γέννηση, αλλά η αυξανόμενη δυσαναλογία ανάμεσα στην εκατοστιαία θέση της περιμέτρου της κεφαλής και τις εκατοστιαίες θέσεις του βάρους και του μήκους μαζί με την καθυστέρηση στην ανάπτυξη αποσαφηνίζουν τη διάγνωση. Λαγώχειλο και λυκόστομα Οι γονείς συχνά ενοχλούνται υπερβολικά από την εμφάνιση αυτών των νεογνών και μπορούν να καθησυχαστούν βλέποντας φωτογραφίες ανάλογων νεογνών πριν και μετά τις διορθωτικές επεμβάσεις (Εικόνες 6.3 και 6.4). Το λαγώχειλο και το λυκόστομα συχνά συνδέονται. Οι γονείς πρέπει να απευθυνθούν σε ειδική διεπιστημονική ομάδα το συντομότερο δυνατό μετά τη γέννηση. Το λαγώχειλο, προκαλείται από την αδυναμία της γναθιαίας απόφυσης να αναπτυχθεί προς τη μέση γραμμή για να συγχωνευτεί με το μεσογνάθιο οστό και μπορεί να είναι μονόπλευρο ή αμφοτερόπλευρο. Η διάγνωση του μικρού μεγέθους λυκοστόματος μπορεί να διαφύγει εύκολα, αν το οπίσθιο τμήμα της υπερώας δεν είναι ορατό και ψηλαφητό. Τα περισσότερα από αυτά τα νεογνά σιτίζονται φυσιολογικά από το στήθος ή το μπουκάλι. Αν υπάρχουν δυσκολίες σίτισης μπορεί να χρησιμοποιηθεί ειδική θηλή, ειδικό κουτάλι σε σχήμα φτυαριού ή ένα συνηθισμένο κουτάλι. Το λαγώχειλο συνήθως διορθώνεται στην ηλικία των 3 μηνών και το λυκόστομα πριν την ηλικία του 1 έτους. Η αξία της χρήσης ενός πετάλου για το κλείσιμο του ανοίγματος πριν το χειρουργικό κλείσιμο του λυκοστόματος είναι αμφισβητήσιμη. Αν χρειαστεί ένα πέταλο αυτό πρέπει να κατασκευαστεί και να εφαρμοστεί μέσα σε 24 ώρες από τη γέννηση. Παρά τα εξαίρετα χειρουργικά αποτελέσματα τα παιδιά αυτά είναι επιρρεπή σε υποτροπιάζουσες ωτίτιδες στο μέσο ους και σε προβλήματα ανάπτυξης της ομιλίας. Μεγαλύτερη συχνότητα ανάπτυξης λαγόχειλου ή λυκοστόματος υπάρχει όταν το οικογενειακό ιστορικό είναι θετικό ή η μητέρα έχει επιληψία. Κήλη της κοιλιακής χώρας στη μέση γραμμή Η κήλη του ομφαλού (umbilical cord) συνήθως περιέχει έντερο και επίπλουν και είναι πιο συχνή σε νεογνά από την Αφρική ή αφρικανικής καταγωγής από τη Δυτική Ινδία (Εικόνα 6.5). Περίπου 30% των πρόωρων νεογνών που έχουν λάβει μηχανικό αερισμό έχουν ομφαλοκήλη. Δεν χρειάζεται θεραπεία καθώς η κήλη συνήθως εξαφανίζεται αυτόματα μέχρι την ηλικία των τριών ετών, αν και στα νεογνά από τη Δυτική Ινδία μπορεί να χρειαστεί ακόμη τρία χρόνια. Σε αντίθεση με την κήλη του ομφαλού ο σάκος μιας ομφαλοκήλης (omphalocoele) καλύπτεται από περιτόναιο αλλά μερικώς από δέρμα. Η ομφαλοκήλη είναι μια κήλη στη βάση του ομφάλιου λώρου και περιέχει επίπλουν και ορισμένες φορές συμπαγή όργανα όπως το ήπαρ. Είναι απαραίτητη η άμεση μεταφορά σε χειρουργική μονάδα. Η γαστρόσχιση αποτελεί ένα πιο εκτεταμένο έλλειμμα της μέσης γραμμής της κοιλιακής χώρας και συχνά συνδέεται με χρωμοσωμικές ανωμαλίες όπως η τρισωμία 13 ή 18. Η χειρουργική σύγκλειση του ελλείμματος έχει ένδειξη αν το νεογνό δεν εμφανίζει άλλα απειλητικά για τη ζωή συμπτώματα. Ατρησία οισοφάγου Σε νεογνό με συνεχή συσσώρευση αφρωδών εκκρίσεων στο στόμα, σιελόρροια και κυανωτικές κρίσεις, τίθεται η υποψία ατρησίας του οισοφάγου (Εικόνα 6.6). Η διάγνωση της ατρησίας του οισοφάγου επιβεβαιώνεται

Μερικές συγγενείς ανωμαλίες 39 Τραχεία Εικόνα 6.5 Κήλη του ομφαλού Εικόνα 6.6 Ατρησία του οισοφάγου με τραχειο-οισοφαγικό συρίγγιο με την προσπάθεια εισαγωγής ενός σωλήνα προς τον οισοφάγο. Ο σωλήνας πρέπει να έχει ένα σχετικά ευρύ αυλό (FG 10), πρέπει να είναι αρκετά άκαμπτος για να εμποδίζεται ή περιέλιξή του στο άνω οισοφαγικό κόλπωμα και να έχει ακτινοαδιαφανή γραμμή για να ελέγχεται η θέση του με ακτινογραφία θώρακα. Ο σωλήνας πρέπει να αναρροφάται κάθε λίγα λεπτά για να διατηρείται το άνω κόλπωμα καθαρό έως ότου το νεογνό οδηγηθεί σε μία ειδική χειρουργική μονάδα. Η υποψία ατρησίας του οισοφάγου μπορεί να τεθεί προγεννητικά, στον έλεγχο ρουτίνας για την ανίχνευση ανωμαλιών στις 18-24 εβδομάδες, όταν υπάρχει πολυδράμνιο και δυσκολία στην εύρεση της φυσιολογικής γαστρικής φυσαλίδας. Η ατρησία του οισοφάγου μπορεί να σχετίζεται με τραχειακό συρίγγιο (Εικόνα 6.6). Πολλαπλές ανωμαλίες Τα νεογνά με πολλαπλές συγγενείς ανωμαλίες εξετάζονται και διερευνώνται χωρίς καθυστέρηση από παιδίατρο, για να εξασφαλιστεί ο σωστός χειρισμός και να ληφθούν οι απαραίτητες πληροφορίες για γενετική συμβουλή. Μερικά από τα νεογνά μπορεί να έχουν ένα εμφανές σύνδρομο και ο έλεγχος να δείξει κάποια χρωμοσωμική ανωμαλία ή ευρήματα ενδομήτριας λοίμωξης. Η πιο συχνή γενετική διαταραχή είναι το σύνδρομο Down (τρισωμία 21). Αν και μπορεί να χρησιμοποιηθεί για τη διάγνωση ένας μεγάλος αριθμός κλινικών χαρακτηριστικών, όπως στο παρελθόν, σε κάθε νεογνό με υπόνοια του συνδρόμου σήμερα γίνεται χρωμοσωμική ανάλυσ. Τα κλινικά χαρακτηριστικά που θέτουν την υποψία του συνδρόμου είναι η επίπεδη εμφάνιση του προσώπου με βλεφαρικές σχισμές που κλίνουν προς τα πάνω και έξω, προέχουσες επικανθικές πτυχές, πλαδαρά μάγουλα και λευκωπές κηλίδες στην ίριδα (κηλίδες Brushfield) (Εικόνα 6.7). Το επίπεδο ινίο, η υποτονία των άκρων και η μονή χειρονακτική πτυχή είναι ενδεικτικά και όχι ειδικά σημεία. Περίπου 2% των φυσιολο- γικών νεογνών έχουν μία μονή χειρονακτική γραμμή στο ένα χέρι και οι προέχουσες επικανθικές πτυχές είναι ακόμη πιο συχνές. Συγγενής καρδιοπάθεια, συχνότερα έλλειμμα του κολποκοιλιακού διαφράγματος, εμφανίζεται στο 30% περίπου των νεογνών με σύνδρομο Down και ανιχνεύεται με υπερηχοκαρδιογραφικό έλεγχο, και όχι με την ακρόαση της καρδιάς, όπου φυσήματα μπορεί να ακούγονται μερικές εβδομάδες μετά τη γέννηση. Όλα τα νεογνά με σύνδρομο Down παρουσιάζουν αναπτυξιακή καθυστέρηση και καθυ- Εικόνα 6.7 Σύνδρομο Down

18 ABC του Πρώτου χρόνου ζωής (α) Εικόνα 2.4 α) Μικρό λαρυγγοσκόπιο με ευθεία λαβή β) Νεογνικός ενδοτραχειακός σωλήνας Λάμα του λαρυγγοσκοπίου (β) Πρόσθια του στέρνου, σε εύρος ενός δακτύλου κάτω από τη νοητή γραμμή που συνδέει τις δύο θηλές. Στα μικρά βρέφη, μια εναλλακτική μέθοδος είναι το κράτημα του θώρακα κυκλικά με τα δάκτυλα και των δυο χεριών που είναι τοποθετημένα στην οπίσθια επιφάνεια του θώρακα, ενώ εφαρμόζεται πίεση στο κατώτερο μέρους του στέρνου με τους δύο αντίχειρες. Η προσθοπίσθια διάμετρος του θώρακα πρέπει να μειώνεται κατά ένα τρίτο κατά τη διάρκεια κάθε συμπίεσης. Εφαρμόζονται τρεις καρδιακές συμπιέσεις ακολουθούμενες από μία εμφύσηση (αναλογία συμπιέσεων προς αερισμό 3:1). Η υποθερμία είναι ένας ιδιαίτερος κίνδυνος για τα νεογνά σε ανάνηψη. Τα πολύ πρόωρα νεογνά μπορεί να τοποθετηθούν σε μια πλαστική σακούλα θέρμανσης χωρίς να στεγνωθούν και το κεφάλι να καλυφθεί με ένα βαμβακερό καπέλο αμέσως μετά τον τοκετό, προκειμένου να μειωθεί η απώλεια θερμότητας. Το άμεσο αρχικό στέγνωμα του νεογνού με μια ζεστή πετσέτα είναι ο πιο σημαντικός προστατευτικός παράγοντας. Επιπλέον, η ανάνηψη πραγματοποιείται κάτω από θερμαντήρα με ακτινοβολία τουλάχιστον 400 watts. Μετά την ανάνηψη, τα νεογνά τυλίγονται με ζεστά ρούχα και να παραδίδονται στα χέρια των μητέρων τους για τουλάχιστον λίγα λεπτά εφόσον η ανταπόκρισή τους στην ανάνηψη ήταν ικανοποιητική, ακόμη και αν πρέπει να τοποθετηθούν σε θερμοκοιτίδα μεταφοράς και να μεταφερθούν στη μονάδα ειδικής φροντίδας. Τα περισσότερα τελειόμηνα νεογνά που υπέστησαν ανάνηψη δεν χρειάζεται να εισαχθούν σε μονάδα ειδικής φροντίδας. Ενδοτραχειακός σωλήνας Βάση της γλώσσας Άνοιγμα προς την τραχεία Σταφυλή Οπίσθια Λάμα του λαρυγγοσκοπίου Γλώσσα Άνοιγμα προς την τραχεία Αποτυχία βελτίωσης Το καλύτερο σημείο επιτυχούς ανάνηψης είναι η αύξηση της καρδιακής συχνότητας. Αν αυτό δεν συμβεί μέσα σε 15 δευτερόλεπτα πρέπει να αξιολογηθούν τα ακόλουθα. 1 Οι κύλινδροι αερισμού μπορεί να είναι άδειοι ή ο σωλήνας έχει αποσυνδεθεί. 2 Ο ενδοτραχειακός σωλήνας μπορεί να έχει τοποθετηθεί εσφαλμένα στον οισοφάγο ή να έχει γλιστρήσει έξω από την τραχεία κατά την έκταση του αυχένα (Εικόνα 2.6). 3 Ο ενδοτραχειακός σωλήνας μπορεί να έχει αποφρακτεί από παχιές εκκρίσεις π.χ. μηκώνιο ή αίμα. Αν υπάρχει οποιαδήποτε αμφιβολία και αφού έχει ελεγχθεί η σωστή θέση της κεφαλής και του αυχένα, ο σωλήνας αφαιρείται και ένας καινούριος σωλήνας εισάγεται άμεσα. 4 Ο ενδοτραχειακός σωλήνας μπορεί να βρίσκεται στο δεξιό κύριο βρόγχο. Αφού αποκλεισθούν όλα τα ανωτέρω ενδεχόμενα πρέπει να αναζητηθούν άλλες σπανιότερες αιτίες όπως: πνευμοθώρακας, πνευμονική υποπλασία που σχετίζεται με το σύνδρομο Potter (αγενεσία νεφρών με εμφάνιση συμπιεσμένου προσωπείου και μεγάλα, χαμηλά τοποθετημένα, εύκαμπτα αυτιά) και διαφραγματοκήλη. Εικόνα 2.5 Πιέζοντας την επιγλωττίδα προς τη βάση της γλώσσας στοιχα προς την καρδιά παράλληλα με την προσπάθεια να αρχίσουν οι αναπνευστικές κινήσεις. Ο στόχος των καρδιακών συμπιέσεων στα νεογέννητα βρέφη είναι η μεταφορά οξυγονωμένου αίματος από τις πνευμονικές φλέβες στις στεφανιαίες αρτηρίες. Οι καρδιακές συμπιέσεις γίνονται εφαρμόζοντας ήπια πίεση με δυο δάκτυλα πάνω από το κατώτερο μέρος Φάρμακα Ο αερισμός με ασκό και μάσκας ή διασωλήνωση είναι συνήθως αποτελεσματικός για την ανάνηψη του νεογνού και φάρμακα είναι απαραίτητα σπάνια. Τα φάρμακα είναι άχρηστα αν δεν έχουν αεριστεί οι πνεύμονες. Αν το νεογνό χρειάζεται τόσο διασωλήνωση όσο και φάρμακα, η διασωλήνωση πρέπει να εφαρμόζεται πάντοτε πρώτη (Eικόνα 2.7). Μια επαρκής παροχή οξυγόνου αναστέλλει γρήγορα την οξέωση και σπάνια είναι απαραίτητο να εξεταστεί η ανάγκη

Ανάνηψη του νεογνού 19 1η 2η Φάρμακα Εικόνα 2.6 Εσφαλμένη τοποθέτηση του ενδοτραχειακού σωλήνα στο φάρυγγα ή τον οισοφάγο για χορήγηση διττανθρακικού νατρίου ή διαλύματος γλυκόζης ενδοφλεβίως. Οι συνιστώμενες δόσεις φαίνονται στον Πίνακα 2.2. Αν πρέπει να δοθούν φάρμακα, είναι συνήθως προτιμότερη η χορήγησή τους μέσω ενός καθετήρα στην ομφαλική φλέβα από ό,τι σε περιφερική φλέβα. Αν υπάρχει ασυστολία ή επίμονη σοβαρή βραδυκαρδία μπορεί να χορηγηθεί αδρεναλίνη, αν και δεν υπάρχουν αποδείξεις ότι βελτιώνει μακροπρόθεσμα το αποτέλεσμα. Η προτιμώμενη οδός χορήγησης της αδρεναλίνης είναι μέσω της ομφαλικής φλέβας, αλλά και η ενδοτραχειακή οδός είναι αποτελεσματική και ίσως ευκολότερη στη χρήση. Αν δεν υπάρξει απάντηση, η αδρεναλίνη μπορεί να επαναληφθεί. Η ενδοκαρδιακή χορήγηση αδρεναλίνης είναι σπάνια επιθυμητή. Συνήθως, η χρήση της αδρεναλίνης, του διττανθρακικού νατρίου, των παραγόντων αύξησης του όγκου ή του διαλύματος NaCl 0,9%, δεν χρησιμοποιείται στην ανάνηψη του νεογνού. Η καταπληξία στο νεογνό συνήθως σχετίζεται με υποξαιμία και ανταποκρίνεται στη χορήγηση οξυγόνου, αν και Πίνακας 2.2 Συνιστώμενες δόσεις. IC, ενδοκαρδιακά IT ενδοτραχειακά UVC μέσω καθετήρα στην ομφαλική φλέβα Δόση για Δόση βρέφος Φάρμακο Συγκέντρωση Οδός (ml/kg) βάρους 3kg Αδρεναλίνη 1 σε 10.000 UCV, IT 0,1 ml/kg 0.3 ml Διττανθρακικό 4.2% (8.4% UCV 2-4 ml/kg 6-12 ml νάτριο αραιωμένο 1 αραιωμένο προς 1 με 1 προς 1 αποστειρωμένου με νερό νερό ή 5% ή 10% διάλυμα γλυκόζης Γλυκόζη 10% UCV 1-2 ml/kg 3-6 ml Εικόνα 2.7 Η διασωλήνωση πραγματοποιείται πριν τη χορήγηση των φαρμάκων σε περιπτώσεις απώλειας όγκου υγρών μπορεί να χρειαστεί χορήγηση υγρών. Αν υπάρχουν σαφείς ενδείξεις απώλειας αίματος χορηγούνται μέσω της ομφαλικής φλέβας 10ml/kg διαλύματος φυσιολογικού ορού 0,9%. Η οξέωση αναστρέφεται με τη χορήγηση 2-4 ml/kg διαλύματος διττανθρακικού νατρίου 4,2% αργά με ρυθμό που δεν ξεπερνά τα 2ml/min. Το πρότυπο διάλυμα διττανθρακικού νατρίου 8,4% πρέπει να αραιώνεται με ίσο όγκο αποστειρωμένου νερού ή γλυκόζης 5% ή 10%. Αν η μέτρηση του σακχάρου δείξει υπογλυκαιμία μπορεί να χορηγηθούν 1-2ml/kg διαλύματος γλυκόζης 10%. Το ασβέστιο δεν χρησιμοποιείται πλέον στην ανάνηψη των νεογνών. Ο επιφανειοδραστικός παράγοντας δίνεται προφυλακτικά στην αίθουσα τοκετού μέσω της ενδοτραχειακής οδού στα πρόωρα βρέφη με ηλικία κύησης μικρότερη από 28 εβδομάδες, αν και δεν πρέπει να χορηγείται έως ότου το νεογνό ανανήψει επαρκώς, οξυγονωθεί καλά και αποκτήσει καλό καρδιακό ρυθμό. Ο επιφανειοδραστικός παράγοντας δεν είναι φάρμακο αναζωογόνησης. Αν η μητέρα έχει πρόσφατα λάβει πεθιδίνη ή μορφίνη, μπορεί να δοθεί στο νεογνό ένας χημικός ανταγωνιστής, εφόσον δεν υπάρχει αυτόματη αναπνοή μετά από επιτυχή ανάνηψη. Ο μόνος διαθέσιμος χημικός ανταγωνιστής είναι η ναλοξόνη, αλλά η περίοδος δράσης της είναι μικρή. Η πρόσφατα συνιστώμενη δόση από τον κατασκευαστή είναι 10-20 micrograms ανα kg βάρους σώματος ενδομυϊκά. Τα τελειόμηνα νεογνά με εμβρυϊκή δυσχέρεια και οξέωση, εμφανίζουν χαμηλό APGAR score (<5 στα 5') και βρίσκονται σε κίνδυνο ισχαιμικής εγκεφαλοπάθειας και εγκεφαλικού οιδήματος. Ο έλεγχος της εγκεφαλικής λειτουργίας τις πρώτες τέσσερις ώρες μετά τη γέννηση θα βοηθήσει στην αναγνώριση των παιδιών που έχουν τον μεγαλύτερο κίνδυνο και τα οποία συνιστάται να μεταφερθούν σε ειδικό κέντρο,