και ενδυόμενος με θεία αγάπη την ποδιά του ιατρού έδενε με τα γυμνά του χέρια τις πληγές των πασχόντων και έπειτα τις ασπαζόταν.

Transcript

1 Κάθε φορά που πάμε να μιλήσουμε για το προνοιακό έργο της Εκκλησίας μας, ο νους μας σταματά στη λέξη «φιλανθρωπία», μια λέξη τόσο όμορφη αλλά και τόσο παρεξηγημένη. Όμορφη γιατί φιλανθρωπία σημαίνει αγάπη προς τον άνθρωπο και παρεξηγημένη γιατί συνήθως συνδέεται αδίκως με κάτι μικρό, λειψό, μίζερο, και πάντως όχι με το αγαπητικό ξεχείλισμα της καρδιάς μας προς τον συνάνθρωπο. Η αληθινή έννοια της φιλανθρωπίας ξεκινά ακριβώς στη δημιουργία του κόσμου. Ο Θεός δημιουργεί τον κόσμο από αγάπη, ως μία εκστατική κίνηση της αγιοτριαδικής κοινωνίας και περιχώρησης. Και η δεύτερη μεγάλη κίνηση της φιλανθρωπίας του Θεού είναι η σάρκωση και η θυσιαστική πορεία του Χριστού. Ο ευαγγελιστής της αγάπης Ιωάννης ο θεολόγος μας βεβαιώνει ότι : «τόσο πολύ αγάπησε ο Θεός τον κόσμο, ώστε παρέδωσε σε θάνατο τον μονάκριβο Υιό του, για να μη χαθεί κανένας πιστός, άλλα να έχει ζωή αιώνια». Τόσο μας αγάπησε ο Χριστός! Κι εκείνοι που φέρουν το όνομά Του, δηλ. οι χριστιανοί δεν μπορούσε παρά να εφαρμόσουν αυτό που ο Χριστός έζησε και δίδαξε, τη θυσιαστική αγάπη. «Έτσι θα καταλάβουν όλοι ότι είστε μαθητές μου, αν έχετε αγάπη μεταξύ σας». Ο λόγος του Θεού μάς ξεκαθαρίζει ότι ο άλλος, ο πλησίον, δεν είναι καθόλου ξένος. Είναι αδελφός του Χριστού και αδελφός δικός μας. Είναι προέκταση του εαυτού μας. Είναι μέλος του ιδίου σώματος, δηλ. της Εκκλησίας : Διότι όπως στο ένα σώμα έχομε πολλά μέλη, όλα δε τα μέλη δεν έχουν την ίδια λειτουργία και υπηρεσία, έτσι και οι Χριστιανοί, είμεθα ένα σώμα με τον Χριστό, και δια του Χριστού μεταξύ μας ο καθένας μας δε είμεθα μέλη αλλήλων.

2 Και όπως μας βεβαιώνει η βιολογική μας ύπαρξη όταν πληγωθεί ένα μέλος του σώματός μας (π.χ. το χέρι μας ή το στομάχι μας), τότε όλο το σώμα μας ασθενεί. Το ίδιο ακριβώς συμβαίνει με το Σώμα της Εκκλησίας μας : Εάν πάσχη ένα μέλος, πάσχουν μαζί με αυτό όλα τα μέλη, και εάν δοξάζεται και τιμάται ένα μέλος, χαίρουν μαζί του όλα τα μέλη. Σεις, λοιπόν, οι Χριστιανοί είσθε σώμα Χριστού και ο καθένας σας είναι επί μέρους μέλος του σώματος του Χριστού. Άλλωστε, πώς μπορεί να είναι διαφορετικά; Όταν ένας χριστιανός βλέπει τον συνάνθρωπό του που υποφέρει, που στερείται και δυσκολεύεται, όχι απλώς κάνει βήματα αγαπητικά προς τον συνάνθρωπό του, αλλά αισθάνεται ο ίδιος τον πόνο! Δεν είναι του άλλου η δοκιμασία, είναι δική μου! Έτσι λοιπόν, και όπως διαβάζουμε στις «Πράξεις των Αποστόλων», η πρώτη χριστιανική κοινότητα των Ιεροσολύμων «όλο εκείνο το πλήθος των πιστών είχε μια καρδιά και μια ψυχή, και κανείς δεν έλεγε ότι και το ελάχιστο από τα υπάρχοντα του είναι δικό του, αλλά ήσαν τα πάντα σ κοινά και τα διέθεταν για την εξυπηρέτηση όλων Δεν υπήρχε μεταξύ αυτών, κανένας που να στερήται, διότι όσοι ήσαν ιδιοκτήτες χωραφιών ή σπιτιών τα πωλούσαν και έφερναν το αντίτιμο των πωλουμένων και το έθεταν με ευλάβεια πολλή κατά γης, στα πόδια των Αποστόλων. Και μοιραζόταν κατόπιν αυτό το χρήμα στον καθένα ανάλογα με την ανάγκη που είχε». Όταν δε κάποτε «καθώς αυξανόταν ο αριθμός των πιστών, μερικοί άρχισαν να γογγύζουν και να παραπονούνται, διότι οι χήρες γυναίκες παραμελούνταν στη καθημερινή υπηρεσία της διανομής τροφών και βοηθημάτων», τότε οι Απόστολοι «εξέλεξαν επτά άνδρες, με καλή μαρτυρία και γεμάτους από Άγιο Πνεύμα και σοφία προκειμένου να υπηρετούν στα τραπέζια του φαγητού».

3 Οι αιώνες φυσικά κύλησαν, αλλά το ήθος της διακονίας προς τον αδελφό παρέμεινε ζωντανό και κυρίαρχο στο σώμα της Εκκλησίας. Είναι το ήθος του καλού σαμαρείτη. Είναι το φρόνημα της διακονίας. Στην μακραίωνη ιστορία έμπρακτης κοινωνικής προσφοράς και αλληλεγγύης της ιστορίας, θα μου επιτρέψετε να σταθώ σε δύο ακόμη παραδείγματα. Το ένα αφορά τον Μέγα Βασίλειο, τον ουρανοφάντορα επίσκοπο Καισαρείας της Καππαδοκίας. Κορωνίδα του φιλανθρωπικού έργου του Αγίου Βασιλείου του Μέγα υπήρξε η Βασιλειάδα, η οποία πήρε το όνομα αυτό τον 5ο αιώνα μ.χ. από τον ιστορικό Σωζόμενο. Σε μικρή απόσταση από την Καισαρεία ο Άγιος Βασίλειος ίδρυσε και εγκαινίασε στις 5 Σεπτεμβρίου του 374 μ.χ. «Μια νέα πόλη», όπως την περιέγραφε ο Άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος, με μοναδικό σκοπό ύπαρξης της την από κάθε άποψη προσφορά στον πλησίον. Σε αυτήν λειτουργούσαν πτωχοκομείο, ορφανοτροφείο, γηροκομείο, νοσοκομείο, λεπροκομείο όπως και ξενώνες για τη διαμονή των ξένων και των φτωχών. Ακόμη εκεί βρίσκονταν κατοικίες των ιατρών και όλων όσων διακονούσαν σε αυτήν, κτήρια εργαστηρίων και τεχνιτών καθώς και τεχνικές σχολές για νέους. Ο ίδιος ο Άγιος Βασίλειος μαζί με μια ομάδα αποτελούμενη αποκλειστικά από εθελοντές πρόσφεραν ακούραστα τις υπηρεσίες τους σε αυτά τα ιδρύματα ενώ εξίσου μεγάλης σημασίας ήταν και το γεγονός σε αυτά τους δέχονταν όλους ανεξάρτητα από φύλο και ηλικία, θρήσκευμα, φυλή και καταγωγή. Στη Βασιλειάδα όλες οι υπηρεσίες παρέχονταν χωρίς την καταβολή αντιτίμου. Ενώ για την ποιότητα και για το βάθος της προσφοράς που γινόταν πράξη εκεί, μαρτυρία μας δίνει αυτοπροσώπως ο Άγιος, όταν για τις βαρύτερες περιπτώσεις λεπρών στο λεπροκομείο αναλάμβανε εκείνος μέριμνα

4 και ενδυόμενος με θεία αγάπη την ποδιά του ιατρού έδενε με τα γυμνά του χέρια τις πληγές των πασχόντων και έπειτα τις ασπαζόταν. Το δεύτερο παράδειγμα αφορά στον Άγιο Κοσμά τον Αιτωλό. Σε χρόνους δίσεκτους για το γένος ο πατρο-κοσμάς γυρίζει πολιτείας και χωριά και χτίζει σχολεία. Συμβουλεύει χαρακτηριστικά όσους τον ακούνε: - Να μαζευτείτε όλοι σας να κάμετε ένα σχολείον καλόν, να βάλετε και επιτρόπους να το κυβερνούν, να βάνουν διδάσκαλον να μανθάνουν όλα τα παιδιά γράμματα, πλούσια και πτωχά διότι χωρίς το σχολείον, περιπατούμεν εις το σκότος. Και αλλού προτρέπει: - Σας συμβουλεύω να κάμετε τρόπον εδώ εις την χώραν σας δια σχολείον. Να ευρείτε ένα Διδάσκαλον και να τον πληρώνετε να σας μαθαίνει τα παιδιά σας. Να βάλετε όλοι σας ένα ρεφενέ, να βάλετε και επιτρόπους να το κυβερνούν το σχολείο». Τα γράμματα είναι στολίδι του ανθρώπου και μόνον με των γραμμάτων την βοήθειαν θα μπορέσετε να καλυτερέψετε την τύχη σας. Καλύτερον, αδελφέ μου, να έχεις ελληνικόν σχολείον εις την χώραν σου, παρά να έχεις βρύσες και ποτάμια. Διότι οι βρύσες ποτίζουν το σώμα, τα δε σχολεία ποτίζουν την ψυχή. Και ωσάν μάθεις το παιδί σου γράμματα, τότε λέγεσαι άνθρωπος. Και ένα τελευταίο παράδειγμα: Ανάμεσα στα πολλά βάσανα που πέρασε ο ελληνικός λαός την περίοδο της Κατοχής, το πιο τρομερό ήταν η μεγάλη πείνα, από την οποία ειδικά τον πρώτο χρόνο ( ) πέθαναν χιλιάδες άνθρωποι, υπολογίζονται σε τα θύματα της πείνας. Ο Αρχιεπίσκοπος Δαμασκηνός ιδρύει τον Εθνικό Οργανισμό Χριστιανικής Αλληλεγγύης (Ε.Ο.Χ.Α.) της Εκκλησίας της

5 Ελλάδος. Τα συσσίτια που άρχισαν να λειτουργούν κατάφεραν ώστε πολλοί Αθηναίοι να επιβιώσουν. Επινοήθηκαν τότε και «η αγία μερίδα», «το πιάτο της μερίδας της αγάπης», «η λογία», «οι αχθοφόροι της αγάπης». Η Εκκλησία και πάλι έκανε τα πάντα για το λαό της, όχι μόνο τα συσσίτια για τον πληθυσμό που λιμοκτονούσε, επιπλέον διένειμε φάρμακα και ρούχα στους πληγέντες και ανακούφισε σημαντικά τα ορφανά παιδιά, που άφησε πίσω ο πόλεμος. Και ήταν τότε που εκατοντάδες γυναίκες της γειτονιάς, της κάθε γειτονιάς, πεινασμένες οι ίδιες ήλθαν στο προσκλητήριο της Εκκλησίας και εργάσθηκαν εθελοντικά για να σωθούν οι ακόμη πιο πεινασμένοι. Σήμερα ανάβουν ένα κερί στη μνήμη τους και τους εκφράζουμε την ευγνωμοσύνη μας. Αλήθεια, πώς θα μπορούσε σήμερα, και πάλι σε καιρούς δίσεκτους και οριακούς για την πατρίδα μας, παρά η Εκκλησία μας να ασκεί την πραγματική φιλανθρωπία και αγάπη που πηγάζει από την Όντως Αγάπη, τον Χριστό, που είναι μία συνέχεια της δικής Του φιλανθρωπίας η οποία βιώνεται από τον κάθε πιστό; Το κοινωνικό και προνοιακό έργο της Εκκλησίας είναι έκφραση ζωής με αυταπάρνηση, με απόλυτη εμπιστοσύνη και υπακοή στο θέλημα του Πατέρα ο οποίος φροντίζει για τα πάντα. Ένα μοναδικό δίκτυο φιλανθρωπικών Ιδρυμάτων και δραστηριοτήτων, όχι ως επίφαση βιτρίνας και διαφήμισης, όχι ως έκφραση ποιμαντικού και κοινωνικού ακτιβισμού, αλλά ως φανέρωση χαράς, της μόνης αληθινής χαράς που είναι η διακονία προς τον πλησίον. Η φροντίδα της Εκκλησίας είναι ο τρόπος που η Εκκλησία βλέπει τον άνθρωπο στην ολότητά του και τις ανάγκες του. Κι ακόμα η φροντίδα της Εκκλησίας δεν εξαντλείται σε μία προσωρινή διαχείριση κρίσης. Αποβλέπει στη μεταμόρφωση του ανθρώπου και τη ριζική αλλαγή της κοινωνίας.

6 Δωρεάν φαγητό για όλους, ένδυση και υπόδηση, παιχνίδια για τα μικρά παιδιά, βιβλία και σχολικά είδη, ΒΡΕΦΟΝΗΠΙΑΚΟΙ ΣΤΑΘΜΟΙ, Για την εξυπηρέτηση της εργαζόμενης μητέρας, ΠΡΟΙΚΟΔΟΤΗΣΗ για νεαρές άπορες κοπέλλες, Θεραπευτήρια χρονίως πασχόντων, ΙΑΤΡΙΚΗ ΒΟΗΘΕΙΑ για όσους χρειάζονται, Βοήθεια ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΓΑΜΗ ΜΗΤΕΡΑ, Δίκτυο ΑΙΜΟΔΟΣΙΑΣ και διανομής, ΞΕΝΩΝΕΣ για άπορους, άστεγους και κακοποιημένες γυναίκες, προγράμματα για να βοηθήσουμε τους ουσιοεξαρτημένους και τις οικογένειές τους καθώς επίσης και προγράμματα πρόληψης, ΦΡΟΝΤΙΔΑ ΗΛΙΚΙΩΜΕΝΩΝ με ένα ευρύτατο δίκτυο πρόνοιας και φιλοξενίας ηλικιωμένων, Φροντίδα για τους ασθενείς και τους μοναχικούς ανθρώπους, Το δίκτυο των Ορφανοτροφείων, ΦΟΙΤΗΤΙΚΕΣ ΣΤΕΓΕΣ και εστίες, ΦΟΙΤΗΤΙΚΑ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΑ ΒΟΗΘΗΜΑΤΑ και υποτροφίες, ΚΑΤΑΣΚΗΝΩΣΗ για παιδιά και εφήβους, ΘΕΡΑΠΕΥΤΗΡΙΑ ΧΡΟΝΙΩΣ ΠΑΣΧΟΝΤΩΝ, Μέριμνα για Α.Μ.Ε.Α., συνεργασία με συλλόγους κωφών και βαρηκόων είναι μερικές μόνο από τις δράσεις που η Εκκλησία ως φιλόστοργη μητέρα προσφέρει στα παιδιά της, ενώ νέες δράσεις και ιδρύματα ετοιμάζονται για να απαλύνουν τον ανθρώπινο πόνο. Η Εκκλησία των Αθηνών, με τις άοκνες προσπάθειες του Ποιμενάρχου αυτής και Προκαθημένου της Εκκλησίας της Ελλάδος, λειτουργεί ανύστακτα και δημιουργεί συνεχώς δομές, που μπορούν να διακονήσουν τον κουρασμένο άνθρωπο της εποχής μας με αξιοπρέπεια και αποτελεσματικότητα. Ας αναφέρουμε χαρακτηριστικά : ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ «Η Εκκλησία στους Δρόμους»

7 Δωρεάν διανομή μερίδων φαγητού καθημερινά και 365 ημέρες το χρόνο σε άστεγους, αλλοδαπούς, ουσιοεξαρτημένους και γενικότερα άπορους ανεξαρτήτως φυλετικής ή οιασδήποτε άλλης διάκρισης.η δράση πραγματοποιείται σε κεντρικό σημείο της Αθήνας (Σοφοκλέους & Πειραιώς) ευαισθητοποιώντας ταυτόχρονα τους πολίτες και προάγοντας τον εθελοντισμό. 67 Kέντρα Ενοριακής Αγάπης, που λειτουργούν στις ενορίες της Ιεράς Αρχιεπισκοπής παρέχοντας σε καθημερινή βάση μερίδες φαγητού σε συνανθρώπους μας που έχουν ανάγκη. 10 Στέγες Γερόντων και 2 υπό ίδρυση υποστηρίζουν άνδρες και γυναίκες με βαριά περιστατικά που δεν έχουν δυνατότητα αυτοεξυπηρέτησης. Πρόγραμμα Στήριξης Αστέγων: Έχει σκοπό την ηθική και υλική υποστήριξη των αστέγων και την ενημέρωσή τους για κοινωνικές δομές, στα σημεία παραμονής τους. Κοινωνική δομή διανομής ρουχισμού «ΙΜΑΤΙΟ» σε απόρους και αστέγους. Το «ΙΜΑΤΙΟ» δέχεται και διανέμει ρούχα καθαρά και περιποιημένα Κινητή μονάδα παροχής υπηρεσιών υγείας. Επανδρώνεται απο εθελοντές ιατρούς όλων των ειδικοτήτων. Κοινωνικά φαρμακεία. Δομή που υποστηρίζει Δήμους με 2 Κοινωνικά Φαρμακεία, τα οποία λειτουργούν με τη στήριξη της Πανελλήνιας Ένωσης Φαρμακοβιομηχανίας, στο κέντρο της Αθήνας και το Χαλάνδρι Εθελοντική αιμοδοσία. Το Γενικό φιλόπτωχο ταμείο της Ιεράς Αρχιεπισκοπης Αθηνών συνεργαζόμενο με το Γενικό Νοσοκομείο Αθηνών Γ.Γεννηματα διαθέτει τράπεζα Αιματος και διοργανώνει

8 Ημέρες Αιμοδοσίας για την στηριξη, κάλυψη των Ασθενών συναθρώπων μας. Οι Ενορίες της Ιεράς Αρχιεπισκοπής Αθηνών διαθέτουν Τράπεζα Αίματος σε συνεργασία με τα Νοσοκομεία για την στήριξη & κάλυψη των αναγκων των ενοριτών τους. Κοινωνικό Φροντιστήριο Βιβλιοθήκης της Ιεράς Αρχιεπισκοπής Αθηνών : έχει με σκοπό την εκπαιδευτική ενίσχυση μαθητών Γυμνασίου και Λυκείου μέσω φροντιστηριακών μαθημάτων που παρέχονται δωρεάν. Το «Κοινωνικό Φροντιστήριο» φιλοδοξεί έτσι να ανακουφίσει, κατά το δυνατόν, την ελληνική οικογένεια από το πρόσθετο άγχος που βιώνει σήμερα. Λειτουργεί στη οδό Σοφοκλέους. Κοινωνικά φροντιστήρια λειτουργούν και σε πολλές ενορίες. Κοινωνικά Παντοπωλεία: καλύπτουν βασικές ανάγκες επιβίωσης 200 οικογενειών (απόρων, πολυτέκνων, μονογονεϊκών με ανήλικα παιδιά, μοναχικών ανθρώπων κ.ά.). Λειτουργούν στις περιοχές Μοσχάτου, ταύρου, Καλλιθέας, Ν. Ιωνίας, Ζωγράφου, Δάφνης. Ίδρυμα Περιθάλψεως Ατόμων με Νοητική Υστέρηση ή με σύνδρομο Down «Μ. Κόκκορη»: ένα σύγχρονο πλαίσιο ψυχοκοινωνικής αποκατάστασης, το οποίο παρείχε και παρέχει ολοκληρωμένες, ποιοτικές υπηρεσίες εξειδικευμένης επιστημονικής θεραπευτικής υποστήριξης σε άτομα με νοητική υστέρηση και σύνδρομο Down. Λειτουργούν παράλληλα και ψυχοπαιδαγωγικές ομάδες και κέντρο ημέρας, κατά τις πρωινές ώρες. ΕΘΕΛΟΝΤΙΚΗ ΔΙΑΚΟΝΙΑ ΑΣΘΕΝΩΝ : ενταγμένη στη γενικότερη ποιμαντική μέριμνα της Εκκλησίας για τους Νοσηλευόμενους αδελφούς, δραστηριοποιείται στα Νοσηλευτικά Ιδρύματα της Αττικής προσφέροντας, στοιχειώδη φροντίδα σε μοναχικούς-

9 εγκαταλελειμμένους ασθενείς (ενήλικες και παιδιά) κατά τη διάρκεια της νοσηλείας τους. Διακονία : Ίδρυμα Ψυχοκοινωνικής Αγωγής και Στήριξης. Σκοπός του Ιδρύματος είναι η αντιμετώπιση των ψυχοκοινωνικών προβλημάτων του ανθρώπου με βάση τις ορθόδοξες αρχές μας, η ενημέρωση και ευαισθητοποίηση της κοινότητας σε θέματα πρόληψης, προαγωγής της σωματικής και ψυχικής υγείας καθώς και σε θέματα χρήσης και εξάρτησης και η εφαρμογή μεθόδων στους τομείς της πρόληψης, της θεραπείας και της αποκατάστασης ΑΠΟΣΤΟΛΗ. Η συμπαράσταση στον εμπερίστατο αδελφό είναι πρώτιστο καθήκον κάθε χριστιανού. Καθήκον του ανθρώπου που δεν τον αφήνουν αδιάφορο οι τραγικές εικόνες που συνθέτουν την καθημερινότητά μας. Του ανθρώπου που στέργει πάντοτε στο άκουσμα του κλάματος του πεινασμένου παιδιού, στον θρήνο του ξεριζωμένου, στην απελπισία του φτωχού. Καθήκον κάθε ανθρώπου που επιθυμεί να δίνει απλόχερα την ελπίδα για έναν καλύτερο κόσμο. Η αγάπη και η αλληλεγγύη προς τον συνάνθρωπο κατά συνέπεια δε μοιάζει να είναι μία απλή υποχρέωση. Αυτή η ανάγκη οδήγησε στη δημιουργία της «Αποστολής» της Ιεράς Αρχιεπισκοπής Αθηνών. Καρέλλειο Πρότυπο Κέντρο, oλοκληρωμένη Μονάδα Αντιμετώπισης της Νόσου «Alzheimer» Οικοτροφείο Χρόνιων Ψυχικά Πασχόντων, Κυψέλη Ξενώνας Ασυνόδευτων Ανήλικων Προσφύγων «Εστία», Aγιος Δημήτριος Κέντρο Ψυχικής Υγείας, Ιεράπετρα, Κρήτη - Νεάπολη, Κρήτη Χίος Καρδίτσα - Σπάρτη

10 Στέγες Υποστηριζόμενης Διαβίωσης (Σ.Υ.Δ.) Κατασκήνωση της Ιεράς Αρχιεπισκοπής Αθηνών, λειτουργεί τα τελευταία 3 χρόνια στον Αυλώνα Αττικής, φιλοξενώντας όλο το καλοκαίρια αγόρια και κορίτσια όλων των ηλικιών, προσφέροντας ευκαιρίας κοινωνικοποίησης, ξεγνοιασιάς και ψυχαγωγίας. ΔΗΜΗΤΡΕΙΟ Κέντρο Δημιουργικής Απασχόλησης Παιδιών : παρέχει μετά το σχολείο προγράμματα σε 60 παιδιά, δημοτικού και γυμνασίου, ηλικιών 6-12 ετών, που περιλαμβάνουν εκπαιδευτική υποστήριξη, δραστηριότητες εμπλουτισμού των ικανοτήτων και των δυνατοτήτων των παιδιών, ψυχαγωγία και φροντίδα. Αλήθεια, όμως, ποιοι είναι εκείνοι, καθώς στις μέρες μας κυριαρχεί η φιλαυτία και η αδιαφορία, που αναλαμβάνουν τη βαριά ευθύνη, που ζώνονται το λέντιο, την ποδιά της θυσίας και της προσφοράς; Που προσφέρουν χρόνο, χρήματα, άφθονα χαμόγελα, παρηγοριά; Είναι οι σύγχρονοι σαμαρείτες, οι φιλότιμοι συνεργάτες της Εκκλησίας, που προσφέρουν χωρίς τίποτα να ζητούν, που έχουν κάνει τα ιδρύματα της Εκκλησίας το δεύτερο σπίτι τους, που τα αγαπούν πολύ συχνά περισσότερο κι από το κανονικό τους σπίτι! Το κάλεσμα της αγάπης, που απευθύνει η Εκκλησία, περικλείει μεγάλη χαρά αλλά και αρκετές δυσκολίες. Κάθε αληθινή αγάπη είναι πάντα θυσιαστική αγάπη, κάθε αληθινή αγάπη είναι πάντα σταυρωμένη αγάπη. Γνωρίζοντας τις δυσκολίες της προσφοράς και της αποδοχής, ο Χριστός ρωτά εκείνους που τολμούν την ευθύνη της διακονίας : Με το ερώτημα αυτό, μας οδηγεί στο Σταυρό για να μας δείξει ότι συμμετέχει στον πόνο μας. Απλώνει τα χέρια Του, δέχεται τον πόνο όλων και τον κάνει δικό του. Απλώνει τα χέρια Του και καλεί όλη την ανθρωπότητα να συσταυρωθεί μαζί Tου. Μας καλεί να νιώσει ο

11 καθένας όχι μόνο τον πόνο που βιώνει στον εαυτό του αλλά και τον πόνο που είναι γύρω του και έπειτα να γνωρίσουμε την θυσιαστική αγάπη που νιώθει ο σταυρωμένος Θεός για όλο τον κόσμο. Γι αυτό και ο εθελοντισμός στην Εκκλησία δεν είναι απλώς ανθρωποκεντρικός, αλλά Θεανθρωποκεντρικός. Είναι προσφορά από τον άνθρωπο στον άνθρωπο με οδηγό τον Θεάνθρωπο. Κανένα μεγάλο έργο δεν μπορεί να γίνει παρά μόνο από εκείνους που υπερβαίνουν τα δεδομένα. Που υπερβαίνουν τις δυσκολίες και τις αντιξοότητες. Που υπερβαίνουν κυρίως τον εαυτό τους. Ο λαός μας, πληγωμένος και προδομένος, σπουδάζει την αλήθεια των δύσκολων καιρών μας και συμμετέχει ενεργά στην επανάσταση της αγάπης, στον ξεσηκωμό της αλληλεγγύης. To εθελοντικό κίνημα στη μακραίωνα παράδοση της Εκκλησίας είναι συνηλικιώτης με την Εκκλησία. Το συναντούμε κυρίως με την έννοια «διακονία». To εθελοντικό κίνημα της Εκκλησίας αποτελεί αντικείμενο κοινωνιολογικής μελέτης, αφού κανένας άλλος φορέας, ποτέ στην ανθρώπινη ιστορία, δεν κατάφερε να ξεσηκώσει τόσους ανθρώπους σε ένα προσκλητήριο αγάπης. Οι εθελοντές συνεργάτες της Εκκλησίας αποκρίνονται στο κάλεσμα και πυκνώνουν τις τάξεις του εθελοντισμού για να βοηθήσουν στην επίτευξη στόχων υψηλών, ωραίων, μεγάλων. Τίθεται πάντοτε ως κορωνίδα σε κάθε προσπάθεια. Άλλωστε και όλες οι προτροπές της Μητέρας Εκκλησίας τελικά επαφίενται στην καλή προαίρεση, στη θέληση των χριστιανών, στο «Όστις θέλει οπίσω μου ακολουθείν...». Ξεχνώντας για λίγη ή και για πολλή ώρα τις οικογενειακές ενασχολήσεις και τα προσωπικά προβλήματα, αυτοί οι καλοί Σαμαρείτες έρχονται να προσφέρουν άνευ όρων και άνευ ορίων. Να μαγειρέψουν για τους απόρους αδελφούς μας, να συντροφέψουν

12 τους μοναχικούς ανθρώπους, να δώσουν τροφή και σκεπάσματα στους αστέγους, να απαλύνουν τον πόνο του αρρώστου, να επισκεφθούν τους φυλακισμένους, να συμπαρασταθούν στους πενθούντες. Προσφέρουν σε ανθρώπους που δεν τους συνδέουν ούτε δεσμοί αίματος, ούτε άλλη συγγένεια, ούτε κοινή πατρίδα, ούτε κοινή θρησκεία, αθόρυβα και ανιδιοτελώς, χωρίς τυμπανοκρουσίες, όχι για το «θεαθήναι», και φυσικά χωρίς να προσδοκούν ανταπόδοση. Αντίθετα κάποιες φορές, αρκετές φορές, αντιμετωπίζουν τις ιδιοτροπίες των ανθρώπων, τις παραξενιές των, ακόμη και την κακότροπη και κακοπροαίρετη κριτική εκείνων που απολαμβάνουν την ασφάλεια του καναπέ και ξέρουν μόνο να κρίνουν και να κατηγορούν. Χιλιάδες άνθρωποι λοιπόν, καθημερινά, οι εθελοντές της Εκκλησίας, ξεχνούν τα δικά τους προβλήματα και αναλαμβάνουν τα προβλήματα του πλησίον. Με τον τρόπο αυτό η θλίψη του κόσμου τούτου μεταμορφώνεται σε χαρά και αγαλλίαση. Με τον τρόπο αυτό και τα δικά τους προβλήματα αφήνονται σε άλλα χέρια, βρίσκονται κυριολεκτικά μεταξύ ουρανού και γης, στη μέθεξη της ανιδιοτελούς προσφοράς. Και φυσικά πάντοτε με την προϋπόθεση ότι κανείς δεν τα γνωρίζει όλα κι ότι ο καθένας μπορεί και πρέπει να γίνει καλύτερος και σωστότερος στο μετερίζι της διακονίας του. Απαιτείται να ασχολούμεθα σοβαρά και να επιμορφώνουμε συνεχώς τους εθελοντές συνεργάτες μας, ώστε και εκείνοι να βελτιώνονται στη διακονία τους με περισσότερη γνώση, αίσθημα ευθύνης και εκκλησιαστικό φρόνημα σε αυτό άλλωστε αποσκοπεί και η δημιουργία τόσων ευκαιριών, σαν τη σημερινή. Η εκπαίδευση των εθελοντών, μάλιστα δια βίου εκπαίδευση θα είναι πάντα το

13 επιδιωκόμενο. Κανείς μας δεν τα ξέρει όλα γι αυτό και με απλότητα οφείλουμε να έχουμε διαρκώς πνεύμα μαθητείας. Η ουσιαστικότερη και σωστότερη αξιοποίηση του λαϊκού στοιχείου στο ποιμαντικό και κοινωνικό έργο της Εκκλησίας μπορεί σαφώς να βελτιώσει τις παρεχόμενες υπηρεσίες προς τους αδελφούς μας που ζητούν τη βοήθεια της Εκκλησίας. Είναι χαρακτηριστικό, για να αναφέρουμε ένα μόνο παράδειγμα, ότι η Εθελοντική Διακονία Ασθενών Νοσηλευτικών Ιδρυμάτων (ΕΔΑΝΙ) απαιτεί από τους υποψήφιους εθελοντές να παρακολουθήσουν τρεις τουλάχιστον φάσεις εκπαίδευσης, η πρώτη εξ αυτών περιλαμβάνει ένα πρόγραμμα 10 μαθημάτων διαρκείας 2,5 ωρών το καθένα, προκειμένου οι εθελοντές να κατανοήσουν το ρόλο τους και τους κανόνες της υπηρεσίας τους πριν μπουν στους θαλάμους των νοσοκομείων για να υπηρετήσουν τους ασθενείς και ιδιαιτέρως τους μοναχικούς ασθενείς. Η δραστηριοποίηση των εθελοντών δεν είναι μόνο απαραίτητη για την ευόδωση των φιλανθρωπικών έργων της Εκκλησίας, αλλά είναι επίσης ευεργετική και για τους ίδιους τους συμμετέχοντες, που νιώθουν χρήσιμοι στο διπλανό τους και το κοινωνικό σύνολο, κοινωνικοποιούνται και αναπτύσσουν ικανότητες και δεξιότητες που σε άλλη περίπτωση θα έμεναν ανεκμετάλλευτες. Ευχηθείτε σας παρακαλούμε, στη διακονία όλων μας στην Εκκλησία να συμβαίνει αυτό: Η πίστη μας να φανερώνεται στα έργα μας, και τα έργα μας να φανερώνουν την αληθινή πίστη μας.