Κώστας Σφενδουράκης ΝΙΚΗ ΤΩΝ ΤΕΤΡΙΜΜΕΝΩΝ.

Transcript

1 Κώστας Σφενδουράκης ΝΙΚΗ ΤΩΝ ΤΕΤΡΙΜΜΕΝΩΝ

2 ΝΙΚΗ ΤΩΝ ΤΕΤΡΙΜΜΕΝΩΝ

3 ISBN: Ψηφιακή έκδοση (e-book) Εκδόσεις Vakxikon.gr Μαραθώνος 36, Αιγάλεω info@vakxikon.gr 2012 Κώστας Σφενδουράκης Σειρά: Βακχικόν Ποίηση - 8 Πρώτη Έκδοση: Ιανουάριος 2012 Υπεύθυνος Σειράς: Νέστορας Πουλάκος Επιμέλεια έκδοσης & εξωφύλλου: Παναγιώτης Πάκος Απαγορεύεται η αναπαραγωγή του συνόλου ή τμημάτων του παρόντος έργου με οποιονδήποτε τρόπο και η μετάφρασή του ή διασκευή του ή εκμετάλλευσή του με οποιονδήποτε τρόπο αναπαραγωγής έργου λόγου ή τέχνης, όπως ορίζουν οι διατάξεις του ν. 2121/1993 και της Διεθνούς Σύμβασης Βέρνης-Παρισιού, η οποία κυρώθηκε με το ν. 100/1975.

4 Κώστας Σφενδουράκης ΝΙΚΗ ΤΩΝ ΤΕΤΡΙΜΜΕΝΩΝ Vakxikon.gr 2012

5 ΤΟΥ ΙΔΙΟΥ "Διάνθισμα" Ποίηση - Εκδ. Βεργίνα, 2009 "Φωτιά στον πάγο" Ποίηση - Εκδ. Ενδυμίων, 2010

6 Αφιερωμένο στην Αλεξάνδρα

7

8 Νίκη των τετριμμένων Φυσούσα δυνατά μέχρι να διώξω τα σύννεφα, γεννούσαν τη βροχή. Φυσούσα να φανεί το ουράνιο τόξο το γκρίζο να απαλύνει... το τραχύ. Μα κάποτε μού τέλειωσε ο αέρας τα σύννεφα παρέμειναν εκεί σχημάτιζαν αυτό το ουράνιο τέρας στον εφιάλτη μου που κατοικεί... κι ενώ πνιγόμουν απ την ασφυξία τον εφιάλτη ονόμασα ουρανό τού δωσα την υπέρτατη αξία... ζώντας και με καινούρια δεδομένα κατέβηκα ησύχως το βουνό... είχαν νικήσει πια τα τετριμμένα! 9

9 Τυχαίο;... στον Δημήτρη Σολδάτο Ήμουνα χθες στου συνδικάτου την πορεία: απέναντι καθόμουνα, σ ένα παγκάκι, έκανε κρύο είχα γίνει σαν παγάκι μα αξίζει ο αγώνας την ταλαιπωρία. Είχε ρυθμό η διαδήλωση, κρατούσα τέμπο κοιτάζοντας τ αγωνιζόμενο τ ασκέρι και το κρατούσα με τ αριστερό μου χέρι γιατί με τ άλλο έτρωγα τον πασατέμπο. Μετείχα στην διαδήλωση από κει με πάθος τι δίκαιος και διεκδικητικός ο αγώνας! όμως μου πιάστηκε ο αριστερός αγκώνας κι έτρεμε απ την παγωνιά η κάτω γνάθος. Τυχαίο;... Όχι! Με καλούσε το καθήκον να συνεχίσω τον αγώνα μου κατ οίκον! 10

10 Με μόνο της ζωής τη μαρτυρία Με μόνο της ζωής τη μαρτυρία βιώνω την πορεία προς τη λήθη ατέλειωτη και άθλια τιμωρία οι εξουσίες, τα κτίρια, τα πλήθη. Κοιτάζοντας πίσω στην Ιστορία φαντάζουνε στα μάτια μου σαν μύθοι εκείνοι που τα βάλαν με θηρία... θολή η συμβολή τους, δεν με πείθει. Ανήκω σε εποχή ανυπαρξίας υπάρχει μόνο ό,τι δεν θέλω να μαι υπάρχει όμως κι αυτός ο ταραξίας που με ξυπνά για λίγο όταν κοιμάμαι να πάρω τόσο όσο μου ανήκει, όσο έχω αποδεχτεί από τη φρίκη... 11

11 Οντότητα Την θέλω γυμνή την ψυχή μα εκείνη με θέλει ντυμένο και κάθε που βγάζω ιαχή αυτή την μετράει σαν αίνο. Το πνεύμα το θέλω πουλί εκείνο με θέλει για σκλάβο καράβι του, δίχως βουλή για πάντα δεμένο με κάβο. Η σάρκα μου μια μηχανή εν μέσω αοράτων ιμάντων τα λάθη μου εδάφη αχανή κι αρχή είν ο θάνατος πάντων. Ψυχή, σάρκα, πνεύμα καρδιά δεν μ έχει αγαπήσει κανένα μα εσύ φοράς ρούχα φαρδιά αν θέλεις, χωράνε κι εμένα... 12

12 Αιμορραγών Είμαι Έλληνας τον άκουγαν να λέει το έσχατο αποκούμπι, αυτό το ψέμα κοιτώντας απ το στόμα του να ρέει σε θρόμβους ασταμάτητα το αίμα. Είμαι Έλληνας... κι εγώ αυτού του τόπου ένα κορμί, αξίζω μιαν ελπίδα να, δείτε..., όμως τα ίχνη του ανθρώπου γι αυτούς τα χει σκεπάσει μαύρη φλοίδα. Είμαι Έλληνας και μέσα του η σκέψη βλαστήμαγε κατάρα αυτή η φύση! τον πρόδιδε και ποιός να τον πιστέψει;... περίμεναν να δουν αν θα ψοφήσει. Είμαι Έλληνας... αίμα να με καλύψεις κόκκινο ντύσε όλο μου το δέρμα, να αλλάξει, τον τρελάνανε οι τύψεις που γέμισε κοιτάζοντας το τέρμα. Είμαι Έλληνας τον άκουγαν οι άλλοι κοιτώντας με αηδία τον αράπη κι αυτός μέσα στο μαύρο του το χάλι είμαι Έλληνας... καλούσε την αγάπη. 13

13 Ο κόσμος τρελαίνεται αργά, αγάπη μου στον Γιώργο Μίχο Κοίτα τον με την κουστουμιά τον ζητιάνο γίνεται επαίτης ελαχίστου ευσήμου σέρνεται κάτω και κοιτάζει επάνω... αργά τρελαίνεται ο κόσμος καλή μου. Δες και του άλλου εκεί πως παίζει το μάτι κι έχει το όπλο του αναρτήσει επ ώμου μπροστά του βλέπει μόνο εχθρούς, φρεναπάτη! αργά τρελαίνεται ο κόσμος μωρό μου. Νάτη κι αυτή που όλο ντύνεται νύφη έτοιμη πάντα για την ώρα του γάμου ή βασιλιά θα πάρει, λέει, ή χαλίφη... αργά τρελαίνεται ο κόσμος γλυκιά μου. Μα τώρα ας φύγουμε απ το κάδρο του κόσμου αργά τρελάδικο εξελίσσεται η πλάση να γίνω ο κόσμος σου κι εσύ ο δικός μου η τρέλα του άλλου κόσμου μη μας χαλάσει. 14

14 Παραγωγική σαπίλα στον Γιάννη Κυριαζή Παντού εχθρούς-φαντάσματα θα βλέπετε μέχρι να σας νικήσουν τα φαντάσματα οι σκέψεις και τα λόγια σας μιάσματα σαθρό το κάθε τι από σας που έπεται. Σαθρά κι αυτά που εσείς κινείτε νήματα και κρέμονται στις άκρες σάπια πτώματα θαμμένα στα δικά σας περιττώματα χωρίς τιμές θαμμένα, δίχως μνήματα. Φαντάσματα οι εχθροί και η μάχη ίσαμε να μοιάζουνε στα χέρια σας σαν λάφυρα κονσέρβες ανοιχτές, αλόγων άχυρα να πείτε, έστω χαμένοι, το Νικήσαμε!. Μα η μέλλουσα γενιά παίρνει την οίηση μεταλλαγμένη σε έμπνευση, για ποίηση 15

15 Ο άρπαγας Ο άρπαγας με την γραφίδα θέλει να σπάσει τον υμένα βλέπει το κύρος και τη χλίδα πίσω απ την όμορφη παρθένα. Μπαίνει, πηδά σαν την ακρίδα στου διαδικτύου την αρένα πήδα λιγούρη, χοροπήδα πήδα, πηδάς χαριτωμένα. Και την παρθένα έχει στην σκέψη μια μέρα να την κατακτήσει να ν ο γαμπρός κι αυτή η νύφη... ποιος θα του πει να το χωνέψει πως δεν του ανήκει όλη η κτίση; Ας του το πουν αυτοί που γλείφει!

16 Σ άλλη εποχή Καλοσύνη ανατέλλει ο ουρανός και οι άνθρωποι χαμογελάνε όλοι με τον ήλιο, να τος! λάμπει τόσο αγνός κι αγκαλιές έχει γεμίσει όλη η πόλη. Ξαναήρθανε οι μέρες οι παλιές της γιαγιάς τα παραμύθια στα εγγόνια στα μπαλκόνια οι χελιδονοφωλιές να επιστρέψουν καρτερούν τα χελιδόνια. Ευωδιάζει τόσο ωραία το γιασεμί καλωσόρισμα του τόπου στον διαβάτη, και οι άνθρωποι ακέραιοι, με τιμή μοιάζουν να ναι ο ένας τ άλλου το κομμάτι. Και τη νύχτα στ ουρανού την ξαστεριά κάθε σπίτι καθρεφτίζει κι ένα αστέρι από ανάσες τρεμοπαίζουν τα κεριά από όμορφα τραγούδια στο νυχτέρι... Μα τι λέω; καίγομαι στον πυρετό και κοιμάμαι κι είμαι ακόμα στ όνειρό μου να ξυπνήσω θα ναι μάλλον συνετό και να υποδεχτώ την εποχή του τρόμου. 17

17 Η μοίρα ενός ασώτου Τα μάτια δυο κορμάκια νήπια και πεταρίζουν βλεφαρίδες είναι οι δικές του νυχτερίδες γύρω του βλέπει μόνο ερείπια. Όνειρα που δεν είναι ενύπνια λόγια σε άγραφες σελίδες μέσα στο σώμα δυο λεπίδες η μοναξιά και η αγρύπνια. Θάλασσα γίνεται η μιζέρια κι είναι η κούφια του η σάρκα μια χιλιομπαλωμένη βάρκα. Κάνει κουπιά τα δυο του χέρια πίσω γυρνά στο πατρικό του... αυτή είναι η μοίρα ενός ασώτου. 18

18 Ο τραβαγιέρης Μέσα στο τρόλεϊ λίγα γερόντια νέοι, αλλοδαποί κάνας φαντάρος ψυχρός ο οδηγός, μέσα απ τα δόντια μουρμούρα... του Μπωντλαίρ ο γλάρος. Η αφετηρία σκέφτεται είν ο τάφος και κάθε στάση μοιάζει ωχρό σημάδι που δείχνει όσων μπουν εκεί το λάθος... το λάθος που τους πάει ντουγρού στον Άδη. Κι όταν θα έρθει η ώρα να σχολάσει με θλίψη τον κοιτούν νέοι και γέροι στη μοίρα τους σαν να τους έχει αφήσει. Ποιος άραγε θεός τον έχει πλάσει αναρωτιούνται αυτόν τον τραβαγιέρη; τρομάζοντας με τη διπλή του φύση... 19

19 Ο Άγγελος της άνοιξης Απόψε ο άγγελος της άνοιξης μας πότισε με πλάνα λόγια ήρθε, είπε, η ώρα της κατάνυξης να πάψουν πια τα μοιρολόγια. Πως καταργήθηκε, είπε, ο θάνατος πως η ζωή πάλι θ ανθίσει έκλεισε ο κύκλος πια του δράματος ήταν η κατακλείδα ρήση. Ήρθε κι εμφάνιζε τα ψέματα χαράς να μοιάζουν ευαγγέλια εμείς νεκροί, στεγνοί από αίματα κι όμως, πεθάναμε στα γέλια. 20

20 Ο Προμηθέας της κάθε μέρας Χωμένος εκεί μέσα στον σωλήνα γερνάει κι αγναντεύει το κενό με πάθη το συκώτι και η σπλήνα, τον κάνουν τον σωλήνα πιο στενό. Αρκεί να επιβιώνει κάθε μήνα κι αυτό είναι για κείνον ικανό να θάψει αυτόν τον φόβο από ρουτίνα, να πάψει να θυμάται ουρανό. Και τώρα στον σωλήνα του χωμένος χωμένος μες στου κόσμου τα σκατά σαν να ναι σ ένα βόθρο πεθαμένος σαν σε θανάτου τούνελ να κοιτά... μα που και που του φεύγει κάνα δάκρυ γιατί το φως δεν φαίνεται στην άκρη. 21

21 Ξεναγός ερειπίων Να το μπροστά στη γη το ναρκοπέδιο να το μπροστά-μπροστά το μέγα χάσμα να κι απλωμένο στις ανάσες σχέδιο που κάλυψε τον ουρανό σαν φάσμα. Να κι οι στρατιώτες παίζουν τηλεόραση πυροβολούν ιδέες και εικόνες όπλα τους η αλήθεια κι η ενόραση κι έχουν συμμάχους νόμους και κανόνες. Λίγο πιο κάτω βλέπουμε τον είλωτα που πάει όπου τον πάει η συγκυρία τα όνειρα του προτιμά αδήλωτα μήπως και του τα πάρει η εφορία. Να το και των καρφιών το σφυροκόπημα... όλα τυχαία έλκονται και σκόπιμα. 22

22 Πτώσεις Γόνιμα δάκρυα γεμάτα χρώματα πάνω στα χώματα πέφτουν, τα πάτρια. Ο ήλιος φώτισε μέσα τα κύματα και πυροδότησε καρδιές και ποίματα. Ήτανε χάδι και σαν χάδι πέρασε ω χρόνε άδικε! παιδί που γέρασε. Όλα παρέρχονται... κι αυτά που έρχονται. 23

23 Επί Κατόπτρου στον Φίλιππα Κουτσογιάννη Ο Άρχων χαϊδεύοντας την κόμη του σκέφτεται κι έχει το ύφος του ατρόμητου: Μου έδωσε το χάρισμα του αήττητου ένας λαός που σέρνω απ τη μύτη του κι απόλυτα με μένα συντονίζεται ας χάνεται το γύρω κι ας γκρεμίζεται το θέλω του στη μάχη πήρα λάφυρο... και λέει κοιτάζοντας προς το παράθυρο: Αφήστε μες στην αγκαλιά του Άρχοντα με αγάπη τις ψυχές και τα υπάρχοντα! 24

24 Ποίημα Δυτικού Κόσμου Δύει ο ήλιος και με έναν κρότο της γης τα βλέφαρα έχουν κλείσει με το μαστίγιο και το καρότο θα πάρει αυτό που θέλει η δύση. Είναι η αλήθεια, ο ήλιος δύει διαδοχικά στέλνει σκοτάδια Αίγυπτος, Τυνησία, Λιβύη... αφήνει πίσω του νεκρά σημάδια. Το φως θα έρθει απ τους σωτήρες όχι απ τον ήλιο ούτε απ τ αστέρια... εκείνοι έκαναν χάντρες τις μοίρες για να τις παίζουν σαν κομπολόγια μες στα επιδέξια ψυχρά τους χέρια όσο θα ακούγονται τα μοιρολόγια. 25

25 Τίτλοι Τέλους (π.μ.) Τρεις άστεγοι πεθάναν απ το κρύο στα κάτω, στα ψιλά η εφημερίδα Το καρναβάλι πέτυχε στο Ρίο! στα πάνω-πάνω γράφει η κεφαλίδα. Δυο κόσμοι, ένας που ναι κι όχι δύο που πολεμούν χωρίς όπλα κι ασπίδα ο ένας με αβίωτο τον βίο κι ο άλλος να χει χάσει κάθε ελπίδα. Μια ζωγραφιά του κόσμου δυο εικόνες η ασχήμια η φανερή και η κρυμμένη είναι στο κρύο μα σ άλλους χειμώνες η ίδια η μοίρα που τους περιμένει. Τρεις άστεγοι πεθάναν απ το κρύο το καρναβάλι τέλειωσε στο Ρίο... 26

26 Τίτλοι Τέλους (μ.μ.) Τρεις άστεγοι πεθάναν απ το κρύο στα κάτω, στα ψιλά η εφημερίδα κι εγώ στο καρναβάλι είμαι του Ρίο ντυμένος βασιλιάς μέσα στη χλίδα. Δυο κόσμοι, ένας που ναι κι όχι δύο που πολεμούν χωρίς όπλα κι ασπίδα ο ένας με αβίωτο τον βίο κι ο άλλος να νομίζει ότι έχει ελπίδα. Μια ζωγραφιά του κόσμου δυο εικόνες η μια είναι φανερή η άλλη κρυμμένη μέσα στο κρύο μα σ άλλους χειμώνες δυο κόσμοι που σφιχτά είναι δεμένοι. Τρεις άστεγοι πεθάναν απ το κρύο το καρναβάλι τέλειωσε στο Ρίο... 27

27 Μονόλογος Η χώρα έχει ανάγκη από καρκίνο τα κύτταρα ανεξέλεγκτα να τρέχουν εκεί που δεν γνωρίζουνε, σ εκείνο το μέρος που απ τη φύση τους απέχουν. Η χώρα έχει ανάγκη από τους μαύρους τους ουρανούς που κρύβουνε τη θέα η χώρα έχει ανάγκη μινωταύρους η χώρα έχει ανάγκη από Θησέα! Και φτιάχνω όπως έχει ανάγκη η χώρα τη φάτσα με γκριμάτσες στον καθρέφτη τελειώνω τον μονόλογο και τώρα κοιτάζω την αυλαία μου να πέφτει... αργότερα θα είμαι μες στο λίκνο της χώρας να βυθίζομαι στον ύπνο! 28

28 Πορτραίτο με Λαβύρινθο στη μνήμη του Χόρχε Λουίς Μπόρχες Μες στον λαβύρινθο να παρελαύνεις χιλιάδες που σου μοιάζουνε μαζί κανείς δε θέλει μίτο της Αριάδνης καθένας μέσα θα ναι όσο ζει... Κι είναι γεμάτος ψεύτικες εξόδους που σ οδηγούν σε χώρους σκοτεινούς κάποιου φαρσέρ, το έργο, πνευματώδους ανθρώπινος τον έχει φτιάξει νους. Έλεγα αυτά τα λόγια στον εαυτό μου και τ άκουγε εκείνος σκεπτικός μα ήρθε ενοχλητικός ήχος εντόμου... Με χάνει από κοντά του λίγη ώρα για λίγη ώρα φεύγει ο πανικός κι ύστερα πάλι έρχεται με φόρα... 29

29 Μπάρμπαρα Όλο αλλάζει δέρμα φιδάκι που σφυρίζει κι όταν στριφογυρίζει τις όψεις σαν το κέρμα. Στον κόλπο ένα ράμμα αφαίρεση του πάθους στη συνταγή του λάθους αλλόκοτο ένα πράμα. Πηγαίνει πέρα δώθε πιο κάτω από τη μέση αρκεί να προκαλέσει κι εσύ όπως θέλεις νιώθε... να τη! μες στα παλάτια και στα φτηνά δωμάτια. 30

30 Ερωτηματικά Ποια ζωή να αναστήσω; υπογείως την μετρώ Αττική-Μοναστηράκι στο μετρό... Τι υπόλοιπο να αφήσω που το κάθε τι χρωστώ είτε λάθος είναι αυτό είτε σωστό; Από πάνω αίμα στάζει ο ουρανός αιμορραγεί... πώς να κλείσω με μια γάζα τη πληγή; Ποια αλήθεια με δικάζει που διακρίνει ενοχή; ποια αλήθεια φέρνει η νέα μας αρχή; Πότε θα έρθει εκείνη η ώρα τον εαυτό μου να τον δω; Περιμένω να περάσει από εδώ και κοιμάμαι μέχρι τώρα μ ένα μάτι ανοιχτό απ τις πέντε έκτου του εξήντα οκτώ. 31

31 Καλέ μου Μίλα καλέ μου μίλα για δάκρυα και εικόνες στου κόσμου την ξεφτίλα σε απέραντους χειμώνες. Μίλα για κάθε μούμια Αμερικής κι Αιγύπτου μίλα για τα μπουντρούμια μ αυτό το ύφος του οίκτου. Μίλα για μάτια στείρα και για παιδιά από δέρμα γύρω από αντιδραστήρα σε ερείπια παντέρμα. Μίλα και για τον ήλιο που μοιάζει σαν καντήλι στο σκοτεινό βασίλειο με τη φαρδιά την πύλη. Μίλα για κάθε αλήτη στου κέντρου τα υπόγεια! Μίλα! και μες στο σπίτι ασφάλισε τα λόγια... Μίλα για αυτά που ήσουν στενάζοντας τα λόγια μίλα πριν σταματήσουν της μνήμης τα ρολόγια... 32

32 Υπάρχει Γυρνώ σκυφτός, ρακένδυτος, μέσα στους υπονόμους ποιήματα απαγγέλλοντας που δεν τα λέει βιβλίο βλέπω αρουραίους να γελούν το θέαμα γελοίο μα το κεφάλι θλιβερό και βάρος μου στους ώμους. Πλέω έτσι ασυνάρτητα χωρίς λόγο και νόμους μοιάζω γεμάτο από σκουριά κι άδειο απ ανθρώπους πλοίο οι γνώσεις μου φαντάσματα δεν γνώρισαν σχολείο η θάλασσα μου είναι στεγνή, με χαραγμένους δρόμους. Πετώ μέσα σε ουρανό με τα φτερά κομμένα κι ο ουρανός μου φυλακή, μια γκρίζα οφθαλμαπάτη κι είναι που νιώθω τις πληγές τις δυο που χω στη πλάτη της ύπαρξής μου απόδειξη που απόκτησα στη γέννα. Πάντα θα υπάρχει μια ζωή σαν θάνατος για μένα, σε υπόνομο, σε ουρανό, σε θάλασσα, σε κάτι... 33

33 Σαν όνειρο κακό Εγώ ένας χωλός κι αστείος άλτης κι εσύ να με κοιτάς και να γελάς εσύ το όνειρο κι ο εφιάλτης κι εγώ του εαυτού μου ο μπελάς. Ψυχή μου εσύ, ζωή και θάνατός μου πόσο πολύ το πόθησα να βγεις με τράβηξες απ την γωνιά του κόσμου και μ έσυρες στα έγκατα της γης. Στα μάτια σου ανακάλυψα το πάθος στα χείλη σου με μάγεψε η ψευτιά έγινα μυστικό, έγινα λάθος έγινα ο καπνός απ την φωτιά κι εσύ να με κοιτάς και να σαρκάζεις... ψυχή μου, στη ψυχή μου πόσο μοιάζεις! 34

34 Μαγικό τρένο Ανοίγω το παράθυρο να μπει μέσα ο ήλιος να δώσει χρώματα παντού, ζωή στης γλάστρας τ άνθη, να δώσει φως στα σκοτεινά κι εγώ να μένω ίδιος με αμαρτίες ανήλεες μες στης ψυχής τα βάθη. Το κλείνω το παράθυρο και το σκοτάδι φέρνω να βυθιστεί η σκέψη μου στ ατέρμονα μου πάθη σ ένα ταξίδι με του νου το μαγικό το τρένο που μόνο εγώ κι άλλος κανείς ποτέ δε θα το μάθει. 35

35 Έλαιον στη Χριστίνα Μέτσικα Λαφραίνουν τα ποιήματα τις νύχτες ο ύπνος ο βαθύς όταν με παίρνει του ρολογιού σαν σταματούν οι δείχτες κι ο αέρας στο κρεβάτι μου τα φέρνει... και μπαίνουν απ τους πόρους στ όνειρό μου το βλέπουν, το αγγίζουν, σουλατσάρουν και στέκονται στο τέλος κάθε δρόμου απ τον καπνό του ονείρου να φουμάρουν. Μα όταν έρθει η ώρα να χαράξει κοπάδι, στα χαρτιά τους επιστρέφουν αμίλητα, ακούνητα, σε τάξη χωρίς να μου μιλούν ή να μου γνέφουν... Μια αίσθηση μου μένει, ένα χάδι μια επάλειψη στο μέτωπο από λάδι. 36

36 Πιάνο και φυτίλι Περίμενε περίσσεψε το λάδι περίσσεψε και λίγο από καρδιά περίμενε, περίμενε το χάδι του ανέμου που ανασταίνει τα κλαδιά. Περίμενε δεν ήρθε ακόμα η ώρα γαλήνια είναι ακόμα η στιγμή σε λίγο θα ξεσπάσει άγρια μπόρα, περίμενε μη φεύγεις τώρα, μη! Περίμενε ίσως τούτον τον αιώνα μια ανύπαρκτη επέλεξε οδό σε έρημο καυτή, σε παγετώνα... με κάθε τρόπο μείνε τώρα εδώ! 37

37 Η Καταιγίδα κι η Νεράιδα στην Ειρήνη Ντενεκετζή Αυτήν την καταιγίδα δεν την χάνω θα βγω και θα αρχίσω τον χορό θα ακούγονται τα πλήκτρα από πιάνο... θα την χαρώ. Θα μ έχει μια νεράιδα φιλήσει σε τούτο το ντεκόρ παραμυθιού η καταιγίδα τα ίχνη θα χει σβήσει του ελαφιού. Αυτήν την καταιγίδα θα την ζήσω ωσότου σταματήσει, την αυγή να φύγει, να γυρίσει πάλι πίσω για άλλη γη... 38

38 Αποκάλυψη στην Άννα Γκούντρα Καιρός για να σας συστηθώ λοιπόν καλοί μου δούλοι τα λόγια μου έχουνε πειθώ σας πείθω ως το μεδούλι. Είμαι ο αφέντης κι ο αρχηγός σας και της φαμελιάς σας της συνειδήσεως ο ταγός εγώ είμαι η μιλιά σας. Στο σύστημά μου αιμορραγεί όποιος θέλει να ζήσει σε μένα ανήκει όλη η γη σε μένα όλη η φύση. Είμαι της μέθης σας κρασί, είμαι Εγώ, είμαι Εσύ. Τυχαία δεν φτάσατε ως εδώ είμαι η μεγάλη ιδέα εγώ σας δείχνω την οδό την άγια, την χυδαία είμαι το τέλος κι η αρχή του τέλους κάθε ελπίδας είμαι η νέα σας εποχή το νόημα της πατρίδας 39

39 κι εσείς πειθήνιοι εραστές των πόθων μου επαίτες σας κουμαντάρω τις κλωστές μικρές μου μαριονέτες. Είμαι η καρδιά σας που νοσεί είμαι Εγώ, είμαι Εσύ! Σκόρπιους σας έχω και στρατό, το θέλω σας μου ανήκει το πως δεν είναι ορατό στην σίγουρή μου νίκη. Κάθε καινούρια σας γενιά δικά μου έχει σημάδια δική μου και η παρθενιά με τη δική σας άδεια. Είναι τα ίχνη μου νωπά για πάντα στον καθένα ποιος από σας δεν μ αγαπά; Μαζί μου γίνατ ένα! Ποιoς από σας δε με μισεί; είμαι Εγώ, είμαι Εσύ! 40

40 Νανούρισμα Ποιο βάσανο σε γέρασε κι ακόμα ποια αίσθηση σ αγκάλιασε χαράς που φόρεσες του έρωτα το σώμα με της φθοράς. Ποιος άλλαξε το κλάμα αυτό με γέλιο ποιος άφησε στα χείλη σου φιλί και βγαίνει απ το στόμα ευαγγέλιο, λευκό πουλί. Οι εικόνες την αλήθεια τους να στάζουν, ποιος σου δωσε δυο μάτια κοφτερά του κόσμου όλα τα πρόσωπα να μοιάζουν λυπητερά. Την άχρωμη ομόρφυνε ψυχή σου, την πήρε στον δικό του ουρανό... εσύ ήρεμα πέσε και κοιμήσου, θα σε κουνώ! 41

41 Μάλλον υδράργυρος... στον Γιώργο Πρίμπα Τα χω χαμένα... βρίσκομαι εδώ χωρίς εμένα. Γλώσσα ξυράφι χωρίς φειδώ πάνω μου γράφει: Είσαι δικός μου, είσαι ρωγμή γυάλινου κόσμου και θα ματώσω... σε μια στιγμή θα σε προδώσω! Κοίτα πως βρέχει μαύρη βροχή σαν αίμα τρέχει. Σχίζω τα μάτια και την ψυχή χίλια κομμάτια... 42

42 Πανσέληνος Μυστικός Ύπνος Μέσα στο δέντρο έχω αλητέψει αλήτες τα κλαδιά και φίλοι λούζεται στο φεγγάρι η σκέψη να ν όμορφη πριν βγει απ τα χείλη. Τα φύλλα η δροσιά τα γλείφει στάζει από πάνω τους ο πόθος η θάλασσα ντυμένη νύφη με νυφικό το σεληνόφως. Με παίρνει ο ύπνος κι ένα αστέρι έχει μπλεχτεί μες στα μαλλιά μου κι εσύ σαι μες στην αγκαλιά μου... μα το πρωί ένα περιστέρι το μήνυμά σου θα μου δώσει κι όλα θα μ έχουνε προδώσει! 43

43 Λοχεία Ένα άλογο από σύννεφο φτιαγμένο θάλασσα μαύρη, σκοτεινό γυαλί... ο ουρανός θηρίο ματωμένο με ένα πλευρό σαν κόκκινο χαλί ακούγεται και πάλι να μουγγρίζει τα μάτια του πετάνε αστραπές θυμοί ξεσπούν πυκνοί, θολοί και γκρίζοι ξερνούν κραυγές αιώνων και σιωπές. Το απαύγασμα του σύμπαντος εικόνα εικόνα που κανένας δεν θα δει γεννά η ψυχή και μοιάζει με λεχώνα που έχει στην αγκαλιά νεκρό παιδί... 44

44 Στιγμές στιγμές και στάλες Στιγμή στιγμή το χτίσαμε το τέλος τοπίο αρρωστιάρικο η αγάπη τον έρωτα κλειστό σ ένα ντουλάπι να μη μπορεί να ρίξει ούτε ένα βέλος. Στιγμή στιγμή στο δρόμο μας παγίδα να κρύβει κάθε μία υποψία ο πόθος μας σε ρόλο εφαψία υπό των αποστάσεων την αιγίδα. Στιγμή στιγμή κι άλλες στιγμές επίσης θα φύγουν βασανίζοντας την σκέψη... ποιος μπόρεσε λοιπόν να τα επιστρέψει; τα σ αγαπώ δεν έχουν εγγυήσεις. Στιγμή στιγμή ως να χαθεί η μνήμη... είν έρωτας; δεν έχει σημασία θα μένει ίσως μες στην φαντασία ή κάπου θα διαδίδεται σαν φήμη... 45

45 Επόμενος σταθμός Άδης Είμαι ένα βήμα πιο κοντά στον Άδη μέσα στο Μετρό. Τούνελ πανικού, νοσηρό σκοτάδι. Τους παλμούς μετρώ. Επόμενος σταθμός στο Μεταξουργείο, κόσμος σκοτεινός στις χειρολαβές, μοιάζει με σφαγείο, λείπει ο καπνός. Άντε φτάσαμε Σύνταγμα επιτέλους γύρισα ζωή! Γύρω μου κοιτώ μήπως δω αγγέλους... Κοσμοσυρροή. 46

46 Αλλαξιά Έχει απέραντη ομορφιά η μοναξιά μια θάλασσα εναλλασσόμενων χρωμάτων... Άδεια η ντουλάπα δεν υπάρχει αλλαξιά μόνο η αίσθηση ανύπαρκτων πραγμάτων. Μες στο δωμάτιο οι στιγμές της προσμονής αλλάζουν σχήμα για να γίνουνε ρυτίδες σ έναν καθρέφτη που δεν φάνηκε κανείς μόνο ραΐσματα που μοιάζουν με λεπίδες. Ένα σκυλί κουλουριασμένο στη γωνιά τα αποτσίγαρα έχουν βγει απ το τασάκι γενέθλια μέρα να αλλάζει μια γενιά. Η ομορφιά της μοναξιάς, η προσμονή φωτογραφία μιας γυναίκας στην Ιθάκη που ζωντανεύει αργά αργά... Υπομονή! 47

47 Καλλιρρόη Μέθυσα προχθές στου Θωμά το χάνι βλέμμα απλανές κι ο καιρός βαρύς κάτι απ τα παλιά θέλει να πεθάνει μοιάζει με φωλιά μες στο τζάκι η δρυς. Μέθυσες κι εσύ ήλιε κι αϊτέ μου με γλυκό κρασί μες στη συννεφιά μα έχω την ορμή μέσα μου του ανέμου πνέω να φανεί μόνο η ομορφιά. Τώρα η φωτιά έσβησε στο τζάκι δεν υπάρχει πια κάτι απ τα παλιά... Φεύγω σαν τρελός δίχως το σακάκι πέφτω, είμαι πηλός, σπάω στα σκαλιά! 48

48 Αχέροντας Πάρ την καρδιά μου στίψ τηνα, ρίξε λεμόνι πιες. Είναι τα λόγια δύσκολα... Παιδιά ήμασταν που σβήναμε σαν άναβε φωτιές, μόνο με νεροπίστολα... Τώρα που μεγαλώσαμε, με πνίγουν οι καπνοί, του νου μου τα παράλογα... Και γίνονται τα όνειρα, θυσιασμένοι αμνοί, καβάλα σ άσπρα άλογα... Ρίξε λεμόνι, πιέσ τηνα, να μην την πιεις πικρή. πιες τη μεμιάς, αγόγγυστα... Τέτοιες καρδιές τις βλέπουνε, γιατί έχουν οι νεκροί, μάτια ψυχρά, αφλόγιστα... Ήταν αγνή και άδολη, γεμάτη από ψυχή, στον κόσμο όταν ξεμύτισα... Ένα κουρέλι έγινε, που στάζει ενοχή, μια μεθυσμένη αλήτισσα... Πιες την που την αγάπησες, πιες την όταν χαθώ, Σμίξε τη με τον έρωντα... Άλλη καρδιά για μένανε, πλάθεται στο βυθό, στα σπλάχνα του Αχέροντα... 49

49 Κανένας Μη μου μιλάς, μη μου στέκεσαι, δεν είμαι κανένας. Μες στο σαθρό το καπέλο σου δεν μπαίνω λαγός. Είμαι μια τρίχα που γλίστρησε απ τα δόντια της χτένας, είσαι εσύ ξακουστός της τέχνης προαγωγός. Μη μου μιλάς και τρυπήσου με τη μύτη της πένας. Κάψε τις φλέβες σου να γίνεις ο καλός αγωγός. Κάνε αυτό που αγαπάς δεν το ξέρει ο καθένας. Νιώσε σαν άρχοντας σαν πρόεδρος ή έστω υπουργός. Μη μου μιλάς, μη μου στέκεσαι, εγώ θα περάσω. Τούτη την πύλη διαβήκανε γενιές και γενιές. Δεν με τρομάζει το ξέρεις το μαύρο σου ράσο. Δεν είσαι...αλήθεια! Δεν είσαι σοφός ή πατέρας. Κάνε όπου θες, μέσα, γύρω σου, παντού μελανιές. Εγώ είμαι ένας κανένας που γίνομαι αέρας... 50

50 Απόκριση Η ποίηση λοιπόν σε ποιον ανήκει που στο δικό της λέει δε βάζει σπίτι τον κάθε ποιητάκο τον αλήτη γιατί δεν έχει να πληρώσει νοίκι; Ποιος την κακοποιεί ποιος τη βιάζει εκείνη που μας θρέφει σαν τη μάνα; Ποιος την πουλάει σαν φθηνή πουτάνα λέγοντας ο σκοπός τα μέσα αγιάζει ; Την ποίηση κανένας δεν θα αρπάξει... Απ τα έγκατα γεννιέται ως την δόξα. Παρθένα είναι ντυμένη στο μετάξι. Δεν βρίσκεται στου καθενός την λόξα στου κάθε ξιπασμένου το γινάτι... Τα άλλα, υποκρισία και απάτη. 51

51 Όφις Μες στη κοιλιά μου έχω ένα φίδι φρόνιμο είναι, μεθοδικό σέρνει τους δρόμους για το κακό τις διαδρομές του δεν τις προδίδει. Πριν έρθει η ώρα δόλια λουφάζει άγνωστη μου ναι η αφορμή την βρίσκει κι είναι αυτή η στιγμή αργά κι αλύπητα να με ταράζει. Τα σπλάχνα αρχίζει να μου τυλίγει κι ύστερα σίζω απ το λαιμό τον κολασμένο του συριγμό που απλώνει μέσα μου θανάτου ρίγη. Έχω ένα φίδι μες στη κοιλιά μου δεν το χω βάλει εγώ εκεί φωλιά έχει φτιάξει να κατοικεί... Αυτή η φωλιά του είν η φωλιά μου! 52

52 Μετάλλαξη Είμαι εγώ, είμαι εγώ, δεν είναι άλλος αυτός που γέμιζε η ματιά του από σελήνη, με μια ψυχή που χε ντυθεί αγγέλου κάλλος με κάθε ανάσα κι έναν κόμπο του να λύνει. Δεν είμ εγώ, δεν είμ εγώ αυτό που είπα εγώ είμαι μόνο μια σκιά απελπισίας τώρα η ματιά μου πια γεμίζει με μια τσίπα. Εγώ είμαι της συνείδησής μου ο αντιρρησίας. Μη με κοιτάς, μη με κοιτάς αγαπημένε είμαι το μέλλον σου, του μέλλοντος η φρίκη που την εικόνα σου κρατώ για δεκανίκι. Θα σε κοιτώ μ αυτά τα μάτια που θα κλαίνε, για τη ζωή που πια δε θα γυρίσει πίσω... Είσαι η φωτιά, θα σε ποθώ μέχρι να σβήσω! 53

53 Οδύνη Η πιο βαθιά οδύνη στενεύει τα όριά του βλέπει, το μέλλον φθίνει... Θολό απ τα δάκρυά του. Το όνειρό του δίνη ρουφάει το μυαλό του. Μετράει με κομποσκοίνι τις μέρες του ασώτου. Δεν έχει που να πάει σαν ένα περιστέρι μονάχο, δίχως ταίρι και σέρνεται στα χάη οπού δεν έχει δρόμο. Όπου δεν έχει δρόμο... 54

54 Ανασφάλεια... Φοβάμαι μη ξυπνήσω ένα πρωί χωρίς στα χείλη να χω ένα στίχο και δίχως πια να ακούω αυτόν τον ήχο σαν φύλλο της καρδιάς μου που θροεί. Φοβάμαι μήπως έρθει μια στιγμή και νιώσω ότι τα μάτια έχουν στεγνώσει... ανώφελη, ξερή του πόνου γνώση θα γίνουν δίχως δάκρυ οι στεναγμοί. Φοβάμαι αν ξημερώσει μιαν αυγή κι η νότα της ζωής μου αλλοιωμένη να φτάνει στη φωνή μου και να βγαίνει σαν ράθυμη κι ανώφελη κραυγή. Φοβάμαι μη με βρει εκείνη η μέρα να ψάχνω τη ψυχή μου στον αέρα... 55

55 Θέαινα στον Αντώνη Ταμβακά Στάσιμης γενιάς σκοτεινό κανάλι πάνω στον βωμό το αίμα είναι πηκτό μένει απ το σφαχτό μόνο το κεφάλι τρέφονται μ αυτό τα όρνεα των οκτώ. Τούτο το γυαλί παραισθήσεων ζάλη όσο πιο πολύ μένει ανοικτό τόσο θα ενταθεί των κενών η πάλη μέχρι να χαθεί κάθε τι υπαρκτό. Θελκτική θεά δέξου τη θυσία! ακατάπαυστη τούτη η τελετή με οργασμούς νεκρούς κάθε συνουσία μα καρποφορείς της ψευτιάς το φάσμα μέσα για να μπουν όλοι σου οι πιστοί γυάλινη θεά, ω άφθαρτο πλάσμα! 56

56 Ευρώπη Ευρώπη των λαών ανάμεικτων φυλών πυρετωδώς την σέρνουν ηγετίσκοι. Θηρίο ο αιών ονύχων απαλών ξεσχίζοντας να μένουν μόνον ίσκιοι. Κορμιά υποταγής χαμένα ανασφαλή κανάλια τους συντάσσουνε τον λόγο. Όσοι είναι της φυγής παγκόσμια απειλή ποντάρισμα στης εξουσίας τον τζόγο. Μια κόρη βασιλιά τον Μίνωα γεννά αγαπημένη, έρωτας του Δία... Τώρα έγινε αγκαλιά της Μήδειας που πονά μα θα την ζήσει όλη την τραγωδία. 57

57 Άφεση στη Σοφία Κολοτούρου Η μοίρα μου έστησε παγίδα την ομορφιά μου δειξε πέρα σαν πεταλούδα στον αέρα να πνίγεται στη καταιγίδα. Μα έκανα την καρδιά πυξίδα το όνειρο λευκή παντιέρα είπα την θάλασσα μητέρα και την ταξίδεψα μ ελπίδα. Σ ανατολή βορά σε δύση σε νότο, ορίζοντες απλώνω με ένα σκοπό να έχω μόνο: η μοίρα να μη μ οδηγήσει μέχρι να την αφήσω πίσω την ομορφιά να κατακτήσω. 58

58 Εις μνήμην, ένεκεν τιμής Αυτός ο κόσμος άλλαξε λοιπόν Κεμάλ Γκεβάρα Γκάντι Βελουχιώτη τώρα είναι υπό το κράτος των δειλών... αυτόν τον κόσμο δείτε τον προδότη. Αυτός ο κόσμος άλλαξε παιδιά! όπως ονειρευτήκατε; όχι, όμως μας έλειψε η δική σας η καρδιά και δεν αντέχει τους σταυρούς ο ώμος. Αυτός ο κόσμος άλλαξε κι εσείς χαμένοι κάπου μες στην Ιστορία σαν ήρωες επανάστασης μισής που την μισή την πήρε η εφορία. Τώρα σ ένα τραπέζι είστε μαζί διαλέγεστε αιώνια ονειροπόλοι κι εδώ, κονκάρδες, μπλούζες φαντεζί σας κάναμε να σας θυμόμαστε όλοι. 59

59 Ο τόπος Έφυγα πάλι από την Κρήτη μία Τετάρτη ένα πρωί πίσω μου άφησα το σπίτι να κυοφορήσει την ζωή. Έκλεισα εκεί ελπίδας σκέψεις σ ένα μπουκάλι με ρακί των ποιημάτων σκόρπιες λέξεις και μια εικόνα πατρική. Τούτος ο τόπος μ έχει θρέψει γλυκιά εικόνα και πικρή αυτόν τον τόπο έχω λατρέψει αυτόν τον τόπο: να με πείθει ότι η ζωή που ναι μικρή γίνεται ωραίο παραμύθι! 60

60 Χιμαιρώδης στον Πάνο Τσακωτό Δίνει στην αρχή το τέλος φτιάχνει άλλη αρχή πνεύμα ονόμασε το βέλος το σπαθί, ψυχή. Βάφει με λευκό τον Άδη μπλε τον ουρανό γίνεται στίγμα, σημάδι μέσα στο κενό. Πίνει θάλασσες του κόσμου ντύνεται βροχές λέει εγώ είμαι δικός μου διώχνει ενοχές. Δίχως έγνοια δίχως φθόνο δίχως αφορμή σαν τον άπιαστο τον χρόνο φεύγει με ορμή. Τόσο τρέχει που τον φθάνει που τον ξεπερνά... τώρα μέχρι να πεθάνει δεν ξαναγερνά! 61

61 Χαράτσι Σήμερα ήρθε η τρίτη δόση από το δεύτερο μάλλον χαράτσι στο τσακ σου λέω να μου τη δώσει να γίνω τούρκος να γίνω απάτσι. Χαράτσια βάζει η πολιτεία μας έχει πλέον μεταμορφώσει από πολίτες σε πελατεία πρώτα μας είχε επί πιστώσει... Τι λέω Θεέ μου; παραμιλάω μέχρι κι ο τοίχος θα με ακούσει κι άμα με βάλει στόχο ο Γαμάω πια δε με κρύβει ούτε το μούσι. Ίσως καλύτερα να το βουλώνω πελάτης είμαι, δεν μ έχουν κλέψει ούτε να σκέφτομαι το λέω με πόνο αφού χαράτσωσαν ως και την σκέψη! 62

62 Οι Παπάρες οι Μαλάκες η Μονόπολη Δυο ανέραστοι Παπάρες δυο κρυόκωλοι για χρόνια να ξεσχίζουν στη Μονόπολη. Μαλάκες κάπου δέκα εκατομμύρια οικόπεδα τους παίρνουν, δρόμους, κτίρια. Στους δύο δεν λογίζονται τα κρίματα ούτε το πως αρπάζουνε τα χρήματα την κάρτα με την φυλακή πετάξανε κανόνες στο παιχνίδι όταν αλλάξανε... Απ τους Μαλάκες θεωρείται πλούσιος αυτός που δεν του λείπει ο επιούσιος του παίρνουν οι Παπάρες περισσότερα απ ότι να χε πλούτη, βίλες, κότερα. Δεν είναι αυτό παιχνίδι αλλά δυστύχημα οι δυο Παπάρες έχουν βάλει στοίχημα να ξεπουλήσουν όλη την Μονόπολη τους άχρηστους Μαλάκες την Ακρόπολη... Και παίζουν οι Μαλάκες το παιχνίδι τους κι ας χάνουν με κανόνες ανεξήγητους άμα πιαστεί κανείς διαμαρτυρόμενος την θέση του την παίρνει ο επόμενος. Οι δυο Παπάρες είναι ας είν ανέραστοι στο στρίμωγμα στο ξέσχισμα αξεπέραστοι τους εγκλωβίσαν όλους στη Μονόπολη δεν άφησαν ούτε έναν Δικαιόπολη! 63

63 Νιρβάνα Βγήκα έξω στο μπαλκόνι και κοιτούσα στο δρόμο πέρα δώθε το μαράζι ο κόσμος μια σαρανταποδαρούσα που πάει αυτή η ζωή και που μας βγάζει; τον άλλο μου εαυτό σαν να ρωτούσα κι εκείνος μου απάντησε όλο νάζι (με εκείνον χρόνια ερωτοτροπούσα) αγάπη μου εσένα τι σε νοιάζει; Τον άκουσα και μπήκα πάλι μέσα μα αντί να καταλάβω το κωθώνι η σκέψη μου μ οδήγησε η μπαμπέσα πιο μέσα, στης νιρβάνας την οθόνη. Αχ πόσο είν όλα τέλεια! μια μαγεία τυλίγει εκεί τ ανθρώπινα εκμαγεία... 64

64 Φύγε ρε... Φύγε ρε πούστη απ την ζωή μου με κυνηγάς εδώ και χρόνια πας να ρουφήξεις την πνοή μου, δέσε μου πρώτα τα κορδόνια... Δεν είσαι άξιος να το κάνεις μα μου την φέρνεις από πίσω στο στόμα μου μιαν άκρη κάννης να μη μπορώ ούτε να μιλήσω. Φύγε ρε πούστη απ την παράγκα θησαύρισες νταβατζιλίκι βάλε στον κώλο σου τα φράγκα να κι από μένα χαρτζιλίκι. Φύγε ρε πούστη δε σε θέλω... κυκλοφορείς έξω στα πάρκα, μαύρα γυαλιά γυρτό καπέλο δίχως ψυχή μονάχα σάρκα. Φύγε ρε πούστη! μα εσύ μένεις μέσα στα κύτταρα του κόσμου καρκίνωμα της οικουμένης... είσαι ο αργός ο θάνατός μου! 65

65 Ακινησία Ακούνητοι εδώ προσδοκώντας τη μοίρα η σκέψη πως ζουν είναι μια αυταπάτη μια θάλασσα ο κόσμος γεμάτη αλμύρα και σκλάβοι αυτοί να μαζεύουν αλάτι. Ακούνητοι ναι, της ζωής οι προδότες εντάξανε μες στον ιερό της αγώνα παιδιά να μετέχουν οιονεί αιμοδότες να κλαίνε μονάχα από τα δακρυγόνα. Ακούνητα δίχως φωνή ανθρωπάκια και πέρα μακριά σταματάει το βλέμμα σ ορίζοντα που ναι θολός απ το ψέμα. Θολός από ισχνά σκονισμένα φωτάκια ζωής που αργοσβήνει στο τώρα σημάδια ακούνητοι, ακούνητα όλα και άδεια... 66

66 Πορτρέτο Το κρανίο αδειανό οι οφθαλμοί είναι μεστοί απληστία κενό μια εικόνα πλαστή. Στο κορμί το γυμνό που κινεί μια κλωστή υλικό ταπεινό μαριονέτα σωστή. Σάπιου κόσμου πιστός προσκυνάει μα δεν κι ας νομίζει ότι ζει... Δεν το ξέρει, φτυστός είναι με το μηδέν κι η ψυχή του μαζί. 67

67 Στη γυάλα στον Δημήτρη Τριανταφυλλίδη Ποιες προσδοκίες ποια σχέδια μεγάλα; είσαστε ψάρια απλώς κολυμπήστε... έτσι κι αλλιώς δεν θα βγείτε απ την γυάλα μέσα ασφαλείς, σε μικρόκοσμο είστε. Λίγη τροφή και αλλάζει η πορεία στην κορυφή με ορθάνοιχτο στόμα από την πείνα, από την απορία αν είστε άξιοι να τρώτε ακόμα. Πάνω απ την γυάλα του αφέντη το μάτι τον διασκεδάζετε, σας επιβλέπει γύρω απ την γυάλα λιγούρια, οι γάτοι να τους πετάξει από σας κάνα λέπι. Ποιος θα αρνηθεί, θα προτάξει το όχι ; ψαράκι είναι δεν είναι χαϊβάνι ξέρει μετά θα τον πιάσει η απόχη για να τον ρίξει γυμνό στο τηγάνι. Ποιος από σας την κατάντια του κλαίει; κανείς δεν είδε να κλαίει ένα ψάρι... πως είναι δόλωμα ό,τι επιπλέει ποιος από σας το χει πάρει χαμπάρι; 68

68 Κοιμηθείτε στον Γιάννη Γκούμα Κοιμηθείτε μικρά μου αγγελούδια θα σας πω παραμύθια, τραγούδια κοιμηθείτε γλυκά. Κοιμηθείτε σσσστ ούτε άχνα τα βγαλμένα από μέσα μου σπλάχνα σερνικά θηλυκά. Κοιμηθείτε κι ενώ σας βυζαίνω την φωνή μου θ ακούτε σαν αίνο κι ας μου βγαίνει κραυγή. Κάποτε είπα στην άπλαστη νύχτα μη με δούνε, άρπαξέ τα και ριχ τα μακριά απ την αυγή. Κοιμηθείτε θα σας νανουρίζω, το γαλάζιο δεν γίνεται γκρίζο με τα μάτια κλειστά... Μα μονάχα στου ονείρου τη ζάλη θα νομίζετε ότι είστε μεγάλοι που τραβάτε μπροστά. 69

69 Κι εκεί μέσα θα φτιάξετε Ελλάδες όσοι είστε άλλες τόσες μανάδες εσείς μέσα, κορμιά. Κοιμηθείτε της γέννας μου πλήθος στο όνειρό σας θα μείνω σαν μύθος στην αλήθεια ερημιά. 70

70 Συνταγματάρχης Να επιβληθούν θέλει οι κανόνες και οι όροι του να κάνουν πέρα επιτέλους τα ρεμάλια φθόνος και λύσσα είναι οι συνοδοιπόροι του σ αυτόν τον δρόμο που ανοίγει με τα σάλια. Γεια σου αδερφέ τον χαιρετάνε οι σαλίγκαροι είναι που η εικόνα των ανθρώπων ξεγελάει μοιάζουν στα δυο όταν βαδίζουν σαν παλίκαροι μα σαλιγκάρια όταν έρπουν πλάι πλάι. Να επιβληθούν θέλει οι κανόνες και η ποίηση να του προσφέρει όσα χρειάζεται να υπάρχει: έναν στρατό να ακολουθεί δόξα και οίηση υποταγμένοι όλοι στον συνταγματάρχη. Κι όσοι ακούν να τους προστάζει ακολουθήστε με να πάψουν να το μεταφράζουνε σαν φτύστε με. 71

71 Μεσόγειος νύχτα στον Παναγιώτη Πάκο Πάρτε τα όπλα, δώστε γάλα ψωμί παιδεία ελευθερία συνθήματα λόγια μεγάλα... τα όπλα είναι σε ευκαιρία! Μες στων 7 αδελφών τη σάλα παίρνει μορφή η ιστορία μετά θα παίξουν τη μπουκάλα κι ίσως να δείξει τη Συρία. Όλες οι μέρες γίναν νύχτες έγινε η γη μια μαυροφόρα απ τα παιδιά της τα αιμοβόρα. Σταμάτησαν του χρόνου οι δείχτες και στον ανύπαρκτο τον χρόνο δείχτες θανάτου υπάρχουν μόνο. 72

72 Ταχεία μετάσταση Άδειος καθρέφτης, ύπαρξης ένδειξη τώρα που άχνισε πάντα οι σάρκες μας της απουσίας γίνονται αντίβαρα. Θεός χαρμάνης, καπνός η ανάσα μας όλη την κάπνισε μες στο τασάκι του τα ανθρωπόμορφα τα αποτσίγαρα. Άβουλοι σκλάβοι, ζωής ζητιάνοι, οιονεί πειράματα στην επιστήμη της εξουσίας υπέστη αλλοίωση μια κοινωνία, σε αμνησία απ τα γεράματα σέρνεται ανήμπορη, νοσούν τα σπλάχνα της από εξαθλίωση. Πουλιά προσπάθησαν να αποδημήσουν, ήταν ανίκανα μπροστά στα μάτια τους τα γύρω ιδανικά φάνηκαν ρόδινα! έπαψαν όμως να τιτιβίζουν, βγήκαν τα δίκαννα τα δευτερόλεπτα, μέχρι το τέλος τους γελούν επώδυνα. Μοιραία στο όνειρο ψυχορραγεί μια επανάσταση. Τώρα ανεξέλεγκτα τ αρχαία αυξάνονται τα καρκινώματα. Σκότους ταχύτητα, σ όλο το είναι μας κάναν μετάσταση κάποτε υπήρξαμε θα λέμε υπάρχουνε τα αποτυπώματα. 73

73 Ακοινώνητη Με μια καμπούρα η ζωή σε πέρασμα θανάτου αμέτρητοι χορεύουνε πάνω της στεναγμοί του ανθρώπου η μοίρα το θελε να σμίγει η χαρά του με το κακό και μέσα του τα γέλια κι οι λυγμοί. Χάθηκε το σημείο πια της καιομένης βάτου ποιος είναι τώρα Μωυσής, ποιος έχει την πυγμή να ξεσηκώσει τον λαό να σπάσει τα δεσμά του στου κόσμου τον ωκεανό να ανοίξει μια ρωγμή; Ω κοινωνία ακοινώνητη, παγκόσμια κοινωνία σ έκανε τούτη η εποχή ψεύτικη, πλαστική είναι γεμάτη η ατμόσφαιρα με ανθρώπινη μανία. Τώρα που σβήνεις όνειρα, που χάνονται οι ελπίδες, θα ρθει ο καιρός σου αιφνίδια, να τος καραδοκεί λίπος φράζει τα μάτια σου γι αυτό και δεν τον είδες. 74

74 Η συμφωνία Τη συμφωνία υπογράφει τα βρήκε με την εταιρία ο κόπος του μη πάει στράφι η επένδυση ήταν ευκαιρία. Μα στην παγίδα σαν ελάφι τον περικύκλωσαν θηρία των από πάνω το σινάφι καπάτσοι στην λαθροχειρία. Αφού του φάγανε τα πάντα του πήρανε και την γυναίκα... Νύχτα με φόντο την κομπίνα σκέφτεται μόνος στη βεράντα πρέπει να πάω κατά τις 10 γεμίζοντας την καραμπίνα. 75

75 Μας ανήκει Αυτός ο κόσμος μάς ανήκει που δεν τον φτιάξαμε εμείς! Σ όλα τα πλάτη και τα μήκη μας δόθηκε άνευ τιμής. Αυτός ο κόσμος μας ανήκει κι η παιδική μας η καρδιά βρήκε τον δρόμο για την νίκη και της ελπίδας τα κλειδιά. Αυτός ο κόσμος μάς ανήκει κι εμείς ανήκουμε εκεί στου άλλου κόσμου το τσιφλίκι είμαστε απλά περαστικοί. 76

76 Σονέτο για τον Αντρέα στον Αλέξη που έχασε τον καλύτερο μπαμπά του κόσμου Παλεύοντας στα κύματα Αντρέα ρωτούσες ο μικρός τι θ απογίνει μοιραία η σκέψη, η στιγμή μοιραία της μοίρας το μυστήριο, σαγήνη. Παλεύοντας και στη ζωή πνιγόσουν εκείνος που αγαπούσες οξυγόνο μου είχες πει πως όσα ονειρευόσουν για εκείνον τα ονειρεύτηκες και μόνο. Μα τώρα μοναχό θα τον αφήσεις στο όμορφο σπιτάκι, στο μπαλκόνι τα μάτια του ψηλά για να σηκώνει και μέσα στο αγκάλιασμα της φύσης να σκέφτεται πως έχει έναν πατέρα που στέλνει την αγάπη του απ το πέρα. 77

77 Στον Βαγγέλη Δίνω σ αυτόν που πήγε αλλού, τον φίλο ένα γαρύφαλλο, ένα γέλιο, μιαν αυγή, ένα ξερό που ο αέρας σέρνει φύλλο, μια λέξη μου, μια θάλασσα, μια γη. Παίρνω απ αυτόν το βλέμμα προς τον χρόνο την γερασμένη μου μην δει την αλλαξιά, παίρνω απ της νιότης του τα μάτια, αυτόν τον πόνο κι αυτήν τη θλίψη που γεννάει η μοναξιά Έλα ξανά μαζί να πιούμε, στο όνειρό μου οι δυο μας θα μαστε δεν θα ν άλλος κανείς. Ευχή θα κάνω στο σκοτάδι αυτού του δρόμου μ ένα χαμόγελο σαν ήλιος να φανείς... 78

78 Funeral blues* στον Σωτήρη Παστάκα Βγάλτε απ την πρίζα το τηλέφωνο και σταματήστε τα ρολόγια και κάντε μ ένα ωραίο κόκκαλο το σκύλο πια να μη γαυγίζει τα πιάνα τώρα να σωπάσουνε το τύμπανο πνιχτό ας βουίζει φέρτε το φέρετρο κι ας έρθουνε όσοι πενθούνε, δίχως λόγια. Είναι νεκρός! είναι το μήνυμα, τ αεροπλάνα εκεί αγνάντια κύκλους στον ουρανό να κάνουνε και να το γράψουν στον αέρα μαύρη κορδέλα να τυλίξετε σε κάθε άσπρη περιστέρα κι οι τροχονόμοι ας φορέσουνε βαμβακερά και μαύρα γάντια. Ήταν οι άκρες του ορίζοντα, ήταν το ύψος και το βάθος της κάθε μέρας η εργασία μου της Κυριακής μου η αργία ήταν η νύχτα ήταν η μέρα μου ήτανε μουσική αγία... Είπα η αγάπη είναι αιώνια κι αλίμονο έκανα λάθος! 79

79 Τ αστέρια πια δεν τα χρειάζομαι σβήστε τα τώρα ένα-ένα βγάλτε τον ήλιο και πετάξτε τον διπλοτυλίξτε το φεγγάρι αδειάστε θάλασσες τα δάση κόψτε μέχρι το έσχατο κλωνάρι ό,τι από δω και πέρα έρχεται δεν φέρνει πια καλό κανένα. * Ποίημα του W. H. Auden. 80

80

81

82 Η ΨΗΦΙΑΚΗ ΠΟΙΗΤΙΚΗ ΣΥΛΛΟΓΗ (E-BOOK) ΝΙΚΗ ΤΩΝ ΤΕΤΡΙΜΜΕΝΩΝ ΤΟΥ ΚΩΣΤΑ ΣΦΕΝΔΟΥΡΑΚΗ ΣΤΟΙΧΕΙΟΘΕΤΗΘΗΚΕ ΤΟΝ ΙΑΝΟΥΑΡΙΟ ΤΟΥ 2012 ΓΙΑ ΛΟΓΑΡΙΑΣΜΟ ΤΩΝ ΕΚΔΟΣΕΩΝ VAKXIKON.gr ΤΗΝ ΕΚΔΟΣΗ ΣΧΕΔΙΑΣΕ ΚΑΙ ΕΠΙΜΕΛΗΘΗΚΕ Ο ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΠΑΚΟΣ

83