Επιμϋλεια: Ιωάννησ Σςιουράκησ Copyright: Ιωάννησ Σςιουράκησ, Θεςςαλονίκη 2010

Transcript

1 Ιωάννησ Σςιουράκησ Ήχοσ Πλάγιοσ. Μόνοσ γραφή δεύτερη Θεςςαλονίκη 2010

2

3 Ήχοσ Πλάγιοσ. Μόνοσ γραφή δεύτερη

4 Ήχοσ Πλάγιοσ. Μόνοσ γραφή δεύτερη Επιμϋλεια: Ιωάννησ Σςιουράκησ Copyright: Ιωάννησ Σςιουράκησ, Θεςςαλονίκη 2010 ηλεκτρονικό διεύθυνςη: ISBN: Το παρόν ϋργο πνευματικόσ ιδιοκτηςύασ προςτατεύεται κατϊ τισ διατϊξεισ τησ Ελληνικόσ Νομοθεςύασ ((Ν.2121/1993, ϊρθρο 51, όπωσ ϋχει τροποποιηθεύ και ιςχύει ςόμερα) και τισ διεθνεύσ ςυμβϊςεισ Βϋρνησ Παριςιού, που κυρώθηκε με τον Ν. 100/1975 περύ πνευματικόσ ιδιοκτηςύασ. Απαγορεύεται απολύτωσ ϊνευ γραπτόσ ϊδειασ του εκδότη η κατϊ οποιονδόποτε τρόπο ό μϋςο (ηλεκτρονικό, μηχανικό ό ϊλλο) αντιγραφό, φωτοανατύπωςη και εν γϋνει αναπαραγωγό, εκμύςθωςη ό δανειςμόσ, μετϊφραςη, διαςκευό, αναμετϊδοςη ςτο κοινό ςε οποιαδόποτε μορφό και η εν γϋνει εκμετϊλλευςη του ςυνόλου ό μϋρουσ του ϋργου.

5 Ιωάννησ Σςιουράκησ Ήχοσ Πλάγιοσ. Μόνοσ γραφή δεύτερη Θεςςαλονίκη 2010

6 ΤΟΥ ΙΔΙΟΥ Βιβλύα: Ήχοσ Πλϊγιοσ. Μόνοσ, πούηςη, εκδόςεισ Μπαρτζουλιϊνοσ, 2008 Στον χτύπο επϊνω τησ καρδιϊσ, πούηςη, ιδ. ϋκδοςη εκτόσ εμπορύου, 2010 Τα γρϊμματα τησ Υβόννησ, νουβϋλα, εκδόςεισ Δρόμων, 2010 e-book: Αύθουςα αναμονόσ Ειςιτόρια,, πούηςη, ιδ. ϋκδοςη εκτόσ εμπορύου, 2010 Ήχοσ Πλϊγιοσ. Μόνοσ γραφό δεύτερη, πούηςη ιδ. ϋκδοςη εκτόσ εμπορύου, 2010 Υποςχϋςεισ του Φθινοπώρου, πούηςη, ιδ. ϋκδοςη εκτόσ εμπορύου, 2010

7

8

9 Εύχεσ το μοτοςακό ςτηριγμϋνο ςτον τούχο τησ αυλόσ πϊει τώρα η αυλό πϊει ο τούχοσ μόνο οι ροδιϋσ απϋμειναν ύχνη ςτο τςιμϋντο επϊνω να με ςυνθλύβουν κϊθε που ςτϋκουμαι ςτην πόρτα και τ αντικρύζω. Μοτοςακό [9]

10 Σα φεγγάρια πάνου απ την Κερύνεια Στενϊζουν τα φεγγϊρια πϊνου απ την Κερύνεια γλύφουν με δϊκρυα μαρμαρωμϋνα δρόμουσ π αναςκαλύζουνε τα περαςμϋνα ύχνη μασ. Ώρεσ αυγινϋσ κατηφορύζουν απ τη Γλυκιώτιςςα οι μνόμεσ παιδιϊ μικρϊ μ ϋνα πιθκιϊβλι ςτα χϋρια κϊποτε μ ϋνα κουπύ κι ϋνα πανύ φουςκωμϋνο για το «Νηςύ». Γυρεύω τισ νύχτεσ τα βόματα μασ. Στο χϋρι το ςκοινύ τησ καμπϊνασ να νιώςω που μονϊζει ςτη ςιωπό τησ. ςτον ποιητό Ανδρϋα Καρακόκκινο [10]

11 Εύναι το ςπύτι ϊδειο τα κεριϊ αφόνουν την αύςθηςη πωσ κϊποιοσ μόλισ τα ϋχει ςβόςει Άδειο ςπίτι μα ςε τούτο το ςπύτι δεν «ϋζηςε» ποτϋ κανεύσ ςτϊθηκε ρημαγμϋνο από τουσ θυμούσ και τισ εγκαταλεύψεισ ϋνα πουλύ μονϊχα με ξερόχορτα ταύριαξε τη φωλιϊ του ςτο γερμϋνο καφϊςι τησ πόρτασ μπαύνει βγαύνει ςτο αιώνιο χϊλαςμα μετρϊει νύχτεσ και αποςτϊςεισ ςτουσ ϋρωτεσ μιλϊει ςτισ ςιωπϋσ τουσ αφόνει ϋνα ςημϊδι μικρό φτιαγμϋνο με την ευαύςθητη του φτερούγα πϊνω ςτο δϊκρυ του κεριού που ϋχει λιώςει τότε με μια κύνηςη απλό, δύχωσ ςκϋψη ξύνει το χϋρι το κερύ πετϊει ςτην ϊκρη το δϊκρυ χϊνοντασ ϋτςι κϊθε τι που υπόρξε κϊποτε εκεύ [11]

12 Φύλλα ημερολογίου Έχω χτυπόςει, φωνϊζω την μητϋρα. Μικρό παιδύ εύμαι ακόμα, ςτα οκτώ και φοβϊμαι το αύμα. Δεν πονϊω. Ποτϋ δεν πόνεςα ςτο ςώμα. Στην ψυχό πονϊω. Με πονούν τα λόγια, οι πρϊξεισ, οι ατυχύεσ. Οι αποτυχύεσ μου. Δεν ϋχω μεγαλώςει ακόμα. Παύρνω από το χϋρι την ξαδϋρφη δύο χρόνια μεγαλύτερη. Κατεβαύνουμε ςτο βενζινϊδικο ϋχει ψυγεύο με παγωτϊ και εύναι καλοκαύρι. Με ζεςταύνει ακόμα εκεύνο το πιϊςιμο των χεριών με δροςύζει το παγωτό. Μιλϊμε ςτο τηλϋφωνο. Πονϊει, πονϊμε και οι δύο. Χανόμαςτε ςτισ λύπεσ μασ. «Σ αγαπώ» τησ λϋω πριν κλεύςει η γραμμό και δακρύζω. ςτη Sylvia P. [12]

13 Ρημαγμένεσ νύχτεσ Οι νύχτεσ ρημαγμϋνεσ υποδϋχονται ϋνα καμιόνι ςτρατιωτικό. Πϋρα δώθε μεταφϋρει υπόχρεουσ θητεύασ ςτρατιώτεσ περϊ δώθε ο ςαλπιγκτόσ εγερτόριο ςιωπητόριο μια ζωό προςοχό την ώρα του καθόκοντοσ μετϊν0ια κϊθε Κυριακό. Το ύδιο ρημαγμϋνεσ οι νύχτεσ με μιαν εςτύα που δεν φωτύζει τη ςιωπό. Ένα τεφτϋρι τα βερεςϋδια όνειρα και φυλακϋσ αραδιαςμϋνα ςε λεκιαςμϋνεσ ςελύδεσ λϊςπησ λεκϋδεσ και ιδρώτα μεταμεςονύκτιεσ βριςιϋσ αγγαρεύασ. Πϋντε μϋρεσ ϊδεια δύο οδοιπορικϊ η ταυτότητα μεταλλικό ςτο ςτόθοσ αναςαύνει μαζύ του βαθιϊ καθώσ γύνεται μύςθιο το ϊγγιγμα καθώσ η ανϊγκη οδηγεύ τα βόματα ςτην πύςω πύλη του ςτρατοπϋδου παρϊνομο φιλύ να ξεδιψϊςει τα χεύλη. [13]

14 τρατιώτησ Στο πεδύο αςκόςεων όλα ταγμϋνα ορθϊ. Τα όπλα, οι χειροβομβύδεσ, οι ςφαύρεσ. Στρατιώτεσ παραταγμϋνοι αφ ενόσ ζυγού. Αφ ενόσ ονεύρου. Πολυβολούν εκ του γονυπετώσ Όνειρα, υποςχϋςεισ. εκ του ορθύωσ. Αγϊπεσ. Δύο ηλιόςποροι ςτην τςϋπη από την βραδινό ςκοπιϊ βαθύτερα η ερημιϊ. Πόδι δεκαεννιϊχρονου παιδιού που γϋραςε ςε μια νύχτα. Κουτςαύνει με τον καιρό. Σκοντϊφτει ςτο «μϊλιςτα» και το «διατϊξτε». Σκοντϊφτει. Αγϊπεσ. Σα νυχτωμϋνεσ όςεσ δεν τόλμηςαν ν ακολουθόςουν. Στοιχειώνουν βόματα. Απϋμειναν χαρακιϋσ ςτο κοντϊκιο του όπλου. Από χϋρι ςε χϋρι τα όπλα. Από χϋρι ςε χϋρι οι αγϊπεσ. Ένα μετϊλλιο, ϋπειτα ϊλλο ϋνα. Όλη η ςιωπό μαζεμϋνη ς ϋνα φύλλο τιμητικόσ αδεύασ απουςύασ ς ϋνα δεκαόμερο φύλλο πορεύασ. [14]

15 Παραμεθόριοσ. Ανϊχωμα κι ο Μουεζύνησ να προςεύχεται ςτον Αλλϊχ. Ανακωχό. Κ οι αγϊπεσ ϋνα ταξύδι που ξεχϊςθηκε ς ϋνα δωμϊτιο κλειδωμϋνο ςε μιαν υπόςχεςη επιςτροφόσ. [15]

16 Άλλαξαν τα χρόνια μασ ςτην Βαλϊνη Μ. Άλλαξαν τα χρόνια μασ. Ένα μικρό κουβϊρι κρατώ ςτα χϋρια να πλϋξω μϊλλινα ρούχα για τα παιδιϊ. Ξυπνώ, και με φωνϊζουν μϊνα. Δεν ϋνιωςα ομορφότερα ποτϋ. Πϋραςα από να κατϊςτημα προχθϋσ, αγόραςα δύο μικρϊ ζευγϊρια παπούτςια. Αχ! Να τα βλεπεσ, η μιςό μου παλϊμη όταν. Τ ακούμπηςα ςτο προςκϋφαλό τουσ. Πόραν μια χαρϊ ςαν τα εύδαν. Τϋτοιεσ χαρϋσ με κϊνουν ευτυχιςμϋνη. Ξυπνϊω τα πρωινϊ κι ϋχω την ϋγνοια τουσ. Στο δωμϊτιο τρϋχω, εύναι πρϊγματι αληθινϊ όλα τούτα που νιώθω. Οι μικρού μου ϊγγελοι κοιμούνται ακόμα, πϊει καιρόσ που ϋπαψαν να ξυπνούν ςτο μεςονύχτι αναζητώντασ την ϊκρη του ςτόθουσ μου να ξεδιψϊςουν την ανϊγκη τουσ. Χαμογελούν. Κλϋβω λύγη από τούτη την ομορφιϊ. Η ψυχό τουσ, ψυχό μου, μοιϊζει πραγματικϊ με των αγγϋλων. Παύρνουν το χρώμα των αςτεριών τα μϊτια τουσ. Καμιϊ φορϊ, όταν κϊνει η απελπιςύα να μ αγκαλιϊςει, θυμούμαι τα μϊτια αυτϊ. Κρατιϋμαι δυνατϊ από ϋνα τουσ δϊκρυ και ςυνεχύζω. [16]

17 Μεύναμε τόςοι λύγοι πια. Μείναμε τόςοι λίγοι πια Τα ςχολεύα μασ ρόμαξαν με τον πόλεμο. Τα ςπύτια το ύδιο. Εμεύσ μονϊχα, ρημϊξαμε ςτην ειρόνη [17]

18 Κοινοκτημοςύνεσ Στισ κοινοκτημοςύνεσ κανεύσ δεν μοιρϊζεται την μοναξιϊ [18]

19 Σο παζάρι Με πύςτη πόςη αγορϊζω τη ζωό από τισ λαώκϋσ από πϊγκουσ ϊδειουσ, ςκουριαςμϋνουσ. Τι κι αν ταξύδεψα ςτου κόςμου την ϊκρη πϊντοτε ύδιο θα εύναι το παζϊρι. [19]

20 Ήχοσ Πλάγιοσ. Μόνοσ Σιγϊνεψαν τα κύματα βρόκαμε ςτην εξώπορτα τον βυθό τησ θϊλαςςασ. Κογχύλια, ϊμμο, ςυντρύμμια ςεντούκια ςφαλιςμϋνα πλούων πειρατικών. Κι ϊλλοτε από ϋνα παλιό ταξύδι ξεπροβϊλει μια μνόμη ενθύμιο που καιρό ξεχϊςθηκε ςτα πλαώνϊ μιασ βαλύτςασ φϋρνοντασ ϋνα δϊκρυ ςτα μϊτια μια υποψύα απόδραςησ κι ϋνασ όχοσ απαλόσ, όχι τρυφερόσ, νοςταλγικόσ όχοσ πλϊγιοσ ποτύζει την αύςθηςη ςτην ψυχό πωσ πϊντοτε, μϋνεισ μόνοσ [20]

21 Πινακίδεσ Νέον Στισ φωτεινϋσ επιγραφϋσ το αύμα μου κυλϊει για νϋον καθώσ ανϊβουν. Καύγομαι, μη με κοιτϊζεισ που ακόμα ςου χαμογελώ μϋςα μου φλϋγονται οι πόλεισ του κόςμου. Πολεμούν οι ςτρατού τουσ χιλιϊδεσ παιδιϊ ςφαγμϋνα λϊβαρα νύκησ νικητών νικημϋνων με τη λϊβα του θανϊτου ςτα χϋρια. Την επόμενη φορϊ που ψηλϊ θα κοιτϊξεισ μην πεισ καλημϋρα πρϋπει να πϊψουμε πια μεταξύ μασ τα ψϋματα [21]

22 Φάροι ςιωπέσ Υπϊρχουν φωτεινϋσ ςαν φϊροι ςιωπϋσ, ξανούγονται ςτα πελϊγη, ςτισ θϊλαςςεσ ϋρχονται τα βρϊδια με τισ ςκιϋσ πληςιϊζουν, ςε κοιτϊζουν ςτα μϊτια. Το βλϋμμα τουσ αντηχεύ καλπαςμόσ αλόγου ςε παλιό καλντερύμι. Λυςςομανϊ ςα θϊνατοσ ςε πεδύο μϊχησ. Κι εςύ απϋναντι δύχωσ δικαύωμα πια επιλογόσ παραπλανημϋνοσ απ' το ςκοτϊδι που πύςτεψεσ φώσ αφόνεισ ανοιχτϋσ τισ πόρτεσ ανοιχτϊ τα παρϊθυρα να βγει ϋνα δϊκρυ. Κ' οι ςιωπϋσ θρονιαςμϋνεσ ςτο απύθανο μηδϋν τησ ζωόσ ςου. Στόνουν χορό. Κι ο θϊνατοσ προχωρϊ ςτον δρόμο που ανούγεισ. Κι ϋνα δϋντρο ψηλό ςκύβει αγγύζει την γη φορϋσ επαναλαμβανόμενεσ καθώσ προςεύχεται για το μεγϊλο ταξύδι. [22]

23 Καλοκαιρινή Μυθοπλαςία I Πέλαγο Σκούπιςε το μϋτωπο απ τισ πευκοβελόνεσ λιγοςτεύουν το φωσ από φθινόπωρο γεμύζει η ψυχό που αγγύζουν. Τ ϊγρια μϊτια πρϋπει να κοιτϊζουν το πϋλαγο να ταξιδεύουν πρϋπει. Και το δεσ φορεμϋνο το πϋλαγο ςτησ γοργόνασ το ϋνδυμα ςτησ αχτύδασ του φεγγαριού το ςεργιϊνι ςτησ νεότητασ τ απομεςόμερα. Και το ταξύδεψεσ με χύλιεσ ευχϋσ κι ελπύδεσ χύλιεσ και το ςυγκρϊτηςεσ ςτ ακροδϊχτυλα όπωσ τον ϊνεμο και το ψιθύριςεσ όπωσ ψιθυρύζουν το ς αγαπώ χεύλη ερωτευμϋνα ςτην ϊκρη του ονεύρου τ οδόγηςεσ και το ξαπόςταςεσ όπωσ τα αιςθόματα. Σκούπιςε το μϋτωπο θαρρεύσ πωσ θα ματώςουν τα βλϋφαρα κι όλα τριγύρω κόκκινα θα γύνουν κι ϊφηςε πλϊι ςτο πρωινό φλιτζϊνι του καφϋ το ϊγγιγμα ςου να προςμϋνει εν ϊλλο ϊγγιγμα και ςαν φανεύ ςτην ϊκρη του δρόμου και πληςιϊςει τριγύρω αφόνοντασ εν ϊρωμα γιαςεμιού [23]

24 ςα χρώμα ηςυχύασ ςτην απογευματινό γαλόνη τησ ψυχόσ αγκϊλιαςε το. Και τα χρωμϊτιςα τα βρϊδια από το φωσ των βημϊτων ςου ςτην βρεγμϋνη ϊμμο με του κορμιού ςου τον ιδρώτα. Να ταν τϊχα τα μϊτια ςου το πϋλαγο ό να κλεψαν λύγη από την αύγλη των παραμυθιών; [24]

25 II Έρημοσ Τούτη η ϋρημοσ ςτοιχειώνει τισ αποςτϊςεισ Φυλϊκιςε τα βόματϊ ςου ς αραχνιαςμϋνουσ καθρϋφτεσ των χεριών την κύνηςη ςε μια πλαςτικότητα θεατρικό δεν μπορεύσ να πετϊξεισ ςτον όλιο. - ο Ίκαροσ παραμονεύει το επόμενο θύμα του ψϊχνει ςύντροφο για το μεγϊλο ταξύδι - κι εγώ, ςε νιώθω π ανούγεισ κλεύνεισ τα φτερϊ των αγγϋλων κι αιωρεύςαι. Νύμφη παρϊξενη του καλοκαιριού ς ϊδειουσ καιρούσ παςχύζεισ να πετϊξεισ κι ο χρόνοσ δεν ςου αρκεύ. Αφϋθηκε η αιωνιότητα ςτουσ ανθρώπουσ και χϊθηκε. [25]

26 III Μοναξιά Τούτη η ςιωπό κϊνει το ςύρςιμο τησ ϊμμου να μοιϊζει τραγικό μορφϋσ φανταςματόδεισ μασ κυκλώνουν δεν μασ αγγύζουν ανϊμεςα περνούν απ τισ ςχιςμϋσ των ψυχών κι απ των ονεύρων τισ πτυχϋσ αφόνοντασ την αύςθηςη του ακατανόητου και του ατελεύωτου ςτα χεύλη ν αναςαύνει. Τϊχα να ζόςαμε ςτιγμϋσ ευτυχιςμϋνεσ ό μι αυταπϊτη; Τϊχα τισ πόρτεσ πύςω ϋχουμε κλεύςει ό από κϊπου τα περαςμϋνα θα ειςβϊλουν να μασ πνύξουν; Νύμφη πωσ χώρεςεσ τόςη λύπη ς ϋνα τϋτοιο ςώμα; Κι αναζητϊσ του χρόνου το ελϊχιςτο να δραπετεύεισ που δε ςου δύδεται μότε που κατϊφερεσ να το κερδύςεισ κι αναμετρϊςαι ςτισ επϊλξεισ με τη μοναξιϊ ελπύζοντασ πωσ θα νικόςεισ. Δε νύκηςε κανεύσ τη μοναξιϊ δε την ξεςτρϊτιςε. Πύςω από τισ όμορφεσ ςτιγμϋσ μασ καραδοκεύ κι απλώνεται ςτο βλϋμμα όπωσ το δϊκρυ. [26]

27 Κι όταν δακρύζεισ μην πιςτϋψεισ ποτϋ πωσ φεύγει ό λιγοςτεύει ςτισ φλϋβεσ κυλϊει με το αύμα. Μασ ςυντηρεύ η μοναξιϊ. [27]

28 IV Δρόμοι Μϋνουν κλειςτϊ τα φώτα τη νύχτα ςτουσ δρόμουσ Έμαθεσ τισ λεπτομϋρειεσ τουσ ςτο ςκοτϊδι ςε φοβύζουν τη μϋρα ςε καθηλώνουν. Κι όλα τριγύρω ϋνασ χορόσ που ϋςυρεσ τα βόματα του ςτισ παλιϋσ φωτογραφύεσ τώρα τα χεισ ξεχϊςει βαδύζεισ αργϊ και δακρύζεισ. Οι δρόμοι που προςπϋραςεσ ς επιςτρϋφουν ς εκεύνα που κϊποτε εύπεσ πωσ δεν και τώρα τα επιθυμεύσ. [28]

29 Σο ποδήλατο... κι όταν αφεθεύσ, κούτα καλϊ, εκεύ ςτο βϊθοσ υπϊρχει ϋνα κόποσ που προςμϋνει τα βόματϊ ςου, μόνο τότε θα διακρύνεισ τον δρόμο. «Μητϋρα», θα λεσ, «εύχεσ δύκιο για τουσ ανθρώπουσ, ϋχουν ντυθεύ το μαύρο ςτην ψυχό και τα όνειρϊ τουσ δε μοιϊζουν με τα δικϊ μου. Μπορώ ακόμα κι ονειρεύομαι με την ψυχό, κι όταν κϊνω να τουσ μιλόςω παρϊξενα με κοιτϊζουν. Γιατύ μητϋρα με κοιτϊζουν παρϊξενα; Γιατύ τισ λϋξεισ μου δεν καταλαβαύνουν καθώσ μιλϊω; Εύχεσ δύκιο όταν ϋλεγεσ πωσ θα κρυώνω τουσ χειμώνεσ που δε θα χω ϋνα χϋρι να με ςκεπϊςει, ϋνα ξϋνο δϊκρυ να ςκεπαςθώ. Κρυώνω μητϋρα. Κούταξε με πατϋρα, τούτη τη φεγγαραχτύδα αδρϊχνω και βϊφω την ψυχό μου. Με την φεγγαραχτύδα με νανούριζεσ, θυμϊςαι, και καθώσ κοιμόμουν την ϋπλεκεσ και κϊθε φορϊ ϊφηνεσ ςτο προςκϋφαλο μου ϋνα μικρό παραμύθι, γλυκό και όμορφο. Για τούτο ϋμαθα να χαμογελώ. Έτςι και ςτα δύςκολα, ακόμα χαμογελώ. Πατϋρα, θυμϊςαι, μου μϊθαινεσ να ιςορροπώ με το ποδόλατο. Τώρα μια ςτη λύπη ιςορροπώ μια ςτη χαρϊ. Τι μου ϋμαθεσ μονϊχα να γνώριζεσ, τι μου ϋμαθεσ! Πόρα ςτα χϋρια τη ζωό μου, την χώρεςα ςε μια μικρό από ϊρωμα φιϊλη. Κι ϋκλαψα, κι ϋκλαψα, κι ϋκλαψα Μα τώρα όπωσ ς εκεύνο το ποδόλατο, το κόκκινο, μετϊ από καιρό προςπϊθειασ ιςορροπώ. Και εύςαι εςύ ο υπεύθυνοσ, ο ςωτόρασ μου.»... [29]

30 Πρώτεσ Δημοςιεύςεισ Τα ποιόματα: Καλοκαιρινή Μυθοπλαςία IV (Δρόμοι) και Καλοκαιρινή Μυθοπλαςία II (Έρημοσ) δημοςιεύθηκαν ςτο λογοτεχνικό περιοδικό Απόπλουσ Σεύχοσ 39 40, άμοσ, Μάιοσ 2007.

31 Ο Ιωάννης Σσιουράκης γεννήθηκε τον Οκτώβριο του 1976 στο Koersel, μια μικρή πόλη στην παρχία της Λιμβουργίας, στη Φλάνδρα του Βελγίου. Ήταν ακόμα σε πολύ μικρή ηλικία όταν η οικογένεια του επέστρεψε στην Ελλάδα. Μεγάλωσε στη πόλη της Θεσσαλονίκης όπου και έζησε μέχρι το 2000 για να επιστρέψει και πάλι το τα χρόνια της απουσίας του έζησε στην Κομοτηνή και τη άμο, από τις οποίες έφυγε πλημμυρισμένος εικόνες, αρώματα κι ανθρώπους. Από το 1999 ποιήματα του δημοσιεύονται στα έντυπα λογοτεχνικά περιοδικά «Εξώπολις», «Απόπλους», «Ρωγμές» και «Πάροδος», στο ηλεκτρονικό περιοδικό «τάχτες» όπως και στην ιστοσελίδα «Ανεμολόγιο». Έχει γράψει τραγούδια για το παιδικό Θέατρο. Έχουν δημοσιευθεί τα βιβλία του: «Ήχος Πλάγιος. Μόνος» ποίηση 2008, «Στον χτύπο επάνω της καρδιάς» ποίηση 2010, «Τα γράμματα της Υβόννης» νουβέλα Και τα e-book: «Αίθουσα αναμονής Εισιτήρια» ποίηση 2010, «Ήχος Πλάγιος. Μόνος γραφή δεύτερη» ποίηση 2010, «Υποσχέσεις του Φθινοπώρου» ποίηση Από τον Απρίλιο του 2007, διατηρεί στο διαδίκτυο το ιστολόγιο «Ήχος Πλάγιος. Μόνος».

32 ISBN: