ΠΕΡΙΛΗΨΕΙΣ ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΕΩΝ

Transcript

1 84 η ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΗ ΣΥΝΑΝΤΗΣΗ, THE MET Hotel, Θεσσαλονίκη ΠΕΡΙΛΗΨΕΙΣ ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΕΩΝ 1. C-ΑΝΤΙΔΡΩΣΑ ΠΡΩΤΕΪΝΗ ΚΑΙ ΕΠΙΤΕΥΞΗ ΤΩΝ ΤΙΜΩΝ-ΣΤΟΧΩΝ ΤΩΝ Κ / DOQI ΓΙΑ ΤΗΝ ΟΣΤΙΚΗ ΝΟΣΟ ΚΑΙ ΤΟΝ ΟΣΤΙΚΟ ΜΕΤΑΒΟΛΙΣΜΟ ΣΕ ΑΣΘΕΝΕΙΣ ΜΕ ΧΡΟΝΙΑ ΝΕΦΡΙΚΗ ΝΟΣΟ Χελιώτη Ε. 1, Σωτηράκη Μ. 1, Ευθυμίου Ε. 1, Γκαλίτσιου Ε. 1, Αθανασόπουλος Δ. 2, Τσιλιβίγκου Μ. 1, Παπαδάκης Γ. 1 1 Νεφρολογικό Τμήμα, Γενικό Νοσοκομείο Πειραιά «Τζάνειο», Πειραιάς, 2 Κέντρο Υγείας Δημητσάνας, Γενικό Νοσοκομείο Τρίπολης, Τρίπολη. Εισαγωγή: Οι διαταραχές του οστικού μεταβολισμού και της οστικής νόσου ενέχουν ιδιαίτερης ανησυχίας στην χρόνια νεφρική νόσο (XNN).Παράγοντες όπως οι προφλεγμονώδεις κυτοκίνες, τα τελικά προϊόντα γλυκοζυλίωσης, οι ενεργείς ρίζες οξυγόνου, αυτόνομες δυσλειτουργίες και η υπερυδάτωση προάγουν την φλεγμονή όταν μειώνεται η νεφρική λειτουργία. Η C αντιδρώσα πρωτεΐνη (CRP) και η ιντερλευκίνη-6 (IL-6) αποτελούν όχι μόνο ενδεικτικούς δείκτες φλεγμονής αλλά θεωρούνται και ισχυροί και ανεξάρτητοι παράγοντες κινδύνου για όλες τις αιτίες θανάτου και καρδιαγγειακής θνητότητας σε ασθενείς με ΧΝΝ. Παρά την επικρατούσα άποψη της σημαντικής συσχέτισης των διαταραχών του οστικού μεταβολισμού και του φλεγμονώδους status στην ΧΝΝ, η επίτευξη των K/DOQI οδηγιών, έχει μελετηθεί ελάχιστα σε μη αιμοκαθαιρόμενους ασθενείς. Σκοπός της μελέτης μας ήταν να εξεταστεί η επίτευξη των K/DOQI στόχων για τους βασικούς δείκτες του οστικού μεταβολισμού (Ca, P, CaxP, PTH) στην ΧΝΝ σταδίου 3-4 και σε καταστάσεις παρουσίας ή απουσίας φλεγμονής(hs-crp). Υλικό και Μέθοδος: Πραγματοποιήθηκε μια επιλεκτική διασταυρούμενη μελέτη σε μη αιμοκαθαιρόμενους ασθενείς, οι οποίοι δεν ελάμβαναν συμπληρώματα ασβεστίου, φωσφοροδεσμευτικά ή βιταμίνη D. Μετρήθηκαν και αναλύθηκαν οι ακόλουθες παράμετροι: Ca, P, γινόμενο Ca-P, PTH, και hs-crp. Η παρουσία φλεγμονής καθορίστηκε ως hs-crp>3 mg/l και η απουσία ως hs-crp<3 mg/l. Συνεχόμενα δεδομένα εκφράστηκαν με μέση τιμή ± τυπική απόκλιση και κατηγορικά δεδομένα ως απόλυτες και σχετικές συχνότητες. Αποτελέσματα: Στη μελέτη συμμετείχαν 144 ασθενείς (86 άντρες/ 58 γυναίκες, μέσης ηλικίας 63±14 έτη, και με μέσο εκτιμούμενοgfr 34± 9,5 ml/min/1,73m²). Το ποσοστό των ασθενών που πληρούσαν τα κριτήρια για Ca, P, CaxP, PTH, με CRP<3mg/l ήταν 45,1% (n=53), 61,1% (n=88), 88,9% (n=128), 32,6% (n=47) και 36,8% (n=53) αντίστοιχα. Μόνο 3,5%(n=5) όλων των ασθενών τηρούσαν όλα τα κριτήρια ταυτόχρονα. Το ποσοστό των ασθενών που πληρούσε τα κριτήρια για Ca, P, CaxP, PTH με CRP>3mg/l ήταν μόλις 5,6% (n=8). Η συσχέτιση μεταξύ P και CRP δεν ήταν στατιστικώς σημαντική (r=0,149, p=0,07). Συμπέρασμα: Τα δεδομένα αυτά καταδεικνύουν ότι η τρέχουσα πρακτική για την διαχείριση του οστικού μεταβολισμού σε μη αιμοκαθαιρόμενους ασθενείς με ΧΝΝ υπολείπεται κατά πολύ από τους στόχους που θέτουν τα K/DOQI τόσο κατά την παρουσία όσο και κατά την απουσία φλεγμονώδους κατάστασης.

2 2. ΤΙ ΑΛΛΑΞΕ ΣΤΟ ΒΙΟΧΗΜΙΚΟ ΠΡΟΦΙΛ ΤΩΝ ΑΣΘΕΝΩΝ ΜΑΣ ΜΕΤΑ ΤΗ ΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΤΩΝ ΟΔΗΓΙΩΝ K/DIGO CKD-MBD; Χ. Μπαντής 1, Ν.-M. Κουρή 2, E. Τσαντεκίδου 1, Μ. Στάγκου 2, Σ. Φραγκίδης 1, Γ. Μπαμίχας 1, Α. Παπαγιάννη 2, Τ. Νάτσε 1, Γ. Ευστρατιάδης 2 Νεφρολογικό Τμήμα, Νοσοκομείο Γ. Παπανικολάου, Θεσσαλονίκη 1 Νεφρολογική Κλινική ΑΠΘ, Ιπποκράτειο Νοσοκομείο, Θεσσαλονίκη 2 Εισαγωγή: Στην παρούσα μελέτη εξετάσαμε την επίπτωση που είχε η εφαρμογή των οδηγιών K/DIGO για τη νεφρική οστική νόσο στο βιοχημικό προφίλ των ασθενών μας. Ασθενείς και μέθοδοι: Μελετήσαμε αναδρομικά n=152 υπό τεχνητό νεφρό έως ένα έτος προ της δημοσίευσης των K/DIGO και μέχρι σήμερα. Εξαιρέθηκαν ασθενείς που είχαν υποβληθεί σε παραθυρεοειδεκτομή ή είχαν μονίμως χαμηλά επίπεδα ipth (<2 φορές η ανώτερη φυσιολογική τιμή του εργαστηρίου). Αναλύθηκαν συνολικά 4564 μήνες θεραπείας (1037 πριν και 3527 μετά τη δημοσίευση των K/DIGO). Στους ασθενείς είχε χορηγηθεί παρικαλσιτόλη ή/και σινακαλσέτη ανάλογα με την κρίση του θεράποντα. Αποτελέσματα: Μετά τη δημοσίευση των K/DIGO παρατηρήθηκε αύξηση στη μέση τιμή του ασβεστίου ορού (από 8.76 ± 0.73 σε 8.99 ± 0.74 mg/dl, p<0.001). Αντίθετα δε διαφοροποιήθηκαν σημαντικά τα μέσα επίπεδα του φωσφόρου (5.10 ± ± 1.3 mg/dl, ns) και της παραθορμόνης (332 ± ± 220 pg/ml, ns). Διαπιστώθηκε ωστόσο αύξηση του ποσοστού των ασθενών ανά μήνα που εμφάνιζαν τιμές παραθορμόνης εντός των προτεινόμενων ορίων (2-9 x φυσιολογική τιμή του εργαστηρίου) από 69.8% σε 73.4% με αντίστοιχη μείωση των ποσοστών των ασθενών με πολύ χαμηλές ή πολύ υψηλές τιμές (p=0.034). Συμπεράσματα: Με βάση την εμπειρία μας, η εφαρμογή των οδηγιών K/DIGO για τη νεφρική οστική νόσο οδήγησε σε αύξηση του ποσοστού των ασθενών που διατηρούν την τιμή της παραθορμόνης μέσα στα επιθυμητά όρια. [2]

3 3. ΕΦΑΡΜΟΓΗ ΤΩΝ ΚΑΤΕΥΘΥΝΤΗΡΙΩΝ ΟΔΗΓΙΩΝ KDIGO ΣΕ ΛΗΠΤΕΣ ΝΕΦΡΙΚΟΥ ΜΟΣΧΕΥΜΑΤΟΣ ΑΝΑΦΟΡΙΚΑ ΜΕ ΤΟΝ ΕΛΕΓΧΟ ΤΩΝ ΜΗ- ΑΝΟΣΟΛΟΓΙΚΩΝ ΠΑΡΑΓΟΝΤΩΝ ΚΙΝΔΥΝΟΥ Γεώργιος Σπανός, Ευαγγελία Ντουνούση, Χαράλαμπος Παππάς, Μιχάλης Μήτσης, Ειρήνη Τζαλαβρά, Βασίλειος Κούτλας, Χαράλαμπος Χαρίσης, Γεώργιος Γκλαντζούνης, Μιχάλης Φατούρος, Κώστας Χ. Σιαμόπουλος Μονάδα Μεταμοσχεύσεων Πανεπιστημιακού Νοσοκομείου Ιωαννίνων Εισαγωγή: Η καρδιαγγειακή νόσος είναι η κύρια αιτία θανάτου στους λήπτες νεφρικών μοσχευμάτων (ΛΝΜ), ενώ η χρόνια νεφροπάθεια του αλλομοσχεύματος είναι η κύρια αιτία που οδηγεί τους ασθενείς αυτούς σε τελικό στάδιο χρόνιας νεφρικής νόσου. Η αιτιολογία των δύο οντοτήτων περιλαμβάνει ανοσολογικούς και μη-ανοσολογικούς παράγοντες. Ο έλεγχος των μη ανοσολογικών, τροποποιήσιμων παραγόντων έχει πρόσφατα θεσπιστεί από τις κατευθυντήριες οδηγίες των KDIGO (Kidney Disease: Improving Global Outcomes). Ο σκοπός της μελέτης ήταν η αξιολόγηση της εφαρμογής των κατευθυντήριων οδηγιών στα εξωτερικά ιατρεία της μονάδας μεταμόσχευσης του νοσοκομείου μας. Ασθενείς-Μέθοδοι: ελέγχθηκαν αναδρομικά τα αρχεία 48 ΛΝΜ, (32 άνδρες, μέσης ηλικίας 45,1 ± 10,7 έτη) αναφορικά με τον έλεγχο της νεφρικής αναιμίας, της οστικής νόσου (ΟΝ), της δυσλιπιδαιμίας και της αρτηριακής πίεσης (ΑΠ). Τα δεδομένα καταγράφηκαν κάθε έξι μήνες για δύο χρόνια. Κριτήριο ένταξης ήταν η μεσολάβηση ενός τουλάχιστον έτους από τη μεταμόσχευση νεφρού. Αποτελέσματα: Ο εκτιμώμενος ρυθμός σπειραματικής διήθησης των ασθενών κατά την έναρξη ήταν 60,3 ± 18,8 ml/min/1.73m 2 χωρίς στατιστικά σημαντική μεταβολή κατά τη διάρκεια της παρακολούθησης. Ο έλεγχος της αναιμίας ήταν ικανοποιητικός σε 42 ασθενείς (88%) με αιμοσφαιρίνη 11gr/dl στα 2 χρόνια παρακολούθησης. Όσον αφορά την αντιμετώπιση της δυσλιπιδαιμίας, το σύνολο των ασθενών είχαν τριγλυκερίδια νηστείας 500mg/dl σε όλες τις μετρήσεις ενώ ποσοστό των ΛΝΜ με LDL 100mg/dl βελτιώθηκε κατά τη διάρκεια της περιόδου καταγραφής (20,8% έναντι 41,7%). Το ασβέστιο ορού (Ca) ελεγχόταν ικανοποιητικά σε 77% των ασθενών, ο φωσφόρος ορού (Ρ) στο σύνολο των ασθενών, ενώ η παραθορμόνη [ΡΤΗ] σε 60% των ΛΝΜ με χρόνια νεφρική νόσο σταδίου 3-5. Ο στόχος της ΑΠ (<130/80mmHg) επιτεύχθηκε στο ήμισυ των ασθενών κατά τη διάρκεια των δύο ετών. Συμπέρασμα: Ο έλεγχος των μη-ανοσολογικών παραγόντων ήταν ικανοποιητικός αναφορικά με τις παραμέτρους της αναιμίας και της ΟΝ, ενώ όσον αφορά την αντιμετώπιση της δυσλιπιδαιμίας και της ΑΠ οι ασθενείς υποθεραπεύονταν σε σχέση με τις συστάσεις των KDIGO. Υπάρχει σαφής ανάγκη για καλύτερη εφαρμογή των κατευθυντήριων οδηγιών KDIGO στην κλινική πράξη. [3]

4 4. Η ΕΠΙΔΡΑΣΗ ΤΗΣ ΣΙΝΑΚΑΛΣΕΤΗΣ, ΤΗΣ ΙΜΠΑΝΔΡΟΝΑΤΗΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΤΕΡΙΠΑΡΑΤΙΔΗΣ ΣΤΗΝ ΟΣΤΙΚΗ ΠΥΚΝΟΤΗΤΑ ΑΙΜΟΚΑΘΑΙΡΟΜΕΝΩΝ ΑΣΘΕΝΩΝ Ε. Μητσόπουλος 1, Ε. Γινικοπούλου 1, Δ. Οικονομίδου 2, Π. Πατεινάκης 1, Η. Μηνασίδης 1, Δ. Μέμμος 2, Η. Θώδης 3, Β. Βαργεμέζης 3, Δ. Τσακίρης 1 1 Νεφρολογικό Τμήμα, Γ.Ν. Παπαγεωργίου, Θεσσαλονίκη 2 Νεφρολογική Κλινική ΑΠΘ, Γ.Ν.Θ. Ιπποκράτειο, Θεσσαλονίκη Αλεξανδρούπολη 3 Νεφρολογικό Τμήμα, Δημοκρίτειο Πανεπιστήμιο Θράκης, ΕΙΣΑΓΩΓΗ: Η οστεοπόρωση αποτελεί σημαντικό παράγοντα νοσηρότητας και θνητότητας ασθενών με χρόνια νεφρική νόσο που υποβάλλονται σε αιμοκάθαρση. Τα κλινικά όμως δεδομένα που αφορούν τη θεραπευτική αντιμετώπιση της οστεοπόρωσης στους ασθενείς αυτούς είναι περιορισμένα. ΑΣΘΕΝΕΙΣ ΜΕΘΟΔΟΙ: Συμμετείχαν 102 αιμοκαθαιρόμενοι ασθενείς οι οποίοι κατά την έναρξη της μελέτης υποβλήθηκαν σε μέτρηση οστικής πυκνότητας (BMD) με την τεχνική της διπλής φωτονιακής απορροφησιομετρίας (DXA) σε τρείς θέσεις (οσφυϊκή μοίρα σπονδυλικής στήλης (ΟΜΣΣ), αριστερό και δεξιό ισχίο). Η μέτρηση της BMD επαναλήφθηκε στο σύνολο των ασθενών σε χρονικό διϊάστημα 16±3 μηνών. Κατά την δεύτερη μέτρηση, 66 εμφάνιζαν T-score < -2,5, στον αυχένα του μηριαίου οστού (ΑΜΟ) και από αυτούς οι 38 δέχθηκαν να υποβληθούν σε βιοψία οστού. Ανάλογα με τα ιστομορφομετρικά ευρήματα της οστικής βιοψίας και τα επίπεδα παραθορμόνης (iρτη) ορού οι ασθενείς χωρίσθηκαν σε 4 ομάδες: 11 ασθενείς με ευρήματα ινώδους οστεΐτιδας και επίπεδα i-pth ορού >300 pg/ml έλαβαν σινακαλσέτη, 11 με ίδια ιστολογικά ευρήματα και i-pth ορού < 300 pg/ml έλαβαν ιμπανδρονάτη, ενώ σε 9 ασθενείς με ιστολογικά χαρακτηριστικά αδυναμικής οστικής νόσου χορηγήθηκε τεριπαρατίδη. Τέλος, 7 ασθενείς που παρουσίαζαν ήπιες αλλοιώσεις στην οστική βιοψία δεν έλαβαν καμμία θεραπευτική παρέμβαση. Τέλος, τρίτη μέτρηση οστικής πυκνότηττας έγινε στους ασθενείς σε χρονικό διάστημα μηνών, από την έναρξη της θεραπευτικής αγωγής. Σκοπός της μελέτης ήταν να να συγκριθεί το ετήσιο ποσοστό μεταβολής της οστικής πυκνότητας στα σημεία μέτρησης (ΑΜΟ και ΟΜΣΣ) πριν και κατά τη διάρκεια λήψης της θεραπείας. ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΑ: Η οστική πυκνότητα του ΑΜΟ και της ΟΜΣΣ παρουσίασε σημαντική μείωση στην ομάδα που έλαβε σινακαλσέτη, με ετήσιο ποσοστό μεταβολής από 3,6% και 3,4% πριν τη θεραπεία, σε 4,2% (p = 0,04) και 7,7% (p = 0,02) στη διάρκεια της θεραπείας, αντίστοιχα. Στην ομάδα ασθενών που έλαβε τεριπαρατίδη παρατηρήθηκε αύξηση της οστικής πυκνότητας, αν και όχι στατιστικά σημαντική, με ετήσιο ποσοστό μεταβολής από -5,4% και -2,6% πριν τη θεραπεία σε 2,7% και 4,9% στη διάρκεια της θεραπείας, αντίστοιχα. Στην ομάδα της ιμπανδρονάτης και στην ομάδα που δεν έλαβε θεραπεία, το ποσοστό μεταβολής της BMD παρέμεινε αρνητικό σε όλο το διάστημα της μελέτης. ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑΤΑ: Η χορήγηση της τεριπαρατίδης βελτίωσε την οστική πυκνότητα αιμοκαθαιρόμενων ασθενών με αδυναμική οστική νόσο. Σε αιμοκαθαιρόμενους ασθενείς με ινώδη οστεΐτιδα η χορήγηση ιμπανδρονάτης δεν βελτίωσε την οστική τους πυκνότητα, ενώ η σινακαλσέτη την επιδείνωσε. [4]

5 5. Η ΕΦΑΡΜΟΓΗ ΤΗΣ ΠΛΑΣΜΑΦΑΙΡΕΣΗΣ ΣΤΗΝ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΗ ΤΗΣ ΑΜΙΓΟΥΣ ΑΠΛΑΣΙΑΣ ΤΗΣ ΕΡΥΘΡΑΣ ΣΕΙΡΑΣ (ΑΑΕΣ), ΣΕ ΑΣΘΕΝΕΙΣ ΠΟΥ ΥΠΟΒΛΗΘΗΚΑΝ ΣΕ ΜΕΤΑΜΟΣΧΕΥΣΗ ΑΙΜΟΠΟΙΗΤΙΚΩΝ ΚΥΤΤΑΡΩΝ (ΜΑΚ) ΜΕ ΜΕΙΖΟΝΑ ΑΒΟ-ΑΣΥΜΒΑΤΟΤΗΤΑ. Γ.Μπαμίχας 1, Ε.Τσαντεκίδου 1, Χ.Μπαντής 1, Κ.Τασσιοπούλου 1, Α.Ρίζος 1, Χ.Αποστόλου 2, Ι.Σακελλάρη 2, Ι.Μπάτσης 2, Α. Αναγνωστόπουλος 2, Τ. Νάτσε 1. Νεφρολογικό Τμήμα 1, Αιματολογικό Τμήμα, Μονάδα Μεταμόσχευσης αιμοποιητικών κυττάρων 2. Γ.Ν «Γ.ΠΑΠΑΝΙΚΟΛΑΟΥ» Θεσσαλονίκη. Η ΑΒΟ-ασυμβατότητα είναι ελάσσονος σημασίας στη ΜΑΚ. Ποσοστό περίπου 20% των ασθενών, που υποβάλλεται σε ΜΑΚ με HLA ταυτόσημο δότη, έχουν μείζονα ΑΒΟασυμβατότητα, ενώ δεν παρατηρείται διαφορά στην ολική επιβίωση καθώς και στην περί τη μεταμόσχευση θνησιμότητα. Λόγω της παρουσίας ισοσυγκολιτινών του λήπτη εναντίον του δότη, υπάρχει κίνδυνος πρόκλησης αιμόλυσης και αμιγούς απλασίας ερυθράς σειράς (ΑΑΕΣ) μετά τη μεταμόσχευση. Η ΑΑΕΣ χαρακτηρίζεται από την απουσία πρόδρομων μορφών των ερυθροκυττάρων στο μυελό και συχνά απαιτούνται μεταγγίσεις για μεγάλο χρονικό διάστημα. Στο Γ. Ν«Γ. ΠΑΠΑΝΙΚΟΛΑΟΥ» σε χρο ικό ν διάστημα 1 9 χρόνων έγιναν 1 10 μεταμοσχεύσεις με ΑΒΟ ασυμβατότητα και σε 13 ασθενείς με ΑΑΕΣ, ως επιπλοκή, απαιτήθηκε εφαρμογή πλασμαφαίρεσης για την αντιμετώπιση της νόσου. Κανείς από τους ασθενείς δεν ήταν πολυθεραπευμένος, όλοι ελάμβαναν αγωγή για GVHD και σε όλους προηγήθηκε θεραπεία με κορτικοστεροειδή, σφαιρίνες και ερυθροποιητίνη για την αντιμετώπιση της απλασίας της ερυθράς. Λόγω μη απάντησης στη θεραπεία και για την απομάκρυνση των αντισωμάτων, εφαρμόσθηκε πλασμαφαίρεση 134,0±93,3 μέρες μετά τη ΜΑΚ. Έγιναν 6,15 συνεδρίες ανά ασθενή (εύρος 3-11) και η μέση τιμή όγκου πλάσματος 21,35±5,62 λίτρα (εύρος 7-39,6 λίτρα). Όλοι οι ασθενείς άλλαξαν ομάδα αίματος, ενώ η μέση τιμή των παραμέτρων πριν και μετά την εφαρμογή της πλασμαφαίρεσης ήταν: ερυθροβλάστες πριν 1,38±1,50 μετά 30,0±22,1, ΔΕΚ πριν 0,15±0,17 μετά 3,4±2,41, αντι-α πριν 9,0±16,9 μετά 1,33 ±1,82, αντι-β πρίν 10,7±10,8 μετά 2,09 ±1,44. Συμπερασματικώς, η εφαρμογή της πλασμαφαίρεσης για την αντιμετώπιση της αμιγούς απλασίας της ερυθράς σειράς, σε ασθενείς που υποβλήθηκαν σε ΜΜΟ με μείζονα ΑΒΟασυμβατότητα, είναι μέθοδος ασφαλής και ιδιαίτερα αποτελεσματική. [5]

6 6. Η ΕΠΙΔΡΑΣΗ ΤΗΣ ΥΠΕΡΓΛΥΚΑΙΜΙΑΣ ΣΤΗΝ ΑΠΩΛΕΙΑ ΦΩΣΦΟΡΟΥ ΚΑΙ ΜΑΓΝΗΣΙΟΥ ΔΙΑ ΤΩΝ ΟΥΡΩΝ ΣΕ ΔΙΑΒΗΤΙΚΟΥΣ ΑΣΘΕΝΕΙΣ Μ. Θεοδωρίδης,, Γ. Πουλουτίδης, Α Ρουμελιώτης, Ε. Καλογιαννίδου, Χ.Τσίγαλου, Σ. Παναγούτσος, Π. Πασαδάκης, Β. Βαργεμέζης Πανεπιστημιακή Νεφρολογική Κλινική Δημοκρίτειου Πανεπιστημίου Θράκης, Πανεπιστημιακό Γενικό Νοσοκομείο Αλεξανδρούπολης Εισαγωγή: Η γλυκόζη επαναρροφάται στο εγγύς εσπειραμένο σωληνάριο μαζί με νάτριο (Νa + ) μέσω του SGLT2 συμμεταφορέα. Η ενέργεια για την παθητική επαναρρόφηση της γλυκόζης παρέχεται από την Na + /K + ΑTPase η οποία δημιουργεί κλίση συγκέντρωσης για το νάτριο προάγοντας την επαναρρόφηση του από το σωληναριακό αυλό προς τον ενδοκυττάριο χώρο. Η ύπαρξη συμμεταφορέων οδηγεί στην επαναρρόφηση τόσο της γλυκόζης όσο και αμινοξέων και φωσφόρου, ενώ η υπερλειτουργία ενός εκ των συμμεταφορέων οδηγεί στην υπολειτουργία των υπολοίπων. Έτσι σε συνθήκες υπεργλυκαιμίας (σακχαρώδης διαβήτης), η γλυκοζουρία προάγει την υπερλειτουργία του SGLT2 με πιθανό αποτέλεσμα την αυξημένη απώλεια φωσφόρου δια των ούρων. Ο σακχαρώδης διαβήτης σχετίζεται επίσης με αυξημένες απώλειες μαγνησίου στα ούρα, ενώ η προκαλούμενη υπομαγνησιαιμία έχει συσχετισθεί με την επιδείνωση των μικρο- και μακροαγγειακών επιπλοκών του διαβήτη. Σκοπός: Σκοπός αυτής της μελέτης παρατήρησης ήταν η διερεύνηση της συσχέτισης μεταξύ του μεταβολικού ελέγχου των διαβητικών ασθενών και των επιπέδων του φωσφόρου και μαγνησίου των ούρων των ασθενών αυτών. Ασθενείς - Μέθοδος: Στη μελέτη συμπεριλήφθησαν 22 επαρκώς ρυθμισμένοι διαβητικοί ασθενείς με σακχαρώδη διαβήτη τύπου 2, (12Α,10Γ) με μέση ηλικία 71,2 ± 9,8 έτη, μέση τιμή σωματικού βάρους 84,8 ± 11,4 Kg και μέση e-gfr 60,8 ± 24,8 ml/min (ΧΝΝ 2 ου και 3 ου σταδίου). Οι ασθενείς είχαν μέση τιμή HbA 1 C 6,9 ± 0,9 %, γλυκόζης πλάσματος 139 ± 44,03 mg/dl, φωσφόρου πλάσματος 3.64±0.88 mg/dl, αλβουμίνης ορού 4,0 ± 0,54 g/dl και λόγου λευκώματος/κρεατινίνης ούρων 0,62 ± 0,37, ενώ δεν ελάμβαναν φαρμακευτική αγωγή που να επηρεάζει την ιοντική νεφρική απέκκριση. Εκτιμήθηκε η γραμμική συσχέτιση κατά Pearson μεταξύ των επιπέδων της γλυκόζης πλάσματος και του βαθμού γλυκαιμικού ελέγχου, με τα επίπεδα μαγνησίου και φωσφόρου στα ούρα. Αποτελέσματα: Οι ημερήσιες αποβολές ιόντων στα ούρα των ασθενών ήταν για τον φωσφόρο 18,8 ± 8,6 mg/dl και για το μαγνήσιο 3,07 ± 1,2 mg/dl. Η στατιστική επεξεργασία των αποτελεσμάτων έδειξε ισχυρή στατιστικά σημαντική συσχέτιση μεταξύ των επιπέδων της HbA 1 C και των επιπέδων φωσφόρου (r = 0,546, p = 0,013) και μαγνησίου (r = 0,63, p = 0,02)στα ούρα. Συμπεράσματα : Τα αποτελέσματα της μελέτης δείχνουν την επίδραση του γλυκαιμικού ελέγχου των διαβητικών ασθενών στη μείωση της νεφρικής απέκκρισης και συνεπώς στην απώλεια των ιόντων του μαγνησίου και του φωσφόρου, στα ούρα. Αυτό έχει ιδιαίτερη σημασία, εφόσον η απώλεια του φωσφόρου και μαγνησίου δια των ούρων, έχει συσχετισθεί με την επιδείνωση των μικρο- και των μακρο-αγγειακών επιπλοκών του σακχαρώδη διαβήτη. Μελέτη μεγαλύτερου αριθμού ασθενών, θα επιβεβαιώσει την αλληλεπίδραση μεταξύ του μακροπρόθεσμου ελέγχου της γλυκαιμίας και της λειτουργίας του SGLT2 συμμεταφορέα. [6]

7 7. Η ΣΥΜΒΟΛΗ ΤΗΣ ΜΙΚΡΟΣΚΟΠΗΣΗΣ ΤΩΝ ΟΥΡΩΝ ΣΕ ΣΥΝΔΥΑΣΜΟ ΜΕ ΚΛΙΝΙΚΑ ΚΑΙ ΕΡΓΑΣΤΗΡΙΑΚΑ ΕΥΡΗΜΑΤΑ ΣΤΗ ΔΙΑΓΝΩΣΗ ΤΗΣ ΝΕΦΡΙΚΗΣ ΝΟΣΟΥ Δ. Μωυσιάδης, Δ. Οικονομίδου, Μ. Στάγκου, Ε. Κασιμάτης, Γ. Τουλκερίδης, Α. Παπαγιάννη, Γ. Ευστρατιάδης 1. 1 Νεφρολογική Κλινική Α.Π.Θ., Γ.Ν. Θεσσαλονίκης «Ιπποκράτειο» Η εξέταση του ιζήματος των ούρων είναι η αρχαιότερη εξέταση που χρησιμοποιείται για τη διάγνωση νεφρικών νοσημάτων. Το κόστος της εξέτασης και το άμεσο αποτέλεσμα είναι τα σημαντικότερα πλεονεκτήματά της. Σκοπός της μελέτης ήταν να διερευνηθεί η συμβολή της εξέτασης των ούρων σε συνδυασμό με κλινικά και εργαστηριακά ευρήματα στην ταχύτητα διάγνωσης της νεφρικής νόσου καθώς και η ακρίβεια της στη διαφορική διάγνωση της νεφρικής βλάβης. Ασθενείς: Ελέγχθηκε σε 336 ασθενείς το ίζημα των ούρων. Αξιολογήθηκαν ο αριθμός και η μορφή των ερυθρών, η παρουσία λευκών αιμοσφαιρίων, κυττάρων του ανώτερου ουροποιητικού και η παρουσία κυλίνδρων. Στους 73 ασθενείς διενεργήθηκε σε σύντομο χρονικό διάστημα από την εξέταση του ιζήματος βιοψία νεφρού. Μελετήθηκαν στατιστικά η ευαισθησία και ειδικότητα των ευρημάτων για τη διάγνωση του νεφρικού νοσήματος. Αποτελέσματα: Σε τρεις ασθενείς τέθηκε διάγνωση της νεφρικής βλάβης από το ίζημα των ούρων και το ιστορικό των ασθενών. Επρόκειτο για ένα βρέφος 6 μηνών με οξεία νεφρική βλάβη (ΟΝΒ) από αιμόλυση και δύο ασθενείς της ΜΕΘ, έναν με ουρική νεφροπάθεια και μία με λοίμωξη και ΟΝΒ. Σε 34/73 ασθενείς διαγνώστηκε ιστολογικά υπερπλαστική σπειραματονεφρίτιδα (ΣΝ) (IgA νεφροπάθεια, νεφρίτιδα του λύκου, μεμβρανοϋπερπλαστική, μεταλοιμώδης, νεκρωτική και μηνοειδική ΣΝ) και σε 38/73 μη υπερπλαστική (νόσος ελαχίστων αλλοιώσεων, διάμεση νεφροπάθεια, μεμβρανώδης ΣΝ, εστιακή και τμηματική σπειραματοσκλήρυνση, αμυλοείδωση κ.α.). Οι υπερπλαστικές ΣΝ είχαν σε μεγαλύτερο ποσοστό δύσμορφα ερυθρά (p: 0,058) και λευκά αιμοσφαίρια (p:0,001). Η ύπαρξη ερυθρών>40κοπ, είχε ευαισθησία (sens) <40,6%, ειδικότητα (spec) >92% και δύσμορφων ερυθρών>50%, sens:41,1%, spec: 63,3%. Η παρουσία ερυθροκυτταρικών κυλίνδρων είχε sens:14,7%, spec:93% για υπερπλαστική ΣΝ. Η συνολική εικόνα του ιζήματος (αιματουρία + πρωτεϊνουρία + κύλινδροι + ΟΝΒ): AUC:0,628 (p:0,062), sens:11,8%, spec:98%. Για την ταχέως εξελισσόμενη ΣΝ η ανεύρεση ερυθρών >45κοπ, είχε sens<63,6%, spec>90,7%. Η συνολική εικόνα ιζήματος (αιματουρία + πρωτεϊνουρία + κύλινδροι + ΟΝΒ): AUC:0,689 (p:0,039), sens<25%, spec>96,7%. Συμπεράσματα: Το ίζημα των ούρων σπανίως μπορεί να βοηθήσει στη διάγνωση της νεφρικής βλάβης όταν δεν διενεργείται βιοψία νεφρού. Η απουσία δύσμορφων ερυθρών, κυλίνδρων και λευκωματουρίας αποκλείουν με μεγάλη πιθανότητα υπερπλαστικού τύπου ΣΝ. [7]

8 8. ΕΠΙΠΟΛΑΣΜΟΣ ΤΗΣ ΚΑΤΑΘΛΙΨΗΣ ΚΑΙ ΤΟΥ ΑΓΧΟΥΣ ΚΑΙ ΣΥΣΧΕΤΙΣΗ ΤΟΥΣ ΜΕ ΤΗΝ ΣΕΞΟΥΑΛΙΚΗ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ ΣΕ ΑΣΘΕΝΕΙΣ ΜΕ ΧΡΟΝΙΑ ΝΕΦΡΙΚΗ ΑΝΕΠΑΡΚΕΙΑ ΠΟΥ ΥΠΟΒΑΛΛΟΝΤΑΙ ΣΕ ΑΙΜΟΚΑΘΑΡΣΗ Ή ΕΧΟΥΝ ΥΠΟΒΛΗΘΕΙ ΣΕ ΜΕΤΑΜΟΣΧΕΥΣΗ ΝΕΦΡΟΥ Παναγιώτης Χονδρογιάννης 1, Παντελίτσα Καλλιακμάνη 1, Πέτρος Σκαπινάκης 2, Ειρήνη Σαββιδάκη 1, Κωνσταντίνος Χ. Σιαμόπουλος 3, Κωνσταντίνος Ασημακόπουλος 4, Δημήτριος Σ. Γούμενος 1. 1 Νεφρολογικό και Μεταμοσχευτικό Κέντρο, 4 Ψυχιατρική Κλινική, Πανεπιστημιακό Γενικό Νοσοκομείο Πατρών, 2 Ψυχιατρική Κλινική, 3 Νεφρολογική Κλινική, Πανεπιστημιακό Γενικό Νοσοκομείο Ιωαννίνων ΕΙΣΑΓΩΓΗ: Η κατάθλιψη και το άγχος αποτελούν τις πιο κοινές ψυχιατρικές διαταραχές σε ασθενείς με χρόνια νεφρική ανεπάρκεια τελικού σταδίου. Η σεξουαλική λειτουργία των ασθενών αυτών σχετίζεται με σωματικούς και ψυχολογικούς παράγοντες, μεταξύ των οποίων σημαίνουσα θέση κατέχουν η κατάθλιψη και το άγχος. ΣΚΟΠΟΣ: Η εκτίμηση της επίπτωσης της κατάθλιψης και του άγχους σε ασθενείς με τελικό στάδιο χρόνιας νεφρικής νόσου που υποβάλλονται σε αιμοκάθαρση ή έχουν υποβληθεί σε μεταμόσχευση νεφρού και η συσχέτισή τους με την σεξουαλική λειτουργία των ασθενών αυτών. ΥΛΙΚΟ-ΜΕΘΟΔΟΙ: Περιελήφθησαν 100 ενήλικες άρρενες ασθενείς με τελικό στάδιο χρόνιας νεφρικής ανεπάρκειας. Εξ αυτών οι 28 (Ομάδα Α) υποβάλλονταν σε αιμοκάθαρση και οι 72 (Ομάδα Β), είχαν υποβληθεί σε μεταμόσχευση νεφρού. Οι συμμετέχοντες δεν έπασχαν από κάποια μείζονα προϋπάρχουσα ψυχοπαθολογία ή γνωσιακή έκπτωση και συμπλήρωσαν τη Νοσοκομειακή Κλίμακα Άγχους και Κατάθλιψης (HADS) και την ελληνική έκδοση του Διεθνούς Δείκτη Στυτικής Λειτουργίας (IIEF). ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΑ: Εκ των ασθενών της ομάδας Α το 60,7% και το 82,1% εμφάνιζαν συμπτώματα ήπιας κατάθλιψης και άγχους αντίστοιχα (score= 0-10) ενώ το 39,3% και 17,9% εμφάνιζαν συμπτώματα μέτριας και σοβαρής κατάθλιψης και άγχους αντίστοιχα (score>11). Αναδείχθηκε στατιστικά σημαντική αρνητική συσχέτιση της κατάθλιψης και του άγχους με τη στυτική και οργασμική λειτουργία, την ικανοποίηση κατά τη διάρκεια της σεξουαλικής επαφής, καθώς και με την ολική ικανοποίηση των ασθενών αυτών από την σεξουαλική ζωή τους. Εκ των ασθενών της ομάδας Β το 92,8% και 84,9% εμφάνιζαν συμπτώματα ήπιας κατάθλιψης και άγχους αντίστοιχα (score= 0-10), ενώ το 7,2% και 15,1% εμφάνιζαν συμπτώματα μέτριας και σοβαρής κατάθλιψης και άγχους αντίστοιχα (score>11). Στους ασθενείς αυτούς αναδείχθηκε στατιστικά σημαντική αρνητική συσχέτιση του άγχους με τη στυτική και οργασμική λειτουργία, καθώς και με την ικανοποίηση κατά τη διάρκεια της σεξουαλικής επαφής. Επίσης, η κατάθλιψη συσχετίστηκε αρνητικά με την στυτική λειτουργία. ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑΤΑ: Αν και το δείγμα των ασθενών δεν είναι μεγάλο φαίνεται ότι οι ασθενείς που υποβάλλονται σε χρόνιο πρόγραμμα περιοδικής αιμοκάθαρσης υποφέρουν σε μεγαλύτερο ποσοστό από μέτρια και σοβαρή κατάθλιψη και άγχος συγκριτικά με εκείνους που έχουν υποβληθεί σε μεταμόσχευση νεφρού. Επίσης η παρουσία άγχους και κατάθλιψης επηρεάζει αρνητικά τη σεξουαλικότητα των ασθενών με τελικό στάδιο νεφρικής ανεπάρκειας, ιδιαίτερα των αιμοκαθαιρομένων. [8]

9 9. ΕΠΙΠΕΔΑ ΤΗΣ ΧΥΜΟΚΙΝΗΣ MCP-1 (MONOCYTE CHEMOATTRACTANT PROTEIN -1 ) ΣΕ ΝΕΦΡΟΠΑΘΕΙΣ ΑΙΜΟΚΑΘΑΙΡΟΜΕΝΟΥΣ ΚΑΙ ΥΠΟ ΠΕΡΙΤΟΝΑΪΚΗ ΚΑΘΑΡΣΗ ΑΣΘΕΝΕΙΣ. ΔΕΙΚΤΗΣ ΑΘΗΡΟΣΚΛΗΡΥΝΣΗΣ ; Β.Δ.Ράϊκου 1, Ν.Τεντολούρης 1, Π. Καϊσίδης 2, Χρ.Μελεξοπούλου 2, Ι.Ν.Μπολέτης η Προπαιδευτική Παθολογική Κλινική, Εθνικό και Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο, ΙΑΤΡΙΚΗ ΣΧΟΛΗ, 2.Νεφρολογικό Τμήμα και Μεταμόσχευσης, Γ.Ν. LAΪKO, ΑΘΗΝΑ ΕΙΣΑΓΩΓΗ ΣΚΟΠΟΣ.Η χημειοτακτική πρωτείνη των μονοκυττάρων (monocyte chemoattractant protein-1, MCP-1) διαδραματίζει σημαντικό ρόλο στο σχηματισμό των αλλοιώσεων κατά την διάρκεια της αθηρογένεσης.ο σκοπός της παρούσας εργασίας εστιάζεται στην μελέτη της κινητικής της ΜCP-1 σε ασθενείς υπό μόνιμη θεραπεία νεφρικής υποκατάστασης και ο ρόλος της ως βιολογικός δείκτης αθηροσκλήρυνσης. ΑΣΘΕΝΕΙΣ ΜΕΘΟΔΟΣ. Μελετήθηκαν 96 καθαιρόμενοι ασθενείς, 62 άνδρες, 34 γυναίκες και 24 υγιείς μάρτυρες. Οι μέθοδοι θεραπείας πού εφαρμόσθηκαν ήταν: συμβατική αιμοκάθαρση (HD, n=34), αιμοδιαδιήθηση (n=42) και περιτοναϊκή κάθαρση (n=20).οι κλινικές εκδηλώσεις της αθηροσκλήρυνσης ορίσθηκαν από την ύπαρξη στεφανιαίας νόσου και περιφερικής αγγειακής νόσου, ενώ εκτιμήθηκαν η υπερτροφία και η λειτουργικότητα της αριστεράς κοιλίας.mετρήθηκαν τα επίπεδα της MCP-1 ορού με ΕLISA σε 4 δείγματα αίματος (πρό-αιμοκάθαρση, 2, 4 και 44ώρες μετά την έναρξη της μεσαίας εβδομαδιαίας συνεδρίας αιμοκάθαρσης).επίσης, με ΕLISA μετρήθηκαν τα επίπεδα της hscrp και τα επίπεδα του TNF-α, ενώ ραδιοανοσολογικά μετρήθηκαν τα επίπεδα της β2-μικροσφαιρίνης, ινσουλίνης, i-pth και λεπτίνης.η αντίσταση στην ινσουλίνη υπολογίσθηκε με τον HOMA- IR, ενώ υπολογίσθηκε και o λόγος ολική χοληστερόλη / ΗDL.Υπολογίσθηκε η αρτηριακή σκληρία χρησιμοποιώντας τον c-fpwv, όπως και ο σφυροβραχιόνιος δείκτης αρτηριακής πίεσης (ABPI). ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΑ.Η μέση τιμή της MCP-1 ορού των ασθενών δεν διέφερε σημαντικά από την μέση τιμή της ομάδας ελέγχου, ούτε παρατηρήσαμε σημαντική διαφορά μεταξύ των ακολουθούμενων μεθόδων κάθαρσης.ωστόσο, στους αιμοκαθαιρόμενους ασθενείς παρατηρήσαμε σημαντική αλλαγή των επιπέδων της MCP-1 στην πορεία του χρόνου.στην ανάλυση λογιστικής παλινδρόμησης τα επίπεδα της MCP-1 συσχετίσθηκαν σημαντικά με την ύπαρξη της περιφερικής αγγειοπάθειας (B=0,004, OR=1,004, 95% CI 1,000-1,007, p=0,033) ανεξάρτητα από άλλους συγχυτικούς παράγοντες, ενώ δεν βρέθηκε σημαντική συσχέτιση με την ύπαρξη της στεφανιαίας νόσου η της καρδιακής ανεπάρκειας, αν και βρέθηκε σημαντική σχέση της ύπαρξης υπερτροφίας της αριστεράς κοιλίας με την ομάδα ασθενών πού είχε αυξημένες τιμές MCP-1 (x 2 =4,233, p=0,032).επίσης, βρέθηκε σημαντική θετική συσχέτιση μεταξύ της MCP-1 και του λόγου ολικής χοληστερόλης/hdl και της ινσουλίνης (r=0,303, p=0,003, r=0,212, p=0,03 αντίστοιχα). ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑΤΑ.Tα ευρήματα της παρούσας μελέτης δείχνουν ότι τα επίπεδα της MCP-1 του ορού σε σταθεροποιημένους ασθενείς υπό μόνιμη θεραπεία νεφρικής υποκατάστασης υφίστανται σημαντική διακύμανση κατά την πορεία της θεραπείας νεφρικής υποκατάστασης και μπορούν να χαρακτηριθούν μάλλον ως δείκτης αγγειακής φλεγμονής παρά ως δείκτης αθηροσκλήρυνσης. [9]

10 10. Η ΔΙΑΔΕΡΜΙΚΗ ΕΜΦΥΤΕΥΣΗ ΤΗΣ ΒΙΟΠΡΟΣΘΕΤΙΚΗΣ ΑΟΡΤΙΚΗΣ ΒΑΛΒΙΔΑΣ ΣΕ ΑΣΘΕΝΕΙΣ ΜΕ ΧΡΟΝΙΑ ΝΕΦΡΙΚΗ ΝΟΣΟ (ΧΝΝ) A. Γεράκης 1, A. Χαλαπάς 2, Μ.Χρυσοχέρης 2, Ι. Γιατράς 1, R. Ανδρίτσου 1, Ι.Νικολάου 3, Ν.Μπουμπούλης 3, Ε.Παττακός 3, Κ.Σπάργιας 3. 1 Νεφρολογικό τμήμα, 2 Τμήμα Διαδερμικών Βαλβίδων και 3 Β-Καρδιοχειρουργική κλινική, Νοσοκομείο Υγεία, Αθήνα. Εισαγωγή: Η διαδερμική εμφύτευση βιοπροσθετικής αορτικής βαλβίδας (ΔΕΑΒ) εφαρμόζεται ολοένα και συχνότερα σε βαρέως πάσχοντες ασθενείς, λόγω σοβαρής συμπτωματικής στένωσης αορτικής βαλβίδας, με ή χωρίς ΧΝΝ. Όμως, η ανάγκη χορήγησης σκιαγραφικού αποτελεί εγγενές μειονέκτημα της τεχνικής αυτής. Σκοπός: Nα εξετασθούν: α) οι ασθενείς με ΧΝΝ που υποβλήθησαν σε ΔΕΑΒ, σε σύγκριση με τους ασθενείς χωρίς ΧΝΝ και β) η μεταβολή της νεφρικής λειτουργίας και οι πιθανοί παράγοντες που την επηρεάζουν. Μέθοδοι: Εξαιρέθησαν ασθενείς υπό αιμοκάθαρση. Εξετάσθησαν 103 ασθενείς, 52 γυναίκες (50,5%), μέσης ηλικίας 78,9±9,1ετών, με μέσο logistic-euroscore 25±12%, μέσο STSmortality 6,3±3,7 και μέσο STS-morbidity & mortality 27,9±10,9. Πραγματοποιήθηκε υπερηχοκαρδιογραφική μελέτη πριν από τη ΔΑΕΒ και κατά την ημέρα του εξιτηρίου των ασθενών. Υπολογίσθηκε το egfr (MDRD) και καταγράφηκε η μεταβολή της νεφρικής λειτoυργίας (ΔeGFR) στην εισαγωγή, την 2η ημέρα και 4η-5η ημέρα νοσηλείας. Οι ασθενείς διακρίθηκαν, με βάση την αρχική egfr: στην ομάδα Α-ΧΝΝ, (egfr<60ml/min) με 64 ασθενείς και στην ομάδα Β-χωρίς ΧΝΝ, (egfr>60ml/min), οι υπόλοιποι 39 ασθενείς. Αποτελέσματα: Λειτουργική κατά ΝΥΗΑ ΙΙ κατάσταση είχαν 9 ασθενείς, ΝΥΗΑ-ΙΙΙ 75 ασθενείς και ΝΥΗΑ IV 19 ασθενείς. Η ΔΕΑΒ διενεργήθηκε επιτυχώς διαμηριαία σε 89 ασθενείς, διακορυφαία σε 7, διαορτικά σε 6 και διαϋποκλείδια σε 1 ασθενή. Σε 34 ασθενείς (33%) εμφυτεύθηκε η αυτο-εκπτυσσόμενη βιοπροσθετική βαλβίδα CoreValve και σε 69 ασθενείς (73%) η εκπτυσσόμενη με μπαλόνι βιοπροσθετική βαλβίδα SAPIEN-XT. Ο μέσος όγκος του χορηγούμενου σκιαγραφικού ήταν 140,6±55ml, ο μέσος χρόνος παραμονής των ασθενών στη ΜΕΘ ήταν 1,2±0,6 ημέρες και στο νοσοκομείο 5,0±1,7 ημέρες. Το λειτουργικό στόμιο της αορτικής βαλβίδας αυξήθηκε από 0,68±0,16 cm 2 σε 1,8±0,5cm 2 (p<0,001) και η μέση διαβαλβιδική κλίση πίεσης μειώθηκε από 49±13 mmhg σε 9,7±4,5 mmhg (p<0,001). Η νεφρική λειτουργία επιδεινώθηκε (ΔeGFR<-25%) σε 15 ασθενείς (14,5%), βελτιώθηκε (ΔeGFR>25%) σε 16 ασθενείς (15,5%) και παρέμεινε σταθερή (-25%<ΔeGFR<25%) στους υπόλοιπους 72 ασθενείς (70%). Όλες οι παράμετροι προ και μετά την ΔΕΑΒ δεν διέφεραν ανάμεσα στις δύο ομάδες. Η μεταβολή του egfr δεν παρουσίασε στατιστικά σημαντική συσχέτιση με όλες τις κλινικές και παρακλινικές παραμέτρους και ειδικότερα με τον όγκο του σκιαγραφικού. Επίσης δεν βρέθηκε, κατά την πολυπαραγοντική ανάλυση, κάποιος παράγοντας ο οποίος να προκαθορίζει την έκβαση της νεφρικής λειτουργίας, μετά από την ΔΕΑΒ. Συμπεράσματα: Η προϋπάρχουσα ΧΝΝ δεν αποτέλεσε δυσμενή παράγοντα έκβασης της ΔΕΑΒ. Η χορήγηση του σκιαγραφικού δεν επηρέασε τη νεφρική λειτουργία στο σύνολο των ασθενών. [10]

11 11. ΔΙΑΔΕΡΜΙΚΗ ΕΜΦΥΤΕΥΣΗ ΒΙΟΠΡΟΣΘΕΤΙΚΗΣ ΑΟΡΤΙΚΗΣ ΒΑΛΒΙΔΑΣ (ΔΕΑΒ) ΣΕ ΑΣΘΕΝΕΙΣ ΥΠΟ ΧΡΟΝΙΑ ΠΕΡΙΟΔΙΚΗ ΑΙΜΟΚΑΘΑΡΣΗ A. Γεράκης 1, A. Χαλαπάς 2, Μ.Χρυσοχέρης 2, Ι. Γιατράς 1, R. Ανδρίτσου 1, Ι.Νικολάου 3, Ν.Μπουμπούλης 3, Ε.Παττακός 3, Κ.Σπάργιας 3. 1 Νεφρολογικό τμήμα, 2 Τμήμα Διαδερμικών Βαλβίδων και 3 Β-Καρδιοχειρουργική κλινική, Νοσοκομείο Υγεία, Αθήνα. Σε βαρέως πάσχοντες ασθενείς εφαρμόζεται ολοένα και συχνότερα η διαδερμική εμφύτευση βιοπροσθετικής αορτικής βαλβίδας (ΔΕΑΒ). Ομως, οι ασθενείς υπό αιμοκάθαρση, οι οποίοι παρουσιάζουν συχνά σοβαρή στένωση της αορτικής βαλβίδας, έχουν εξαιρεθεί από τις μέχρι τώρα μελέτες. Παρουσιάζουμε τα πρώτα αποτελέσματα ΔΕΑΒ σε έξι ασθενείς υπό αιμοκάθαρση (4 άνδρες 2 γυναίκες) που αντιμετωπίστηκαν στο τμήμα μας, με σοβαρή συμπτωματική στένωση αορτικής βαλβίδας. Είχαν ηλικία από 47 έως 81 έτη και λογιστικό EuroSCORE 22,7 ( 21,6-24) %. Οι 5 είχαν λειτουργική κατά NYHA-III κατάσταση και ένας NYHA-ΙV. Η εμφύτευση ήταν διαμηριαία σε 5 και διαϋποκλείδια σε 1 ασθενή. Σε δύο ασθενείς εμφυτεύθηκε η αυτο-εκπτυσσόμενη βιοπροσθετική βαλβίδα CoreValve και σε 4 ασθενείς η εκπτυσσόμενη με μπαλόνι βιοπροσθετική βαλβίδα SAPIEN-XT. Χορηγήθηκαν 100 έως 240 ml σκιαγραφικής ουσίας. Όλοι οι ασθενείς παρέμειναν στη μονάδα εντατικής θεραπείας μία ημέρα και στο νοσοκομείο από 4 έως 6 ημέρες. Το λειτουργικό στόμιο της αορτικής βαλβίδας αυξήθηκε από 0, 66 (0,5-0,8 ) cm 2 σε 1,8 (1,1-2,6) cm 2, p<0.001) και η μέση διαβαλβιδική κλίση πίεσης μειώθηκε από 39,1 (27-65) mmhg σε 8,7 (4,4-12,6) mmhg, p<0,001). Eνας ασθενής μετέπεσε σε λειτουργική κατά NYHA II κατάσταση και 5 σε κατά NYHA Ι. Αμεσα, μετά την επέμβαση οι 4 από αυτούς υπεβλήθησαν σε CVVHD κατά την διάρκεια της παραμονής τους στην ΜΕΘ, ενώ οι υπόλοιποι δύο συνέχισαν κατευθείαν το σύνηθες τρισεβδομαδιαίο πρόγραμμά τους. Η μετεγχειρητική τους πορεία υπήρξε ομαλή. Επιπλέον, δεν παρατηρήθηκαν μείζονες επιπλοκές όπως αγγειακά εγκεφαλικά επεισόδια, έμφραγμα του μυοκαρδίου ή άλλου είδους επιπλοκές μέχρι σήμερα. Συμπερασματικά, η διαδερμική εμφύτευση βιοπροσθετικής αορτικής βαλβίδας ήταν ασφαλής και επιτυχής στους ασθενείς αυτούς. [11]

12 12. Η ΧΡΗΣΙΜΟΤΗΤΑ ΤΗΣ ΠΡΟΕΓΧΕΙΡΗΤΙΚΗΣ ΑΓΓΕΙΑΚΗΣ ΧΑΡΤΟΓΡΑΦΗΣΗΣ ΜΕ DUPLEX ΥΠΕΡΗΧΟΤΟΜΟΓΡΑΦΙΑ ΣΤΗ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ ΕΠΙΤΥΧΟΥΣ ΑΓΓΕΙΑΚΗΣ ΠΡΟΣΠΕΛΑΣΗΣ Σ. Παναγούτσος, Β. Δεβετζής, Α. Ρουμελιώτης, Κ. Κανταρτζή, Ε. Μουρβάτη, Μ. Θεοδωρίδης, Π. Πασαδάκης, Β. Βαργεμέζης Πανεπιστημιακή Νεφρολογική Κλινική Δημοκρίτειου Πανεπιστημίου Θράκης, Πανεπιστημιακό Γενικό Νοσοκομείο Αλεξανδρούπολης Είναι γνωστό ότι η προεγχειρητική αγγειακή χαρτογράφηση (vascular mapping) χρησιμοποιείται για τη διαπίστωση της μορφολογικής και λειτουργικής ποιότητας των αρτηριών και των φλεβών πουπρόκειται να χρησιμοποιηθούν για τη δημιουργία της αγγειακής προσπέλασης. Με την εξέταση αυτή δίνεται η ευκαιρία να επιλέξουμε τα πλέον κατάλληλα αγγεία γεγονός που θα κατευθύνει το χειρουργό για τον τύπο και τη θέση της αγγειακής προσπέλασης. Δεδομένης της καλύτερης επιβίωσης των φυσικών αρτηριοφλεβικών αναστομώσεων και μάλιστα των πιο περιφερικών έναντι των μοσχευμάτων, η αγγειακή χαρτογράφηση συμβάλλει στην αυξημένη δημιουργία κερκιδοκεφαλικών αναστομώσεων. Μελετήσαμε αναδρομικά την αξιοπιστία της προεγχειρητικής αγγειακής χαρτογράφησης 44 ασθενών τελικού σταδίου Χρόνιας Νεφρικής Ανεπάρκειας σε σχέση με τη δημιουργία περιφερικής φυσικής αρτηριοφλεβικής αναστόμωσης (fistula). Η αγγειακή χαρτογράφηση γινόταν από νεφρολόγο στο κρεβάτι του ασθενούς με φορητό υπερηχογράφο μια έως δύο ημέρες πριν από τη χειρουργική επέμβαση. Στη μελέτη επιτυχής θεωρήθηκε μια αγγειακή προσπέλαση εφόσον παρακεντήθηκε και υποστήριξε τουλάχιστον μια 4ωρη αιμοκάθαρση. Από τους 44 ασθενείς που μελετήθηκαν, στους 36 (82%) η αγγειακή προσπέλαση που δημιουργήθηκε ήταν αυτή που υποδείχθηκε από τα ευρήματα της αγγειακής χαρτογράφησης. Από αυτούς τους 36 ασθενείς σε 16 (36%) (ομάδα 1) δημιουργήθηκε κερκιδοκεφαλική fistula καρπού αριστερά (μη επικρατούν άκρο) και σε 20 (ομάδα 2) αγγειακή προσπέλαση σε διαφορετικές θέσεις σύμφωνα με τα υπερηχογραφικά ευρήματα. Σε 8 ασθενείς (18%) (ομάδα 3) τα ευρήματα της χαρτογράφησης δεν αντιστοιχούσαν στα ευρήματα κατά το χειρουργείο. Οι διάμεσες τιμές για τη διάμετρο (υπερηχογραφικά) της αριστερής κερκιδικής αρτηρίας στον καρπό στις τρεις ομάδες ασθενών ήταν: Oμάδα 1, 0,29 cm (IQR 0,22 0,30), ομάδα 2, 0,21 cm (IQR 0,20 0,24), ομάδα 3, 0,22 cm (IQR 0,18 0,24). Οι αντίστοιχες τιμές για τη διάμετρο της κεφαλικής φλέβας στον καρπό ήταν: Ομάδα 1, 0,30 cm (IQR 0,26 0,35), ομάδα 2, 0,25 cm (IQR 0,22 0,36), ομάδα 3, 0,29 cm (IQR 0,22 0,36). Η διάμετρος της κερκιδικής αρτηρίας ήταν στατιστικά σημαντικά μεγαλύτερη στους ασθενείς της πρώτης ομάδας σε σχέση με τους ασθενείς της δεύτερης και της τρίτης ομάδας. Από τα αποτελέσματα της μελέτης συμπεραίνουμε ότι η προεγχειρητική αγγειακή χαρτογράφηση με duplex υπερηχοτομογραφία είναι αξιόπιστη μέθοδος για να κατευθύνει το χειρουργό στη δημιουργία κατάλληλης περιφερικής αγγειακής προσπέλασης. [12]

13 13. ΕΙΣΑΓΩΓΗ ΜΟΝΙΜΩΝ ΚΑΘΕΤΗΡΩΝ ΑΙΜΟΚΑΘΑΡΣΗΣ ΔΙΑΜΕΣΟΥ ΦΛΕΒΩΝ ΤΟΥ ΕΠΙΠΟΛΗΣ ΦΛΕΒΙΚΟΥ ΣΥΣΤΗΜΑΤΟΣ 1 Σκάνδαλος Ιωάννης, 2 Σαμαράς Αστέριος, 3 Ντίτσιας Θεόδωρος, 4 Σιούλης Αθανάσιος, 5 Μαυροματίδης Κωνσταντίνος, 6 Χατζημπαλόγλου Ανανίας 1 Χειρουργική Κλινική Γενικό Νοσοκομείο «Άγιος Παύλος» Θεσσαλονίκης, 2 Β Χειρουργική Κλινική Γενικό Νοσοκομείο «Παπαγεωργίου» Θεσσαλονίκης, 3 Χειρουργική Κλινική Στρατιωτικό Νοσοκομείο Ξάνθης, 4 Νεφρολογική Κλινική Γενικό Νοσοκομείο ΑΧΕΠΑ Θεσσαλονίκης, 5 Νεφρολογική Κλινική Γενικό Νοσοκομείο Κομοτηνής και 6 Καρδιοαγγειοχειρουργική Κλινική ΑΠΘ Γενικό Νοσοκομείο ΑΧΕΠΑ Θεσσαλονίκης. Εισαγωγή: Η εισαγωγή μονίμων καθετήρων αιμοκάθαρσης αποτελεί εναλλακτική λύση αγγειακής προσπέλασης σε περιπτώσεις αδυναμίας ή αντένδειξης δημιουργίας αυτογενούς ή με μόσχευμα αρτηριοφλεβικής επικοινωνίας. Σκοπός: Παρουσίαση της εμπειρίας μας ασφαλούς και χωρίς επιπλοκές εισαγωγής μονίμων καθετήρων αιμοκάθαρσης διαμέσου επιπολής φλεβών. Υλικό-μέθοδοι: Από τον Ιανουάριο του 2000 μέχρι τον Σεπτέμβριο του 2012 τοποθετήθηκαν 458 μόνιμοι καθετήρες αιμοκάθαρσης σε 396 αιμοκαθαιρόμενους ασθενείς (223 γυναίκες και 194 άνδρες), ηλικίας 38 έως 87 ετών (διάμεση τιμή 66,5 έτη). Ως οδοί εισαγωγής χρησιμοποιήθηκαν στις 247 περιπτώσεις η έξω σφαγίτιδα φλέβα, στις 151 η έσω σφαγίτιδα φλέβα, στις 27 η υποκλείδιος φλέβα, στις 19 η μείζων σαφηνής φλέβα και στις 14 η μηριαία φλέβα. Ως απεικονιστικές μέθοδοι ελέγχου χρησιμοποιήθηκαν ο υπερηχοτομογραφικός έλεγχος και η φλεβογραφία. Περιγράφονται οι μέθοδοι εισαγωγής των μονίμων καθετήρων αιμοκάθαρσης στο δεξιό κόλπο διαμέσου της έξω σφαγίτιδας φλέβας και στην κάτω κοίλη φλέβα διαμέσου της μείζονος σαφηνούς φλέβας. Αποτελέσματα: Η εισαγωγή των μονίμων καθετήρων αιμοκάθαρσης διαμέσου της έξω σφαγίτιδας και της μείζονος σαφηνούς φλέβας δεν συνοδεύτηκε από καμία επιπλοκή καθώς αυτές δεν συνοδεύονται από αρτηρία, νεύρο ή λεμφαγγεία και δεν γειτνιάζουν προς ευγενή όργανα. Συμπέρασμα: Η εισαγωγή μονίμων καθετήρων αιμοκάθαρσης διαμέσου της έξω σφαγίτιδας και της μείζονος σαφηνούς φλέβας αποτελεί απλή και ασφαλή μέθοδο. [13]

14 14. Η ΒΙΟΨΙΑ ΝΕΦΡΟΥ ΣΤΗΝ ΑΞΙΟΛΟΓΗΣΗ ΖΩΝΤΩΝ ΔΟΤΩΝ ΝΕΦΡΙΚΟΥ ΜΟΣΧΕΥΜΑΤΟΣ Π.Καισίδης 1, Ι.Ν.Μπολέτης 1 Σ.Μαρινάκη 1, Μ.Δαρεμά 1, Γ.Λιάπης 2, Χ.Γακιοπούλου 2, 3 Γ.Ζαβός, 1 Νεφρολογικό Τμήμα και Μονάδα Μεταμόσχευσης Νεφρού, Λαϊκό Νοσοκομείο, Αθήνα 2 Παθολογοανατομικό Τμήμα, Πανεπιστήμιο Αθήνας 3 Μονάδα Μεταμοσχεύσεων Νεφρού Οι ζώντες δότες αποτελούν σημαντική πηγή για την αύξηση του αριθμού των μεταμοσχεύσεων. Η αξιολόγηση της καταλληλότητάς τους θα πρέπει να γίνεται με γνώμονα την αποφυγή του άνευ λόγου αποκλεισμού τους αλλά και τη διασφάλιση της ανεπίπλεκτης περαιτέρω πορείας τόσο του ίδιου του δότη όσο και του λήπτη. Σκοπός : Η αξιολόγηση της χρησιμότητας της διαδερμικής βιοψίας νεφρού ως διαγνωστικής μεθόδου για την εκτίμηση της καταλληλότητας υποψήφιων δοτών νεφρικού μοσχεύματος. Μέθοδος: Από το 2009 μέχρι σήμερα, συνολικά 17 υποψήφιοι δότες του κέντρου μας υποβλήθηκαν σε βιοψία νεφρού. Από τους 17 δότες, 12 ήταν γυναίκες και 5 άνδρες, με ηλικίες μεταξύ 47 και 69 έτη.οι ενδείξεις της βιοψίας ήταν: μικροσκοπική αιματουρία (n=11),πρωτεινουρία μέχρι 500mg/24ωρο (n=2), αρτηριακή υπέρταση (n=4), σακχαρώδης διαβήτης τύπου ΙΙ (n=1), επηρεασμένη egfr(n=7), μειωμένο μέγεθος νεφρών (n=1) και οικογενές ιστορικό FSGS (n=1). Από τους 17 υποψήφιους δότες,9 είχαν μία από τις ενδείξεις, 3 είχαν από δύο και 3 ενδείξεις αντίστοιχα και 1 είχε τέσσερις από τις ενδείξεις για βιοψία.όλες οι βιοψίες εξετάσθηκαν στο κοινό μικροσκόπιο και με ανοσοφθορισμό, ενώ τρείς μελετήθηκαν και στο ηλεκτρονικό μικροσκόπιο. Αποτελέσματα: Από τους 17 υποψήφιους δότες, 5 προχώρησαν σε μεταμόσχευση και μία είναι προς μεταμόσχευση, ενώ 11 (65%) αποκλείστηκαν, δύο με διάγνωση IgA νεφροπάθειας, μία με νόσο της λεπτής βασικής μεμβράνης και οι υπόλοιποι οκτώ λόγω χρόνιων μη ειδικών βλαβών στο σωληναριοδιάμεσο ιστό και στα αγγεία.ο μέσος αριθμός των σπειραμάτων ήταν 26± 15 με ποσοστό ολικής σπειραματοσκλήρυνσης 16±14%. Μέτρια προς έντονη ίνωση διαμέσου ιστού/σωληναριακή ατροφία είχαν 7 και μέτρια προς έντονη αρτηριολουαλίνωση 12 από τους 17 δότες. Συμπέρασμα: H βιοψία νεφρού είναι κριτικής σημασίας για την τελική αξιολόγηση των υποψήφιων δοτών νεφρικού μοσχεύματος, σε περιπτώσεις αδυναμίας λήψης απόφασης από τον υπόλοιπο έλεγχο. Επιπλέον μας δίνει τη δυνατότητα ασφαλούς αξιοποίησης μοσχευμάτων από δότες «προβληματικούς» αλλά με ισχυρή επιθυμία δωρεάς. [14]

15 15. ΚΑΤΑΓΡΑΦΗ ΤΩΝ ΓΑΣΤΡΕΝΤΕΡΙΚΩΝ ΣΥΜΠΤΩΜΑΤΩΝ ΚΑΙ ΤΗΣ ΠΟΙΟΤΗΤΑΣ ΖΩΗΣ ΑΣΘΕΝΩΝ ΜΕ ΜΕΤΑΜΟΣΧΕΥΣΗ ΝΕΦΡΟΥ ΣΕ ΣΥΝΘΗΚΕΣ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗΣ ΚΛΙΝΙΚΗΣ ΠΡΑΚΤΙΚΗΣ (ΑΡΙΘ. ΜΕΛΕΤΗΣ CERL080AGR01). Θεοφάνης Αποστόλου 1, Ιωάννης Δρούλιας 1, Νικόλαος Αντωνακόπουλος 2, Θεοδώρα Οικονομάκη 1, Ανδρέας Ρουσίδης 2, Κων/νος Αδαμίδης 1, Νικολέττα Νικολοπούλου Νεφρολογική Κλινική, Νοσοκομείο Γ.Ν.Α. «Ευαγγελισμός», 2. Ιατρικό Τμήμα Novartis Hellas. Εισαγωγή: Η ποιότητα ζωής του μεταμοσχευμένου ασθενούς αποτελεί σημαντική παράμετρο στην καθημερινή κλινική πρακτική, που έχει σχέση με τη συμμόρφωση του ασθενούς και τελικά την επιβίωση του μοσχεύματος, αλλά συχνά υποεκτιμάται. Σκοπός Η καταγραφη και εκτίμηση των γαστρεντερικών ενοχλημάτων των ασθενών με μεταμόσχευση νεφρού σε συνθήκες καθημερινής κλινικής πρακτικής και η επίπτωσή τους στην ποιότητα ζωής των. Ασθενείς-Μέθοδοι. Μελετήθηκαν 69 ασθενείς σταθεροποιημένοι κλινικά (43 άνδρες) ηλικίας (ΜΤ ± SD) 54±11 χρόνων, που είχαν υποβληθεί σε μεταμόσχευση νεφρού (59 (85%) από αποβιώσαντα δότη). Οι ασθενείς ελάμβαναν κυκλοσπορίνη (49 (71%), τακρόλιμους 17 (25%) σιρόλιμους/εβερόλιμους 2 (3%) και στεροειδή (66, 95%), 67 MPA (97%, 54% εκ των οποίων ελάμβαναν πλήρη δόση MPA (2 gr MMF ή ισομοριακή δόση EC-MPS), ενώ 43% αυτών ελάμβαναν μειωμένη δόση MPA (<1,5 gr MMF ή ισομοριακής δόσης EC-MPS).). Όλοι πλην 3 ασθενών ελάμβαναν γατρεντερική προστασία (κυρίως PPI s, 90% χωρίς αυτή να συσχετίζεται με τη δόση του MPA). Χρησιμοποιήθηκαν τα ερωτηματολόγια α)κλίμακα γαστρεντερολογικών συμπτωμάτων και β) ερωτηματολόγιο γαστρεντερολογικής ποιότητας ζωής (Total Gastrointestinal Symptom Rating Scale (GSRS) and Total Gastrointestinal Quality of Life Index (GIQLI) scores. Αποτελέσματα. Συμπτώματα από το γαστρεντερικό ανέφερε το 23% των ασθενών με τη διάρροια να αποτελεί το συχνότερο αναφερόμενο σύμπτωμα (9%). Η ελάττωση της δόσης του MPA δεν φάνηκε να συσχετίζεται με ελάττωση των συμπτωμάτων όπως και με την βαθμολογία των ερωτηματολογίων GSRS και GIQLI με την δόση του MPA. Η ανάλυση των δύο κλιμάκων, GSRS και GIQLI, στους ασθενείς που ανέφεραν συμπτώματα ή όχι, έδειξε την παλινδρόμηση ως το εντονότερο σύμπτωμα σε αντίθεση με αυτό που δηλώθηκε εκούσια (διάρροια) και μάλιστα με επίπτωση στην ποιότητα ζωής τους.. Συμπερασματικά: Η συγκεκριμένη μελέτη έδειξε ότι πιθανόν υπάρχει υπο-αναφορά των συμπτωμάτων από τους μεταμοσχευμένους ασθενείς, με επίπτωση στην ποιότητα ζωής τους. Η χρήση ειδικών ερωτηματολογίων μπορεί να βοηθήσει στην ανίχνευση αυτών των συμπτωμάτων και στη διαχείριση των ασθενών. Επιπλέον φαίνεται ότι η καθολική χρήση γαστροπροστασίας ίσως θα πρέπει να αναθεωρηθεί ιδιαίτερα σε χρόνιους σταθεροποιημένους ασθενείς [15]

16 16. ΕΠΙΡΡΟΗ ΤΗΣ ΠΛΗΡΩΣΗΣ ΤΗΣ ΠΕΡΙΤΟΝΑΪΚΗΣ ΚΟΙΛΟΤΗΤΑΣ ΣΤΗΝ ΑΚΡΙΒΕΙΑ ΤΩΝ ΜΕΤΡΗΣΕΩΝ ΤΩΝ ΣΥΣΚΕΥΩΝ ΦΑΣΜΑΤΟΣΚΟΠΙΑΣ ΒΙΟ- ΕΜΠΕΔΗΣΗΣ ΣΤΗΝ ΠΕΡΙΤΟΝΑΪΚΗ ΚΑΘΑΡΣΗΣ Ανδρουλάκη Μαριάνθη, Κουλιούσιος Κωνσταντίνος, Τσεκέ Παρασκευή, Λιάκος Δημήτρης, Φούντογλου Αναστάσιος, Κόκολου Ελισάβετ, Ανδρίκος Αιμίλιος, Σφαιρόπουλος Γεώργιος,. Μονάδα Περιτοναϊκής Κάθαρσης ΓΝ Ιωαννίνων Γ. Χατζηκώστα Η διατήρηση της ισορροπίας των υγρών αποτελεί πρωτεύοντα στόχο στην επαρκή εφαρμογή της Περιτοναϊκής Κάθαρσης. H φασματοσκοπία βιο-εμπέδησης (BIS) παρέχει την δυνατότητα ποσοτικής μέτρησης της κατάστασης ενυδάτωσης των ασθενών βελτιστοποιώντας έτσι την διαχείριση τους. Εκτιμήσαμε την κατάσταση ενυδάτωσης σταθερών ασθενών της μονάδος μας χρησιμοποιώντας μια νέα συσκευή BIS (BCM Body Composition Monitor FMC, Germany) με γεμάτη και άδεια την Περιτοναϊκή Κοιλότητα (ΠΚ). Στόχος μας ήταν η διερεύνηση πιθανών διαφοροποιήσεων των μετρήσεων σε σχέση με την ύπαρξη ή όχι διαλύματος στην Περιτοναϊκή Κοιλότητα. Διαπιστώθηκε στατιστικά σημαντική διάφορα μεταξύ της ποσοτικής καταγραφής της υπερυδάτωσης των ασθενών με άδεια ΠΚ (μέση τιμή±sd=1.4±1.52 λίτρα) και αυτής μετά την πλήρωση (μέση τιμή±sd=1.75±1.39 λίτρα), P= Η εκτίμηση των υπολοίπων παραμέτρων του μηχανήματος (δείκτης μάζας σώματος, ποιότητα δεδομένων της μέτρησης, συνολικός, ενδοκυττάριος και εξωκυττάριος όγκος υγρών, συνολική και σχετική μάζα λιπώδους ιστού) ανέδειξε στατιστικά σημαντική μείωση του ενδοκυττάριου υγρού και σύγχρονη αύξηση της συνολικής μάζας του λιπώδους ιστού στους ασθενείς μετά την πλήρωση της περιτοναϊκής κοιλότητας. Η παρουσία του περιτοναϊκού υγρού φαίνεται να διαφοροποιεί τις μετρήσεις της συσκευής φασματοσκοπία βιο-εμπέδησης BCM Body Composition Monitor, και θα πρέπει να συνεκτιμάται. Άλλοι παράμετροι όπως το είδος του διαλύματος αλλά και τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά της περιτοναϊκής μεμβράνης πιθανά να επηρεάζουν τις μετρήσεις και θα πρέπει να διευκρινισθούν. [16]

17 17. ΜΗ ΠΑΡΕΜΒΑΤΙΚΗ ΜΕΛΕΤΗ ΠΑΡΑΚΟΛΟΥΘΗΣΗΣ ΤΗΣ ΝΕΦΡΙΚΗΣ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑΣ ΣΕ ΛΗΠΤΕΣ ΝΕΦΡΙΚΟΥ ΜΟΣΧΕΥΜΑΤΟΣ ΥΠΟ ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΑ ΑΝΟΣΟΚΑΤΑΣΤΑΛΤΙΚΑ ΣΧΗΜΑΤΑ. Μ. Δαρεμά 1, Χ. Ν. Σκαλιώτη 1, Σ. Μαρινάκη 1, Σ. Λιονάκη 1, Ν. Αντωνακόπουλος 2, Γ. Ζαββός 1, Ι. Ν. Μπολέτης 1 1.Μονάδα Μεταμοσχεύσεων Νεφρού, Λαϊκό Νοσοκομείο 2. Ιατρικό Τμήμα Novartis Hellas Εισαγωγή: Η μακροχρόνια διατήρηση ικανοποιητικής νεφρικής λειτουργίας αποτελεί έναν από τους κύριους στόχους στη μεταμόσχευση νεφρού. Σκοπός της παρούσης μελέτης είναι η συσχέτιση της εξέλιξης της νεφρικής λειτουργίας με τη χρήση διαφόρων ανοσοκατασταλτικών σχημάτων. Υλικό-Μέθοδος: Πρόκειται για ανοικτή μη παρεμβατική μελέτη παρακολούθησης ασθενών με μεταμόσχευση νεφρού, που έγινε στο κέντρο μας. Στη μελέτη περιελήφθησαν 99 ασθενείς στη διάρκεια ενός έτους, οι οποίοι παρακολουθήθηκαν επί 12 μήνες με δεδομένα που καταγράφηκαν στους μήνες 0, 6 και 12. Κατά την πρώτη επίσκεψη έγινε αναδρομική καταγραφή των μέχρι τότε στοιχείων των ασθενών, ενώ οι υπόλοιπες επισκέψεις αφορούσαν στην προοπτική παρακολούθηση των ασθενών. Η νεφρική λειτουργία παρακολουθήθηκε με την Cr ορού και τo egfr βάση του τύπου Cockcroft- Gault σε 4 χρονικά σημεία: 1 μήνα μετά τη μεταμόσχευση (αναδρομική καταγραφή) και 0, 6, 12 μήνες μετά την ένταξη του ασθενούς στη μελέτη. Μελετήθηκαν 99 ασθενείς, 54 άνδρες και 45 γυναίκες, με μέση ηλικία 47 έτη για 1-23 έτη μετά τη μεταμόσχευση. Ποσοστό 66% αυτών έλαβαν μόσχευμα από αποβιώσαντα δότη, με μέσο χρόνο ψυχρής ισχαιμίας 17 ώρες. Κατά τη μεταμόσχευση 37% ήταν ασθενείς υψηλού ανοσολογικού κινδύνου (ιστορικό ασθενούς/pras>70%/abo ασυμβατότητα). Καθυστερημένη λειτουργία του μοσχεύματος καταγράφηκε σε 34% των ασθενών. Αποτελέσματα: Οι ασθενείς χωρίστηκαν σε δύο ομάδες με βάση το αρχικό ανοσοκατασταλτικό σχήμα. H ομάδα Α περιελάμβανε 40 ασθενείς (40%) που έλαβαν de novo ανοσοκαταστολή με CNI + EVL και παρέμειναν σε αυτό το σχήμα καθ όλη τη διάρκεια του χρόνου παρακολούθησης. Στους ασθενείς αυτούς η μέση τιμή Cr 1 μήνα μετά τη μεταμόσχευση ήταν 1,52mg/dl. Στο τέλος του χρόνου παρακολούθησης, 22 ασθενείς με διάρκεια μεταμόσχευσης έως 3 έτη είχαν μέση τιμή Cr 1,25mg/dl, ενώ 10 ασθενείς με διάρκεια μεταμόσχευσης έως 7 έτη είχαν μέση τιμή Cr 1,40mg/dl. Η μέση τιμή πρωτεϊνουρίας στο χρόνο παρακολούθησης ήταν 180mg/24h και 131mg/24h αντίστοιχα. 6 ασθενείς δεν ολοκλήρωσαν τη μελέτη. Από τους ασθενείς της ομάδας Β, 48 ελάμβαναν αρχικά ως ανοσοκαταστολή MPA+CNI και 10 AZA + CNI, για χρονικό διάστημα από 0 έως 260 μήνες μετά τη μεταμόσχευση (μέση τιμή: 79 μήνες). Σε αυτούς έγινε αλλαγή του αρχικού ανοσοκατασταλτικού σχήματος σε: MPA + EVL σε 33 ασθενείς, CNI + EVL σε 10 ασθενείς, EVL σε 4 ασθενείς. Η μέση τιμή Cr ορού 1 μήνα μετά τη μεταμόσχευση ήταν 1.93mg/dl, ενώ 1, 6 και 12 μήνες μετά ήταν 1,52, 1,59, 1,58 mg/dl αντίστοιχα.. Η μέση τιμή πρωτεϊνουρίας στο τέλος του χρόνου παρακολούθησης ήταν 379mg/24h. Συγκριτικά με τον πρώτο μήνα μετά τη μεταμόσχευση παρατηρήθηκε στατιστικά σημαντική βελτίωση της νεφρικής λειτουργίας. Συνολικά και στις 2 ομάδες, επεισόδια οξείας απόρριψης καταγράφηκαν σε 4% των ασθενών σε μέσο χρονικό διάστημα 53 μήνες μετά τη μεταμόσχευση.ανεπιθύμητες ενέργειες και επιπλοκές καταγράφηκαν στο 52% των ασθενών αντίστοιχα, με συχνότερη τις λοιμώξεις (17%) ενώ 2 μόνο ασθενείς είχαν πρωτεϊνουρία>1g/24h στην ολοκλήρωση της μελέτης. Σε 9 ασθενείς έγινε διακοπή του EVL. Η επιβίωση των ασθενών στο τέλος του χρόνου παρακολούθησης ήταν 98%. Συμπέρασμα: Τα προαναφερθέντα αποτελέσματα της μελέτης υποδεικνύουν ότι η χορήγηση EVL είτε σε de novo ανοσοκατασταλτικά σχήματα, είτε ως αποτέλεσμα μετατροπής με ή χωρίς CNI είναι ασφαλής και αποτελεσματική θεραπεία χωρίς επιβάρυνση της νεφρικής λειτουργίας. [17]

18 18. ΝΕΦΡΩΣΙΚΟ ΣΥΝΔΡΟΜΟ ΑΠΟ ΝΟΣΟ ΕΛΑΧΙΣΤΩΝ ΑΛΛΟΙΩΣΕΩΝ ΣΕ ΑΣΘΕΝΗ ΜΕ ΠΡΟΫΠΑΡΧΟΥΣΑ ΜΕΣΑΓΓΕΙΟΫΠΕΡΠΛΑΣΤΙΚΗ ΝΕΦΡΙΤΙΔΑ ΤΟΥ ΛΥΚΟΥ Α. Ζαγοριανάκος, Γ. Ντάτσης, Α. Σγάντζος, Β. Κολοβός, Λ. Νακοπούλου*, Ν. Καπερώνης, Ν. Παπαγαλάνης Νεφρολογικό Τμήμα Γ.Ν.Α Κοργιαλένειο-Μπενάκειο Ε.Ε.Σ, Παθολογοανατομικό* Εργαστήριο Πανεπιστημίου Αθηνών Οι ασθενείς με μεσαγγειοϋπερπλαστική σπειραματονεφρίτιδα του συστηματικού ερυθηματώδους λύκου (ΣΕΛ, WHO class II) έχουν συνήθως ελάχιστες κλινικές ενδείξεις νεφρικής νόσου (ήπιο βαθμό πρωτεϊνουρίας μέχρι 1g/24ωρο- και φυσιολογική νεφρική λειτουργία). Η ανάπτυξη νεφρωσικού συνδρόμου στους ασθενείς αυτούς μπορεί να σημαίνει τη μετατροπή της σε άλλης μορφής νεφρίτιδα (κυρίως class IV/V κατά WHO). Στην ανακοίνωση αυτή, παρουσιάζεται περίπτωση ΣΕΛ μεσαγγειοϋπερπλαστικής νεφρίτιδας, που σε επαναληπτική βιοψία ανέδειξε νόσο των ελαχίστων αλλοιώσεων. Πρόκειται για γυναίκα 22 ετών, με ελεύθερο ατομικό αναμνηστικό, που αρχικά προσήλθε στα εξωτερικά ιατρεία με οίδημα προσώπουκαι κάτω άκρων με συνοδό αύξηση του σωματικού βάρους (περίπου 8 kg) τον τελευταίο μήνα. Το επίπεδο της ΑΠ (110/70 mmhg) και η λοιπή αντικειμενική εξέταση ήταν χωρίς επιπρόσθετα παθολογικά ευρήματα. Από τον εργαστηριακό / ανοσολογικό έλεγχο στο αίμα είχε Ht/Hb: 27.1% / 8.8 g/dl, Λ: 2700 / mm 3 (Π:47% Λ:38%), PLTs: / mm 3, άμεση Coombs (IgG/C3b): θετική (+), APTT: 52.8 sec, BUN/Cr (mg/dl): 21/0.5, Λευκώματα/Αλβουμίνη (g/l): 42/18, ANA: (+) 1/1280 στικτός τύπος, anti-dsdna (IU/ml): 9.6 (Φ.Τ<7), anti-ena: (-), C3/C4 (mg/dl): 66.8 (Φ.Τ ) / 9.9 (Φ.Τ 16-44), αντιπηκτικό του λύκου (-), αντισώματα έναντι καρδιολιπίνης (-). Το ίζημα στη γενική ούρων ήταν νεφρωσικού τύπου και στη συλλογή η πρωτεϊνουρία έφθασε στα 4.5 g/24ωρο. Η βιοψία νεφρού έδειξε ελαφρού ως μέτριου βαθμού αλλοιώσεις μεσαγγειοϋπερπλαστικής σπειραματονεφρίτιδας με σπάνιες αλλοιώσεις εστιακής σπειραματοσκλήρυνσης και ανοσοφθορισμό των σπειραμάτων θετικό (κοκκιώδης κατανομή) για IgG (+), IgM (+), C3 (+), C1q (+) και λ(+) άλυσο. Τα ευρήματα αυτά σε συνδυασμό με την κλινική και εργαστηριακή εικόνα αποδόθηκαν σε class II νεφρίτιδα του λύκου. Η ασθενής έλαβε για 10 εβδομάδες 1 mg/kg πρεδνιζολόνη ημερησίως. Λόγω μη ανταπόκρισης (πρωτεϊνουρία 5.6 g/24ωρο) ακολούθως τέθηκε σε συνδυασμένη αγωγή με MMF και κορτικοειδή για 18 μήνες με αποτέλεσμα μερική ύφεση (μέση τιμή πρωτεϊνουρίας 1 g/24ωρο και αλβουμίνης ορού 35 g/l). Μετά από το διάστημα αυτό εξαιτίας υποτροπής της νόσου τροποποιήθηκε και πάλι η αγωγή της σε μηνιαία ενδοφλέβια σχήματα κυκλοφωσφαμίδης επί 6μηνο, χωρίς καμία ανταπόκριση (μέση πρωτεϊνουρία 7.8, εύρος , g/24ωρο, υποβοήθηση με ανθρώπινη λευκωματίνη - διουρητικά). Σημειώνεται ότι ήδη από τον 4 ο μήνα της θεραπείας και εφεξής όλοι οι αιματολογικοί και ανοσολογικοί δείκτες του ΣΕΛ είχαν πλήρως επανέλθει εντός των φυσιολογικών ορίων. Για το λόγο αυτό με την επανεμφάνιση των οιδημάτων η ασθενής υποβλήθηκε σε νέα βιοψία νεφρού 27 μήνες μετά την πρώτη. Στη 2 η βιοψία φάνηκε μόνο ήπια υπερπλασία των μεσαγγειακών κυττάρων (ηπιότερη της προηγούμενης) και ανοσοφθορισμός θετικός μόνο για την IgΜ (+). Το νεφρωσικό σύνδρομο της ασθενούς αποδόθηκε σε νόσο των ελαχίστων αλλοιώσεων. [18]

19 19. ΚΑΡΔΙΟΝΕΦΡΙΚΌ ΣΥΝΔΡΟΜΟ ΠΡΟΣΦΑΤΗΣ ΕΝΑΡΞΗΣ ΣΕ ΝΕΑ ΓΥΝΑΙΚΑ ΜΕ ΚΑΚΟΗΘΗ ΥΠΕΡΤΑΣΗ, ΜΙΚΡΟΑΓΓΕΙΟΠΑΘΗΤΙΚΗ ΑΙΜΟΛΥΤΙΚΗ ΑΝΑΙΜΙΑ ΚΑΙ ΤΕΛΙΚΟΥ ΣΤΑΔΙΟΥ ΝΕΦΡΙΚΗ ΝΟΣΟ. Σταματούλα Γαρδικιώτη, Ελένη Κογκάκη, Θεοφάνης Αποστόλου, Κωνσταντίνος Ψούνης, Νικόλαος Στόφας, Μaριέλενα Παπαδάκη, Χρισταλλένη Χριστοδουλίδου, Νικολέττα Νικολοπούλου. Νεφρολογικό Τμήμα, ΓΝΑ «Ο Ευαγγελισμός». Είναι γνωστό ότι η λειτουργία των νεφρών και της καρδιάς συνδέονται άρρηκτα και οποιαδήποτε διαταραχή του ενός οργάνου έχει αντίκτυπο στο άλλο. Τα τελευταία χρόνια εμφανίστηκε στην βιβλιογραφία ο όρος καρδιονεφρικό σύνδρομο που περιλαμβάνει και περιγράφει και μάλιστα με ταξινόμηση σε τύπους από 1-5, όλες τις παθοφυσιολογικές διαταραχές της καρδιάς και των νεφρών, όπου η οξεία ή χρόνια δυσλειτουργία του ενός οργάνου είναι δυνατόν να προκαλέσει οξεία ή χρόνια δυσλειτουργία του άλλου. Περιγράφεται περίπτωση νεαρής ασθενούς 34 χρόνων, με ελεύθερο κληρονομικό ιστορικό. Από το ατομικό, αναφέρεται αμηνόρροια το τελευταίο εξάμηνο και εμφάνιση καθημερινών κεφαλαλγιών τάσης από τριμήνου, οι οποίες υποχωρούσαν με λήψη παρακεταμόλης. Σε τυχαίο έλεγχο (Μάρτιος 2012) βρέθηκε έκπτωση της νεφρικής λειτουργίας (κρεατινίνη ορού 2,5 mg/dl) χωρίς να προχωρήσει σε άλλη διερεύνηση. Προ δύο εβδομάδων από της εισαγωγής της (Σεπτέμβριος 12) παρουσιάστηκε με έντονη ναυτία και αδυναμία σε Νοσοκομείο της Αττικής όπου διαπιστώθηκε βαριά νεφρική ανεπάρκεια πιθανά τελικού σταδίου, εξήλθε και προγραμματίστηκε η δημιουργία αρτηριοφλεβικής επικοινωνίας. Λόγω επιδείνωσης της κλινικής της εικόνας, (ανορεξία, ναυτία, έμετοι, υπέρπνοια και αίσθημα δυσφορίας) προσέρχεται στα ΤΕΠ του Νοσοκομείου μας με όψη πάσχουσας όπου διαπιστώθηκαν: κακοήθη υπέρταση (210/ 120 mmhg), μικροαγγειοπαθητική αιμολυτική αναιμία και υψηλές τιμές ουρίας- κρεατινίνης με σοβαρή μεταβολική οξέωση. Τοποθετήθηκε καθετήρας αιμοκάθαρσης και ξεκίνησε πρόγραμμα εξωνεφρικής υποστήριξης. Σε περαιτέρω απεικονιστικό έλεγχο διαπιστώθηκε ηπατομεγαλία, διάταση ηπατικών φλεβών και αρχόμενη σπληνομεγαλία το δε υπερηχογράφημα καρδιάς ανέδειξε υπερτροφία της αριστεράς, μιτροειδική ανεπάρκεια και διαστολική δυσλειτουργία. Η ασθενής εντάχθηκε σε μόνιμο πρόγραμμα εξωνεφρική κάθαρσης με υποχώρηση των συμπτωμάτων και της διαταραχής της καρδιακής και ηπατικής λειτουργίας. Η περίπτωση συζητείται για το διδακτικό και επίκαιρο του χαρακτήρα της. [19]

20 20. ΘΕΡΑΠΕΙΑ ΜΕ ΤΕΡΙΠΑΡΑΤΙΔΗ ΣΕ ΑΣΘΕΝΗ ΜΕ ΑΔΥΝΑΜΙΚΗ ΝΟΣΟ Σκουλαροπούλου Μαρία, Οικονομίδου Δομινίκη, Γιαμαλής Παναγιώτης, Τσουχνικάς Ιωάννης, Σταυρινού Ειρήνη, Παπαγιάννη Αικατερίνη, Ευστρατιάδης Γεώργιος Νεφρολογική κλινική ΑΠΘ, Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης. Ιπποκράτειο ΓΠΝ Θεσσαλονίκης. Η αδυναμική οστική νόσος (ΑΟΝ), χαρακτηρίζεται από έλλειψη οστικού μεταβολισμού, με απουσία οστεοβλαστών και οστεοκλαστών. Χαμηλή τιμή παραθορμόνης ορού (ipth) είναι ενδεικτική της νόσου, αλλά ασφαλής διάγνωση τίθεται μόνο με βιοψία οστού. Η χορήγηση τεριπαρατίδης (rhpth 1-34), σε ασθενείς με μετεμμηνοπαυσιακή οστεοπόρωση, μειώνει τον κίνδυνο καταγμάτων και αυξάνει την οστική πυκνότητα και τους δείκτες οστικής ανακατασκευής. Η δράση της σε ασθενείς με ΑΟΝ στην αιμοκάθαρση δεν έχει μελετηθεί επαρκώς. Παρουσιάζουμε την περίπτωση ασθενούς υπό χρόνια αιμοκάθαρση (ΑΚ) και ΑΟΝ διαγνωσμένη με βιοψία οστού, στην οποία χορηγήθηκε τεριπαρατίδη υποδορίως για 9 μήνες. Παρουσίαση περιστατικού: Γυναίκα ασθενής 68 ετών, με τελικό στάδιο νεφρικής ανεπάρκειας συνεπεία νεφρολιθίασης, εντάχθηκε σε πρόγραμμα ΑΚ για δύο χρόνια και στη συνέχεια υποβλήθηκε σε μεταμόσχευση νεφρού. Παρέμεινε μεταμοσχευμένη επί 7 χρόνια οπότε, λόγω χρόνιας απόρριψης, επανεντάχθηκε σε ΑΚ. Μετά από έξι μήνες, η ασθενής εμφάνισε διάχυτα οστικά άλγη και κατάγματα του Θ7 σπονδύλου και των πλευρών. Υποβλήθηκε σε βιοψία οστού που ανέδειξε χαμηλό οστικό μεταβολισμό και όγκο οστού, αλλά καλή μεταλλοποίηση. Οι τιμές ασβεστίου, φωσφόρου και αλκαλικής φωσφατάσης του ορού ήταν στα φυσιολογικά όρια, αλλά οι τιμές της iρτη και της 25(ΟΗ)VitD ήταν χαμηλές και η μέτρηση οστικής πυκνότητας με DEXA πολύ χαμηλή. Η ασθενής έλαβε 20μg τεριπαρατίδης υποδορίως καθημερινά επί 9 μήνες, σε συνδυασμό με βιταμίνη D. Η αγωγή έγινε καλά ανεκτή χωρίς ανεπιθύμητες παρενέργειες και με πλήρη ύφεση του οστικού άλγους και αποκατάσταση της κινητικότητας της. Στο τέλος της θεραπείας η ασθενής υποβλήθηκε σε δεύτερη βιοψία οστού που έδειξε αύξηση του οστικού μεταβολισμού και του όγκου του οστού με καλή μεταλλοποίηση. Συμπερασματικά, στην ασθενή μας, η τεριπαρατίδη, θεράπευσε την ΑΟΝ αυξάνοντας τη δημιουργία οστού και την οστική μάζα. [20]