Καρκίνος Όρχεων Κιρσοκήλη Κήλες Στυτική δυσλειτουργία Kάμψη Πέους ή Νόσος Peyronie Υπογονομότητα Οξεία επιδιδυμίτιδα Ορχίτιδα Ουρηθρίτιδα Στένωση ουρήθρας Καρκίνος του πέους Καρκίνος Όρχεων Φίμωση Καρκίνος Όρχεων Ο καρκίνος των όρχεων είναι από τις λίγες εκείνες περιπτώσεις καρκίνου που έχουν υψηλές πιθανότητες να θεραπευθούν όταν ανιχνεύονται νωρίς. Το 95% των ασθενών με καρκίνο όρχεων θα εξασφαλίσει την επιβίωση πέντε έτη μετά την διάγνωση. Οι περισσότεροι καρκίνοι των όρχεων ανευρίσκονται τυχαία από τους ίδιους τους ασθενείς και για τον λόγο αυτό συστήνεται στους άνδρες να προβαίνουν σε αυτοεξέταση των όρχεων τους μία φορά το μήνα προκειμένου να συμβάλλουν στην πρώιμη ανίχνευση του καρκίνου των όρχεων σε αρχικά, θεραπεύσιμα στάδια. Η αυτοεξέταση περιλαμβάνει την απαλή ψηλάφηση των όρχεων, ένός κάθε φορά, κρατώντας τον όρχι μεταξύ του αντίχειρα (στην κορυφή) και του μέσου δακτύλου και του δείκτη (στη βάση) και την αναζήτηση τυχόν μικρών, σκληρών εξογκωμάτων στους όρχεις ή αλλαγών στην αίσθηση/υφή των όρχεων.
Άλλα συμπτώματα του καρκίνου των όρχεων περιλαμβάνουν: - πόνο ή πρήξιμο στους όρχεις, - εξογκώματα ή οζίδια στους όρχεις, επώδυνα ή μη, - αύξηση του μεγέθους των όρχεων, - πόνος στο κάτω μέρος της κοιλιάς, της πλάτης, ή στη βουβωνική χώρα, και - οίδημα του οσχέου ή συλλογή υγρού στο όσχεο. Θεραπεία - Χειρουργική θεραπεία, η οποία αφαιρεί τους όρχεις (ορχεκτομή) και συχνά τους γειτονικούς λεμφαδένες (λεμφαδενεκτομή). Εφαρμόζεται τόσο σε σεμινώματα όσο και σε μη σεμινωματώδεις όγκους. Κιρσοκήλη Κιρσοκήλη ονομάζεται η κιρσοειδής διεύρυνση των φλεβών του όρχεως, οι οποίες ονομάζονται σπερματικές φλέβες. Στην πλειονότητα των περιπτώσεων εμφανίζεται στην αριστερή πλευρά. Η πάθηση οφείλεται σε ανεπάρκεια των βαλβίδων, που υπάρχουν μέσα στις φλέβες και κανονικά επιτρέπουν τη ροή του αίματος μόνο από την περιφέρεια προς το κέντρο, ενώ όταν ανεπαρκούν το αίμα μπορεί να παλινδρομεί από τις μεγαλύτερες προς τις μικρότερες φλέβες, πράγμα που έχει ως συνέπεια την κιρσοειδή διεύρυνση των σπερματικών φλεβών. Πρόκειται για μια σχετικά συχνή πάθηση, που εμφανίζεται, σε διάφορους βαθμούς, στο 15% των ενηλίκων και αποτελεί μια καλά τεκμηριωμένη αιτία ανδρικής υπογονιμότητας. Συνήθως ανακαλύπτεται τυχαία, είτε από το παιδί ή από τους γονείς του. Στην ψηλάφηση δίνει την εντύπωση μιας μαλακής μάζας, χωρίς σαφή όρια, αποτελούμενης από μικρότερα στοιχεία, που το μέγεθός της υποχωρεί όταν το άτομο ξαπλώνει και μεγαλώνει ξαφνικά όταν σηκωθεί όρθιο. Η ανάπτυξη κιρσοκήλης στην παιδική ηλικία έχει προοδευτικά δυσμενή επίδραση στον όρχι, με επιδείνωση της λειτουργίας του και των παραμέτρων που καθορίζουν την ζωτικότητα του σπέρματος. Επειδή η επίδραση της κιρσοκήλης είναι βαθμιαία, η έγκαιρη διάγνωση της πάθησης καθώς και η διάγνωση της υποκλινικής κιρσοκήλης (αυτής δηλαδή που δεν έχει δώσει πλήρη συμπτωματολογία) είναι πολύ σημαντική για την θεραπεία και την αποτροπή των επιπλοκών της νόσου. Είναι ενδεικτικό ότι, στους ενήλικες, μετά την θεραπεία παρατηρείται σημαντική βελτίωση του σπερμοδιαγράμματος στο 85-100% των ασθενών με μικρή και μεσαία κιρσοκήλη, ενώ στους ασθενείς με μεγάλη κιρσοκήλη το ποσοστό αυτό πέφτει στο 50%. Η αρχή της χειρουργικής θεραπείας (Ανοιχτα η Λαπαροσκοπικα η Ρομποτικα) είναι η διακοπή της κυκλοφορίας των σπερματικών φλεβών.
Κήλες Κήλη ονομάζεται η προβολή ενδοκοιλιακού σπλάγχνου μέσα από κάποιο φυσιολογικό τρήμα της επιφάνειας του σώματος. Οι πιο γνωστές κήλες είναι η βουβωνοκήλη, η υδροκήλη, η ομφαλοκήλη, η επιγαστρική κήλη και η κιρσοκήλη. Η βουβωνοκήλη οφείλεται στην παραμονή ανοικτού του πόρου μέσα από το οποίο ο όρχις κατεβαίνει στο όσχεο. Αυτός ο πόρος λέγεται ελυτροπεριτοναικός και στα περισσότερα παιδιά έχει ήδη κλείσει ή κλείνει πολύ γρήγορα μετά τη γέννηση. Όταν παραμένει ανοιχτός φέρνει σε επικοινωνία το όσχεο με την κοιλιά και ανάλογα με το μέγεθος του μπορεί να αφήσει να περάσει μέσα από αυτό έντερο οπότε σχηματίζεται η βουβωνοκήλη ή όταν είναι αρκετά μικρός περνάει μονάχα νερό, το οποίο περιβάλλει τον όρχι και έχουμε την υδροκήλη. Η βουβωνοκήλη πρέπει να διορθώνεται (Ανοιχτα η Λαπαροσκοπικα η Ρομποτικα) αμέσως μετά τη διάγνωση, γιατί υπάρχει πολύ υψηλός κίνδυνος περίσφιγξης. Η υδροκήλη δεν έχει τον κίνδυνο της βουβωνοκήλης. Παρατηρείται σε πολλά μωρά αλλά τις περισσότερες φορές υποχωρεί μόνη της μιας και μετά από λίγους μήνες ο πόρος αυτός κλείνει μόνος του και το υγρό απορροφάται. Έτσι διεθνώς οι υδροκήλες απλά παρακολουθούνται μέχρι την ηλικία των 12 έως 18 μηνών και εάν παραμένουν μετά από αυτή την ηλικία τότε διορθώνονται γιατί χαρακτηρίζονται σαν επικοινωνούσες υδροκήλες ή αληθινές βουβωνοκήλες. Οι ομφαλοκήλες xαρακτηρίζονται από την προβολή συνήθως λίπους κάτω από το δέρμα του ομφαλού. Δεν έχουν κανένα κίνδυνο περίσφιξης και γι αυτό δε συνιστούν επείγουσα πάθηση. Οι περισσότερες ομφαλοκήλες εάν περιμένει κανείς έως την ηλικία των 3-4 ετών εξαφανίζονται από μόνες τους γιατί σε πολλά παιδιά ο ομφαλικός δακτύλιος ουλοποιείται έτσι αργά. Σε αντίθεση με την ομφαλοκήλη η επιγαστρική κήλη η οποία μπορεί να είναι πολύ κοντά στον ομφαλό και συνήθως πιο πάνω από αυτόν, δεν κλείνει μόνη της και σε περίπτωση που ενοχλεί τον ασθενή με πόνο ή αυξάνεται σε μέγεθος τότε διορθώνεται χειρουργικά. Σπερματοκήλη Η σπερματοκήλη είναι η παθολογική διόγκωση της επιδιδυμίδας και του σπερματικού τόνου, που περιέχει υγρό με σπερματοζωάρια.
Στυτική δυσλειτουργία Η δυσλειτουργία της στύσης χαρακτηρίζεται ως ένα νευρο-αγγειακό φαινόμενο κι έχει ως αποτέλεσμα την αδυναμία επίτευξης στύσης με αρκετή σκληρότητα και διάρκεια ώστε να επιτευχθεί ικανοποιητική σεξουαλική επαφή για τουλάχιστον 6 μήνες. Περισσότεροι από 200.000.000 άνδρες στον κόσμο πάσχουν από στυτική δυσλειτουργία και στο μέλλον ο αριθμός θα αυξηθεί δραματικά ενώ τουλάχιστον 300.000 Έλληνες αντιμετωπίζουν πρόβλημα δυσλειτουργίας στύσης. Η στυτική δυσλειτουργία μπορεί να οφείλεται σε ψυχολογικά, οργανικά ή μεικτά αίτια. ΟΡΓΑΝΙΚΑ ΑΙΤΙΑ ΤΗΣ ΣΤΥΤΙΚΗΣ ΔΥΣΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑΣ: Αγγειακά Νευρογενή Ορμονικά Ανατομικά Οφειλόμενα σε ουσίες ΑΓΓΕΙΑΚΑ ΑΙΤΙΑ: Διαβήτης Υπέρταση Υπερλιπιδαιμία (αυξημένη χοληστερίνη ή/και τριγλυκερίδια) Καρδιαγγειακή νόσος ΝΕΥΡΟΓΕΝΗ ΑΙΤΙΑ: Σκλήρυνση κατά πλάκας Παθήσεις νωτιαίου μυελού Εγκεφαλικό επεισόδιο Νόσος PARKINSON Νεοπλασίες του κεντρικού νευρικού συστήματος Ουραιμία (χρόνια νεφρική ανεπάρκεια) Χειρουργική της πυέλου (π.χ. ριζική προστατεκτομή) ΟΡΜΟΝΙΚΑ ΑΙΤΙΑ: Υπογοναδισμός (χαμηλή τεστοστερόνη) Παθήσεις θυρεοειδούς Υπερπρολακτιναιμία ΑΝΑΤΟΜΙΚΑ ΑΙΤΙΑ: Φίμωση Μικροφαλία
Νόσος του PEYRONIE (κάμψη του πέους) ΦΑΡΜΑΚΕΥΤΙΚΑ ΑΙΤΙΑ: Αντιϋπερτασικά Καρδιοτονωτικά Διουρητικά Αντιφλεγμονώδη Αντιεπιληπτικά Νευροληπτικά-αντιψυχωσικά Αντικαταθλιπτικά Υπνωτικά Οιστρογόνα Αντιόξινα-ενζυματικά Κατασταλτικά του Κ.Ν.Σ. ΑΛΛΕΣ ΟΥΣΙΕΣ ΠΟΥ ΠΡΟΚΑΛΟΥΝ ΣΤΥΤΙΚΗ ΔΥΣΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ: Καπνός Αλκοόλ Κοκαϊνη Ηρωίνη Χασίς Ecstacy ΤΙ ΒΟΗΘΑ ΤΗ ΔΙΑΤΗΡΗΣΗ ΤΗΣ ΣΩΣΤΗΣ ΣΤΥΣΗΣ: Διακοπή καπνίσματος Μείωση αλκοόλ Σωστή δίαιτα Γυμναστική Μείωση του stress ΠΩΣ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΖΕΤΑΙ: ΠΡΩΤΗ ΔΥΝΑΤΟΤΗΤΑ: Α) ΦΑΡΜΑΚΑ ΑΠΟ ΤΟ ΣΤΟΜΑ Σιλδεναφίλη (VIAGRA ) Τανταλαφίλη (CIALIS ) Βαρδεναφίλη (LEVITRA ) Απομορφίνη (UPRIMA ) B) ΣΥΣΚΕΥΗ VACUUM (δρα μέσω κενού αέρος προκαλώντας τεχνητή στύση) ΔΕΥΤΕΡΗ ΔΥΝΑΤΟΤΗΤΑ:
Α) Ενδοπεϊκές ενέσεις (CAVERJECT, διάφορα μείγματα) Β) Ενδοουρηθρική τοποθέτηση ουσιών που προκαλούν στύση. ΤΡΙΤΗ ΔΥΝΑΤΟΤΗΤΑ: Α) Τοποθέτηση ενδοπεϊκών προθέσεων, οι οποίες αποτελούν μία αξιόπιστη και αποτελεσματική λύση Β) Επεμβάσεις επαναιμάτωσης για ειδικές κατηγορίες ασθενών Kάμψη Πέους ή Νόσος Peyronie Η νόσος Peyronie ή κατά την ξένη ορολογία Peyronie syndrome, ανήκει στις επίκτητες κάμψεις του πέους. Προκαλεί δυσμορφία στο πέος λόγω της κάμψης. Η νόσος μπορεί να προκαλεί λειτουργικά αλλά και αισθητικά προβλήματα. Κατά την νόσο Peyronie αναπτύσσεται μία σκληρία, ινώδης πλάκα, η οποία και προκαλεί την δυσμορφία του πέους. Η νόσος γίνεται αντιληπτή κατά την ψηλάφηση της ίνωσης αυτής καθώς και από την κλινική εικόνα κατά την φάση της στύσης. Η αντιμετώπιση είναι χειρουργική και μετά το εξάμηνο. Η συντηρητική αντιμετώπιση αμφισβητείται από πολλούς συγγραφείς ειδικότερα μετά την παρέλευση του εξαμήνου. Οι χειρουργικές τεχνικές στοχεύουν στην επιδιόρθωση της φυσιολογικής εικόνας του πέους. Η πιο γνωστή είναι η τεχνική Nesbit και plication surgery.το αρνητικό της τεχνικής Nesbit αποτελεί η μείωση του μεγέθους του πέους. Αυτός ήταν και ο λόγος δημιουργίας τεχνικών που χρησιμοποιούν μοσχεύματα με σκοπό την διατήρηση του μήκους του πέους. Υπογονομότητα Υπογονιμότητα ορίζεται η αδυναμία του ζεύγους να επιτύχει κύηση που να οδηγήσει στη γέννηση ζωντανού βρέφους μετά την πάροδο ενός έτους ερωτικής επαφής χωρίς προφύλαξη. Τα ζευγάρια, που έχουν λιγότερα παιδιά από αυτά που επιθυμούν, παρουσιάζουν δευτεροπαθή υπογονιμότητα. Είναι πολλές οι παθήσεις που συνδέονται άμεσα ή έμμεσα αιτιολογικά με την ανδρική υπογονιμότητα. Αφορούν παθολογικές καταστάσεις που επηρεάζουν τη φυσιολογική παραγωγή και ωρίμανση του σπέρματος στους όρχεις ή την ομαλή και ακώλυτη μεταφορά αυτού μέσω της αποχετευτικής οδού του ανδρικού γεννητικού συστήματος. Οι οξείες ή χρόνιες φλεγμονές του ουροποιογεννητικού συστήματος, τα σεξουαλικώς μεταδιδόμενα νοσήματα, η κιρσοκήλη, η κρυψορχία, ο τραυματισμός ή η έκθεση των γεννητικών οργάνων σε τοξικούς παράγοντες (λ.χ. ακτινοβολία, χημειοθεραπεία, φάρμακα, αλκοόλ, καπνός ), ο τραυματισμός της σπονδυλικής στήλης, οι χειρουργικές επεμβάσεις, συγγενείς κληρονομικές και ορμονικές παθήσεις,
η απόφραξη της συνέχειας του γεννητικού συστήματος και οι ανοσολογικές διαταραχές αποτελούν κάποιες από τις πιο σημαντικές αιτίες υπογονιμότητας. Η θεραπεία της ανδρικής υπογονιμότητας μπορεί να είναι δύσκολή και κάποιες φορές απογοητευτική. Δύσκολα υπάρχουν άμεσα αποτελέσματα και είναι αναγκαία η εμμονή στη θεραπεία επί μακρόν. Η θεραπευτική προσέγγιση μπορεί να είναι συντηρητική ή χειρουργική. Η συντηρητική περιλαμβάνει τη χρήση φαρμακευτικών σκευασμάτων, όπως ορμόνες, αντιβιοτικά, στεροειδή με στόχο τη βελτίωση του σπέρματος. Είναι προφανές ότι συγκεκριμένες ανατομικές ανωμαλίες, όπως η κιρσοκήλη, η κρυψορχία, η απόφραξη της αποχετευτικής οδού του όρχεως αντιμετωπίζονται με τις αντίστοιχες χειρουργικές επεμβάσεις. Οι μοντέρνες μικροχειρουργικές τεχνικές, με τη χρήση σύγχρονων μέσων, για παράδειγμα μικροσκοπίων, βελτιώνουν τα χειρουργικά αποτελέσματα κάνοντας εφικτή για παράδειγμα την αποκατάσταση της συνέχειας του σπερματικού πόρου ακόμη και σε καταστάσεις που είχε προηγηθεί απολίνωσή του. Λοιμώξεις Γεννητικών οργάνων Οξεία επιδιδυμίτιδα Η οξεία επιδιδυμίτιδα είναι η φλεγμονή της επιδιδυμίδας, ενός οργάνου που βρίσκεται πάνω από τους όρχεις μέσα στο όσχεο. Αποτελεί ένα από τα οξεία ουρολογικά προβλήματα και γιατί συχνά προκαλεί έντονα συμπτώματα, αλλά κυρίως γιατί στα νεότερα άτομα, παρουσιάζει πολλές φορές εκδηλώσεις όμοιες με εκείνης της συστροφής του όρχεως. Που οφείλεται 1. Κάθε αίτιο που προκαλεί ουρηθρίτιδα (γονόκκοκος, χλαμύδια σε νεαρά άτομα, σε άτομα ηλικίας άνω των 35-40 ετών τα μικρόβια E.Coli ή κολοβακτηρίδιο, ψευδομονάδα, εντερόκοκκος) 2. Μετά από την τοποθέτηση καθετήρα στην ουροδόχο κύστη 3. Μετά από ορισμένες ουρολογικές επεμβάσεις (π.χ. κυστεοσκόπηση, προστατεκτομή, κ.ά.) 4. φυματιώδους αιτιολογίας (σπάνια) 5. ιδιοπαθής, χωρίς να βρίσκεται δηλαδή καμιά φανερή αιτία. Πως εκδηλώνεται Τις πιο πολλές φορές εκδηλώνεται ξαφνικά με πόνο στο όσχεο που γρήγορα γίνεται έντονος, ενώ ταυτόχρονα παρουσιάζεται διόγκωση της επιδιδυμίδας,ρίγος και υψηλός πυρετός (θ>38). Άλλοτε πάλι, η έναρξη είναι πιο ήπια και η εξέλιξη πιο βαθμιαία, ενώ και στις δύο περιπτώσεις τελικά το δέρμα στο όσχεο γίνεται ερυθρό και ο πόνος είναι τόσο έντονος που δύσκολα ο άρρωστος ανέχεται να εξεταστεί από τον ουρολόγο του.
Πως θεραπεύεται Η θεραπεία είναι συντηρητική και περιλαμβάνει τη χορήγηση αντιβιοτικών και αντιφλεγμονωδών φαρμάκων, την κατάκλιση του αρρώστου, την τοποθέτηση του οσχέου σε ανάρροπη (προς τα πάνω) θέση και την τοποθέτηση πάγου που επιταχύνει την υποχώρηση της φλεγμονής. Ορχίτιδα Oρχίτιδα, είναι ο ιατρικός όρος που περιγράφει την οξεία φλεγμονή του όρχεως, η οποία στη συντριπτική πλειονότητα των περιπτώσεων αφορά μόνο τον έναν όρχι. Η φλεγμονή σε αρκετές περιπτώσεις, μπορεί να αφορά εκτός από τον όρχι και την σύστοιχη αυτού επιδιδυμίδα, το σωληνάκι δηλαδή από το οποίο περνάνε τα σπερματοζωάρια από τον όρχι για να φτάσουν στον προστάτη οπότε μιλάμε για ορχεοεπιδυδιμίτιδα. Η Ορχίτιδα σπανίως εμφανίζεται σαν ανεξάρτητη και μεμονωμένη πάθηση και συνηθέστερα αποτελεί συνεπακόλουθο μίας επιδιδυμίτιδας ή επιπλοκή άλλης νόσου όπως παρωτίτιδας ( ιδιαίτερη προσοχή στα αγοράκια που νοσούν, καθότι συνδυάζεται κάποιες φορές με ατροφία του προσβεβλημένου όρχεως και με υπογονιμότητα στην ενήλικη ζωή ), βρουκέλλωσης, γρίπης, διφθερίτιδας, ανεμοβλογιάς ή σχιστοσωμίασης. Τέλος, ο ασθενής με ορχίτιδα οφείλει να απευθύνεται πάντοτε στον Θεράποντα Ιατρό του, διότι σε κάποιες περιπτώσεις, η κλινική του εικόνα, μπορεί να υποκρύπτει μία φλεγμονώδη μορφή καρκίνου του όρχεως. Συνηθέστερα, αιτιολογικός παράγοντας της νόσου είναι κάποιος μικροοργανισμός ( κατά κύριο λόγο βακτήριο ή ιός ), που φτάνει στο πάσχων όργανο στο πλείστον των περιπτώσεων μέσω της σεξουαλικής επαφής χωρίς κατάλληλη προφύλαξη ή σπανιότερα από μολυσμένα ούρα. Πως εκδηλώνεται η νόσος Συμπτώματα Συνηθέστερα εμφανίζονται σημεία φλεγμονής στον σύστοιχο όρχι, ήτοι οίδημα, ερυθρότητα, θερμότητα και σε κάποιες περιπτώσεις πόνος (ορχεοδυνία). Κάποιες φορές συνυπάρχουν υψηλός πυρετός με ρίγος και αίσθημα κακουχίας, καυσουρία δυσουρία (κάψιμο και πόνος αντίστοιχα, κατά τη διούρηση) ή/και συχνουρία ή/και δύσοσμες και ιδιάζουσες εκκρίσεις από το πέος, ενώ δεν είναι πάντα σταθερά ως ψηλαφητά ευρήματα, η διόγκωση και η σκλήρυνση του πάσχοντος όρχεως, καθώς και η παρουσία αίματος στο σπέρμα. Μπορεί να παρατηρείται πόνος, στον πάσχοντα όρχι, κατά την σεξουαλική επαφή ή την εκσπερμάτωση, καθώς και κατά την διάρκεια των εντερικών κενώσεων (αφόδευση). Τέλος, συχνή είναι η διόγκωση των σύστοιχων βουβωνικών λεμφαδένων. Χαρακτηριστική είναι η ανακούφιση που συνήθως απολαμβάνει ο ασθενής, ανασηκώνοντας τον πάσχοντα ή τους πάσχοντες, όρχεις. Η συνήθης διάρκεια των συμπτωμάτων, είναι από μερικές ημέρες έως και λιγότερο από έξι εβδομάδες. Θεραπεία Η θεραπεία είναι συνήθως συντηρητική και περιλαμβάνει τη χορήγηση αντιβιοτικών ( αν και μερικά στελέχη βακτηρίων έχουν γίνει ανθεκτικά σε αυτά ) και
αντιφλεγμονωδών φαρμάκων, την κατάκλιση του αρρώστου, την τοποθέτηση του οσχέου σε ανάρροπη (προς τα πάνω) θέση και την τοποθέτηση ψυχρών επιθεμάτων, δράσεις οι ανωτέρω, που επιταχύνουν την υποχώρηση της φλεγμονής. Μερικές φορές η χειρουργική επέμβαση βοηθά στην αντιμετώπιση των επιπλοκών μιας λοίμωξης. Καθώς παράγεται συνεχώς σπέρμα, η γονιμότητα ανακτάται, αλλά μπορεί να χρειαστεί ένας κύκλος 72 ημερών, για πλήρη αποκατάσταση της σεξουαλικής και οργανικής λειτουργικότητας. Oυρηθρίτιδα Ουρηθρίτιδα είναι μια φλεγμονή της ουρήθρας. Τα κύρια σύμπτωματα είναι η δυσουρία,το κάψιμο κατά την ούρηση, η φαγούρα, το τσούξιμο,το κάψιμο ή ερεθισμός στο εσωτερικό του πέους. Αιτία Οι αιτίες περιλαμβάνουν: Αδενοϊός Escherichia coli Απλού έρπητα Mycoplasma genitalium Σύνδρομο Reiter Θεραπεία Η θεραπεία καθορίζεται με βάση την αιτία της ουρηθρίτιδας του ασθενούς. Μερικά παραδείγματα των φαρμάκων με βάση αιτίες περιλαμβάνουν: Κλοτριμαζόλη (Mycelex) - Trichomonas Φλουκοναζόλη (Diflucan) - Monilial Μετρονιδαζόλη (Flagyl) - Trichomonas Νιτροφουραντοΐνη - βακτηριακή λοίμωξη Nystatin (μυκοστατίνης) - Monilial Κοτριμοξαζόλη, η οποία είναι ένας συνδυασμός σουλφαμεθοξαζόλης και Τριμεθοπρίμη σε αναλογία 5 προς 1 (Septrin, Bactrim) - βακτηριακή λοίμωξη Στένωση ουρήθρας Από την ουροδόχο κύστη μέσω του ανατομικού στοιχείου ουρήθρα εξέρχονται τα ούρα κατά τη διάρκεια της ούρησης. Η ουρήθρα ως σωλήνας είναι δυνατόν να
παρουσιάσει κάποιο στένωμα με αποτέλεσμα να δημιουργεί δυσκολία στη διαδικασία της ούρησης. Τραυματικά αίτια στην περιοχή της ουρήθρας όπως, και φλεγμονές τοπικές είναι δυνατό να δημιουργήσουν στένωση της ουρήθρας. Αξίζει να σημειωθεί ότι υπάρχει πιθανότητα κληρονομικής προδιάθεσης για την παραπάνω κατάσταση (συγγενής στένωση) Η στένωση της ουρήθρας είναι λιγότερο συχνή στις γυναίκες παρά στους άντρες. Αυτό είναι αποτέλεσμα του μικρού μήκους ουρήθρας που έχουν οι γυναίκες σε σχέση με το μεγάλο μήκος στο ανδρικό φύλο. Επίσης στους άντρες η υπερπλασία του προστάτη είναι δυνατόν να δημιουργήσει στένωση της ουρήθρας. Τα συμπτώματα από την στένωση της ουρήθρας έχουν άμεση σχέση με το φαινόμενο της ούρησης. Δυσχέρεια στην ούρηση, ελάττωση της ροής και ακτίνας των ούρων, συχνοουρία ακράτεια δυσουρία (πόνος στην ούρηση), πόνος στην ηβική περιοχή και αιματηρά ούρα είναι διάφορα συμπτώματα που έχουν άμεση σχέση με την στένωση της ουθήθρας. Η επίσχεση (αδυναμία ούρησης) είναι η βασικότερη επιπλοκή. Φλεγμονές τοπικά και ουρολοιμώξεις είναι δυνατόν να ακολουθούν τη στένωση της ουρήθρας. Η αποκατάσταση του μηχανισμού της ούρησης πρέπει να είναι άμεση είτε αυτό πρέπει να γίνει με καθετηριασμό ή κυστεοσκόπηση. Τεχνικές όπως η διαστολή της ουρήθρας (ουρηθροπλαστική και άλλες) είναι δυνατόν να ακολουθήσουν την επείγουσα διάνοιξη αυτής. Σε περιπτώσεις αδυναμίας άμεσης επέμβασης υπερηβικός καθετηριασμός πραγματοποιείται για την εκκένωση της ουροδόχου κύστης. Καρκίνος του πέους Ο καρκίνος του πέους είναι μία σπάνια κακοήθης πάθηση, με συχνότητα 0,1-0,9 περιστατικά ανά 100.000 άντρες στις δυτικές κοινωνίες. Αντιθέτως, υπάρχουν χώρες στην Αφρική, Ασία και Νότιο Αμερική, όπου ο καρκίνος του πέους αποτελεί σε συχνότητα έως και το 20% όλων των καρκίνων στον άντρα. Η διαφορά αυτή οφείλεται στο γεγονός ότι στις χώρες αυτές οι συνθήκες της τοπικής υγιεινής είναι ανύπαρκτες. Τι προκαλεί τον καρκίνο του πέους Σήμερα, πιστεύεται ότι σημαντικός αιτιολογικός παράγοντας για τον καρκίνο του πέους είναι ο χρόνιος ερεθισμός από το σμήγμα που παράγεται φυσιολογικά στην περιοχή. Η πιθανότητα αυξάνεται, όταν συνυπάρχει φίμωση που δεν επιτρέπει την απομάκρυνση του ή αν δεν εφαρμόζονται οι κανόνες τοπικής υγιεινής. Ο ιός των ανθρωπίνων θηλωμάτων (HPV) έχει συνδεθεί, επίσης, με την ανάπτυξη καρκίνου του πέους και ειδικά οι υποτύποι 16 και 18, οι οποίοι προκαλούν καρκίνο και στον τράχηλο της μήτρας. Επίσης, το κάπνισμα είναι ένας επιβαρυντικός παράγοντας που σχετίζεται με τον καρκίνο του πέους.
Πώς γίνεται η διάγνωση του καρκίνου του πέους Συνήθως, ο ασθενής θα παρατηρήσει κάποια ανώδυνη βλάβη στο πέος, η οποία μπορεί να είναι σαν έλκος η σαν κουνουπίδι και η οποία δεν επουλώνεται. Σε παραμελημένες περιπτώσεις, όπως σε ηλικιωμένους, η βλάβη μπορεί να είναι πολύ εκτεταμένη. Η βλάβη μπορεί να εμφανιστεί σε οποιοδήποτε σημείο του πέους αλλά με μεγαλύτερη συχνότητα στη βάλανο και στην ακροποσθία (δηλαδή στο τελικό τμήμα του πέους). Επίσης, ο ασθενής μπορεί να έχει φαγούρα, αίσθημα καύσου ή αιμορραγία στην περιοχή της βλάβης. Στα αρχικά στάδια, δεν υπάρχει πόνος, με αποτέλεσμα πολλοί ασθενείς, επειδή ντρέπονται, να μη ζητάνε ιατρική βοήθεια Πώς θεραπεύεται ο καρκίνος του πέους Η έγκαιρη διάγνωση είναι πολύ σημαντική για τη θεραπεία του καρκίνου του πέους. Όταν η βλάβη είναι μικρή, το πρόβλημα μπορεί να αντιμετωπισθεί με laser ή κρυοπηξία με ελάχιστες παρενέργειες. Σε μεγαλύτερες βλάβες, θα χρειαστεί να γίνει τοπική χειρουργική αφαίρεσή τους, η οποία όμως δεν επηρεάζει τη λειτουργικότητα του πέους. Η παρακολούθηση μετά θα πρέπει να είναι πολύ προσεκτική και συχνή, επειδή υπάρχει κίνδυνος επανεμφάνισης του καρκίνου είτε τοπικά είτε σε απομακρυσμένες θέσεις. Σε μεγαλύτερες βλάβες, ίσως χρειαστεί να γίνει αφαίρεση τμήματος του πέους (μερική πεεκτομή) και παράλληλα αφαίρεση λεμφαδένων από τη βουβωνική χώρα ή και την πύελο. Η επέμβαση μπορεί να συνδυαστεί με ακτινοβολία και χημειοθεραπεία για την αποτελεσματικότερη αντιμετώπιση της νόσου. Φίμωση Φίμωση είναι η συγγενής ή επίκτητη στένωση του στομίου της ακροποσθίας (του δέρματος που καλύπτει τη βάλανο, κεφαλή του πέους ), με συνέπεια αδυναμία αποκάλυψης της βαλάνου με έλξη της ακροποσθίας προς τη βάση του πέους. Στην κανονική κατάσταση, αυτό πρέπει να είναι εφικτό στη διάρκεια του δεύτερου ή τρίτου έτους της ζωής. Στα παιδιά υπάρχει ο κίνδυνος εμφάνισης βαλανοποσθίτιδων, συνεπεία της αδυναμίας απομάκρυνσης του σμήγματος ή και ουρολοιμώξεων. Η πλέον ενδεδειγμένη εγχειρητική αποκατάσταση είναι η πλαστική της ακροποσθίας, που επιτρέπει την άνετη αποκάλυψη της βαλάνου, αλλά παράλληλα διατηρεί την ακροποσθία, που προστατεύει την βάλανο. Η περιτομή διενεργείται πλέον κυρίως για θρησκευτικούς λόγους. Η φίμωση των ενηλίκων είναι μία σοβαρή κατάσταση διότι από την μία πλευρά είναι αδύνατη η αποκάλυψη της βαλάνου και από την άλλη πέραν των πολλών κινδύνων αναπτύξεως καρκινωμάτων στο πέος μπορεί να συμβεί και η παραφίμωση κατά την οποία το στενεμένο δέρμα και στην φάση στύσης κατέρχεται προς την στεφανιαία αύλακα της βαλάνου και λόγω του οιδήματος είναι αδύνατη σχεδόν η ανάταξη. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα την νέκρωση του πέους, αν η κατάσταση αφεθεί χωρίς θεραπεία.
Η εγχείρηση που γίνεται για την αντιμετώπιση της φίμωσης λέγεται περιτομή. Είναι η πιο συχνή εγχείρηση στον κόσμο και έχει μακραίωνη ιστορία. Η περιτομή είναι η αφαίρεση τμήματος της ακροποσθίας.