Σε αυτό το τεύχος υπάρχουν δύο νέες ενότητες: H φωτογραφική ενότητα με τίτλο «7 Ισραηλινοί φωτογράφοι» και η ενότητα «Κείμενα».

There are two new sections in this issue: The section 7 Israeli Photographers and the section Texts. In the first section Yanniv Waissa, who participated in wip2, suggested compiling a section of Israeli photographers. He selected seven photographers and he sent their work to me. I then did the final selection and presentation of the photographs. This work was done in November and December and is not meant to be a statement about, or to relate to, recent events in the Middle East. In the second section, two texts are featured. They are not explanatory texts of a photo project - they are texts on photography. The writers are using small photos to illustrate their text but the text is the protagonist. I hope to have more text submissions in the future. Some statistics: wip1 came out in July 2008 as an e-mail attachment. Wip2 was uploaded in September at www.wip.gr. Until December, 3.800 unique users from 99 countries have visited the website, with an average of 35 viewers per day. Work by 71 photographers from 12 countries (Greece, Germany, France, Spain, Russia, England, Italy, Belgium, Israel, China, U.S.A., Canada) has been presented in the first 3 issues. Next issue will be curated by photographer and curator Kostis Antoniadis. Have a good year. Simos Saltiel Σε αυτό το τεύχος υπάρχουν δύο νέες ενότητες: H φωτογραφική ενότητα με τίτλο «7 Ισραηλινοί φωτογράφοι» και η ενότητα «Κείμενα». Στην πρώτη, ο Yanniv Waissa, φωτογράφος που συμμετείχε στο wip2, πρότεινε να ετοιμάσει ένα θέμα με φωτογράφους του Ισραήλ. Επέλεξε επτά φωτογράφους και μου έστειλε δουλειά τους. Η τελική επιλογή και παρουσίαση των φωτογραφιών έγινε από εμένα. Το θέμα αυτό δουλεύτηκε το Νοέμβριο και Δεκέμβριο και δεν αποτελεί θέση ή πρόταση του περιοδικού σε σχέση με τις πρόσφατες εξελίξεις στη Μέση Ανατολή οι οποίες συμπίπτουν χρονικά με τη κυκλοφορία του. Στη δεύτερη, φιλοξενούνται δύο κείμενα, τα οποία δε λειτουργούν επεξηγηματικά, αλλά είναι κείμενα επάνω στη φωτογραφία. Οι συγγραφείς τους επέλεξαν να χρησιμοποιήσουν μικρές φωτογραφίες για να εικονογραφήσουν το κείμενό τους, το οποίο είναι ο «πρωταγωνιστής». Θα υπάρξουν περισσότερες συμμετοχές με κείμενα στο μέλλον. Κάποια στατιστικά στοιχεία: Το wip1 κυκλοφόρησε τον Ιούλιο του 2008 με την αποστολή ενός ηλεκτρονικού αρχείου. Το wip2 αναρτήθηκε τον Σεπτέμβριο στην ιστοσελίδα www.wip. gr. Mέχρι το Δεκέμβριο την είχαν επισκεφθεί 3.800 διαφορετικοί χρήστες από 99 χώρες με μέσο όρο 35 επισκέψεις την ημέρα. Στα πρώτα 3 τεύχη παρουσιάστηκαν δουλειές 71 φωτογράφων από 12 χώρες (Ελλάδα, Γερμανία, Γαλλία, Ισπανία, Ρωσία, Αγγλία, Ιταλία, Βέλγιο, Ισραήλ, Κίνα, Η.Π.Α., Καναδά). Το επόμενο τεύχος θα επιμεληθεί ο φωτογράφος και επιμελητής Κωστής Αντωνιάδης. Καλή χρονιά. Σίμος Σαλτιέλ

Αν δε βλέπετε σωστά τις διαβαθμίσεις του μαύρου, παρακαλώ ρυθμίστε την οθόνη σας If you can t see accurately the graduations of black, please adjust your monitor

Elene Usdin, Joseph, Quebec, Summer 2005

Elene Usdin, Alice, France, Champagne, April 2004

Elene Usdin, Shower, France, Honfleur, Winter 2004

Elene Usdin, Waiting for you at Hotel Perron France, Marseille, Fall 2003

Elene Usdin, Mattress France, Les Contamines-Montjoie, Winter 2005

Indigo Night (The Hotel) Seven keys in hand for seven different doors; three staircases and two long corridors where it s always late: we shall name this place the Hotel. Over there, the tenants shouts and whispers are absorbed in a felted silence. Wallpapers see everything. Nostrils get used to the Hotel s particular atmosphere, but strange events occur ceaselessly under the tired customers noses. The Hotel lives its own life in the empty rooms. In such places, a common vacuum cleaner recreates the misleading sound of storm in an open sea, capable of freezing the blood of any sleepwalker. Travelers arrive at night with a suitcase full of light as sole luggage. In room 43, I myself, was able to cut a wooden ladder with a kitchen knife; in room 23 it s not necessary to knock, there s no one inside but the victim; and in room 16 there is another exit - but this should remain secret. My night at the Hotel left me with memories I still don t dare to narrate, out of fear of being misunderstood. My photos reproduce some of these visions. But those of you who smile in secret while reading those lines, should experience the same. A single night at the Hotel is enough. Evangelia Kranioti ΙΝDIGO NIGHT (Το Ξενοδοχείο) Επτά κλειδιά στο χέρι που αντιστοιχούν σε επτά διαφορετικές πόρτες. Τρεις σκάλες και δύο μακρόστενοι νυχτερινοί διάδρομοι: θα ονομάσουμε αυτό το μέρος το Ξενοδοχείο. Εκεί, οι κραυγές και οι ψίθυροι των ενοίκων αποροφώνται απαλά στη σιωπή. Οι ταπετσαρίες παρακολουθούν τα πάντα. Τα ρουθούνια συνηθίζουν γρήγορα στην ιδιαίτερη ατμόσφαιρα του Ξενοδοχείου, αλλά κάτω από τη μύτη των κουρασμένων πελατών, περίεργα γεγονότα λαμβάνουν χώρα. Το Ξενοδοχείο ζει τη δική του ζωή στα άδεια δωμάτια. Σ αυτά τα μέρη, μία απλή ηλεκτρική σκούπα αναπαράγει τον παραπλανητικό θόρυβο της καταιγίδας σε ανοιχτή θάλασσα, παγώνοντας το αίμα των υπνοβατών. Ταξιδιώτες καταφθάνουν μες τη νύχτα με μοναδική αποσκευή μια βαλίτσα γεμάτη φως. Στο δωμάτιο 43 εγώ η ίδια έκοψα μια ξύλινη σκάλα μ ένα μαχαίρι κουζίνας. Στο δωμάτιο 23 δεν είναι απαραίτητο να χτυπήσει κανείς, δεν θα βρει μέσα παρά μόνο το θύμα. Και στο δωμάτιο 16 υπάρχει μια επιπλέον έξοδος, μα αυτό πρέπει να παραμείνει μυστικό. Από τη νύχτα μου στο Ξενοδοχείο κρατώ μια σειρά αναμνήσεων για τις οποίες ποτέ δεν κάνω λόγο, από φόβο μήπως παρεξηγηθώ. Κάποιες από αυτές αποτιμώνται στις φωτογραφίες μου. Μα όλοι εκείνοι που χαμογελούν στα κρυφά διαβάζοντας αυτές τις γραμμές, θα έπρεπε να ζήσουν την ίδια με μένα, εμπειρία. Μια νύχτα στο ξενοδοχείο είναι αρκετή. Ευαγγελία Κρανιώτη

Ευαγγελία Κρανιώτη Evangelia Kranioti

White Swan White Swan White Swan is a prison in the middle of Russia, in the town of Solikamsk. It is situated in the Perm region of Russia. Solikamsk means salt on a river Kama. Some centuries ago there was a big salt industry. For many many years it was a town of prisons. There were a lot of prisons in soviet times. The record number of the prisoners of that time were about 30.000 people. Now the population of this town is about 100.000 people. And the atmosphere in this town is very special, cause it is like a town of prisons. And the population is the children of the prisoners and the children of children of prisoners. White Swan is a very special one for all this reasons. My friend called me and asked, if I want to go to the prison with a documentary film to take photos there. I agreed at once. It is a prison for the most cruel criminals, who will stay there for their whole life. Terrorists, serial killers, rapers... each of them killed at least 1 person. Some of them killed more then a 100. Young and old, different nationalities, several hundreds of men, who took others lives. But the most important thing I learnt is, that even after all that happened in their life they are still men. Not like a Man with a big letter, but man with all his fears and problems. To White Swan είναι μια φυλακή στην πόλη Solikamsk, στη μέση της Ρωσίας. Solikamsk σημαίνει «αλάτι στον ποταμό Kama». Πολλά χρόνια πριν λειτουργούσε ένα μεγάλο εργοστάσιο αλατιού. Για πολλά χρόνια ήταν μια πόλη φυλακών και κατά το σοβιετικό καθεστώς οι φυλακισμένοι ήταν περίπου 30.000. Τώρα ο πληθυσμός της πόλης είναι 100.000. Η ατμόσφαιρα της πόλης είναι πολύ ιδιαίτερη, γιατί είναι μια πόλη φυλακών. Ο πληθυσμός αποτελείται από παιδιά και εγγόνια φυλακισμένων. Για όλους αυτούς τους λόγους, το White Swan είναι ένα πολύ ιδιαίτερο μέρος. Ένας φίλος μου που γύριζε ένα ντοκιμαντέρ για τη φυλακή, μου τηλεφώνησε και με ρώτησε αν θα με ενδιέφερε να τη φωτογραφήσω. Συμφώνησα αμέσως. Είναι μια φυλακή για τους πιο σκληρούς εγκληματίες, οι οποίοι θα περάσουν εκεί όλη τους τη ζωή. Τρομοκράτες, δολοφόνοι, βιαστές... καθένας από αυτούς έχει σκοτώσει τουλάχιστον έναν άνθρωπο, κάποιοι πάνω από 100. Νέοι και γέροι, διαφορετικών εθνοτήτων, μερικές εκατοντάδες ανδρών που έχουν αφαιρέσει τη ζωή άλλων. Το πιο σημαντικό που έμαθα όμως, ήταν ότι παρ όλα όσα συνέβησαν στη ζωή τους, παραμένουν άνθρωποι. Όχι άνθρωποι με κεφαλαίο άλφα, αλλά άνθρωποι με τους φόβους και τα προβλήματά τους. They are still ordinary people, not mosters. Είναι κανονικοί άνθρωποι, όχι τέρατα. Serezha Komarov Serezha Komarov

Aυτός ο άνθρωπος λήστευε ένα διαμέρισμα μαζί με έναν ακόμα. Εκείνη τη στιγμή η κοπέλα που έμενε εκεί, επέστρεψε. Αποφάσισαν να τη σκοτώσουν. Τους ζήτησε να μη την πυροβολήσουν. Την κρέμασαν. This man was robbing a flat with another man. And in this very moment, a girl, who was living in this flat came home. They decided to kill her. She asked them not to shoot her. So they hang her.

Η ζωή είναι Θεός, ο θάνατος είναι απόκτηση Life - is God, Death - is acquisition «Ο Θεός να σ ευλογεί» God bless you Βιασμός και φόνος 2 ανθρώπων Rape and murder of 2 people «Το χειρότερο δεν είναι ότι διαλύθηκε η ζωή μου, το χειρότερο είναι ότι διαλύθηκαν οι ζωές των άλλων» The worst is not that my life is broken, the worst is that lifes of others are broken 4 φόνοι με κίνητρο το κέρδος 4 kills for profit

Serezha Komarov

Γιώργος Πρίνος Yorgos Prinos, 2008

Γιάννης Κόντος Yiannis Kontos, από τη σειρά from the series Immigration Routes, 2007

Irma Vecchio, Eat me, 2008 Irma Vecchio, Eat me, 2008

Evi Lemberger, από τη σειρά from the series Between then and now, 2007

Evi Lemberger, από τη σειρά from the series Gruppenbild mit Dame, 2007

Νίκος Κανταράκιας Nikos Kantarakias, από την σειρά from the series I walk in ruins 2007

Κωνσταντίνος Κίσσας Konstantinos Kissas 2006

Procteaux, από τη σειρά Δωδεκάμηνος 07, from the series Twelve months 07

Mαρία Γκύλλη Maria Gilli, από τη σειρά from the series Φύτρες και Τεχνίτες του χρόνου The past whispered in bone and blood 1999-2000

Ιt is myself I have never met, whose face is pasted on the underside of my mind Sarah Cane, 4.48 Psyhosis Μαριλένα Σταφυλίδου Marilena Stafylidou, 2008

Μαριλένα Σταφυλίδου Marilena Stafylidou, 2001 Μαριλένα Σταφυλίδου Marilena Stafylidou, 1992

Nίκος Τσιόκας Νikos Tsiokas από την σειρά from the series Commuting on London busses, 2007-2008

Aντώνης Χουζούρης Antonis Houzouris Pushed to the limit, we dragged ourselves in, 25/05/08 Silence, 14/11/06

Δημήτρης Τριανταφύλλου Dimitris Triantafyllou από τη σειρά, from the series Human Face, Heart of an Animal, 2004-8

Βασίλης Γκισάκης, Vassilis Gisakis, Documenta, από την σειρά from the series Demented eye-νομαδικές ματιές στο μητροπολιτικό θέαμα, 2007

Μυρτώ Αποστολίδου Mirto Apostolidou, από την σειρά from the series Shining armour 2008

Μάνος Παπαδόπουλος Manos Papadopoulos Σόφια Sofia, 2008 Μάνος Παπαδόπουλος Manos Papadopoulos Κωνσταντινούπολη Istanbul, 2008

Dave Coba από τη σειρά from the series Broken, 2008

Koρνηλία Σιδηρά Cornilia Sidira, 2005-2008

Δήμητρα Λούβρου Dimitra Louvrou, 2002-2008

Διονύσης Φουρνογεράκης Dionyssis Fournogerakis Παραθεριστές Holiday makers, 31-8-2008

Διονύσης Φουρνογεράκης Dionyssis Fournogerakis Ανίατη παιδικότητα Incurable childhood,15-7-2007

7 israeli photographers compiled by Yaniv Waissa

The first photograph taken in Palestine was of the Western Wall in 1844. The destinations for pilgrims such as Jerusalem, Tiberias, Bethlehem and Nazareth, attracted a lot of photographers with their oriental and romantic charm. Η πρώτη φωτογραφία που τραβήχτηκε στην Παλαιστίνη, ήταν στο Δυτικό Τείχος το 1844. Προορισμοί προσκυνητών όπως η Ιερουσαλήμ, η Τιβεριάδα, η Βηθλεέμ και η Ναζαρέτ, μαγνήτισαν πολλούς φωτογράφους με την ανατολίτικη και ρομαντική τους ατμόσφαιρα. Ouria Tadmor The first Jewish photographers immigrated to Palestine after 1882 and used their photographs to spread the Zionist idea and to raise donations. Their images were inspired by religious motifs. With the establishment of the State of Israel in 1948, photography had an important mission in documenting the evolution of the new-born country. The breakthrough of photography in the public and the recognition of photography as a tool of artistic expression occurred in the late 1950 s, following the exhibitions The Dying Nature by Peter Merom and The Family of Man, curated by Edward Steichen. Tomer Appelbaum Οι πρώτοι εβραίοι φωτογράφοι μετανάστευσαν στην Παλαιστίνη μετά το 1882 και χρησιμοποίησαν τη φωτογραφία για να εξαπλώσουν την ιδέα του Σιωνισμού και να συγκεντρώσουν δωρεές. Οι εικόνες τους ήταν εμπνευσμένες από θρησκευτικά θέματα. Με τη δημιουργία του κράτους του Ισραήλ το 1948, η φωτογραφία απέκτησε ένα σημαντικό ρόλο στην καταγραφή της εξέλιξης του νεοσύστατου κράτους. Η αναγνώριση της φωτογραφίας ως μέσο καλλιτεχνικής έκφρασης έγινε στα τέλη της δεκαετίας του 50, μετά τις εκθέσεις The Dying Nature του Peter Merom και The Family of Man, που επιμελήθηκε ο Edward Steichen.

Yaakov Israel has been documenting, for years, public housing (and its residents) in different neighborhoods in Jerusalem, where he grew up, and where he still resides. Public housing is a form of housing that occurs prominently in the Israeli urban landscape from the late 1950 s till the mid 1970 s, in order to provide housing for the masses during the years of large scale immigration. Hamutal Davidi displays monumental building structures growing out of the ground, suppressing nature, but at the same time they contain a sort of a new poetics, sending long proud fingers into the clear blue skies. Empty from human presence, Davidi s photographs are featured with a stable symmetry, with a cool and distant beauty. Tomer Appelbaum is a press photographer whose work is generally conceived along with his journalistic work. Most of his works deal with current events, conflict-ridden realities, the club culture, and social as well as religious rituals. Ouria Tadmor creates with his street photography short stories about life. His works deals with the relationships between strangers in the street; relationships that last for a very short time and are usually saturated with loneliness and sexual tension. Tziki Eizenberg deals with the relationship between nature, culture, and death. The photographed subjects are taken from the margins of our life: a hedge in the process of dying, the remains of a bonfire Ο Yaakov Israel καταγράφει επί σειρά ετών, τις εργατικές κατοικίες (και τους κατοίκους των), στην Ιερουσαλήμ, όπου μεγάλωσε και εξακολουθεί να ζει. Αυτό το είδος κατοικίας, εμφανίζεται στο αστικό τοπίο του Ισραήλ από τα μέσα της δεκαετίας του 50 ως τα μέσα της δεκαετίας του 70, για να εξυπηρετήσει τις μαζικές οικιστικές ανάγκες στα χρόνια της μεγάλης μετανάστευσης. Η Hamutal Davidi φωτογραφίζει τα μνημειώδη κατασκευαστικά έργα που ξεφυτρώνουν από τη γη σε βάρος της φύσης. Τα έργα αυτά περιέχουν ένα είδος ποίησης, μοιάζουν με μεγάλα περήφανα δάχτυλα στον καθαρό μπλε ουρανό. Απαλλαγμένα από την ανθρώπινη παρουσία, διαθέτουν μια στιβαρή συμμετρία και αποπνέουν μια ήσυχη και απόμακρη ομορφιά. Ο Tomer Appelbaum είναι φωτοδημοσιογράφος και η δουλειά του συνήθως συνοδεύεται από τα κείμενά του. Επικεντρώνεται στην επικαιρότητα, στην πραγματικότητα που δημιουργείται από τις αντιθέσεις, στην κουλτούρα των κλαμπ καθώς και στις κοινωνικές και θρησκευτικές τελετουργείες. Ο Ouria Tadmor κάνει φωτογραφία δρόμου, δημιουργώντας μικρές ιστορίες για τη ζωή. Τον απασχολούν οι σχέσεις μεταξύ αγνώστων στο δρόμο. σχέσεις που διαρκούν ελάχιστο χρόνο και είναι συνήθως γεμάτες μοναξιά και σεξουαλική ένταση. Ο Tziki Eizenberg ασχολείται με τη σχέση μεταξύ φύσης, πολιτισμού και θανάτου και αντλεί τα θέματά του από το περιθώριο της ζωής μας. Zuzana Janku observed the Palestinian city of Ramallah as an outside wanderer, seeking to capture its disappearing greenery and quiet corners, as well as its proud new constructions, especially in areas where the two worlds overlap. Regular visits to the West Bank village of Kobar and the subsequent documentation of its homes gave rise to questions about roots, cultural and historic alienation from one s environment, and various forms of re-possession. Yaniv Waissa goes on a journey towards a personal and a collective experience and activates a new system of morbid, apocalyptic and holocaust inspired associations. Janiv Waissa, November 2008 Η Zuzana Janku φωτογραφίζει την Παλαιστινιακή πόλη Ραμάλλα, ως εξωτερικός παρατηρητής, προσπαθώντας να αιχμαλωτίσει τις ήσυχες γωνιές πράσινου που εξαφανίζονται, καθώς και τις περήφανες νέες κατασκευές, ειδικά στις περιοχές όπου οι δύο κόσμοι συνυπάρχουν. Οι τακτικές επισκέψεις στο χωριό Κόμπαρ της δυτικής όχθης και η μεταγενέστερη καταγραφή των κατοικιών, δημιούργησε ερωτηματικά για τις ρίζες, για την πολιτισμική και ιστορική αποξένωση από το περιβάλλον και για διαφορετικές μορφές επανάκτισης. Ο Yaniv Waissa ταξιδεύει προς μια προσωπική και συλλογική εμπειρία και ενεργοποιεί ένα νέο σύστημα μακάβριων, αποκαλυπτικών συσχετισμών, εμπνευσμένους από το ολοκαύτωμα. Janiv Waissa, Νοέμβριος 2008

Yaakov Israel

Hamutal Davidi

Zuzana Janku

Tomer Appelbaum

Ouria Tadmor

Tziki Eizenberg

Yaniv Waissa

FOUNDINGS - Nameless objects EYΡΗΜΑΤΑ - Αντικείμενα χωρίς όνομα Εύρημα 1 Founding 1 Εύρημα 2 Founding 2 Εύρημα 3 Founding 3 The machine as a symbol of the way it operates: It looks as if the machine entails the way it operates. This means that if we know the machine everything else, for example all its movements, looks as if they have been absolutely predetermined. We talk as if those parts could only move in such a way as if they could not do otherwise. We forget about the possibility that they might bend, brake, melt etc. We use a machine or the image of a machine as Η μηχανή ως σύμβολο του τρόπου με τον οποίο λειτουργεί: η μηχανή μοιάζει να έχει μέσα της τον τρόπο λειτουργίας της. Αυτό σημαίνει ότι αν γνωρίζουμε τη μηχανή, όλα τα υπόλοιπα, δηλαδή οι κινήσεις που θα κάνει, μοιάζουν να είναι κιόλας εντελώς καθορισμένα. Μιλάμε σα να μπορούσαν τα μέρη αυτά να κινούνται μόνο έτσι, σα να μη μπορούσαν να κάνουν τίποτε άλλο. Ξεχνάμε τη δυνατότητα να λυγίσουν, να σπάσουν, να λιώσουν, κτλ. Χρησιμοποιούμε μια μηχανή, ή την εικόνα μίας μηχανής, σαν σύμβολο για έναν a symbol of a determined operation. καθορισμένο τρόπο λειτουργίας. When I perceive a notion its usage is somehow present. The usage that we could not comprehend we interpret like a manifestation of a strange procedure (the same way we conceive time as a strange medium or the soul like a strange being). Όταν συλλαμβάνω μία έννοια, η χρήση της είναι κατά κάποιο τρόπο παρούσα. Τη χρήση που δεν κατανοήσαμε, την ερμηνεύουμε σαν έκφραση μίας περίεργης διαδικασίας (όπως φανταζόμαστε τον χρόνο σαν παράξενο μέσο, την ψυχή σαν παράξενο ων). Είναι σαν να μπορούσαμε να συλλάβουμε στιγμιαία ολόκληρη τη It is as we could momentarily conceive the whole usage of the χρήση της λέξης. word. It is curious to think that the future evolution is somehow already inherent in the act of conceiving though without it being Γίνεται παράξενο όταν σκεφτούμε πως η μελλοντική εξέλιξη βρίσκεται κιόλας, κατά κάποιο τρόπο, στην ενέργεια του present because we claim that without a doubt we comprehend συλλαμβάνειν, χωρίς όμως και να είναι παρούσα. Γιατί λέμε πως the word but, on the other hand, its meaning exists in its usage. δεν υπάρχει αμφιβολία ότι καταλαβαίνουμε τη λέξη, και, από την άλλη, πως η σημασία της βρίσκεται στη χρήση της. What happens when the usage changes or becomes limited to that which we have primarily accepted, or simply haven not foresee its future course? It looks as if the usage is automatically cancelled, and there is some sort of consequence on the notion or even on the object that is left without an identity. Τι γίνεται όταν η χρήση αλλάξει ή περιοριστεί σε σχέση με αυτό που αρχικά δεχτήκαμε, ή απλώς δεν προβλέψαμε τη μελλοντική της εξέλιξη; Μοιάζει σαν η χρήση να ακυρώνεται αυτόματα, και να υπάρχει κάποιου είδους επίπτωση στην έννοια ή και στο αντικείμενο που μένει μετέωρο, χωρίς ταυτότητα. Spyro Dukas Σπύρος Δούκας

Βarcelona2, papelito We are that little piece of paper in the middle of the street Has anyone never been there? This is the name of the game. These are the rules of an omnipresent post modern condition that will allow only so much leeway. Torn pieces of paper that strangely enough emit a peculiar glow in the darkness only when they happen to lie on clear ground. Only then can we make out the outline of a flower, or understand the original reason that spurted them into existence. They simply lie in front of us, unkempt, not at all pretentious. In truth, somewhat forlorn, these paper snippets often carry stories that need only a hint of attention to bud with admirable colour and detail. They constitute unique stories of ordinary life placed side by side with our official, documented history. Without them we would be lost. They are deserving guides in the unforgiving route of daily survival. Adding colour and breath as they are moulded and transformed; they take shape in our pocket as they adapt to conditions. They keep us company. They serve us. This is also the case with loose photographs. Equally forlorn like little pieces of paper blown about in the middle of the street. Without purpose or defining reason, scattered pieces of paper on the path of life; they lie forgotten in drawers, hidden between the pages of books, under things in cupboards; lost files stored on the hard disc and in unnamed cds. Lost and almost forgotten, they suddenly surface at the most awkward times. Photographs that we had judged unsuitable to include in a presentation or which we neglected because of a sudden turn in our life. Nevertheless, here they stand, demanding now to be treated fairly, for all the precious memories they have preserved in a tangled ball. Is it worthy the time and attention to unravel... In fact, it is precisely those odd pieces that deserve our gratitude for giving us grounds to reconsider our certainties about what did matter in life and what not. Melinna Kaminari Translation: Manos Kornelakis-Melinna Kaminari Είμαστε αυτό το μικρό χαρτάκι στη μέση του δρόμου Έχουμε όλοι βρεθεί εκεί. Είναι έτσι το παιχνίδι της ζωής. Είναι αυτοί οι όροι της μεταμοντέρνας συνθήκης στα όρια της οποίας κινούμαστε. Χαρτάκια, που παραδόξως διακρίνονται και φωτίζονται μέσα στο σκοτάδι μόνο όταν βρίσκονται σε δρόμους καθαρούς. Τότε μόνο διακρίνουμε το περίγραμμα του λουλουδιού ή τον αρχικό σοβαρό λόγο της δημιουργίας τους. Είναι εκεί μπροστά μας, ατημέλητα, καθόλου δήθεν. Τα παραπεταμένα χαρτάκια φέρουν κι αυτά τις δικές τους ιστορίες πολλές φορές αξιοζήλευτες. Αποτελούν και συνθέτουν μια ιδιότυπη ιστορία της καθημερινότητας που παρατίθεται δίπλα ακριβώς από την με επίσημα ντοκουμέντα τεκμηριωμένη ιστορία μας. Χωρίς αυτά είμαστε χαμένοι. Είναι οι οδηγοί μας στο βαρύ καθημερινό μας οδοιπορικό επιβίωσης, προσθέτουν χρώμα, σχόλια, πλάθονται και αλλάζουν σχήμα στην τσέπη μας, προσαρμόζονται, μας συντροφεύουν. Μας υπηρετούν. Έτσι και οι φωτογραφίες «εκτός σειράς». Και αυτές, συχνά μοιάζουν με αυτά τα παραπεταμένα χαρτάκια στην μέση του δρόμου. Χωρίς ειδικό λόγο και σκοπό, σκόρπια χαρτάκια στην πορεία της ζωής μας, στα συρτάρια μας, μέσα σε βιβλία, κάτω από πράγματα σε ντουλάπια, χαμένα αρχεία μέσα στον υπολογιστή μας, σε διάσπαρτα cd. Χαμένα από καιρό, εμφανίζονται ξαφνικά στις πιο «ακατάλληλες» στιγμές. Φωτογραφίες που νομίζαμε πως δεν είναι ικανές για μια επίσημη δημιουργική εκδοχή ή που δεν συνεχίσαμε γιατί μας έτυχε άλλη μια απότομη στροφή στη ζωή μας. Παραπεταμένες ή μη αναζητούν επί ίσοις όροις την αξία τους στον χρόνο, αναζητούν χρόνο επεξεργασίας των αναμνήσεων που κουβαλούν και δεν προλάβαμε να ξετυλίξουμε. Και ουσιαστικά μας βοηθούν να αναθεωρήσουμε το τι τελικά ήταν σημαντικό στη ζωή μας και τι όχι. Μέλιννα Καμινάρη

wip3 Τα δικαιώματα των φωτογραφιών ανήκουν αποκλειστικά στους φωτογράφους The copyright of the photographs belongs exclusively to the photographers