ΠΑΘΟΛΟΓΙΚΗ ΑΝΑΤΟΜΙΚΗ Ι - ΧΕΙΜΕΡΙΝΟ ΟΔΗΓΟΣ ΕΞΕΤΑΣΤΙΚΗΣ Σύγγραµµα: Rubin E., Βασική Παθολογική Ανατοµική Ύλη: Τόµος Ι: Κεφάλαια 1 12 Τόµος ΙΙ: Κεφάλαια 20, 22, 23 Μέθοδος εξέτασης: 10 ερωτήσεις ανάπτυξης. Δύο από αυτές έχουν τη µορφή κλινικών θεµάτων, ζητείται δηλαδή από τους φοιτητές να κάνουν διάγνωση. Τα θέµατα λίγο πολύ επαναλαµβάνονται. Απαιτείται, όµως καλή γνώση του συνόλου της ύλης. Διάρκεια εξέτασης: 2 ώρες Πρόοδος: Για κανένα λόγο µην τη χάσετε!! Παλαιότερα θέµατα Πτυχίο: 26-5-2008 1. Αναλύσατε την παθογένεση και την παθολογοανατοµική εικόνα των αλλοιώσεων της τριτογενούς σύφιλης (σελ 276). 2. Ποια η συµµετοχή του παράγοντα Hageman και των κινινών στη διαδικασία της φλεγµονής (σελ 39). 3. Αναλύσατε όσα ιστολογικά χαρακτηριστικά υποδεικνύουν την κακοήθεια ενός όγκου σε τοµές αιµατοξυλίνηςηωσίνης (σελ 115) 4. Αναφέρατε ενδοκρινικά σύνδροµα σε κακοήθη νεοπλάσµατα (µη ενδοκρινικής προέλευσης) (σελ 143). 5. Αναφέρατε µεταβολικούς µηχανισµούς που οδηγούν σε δευτερογενείς βλάβες οργάνων λόγω υπεργλυκαιµίας στο σακχαρώδη διαβήτη (σελ 784). 6. Κλινικοπαθολογοανατοµικά ευρήµατα στα πρόωρα λιποβαρή νεογνά (σελ 186-188). 7. Κλασικές προγνωστικές παράµετροι νόσου Hodgkin. 8. Αναφέρατε τους ιστολογικούς τύπους πρωτοπαθούς καρκίνου του πνεύµονα και αντιστοιχήσατε τον καθένα από αυτούς στην κατάλληλη µικροσκοπική εικόνα από τις παρακάτω παρατιθέµενες (Εικ.8 Α-Δ). Ποιες οι συνήθεις θέσεις ανάπτυξης του κάθε τύπου και ποια η πρόγνωσή του; (σελ 422-425) 9. Άνδρας 56 ετών προσέρχεται µε αίσθηµα κόπωσης, απώλεια βάρους, διάχυτες µυαλγίες από 3µήνου και πρόσφατη αιµόπτυση. Κατά τη φυσική εξέταση διαπιστώνονται εξελκώσεις στο ρινοφαρυγγικό βλεννογόνο και υπέρταση (200/100). Από τον παρακλινικό έλεγχο ανευρίσκεται µικροσκοπική αιµατουρία, αύξηση κρεατινίνης από 1.9 σε 5.4mg% και ουρία 77mg% ενώ η ΤΚΕ είναι 55mm/hr. Η ακτινογραφία θώρακα αναδεικνύει αµφοτερόπλευρες διάχυτες οζώδεις πνευµονικές διηθήσεις. Διενεργείται νεφρική βιοψία απόπου οι παρακάτω ιστολογικές εικόνες 9Α-Γ. Ο ανοσοφθορισµός στο υλικό της νεφρικής βιοψίας δεν αναδεικνύει ουσιώδεις εναποθέσεις. Ποια η πιθανότερη διάγνωση και πώς θα τεκµηριωθεί περαιτέρω; Αναλύσατε τα παθολογοανατοµικά χαρακτηριστικά της εν λόγω νόσου. (Αγγειίτιδες, Κοκκιωµάτωση Wegener, σελ 326-328)
10. Επιλέξατε µια µόνο σωστή απάντηση για κάθε µια από τις παρακάτω ερωτήσεις πολλαπλής επιλογής. 1. Μετά από ατελή απόφραξη εγκεφαλικής αρτηρίας, ο αιµατούµενος ιστός εµφανίζει: α. Μεταπλασία, β. Ατροφία, γ. Δυσπλασία, δ. Υπερπλασία. 2. Οι καρκίνοι ποιων οργάνων αναπτύσσονται δυνητικώς σε περιοχές επιθηλιακής µεταπλασίας; α. Του τραχήλου της µήτρας, β. Του πνεύµονα, γ. Του στοµάχου, δ. Όλων των παραπάνω. 3. Η ακτινική (ηλιακή) κεράτωση της επιδερµίδας χαρακτηρίζεται απαραίτητα από: α. Ατροφία, β. Υπερπλασία, γ. Δυσπλασία, δ. Υπερτροφία. 4. Υπερπλασία των ερυθροκυττάρων µπορεί να παρατηρηθεί: α. Στον καρκίνο του νεφρού, β. Σε παραµονή σε µεγάλο υψόµετρο, γ. Στην παθολογική µηνορραγία, δ. Σε όλα τα παραπάνω. 5. Στον αρρύθµιστο διαβήτη τα ηπατοκύτταρα διογκώνονται από περίσσεια: α. Γλυκογόνου, β. Γαγγλιοζιδών, γ. Λιποφουσκίνης, δ. Κερεβροζιδών. 6. Οι κυτταρικές εναποθέσεις σιδήρου αναδεικνύονται ιστοχηµικώς µε την χρώση: α. Alcian blue, β. Prussian blue, γ. PAS, δ. Gomori. 7. Η οξεία παγκρεατίτιδα προκαλεί χαρακτηριστικά: α. Λιπονέκρωση, β. Ινιδοειδή νέκρωση, γ. Ρευστοποιό νέκρωση, δ. Πηκτική νέκρωση. 8. Φυσιολογικά, η συγκέντρωση των ιόντων ασβεστίου στο εξωκυττάριο υγρό είναι σε σχέση µε εκείνη του κυτταροπλάσµατος: α. Ίση, β. Υψηλότερη, γ. Λίγο χαµηλότερη, δ. Πολύ χαµηλότερη. 9. Ευοδωτικά της απόπτωσης δρα η πρωτεΐνη: α. Του φυσιολογικού γονιδίου p53, β. bax, γ. του υποδοχέα Fas, δ. όλες οι παραπάνω. 10. Ο υπερπαραθυρεοειδισµός: α. Τόσο δυστροφική όσο και µεταστατική ασβέστοση, β. Δυστροφική ασβέστωση, γ. Μεταστατική ασβέστωση, δ. Καµία µορφή ασβέστωσης. 11. Το κολλαγόνο που εντοπίζεται αποκλειστικά στη µεµβράνη είναι τύπου: α. Ι, β. ΙΙ, γ. ΙΙΙ, δ. IV. 12. Ποια από τα παρακάτω κύτταρα στερούνται βασικής µεµβράνης; α. Τα ηπατοκύτταρα, β. Οι ινοβλάστες, γ. Τα κολποειδικά ενδοθήλια του ήπατος, δ. Όλα τα ανωτέρω. 13. Κατά τις (πρώιµες) φάσεις της επούλωσης ενός τραύµατος προηγείται η εναπόθεση: α. κολλαγόνου τύπου Ι, β. Πρωτεογλυκανών, γ. Υαλουρονικού οξέος, δ. Κολλαγόνου τύπου III. 14. Τα επιθήλια των εγγύς εσπειραµένων νεφρικών σωληναρίων αποτελούν: α. Ασταθή κύτταρα, β. Σταθερά κύτταρα, γ. Μόνιµα κύτταρα, δ. Αρχέγονα κύτταρα. 15. Τι από τα παρακάτω δεν ισχύει για τον αυξητικό παράγοντα των ινοβλαστών (FGF); α. Η όξινη µορφή του FGF είναι 10 φορές πιο δραστική από τη βασική, β. Ο FGF επιταχύνει την επούλωση ενός τραύµατος, γ. Εκτός από ινοβλάστες, ο FGF είναι µιτογόνος για αρκετά άλλα µεσεγχυµατικά κύτταρα, δ. Ο FGF προάγει την ανάπτυξη των τριχοειδών. 16. Η συστολή του τραύµατος πραγµατοποιείται κυρίως µέσω των: α. Ενδοθηλιακών κυττάρων, β. Αιµοπεταλίων, γ. Μυοϊνοβλαστών, δ. Ιστικών µακροφάγων. 17. Στην αιµόσταση που λαµβάνει χώρα αµέσως µετά ένα τραυµατισµό, η σύνδεση της ινονεκτίνης του εξαγγειωµένου πλάσµατος µετά ένα τραυµατισµό, η σύνδεση της ινονεκτίνης του εξαγγειωµένου πλάσµατος µε τα συστατικά της εξωκυττάριας ουσίας γίνεται µέσω της δράσης: α. Των κολλαγενασών, β. Των ελαστασών, γ. Των τρανσγλουταµινασών, δ. Των πρωτεασών. 18. Σε ποια περίπτωση από τις παρακάτω αναµένεται ταχύτερη µετατραυµατική επούλωση; α. Τραύµα στο χαλινό της γλώσσας, β. Τραύµα πάνω από την κνήµη, γ. Τραύµα προσώπου, δ. Τραύµα άκρου ποδός. 19. Το χηλοειδές δεν χαρακτηρίζεται από: α. Γενικά αυξηµένη παρουσία κυττάρων, µε εξαίρεση τις ινοβλάστες, β. Τυχαία προσανατολισµένες δεσµίδες κολλαγόνου, γ. Τάση για υποτροπή µετά από εξαίρεσή του, δ. Τάση για εξέλιξη. 20. Σε ποια από τις παρακάτω περιπτώσεις επούλωσης δεν παρατηρείται ίνωση; α. µυοκαρδιακή νέκρωση, β. Οξεία εστιακή ή ζωνοειδής νέκρωση του ήπατος, γ. Ηπατική βλάβη λόγω χρόνιου αλκοολισµού; Δ. Καταστροφή νεφρικών σπειραµάτων. 21. Ο κίνδυνος εµφάνισης δεύτερου ανεγκεφαλικού εµβρύου είναι: α. Ανύπαρκτος, β. 2-5%, γ. 10-15%, δ. 20-25%. 22. Κοινό κλινικό χαρακτηριστικό των συνδρόµων των αυτοσωµικών χρωµοσωµάτων αποτελεί: α. Η ανιριδία, β. Η πνευµατική καθυστέρηση, γ. Η µικρογναθία, δ. Η πολυδακτυλία. 23. Ο ευνουχοειδής τύπος σώµατος αντιστοιχεί στο γονότυπο: α. 47,ΧΧΥ, β. 45,Χ, γ. α+β, δ. Ούτε α, ούτε β. 24. Το 5p-σύνδροµο (46,ΧΧ ή ΧΥ,5p-c) χαρακτηρίζεται από: α. Κλάµα σαν γάτα, β. Επίκανθο, γ. Πιθηκοειδή πτυχή, δ. Όλα τα ανωτέρω. 25. Το δολιχοκεφαλικό κρανίο και η υψηλή επίπτωση διαχωριστικών ανευρυσµάτων της ανιούσας αορτής χαρακτηρίζουν: α. Το σύνδροµο Ehlers-Danlos, β. Το σύνδροµο Marfan, γ. Την ατελή οστεογένεση τύπου Ι, δ. Την ατελή οστεογένεση τύπου ΙΙ
26. Ποιος τύπος ατελούς οστεογένεσης είναι συνήθως θανατηφόρος ενδοµητρίως; α. Κανένας, β. Ο τύπος Ι, γ. Ο τύπος ΙΙ, δ. Ο τύπος ΙΙΙ. 27. Τι από τα παρακάτω είναι σωστό για τις νευρινωµατώσεις; α. στη NF1, στο 3-5% των ασθενών παρατηρείται ανάπτυξη νευρινοσαρκώµατος σε έδαφος νευρινώµατος, β. Τα πλεξοειδή νευρινώµατα παρατηρούνται µόνο στη NF2, γ. Η NF1 και η NF2 έχουν κοινή γονιδιακή προέλευση, δ. Οι οστικές βλάβες σπανίζουν στη NF1. 28. Ποια από τις παρακάτω διαταραχές κληρονοµείται µε τον αυτοσωµικό επικρατούντα τρόπο; α. Ο αχονδροπλαστικός νανισµός, β. Η αλκαπτονουρία (ωχρόνωση), γ. Οι γλυκογονιάσεις, δ. Οι παθήσεις λυσοσωµιακής εναποθήκευσης. 29. Ποια είναι η συχνότερη επιπλοκή της αιµοφιλίας Α στις µέρες µας; α. Η εγκεφαλική αιµορραγία, β. Η αθηροσκλήρυνση, γ. Η παραµορφωτική αρθρίτιδα, δ. Η υπέρταση. 30. Σηµαντικό ποσοστό των αυτιστικών αρρένων παιδιών πάσχουν από: α. Φαινυλκετονουρία, β. Σύνδροµο Klinefelter, γ. Αλφισµό, δ. Σύνδροµο ευθραύστου Χ. 31. Τι από τα παρακάτω δεν ισχύει για το πνευµονικό απόλυµα ενός λοβού; α. Σχεδόν πάντοτε εντοπίζεται στους ανώτερους πνευµονικούς λοβούς, β. Προκαλεί παραγωγικό βήχα και υποτροπιάζουσες πνευµονίες, γ. Η αιµάτωσή του γίνεται από κάποια αρτηρία της συστηµατικής κυκλοφορίας, δ. Μακροσκοπικώς, περιέχει κύστεις πλήρους υγρού µε διάµετρο έως 5cm. 32. Ποιο από τα παρακάτω δεν προκαλεί πνευµονία: α. Chlamydia psittaci, β. Blastomyces dermatitidis, γ. Η bordetella του κοκκύτη, δ. Ο ιός της ανεµευλογιάς. 33. Η βρογχεκτασία: α. Είναι συνήθως ετερόπλευρη, β. Συνηθέστερα αφορά τους ανώτερους λοβούς των πνευµόνων, γ. Μικροσκοπικά, παρουσιάζει δυσανάλογα αυξηµένο αριθµό καλυκοειδών κυττάρων στο βρογχικό επιθήλιο, δ. Χαρακτηρίζεται από την παρουσία λεπτόρρευστου, ορώδους εκκρίµατος στους διατεταµένους βρόγχους. 34. Το βρογχοϋπεζωκοτικό συρίγγιο αποτελεί σοβαρή επιπλοκή της δευτεροπαθούς φυµατίωσης και: α. Της πνευ- µονίας από Klebsiella pneumoniae, β. Της πνευµονίας από Streptococcus pneumoniae, γ. Της πνευµονίας από Legionella pneymophila, δ. Καµίας πνευµονίας από τις παραπάνω. 35. Τι από τα παρακάτω δεν ισχύει για την πνευµονία από Legionella: α. Αντιµετωπίζεται µε ερυθροµυκίνη, β. Πρόκειται για λοβώδη πνευµονία, γ. Μπορεί να συνοδεύεται από κοιλιακό άλγος, δ. Μικροσκοπικώς, αποκαλύπτεται η παρουσία ινικής και φλεγµονωδών κυττάρων στις κυψελίδες, µε κυριαρχία είτε των ουδετεροφίλων είτε των µακροφάγων. 36. Στην πρωτοπαθή φυµατίωση, το ιαθέν οζίδιο του Ghon εντοπίζεται: α. Κεντρικά στον πνεύµονα, β. Στο µεσοθωράκιο, γ. Στην πύλη του πνεύµονα, δ. Υποϋπεζωκοτικά 37. Κλινικοπαθολογοανατοµικές οµοιότητες µε τη φυµατίωση παρατηρούνται: α. Στην ιστοπλάσµωση, β. Στη βλαστοµύκωση, γ. Στην κοκκιδιοειδοµύκωση, δ. Σε όλες τις παραπάνω λοιµώξεις. 38. Τι από τα παρακάτω δεν ισχύει για την πνευµονία από πνευµονοκύστη Carinii; α. Με χρώσεις αργύρου αναδεικνύονται οι µικροοργανισµοί ως σωµάτια διαµέτρου περίπου 5µm, β. Πρόκειται για κυψελιδική πνευµονία, γ. Οι κυψελίδες γεµίζουν από το χαρακτηριστικό αφρώδες εξίδρωµα, δ. Παρατηρείται υπερπλασία των πνευµονοκυττάρων τύπου ΙΙ. 39. Η παρουσία ασυνήθιστων, άτυπων και υπερχρωµατικών πυρήνων στα πνευµονοκύτταρα τύπου ΙΙ παρατηρείται: α. Στην πνευµονία από πνευµονοκύστη Carinii, β. Στην πνευµονία από κυτταροµεγαλοϊό, γ. Μετά από επίδραση χη- µειοθεραπευτικών παραγόντων, δ. Σε όλα τα παραπάνω. 40. Στο σύνδροµο Goodpasture οι ανοσοεναποθέσεις ανοσοφαιρίνης G (IgG) και συµπληρώµατος στη βασική µεµβράνη των κυψελίδων, όπως τις αναδεικνύει ο ανοσοφθορισµός, είναι χαρακτηριστικά: α. Αδροκοκκιώδεις, β. Γραµ- µοειδές, γ. Λεπτοκοκκιώδεις, δ. Ασήµαντες. 41. Η αµυλίνη παράγεται από: α. Τα ηπατοκύτταρα, β. Τα β-κύτταρα των νησιδίων του Langerhans, γ. Τα κύτταρα του πολλαπλού µυελώµατος, δ. Τα κύτταρα του µυελοειδούς καρκινώµατος του θυρεοειδούς. 42. Για τη χρώση του αµυλοειδούς µε το ιώδιο ευθύνεται: α. Η θειική ηπαράνη, β. Η απολιποπρωτεΐνη Ε, γ. Το συστατικό Ρ του αµυλοειδούς, δ. Η εκάστοτε πρωτεΐνη που προσδίδει τα ινιδώδη χαρακτηριστικά του αµυλοειδούς. 43. Στο ηλεκτρονικό µικροσκόπιο οι σύµπλοκες αµυλοειδικές δέσµες παράλληλα διατεταγµένων ινιδίων έχουν διά- µετρο: α. 7-13nm, β. 15-21nm, γ. 24-30nm, δ. 32-37nm 44. Στο 1/3 των περιπτώσεων πρωτοπαθούς αµυλοείδωσης ακολουθεί η εκδήλωση: α. Σακχαρώδη διαβήτη, β. Οικογενούς µεσογειακού πυρετού, γ. Φυµατίωσης, δ. Πλασµατοκυτταρικής νεοπλασίας. 45. Στη νόσο Alzheimer εναποτίθεται αµυλοειδές: α. AL, β. ΑΑ, γ. Αβ, δ. Κανένα από τα παραπάνω 46. Στη γεροντική καρδιακή αµυλοείδωση το αµυλοειδές προέρχεται από: α. Την αµυλίνη, β. Την τρανσθυρετίνη, γ. Τις ελαφρές αλύσους των ανοσοσφαιρινών, δ. Μια πρωτεΐνη οξείας φάσεως. 47. Τι από τα παρακάτω δεν ισχύει για το ΑΑ αµυλοειδές: α. Η αλληλουχία των αµινοξέων του διαφέρει από ασθενή σε ασθενή, β. Αποτελείται από µια αλληλουχία 76 αµινοξέων, γ. Υφίσταται επεξεργασία από τα µακροφάγα, δ. Είναι ασύνηθες στην πρωτοπαθή αµυλοείδωση.
48. Τι ποσοστό των ασθενών µε πολλαπλό µυέλωµα εµφανίζει αµυλοειδές; α. 1-5%, β. 10-15%, γ. 20-25%, δ. 30-35%. 49. Η εναπόθεση αµυλοειδικών ινιδίων ξεκινά από: α. Τα παρεγχυµατικά κύτταρα των διαφόρων οργάνων, β. Τα περικύτταρα των αγγείων, γ. Τις υπενδοθηλιακές βασικές µεµβράνες των αγγείων, δ. Το συνδετικό υπόστρωµα των διαφόρων οργάνων. 50. Στο γαστρεντερικό σωλήνα το αµυλοειδές µπορεί να προσβάλει: α. Τον υποβλεννογόνιο χιτώνα, β. Τις λείες µυϊκές ίνες των αγγείων, γ. Τα γάγγλια, δ. Όλα τα παραπάνω. Πτυχίο: 29-10-2008 1. Αναλύσατε τις επιδράσεις της ρίζας του υδροξυλίου στις κυτταρικές µεµβράνες και στο DNA. Ποια η δράση των αντιοξειδωτικών; 2. Περιγράψτε τη λειτουργία της φαγοκυττάρωσης όπως την ασκούν τα φλεγµονώδη κύτταρα. 3. Οµοιότητες και διαφορές στην επούλωση τραυµάτων κατά πρώτο και δεύτερο σκοπό. 4. Τι είναι µεταλλαξιογόνα; Στάδια χηµικής καρκινογένεσης. 5. Περιγράψτε τη διαδικασία διήθησης από τα καρκινικά κύτταρα. 6. Ορίσατε την χρωµοσωµική απλο-, διπλο-, ευπλο- και ανευπλο-είδια. Αναφέρατε αντίστοιχα κυτταρικά παραδείγ- µατα. 7. Τι γνωρίζεται για τον τύπο της νόσου Hodgkin µε την πλέον ευνοϊκή πρόγνωση. 8. Ασθενής µε εκτεταµένα εγκαύµατα αναφέρει έντονη δίψα, ψυχρό ιδρώτα και παρουσιάζει ωχρότητα και υπνηλία. Το δέρµα στα γόνατά του είναι δικτυωτό, τα άκρα ψυχρά και δεν ψηλαφώνται σφύξεις σε περιφερικές αρτηρίες. Η συστολική αρτηριακή πίεση είναι 55mmHg, ο σφυγµός νηµατοειδής µε µειωµένο εύρος, παρατηρούνται δε ταχυκαρδία και υπέρπνοια. Η κεντρική φλεβική πίεση είναι 1,5cmH 2 O και το ποσό των ούρων ανά ώρα 15ml. Σε ποια νοσολογική κατάσταση εντάσσονται τα παραπάνω; Αναλύσατε την παθογένεσή της στο συγκεκριµένο ασθενή και περιγράψτε τις παθολογοανατοµικές επιπλοκές στο νεφρό µε βάση τις εικ.8α-β (Αιµοδυναµικές διαταραχές Υποογκαιµική καταπληξία, σελ. 214-218). 9. Άνδρας 38 ετών, θετικός στο HIV από 5ετίας, εµφανίζει εδώ και µια εβδοµάδα πυρετό έως 39,4 ο C, παραγωγικό βήχα και 35 αναπνοές το λεπτό. Σε 8 µήνες έχει χάσει 15 κιλά. Κατά την εξέταση έχει γενικευµένη λεµφαδενοπάθεια, ενώ κατά τη στηθοσκόπηση δεν προκύπτουν ευρήµατα από τα πνευµονικά πεδία. Η ακτινογραφία θώρακα προσλαµβάνει διάχυτη δικτυωτή εµφάνιση αµφοτερόπλευρα (εικ.9α). Τα CD4 λεµφοκύτταρα είναι στα 178 κύτταρα ανά κυβικό χιλιοστό και η PO 2 είναι στα 50mmHg. Η χρώση Wright-Giemsa σε κυτταρολογικό επίχρισµα πτυέλων είναι θετική, οπότε προγραµµατίζεται σχήµα τριµεθοπρίµης-σουλφαµεθοξαζόλης. Λόγω ταχέως εξελισσόµενης αναπνευστικής ανεπάρκειας ο ασθενής καταλήγει. Στην εικόνα 9Β παρατηρούµε τη µικροσκοπική εικόνα του πνευµονικού παρεγχύµατος του ασθενούς από το νεκροτοµικό παρασκεύασµα. Ποια η πιθανότερη διάγνωση; Αναλύσατε τα παθολογοανατοµικά ευρήµατά της (Πνευµονία από πνευµονοκύστη Carinii, σελ. 395). 10. Επιλέξατε µια µόνο απάντηση σε κάθε µια από παρακάτω δέκα ερωτήσεις πολλαπλής επιλογής που άπτονται της ανοσολογικής παθολογικής ανατοµικής και της παθολογικής ανατοµικής των αγγείων. 1. Η παρουσία αυτοαντισωµάτων ή αντιδραστικών Τ-λεµφοκυττάρων δεν σηµαίνει αυτοµάτως ότι το προς διερεύνηση νόσηµα έχει αυτοάνοση αιτιοπαθογένεια, εκτός αν ισχύουν επίσης: α. Εναπόθεση αυτοαντισωµάτων στους πάσχοντες ιστούς, β. Τα αντισώµατα ή τα Τ-λεµφοκύτταρα αντιδρούν in vitro µε τα σχετιζόµενα µε τη νόσο αυτοαντι-
γόνα, γ. Αυτοαντισώµατα ή Τ-λεµφοκύτταρα αναπαράγουν τη νόσο όταν µεταφερθούν σε άλλο δέκτη-ξενιστή (πειραµατόζωα), δ. Όλα τα παραπάνω 2. Τα Τ-λεµφοκύτταρα: α. Αναγνωρίζουν µε τον υποδοχέα επιφανείας (TcR) αντιγονικά πεπτίδια που παρουσιάζονται µε τα τάξης Ι ή/και II αντιγόνα ιστοσυµβατότητας (HLA), β. Αν εκφράζουν το µόριο CD4 ανήκουν στην κατηγορία των βοηθητικών, ενώ αν εκφράζουν το µόριο CD8 στην κατηγορία των κυτταροτοξικώνκατασταλτικών λεµφοκυττάρων, γ. Βελτιώνουν την ειδικότητα προς αντιγόνο στα βλαστικά κέντρα των λεµφοζιδίων, δ. α+β 3. Πηγή της νευροκινίνης Α που επηρεάζει την ανάπτυξη των λείων µυϊκών κυττάρων της αθηροσκληρωτικής πλάκας αποτελούν τα: α. Λευκοκύτταρα, β. Αιµοπετάλια, γ. Κύτταρα του αγγειακού τοιχώµατος, δ. Κανένα από αυτά. 4. Το σύνδροµο Sjogren: α. Σχετίζεται µε 40πλάσια αύξηση του κινδύνου ανάπτυξης κακοήθους λεµφώµατος, β. είναι πιο συχνό σε νέους άνδρες, γ. ο ιός Epstein-Barr είναι το αίτιο της νόσου, δ. Όλα τα παραπάνω. 5. Τι από τα παρακάτω δεν απαντά στην καλοήθη νεφροσκλήρωση; α. Ινωδοειδής νέκρωση στο τοίχωµα των αγγείων, β. Υαλώδης εµφάνιση των αγγειακών τοιχωµάτων, γ. Νέες στιβάδες ελαστίνης σε µικρές µυϊκές αρτηρίες, δ. Απώλεια τµήµατος του νεφρικού παρεγχύµατος. 6. Κάθε Β-λεµφοκύτταρο: α. Αναγνωρίζει µέσω πολλών µορίων ανοσοσφαιρίνης επιφάνειας, τα οποία έχουν ίδια µεταβλητή περιοχή ένα αντιγόνο (αντιγονικό επίτοπο), β. Φέρει στην επιφάνειά του όλο το γονιδιακά καθοριζόµενο φάσµα των πιθανών ανοσοσφαιρινών και µε τον τρόπο αυτό αναγνωρίζει όλα τα πιθανά αντιγόνα (αντιγονικούς επιτόπους), γ. Όπως και κάθε Τ-λεµφοκύτταρο έχει σαν ώριµο κύτταρο ανασυνδυασµένα γονιδιακά τµήµατα των βαριών αλυσίδων των ανοσοσφαιρινών, δ. Τα α και γ 7. Στην αυτοάνοση αιµολυτική αναιµία η καταστροφή ερυθρών αιµοσφαιρίων είναι αποτέλεσµα ενεργοποίησης αντίδρασης υπερευαισθησίας τύπου: α. Ι, β. ΙΙ, γ. ΙΙΙ, δ. IV. 8. Το σύνδροµο Churg-Strauss χαρακτηρίζεται παθογνωµονικά από: α. Ινιδοειδή νέκρωση, β. Θρόµβωση, γ. Σχηµατισµό ανευρυσµάτων, δ. Ηωσινοφιλική διήθηση των αγγείων 9. Ο πολλαπλασιασµός των λείων µυϊκών κυττάρων στην αθηροσκληρωτική πλάκα επηρεάζεται από τη νευραµινιδάση, πηγή της οποίας αποτελούν τα: α. Αιµοπετάλια, β. Λευκοκύτταρα, γ. Κύτταρα του αγγειακού τοιχώµατος, δ. Κανένα από τα παραπάνω. 10. Στους ενδοθηλιακούς αντιπηκτικούς µηχανισµούς δεν περιλαµβάνεται η: α. Ενεργοποίηση της πρωτεΐνης C, β. Αυξηµένη σύνθεση του αναστολέα του ενεργοποιητή του πλασµινογόνου, γ. Έκκριση προσταγλανδίνης Ι2, δ. Οδός αναστολής του ιστικού παράγοντα. Πτυχίο: 4-9-2008 1. Αυξητικός παράγοντας των αιµοπεταλίων (PDGF), αυξητικός παράγοντας των ινοβλαστών (FGF) και β-µετατρεπτικός (εξαλλακτικός) αυξητικός παράγοντας (TGF-β): ποιος/ποιοι από τους παραπάνω παράγοντες εµπλέκεται/εµπλέκονται µε κύρια δράση στην: α. Ογκογένεση (σελ. 126,128), β. Τοπική αύξηση των όγκων (σελ. 121,123), γ. Φλεγµονή και επιδιόρθωση τραυµάτων (σελ 61, 62, 65). Ποια η δράση του κάθε εµπλεκόµενου παράγοντα στα παραπάνω πεδία; 2. Ορίσατε το σωµάτιο Barr (σελ 162), τα δισθενή, τα δακτυλιοειδή χρωµοσώµατα (σελ. 156) και τα ισοχρωµοσώµατα (σελ. 158). Ονοµάσατε µια κλινική οντότητα που µπορεί να απαντούν τα τελευταία. 3. Αναφέρατε τους ιστοπαθολογικούς υποτύπους της νόσου Hodgkin κατά σειρά βάσει της συχνότητάς τους και αναλύσατε τα κλινικοπαθολογοανατοµικά χαρακτηριστικά εκείνου µε την ευνοϊκότερη πρόγνωση (σελ. 732-733). 4. Σε δύο άνδρες καπνιστές µε κεφαλαλγία, ναυτία και ιλίγγους διαπιστώνονται µε αξονική τοµογραφία, µεταστατικές εστίες στον εγκέφαλο. Λόγω συνύπαρξης ψηλαφητών λεµφαδένων στον τράχηλο γίνεται στους ασθενείς βιοψία ενός υπερκλείδιου και ενός προσκαληνού λεµφαδένα αντίστοιχα, απ όπου οι παρακάτω ιστολογικές εικόνες 4Α-Δ. Ανοσοϊστοχηµικώς, τα εν λόγω κύτταρα εκφράζουν νευροενδοκρινικούς δείκτες και κυτταροκερατίνες χαµηλού µοριακού βάρους. Μετά την ιστολογική διάγνωση, οι ασθενείς ξεκινούν σχήµατα χηµειοθεραπείας που περιλαµβάνουν ετοποσίδη. Οι δύο ασθενείς είχαν εκδηλώσεις περιφερικής νευροπάθειας, εµφάνιζαν δε δύο ξεχωριστά ενδοκρινικά σύνδροµα. Ο ένας ασθενής εµφάνιζε διαταραχές συνείδησης, σπασµούς, υπονατριαιµία, µειωµένη ωσµωτικότητα ορού, ολιγουρία και αυξηµένη ωσµωτικότητα ούρων. Ο άλλος ασθενής παρουσίαζε κεντροµόλο παχυσαρκία, λεπτό δέρµα, µυϊκή αδυναµία, τάση για εκχυµώσεις, πορφυρές ραβδώσεις στην κοιλιά, υπέρταση, υπεργλυκαιµία και υποκαλιαιµία. Α) Πού θα αναζητηθεί η πρωτοπαθής εστία της κακοήθους νεοπλασίας στους παραπάνω ασθενείς και ποια τα αντίστοιχα παθολογοανατοµικά ευρήµατα; Β) Ποιο το ορµονικό υπόστρωµα για την ενδοκρινική συµπτωµατολογία του κάθε ασθενή; Η εν λόγω (ενδοκρινική) συµπτωµατολογία συνδέεται µε τη µεταστατική διασπορά της νεοπλασµατικής νόσου; (σελ. 143, 425/ Μικροκυτταρικό καρκίνωµα πνεύµονα µε ενδοκρινικά παρανεοπλασµατικά σύνδροµα)
5. Γυναίκα 39 ετών από 6µήνου εµφανίζει επιδεινούµενη δύσπνοια, ορθόπνοια, βήχα, παροξυσµική νυχτερινή δύσπνοια ανακουφιζόµενη µε την όρθια στάση και αίσθηµα καρδιακών παλµών. Εισάγεται στο νοσοκοµείο µε επεισόδιο νυχτερινής παροξυσµικής δύσπνοιας που αντί να υποχωρεί, γίνεται εντονότερη και συνοδεύεται από έντονη εξάντληση, αίσθηµα αγωνίας, ιδρώτες και ψυχρότητα των άκρων. Εµφανίζεται άφθονη αφρώδης απόχρεµψη µε πορτοκαλί χρώµα. Κατά την ακρόαση των πνευµόνων, κυρίως κατά την εισπνοή, διαπιστώνονται φυσαλιδώδεις ρόγχοι σε όλη την έκταση των δύο πνευµονικών πεδίων ενώ κατά την ακρόαση της καρδιάς διαπιστώνεται έντονος πρώτος καρδιακός τόνος και όσον αφορά στα φυσήµατα, βραχύς πρώιµος διαστολικός κτύπος διάνοιξης µε όψιµο διαστολικό κύλισµα. Στην ακτινογραφία θώρακα αναγνωρίζεται διάταση του αριστερού κόλπου, φυσιολογικό µέγεθος της αριστεράς κοιλίας και διάµεση σκίαση µε οριζόντιες γραµµώσεις στους πνεύµονες. Εγκαθίσταται µεταβολική οξέωση και η ασθενής καταλήγει. Η ιστολογία των πνευµόνων από το αντίστοιχο νεκροτοµικό παρασκεύασµα παρατίθεται στις εικόνες 5Α και Β. από το ατοµικό της αναµνηστικό, η γυναίκα αυτή προ 18ετίας, 3 εβδοµάδες µετά από φαρυγγίτιδα, είχε εµφανίσει για 1 µήνα µεταναστευτική αρθρίτιδα µε φλεγµονώδη σηµεία στις αρθρώσεις του γόνατος, του αγκώνα και των σφυρών, δυσκολία ελέγχου των κινήσεών της, πυρετό, ερύθηµα δέρµατος, υποδόρια οζία και αυξηµένη ταχύτητα καθίζησης των ερυθρών αιµοσφαιρίων. Α) Από ποιο καρδιακό νόσηµα πάσχει η ασθενής και ποια η αιτιοπαθογένεσή του βάσει του συγκεκριµένου ατοµικού αναµνηστικού; Περιγράψτε τα αναµενόµενα από τη νεκροτοµή παθολογοανατοµικά ευρήµατα στην καρδιά του ασθενούς. Β) Ποια ήταν η θανατηφόρος πνευµονική επιπλοκή του καρδιακού νοσήµατος; Αναλύσατε τα αντίστοιχα µικροσκοπικά ευρήµατα στους πνεύµονες. (σελ 213, 366/ Πνευµονικό οίδηµα ως επιπλοκή στένωσης της µιτροειδούς λόγω ρευµατικού πυρετού). Κανονική εξέταση: 24-1-2008 1. Ποια προσαρµοστική κυτταρική αντίδραση χαρακτηρίζει µορφολογικά: α) την καρδιά επί µακροχρόνιας συστηµατικής υπέρτασης; (ΙΙ, Υπερτροφία) β) το ουροθήλιο σε χρόνια κυστίτιδα; (ΙΙΙ, Υπερπλασία) γ) το βλεννογονικό επιθήλιο του παχέος εντέρου στη χρόνια ελκώδη κολίτιδα έτσι ώστε να τίθεται υπό σκέψη το ενδεχόµενο κολεκτοµής; (Ι, Δυσπλασία) δ) το βλεννογονικό επιθήλιο του κατώτερου οισοφάγου σε χρόνια παλινδρόµηση γαστρικού περιεχοµένου; (V, Μεταπλασία) και ε) τον σκελετικό µυ επί τραυµατικής παραπληγίας; (IV, Ατροφία). Ορίσατε την κάθε µια αντίδραση και αντιστοιχήσατε την στην κατάλληλη µικροσκοπική εικόνα από τις παρακάτω παρατιθέµενες (Ι-V). 2. Στο νευροβλάστωµα µε ποιο χαρακτηριστικό µηχανισµό γίνεται η ενεργοποίηση του πρωτο-ογκογονιδίου N-myc σε ογκογονίδιο; Τι γνωρίζετε γενικά για τον εν λόγω µηχανισµό; (σελ 126, γονιδιακή ενίσχυση) 3. Περιγράψτε τα βήµατα των καρκινικών κυττάρων κατά τη διαδικασία της διήθησης (σελ. 119-121). 4. Άρρεν 60 ετών, βαρύς καπνιστής, είχε προσέλθει προ 4ετίας παραπονούµενος για έντονη δύσπνοια κατά τη σωµατική άσκηση ακολουθούµενη από βήχα µε ελάχιστη απόχρεµψη. Προϊόντος του χρόνου, η δύσπνοια κατέστη σταδιακά συνεχής ακόµα και στην καθιστική θέση, ο δε βήχας ήταν πλέον χρόνιος, ελαφρύς µεν αλλά µακράς διαρκείας. Στην πορεία της νόσου, ο ασθενής διατήρησε φυσιολογική χροιά, νοσηλευόταν όµως συχνά µε αναπνευστικά προβλήµατα και κατέβαλε εργώδη προσπάθεια για να αναπνεύσει καθώς «δεν του έφτανε η ανάσα».
Κατά τον έλεγχό του διαπιστώθηκαν αυξηµένη προσθιοπίσθια διάµετρος του θώρακα, κατά την επίκρουση του θώρακα υπερτυµπανικότητα και, ακροαστικώς, υπόκωφος ήχος µε µειωµένο αναπνευστικό ψιθύρισµα. Στη σπιροµέτρηση, ο βίαια εκπνεόµενος όγκος αέρα σε ένα δευτερόλεπτο (FEV 1 ) ήταν µειωµένος, ο υπολειπόµενος όγκος ήταν έντονα αυξηµένος και η ολική χωρητικότητα αυξηµένη, ο δε λόγος των δύο, αυξηµένος. Στον ασθενή συνεστήθη άµεση διακοπή του καπνίσµατος και ειδικές ασκήσεις, ενώ ήταν όλο και περισσότερο απαραίτητη η εφαρµογή µάσκας οξυγόνου. Η βιοψία πνεύµονα που διενεργήθηκες βρογχοσκοπικώς έδωσε τις παρακάτω ιστολογικές εικόνες 4Α και Β. Στην τωρινή του κατάσταση, ο άρρωστος είναι ισχνός και εξασθενηµένος µε ερυθρωπή χροιά στις παρειές και επιχειρείται µεταµόσχευση πνεύµονα. Μακροσκοπικώς, το πάσχον πνευµονικό παρέγχυµα του ασθενούς φαίνεται στην εικόνα 4Γ. Θέσατε τη διάγνωση της εν λόγω νόσου και αναλύσατε τη γενική παθολογοανατοµική της εικόνα. (σελ. 403-404/ Εµφύσηµα) 5. Αναλύσατε τις συνέπειες του αλκοολισµού στο νευρικό σύστηµα (σελ. 224). 1. Σηµειώστε τη σωστη απάντηση που αφορά στο συστηµατικό ερυθηµατώδη λύκο: α. επί νεφρικής νόσου ο ανοσοφθορισµός νεφρικής βιοψίας αναδεικνύει εναπόθεση IgG, β. η παρουσία αυτοαντισωµάτων έναντι πυρηνικών αντιγόνων (διπλής έλικας DNA, Sm) εντάσσεται στα διαγνωστικά κριτήρια της νόσου, γ. επιδηµιολογικά υπάρχει σαφής επικράτησης του γυναικείου φύλου, δ. όλα τα παραπάνω. 2. Πού εδράζονται συχνότερα τα αρτηριοσκληρυντικά ανευρύσµατα; α. στην αορτή αµέσως µετά την αορτική βαλβίδα, β. σε όλη τη θωρακική αορτή, γ. στην κοιλιακή αορτή κάτω από την έκφυση των νεφρικών αρτηριών, δ. κανένα από τα παραπάνω. 3. Τι χαρακτηρίζει απαραίτητα τη χρόνια λευκοκυτταρική λευχαιµία κατά τη διάγνωση; α. παρατεταµένη απόλυτη λεµφοκυττάρωση περιφερικού αίµατος, β. λεµφοκυτταρική διήθηση του ΜτΟ, γ. διήθηση λεµφαδένων, δ. α+β. 4. Η συχνότερη αιτία εµφράκτου είναι: α. αιµορραγία σε αθηρωµατική πλάκα, β. θρόµβωσις και εµβολή, γ. συστροφή αγγείου, δ. οίδηµα στους ιστούς γύρω από το αγγείο. 5. Οιδήµατα παρατηρούνται σε περιπτώσεις: α. ηυξηµένης αρτηριακής πιέσεως, β. αρτηριακής αποφράξεως, γ. φλεγµονής, δ. υπερκαλιαιµίας. 6. Η παρουσία αυτοαντισωµάτων ή αντιδραστικών Τ λεµφοκυττάρων δεν σηµαίνει αυτοµάτως ότι το προς διερεύνηση νόσηµα έχει αυτοάνοση αιτιοπαθογένεια, εκτός αν ισχύουν επίσης: α. εναπόθεση αυτοαντισωµάτων στους πάσχοντες ιστούς, β. τα αντισώµατα ή τα Τ λεµφοκύτταρα αντιδρούν in vitro µε τα σχετιζόµενα µε τη νόσο αυτοαντιγόνα, γ. αυτοαντισώµατα ή Τ λεµφοκύτταρα αναπαράγουν τη νόσο όταν µεταφερθούν σε άλλο δέκτη ξενιστή (πειραµατόζωα), δ. όλα τα παραπάνω. 7. Στην αυτοάνοση αιµολυτική αναιµία η καταστροφή ερυθρών αιµοσφαιρίων είναι αποτέλεσµα ενεργοποίησης αντίδρασης υπερευαισθησίας τύπου: α. Ι, β. ΙΙ, γ. ΙΙΙ, δ. ΙV. 8. Ποιος από τους παρακάτω αγγειοδραστικούς διαβιβαστές της φλεγµονής προέρχεται από το ενδοθήλιο; α. η ισταµίνη, β. το ΝΟ, γ. το C3a, δ. η σεροτονίνη. 9. Η πιο επιθετική µορφή της νόσου Hodgkin είναι: α. ο λεµφοπενικός τύπος, β. της µεικτής κυτταροβρίθειας, γ. της λεµφοκυτταρικής επικράτησης, δ. της οζώδους σκλήρυνσης. 10. Ενεργοποίηση του συµπληρώµατος είναι βασικός µηχανισµός ιστικής βλάβης: α. στις αντιδράσεις υπερευαισθησίας τύπου I και ΙV, β. στις αντιδράσεις υπερευαισθησίας τύπου ΙΙ και ΙΙΙ, γ. στο α και β, δ. σε κανένα 11. Ποια από τα κάτωθι αντιγόνα εκφράζονται στα νεοπλασµατικά κύτταρα της κλασικής νόσου Hodgkin στην πλειονότητα των περιπτώσεων; α. CD15, β. CD30, γ. Β αντιγόνα, δ. α+β. 12. Στους ενδοθηλιακούς αντιπηκτικούς µηχανισµούς δεν περιλαµβάνεται η: α. ενεργοποίηση της πρωτεΐνης C, β. αυξηµένη σύνθεση του αναστολέα του ενεργοποιητή του πλασµινογόνου, γ. έκκριση προσταγλανδίνης Ι2, δ. οδός αναστολής του ιστικού παράγοντα.
13. Προδιαθεσικοί παράγοντες ισχαιµικής καρδιοπάθειας είναι: α. σακχαρώδης διαβήτης, β. χρήση αντισυλληπτικών, γ. υπέρταση, δ. α+γ. 14. Ποιος µεµταβολίτης του αραχιδονικού οξέος µέσω της οδού της κυκλο-οξυγενάσης έχει σηµαντική αγγειοσυσπαστική επίδραση κατά τη διαβίβαση του δεύτερου κύµατος της συσσώρευσης των αιµοπεταλίων; α. η TXA2, β. η PGI2, γ. η PGE2, δ. η PGF2a. 15. Πηγή της νευροκινίνης Α που επηρεάζει την ανάπτυξη των λείων µυϊκών κυττάρων της αθηροσκληρωτικής πλάκας, αποτελούν τα: α. λευκοκύτταρα, β. αιµοπετάλια, γ. κύτταρα του αγγειακού τοιχώµατος, δ. κανένα από τα παραπάνω. 16. Στο συστηµατικό ερυθηµατώδη λύκο: α. οι ιστικές βλάβες είναι αποτέλεσµα ενεργοποίησης µηχανισµών υπερευαισθησίας τύπου ΙΙ και ΙΙΙ, β. πιο συχνά παρατηρείται παρουσία HLA-DR2 ή/και DR3 στην τυποποίηση των HLA µορίων (HLA typing) των ασθενών, γ. η ενδοκαρδίτιδα Libman-Sacks είναι µικροβιακής αιτιολογίας, δ. όλα τα παραπάνω. 17. Στο νεφρωσικό σύνδροµο: α. η κολλοειδωσµωτική πίεση του πλάσµατος είναι ηυξηµένη, β. η κολλοειδωσµωτική πίεση του πλάσµατος είναι ελαττωµένη, γ. υπάρχει αύξηση του ενδαγγειακού όγκου αίµατος, δ. το οίδηµα οφείλεται σε συµφορητική καρδιακή ανεπάρκεια. 18. Το πολλαπλούν µυέλωµα χαρακτηρίζεται από: α. διάχυτες ή οζώδεις αθροίσεις πλασµατοκυττάρων στο µυελό των οστών, β. ακτινολογική απόδειξη οστικών αλλοιώσεων, γ. σηµαντικό µονοκλωνικό Μ-συστατικό του ορού, δ. όλα τα παραπάνω. 19. Ποια είναι γενικά η πιο συχνή αιτία αιµορραγίας; α. λοιµώξεις (πχ φυµατίωση), β. σοβαρή µείωση του αριθµού των αιµοπεταλίων, γ. τραυµατική κάκωση, δ. αθηροσκλήρυνση 20. Τα κοκκία των ηωσινοφίλων περιέχουν: α. µείζονα βασική πρωτεΐνη, β. όξινη φωσφατάση, γ. ισταµινάση, δ. όλα τα παραπάνω. 21. Ποιο από τα παρακάτω λεµφώµατα σχετίζεται αιτιολογικά µε τον ιό Epstein Barr; α. λέµφωµα Burkitt, σποραδική µορφή, β. λέµφωµα Burkitt, ενδηµική µορφή, γ. νόσος Hodgkin, δ. α+β. 22. Η καρδιακή θρόµβωση είναι αποτέλεσµα: α. υπερπηκτικότητος του αίµατος, β. µυοκαρδιακών εµφράκτων, γ. προχωρηµένης ηλικίας, δ. καθυστερηµένης µετεγχειρητικής κινητοποιήσεως του ασθενούς. 23. Η φλεβική απόφραξη: α. καταλήγει πάντα σε έµφρακτο, β. συνοδεύεται από οίδηµα, γ. είναι συνηθέστερη από την αρτηριακή απόφραξη ως αίτιο θανάτου, δ. καταλήγει σε ρευστοποιό νέκρωση. 24. Σε ποιο από τα παρακάτω λεµφώµατα η υπερέκφραση του ογκογονιδίου c-myc αποτελεί σταθερό εύρηµα; α. λέµφωµα Burkitt, β. οζώδες λέµφωµα, γ. λεµφοβλαστικό λέµφωµα, δ. κανένα από τα παραπάνω. 25. Κάθε Β λεµφοκύτταρο: α. αναγνωρίζει µέσω πολλών µορίων ανοσοσφαιρίνης επιφάνειας, τα οποία έχουν ίδια µεταβλητή περιοχή, ένα αντιγόνο (αντιγονικό επίτοπο), β. φέρει στην επιφάνειά του όλο το γονιδιακά καθοριζόµενο φάσµα των πιθανών ανοσοσφαιρινών και µε τον τρόπο αυτό αναγνωρίζει όλα τα πιθανά αντιγόνα (αντιγονικούς επιτόπους), γ. όπως και κάθε Τ λεµφοκύτταρο έχει σαν ώριµο κύτταρο ανασυνδυασµένα τα γονιδιακά τµήµατα των βαριών αλυσίδων των ανοσοσφαιρινών, δ. α+γ. 26. Ποια είναι η πηγή προελεύσεως των πνευµονικών εµβόλων; α. οι τοιχωµατικοί θρόµβοι µιας καρδιακής κοιλότητος, β. οι θρόµβοι (εκβλαστήσεις) των καρδιακών βαλβίδων, γ. οι ανευρυσµατικοί θρόµβοι, δ. οι εν τω βάθει φλέβες των κάτω άκρων. 27. Τι είναι η πορφύρα; α. συλλογή αίµατος εντός των µαλακών µορίων, β. διάχυτες επιφανειακές δερµατικές αιµορραγίες διαµέτρου εώς 1 εκ, γ. στικτές αιµορραγικές διηθήσεις στο δέρµα και στον επιπεφυκότα, δ. µεγαλύτερες επιφανειακές αιµορραγίες. 28. Ποιο είναι το επικίνδυνο διάστηµα για ρήξη του µυοκαρδίου µετά ένα εκτεταµένο διατοιχωµατικό έµφραγµα; Α. την πρώτη ηµέρα, β. την πρώτη εβδοµάδα, γ. την τρίτη εβδοµάδα, δ. κανένα από τα παραπάνω. 29. Το έµφραγµα του µυοκαρδίου είναι: α. αιµορραγική νέκρωση, β. αναιµική νέκρωση, γ. φλεγµονώδης ιστός, δ. κανένα από τα παραπάνω. 30. Κατά την αντίδραση της µυελοϋπεροξειδάσης παράγεται: α. υπεροξείδιο του υδρογόνου, β. υποχλωριώδες οξύ, γ. ρίζα υδροξυλίου, δ. ανιόν υπεροξειδίου. 31. Ο πολλαπλασιασµός των λείων µυϊκών κυττάρων στην αθηροσκληρωτική πλάκα επηρεάζεται από τη νευραµινιδάση, πηγή της οποίας αποτελούν τα: α. αιµοπετάλια, β. λευκοκύτταρα, γ. κύτταρα του αγγειακού τοιχώµατος, δ. κανένα από τα παραπάνω. 32. Στους µεταβολίτες του αραχιδονικού οξέος µέσω της οδού της λιποξυγενάσης ανήκουν: α. τα εικοσανοειδή, β. το λευκοτριένιο Α4, γ. α+β, δ. κανένα από τα παραπάνω 33. Στη χρόνια ρευµατική καρδιοπάθεια, η ενδοκαρδίτιδα προσβάλλει περισσότερο: α. την αορτική βαλβίδα, β. τη µιτροειδή βαλβίδα, γ. και τις δύο, δ. καµία από τις δύο. 34. Στο σύνδροµο υποτροπιαζουσών λοιµώξεων του Job το πρόβληµα έγκειται στην: α. ανεπαρκή παραγωγή HOCL, β. απουσία παραγωγής H 2 O 2, γ. ανεπάρκεια καθεψίνης G, δ. ελαττωµένη χηµειοταξία.
35. Το σύνδροµο Sjogren: α. σχετίζεται µε 40πλάσια αύξηση του κινδύνου ανάπτυξης κακοήθους λεµφώµατος, β. είναι πιο συχνό σε νέους άνδρες, ο ιός Epstein-Barr είναι το αίτιο της νόσου, δ. όλα τα παραπάνω. 36. Το σύνδροµο Churg-Strauss χαρακτηρίζεται παθογνωµονικά από: α. ινιδοειδή νέκρωση, β. θρόµβωση, γ. σχηµατισµό ανευρυσµάτων, δ. ηωσινοφιλική διήθηση των αγγείων 37. Τα Τ λεµφοκύτταρα: α. αναγνωρίζουν µε τον υποδοχέα επιφάνειας (TcR) αντιγονικά πεπτίδια που παρουσιάζονται µε τα τάξης Ι ή/και ΙΙ αντιγόνα ιστοσυµβατότητας (HLA), β. αν εκφράζουν το µόριο CD4 ανήκουν στην κατηγορία των βοηθητικών, ενώ αν εκφράζουν το µόριο CD8 ανήκουν στην κατηγορία των κυτταροτοξικών - κατασταλτικών λεµφοκυττάρων, γ. βελτιώνουν την ειδικότητα προς το αντιγόνο στα βλαστικά κέντρα των λεµφοζιδίων, δ. α+β 38. Ποιος ιστολογικός τύπος της νόσου Hodgkin έχει την ηπιότερη βιολογική συµπεριφορά; α. της οζώδους σκλήρυνσης, β. ο λεµφοπενικός, γ. της λεµφοκυτταρικής επικράτησης, δ. της µεικτής κυτταροβρίθειας. 39. Τι από τα παρακάτω δεν περιέχεται στα α-κοκκία των αιµοπεταλίων; α. PDGF, β. ινοδωγόνο, γ. όξινες υδρολάσες, δ. πρωτεΐνες πήξης. 40. Ποιος από τους παρακάτω τύπους λεµφωµάτων χαρακτηρίζεται σταθερά από απουσία έκφρασης της πρωτεΐνης bcl-2; α. λέµφωµα Burkitt, β. λεµφοβλαστικό λέµφωµα, γ. οζώδες λέµφωµα (λέµφωµα των βλαστικών κέντρων) βαθµού κακοήθειας 3, δ. λέµφωµα µανδύα. 41. Η δυνητικά θανατηφόρος διαταραχή του συνολικού µηχανισµού πήξεως παρατηρείται σε περιπτώσεις: α. µαζικής πνευµονικής εµβολής, β. εµβολής λίπους, γ. εµβολής αµνιακού υγρού, δ. εµβολής αέρος. 42. Κατεξοχήν αγγειοδιασταλτική δράση χαρακτηρίζει: α. τη ΤΧΑ2, β. την ενδοθηλίνη, γ. τον EDRF, δ. κανένα από τα παραπάνω. 43. Σε ποιο από τα παρακάτω λεµφώµατα η υπερέκφραση της κυκλίνης D1 αποτελεί σταθερό εύρηµα; α. λέµφωµα βλαστικών κέντρων, β. λέµφωµα µανδύα, γ. λέµφωµα οριακής ζώνης, δ. Β λεµφοκυτταρική λευχαιµία. 44. Τα πυκνά κοκκία των µαστοκυττάρων περιέχουν: α. ηπαρίνη, β. πρωτεάσες σερίνης, γ. PDGF, δ. α+β. 45. Ποιος από τους παρακάτω τύπους λεµφωµάτων συνδέεται αιτιοπαθογενετικά µε την υπερέκφραση της πρωτεΐνης bcl-2; α. Β χρόνια λεµφοκυτταρική λευχαιµία, β. λέµφωµα Burkitt, γ. λέµφωµα µανδύα, δ. οζώδες λέµφωµα (λέµφωµα των βλαστικών κέντρων). 46. Κλασικό/κούς ενεργοποιητή/ές του συστήµατος του συµπληρώµατος δεν αποτελεί/ούν: α. η ενδοτοξίνη των βακτηρίων, β. οι ουρικοί κρύσταλλοι, γ. τα συσσωρευµένα αντισώµατα, δ. τα πολυανιόντα. 47. Το σκληρόδερµα: α. είναι οργανοειδικό αυτοάνοσο νόσηµα µε προσβολή αποκλειστικά του δέρµατος, β. η δερµατική βιοψία χαρακτηρίζεται ιστολογικά από ίνωση του δικτυωτού χορίου, λέπτυνση της επιδερµίδας, ατροφία των εξαρτηµάτων και λεµφοκυτταρικές διηθήσεις αποτελούµενες κυρίως από Τ λεµφοκύτταρα, γ. η ανίχνευση ρευµατοειδούς παράγοντα στον ορό αποτελεί ειδικό εύρηµα, δ. όλα τα παραπάνω. 48. Η πολυµυοσίτιδα / δερµατοµυοσίτιδα: α. είναι πολυσυστηµατικό αυτοάνοσο νόσηµα, β. είναι οργανοειδικό αυτοάνοσο νόσηµα προσβάλλοντας αποκλειστικά το δέρµα και τους µύες, γ. µπορεί να εµφανιστεί σε έδαφος υποκείµενου σπλαγχνικού καρκινώµατος και ως εκ τούτου απαιτείται πλήρης διερεύνηση του ασθενούς, δ. α+γ. 49. Ποια είναι η πιο συχνή αιτία αρτηριακής θρόµβωσης; α. οι αρτηριίτιδες, β. αιµατολογικά νοσήµατα, γ. η αθηροσκλήρυνση, δ. η τραυµατική κάκωση των αγγείων. 50. Τι από τα παρακάτω δεν απαντά στην καλοήθη νεφροσκλήρωση; α. ινωδοειδής νέκρωση στο τοίχωµα των αγγείων, β. υαλώδης εµφάνιση των αγγειακών τοιχωµάτων, γ. νέες στιβάδες ελαστίνης σε µικρές µυϊκές αρτηρίες, δ. απώλεια τµήµατος του νεφρικού παρεγχύµατος. Σεπτέµβριος 2007 (Πτυχίο) 1. Αναλύσατε τη δράση ενός αµεσά κυτταροπαθογόνου ιού, παραθέτωντας ενα χαρακτηριστικό παράδειγµα. 2. Κλινικό λεϊσµανίασης. 3. Ποιές οι δράσεις του PDGF και του β-tgf στην: Α. επιδιόρθωση των τραυµάτων Β. τοπική αύξηση των όγκων 4. Πώς γίνεται η επιστάτευση των ουδετεροφίλων στις θέσεις βακτηριακής λοίµωξης. 5. Σύµπλεγµα Potter. 6. Ταξινοµίσεις αγγειακών ανευρυσµάτων και αντίστοιχοι ορισµοί. 7. Πώς προσβάλλεται η καρδία στην αιµοχρωµάτωση και ποια τα αντίστοιχα παθολογοανάτοµικα ευρήµατα. 8. Ασθενής 35 ετών µε εντοπισµένο ενδοαυλικώς, νεοπλασµατικό όγκο 2 εκ.,σε µείζονα βρόγχο. Μη καπνιστής που νοσηλευόταν για πνευµονία. Μετά 5 έτη από την αφαίρεση παραµένει ελεύθερος νόσου. Ποια η πιθανότερη ιστολογική τυποποίηση του όγκου και τι γνωρίζετε για τους συγκεκριµένους πνευµονικούς όγκους; 9. Ευρήµατα από το µυελό επί: Α. Απλαστικής Αναιµίας, Β. Αναιµίας σε Χρόνια Νεφρική Ανεπάρκεια, Γ. Μεγαλοβλαστικής Αναιµίας, Δ. Σιδηροπενικής Αναιµίας, Ε. Κληρονοµικής Σφαιροκυττάρωσης
Σεπτέµβριος 2007 1. Αναλύσατε τη δράση ενός έµµεσα κυτταροπαθογόνου ιού,παραθέτοντας ένα χαρακτηριστικό παράδειγµα 2. Συνοψίσατε τις επιπλοκές της αθηροσκλήρυνσης και του εµφράγµατος του µυοκαρδίου 3. Αντιστοιχίσατε την καθεµία από τις παρακάτω ιστολογικές διαγνώσεις νεοπλασιών στη σωστή µικροσκοπική εικόνα από τις όπισθεν παρατιθέµενες. Δικαιολογήστε την απάντησή σας: Ι. Ca εκ πλακωδών κυττάρων ΙΙ. Αδενοκαρκίνωµα ΙΙΙ. Λιποσάρκωµα ΙV. Χονδροσάρκωµα V. Ενδοεπιθηλιακό (in situ) καρκίνωµα 4. Παρατηρήσατε τους παρακάτω καρυότυπους δύο εµβρύων που γεννήθηκαν µετά από κυήσεις 37 εβδοµάδων, µε λαγόχειλο και πολυδακτυλία. Η µητέρα του πρώτου εµβρύου είναι 39 ετών και του δευτέρου 25. Μετά από κυτταρογενετικό έλεγχο των φαινοτυπικώς υγιών γονέων του δευτέρου εµβρύου,η µητέρα του βρέθηκε να εµφανίζει τον παρακάτω καρυότυπο. Από ποιο σύνδροµο αυτοσωµικών χρωµοσωµάτων πάσχουν και τα δύο έµβρυα και ποια τα απαντώµενα σε αυτό κλινικοπαθολογοανατοµικά χαρακτηριστικά; Ποια δοµική χρωµοσωµική ανωµαλία παρουσιάζει ο καρυότυπος της µητέρας του δευτέρου εµβρύου; Τι γνωρίζετε γι' αυτήν; Η εν λόγω δοµική ανωµαλία συνδέεται µε το σύνδροµο που εµφάνισε το δεύτερο έµβρυο; 5. Τι γνωρίζετε για τη φαιά σκλήρυνση και τη φαιά ηπάτωση του πνεύµονα; Μάρτιος 2007 (Πτυχίο) 1. Παθολογοανατοµικά χαρακτηριστικά της τυροειδούς νέκρωσης. 2. Ποια κυτταρικά µόρια προσκόλλησης τύπου λεκτίνης εµπλέκονται στη διαδικασία της φλεγµονή ς και πώς; 3. Ορίσατε την αυτοανοσία και αναφέρατε πιθανούς µηχανισµούς µέσω των οποίων αυτή αναπτύσσεται, παραθέτοντας αντίστοιχα παραδείγµατα. 4. Περιγράψτε τα βήµατα διήθησης των κακοήθων νεοπλασµατικών κυττάρων στην πρωτοπαθή τους εστία. 5. Αναλύσατε το ρόλο του ενδοθηλιακού κυττάρου στις διεργασίες της θρόµβωσης και της θροµβόλυσης. 6. Διαβητική µικροαγγειοπάθεια. 7. Περιγράψτε γενικά παθολογοανατοµικά ευρήµατα επί προσβολής του σπλήνα, του ήπατος και του µυελού των οστών από (κακοήθη) µη Hodgkin λεµφώµατα. 8. Πτηνοτρόφος µε ιστορικό επεισοδίων ταχέως επιδεινούµενης δύσπνοιας, βήχα, χαµηλής πυρετικής κίνησης και λευκοκυττάρωσης προσέρχεται µε προοδευτικώς επιδεινούµενη δύσπνοια, κυάνωση και µειωµένη την ολική πνευµονική χωρητικότητα και την ελαστικότητα των πνευµόνων. Εξωπνευµονικές εκδηλώσεις δεν υπάρχουν. Στην κυτταρολογική εξέταση του βρογχοκυψελιδικού εκπλύµατος ανευρίσκεται αυξηµένος αριθµός κυττάρων, ιδιαιτέρως λεµφοκυττάρων Τ µε θετικούς φαινοτύπους είτε στο CD4 είτε στο CD8. Από τη βιοψία πνεύµονα προκύπτει η παρακάτω ιστολογική εικόνα (Εικ. 8). Ποια η πιθανότερη διάγνωση; Αναλύσατε τα παθολογοανατοµικά χαρακτηριστικά κατά τα εξελικτικά στάδια της εν λόγω νόσου. 9. Άνδρας 38 ετών, µε ελεύθερο οικογενειακό και ατοµικό ιστορικό καρδιαγγειακής νόσου, διαβήτη ή υπέρτασης, προσέρχεται µε θωρακικό πόνο από µιας ώρας, απόπνοια αιθανόλης και κετονών, υπερκινητικότητα, διέγερση, διατεταµένες κόρες των οφθαλµών, εξέλκωση του βλεννογόνου του ρινικού διαφράγµατος και σκουρόχρωµα ούρα. Βασιζόµενοι πρωτί στως τόσο στις αυξηµένες τιµές τροπονίνης του ορού όσο και στο εύρηµα πρώιµης επαναπόλωση ς στο ηλεκτροκαρδιογράφηµα και δευτερευόντως στις αυξηµένες τιµές του ενζύµου CPK και της ισοµορφής του ΜΒ, εισάγουµε τον ασθενή στη Μονάδα Εντατικής Νο σηλείας, όπου καταλήγει µετά 4 ηµέρες λόγω κοιλιακών αρρυθµιών. Στη νεκροτοµή, οι στεφανιαίες αρτηρίες είναι βατές, χωρίς ουσιώδεις αθηροσκληρωτικές αλλοιώσεις, ενώ από τις διατοµές της καρδιάς προκύπτουν οι παρακάτω παθολογοανατοµικές εικόνες (9Αη,Βάσει των ανωτέρω, καθορίσατε την αιτία θανάτου, την παθογένεσή της στο συγκεκρι µένο άτοµο και περιγράψτε τα µακροσκοπικά και µικροσκοπικά της χαρακτηριστικά. 10. Επιλέξατε µια µόνο απάντηση σε κάθε µία από τις όπισθεν 1 Ο ερωτήσεις πολλαπλής επιλογής που άπτονται της Γενικής Παθολογικής Ανατοµικής των διαταραχών κυτταρική ς αύξησης και των νεοπλασµάτων (Σηµειώσατε τις απαντήσεις στην κόλλα σας µαζί µε εκείνες των άλλων θεµάτων): 1. Επιλέξατε εκείνο το ζευγάρι του οποίου και οι δύο οντότητες στερούνται µεταστατικού δυναµικού. α. Η υψηλόβαθµη και η χαµηλόβαθµη δυσπλασία, β. Η υψηλόβαθµη δυσπλασία και το καλώς διαφοροποιηµένο καρκίνωµα, γ. Η χαµηλόβαθµη δυσπλασία και το καλώς διαφοροποιηµένο καρκίνωµα, δ.η χαµηλόβαθµη δυσπλασία και το κακώς διαφοροποιηµένο καρκίνωµα 2. Απουσία µεταστατικού δυναµικού χαρακτηρίζει. α. Το καλώς διαφοροποιηµένο καρκίνωµα, β.το κακώς διαφοροποιηµένο καρκίνωµα, γ. Το ίn situ καρκίνωµα, δ. Το (α) και το (γ) 3. Σε ποιο από τα παρακάτω καρκινώµατα αποκλείεται να δοθούν µεταστάσεις στον άρρωστο µετά τη χειρουργική εξαίρεση του όγκου. α. Στο καρκίνωµα σταδίου Ι βάσει του συστήµατος ΤΝΜ, β. Στο καρκίνωµα σταδίου ΙΙ βάσει του συστήµατος ΤΝΜ, γ. Στο καρκίνωµα σταδίου ΙΙΙ βάσει του συστήµατος ΤΝΜ, δ. Σε κανένα από τα παραπάνω 4. Ποια νεοπλασµατική οντότητα από τις παρακάτω είναι σαφώς κακοήθης; α. Το θήλωµα, β. Το τεράτωµα των παιδικών γονάδων, γ. Το σεµίνωµα των όρχεων, δ. Το χόνδρωµα
5. Η ταυτοποίηση ενός µορφολογικώς αδιαφοροποίητου νεοπλάσµατος ως καρκινώµατος στηρίζεται στην ανοσοϊστοθετικότητα των κακοήθων κυττάρων του: α. Στην πρωτείνη 8-100, β. Σε κυτταροκερατίνες, γ. Στις χρωµογρανίνες, δ. Στο κοινό λευκοκυτταρικό αντιγόνο. 6. Η διαβάθµιση της ιστολογικής κακοήθειας καρκινώµατος εκ πλακωδών κυττάρων στηρίζεται: α. Στην παρουσία σφαιρών κερατίνης, β. Στη µορφολογία αδενικών δοµών, γ. Στο βάθος διήθησης του όγκου, δ. Σε κανένα από τα παραπάνω 7. Στη σταδιοποίηση ενός όγκου δεν λαµβάνουµε υπόψη: α. Το µέγεθος του όγκου, β. Το βαθµό αναπλασίας των νεοπλασµατικών κυττάρων, γ. Το βαθµό τοπικής διασποράς του, δ. Την ύπαρξη µεταστάσεων 8. Το προσδόκιµο επιβίωσης ενός καρκινοπαθούς εξαρτάται πρωτίστως από: α. Την κυτταρολογική διαβάθµιση της κακοήθειας του καρκίνου, β. Τις γονιδιακές αλλοιώσεις των καρκινικών κυττάρων, γ. Το ρυθµό αύξησης του καρκίνου, δ. Το στάδιο του καρκίνου 9. Ένα καλόηθες νεόπλασµα: α. Κατά τη µικροσκοπική εξέταση, διαβαθµίζεται ως προς τη διαφοροποίησή του, β. Διηθεί τοπικά, γ. Κατά κανόνα µοιάζει περισσότερο µε τον ιστό προέλευσής του από ότι ένα κακόηθες, δ. β+δ 10. Διατήρηση της βασικής µεµβράνης του επιθηλίου παρατηρείται: α. Στο ίn situ καρκίνωµα, β. Στη χαµηλόβαθµη δυσπλασία, γ. Στην υψηλόβαθµη δυσπλασία, δ. Σε όλα τα παραπάνω Σεπτέµβριος 2006 1. Συνοψίσατε τους µηχανισµούς κυτταρικής βλάβης από τις ενεργείς µορφές οξυγόνου. 2. Ποιος ο ρόλος των ηωσινοφίλων λευκοκυττάρων στη φλεγµονή; 3. Γυναίκα µέσης ηλικίας είχε εµφανίσει περιορισµένη πάχυνση του δέρµατος των δακτύλων και του προσώπου µε τηλεαγγειεκτασίες. Οι ιστολογικές εικόνες από τη βιοψία που έγινε στις δερµατικές βλάβες της ασθενούς παρατίθενται παρακάτω (3α-β). Σε µεταγενέστερη φάση, η ασθενής εµφάνισε ήπιες οπισθοστερνικές καυσαλγίες, ανάρροια στερεών τροφών και υγρών και δυσκαταποσία στις συµπαγείς τροφές. Στον ορό ανιχνεύθηκαν αντικεντροµεριδιακά αυτοαντισώµατα. Ποια η πιθανότερη διάγνωση; Περιγράψτε την αντίστοιχη παθολογοανατοµική εικόνα του δέρµατος. 4. Παρανεοπλασµατικές καταστάσεις που εκδηλώνονται στο αιµοποιητικό σύστηµα (αιµατολογικά παρανεοπλασµατικά σύνδροµα). 5. Ξεχωρίσατε, αδρά, ανάλογα µε την καλοήθη ή κακοήθη φύση τους, τις παρακάτω οντότητες: καλώς διαφοροποιηµένο πλακώδες καρκίνωµα χείλους, κακώς διαφοροποιηµένο πλακώδες καρκίνωµα χείλους, αδένωµα παχέος εντέρου, αδενοκαρκίνωµα παχέος εντέρου πρώιµου σταδίου, αδενοκαρκίνωµα παχέος εντέρου προχωρηµένου σταδίου, αµάρτωµα πνεύµονα, θήλωµα ουροδόχου κύστης, ηπάτωµα, ινοσάρκωµα, σεµίνωµα. 6. Εµβρυϊκό αλκοολικό σύνδροµο: ορισµός, κλινικοπαθολογοανατοµικά ευρήµατα. 7. Ανευρύσµατα εγκεφαλικών αρτηριών: ποιος ο συχνότερος τύπος τους (ονοµαστικά), πού οφείλονται, ποιες οι συνηθέστερες εντοπίσεις και ποια η επιπλοκή τους. 8. Γυναίκα, µη καπνίστρια, µε ιστορικό ελεύθερο νεοπλασµατικής νόσου, εµφανίζει απώλεια βάρους και δύσπνοια. Στην ακτινογραφία θώρακα ανευρίσκεται ανώµαλη σκίαση που προκύπτει από τη συρροή πολλαπλών µικρότερων πνευµονικών διηθήσεων και επεκτείνεται από την περιφέρεια στο µεγαλύτερο µέρος του ενός πνεύµονα. Η ασθενής είναι ελεύθερη δευτεροπαθών εντοπίσεων. Από τη βιοψία που ελήφθη κατά τη βρογχοσκόπηση προέκυψαν οι παρακάτω ιστολογικές εικόνες (8α-β). Ποιος τύπος κακοήθους όγκου είναι περισσότερο συµβατός µε τα ανωτέρω και ποια η πρόγνωση του; Αναλύσατε την παθολογοανατοµική εικόνα του. 9. Γενικά παθολογοανατοµικά ευρήµατα σε λεµφαδένες που έχουν προσβληθεί από (κακοήθη) µη Hodgkin λεµφώµατα. 10. Επιλέξατε µια µόνο απάντηση σε κάθε µία από τις όπισθεν δέκα ερωτήσεις πολλαπλής επιλογής που άπτονται των συγγενών καρδιοπαθειών. I. Ποια από τις παρακάτω ανωµαλίες σε ασθενείς µε συγγενή καρδιοπάθεια είναι συχνότερη; α) ισθµική στένωση αορτής, β) ανοιχτός Βοτάλειος πόρος, γ) βαλβιδική στένωση αορτής, δ) στένωση πνευµονικής βαλβίδας II. Ποια από τις παρακάτω συγγενείς καρδιοπάθειες στερείται διαφυγής; α) ισθµική στένωση αορτής, β) ανοιχτός αρτηριακός πόρος, γ) τετραλογία Fallot, δ) ανώµαλη εκβολή των πνευµονικών φλεβών III. Το έλλειµµα του φλεβώδους κόλπου εντοπίζεται: α) στο µεµβρανώδες µεσοκοιλιακό διάφραγµα, β) στο µεσαίο τµήµα του πρωτογενούς διαφράγµατος, γ) ακριβώς πάνω από το βαλβιδικό δακτύλιο, δ) στο υψηλότερο τµήµα του µεσοκολπικού διαφράγµατος, IV. Όταν υπάρχει έλλειµµα µεσοκολπικού διαφράγµατος, παράδοξα έµβολα µπορεί να παρατηρηθούν ιδιαιτέρως στην περίπτωση: α) πρωτογενούς ελλείµµατος, β) ελλείµµατος του φλεβώδους κόλπου, γ) συνδρόµου Lutembacher, δ) ανοικτού ωοειδούς τρήµατος
V. Τι από τα παρακάτω δεν ισχύει για τον ανοικτό αρτηριακό πόρο; α) είναι ιδιαίτερα συχνός σε βρέφη των οποίων οι µητέρες προσβλήθηκαν από τον ιό της ερυθράς, στα αρχικά στάδια της κύησης, β) µετά τη γέννηση ο αρτηριακός πόρος φυσιολογικά συσπάται και µετατρέπεται σε σύνδεσµο, γ) δεν επιπλέκεται σε λοιµώδη ενδαρτηριίτιδα, δ) η χειρουργική του αντιµετώπιση συνήθως επιτυγχάνει σε µεγάλο βαθµό VI. Τα βρέφη µε µετάθεση των µεγάλων αρτηριών: α) πεθαίνουν αµέσους καθώς δεν έχουν έλλειµµα του µεσοκολπικού διαφράγµατος, β) χειρουργούνται µε επιτυχία κατά τις δύο πρώτες εβδοµάδες της ζωής, γ) παρουσιάζουν έκφυση της αορτής από την αριστερή κοιλία, δ) παρουσιάζουν έκφυση της πνευµονικής αρτηρίας από τη δεξιά κοιλία VII. Η ισθµική στένωση της αορτής: α) παρατηρείται ακριβώς πάνω από την έκφυση της αριστερής υποκλειδίου αρτηρίας, β) απαντά συχνότερα στις γυναίκες, γ) χαρακτηρίζεται από σηµαντική διαφορά της πίεσης µεταξύ των άνω και κάτω άκρων, δ) αντιµετωπίζεται χειρουργικά κατά προτίµηση στον πρώτο χρόνο της ζωής VIII. Η συγγενής βαλβιδική στένωση της αορτής: α) συνδέεται µε το σύνδροµο της υποπλαστικής αριστερής καρδίας, β) απαντά συχνότερα στις γυναίκες, γ) χαρακτηρίζεται από συνένωση όλων των µηνοειδών πτυχών, δ) δεν είναι ποτέ ασυµπτωµατική IX. Η νόσος Εοδΐεϊη της τριγλώχινας βαλβίδας: α) προκαλεί τεράστια διάταση της δεξιάς κοιλίας, β) χαρακτηρίζεται από πρόσφυση µιας ή περισσότερων γλωχίνων της εν λόγω βαλβίδας στο δεξιό κοιλιακό τοίχωµα, γ) χαρακτηρίζεται από µετατόπιση του λειτουργικού στοµίου της εν λόγω βαλβίδας προς τα κάτω µέσα στην κοιλία που έτσι χωρίζεται στην εγγύς και στην περιφερική κοιλία, δ) όλα τα ανωτέρω X. Η ενδοκαρδιακή ινοελάστωση: α) δεν επηρεάζει ποτέ τις βαλβίδες της καρδιάς, β) στερείται µικροσκοπικών ευρηµάτων, γ) είναι συχνότερα πρωτοπαθής παρά δευτεροπαθής, δ) αποτελεί επιπλοκή της συγγενούς και της ισθµικής αορτικής στένωσης. Μάρτιος 2006 (πτυχιο) 1. Τι γνωρίζεται για τις επιπλοκές της επούλωσης τραύµατος; 2. Με ποιούς µηχανισµούς ενεργοποιούνται τα κυτταρικά ογκογονίδια; Πώς προκύπτει το χρωµόσωµα Philadelphia; 3. Ανθράκωση (ιστική αποθήκευση άνθρακα): ποιά η πύλη εισόδου στον οργανισµό, ποιοι οι προσβαλλόµενοι ιστοί; Περιγράψτε τα αντίστοιχα παθολογοανατοµικά ευρήµατα και αναφέρατε πιθανές συνέπειες της ανθράκωσης. 4. Ξεχωρίσαται αδρά, ανάλογα µε την κακοήθη ή καλοήθη φύση τους, τις παρακάτω οντότητες: αµάρτωµα πνεύµονα, θήλωµα στοµατικής κοιλότητας, σεµίνωµα όρχεως, ινοσάρκωµα, χόνδρωµα, µελάνωµα δέρµατος, καλώς διαφοροποιηµένο καρκίνωµα πλακωδών κυττάρων πνεύµονα, κακώς διαφοροποιηµένο καρκίνωµα πλακωδών κυττάρων πνεύµονα, γαστρικό αδενοκαρκίνωµα αρχικού σταδίου,γαστρικό αδενοκαρκίνωµα προχωρηµένου σταδίου 5. Τοξική δράση του µολύβδου στο νευρικό σύστηµα. 6. Ποιά τα κύρια κυτταρικά στοιχεία που ενέχονται στη δηµιουργία µιας αθηροσκληρωτιής πλάκας και µε ποιές λειτουργίες; 7. Ποιός ο ρόλος των αιµοπεταλίων στην οξεία φλεγµονή; 8. Περιγράψτε το παθολογοανατοµικό υπόστρωµα της αποφρακτικής κρίσης στα πλαίσια δρεπανοκυτταρικής αναιµίας; 9. Νήπιο προσέρχεται µε πληκτροδακτυλία και κυανή χροιά της έσω επιφάνειας των χειλέων, των πτερυγίων των αυτιών, των παρειών και της γλώσσας. Παρά τη χορήγηση οξυγόνου 100%, η εικόνα δεν βελτιώνεται. Τα άκρα του είναι θερµά και στο αίµα βρίσκεται ερυθροκυττάρωση. Από προηγούµενη εξεταση είχε γίνει αντιληπτός ψηλαφητικά συστολικός ροίζος. Μέσα σε 2 βδοµάδες γίνεται αντιληπτή διάταση των σφαγίτιδων και οίδηµα κάτω άκρων. Ποιά οντότητα δικαιολογεί πιθανότερα τα ανωτέρω; Περιγράψτε την παθογένεση και τα παθολογοανατοµικά χαρακτηριστικά της. 10. Άνδρας 24 ετών µε Χ.Μ.Λ. σε χρόνια φάση, λαµβάνει υψηλή δόση κυκλοφωσφαµίδης και ακτινοβόληση σε όλο το σώµα και δέχεται αλλογενετικό µόσχευµα µυελού των οστών από µη συγγενή συµβατό δότη. Μετεγχειρητικά λαµβάνει κυκλοσπορίνη και µεθοτρεξάτη την 1η,3η,6η και 11η µέρα. Εµφανίζεται πανκυτταροπενία και πυρετός, οπότε ο ασθενής λαµβάνει αντιβίωση ευρέως φάσµατος. Την 15η µερα ανευρίσκονται κυκλοφορούντα ουδετερόφιλα στο επίχρισµα του περιφερικού αίµατος και την 17η µέρα παρατηρείται υπερχολερυθριναιµία, έντονη διάρροια, επώδυνοι κοιλιακοί σπασµοί και κηλιδοβλατιδώδες εξάνθηµα στο 70% της επιφάνειας του σώµατος. Ιστολογικές εικόνες από τις βιοψίες δέρµατος και ορθού παρατίθενται στην πίσω σελίδα. Χορηγείται µεθυλπρεδνιζολόνη µε βελτίωση της εικόνας εντός 1 εβδοµάδας. Ποιά οντότητα δικαιολογεί πιθανότατα τα ανωτέρω; Αναφέρατε τις αντίστοιχες ιστολογικές αλλοιώσεις στους προσβαλλόµενους ιστούς του εν λόγω ασθενούς.