Whom Shall I Fear? by Fr. Jason

Page Whom Shall I Fear? by Fr. Jason As much as Wyoming might be growing on me, I m still a New Englander. Because I m a New Englander, and because it s October, I m going to scare you! Let me tell you a few things about New England first. A part of our culture has always been driven by fear, guilt, superstition, and a lot of things that are just flat out scary! Maybe it s the real reason why we moved to Wyoming!? Here are a few examples: I grew up in the same town as one of the women who was hanged during the Salem witch trials. And for some reason, I have distinct childhood memories of camping on the site of where English settlers were massacred during Pontiac s Rebellion. Why do I remember this? Because the graves were right by the campsite. New England is about as creepy as the world that our ancestors left behind. Vampire mania existed in Southern New England a little over a century ago. Even today, witches live in Salem; there are leprechons in Boston; and, there are reports of werewolves in Maine. Don t be alarmed I m only joking about the leprechons (i.e. the Boston Celtics)! They haven t had an Irishman on the team in years. Should there be any doubt in our mind as to why someone like Stephen King never runs out of material to write about? He s a New Englander! A smart New Englanders always knows which roads or lighthouses in their town to avoid, and which monasteries and convents are haunted. We ve even had entire towns and sports teams that have been cursed! Why do I bring up these strange things up? There is such a thing as healthy fear, and there are certainly much more important things to be concerned about in our world than strange things that happen in New England. Instead, what concerns me these days is how we react to our fears, and how our reactions become obstacles for having healthy relationships with God, and one another. Had we not lived in a world of sin, corruption, and death, Jesus Christ would not have come into it in order to defeat it. Going even further, our Lord is still defeating the powers of sin and death. This makes it necessary for us as Orthodox Christians to faithfully confront the world in which we live with sobriety and vigilance. But how will we respond to our fears in the proper way so that we will be healed in the event that we are afflicted, and re-oriented on the path that leads to salvation? Bravery and valor are what we often think about. After all, didn t God tell Joshua to be bold and courageous? Don t our warrior saints also epitomize our concepts of bravery? Saints Constantine & Helen Greek Orthodox Church 501 West 27 th St Cheyenne WY, 82001 (307) 635-5929 office@cheyennegoc.org www.orthodoxcheyenne.org Page 1 Page 4 Father Jason Dickey Pages 6-7 Page 8-9 Page 10 Pages 11 In This Issue: Whom Shall I Fear? Peace in the Parish Stewardship Η ελληνικότητα της αρχαίας Εκκλησίας της Ρώμης Нашу любовь ничто не может отнять от нас Common Sense/ Humor Me!

Office Hours Fr. Jason s Office Hours will be back to the normal time: Mon Thurs (9am 4pm) Father Jason can be reached on his cell phone after business hours, in the case of pastoral emergencies. Please call the church for all other matters. Pastoral Visits I didn t want to bother the Priest is no longer a valid excuse for not calling Fr. Jason for a pastoral emergency! Did you ever think that it might bother the priest when you don t call when you don t call? Pastoral visits and phone calls are not only vital to those who are in need of pastoral care, but they are vital to the life of our parish. Call the Church Office or call Fr. Jason s emergency cell phone number and let him know! You can also ask your family members, a social worker, or your Hospital s Chaplain services to notify the Church so that they can inform Father Jason that you are in need of pastoral care. We must pray and support one another in every way possible. If you know of someone who is in need of pastoral care, please encourage them (or their designated caregiver to call the Church office or Fr. Jason s emergency cell phone number). Also, if you have a scheduled surgery or Dr s appointment, please ask Fr. Jason for the sacrament of Holy Unction following Divine Liturgy or after one of our services throughout the week! The Sacrament of Confession Confession is a necessary element of our personal healing, and for the repentance and forgiveness of sins. It s also a vital element of our Lord s Commission to us as Orthodox Christians for the life and growth of the Church. Please speak to Fr. Jason in order to make the necessary arrangements for the sacrament of confession. Home Visits Do you or anyone else know of someone who needs a home due to health reasons, or just because they need someone to talk to? Please call Fr. Jason or ask our Ladies Philoptochos in order to schedule a pastoral visit.

Let no one despise you for your youth ( 1 Timothy 4:12) Stay posted and bring a friend as we meet at the University of Wyoming for fellowship and plan for our events throughout the year. And don t forget to register for REAL BREAK 2014. Thanks to our All Saints foundation, we now have financial aid is available for students who wish to attend REAL BREAK. Real Break Honduras March 1-8, 2014 $1,500.00 Group Size - 10 Students Real Break Constantinople March 7-14, 2014 $2,500.00 Group Size 10 Students Real Break New Orleans March 16-22, 2014 $800.00 Group Size - 12 Students Real Break LA Skid Row March 24-28, 2014 $700.00 Group Size 10 Students Real Break Alaska March 22-29, 2014 $1,500.00 Group Size - 10 Students Real Break Detroit March 1-7, 2014 $850.00 Group Size - 12 Students Real Break Guatemala March 8-15, 2014 $1,500.00 Group Size - 9 Students Real Break Toronto March 15-22, 2014 $700.00 Group Size - 7 Students Real Break Romania March 22-29, 2014 $2000.00 Group Size - 10 Students

Peace in the Parish by Anthony S. Bashir and Fr. John Mefrige Therefore, if you bring your gift to the altar, and there recall that your brother has anything against you, leave your gift at the altar, go first and be reconciled with your brother, and then come and offer your gift (Matthew 5:23 24). Pastors, parishioners and parish councils often find themselves in conflict with each other conflicts that arise from misunderstandings, differences in interests and values, competition for position and power, and sinful actions. St. James teaches that conflict and quarrels are caused by the preeminence of our desires and passions. When left unfilled, these demands and passions lead us to resent and accuse one another; conflict arises, and the result is enmity and our separation from Christ. Inordinate attachment to our differences and demands often leads us into conflict with one another. The desires for control that fire these differences are self-centered and divisive, seeking their own satisfaction, often at any cost. When they are not satisfied, disappointments arise, leading us to make more unreasonable demands of others, to judge others for not fulfilling our desires or doing what we think is right. We act in divisive ways, and finally punish others or retaliate through our actions, with accusations, arguments, gossip, hatred, and more. Conflict has painful effects on us, wounding and tearing the fabric of our oneness in Christ Jesus. When conflict in a parish is not addressed in a skillful and spiritual manner, it can become corrosive, with grave consequences for pastors and parishioners alike. The more prolonged and contentious the conflict, the more harm done. Conflict, however, offers us an important opportunity to serve other people as stewards, to grow through these practices toward a union with Christ (theosis) and to give glory to God. In resolving a conflict, we trust in God s compassion and mercy, taking responsibility for the role we have had in it, allowing ourselves to be restored, genuinely seeking peace and reconciliation, and forgiving each other as Christ has forgiven us. We consider the words of the Prophet Isaiah, who says, O Lord, you will ordain peace for us, for indeed, all that we have done, you have done for us (Is. 26:12). God loved us so much that we were reconciled with him through Christ Jesus and redeemed from our estrangement. St. Paul in his Letter to the Romans states, We also rejoice in God through our Lord Jesus Christ, through whom we have now received reconciliation (Rom. 5:11). Consequently, there is an urgent need for peacemaking efforts and reconciliation within our everyday lives and within the life of the Church. In fact, peacemaking and reconciliation are essential ministries of the Church. A ministry of peacemaking and reconciliation and its practices are committed to building up the body of Christ and His Church. The mission of this peacemaking ministry focuses on teaching practices that bring about the resolution of conflict through reconciliation. This resolution allows movement through forgiveness to communion, where once there was conflict and enmity.

BRING THE CHURCH HOME WITH YOU! SOME SUGGESTIONS FROM ST. MACRINA S ACADEMY The Holy Family of St. Basil: (left to right, first row) St. Peter of Sebaste, St. Basil the Great, St. Basil, St. Gregory, (second row) St. Theosevia, St. Naukratios, St. Emmelia, (top) St. Macrina Saint Macrina grew up in a pious Christian Home along with her saintly family. Her life is a testament to the fact that our lives in the world are often shaped by how we are brought up in the home. Because of the formation that she received in the home and in the Church, not only was Macrina a pious saint, but she became a provider for her family, and for other Orthodox Christians for the world in which she lived. There are many ways that you can help with the spiritual formation of the children at Saints Constantine and Helen! In other words, you can Help Saint Macrina s Academy BRING THE CHURCH HOME WITH YOU! Here are some ways you can help our young people... Discuss the topic of the week with them! Help them with their Orthodox Reading List! Volunteer for Sunday School Activities and philanthropy projects! Attend our extra-curricular events throughout the year!

Stewardship Page 6 The purpose of our lives is salvation in Jesus Christ. Therefore, the Church and it s mission must be a priority in the budget of each family and each individual. The concept of total commitment, which is the only acceptable way of life for a Christian, means that we must continue, as we do at Saints Constantine and Helen, by making one another aware of our urgent need to pledge our resources for God s work so that we can respond to the needs of the mission of the Church, to complete the work of sanctification in the life of the world. This is why a healthy parish budget includes regular and generous contributions that are outside the boundaries of the parish, but within the communion of the Church to mission agencies such as the Orthodox Christian Mission Center, to the International Orthodox Christian Charities, and to educational institutions such as Hellenic College/Holy Cross. Even as we dedicate our resources, and efforts on simple maintenance, and keeping our doors of the Church open, we must realize why we are keeping our doors open. The Church must continue to be the local manifestation of the kingdom of Heaven, and we must be the ambassadors of the Orthodox Faith through until the end of time. There will always be a close relationship between the spiritual life and one s financial commitment to the Church. Why? It s because everything belongs to God anyway! Over and over again in the Bible, it is made clear that one s willingness to give of his possessions to God s work is the measure of his willingness to give himself, and one s self if the only acceptable offering. For where your treasure is, there will your heart be also. (Luke 12:34) + Father Jason

A Reflection on Stewardship... The God who came to us at Bethlehem continues to come to us today. He comes through the Sacrament of Baptism to bestow upon us His love, to call us His very own. He comes through the Sacrament of Chrismation to fill us with His presence, to make our bodies temples of His Holy Spirit. He comes through repentance and the Sacrament of Confession to cleanse us of sin, to restore in our souls "the peace of God that passes all understanding. In every liturgy He comes to us as the Word of God, bringing words of eternal life through the Scripture readings and the sermon. Through the Sacrament of Communion He comes to be born again and again in the shabby stables of our hearts. He comes constantly through prayer. He blesses our marriages as He did that in Cana of Galilee. He stands by our sick bed, laying His healing hand upon us through the prayers of the priest. He comes again and again in so many, many ways through the many ministries of His Church. He comes with healing and forgiveness; He comes with strength and guidance. He comes and when He comes, as the Bible says, the blind see, the lame walk, and the prisoners are set free." It is by offering our blessings back to God that He will be able to continue His forgiving, healing, liberating, empowering, transfiguring, loving ministry through the Church. For God, Infinite though He be, has chosen to work through us, through our gifts, to continue His saving work in the world today. + Fr. Anthony M. Coniaris

Η ελληνικότητα της αρχαίας Εκκλησίας της Ρώμης Μεθοδίου Γ. Φούγια, Μητροπολίτου Πισιδίας, Έλληνες και Λατίνοι, Η άποψις του αειμνήστου καθηγητού Παναγιώτου Τρεμπέλα (1) είναι πως μεταξύ των πιστών της πρώτης Εκκλησίας της Ρώμης συγκαταλέγονταν και χριστιανοί εξ Ιουδαίων, αλλά κατά το πλείστον η Εκκλησία αυτής αποτελούνταν από χριστιανούς εξ εθνών, δηλ. της Συρίας, Μικράς Ασίας, Μακεδονίας και Ελλάδος (2). Σε γενικές γραμμές αυτή είναι η πραγματικότητα, αλλά πρέπει να προσθέσουμε ακόμη μερικές λεπτομέρειες προς συμπλήρωσι της εικόνος της πρώτης Εκκλησίας της πρωτευούσης της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας. Κατ' αρχήν ο απόστολος Παύλος έγραψε την επιστολή του προς τους χριστιανούς της πρωτευούσης της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας στην ελληνική γλώσσα και δεν χρειάστηκε να μεταφρασθή στην ελληνική. Το γεγονός τούτο προϋποθέτει ότι οι παραλήπτες της επιστολής αυτής ήταν και ελληνόφωνοι που ζούσαν στο κέντρο του ρωμαϊκού κόσμου. Υπάρχουν πληροφορίες πως περί το τέλος του Α μ. Χ. αιώνα η Ρώμη ήταν «ελληνική πόλις», γιατί εκτός από τους δούλους το πλήθος των Ελλήνων και των Ελληνόφωνων από την Ανατολή και η ανωτέρα τάξις των Ρωμαίων μιλούσαν την ελληνική γλώσσα, που την δίδασκαν οι Έλληνες παιδαγωγοί στα παιδιά των ρωμαϊκών οικογενειών. Αλλά το πλήρωμα της Εκκλησίας της Ρώμης δεν αποτελούνταν από δούλους ή ασήμαντους ανθρώπους, διαφορετικά δεν θα ήταν αυτή «η προκαθημένη της αγάπης». Ήταν πλούσιο και οικονομικά και πνευματικά. Υπήρχαν φυσικά και Εβραίοι, αλλά δεν άφησαν πολλά ίχνη, αφού οι επιγραφές της εποχής εκείνης, που διασώθηκαν, είναι κυρίως ελληνικές και ελάχιστες λατινικές. λλο γεγονός, που συνηγορεί υπέρ της ελληνικότητος της πρώτης χριστιανικής Εκκλησίας της Ρώμης, είναι ο αριθμός των πρώτων Ελλήνων επισκόπων αυτής (3). Οι επίσκοποι της Ρώμης, από το Λίνο ως τον Ελευθέριο (περίπου 174-189) είναι δώδεκα τον αριθμό. Εξ αυτών όχι περισσότεροι των τριών (Κλήμης, Σίξτος και Πίος) φέρουν λατινικά ονόματα. Αλλά, μολονότι τα ονόματα Κλήμης και Πίος είναι λατινικά, η μακρά επιστολή του Κλήμεντος προς Κορινθίους είναι γραμμένη στα ελληνικά και ο Πίος (4) είναι αδελφός του Έλληνα από την Αρκαδία Ερμά, συγγραφέα του έργου «ο Ποιμήν». Στη Ρώμη επίσης γράφηκε ελληνιστί, περί τα μέσα του Β αιώνος, το λεγόμενοαποστολικό Σύμβολο (5). Πράγματι, όλη η διασωθείσα φιλολογία, που συνδέεται με τη χριστιανική Ρώμη μέχρι της βασιλείας του Μάρκου Αυρήλιου (161-180), είναι γραμμένη στα ελληνικά. Εκτός όμως από τα έργα του Κλήμεντος και του Ερμά διασώθηκαν και άλλα έργα, όπως είναι η επιστολή του Ιγνατίου Αντιοχείας (68-104) προς την Εκκλησία της Ρώμης και η επιστολή του επισκόπου Ρώμης Σωτήρος (166-174) προς την Εκκλησία της Κορίνθου, που γράφηκαν επίσης στα ελληνικά. Οι εκκλησιαστικοί συγγραφείς Ιουστίνος ( 165) και Τατιανός (120-), που ήταν εγκατεστημένοι στη Ρώμη, έγραψαν στα ελληνικά και στην ίδια γλώσσα αντιμετωπίστηκαν από τον Ιουστίνο και από το γνωστό επίσκοπο της ελληνικής χριστιανικής κοινότητος Λουγδούνου (Λυώνος) Ειρηναίο (6) (γεννήθηκε το 140, επίσκοπος το 178-). Στις δυτικές λειτουργίες υπάρχουν ελληνικές περικοπές, οι οποίες ανάγονται στην εποχή εκείνη, όπως είναι ο αγγελικός ύμνος, το Τρισάγιο, το Κύριε ἐλέησονκαι το Χριστέ ἐλέησον (7). Δεν είναι γνωστό ακριβώς πότε κατά τον Γ μ. Χ. αιώνα η Ρωμαϊκή Εκκλησία άλλαξε από ελληνική και έγινε λατινική, γιατί η γλώσσα της ήταν ελληνική, οι συγγραφείς της ήταν Έλληνες, τα γραπτά της ήταν ελληνικά και καθώς μαρτυρούν οι παραδόσεις της και οι λειτουργικοί τύποι της ήταν επίσης ελληνικοί (8). Η ελληνική γλώσσα, όπου γραφώ αλλού, ήταν παράγοντας μεγάλης σπουδαιότητας για την ενότητα της Εκκλησίας της Ρώμης με τις άλλες Εκκλησίες, γιατί η λατινική γλώσσα ήταν ανεπαρκής για να εκφράση τις μεταφυσικές αναζητήσεις της ελληνικής φιλοσοφίας.

Μία παράγραφος του Aulus Gellius, γράφει ο Milman (9), απεικονίζει την ενσυνείδητη ανεπάρκεια της λατινικής να εκφράση, παρ' όλες τις καινοτομίες του Κικέρωνος, τις κομψότατες διδασκαλίες της ελληνικής φιλοσοφίας. «Haec Favorinum ( 10) dicentem audivi Graeca oratione, cujus sententias, quantum meminisse potui, retuli. Amaenitates vero et copias ubertatesque verborum, Latina omnis facundia vix quidem indispisci potuerit». Όπως αναφέρω, ο ελληνικός χαρακτήρας της Εκκλησίας της Ρώμης ήταν έντονος λόγω της ελληνικής συνθέσεως των πιστών της και λόγω της ανάγκης επικοινωνίας της με τις άλλες Εκκλησίες, που ήταν εξίσου ελληνικές ή ακόμη και διότι δεν υπήρχε δυνατότητα δημιουργίας λατινικής παραδόσεως στην Εκκλησία της Ρώμης, παραδόσεως που εγκαινιάσθηκε όχι από Ρωμαίους αλλά από Αφρικανούς χριστιανούς, οι οποίοι ανατολικά και μέχρι της Κυρηναϊκής μιλούσαν ελληνικά, ενώ δυτικά ωμιλείτο η γλώσσα Punic. Όταν ο άγιος Κυπριανός (248/9-258) έγραψε προς τις Εκκλησίες της Ασίας στα λατινικά, ο Ευσέβιος θεώρησε τούτο κάτι εξαιρετικό, ενώ ο Κορνήλιος Ρώμης (251-253) γράφει προς τον Αντιοχείας Φάβιο (252-255) στα ελληνικά (11). Μόλις περί τα μέσα του Γ αιώνος υποχωρεί η ελληνική επιρροή στην Εκκλησία της Ρώμης, αλλά δεν σημαίνει τούτο πως εξαφανίζεται η συμβολή της στη δημιουργία της Ρωμαϊκής Εκκλησίας, γιατί, αν αυτή δεν προϋπήρχε, δεν θα δινόταν η ευκαιρία στους Τερτυλλιανό, Κυπριανό, Αρνόβιο και Νοβατιανό να γράψουν στα λατινικά χριστιανικά κείμενα. Ο πλούτος όμως της πρωτοχριστιανικής Εκκλησίας της Ρώμης μέχρι του Ευσεβίου φανερώνει και την κοινωνική κατάστασι των Ελλήνων μελών και ηγετών της Εκκλησίας της Ρώμης (12). Οι πληροφορίες που έχουμε είναι ότι στην Εκκλησία της Ρώμης δεν γίνονταν κηρύγματα, γιατί μεταξύ των πιστών υπήρχαν και οι λατίνοι, οι οποίοι δεν καταλάβαιναν την ελληνική γλώσσα. Ο πρώτος που συνέταξε ομιλίες, αλλά στα ελληνικά, ήταν ο Ρώμης Ιππόλυτος (217-231) (13), μιμούμενος τον Ωριγένη όταν ήταν στη Ρώμη και κήρυττε εκεί. Εκείνος όμως που καθιέρωσε κηρύγματα στην λατινική γλώσσα, ήταν ο πάπας Λέων Α (440-461), ο οποίος στερέωσε το λατινικό χαρακτήρα της Εκκλησίας της Ρώμης (14). Εκτός από την άλλη εκπληκτική δραστηριότητά του, ο Λέων εγκαινίασε και στήριξε το παπικό Πρωτείο σε ομιλίες του κατά την επέτειο της μνήμης του αποστόλου Πέτρου, κατά τις επετείους της εκλογής του στο παπικό αξίωμα και σε επιστολές που έστελνε στις Εκκλησίες της Αφρικής, του Ιλλυρικού, της Γαλλίας, στον πατριάρχη Αλεξανδρείας Διόσκορο, στον πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως Ανατόλιο και στους αυτοκράτορες Μαρκιανό και Πουλχερία, εκθέτοντας τις απόψεις του για τον επίσκοπο Ρώμης ως primus omnium episcoporum και ότι σε αυτόν μεταβιβάζεται η plenitude potestatis, η solicitude omnium pastorum και η communis cura universalis ecclesia. Έτσι ο Λέων από το πρωτείο της χάριτος και από το πρωτείο της προσωπικής του αρμοδιότητος προέβαλε το Πρωτείο του δικαιώματος της διαδοχής. Αλλ' ενώ ομιλεί πολύ ταπεινά για το άτομό του, εξαίρει με αυτόν τον τρόπο τον επίσημο χαρακτήρα του αξιώματός του. Συνδυάζει την ταπεινότητα και την έπαρσι που εκφράζονται στις στερεότυπες εκφράσεις:«δοῦλος τῶν δούλων τοῦ Θεοῦ» «ἀντιπρόσωπος τοῦ Χριστοῦ» κι ακόμη «Θεός ἐπί τῆς γῆς» (15). Οι εκφράσεις αυτές μαζί με τις άλλες παπικές αξιώσεις απομάκρυναν την Εκκλησία της Ρώμης όχι μόνον από τους Έλληνες της Ρώμης, αλλ' απ' όλη την ελληνική Ανατολική Εκκλησία.

Нашу любовь ничто не может отнять от нас Протоиерей Александр Ильяшенко Хочется рассказать о настоящей горячей любви и верности между близкими мне людьми: моим дядюшкой, которого я никогда не знал, и его супругой. История их любви романтична. Мой дядюшка был студентом консерватории столь блестящим и талантливым, что его отмечали даже такие знаменитые музыканты, как профессор Игумнов. Как-то раз, войдя в Большой зал Консерватории, дядя увидел девушку ослепительной красоты. Она была гречанкой, ее родители жили в Крыму, она тоже училась в консерватории. Они полюбили друг друга с первого взгляда. Через несколько месяцев после знакомства они поженились и стали великолепной парой талантливых людей, соединенных друг с другом глубоким и цельным чувством. Это было в 1938-м году, у них родилась девочка, а в 1941-м началась Великая Отечественная война Мой дядюшка был аспирантом, у него был ребенок, и он мог добиваться отсрочки или даже освобождения от призыва на фронт, но он поступил иначе. Не собираясь связывать свою судьбу с армией, он поступает на офицерские курсы, для того только, чтобы в случае его смерти семья получала офицерскую пенсию, которая была больше пенсии за погибшего рядового солдата. В 1942-м году он был отправлен на фронт, который находился тогда сравнительно недалеко от Москвы. Его жена каким-то невероятным способом, наверное, благодаря лишь своей горячей любви и необыкновенной энергии, добивается получения пропуска на передовую и едет к нему на фронт. И вот она добирается до передовой, добирается до окопов, до офицерской землянки. Все, кто встречаются ей на пути, помогают ей, видя самоотверженную решимость и бесстрашие этой замечательной женщины. Но, преодолев все трудности и очутившись у самой цели, она узнает, что мужа нет на месте. Он, конечно же, не знал о том, что приедет жена, ему и в голову не могло это прийти, и вот он, не столько по необходимости, сколько для того, чтобы чем-то занять себя, пошел проверять посты. Пока его разыскали, прошло еще несколько часов драгоценного времени. А ведь пропуск-то был выдан на ограниченный срок. Но вот, наконец, он прибежал, они пробыли вместе совсем недолго до того момента, как ей надо было идти обратно, чтобы успеть на поезд. Задерживаться было невозможно, потому что пребывание на передовой с просроченным пропуском приравнивалось к шпионажу. Дядюшка отправляется ее проводить, они доходят до станции, он помогает ей подняться в вагон. Она стоит в тамбуре, а он на подножке, держась за поручни Поезд трогается и постепенно набирает ход. Они смотрят друг на друга и никак не могут расстаться. Он, конечно же, знает, что если уедет даже ненадолго, то его сочтут дезертиром, он будет найден и поставлен к стенке. Но он все стоит на подножке набирающего ход поезда и не может разжать рук. Наконец, собравшись с силами, дядюшка все-таки на ходу спрыгивает с поезда.тетушка осталась одна с маленькой дочерью. Она была молода и очень красива, была талантлива и, в целом, настолько незаурядна, что даже в трудный послевоенный период, когда ощущался заметный дефицит мужчин, несколько раз от весьма достойных людей получала серьезные предложения выйти замуж. Но она осталась верна своей любви, верна своему мужу и после его смерти, и растила дочь одна.

Фотография мужа стояла у нее на столе, но не всегда. Время от времени тетушка убирала ее, чтобы глаз не привыкал, и в душе не притуплялось чувство верной и преданной любви, которую не смогла погасить даже смерть. Page 11 Сохранились его письма с фронта к жене, которые свидетельствуют о удивительной глубине и красоте их чувства, об их высокой духовности: «Быть может, не тосковать, а радоваться следует, как посмотришь кругом, сравнишь свое положение (мы недалеко друг от друга, живы, здоровы, у тебя есть, чем жить) с другими, из которых многие не знают, где их семьи и сыты ли они. Слов нет, очень тяжело друг без друга, но ведь пока мы живы это наше, нашу любовь ничто не может отнять от нас, а лишь изменить ее форму. Пока мы живы, мы можем и должны уже сейчас перекинуть мостик (пускай мысленно, пускай без всяких реальных оснований) от нынешнего безвременья к лучшему будущему Пускай не будет моих писем, пускай меня самого не будет я всегда с тобой, ибо если в жизни есть какая-то неумирающая частица, то тем более она есть в любви, которая есть та же жизнь, но только в ее самом лучшем и чистом виде».

Common Sense From our Fathers Before doing anything pray and think. This would be wise and pleasing to God (St. Nikon) I think it s time for the Orthodox to live our Faith (Elder Paisios) The Lord is not tired of hearing us complain all the time. He is tired of our sins, not turning to Him for help. (Elder Thaddeus) In order to fulfil the commandments of Christ you must know them. (St. Nikon) Even Fast friendly Turkeys aren t safe this year! Humor Me!

Our local Philoptochos Chapter is looking for new members. For more information please contact Ida Mae Apostolou or contact the Church office!

Whom Shall I Fear? (Continued from page 1.) Our strength is perfected in weakness in order for us to be empowered by Christ (2 Corinthians 12:9). The strength that has been perfected in the saints can also be a source of comfort that guides us to our Lord who is our source of light and salvation. Saint Demetrios for one is often celebrated as one of our most beloved warrior saints. Demetrios rose through the ranks of the roman army, and was no doubt brave. Still, St. Nestor, his follower of much lower stature who was given the blessing from God to defeat the most feared gladiator (Lyaeus) in the arena. Through God s help and the intercessions of St. Demetrios, Nestor appealed to God: O God of Demetrios Help me. Then, with his own example of strength perfected in weakness, he inspired entire masses to proclaim Blessed be the God of Demetrios! What can we learn from this? We may not be facing roman gladiators, or tall tales from New England. But, we are facing a crisis nonetheless. We re struggling for salvation, and we need God in our lives. The way that we react to our struggles and circumstances will determine whether we live our lives in fear, and pass them on from generation to generation. Or, fear God, and pass the fear, faith, and love of Him from generation to generation. Which one is it? How are we reacting?