Διεθνής Πολιτική Οικονομία. Θεωρία και Πράξη

Cohn, Theodore H. Διεθνής Πολιτική Οικονομία. Θεωρία και Πράξη 2009 εκδόσεις Gutenberg

ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΔΕΥΤΕΡΟ Η Διαχείριση της Παγκόσμιας Οικονομίας μετά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο: Το Θεσμικό Πλαίσιο ΣΤΕΡΑ από τρ[α χρόνια προκαταρκτικ<j:ιν διαπραγματεύσεων, αντιπρόσωποι 44 χωρών συμμετε[χαν στη συνδιάσκεψη του Μπρέτον Υ Γουντς τον Ιούλιο του 1944 και μέσα σε 22 μέρες ε[χαν υιοθετήσει ένα πλα(σιο για τη διεθνή οικονομική συνεργασ(α μετά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο. Η συνδιάσκεψη του Μπρέτον Γουντς οδήγησε στη θέσπιση δύο διεθνών οικονομικών οργανισμών- του Διεθνούς Νομισματικού Ταμε(ου (ΔΝτ) και της Διεθνούς Τράπεζας για την Ανοικοδόμηση και την Ανάπτυξη ή απλά Παγκόσμιας Τράπεζας, ενά) τέσσερα χρόνια αργότερα η Γενική Συμφων(α Δασμών και Εμπορ(ου (GΑΤτ) έγινε ο κύριος οργανισμός για το παγκόσμιο εμπόριο. Αυτοί οι τρεις οργανισμο( αποτέλεσαν μέρος ενός σύνθετου θεσμικού πλαισlου που εξυπηρετούσε τη διαχε(ριση της μεταπολεμικής παγκόσμιας οικονομlας. Παρ' όλο που οι διαπραγματεύσεις του Μπρέτον Γουντς σηματοδοτούσαν «την πριοτη επιτυχt1 προσπάθεια... μιας μεγάλης ομάδας κρατών να διαμορφώσουν και να ελέγξουν τις οικονομικές τους σχέσεις» 1, μόνον ένας μικρός αριθμός κρατών έπαιξε καθοριστικό ρόλο στη διαδικασ[α. Οι διαπραγματεύσεις πριν το Μπρέτον Γουντς και η ίδια η συνδιάσκεψη ήταν «μια, κατά πολύ, αγγλο-αμερικανική υπόθεση, με τον Καναδά να πα(ζει ένα χρήσιμο διαμεσολαβητικό ρόλο» 2 ενώ τον ηγετικό ρόλο στο σχεδιασμό της συνδιάσκεψης εlχαν ο Harry Dexter White του υπουργε(ου Οικονομικών των ΗΠΑ και ο John Maynard Keynes της Βρεταν(ας. Μολονότι στη συνδιάσκεψη συμμετεlχαν Γάλλοι αντιπρόσωποι, η Γαλλ(α βρισκόταν ακόμη υπό γερμανική κατοχή από την άλλη πλευρά, η Γερμαν(α, η Ιταλ(α και η Ιαπων(α ως εχθρικές

ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΔΕΥΤΕΡΟ Η ΔlΑΧΕΙ Γll:ll THL: ΓlΑΓΚΟ2:ΜlΛ2: 0ΙΚΟ:\ΟΜΙΑΣ 55 χώρες δεν εκπροσωπούνταν. Εντούτοις, πέρα από κάποιες βασικές διαφορές στην οπτική, οι αναπτυγμένες χώρες της Δύσης συμφωνούσαν σε γενικές γραμμές πάνω στον τύπο του θεσμικού καθεστώτος που απαιτούσε η μεταπολεμικr1 περίοδος. Πρώτα απ' όλα, ο Βορράς ήθελε να αποφύγει μια επανάληψη των καταστροφικών γεγονότων του Μεσοπολέμου, όταν οι συναλλαγματικοί περιορισμοί και ο προστατευτισμός στο εμπόριο συντέλεσαν στη Μεγάλη Ύφεση της δεκαετίας του 1930 και τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο. Συνεπώς, ο Βορράς θέσπιζε το ΔΝΤ, την Παγκόσμια Τράπεζα και την GATT για να προωθήσει μια φιλελεύθερη οικονομική τάξη πραγμάτων χωρίς να τίθεται σε κίνδυνο η εγχώρια σταθερότητα. Τούτο το Κεφάλαιο, αφού παράσχει κάποιο υπόβαθρο για τις παγκόσμιες οικονομικές σχέσεις πριν τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο, μας εισάγει στο μεταπολεμικό θεσμικό πλαίσιο που ανέπτυξε ο Βορράς για να διαχειριστεί την παγκόσμια οικονομία. Το Κεφάλαιο αυτό εστιάζει επίσης σε δύο άλλες ομάδες κρατών που είχαν μόνο περιορισμένο ρόλο στη διαμόρφωση της μεταπολεμικι1ς οικονομικ1ίς τάξης πραγμcηων και που συχνά κινήθηκαν εναντίον της προσπαθοjντας να εγκαθιδρύσουν μια εναλλακτική τάξη πραγμάτων: πρόκειται για το Νότο και για τον πριοην Ανατολικό συνασπισμό υπό την ηγεσία της Σοβιετικής Ένωσης. Παρ' όλο που 27 λιγότερο αναπτυγμένες χώρες 1Ίταν παρούσες στη συνδιάσκεψη του Μπρέτον Γουντς (19 από αυτές χώρες της Λατινικής Αμερικής), ο ρόλος τους 1Ίταν περιθωριακός και για πολλά χρόνια ο Νότος είχε ελάχιστη επιρροή στους μεγάλους οικονομικούς θεσμούς της μεταπολεμικής εποχής. Η Σοβιετικι1 Ένωση είχε επίσης περιορισμένο ρόλο στη συνδιάσκεψη του Μπρέτον Γουντς και ούτε καν υπέγραψε τις τελικές συμφωνίες. Αντί της συμμετοχ1ίς στο ΔΝΤ, την Παγκόσμια Τράπεζα και την GΑΓΤ, οι Σοβιετικοί θέσπισαν τους δικούς τους εναλλακτικούς οικονομικούς και πολιτικούς θεσμούς. Τούτο το βιβλίο εξετάζει το πώς η διαδικασία της παγκοσμιοποίησης έχει συνεισφέρει στη σταδιακιί ενσωμcιτωση του Νότου και του πριόην Α να τ ολικού συνασπισμού στην κυρίαρχη φιλελεύθερη οικονομικrί τάξη πραγμάτων. Τέλος, τούτο το Κεφάλαιο πραγματεύεται τις ομάδες της κοινωνίας των πολιτών και τους μη Κυβερνητικούς Οργανισμούς, οι οποίοι συχνά άσκησαν κριτικιί ή αναζ1ίτησαν εναλλακτικές μορφές οργάνωσης σε σχέση με τη σημεριν1ί φιλελεύθερη οικονομική τάξη πραγμάτων. Οργανώνουμε τούτο το Κεφάλαιο σύμφωνα με τις τρεις κύριες θεματικές του βιβλίου- σχέσεις Βορρά-Βορρά, σχέσεις Βορρά-Νότου και παγκοσμιοποίηση.

56 ΜΕΡΟΣ ΠΙ>ΩΤΟ ΕΙΣΑΓΩΓΉ ΚΑΙ ΕΠΙΣΚΟΠΗΣΗ ΠΑΓΚΟΣΜΙΕΣ 0ΙΚΟΝΟΜΙΚΕΣ ΣΧΕΣΕΙΣ ΠΡΙΝ ΤΟΝ Β' ΠΑΓΚΌΣΜΙΟ ΠΟΛΕΜΟ Τούτο το τμήμα αποσαφηνίζει κάποια γενικά ιστορικά ορόσημα πριν από τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο, ενώ τα Κεφάλαια 6 έως 11 του βιβλίου παρέχουν ένα συγκεκριμένο ιστορικό υπόβαθρο για κάθε θεματικό πεδίο, όπως το εμπόριο και οι νομισματικές σχέσεις. Η Περίοδος του Μερκαντιλισμού Οι ρίζες της διεθνούς πολιτικής οικονομίας είναι στενά συνδεδεμένες με την ανάπτυξη του συστήματος των σύγχρονων ευρωπa ίκών κρατών και των παγκόσμιων αγορών. 3 Το σύγχρονο ευρωπa ίκό κράτος εξασφάλισε την επίσημη αναγνώρισή του στη Συνθήκη της Βεστφαλίας το 1648, η οποία σηματοδότησε το τέλος του Τριακονταετούς Πολέμου στον οποίο οι κατά βάση προτεσταντικές χώρες της Βόρειας Ευρώπης νίκησαν τις καθολικές χώρες των Αψβούργων. Η Ειρήνη της Βεστφαλίας κατοχύρωσε μεταβολές που ήδη συντελούνταν επί τουλάχιστον 150 χρόνια, υπερασπίζοντας την κρατική κυριαρχία και την εδαφική ακεραιότητα. Η βεστφαλική άποψη για το κράτος ως ισότιμο και ανεξάρτητο μέλος του διεθνούς συστήματος νομιμοποίησε την ιδέα ότι εξωτερικές αρχές, θρησκευτικές ή κοσμικές (π.χ. ο Πάπας, ο aυτοκράτορας της Αγίας Ρωμa ίκής Αυτοκρατορίας Ίl άλλα κράτη), δεν πρέπει να παρεμβαίνουν στις εσωτερικές υποθέσεις ενός κράτους. Ένας βασικός παράγοντας που έδωσε τη δυνατότητα στο κράτος να εδραιώσει την κυριαρχία του έναντι εσωτερικών και εξωτερικών δυνάμεων ήταν η ανάπτυξη του μ ε ρ κ α ν τ ι λ ι σ μ ο ύ. Τον όρο «μερκαντιλισμός» πρωτοχρησιμοποίησε ο Άνταμ Σμιθ, ο οικονομολόγος του 18ου αιώνα, αναφερόμενος σε ένα μεγάλο μέρος της οικονομικ1ίς σκέψης και πρακτικής στην Ευρώπη στο διάστημα περίπου από το 1500 έως το 1750. 4 (Ως φιλελεύθερος οικονομολόγος, ο Σμιθ άσκησε έντονη κριτική στους μερκαντιλιστές). Οι μερκαντιλιστές είχαν οξεία κατανόηση της σύνδεσης μεταξύ πολιτικής και οικονομίας πίστευαν πως η ισχύς και ο πλούτος συνδέονταν στενά και πως και τα δύο αποτελούσαν έννομους στόχους της εθνικής πολιτικής. Σύμφωνα με τη μερκαντιλιστική άποψη, ένα κράτος μπορούσε να χρησιμοποιεί τον πλούτο του (δηλαδ1ί, τον χρυσό και τον άργυρο) για να αυξάνει την ισχύ του ενδυναμujνοντας τις ένοπλες δυνάμεις του, πληρώνοντας μισθοφόρους και επηρεάζοντας εχθρούς και συμμάχους. Γι' αυτό, τα μερκαντιλιστικά κράτη προσπαθούσαν να συσσωρεύσουν χρυσό και άργυρο αυξάνοντας τις εξαγωγές τους

Κt:ΦΑΛΑΙΟ ΔΕΥΊΈΡΟ Η ΔΙΑΧΕΙΡΙΣΗ ΤΉΣ ΠΑΓΚΟΣΜΙΑΣ 0ΙΚΟΝΟΜΙΑΣ 57 και μειώνοντας τις εισαγωγές βιοτεχνικών προ'ίόντων υψηλότερης αξίας. Περιόριζαν επίσης τις εξαγωγές πρώτων υλών και τεχνολογίας που θα μπορούσαν να δώσουν σε άλλους τη δυνατότητα να αυξr1σουν τις δυνατότητες της βιοτεχνίας τους, ενώ εισήγαν πρώτες ύλες μόνο όταν θα μείωναν το κόστος της δικής τους βιοτεχνίας. Η αποικιοκρατία είχε ζωτική θέση στον μερκαντιλισμό, διότι οι aποικίες παρείχαν πρώτες ύλες στη μητρόπολη και έπαιζαν το ρόλο αγοράς για τις βιοτεχνίες της. Κατά συνέπεια, η μητρόπολη συνήθως απαγόρευε τη βιοτεχνία στις aποικίες. Μολονότι οι φιλελεύθεροι, όπως ο Σμιθ, ασκούσαν έντονη κριτική στους μερκαντιλιστές, ότι, δηλαδή, ακολουθούσαν πολιτική beggar-thy-neighbor 5 που θα οδηγούσε αναπόφευκτα σε σύγκρουση, ο μερκαντιλισμός αποτέλεσε μια σημαντική λειτουργία ενδυναμώνοντας την κυριαρχία του κράτους και την εδαφική ενοποίηση μέσω της έμφασης που έδινε στην εθνική ισχύ. 6 Η εγκαθίδρυση του συστήματος των κυρίαρχων ευρωπα'ίκών κρατών με τη σειρά της συνεισέφερε στην ανάπτυξη της παγκόσμιας πολιτικής οικονομίας? Παρά το γεγονός ότι η έννοια της κυριαρχίας κατ' αρχήν δίνει ύψιστη ισχύ στα κράτη εντός της επικράτειάς τους, υπάρχει μια ιεραρχία σύμφωνα με την οποία ορισμένα κράτη είναι ισχυρότερα από κάποια άλλα. Αρκετοί θεωρητικοί έχουν εξετάσει το ρόλο που παίζουν οι κυρίαρχες ή οι ηγεμονικές δυνάμεις οι οποίες προ tστανται του διεθνούς συση1ματος, και στο Κεφάλαιο 3 πραγματευόμαστε τη θεωρία της ηγεμονικής σταθερότητας, την οποία έχουν εφαρμόσει πολλοί θεωρητικοί στη μελέτη της διεθνούς πολιτικής οικονομίας. Κάποιοι θεωρητικοί έχουν εξετάσει το ρόλο των «παγκόσμιων δυνάμεων», μεταξύ των οποίων συγκαταλέγονται η Πορτογαλία, η Ισπανία, η Ολλανδία και η Βρετανία κατά την περίοδο του μερκαντιλισμού. Παρ' όλα αυτά, υπάρχει μεγάλη αντιπαράθεση για το ποια από αυτές τις χώρες r1ταν (αν ήταν κάποια) αρκετά κυρίαρχη ώστε να είναι ηγεμονική.~ Οι περισσότεροι θεωρητικοί της ηγεμονικής σταθερότητας υποστηρίζουν πως μόνο δύο παγκόσμιοι ηγεμόνες έχουν υπάρξει, και οι δύο μετά την περίοδο του μερκαντιλισμού: η Βρετανία κατά τον 19ο αιώνα και οι ΗΠΑ στον 20ό αιώνα. Η Βιομηχανική Επανάσταση και η Βρετανική Ηγεμονία Ο μερκαντιλισμός, με την έννοια που χρησιμοποιείται σε τούτο το βιβλίο είναι μια προβιομηχανική ιδεολογία. Η ΒιομηχανικrΊ Επανάσταση r1ταν μια σταδιακrί διαδικασία που ξεκίνησε περίπου το 1780, επηρέασε μόνο κάποιες βιοτεχνίες και κάποια μέσα παραγωγής, ενώ αρχικά εξελίχθηκε από περιοχή σε περιοχή χωρίς να περιλαμβάνει ολόκληρες χώρες. Ωστόσο, η Βρετανία έγινε ηγεμονική δύναμη τον 19ο αιώνα επειδή ήταν η πρώτη χώρα που εκβιομηχανίστηκε. 9 Το

ΜΕΡΟΣ lij>ωto ΕΙΣΑΓΩΙΉ ΚΑΙ ΕΠΙΣΚΟΙΙΗΣΗ 1860 στη Βρετανία αντιστοιχούσε το 37% της ευρωπα ίκής βιομηχανικής παραγωγής και το 20% της παγκόσμιας βιομηχανικ1ίς παραγωγής, ενώ το 80% των βιομηχανιών νεώτερης τεχνολογίας βρίσκονταν στη Βρετανία. 10 Το ανταγωνιστικό πλεονέκτημα της Βρετανίας, σε συνδυασμό με αλλαγές στο εσωτερικό της, την έκαναν να τροποποιήσει τις μερκαντιλιστικές της πολιτικές και να στραφεί στο ελεύθερο εμπόριο. Παρ' όλο που η Βρετανία απέσυρε τους περισσότερους περιορισμούς στο βιομηχανικό εμπόριο μέχρι τη δεκαετία του 1830, συνέχιζε να επιβάλλει φραγμούς στο αγροτικό εμπόριο. Το 1846 η Βρετανία τελικά καη1ργησε τους Νc)μους για τα Σιτηρά, που περιόριζαν τις εισαγωγές αγροτικcον προ"ίόντων και αυηί η απόφαση συνέβαλε σε μια εκτεταμένη περίοδο ελεύθερου εμπορίου τον 19ο αιώνα. 11 Στην απόφαση της Βρετανίας για φιλελευθεροποίηση του εμπορίου αγροτικών προ"ίόντων έπαιξαν ρόλο και εσωτερικοί και εξωτερικοί παράγοντες. Σε εσωτερικό επίπεδο, λόγω νομοθετικcbν και δημογραφικών αλλαγών, ομάδες που εξέφραζαν τη βιομηχανία κέρδισαν έδρες στο βρετανικό Κοινοβούλιο εις βάρος ομάδων που συνδέονταν με την γαιοκτησία κατά συνέπεια, η ελίτ των γαιοκτημόνων δεν μπορούσε πλέον να παρεμποδίσει την κατάργηση των Νόμων για τα Σιτηρά. Σε εξωτερικό επίπεδο, η Βρετανία άνοιξε τις αγορές της σε εισαγωγές αγροτικών προ"ίόντων και πρuηων υλών, ujστε οι ξένες χώρες να αποδέχονται τα δικά της βιοτεχνικά προ.ίόντα. Ο επακόλουθος καταμερισμός εργασίας, με τον οποίο η Βρετανία ειδικευόταν στις βιομηχανικές εξαγωγές, εξυπηρέτησε ξεκc,ωαρα τα ηγεμονικά της συμφέροντα. Τα άλλα κράτη 1Ίταν πρόθυμα να προσανατολίσουν την παραγωγtί τους ευθυγραμμιζόμενα με τις προτιμ1ίσεις της Βρετανίας καθcbς αυηί 1Ίταν η μεγαλύτερη αγορά για τις εξαγωγές τους. Εκτός από την κατάργηση των Νόμων για τα Σιτηρά, ένα άλλο ορόσημο για το ελεύθερο εμπόριο t1ταν η Συνθήκη Cob{ien-Chcvalίer μεταξύ Βρετανίας και Γαλλίας, η οποία οδ1ίγησε σε ένα δίκτυο εμπορικujν συμφωνιcον που περιόρισαν τους δασμολογικούς φραγμούς σε ολόκληρη την Ευρcbπη. 12 Η Παρακμή της Βρετανικής Ηγεμονίας και ο Α' Παγκόσμιος Πόλεμος Προς το τέλος του 19ου αιώνα, οι συνοήκες ύφεσης στην οικονομία, ο βιομηχανικός προστατευτισμός στην ηπειρωτική Ευρώπη και μια υποχώρηση της βρετανικ1ίς ηγεμονίας επιβράδυναν την ανάπτυξη του εμπορίου. Τα μεγάλα ευρωπc:ι"ίκά κράτη εγκατέλειψαν το ελεύθερο εμπόριο στη διάρκεια των δεκαετιών του 1870 και του 1880, ενώ μετά το 1890 ακόμη και η Βρετανία στράφηκε περισσότερο προς τις αγορές των αποικιών της. Το μερίδιο της Βρετανίας στο παγκόσμιο εμπόριο μειώθηκε από το 24% το 1870, στο 14,1 ο/ο το 1913, ενuj το μερίδιο της Γερμανίας αυξήθηκε από 9,7% σε 12,2% και των

ΚΕΦΛΛΛΙΟ ΔΕΥΤΕΙ>Ο Η ΔΙΛΧΕΙΓΙ~Η ΓΙΕ liλγkol:l\llal: 0ΙΚΟΝΟΜΙΑΣ 59 ΗΠΑ αυξήθηκε από 8,8% σε 11,1%. Η Βρετανία, λόγω της μείωσης της ανταγωνιστικότητας των εξαγωγών της, γινόταν λιγότερο ικανή να αποτελεί αγορά για τις εξαγωγές άλλων χωρών. 13 Η μειωμένη εμπορική ανταγωνιστικότητα της Βρετανίας ήταν κυρίως αποτέλεσμα της υποχώρησης της σχετικής παραγωγικότητάς της έναντι των ΗΠΑ και της Γερμανίας. Οι τράπεζες και το κράτος (συμπεριλαμβανομένων των κυβερνήσεων των ΗΠΑ) έπαιξαν σημαντικό ρόλο στην προώθηση της αμερικανικής και γερμανικ1ίς παραγωγικότητας, επενδύοντας στη βιομηχανική παραγωγ1ί και σε υποδομές, όπως οι σιδηρόδρομοι και τα αρδευτικά φρc-ιγματα, ενώ ΗΠΑ και Γερμανία ενδυνάμωσαν τη νηπιακ1ί τους βιομηχανία μέσω εμπορικού προστατευτισμοί' ώστε να αντιμετωπίσουν τη βρετανικ1ί βιομηχανία στις παγκόσμιες αγορές. Μέχρι το 1913, τις παραμονές του Α' Παγκοσμίου Πολέμου, οι ΗΠΑ είχαν μετατραπεί σε ισχυρότατη βιομηχανικ1ί δύναμη, κατέχοντας το 32% της παγκόσμιας βιομηχανικ1ίς παραγωγί1ς. 14 Όμως, η Βρετανία συνέχισε να κυριαρχεί στις διεονείς χρηματαγορές μέχρι τον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο. Το «City» του Λονδίνου 1Ίταν το βασικό κέντρο του διεθνούς χρηματοπιστωτικού συστήματος, η βρετανικ1ί λίρα 1Ίταν το διεθνές νόμισμα, ενcο το 1913 στη Βρετανία αντιστοιχούσε το 43% των παγκόσμιων ξένων επενδύσεων. Ο Α' Παγκόσμιος Πόλεμος σηματοδότησε «τη μετατόπιση της προεξάρχουσας θέσης των χρηματαγορόjν από το Λονδίνο στη Νέα Υόρκη» και επέσπευσε την παρακμή της ηγεμονικ1ίς δί,ναμης της Βρετανίας. Ο πόλεμος αύξησε το εξωτερικό χρέος της Βρετανίας κι έδωσε τη δυνατότητα στις ΗΠΑ να αναδειχθούν ως ο καθαρός JΊιστωη1ς. 15 Η Περίοδος του Μεσοπολέμου Οι ΗΠΑ αναδείχθηκαν από τον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο ως η μεγαλί,τερη f)ιομηχανικt1 δύναμη και το μόνο μεγάλο κρcπος που έπαιξε ρόλο καθαροί, πιστωη1. Παρ' όλο που δάνεισαν περίπου 10 δισεκατομμύρια δολάρια σε χώρες με έλλειψη ρευστοί' στη διc,ιρκεια της δεκαετίας του 1920, ορισμένες αμερικανικές πολιτικές δεν διευκόλυναν την επιστροφή στην ανοιχτ1ί φιλελεύθερη οικονομία. Για παρc'.ιδειγμα, η Βρετανία και η Γαλλία είχαν τα μεγαλύτερα πολεμικc1 χρέη προς τις ΗΠΑ με τις οποίες 1Ίταν στενοί σύμμαχοι. Ωστόσο οι Αμερικανοί επέμεναν αρχικc1 να aποπληρώσουν τα ευρωπa ίκά κράτη όλα τους τα πολεμικά χρέη. 16 Οι Ηνωμένες Πολιτείες επέβαλαν επίσης φραγμούς στις εισαγωγές, προκαλώντας δυσκολίες στους Ευρωπαίους να έχουν έσοδα από εξαγωγές. Για παράδειγμα, ο Νόμος Fordney-McCumber του 1922 αύξησε τους τελωνειακούς δασμούς στις ΗΠΑ και όταν η αμερικανική οικονομία έπεσε σε Ύφεση μετά το χρηματιστηριακό κραχ του 1929, το Κογκρέσο υπερ-

60 ΜΕΡΟΣ ΠΡΩ"ΓΟ ΕΙΣΑΓΩΓΉ ΚΑΙ ΕΠΙΣΚΟΠΗΣΗ ψήφισε το Νόμο Smoot-Hawley του 1930 ο οποίος αύξησε τους αμερικανικούς δασμούς στο υψηλότερο επίπεδο του 20ού αιώνα. 17 Τα ευρωπα ίκά κράτη έσπευσαν να ανταποδώσουν τα ίσα με τους δικούς τους περιορισμούς στις εισαγωγές και έτσι το παγκόσμιο εμπόριο υποχώρησε από τα 35 δισεκατομμύρια δολάρια το 1929, στα 12 δισεκατομμύρια δολάρια το 1933. 18 Η καταστροφική εμπειρία του Μεσοπολέμου ήταν εν μέρει αποτέλεσμα της έλλειψης κάποιας οικονομικής ηγεμονίας, και οι θεωρητικοί της ηγεμονικής σταθερότητας υποστηρίζουν πως η ύπαρξη ενός παγκόσμιου ηγεμόνα αυξάνει τις πιθανότητες για σταθερή, ανοιχτή διεθνή οικονομία. Ενώ η Βρετανία ήταν ο παγκόσμιος ηγεμόνας τον 19ο αιώνα, στη διάρκεια του Μεσοπολέμου η Βρετανία δεν ήταν πλέον ικανή και οι ΗΠΑ δεν ήταν ακόμα πρόθυμες, να αναλάβουν το ρόλο του ηγεμόνα για να προωθήσουν μια ανοιχτή, σταθερή οικονομία. 19 (Συζητάμε τις αντιπαραθέσεις για την εγκυρότητα της θεωρίας της ηγεμονικής σταθερότητας στο Κεφάλαιο 3). Άλλοι θεωρητικοί υποστηρίζουν πως η εσωτερικrί πολιτική ήταν βασικός παράγοντας για την ερμηνεία της aποδιοργάνωσης της οικονομίας. Παρ' όλο που το αμερικανικό Σύνταγμα δίνει στο Κογκρέσο την εξουσία να ρυθμίζει το εξωτερικό εμπόριο, το Κογκρέσο δεν μπορούσε να αντισταθεί σε απαιτήσεις διαφόρων πλευρών για προστατευτισμό, διότι είναι ένα όργανο βραδυκίνητο, ευάλωτο σε ξεχωριστά συμφέροντα. Έτσι, η εσωτερική πολιτική συνέβαλε περισσότερο στην αύξηση των αμερικανικών δασμών και λιγότερο στην αυξανόμενη οικονομική ισχύ των ΗΠΑ. 20 Προσπαθώντας να αντιστρέψει τη ζημιά που προκάλεσαν οι δασμοί του Νόμου Smoot-Hawley, το αμερικανικό Κογκρέσο υπερψrίφισε το Ν(5μο Αμοιβαίων Εμπορικιuν Συμβάσεων (Reciprocal Trade Agreements Act, RTAA), το 1934. Ο Νόμος Αμοιβαίων Εμπορικών Συμβάσεων εξουσιοδοτούσε τον Πρόεδρο των ΗΠΑ να καθορίζει τη δασμολογικrί πολιτική, διότι εκείνος μπορούσε να αντιστέκεται στις πιέσεις των ξεχωριστών συμφερόντων και να διαπραγματεύεται τις μειώσεις των δασμών πιο αποτελεσματικά από το Κογκρέσο. Ωστόσο, παρά το Νόμο Αμοιβαίων Εμπορικών Συμβάσεων, οι ΗΠΑ ήταν ακόμη aπρόθυμες να υιοθετήσουν πολιτικές ηγεμόνα κι έτσι «Ο προστατευτισμός εντός των συνόρων παρέμεινε σημαντικός στόχος της αμερικανικής στρατηγικrίς για το εμπόριο». 21 Έτσι, ο Νόμος Αμοιβαίων Εμπορικών Συμβάσεων αντανακλούσε την πεποίθηση ότι η δυνατότητα διεξαγωγής διμερών διαπραγματεύσεων για μειώσεις των δασμών θα βοηθούσε την αποκατάσταση των αγορών για τις αμερικανικές εξαγωγές. Παρ' όλο που οι συμφωνίες μέσω του Νόμου Αμοιβαίων Εμπορικών Συμβάσεων οδήγησαν σε αξιοσημείωτη μείωση κάποιων δασμών, στις αρχές της δεκαετίας του 1930 τα ποσοστά των δασμών ήταν τόσο υψηλά, ώστε οι συμφωνίες δεν ήταν αρκετές για να ανακόψουν τις δυνάμεις του προστατευτισμού.

ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΔΕΥΤΕΙ>Ο Η ΔIAXEIPil:H ΤΗΣ ΠΑΓΚΟL:ΜΙΑΣ 0ΙΚΟΝΟΜΙΑ1: 61 Το Θεσμικό Πλαίσιο πριν τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο Οι διεθνείς οργανισμοί που δημιουργήθηκαν μεταξύ 1815 και 1914 συγκροτούνταν κυρίως από ευρωπα'ίκά κράτη και οι περισσότεροι ήταν σχεδιασμένοι για να προωθήσουν την οικονομική ρύθμιση, να διευκολύνουν το εμπόριο και να αξιοποιήσουν τις τεχνολογικές καινοτομίες. Για παράδειγμα, η Κεντρική Υπηρεσία Ναυσιπλο'tας του Ρήνου δημιουργήθηκε το 1815 για να aποκομιστούν εμπορικά οφέλη από την τεχνολογική καινοτομία του aτμόπλοιου η εφεύρεση του τηλέγραφου οδήγησε στη δημιουργία της Διεθνούς Τηλεγραφικής Ένωσης το 1865 ενώ η Παγκόσμια Ένωση Ταχυδρομείων ιδρύθηκε το 1874 για να προωθήσει την ταχύτητα και την αποδοτικότητα στην παράδοση της αλληλογραφίας. 22 Μετά τον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο, οι διεθνείς οργανισμοί συνέχισαν να διευκολύνουν τις επικοινωνίες, τις μεταφορές και το εμπόριο, ενώ το 1930 ο πρώτος οικονομικός διεθνής οργανισμός, η Τράπεζα Δ ι εθνών Δ ι α κ α ν ο ν ι σ μ ώ ν (Bank for International Settlements, BIS), ιδρύθηκε στη Βασιλεία της Ελβετίας. Παρ' όλο που η Τράπεζα Διεθνών Διακανονισμών σχηματίστηκε για να επιβλέπει το διακανονισμό για τις γερμανικές επανορθώσεις μετά τον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο, ο βασικός της σκοπός ήταν να προωθ1ίσει τη συνεργασία των κεντρικών τραπεζών με στόχο την ανάπτυξη χρηματοπιστωτικών πολιτικών (συζητάμε για την Τράπεζα Διεθνών Διακανονισμών στο Κεφάλαιο 6). 23 Εκτός από την Τράπεζα Διεθνών Διακανονισμών, οι οικονομικοί διεθνείς οργανισμοί στο Μεσοπόλεμο ασχολούνταν κυρίως με την προώθηση του διεθνούς συvτοvισμσι) για την τυποποίηση των μέσων, του εξοπλισμού και των εγκαταστάσεων που απαιτούσε η λειτουργία της παγκόσμιας οικονομίας. Αυτοί οι οργανισμοί δεν μπορούσαν να αντιμετωπίσουν σημαντικά οικονομικά προβλήματα, όπως η Μεγάλη Ύφεση. Όσο αυξάνονταν οι οικονομικές διαφορές στις δεκαετίες του 1920 και του 1930, διάφορα διεθνή συνέδρια οργανώνονταν για να αντιμετωπίσουν από κοινού τα εμπορικά και χρηματοπιστωτικά προβλήματα. Για παράδειγμα, η συνδιάσκεψη του 1922 στη Γένοβα της Ιταλίας άσκησε πίεση στις κεντρικές τράπεζες να συνεργαστούν wστε να διαχειριστούν τις συναλλαγματικές ισοτιμίες και να χρησιμοποιήσουν νομίσματα μετατρέψιμα σε χρυσό. Όμως, αυτά τα συνέδρια δεν κατάφεραν να επιλύσουν τα προβλήματα των πολεμικιον αποζημιώσεων και του χρέους, την απορρυθμισμένη κατάσταση στις συναλλαγματικές ισοτιμίες, ούτε την υποχώρηση του παγκόσμιου εμπορίου. Το 1936, η Βρετανία, οι ΗΠΑ και η Γαλλία έφτασαν τελικά σε μια συμφωνία αναγνωρίζοντας τη διεθνή ευθύνη για τις συναλλαγματικές ισοτιμίες. Αυτή η εμπειρία κατέδειξε πως οι διεθνείς διευθετήσεις μπορούσαν να

MEl'02.: l ll>ωto Εl2.:ΛΓΩΠΙ ΚΑΙ EI1l2.:KOII IEH στηρίξουν ανοιχτές και σταθερές οικονομικές σχέσεις, κι έτσι μετά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο ιδρύθηκαν το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, η Παγκόσμια Τράπεζα και η Γενικ1Ί Συμφωνία Δασμών και Εμπορίου (GATT) για να προωθίίσουν τη διεθν1ί οικονομικ1ί συνεργασία. 24 ΟΙ ΛrΤΓΟΥΓΓΙΕ~ ΤΟΥ ΔΝΤ. ΤΗ~ ΠΑΓΚΟΣΜΙΑΣ ΤΙ>ΑΙΙΕΖΛΣ ΚΑΙ ΤΗΣ C~ATT Σε αντίθεση με το Μεσοπόλεμο, στο τέλος του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, οι ΗΠΑ αναδείχθηκαν σε μια πιο ώριμη δύναμη, με βούληση και με επιθυμία να ηγηθούν. Υπό αμερικανικ1ί ηγεσία, οι μεγάλες δυνάμεις ίδρυσαν θεσμούς για την οικοδόμηση μιας φιλελεύθερης οικονομικίίς τάξης πραγμάτων και την αποτροπή της επανεμφάνισης των προβλημάτων του Μεσοπόλεμου. Παρ' όλο που κάποιοι συγγραφείς αναφέρονται στο Διεθνές Νομισματικό Τ α με ίο, την Παγκόσμια Τράπεζα και την Γενικ1Ί Συμφωνία Δασμών και Εμπορίου (GATT) ως θεσμούς του Μπρέτον Γουντς, η GATT θεσπίστηκε αρκετά χρόνια μετά τη συνδιάσκεψη του Μπρέτον Γουντς. Έτσι, σε τούτο το βιβλίο θα αναφερόμαστε σε αυτούς τους διεθνείς οργανισμούς με τον όρο θεμελιακοί διεθνείς οικονομικοί οργανισμοί, τονίζοντας τον κεντρικό ρόλο που έχουν στις διεθνείς εμπορικές, αναπτυξιακές και νομισματικές σχέσεις. 25 Το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο θεσπίστηκε για να εποπτεύει ένα σύστημα καθορισμένων r1 προστατευόμενων συναλλαγματικών ισοτιμιών, στο οποίο τα νομίσματα είχαν επί,σημες συναλλαγματικές ισοτιμίες σε σχέση με τον χρυσό και το αμερικανικό δολάριο. Αυτό το σύστημα σχεδιάστηκε για να αποφευχθεί η ανταγωνιστική υποτίμηση των νομισμάτων, όπως αυτή που οδ1ίγησε στους εμπορικούς πολέμους κατά τη διάρκεια του Μεσοπολέμου. Η υ π ο τίμηση ( devaluation) αναφέρεται στη μείωση της επίσημης ισοτιμίας με βάση την οποία ανταλλάσσεται ένα νόμισμα με ένα άλλο. Όταν ένα κράτος υποτιμά το νόμισμά του, οι εισαγωγές του γίνονται ακριβότερες και οι εξαγωγές του λιγότερο ακριβές για τους ξένους. Οι χώρες με ελλείμματα στο ι σ ο ζύγι ο πληρωμών (δηλαδή με περισσότερα χρήμα να εκρέει από τη χώρα παρά να εισρέει) τείνουν να υποτιμούν το νόμισμά τους ώστε να αυξάνουν τα έσοδά τους από τις εξαγωγές. Το ΔΝΤ παρείχε επίσης βραχυπρόθεσμα δάνεια για να βοηθήσει τα κράτη να αντιμετωπίζουν τα προσωρινά ελλείμματα στο ισοζύγιο πληρωμών και να διατηρούν σταθερές συναλλαγματικέ ς ι σ ο τ ι μ ί ε ς των νομισμάτων τους. Σε αντίθεση με τα βραχυπρόθεσμα δάνεια του ΔΝΤ, η Διεθνής Τράπεζα για την Ανοικοδόμηση και την Ανάπτυξη (IBRD) ή, απλά, η Παγκόσμια Τράπεζα δημιουργήθηκε για να παρέχει

ΚΕΦΑ.\ΛΙΟ ΔΕΥΠ:ΡΟ Η ΔΙΑΧΕΙF'IΣΗ Π-Ω: ΓIΛΙ'ΚΟL:.\fΙΑΣ 0IKO::\i0.\IIΛL: 63 μακροπρόθεσμα δάνεια για τη μεταπολεμική ανοικοδόμηση της Ευρcbπης και για την οικονομική ανάπτυξη των λιγότερο αναπτυγμένων χωρcbν, έτσι cbστε να αποτραπούν προβλήματα χρηματοδότησης, όπως αυτά που εμφανίστηκαν μετά τον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο. Η Γενική Συμφωνία Δασμcbν και Εμπορίου (GATT) μείωνε τους δασμούς μέσα από πολυμερείς διαπραγματεύσεις, καθόριζε κανόνες για τη διεξαγωγή του διεθνούς εμπορίου και ανέπτυσσε διαδικασίες για την επίλυση των εμπορικcbν διαφορcbν. Αυτές οι λειτουργίες σχεδι(χστηκαν για να αποφευχθούν οι προστατευτικοί φραγμοί του Μεσοπολέμου. Οι λειτουργίες των θεμελιακcbν διεθνcbν οικονομικcbν οργανισμcbν αναπόφευκτα εξελίσσονταν καθcως προέκυπταν μεταβολές μετά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο. Για παρ(tδειγμα, η ανοικοδόμηση της Ευρcbπης αποδείχθηκε μεγαλύτερη υπόθεση από ό,τι αναμενόταν και έτσι οι ΗΠΑ θέσπισαν το Πρόγραμμα Ευρωπα'ίκής Ανόρθωσης (το Σχέδιο Μάρσαλ) το 1948 για να δcbσουν δ ι μ ε ρ 1l β ο 1l θ ε ι α (bilateral aid) στη Δυτικ1Ί Ευρcbπη. Αποτέλεσμα 1Ίταν ότι η Παγκόσμια Τράπεζα είχε μόνο ελάσσονα ρόλο στην ευρωπα'ίκίί ανοικοδόμηση και έστρεψε τα δάνειά της σχεδόν εξ ολοκλήρου στις λιγότερο αναπτυγμένες χcbρες για οικονομικr1 ανάπτυξη. Όσον αφορά το ΔΝΤ, έχασε μία από τις βασικές λειτουργίες του όταν το σύστημα σταθερcbν συναλλαγματικcbν ισοτιμιόjν των νομισμάτων κατέρρευσε στη δεκαετία του 1970 και αντικαταστάθηκε από τις κ υ μ α ι ν ό μ ε ν ε ς σ υ ν α λ λ α γ μ α τ ι κ έ ς ι σ ο τ ι μ ί ε ς. Όμως, ο ρόλος του ΔΝΤ έγινε ξανά σημαντικός στη δεκαετία του 1980 όταν κατέστη ο βασικός διεθν1ίς φορέας για την αντιμετώπιση της κρίσης του εξωτερικού χρέους, η οποία ξεκίνησε όταν το Μεξικό απείλησε να μην αποπληρώσει τα δάνειc't του (βλέπε Κεφάλαιο 7). Η Γενικ1Ί Συμφωνία Δασμών και Εμπορίου (GATT) δημιουργήθηκε κάτω από ιδιαίτερες συνθήκες οι οποίες επηρέασαν την εξέλιξή της. Μετά τη συνδιάσκεψη του Μπρέτον Γουντς, έγιναν διαπραγματεύσεις για τη δημιουργία ενός Διεθνούς Οργανισμού Εμπορίου (ΔΟΕ), συγκρίσιμου σε δύναμη με το ΔΝΤ και την Παγκόσμια Τράπεζα. Όμως το αμερικανικό Κογκρέσο αρνήθηκε να υποστηρίξει το σχηματισμό του Διεθνούς Οργανισμού Εμπορίου (βλέπε Κεφάλαιο 8) και η «προσωρινή» Γενική Συμφωνία Δασμών και Εμπορίου (GATT) η οποία ξεκίνησε τις μεταπολεμικές εμπορικές διαπραγματεύσεις έγινε εκ των πραγμάτων ο κύριος οργανισμός για το παγκόσμιο εμπόριο. Επειδή η Γενική Συμφωνία Δασμcbν και Εμπορίου (GATT) 1Ίταν σχεδιασμένη ως μεταβατικ1ί συνθήκη, οι χcbρες που δήλωναν συμμετοχή ήταν «αντισυμβαλλόμενες» και όχι επίσημα μέλη της συμφωνίας (σε τούτο το βιβλίο χρησιμοποιούμε τον όρο μέλη της GATT για λόγους συντομίας). Παρά την ταπεινή της καταγωγή, η Γενική Συμφωνία Δασμών και Εμπορίου ( GATT) υπήρξε αρκετά αποτελεσματική στη φιλελευθεροποίηση των συναλλαγών. Όμως, το σύστημα επίλυσης των διαφορών

64 ΜΕΡΟΣ ΠΡΩΤΟ ΕΙΣΑΓΩΙΉ ΚΑΙ ΕΠΙΣΚΟΠΗΣΗ της Γενικής Συμφωνίας Δασμών και Εμπορίου ( GATT) ήταν αδύναμο, ήταν πολύ εύκολο να καταστρατηγηθούν οι κανονισμοί της, ενώ η GATT δεν είχε τα μέσα για να αντιμετωπίσει πολλά καινοφανή πεδία συναλλαγών. Το 1995, ο πιο επίσημος Παγκόσμιος Οργανισμός Εμπορίου (ΠΟΕ) εξοβέλισε τη Γενική Συμφωνία Δασμών και Εμπορίου (GATT), ως ο κύριος οργανισμός για το παγκόσμιο εμπόριο. Αντίθετα με την GATT, ο ΠΟΕ δεν ασχολείται μόνο με το εμπόριο αγαθών αλλά και με το εμπόριο υπηρεσιών, δικαιωμάτων πνευματικής ιδιοκτησίας και με μέτρα για επενδύσεις που σχετίζονται με το εμπόριο (βλέπε Κεφάλαιο 8). ΟΙ ΔΙΕΘΝΕΙΣ 0ΙΚΟΝΟΜΙΚΟΙ 0ΡΓΑΝΙΣΜΟΙ ΚΑΙ ΤΑ ΗΝΩΜΕΝΑ ΕΘΝΗ Το Σχήμα 2.1 δείχνει ότι το ΔΝΤ και η Παγκόσμια Τράπεζα είναι εξειδικευμένοι φορείς ή αυτόνομοι οργανισμοί που δίνουν αναφορά στο Οικονομικό και Κοινωνικό Συμβούλιο (Economic and Social Council, ECOSOC), ένα από τα κύρια όργανα των Ηνωμένων Εθνών. Όταν ιδρύθηκε ο ΠΟΕ, το 1995, τα μέλη του αποφάσισαν ότι δεν θα αποτελεί εξειδικευμένο οργανισμό. 26 Έτσι, το Σχήμα 2.1 αναφέρει τον ΠΟΕ ως «συνεργαζόμενο οργανισμό», που δεν λογοδοτεί στο ECOSOC. Όπως δείχνει το Σχήμα 2.1, η Παγκόσμια Τράπεζα είναι, στην πραγματικότητα, μία Ο μάδα τ η ς Π α γ κόσμια ς Τ ρ ά π ε ζ α ς (World Bank grup) αποτελούμενη από πέντε οργανισμούς (βλέπε Κεφάλαιο 11 ). Παρ' όλο που το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο και η Παγκόσμια Τράπεζα είναι εξειδικευμένοι οργανισμοί, τα Ηνωμένα Έθνη ασκούν μικρή επιρροή πάνω τους -και το ίδιο ισχύει για τον ΠΟΕ. Τα Ηνωμένα Έθνη υπέγραψαν μία συμφωνία με την Παγκόσμια Τράπεζα (και μία με το ΔΝΤ), αναγνωρίζοντας «πως θα αποτελούσε συνετή πολιτική να αποφεύγουμε να κάνουμε συστάσεις στην Τράπεζα όσον αφορά συγκεκριμένα δάνεια ή όρους και συνθήκες χρηματοδότησης». 27 Η Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ έχει κατά καιρούς προσπαθήσει να επηρεάσει αποφάσεις δανειοδότησης από την Παγκόσμια Τράπεζα, αλλά σε μεγάλο βαθμό απέτυχε. 28 Ένας σημαντικός λόγος για την έλλειψη επιρροής του ΟΗΕ είναι ότι το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο και η Παγκόσμια Τράπεζα είναι από οικονομική άποψη ισχυρότεροι οργανισμοί από τα Ηνωμένα Έθνη. Το Σεπτέμβριο του 1995 ο ΟΗΕ είχε φτάσει στο σημείο να προσπαθεί να δανειστεί χρήματα από την Παγκόσμια Τράπεζα για να αντιμετωπίσει τα ελλείμματά του, αλλά κάποια σημαντικά μέλη του Οργανισμού προέβαλαν βέτο σ' αυτή την ιδέα. Στα Κεφάλαια 6 και 11 πραγματευόμαστε τα σταθμισμένα συστήματα ψηφοφορίας που εφαρμόζουν το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο και η Παγκόσμια Τράπεζα, στα οποία οι αναπτυγμένες

ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΔΕrΤΕΡΟ Η ΔΙΑΧΕJl>ΙΣΗ ΊΉΣ ΓIΑΓΚΟΣΜΙΑΣ 0ΙΚΟΝΟΜΙΑΣ 65 χώρες έχουν τις περισσότερες ψήφους αυτό έρχεται σε αντίθεση με το σύστημα «μία χώρα, μία ψήφος» που εφαρμόζουν πολλά όργανα του ΟΗΕ. Επειδή οι αναπτυγμένες χώρες προτιμούν τις σταθμισμένες ψηφοφορίες, κατευθύνουν τη χρηματοδότησή τους για πολυμερή οικονομική διαχείριση περισσότερο προς το ΔΝΤ και την Παγκόσμια Τράπεζα. 29 Παρά την περιορισμένη επιρροή του ΟΗΕ, όργανα του Οργανισμού έχουν κάποιες φορές πείσει τους θεμελιακούς διεθνείς οικονομικούς οργανισμούς να αναθεωρήσουν τις πολιτικές τους και να υιοθετήσουν νέα προγράμματα. Κάποια παραδείγματα που δείχνουν το ρόλο του ΟΗΕ είναι η δημιουργία από την Παγκόσμια Τράπεζα ενός φορέα χορήγησης ευνο'ίκών δανείων (βλέπε Κεφάλαιο 11 ), η ίδρυση από το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο μιας υπηρεσίας αντισταθμιστικής χρηματοδότησης (βλέπε Κεφάλαιο 6) και οι αποφάσεις του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου και της Παγκόσμιας Τράπεζας να εισαγάγουν aνθρωπιστικές και κοινωνικές διαστάσεις στα δανειοδοτικά προγράμματά τους. Η Παγκόσμια Τράπεζα έχει επίσης συνεργαστεί με μια σειρά από οργανισμούς του ΟΗΕ για παροχή αναπτυξιακής βοήθειας. 30 ΟΙ ΜΕΊΆΠΟΛΕΜΙΚΟΙ ()ΙΚΟΝΟΜΙΚΟΙ ΘΕΣΜΟΙ ΚΑΙ Ο ΒΟΡΡΑΣ Ο ρόλος του Βορρά στην παγκόσμια οικονομία σημαδεύεται από τρία κύρια χαρακτηριστικά: 1. Οι Ηνωμένες Πολιτείες παραμένουν το πιο ισχυρό κράτος, αλλά η οικονομική τους ηγεμονία σταδιακά δίνει τη θέση της σε μια τριάδα χωρών που αποτελείται από χώρες της Βόρειας Αμερικής, της Δυτικής Ευρώπης και της Α νατολικ1ίς Ασίας. 2. Η τριάδα υπό την ηγεσία των αναπτυγμένων χωρών είναι υπεύθυνη για το μεγαλύτερο μέρος των παγκόσμιων οικονομικών συναλλαγών, συμπεριλαμβανομένων των ξένων επενδύσεων, του εμπορίου βιομηχανικών προ'ίόντων και υπηρεσιών, αλλά και των ροών κ ε φ α λ α ίο υ. 31 3. Οι χώρες εντός της τριάδας διεξάγουν τις περισσότερες διεθνείς οικονομικές συναλλαγές μεταξύ τους, ενώ οι ροές εμπορίου και επενδύσεων με άλλα σημεία του κόσμου είναι σχετικά μικρές. Έτσι, οι αναπτυγμένες χώρες καταλαμβάνουν την κυρίαρχη θέση στη bιεθνι1 πολιτική οικονομία. Παρ' όλο που οι λιγότερο αναπτυγμένες χώρες και οι μεταβατικές οικονομίες της Α νατολικ1ίς Ευρώπης και της πρώην Σοβιετικ11ς Ένωσης αυξάνουν τις διασυνδέσεις τους με τις αναπτυγμένες χώρες, συνεχίζουν να καταλαμβάνουν περιφερειακές οικονομικές θέσεις. (Όπως θα

G~~ Τ Σ" Η " Εθ " ~~~ ο υστημα των νωμενων νων ~ ΚΥΡΙΑ OPfANA Επικουρικά Όργανα Επιτροπή Στρατιωτικού Προσωπικού Διαρκής Επιτροπή και ad hoc όργανα Διεθνές Ποινικό Δικαιπήριο για τψ Πρ<δην Γιουγκοσλαβία Διεθνές Ποινικό Δικαστήριο για τη Ρουάντα Επιτροπή Παρακολούθφης, Ελέγχου και Επιθεώρησης (Ιράκ) Επιτροπή Αποζημιcδσεων των Ηνωμένων Εθν<δν Επιτροπι} Εφηνευτικ<δν Επιχειρήσεων και Αποστολών των Ηνωμένων Εθνιδν Επικουρικά Όργανα Κύριες Επιτροπές Ά\λες Διαδικαστικές Επιτροπές Διαρκείς Επιτροπές και ad hoc όργανα Άλλα επικουρικά όργανα Προγράμματα και Ταμεία UNCTAD Διάσκεψη των Ηνωμένων Εθνών για το Εμπ6ριο και την Ανάπτυξη IYC Διεθνές Κέντρο Εμπορίου (UΝι:ΤΑl)/ΠΟΕ) UNDCP Πρ6γραμμα των Ηνωμένων Εθνιδν για το Διεθνή 'Ελεγχο των Ναρκωτικιδν UNEP Πρ6γραμμα των Ηνωμένων Εθνιδν για το Περιβάλλον UNICEF Ταμείο των Ηνωμένων Εθνιδν Αρωγής του Παιδιού UNDP Αναπτυξιακ6 Πρόγραμμα των Ηνωμένων Εθν<δν UNIFEM Ταμείο Ανάπτυξης των Ηνωμένων Εθνιδν για τις Γυναίκες UNV f:θελοντές των Ηνωμένων Εθνι(Jν UNCDF Ταμείο των Ηνωμένων Εθνιδν για τα Κεφάλαια Ανάπτυξης UNFPA Ταμείο Πληθυσμού των Ηνωμένων Εθνιδν UNHCR 'Υπατη Αρμο<πεία του ΟΗΕ για τους Πρ6σφυγες WFP ΠαγκιSσμιο Πρ6γραμμα Τροφίμων UNRWA Ταμείο Αρωγής και Έργων των Ηνωμένων Εθν(δν για τους Πρ6σφυγες της Παλαιστίνης UN-HABIYAT Κέντρο των Ηνωμ~(νων Εθν(δν για οικισιικά θέματα (l:nhsp) Ινστιτούτα Έρευνας και Εκπαίδευσης UNICRI Διαπφιφερειακ6 Ινσrηούτο EfJEL'ν<(Jν των Ηνωμένων f:θνιδν για ιο 'Εγκλημα και τη Δικαιοσύνη UNΠAR Ινιπηοvτο των Ηνωμένων Εθν<(J\ για τψ Εκπαίδευση και τψ 'Ερευνα UNRISD Ινιπιτούτο Ερευν{(Jν των Ηνωμένων Εθνιδν για την Κοινωνική Ανάπτυξη UNIDIR Ινιnηούτο των Ηνωμ~(νων f:θν{(jν για την Έρευνα Αφοπλισμού INSTRAW Διεθνές Ινστιτούτο Έρευνας και Εκπαίδευσης για την υηο<πjjριξη της Γυναίκας Άλλοι φορείς των Ηνωμένων Εθνών OHCHR Ι'ραψ:ίο του 'Υπατου Αρμοσυ] των Ηνωμένων Εθνιδν για τα Ανθρι(ηιινα Δικαι{(ψατα UNOPS Γραφείο ΗιJν Ηνωμένων Εθνιδν για Υπηρεσίες Προγραμμάτων UNU Πανεπιrπι)μιο των Ηνωμένων Εθνιδν UNSSC Κολλέγιο Εκπαίδευσης Προσωπικού Συστήματος Ηνωμένων Εθν<δν UNAIDS Κοιν6 ΠριSγραμμα των Ηνωμένων Εθνών για το HIV/AinS '" Οι 1-:ι[)ικευμι'ωι Οιψηιομοί είναι ιιυιιiνομοι ιψγοηομοί ΙΙου ουνεj)y<iζοηω με ιον ΟΗΕ και μεταξύ ιουι; μέσω ιου ουνιοηιπικού μηχιι\ι<ψού ιοι' H:O'iO(:. 2:ημc:ίωοη: Οι Οl'η:χείι; \f><ψμι'ι; <Π<Ι βι'\η που ξεκινοιiν απ(\ κ<iποιο Βιωικι\ υρyανο υποδεικνύουν σχέση ιiμωηι; αναφομ(ις οι διακειωμμι\ cx; ι ιιοι'ίεικη)ουν μη+ξιψιημι'\ί) οχέοη. Σ Χ ή μα 2.1 Το Σύ<πημα των Ηνωμ{νων Εθνι()Υ I Ι η y ιj: Το οχιjμιι r:{ηιι lfηjιιοποιημι'νο απιi ι ον ΚαιασιcηικιJ Χciρτη του ΟΗΕ, 200(i.!Jttρ://\\'\V\\'.un.oη~/αl)outurι/ciJ<tΓt.IJtl1ll

t~~ " " " ~~J Το Συστημα των Ηνωμενων Εθνων ~ ΚΥΡΙΑ ΟΡΓ ΑΝΑ Λειτουργικές Επιτροπές Επιτροπές για Τα Ανθρ<δπινα Δικαι<δματα Τα Ναρκωτικά Την Αποτροπή του Εγκλι}ματος και την Ποινική Δικαιοσύνιι Την Επιστήμη και Τεχνολογία για Ανάπτυξrι Την Αειφόρο Ανάπτυξη Το Καθεστώς των Γυναικ<δν Τον Πληθυσμό και την Ανάπτυξιι Επιτροπι} για ιην Κοινωνικι} Ανάπτυξη Επιτροπή Στατι<nικής Περιφερειακές Επιτροπές ECA Οικονομικι] Επηρωπ] για ιψ Αφρικι} ECE Οικονομικι] Επιτροω} για ιην Ευρ<()ιrrι ECLAC Οικονομικι} Επηροπή για τη Λατινικι] Αμερικι] και τψ Καραϊβικι) ESCAP Οικονομική Επιτροπι) για τψ Ασία και τον Εψηνικ6 ESCWA Οικοωμικι) Εηηροπή για τη Δυτικ1] Ασία Άλλα όργανα PFII Διrφκές Φ6ροιψ γω ζηυ}ματα Λι'τόχθοηι)Υ Ι Ι.\ηθυσμc()ν Φ6ροιψ των llυωμένων Εθνc()ν για τα Δ<iση Επι μέρους και διει'θύνουσες επιτροπές Εξειδικευμένα, acl!hκ και συνεργαζ6μενα <Υργανα Συνεργαζόμενοι Οργανισμοί WΤΟ/ΠΟΕ Εμπορίου 11αγκ6σμιος Οργανισμός ΙΑΕΑ Διεθνής Οργανισμός Αωμικι}ς Ενέργειας CTBTO PREP.COM Οργάνωση της Σι'νθι}κης για την πλrίρη απαγόρευση των πυρηνικcδν δοκιμc()ν OPCW Οργανισμ<Jς για την απαγ6ρευση rcιn' χημικcδν <5πλων ' ' ' ' " Ειδικευμένοι Οργανισμοί (α) ILO Διεθνής Οργάνωση Εργασίας FAO Οργανισμ<5ς Τροφίμων και Γεωργίας UNESCO Οργάνωση των Ηνωμένων Εθν<δν για τψ Εκπαίδευση, την Επιcnήμη και τον Πολιτισμ6 WΗΟ/ΠΟΥ Παγκόσμιος Οργανισμ6ς Υγείας ΟΜΑΔΑ ΠΑΓΚΟΣΜΙΑΣ ΤΡΑΠΕΖΑΣ IBRD Διεθνής Τράπεζα Ανασυγκρότησrις και Ανάπτυξης IDA Διεθνής Ί~νωση Ανάπτυξης IFC Διεθνι}ς Εταιρεία ΧρηματοΜτησης MIGA Γραφείο Πολυμερούς Εγγύησης Επενδύσεων ICSID Διε:θνι-:ς Κένφο Επίλυσης Επενδυιικ<()ν Διαφορcδν ΙΜF/ΔΝΤ Διεθνές Νομισματικό Ταψί ο ICAO Διεθνής Οργανισμός Πολιτικής Αεροπορίας ΙΜΟ Διεθνr}ς Ναυιι\ιακ6ς ΟρyανισμιSς ΙΊU Διεθν1}ς 'Ενωοη Τιιλειιικοινωνυ()\' UPU Παyκ<Sομια Ταχυδρομικr} Ένωση WMO Ιlαyκ6σμιος Μπεωρολοyικι)ς Οργανισμός WIPO Παγκδομιος Οργανισμός Πνευματικής Ιδιοκτφίας IFAD Διεθνές Ταμείο Γεωργικι}ς Ανάπτοξης UNWTO Παγκόσμιος ΟργανισμιSς Το ορισμού Τμήματα και Γραφεία OSG Γραφείο του Γενικού Γραμματέα OIOS Γραφείο υπηρεσιών εσωτερικού ελέγχου OLA Γραφείο Νομικών Υποθέσεων DPA Τμήμα Πσλιτικ<δν Υποθέσε:ων DDA Τμήμα Υποθέσεων Αφοπλισμού DPKO Τμήμα Εψψf.ι'τικιδν Επιχειρήσεων OCHA Γραφείο Συντονισμοι5 Ανθρωπιστικ<()ν Υποθέσεων DESA Τμήμα Οικονομικc(η και ΚοινωνικC:)ν Υποθέσεων DGACM Τμήμα Διαχείρισης Γενικc()ν Σονελεύοε:ων και ΔωσΗ'ψεων DPI Τμι]μα Ενημέρωσης του Κοινού DM Τμήμα Διαχεί1ησης OHRLLS Γραφείο του 'Υιωτοι' Λρμοσο} για τις Ελ<iχισια Λναπτυγμένι-:ς Χcδρες, ιις περιβαλλ6μενες απ6 Ξηρά χcδρες και τις μικρές ηισιωτικές αναπτυοσ<jμενες χ<δρες UNSECOORD Γραφείο του Συντονιστή Ασφαλείας των Η ν ω μένων Εθν<(J\ UNODC Γραφείο των Ηνωμένων Εθνcδν για τα Ναρκωτικά και το 'Εγκλημα UNOG Γραφείο των Ηνωμένων Εθν<(Jν <ΠΙ} Γενειiη UNOV Γραφείο των Ηνωμένων Εθνών στη Βιέννη UNON Γραφείο των Ηνωμένων Εθνc()ν στο Ναϊρ<Jμπι

68 ΜΕJ>ΟΣ ΠΡΩΤΟ ΕΙL:ΑΓΩΙΉ ΚΑΙ ΕΠΙLΚΟΠΗΣΗ δούμε, η Κίνα και, σε μικρότερο βαθμό, η Ινδία μετατρέπονται σε σημαντικές δυνάμεις). Από την άποψη της θέσης τους στην παγκόσμια οικονομία, οι αναπτυγμένες χώρες είναι οι κυρίαρχοι δρώντες στους σημαντικότερους διεθνείς οικονομικούς θεσμούς. Το ΔΝΤ, η Παγκόσμια Τράπεζα και ο ΠΟΕ I Οι αναπτυγμένες χώρες έχουν τη μεγαλύτερη επιρροή στους θεμελιακούς διεθνείς οικονομικούς οργανισμούς. Για παράδειγμα, παρέχουν το μεγαλύτερο μέρος της χρηματοδότησης για τα δάνεια του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου και της Παγκόσμιας Τράπεζας, ενώ οι πέντε χώρες με τις περισσότερες ψήφους σε αυτούς τους θεσμούς είναι οι ΗΠΑ, η Ιαπωνία, η Γερμανία, η Γαλλία και η Βρετανία. Παρ' όλο που ο Παγκόσμιος Οργανισμός Εμπορίου εφαρμόζει το σύστημα «μία χώρα, μία ψήφος», τα μεγάλα εμπορικά κράτη, τα οποία είναι κυρίως αναπτυγμένες χώρες, έχουν το μεγαλύτερο ρόλο στη διαμόρφωση της aτζέντας στις πολυμερείς εμπορικές διαπραγματεύσεις. Ο Βορράς κατέχει επίσης κυρίαρχη θέση στις γραφειοκρατίες αυτών των θεσμών. Με μια σιωπηρή συμφωνία, ο πρόεδρος της Παγκόσμιας Τράπεζας πάντα ήταν Αμερικανός, ενώ ο διοικητής του ΔΝΤ πάντα ήταν Ευρωπαίος. Όλοι οι γενικοί διευθυντές της GΑΤΤ/ΠΟΕ από το 1948 έως το Σεπτέμβριο του 2002 προέρχονταν επίσης από τις αναπτυγμένες χώρες. Το Σεπτέμβριο 2002 ο Supachai Panitchpakdi της Τα"ίλάνδης έγινε ο πρώτος προερχόμενος από λιγότερο αναπτυγμένη χώρα γενικός διευθυντής του ΠΟΕ. Ο Νότος υπήρξε επίσης υποαντιπροσωπευόμενος στη στελέχωση και των τριcον θεμελιακιον διεθνών οικονομικών οργανισμών, ενώ τα περισσότερα κομουνιστικά κράτη δεν 1Ίταν μέλη των θεμελιακών διεθνών οικονομικών οργανισμών από τη δεκαετία του 1940 έως τη δεκαετία του 1970. 32 Οι θεσμοί του Μπρέτον Γουντς συχνά πιστώνονται ότι συνεισέφεραν «σε μια σχεδόν πρωτόγνωρη παγκόσμια οικονομική ανάπτυξη και μεταβολή, κατά τις πέντε τελευταίες δεκαετίες». 33 Εντούτοις, ο τύπος της ανάπτυξης που ευνοούν αυτοί οι θεσμοί ακολούθησε στενά τις συνταγές των ΗΠΑ και άλλων αναπτυγμένων χωρών. Οι θεμελιακοί διεθνείς οικονομικοί οργανισμοί υποστηρίζουν μια φιλελεύθερη οικονομική προσέγγιση, σύμφωνα με την οποία η ελεύθερη ρω1 αγαθών και κεφαλαίου σε ολόκληρο τον κόσμο προάγει την ευημερία. (Οι ιστορικοί δομιστές, αντίθετα, υποστηρίζουν πως η φιλελεύθερη οικονομική προσέγγιση ωφελεί κάποια κράτη και ιδιώτες σε βάρος άλλων.) Οι θεμελιακοί διεθνείς οικονομικοί οργανισμοί στις δεκαετίες του 1950 και του 1960, αξιολογούμενοι με φιλελεύθερα οικονομικά κριτήρια, συνέβαλαν στην οικονομικ1ί φιλελευθεροποίηση, ανάπτυξη και σταθερότητα, για

ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΔElTEJ>O Η ΔΙΑΧΕΙΡΙLΗ ΤΗ2: ΠΑΓΚΟL:\ι!ΙΑΣ 0ΙΚΟΝΟΜΙΑΣ 69 διάφορους λόγους. Πρώτον, ο Ψυχρός Πόλεμος αύξησε την αποφασιστικότητα των ΗΠΑ για οικονομική συνεργασία με τη Δυτική Ευρώπη και την Ιαπωνία η ρωμαλέα οικονομική ανάκαμψη εθεωρείτο προϋπόθεση για μια ισχυρή aντισοβιετική συμμαχία. Δεύτερον, οι ΗΠΑ ως παγκόσμιος ηγεμόνας ήταν πρόθυμες να ηγηθούν στη θέσπιση αρχών και κανόνων για τη διεξαγωγή των μεταπολεμικcijν εμπορικών, χρηματοπιστωτικών και νομισματικών σχέσεων, ενώ οι μεγάλες αναπτυγμένες χώρες αποδέχονταν σε γενικές γραμμές την ηγεσία των ΗΠΑ. Τέλος, οι μεταπολεμικοί διεθνείς θεσμοί έδωσαν τη δυνατότητα στις κυβερνήσεις να επιδιώξουν στόχους εσωτερικής πολιτικής, όπως η πλ1ίρης απασχόληση ενώ ταυτόχρονα εφάρμοζαν και τους διεθνείς κανόνεςκαιυποχρεώσε~? 4 Παρά την αρχική τους αποτελεσματικότητα, διάφοροι παράγοντες συνέβαλαν στην αύξηση των προβλημάτων των βασικών διεθνών οικονομικών οργανισμών, ξεκινώντας από τη δεκαετία του 1970. Πρώτον, η οικονομικ1ί ι\,. κυριαρχία των ΗΠΑ υποχώρησε σε σχέση με την Ευρώπη και την Ιαπωνία, ενώ οι ΗΠΑ μείωσαν τη στήριξή τους στον οικονομικό φιλελευθερισμό. Για παράδειγμα, ο αμερικανικός προστατευτισμός αυξήθηκε αφότου το εμπορικό ισοζύγιο των ΗΠΑ έγινε ελλειμματικό το 1971. Επίσης, η Ευρώπη και η Ιαπωνία άρχισαν να αμφισβητούν την ηγεσία των ΗΠΑ, ενώ η υποχώρηση του Ψυχρού Πολέμου επέτρεψε να αυξηθούν οι προστριβές μεταξύ των αναπτυγμένων χωρών. Δεύτερον, μετά τον πόλεμο του Οκτωβρίου του 1973 στη Μέση Ανατολή, ο ΟΠΕΚ περιόρισε την παραγωγή πετρελαίου και η τιμή αυξήθηκε πάνω από 400%. Η επακόλουθη αναταραχή στην παγκόσμια οικονομία έθεσε υπό αμφισβήτηση τις διαχειριστικές δυνατότητες των αναπτυγμένων χωρών και των θεμελιακών διεθνών οικονομικών οργανισμών. Μια τρίτη πρόκληση ανέκυψε από τις δυνάμεις της παγκοσμιοποίησης, τις οποίες οι ίδιοι οι θεμελιακοί διεθνείς οικονομικοί οργανισμοί είχαν διευκολύνει να εξαπολυθούν. Όπως πραγματευόμαστε στο Τρίτο Μέρος, οι συνολικοί οικονομικοί πόροι των θεμελιακών διεθνών οικονομικών οργανισμών «ωχριούν σε σχέση με τις καθημερινές ροές ξένου συναλλάγματος που κινούνται στην αγορά», ενώ κανένας διεθνής οργανισμός δεν επιβλέπει τις δραστηριότητες των πολυεθνικών εταιρειών και των διεθνών τραπεζών, που είναι οι βασικοί συνεισφέροντες σε αυτές τις ροές κεφαλαίων. 35 Τέλος, ο αυξανόμενος αριθμός μελών στους θεμέλιακούς διεθνείς οικονομικούς οργανισμούς με την είσοδο των λιγότερο αναπτυγμένων χωρών και των μεταβατικών οικονομιών δυσχέρανε τις διαχειριστικές δυνατότητές τους. Τον Ιανουάριο του 2007 υπήρχαν 185 μέλη στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο και στην Παγκόσμια Τράπεζα και 150 μέλη στον Παγκόσμιο Οργανισμό Εμπορίου. Ενώ κάποιοι υποστηρίζουν πως οι θεμελιακοί διεθνείς οικονομικοί οργανισμοί πρέπει να γίνουν

70 ΜΕΡΟΣ ΠΡΩΤΟ ΕΙΣΑΓΩΓΗ ΚΑΙ ΕΠΙΣΚΌΠΗΣΗ ευρύτερα αντιπροσωπευτικοι, άλλοι σημειώνουν πως η μεγάλη και ετερόκλητη συμμετοχή μπορει να παρεμποδ(σει τις διαπραγματεύσεις, το συντονισμό και τη λήψη αποφάσεων. Παρά το ότι το Διεθνές Νομισματικό Ταμε(ο, η Παγκόσμια Τράπεζα και ο Παγκόσμιος Οργανισμός Εμπορ(ου συνεχ(ζουν να έχουν σημαντικές λειτουργ(ες, ο μεγάλος αριθμός των μελών τους έχει οδηγήσει κάποιους αναλυτές να υποστηρ(ζουν πως «πρέπει να αναλάβει την ηγεσια μια μικρότερη ομάδα πυρήνας της οπο(ας το βάρος τής απονέμει την ευθύνη της ηγεσ(ας». 36 Η παρακμή της οικονομικής ηγεμον(ας των ΗΠΑ επ(σης συνέβαλε στην ανάγκη για συλλογική ηγεσια, κι έτσι οι αναπτυγμένες χώρες συνδιαλλέγονται μεταξύ τους πριν αναζητήσουν μέσα από τους μεγαλύτερους θεμελιακούς διεθνε(ς οικονομικούς οργανισμούς την έγκριση για τις πολιτικές τους. 37 Όπως φα(νεται στο Σχήμα 2.2, αυτές οι ομάδες των αναπτυγμένων χωρών περιλαμβάνουν τον Οργανισμό Οικονομικής Συνεργασ(ας και Ανάπτυξης (ΟΟΣΑ), την Ομάδα των Δέκα (G-10) και την Ομάδα των Επτά (G-7). Παρ' όλο που η G-7 διαδέχθηκε την Ομάδα των Πέντε (G-5) το 1986, η G-5 περιλαμβάνεται στο Σχήμα 2.2 διότι τα μέλη της διατηρούν βασικό ρόλο στο Διεθνές Νομισματικό Ταμε(ο και την Παγκόσμια Τράπεζα. Αυτές οι ομάδες διευκόλυναν το συντονισμό των πολιτικών των αναπτυγμένων χωρών, ενώ οι αναπτυγμένες χώρες μπορούν να συναντώνται σ' αυτές χωρ(ς να μοιράζονται πληροφορ(ες με τις λιγότερο αναπτυγμένες χώρες. Αντ(θετα με τους φιλελεύθερους οικονομολόγους, που πιστεύουν πως οι ομaδες αυτές προάγουν την οικονομική ηγεσια και ηγεμονια, οι ιστορικοι δομιστές υποστηρ(ζουν πως επιτρέπουν στα πιο ισχυρά καπιταλιστικά κράτη να αποκλε(ουν τα κρaτη της περιφέρειας από διαδικασ(ες λήψης αποφάσεων. Ο ΟΟΣΑ Ο Οργανισμός Οικονομικής Συνεργασ(ας και Ανάπτυξης (ΟΟΣΑ) (Organization for Economic Cooperation and Development, OECD ), με έδρα το Παρ(σι, στη Γαλλ(α, έχει 30 μέλη, κυρίως αναπτυγμένες χώρες, τα οποία παράγουν περίπου τα δύο τρίτα των παγκόσμιων αγαθών και υπηρεσιών (βλέπε Σχήμα 2.2). Όταν δημιουργήθηκε ο ΟΟΣΑ το 1961, οι Αμερικανοί τον έβλεπαν ως «ένα φόρουμ όπου οι (διοι, οι Ευρωπα(οι και aλλες "βιομηχανικές δημοκρατ(ες" θα μπορούσαν να καθίσουν μαζί επί ί.σοις όροις» και να μοιραστούν τις ευθύνες της οικονομικής διαχείρισης. 38 Ο ΟΟΣΑ έχει αποστολή τη φιλελευθεροποίηση των διεθνών οικονομικών συναλλαγών όπως ε( ναι οι ροές εμπορ(ου και κεφαλα(ων και, μ' αυτή την έννοια, υπήρξε φορέας της παγκοσμιοποίησης. Ο ΟΟΣΑ εξυπηρετεί επίσης ως φόρουμ του Βορρa, τη συζή-

ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΔΕ\ΤΕΡΟ Η ΔΙΑΧΕΙΡΙΣΗ ΊΉΣ ΠΑΓΚΟΣΜΙΑΣ 0ΙΚΟΝΟΜΙΑΣ 71 ΟΡΓΑΝΙΣΜΟΣ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗΣ ΣΥΝΕΡΓΑΣΙΑΣ ΚΑΙ ΑΝΑΠΤΥΞΗΣ (ΕΤΟΣ ΕΙΣΟΔΟΥ) Αυmραλία Αυmρία Βέλγιο Καναδάς Τσεχία Δανία Φινλανδία Γαλλία Γερμανία Ελλάδα 1971 1961 1961 1961 1995 1961 1969 1961 1961 1961 Ουγγαρία 1996 Ισλανδία 1961 Ιρλανδία 1961 Ιταλία 1962 Ιαπωνία 1964 Λουξεμβούργο 1961 Μεξικ6 1994 Ολλανδία 1961 Νέα Ζηλανδία 1973 Νορβηγία 1961 Πολωνία Πορτογαλία Σλοβακία Νότια Κορέα Ισπανία Σουηδία Ελβετία ΊΌυρκία Ηνωμένο Βασίλειο Ηνωμένες Πολιτείες 1996 1961 2000 1996 1961 1961 1961 1961 1961 1961 ΜΙΚΡΟΤΕΡΕΣ ΟΜΑΔΕΣ Ηνωμένες Πολιτείες Ιαπωνία Γερμανία Γαλλία Ηνωμένο Βασίλειο G-5(α) Ιταλία Καναδάς Βέλγιο Ολλανδία Σουδία Ελβετία G-IO(YJ 1 ω Την (;-s ~'χει διαδεχθεί η c;-7. Ιj\Ι Η c;-κ περιλαμβάνει και τη Ρωοία, <5μως rι Ρωσία Ωεν ανι1κει ούτε <Π ψ (;-ι Ο, ούτε ιπον ΟΟΣΑ. Ι) Ι Η c;-ιο έχει Ι Ι μέλη. Σχήμα 2.2 Ομάδες Αναπτυγμένων Χωρ(()ν τηση των οικονομικών πολιτικών των μελών του, την εξέταση κοινών προβλημάτων και την προώθηση του οικονομικού συντονισμού. Σε μια εποχή παγκοσμιοποίησης, κι όταν οι εγχώριες πολιτικές ενός κράτους συχνά έχουν διεθνείς επιπτώσεις, τα μέλη του ΟΟΣΑ προσπαθούν να φτάνουν, όσον αφορά τα εσωτερικά θέματα, σε κάποια συναίνεση που ελαχιστοποιεί τις διαφορές. Ο ΟΟΣΑ συνήθως λειτουργεί μέσα από ένα σύστημα αμοιβαίας πειθούς, στο οποίο τα μέλη ασκούν ομοιόμορφες πιέσεις το ένα στο άλλο για να εκπληρώσουν τις στοχεύσεις τους. 39 Ο Βορράς χρησιμοποιεί επίσης τον ΟΟΣΑ για να αναπτύξει μια πιο ενοποιημένη θέση σε ζητήματα εντός του ΔΝΤ, της Παγκόσμιας Τράπεζας και