ΤΑΥΤΟΤΗΤΑ >ΗΜΕΡΟΜΗΝΙΑ: 22 Μαΐου >ΑΥΤΟΚΙΝΗΤΑ: Ford Focus ST, Subaru Impreza WRX >ΟΔΗΓΟΙ: Λευτέρης Σωτήρχος, Λάμπρος Αθανασούλας >ΔΙΑΔΡΟΜΗ: Αθήνα-Βόλος-Πήλιο-Αθήνα >ΧΙΛΙΟΜΕΤΡΑ: 785 (συνολικά) ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΤΡΙΑΝΤΑΦΥΛΛΙΔΗΣ ΘΑΝΟΣ ΗΛΙΟΠΟΥΛΟΣ ε.δ. ΣΤΙΣ ΕΙΔΙΚΕΣ ΤΟΥ ΡΑΛΛΥ ΚΕΝΤΑΥΡΟΣ MΕ FORD FOCUS ST ΚΑΙ SUBARU IMPREZA WRΧ Free to go! 102 Απόλυτη ελευθερία πίσω από το τιμόνι ενός αυτοκινήτου; Ναι! Αν το επιτρέπουν οι κατασκευές αλλά και το περιβάλλον. Πόσο μάλλον, όταν μιλάμε για τις διαδρομές του Πηλίου και για τρεις νεαρούς εκπροσώπους των ελληνικών αγώνων. ΥΠΑΡΧΟΥΝ διάφορες κατηγορίες διαδρομών. Από τις καθημερινές, που ουσιαστικά σε οδηγούν στον προορισμό σου, τις μεγαλύτερες, που συνήθως καταλήγουν στο εθνικό οδικό δίκτυο και έξω από το κέντρο της οποιασδήποτε μεγαλούπολης, μέχρι και εκείνες που μοιάζουν ικανές να ταξιδέψουν άνθρωπο και μηχανή μακριά από την πολύβουη καθημερινότητα. Στις τελευταίες, οι οποίες και έχουν περίοπτη θέση στην καρδιά μας, σημαντικό ρόλο παίζουν οι κατασκευές αλλά και το φυσικό περιβάλλον Όταν, λοιπόν, βρέθηκε στα χέρια μας το ανανεωμένο Ford Focus ST, δε χρειάστηκε περαιτέρω σκέψη. Αυτοκίνητο με σπορτίφ προσανατολισμούς, το οποίο έχει κατακτήσει τίτλους στο WRC τα τελευταία δύο έτη, με κίνηση στους εμπρός τροχούς μεν, αλλά αγωνιστικές ρίζες. Δίπλα του; Το νέο Subaru Impreza, το οποίο στην αγωνιστική μορφή του έκανε ντεμπούτο στον εθνικό μας αγώνα. Όχι όμως στην κορυφαία εκδοχή του, εκείνη με τον κωδικό «STI». Δύο υπερτροφοδοτούμενα σύνολα, λοιπόν, με κίνηση στους εμπρός και στους τέσσερις τροχούς, αντίστοιχα, και σαφείς -τουλάχιστον, στα χαρτιά- σπορ διαθέσεις. Σκέψη δεύτερη η τοποθεσία. Ειδική διαδρομή είτε ιδανική είτε πραγματική, η ουσία ήταν ότι ο χαρακτήρας της έπρεπε να είναι αντίστοιχης φιλοσοφίας. Με αφορμή το Ράλλυ Κένταυρος, το Πήλιο έμοιαζε σαν το ιδανικό σκηνικό για μια παράσταση με πρωταγωνιστές τα συγκεκριμένα οχήματα. Μήπως, όμως, ο θίασος μπορούσε να είναι και λίγο μεγαλύτερος; Τι καλύτερο από δύο οδηγούς αγώνων στη «συντροφιά του Κένταυρος». Έτσι οι Λάμπρος Αθανασούλας και Λευτέρης Σωτήρχος πήραν τα πηδάλια. Όμως, δε μείναμε εκεί, αφού στην παρέα προστέθηκε ο «κοινός» συνοδηγός των δύο, Νίκος Ζακχαίος, ο οποίος σε κάθε ευκαιρία καθοδηγεί το Λάμπρο και το Λευτέρη από το δεξί μπάκετ, ενώ δεν παραλείπει να συμμετέχει και ο ίδιος στο πρωτάθλημα Αναβάσεων. Η «συντροφιά του Κένταυρος», λοιπόν, ξεκίνησε γεμάτη όρεξη για οδήγηση νωρίς το πρωί, έχοντας να αντιμετωπίσει για ακόμα μία φορά το εθνικό οδικό δίκτυο. 103
Στο δρόμο για την Ιθάκη Σίγουρα, ο τελικός προορισμός είναι εκείνος που έχει σημασία, παρ όλα αυτά η ενδιάμεση διαδρομή παίζει και αυτή το ρόλο της. Ευτυχώς, μέχρι τη Λαμία η πρόσβαση είναι πια σαφώς βελτιωμένη, ελέω και του νέου τμήματος, λόγω του οποίου δεν είναι υποχρεωτική η είσοδος στα Καμένα Βούρλα και στον Άγιο Κωνσταντίνο. Με τους ελέγχους της αστυνομίας και τα ραντάρ να παραμονεύουν συχνά πυκνά, τον πρώτο λόγο σε αυτό το μέρος της διαδρομής είχε το cruise control. Το Subaru Impreza έδειξε να έχει καλύτερη ποιότητα κύλισης στο εθνικό δίκτυο, λόγω της μαλακής ρύθμισης της ανάρτησης. Η ανάρτηση του Focus,χωρίς να κουράζει, είναι εμφανώς πιο σκληρή, κάτι που γίνεται εμφανές μόνο στις εγκάρσιες ανωμαλίες. Και στις δύο περιπτώσεις, η ενεργητική ασφάλεια είναι υψηλού επιπέδου, χάρη και στην υπερτροφοδότηση και την εν γένει καλή λειτουργία των κινητήρων, οι οποίοι διαθέτουν ροπή από χαμηλά, με αποτέλεσμα να μην αναλώνεσαι σε άσκοπες αλλαγές ταχυτήτων. Πάντως, θα προτιμούσαμε το κιβώτιο ταχυτήτων του WRX να διαθέτει 6 σχέσεις, και όχι 5. Πλησιάζοντας στο Βόλο, είχε φτάσει το πλήρωμα του χρόνου για την πρώτη στάση για ανεφοδιασμό, και όχι μόνο. Παρατηρώντας τα δύο «όπλα» μας σταθμευμένα σχεδόν παράλληλα, το Ford κέρδισε άμεσα τις εντυπώσεις. Η ανανεωμένη μάσκα του Focus με τα νέα φωτιστικά σώματα του έχει χαρίσει ισχυρές δόσεις νεότητας. Το αεροδυναμικό πακέτο, οι ζάντες των 18 ιντσών ακόμα και οι διπλές απολήξεις της εξάτμισης στο πίσω μέρος, οι οποίες συνοδεύονται από διαχύτη, μαρτυρούν τη διαφορά σε σχέση με οποιοδήποτε άλλο «ταπεινό» Focus. Αντίθετα, το Impreza WRX, και όχι το STI, ελάχιστα διαφοροποιείται από την έκδοση των 2.000 κ.εκ. Η διαφορά σε σχέση με όποιο άλλο αδερφάκι του έγκειται στον αεραγωγό στο εμπρός καπό, ο οποίος και αποτελεί σήμα κατατεθέν από την προηγούμενη γενιά των Impreza. Αντίστοιχη είναι η εικόνα στο εσωτερικό, με το Focus να ξεχωρίζει λόγω του καινούργιου πίνακα οργάνων, ο οποίος έχει πολλά στοιχεία δανεισμένα από το Mondeo. Τα εξαιρετικά καθίσματα της Recaro κλέβουν τις εντυπώσεις, την ώρα που το κουμπί εκκίνησης δίπλα στο χειρόφρενο φρόντισε να μας ξυπνήσει μνήμες από RS! Περνώντας στο Impreza, παρατηρήσαμε αμέσως τα τύπου μπάκετ καθίσματα με το μεγάλο ενιαίο προσκέφαλο, ενώ ο πίνακας οργάνων διακρίνεται για τις αγωνιστικές καταβολές του, τη στιγμή που το στροφόμετρο στο κέντρο ξεχωρίζει και αποτελεί το «εργαλείο» του οδηγού ενόψει ειδικών διαδρομών. Πάντως, χωρίς να εντυπωσιάζει με τη σχεδίασή του, όλα μοιάζουν ιδανικά τοποθετημένα, με εξαίρεση το τιμόνι, το οποίο θα μας άρεσε, αν ρυθμιζόταν λίγο πιο ψηλά. 104 Ζεσταίνοντας τα λάστιχα Έχοντας ανεφοδιαστεί και προετοιμαστεί πλήρως για τη δύσκολη και απαιτητική συνέχεια, ο Νίκος Ζακχαίος, ως σωστός συνοδηγός, ανέλαβε να μας κατευθύνει προς τις ειδικές του Ράλλυ Κένταυρος. Μαζί με το Λευτέρη Σωτήρχο, με τον οποίο και τον βλέπουμε το μεγαλύτερο διάστημα του χρόνου, ξεκίνησαν προς το χωριό Κερασιά, στην έξοδο του Βόλου προς Αθήνα, και συγκεκριμένα προς την ειδική Γλαφυραί των 10,60 χλμ., η οποία και αποτέλεσε ουσιαστικά την αυλαία του αγώνα το Σάββατο το απόγευμα στις 14 Ιουνίου. Ο συνοδηγός πήρε αμέσως το λόγο: «Ουσιαστικά, πρόκειται για μια αρκετά γρήγορη ειδική με πολλά πατημένα κομμάτια, η οποία σε κάποια σημεία θέλει προσοχή, αφού γλιστράει το οδόστρωμα, και είναι εύκολο να γίνει το λάθος». Όπως ήταν φυσικό, οι δύο οδηγοί συμφώνησαν -αν μπορούσαν, ας έκαναν κι αλλιώς- και, έχοντας πάρει μια μικρή γεύση από τις ικανότητες των αυτοκινήτων, απλώς αρκέστηκαν στο να μας πουν ότι το Impreza, εκμεταλλευόμενο το σύστημα τετρακίνησης, έχει μεγαλύτερα περιθώρια πρόσφυσης, με αποτέλεσμα να πλεονεκτεί σαφώς έναντι του Focus στη συγκεκριμένη διαδρομή. Χωρίς πολλές περιστροφές, συνεχίσαμε, και πλησιάσαμε προς την Πορταριά. Το πρώτο συναίσθημα ελευθερίας για το οποίο κάναμε λόγο νωρίτερα μας κατέλαβε όταν αρχίσαμε να διασχίζουμε τα πέτρινα σπίτια μέσα από τους δρόμους που μοιάζουν να έχουν χαραχτεί από το μοναδικό φυσικό περιβάλλον. Το πράσινο κυριαρχεί παντού, όπου και αν πέσει το μάτι, κάνοντας οδηγό και συνοδηγό -ή ακόμα και τον απλό επιβαίνοντα- να νιώθουν μια χαλάρωση, μια αίσθηση που έχεις μόνο όταν είσαι εκτός πόλης. Μακριά από το τσιμέντο και το θόρυβο των αυτοκινήτων, σε ένα περιβάλλον που, για καλή μας τύχη, δεν έχουν αγγίξει οι επεκτατικές τάσεις του πολιτισμού Οδεύοντας προς την ε.δ. Δρακειά, οδηγηθήκαμε και πάλι στο Βόλο μέσα από την Αγριά (η τελευταία φιλοξένησε και το σέρβις παρκ του αγώνα), συνεχίσαμε, και καταλήξαμε στην αφετηρία της. Γνωρίζοντας ότι είναι η μεγαλύτερη ειδική του αγώνα, είπαμε στο Νίκο Ζακχαίο να μας δώσει μια εικόνα για το τι να περιμένουμε: «Η Δρακειά έχει πολλά πρόσωπα. Στο ξεκίνημά της είναι στενή, με διαδοχικές στροφές, και μάλιστα χωρίς μέτρα ανάμεσά τους, με το πρώτο κομμάτι να είναι ιδιαίτερα τεχνικό. Από εκεί και έπειτα, έχει κάποια σημεία με πολύ καλή άσφαλτο, ενώ οι αρκετές φουρκέτες προς το τέλος θα μπορούσαν να τη χαρακτηρίσουν και ως ανάβαση. Το πράσινο κυριαρχεί παντού, όπου και αν πέσει το μάτι, κάνοντας οδηγό και συνοδηγό να νιώθουν μια χαλάρωση, μια αίσθηση που έχεις μόνο όταν είσαι εκτός πόλης. 105
Ουσιαστικά, απαιτεί έναν οδηγό που να γνωρίζει πώς να περάσει από τέτοιου είδους στροφές εκμεταλλευόμενος τα αργά φρένα και τις ιδανικές γραμμές στις φουρκέτες χωρίς να χάνει χρόνο με άσκοπα γλιστρήματα». Και όντως, ο Νίκος είχε απόλυτο δίκιο. Ουσιαστικά, έχοντας ένα σωστό και καλό ρυθμό πίσω από το τιμόνι του αυτοκινήτου, τα χιλιόμετρα ανέβηκαν με χαρακτηριστική άνεση, και ευτυχώς που οι δύο οδηγοί μας αποδείχθηκαν σώφρονες στην οδήγηση των Focus και Impreza. Φτάνοντας στο τέλος της ειδικής, η στάση αποτελούσε επιτακτική ανάγκη, και οι πρώτες συζητήσεις για τα αυτοκίνητα ξεκίνησαν. Ο Λευτέρης βρισκόταν πίσω από το τιμόνι του Subaru, και ουσιαστικά δεν έκρυψε την ικανοποίηση του, αφού, όπως ψηφίστηκε και ομόφωνα, το Impreza -ελέω τετρακίνησης- βολεύτηκε σε αυτήν τη διαδρομή: «Στη συγκεκριμένη ειδική το Impreza αισθάνεται πιο άνετα, εκμεταλλευόμενο την τετρακίνηση, λόγω του γλιστερού οδοστρώματος στην αρχή αλλά και της ύπαρξης πολλών φουρκετών. Τα φρένα του είναι ανθεκτικά, αντέχουν στη σκληρή χρήση και δε δείχνουν σημάδια κόπωσης. Αναφορικά με τον κινητήρα, θα μπορούσα να πω ότι περίμενα κάτι παραπάνω από ένα υπερτροφοδοτούμενο σύνολο 2.500 κ.εκ. απόδοσης 230 ίππων. Η ισχύς μοιάζει λίγη για αυτό το πλαίσιο, ενώ πολύ καλό είναι το σύστημα μετάδοσης. Βέβαια, ένα μικρό πρόβλημα είναι ότι το χειρόφρενο δεν μπλοκάρει μόνο τους πίσω τροχούς, κάτι που δεν επιτρέπει τη χρήση του στις φουρκέτες. Πάντως, ο επιλογέας των ταχυτήτων είναι ικανοποιητικός σε αίσθηση, αν και στις γρήγορες αλλαγές δείχνει να δυσανασχετεί. Η ρύθμιση της ανάρτησης είναι αισθητά μαλακή, κι έτσι στα κλειστά κομμάτια είναι αρκετά υποστροφικό». Ο Λάμπρος είχε αρχίσει ήδη να αισθάνεται πολύ άνετα στο κάθισμα του Focus και, παρ όλη τη φύση της ειδικής, μόνο απογοητευμένος δεν ήταν από τη συμπεριφορά και τις επιδόσεις του: «Από την πρώτη στιγμή, εντύπωση μου έκανε ο κινητήρας. Έχει δύναμη, και το σημαντικότερο από τις χαμηλές στροφές, την ώρα που διακρίνεται για τη διάρκειά του, αφού αποδίδει μέχρι το όριο περιστροφής του. Η συμπεριφορά του είναι ουδέτερη, αλλά και ευχάριστη, υπακούοντας στις εντολές του οδηγού, ούσα ρυθμίσιμη με το γκάζι, κάτι που βοηθά ουσιαστικά στην τοποθέτησή του πριν από τη στροφή. Βέβαια, σε ειδικές σαν αυτή, με πολλές φουρκέτες, είναι λογικό να χάνεις χρόνο από το σπινάρισμα των τροχών. Με το ESP σε λειτουργία φιμώνεται αρκετά, ενώ, όταν ο χειριστής το απενεργοποιεί, πρέπει να είναι πολύ προσεκτικός στην έξοδο, και ουσιαστικά να ρυθμίζει το γκάζι, για να έχει την καλύτερη δυνατή έξοδο. Σε αυτές τις συνθήκες, σίγουρα το τετρακίνητο Impreza έχει πλεονέκτημα, αφού είναι πιο εύκολο να ξεκολλήσει στην έξοδο από τις φουρκέτες. Το κιβώτιο δεν μπορώ να πω ότι είναι ευχάριστο, από τη στιγμή που δεν έχει ωραία αίσθηση στις αλλαγές, αλλά είναι σαφές, και δύσκολα δε θα επιλέξει ο οδηγός τη σχέση που επιθυμεί. Τα φρένα του είναι καλά σε απόδοση, ενώ παράλληλα δεν έδειξαν σημάδια κόπωσης, παρά τη σκληρή χρήση». Απλώς, από τις καλύτερες! Υπάρχουν διάφορες διαδρομές στην Ελλάδα που προσφέρονται είτε για βόλτα, είτε για αγώνα, είτε ακόμα και για γρήγορη οδήγηση με στόχο την ευχαρίστηση. Μία από αυτές είναι η τελευταία του Ράλλυ Κένταυρος αλλά και του δικού μας οδοιπορικού. Το Καράβωμα, μια εκ των κορυφαίων διαδρομών -κατά τους περισσότερους- στη χώρα μας, μαζί με το Χολομώντα και τη Φτέρη. Ουσιαστικά, πρόκειται για ένα κομμάτι δρόμου που μοιάζει να έχει δημιουργηθεί με μοναδικό στόχο την οδηγική ευχαρίστηση. Σε συνδυασμό με το υπέροχο και καταπράσινο φυσικό περιβάλλον δημιουργούν την ιδανική ατμόσφαιρα για οδηγική ευχαρίστηση. «Θεωρώ ότι, μαζί με το Χολομώντα, είναι μία από τις καλύτερες ασφάλτινες ειδικές της Ελλάδας» συμπληρώνει ο Νίκος Ζακχαίος, και δε θα διαφωνήσουμε. Οι διαδοχικές στροφές με την ιδανική κλίση αλλά και την ποικιλία που τις διακρίνει δίνουν στον οδηγό και στο αυτοκίνητο ένα μοναδικό ρυθμό, και σε κάνουν να αισθάνεσαι ότι χορεύεις με συνοδό μια μηχανή σε εξαιρετικές συνθήκες. «Είναι πολύ απαιτητική ειδική, αφού έχει αρκετές εναλλαγές στο οδόστρωμα, ενώ κουράζει φρένα και λάστιχα» συνεχίζει περιγράφοντάς την ο Νίκος. «Είναι πονηρή και, αν θέλεις να κινηθείς γρήγορα, πρέπει να έχεις βάλει σημάδια στο δρόμο. Παράλληλα, θέλει πολλή προσοχή στα φρένα, αφού έχεις αρκετά κατηφορικά κομμάτια που καταλήγουν σε φουρκέτες. Μάλιστα, στα τελειώματα της ειδικής, όπου και υπάρχει μεγάλη καταπόνηση των φρένων και των αναρτήσεων, απαιτείται συγκέντρωση, γιατί είναι εύκολο να γίνει το λάθος.» 106
Οι δύο οδηγοί μας άλλαξαν αυτοκίνητα, και ο καθένας βολεύτηκε στο μπάκετ κάθισμα του αυτοκινήτου του, για να ξεκινήσει η επίθεση. Αμφότεροι έδωσαν τη δική τους παράσταση, χωρίς να ρισκάρουν, και ουσιαστικά έμοιαζαν να χορεύουν στα πηδάλια των δύο αυτοκινήτων. Φτάνοντας στο τελείωμα της ειδικής είχαν ένα πλατύ χαμόγελο ζωγραφισμένο στο πρόσωπό τους. Βλέπετε, είναι και η διαδρομή που κάνει τη διαφορά, κάτι που ξέρει και ο Λάμπρος Αθανασούλας: «Το μεγαλύτερο πρόβλημα του Impreza σε αυτήν την ειδική είναι η ανάρτηση. Η ρύθμισή της είναι πολύ μαλακή, και ειδικά το πίσω μέρος έχει σημαντική ασάφεια. Σου δίνει την αίσθηση ότι είναι λίγο πιο καθημερινό αυτοκίνητο, σε σχέση με το Focus. Δεν είναι τόσο σκληρό, και δε δείχνει, ούτε είναι εντέλει όσο σπορ είναι το Ford. Στα αργά κομμάτια βολεύεται, λόγω της τετρακίνησης, από θέμα πρόσφυσης, ενώ αυτή η ρύθμιση της ανάρτησης το κάνει και πιο ευκολοδήγητο. Το μόνο που χρειάζεται να ξεπεράσεις είναι οι υπερβολικές κλίσεις στις στροφές, οι οποίες αρχικά τρομάζουν, χωρίς όμως να τίθεται θέμα ασφάλειας, αφού το αυτοκίνητο έχει υψηλά περιθώρια πρόσφυσης. Απλώς, στη συγκεκριμένη ειδική με την κατηφορική κλίση το Focus έχει προβάδισμα, ελέω της ανάρτησης και της σπορ αίσθησης». Ο Λευτέρης, από την πλευρά του, έδειχνε να ευχαριστιέται την οδήγηση του Ford στους φιδωτούς κατηφορικούς δρόμους στο Καράβωμα. «Το Focus έχει εντυπωσιακά στιβαρό πλαίσιο. Η οδική συμπεριφορά του είναι πολύ ευχάριστη, αφού σου επιτρέπει να ρυθμίσεις τον τρόπο που θα το τοποθετήσεις με το γκάζι αλλά και το φρένο! Το τελευταίο στοιχείο, εκτός από ευχαρίστηση, μπορεί και προσφέρει στον οδηγό τη δυνατότητα να κινηθεί γρήγορα αλλά και ανάλογα με τις επιθυμίες του. Πολύ καλή αίσθηση έχει το σύστημα διεύθυνσης, εφόσον ανά πάσα στιγμή ξέρεις πού σημαδεύουν οι τροχοί, την ώρα που τα φρένα έχουν ικανοποιητική απόδοση αλλά και αντοχή στη σκληρή χρήση. Σε όλα τα παραπάνω προσθέστε τον εξαιρετικό κινητήρα, ο οποίος έχει ροπή από χαμηλά, χωρίς να υστερεί στις υψηλές στροφές. Νομίζω ότι ο γνώστης θα ευχαριστηθεί περισσότερο πίσω από το τιμόνι του Focus, λόγω της ανάρτησης, του κινητήρα καθώς και της γενικότερης σπορ αίσθησης.» Αντίστοιχη, όμως, είναι η άποψη του Νίκου Ζακχαίου, με το νεαρό συνοδηγό να συμφωνεί και με τους δύο οδηγούς του: «Το Focus έχει σαφώς πιο σπορτίφ προσανατολισμούς από το Subaru. Το πλαίσιο, η ανάρτηση, ο ήχος του κινητήρα και, γενικότερα, το στήσιμο του αυτοκινήτου του προσδίδουν ένα πιο σπορ χαρακτήρα. Το Subaru χάνει αρκετά εξαιτίας του μεγάλου βάρους του αλλά και της μαλακής ανάρτησης, με αποτέλεσμα να μην έχει την ακρίβεια που απαιτείται». Κουβεντιάζοντας Έπειτα από αρκετές ώρες οδήγησης, οι στιγμές της χαλάρωσης ήταν κάτι παραπάνω από απαραίτητες. Επιστρέφοντας προς τα Χάνια και παίρνοντας μια ανάσα στο Hotel Χάνι Ζήση, η συζήτηση περιστράφηκε γύρω από τα αυτοκίνητα. Και οι τρεις εντυπωσιάστηκαν από το γεγονός ότι ένα Focus αποδείχθηκε πιο σπορ από ένα Impreza. Βέβαια, ο συγκεκριμένος χαρακτηρισμός δεν έχει καμία σχέση με το αποτέλεσμα και την ταχύτητα, αφού, ανάλογα με το κομμάτι και τη φύση της διαδρομής, το καθένα από τα δύο υπερείχε. Παρατηρώντας τη φύση γύρω μας, η όποια έμοιαζε σαν να αγκαλιάζει τα Χάνια και το σημείο όπου βρισκόμασταν, ένα συναίσθημα ευφορίας άρχισε να μας κυριεύει. Από τη μία μεριά οι δύο κατασκευές, με την καθεμία να έχει το χαρακτήρα και τη φιλοσοφία της, ούσες και αποτελεσματικές με τον τρόπο τους, και από την άλλη τρεις «νέοι και ωραίοι», που επεξεργάζονταν τους κινητήρες των αυτοκινήτων με διάχυτο κέφι. Και, με τα χαμόγελα να κυριαρχούν, η ευφορία στο μαγευτικό Πήλιο μετατράπηκε σε αισιοδοξία. Για κάποια αυτοκίνητα που έχουν ακόμη τον τρόπο να σε κάνουν να απολαμβάνεις την οδήγηση αλλά και για τη νέα γενιά αγωνιζομένων, η οποία έχει άποψη και ελπίζουμε μέλλον _ Π. Τ. Ο Λάμπρος Αθανασούλας και ο Λευτέρης Σωτήρχος μοιράζονται το Νίκο Ζακχαίο μεταξύ... χώματος και ασφάλτου! 108
Γνωρίζοντας το Πήλιο Το Πήλιο είναι βουνό στο Νομό Μαγνησίας δίπλα στην πόλη του Βόλου με ύψος 1.624 μ. (κορυφή Πουριανός Σταυρός). Κατά την ελληνική μυθολογία ήταν η θερινή κατοικία των θεών και πατρίδα των Κενταύρων. Η πιο ψηλή κορυφή του βρίσκεται προς τη βόρεια πλευρά, και δεν είναι επισκέψιμη, λόγω της ύπαρξης στρατιωτικών εγκαταστάσεων. Άλλες κορυφές είναι οι: Κοτρώνι (1.550 μ.), Πλιασίδι (1.547 μ.), Αηδονάκι (1.537 μ.), Αγριόλευκες (1.471 μ.) και άλλες. Όλο το βουνό είναι κατάφυτο από πανύψηλες οξιές, βελανιδιές, πλατάνια, αγριοκαστανιές, δασική πεύκη καθώς και συστάδες υβριδογενούς ελάτης. Στα χαμηλότερα υψόμετρα υπάρχουν καλλιέργειες με μηλιές στις ανατολικές πλαγιές, με ελιές στα νότια καθώς και πολύ πυκνή μακία βλάστηση. Ιδιαίτερα χαρακτηριστική είναι η έντονη παρουσία του υδάτινου στοιχείου, αφού οι ανατολικές πλαγιές δέχονται ποσά βροχής και χιονιού που ξεπερνούν κατά πολύ τη μέση τιμή της πεδινής Θεσσαλίας. Παρά την ύπαρξη σχιστολιθικών πετρωμάτων σε ποσοστό 70%, που δε θα επέτρεπαν τη σύσταση σημαντικών υπόγειων πηγών, τα μεγάλα ρήγματα έχουν οδηγήσει στη δημιουργία αξιόλογων πηγών. Οι σημαντικότερες εξ αυτών είναι εκείνες της Καλιακούδας και της Λαγωνίκας. Συνολικά, οι γνωστές πηγές στο βουνό φτάνουν τις 70. Ποτάμια με σταθερή ροή δεν υπάρχουν στο Πήλιο, αλλά μεγάλες ρεματιές, όπως αυτή της Λαγωνίκας, του Βρύχωνα, της Καλιακούδας και της Φελούκα, με αξιόλογη ροή τους χειμερινούς και ανοιξιάτικους μήνες καθώς και δεκάδες μικρά ρέματα. Πρόκειται για τουριστικό προορισμό ολόκληρο το χρόνο, έχοντας πυκνό δίκτυο μονοπατιών για πεζοπορία και όρμους με μικρές ή μεγάλες παραλίες με άμμο ή βότσαλα. Τουριστικός οδηγός... Το Πήλιο, ελέω του μοναδικού φυσικού περιβάλλοντος, καταφέρνει και προσελκύει σημαντικό αριθμό επισκεπτών και τουριστών. Ο συνδυασμός του βουνού με τη θάλασσα και η ύπαρξη περισσότερων από 40 παραδοσιακών οικισμών-χωριών το καθιστούν πόλο έλξης. Τα πιο γνωστά χωριά που τραβούν και τους πιο πολλούς επισκέπτες είναι η Τσαγκαράδα, το Μούρεσι, οι Μηλιές, η Βίζιτσα, ο Κισσός, η Ζαγορά και η Μακρυνίτσα. Παράλληλα, οι εξαιρετικές παραλίες, όπως εκείνες του Άγιου Ιωάννη, της Πλατανιάς, της Αγίας Κυριακής αλλά και των Ποτιστικών, είναι που ξεχωρίζουν και έχουν κερδίσει την καρδιά των περισσότερων εκδρομέων. ε.δ. 110