Ο Μουτότο ςτθν Λωνίδειο Σχολι Θ Σοφία Χατηι ςυγγραφζασ του Μουτότο παρουςίαςε το βιβλίο τθσ ςτα παιδιά των τμθμάτων Α1 και Α2 Γυμναςίου τθσ Λωνιδείου Σχολισ. ΓΡΑΦΩ ΓΙΑ ΣΗ ΜΕΡΑ ΠΟΤ ΗΡΘΕ ΣΟ ΧΟΛΕΙΟ ΜΑ Ο ΜΟΤΣΟΣΟ Αγαπθμζνο μου θμερολόγιο, Σιμερα είναι Δευτζρα. Αλλά, όχι από εκείνεσ τισ βαρετζσ Δευτζρεσ που ζχεισ τα πιο δφςκολα μακιματα. Είναι θ «Ανταλλακτικι Δευτζρα», που λζει και θ δαςκάλα μασ.είναι μία μζρα που ζρχονται ςτο ςχολείο μασ μακθτζσ από όλο τον κόςμο και μζνουν μερικζσ μζρεσ ςτο ςχολείο μασ. Φζτοσ, μασ ιρκαν μακθτζσ από ζνα οικοτροφείο τθσ Αφρικισ Θ μζρα ξεκίνθςε πολφ καλά. Θ δαςκάλα μασ πιγε ςτο προαφλιο που κα γινόταν θ «μεγάλθ ςυνάντθςθ». Εγϊ δεν ιξερα τίποτα γι αυτοφσ. Μόνο ότι ιταν λίγο πιο ςκουρόχρωμοι από εμάσ. Κάτι τζτοιουσ είχα δει μόνο από τθν τθλεόραςθ ςε διαγωνιςμοφσ χοροφ. Ροτζ από κοντά. Θ ϊρα είχε πάει ιδθ δζκα και δεν είχε εμφανιςτεί το «μαυροποφλμαν» όπωσ το ζλεγε ο μικρόσ Φϊτθσ. Εγϊ ξζρω πωσ τουσ μιςεί, γιατί ςτθν πρϊτθ δθμοτικοφ είχαμε ζνα ςυμμακθτι τον Αχμζτ που ιταν «μελαμψόσ» και μασ ζλεγε να μθν τον κάνουμε παρζα. Αλλά, θ μαμά μου μοφ ζχει πει πωσ δεν πρζπει να τουσ κοροϊδεφουμε, γιατί όταν κα πάμε ςτθ Disneyland να δοφμε τθ Σταχτοποφτα, δε κα κζλαμε να μασ κοροϊδεφουν! Σε κάποια ςτιγμι, είδαμε να φαίνεται από πολφ μακριά ζνα τεράααςτιο λεωφορείο και πολλά μικρά κεφαλάκια να ξεπροβάλλουν από τα μικρά παρακυράκια του! Φαίνονταν τόςο γλυκά και τόςο χαμζνα ταυτόχρονα!! Μόνο ζνα ιταν λίγο πιο κλιμμζνο από τα άλλα και ξεχϊριηε, αφοφ κακόταν ςτθν πίςω κζςθ ολομόναχοσ. Ιταν ο ΜΟΥΤΟΤΟ Ιταν μελαχρινόσ, με πολφ ςκοφρα μάτια και με πολφ πρόςχαρθ διάκεςθ. Μιλοφςε ςε όλα τα παιδιά, ςε μια γλϊςςα να δεισ πωσ λεγόταν α, ναι νομίηω ςουαχίλι. Είναι ςαν τθ γλϊςςα που μιλάει ο Ροφμπα ςτον βαςιλιά των λιονταριϊν. Ιταν πολφ ςφιγμζνοσ ςτθν αρχι αλλά μετά άρχιςε να γίνεται πιο χαλαρόσ. Ακόμα και ο Φϊτθσ άρχιςε να του μιλάει! Αλλά του ζλεγε για τον Αχμζτ και ότι κλζβουν οι μαφροι. Ο Μουτότο δεν νομίηω να καταλάβαινε ελλθνικά και καλφτερα μθ ςου πω! Φαντάςου να το άκουγε κιόλασ! Ο Μουτότο τον κοίταηε πολφ προςθλωμζνοσ, λεσ και ζλεγε κάτι καλό. Πςθ ϊρα μιλοφςαν εκείνοι, εγϊ κοίταξα να βρω άλλεσ φίλεσ, γιατί όπωσ λζει και θ μαμά «εγϊ είμαι κοινωνικό άτομο». Ενϊ πιγα να φφγω, με ςταμάτθςε ο Μουτότο και μου ζδωςε ζνα μεγάαλο φιλί. Νομίηω τϊρα πωσ κζλω να τον παντρευτϊ! Ζχω να ςου πω ότι ςιχαίνομαι, όταν μου δίνουν φιλιά και με ςαλιϊνουν. Μπλιαχ! Αλλά αυτό το φιλί δεν ιταν κακόλου αθδιαςτικό Ιταν ζνα φιλί αγάπθσ, ζνα μαγικό φιλί Ζφυγα τρζχοντασ, γιατί ντράπθκα πάρα πολφ! Θ υπόλοιπθ μζρα ςυνεχίςτθκε τζλεια!! Θ δαςκάλα μασ ζβαλε όλουσ να ποφμε για το πιο ωραίο γεγονόσ που μασ ζχει ςυμβεί τουσ τελευταίουσ μινεσ. Θ Σοφία, θ καλφτερι μου φίλθ, μου είπε να πω ότι το πιο ωραίο γεγονόσ ιταν τότε που πιγαμε μαηί ςτθν Ραρναςςό. Εκεί δεν πζραςα καλά, γιατί δε μου αρζςει να κάνω ςκι και επιπλζον κρφωςα! Εγϊ ικελα να πω πωσ θ καλφτερι μου ςτιγμι ιταν όταν με φίλθςε το «αγόρι μου». Δεν πειράηει που δεν μιλάμε τθν ίδια γλϊςςα, γιατί ςτο ςπίτι που κα φτιάξω όταν μεγαλϊςω κα ζχω τθν κυρία Σοφία να μου μεταφράηει τα λόγια του «άντρα» μου. Πχι, δεν είναι θ φίλθ μου θ Σοφία, είναι αυτι που μετζφραηε τα λόγια μασ ςτα άλλα παιδιά και αντίςτροφα Στο τζλοσ, χαιρετιςαμε όοολα τα παιδάκια και όπωσ και εμείσ ιταν και αυτά λυπθμζνα. Στθ ςυνζχεια, μείναμε όλοι να τουσ κοιτάηουμε με ανοιχτό ςτόμα που ζμπαινε ο κακζνασ ςτθ ςειρά του. Εγϊ, να ςου πω τθν αλικεια, ικελα να με ξαναφιλιςει Να ςου πω ότι μπορεί και να τον χωρίςω με αυτό που μου ζκανε!
Ρριν φφγουν, ικελαν να μασ δϊςουν ζνα δωράκι, ζτςι για να τουσ κυμόμαςτε. Κάκε «αφρικανάκι» κα ζδινε από ζνα δϊρο ςε κάκε «ελλθνάκι». Δεν φαντάηεςαι ποιοσ μου ζδωςε το δικό μου δϊρο Ο Μουτότο, ο Μουτότο, ο Μουτότο!! Το φαντάηεςαι! Του Φϊτθ το δϊρο, του το ζδωςε ζνα κοριτςάκι που νομίηω ότι του αρζςει Γι αυτό, όταν ζφυγαν τα παιδιά, ο Φϊτθσ άρχιςε να κλαίει λζγοντασ «Κζλω και άλλα παιδιά, κζλω και άλλα παιδιά!» Α, ξζχαςα να ςου πω πωσ μου ζδωςε και ζνα φιλί «εξ αποςτάςεωσ» από το ποφλμαν. Ζπειτα ζφυγε Χωρίσ να μου πει αντίο Ιταν θ πιο τζλεια, ςοφπερ, απίκανθ, φανταςτικι μζρα τθσ ηωισ μου!! Λοιπόν, επειδι ςε κοφραςα και κουράςτθκα, λζω να ςε αφιςω για ςιμερα Αντίο, κα τα ποφμε αφριο. Γεια!! Άντε ςου λζω! Υ.Γ: Τελικά κα τον παντρευτϊ όταν μεγαλϊςω! Είναι κεόσ, που λζνε και οι μεγάλοι! Μαριάνκθ Α 1 Ερώτηση: Εςάσ τι ςασ ζκανε περιςςότερθ εντφπωςθ από τθν παρουςίαςθ του βιβλίου τθσ κυρίασ Χατηι ; Απϋ αυτι τθν παρουςίαςθ τθσ κυρίασ Χατηι μοφ ζκανε περιςςότερθ εντφπωςθ ότι τα παιδιά ςτθν Αφρικι όταν ιταν άρρωςτα, για να γιατρευτοφν, για να πάρουν το φάρμακο από τθν κυρία Χατηι, περπατοφςανε δφο ολόκλθρεσ ϊρεσ κάτω από τθ βροχι και πάνω ςτισ λάςπεσ. Αυτό δείχνει ότι ςτθν Αφρικι υπάρχει μεγάλθ ζλλειψθ φαρμάκων, κακϊσ ςπάνια πθγαίνουν ομάδεσ ανκρϊπων για ιεραποςτολι ςτθν ιπειρο αυτι. Ρουπζν Μια μέρα με τον Μουτότο ςτο ςχολείο μου Μια μζρα ςτο ςχολείο του Μουτότο, ανακοίνωςαν ότι κα πάνε μία πενταιμερθ εκπαιδευτικι εκδρομι ςτθν Ελλάδα, για να δοφνε τα ςχολεία και το εκπαιδευτικό τουσ ςφςτθμα. Κα πιγαιναν ςε τρία ςχολεία. Ζνα απ αυτά ιταν και το δικό μου. Στο ςχολείο μου, όταν μασ ανακοίνωςαν ότι κα ζρκει ζνα ςχολείο από τθν Αφρικι, για να παρακολουκιςει το εκπαιδευτικό μασ ςφςτθμα, εγϊ χάρθκα, επειδι κα ικελα να δω τισ αντιδράςεισ των παιδιϊν τθσ Αφρικισ, όταν κα ζβλεπαν όλ αυτά τα καινοφρια πράγματα που δεν υπιρχαν ςτο δικό τουσ ςχολείο. Επίςθσ χάρθκα, γιατί με αυτόν τον τρόπο, κα μποροφςα να τουσ ρωτιςω και να μάκω πολλά πράγματα για τθ ηωι τουσ ςτθν Αφρικι (π.χ. ποιεσ δυςκολίεσ αντιμετωπίηουν ςτθν κακθμερινι τουσ ηωι). Τρεισ μζρεσ πριν ζρκουν τα παιδιά από τθν Αφρικι, ο Διευκυντισ μασ είπε τθ μζρα που κα ζρκουν τα παιδιά, να φζρουμε απ το ςπίτι μασ διάφορα γλυκά και χυμοφσ, ϊςτε όταν φτάςει το «group» να τουσ κεράςουμε απ τα εδζςματά μασ. Θ μζρα που κα ερχόντουςαν ζφταςε! Πταν ιρκαν τα παιδιά και μπικαν μζςα ςτο ςχολείο, ιταν πολφ περίεργα, και για μασ και γι αυτοφσ, επειδι ςυναντθκικαμε για πρϊτθ φορά. Πμωσ, μετά από λίγο, όλοι ζνιωκαν άνετα και ωραία. Τα παιδιά, αφοφ πζραςαν λίγα λεπτά, «ζπεςαν» ςτο φαί και ςτουσ χυμοφσ. Τθν ϊρα που τρϊγανε, ιταν ευκαιρία για να γνωριςτοφμε. Αφοφ γνϊριςα κάποια παιδιά και τουσ ρϊτθςα αυτά που ικελα, αυτόν που ξεχϊριςα ιταν ο Μουτότο. Τον
Μουτότο τον ξεχϊριςα, επειδι μου φάνθκε πολφ καλόσ ςαν χαρακτιρασ, ζξυπνοσ και φιλικόσ. Ρριν αρχίςουν να παρακολουκοφν τα μακιματα, το πϊσ γίνονται και με ποια εκπαιδευτικά ςυςτιματα δουλεφουν οι κακθγθτζσ, ζπρεπε πρϊτα να τουσ ξεναγιςουμε ςτουσ χϊρουσ του ςχολείου. Και ζτςι κάναμε! Κατά τθ διάρκεια τθσ ξενάγθςθσ, ακοφγαμε ςυνζχεια ζνα «ΑΑΑΑ...!!!!!!» ι ζνα «ΩΩΩΩΩ...!!!!!!!!!!». Στα παιδιά τουσ φαίνονταν πολφ περίεργοι και πολφ ωραίοι οι χϊροι του ςχολείου. Εδϊ, μζχρι και ςτθν τουαλζτα μασ ηιτθςαν να τουσ πάμε και εντυπωςιάςτθκαν και μ αυτιν! Στον Μουτότο, άρεςαν πιο πολφ τα γραφεία των κακθγθτϊν και τα Εργαςτιρια Βιολογίασ και Χθμείασ. Στα άλλα παιδιά, πιο πολφ άρεςαν το Γυμναςτιριο, τα Εργαςτιρια και τα Γραφεία των κακθγθτϊν, ενϊ τουσ φάνθκαν πολφ περίεργα το κυρωρείο, το κυλικείο και θ αίκουςα εκδθλϊςεων. Επίςθσ, τουσ φάνθκε πολφ περίεργο το ότι εμείσ δεν φοροφςαμε ςτολζσ, ενϊ αυτοί φοροφςαν. Αυτό που ζκανε ς εμάσ εντφπωςθ, ιταν ότι τθν ϊρα τθσ ξενάγθςθσ, δε μιλοφςε ο ζνασ με τον άλλο, να λζνε δθλαδι τα ςχόλιά τουσ, αλλά τα είπαν όλα ςτο τζλοσ. Τθν ϊρα τθσ παράδοςθσ του μακιματοσ, όλα τα παιδιά άκουγαν προςεκτικά τον κακθγθτι ι τθν κακθγιτρια που ιταν εκείνθ τθν ϊρα μζςα ςτθν τάξθ. Το πιο περίεργο ιταν ότι για ό,τι καταλάβαιναν κρατοφςαν ςθμειϊςεισ και για ό,τι δεν καταλάβαιναν ζκαναν ερωτιςεισ για να μάκουν, ενϊ εμείσ που ιταν το δικό μασ μάκθμα δεν κάμναμε τίποτα, μόνο ακοφγαμε. Μζςα ςτθν τάξθ, ο Μουτότο μαηί με άλλα δφο παιδιά κάνανε τισ πιο πολλζσ ερωτιςεισ. Ερωτιςεισ που εμείσ δεν κα ςκεφτόμαςταν ποτζ να τισ κάνουμε. Στα διαλείμματα περνοφςαμε πολφ ωραία, γιατί τα παιδιά από τθν Αφρικι μασ διθγοφνταν ιςτορίεσ από τθν πατρίδα τουσ. Οι ιςτορίεσ που ακοφςαμε ιταν και αςτείεσ αλλά και λυπθτερζσ. Εμζνα με ςυγκίνθςε θ ιςτορία του Μουτότο. Ο Μουτότο, είχε μια ακόμθ μεγαλφτερθ αδερφι, τθν Sophie, θ οποία πζκανε από καρκίνο του πνεφμονα. Θ Sophie πζκανε ςε θλικία εφτά ετϊν, όταν δθλαδι ο Μουτότο ιταν πζντε χρονϊν. Ο Μουτότο, μασ είπε, ότι δε κζλει να τθ κυμάται, επειδι τον κλίβει πολφ αυτι θ ιςτορία και κζλει να προχωριςει ςτθ ηωι του. Άλλθ μια ιςτορία, που μου άρεςε και αυτι τθν φορά ιταν αςτεία, ιταν ενόσ παιδιοφ που τον ζλεγαν Bernard. O Bernard, τθν πρϊτθ φορά που πιγε ςχολείο, του φαίνονταν όλα τόςο όμορφα και μεγαλειϊδθ, που δεν ικελε ν αγγίξει τίποτα. Μια μζρα, κακϊσ περπατοφςε ςτουσ διαδρόμουσ του ςχολείου, κατά λάκοσ ζςπαςε ζνα αγαλματάκι. Από τθν ταραχι του, και επειδι δεν τον ζβλεπε κανείσ, το πιρε και το ζκρυψε ςτθν τςάντα του. Μετά από λίγεσ μζρεσ, όταν θ διευκφντρια κατάλαβε ότι λείπει το αγαλματάκι, άρχιςε να ψάχνει αυτόν που το ζκανε. Για κακι τφχθ του Bernard, μια μζρα που θ διευκφντρια περνοφςε ζξω από τθν τάξθ, είδε κάτι άςπρο να προεξζχει από τθν τςάντα του Bernard, και τότε πλθςίαςε να δει τι είναι και βρικε το αγαλματάκι. Μόλισ το βρικε, φϊναξε τον Bernard ςτο γραφείο, για να ρωτιςει πϊσ και γιατί το ζκανε. Το αςτείο ς αυτιν τθν ιςτορία είναι, ότι όταν ο Bernard πιγε ςτο γραφείο τθσ διευκφντριασ, από τθν ταραχι του το παντελόνι του άρχιςε... να γίνεται όλο και πιο ςκοφρο. Ο καθμζνοσ απ το άγχοσ του «τα κανε πάνω του». Τελικά θ διευκφντρια, βλζποντασ τον τρόμο του παιδιοφ, δεν ζκανε τίποτα και τον άφθςε ελεφκερο. Στο τζλοσ αυτισ τθσ επίςκεψθσ, πιςτεφω πωσ τα παιδιά ζμειναν πολφ ευχαριςτθμζνα και κα ικελαν να ξαναζρκουν. Πταν ζφευγαν, τουσ μοιράςαμε από ζνα αναμνθςτικό δωράκι για να μασ κυμοφνται!!!!!... Ρουπζν Α1 Π.Π.Π. Γυμνάςιο Ιωνιδείου χολισ Πειραιά
Ο ΜΟΤΣΟΣΟ ΣΗΝ ΙΩΝΙΔΕΙΟ Ονομάηομαι Μαριλία και πθγαίνω Α Γυμναςίου ςτθν Λωνίδειο Σχολι. Σ αυτιν τθν ζκκεςθ ςασ παρουςιάςω τισ ςκζψεισ μου για τον Μουτότο, αν ερχόταν ςτο ςχολείο μου. Ο Μουτότο, όπωσ όλοι ξζρουμε, είναι ζνα φτωχό παιδί που κατάφερε να ηιςει μόνο μαηί με τθν αδερφι του για ζνα διάςτθμα μζχρι να βρεκεί μία ομάδα ανκρϊπων από τθν Ελλάδα, να τον πάρει και να τον πάει να ηιςει ςτο οικοτροφείο. Ο Μουτότο εκεί τα βρικε όλα πολφ παράξενα και τόςο πολυτελι που νόμιηε ότι βριςκόταν ςτον <<παράδειςο>>. Ζτςι και εγϊ ζκατςα και φαντάςτθκα πϊσ κα ζβριςκε το ςχολείο μου, αν ερχόταν μία μζρα να το δει. Αρχικά τον φαντάηομαι να μπαίνει ςτθν είςοδο και να βλζπει ζνα τεράςτιο χϊρο που τον κάνει να νιϊκει ςαν μυρμιγκι! Και ζπειτα να κατευκφνεται προσ το κυλικείο, το οποίο ζχει τόςα φαγθτά που να μθν ξζρει ποιο να πρωτοδιαλζξει! Μετά να ανεβαίνει τισ αμζτρθτεσ και κουραςτικζσ ςκάλεσ και να βρίςκεται ςτθν αυλι που τον κάνει να νιϊκει ότι βρίςκεται ςτθν ζρθμο Σαχάρα!!!! Ο Μουτότο όμωσ τθν μεγαλφτερθ πλάκα κα τθν πάκει όταν ξανανεβεί τισ αμζτρθτεσ και κουραςτικζσ ςκάλεσ και βρεκεί ςτισ τάξεισ που ζχουν γερά και καινοφρια κρανία και πίνακεσ με μαρκαδόρουσ. Σε κάποιεσ τάξεισ κα δει προβολζα και προτηζκτορα με διαδραςτικοφσ πίνακεσ. Ακόμθ, κα εντυπωςιαςτεί από το γεγονόσ ότι είναι μεγάλεσ και προςφζρουν άνεςθ ςτουσ μακθτζσ! Αυτζσ ιταν οι ςκζψεισ μου για αυτό το κζμα! Γενικότερα φαντάηομαι πϊσ κα είναι να ζρκει ζνα παιδί ςτο ςχολείο μασ από μία πιο φτωχικι χϊρα από τθν δικι μασ και με διαφορετικζσ ςυνικειεσ από εμάσ. Κα ζχει να δει πράγματα που δεν ζχει ξαναδεί ποτζ ςτθ ηωι του!!!! Μαριλία Μια μέρα που πέραςα ςτο οικοτροφείο Ξφπνθςα το πρωί και ςθκϊκθκα από το απαλό κρεβατάκι μου. Ζβαλα τα κακαρά μου ροφχα (ζνα μπλε παντελόνι, χωρίσ καμία τρφπα, ζνα λευκό μπλουηάκι και τα παποφτςια μου). Ριγα ςτθν Εκκλθςία όταν χτφπθςε το τάλαντο με τα άλλα παιδιά του οικοτροφείου. Ρερπατοφςα αγχωμζνθ για να μθ λερϊςω τα παποφτςια μου. Αφοφ φφγαμε από τθν Εκκλθςία φάγαμε, πιραμε τθ ςάκα με τα τετράδια και τα μολφβια μασ και πιγαμε ςτο ςχολείο. Στθ χωμάτινθ αυλι του ςχολείου κάναμε προςευχι ςε ςειρζσ. Τελειϊςαμε τθν προςευχι, μπικαμε ςτθν τάξθ και ςτθ ςυνζχεια ιρκε θ δάςκαλα. Θ διευκφντρια, θ κ. Μαρία, μάσ μακαίνει μουςικι και ελλθνικά. Χτφπθςε το κουδοφνι που ςθμαίνει πωσ τελείωςε το μάκθμα. Πλα τα παιδιά τότε τρζχουμε ςτθ Μαντεμουαηζλ και λζμε όλοι ότι τάχα μου μασ πονάει θ κοιλιά μασ. Εκείνοι μασ δίνει αυτό το ςιρόπι το τόςο γευςτικό!!! Τόςο γλυκό!!! Σιμερα ζγιναν και βαπτίςεισ. Ριγαμε και βοθκιςαμε τον μπάμπα Νεκτάριο. Ο κακζνασ παρζδωςε και από ζνα μαγικό αντικείμενο που φφλαγαν ςτα ςπίτια τουσ (που τουσ τα είχε δϊςει ο μάγοσ του χωριοφ) ςτουσ Μουηοφγκου. Τελείωςαν οι βαπτίςεισ και πιγαμε πίςω ςτο οικοτροφείο. Ιταν βράδυ γιϋ αυτό όλα τα παιδιά πζςαμε για φπνο, για μια ακόμθ φορά ςτο αξιολάτρευτο κρεβατάκι μασ!!! Νζμεςθ Ο Μουτότο ιταν ζνα παιδί που πζραςε πολλζσ δυςκολίεσ. Ζχαςε τουσ γονείσ του, ζμεινε μόνοσ με τθν αδερφι του, δεν είχε νερό, φαγθτό και τα απαραίτθτα. Κα ζλεγα ότι ιταν
πολφ τυχερόσ που μία ομάδα από τθν ιεραποςτολι, ανάμεςά τουσ και γιατροί, τον πιρε και τον βοικθςε να μεγαλϊςει και να αναπτυχκεί ςωςτά. Τϊρα μακαίνει γράμματα ςτο ςχολείο του και ζχει γίνει φίλοσ με πολλά παιδιά. Και όλα αυτά χάρθ ςτθν κυρία Χατηι και όλουσ τουσ γιατροφσ που γιάτρεψαν πολλά παιδιά. Κυριάκοσ Ο ΜΟΤΣΟΣΟ ΣΟ ΧΟΛΕΙΟ ΜΑ Μια φορά κι ζναν καιρό, κάπου ςτο Κονγκό τθσ Αφρικισ, ηοφςε ζνασ φίλοσ του Α1, Α2 Γυμναςίου τθσ Λωνιδείου Σχολισ, ο Μουτότο. Θ κυρία Χατηι είχε πάει ωσ εκελόντρια ςε μια ιεραποςτολι ςτο Κονγκό, τον γνϊριςε, και, όταν γφριςε ςτθν Ελλάδα, μασ τον ςφςτθςε. Εμείσ, κζλαμε να τον βροφμε και να του μιλιςουμε. Ζτςι, μετά από πολλι προςπάκεια, τον βρικαμε και του είπαμε να ζρκει μια μζρα ςτο ςχολείο μασ. Εκείνοσ είχε φοβθκεί, επειδι δεν είχε ξαναδεί τόςουσ πολλοφσ λευκοφσ μαηί ντυμζνουσ με κακαρά ροφχα και τα ςχετικά (ξζρετε γυαλιςμζνα παποφτςια, ςιδερωμζνα παντελόνια, πλεκτά και όμορφα γάντια και ςκουφάκια το χειμϊνα). Πμωσ δεν κρφωνε, είχε ςυνθκίςει. Τον αγαπιςαμε, μιλιςαμε μαηί του, γνωριςτικαμε, του είπαμε πράγματα για εμάσ και τθν Ελλάδα και του μάκαμε και ελλθνικζσ λζξεισ. Αυτόσ, πάντα με το χαμόγελο ςτα χείλθ. Χαιρότανε που μασ άκουγε, που είχε παιδιά γφρω και ζκανε παρζα. Κι όταν μασ είπε «Ηζςτθ δεν ζχει ςτθν Ελλάδα;», γελάςαμε. Είχε ςυνθκίςει το κρφο και τισ κακουχίεσ του χειμϊνα ςτο Κονγκό. ΟΛΟΙ ΕΡΧΟΜΑΣΕ ΜΕ ΚΑΠΟΙΟ ΣΡΟΠΟ ΣΗ ΘΕΗ ΕΝΟ ΗΡΩΔΗ Μάλλον, θ Μαντεμουαηζλ ικελε να εκφράςει ότι, αν κάποιοσ κζλει να βάηει τον εαυτό του πάνω από όλα, μπορεί να φτάςει ςε ςθμείο να κάνει ακραία πράγματα. Για παράδειγμα, ο Θρϊδθσ ιταν ο βαςιλιάσ τθσ εποχισ του. Ζτςι, όταν άκουςε ότι κα ζρκει ο βαςιλιάσ απ τουσ ουρανοφσ να ςϊςει τον κόςμο, πίςτεψε ότι κάποιοσ κα του ζπαιρνε τθ κζςθ. Πμωσ ο Κεόσ, ζςτειλε το Χριςτό, όχι για να κυριαρχιςει ςτον κόςμο, αλλά για να διδάξει τθ ςθμαςία τθσ αγάπθσ προσ τον ςυνάνκρωπο, γιατί πραγματικά αυτι είναι θ αλθκινι δφναμθ, το να αγαπάσ και να ςε αγαποφν. Ζτςι κα πρεπε να ιταν όλοι οι βαςιλιάδεσ, ακόμα κι τϊρα. Βζβαια, τϊρα δεν υπάρχουν βαςιλιάδεσ, αλλά πρωκυπουργοί. Αυτό όμωσ είναι μια άλλθ ιςτορία Γιώργοσ ΜΙΑ ΜΕΡΑ ΣΟ ΧΟΛΕΙΟ ΣΟΤ ΜΟΤΣΟΣΟ Δε ξζρω πϊσ βρζκθκα εδϊ, δε ξζρω αν είναι θ τιμωρία του Κεοφ ι απλϊσ θ γνϊςθ τθσ αλικειασ. Το λζω αυτό γιατί μια μζρα ιταν αρκετι για να δω πϊσ αυτοί οι άνκρωποι καταφζρνουν να επιβιϊνουν. Φαγθτό και νερό λιγοςτό όμωσ αγάπθ πολλι. Ππου κι αν κοιτάξεισ, κα δεισ μια οικογζνεια με τουλάχιςτον δφο παιδιά. Τα παιδιά να κλαίνε, επειδι φαγθτό δεν υπάρχει, και οι γονείσ τουσ, άμα υπάρχουν, προςπακοφν να τουσ κακθςυχάςουν με ζνα απλό φιλί! Στο ςχολείο, βζβαια, του Μουτότο τα πράγματα ιταν κάπωσ διαφορετικά. Εκεί τα παιδιά είχαν κακαρά ροφχα, ενϊ τα άλλα όχι. Ζβλεπα παντοφ κάτι απλό αλλά για κάποια παιδιά υπεραρκετό. Πταν μπικα μζςα, όλα τα παιδιά με ζδειχναν με το δάχτυλο, ϊςπου ζνα κορίτςι με πλθςίαςε και άρχιςε να μου δείχνει τουσ χϊρουσ. Εγϊ δεν καταλάβαινα και πολλά αλλά ιταν ωραία, ζμοιαηε με μια ταινία χωρίσ υπότιτλουσ. Το πρωί, το μεςθμζρι και το βράδυ τάιηαν τα παιδιά.
Εμζνα, όμωσ, από τθν πείνα με πόναγε θ κοιλιά μου, γιατί είχα ςυνθκίςει να τρϊω κάκε 2-3 ϊρεσ. Ριγα ςτο ςχολικό και, αφοφ περίμενα και περίμενα μπικα μζςα. Πταν τουσ είπα τι είχε ςυμβεί, το μόνο που μποροφςε κάποιοσ να κάνει ιταν να μου δϊςει 2 καραμζλεσ. Το κζμα είναι ότι εμζνα οι καραμζλεσ δεν μου αρζςουν μόνεσ τουσ, μα με ηελεδάκια αλλά ποφ. Πταν βγικα ζξω, ζνα παιδί πόναγε πιο πολφ από μζνα. Τότε το πλθςίαςα, του ζδωςα τισ καραμζλεσ μου και ζφυγα. Πταν ζπεςα για φπνο, άκουγα το κόρυβο των εντόμων. Δεν ξζρω πϊσ με πιρε ο φπνοσ αλλά, όταν ξφπνθςα, ιμουν πίςω ςτο δωματιάκι μου, ςτο ςπιτάκι μου με το γεμάτο ψυγειάκι μου! Ζλενα ΣΙ ΜΟΤ ΕΚΑΝΕ ΕΝΣΤΠΩΗ ΑΠΟ ΣΗΝ ΠΑΡΟΤΙΑΗ ΣΗ ΚΑ. ΧΑΣΖΗ Αυτό που μου ζκανε τθ μεγαλφτερθ εντφπωςθ ςτθ παρουςίαςθ ιταν ότι θ κα. Χατηι είναι ζνασ από τουσ λίγουσ ανκρϊπουσ που ςυμμετζχουν ςε τζτοιου είδουσ αποςτολζσ. Επίςθσ θ κα. Χατηι μασ διθγικθκε μια ιςτορία ςτθν οποία ζνασ ςτρατιϊτθσ, του εμφφλιου πολζμου που γινόταν τότε, ςταμάτθςε το φορτθγό και μετά από αρκετι ϊρα ζφταςαν ςτο ςτρατόπεδό του. Με εντυπωςίαςε θ εξυπνάδα του οδθγοφ ο οποίοσ ζταξε ςτουσ ςτρατιϊτεσ ζνα γουροφνι, για να μθν τουσ ςκοτϊςουν. Ζνα άλλο πράγμα που μου άρεςε ςτθν παρουςίαςθ τθσ κα. Χατηι ιταν ότι περιζγραφε τα γεγονότα τόςο ρεαλιςτικά που φαινόταν ότι ιταν μια πολφ καλι και άξια ςυγγραφζασ. Επίςθσ, δεν γνϊριηα ότι ιταν θ μαμά του Βαςίλθ. Γιώργοσ Μια μέρα ςτο ςχολείο του Μουτότο Στα 13 α γενζκλιά μου αποφάςιςα να πάω, μαηί με μερικοφσ άλλουσ, εκελόντρια ςτθν Αφρικι για δφο εβδομάδεσ. Θ πρϊτθ μου μζρα εκεί ιταν επειςοδιακι. Ξεκινιςαμε από τθν Ελλάδα και πιραμε μαηί όςα περιςςότερα τρόφιμα και φάρμακα μποροφςαμε. Ραιδιά τθσ θλικίασ μου ιταν μόνο 2-3. Οι υπόλοιποι ιταν γιατροί, ιερείσ αλλά και δάςκαλοι. Φορτϊςαμε όλο τον εξοπλιςμό ςε ζνα φορτθγάκι και εμείσ μπικαμε ςε ζνα άλλο για να είμαςτε άνετα. Θ διαδρομι πιρε πολλζσ ϊρεσ αλλά δεν ιταν δυςάρεςτθ. Είχαμε ντυκεί με ηεςτά ροφχα (ιταν χειμϊνασ) και παίηαμε χαρτιά. Πταν επιτζλουσ φτάςαμε, εγϊ και τα άλλα παιδιά (2 αγόρια και 1 κορίτςι) κολλιςαμε τα πρόςωπά μασ ςτα παράκυρα για να δοφμε ζξω. Υπιρχε πάρα πολφσ κόςμοσ. Ιταν όλοι τουσ μαφροι, μικροί και μεγάλοι. Και όλοι, μα όλοι, ςε άκλια κατάςταςθ. Ιξερα πάνω κάτω τι κα αντικρίςω αλλά φαίνεται ότι δεν είχα προετοιμαςτεί ψυχολογικά γι αυτό. Δεν είχα προετοιμαςτεί για τον οίκτο και τθ φρίκθ που κα με κατζβαλλε. Οι άνκρωποι ιταν αδφναμοι και βρϊμικοι και τα επίςθσ βρϊμικα και μπαλωμζνα ροφχα τουσ επζπλεαν ςτα ξερακιανά ςϊματά τουσ. Τα ςχεδόν πανομοιότυπα ςκελετωμζνα πρόςωπά τουσ φαίνονταν πολφ ταλαιπωρθμζνα τα μάγουλά τουσ ρουφθγμζνα και τα μάτια τουσ βουλιαγμζνα ςτισ κόγχεσ τουσ. Οι περιςςότερο ιταν ξυπόλυτοι και ελάχιςτοι φοροφςαν αυτοςχζδια παποφτςια από δζρμα. Το χειρότερο κζαμα, όμωσ, ιταν τα παιδιά. Δεν ζτρεχαν ι ζπαιηαν, όπωσ κα ζκαναν τα παιδιά τθσ Ελλάδασ. Στζκονταν ακίνθτα και κλιμμζνα. Ιταν πολφ πιο αδφνατα απ τουσ
μεγάλουσ και πολλά είχαν πρθςμζνεσ κοιλιζσ. Το πλικοσ ςτεκόταν και κοίταηε το φορτθγάκι που περνοφςε. Εμζνα μου φάνθκε ότι δεν ιξεραν πϊσ να αιςκανκοφν, αν ζπρεπε να νιϊςουν χαρά ι φόβο. Υπζκεςα ότι ιξεραν τι ιρκαμε να κάνουμε, αλλά, αν είναι ζτςι, δεν κα πρεπε να χαίρονταν; Φτάςαμε ςτο οικοτροφείο τθσ περιοχισ. Εκεί τα παιδιά φοροφςαν κακαρά ροφχα και ιταν πιο καλά ταϊςμζνα. Σε αντίκεςθ με τουσ ανκρϊπουσ του χωριοφ, εκείνα ζδειξαν να χαίρονται που μασ ζβλεπαν. Κατεβικαμε από το βανάκι και μασ περικφκλωςαν. Άρχιςαν να μιλάνε όλα μαηί και να μασ χαιρετάνε ςτα γαλλικά. Τουλάχιςτον ζτςι νόμιηα. Το πρόβλθμα ιταν ότι δε μιλοφςα γαλλικά. Τα χα ξεκινιςει εκείνθ τθ χρονιά και ιξερα ελάχιςτα για τθ γλϊςςα. Μιλοφςα ελλθνικά, αγγλικά και γερμανικά. Και καμία απ αυτζσ τισ γλϊςςεσ δεν μιλιόταν εκεί. Μόλισ μπικαμε ςτο κτιριο εμφανίςτθκαν κι άλλο Ζλλθνεσ που βοθκοφςαν τα παιδιά. Μασ χαιρζτθςαν και μασ ενθμζρωςαν για τθ δουλειά τουσ εκεί. Εμζνα και τα άλλα παιδιά μασ ρϊτθςαν αν κζλαμε να πάμε ςτισ τάξεισ (το οικοτροφείο ιταν το ςχολείο) να δοφμε τα παιδιά. Ιμουν περίεργθ, ζτςι δζχκθκα. Μασ βάλανε και τουσ τζςςερισ ςε μια τάξθ και αμζςωσ όλα τα κεφάλια γφριςαν προσ το μζροσ μασ. Κοιταχτικαμε για λίγο και μετά τα παιδιά μασ πλθςίαςαν κι άρχιςαν να μασ μιλάνε. Σταμάτθςα να προςζχω τι καναν οι άλλοι, γιατί είχα προβλιματα. Τα πρόςωπα των παιδιϊν ιταν πανομοιότυπα και μου ςυςτινονταν ςτα γαλλικά. Είχαν περίεργα ονόματα και δεν μποροφςα να τα ςυγκρατιςω ςτθ μνιμθ μου. Επίςθσ, τα παιδιά με ρωτοφςαν διάφορα πράγματα που δεν καταλάβαινα ζτςι χαμογελοφςα αμιχανα και κουνοφςα το κεφάλι μου. Με τα υπόλοιπα παιδιά που είχαν ζρκει απ τθν Ελλάδα και ιξεραν περιςςότερα γαλλικά από μζνα προςπακιςαμε να τουσ εξθγιςουμε πϊσ ιταν θ δικι μασ χϊρα. Δεν μου ζκανε εντφπωςθ που δεν αναγνϊριηαν τισ περιςςότερεσ λζξεισ. Μζχρι το τζλοσ τθσ θμζρασ είχα μάκει πάνω από δζκα ονόματα παιδιϊν και είχα μιλιςει με τα παιδιά όλθσ τθσ τάξθσ. Στισ επόμενεσ βδομάδεσ ςυνικιςα τθ ηωι εκεί και ςυμπάκθςα πραγματικά τα παιδιά που ηοφςαν ςτθν περιοχι. Ειρινθ Ο Μουτότο έρχεται ςτο ςχολείο μασ Ο Μουτότο ιρκε ςτο ςχολείο μασ με λεωφορείο. Κατζβθκε από το αεροπλάνο και μετά πιρε το Χ96. Το ςχολείο μασ του φάνθκε πολφ παράξενο, γιατί ιταν ζνα κτιριο τεράςτιο γι αυτόν. Στθ χϊρα του είχαν πολφ μικρά ςπίτια πόςο μάλλον ςχολεία! Πταν αντίκριςε τισ ςκάλεσ, ξετρελάκθκε δεν είχε ξαναδεί ποτζ του ςκάλεσ και δεν ιξερε πωσ μποροφςε να ανζβει τόςο πάνω από το ζδαφοσ. Στο αεροπλάνο κα είχε πάκει αμόκ. Είδε πάρα πολλζσ τάξεισ και δεν το ιξερε πωσ ιταν τόςο ωραίεσ, ενϊ εμείσ τισ κεωροφμε χάλια, γιατί είναι βρϊμικεσ και μυρίηουν ιδρωτίλα. Ρεριςςότερο όμωσ του άρεςε θ αυλι. Ζνασ ανοιχτόσ χϊροσ ςαν πλατεία μζςα ςε ζνα τόςο κλειςτό μζροσ. Τον παραξζνεψαν οι μπαςκζτεσ, τα τζρματα και τα διάφορα άλλα πράγματα που χρθςιμοποιοφμε ςτθ γυμναςτικι. Εμείσ του εξθγιςαμε πωσ τα χρθςιμοποιοφςαμε (τζρματα, μπαςκζτεσ) για να παίηουμε διάφορα παιχνίδια. Αυτόσ τότε ικελε να παίξει αυτά τα παιχνίδια μαηί μασ και ζτςι παίξαμε και μπάςκετ και ποδόςφαιρο (όςο πιο δίκαια γινόταν) αλλά, αφοφ δεν υπιρχε διαιτθτισ, το παιχνίδι μόνο δίκαιο δεν ιταν.
Γιώργοσ Ρράγματι ζρχεται κάποια ςτιγμι που βριςκόμαςτε ςε παρόμοια κζςθ με τον Θρϊδθ, δθλαδι να αποφαςίςουμε αν κα κάνουμε αυτό που κζλει ο διάβολοσ ι ο Κεόσ. Να ακολουκιςουμε το καλό ι το κακό. Ρολλζσ φορζσ διαλζγουμε το κακό, ακόμθ κι αν δε φτάνουμε ςτο ςθμείο να ςκοτϊνουμε παιδιά. Ραράδειγμα: Δεν είναι λίγεσ οι φορζσ που μαλϊνουμε με τα αδζλφια μασ και χτυπιόμαςτε με αποτζλεςμα να αφινουμε ςθμάδια ο ζνασ ςτον άλλο. Με τθν οικογζνειά μου πιγαμε ςτθν Αφρικι και γνωρίςαμε ζνα παιδί που το ζλεγαν Μουτότο και το ιξερα γιατί είχαμε μιλιςει ςτθν τάξθ γι αυτόν και τον αναγνϊριςα από τθ φωτογραφία που είχα δει. Δφςκολο να τον αναγνωρίςω αλλά τον κατάλαβα. Κα κακόμαςταν για μία θμζρα και τθν επόμενθ κα φεφγαμε. Πταν πιγαμε εκεί που ζμενε ο Μουτότο, ςυμφωνιςαμε να τον πάρουμε για μία θμζρα. Τθν επόμενθ μζρα ετοιμάςτθκε γριγορα, για να φφγουμε. Θ διάρκεια που κάναμε ζωσ τθν Ελλάδα ιταν μεγάλθ. Αλλά τελικά φτάςαμε. - Ζλα Μουτότο!, είπα εγϊ Τον ζφερα ςτο ςχολείο και αυτόσ κοιτοφςε γφρω γφρω με καυμαςμό, λεσ και ιταν ςτον παράδειςο. Με ρωτοφςε ςυνζχεια διάφορα πράγματα: «Τι είναι αυτό;», «Τι είναι εκείνο;». Πταν φτάςαμε ςτθν τάξθ, ςταμάτθςε να περπατάει για λίγο αλλά μετά ςυνζχιςε. Πταν άνοιξα τθν πόρτα, μπικε μζςα ςιγά ςιγά και δειλά και γοφρλωςε τα μάτια του. Τον κοιτοφςαν όλοι περίεργα. Εγϊ τον ςφςτθςα ςτουσ ςυμμακθτζσ μου και κάκιςα μαηί του. Άκουγε το μάκθμα και ζμεινε άφωνοσ. Στο διάλειμμα ιρκαν και άλλα παιδιά (εκτόσ από εμζνα) να παίξουν μαηί του. Του μάκαμε να παίηει κυνθγθτό, κρυφτό και άλλα. Αυτό ζγινε και ςτα υπόλοιπα διαλείμματα κι ζτςι ο Μουτότο ζνιωκε άνετα και δεν είχε άγχοσ, όπωσ πριν. Στο τζλοσ τθσ ϊρασ είχαμε ηωγραφικι. Δεν ιξερε τι είναι αυτό αλλά του εξθγιςαμε. Ηωγράφιςε το πρόςωπό μου. Επειδι ιταν πρϊτθ του φορά, δεν το ζκανε πολφ καλά. Στο τζλοσ τουσ χαιρζτθςε όλουσ, με πιρε από το χζρι και φφγαμε. Το πρωί, οι γονείσ μου νωρίσ νωρίσ τον πιγαν πίςω. Εγϊ τον χαιρζτθςα από τθν προθγοφμενθ μζρα και περίμενα πϊσ και πϊσ να ξαναζρκει. Χριςτοσ Μετά από τθ ςυηιτθςθ που κάναμε, κατάλαβα ότι ακόμα και ςιμερα υπάρχουν άνκρωποι με μεγάλθ δφναμθ ψυχισ και αγάπθσ για το ςυνάνκρωπο. Σιμερα, όλοι κζλουμε τθν ευκολία μασ και τθν άνεςι μασ χωρίσ να μασ νοιάηει τι ςυμβαίνει γφρω μασ. Και όμωσ, υπάρχουν άνκρωποι που βάηουν ςε δεφτερθ μοίρα τον εαυτό τουσ και δίνουν απλόχερα τθν αγάπθ τουσ ςε όςουσ τθν ζχουν ανάγκθ, ςτθ ςυγκεκριμζνθ περίπτωςθ ςτα παιδιά τθσ Αφρικισ, όπωσ θ κυρία Σοφία. Επίςθσ, εντφπωςθ μου ζκανε θ μάνα θ οποία αναγκάςτθκε λόγω πείνασ να δϊςει το μωρό τθσ προκειμζνου να το γλιτϊςει από τον κάνατο. οφία Με αυτι τθ φράςθ, θ Σοφία Χατηι κζλει να μασ δϊςει να καταλάβουμε πωσ όλοι οι άνκρωποι, για κάποιο λόγο, ερχόμαςτε ςτθ κζςθ του Θρϊδθ. Δθλαδι, πωσ όλοι κάποτε κα φτάςουμε ςτισ πράξεισ του Θρϊδθ. Επί παραδείγματι, πολλοί άνκρωποι κα χρειαςτεί να κάνουμε κάτι ακραίο, πικανόν από ηιλια, για να κερδίςουμε κάτι. Θ παρουςίαςθ τθσ ςυγγραφζα του βιβλίου «Μουτότο» ιταν ιδιαίτερα εντυπωςιακι. Εμζνα προςωπικά, με εντυπωςίαςαν οι φωτογραφίεσ και θ ιςτορία που μασ
αφθγικθκε. Το γεγονόσ ότι επικρατοφν τζτοιεσ ςυνκικεσ ηωισ ςε κάποιεσ χϊρεσ, όπωσ θ Αφρικι, ιταν ιδιαίτερα δραματικό και ταυτοχρόνωσ αρκετά εντυπωςιακό. Σηωρτηίνα Μου ζκανε μεγάλθ εντφπωςθ μια φωτογραφία, που μασ ζδειξε θ κα. Χατηι, ενόσ παιδιοφ το οποίο είχε χάςει τουσ γονείσ του και πζκανε πολφ γριγορα από πείνα. Πμωσ, το πιραν και του ζδιναν τροφι κι ζτςι ζηθςε. Επίςθσ, εντφπωςθ μου ζκαναν αυτά που άκουςα, δθλαδι ότι τα παιδιά πεκαίνουν από τθν πείνα, από τα κουνοφπια που τουσ δαγκϊνουν ι ακόμα και από λζπρα. Αυτά που άκουςα με ζκαναν να μάκω πωσ ηουν και άλλα παιδιά. Δανάθ Αυτό που κζλει να πει θ ςυγγραφζασ, είναι ότι όλοι μασ κάποια ςτιγμι παίρνουμε «ςτραβι» απόφαςθ. Δθλαδι, όπωσ και ο Θρϊδθσ αποφάςιςε να πάρει το πλευρό του διαβόλου, ζτςι κι εμείσ μπορεί κάποια ςτιγμι να βρεκοφμε ςτθν ίδια κζςθ του Θρϊδθ. * Αυτό που μου τράβθξε τθν προςοχι ιταν ότι χρθςιμοποιοφςε μόνο πρωτοπρόςωπθ αφιγθςθ και ιςτορικό ενεςτϊτα. Θ ακριβισ περιγραφι ςτθν αφιγθςθ τθσ ιταν απλϊσ ςυγκλονιςτικι. Ο εκφραςτικόσ τθσ χαρακτιρασ και θ ανάλυςι του κάκε κζματοσ που ςυηθτοφςαμε ιταν φανταςτικι. Αλλά το πιο ωραίο πράγμα που ζκανε ιταν θ αφοςίωςθ που ζδωςε ςτο να επιτφχει το ζργο τθσ ςτο ταξίδι τθσ πολυςυηθτθμζνθσ Αφρικισ. Ντίνοσ Σιμερα ιρκε ζνα παιδί από τθν Αφρικι που το ζλεγαν Μουτότο. Εμείσ τον υποδεχτικαμε με χαρά και ζγινε φίλοσ μασ. Μασ είπε πϊσ περνοφςε ςτθ χϊρα του και τισ δυςκολίεσ που αντιμετωπίηει. Πλα τα παιδιά τον υποδζχτθκαν και κανζνα δεν τον κορόιδευε, γιατί κατάλαβαν τισ δυςκολίεσ που περνοφςε ςτθ χϊρα του και κανζνασ από εμάσ δεν κα ικελε να βρεκεί ςτθ κζςθ του. Γιάννθσ Θ φράςθ «Πλοι ερχόμαςτε με τον ζνα ι με τον άλλο τρόπο ςτθ κζςθ του Θρϊδθ» κζλει να μασ πει ότι ςτθ ηωι μασ ζχουμε τθ δυνατότθτα να κάνουμε το κακό προκειμζνου να κερδίςουμε κάτι. Και είναι ςτθ κζλθςι μασ να το αποφφγουμε. Βαςίλθσ «Πλοι ερχόμαςτε με τον ζναν ι τον άλλο τρόπο ςτθ κζςθ του Θρϊδθ» Θ ςυγγραφζασ με αυτι τθ φράςθ κζλει να μασ πει ότι κάποια ςτιγμι τθσ ηωισ μασ κα βρεκοφμε ςτθ κζςθ να διαλζξουμε τι τρόπο κα ακολουκιςουμε. Δθλαδι αν κα κάνουμε το καλό ι το κακό, αν κα πάρουμε το δρόμο του Κεοφ (καλό) ι του Διαβόλου (κακό). Πλοι κζλουμε να πάμε με τον καλό δρόμο. Αλλά μπορεί κατά λάκοσ να βρεκοφμε ςτθ κζςθ του Θρϊδθ, δθλαδι να πάρουμε τον δρόμο του Διαβόλου. * «Οι εντυπϊςεισ μου από τθν παρουςίαςθ» Αυτό που μου ζκανε μεγαλφτερθ εντφπωςθ ιταν θ αγάπθ αυτϊν των μικρϊν παιδιϊν για τουσ ανκρϊπουσ από τθν Ελλάδα. Ζδειχναν αγάπθ ςε εκείνουσ και χάρθκαν που τουσ είδαν και τουσ πρόςφεραν περιςςότερα από αυτά που είχαν ανάγκθ. Ο Μουτότο, ζνα αγόρι που ηοφςε με τθν αδερφι του, γιατί είχαν πεκάνει οι γονείσ του, ηιτθςε βοικεια από αυτοφσ. Εκείνοι τον πιγαν να ηιςει ςε ζνα οικοτροφείο.
Αν ιμουν ςτθ κζςθ του, κα ζνιωκα μια ευχαρίςτθςθ γιϋ αυτιν τθν αλλαγι χϊρου ςτον οποίο κα ηοφςα και κα πίςτευα ότι κάποια μζρα που κα ξανάρκουν κα ζπρεπε να βρω ζναν τρόπο να τουσ ευχαριςτιςω. Επίςθσ, κα ιμουν πολφ χαροφμενθ που κα πιγαινα ςχολείο να μάκω γράμματα, γιατί λογικά δεν κα ιξερα και κα ικελα ςίγουρα να γίνω κάτι ςτθ ηωι μου ι να ακολουκιςω ζνα επάγγελμα. Μαριλία «Πλοι ερχόμαςτε με τον ζναν ι τον άλλο τρόπο ςτθ κζςθ του Θρϊδθ» Ριςτεφω πϊσ θ φράςθ αυτι μασ διδάςκει πολλά, γιατί ζχει ζνα πολφ βακυςτόχαςτο νόθμα. Εξθγεί πϊσ όλοι κα βρεκοφμε κάποια ςτιγμι μπροςτά ςε μία απόφαςθ μεταξφ Κεοφ και Διαβόλου. Μεταξφ καλοφ και κακοφ. Και τότε μόνο εμείσ κα αποφαςίςουμε ποιον δρόμο κα πάρουμε. Κωνςταντίνοσ «Πλοι ερχόμαςτε με τον ζναν ι τον άλλο τρόπο ςτθ κζςθ του Θρϊδθ» Με τθν φράςθ αυτι, θ δαςκάλα του Μουτότο εννοεί ότι κάποιεσ φορζσ κι εμείσ οι ίδιοι παρεξθγοφμε κάποια πράγματα και ζρχεται θ ϊρα να αποφαςίςουμε ανάμεςα ςτο καλό και το κακό. Βζβαια, θ απόφαςθ αυτι είναι ςτο χζρι μασ, κακϊσ, επίςθσ, και το αν κα ακολουκιςουμε τθν ψυχι μασ και επομζνωσ το καλό, ι το ςυμφζρον μασ ακολουκϊντασ το κακό. Με αυτό τον τρόπο ερχόμαςτε όλοι ςτθ κζςθ του Θρϊδθ. * «Τι κα ζκανε ο Μουτότο αν ερχόταν ςτθν Ελλάδα;» Ο Μουτότο ςτθν Ελλάδα; Ραράξενο! Ζχω δφο εκδοχζσ για τισ αντιδράςεισ του Μουτότο, αν ερχόταν ςτθ Ελλάδα: 1 θ : Αντικρίηοντασ τον κόςμο, όλοι τον αντιμετωπίηουν αρνθτικά λόγω τθσ καταγωγισ και του χρϊματόσ του. Εκείνοσ, ςτεναχωρθμζνοσ και ηϊντασ τισ ίδιεσ ςτιγμζσ με τον καιρό που ιταν μικρόσ και ορφανόσ, λαχταρά τθν πατρίδα και τουσ φίλουσ του. 2 θ : Θ τεχνολογία και οι ανζςεισ τον ζχουν ςυνεπάρει, κακϊσ το πρωί τρζχει ςε όλα τα μαγαηιά αγοράηοντασ όλο και περιςςότερα πράγματα, ενϊ το βράδυ, ςτθ ηεςτι πιςίνα του ςπιτιοφ τθσ κυρίασ Χατηι, απολαμβάνει το ηεςτό φαγθτό του. Ηει μία παραμυκζνια ηωι!!! Αναςταςία «Πλοι ζρχονται κάποια ςτιγμι με το καλό ι τον κακό τρόπο» Ριςτεφω πωσ λζει ότι όταν φτάνουμε ςε 2 τρόπουσ, όπου ο ζνασ είναι προσ όφελοσ των άλλων, επιλζγουμε ςυνικωσ αυτό που μασ ευχαριςτεί και ζτςι ερχόμαςτε αντιμζτωποι με το καλό ι το κακό. Ραράδειγμα 1: -Βαςιλιά μου, άμα ςκοτϊςεισ αυτοφσ τουσ 3 φρουροφσ, κα ζχεισ δϊρα από όλο το βαςίλειο, ενϊ άμα δεν το κάνεισ κα χαίρονται αυτζσ οι 3 οικογζνειεσ -Το πρϊτο κα πάρω
Ραράδειγμα 2: Aχ! Πλοι εδϊ τρϊνε ακριβά φαγθτά. Να τα κλζψω ι όχι; Μαρία «Πλοι κάποια ςτιγμι ερχόμαςτε με τον ζναν ι με τον άλλο τρόπο ςτθ κζςθ του Θρϊδθ» Φυςικά και κα βρεκείσ ςε μια τζτοια κζςθ και φυςικά κα διαλζξεισ. Πμωσ πρζπει να διαλζξεισ το ςωςτό ι αυτό που πιςτεφεισ εςφ. Δθλαδι ι αυτό που επιβάλλει ο διάβολοσ ι αυτό που επιβάλλει ο Κεόσ «Ρεριγράφω πϊσ πζραςα ςτθν Αφρικι» Ρριν λίγεσ ϊρεσ ζφταςα ςτθν Αφρικι. Είμαι μια χαρά. Μζνουμε ςε ζναν οίκο με τα παιδιά μζςα ςτθν Αφρικι. Εδϊ τα πράγματα είναι τραγικά. Ζχουμε πάρει φάρμακα και τρόφιμα, για να δϊςουμε ςτα παιδιά και ςτουσ μεγάλουσ. Πταν πρωτοπιγαμε ςτθν Αφρικι, μασ αποκάλεςαν με μια πολφ περίεργθ λζξθ που ςτθ γλϊςςα μασ ςθμαίνει «λευκοί». Οι ςυνκικεσ εδϊ είναι απαίςιεσ. Βρζχει ζξι μινεσ το χρόνο. Ρολλά παιδιά μικρϊν θλικιϊν είναι πολφ άρρωςτα και χρειάηονταν φάρμακα. οφία «Ρεριγράφω μια μζρα που ο Μουτότο ζρχεται ςτο ςχολείο μασ» Θ μζρα με το Μουτότο κα ιταν καταπλθκτικι. Κα τον παίρναμε από το οικοτροφείο που ζμενε και κα τον φζρναμε με το ιδανικό μασ τηετ ςτον Ρειραιά. Στο ςχολείο κα γνϊριηε τουσ κακθγθτζσ μασ και κα ζκανε μάκθμα μαηί μασ. Ζπειτα, αφοφ κα είχαμε κάνει τα μακιματα, κα πθγαίναμε να παίξουμε. Τελικά, το βράδυ κα τον πθγαίναμε ςτο οικοτροφείο, όπου φιλοξενείται, κα τον αποχαιρετοφςαμε και κα του υποςχόμαςταν ότι κα ξαναρχόμαςταν. Βαγγζλθσ «Τι μου ζκανε εντφπωςθ από τθν παρουςίαςθ» Από τθν παρουςίαςθ μου ζκανε εντφπωςθ ότι αυτά τα παιδιά ζκαναν τα άρρωςτα για να πάρουν ςιρόπι, γιατί νόμιηαν ότι είναι γλυκό και ζτςι δεν κα πεινοφςαν τόςο. * «Πλοι κάποια ςτιγμι ερχόμαςτε με τον ζναν ι με τον άλλο τρόπο ςτθ κζςθ του Θρϊδθ» Θ ςυγγραφζασ λζει ότι όλοι οι άνκρωποι βρίςκονται κάποια ςτιγμι ςε δίλθμμα και πρζπει να επιλζξουν τον κακό ι τον καλό δρόμο. Αν, επιλζξουν τον κακό μπαίνουν ςτθ κζςθ του Θρϊδθ, που ιταν κακόσ, αφοφ ςκότωςε όλα τα μωρά για να βρει τον Λθςοφ Χριςτό. Ευγενία «Πλοι κάποια ςτιγμι ερχόμαςτε με τον ζναν ι με τον άλλο τρόπο ςτθ κζςθ του Θρϊδθ» Τθν παραπάνω φράςθ τθν είπε θ Μαντεμουαηζλ ςτον Μουτότο. Με αυτιν τθν φράςθ εννοοφςε πολλά. Δθλαδι, πολλζσ φορζσ ίςωσ να βρεκοφμε ςτθν κζςθ του Θρϊδθ, επειδι οι ςυνκικεσ μασ επιβάλλουν να είμαςτε ςκλθροί. Άλλοτε μπορεί να βρεκοφμε ςτθν κζςθ του Θρϊδθ, επειδι ζχει «μπει ο διάβολοσ» ςτθν ψυχι μασ, όπωσ είχε μπει και ςτθν ψυχι του Θρϊδθ, και μασ κάνει να κάνουμε κακζσ πράξεισ, επειδι πιςτεφουμε πωσ ζτςι ζχουμε ςυμφζρον, ενϊ ςτθν πραγματικότθτα ςυμβαίνει το αντίκετο. «Μια μζρα ο Μουτότο ιρκε ςτο ςχολείο μασ»
Φζτοσ, είχαμε τθν ευκαιρία να διαβάςουμε ζνα απόςπαςμα από ζνα εξαιρετικό βιβλίο, το «Μουτότο», όπου βαςίηεται ςε μια αλθκινι ιςτορία ενόσ παιδιοφ που οι γονείσ του ζχουν πεκάνει. Πλοι οι ςυμμακθτζσ μου κακϊσ και εγϊ ανυπομονοφςαμε να ζρκει θ μζρα όπου κα μασ επιςκεφκεί ο Μουτότο. Κζλαμε τόςο πολφ να τον γνωρίςουμε και από κοντά, αφοφ είχαμε μάκει τόςα πολλά γιϋ αυτόν. Θ μζρα αυτι επιτζλουσ ζφταςε. Ο Μουτότο ιρκε ςτο ςχολείο μασ και παρακολοφκθςε μαηί μασ κάποιεσ διδακτικζσ ϊρεσ. Θ αλικεια είναι ότι ζνιωκε πολφ αμιχανα ανάμεςά μασ. Του είχε κάνει ιδιαίτερθ εντφπωςθ το ότι ζχουμε τόςα πολλά πράγματα, που ςτθν χϊρα του οφτε να τα ονειρευτοφν δεν μποροφςαν, ενϊ εμείσ ςιμερα τα κεωροφμε δεδομζνα. Του φαίνονταν όλα τόςο παράξενα, δθλαδι το ότι είχαμε κακαρά ροφχα, παποφτςια, τςάντα, βιβλία, τετράδια, μολφβια. Ακόμα, μασ ζκανε και κάποιεσ παρατθριςεισ. Διαπίςτωςε ότι κάποια παιδιά ζκαναν τα πάντα, για να χάςουν μάκθμα ι δεν ζφερναν εργαςίεσ. Αντίκετα, ςτθ χϊρα του, όςα παιδιά πιγαιναν ςχολείο, το αγαποφςαν και προςπακοφςαν να μάκουν όςα πιο πολλά μποροφςαν, για να ζχουν τισ απαραίτθτεσ γνϊςεισ αλλά και εφόδια, ϊςτε να βρουν ςτο μζλλον ζνα επάγγελμα να αςχολθκοφν και ζτςι να ζχουν μια καλφτερθ ηωι εκείνοι και τα παιδιά τουσ. Θ επίςκεψθ του Μουτότο μασ ζκανε να ςυλλογιςτοφμε πόςο ςθμαντικά είναι κάποια πράγματα που εμείσ ςτισ μζρεσ μασ τα κεωροφμε δεδομζνα. Πθνελόπθ