ΔΕΛΤΙΟΝ ΕΛΛ. ΚΤΗΝ. ΕΤΑΙΡΕΙΑΣ 998, 50():43-49 Η θεραπευτική αντιμετώπιση του πυοθώρακα στη γάτα: Αναφορά σε δυο κλινικά περιστατικά Α.Φ. Κουτίνας, Ν.Ν. Πράσινος 2, Κ.Κ. Αδαμαμά-Μωραΐτου, Μ.Γ. Κριτσέπη 3 ΠΕΡΙΛΗΨΗ. Στην εργασία αυτή περιγράφονται δυο περιστατικά πυοθώρακα σε γάτα που προσκομίστηκαν στα Εξωτερικά Ιατρεία της Παθολογικής Κλινικής, του Τμήματος Κτηνιατρικής του Α.Π.Θ. Ιδιαίτερη έμφαση δίνεται στην ε πιτυχή θεραπευτική τους αντιμετώπιση, που περιλάμβανε την τοποθέτηση μόνιμου ενδοθωρακικοΰ καθετήρα και την καθημερινή παροχέτευση-έκπλυση της κοιλότητας του υ πεζωκότα με θερμό φυσιολογικό ορό. Η διαδικασία αυτή διήρκεσε 5-0 ημέρες. Κατά το διάστημα αυτό οι γάτες παρουσίασαν πνευμοθώρακα, που θα πρέπει να αποδοθεί σε σφάλμα κατά την εισαγωγή του καθετήρα στην κοιλότητα του υπεζωκότα (περιστατικό ) και στη ρήξη του τοιχώματος του καθετήρα (περιστατικό 2). Και στα δυο περιστατικά η δύσπνοια εξαφανίστηκε με την αφαίρεση του καθετήρα. Η παράλληλη χορήγηση αντιβιοτικών, αρχικά παρεντερικά και στη συνέχεια από το στόμα, για μεγάλο χρονικό διάστημα (6-9 εβδομάδες), σε συνδυασμό με υποστηρικτικά μέτρα (παρεντερική ενυδάτωση, αποκατάσταση ηλεκτρολυτικών διαταραχών-οξεοβασικής ισορροπίας, διά της βίας διατροφή) συνέβαλε στην καλή έκβαση της θεραπείας των περιστατικών αυτών. ABSTRACT. Koutinas AF, Prassinos NN, Adamama - Moraitou KK, Kritsepi MG. Treatment of feline pyothorax: A report of two spontaneous cases. Bulletin of the Hellenic Veterinary Medical Society 999, 50(l):43-49. Two cases of feline pyothorax, presented in severe respiratory distress, were treated successfully by applying intermittent drainage and daily lavage of the pleural space with warm normal saline. Before that an indwelling thoracostomy tube had been fixedon the thoracic wall and left in place from 5 to 0 days. The only complication noticed was a symptomatic Κλινική Παθολογίας Ζώων Αναψυχής, Τμήμα Κτηνιατρική ς, Α. Π. Θ. 2 Χειρουργική Κλινική, Τμήμα Κτηνιατρικής, Α.Π. Θ 3 Τ Θ. 659, 540 06, Θεσσαλονίκη -7. Clinic of Companion Animal Medicine, Faculty of Veterinary Medicine, A. U. Τ 2 Clinic of Surgery, Faculty of Veterinary Medicine, A. U. Τ 3 P.O. Box 659, 540 06, Thessaloniki -7 Ημερομηνία υποβολής: 0.02.98 Ημερομηνία εγκρίσεως: 0.04.98 pneumothorax due to either tube malpositioning or damage to the tube wall. In both instances, the inspiratory dyspnea decreased or disappeared as soon as the tube was removed. Systemic and long term (6-9 weeks) treatment with antibiotics, combined with supportive measures and good nursing care, had a positive effect to the successful outcome in both cases. Αέξεις ευρετηρίασης: Πυοθώρακας, γάτα, θεραπεία. ΕΙΣΑΓΩΓΗ Ο πυοθώρακας είναι συχνός στην κλινική πράξη και αποτελεί ένα από τα κυριότερα αίτια του συνδρόμου των πλευριτικών συλλογών στη γάτα 2. Άλλες παθολογικές καταστάσεις της γάτας, που συνήθως προκαλούν εισπνευστική δύσπνοια, λόγω συλλογής στην κοιλότητα του υπεζωκότα, είναι ο αιμοθώρακας, ο χυλοθώρακας, η συμφορητική καρδιακή ανεπάρκεια από μυοκαρδιοπάθειες, τα νεοπλάσματα του μεσοπνευμόνιου και ιδιαίτερα το λέμφωμα, η λοιμώδης περιτονίτιδα και η διαφραγματοκήλη 3 " 6. Ο πυοθώρακας της γάτας χαρακτηρίζεται από την παρουσία σηπτικού πυώδους εξιδρώματος στην κοιλότητα του υπεζωκότα που αποτελείται από βακτηρίδια, κατεστραμμένα κύτταρα, εκφυλισμένα ουδετερόφιλα και ινική 7. Τα βακτηρίδια που συνήθως απομονώνονται είναι α ναερόβια (Bacteroides spp., Clostridium spp., Fusobacterium spp., Actinomyces spp., Peptostreptococcus spp.), μόνα τους ή σε συνδυασμό με διάφορα είδη αερόβιων βακτηριδίων 89. Από τα τελευταία το συχνότερο είναι η Pasteurella multocida 0. Η κλινική εικόνα του πυοθώρακα χαρακτηρίζεται συνήθως από έντονη εισπνευστική δύσπνοια και ενδεχομένως βήχα,καθώς και από μη ειδικά συμπτώματα, όπως ο πυρετός, η ανορεξία, η κατάπτωση, ο περιορισμός της κινητικής δραστηριότητας, η αφυδάτωση, η απώλεια του σωματικού βάρους και η ωχρότητα των βλεννογόνων 602 Για την επιτυχή θεραπευτική αντιμετώπιση του πυοθώρακα στη γάτα, εκτός από τη χορήγηση υγρών και αντιβακτηριδιακών ουσιών, πρωταρχικό ρόλο παίζει η συνεχής παροχέτευση και οι επανειλημμένες πλύσεις της κοιλότη-
44 Α.Φ. ΚΟΥΤΙΝΑΣ, Ν.Ν. ΠΡΑΣΙΝΟΣ, Κ.Κ. ΑΔΑΜΑΜΑ-ΜΩΡΑΪΤΟΥ, Μ.Γ. ΚΡΙΤΣΕΠΗ a τας του υπεζωκότα, υστέρα από την τοποθέτηση και κα 034 θήλωση ενδοθωρακικοΰ καθετήρα. Στην εργασία αυτή, εκτός από την κλινική εικόνα και τα εργαστηριακά ευρήματα, ιδιαίτερη έμφαση δίνεται στη θεραπευτική αντιμετώπιση και στην παραπέρα εξέλιξη δυο περιστατικών πυοθώρακα σε γάτα. γινε με τη μέθοδο ELISA, έδειξε ότι η γάτα ήταν αρνητική ως προς την ιογενή λευχαιμία (FeLV) και τον ιό της επί κτητης ανοσολογικής ανεπάρκειας (FIV). Πρώτο περιστατικό Ιστορικό Μετά από θωρακοκεντηση που έγινε στο κάτω τρίτημόριο του αριστερού 8ου μεσοπλευρίου διαστήματος με τη b βοήθεια κοντής βελόνας τΰπου πεταλούδας 8 G, στην οποία προσαρμόστηκε βαλβίδα τριπλής κατεύθυνσης, α φαιρέθηκαν 50 ml κιτρινοπράσινου υγροΰ που ήταν δύσοσμο, θολερό, παχύρρευστο και περιείχε αρκετά πήγ ματα ινικής. Το ειδικό βάρος και οι ολικές πρωτεΐνες του υγροΰ αυτοΰ ήταν πάνω από 050 και 2 g/00 ml, αντί στοιχα (πυώδες εξίδρωμα). Η απομάκρυνση της παραπάνω ποσότητας του εξιδρώματος είχε ως αποτέλεσμα την άμεση και σημαντική μείωση της δύσπνοιας. Σημειώνεται ότι της θωρακοκεντησης είχε προηγηθεί κουρά, αντισηψία και τοπική αναισθησία διήθησης με διάλυμα λιδοκαΐνης0 στο σημείο της παρακέντησης. Το Νοέμβριο του 993 στην Παθολογική Κλινική του Τμήματος Κτηνιατρικής του Α.Π.Θ. προσκομίστηκε γάτα γένους θηλυκού, φυλής Κοινή Ευρωπαϊκή (βραχΰτριχη), ηλικίας 8 μηνών και σωματικού βάρους 2 kg, επειδή από 20ημερου παρουσίαζε προοδευτικώς επιδεινούμενη δύ σπνοια, που συνοδευόταν απά μείωση της όρεξης, της κι νητικής δραστηριότητας και της γενικής διάθεσης. Το τε λευταίο 48ωρο το ζώο παρουσίαζε ανορεξία, κατάπτωση και δραματική επιδείνωση της δύσπνοιας. Η γάτα ήταν εμβολιασμένη κατά της πανλευκοπενίας, της καλυκοΐωσης, της λοιμώδους ρινοτραχειΐτιδας και της λυσσάς, είχε υποβληθεί σε ωοθηκυστερεκτομή σε ηλικία 6 μηνών και διατρεφόταν κυρίως με βιομηχανοποιημένη τροφή για γάτες. Το ζώο ζοΰσε σε μονοκατοικία μαζί με άλλες γάτες, περιορισμένο σχεδόν αποκλειστικά μέσα στο σπίτι. Κλινική εικόνα Η γάτα παρουσίαζε ελαφρού βαθμού υπερθερμία (39,5 C), κατάπτωση, μυϊκή αδυναμία, καθώς και έντονου βαθμού εισπνευστική δύσπνοια, που επιδεινωνόταν εξαι τίας των διάφορων χειρισμών κατά την κλινική εξέταση. Επιπλέον παρατηρήθηκε ταχύπνοια (56 αναπνοες/min), σημαντική αύξηση του βάθους των αναπνευστικών κινή σεων, ιδιαίτερα στη φάση της εισπνοής, ορθοπνοϊκή στάση, αγωνιώδης έκφραση και ελαφρά κυάνωση των βλεννογό νων. Κατά την ακρόαση του θώρακα διαπιστώθηκε βυθιότητα των καρδιακών τόνων και εξαφάνιση του κυψελι δικού ψιθυρίσματος, ενώ κατά την επίκρουση υπαμβλΰτητα στο κάτω μισό του αριστερού πλάγιου θωρακικού τοι χώματος. Η θρεπτική κατάσταση του ζώου θα μπορούσε να χαρακτηριστεί κακή. Μετά το κούρεμα του αριστερού πλάγιου θωρακικού τοιχώματος, προκείμενου να γίνει πα ρακέντηση της κοιλότητας του υπεζωκότα, αποκαλύφτη καν 4 ερυθρόλευκες δερματικές κηλίδες, διαμέτρου 2-4 mm, στο κέντρο των οποίων υπήρχε ουλή. Εργαστηριακά ευρήματα Στην αιματολογική εξέταση διαπιστώθηκε λευκοκυττάρωση (27.700/μ) και ουδετεροφιλία (9.944/μ). Στην ε ξέταση του οΰρου το μόνο αξιόλογο εύρημα ήταν το χα μηλό ειδικό βάρος (.08). Η ορολογική εξέταση, που έ Στα ακτινογραφήματα της πλαγιοπλάγιας και της κοιλιορραχιαίας προβολής του θώρακα παρατηρήθηκε διά χυτη ακτινοσκιερότητα ολόκληρου του αριστερού ημιθωρακίου και σαφής μετατόπιση της καρδιακής σκιάς δεξιά. Στις καλλιέργειες που έγιναν από το εξίδρωμα της κοι λότητας του υπεζωκότα, αναπτύχθηκαν Corynebacterium spp., Staphylococcus spp. και αναερόβια βακτηρίδια. Το είδος των τελευταίων δεν κατέστη δυνατό να ταυτοποιηθεί. Στα επιχρίσματα από το ίζημα του παραπάνω παθο λογικού υλικού, που χρώστηκαν με τη μέθοδο Giemsa, πα ρατηρήθηκαν πολλά εκφυλισμένα ουδετερόφιλα και σα φώς λιγότερα εωσινόφιλα, μακροφάγα, πλασμοκΰτταρα και αντιδραστικά μεσοθηλιακά κύτταρα. Τέλος, στο κυτ ταρόπλασμα σχετικά μικρού αριθμού ουδετερόφιλων υ πήρχαν φαγοκυτταρωμενοι κόκκοι. Θεραπεία και εξέλιξη Λίγο πριν από την παροχέτευση της κοιλότητας του υ πεζωκότα άρχισε η στάγδην χορήγηση ισότονου οροΰ L μέσω ενδοφλέβιου καθετήρα 8 Ge που είχε τοποθετηθεί στην έσω σαφηνή φλέβα. Στο κάθε λίτρο του οροΰ αυτοΰ προστέθηκαν 750 mg υδροχλωρικής κλινδαμυκίνης και 50 mg κεφουροξίμης8. Ο όγκος του ενδοφλεβίως χορη γουμένου οροΰ καθορίστηκε στα 250 ml το 24ωρο. Μετά τη χειρουργική προετοιμασία του αριστεροΰ θωρακικοΰ τοιχώματος και τη χορήγηση γενικής εισπνευστικής αναι σθησίας με μίγμα αλοθανίου και οξυγόνου (εγκατάστα ση με προσωπίδα, διατήρηση μετά από διασωλήνωση της τραχείας), τοποθετήθηκε και καθηλώθηκε πλαστικός κα θετήρας στο αριστερό ημιθωράκιο ακολουθώντας την τε χνική όπως αυτή περιγράφεται από τον Norsworthy (993). Αυτό έγινε 48 ώρες περίπου μετά την προσκόμιση του ζώου στην Κλινική. Καθημερινά και για συνολικά πέντε ημέρες, γίνονταν πλΰσεις της κοιλότητας του υπεζωκότα με θερμό φυ-
Η ΘΕΡΑΠΕΥΤΙΚΗ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΗ ΤΟΥ ΠΥΟΘΩΡΑΚΑ ΣΤΗ ΓΑΤΑ: ΑΝΑΦΟΡΑ ΣΕ ΔΥΟ ΚΛΙΝΙΚΑ ΠΕΡΙΣΤΑΤΙΚΑ 45 σιολογικό ορό (37 C). Συγκεκριμένα, 20-30 ml ηπαρινισμένου φυσιολογικού οροΰ εισάγονταν με σύριγγα, μέσω του καθετήρα, στην κοιλότητα του υπεζωκότα και έπειτα από παραμονή μισής ώρας περίπου, κατά τη διάρκεια της οποίας το ζώο περιστρεφόταν κατά τον επιμήκη άξονα του με ήπιο τρόπο, αφαιρούνταν με αναρρόφηση χρησιμοποιώντας την ίδια σύριγγα. Ευθΰς αμέσως η διαδικασία αυτή επαναλαμβανόταν άλλες δυο φορές. Την τελευταία ήμερα της ενδοθωρακικής αυτής θεραπείας το εκπλυμα ήταν διαυγές και άοσμο. Η στάγδην ενδοφλέβια χορήγηση του οροΰ, που περιείχε κλινδαμυκινη! και κεφουροξιμη 8, συνεχίστηκε για τρεις ήμερες. Ακολούθως χορηγήθηκαν από το στόμα κλινδαμυκινη ] (37,5 ιτίβίγάτα κάθε 2 ώρες) και κεφουροξίμη " (25 mg/γάτα κάθε 2 ώρες) για 6 εβδομάδες. Η γάτα διατρεφόταν διά της βίας με ειδική διαιτητική τροφή τις πρώτες πέντε ήμερες από την έναρξη της θεραπείας. Στη συνέχεια, η όρεξη του ζώου επανήλθε στα φυσιολογικά επίπεδα με αποτέλεσμα τη γρήγορη επανάκτηση του σωματικού βάρους. Εικοσιτεσσερις ώρες μετά την τοποθέτηση του ενδοθωρακικοΰ καθετήρα και την πρώτη πλΰση, το ζώο εμφάνισε υποδόριο εμφύσημα, καθώς και αιφνίδια επιδείνωση της δύσπνοιας λόγω εμφάνισης πνευμοθώρακα που επιβεβαιώθηκε ακτινολογικά. Η μέσω του καθετήρα α φαίρεση 60 ml αέρα από την κοιλότητα του υπεζωκότα είχε ως αποτέλεσμα την άμεση ανακούφιση του ζώου. Σημειώνεται ότι η γάτα εμφάνιζε ελαφρού βαθμού εισπνευστική δύσπνοια καθόλη τη διάρκεια της παραμονής του ενδοθωρακικοΰ καθετήρα που εξαφανίστηκε μετά την απομάκρυνση του. Είκοσι ήμερες μετά το τέλος της ενδοθωρακικής θεραπείας και παρά την κλινική ίαση τα α- κτινογραφήματα του θώρακα έδειξαν την παρουσία ελαφρού βαθμού πνευμοθώρακα. Σε επικοινωνία που είχαμε μέχρι πρόσφατα, ο ιδιοκτήτης ανέφερε ότι η γάτα ε ξακολουθούσε να παραμένει κλινικά υγιής. Η γάτα ήταν ανεμβολίαστη, είχε υποβληθεί σε ορχεκτομή σε ηλικία 2 ετών, διατρεφόταν κυρίως με βιομηχανοποιημένη τροφή για γάτες και ωμά ψάρια και ζοΰσε σε εμπορικό κατάστημα χωρίς όμως να είναι περιορισμένη μέσα σ' αυτό. Κλινική εικόνα Η γάτα παρουσίαζε πυρετό (40,6 C), ωχρότητα των βλεννογόνων, μυϊκή αδυναμία και κατάπτωση και είχε μέτρια θρεπτική κατάσταση. Εντύπωση προκαλούσε η έ ντονου βαθμού εισπνευστική δύσπνοια, που συνοδευόταν από ταχύπνοια (42 αναπνοές/min) και ορθοπνοϊκή στάση, καθώς και η αγωνιώδης έκφραση του προσώπου. Στην κλινική εξέταση του θώρακα διαπιστώθηκε βυθιότητα των καρδιακών τόνων και υπαμβλΰτητα στο κάτω μισό του θωρακικού τοιχώματος και στα δυο ημιθωράκια. Εργαστηριακά ευρήματα Στην αιματολογική εξέταση διαπιστώθηκε λευκοκυττάρωση (60.520/μ) και συγκεκριμένα ουδετεροφιλία (53.40/μ) και μονοπυρήνωση (.00/μ), καθώς και θρομβοκυτταροπενία (29.990/μ). Κατά τη βιοχημική εξέταση του οροΰ του αίματος, όπως και κατά την εξέταση του οΰρου, δεν βρέθηκε τίποτα το παθολογικό. Η ορολογική εξέταση, που έγινε με τη μέθοδο ELISA a, έδειξε ότι η γάτα ήταν αρνητική ως προς τον FeLV και FIV. Στα ακτινογραφήματα της πλαγιοπλάγιας και της κοιλιορραχιαίας προβολής του θώρακα παρατηρήθηκε διάχυτη ακτινοσκιερότητα στο κάτω μισό και των δυο ημιθωρακίων (εικόνα ). Μετά από θωρακοκέντηση, όπου ακολουθήθηκε η ί δια προετοιμασία και τεχνική με εκείνη του πρώτου περιστατικού, αφαιρέθηκαν περίπου 20 ml κιτρινωπού υγροΰ, Δεύτερο περιστατικό Ιστορικό Το δεύτερο περιστατικό, που προσκομίστηκε στην ί δια Κλινική το Σεπτέμβριο του 995, αφορούσε σε μία γάτα γένους αρσενικού, φυλής Κοινή Ευρωπαϊκή (βραχΰτριχη), ηλικίας 4 χρόνων και σωματικού βάρους 5 kg. Το ζώο διέφυγε την παρακολούθηση των ιδιοκτητών του και παρέμεινε έξω από το χώρο του για χρονικό διάστημα μιας εβδομάδας περίπου. Από τη στιγμή που επέστρεψε και για 20 ημέρες παρουσίαζε προοδευτικά αυξανόμενη δύσπνοια και μείωση της όρεξης, της κινητικής δραστηριότητας και της γενικής διάθεσης. Δυο κτηνίατροι, που είχαν εξετάσει τη γάτα το τελευταίο δεκαήμερο, χορήγησαν οροΰς και αντιβιοτικά. Εικόνα. Πλαγιοπλάγιο ακτινογράφημα θώρακα του δεύτερου περιστατικού κατά την προσκόμιση του στην Κλινική. Παρατηρείται διάχυτη ακτινοσκιερότητα που καταλαμβάνει το κάτω μισό της κοιλότητας του υπεζωκότα επισκιάζαντας τα κατώτερα πνευμονικά πεδία, την καρδιά και το θόλο του διαφράγματος.
46 Α.Φ. ΚΟΥΤΙΝΑΣ, Ν.Ν. ΠΡΑΣΙΝΟΣ, Κ.Κ. ΑΔΑΜΑΜΑ-ΜΩΡΑΪΤΟΥ, Μ.Γ. ΚΡΙΤΣΕΠΗ Εικόνα 2. Πλαγιοπλάγιο ακτινογράφημα θώρακα του δεύτερου περιστατικού δέκα ήμερες μετά την τοποθέτηση του ενδοθωρακικού καθετήρα. Παρατηρείται πάχυνση του υπεζωκότα με παρουσία κατά τόπους περιγεγραμμένων ακτινοσκιερών περιοχών (βέλη) που α ντιπροσωπεύουν συμφυτικες εστίες. Διακρίνεται η βαλβίδα τριπλής κατεύθυνσης και η αιμοστατική λαβίδα που χρησιμοποιήθηκαν για την αποφυγή εισόδου αέρα στην κοιλότητα του υπεζωκότα μέσω του καθετήρα. που ήταν θολερό, παχύρρευστο και περιείχε πήγματα ινικής από το δεξιό ημιθωράκιο, ενώ, αντίθετα, δεν εξήλθε καθόλου υγρό από το αριστερό. Το ειδικό βάρος και οι ολικές πρωτεΐνες του υγροΰ αυτοΰ ήταν πάνω από 050 και από 2 g/00 ml, αντίστοιχα (πυώδες εξίδρωμα). Η απομάκρυνση της παραπάνω ποσότητας του εξιδρώματος είχε ως αποτέλεσμα την άμεση και θεαματική μείωση της δύσπνοιας. Στις καλλιέργειες που έγιναν από το εξίδρωμα της κοιλότητας του υπεζωκότα δεν αναπτύχθηκε κανένα είδος βακτηριδίου. Τέλος, στα επιχρίσματα από το ίζημα του παραπάνω παθολογικού υλικού, που χρώστηκαν με τη μέθοδο Giemsa, παρατηρήθηκαν πολλά εκφυλισμένα ουδετερόφιλα. Θεραπεία και εξέλιξη Η τοποθέτηση και καθήλωση του ενδοθωρακικού καθετήρα έγινε όπως στο πρώτο περιστατικό 24 ώρες μετά την προσκόμιση του ζώου στην κλινική. Τις πρώτες έξι ή μερες σε καθημερινή βάση και μετά κάθε δεύτερη ημέρα μέχρι να συμπληρωθούν συνολικά 0 ημέρες, γίνονταν πλύσεις της κοιλότητας του υπεζωκότα με θερμό ηπαρινισμένο φυσιολογικό ορό (37 C). Η διαδικασία της πλύσης ήταν η ίδια με εκείνη του πρώτου περιστατικού, με μόνη εξαίρεση την ποσότητα του φυσιολογικού οροΰ (50 ml) που χρησιμοποιήθηκε σε κάθε πλΰση. Η γάτα ταϊζόταν με τη βία με ειδική διαιτητική τροφή και παράλληλα της χορηγήθηκε ενδομυϊκά συνδυασμός βενζυλοπενικιλλίνης (850 mg/γάτα κάθε 2 ώρες) και τριμεθοπρίμης - σουλφαδιαζίνης (280 mg/γάτα κάθε 24 ώ ρες) κατά τη διάρκεια των πρώτων 6 ημερών. Η αγωγή αυτή αντικαταστάθηκε από το συνδυασμό κεφαδροξίλης 0 (00 mg/γάτα κάθε 2 ώρες, per os) και τριμεθοπρίμηςσουλφαμεθοξαζόλης Ρ (20 mg/γάτα κάθε 2 ώρες, per os), η οποία συνεχίστηκε για 4 εβδομάδες. Στη συνέχεια και για άλλες 4 εβδομάδες, χορηγήθηκε μόνο η κεφαδροξίλη 0 (00 mg/γάτα κάθε 2 ώρες, peros). Η δύσπνοια άρχισε να μειώνεται προοδευτικά από την πρώτη ημέρα της τοποθέτησης του ενδοθωρακικού καθετήρα για να εξαφανιστεί τελείως την 8η ημέρα. Την ένατη ημέρα από την τοποθέτηση του καθετήρα το ζώο εμφάνισε απότομα εισπνευστική δύσπνοια που οφειλόταν σε πνευμοθώρακα. Αφαιρέθηκαν περίπου 70 ml αέρα α-
Η ΘΕΡΑΠΕΥΤΙΚΗ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΗ ΤΟΥ ΠΥΟΘΩΡΑΚΑ ΣΤΗ ΓΑΤΑ: ΑΝΑΦΟΡΑ ΣΕ ΔΥΟ ΚΛΙΝΙΚΑ ΠΕΡΙΣΤΑΤΙΚΑ JTÓ την κοιλότητα του υπεζωκότα με αποτέλεσμα την άμεση ανακούφιση του ζώου. Κατά την ακτινολογική εξέταση που έγινε τόσο αμέσως πριν από την αφαίρεση του ενδοθωρακικοΰ καθετήρα (εικόνα 2), όσο και 3 εβδομάδες μετά το τέλος της ενδοθωρακικής θεραπείας, και παρά την κλινική ίαση, στα ακτινογραφήματα του θώρακα παρατη ρήθηκαν ακτινοσκιερες εστίες στην περιοχή γΰρω από την κορυφή της καρδιάς. Η αιματολογική εικόνα του ζώου ε πανήλθε στα φυσιολογικά επίπεδα 6 εβδομάδες μετά την προσκόμιση του στην Κλινική. Συμφωνά με τον ιδιοκτήτη της, με τον οποίο υπήρχε συχνή επικοινωνία, η γάτα κατά τη συγγραφή της εργασίας αυτής εμφανιζόταν ως απόλυτα φυσιολογική. ΣΥΖΗΤΗΣΗ Πολλές φορές η πηγή μόλυνσης στον πυοθώρακα της γάτας παραμένει αδιευκρίνιστη57. Τα διαμπερή τραύμα τα του θωρακικού τοιχώματος κυρίως από δαγκώματα, οι ρήξεις του οισοφάγου, της τραχείας ή των βρόγχων, τα με ταναστεύοντα ξένα σώματα, η βακτηριδιακή πνευμονία και τα αποστήματα του πνεύμονα, οι αιματογενεις λοιμώ ξεις και οι ατυχείς ή αδέξιοι χειρισμοί εκ μέρους των κτη νιάτρων για διαγνωστικούς ή θεραπευτικούς σκοπούς αποτελούν τις συνηθέστερες στην πράξη πήγες μόλυν σης 6 7 5 7 Στο πρώτο περιστατικό ο πυοθώρακας προκλήθηκε α πό διαμπερές τραύμα του αριστερού θωρακικού τοιχώ ματος δεδομένου ότι υστέρα από κουρά του τριχώματος στην περιοχή αυτή αποκαλύφθηκαν 4 μικρές ερυθρόλευ κες ουλές στο δέρμα που υποδήλωναν δάγκωμα από άλ λες γάτες. Υπευνθυμίζεται ότι το ζώο αυτό ζοΰσε μαζί με άλλες γάτες. Αν και στο δεύτερο περιστατικό το ζώο ερ χόταν σε συχνή επαφή με αδέσποτες γάτες, δεν διαπιστώ θηκε, χωρίς όμως να μπορεί να αποκλειστεί, παρόμοιο εύ ρημα. Ενδεικτικά αναφέρεται ότι στην κλινική μελέτη του Jonas (983) σε 5 από τις 20 γάτες (25%) με πυοθώρακα, η πηγή μόλυνσης ήταν τα διαμπερή δαγκώματα στο θωρα κικό τοίχωμα, ενώ σε 9 (45%) παρέμεινε αδιευκρίνιστη. Τα βακτηρίδια που απομονώνονται συχνότερα στον πυοθώρακα της γάτας περιλαμβάνονται στη σαπροφυτική χλωρίδα της στοματικής κοιλότητας8. Στο πρώτο περιστα τικό απομονώθηκαν Corynebacterium spp., Staphylococcus spp. και αναερόβια βακτηρίδια, ενώ στο δεύτερο η καλ λιέργεια ήταν αρνητική, γεγονός που δεν είναι σπάνιο σε περιστατικά με πυοθώρακα, αλλά που θα μπορούσε να εί χε σχέση με την προηγουμένη χορήγηση αντιβιοτικών στο ζώο8. Επειδή τα αναερόβια βακτηρίδια απομονώνονται πολΰ συχνά στον πυοθώρακα της γάτας8, η καλλιέργεια σε ειδικά γι' αυτά υποστρώματα είναι υποχρεωτική. Αν και η προηγουμένη λοίμωξη από τους ρετροϊοΰς της γάτας (FIV, FeLV) a δε φαίνεται να συνδέεται αιτιοπαθογενετικά με τον πυοθώρακα9, θα πρέπει να γίνεται 47 ορολογικός έλεγχος και για τους δυο ιοΰς σε κάθε περι στατικό της νόσου, επειδή είναι προφανής η δυσμενέστερη 7 πρόγνωση λόγω της προκαλούμενης ανοσοκαταστολής. Και οι δυο γάτες της μελέτης αυτής ήταν αρνητικές ως προς τους FeLV και FIV. Και στα δυο περιστατικά διαπιστώθηκε η κλασική ει κόνα του πυοθώρακα, όπως αυτός παρουσιάζεται στη γά 6 2 τα, εκτός από το βήχα. Ο τελευταίος δεν εμφανίζεται και τόσο συχνά, όχι μόνο στον πυοθώρακα, αλλά και γε νικότερα σε κάθε είδους συλλογή στην κοιλότητα του υ 2 πεζωκότα στη γάτα. Σε πολλές γάτες με πυοθώρακα ο αιματοκρίτης βρί 7 σκεται στα κατώτερα φυσιολογικά επίπεδα, όπως εξάλ λου και στα δικά μας περιστατικά, ή ενδέχεται να διαπι στωθεί ελαφρού ως μέτριου βαθμού μη αναγεννητική ορθοκυτταρική και ορθόχρωμη αναιμία που χαρακτηρί ζει τις χρόνιες φλεγμονές 2. Αναφορικά με τα λευκά αιμοσφαίρια, στα περισσότερα περιστατικά με πυοθώρα κα, όπως άλλωστε και στις δυο γάτες της εργασίας αυτής, διαπιστώνεται ουδετεροφιλική λευκοκυττάρωση με ε κτροπή του δείκτη αριστερά και τοξικές μεταβολές στα ουδετερόφιλα Π. Η θρομβοκυτταροπενία που εμφάνιζε το δεύτερο περιστατικό θα μπορούσε να αποδοθεί στη σοβα ρή φλεγμονή20. Η επιβεβαίωση της διάγνωσης του πυοθώρακα στα πε ριστατικά αυτά βασίστηκε στο συνδυασμό των ακτινο λογικών ευρημάτων και της φΰσης του υγροΰ της θωρακι κής συλλογής. Η λήψη με παρακέντηση και η εξέταση (φυ σικοχημική, κυτταρολογική, μικροβιολογική) δείγματος του υγροΰ αυτοΰ επιβάλλεται σε κάθε ανάλογο περιστα τικό προκειμένου ο πυοθώρακας να διαφοροποιηθεί από μεγάλο αριθμό παθολογικών καταστάσεων που συχνά προκαλούν συλλογές στην κοιλότητα του υπεζωκότα της γάτας2. Κατά την ακτινολογική εξέταση στα περισσότερα πε ριστατικά πυοθώρακα τα σχετικά ευρήματα διαπι στώνονται και στα δυο ημιθωράκια7, όπως εξάλλου και στο δεύτερο περιστατικό, λόγω της μέσω του μεσοπνευμονίου εύκολης επικοινωνίας τους στη γάτα2. Στο πρώτο όμως περιστατικό, η διάχυτη ακτινοσκιερότητα που υποδήλωνε την παρουσία υγροΰ παρατηρήθηκε μόνο στο αριστερό ημιθωράκιο. Η ετερόπλευρη αυτή εντόπιση θα μποροΰσε να αποδοθεί στην ΰπαρξη πολΰ μικρής ποσότη τας υγροΰ στο δεξιό ημιθωράκιο ή στη διακοπή της ε πικοινωνίας μεταξΰ των δΰο ημιθωρακίων λόγω εναπόθε σης ινικής και σχηματισμοΰ συμφΰσεων στις λΰσεις συνε χείας του μεσοπνευμόνιου υπεζωκότα 722. Σε ορισμένες περιπτώσεις το σηπτικό εξίδρωμα εγκλωβίζεται σε πολυά ριθμους θυλάκους που αφορίζονται από ινική ή συνδετι κό ιστό, οπότε δεν είναι εΰκολη η αφαίρεση του κατά την παρακέντηση0. Τα φυσικά και κυτταρολογικά γνωρίσματα του εξι-
48 Α.Φ. ΚΟΥΤΙΝΑΣ, Ν.Ν. ΠΡΑΣΙΝΟΣ, Κ.Κ. ΑΔΑΜΑΜΑ-ΜΩΡΑΪΤΟΥ, Μ.Γ. ΚΡΙΤΣΕΠΗ δρώματος ήταν τα τυπικά του πυοθώρακα και στα δυο πε 67 ριστατικά. Όμως η δυσοσμία του υγροΰ στο πρώτο πε ριστατικό θα μπορούσε να αποδοθεί στα πτητικά λιπαρά οξέα βραχείας αλΰσου, στις αμινες και στα οργανικά οξέα, που παράγονται από τα αναερόβια βακτηρίδια που 5 απομονώθηκαν στο ζώο αυτό. Η θεραπευτική αντιμετώπιση του πυοθώρακα στη γά τα θα στηριχθεί στη μακροχρόνια αντιβιοθεραπεια, στην παροχέτευση και εκπλυση της κοιλότητας του υπεζωκότα, στην παρεντερική ενυδάτωση και στην αποκατάσταση των ηλεκτρολυτικών διαταραχών και της οξεοβασικής ισορ ροπίας, σε συνδυασμό με την παρεντερική ή την από το 675 στόμα και δια της βίας διατροφή. Επειδή η αντιβιοθεραπεια στα περιστατικά πυοθώρακα 23 συνήθως διαρκεί για διάστημα 2-3 μηνών, η επιλογή των αντιβιοτικών θα πρέπει υποχρεωτικά να βασίζεται στο α ντιβιόγραμμα7. Στο πρώτο περιστατικό δεν έγινε αντιβιό γραμμα, επειδή δεν το θέλησε ο ιδιοκτήτης της γάτας και η εμπειρική αντιβιοθεραπεια βασίστηκε στην ευαισθησία των βακτηριδίων που απομονώθηκαν24. Στο δεύτερο περι στατικό, όπου η αρνητική καλλιέργεια στα κοινά υποστρώ ματα (αιματοΰχο άγαρ, ζωμός κρεατος-ήπατος) έστρεψε την υποψία στη Nocardia spp. που είχε απομονωθεί επα νειλημμένα από προηγούμενα περιστατικά πυοθώρακα στην Κλινική μας. Έτσι, η αντιβιοθεραπεια βασίστηκε στο συνδυασμό της τριμεθοπρίμης-σουλφοναμίδης και της πενικιλλίνης ή της κεφαδροξίλης25. Αν και η εμπειρική αντι βιοθεραπεια υστερεί εκείνης που βασίζεται στο αντιβιό γραμμα, η επιλογή των κατάλληλων αντιβιοτικών με βάση μόνο το αποτέλεσμα της καλλιέργειας σε κοινά και ειδικά υποστρώματα, συνήθως δίνει καλό αποτέλεσμα. Δεν υπάρχει αμφιβολία, ότι η άμεση αφαίρεση όσο το δυνατό μεγαλύτερης ποσότητας εξιδρώματος από την κοι λότητα του υπεζωκότα με τη βοήθεια κοντής βελόνας τΰπου πεταλούδας και η τοποθέτηση της γάτας σε κλωβό οξυγόνου αποδεικνύονται ευεργετικές στα περιστατικά ε κείνα που προσκομίζονται με έντονη δύσπνοια67. Αν και η Κλινική μας δεν διέθετε κλωβό οξυγόνου, η αφαίρεση και μόνο σημαντικού όγκου εξιδρώματος βελτίωσε και σταθεροποίησε σε τέτοιο βαθμό την αναπνοή και των δυο ζώων, ώστε οι παραπέρα χειρισμοί για την τοποθέτηση του ενδοθωρακικοΰ καθετήρα να γίνουν με ασφάλεια. Και στις δυο περιπτώσεις στο υγρό της ενδοθωρακικής πλύσης (φυσιολογικός ορός) προστέθηκε ηπαρίνη (2.500 units/l), χωρίς όμως αντιβιοτικά ή/και πρωτεολυ τικά ένζυμα. Αναφορικά με τη σκοπιμότητα προσθήκης0 ή όχι 67 των παραπάνω ουσιών υπάρχει διχογνωμία. Τα πρωτεολυτικά ένζυμα (στρεπτοκινάση, χυμοθρυψίνη), ε κτός του ότι κοστίζουν ακριβά, δεν έχει αποδειχθεί ότι έχουν ιδιαίτερη θεραπευτική αξία, ενώ η συγκέντρωση των συστηματικά χορηγουμένων αντιβιοτικών στην κοι λότητα του υπεζωκότα, θεωρείται επαρκής 69. Ορισμένοι υποστηρίζουν ότι η συνεχής και σε κλειστό κύκλωμα (continuous underwater seal drainage) κένωση του πε ριεχομένου της κοιλότητας του υπεζωκότα μετά την τοποθέτηση και καθήλωση του ενδοθωρακικοΰ καθετήρα μπορεί να δώσει εξίσου καλά αποτελέσματα όπως και οι 926 ενδοθωρακικες πλύσεις. Όμως οι πλύσεις φαίνεται ότι μειώνουν το χρόνο της θεραπείας, ενώ ταυτόχρονα αυ 6 ξάνουν το ποσοστό της θεραπευτικής επιτυχίας. Εφόσον διαπιστωθεί αφυδάτωση, όπως στο πρώτο πε ριστατικό, το ζώο θα πρέπει να ενυδατωθεί πριν από την έ ναρξη των ενδοθωρακικών πλύσεων διαφορετικά τα υγρά της πλύσης θα απορροφηθούν γρήγορα και μαζικά από τον υπεζωκότα και ο τελικός όγκος του εκπλΰματος που θα α 0 ναρροφηθεί θα είναι πολΰ μικρός. Επισημαίνεται ότι καθόλη τη διάρκεια της θεραπείας με παροχέτευση - εκπλυ ση ιδιαίτερη προσοχή πρέπει να δίνεται στον έλεγχο της συγκέντρωσης των πρωτεϊνών και του καλίου στον ορό του αίματος της γάτας3. Τέλος, δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η με τη βία διατροφή ειδικού σιτηρεσίου συμβάλλει σε μεγάλο βαθμό στην επιτυχία της θεραπευτικής προσπάθειας. Στις παθολογικές καταστάσεις που καταλείπονται με τά την υποχώρηση του πυοθώρακα περιλαμβάνονται η συμφυτική πλευρίτιδα και τα αποστήματα του πνεύμονα0. Η ύπαρξη ακτινοσκιερών περιοχών, σε περιορισμένη ό μως έκταση, γΰρω από την κορυφή της καρδιάς στο δεύ τερο περιστατικό, προφανώς υποδήλωνε την ύπαρξη συμφΰσεων. Δεν κρίθηκε όμως σκόπιμη η θωρακοτομή για τη λΰση των συμφΰσεων αυτών427, επειδή η αναπνοή του ζώου επανήλθε στα φυσιολογικά επίπεδα αμέσως μετά την αφαίρεση του ενδοθωρακικοΰ καθετήρα. Οι επι πλοκές που συνδέονται με την τοποθέτηση και παραμονή του ενδοθωρακικοΰ καθετήρα στη γάτα είναι ο πνευμοθώ ρακας και οι ανιοΰσες βακτηριδιακες μολΰνσεις. Η εμ φάνιση πνευμοθώρακα και στα δΰο περιστατικά και υποδόριου εμφυσήματος στο πρώτο θα πρέπει να αποδοθοΰν σε σφάλμα κατά την είσοδο του καθετήρα δια του θωρακικοΰ τοιχώματος (περιστατικό ) και στη διά τρηση του τοιχώματος του καθετήρα στο σημείο συμπίε σης του από την αιμοστατική λαβίδα που χρησιμοποιήθηκε επικουρικά για την αποφυγή εισόδου αέρα στην κοιλότη τα του υπεζωκότα (περιστατικό 2, εικόνα 2). Αν και ο πνευμοθώρακας θεωρήθηκε υπεΰθυνος για την επανεμ φάνιση και επιδείνωση της εισπνευστικής δΰσπνοιας στις δΰο γάτες, η κατά διαστήματα αφαίρεση του αέρα δια του καθετήρα και, τέλος, η αφαίρεση του ίδιου του καθετήρα είχε ως αποτέλεσμα την υποχώρηση και την εξαφάνιση των συμπτωμάτων, αντίστοιχα. Η πρόγνωση του πυοθώρακα θα πρέπει να είναι επι φυλακτική, δεδομένου ότι στη μελέτη του Jonas (983) οι μισές σχεδόν από τις γάτες με πυοθώρακα πέθαναν ή τους έγινε ευθανασία τις πρώτες 3 ήμερες από την προσκόμι ση τους στην κλινική. Επιπλέον, ο Bauer (986) αναφέρει ότι η θνησιμότητα σε περιστατικά που αντιμετωπίστηκαν με επανειλημμένες θωρακοκεντήσεις και συστηματική α-
Η ΘΕΡΑΠΕΥΤΙΚΗ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΗ ΤΟΥ ΠΥΟΘΩΡΑΚΑ ΣΤΗ ΓΑΤΑ: ΑΝΑΦΟΡΑ ΣΕ ΔΥΟ ΚΛΙΝΙΚΑ ΠΕΡΙΣΤΑΤΙΚΑ 49 ντιβιοθεραπεία κυμάνθηκε στο 42-80%. Επισημαίνεται ό τι οι πολλαπλές θωρακοκεντήσεις όχι μόνο αυξάνουν την πιθανότητα τραυματισμού των πνευμόνων και των βακτηριδιακών επιμολύνσεων, αλλά παράλληλα είναι επώδυνες για το ίδιο το ζώο 7. Αντίθετα, όταν χρησιμοποιήθηκε η ενδοθωρακική θεραπεία, όπως και στις γάτες της εργασίας αυτής,σε 42 περιστατικά πυοθώρακα που αφορούσαν και στα δυο είδη των κατοικίδιων σαρκοφάγων πέθανε μόνο ένας σκύλος και καμία γάτα 5. Στο παρελθόν η εμπειρία μας ως προς την εξέλιξη και πρόγνωση περιστατικών πυοθώρακα στη γάτα ήταν τραυματική. Κανένα ζώο δεν επέζησε παρά την ισχυρή αντιβιοθεραπεια και την άμεση αφαίρεση σημαντικής ποσότητας εξιδρώματος από την κοιλότητα του υπεζωκότα σε συνδυασμό με την υποστηρικτική και συμπτωματική θεραπεία που τους έγινε. Με βάση το αποτέλεσμα της ενδοθωρακικής θεραπείας, έστω και στα δυο μόνο περιστατικά της μελέτης αυτής, επιβεβαιώνεται για ακόμη μια φορά η θεραπευτική άξια της μεθόδου που μετέβαλε τα προγνωστικά της βαριάς και ταυτόχρονα συχνής αυτής νόσου της γάτας. a 3 c Cite, Idexx Butterfly, Venisystems Xylocaine 2% inj, Astra " Ringers' solution inj, Vioser e Abbocath, Abbott * Dalacin-C inj, Upjohn S Zinacef inj, Glaxo n Fluothane, Cana Feeding tube, 2 F, Sherwood J Antirobe caps, Upjohn k m n 0 Zinadol tab, Glaxo a/d, Hill's Leocillin inj, Leo Tribrissen 48% inj, Mallinckrodt Vet Intersporin tab, Intervet Ρ Septrin tab, Wellcome ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ. Jonas LD. Feline pyothorax: A retrospective study of twenty cases. J Am Anim Hosp Assoc 983,9: 865-87. 2. Davies C, Forrester SD. Pleural effusion in cats: 82 cases (987 to 995). Small Anim Pract 996,37: 27-224. 3. Whitehead JE. Differential diagnosis of dyspnea in the cat. Mod Vet Pract 963,44: 43-45. 4. Hayward AHS. Thoracic effusions in the cat. Mod Vet Pract 968,49: 46-49. 5. Creighton SR, Wilkins RJ. Thoracic effusions in the cat: Etiology and diagnosis features. J Am Anim Hosp Assoc 975,:66-76. 6. Sherding RG. Diseases of the pleural cavity. In: The Cat Diseases and Clinical Management. 2nd ed, Churchill Livingstone, New York, 994:053-09. 7. Norsworthy GD. Feline Practice. JB Lippincott Co, Philadelphia, 993. 8. Love DN, Jones RF, Bailey M, Johnson RS, Gamble N. Isolation and characterization of bacteria from pyothorax (empyema) in cats. Vet Microbiol 982,7: 455-46. 9. Bauer T, Woodfield JA. Mediastinal, pleural, and extrapleural diseases. In: Textbook of Veterinary Internal Medicine. Diseases of the Dog and Cat. Ettinger SJ, Feldman EC (eds), 4th ed, Vol I, WB Saunders Co, Philadelphia, 995: 82-842. 0. Sherding RG. Pyothorax in the cat. Comp Cont Educ Pract Vet 979,: 247-252.. Pidgeon G. Feline pyothorax. Calif Vet 978, 32:-3. 2. Tomlinson J. Review of pyothorax in the feline. Feline Pract 980,0: 26-32. 3. Withrow S J, Fenner WR, Witkins RJ. Closed chest drainage and lavage for treatment of pyothorax in the cat. J Am Anim Hosp Assoc 975,: 90-94. 4. Crane SW. Surgical management of feline pyothorax. Feline Pract 976,6:3-9. 5. Bauer T. Pyothorax. In: Current Veterinary Therapy IX. Small Animal Practice. Kirk RW (ed), WB Saunders Co, Philadelphia, 986:292-295. 6. Fooshee SK. Managing the cat with septic pleural effusion. Vet Med 988,83: 907-93. 7. Ware WA. Dyspnea: diagnosis and management. In: Consultations in Feline Internal Medicine. August JR (ed), WB Saunders Co, Philadelphia, 99:47-69. 8. Nelson RW, Couto CG. Clinical manifestations of pleural cavity and mediastinal disease. In: Essentials of Small Animal Internal Medicine. Mosby Year Book, St Louis, 992: 229-234. 9. Ishida T, Washizu T, Toriyabe K, Motoyoshi S, Tomoda I, Pederson NC. Feline immunodeficiency virus in cats of Japan. J Am Vet Med Assoc 989,94: 22-225. 20. Dodds WJ. Bleeding disorders. In: Consultations in Feline Internal Medicine. August JR (ed), WB Saunders Co, Philadelphia, 99: 383-388. 2. ΜΙΧΑΗΛ ΣΓ. Συγκριτική Ανατομική των Κατοικίδιων Θηλαστικών. Θεσσαλονίκη 975: 788-82. 22. Suter PF, Head JR. Pyothorax (thoracic empyema). In: Textbook of Veterinary Medicine. Ettinger SJ (ed), WB Saunders Co, Philadelphia, 977: 792-796. 23. Dow SW, Jones RL. Anaerobic infections. Part II. Diagnosis and treatment. Comp Cont Educ Pract Vet 987,9: 827-839. 24. Aucoin D. Target. The Antimicrobial Reference Guide to Efifective Treatment. st ed, North American Compendiums Ine, 993. 25. Gutmann L, Goldstein FW, Kitzis MD, Hautefort B, Darmon C, Acar JF. Susceptibility of Nocardia asteroides to 46 antibiotics, including 22 ß-lactams. Antimicrob Agents Chemother 983,23:248-25. 26. Turner WD, Breznock EM. Continous suction drainage for management of canine pyothorax - A retrospective study. J Am Anim Hosp Assoc 988,24: 485-494. 27. Fellenbaum S. A surgical approach to pyothorax in the feline. J Am Anim Hosp Assoc 972,8:259-263. ΔΕΛΤΙΟΝ ΕΛΛ. KTHN. ΕΤΑΙΡΕΙΑΣ 999, 50()