Εγκληματολογία είναι η επιστήμη που ασχολείται με τη συστηματική μελέτη του εγκλήματος ως κοινωνικού φαινομένου και των μέτρων που αφορούν την αντιμετώπισή του
Τη μελέτη των χαρακτηριστικών της εγκληματικής πράξης. Των πρωταγωνιστών της δηλ. του δράστη (εγκληματία) και του θύματός του. Μέτρα αντιμετώπισης της εγκληματικής συμπεριφοράς. τη λειτουργία του Συστήματος της Ποινικής Δικαιοσύνης.
Η Κοινωνιολογία Η Ψυχολογία Η Ψυχιατρική Η Ανθρωπολογία Η Νομική Η Βιολογία
Ως παραβατική χαρακτηρίζεται η συμπεριφορά που παρεκκλίνει από τους κοινωνικούς κανόνες και δημιουργεί προβλήματα στο κοινωνικό σύνολο. Ο όρος παραβατικότητα εκφράζει αποκλίνουσες συμπεριφορές παιδιών και εφήβων. Διακρίνονται σε εγκλήματα κατά του κοινού (εμπρησμοί), των ηθών (βιασμός), σωματικές βλάβες, αντίσταση στην εξουσία, χρήση εξαρτησιογόνων ουσιών, εγκλήματα κατά της ξένης ιδιοκτησίας, παραβάσεις νόμων.
Τα αίτια της βίας Το φαινόµενο της βίας είναι πολύπλοκο αλλά και πολύµορφο, γι αυτό η ερµηνευτική του προσέγγιση είναι ιδιαίτερα δύσκολη. Οι κοινωνιολόγοι και ψυχοκοινωνιολόγοι ψάχνουν τις αιτίες της βίας έξω από το άτοµο, στο περιβάλλον, στην κοινωνία, στα έξωθεν ερεθίσµατα ή και τις προκλήσεις. Η αποδιοργανωτική βία παράγεται από την ίδια την κοινωνία, ταυτόχρονα και παράλληλα µε την ενσωµάτωση και τη συµµόρφωση. Τέλος, οι εγκληµατολόγοι διερευνούν την υπόθεση ύπαρξης της εγκληµατικής ατοµικής αλλά και της κοινωνικής φύσης, όσον αφορά την εκδήλωση βίαιης συµπεριφοράς.
Οι έφηβοι αποτελούν την ελπίδα για ένα καλύτερο αύριο, για τη δημιουργία μιας νέας γενιάς που δεν θα επαναλάβει τα λάθη των προηγούμενων. Αυτή η ελπίδα, όμως, κλονίζεται όταν συναντώνται περιστατικά εφηβικής παραβατικότητας, τα οποία ολοένα και πληθαίνουν. Το πρόβλημα της εφηβικής παραβατικότητας είναι πολυδιάστατο και εξαρτάται από τη συνολική δράση πολλών τομέων είτε, προσωπικών, είτε οικογενειακών, είτε της ίδιας της δομής της κοινωνίας που ζούμε.
Καταγραφή αυξητικών τάσεων σε διαταραχές συμπεριφοράς. Απουσία ακραίων φαινομένων βίας, αυξημένα ποσοστά διασπαστικών, διαταρακτικών, παρορμητικών συμπεριφορών. 14.7% θύματα συστηματικών εκφοβισμών
Οργάνωση και συγκρότηση προσωπικότητας Ενίσχυση και δημιουργία νέας ψυχοκοινωνικής Ταυτότητας. Ένταξη με διαφορετικό τρόπο -ως αυτόνομη/ξεχωριστή ομάδες συνομηλίκων συνομηλίκων Αποστασιοποίηση από τους γονείς Ιδιαίτερη αξία οι κοινωνικές κοινωνικές σχέσεις/συνομήλικοι Σχέση με το σχολείο, τους θεσμούς τη μελλοντική κοινωνική πορεία/πραγματικότητα, ενσωμάτωση των γονικών /κοινωνικών ιδεωδών
Προκλητικές τάσεις & αντιδραστικότητα απέναντι στους εκπαιδευτικούς. Προκλητικές τάσεις & επιθετικότητα απέναντι στους συμμαθητές. Επιθετικά πειράγματα με σκοπό την γελοιοποίηση / στιγματισμό. Άμεσες ή έμμεσες απείλες, εκφοβισμοί. Συχνές εμπλοκές συγκρούσεις / καυγάδες. Κλοπές Συστηματική χρήση παράνομων ουσιών.
Στο πρώτο στάδιο, το έγκλημα θεωρείται ότι προσβάλλει τα συμφέροντα της κοινωνικής ομάδας που συγκροτείται στη κοινότητα εξ αίματος, η δε ποινή ήταν η επιβεβλημένη εκδίκηση που αντέτασσε η ομάδα του παθόντα κατά της ομάδας του δράστη.
Δεύτερο στάδιο είναι εκείνο στο οπoίο και φαίνεται να διaπλάσθηκε το σύστημα των συμβάσεων κατά το οποίο μπορούσε να αποφευχθεί η εκδίκηση, αν καταβάλλονταν αποζημίωση. Αρχικά τόσο ο παθών όσο και οι συγγενείς του μπορούσαν να επιλέξουν μεταξύ αποζημίωσης και εκδίκησης.
Το Τρίτο στάδιο αποτελεί και την τελευταία εξέλιξη όπου το έγκλημα χαρακτηρίζεται προσβολή της έννομης τάξης και η ποινή πλέον είναι η Πολιτειακή αντίδραση για τη προστασία αυτής της έννομης τάξης.
Στην ερμηνεία και τη συστηματική επεξεργασία του κειμένου δικαίου, που αποτελεί τη «δογματική» του Ποινικού Δικαίου, το καθεαυτό έργο της Ποινικής Νομικής Επιστήμης. Στην ιστορική έρευνα των διαφόρων ποινικών θεσμών όπως αυτοί διαμορφώθηκαν. Στη συγκριτική έρευνα των διαφόρων ξένων ομοίων νομοθεσιών. Στη λεγόμενη έρευνα, που ταυτίζεται ο όρος με την λεγόμενη «αντεγκληματική πολιτική» που μετά από βαθιά κριτική του κειμένου υποδεικνύεται η διαμόρφωση του ορθού δικαίου για την αποτελεσματική προστασία της έννομης τάξης από εγκλήματα.
Θεμελιώδης σκοπός του Ποινικού Νόμου είναι η διασφάλιση του κοινωνικού συμφέροντος. Η διασφάλιση αυτή, που επιτυγχάνεται ως ρυθμός της κοινωνικής ζωής μέσα στα όρια μιας πολιτείας, παρουσιάζει διττή λειτουργία, ως προστασία των εννόμων αγαθών και αφετέρου ως προστασία του ίδιου του ατόμου από τυχόν αυθαιρεσία των κρατικών οργάνων.
Η λογική που διέπει τους κανόνες του Π.Κ. είναι : Η διαφοροποίηση μέσα από το γενικό σύνολο των αδικημάτων ορισμένων, που τα καθιστά εγκλήματα. Για τον κολασμό αυτών των συγκεκριμένων αδικημάτων που καλούνται εγκλήματα ή εγκληματικές πράξεις, ή ποινικά αδικήματα, η Πολιτεία απειλεί, καταγιγνώσκει και εκτελεί συγκεκριμένη ποινή ή μέτρο ασφαλείας. Αυτό είναι και το περιεχόμενο της ποινικής αξίωσης της Πολιτείας Βέβαια σε ένα ευνομούμενο κράτος η ποινική εξουσία δεν είναι απεριόριστη.
Η αρχαιότερη ποινική νομοθεσία περιλαμβάνεται. Ανακαλύφθηκε το 1902. Στον Κώδικα αποτυπώνεται η νομοθεσία της περιόδου της βασιλείας του Χαμουραμπί. Ο Κώδικας διέπεται κυρίως από πνεύμα ανταποδόσεως ή ταυτοπάθειας και οι ποινές είναι κυρίως σωματικές, αφαιρετικές της ζωής, αν και υπάρχουν και ποινές ατιμωτικές (π.χ. κόψιμο μαλλιών σε γυναίκα για απόδοση μομφής).
Η αρχαία εβραϊκή νομοθεσία περιέχεται διεσπαρμένη στη Βίβλο και στα βιβλία της Πεντατεύχου.Κύριο χαρακτηριστικό της εβραϊκής νομοθεσίας είναι ο θρησκευτικός της χαρακτήρας και η, σχεδόν χωρίς εξαιρέσεις, ταύτιση του εγκλήματος με το αμάρτημα. Πρώτιστο καθήκον είναι η λατρεία του ενός και μοναδικού θεού και υπάρχει πλήθος διατάξεων ορθής συμπεριφοράς που ρυθμίζουν ακόμα και θέματα ενδυμασίας ή διατροφής. i. Η λατρεία ξένων θεών, ii. η άσκηση μαγείας ή νεκρομαντείας, iii. η παραβίαση της αργίας του Σαββάτου, iv. η μοιχεία, v. ο βιασμός μνηστευμένης κόρης, κ.α τιμωρούνται με θάνατο.
Στην αρχαία Ελλάδα, όπως αυτή απεικονίζεται από τον Όμηρο, η απονομή της δικαιοσύνης στις ιδιωτικές διαφορές είναι υπόθεση των αντιμαχόμενων πλευρών. i. Αξίζει να σημειωθεί ότι σε περιόδους ομαλότητας, σχεδόν τα πάντα θεωρούνταν ιδιωτικές διαφορές, ακόμη και ο φόνος. Με το που εμφανίζεται η πόλη κράτος με την ένωση των συνοικισμών, οι άρχοντες ισχυροποιούνται και η αρμοδιότητά τους, από διαιτητική, μεταμορφώνεται σε νομοθετική, δικαστική και εκτελεστική.
Ο Νόμος στην Αρχαία Ελλάδα. ii. Η θανατική ποινή εκτελούνταν με πρόσδεση ή κάρφωμα σε ανηρτημένη σανίδα («αποτυμπανισμός») για τους «κακούς», με κατακρήμνιση σε βάραθρο, με δηλητηρίαση από κώνειο. Η εξορία αντικαθιστούσε συχνά την θανατική ποινή (π.χ. επιτρεπόταν σε εκούσιο φόνο πλην της πατροκτονίας) και είχε ως συνεπακόλουθο την ολοκληρωτική στέρηση των πολιτικών δικαιωμάτων, την στέρηση της περιουσίας και την απομάκρυνση από οικογένεια, φίλους και ιερούς χώρους
Ο Νόμος στην Αρχαία Ελλάδα. iii. Από φιλοσοφική άποψη, σύμφωνα με τον Αριστοτέλη, σκοπός της ποινής ήταν η αποκατάσταση της ισότητας και της ισορροπίας που διαταράχθηκαν από την αδικία, ενώ, σύμφωνα με τον Πλάτωνα, η ποινή δεν αποκαθιστούσε μόνο την φυσική τάξη και το νόμο αλλά επιδίωκε να γίνει ευεργετική για τον εγκληματία ή/και την κοινωνία μέσα στην οποία αυτός ζει, ήταν «το μέσο για την εκρίζωση και θεραπεία της ψυχικής νόσου που λέγεται αδικία».
90 80 70 60 50 40 30 1.ναι 1.οχι 2.ναι 2.οχι 3.α)εχει πέσει θύμα παραβατικής συμπεριφοράς 3.α) δεν έχει πέσει θύμα παραβατικής συμπεριφοράς 3.β)έχει πέσει πέσει θύμα σωματικής βιας 3.β)έχει πέσει θύμα λεκτικής βίας 3.β) έχει πέσει θύμα ψυχολογικής βίας 3.β) έχει πέσει θύμα σεξουαλικής βίας 3.β) έχει πέσει θύμα κλοπής 3.β) απάντησε άλλο 3,β) απάντησε τίποτα 20 10 0 4.ναι 4.οχι 5.υπάρχουν παιδιά ασκούν παραβατική συμπεριφορά 5.απάντησε αρνητικά 6. θα βοηθούσαν
Υπεύθσνος καθηγηηής: κ.τζιόμος Οι μαθηηές: Αποζηολία Κ. Τζένη Ε. Μαρία Φ. Σηέλλα Φ. Γήμηηρα Μ. Φριζηίνα Μ. Ιωάννα Μ. Δσθροζύνη Φ. Δλένη Β. Γιώργος Ε. Σηαύρος Κ. Γημήηρης Κ. Τρύθων Τ. Δδοσάρδος Κ. Κων/νος Μ. Παπαδόποσλος Π. Μηηακίδης Ν.
Ευχαριστούμε πολύ για την προσοχή σας.