www.hiltonathens.gr hilton

www.hiltonathens.gr hilton

2 hilton athens athens hilton 3

4 hilton athens athens hilton 5

hilton athens magazine 8 hilton athens

Ionian Hotel Enterprises SA Hilton Athens 46 Vas. Sofias Ave., 115 28 Athens, tel.: 210 7281 000, fax: 210 7281 111 Communications Manager Tina Toribaba (tina.toribaba@hilton.com) Publisher Daphne communications SA 4A Gavrias Str., 151 25 Maroussi, Athens tel.: 210 259 4100, fax: 210 258 6740-1, www.daphne.gr Editor-in-chief Vangelis Chaniotakis Creative art director Anna Papadopoulou editorial director Evelina Sarantidi Art Director Vassiliki Alifragi Image Process Arsenis Miaris CONTRIBUTORS Memos Filippidis, Nikos Vatopoulos, Augustine Zenakos, George Zarkadakis, Christina Rizopoulou, Konstantinos Kaimakis, Giorgos Mitropoulos, Zoe Dimitriou, Maro Voulgari, Ion Kazoulis Copy editor Vassilis Toros translation Helena Economidou PHOTOGRAPHERS Alexandros Botonakis, Panagiotis Katsos, Nikos Kokkas, Thanassis Krikis, Calliope, Kostas Argiris, Periklis Merakos, Megalokonomou, Corbis, Apeiron, visualphotos.com, iml image group FASHION-STYLING Margarita Pinioti, Nikolas Georgiou, Eleni Nomidi GROUP PHOTO EDITOR Antonis Liamis PHOTO RESEARCHERS Dimitra Vlara, Anastasia Seferiadou, Stavros Koutsospiros Photo ARCHIVE Elisavet Papageorgakopoulou ADVERtISing director Mina Mazi (mmazi@daphne.gr) ADvertising MANAGER Silia Babeta (sbabeta@daphne.gr, 210 259 4198) GROUP KEY ACCOUNT MANAGER Froso Makrinitsa (fmakrinitsa@daphne.gr, 210 259 4108) advertising assistant Triantafyllia Nikolaidou (tnikolaidou@daphne.gr, 210 259 4176) BRANCH OF NORTHERN GREECE ADvertising MANAGER Konstantinos Kossifas (kkossifas@daphne.gr, 2310 253 480) CEO Markos Bitsakos Marketing MANAGER Katerina Christopoulou corporate & exclusive publications DPT General - scheduling manager Panagiotis Frountzos printing Niki Publishing SA This magazine is distributed free of charge. Nothing appearing in the Hilton Athens Magazine may be reprinted, reproduced of transmitted, either in whole or in part by any electronic or mechanical means, without prior written permission from the publisher. Ionian Hotel Enterprises SA does not necessarily share the opinions expressed in the Hilton Athens Magazine. athens hilton 11

contents To lobby του Hilton Αθηνών τη δεκαετία του 1960 / The lobby of the Hilton Athens in the 1960s Megalokonomou Voyage to Arcadia...16 Gilbert & George... 22 Georges Corraface... 28 Bauhaus... 32 Elῑna Garanc v a... 36 Haris Alexiou... 40 Museum of Islamic Art... 44 Evangelos Gazis... 48 Athens Saville Row... 52 Getting to know Athens... 66 Architectural Trends... 72 De-Tales of Athens... 78 The Vagaries of Fashion... 80 Glam Reflections... 88 Sophisticated Destinations...94 Suite 846... 102 Aethrion Lounge... 106 Clubbing Invitation... 110 In Progress Athens... 114 Social Life... 116 COVER: Photographer: Thanassis Krikis (Smile), Editor: Nikolas Georgiou (Smile), Hair - Make up: Stellar (Smile), Assistant photographer: Denis (Smile), With the collaboration of: Aphroditi Papazarkada (Smile) H Lotte (D-Models) φορά φόρεμα από μεταξωτή σαντιγί δαντέλα Christian Dior (Christian Dior Boutique), σκουλαρίκια από λευκόχρυσο με μαύρα διαμάντια και λευκά μπριγιάν και δαχτυλίδια από χρυσό με μπριγιάν (Kessaris) / Lotte (D-Models) wears silk chantilly lace dress Christian Dior (Christian Dior Boutique), platinum earrings with black diamonds and white brilliants, and golden ring with brilliants (Kessaris) 12 hilton athens athens hilton 13

editorial Λίγες μέρες πριν από τα Χριστούγεννα... Κάτω από τις φωτεινές γιρλάντες, ο ρυθμός της πόλης συνεχίζεται αμείωτος... Κι όμως, κάποια αλλαγή υπάρχει στην ατμόσφαιρα. Κάποια ανάλαφρη, αδιόρατη γιορτινή διάθεση. Η Αθήνα δεν είναι μόνο καλοκαιρινός προορισμός. Το χειμώνα είναι, ίσως, πιο ενδιαφέρουσα. Συμβαίνουν πολλά πράγματα σε αυτή την πόλη σε πιο μικρή κλίμακα απ ό,τι σε άλλες πρωτεύουσες του κόσμου, αλλά ενδεχομένως γι αυτόν το λόγο σε πιο ζεστή, πιο «οικογενειακή» ατμόσφαιρα. Στη σύγχρονη Αθήνα, οι πολιτιστικές εκδηλώσεις είναι πολλές και ποικίλες. Μία νέα γενιά καλλιτεχνών κάνει τώρα αισθητή την παρουσία της, με προτάσεις ενδιαφέρουσες και μία αξιοσημείωτη γκάμα εκφραστικών μέσων. Το Hilton Αθηνών, φιλοδοξώντας να είναι κάτι πολύ παραπάνω από ένας exclusive χώρος υποδοχής και φιλοξενίας των ανθρώπων που επισκέπτονται την Αθήνα, επιδιώκει να αποτελεί ζωντανό κομμάτι του ιστού αυτής της πόλης, να είναι πάντα ανοιχτό σε ανθρώπους και έργα, που προσφέρουν μία ξεχωριστή αισθητική εμπειρία. Από τον προσεχή Φεβρουάριο, λοιπόν, έχουμε τη χαρά να φιλοξενούμε τέσσερις νέους εικαστικούς καλλτέχνες που επιχειρούν, καθένας με το δικό του τρόπο, ένα ταξίδι στη μνήμη και το συναίσθημα και καταθέτουν την ανησυχία τους για όσα γύρω μας απειλούνται και χάνονται. Ο κίνδυνος είναι υπαρκτός, αλλά μερικές φορές σκέφτομαι ότι και οι αντιστάσεις του ανθρώπου δεν είναι μόνο εξίσου υπαρκτές, αλλά και πιο ισχυρές ως προς την ανάπτυξη της δυναμικής τους. Αν και δεν είναι τόσο απλό το να αλλάξουμε τον κόσμο, ωστόσο μπορούμε να επαναπροσδιορίσουμε τη δική μας στάση σε σχέση με ό,τι συμβαίνει γύρω μας. Ένα μέρος όπως το Hilton Αθηνών είναι συνυφασμένο με την έννοια του ταξιδιού. Και το ταξίδι, ανεξάρτητα από το λόγο για τον οποίο γίνεται, μπορεί να μας προσφέρει ένα πολύτιμο διάλειμμα και μία ιδανική ευκαιρία για ανανέωση και επαναπροσδιορισμό, δυνατότητες που, ούτως ή άλλως, μας παρέχει και η ανακάλυψη μίας πόλης, ακόμα και της πόλης στην οποία ζούμε. Και ο καλύτερος τρόπος για να ανακαλύψει (ή να ανακαλύψει εκ νέου) κανείς την πόλη είναι να την περπατήσει. Ευτυχώς, ο ήπιος χειμώνας της Αθήνας δίνει αυτήν τη δυνατότητα. Και το Hilton Αθηνών, τοποθετημένο στο κέντρο της σχεδόν, αποτελεί την ιδανική αφετηρία για μία περιπλάνηση σε ό,τι καλύτερο έχει να επιδείξει: τις κεντρικές λεωφόρους με τα νεοκλασικά μέγαρα, μερικά από τα πιο σημαντικά μουσεία της, το ρομαντικό Εθνικό Κήπο, το κοσμοπολίτικο εμπορικό κέντρο του Κολωνακίου, το Σύνταγμα με το επιβλητικό κτήριο της Βουλής και, πιο κάτω, τη γραφική Πλάκα και την Ακρόπολη... Ας πλημμυρίσουμε τις αισθήσεις μας με εμπειρίες που θα μας οδηγήσουν στον προσδιορισμό της έννοιας «αστικό κάλλος»: ας μη λησμονούμε πως η πόλη ορίζεται, κατά κύριο λόγο, από τους πολίτες της. A few days before Christmas... Under the brilliant festoons, the pace of the city carries on undiminished... And yet, there is a change in the atmosphere. A gentle, faint festive mood. Athens is not just a summer destination. In the winter it is, perhaps, more interesting. A lot is going on in this city. In a smaller scale than in other capitals of the world but perhaps because of that, in a more intimate, homey atmosphere. In today Athens there are many and various cultural events. A new generation of artists is now making its presence felt, with interesting proposals and a noticeable range of expressive means. The Hilton Athens, aspiring to be a lot more than an exclusive place of reception and hospitality of visitors to Athens, aims to consist a lively piece of the city s fabric, to be always open to people and works that offer a remarkable aesthetic experience. From the oncoming February we have, therefore, the pleasure to host four young artists who attempt, each in his/her own way, a journey in memory and sentiment, and express their anxiety for everything that is threatened or lost around us. The danger is real, but I sometimes think that the resistance of man is not only equally real, but stronger as regards the deployment of its dynamic. Although it is not so simple to change the world, we nevertheless can re-define our stance in relation to everything that is happening around us. A place like the Hilton Athens is in-wrought with the concept of travelling. And the travel, whatever its purpose may be, can offer us a valuable interlude, and an ideal opportunity for renewal and re-identification, potentials that, in any case, are also offered by the discovery of a city, even the city in which we live. And the best way to discover (or rediscover) a city it is to walk through it. Fortunately, the mild Athenian winter permits this way of discovery. And the Hilton Athens, situated almost at the centre of Athens, is the ideal starting point for a promenade along the best things the city has to offer. The main boulevards with the neoclassical buildings, some of its more important museums, the romantic National Garden, the cosmopolitan shopping centre of Kolonaki, Syntagma Square with the imposing Parliament Building and, further down, the picturesque Plaka and the Acropolis. Let us suffuse our senses with experiences that will lead us to the definition of the notion urban beautifulness, because we must not forget that a city is defined, above all, by its citizens. by Bart van de Winkel General Manager of the Hilton Athens 14 hilton athens

Els Hanappe «ταξιδι στην αρκαδια»... μεσω του hilton Η επιμελητρια τησ εκθεσησ που θα φιλοξενηθει στο hilton αθηνων, Els Hanappe, γραφει για το εικαστικο γεγονοσ. Επιμελεια κειμενων: χριστινα ριζοπουλου / ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ νικοσ κοκκασ ELS HANAPPE, THE CURATOR OF THE EXHIBITION VOYAGE TO ARCADIA ON DISPLAY IN THE HILTON ATHENS, WRITES ABOUT THis cultural EVENT. EDITING: CHRISTINA RIZOPOULOU / PHOTO nikos kokkas Εδώ και πολλά χρόνια, το Hilton Αθηνών λειτουργεί και σαν πόλος ανάδειξης των σύγχρονων εικαστικών ρευµάτων της Αθήνας. Σε αυτό το πλαίσιο, φιλοξενεί από τον επόµενο Φεβρουάριο την οµαδική έκθεση τεσσάρων νέων καλλιτεχνών µε τίτλο «Ταξίδι στην Αρκαδία». Η έκθεση αναφέρεται σε µία πραγµατική τοποθεσία, ένα νοµό της Πελοποννήσου, γνωστό για την ορεινή διαµόρφωση του εδάφους του και δύσκολα προσβάσιµο. Από την αρχαιότητα, η Αρκαδία χρησιμοποιείτο ως τόπος καταφυγής ο οποίος, σταδιακά και μέσα από αναφορές ποιητών και καλλιτεχνών, κατέληξε να συμβολίζει ένα φανταστικό παράδεισο, όπου η ζωή παρέμενε αθώα και ευτυχισμένη, η φύση ανενόχλητη και το τοπίο ειδυλλιακό. (Η έννοια του επίγειου παραδείσου έχει αποτυπωθεί εξαιρετικά σε δύο φημισμένους πίνακες, τους «Βοσκούς της Αρκαδίας» (1638-40) του Nicolas Poussin και το «Προσκύνημα στα Κύθηρα» (1717) του Jean-Antoine Watteau.) Οι καλλιτέχνες της έκθεσης χρησιµοποιούν ποικίλες τεχνικές για να σχολιάσουν τις αλλαγές που έχουν συντελεστεί στις συνθήκες και την αντίληψη του τρόπου που ταξιδεύουµε, τις συνέπειες του τουρισµού και την περιορισµένη αντίληψη που έχουµε ως προς την τοπογραφία του προορισµού µας. Η Μαρία Κόντη χρησιµοποιεί καρµπόν για να δηµιουργήσει αντίγραφα από σχέδια επισκεπτών της Αθήνας του 19ου αιώνα, τα οποία µπορεί να φαίνονται ρεαλιστικά, στην πραγµατικότητα όμως είναι εξιδανικευµένα. Ο Γιώργος Στεργίου, ο οποίος έχει επιλέξει να ζει µακριά από την πόλη, στη Λίµνη Ευβοίας, ζωγραφίζει με λάδι σε καμβά τοπία, τα οποία περνά μέσα από το φίλτρο των συναισθημάτων του. Ο Απόστολος Καραστεργίου ενδιαφερόταν ανέκαθεν για τη συγκεχυµένη αντίληψη του πολιτισµού σε σχέση µε τη φύση. Στη συγκεκριµένη περίπτωση, µόλις πρόλαβε να φωτογραφίσει και να διαφυλάξει τη µνήµη φυτών, που ήταν προηγουµένως έξω από το Galaxy Bar του Hilton Αθηνών. Η Ελένη Καµµά χρησιµοποιεί την τεχνική εκτύπωσης των blueprints, που εφαρμοζόταν συχνά στην αρχιτεκτονική και τη ναυπηγική, επιθέτοντας σε φωτογραφίες ή κατόψεις πυρηνικών εργοστασίων το αποτύπωµα πραγµατικών φυτών. «Ταξίδι στην Αρκαδία»: Οµαδική εικαστική έκθεση, που θα φιλοξενηθεί στο Hilton Αθηνών, από 11 Φεβρουαρίου-26 Μαρτίου 2010 for many years Hilton Athens has been a pole for the promotion of the contemporary artistic trends in Athens. In this context it hosts, from next February, the collective show of four young artists, titled Voyage to Arcadia. The show is referring to an actual place, a prefecture in Peloponnese, known to be a mountainous and difficultly accessible area. Since ancient times, Arcadia has been used as a place of refuge that gradually and through references made by poets and artists changed into an imaginary heaven where life remained innocent and happy, nature undisturbed and the landscape bucolic. (The concept of the earthy paradise has been excellently depicted in two famous paintings, The Arcadian Shepherds (1638-40) by Nicolas Poussin and Pilgrimage to the Island of Cythera (1717) by Jean-Antoine Watteau.) The artists in the show use various techniques to comment on the changing conditions and perceptions that have come about in the way we travel, on the effects of tourism and our limited view on the topography of our destination. Maria Konti uses carbon paper to make copies of 19th century drawings by visitors to Athens that might seem real but they are actually idealized. George Stergiou, who has chosen to live away from the city, in Limni, Evia, depicts with oil on canvas, landscapes filtered through his emotions. Apostolos Karastergiou has always been interested in the confused perception of culture versus nature. In this case, he was just in time to photograph and therefore preserve the memory of the plants that were previously planted directly outside the Galaxy Bar of the Hilton Athens. Eleni Kamma uses the printing technique of blueprints, often used within the field of architecture and ship building, superimposing photographs or floor plans of nuclear power plants with the imprint of real plants. Voyage to Arcadia : Collective art show, presented in Hilton Athens, from February, 11 to March, 26, 2010 Hair - Make up: Chryssa Makri 16 hilton athens athens hilton 17

Το έργο μου «Το Ταξίδι» αποτελείται από επτά σχέδια, από μία κατασκευήβαλίτσα από μακετόχαρτο και, τέλος, από μία σειρά αριθμημένα κείμενα που βρίσκονται μέσα στην κατασκευή-βαλίτσα. Κάθε σχέδιο είναι φτιαγμένο με την «τυφλή» τεχνική αναπαραγωγής από καρμπόν. Πρόκειται για την αναπαραγωγή από επτά γκραβούρες του αττικού τοπίου, που δημιούργησαν Ευρωπαίοι περιηγητές το 19ο αιώνα. Στα επιτελεστικά κείμενα υπάρχει η βιωματική καταγραφή σε γραπτό λόγο από επτά διαδρομές που πραγματοποίησα μέσα στην Αθήνα με μέσα μαζικής μεταφοράς. Η περιήγηση στη σύγχρονη Αθήνα συνδιαλέγεται με την ουτοπική απεικόνιση του, έτσι και αλλιώς, χαμένου για πάντα αττικού τοπίου, δημιουργώντας ένα σχήμα σχεδόν κλειστοφοβικό. Maria Konti My work The Voyage is consisted from seven drawings, from a construction-suitcase and, finally, from a series of numbered texts that are in the construction-suitcase. Each drawing is produced with the blind carbon reproduction technique. The drawings are reproductions of seven engravings of the landscape of Attica, produced by European travelers in the 19th century. In the performative texts, there is the experiential record, in written text, of seven rides that I made in Athens, using public transportation. The wandering into contemporary Athens, with starting point a romantic impulse, converses with the utopian representation of a, in any case, forever lost landscape of Attica, creating an almost claustrophobic context. George Stergiou Η τέχνη μου είναι δεμένη με τον τόπο καταγωγής μου, τη Λίμνη Ευβοίας, που αντιπροσωπεύει τον τόπο και τις καθοριστικές εμπειρίες της νιότης μου, και την Κρήτη, όπου περνώ τα καλοκαίρια. Αυτοί οι δύο τόποι παρέχουν το περιεχόμενο της συνεχιζόμενης καλλιτεχνικής ανάπτυξής μου: παρατηρώ τη φύση και μεταφράζω το τοπίο ανάλογα με τη συναισθηματική κατάστασή μου. Χρησιμοποιώ την τεχνική της ελαιογραφίας σε καμβά και επικεντρώνομαι στις πολλαπλές δυνατότητες της έκφρασης δι ενός μέσου. Πρόκειται για μία ρομαντική προσέγγιση της τέχνης, η οποία τοποθετείται στο πλαίσιο της παράδοσης που ξεκίνησε το 19ο αιώνα και συνέδεε τις δυνάμεις της φύσης με ένα ολόκληρο φάσμα συναισθημάτων, από τη γαλήνη και την αρμονία μέχρι την εκρηκτικότητα και την καταθλιπτικότητα. My art is linked to my home region of Lymni, Evia, that constitutes the place and the formative experiences of my youth, and to the island of Crete where I spend summers, both of which have provided the subject matter of my ongoing artistic development. I observe nature and translate the landscape according to my emotional state. I use the technique of oil on canvas and I focus on the multiple possibilities of expressing myself through one medium. It is a romantic approach to art that is set within the tradition that started out in the 19th century and that connected the forces of nature to a whole register of human feelings, from serenity and harmony to tempestuousness and oppressiveness. 18 hilton athens athens hilton 19

Για την έκθεση «Ταξίδι στην Αρκαδία» επισκέπτομαι ξανά την κυανοτυπία, μία διαδικασία φωτογραφικής εκτύπωσης που ανακαλύφθηκε το 1842 από τον Άγγλο επιστήμονα και αστρονόμο Sir John Frederick William Herschel. Η δουλειά, που παρουσιάζω στην έκθεση στο Hilton Αθηνών, είναι μία σειρά από μονοτυπίες που δημιουργήθηκαν, το 2009, με τη μέθοδο της κυανοτυπίας και φέρει τον τίτλο «Φυτό». Στο «Φυτό» κάθε εκτύπωση παράγεται από την παράθεση ενός πραγματικού φυτού και την αρχιτεκτονική κάτοψη ενός πυρηνικού εργοστασίου (power plant). Το τελικό αποτέλεσμα είναι μία εικόνα με υβριδική ταυτότητα, που ταλαντεύεται ανάμεσα σε μορφές τεκμηρίωσης της φύσης και την κουλτούρα της μαζικής παραγωγής των αντιγράφων τεχνικών σχεδίων. Eleni KamMa For the exhibition Voyage in Arcadia, I revisit the cyanotype, a photographic printing process that was discovered in 1842 by the English scientist and astronomer Sir John Frederick William Herschel. The work, which I present in this exhibition, is a numbered variation of cyanotype monoprints, produced in 2009. The title of the work is Plant. In Plant, every print is produced by the juxtaposition of an actual plant and the architectural ground plan of a nuclear factory (power plant). The final outcome is an image of a hybrid identity that oscillates between forms of documentation of nature and mass production culture of technical drawing copies. Apostolos Karastergiou Το περασμένο καλοκαίρι, τα φυτά στην ταράτσα του Hilton Αθηνών, εκείνα που περιέβαλλαν το Galaxy bar, επρόκειτο να αντικατασταθούν. Εφοδιάστηκα, λοιπόν, με μία μικρή κάμερα, την επονομαζόμενη camera obscura, για να «αιχμαλωτίσω» μία εικόνα καθεμίας από τις επτά ποικιλίες φυτών πριν από την απομάκρυνσή τους. Έτσι, δημιούργησα ένα μικρό αρχείο από ασπρόμαυρες φωτογραφίες, οι οποίες αναδίδουν τη νοσταλγική αύρα των θεμάτων τους. Ακολουθώντας στη συνέχεια το μονοπάτι του βοτανολόγου, απέδωσα ένα αντίγραφο του αποξηραμένου φυτού σε μία υδατογραφία, «επαναφέροντάς το στη ζωή», ώστε να το δει ο θεατής και να το αναλύσει. Με αυτό τον τρόπο, συγκρότησα ένα μικρό, προσωπικό φυτολόγιο, το οποίο μοιράζομαι με τους επισκέπτες του Hilton Αθηνών. Last summer, the plants on the roof garden of the Hilton Athens, the ones lining the Galaxy bar and behind, were to be replaced. So I equipped myself with a small camera, a so called camera obscura, to capture an image of each of the seven varieties of plants before their removal. Thus, I was able to make a small archive of black and white photographs that already emit the nostalgic aura of their subjects. Following thereon the path of the botanist, I carefully render a copy of the dried plant into a delicate watercolour, bringing it back to life to be looked at and dissected. In this way, I compiled a small personal herbarium that I share with the visitors to the Hilton Athens. 20 hilton athens athens hilton 21

Gilbert & george εικονοκλαστεσ και προκλητικοι Πρωτοποριακοι, ειρωνεσ, εμπνευσμενοι, αθυροστομοι, επιβλητικοι, επινοητεσ ενοσ νεου καλλιτεχνικου κωδικα, Προπετεισ... του Αυγουστινου ζενακου / ΦΩΤΟΓΡΑΦΙα παναγιωτησ κατσοσ INNOVATIVE, SARCASTIC, INSPIRED, PROFANE, IMPOSING, INVENTERS OF A NEW ARTISTIC CODE, AUDACIOUS... By AUGUSTINE ZENAKOS / Photo PANAGIOTIS KATSOS Eίχαμε την τύχη να δούμε και να ακούσουμε τους Gilbert & George, με την ευκαιρία της νέας τους έκθεσης στην γκαλερί Βernier/Εliades, στην παρουσίαση που έκαναν για τη δουλειά τους στο αμφιθέατρο του Νέου Κτηρίου του Μουσείου Μπενάκη, με συντονιστή τον συγγραφέα Michael Braswell. Προσωπικά, βρήκα την όλη εμπειρία καταπληκτική. Δεν περίμενα ότι το μάλλον ευμέγεθες αμφιθέατρο θα γέμιζε για τους Gilbert & George. Ίσως κάποιοι υποστηρίξουν ότι αυτό ήταν αναμενόμενο: οι Gilbert & George είναι σταρ. Δεν πάνε, όμως, πολλά χρόνια που μία τέτοια εκδήλωση στην Αθήνα δεν θα είχε καμία ελπίδα επιτυχίας, ειδικά από τη στιγμή που η έκθεση του περιβόητου καλλιτεχνικού διδύμου από τη Μεγάλη Βρεταννία άνοιξε Πέμπτη: την προηγουμένη το βράδυ δεν υπήρχε τίποτε να δει κανείς, μόνο να ακούσει. Παρόλα αυτά, το αμφιθέατρο γέμισε ασφυκτικά, με ανθρώπους κάθε ηλικίας να κάθονται ως και στα σκαλιά! Και οι Gilbert & George δεν μας απογοήτευσαν! Ίσως δεν είπαν τίποτε ιδιαίτερα βαθύ ή ίσως είπαν πολλά μαζί που θα μπορούσαν να είναι από βαθιά έως ερεβώδη αν δεν τα συνόδευαν με αυτό το ηπίως ειρωνικό ύφος, tongue-in-cheek, όπως λένε χαρακτηριστικά στα μέρη τους. Εικονοκλάστες και προκλητικοί, μίλησαν για πολλά και διάφορα: για τη φύση και τη σταδιοδρομία τους, για τις προσωπικές τους συνήθειες και τις πολιτικές τους πεποιθήσεις. Απολαυστική, λόγου χάρη, ήταν η περιγραφή σχετικά με το πώς ξεκίνησαν τη σταδιοδρομία τους, αναζητώντας γκαλερί στο Λονδίνο: «Γυρίσαμε όλες τις λονδρέζικες γκαλερί... μία προς μία. Μπαίναμε μέσα και λέγαμε: Θα θέλαμε να κάνουμε μία έκθεση, και οι υπεύθυνοι συνήθως μας απαντούσαν: Ας δούμε τα σλάιντς με τη δουλειά σας. Α, δεν έχουμε τίποτε απολύτως να σας δείξουμε, τους απαντούσαμε. Θέλουμε να δούμε αν μπορούμε να κάνουμε έκθεση και αν μπορούμε, τότε θα φτιάξουμε κάτι!» Αναμφίβολα, η «οδύσσειά» τους ακούγεται διασκεδαστική (και είναι), ωσότου συνειδητοποιήσει κανείς ότι αυτή η εξωφρενική πρακτική καλλιτέχνες να σκέφτονται και να δημιουργούν ένα έργο ειδικά για μία έκθεση, μόνο στην περίπτωση που η έκθεση προγραμματιστεί, είναι κοινός τόπος πλέον στη σύγχρονη τέχνη. Την εποχή που μόλις είχαν αποφοιτήσει από τη σχολή καλών τεχνών, υιοθέτησαν τον We had the good fortune to see and hear Gilbert & George presenting their work, on the occasion of their exhibition at the gallery Bernier/Eliades. The presentation took place at the amphitheatre of the New Building of Benaki Museum and was coordinated by the author Michael Braswell. Personally, I found the whole experience extraordinary. I did not think that the fair-sized amphitheatre would be filled up for Gilbert & George. Maybe one would say that it was to be expected: Gilbert & George are stars. Yet, not so many years ago, such an event would not have any chance of success in Athens, especially since the show of the notorious duet from Great Britain opened on a Thursday: the evening before there was nothing one could see, only hear. Nevertheless, the amphitheatre was crammed to suffocation, with people of every age sitting even on the stairs. And Gilbert & George did not disappoint us. Maybe they did not say anything particularly profound, or maybe they said a lot that could be from profound to somber if they had not uttered them with that mild sarcastic air, with tongue-incheek, as they use to say in their home place. Iconoclasts and provocative, they talked about many and various things: the nature and their career, their personal habits and their political beliefs. For example, they gave a delightful description about how they began their career, seeking galleries in London: We went round all the London galleries... one by one. We were getting in and were saying: We would like to do a show, and the people in charge were usually answering: Let s see slides with your work. Oh, we do not have anything at all to show to you, we were answering. We want to see if we can have a show and if we can, then we will make something. Undoubtedly, their odyssey sounds amusing (and it is), until one comes to the realization that this outrageous practice that artists think and create a work for an exhibition, only in the case that this exhibition has been scheduled is nowadays common practice in contemporary art. The same period, just after their graduation from the school of fine arts, they adopted the sartorial code that befits a typical British gentleman. When we graduated, we decided that we had to dress properly don t forget that students have the unique privilege to 22 hilton athens athens hilton 23

ενδυματολογικό κώδικα που αρμόζει σε έναν τυπικό Βρεταννό gentleman. «Όταν αποφοιτήσαμε, αποφασίσαμε ότι πρέπει πλέον να ντυνόμαστε ευπρεπώς μην ξεχνάτε ότι οι σπουδαστές έχουν το μοναδικό προνόμιο να κάνουν ό,τι θέλουν έξω από το γούστο του μέσου όρου και όλοι να τους κοιτούν με συγκαταβατικότητα. Όταν λέμε ευπρεπώς, το χρησιμοποιούμε με την έννοια που του δίνει η κατώτερη τάξη, η οποία φορά τα καλά της για να πάει στην εκκλησία την Κυριακή. Δεν θέλαμε να είμαστε οι καλλιτέχνες που ντρέπεται κανείς να τους συστήσει στη μαμά του!» Σίγουρα τη δεκαετία του 1960, τα πράγματα ήταν αρκετά διαφορετικά σε σχέση με σήμερα. Διαφορετικά ακόμα και όσον αφορά το πώς συμπεριφέρονταν οι ίδιοι οι καλλιτέχνες. «Ήταν πιο φιλικοί... Όλοι ήταν πιο φιλικοί... Βέβαια, μετά κλείνονταν στο εργαστήριό τους και κατασκεύαζαν κάτι άσπρα κουτιά ή ζωγράφιζαν μία γραμμή. Ήταν η εποχή του μινιμαλισμού, βλέπετε.» Ο Gilbert Proesch γεννήθηκε στο San Martin de Tor της Ιταλίας το 1943 και ο George Passmore στο Plymouth της νοτιοδυτικής Αγγλίας το 1942. Γνωρίστηκαν ως συμφοιτητές στο St Martins School of Art (Central Saint Martins College of Art and Design σήμερα) του Λονδίνου το 1967. Φιλοτέχνησαν το πρώτο κοινό τους έργο το 1969. Με τα πρόσωπα και τα χέρια τους βαμμένα χρυσά και φορώντας κολαριστά κοστούμια, στέκονταν πάνω σε ένα τραπέζι και εκτελούσαν σπασμωδικές κινήσεις, μιμούμενοι, κατά κάποιον τρόπο, την κίνηση μίας μαριονέτας. Επιμένοντας ότι η ζωή του καλλιτέχνη είναι αδιαχώριστη από την τέχνη του και συνεπώς ότι τα καλλιτεχνικά τους εγχειρήματα είναι αλληλένδετα με τις καθημερινές δραστηριότητές τους στο σπίτι και το ατελιέ τους στο East End του Λονδίνου, πέτυχαν τη διεθνή αναγνώριση και θεωρούνται από τους θεμελιωτές της σύγχρονης τέχνης. Σχεδόν μισό αιώνα μετά την εμφάνισή τους στο καλλιτεχνικό προσκήνιο, οι Gilbert & George είναι η περσόνα που έχουν χτίσει. Θα ήταν μάταιο να αναρωτηθεί κανείς τι κρύβεται πίσω από αυτή. Από το πρώτο τους κιόλας έργο, τη «Ζωντανή Γλυπτική», η πρόθεσή τους να μη διαχωρίσουν ποτέ την καλλιτεχνική πρακτική από τα πρόσωπά τους είχε φανεί. Και μάλλον αυτή η απόλυτη ταύτιση do whatever they want, out of the average taste, and be looked at condescendingly. When we say properly, we use the word in the sense of the people of the lower class that wear their best to go to church on Sunday. We did not want to be the artists that one is ashamed to introduce to their mother. Certainly, in the 1960s, things were quite different than today. Different even in the way the artists themselves were behaving. They were more friendly... Everyone was more friendly... Of course then they were retiring in their studios and created some white boxes or painted a line. You see, it was the era of minimalism... Gilbert Proesch was born in San Martin de Tor, Italy, in 1943, and George Passmore in Plymouth, in southwest England, in 1942. They met as fellow students at St Martins School of Art (today s Central Saint Martins College of Art and Design), of London, in 1967. They did their first joined work in 1969. With their faces and hands painted gold, and wearing starched suits, they were standing on a table and performed convulsive gestures, imitating, in a way, the movements of a puppet. Insisting that the life of the artist is indivisible of his art and, therefore, that their artistic enterprises are interconnected with their daily activities in their house and studio at London s East End, they achieved international recognition and are rated among the founders of contemporary art. Almost half a century after their appearance in the artistic scene, Gilbert & George are the persona they have built. It would be futile to wonder one what is hiding behind it. Even from their first work, Live Sculpture, their intention to never dissociate their artistic practice from their faces was apparent. And this absolute coincidence is rather a liberation: they confront the public simply, with ease and humor. If these dark, violent and impudent images were accompanied of a pompous philosophy, the combination would be repulsive. Politically, they declare conservatives. Or, rather, here is perhaps the sole point that the two of them are a bit divided. I have never voted in my life, Gilbert said to me. I vote for the Conservatives, hasten to add George. Look here, he went on, in any case, all politicians are cheaters. But we believe in the individual, 24 hilton athens athens hilton 25

συνιστά μία απελευθέρωση: αντιμετωπίζουν το κοινό απλά, με άνεση και χιούμορ. Αν αυτές οι σκοτεινές, βίαιες και αυθάδικες εικόνες συνοδεύονταν από μία βαρύγδουπη φιλοσοφία, ο συνδυασμός ίσως προκαλούσε αποστροφή. Πολιτικά, δηλώνουν συντηρητικοί. Ή, μάλλον, εδώ είναι ίσως το μόνο σημείο όπου οι δύο διαχωρίζονται κάπως. «Δεν έχω ψηφίσει ποτέ στη ζωή μου», μου είπε ο Gilbert. «Εγώ ψηφίζω Συντηρητικούς», έσπευσε να συμπληρώσει ο George. «Κοιτάξτε», συνέχισε, «όλοι οι πολιτικοί είναι απατεώνες, έτσι κι αλλιώς! Αλλά εμείς πιστεύουμε στο άτομο, όχι στην ομαδοποίηση. Και ως προς αυτό, οι Συντηρητικοί είναι λίγο καλύτεροι. Βοηθάει, βέβαια, και το γεγονός ότι όλοι οι καλλιτέχνες είναι με τους Εργατικούς. Εμείς είμαστε μόνοι μας». Οι Gilbert & George επιστρατεύουν τη φωτογραφία, τη γλυπτική, το σχέδιο και τη συγγραφή σύντομων καυστικών σλόγκαν για να καυτηριάσουν σχεδόν τα πάντα. Μετά τη μεγάλη αναταραχή που είχε προκαλέσει το σλόγκαν τους «Καταργήστε τη θρησκεία», στη νέα δουλειά τους, υπό τον τίτλο «Jack Freak Ρictures», καταπιάνονται με τη βρεταννική σημαία. Ακόμη περισσότερο, χρησιμοποιούν την έννοια του έθνους για να μιλήσουν για τον μέσο άνθρωπο (= «Jack», που όμως αποτελεί και ένα λογοπαίγνιο με το όνομα της βρεταννικής σημαίας, «Union Jack»), ο οποίος, υπό κάποιες προϋποθέσεις, μπορεί να γίνει «φρικιό» («Freak»). «Όλοι εκμεταλλεύονται τη σημαία, είτε οι δεξιοί που τη δοξολογούν είτε οι αριστεροί που την απεχθάνονται. Γιατί να μην την εκμεταλλευτούμε κι εμείς;» Είναι γνωστή η εμμονή τους με την πόλη, την αστική υπόσταση του σύγχρονου ανθρώπου, οπότε ήταν θέμα χρόνου η συζήτηση να φτάσει στη φύση και στο πώς νιώθουν οι ίδιοι γι αυτή. «Βρεθήκαμε στην εξοχή, σε ένα ειδυλλιακό τοπίο, τα πουλιά κελαηδούσαν, είχαμε γοητευθεί. Βλέπουμε ένα νεαρό ζευγάρι να σπρώχνει το καροτσάκι με το μωρό του. Σκεφτήκαμε: τι ωραία εικόνα! Καλημέρα, τους χαιρετίσαμε. Και ο άντρας γύρισε και μας αντιμίλησε με σκαιότατο τρόπο». «Είμαστε πολύ καχύποπτοι με όσους δηλώνουν λάτρεις της φύσης. Τέτοιοι άνθρωποι τείνουν να είναι απολυταρχικοί. Σαν τους παπάδες!» not in the grouping of people. And from that aspect, Conservatives are a little better. Of course, it helps that all the artists are Labours. We are alone. Gilbert & George enroll photography, sculpture, drawing and the writing of short acid slogans to cauterize almost everything. After the commotion caused by their slogan Abolish religion, in their new work entitled Jack Freak Pictures, they are engaging with the British flag. Furthermore, they use the concept of the nation to speak about the average man (= Jack, also a pun with Union Jack, the name of the British flag), who can turn to a Freak. Everyone takes advantage of the flag, the rightists that glorify it, or the leftists that despise it. Why not take advantage of it ourselves too? They are known for their obsession with the city, with the urban status of the contemporary man, so it was a matter of time to start discussing nature and the way they feel about it. We were n the country, in an idyllic place, birds were singing, we were enchanted. We see a young couple, pushing a pram with their baby. We thought: what a nice picture! We said, Good morning!, and the guy turned and answered using abusive language. We are very suspicious of all they call themselves nature lovers. Such people have a tendency to be authoritarian. Like priests! Οι Gilbert & George δείπνησαν στο εστιατόριο Milos, στο Hilton Αθηνών, μία ημέρα μετά την παρουσίασή τους στο Μουσείο Μπενάκη. / Gilbert & George dined in the Milos restaurant at the Hilton Athens, the evening after their presentation at the New Building of Benaki Museum. Η έκθεση «Jack Freak Ρictures» των Gilbert & George πραγµατοποιείται στην γκαλερί Βernier/ Εliades, στην Αθήνα, μέχρι τις 9 Ιανουαρίου 2010. Βernier/Εliades, Επταχάλκου 11, τηλ.: 210 341 3935, www.bernier-eliades.gr / The exhibition Jack Freak Pictures by Gilbert & George will be on display at the gallery Bernier/Eliades, in Athens, until January 9, 2010. Bernier/Eliades, 11 Eptahalkou Str., tel.: 210 341 3935, www.bernier-eliades.gr 26 hilton athens athens hilton 27

Georges Corraface Με πνευμα αυθεντικα κοσμοπολιτικο πεντε χρονια «δανεισε» τη λαμψη toy στο κινηματογραφικο φεστιβαλ τησ θεσσαλονικης. Πλεον ηρθε η ωρα για αλλαγη σελιδασ. του κωνσταντινου καϊμακη FOR FIVE YEARS HE LENT HIS RADIANCE TO THESSALONIKI INTERNATIONAL FILM FESTIVAL. NOW THE TIME HAS COME TO TURN THE PAGE. By Konstantinos Kaimakis Βρέθηκα στο Μοδιάνο, στην παλιά αγορά της Θεσσαλονίκης, τις µέρες του 50ού Φεστιβάλ Κινηµατογράφου, µε τον πρόεδρο του φεστιβάλ, Γιώργο Χωραφά, και ύστερα από µιάµιση ώρα συζήτησης, κατάλαβα γιατί οι άνθρωποι της πόλης τον λατρεύουν τόσο πολύ... Θα ήθελα να ξεκινήσουµε τη συζήτηση από την παιδική σας ηλικία... Είχα την τύχη να ζήσω ευτυχισµένα παιδικά χρόνια. Γεννήθηκα και µεγάλωσα στο Παρίσι. Αργότερα, στα έξι µου, µετακοµίσαµε οικογενειακώς στη Βουλόνη, σε ένα προάστιο του Παρισιού, κοντά στα περίφηµα κινηµατογραφικά στούντιο. Όταν ήµουν έντεκα χρόνων, πήγαµε στις Βερσαλίες, σε µία γειτονιά στρατιωτικών. Η ζωή εκεί έµοιαζε κάπως µε παραµύθι θυµάµαι µία οικογένεια γειτόνων που ήταν από την Πόλη, στους οποίους µε άφηνε ο πατέρας µου όποτε πήγαινε για κοντσέρτα... Ο πατέρας σας τι δουλειά έκανε; Ήταν αρχιµουσικός και παρά το «ξένο» ως προς τις τέχνες περιβάλλον «αριστοκρατία του ξίφους» αποκαλούσαν τη γειτονιά µας στις Βερσαλίες, απολάµβανε σεβασµό και εκτίµηση. Περάσαµε καλά εκεί, παρότι ήταν µία παράξενη πόλη... Ερχόσασταν συχνά στην Ελλάδα; Φυσικά, ο πατέρας µου είχε πολλούς συγγενείς στη Θεσσαλονίκη και η µητέρα µου στην Αθήνα... Πού περνούσατε καλύτερα, στη Θεσσαλονίκη ή στην Αθήνα; Στην Αθήνα ζούσαµε καλύτερα, γιατί δίπλα στο σπίτι της µητέρας µου, στην πλατεία Εξαρχείων, ήταν ένα θερινό σινεµά, το Βοξ, όπου είδα την πρώτη ταινία που µε σηµάδεψε. Ακόµη θυµάµαι το βράδυ που είδα τη «Γέφυρα του Ποταµού Κβάι». Μικρός τι όνειρα είχατε; Έπλαθα κόσµους µε τη φαντασία µου και δηµιουργούσα περιπέτειες µε πρωταγωνιστή εµένα και απίστευτα γοητευτικές γυναίκες. Στην εφηβεία έκανα ροµαντικά όνειρα, όπως όλοι οι νέοι άλλωστε. Ήθελα να γίνω ζωγράφος ή συγγραφέας. Ζωγράφιζα πορτρέτα, αλλά µου φάνηκε µοναχικό επάγγελµα και το εγκατέλειψα... During the 50th Thessaloniki International Film Festival, I found myself in Modiano, the city s old market-place, for a meeting with the president of the Festival, Georges Corraface, and an hour and half later I had realized why the people of the city simply adore him... I would like us to start this conversation from your childhood years... I was lucky to have a happy childhood. I was born and raised in Paris. Later, when I was six years old, the family moved to Boulogne, a Parisian suburb near the famous cinematic studios. When I was eleven, we moved to Versailles, in a neighborhood of militaries. Life there had a somewhat fairy tail quality. I remember a family in the neighborhood who were from Constantinople; my father left me with them whenever he was away on concerts... What was the profession of your father? He was a conductor, and although the environment was alien to the arts our neighborhood in Versailles was called the aristocracy of the sword he was well respected and appreciated. We lived well there, although it was a strange city... Were you coming to Greece often? Of course, my father had many relatives in Thessaloniki and my mother in Athens... Where did you have a better time, in Thessaloniki or in Athens? In Athens we lived better, because right beside my mother s house, in Exarchia Square, there was a summer cinema, Vox, where I saw the first movie that marked me. I still remember the night I saw The Bridge on the River Kwai (the 1957 British World War II film by David Lean). What did you dream of as a kid? I was builting worlds with my imagination and creating adventures in which I starred alongside with incredibly attractive women. As a teenager, I had romantic dreams like most young people. I wanted to become a painter or a writer. I painted portraits, but that seemed to me a lonely profession, and so I abandoned it... Bernard Fau / Corbis 28 hilton athens athens hilton 29

Και ύστερα προσπαθήσατε να γίνετε συγγραφέας; Όπως προείπα, µε ροµαντικά σχέδια. Ο συγγραφέας που µε επηρέασε ήταν ο Henry Miller. Πίστευα ότι ως συγγραφέας θα ταξιδεύω σε όλο τον κόσµο και θα ζω περιπέτειες. Μάλιστα, είχα τη φιλοδοξία να ταξιδέψω στη Νότια Αµερική ως συγγραφέας, αλλά όταν κατάλαβα ότι δεν θα τη δω ποτέ έτσι, αποφάσισα να σπουδάσω νοµικά. Κάνοντας σπουδές στο ιεθνές ίκαιο, σίγουρα θα ταξίδευα στη Λατινική Αµερική! Τελικά, όµως, βρεθήκατε στο θέατρο... Ευτυχώς! Είχα ένα φίλο που µε έπεισε να περάσουµε από µία οντισιόν. Ήµασταν µόνο δύο αγόρια και δεκάδες κορίτσια. Αυτός ήταν ο πρώτος λόγος που µε οδήγησε στο να ασχοληθώ µε το θέατρο. Οι άλλοι λόγοι ποιοι ήταν; Κυρίως η επιτυχία µου στις κατατακτήριες εξετάσεις στο Ecole Nationale Supérieur des Arts et Techniques du Théâtre. Μέσα σε ελάχιστο χρονικό διάστηµα και µε ασύλληπτη ευκολία βρήκα τη θέση µου στον κόσµο. εν είχα κλείσει ούτε ένα χρόνο στη σχολή και πρωτοεµφανίστηκα στη σκηνή ως Bassanio στον «Έµπορο της Βενετίας» του William Shakespeare, κάνοντας περιοδείες. Σαν παραµύθι ακούγεται... Ναι, αλλά µε άσχηµη συνέχεια. Η γρήγορη επιτυχία, η δουλειά στο θέατρο, οι ρόλοι jeune premier που µου έδιναν, η οικονοµική άνεση... όλα αυτά µε αποπροσανατόλισαν... Και τι έγινε; Εγκατέλειψα τα πάντα! Πέρασα τρία χρόνια σχεδόν απόλυτης ελευθερίας, αλλά και απέραντης δυσκολίας. Έµεινα χωρίς λεφτά και προοπτική. Ζούσα µε ό,τι έβρισκα να κάνω. Έγινα courier, έδινα µαθήµατα αγγλικών, τοποθετούσα σωλήνες γκαζιού, έφτιαχνα φλογέρες στη Ρόδο κ.λπ. Ώσπου µία µέρα έσπασα ένα δάχτυλο, και είπα να σταµατήσω. Από τις αφηγήσεις σας απουσιάζει η γυναίκα. Τι είναι η γυναίκα για σας; Η γυναίκα για µένα είναι εµµονή... αλλά µην το γράψετε! (γελά) Μα δεν είναι κακό αυτό... Το ξέρω, αστειεύοµαι! εν µπορώ να φανταστώ τη ζωή µου χωρίς γυναίκα, παρότι έµεινα κάποια διαστήµατα µόνος. Ο πρώτος µεγάλος έρωτας ήρθε στα πέντε µου. Την έλεγαν Ναταλί και, δυστυχώς, έφυγε γρήγορα από τη ζωή µου, αφού µετακόµισε η οικογένειά της και δεν την είδα ποτέ ξανά. Μετά ερωτεύτηκα εξίσου δυνατά στα δώδεκά µου... Έχετε κάνει καριέρα στο Hollywood. Ποια είναι η γνώµη σας για την αµερικανική βιοµηχανία του θεάµατος; Τα αισθήµατά µου είναι ανάµεικτα... Έχω οικογένεια και καλούς φίλους στις ΗΠΑ, αλλά δεν έχω τις καλύτερες αναµνήσεις από το Hollywood, αφού σχεδόν πάντα µου πρότειναν να παίξω τον δόλιο Άραβα, τον τροµοκράτη κ.λπ. εν δέχτηκα να ταυτιστώ µε τον κακό ξένο... οι µονοδιάστατοι χαρακτήρες δεν µε ενδιαφέρουν. Το Hollywood είναι, κατά κύριο λόγο, προπαγανδιστικό και το µήνυµά του απευθύνεται στους νέους Αµερικανούς που έχουν ανάγκη να νιώσουν µέρος της απέραντης «αµερικανοσύνης». Αλήθεια, πού προτιµάτε να ζείτε: στη Νέα Υόρκη ή στο Λος Άντζελες; Το Λος Άντζελες το ξέρω καλά. Έζησα εκεί δύο χρόνια πιστεύω ότι είναι κάπως παρεξηγηµένο, αφού πρέπει να το γυρίσεις και να δεις καλά τα πολλά επίπεδα ζωής που έχει. Στη Νέα Υόρκη έζησα µόλις τρεις µήνες, όταν έπαιζα στο θέατρο. Είναι πόλη εθιστική και µε πολλή ενέργεια. Τα τελευταία χρόνια έχετε γίνει σχεδόν µόνιµος κάτοικος της Ελλάδας... Πολλές ταινίες, πρόεδρος του Φεστιβάλ Κινηµατογράφου Θεσσαλονίκης... Επιµένετε να παραιτηθείτε µετά το τέλος του φετινού φεστιβάλ; Ήταν µία ωραία περιπέτεια που ξεκίνησε, πριν από πέντε χρόνια, µε την πρόταση που µου έκανε ο Πέτρος Τατούλης, και νοµίζω ότι έφτασε στο τέλος της. Ήθελα να παραιτηθώ από πέρυσι, αλλά έµεινα άλλον ένα χρόνο λόγω της επετείου των 50 χρόνων. Πλέον θέλω να αφοσιωθώ ολοκληρωτικά στη δουλειά µου. Ήµουν τυχερός µε όσα έζησα εδώ και µε τις φιλίες που έκανα. Οφείλω να οµολογήσω ότι αντίθετα µε όσα άκουγα για τους Έλληνες πως είναι ανοργάνωτοι συνεργάστηκα µε ένα εντυπωσιακά επαγγελµατικά καταρτισµένο ανθρώπινο δυναµικό, που έκανε εξαιρετική δουλειά. And then you tried to become a writer? As I already said, with romantic ideas. I was influenced by Henry Miller. I believed that, as a writer, I would travel around the world and live adventures. In fact, I aspired to travel as a writer to South America, but when I realized that I was never going to see it that way, I decided to study law. With studies in International Law it was certain I would travel in Latin America. But, in the end, you found yourself on the stage... Fortunately! I had a friend who convinced me to go through an audition. We were only two boys and dozens of girls. That was the first reason that led me to get engaged with the theatre. What were the other reasons? Mainly, my success in the classification exams at Ecole Nationale Supérieur des Arts et Techniques du Théâtre. In a minimum of time and with unbelievable ease, I found my place in the world. I was barely a year in the school, when I made my first appearance on stage, and began tours, as Bassanio in William Shakespeare s The Merchant of Venice. It sounds like a fairy tail... Yes, but then it got ugly. The quick success, the work in the theatre, the jeune premier roles I was given, the money... all these disorientated me... And what happened? I dropped everything. I spent three years of almost absolute freedom, but also of immense difficulties. I was left without money and without prospects. I was living with whatever I found to do. I worked as a courier, I gave English lessons, I fixed gas pipes, I made flutes in Rhodes Island, etc. Until one day I broke a finger and I said I had to stop. There are no women in your stories. What are women for you? Women for me are an obsession... but don t write this. (he laughs) But this is not bad... I know, I m joking. I cannot imagine my life without a woman, although I ve been alone at intervals. The first great love came when I was five years old. Her name was Natalie and, unfortunately, she passed out of my life quickly, because her family moved away and I did not see her again. Then, I fell in love, with equal force, when I was twelve... You have made a career in Hollywood. What is your opinion about the American show business industry? I have mixed feelings... I have family and good friends in USA, but I don t have the best memories from Hollywood, as they almost always proposed to me to play the devious Arab, the terrorist, etc. Hollywood is, above everything else, propagandistic and its message is directed to young Americans who need to feel part of the vast Americanism. By the way, where do you prefer to live in, New York or Los Angeles? I know Los Angeles well. I ve lived there for two years; I believe it is somewhat misunderstood, since you have to go round it and be introduced to its many levels of life. In New York I lived for three months only, when I was acting in a play. It is an addictive city, with a great energy. During the last years you live almost permanently in Greece... Many movies, president of Thessaloniki International Film Festival... Are you insisting on your resignation, as soon as this year s Festival will end? It was a fine adventure, that began five years ago, when Petros Tatoulis proposed this position to me, and I think it has come to an end. I wanted to resign since last year, but I ve stayed because of the 50 years anniversary. I ve been lucky to live everything I lived here and make the friendships I did. I have to confess that contrary to what I ve been hearing about the Greeks luck of organization I ve co-operated with impressively proficient professionals, who did excellent work. 30 hilton athens athens hilton 31

bauhaus 90 χρονια απο την ιδρυση τησ σχολησ η ηττα τησ γερμανιασ στο μεγαλο πολεμο εφερε «καινα δαιμονια» στην τευτονικη γη: τη δημοκρατια τησ βαϊμαρησ και τη σχολη του bauhaus. ΤΟΥ ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟΥ ΖΕΝΑΚΟΥ THE DEFEAT OF GERMANY IN THE GREAT WAR BROUGHT NEW DAEMONS TO THE TEUTONIC LAND: THE WEIMAR REPUBLIC AND THE SCHOOL OF BAUHAUS. By Augustine zenakos Ας σκεφτείτε ότι κατασκευάζετε ένα χώρο με δεδομένες διαστάσεις και υλικά. Τα υλικά που θα χρησιμοποιηθούν στις επιφάνειες αλλάζουν την επίδραση του χώρου στην ψυχή!» Τα λόγια αυτά ανήκουν στον Γερμανό αρχιτέκτονα Walter Gropius, τον άνθρωπο που το 1919 ίδρυσε τη Σχολή Bauhaus, και περικλείουν τις βασικές αρχές της σκέψης του, η οποία επηρέασε βαθιά την αρχιτεκτονική, το design και τις εικαστικές τέχνες: δεν θα ήταν υπερβολή να πει κανείς ότι η αρχιτεκτονική του 20ού και του 21ου αιώνα διαμορφώθηκε σε μεγάλο βαθμό από τις ιδέες του Bauhaus. Μία από τις βασικές αρχές της σχολής ήταν η πίστη στο υλικό: ο χειρισμός του υλικού είναι το πιο σημαντικό στοιχείο, το οποίο έχει άμεση επίδραση στην ψυχολογία του χρήστη. Μία δεύτερη ήταν η λειτουργικότητα: φτιάχνουμε τα κτήρια και τα αντικείμενα για να τα χρησιμοποιούμε, για να ζούμε με αυτά. Και μία τρίτη, ίσως η βασικότερη, ήταν η προτεραιότητα που έχει το έργο και η λειτουργικότητά του έναντι της «έκφρασης» του καλλιτέχνη. Ακόμη περισσότερο, όραμα του Gropius ήταν η «εξαφάνιση της προσωπικότητας του καλλιτέχνη», μέσα από την ομαδική εργασία, την οποία εφήρμοσε για πρώτη φορά στο Bauhaus. Οι αρχές που διαμόρφωσε ο Walter Gropius συνοψίζονται στον πιο διάσημο όρο που υιοθέτησε και μας κληροδότησε η Σχολή Bauhaus, το περίφημο «συνολικό έργο τέχνης» («Gesamtkunstwerk»). Όπως στο Μεσαίωνα η κατασκευή ενός καθεδρικού ναού συγκέντρωνε κάτω από τη σκέπη του μηχανικούς, ζωγράφους και γλύπτες, έτσι και ο Gropius έθεσε ως στόχο τη συνεργασία όλων των επιστημόνων και καλλιτεχνών στην κατασκευή ενός νέου κτηρίου. Το Bauhaus δεν μας κληροδότησε μόνο σημαντικές κατασκευαστικές αρχές, αλλά και μία πρωτοπόρα αντίληψη για το σχεδιασμό αντικειμένων καθημερινής χρήσης, όπως έπιπλα και φωτιστικά. Η ίδρυση της Σχολής Bauhaus στη Βαϊμάρη διευκολύνθηκε από την πτώση της γερμανικής μοναρχίας, μετά τον Α Παγκόσμιο Πόλεμο, και την κατάργηση της λογοκρισίας υπό το καθεστώς της Δημοκρατίας της Βαϊμάρης. Το νέο κλίμα ενθάρρυνε το ριζοσπαστικό πειραματισμό στις τέχνες και την ελεύθερη διάδοση αριστερών ιδεών, επηρεασμένων σε μεγάλο βαθμό από την Οκτωβριανή Επανάσταση και το κίνημα του ρωσικού κονστρουκτιβισμού. Από την άλλη, η επιρροή των αριστερών ιδεών δεν πρέπει να υπερτιμάται, καθότι ο ίδιος ο Gropius, λόγου χάρη, υποστήριζε ότι το Bauhaus έπρεπε να παραμείνει απολιτικό. Σημαντική ήταν, στον αντίποδα της ρωσικής επίδρασης, η μορφή του Άγγλου σχεδιαστή William Morris, ο οποίος υποστήριζε ότι η τέχνη θα έπρεπε να ανταποκρίνεται στις ανάγκες της κοινωνίας. Έτσι, το Bauhaus βρήκε την ταυτότητά του στην επιδίωξη της αρμονίας μεταξύ του σχεδιασμού και της λειτουργίας ενός αντικειμένου. Ακόμη πε- 32 hilton athens Consider that you construct a space with given dimensions and materials. The materials that will be used on the surfaces they change the influence of the space to the soul. These words belong to the German architect Walter Gropius, the man who, in 1919, founded the Bauhaus School. These few words encompass the basic principles of his thinking, that influenced deeply the architecture, the design and the visual arts: it would not be an exaggeration to say that the architecture of the 20th and the 21st centuries was informed, to a great extend, from the ideas of Bauhaus. One of these principles was the faith to the material: the handling of the material is the most important element that has direct influence to the psychology of the user. A second one was the functionality: we make the buildings and the objects in order to use them, to live with them. And a third, maybe the most important one, was the precedence of the work and its functionality against the expression of the artist. Even more, Gropius vision was the disappearance of the personality of the artist through the collective work that he applied for the first time in Bauhaus. The principles that Walter Gropius fashioned can be summed up in the most celebrated term that was adopted and left to us by the Bauhaus School, the famous total work of art ( Gesamtkunstwerk ). The foundation of the Bauhaus School in Weimar was facilitated by the fall of the German monarchy, after World War I, and the abolition of censorship under the regime of the liberal Weimar Republic. The new climate encouraged the radical experimentation in the arts and the free dissemination of leftist ideas, influenced, to a great extend, by the Russian Revolution and the Russian constructivist movement. On the other hand, the influence of the leftist ideas must not be overestimated since, Gropius himself, for example, maintained that Bauhaus had to remain apolitical. In the antipodes of the Russian influence, there was the important one of the English designer William Morris, who argued that art should be responding to the needs of the society. Therefore, Bauhaus found its identity in the pursuit of the harmony between the design and the function of an object. Even more, from Bauhaus derives the nowadays widely popularized idea that the artist has to engage with the technological innovations of the machine facture and the mass production. The school operated in three cities: in Weimar (from 1919 until 1925), in Dessau (from 1925 until 1932) and in Berlin (from 1932 until 1933). It was directed, successively, by three architects: Walter Gropius (from 1919 to 1927), Hannes Meyer (from 1927 to 1930) and Ludwig Mies van der Rohe (from 1930 to 1933, the year that the Nazis forced the school to close). Among the faculty staff were Σχέδιο για κιόσκι µε εφηµερίδες του Herbert Bayer (1924) / A design for a newspaper kiosk, by Herbert Bayer (1924)

1. Άποψη των εργαστηρίων της Σχολής Bauhaus στο Ντεσάου, σε αρχιτεκτονικό σχέδιο του Walter Gropius. Κύριο χαρακτηριστικό αυτής της πτέρυγας είναι ο γυάλινος τοίχος της πρόσοψης, εξαιτίας του οποίου αρκετοί αποκαλούσαν τη σχολή «Ενυδρείο»! / View of the workshops of the Bauhaus School in Dessau, in architectural design by Walter Gropius. The main feature of this wing is the glass wall of the façade, on account of which the school was called by many people Aquarium 2. Ο Wassily και η Nina Kandinsky, ο Georg Muche, ο Paul Klee και ο Walter Gropius στο Ντεσάου / Wassily and Nina Kandinsky, Georg Muche, Paul Klee and Walter Gropius in Dessau 3. Πολυθρόνα «Wassily» (aka model B3 chair), σε σχέδιο του Marcel Breuer (1927-28) / Wassily Chair (aka model B3 chair), designed by Marcel Breuer (1927-28) 1 Keystone 2 3 ρισσότερο, από το Bauhaus κατάγεται η τόσο διαδεδομένη σήμερα ιδέα ότι ο καλλιτέχνης πρέπει να ασχοληθεί με τις τεχνολογικές καινοτομίες της μηχανοποίησης και της μαζικής παραγωγής. Η σχολή λειτούργησε σε τρεις πόλεις: στη Βαϊμάρη (από το 1919 έως το 1925), το Ντεσάου (από το 1925 έως το 1932) και το Βερολίνο (από το 1932 έως το 1933). Τη διηύθυναν διαδοχικά τρεις αρχιτέκτονες: ο Walter Gropius (από το 1919 έως το 1927), ο Hannes Meyer (από το 1927 έως το 1930) και ο Ludwig Mies van der Rohe (από το 1930 έως το 1933, χρονιά που οι ναζιστές επέβαλαν το κλείσιμο της σχολής). Το διδακτικό προσωπικό περιέλαβε κάποιους από τους λαμπρότερους δημιουργούς της εποχής, όπως τους: Josef Albers, Naum Gabo, Wassily Kandinsky, Paul Klee, L azlό Moholy-Nagy, Piet Mondrian κ.ά. Παρά το γεγονός ότι οι αλλαγές τοποθεσίας και διεύθυνσης διατάρασσαν συχνά τις πολιτικές της σχολής, η επίδραση του Bauhaus εξαπλώθηκε μετά το κλείσιμό του με ταχείς ρυθμούς, έτσι ώστε κτήρια σχεδιασμένα με βάση τις αρχές του εμφανίστηκαν στις ΗΠΑ, τον Καναδά, το Ισραήλ, ακόμη και την Αθήνα: το 1961 ο Gropius ανέλαβε το σχεδιασμό της αμερικανικής πρεσβείας, η οποία έπρεπε να εκφράζει τη δημοκρατία των ΗΠΑ χωρίς να παραγνωρίζει την ιστορία της Ελλάδας. Η πρεσβεία χτίστηκε με σύγχρονες τεχνικές, κολόνες εμπνευσμένες από τον Παρθενώνα και πεντελικό μάρμαρο. Ωστόσο, η επίδραση του Bauhaus στην Ελλάδα είναι αμφιλεγόμενη. Οι αρχές της λειτουργικότητας διαστράφηκαν με την επέλαση της οικιστικής ανάπτυξης του 1950 και του 1960, ενώ δείγματα αρχιτεκτονικής Bauhaus, όπως κάποια «Ξενία» του Άρη Κωνσταντινίδη, κατεδαφίστηκαν. Σημαντική εξαίρεση στη μανία των κατεδαφίσεων αποτελούν τα περίφημα αν και σήμερα ετοιμόρροπα «προσφυγικά» της λεωφόρου Αλεξάνδρας. 34 hilton athens some of the most brilliant creators of the period, such as Josef Albers, Naum Gabo, Wassily Kandinsky, Paul Klee, L azlό Moholy-Nagy, Piet Mondrian and others. Despite the fact that the changes of location and direction often disrupted the school s aims and policies, the influence of Bauhaus was spread after its closure with great speed, with the result that buildings designed on the principles of Bauhaus appeared in USA, Canada, Israel, even in Athens: in 1961, Walter Gropius undertook the designing of the building of the American Embassy, which had to express the democratic regime of USA, along the history of Greece. The American Embassy was built with modern techniques, pillars inspired from Parthenon and marble from Pendeli Mountain. However, despite the indisputably outstanding building of the American Embassy, the influence of Bauhaus in Greece is ambiguous. The principles of functionality were distorted by the charge of the residential development in the decades of 1950 and 1960, while important samples of Bauhaus architecture, such as some of the Xenia hotels, designed by the architect Aris Konstantinidis, were demolished. An important exception from the demolishing mania, are the famous prosfigika (buildings that housed refugees from Asia Minor), in Alexandras Avenue which, although rickety, are still standing. Ο Αυγουστίνος Ζενάκος είναι κριτικός τέχνης και επιμελητής, μέλος του επιμελητικού τρίο XYZ και συνδιευθυντής της Μπιενάλε της Αθήνας. / Augustine Zenakos is an art critic and curator, one of the XYZ curatorial trio and Co-Director of the Athens Biennale. athens hilton 35

Elīna garanca η ντιβα που ονειρευεται μια διαφορετικη ζωη Ο απολογιστικοσ μονολογοσ τησ διασημησ mezzo soprano, που επισκεφθηκε προσφατα την αθηνα και ΔΙεμεινε στο hilton. του γιωργου μητροπουλου / ΦΩΤΟΓΡΑΦΙα παναγιωτησ κατσοσ The CONFESSIONAL MONOLOGUE FROM THE famous mezzo soprano, who recently came to athens and stayed at the hilton. BY giorgos mitropoulos / PHOTO panagiotis katsos Τη γνωρίσαμε πριν από έντεκα χρόνια στην «Anna Bolena» του Domenico Gaetano Maria Donizetti, στο Μέγαρο Μουσικής. Η Elῑna Garanc ν a έχει διανύσει από τότε μία εντυπωσιακή διαδρομή, κερδίζοντας βραβεία και διθυραμβικές κριτικές. Η 33χρονη πανέμορφη mezzo-soprano, με τις λαμπρές συνεργασίες στα πιο δημοφιλή λυρικά θέατρα του κόσμου, επέστρεψε στη χώρα μας για μία μοναδική συναυλία στο Μέγαρο Μουσικής, τα έσοδα της οποίας διατέθηκαν στο Ίδρυμα Θώραξ για την κατασκευή της νέας μονάδας εντατικής θεραπείας του νοσοκομείου Ευαγγελισμός. Η «σταχτοπούτα» από τη Ρίγα της Λετονίας διέμεινε στο Hilton Αθηνών, όπου τη συναντήσαμε και μας διηγήθηκε τη διαδρομή της στον κόσμο της όπερας: «Και οι δύο γονείς μου είναι μουσικοί. Η μητέρα μου είναι τραγουδίστρια, ο πατέρας μου διευθυντής ορχήστρας. Περιβαλλόμουν, λοιπόν, από μουσική σε όλη την παιδική μου ηλικία. Άρχισα το πιάνο στα πέντε μου, ενώ μου άρεσε πολύ το θέατρο. Εκείνη την εποχή, η μητέρα μου δούλευε ως δασκάλα φωνητικής σε μιούζικαλ και έτσι μπήκα πρώτα στον κόσμο του μουσικού θεάτρου. Ήθελα να γίνω ηθοποιός... Πρώτη φορά άκουσα όπερα στα επτά μου: ήταν ο Tannhäuser του Wagner. Δεν κατάλαβα τίποτε και έφυγα στο διάλειμμα. Μου άρεσε περισσότερο το μιούζικαλ, αλλά στη Λετονία ήταν αδύνατο να σπουδάσω κάτι τέτοιο. Έτσι, στα δεκαεπτά μου αποφάσισα να ασχοληθώ με το λυρικό ρεπερτόριο και να γίνω τραγουδίστρια. Μπήκα, λοιπόν, στην Ακαδημία Μουσικής το 1996. Το 1998, μία δασκάλα φωνητικής από τη Βιένη ήρθε στην Εθνική Όπερα της Λετονίας, με άκουσε και μου είπε να συμμετάσχω σε ένα φωνητικό διαγωνισμό στη Βιένη. Πήγα εκεί και μου έγινε η πρώτη επαγγελματική πρόταση. Έτσι, το 1999 βρέθηκα στο θέατρο του Meiningen. Δεν νομίζω ότι κάποιο από τα βραβεία ή από τους διαγωνισμούς που κέρδισα ήταν απολύτως καθοριστικά για την καριέρα μου. Πιστεύω ότι όλα είναι αποτέλεσμα μίας συνεπούς διαδρομής, μίας εξέλιξης που ξεκίνησε πριν από αρκετά χρόνια και ευτυχώς συνεχίζεται. Είναι σαν το κρασί... Πρώτα πρέπει να φυτέψεις τα αμπέλια, μετά να περιμένεις να ωριμάσουν οι καρποί και στη συνέχεια να μαζέψεις τα σταφύλια για να βγάλεις το κρασί. Όλα θέλουν το χρόνο τους και έχουν τη σημασία τους. Μερικοί πιστεύουν ότι το καθοριστικό σημείο για μένα ήταν το 2003 στο Salzburg Festival, με το We first saw her eleven years ago in Domenico Gaetano Maria Donizetti s Anna Bolena, at the Athens Concert Hall (Megaron Mousikis). Elῑna Garanc ν a has since achieved an impressive career, winning many awards and excellent reviews. The 33-year-old beautiful mezzo-soprano, with magnificent collaborations with some of the world s most popular opera houses, has returned to our country for a unique concert at the the Athens Concert Hall, to support activities of the THORAX Foundation and the building of a new intensive care unit at the Evaggelismos Hospital. The Cinderella from Riga, Latvia, stayed at the Hilton Athens, where we met and she recounted to us her journey in the world of opera: Both my parents are musicians. My mother is a singer, my father a conductor. So I was surrounded by music since my childhood. I started piano lessons at five, but I really liked the theatre. At that time, my mother worked as a voice instructor at a musical and that s how I got introduced to the world of the musical theatre. I wanted to become an actress... The first time I heard opera, I was seven: it was Wagner s Tannhäuser. I understood nothing and left during the intermission. I preferred musicals, but in Latvia it was impossible to study something like that. So, at seventeen I decided to get engage with the lyrical repertoire and become a singer. So, in 1996, I joined the Music Academy. In 1998, a voice instructor from Vienna came to the National Opera of Latvia. She heard me and then urged me to participate in a singing contest in Vienna. I went there and I got my first professional offer. Thus, in 1999, I found myself at the Meiningen theatre. I don t think that any of my awards or contests I have won has been absolutely crucial for my career. I believe that everything is the result of a consistent course, of a development that started several years ago and, fortunately, is still going on. It is like wine... First you have to plant the vines, then wait for the fruits to mature and then collect the grapes to make the wine. Everything needs its own time and has its own importance. Some people believe that the turning point of my career was in 2003 at the Salzburg Festival, with Mozart s La Clemenza di Tito, directed by Nikolaus Harnoncourt. Others, again, claim that this happened with the small role of Lola in Cavalleria Rusticana at the State Opera of Vienna. Anyway, Styling: Ελένη Νομίδη / Eleni Nomidi, Make up: Χρύσα Μακρή / Chryssa Makri Φόρεμα Escada (προσωπική συλλογή), δαχτυλίδι από χρυσό 18Κ με λευκά και μαύρα μπριγιάν Kessaris, Ankleboots Giuseppe Zanotti (Καλογήρου) / Escada dress (personal collection), golden ring 18k with white and black brilliants Kessaris, Ankleboots Giuseppe Zanotti (Kalogirou) 36 hilton athens athens hilton 37

Φόρεμα Escada (προσωπική συλλογή), σκουλαρίκια από λευκόχρυσο 18Κ με μπριγιάν Kessaris / Escada dress (personal collection), platinum earrings 18k with brilliants Kessaris Παλτό Escada (προσωπική συλλογή), δαχτυλίδι από λευκόχρυσο 18Κ με μπριγιάν Kessaris, Ankleboots L.A.M.B. by Gwen Stefani (Καλογήρου) / Escada coat (personal collection), ring 18k with brilliants Kessaris, Ankleboots L.A.M.B. by Gwen Stefani (Kalogirou) La Clemenza di Tito του Mozart, που διηύθυνε ο Nikolaus Harnoncourt. Άλλοι, πάλι, υποστηρίζουν ότι αυτό έγινε με το ρόλο της Lola στην Cavalleria rusticana στην Κρατική Όπερα της Βιένης. Εν πάση περιπτώσει, τα βραβεία και οι διακρίσεις απλώς αποδεικνύουν ότι βρίσκομαι στο σωστό δρόμο. Σίγουρα τίποτε από αυτά δεν ήταν εύκολο. Είμαι στο χώρο δέκα χρόνια. Ξεκίνησα ερμηνεύοντας δεύτερους και τρίτους ρόλους, πριν έρθουν οι διακρίσεις. Το δύσκολο μέρος ήταν όταν έφυγα στα είκοσι δύο μου από τη Λετονία και βρέθηκα στη Γερμανία. Δεν είχα δουλέψει σε θέατρο και δεν μιλούσα γερμανικά. Έπρεπε να εγκατασταθώ εκεί, σε ένα περιβάλλον ξένο. Όμως, πέτυχα! Πιστεύω ότι ένας ορισμένος βαθμός δυσκολίας είναι αναγκαίος στη ζωή μας. Όταν τα έχεις όλα στο πιάτο, χάνεις την επαφή με την πραγματικότητα και αρχίζεις να πιστεύεις ότι είσαι μοναδικός... Το στοιχείο που με επαναφέρει στην πραγματικότητα είναι η οικογένειά μου, ο σύζυγός μου. Παρόλο που είναι διευθυντής ορχήστρας, έχουμε αντιληφθεί ότι με το να ασχολούμαστε αποκλειστικά με τη μουσική, χάνουμε τόσο ως αυτόνομες προσωπικότητες όσο και ως ζευγάρι. Δεν μας ενδιαφέρει να κυνηγούμε συνεχώς τη φήμη και τη δημοσιότητα. Θέλω να κάνω διακοπές, να πηγαίνω για ψώνια, να διαβάζω βιβλία, να τρώω με φίλους. Για μας είναι σημαντικότερες οι ανθρώπινες σχέσεις, η απόκτηση ενός παιδιού. Και αυτό γιατί όταν ολοκληρώσουμε την πορεία μας, τι θα μας μείνει; Δεν χρειάζεται μόνο σκληρή δουλειά και ταλέντο για να γίνεις ένας αξιόλογος ερμηνευτής. Υπάρχουν και άλλα σημαντικά ζητήματα. Καλό management, θετικό πεπρωμένο, μία σειρά από ευτυχείς συγκυρίες. Πρέπει, επίσης, να είσαι ανοιχτόμυαλος και να παρακολουθείς τα τεκταινόμενα στο χώρο σου: τι κάνουν οι συνάδελφοί σου... τι είναι στη μόδα. Αυτό που με εκνευρίζει στη δουλειά μας είναι η ελευθερία που απολαμβάνουν κάποιοι σκηνοθέτες, οι οποίοι μερικές φορές δεν μας παίρνουν στα σοβαρά. Νομίζουν ότι το μόνο προσόν που διαθέτουμε είναι η φωνή μας. Οι περισσότεροι από εμάς γνωρίζουμε πολύ περισσότερα για το χώρο μας απ ό,τι αυτοί... Μου λείπουν τα ταξίδια. Θέλω να πάω στο Θιβέτ, να ακολουθήσω τη διαδρομή του Santiago de Compostela στην Ισπανία και να διασχίσω όλη την Αυστραλία με αυτοκίνητο για 2-3 εβδομάδες. Σε βάθος χρόνου, θέλω να αποκτήσω παιδιά και να μεγαλώνουμε όλοι μαζί σε ένα σπίτι με πολλά εγγόνια, σκύλους και γάτες!» the awards and the distinctions just prove that I am on the right track. Certainly, nothing has been easy. I ve been in this business for ten years. I started singing second and third roles before the distinctions arrived. The hardest part for me was when I left my country for Germany, at the age of twenty two. I had not worked in the theatre before and I did not speak German. I had to live there, in a totally foreign environment. But I did it. I believe that some degree of difficulty is necessary in our life. When things come to you on a platter, you lose touch with reality and start to believe that you are one of a kind... The elements that bring me back to reality are my family, my husband. Although he is a conductor, we have realized that by concentrating solely on music, we lose ourselves both as individuals and as a couple. We re not interested in the continuous pursuit of fame and publicity. I want to have vacations, to go for shopping, to read books and to eat with friends. Human relationships, having a baby, are more important to us. Because when we will grow old and will have concluded our career, what would be left to us? Hard work and talent are not enough to become a reputable performer. There are other important issues too: good management, positive destiny, a series of lucky coincidences. You have also to be open-minded and keep up with what is going on in your sector: what your colleagues are doing... what are the current trends. What annoys me in my work is the freedom enjoyed by some directors, who sometimes do not take us seriously. They think that our only asset is our voice. Most of us know much more about our field than they do... I miss travelling. I want to go to Tibet, follow the Santiago de Compostela route in Spain and to journey through Australia by car for 2-3 weeks. Then with time, I want to have children and all of us grow up together, in a big house with lots of grandchildren, dogs and cats. Η μετάκληση της λετονής mezzo-soprano στο Μέγαρο Μουσικής έγινε από τη Lambo Productions - Στέλιος Κωνσταντινίδης. / The Latvian mezzo-soprano s appearance at the Megaron Mousikis was organised by Lambo Productions - Stelios Konstantinidis. 38 hilton athens athens hilton 39