ΔΑΣΙΚΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ Ι Δασική πολιτική και διεθνή οικονομικά θέματα

ΔΑΣΙΚΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ Ι Δασική πολιτική και διεθνή οικονομικά θέματα

Δασική πολιτική και διεθνή οικονομικά θέματα Εμπόριο δασικών προϊόντων Εμπόρευμα χαρακτηρίζεται κάθε κινητό πράγμα που μπορεί να αποτελέσει αντικείμενο συναλλαγής. Η Εμπορευματολογία, ή Εμποριογνωσία είναι ο κλάδος της επιστήμης που ασχολείται με τη μελέτη των εμπορευμάτων και γενικότερα με όλα τα φυσικά και τεχνητά προϊόντα, τα οποία γίνονται αντικείμενο αγοραπωλησίας. Εξετάζει τα εμπορεύματα από άποψη: α) προέλευσης, β) μεθόδων κατασκευής και κατεργασίας, γ) διατήρησης των υποκείμενων σε αλλοίωση, δ) ποικιλιών και γνωρισμάτων τους, ε) χρησιμότητας των εφαρμογών τους στην κατανάλωση, στ) νοθειών, ελέγχου και καταπολέμησης αυτών, και ζ) τρόπων εμπορίας.

Η Εμποριολογία είναι ο κλάδος της οικονομικής επιστήμης που έχει ως αντικείμενο της τη μελέτη του εμπορίου και ειδικά την προέλευση, την ανάπτυξη, τη διαμόρφωση και τη σημερινή του οργάνωση. Διακρίνουμε τη Γενική Εμποριολογία, η οποία παρέχει τις γενικές αρχές και κατευθύνσεις της οργάνωσης των μεγάλων εμπορικών επιχειρήσεων, και την Ειδική Εμποριολογία, η οποία διαιρείται ανάλογα με τον κλάδο που διαπραγματεύεται σε τόσες κατηγορίες, όσα είναι και τα είδη του εμπορίου. Τα τελευταία χρόνια η Εμποριολογία και ιδιαίτερα η Ειδική Εμποριολογία περιλήφθηκε στη γενικότερη έννοια του όρου Μάρκετινγκ.

Η προσπάθεια επίτευξης κέρδους από τον έμπορο επιφέρει ισορροπία μεταξύ της έλλειψης και του περισσεύματος των προϊόντων. Συγχρόνως δε, εξυπηρετεί τόσο τον παραγωγό, όσο και τον καταναλωτή με την εξισορρόπηση των τιμών τις οποίες δέχεται ο πρώτος, καθώς και των τιμών τις οποίες προσφέρει ο δεύτερος. Όταν όμως μεταξύ παραγωγού και καταναλωτή μεσολαβεί ο έμπορος, τότε αυτός προσκομίζει ένα ορισμένο κέρδος.

Η ταχεία απόκτηση σημαντικού κέρδους, από την προσδοκώμενη μεταβολή των τιμών, είναι η λεγόμενη κερδοσκοπία, η οποία, όταν ο έμπορος είναι κάτοχος μεγάλου ποσού αγαθών απαραίτητων στον άνθρωπο και επωφεληθεί ορισμένων έκτακτων συνθηκών, πολέμων, κρίσεων κλπ., καταλήγει στην επίτευξη δυσανάλογου κέρδους που αποτελεί τη λεγομένη αισχροκέρδεια η οποία και τιμωρείται από την Πολιτεία, γιατί δεν είναι νόμιμη. Το εμπόριο προσφέρει σημαντικές υπηρεσίες στην οικονομία.

Διάκριση του εμπορίου σε κατηγορίες Το εμπόριο από άποψη εδαφικής κυριότητας διακρίνεται: α) εσωτερικό εμπόριο και β) εξωτερικό εμπόριο. Εξάλλου, το εμπόριο από γεωγραφική άποψη διακρίνεται: α) σε εμπόριο εισαγωγών και β) σε εμπόριο εξαγωγών. Ανάλογα δε, με το μέγεθος και την έκταση των εμπορικών συναλλαγών διακρίνεται: α) σε χονδρικό και β) σε λιανικό εμπόριο. Σημαντικός κλάδος του εμπορίου εξαγωγών ή εξαγωγικού εμπορίου είναι το διαμετακομιστικό εμπόριο.

Διακρίνουμε το εμπόριο α) σε εμπόριο προϊόντων, β) σε εμπόριο τίτλων δηλαδή συναλλαγματικών τίτλων σε διαταγή, μετοχών, ομολογιών και άλλων χρεωγράφων και γ) σε εμπόριο μετάλλων, χρυσού και αργυρού καθώς και νομισμάτων. Σπουδαίος κλάδος του εμπορίου είναι το αποικιακό εμπόριο που ασχολείται με την εισαγωγή προϊόντων των τροπικών χωρών ή των αποικιών. Από στατιστική άποψη διαιρούμε το εμπόριο σε γενικό και ειδικό εμπόριο. Στο γενικό εμπόριο περιλαμβάνεται και η προσωρινή εξαγωγή εμπορευμάτων στην αλλοδαπή για ειδική επεξεργασία και η επανεισαγωγή τους κατόπιν στη χώρα της προέλευσης τους.

Άλλη διαίρεση του εμπορίου είναι α) σε ενεργητικό και β) σε παθητικό εμπόριο. Ανάλογα με τα μέσα που χρησιμοποιούνται, για τη μεταφορά των εμπορευμάτων, έχουμε α) το θαλάσσιο εμπόριο και β) το χερσαίο εμπόριο. Περί εσωτερικού εμπορίου Το εσωτερικό εμπόριο αποτελεί τη βάση κάθε εθνικής οικονομίας, γιατί συντελεί στη διεύρυνση της, στη σταθεροποίηση των τιμών, στην καταπολέμηση της ανεργίας και γενικότερα στην εξύψωση του βιοτικού επιπέδου του κοινωνικού συνόλου. Στη χώρα μας το εσωτερικό εμπόριο δασικών προϊόντων διεξάγεται από μικρές κατά το πλείστον επιχειρήσεις.

Περί εξωτερικού ή διεθνούς εμπορίου Δεν υπάρχει, αλλά ούτε και υπήρξε καμία χώρα που να μην είχε εμπορικές συναλλαγές με άλλες χώρες, γιατί η διακοπή των εμπορικών σχέσεων, συνεπάγεται σοβαρές συνέπειες στο βιοτικό και πολιτιστικό επίπεδο και γενικότερα στον τρόπο ζωής του κοινωνικού συνόλου. Για το εξωτερικό όμως εμπόριο έχουν αναπτυχθεί διάφορες θεωρίες όπως εκείνη του εμποροκρατισμού, που διατυπώθηκε το 18 ο αιώνα και επικράτησε μέχρι τα μέσα αυτού του αιώνα. Το βασικό χαρακτηριστικό γνώρισμα της θεωρίας αυτής, ήταν η έμφαση που δόθηκε στη δύναμη του Κράτους, δηλαδή, η άποψη ότι πρωταρχικός σκοπός της εθνικής πολιτικής είναι η αύξηση της δύναμης του Κράτους, που τότε μετρούνταν σε πολύτιμα μέταλλα.

Στα μέσα όμως του 18 ου αιώνα διατυπώθηκε η θεωρία του συγκριτικού κόστους ή συγκριτικού πλεονεκτήματος. Αυτή βασίζεται στο ότι, ο καταμερισμός της εργασίας και η εξειδίκευση στην παραγωγή, οδηγούν σ' αύξηση της παραγωγικότητας και της συνολικής παραγωγής. Έτσι λοιπόν κάθε χώρα, πρέπει να εξειδικεύεται στο να εξάγει αγαθά, που η παραγωγή τους παρουσιάζει φυσικά ή τεχνητά πλεονεκτήματα, δηλαδή σε τελικές γραμμές, μικρότερο κόστος. Μ' αυτό λοιπόν τον τρόπο επιτυγχάνεται καλύτερη κατανομή των διαθέσιμων συντελεστών της παραγωγής, πράγμα που σημαίνει μεγαλύτερη δυνατότητα παραγωγής και μεγαλύτερης κατανάλωσης γι' όλες τις χώρες σε σχέση με τον επιδιωκόμενο σκοπό της αυτάρκειας.

Το εξωτερικό εμπόριο μπορεί να περιλαμβάνει: α) την εισαγωγή ξένων προϊόντων, β) την εξαγωγή προϊόντων της εγχώριας παραγωγής, γ) την εισαγωγή και ταυτόχρονα την εξαγωγή προϊόντων που διεξάγεται από πρόσωπα τρίτου έθνους. Βασικές αρχές του διεθνούς εμπορίου Η βασική έννοια του εμπορίου γενικά και του διεθνούς εμπορίου ειδικότερα, είναι ότι η συναλλαγή μεταξύ δυο χωρών γίνεται με την ελπίδα ότι απ' αυτή θα υπάρξει αξιόλογο αμφίδρομο όφελος και για τις δυο πλευρές. α) αρχή της εξειδίκευσης β) Η αρχή του συγκριτικού πλεονεκτήματος

Όροι διεξαγωγής διεθνούς εμπορίου Είναι αυτονόητο ότι όταν η θέση μιας χώρας δε βελτιώνεται με τους υπάρχοντες όρους του εμπορίου από κοινωνική και οικονομική άποψη, η χώρα αυτή δεν έχει κανένα κίνητρο για τη διεξαγωγή του. Η διεξαγωγή διεθνούς εμπορίου, οφείλεται στην ύπαρξη διαφορών στη σχετική αφθονία των συντελεστών της παραγωγής ανάμεσα σε δυο χώρες Βασική προϋπόθεση του διεθνούς εμπορίου είναι η απόλυτη ελευθερία στις εμπορικές συναλλαγές. Στην πράξη όμως, οι διεθνείς συναλλαγές υπόκεινται σε πολλούς περιορισμούς όπως, δασμούς, ποσοστώσεις και συναλλαγματικό έλεγχο, που χρησιμεύουν στη διαφύλαξη της ισορροπίας στο ισοζύγιο πληρωμών, στην προστασία της απασχόλησης και στην ενίσχυση της οικονομικής δραστηριότητας.

Τα οφέλη που προέρχονται από το ελεύθερο εμπόριο αφορούν τη χώρα σαν κοινωνικό σύνολο. Το γεγονός αυτό μπορεί να έχει επιπτώσεις στην κατανομή του εθνικού εισοδήματος, οπότε ορισμένες κοινωνικές ομάδες μπορεί να ωφελούνται, και άλλες να ζημιώνονται. Το επιχείρημα για το ελεύθερο εμπόριο είναι ακαταμάχητο, με βάση το κριτήριο της αποδοτικότητας και της αύξησης της παραγωγής. Όταν όμως έχουμε ως κριτήριο την κοινωνική ευημερία, τότε δεχόμαστε το ελεύθερο εμπόριο με επιφυλάξεις, πράγμα που οδηγεί σε έλεγχο του ελευθέρου εμπορίου με παρεμβάσεις στην ελεύθερη ανταλλαγή αγαθών.

Προοπτικές και δασοπολιτικά προβλήματα στο χώρο της Ευρωπαϊκής Ένωσης Μια συνοπτική εικόνα της κατανομής της δασικής ιδιοκτησίας στην Ευρωπαϊκή Κοινότητα μας δίνει τα εξής στοιχεία. Τα 59% της δασικής έκτασης είναι ιδιωτικής ιδιοκτησίας και τα 41% ανήκουν στο Κράτος ή στις αγροτικές Κοινότητες, τους Δήμους και σ' άλλα νομικά πρόσωπα δημοσίου δικαίου. Η κατανομή της ιδιοκτησίας διαφέρει πολύ από το ένα Κράτοςμέλος στο άλλο. Η δε αναλογία των κρατικών δασών είναι σχετικά υψηλή στην Ιρλανδία, Ελλάδα (65% δημόσια), Μεγάλη Βρετανία και στη Γερμανία. Στη Γαλλία, η επιφάνεια των κρατικών δασών είναι σημαντική, αλλά δεν καλύπτει παρά μόνο μια μικρή μερίδα της συνολικής δασικής έκτασης.

Η δομή της ιδιοκτησίας έχει διάφορες συνέπειες για τη δασική πολιτική και γι' αυτό το λόγο αξίζει να επισημανθούν ορισμένες βασικές αδυναμίες και προϋποθέσεις. Τα δημόσια (κρατικά) δάση είναι γενικά πολύ εκτεταμένα και το Κράτος τα διαχειρίζεται αποτελεσματικά. Τα ιδιωτικά δάση είναι κατακερματισμένα. Στα τρία εκατομμύρια ιδιοκτητών δασών, μόνο 50.000 περίπου καλύπτουν πάνω από 50 εκτάρια. Πολλοί λίγοι ιδιοκτήτες δασών, ανεξάρτητα από το μέγεθος της ιδιοκτησίας τους, ζουν από τη δασική εκμετάλλευση. Η ποιότητα της διαχείρισης των ιδιωτικών δασών ποικίλλει πολύ. Ορισμένα συγκαταλέγονται ανάμεσα στα καλύτερα διαχειριζόμενα δάση του κόσμου.

Ωστόσο, το μέσο επίπεδο διαχείρισης των ιδιωτικών δασών δεν είναι καλύτερο από εκείνο των κρατικών δασών. Οι λόγοι είναι οι εξής: α) έλλειψη κινήτρων για μια δραστηριότητα, όπου οι προσπάθειες δεν αμείβονται όσο θα έπρεπε, και β) δυσκολίες διαχείρισης, όταν οι ιδιοκτησίες δεν έχουν μεγάλη έκταση και σ' ορισμένες περιπτώσεις, ελλιπής γνώση της δασικής οικονομίας. Τα δάση των άλλων δημόσιων οργανισμών κατέχουν ενδιάμεση θέση. Είναι λιγότερο κατακερματισμένα από τα ιδιωτικά δάση και πιο στενά συνδεδεμένα με τη ζωή των τοπικών κοινοτήτων απ' ότι τα κρατικά δάση.

Δυο βασικές μέθοδοι έχουν δοκιμασθεί για μια πιο ορθολογική διαχείριση των μικρών ιδιόκτητων δασών: α) η δημιουργία μιας ένωσης ιδιοκτητών δασών, και β) η δημιουργία επιχειρήσεων που ασχολούνται με τη συλλογή και την πώληση ξύλου ή με την καθολική διαχείριση των δασών με συμβάσεις. Στην πράξη, όλο το εμπορικό ξύλο που παράγεται στην Κοινότητα προέρχεται από ζώνες που είναι καταχωρημένες στην κατηγορία των δασών υψηλής παραγωγικότητας και οι οποίες αντιπροσωπεύουν 35,6 εκατομμύρια εκτάρια δηλαδή τα δυο τρίτα περίπου των συνολικών δασικών εκτάσεων.

Η δασική έκταση μέσα στην Ευρωπαϊκή Κοινότητα δεν είναι στατική, αλλά εξελίσσεται αργά. Η αλλαγή χρήσης της γης από τη γεωργία προς τη δασική οικονομία είναι αντιστρέψιμη και δεν επηρεάζει, αναγκαστικά, την ικανότητα μακροχρόνιας βιολογικής παραγωγής μιας περιοχής. Αντίθετα, η χρήση του εδάφους για πολεοδομικούς σκοπούς είναι, κατά γενικό κανόνα, αμετάκλητη (μη αντιστρέψιμη) και κάνει τη γη μη παραγωγική για πάντα. Πρέπει να λαμβάνονται τα κατάλληλα μέτρα για την προστασία του περιβάλλοντος στις ευαίσθητες ζώνες, όπου κρίνεται αναγκαία η διατήρηση ενός ειδικού τύπου τοπίου ή οικολογικού συστήματος.

Η ΕΕ είναι ελλειμματική σε ξύλο. Τα 80 περίπου εκατομμύρια κυβικά μέτρα ξύλου που παράγονται κάθε χρόνο δεν καλύπτουν ούτε το μισό της ετήσιας κατανάλωσης ξύλου. Σύμφωνα με το άρθρο 38 της Συνθήκης της Ρώμης ως γεωργικά προϊόντα καθορίζονται τα προϊόντα της γης, της αλιείας και της κτηνοτροφίας. Στα προϊόντα της γης όμως έμμεσα κατατάσσεται και το ξύλο και τα άλλα προϊόντα του δάσους. Έτσι, το ξύλο και τα προϊόντα του μέσα στο χώρο της ΕΕ υπόκεινται στο νόμο της προσφοράς και ζήτησης, ο οποίος λειτουργεί κάτω από συνθήκες ελεύθερης αγοράς.

Κοινά δασοπολιτικά προβλήματα στο χώρο της ΕΕ 1. Καμία από τις Χώρες της ΕΕ δεν είναι αυτάρκης σε ξυλεία 2. Όλες οι χώρες της ΕΕ πρέπει να αντιμετωπίσουν το πρόβλημα μιας δυσμενούς πρότυπης δασικής ιδιοκτησίας, αφού τα 50% περίπου της δασικής γης είναι ιδιωτικής ιδιοκτησίας, με περισσότερους από 3 εκατομμύρια ιδιοκτήτες και με επικίνδυνα χαμηλό μέσο μέγεθος δασοϊδιοκτησίας κατά ιδιοκτήτη. 3. Στην περιοχή της Κοινής Αγοράς υπάρχει μια κοινή τάση για τη μετατροπή της οριακής αγροτικής γης σε δάσος. 4. Η αύξουσα ανομοιότητα των τιμών ξυλείας και του επιχειρησιακού κόστους, όπως είναι του κορμοτεμαχισμού, της διοίκησης, της βελτίωσης συστάδων και η αύξουσα ανάγκη της μηχανοποίησης των δασικών εργασιών. 5. Η ανάπτυξη νέων αγορών για μικρών διαστάσεων υλικό που προέρχεται από πρώιμες αραιώσεις.

6. Η ίδρυση δασικών δρόμων και γενικά το πρόβλημα της καλύτερης προσπέλασης των συστάδων. 7. Ο μετασχηματισμός των πρεμνοφυών και μικτών δασών σε υψηλά (σπερμοφυή) δάση, υπό διαχείριση αειφορικού λήμματος. 8. Η βελτίωση της παραγωγής ξυλείας των δασών των μικροδασοκτημόνων. 9. Η δάσωση και αναδάσωση των γυμνών δασικών εδαφών για τη δημιουργία παραγωγικών, ενεργειακών δασών, και δασών αναψυχής. 10. Η χρησιμοποίηση της ξυλείας μικρών διαστάσεων και χαμηλής ποιότητας ειδικά των συστάδων σκληρόξυλων. 11. Η αποκατάσταση των υποβαθμισμένων εδαφών με τη δημιουργία των κατάλληλων έργων υποδομής.

Προοπτικές, Ο Έλληνας επιχειρηματίας μειονεκτεί σχεδόν τόσο στο κεφάλαιο, όσο και στα κεφαλαιουχικά αγαθά, τα περισσότερα των οποίων εισάγονται από το εξωτερικό, προμηθεύονται σε υψηλό κόστος, ως προς δε, την οργάνωση και διοίκηση των γεωργικών και δασικών επιχειρήσεων, λείπει η επαρκής εκπαίδευση και έτσι υστερεί απέναντι στους άλλους συναδέλφους του. Εντούτοις η ΕΕ παρέχει στα Κράτη-μέλη της, πλεονεκτήματα πολιτικά και οικονομικά. Στα πολιτικά οφέλη υπάγεται η δυνατότητα που έχει κάθε χώρα να συμμετέχει στα όργανα της Κοινότητας και στη λήψη των οικονομικών και πολιτικών αποφάσεων. Στον οικονομικό τομέα το ουσιαστικό όφελος είναι ότι τα Κράτημέλη μπορούν να αξιοποιήσουν πλήρως τα πλεονεκτήματα της μεγάλης ενοποιημένης ευρωπαϊκής αγοράς. Παράλληλα αυτά επωφελούνται από την εκσυγχρονισμένη και συνεχώς εξελισσόμενη τεχνολογία.

Επίσης, τα Κράτη-μέλη μπορούν να επωφεληθούν από τις διάφορες χρηματοδοτικές διευκολύνσεις που παρέχονται σ' αυτά δια μέσου των Κοινοτικών Ταμείων και Τραπεζών. Γενικά, οι συνθήκες που επικρατούν δίνουν μια σημαντική ώθηση στη βιομηχανική ανάπτυξη. Συγκεκριμένα αυτές είναι: α) η εξασφάλιση ευρύτερης καταναλωτικής αγοράς, β) η καλύτερη αξιοποίηση της υπάρχουσας τεχνοεπιχειρηματικής εμπειρίας, γ) η δυνατότητα εισροής κεφαλαίων για τη χρηματοδότηση της βιομηχανικής δραστηριότητας των Κρατών-μελών, και δ) η δυνατότητα επιδότησης της βιομηχανίας, στους τομείς που παρουσιάζουν συγκριτικά πλεονεκτικούς συντελεστές γι' ανάπτυξη.

Προβλήματα Τα προβλήματα που δημιουργούνται στην Κοινότητα αφορούν σ' ορισμένους κλάδους και είναι κυρίως προβλήματα κόστους και ανταγωνιστικότητας, οφείλονται δε κατά κανόνα στην προσαρμογή των υφιστάμενων διαρθρώσεων στις απαιτήσεις που επιβάλλει η νέα διάσταση της αγοράς. Αυτές οι προσαρμογές αφορούν κυρίως τη βιομηχανική διάρθρωση και την εναρμόνιση του βιομηχανικού περιβάλλοντος, με τα πρότυπα των ανεπτυγμένων Κρατών.

Ανασχετικοί παράγοντες ανάπτυξης της εθνικής μας δασοπονίας και η ΕΕ Επιδρούν δυο ειδών παράγοντες: α) οι περιοριστικοί ή ανασταλτικοί και περιλαμβάνονται: 1. η έλλειψη συμπαράστασης του κοινού, 2. ο ρυθμός των διαρθρωτικών μεταβολών στη δασική βιομηχανία, 3. η έλλειψη ενδιαφέροντος και κινήτρων και 4. η πολιτική των εισαγωγών. β) οι θετικοί ή εποικοδομητικοί. 1. Το διογκούμενο κάθε χρόνο παθητικό σκέλος του εξωτερικού ισοζυγίου ξυλείας και βιομηχανικών της παραγώγων 2. Η τεχνολογική πρόοδος με την οποία βραχύνεται ο κύκλος παραγωγής των τεχνητών δασών 3. Η ύπαρξη διαθέσιμων και κατάλληλων δασικών εδαφών για την εγκατάσταση νέων τεχνητών δασών.

Πρωτοβουλίες στην ΕΕ Υπάρχουν πολλοί λόγοι που εξηγούν την ανάγκη προώθησης των εθνικών δασικών πολιτικών και των τρόπων διαμόρφωσης των δασών, που με τόση επιτυχία αναπτύχθηκαν στα Κράτη-μέλη για αρκετές γενεές, καθώς και των περιορισμένων δασικών μέτρων που ελήφθησαν σε κοινοτικό επίπεδο. Η αύξηση των πιέσεων και, μέχρις ενός ορισμένου σημείου, η επιδίωξη σε δασικό επίπεδο, των ακόλουθων συγκρουόμενων στόχων: α) παραγωγή ξύλου, β) διατήρηση του περιβάλλοντος, γ) παροχή εγκαταστάσεων ψυχαγωγίας, και δ) δημιουργία απασχολήσεων και βελτίωση του βιοτικού επιπέδου στις προβληματικές αγροτικές περιοχές.

Το έλλειμμα του κοινοτικού ισοζυγίου πληρωμών, όσο αφορά το ξύλο και τα προϊόντα του ξύλου, είναι πιο χαμηλό μόνο από το έλλειμμα του τομέα του πετρελαίου και θα εξακολουθήσει να αυξάνει αισθητά. Υπάρχουν πάνω από δυο εκατομμύρια ιδιοκτήτες μικρών δασικών εκμεταλλεύσεων, τα προβλήματα και τα συμφέροντα των οποίων πρέπει να εξετασθούν. Οι κύριοι στόχοι της ΕΕ θα πρέπει να είναι: α) η συνεχής αύξηση της παραγωγής ξύλου για οικονομικούς σκοπούς, β) η διατήρηση, η βελτίωση και η προστασία του περιβάλλοντος, και γ) η ελεύθερη πρόσβαση του κοινού στα δάση για ψυχαγωγικούς σκοπούς. Η πολιτική της ΕΕ για την απόσυρση γαιών και την ίδρυση δασικών φυτειών

Η δασική πολιτική θα πρέπει να θεωρεί ότι το δάσος αντιπροσωπεύει μια μακροπρόθεσμη επένδυση και ότι, επομένως, πολύ δύσκολα προσαρμόζεται σε απότομες και σημαντικές αλλαγές πολιτικής, και γι' αυτό πρέπει να λαμβάνει υπόψη της τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά και το συμπληρωματικό ρόλο, των ιδιωτικών και των δημόσιων δασών. Τα μέτρα της δασικής πολιτικής θα πρέπει να διαμορφώνονται και να εφαρμόζονται, λαμβανόμενων υπόψη άλλων εθνικών και κοινοτικών πολιτικών, κυρίως εκείνων που αφορούν, στη χρήση της γης, στη γεωργία, στις βιομηχανίες μεταποίησης του ξύλου, στην περιφερειακή ανάπτυξη, κυρίως στα θέματα απασχόλησης και βιοτικού επιπέδου, ιδιαίτερα στις οικονομικά μειονεκτικές περιφέρειες, και στη διατήρηση του αστικού και αγροτικού περιβάλλοντος. Σ' ότι αφορά στο δασικό πλούτο, δε θα πρέπει να γίνονται χωρίς να έχουν προηγηθεί διαβουλεύσεις μεταξύ ιδιοκτήτη, δασικών αρχών και των άλλων αρχών που ενδιαφέρονται για τη χρήση του εδάφους.

Στόχος πρέπει να είναι η αύξηση της παραγωγής ξύλου - Μεταξύ άλλων πρέπει να μελετηθούν και τα ακόλουθα δασοκομικά μέτρα: α) η επιτάχυνση της αναγέννησης δένδρων που έχουν ξεπεράσει το όριο ανάπτυξης, β) η ευρύτερη χρήση της μεθόδου της αραιωτικής υλοτομίας γ) η επιλογή ειδών που είναι κατάλληλα για την περιοχή, δ) η χρήση λιπασμάτων και άλλων μέσων για την ταχύτερη ανάπτυξη των δένδρων υψηλής παραγωγικότητας, ε) η μετατροπή των εκτάσεων με λογχοφυή δάση κακής ποιότητας και των άλλων δασικών εκτάσεων με χαμηλή παραγωγικότητα σε δάση υψηλής παραγωγικότητας, στ) η επιβολή επιπρόσθετων μέτρων προστασίας κατά της πυρκαγιάς, της θύελλας και των ασθενειών, ζ) η αναδάσωση των γυμνών εδαφών που κρίνονται καταλληλότερα για τη δασοκομία παρά για οποιαδήποτε άλλη χρήση, και η) η φύτευση δένδρων έξω από το δάσος, κυρίως δένδρων που αναπτύσσονται γρήγορα.

Τα διαρθρωτικά και θεσμικά μέτρα και τα μέτρα υποδομής για τη βελτίωση της διαχείρισης της υλοτομίας και της εμπορίας, κλπ. αφορούν: α) την υποστήριξη της δημιουργίας ενώσεων δασών, β) την υποστήριξη της συνένωσης των διασπαρμένων μικρών δασικών εκτάσεων που ανήκουν στον ίδιο ιδιοκτήτη, γ) την κατασκευή δρόμων και ατραπών για να είναι ευκολότερη η πρόσβαση στα δάση, δ) την εμπορική προώθηση και στον έλεγχο των αγορών, ε) τη δημιουργία και την ανάπτυξη, σε μια λογική απόσταση από τα δάση, κατάλληλων βιομηχανιών κατεργασίας του ξύλου, στ) την υποστήριξη κατάλληλων εργασιών έρευνας και ανάπτυξης, και ζ) τις καλύτερες επαγγελματικές δυνατότητες εκπαίδευσης και κατάρτισης.

Οι κατευθύνσεις των ενεργειών της δασικής πολιτικής στον τομέα του ξύλου αφορούν: α) το συντονισμό προγραμμάτων έρευνας και ανάπτυξης, β) την κατάρτιση νέων προγραμμάτων διαχείρισης των δασών, γ) τη διαμόρφωση του φορολογικού συστήματος, δ) την απογραφή των δασών σε κοινοτικό επίπεδο, ε) την προώθηση της εκμετάλλευσης των δασών με την παροχή κινήτρων, στ) την προώθηση των μεθόδων πώλησης του ξύλου στους δασόδρομους, ζ) την υποστήριξη μακροχρόνιων συμβολαίων και συγκεντρωτικών πωλήσεων ξύλου, η) τη βελτίωση της αποδοτικότητας των δασικών εργασιών και την αναδιάρθρωση, θ) την παροχή κινήτρων και εκσυγχρονισμού των δασικών βιομηχανιών, ι) την προώθηση της στενής συνεργασίας μεταξύ των διάφορων φορέων, και κ) την κατάρτιση προγραμμάτων ευαισθητοποίησης των επιχειρηματικών κύκλων.

Η συμβολή των δασών στη διατήρηση της φύσης και στην προστασία του ανθρώπινου περιβάλλοντος: α) Να διατηρηθεί η γονιμότητα β) Να ελαχιστοποιηθεί ο κίνδυνος γ) Οι αρμόδιες αρχές να εξουσιοδοτούνται από το νόμο να εφαρμόζουν, μετά από συνεννόηση με του ιδιοκτήτες, μέτρα προστασίας δ) Πρόσβασή ελεύθερη στο κοινό ε) Το κόστος κατασκευής έργων υποδομής για την ψυχαγωγία στα δάση να αναλαμβάνεται από το κράτος στ) Η πανίδα και η χλωρίδα πρέπει να αποτελούν αντικείμενο διαχείρισης ζ) Η εξασφάλιση της υδρολογικής και υδρονομικής προστασίας

Ερωτήσεις - Συζήτηση