tum, sed Frutex. II. X. (191 ) dicitur hinnulns, Valok. Anim. 155." Schaef. Mss.]

Transcript

1 4189 ΘΑΜ [ρρ ] ΘΑΠ 4190 quod ibi quasi θάλπόμεθα. Alibi tanren a θάλο$ de- Α " ρονε, Vias regias, utpote quae hominura coinducit, ut άρχαμος ab αρχόε. ["θαλάμη, Musgr. " meantium ultro citroque ranltitudine semper sint Phcen. p Bacch. 56l. Cycl. 57. Valck.ad Rby. " frequentes. Alioqui Θάμυρις est ΒΟΠΙ. propr,; 45. Phcen. p Anim. ad Ammon Adoniaz. " a quo Proverb. Θάμνριε μαίνεται ap. eund. Hes! p Heringa Obss TOup. Opusc. 1, , " et Suid. έπϊ τών κατά σύνεσιν παράλογόν τι πρατί( / Ιί " 25. Koen. ad Greg. Cor ad Lucian. 1, 309. " τοντων. Jacobs. Anth. 6, , , , , ΘΑΜΝΟΣ, Detreus fruticibus locus, Fruticetutn 441. Callim. 1, 306. Epigr. 31. et Jacobs. Eur. Frutetum, Arbustum ; exp. etiam Densitas minutarum arborum. Iuterdum vero non redditur Frutice- Suppl Wakef. Ion Diosc. 15. Apollonid. 6. Antiphil. 29. et Jacobs., Poison. Phceti Θαλαμή, Jacobs. Anth. 7, Ammon. 68. quem canis persequitur, latere ύπό θάμνφ, ubi atii tum, sed Frutex. II. X. (191 ) dicitur hinnulns, Valok. Anim. 155." Schaef. Mss.] Sub frutice, alii Fruticeto, Arbusto, interpr. Invenitur autem et plur. ap. Eund. aliquoties: Od Z. (127.)*Ωϊ ειπών θάμνων ύπεδύσετο δ'ιος Όδνσσεύι: «t subjungit, Έκ πυκινήε δ' ύλης πτόρθον κλάσε χειρί πα- ΘΑΜΑ, Crebro, Frequenter: utraque brevi ap". poetas, utpote ex άμα factum, pleonasrno literae Θ, ut placet quibusdam Vett. Gramm. Utuntur et χείη Φύλλων, ubi observa πυκινήν ϋλην dici περϊ θάμνων, 1. Καί sicut εκ τών alibi θάμνους 'ύπνων, πυκινούε vocat: ubi videri prosae scriptt. Plato Polit. ΰσπερ οί παιδεε, θαμά έγειρόμενοε δειμαίνει. Xen. potest ad derivationem alludere τοϋ θάμνος, utpote a ('Αιτ. 2, 1, 22.) Κατασκοπεϊται θαμα έαυτήν, ubi θαμά derivati, quod est πνκνώς. Hinc enim et ipse reddi etiam potest Subinde. Suid. θαμα, πυκνώς, Eust. deducit: ego tamen nolim imraediate, ut ita συνεχώς, δνηνεκώε. [" Thom. Μ ad Charit. Β loquar, ab adv. θαμά dedugere, sed potius a θαμινός 555: Ammian.Ep. 22. Lucian. 2, 323. Boiss. Pbilostr. facto e θαμά, ut dicatur θάμνοε quasi θαμινόι. Apud 635. Heyn. Hom. 7,178. Abresch. Lectt. Arist Diosc. θάμνοε φρυγανόειδήε, redditur Frutex surculosus, surculaceus. Sed θάμνοι ab Hom. vocantur Mcer Toup. ad Longin adtimaeilex. 282." Schaef. Mss. * Θαμάκιε, Pind. N. 10, 71 Ί. I, 37.] Θαμής, Creber, Frequens. Nullum tamen usus hujus nominativi exemplum affertur, sed ab eo derivatum nominat. plur. θαμέες, et acc. θαμέαε aliquoties cura ap. aliospbetas, tum ap. Hom.legimus: II. P. (66l.) θαμέεε γαρ άκοντες Άντίοι άίσσουνι θρασειάων άπόχειρών.κ. (8.6Ά.)εκτοσθε δέ λευκοί οδόντες Άργιόδοντος ύός θαμέες έχον ένθα Και έ,νθα : Od. Η. (12.) copulavit πυκνούς et θαμέαε. Sed et dat. θαμέσι ap. eum legitur, Ε "Iκρια δε στησαε, άραρών θαμέσι σταμίνεσσι, ITotet. Ubi tamen Eust. tanquam dubitans, quod miror, dicit videri hunc dat. θαμέσι derivatum esse vel a θαμής, vel a θα μυς, [de qua fortna Buttrn. A. Gr. 1, 261. cf. ταρφειαϊ, a ταρψύς. * Θαμέωε, Hippocr Maximus 600. * " Θαμός, Etytn. M." Wakef. Mss. * " Θαμονε, Heind. ad Plat. Phaedr. 340." Sctoef. Mss.] Θάμεώε, c ejusd. signif., itidemque poeticum. II. A. (52.) αίεϊ δέ πνραϊ νεκύων καίοντο θάμειαϊ, Crebri fogi. Eust. exp. αλλεπάλληλοι, καϊ πυκνοί: addens etiam, fieri e θαμά primutn quideni θαμός, deitide vero θαμειός, sicut φατειόε e φατοε, et άδελφειόs ex αδελφός, etc. Θαμινός, Creber, Frequens. Estque hoc θαρινόε prosae commune cum carmine, cum praeeedentia poetis pecflliaria sint. [" Thom. M De quant. penult., Ruhnk. Ep. Cr. 166." Schaef. Mss.] Hinc et superl. Θαμινώτατος, qui a Suida exp. πυκνότατος. Sed usitatius est ADV. Θαμινά, quain ipsutn nomen. Est autem θαμινά, Crebro, Frequenter, Subinde. Xen. (Άττ. 3, 11, 15.) Ε'ίσιθι τοίνυν, έψη, θαμινά: (CEc. 3, 4.) Οϊκέτας θ. άποδιδράσκοντας, Isocr. Paliath. T17S χώρας ύμϊν θ. πορθουμένης. [* &αμινάκιε, Hippocr. 671.] αμινως pro eod., sed rarius. [*Θα- etiam Ratnuli densi arbori annascentes, s. affruticantes, Bud. Sic Od. Ύ. (190.) θάμνοε έλαίης. Et Ε. (476.) θάμνοι duo comraemorantur, ό μέν, φνλίψ, ό δ', έλαίης. Vide Eust. et Hes. de h. v. [" Jacobs. Anth. 9, 55. Heyn. Hom. 6, 151. Huscbk. Anal Diod. S. 1, l6l H. in Cer Paus. 1, 403." Schaef. Mss.] Θαμνοειδής, ΕΤ Θαμνωδηε,, Fruticosus, Diosc. Καπνοί, βοτάνων έστι θαμνοειδέι, τρν φερον πάνν, quod Plin. vertit, Capnos friiticoea, praetenera. Sic quod idem Diosc. dieit, Borpus πόα έστϊ θαμνοειδής, vertit ille, Botrys, fruticosa herba est. Θαμνώδης autem ap. 'Fbeophr. (C. Pl. 5, 12, a.) legitur. Aiicabi etiam τα θαμνώδη redditur Frutices. [* Θαμνομήκης, Ιοη. Athenaei ρ Θαμνοφάγαι, Sext. Emp. ρ. l6, 12. *"Ενθαμνοε, Basil. 1, 349 * Όμοθαμνέω, Μ. Anton. 11, 8.] Θπμνίον ΕΤ Θαμνίσκος, Diosc. Frutetum parvum ; s. potius Frutex parvus. Θαμνίσκιον ap. Eund., quod exp. Frutex pusillus. [* Θαμνόομαι, Gl. Fruticesco.] " Έκβα- " μνοϋσθαι, In fruticem verti, Infruticem abire, Fru- " ticari, Cic. Fruticescere, Plin." [Tbcophr. Β. Pi, 1, 3j3. * Θαμνίζω, Gl. Frntico. Θάμνισον, Hbaychio a V mskv\pov.] " Έκθαμνίέω, Extirpo, jesch." [S. c. Th. 72. * Θαμνίτης, unde * Θαμνίτιε, Nicander Θ * Θαμνών, Gl. Fruticetum. Θαμνάε, ή, i. q. ρίζα, Etyin. Μ. * Θάμνος, ό, Lera, Geopon. 6, 13.] ΘΑΠΤΩ, Sepelio, Humo, Inhurao, Od. Γ. (285.) 'Όψρ' έταρον θάπτοι, καϊ επί κτέρεα κτερίσειεν. Et pa S. Od. Α. (52.) Ον γάρ πω έτέθαπτο ύπό χθονόε εΰρυο&είφ, ubi cum addatur ύπό χθονόε, malim έτέθαπτο redljeie Conditus erat: ut sit CoBditus erat sub humo, s. potius Gonditus humo, sine praep., non Humatus μυνόε, unde &αμύντεραι, Hesychio πυκνότεροι.] Θαμίζω, Frequento, Frequens sum, Frequenter accedo, humo. In soluta oratione θάπτειν dici solet,sine adjectione. Thuc. 1, (138.) p. 45. Ού γάρ" έξψ Θάπτειν, ώε έπϊ προδοσίφ φεύγοντος, Xen. Έ. 7, (3, 8.) Ventito, Ito. Jungitur dativo ap. utrosque scriptt. Epigr. άλλά Θαμίζεις Μάλλον Άθηναίη, Magis fre- D "Εθαψαν τε έν τ/j άγορ? : 4, (3, 14.) Tows νεκρούς αίτοϋντεε θάψαι. Et δίημοσίι? θάπτειν, Deru. Apud quentas MinerVara, Saepiue ventitas ad Minervani. Plato de Rep. 1. Οΰδέ θαμίζεις ήμϊν. Sed dicitur Eur. Cic. θάπτειν Humandi verbo reddidit. Sciendum est autem inveniri etiam θάπτειν πνρϊ ap. Plnt. etiam θαμίζων έφ' %μάε, Xen. Κ. Π. 7, (3, 1.) Et ab Apoll. Rh. cum adverbio ad locuni jungitur, 2, ία 'Ρωμ. Κεφ. ad differentiam τοϋ κατορύττειν ζώσας. (451.) κείνε θάμιζον: ap. Hom. autem videri possit Sic autem Philostr. quoque dixit θάπτεσθαι πνρί jungi accusativo sine praep. 11. Σ. (385.) Tt7rre, Θέτι Habet et signif. obscoenam θάπτειν ap, Aristoph. τανύπεπλε, ίκάνεις ημέτερον δώ, Αίδοίη τε φίλη τε ; sicut θάπτεσθαι ap. Theecr. Funero, Bud. ex Autiph. et Isaeo : ap. quem etiam θάπτειν εντεύθεν, r «πάροε γε μέν ούτι θαμίζειε, ubi dico videri posse jutigi accusativo; iepetendb sc. άπό τον κοινοϋ, ihum acc. ταύτηε τήε οικίας, interpr. Funus ducere ex hoc loco. δώ. [" Item fdrrtra passiva, θαμόζεται, Frequens advenit, Sopb. ap. Athen. 319 " Schw. Mss. " Toup. Cbarit Musgr. Hel Wakef. Pbil [" Thom. M Markl. Suppl ^ ad Emendd. 2, 4.6. Bergl. Alciphr Brunck. et Brunck. Slatyll. Fl. 12. Jacobs. Antb. 10,237 Soph. 3, 439. Paul. Sil. 42. Boiss. Philostr ad Herod ad Xeo. Eph Cremo, Plato Hipp. 122." Scheef. Mss.] ad Od. M. 12. ad.lucian. 1,480. ad D»d. ϊ>. 1. " Θάμυρις, Hesychio πανηγυρις, αύνοδος, ή πυκνότης , 569. Rubnk. ad Scbell. p. 9- f " τινών, Solemnis crttus, Conciiium,-Conferto multi- " tudo et frequentia hefirinirtb." [" Ad Diod. S. 1, Callim. 1, 112. ad Lucian. 1, , 221. Brunck ad Paus. 362." Sohaef. Mss.] " UNDE Θαμυ- Apoll. Rb. 91. Heyn. Hom. 4, , , " ρίζει, Eid. άθροί< ει, συνάγει, CoKgregat, Cogit in De aor. 1., ad Thom. M. 54. ad Herod. 59- " unum. ldetn όδούε θαμύραε dici scribit τάς λεωφό- aor. 1. et 2. pass., Porson. Phoen Θ..,. BOIM,

2 4191 ΘΑΠ [ρρ Philostr πυρ ι, 570. τινι, 228. Καταλείπω μηδέ Α ρΐφήναι, Kuster. Aristoph. 11. Ταφών, ad II. Π Τέθηπα, Paul. Sil. 21. Bast Lettre 172. Τέθαμμαι, Toup. Opusc. 1, 367. Τεθάφαται, τετάφ., ad Herod cf. ad 102. a. Τετάψθαι, Paus Jacobs. Anth. 6, 277. Diod. S. 1, 518. Paus Marcell. de V. Thuc. 5. Heind. ad Plat. Gorg Θαφθείς, Jacobs. Anth. 11, 413. Θαφθειs, ταφείς, Valck. Phoen. p. 357 " Schaef. Mss.] "Θαπτέον, Sepeliendum, Inhumandum. Soph. Aj. " (1140.)' τάνδ' εστίν ούχι θαπτέον, Hic sepelien- " dus ηοη est." [* Θαπτήριον, Gl. Sepultorium.] Άθαπτοε, δ, ή, Insepultus, Inhumatus, Soph. (Aj ) Kacos κακώς άθαπτος έκπέσοι χθονός. Interduni etiara Νοη sepeliendus, Indignus qui sepeliatur: Epigr. tit. ets Ά&εβενβ, Μ») θάψρς τον άθαπτυν έα κυσί κνρμα ιγενέσθαι. Γί) μήτηρ πάντων μητροφθόρον οϋ δέχετ' άνδρα: quos versus ita reddidi, Hunc turnulo indignum, canibus sine: babere recusat Omniparens tellus pollutum caede parentis. Scio tamen posse etiam bic accipi in prima illa signif., sed miiius si- Β gnificanter. [* " Νεκ ροθάιτπ?ί, ad Hesych. 2, 164. n, 13." Dahler. Mss.: Gl. Vispillo, Libitinarius, Sandapelo, Bispellio. * " Νεκρόθαπτος, Schol. Ariitoph. N. 843." Boiss. Mss.] Ταφή, ή, Sepultura, Funus, Exequiae, Herodian. 7, (9» l6.) Mz/re νεκρών άναίρεσιν προς ταφήν γενέσθαι δυνηθήναι, Thuc. 2, (34.) Δημοσίφ ταφάς έποιήσαντο dixit pro δημοσίψ έθαψαν. Soph. autem (Aj. 1,109.) ές ταφάς τιθέναι, est itidem θάπτειν. Quod numeratur pro Sepultura, Bud. e Dein. (787.) Οϋδέ τοίς θάψασι τήν ταφήν άπέδωκεν. [" Markl. Suppl Musgr, 205. Tro Conf. c. γραφή, ad Diod. S. 2, 544.; cum τροφή, 1, 95. Ταφαι de uno mortuo, Dionys. Η. 1, 403. Plut. 8,230. Reisk. Ταφή καλνπτειν, Bergl. Alciphr. 41. Ταφάς ποίεϊσθαι, Kuster. V. Μ " Sehaef. Mss.] Ύαφήίος poet., quod in prosa εντάφιος, Ad sepulturam pertinens, Sepulcralis, Bud. Apud Od. T. (144.) φάρος legimus Aaepnj ήρωί ταφήϊον, Vestem, qua sepultura ejus decoretur: q. d. Vestem sepulturalem. Quidam interpr. Vestem, quae c sepulcro insternitur. Item ταφή'ία μήλα, Apoll. Rh. (2, 840.) Fwnerere oves. Malo autem a ταφή derivare nomen hoc, tum ob servatum in eo η, tum quod signif. τοϋ ταφή potius quam τοϋ τάφος inolusam habeat. Hes. ταφήϊα exp. έντάφια, είς ταφήν εύθετα ιμάτια. Ταφέύς, q.d. Sepultor, qui Lat. Pollinctor, Sandapilarius, Vespillo, Libitinarius, Hes. [" Valck. Anim. ad Ammon. 7- ad Hered. 120." Schasf. Mss. * "Τάξεων, Euseb. V. C. 3, 1. p. 410." Boiss. Mss.] T<xφος, Sepulcrum, Tu.mulus, Thuc. 2, (43.) 'Ανδρών γάρ επιφανών πάσα [ή, addit Barker. e Gr. lkiguae ratione,] γή τάφος. Et τον τάφον έπισημότατον, ibid. Apud Lucian. (2, 32\.) τάφον κατασκευάζειν. Pro ταφή etiam poni quidam putarunt, ut scribit Eust., eieitt χόλοε pro χολή: veluti cum dicitur II. Ψ. 619 ΐΐατρόκλοιο τάφου μνήμ' έμμεναι: signif. enim ταφής,μνημόσυνον. Funebre epulum, 11. Ψ. (29 ) αντάρ δ τοίσι τάφον μενοεικέα δαϊνυ. Item ο έπιτάφωςάγών, (680.) 'Es τάφσν, ένθα δέ πάντας ένίκα. Vide Eust. II Pro φόνος, Caedes, ap. Cyprios, secundnm quos- ο dam, Eust. Τάφου σον, i. e. πυγής σαν, Schol. Tbeocr. exp. νάματος: vide Ιύήμα. Imsula una ex Eohinadibus: cnjus incolae Τάφιοι dictu Item Nom. urbis Cepballeniae, quae ΕΤ Ταφίουναα vocata fuit: hujus autem incolae, Τιαφιανσπαϊοι. Steph. Β. Τάφος, Stupor, ab alia origine, ^ide θήπω. [" Fisch. ad Palseph. 56. Toup. Opuac. 1, 189- ad.or ad Pbalar Markl. Snppl. 26. Musgr. Tro Jaeobs. Anth. 10, 176'. :Heyn. Hom. 8, Epulum funebre, ad Lucian. 1, 519. GraBV. Lectt. Hes I. q. φόνος, Heyn. Hom. 8, 360. De senibus, Jacobs. Anth. 12, 381. De Templo per contumeliam, ad Diod. S. 1, 322. Sepultura, Longue 27. Fixtca urbes, ad Lucian. 1, 518. Ceof. c. τύμβος, Callim. 1,465. Ruhnk. Epist. ad Ernest. 103.; cum n%ws,> a di>iod..s..2,326. Musgr. ad Soph. 1, 436'. ad.'dionya. Η. 1, 38. (Digest. 10, 1, 13.?) Etym. 487, 39* έμψυχος, Wakef. Ion S. Cr. 1, 166. άθάνατας, Τουρ. OpusC, 1, 305. ΘΑΠ 4192 Τ. κόσμεϊν, Wakef. S. Cr. 2, 59- Insula, Musgr. Iph. A " Schaef. Mss. * Ta^oetS^, Sepulcro similis, Dio Cass. 1107, 52.] Άπόταφος, Sepulcro majorum suorum privatus, Cui non permittitur ut suoruni majorum sepulcris inferatur: ό άπεστερημένος τών προγονικών τάφων. Ita Suidas usum esse Dinarch. testatur: potius Harpocration, e quo Suid. transtulisse coustat. [Anecd. Bekkeri p. 437.] "Araφος, Sepulcro carens, Insepultus, Inhumatus, άθαπτος, de quo supra, Thuc. 2, (50.) Πολλών (ανθρώπων) ά. γιγνομένων. Άταφία, q. d. Carentia sepulcri, exp. et Jaetura sepulcri. Lucian. (2, 294.) K«t ή τών πέσοντων ά. " Αισταφέες, Bis sepulti, a nom. sing. " Αισταφής." Σύνταφος, Sepulcrum commune habens, Contumulatus, Plato de LL. Ατ Βιβλιοτάφος ετ Νεκροτάφος, et si qua sunt siniilia, videntur potius esse ab έταφον. Est autem Βιβλωτάφος, Qui libros sepelit, i. e. In tenebris tanquam sepultos relinquit, lucem sc. illis invidens. Quales hodieque multos esse, optimus esse possum testis; at me mea typographica ars, quae potius est βιβλιόδωρος, criminis hujus suspicione liberat. [* " Katvora^os, * Katνοτάφιον, Jacobs. Anth. 10, 234. * KevoVa^os, ibid." Schaef. Mss. * Κενοταφέω, Eur. Hel Plut. 10, 645.] Νεκροτάφος vero sonat quidem Mortuorum sepultor, sed ita ut aliud nibil sit quam simplex Ταφεύς, Sepultor: cum sepeliri non dicantur alii quam νεκροί, Mortui. Utitur eo Hes. ad exponendum nomen ταφεϊς: sed ibi νεκρόταφοι legitur, ηοη νεκροτάφοι. [Manetho 4, 192. Anecd. Bekkeri p * Νεκροταφέω, Tzetz. Chil. 4, 6l. * Νεκροταφία, Nicet. Annal. 8, 7. * " Νεκροτάφιον, Nicet. Cbon. ap. Fabrie. B. Gr. 6,40.5. *'Ομόταφος, yesch. c. Tim. 70. Tauchn. (=152. Reisk.)" Boiss. Mss.] Τάφιος, Sepulcralis: ταφίη λίθος, Epigr. Sepuleralis lapis, i. e. Sepulcrum. Τάψιοι, Praedones quidam, a Tapho rege ita vocati, cuin prius Teleboae dicerentur, Etym. [" Toup. Opusc. 1,193. Wakef. Eum, 1016'. Georg. 54. Callim. 1, 477." Scbaef. Mss.] Εντάφιος, Sepulcralis, Feralis, Funereus, Funebris, Ad funus s. sepulturam pertinens, Synes. Ep. 4. Φέρειν δεϊ τιμήν έντ. τόν έκ ναυαγίου νεκρόν. Sed frequentius dicitur έντάφιον substantive: ut in hoc dicto, quod ab Isocr. aliisque, ac praesertiin a Plut. saepe comniemoratur, Καλόν έντάφιον ή τνραννίς, ubi Bud. ait respiciendo ad pro.priaxn.signif., esse Sepultorium linteiim : addens, Gregorio esse etiam Linteum sepultoria. Existimo autem significari hoc dicto, pulcrum esse non solum έμβιώναι.τυραννίδι, sed et έναποθανεϊν, et quasi ένθάπτεσθαι, Regiam potentiam usque ad sepulturee tempus retinere. Apud Plut. (6", 614.) exp. Vestimentum iunebre. Sic etinepigr. ους κλέπτεσκεν άπ' εντάφιων τελαμώνας. Sed έντάφιον s. έντάφια dicuntur et Exequiae, Inferiae, Greg. in Maccab. Enc. Καλόν εντ. δίδωσι τοϊε παισίν εαυτήν, έπ.απελθούσα τοις προαπελθοϋσι. Isaeus plur. imm. est USUS, (223.) 'Επειδή έτελεύτησεν, έντάφια προπαρασκενασάμενος. [" 'Εντάφιος, Bergl. Alciphr. 42. Brunck. Antig ad Cbarit Soph. El Fem. * Ένναφία, ad Anton. Lib. 47. Verh. 'Εντάφιον, ad Lucian. 1, 366. ad Charit ad Biod. S. 1, , 462. Jacobs. Anth. 6, » 63. Villois. ad Long Boiss. Philostr Αεσμοί έντ., Jacobs. Anth. 11, 341, Κόσμοι έντ.., Dionys. Η. 1,380." Schaef. Mse.] 'Εντάφιοπώλης, Qui vendit qua; ad sepulturaoi s. sepulturse ornatuni pertinent, Libilinarius ex Ulpiano exp. [" Thom. M. 175." Schaef. Μββ.] 'Ενταφιάζω, q. d. Condo intra εντάφια: sed generaliter etiam pro Sepelio, Funero. Plut. (10, 138.) Ήδύσμασι Συριακοΐς, ΙΑ/>ραβικοϊς, ώσπερ όντως νεκρόν ενταφιαζοντες. Et ut bic ήδύσμασιν ένταφνάζειν,^sic Greg. μύροις: Μυρο«αύτ-όν ένταφίασον, quod exp. Unguentis eum delibutum sepeli. Sed sonat perinde ac si dicamus, Eum insepelito ungwentis. Vide et 'Ενταφιαστής. -Ενταφιασμός, Sepultwra, [Gl. " Sehol. Opp. * 'E^. ταφίασις, Suid. 3, 343." Wakef. Mss.] 'Ενταφιαστής, q. d. Sepultor, i. e. Vegpillo, Pollinctor, Epigr. [Anal. 3, 169 ] 'Itjrpis Kpareas καί Λάμων έντ. Usi sunt et LXX. Gen. 50, (2.) Καί προσέταξεν Ιωσήφ

3 4193 ΘΑΠ [ρρ ] ΘΑΡ 4J94 rois παισϊν αυτόν rois έντ. ένταφιάσαι τον πατέρα ί. ι duco, Muro circumvallo. [Xen. Κ. Ά. 6, 5,1.. αυτόν, ubi ένταφιαστάίς exp. Funeratoribus, sicut 5, 4, 38.] Άποτάφρευσις, Munitio, quae fit ducenda ένταφιάσαι, Funerare. [Strabo 11. ρ ubi fossam, Circumvallatio. Περιταφρεύω, pro eod., Plut olim perperam Ένταφιστής. * Συνενταφιάζω, Theod. (6, 724.) περιταφρεύειν τό στρατοπέδου τών πολεμίων Prodr. Ερ. ρ. 9 ] 'Επιτάφιοι, ό, ή, q. d. Supersepulcralis. Sed potius Sepulcralis, interdum et Fu^ τάφρον: et, Έστρατοπεδεύοντο έν περιτεταφρευμένω Pro eod. dicit Xen. (Κ. Πν 3, 3, 14.) περ,βάλλεσθαι nebris redditur: δείπνον, Synes. Funebre epulum, ap. Eund. (15.) Ιη loco fossa ducta munito. Διaraφρεύω, sicut Cic. quoque appellat. Sic άγών, Plut. (9,437.) Fossam duco ad dirimendum, Fossa dirimo} Certamen funebre, quo funus alicujus ornatur, s. in separo. [Polyb. 3, 105, , 2, 3.] " Έ/crahonorem funeris, Ludi funebres s. sepulcrales. Et " φρεύω, EfFodio. Hes. enim έκτετάφρευτο exp. έξΰ' e. λόγος, Funebris oratio. Quintil. autem dixit " ρυκτο." [Josepb. Β. J. 5, 2. * Ύποταφρεύω, Appian. etiam Funebrem laudationem. Plut. Apophth. Καί 1,323 ] μέλανα Ιμάτια, καί δημοσίας έκφοράς και λόγουε επιταφίους. Lucian. (2, 933.) Λόγους έ. εϊπον έπϊ τών μνημάτων. Sed frequentius, nisi me memoria fallit, dicitur έπιτάφιος subaudito substautivo : Lucian. (2, 34.) Elra έπειδή Θουκυδίδης έπιτάφιόν τινα είπε τοίς πρώτοις τοϋ πολέμου έκείνοις νεκροϊς, και αυτός ηγήσατο χρήναι έπειπείν τφ Σεβηριανω. Greg. in Macc. Enc. Καί μεθ' οίων τών έ. Scio antem receptum passim hodie esse et έπιτάφιόν neutr.: cujus tamen usus Β nondum sat certis mihi confirmatus est testimoniis. [" Ad Diod. S. 2, 253. ad Lucian. 2, 263. Plut. Mor. 1, 869. Subst., sc. άγών, Fac. ad Paus. 1,108. Kuhn. 69. Athen. 1. p. 41." Schaef. Mss.] Κ,ενοτάφιον, Sepulcrum imaginarium, quale describit Virg. ien. 3. manesque vocabat Hectoreum ad tumulum, viridi quem cespite inanem Et geminas causam lacrymis sacraverat aras. Suet. Claudio Turaulum honorarium appellat. Haec Bud. Sed tnihi magis placet e Virg. interpretari, Turaulus inanis, Sepulcrum inane, quam Imaginarium sepulcrum. Apud Suid. legitur, Κενοτάφιά τινα ήσαν, έλισσόμενα ώς τόπος νεκροϋν μή 'έχοντα νεκρόν. At vero 1 Reg. 19» (13.) κενοτάφιον est Simulacrum, s. Imago. Κενοτάφιο etiam dicitur, ac tumadj.est: ut cum κ. οίκον Plut. (7, 375.) locus tamen, in quo id habetur, mendi suspicione non caret. [* Άντιθάπτω, Anal. 3, 304. * Αιαθάπτω, Liban. 1, 125.] Ένθάπτω, q. d. Insepelio : ένθάπτειν τή έσθήτι, Sepelire intra vestem, q. d. Insepelire vesti. Hinc c ένταφεϊς, Sepultus intra, " Sepultus in, Inhumatus." [* Ένταφά, ή, Inscr. Cumana Caylus. T. 2. pl. 56. * Έπιθάπτω, Philostr. 670.] Καταθάπτμι, Sepelio, pro simpl. θάπτω, II. Τ. (228.) Άλλά χρή τόν μέν καταθάπτειν ος κε θάνησι. Συγκαταθάπτω, Consepelio, Una sepelio. Affertur ex Epigr. [Lysias 117 ] Συνθάπτω, Consepelio, Una sepelio, Greg. Συνθαπτόμενοι Χριστφ. [iesch. S. c. Th ] ΤΑΦΡΟΣ, v, Fossa, Fovea, Scrobes, Thuc. 2, (78.) Τάφρος δέ έντός τε ή ν και έξωθεν έξ ής έπλινθεύσαντο. Est etiam Fossa, quae fit ad munitionem : unde et Vallum exp. Item Agger. Herodian. 8, (4, 8.) Τάφρου τψ στρατφ περιβληθείσης, μή τίνες έπέλθοιεν : 2, (11, 17 ) Προ δέ τής πόλεως τάφρους διορύττειν. Ιη VV. LL. annotatur reperiri fem. ap. Thuc. Herod. jeschin., at ego contra nusquam puto aliter quam in fem. extare in emendatis exempl. Ceterum cum mihi frivolae ac futiles viderentur illae, quas Etym. affert nominis hujus derivationes, ego judicio meo usus a τάφος derivavi, cum ha:c derivatio et si- D gnificationi consentanea sit, et e propinquo petatur. Fluvii nom. [" Musgr. ad Eur. p Callim. H. in Del. 37. ad Diod.J, 1, ad Dionys. H. I, 581. Jacobs. Antb. 8, 113. Conf. c. τάφος, ad Lucian. 1, 523. Brunck. (Ed. C cf. Eur. Alc * Τάφρος, ό, Diod. S. 2, 498. Mull. ad Lycophr. p. 526." Schaef. Mss. * Ταφροειδής, Schol. II. Β unde * " Ταφρώδης, Bekk. Anecd. 1, 394." Boiss. Mss. Hes. ν. Άνδηράδες. * " Ταφροποιέω, Diod. S. 2, 502." Schaef. Mss. * Τα0ρωρύχοί, Diog. L. 4, 23.] Τάφρη pro τάφρος, Fossa, ex Herod. (4, 201.) Τάφρην όρύξας εΰρείην. Ταφρεύω, Fodio, Fossam duco, [Polyaen. 8, 49. * Τάφρευμα, Plato de LL. 6. p *Tάφρευσις, jelian.' Η. A. 9, 8. GI. Vallatus.] Ταφρεία, Fossio, Ipse actus ducendi fossam ; exp. et Valli extructio, in Diod. S., Συντελουμένων άκροβολισμών περί τήν τ. ['.' 2, 485. ad Charit * Ταφρία, ibid." Schaef. Mss.] Άποταφρεύω, Fossa s. Vallo munio, exp. etiam Murum " ΘΑΡΓΗΛΙΑ, ή, SC. έορτή, ΕΤ Θαργήλια, τά, sc. " ιερά, Festum et sacra in honorem Apollinis et " Dianae: a quibus Mensis in quo celebrantur et " agitabantur, DICTUS Θαργηλίων, sacer et ipse " iisdem diis. Archilocb. νΰν άγει τά Θαργήλια. So- " lebant porro in hisce θαργηλίοις τάς άπαρχάς τών " φαινομένων ποίεϊσθαι καϊ περικομίζειν : et Ϊη olla " quadam coquere semina : quam τοϋ ίεροϋ ίψηματος " άνάπλεων χύτραν nominabant θάργηλον, θάργηλοψ " appellantes etiam τήν ίκετηρίαν quae tunc tiebat, ut " Hes. tradit. Suid. quoque Θαργήλια dicit fuisse " Festum Apollinis et Dianae : in eoque fuisse soli- " tum coqui χντρον ίερον έφήματος, μεστό ν σπερμά- " των, s. fuisse solitas coqui ίη eo άπαρχάί τφ θεω " τών πεφηνότων καρπών. Quomodo et Crates 'Arn- " κής διαλέκτου Θάργηλον άρτον vocari scribit τόν " έκ τής συγκομιδής πρώτον γινόμενον : qucm θάργη* " λον aj nonmillis vocari θαλύσων, annotavit Atben. " (114.) Verum et Etym. Θαργήλια s. θαργηλίαν esse " dicit Festum quoddam Athenis, denominatum άπό " τών Θαργηλίων, quae esse dicit πάντας τούς άπό γής " καρπούς: agitari autem mense Θαργηλιώνι, in bono " rem Apollinis et Dianae. Porro τόν Θαργηλιώνα " esse uudecimum mensem, denominatum παρά τό " θέρειν τήν γήν, quippe in quo sol ardentior sit, et " flores terrae siccescant." [Plut. Timol, 27 ] " Quin " et τό θερμόν nominatum esse θάργηλον. Notandum " porro quod dicit esse mensem undecimum: unde " confirmatur conjectura eorum qui eum Latinorum " Aprili respondere dicunt: nam primus ap. Grae- " cos mensis erat έκατομβαιών, Latinorum Junio re- " spondens, inter quem et Aprilem interjectus est " Maius, respondens τφ σκιροφοριώνι. Vide Libel- " lum de Mensibus, p d. Rursum Θαργηλία " est nomen Feminae cujusdam formae pulcritudine, " sapientiae et quatuordecim virorum connubio cele- " berrimae : cujus meminit Plut. Pericle, Athen. I. " 13. Hes. et Suid. ac Etym." [* Ταργήλιος, pro * Θαργήλιος, Apollon. de Adv. p ex Anacreonte.] ΘΑΡΣΟΣ, τό, Fiducia, Confidentia, Audacia, Animi praesentia, Aninii robur, Od. I. (381.) ανταρ θάρσος ένέπνευσεν μέγα δαίμων : II. Φ. (547 ) Έν μεν οί κραδίτ) θάρσος βάλε. Ubi animadverte esse jungendum βάλε cum praep. έν, ut sit έμβαλε θάρσος κραδίη. Idem alibi pro έμβαλε κραδίτ/ dicit ίνϊφρεσϊ θήκε, Od. Γ. (76.) αΰτή γάρ ένί φρεσϊ θάρσος Άθήνη Θήχ : (II. Ρ. 570.) pro eod. θάρσος ένί στήθεσσιν ένψ κεν. Jungunt interdum poetae cum verba άέξω, et' dicunt θάρσος άέξω, pro Confidentior, Audacior, Audentior reddor ; q. d. Confidentiara, Fiduciam mcam augeo, accumulo. Apoll. Rh. (2,641.) υμετέρη αρετή ένι θάρσος άέξω, ubi exp. Ε vestra fortitudine fiduciam colligo. Sed malo Majorem fiduciam colligo. Hesiod. addidit dat. φρεσϊ, (Ά. 96.) μέγα δέ φρεσϊ θάρσος άέξων. Usus autem est et ap. prosje scriptt. Xen. Κ. Π. 4, (2, 8.) "Ωστε ιτάσι φρίκην μέν πρός τό θείον έγγίγνεσθαι, θ. δέ πρός τούς πολεμίους'. 5, (2, 15.) Θ. έμφύσεται. Sed et έμπίπτειν dicit θάρσος, Έ. 7,(1,21.) TotyapoCv έκ τούτων πάντων ούτω πολυ μένος καϊ θ. τοίς στρατιώταις φασϊν έμπεσεϊν. Α TbBC. autem θάρσος dicitur etiam λαμβάνειν τινά, Ejus animura subire, 2, (92.) Tous δ' Αθηναίους Ιδύντας ταΰτα γιγνόμενα θάρσος τε έλαβε. Ut autem dicitur θ. aliquem λαμβάνειν, sic etiam vicissiin dicitur aliquis λαμβάνειν Θ., qui sc. iiduciam surnit, et bono animo

4 4195 ΘΑΡ [ρρ ] ΘΑΡ 4196 esse incipit, qao genere loquendi usus est Luc. Act. Α Audacter: quo adv. utitur post Hom. Tliuc. et c. ult. v. 15. Et Schol. Tliuc. in quodam ejus 1. cum eo ceteri quoque prosae scriptt. interdum : cum ipsum verbuin θαρσείν exp. duobus illis vocabulis, alioqui ipso nomine θαρσαλέος, aut nunquara aut θάρσος λαμβάνειν. Legitur tamen in typogr. Edd. raro, nisi me memoria fallit, utantur, sed τω θαρρα- Qappos. Ceterum de etymologia τοϋ θάρσος, dicam in λέος, pro eo. Od. Σ. (328.) άλλ' ένθάδε πύ'λλ' άγο- Θάρρος. [" Ammon. 71. ad Lucian. 1, 317. ad He- ρεύεις Θαρσαλέως. rod Brunck. ad Hec. 8. ad EI. 479 in Suppl. Θαρσέω, Fiducia praeditus sum, Fiduciara habeo, Ed.4., Valck. Diatr. 99. Phoen. p ad Diod. Confido, Non vereor, Sum bono animo. Interdum S. 1, 352. Wyttenb. ad Plut. 1, 248. Piers. Praef. ad vero Fiduciam capio, Ad fiduciam erigor s. excitor, Moer. 37. ad 189 Segaar. Epist. ad Valck. 15. Doun. aut etiam ad audaciam. II. A. (85.) Θαρσήσas μάλα Dfemosth Thom. M Wakef. Alc. είπε, Confisus, Animo confisus, fidenti, Nihil veritus Duker. Praef. Thuc. 5. Θάρσος et θράσος quo- (Ω. 171.) Θάρσει, Δαρδανίδη Πρίαμε, φρεσϊ, μηδέ τι modo difterant, ibid. Gronov. Thesaur. Antiq. 2, 84. τάρβει. Utque hic imperativo θάρσει subjuuxit μηδέ ad Dionys. H. 3, Μένοϊ καϊ θ., Heyn. τι τάρβει, sic alibi μηδέ τι δείδιθι: itidemque verbo Hom. 5, 3. Plur., Eur. Iph. T " Schaef. Mss. θάρβει additur μή φοβοϋ ap. Aristoph. Thuc. 3, (25.) *Θαρσοποιός, Lobeck. Phryn * Θαρσοποιέω, ρ. 91 Και οί μέν Μιτυληναϊοι έθάρσουν τε, καϊ προς Athanas. 2,452.] Άθαρσής, Fiduciae expers, Qui sibi τούς'αθηναίους ήσσον είχον τήν γνώμην : atque bic timet, Eust. [Plut. Nicia 4. * " 'Αθαρσώς, J. Poll. 3, ille est 1., in quo dixi Schol. έθάρσουν exp. θάρσος s. 137 " Kall. Mss.] Δορυθαρσής, poet. Hasta audax, e θάρρος ελάμβαναν. Idem 1. Θαρσοϋντας ίέναι κατα quo intelligitur Bellicosus, Epigr. [Anal. 1, 262. πολλά ές τον πόλεμον, Alacres et fidentes ad bellum * Ένθαρσής, Polysen. 8, 23, 15.] Ευθαρσής, Fiducia Β proficisci, idque multis de causis. Aliquando junpraeditus, Qui fidenti, praesenti animo est. [Xen. gitur dativo, interdum et acc., nonnunquani etiam Ίππαρχ. 4, 11. Εύθαρσέστατος, Έ. 7, 1, 2. Cod. Me- infin., Thuc. 2. Θαρσήσαντες τοις τε προσγιγνομένοις : dic. ap. Arrian. Anab. 2,21. exhibet Ενθαρσότατος, alibi, Tats ναυσϊ θαρσήσει. Cum acc. autem exp. ab ΕiOapaos, sed perperam.] Έύθάρσεια, Fiducia, A- verbo Audeo cum infin., aut etiam cum acc. Vel nimi praesentia. [Appian. B. C. 945, 7. * Εύθαρσία, redditur Νοη reformido, metuo, vel aliis etiam mo- Hes.] Ευθαρσώς, Cum fiducia, Audacter. Interdum dis. Synes. Ερ. Έθάρσησε τήν όδόν τών σών οπλών verbo έχειν jungitur. Aristot. Eth. 3, 6. "Ενιοι γάρ έμπροσθεν όντων, Hoc iter suscipere ausus est, Ausus έν τοις πολεμικοίς κινδύνοις δειλοί όντες, ελευθέριοι είσι, est, ut interdum Lat. loquuntur. Sic Philostr. Her. καί πρός χρημάτων άποβολήν εύθ. έχουσιν. Ubi ani- Θαρσεΐ ποιμήν έκείνο τό χωρίον, redditur, Audet pamadverte, δειλός έν τινι, et εύθ. έχων πρός τι inter se stor in eo loco versari. Et ap. Eund. Θαρσείν τάς ορρ. Qnidani πρός χρημάτων άποβολήν εύθ. έχουσιν, αίχμάς τών κεράτων, Audenti animo sustinere. Apud interpr. In pecunia amittenda fidenti praesentique Apoll. Rh. θάρσει γέροντος χείρα, Noli metuere. Cum sunt animo ; sed reddi etiam posse arbifror com- infin.: Plut. Pericle, Συνάψαι μέν είς χείρας ούκ έθάρinode, Pecuniarum amissionem ηοη reformidant, ex- σησε : Theniist. Έθάρσησε παρακάλείν. [" Thom. Μ. parescunt. [yesch. Suppl * Εΰθαρσέω, S. c Anacr. Epigr. 14. Jacobs. Anth. 8, 405. Th. 34.] " Κυνοθαρσής, Canina praeditus audacia, s. Duker. Praef. Thuc. 5. Brunck. Aristoph. 3, " impudentia. Hesychio άναιδής, Impudens." Μεγα- Yalck. Phcen.p. 22. Musgr. ad Hec Koen. ad θαρσής, Magna fiducia praeditus. Exp. et Magna- Greg. Cor. 67. ad Lucian. 1,317 ad Charit nimus, Aniraosus. Hesiod. ('A. 385.) παιδί. [* Παν- ad Eur. Bacch Transitive, Musgr. Andr θαρσής, Manetho 2, 171 ] Περιθαρσήϊ, Valde fidens, c Pass., Boiss. Philostr De constr., Praefidens, Apoll. Rh. [1, 195.] Πολνθαρσήϊ, Multa 572." Schaef. Mss. " Philostr. Ep. 67. pro θάρσενσον, fiducia praeditus, Multum fiducise liabens : μένος, Cod. Vat. exhibet θάρσησον." Boiss. Mss. * " Θαρ- (II. Ρ. 156.) Animus multa fiducia praeditus, potius σητέον, Jambl." Wakef. Mss. * Θαρσούντως, Dio Cass. magna, s. maxima. Redditur etiam Audax : Apoll. 134.] Θαρσήεις, Qui est fidenli, praesenti animo, Fi- Rh. (2, 912.) πόλεμος, Audax belluro. Item ro π., dens, Νοηη. [D. 13, 551. * ΐίεριθαρσήσεις, Apollin. Magna animi fiducia. Metapbr. p. 223.] Άναθαρσέω, Fiduciam resumo, In Θαρσΰί, Fiducia praeditus, Confidens animo, Au- spem bonam rursus erigor, Ad spem bonam redeo, dax : nam Hes. θαρσύς exp. non solum τεθαρρηκώς, Animum recipio, Thuc. 5, (82.) Καί Άργείων ό δήμος sed etiam θρασύς, Ego rarissimum esse arbitror κατ' ολίγον ζυνιστάμενός τε, και άναθαρσήσας, Schol. usum, ac certe unicum mihi in praesentia suppelit άναλαβόντες αύθις ελπίδας άγαθάς, Resumta spebona: exemplum : sc. e Thuc. 7> (77 ) P 260. Ή μέν έλπϊς 7, (71.) Εί μέν τίνες ίδοιέν πη τούς σφετέρους έπικραάμως θαρσεία τοϋ μέλλοντος. Ubi ηοη placet haec τοϋντας, άνεθάρσησάν τε άν, καϊ κ. τ. λ., Schol. άνέ- Vulg. interpr. Futurorum spes audax ; sed malim, στησαν τό φρόνημα. " Ένθαρσέω, et Attice Ένθαρρέω, Spes fida de futuris : ut fidissimam spem dixit Virg. " Confido, Bono animo sum in, Andoc. "Ωστε όδόν τε Aut Spes alacris. Apteetiam, meojudicio, verterim, " καί πόρον μηδαμή έτι είναι μοι ένθαρσείν." Άπο- De futuris animo et spe confidere possumus: quod θαρσέω, ΕΤ Έκθαρσέω, ΕΤ Καταθαρσέω, vide 'Αποloquendi genus ap. Cic. extat. Pro eod. dixerat θαρρέω, Έκθαρρέω, Καταθαρρέω. Thuc. paulo ante simpliciter ελπίδα χρή έχειν : adeo Θαρσύνω, Ε'Γ COMP. Άναθαρσννω, Παραθαρσύνω, ut έλπίϊ θ. resolvi posse existimem in έλπίς καϊ θάρ- vide cum Θαρριίνω, 'Αναθαρρύνω, Παραθαρρύνω. σος. Schol. θαρσεία exp. θαρσαλέα, et, quod minime d 1Γ Θάρρος, τό, Fiducia, etc. ut dictuni est de θάρ probo, άνεπαίσχυντος. [" Thora. M. 436'. ad Diod. σος: i. enim valet θάρρος q. θάρσος, sicut θαρρώ, i. q. S. 1, 421. Duker. Praef. Tbuc. 5. ad T. 2. p θαρσώ : sed et compp. aliorumque dcrivatorum utri- Bav." Scbaef. Mss. * Ευθαρσή, Lobeck. Phryn. 535.] usque verbi signiff. inter se conveniunt. Ab Hom. Θαρσαλέος, i. q. praecedens ευθαρσής : sed illud tamen θάρσος, θαρσώ, θαρσύνω, θαρσαλέος, ηοη autem compositum est, sicut et quae ipsum sequuntur, hoc θάρρος, θαρρώ, θαρραλέος dicitur, quod quidem sciani: eand. formam habet, quam ταρβαλέος a τάρβος, δει- unde etiam nomini θάρσος, ut antiquiori, priorem μαλέος a δείμος s. δείμα. Εχρ. etiam Audax, Ma- locum dedi. Sed et etymum τοϋ θάρσος affertur, ηοη gnanimus. Ab Hom. dicitur aliquis esse θαρσαλέος, auteni τοϋ θάρρος. Yolunt enini quidam Gramm. item θ. πολεμιστής. Dicit etiam θ. ήτορ, Cor, esse θάρσος esse a θέρσω fut. τοϋ θέρω : quae derivatio licet alicui. Ubi vero (Od. Ρ. 449 ) θ. et άναιδής co- audacula fronte prima videri possit, non tamen a pulaf, tunc accipitur θ. in malam partem, sicut Lat. ratione abhorrere videtur : cum ieoles Θέρσος pro Confidens. At vero II. K.223. Μάλλον θαλπωρή, καϊ θάρσος dicant, et θερμόν έργον vocetur τό θρασύ, a θαρσαλεώτερον έσται, verto θαρσαλεώτερον perinde ac nomine θράσος, quod e θάρσο factum esse palet, cuni si dixisset μείζον θάρσος έσται, Major fiducia erit, denique θαλπωρή, quod Homero interdum Fiduciae animi prsesentia, Plus fiduciae. Sic autem Thuc. sub- itidem signif. habet, verbale sit τοϋ θάλπω, i. signilistautive protulisse comperio, 2, (51.) 'Ev r θ. είναι: cantis q. θέρω. Possum vero ad ejusd. confirmased ibi signif. videtur, In tutoesse. ["Jacobs. Anth. tionem et hoc Virg. dictum afferre, ^En. 12. subita 7, 320. Duker. Pnef. Thuc. 5. Heyn. Hom.' 6, 42." spe fervidus ardet. Cui alia poetica ejusd. generis Scbasf. Mss.] Θαρσαλέως, Fidenter, Cum fiducia, adderem, si eorum memorianj refricare vacaret.

5 4197 ΘΑΡ ] Θάρρη plur. etiam num., Aristot. opponens ilii φό- Α βους: Eth. Nic. 3, (6.) ubi scribit άνδρίαν esse μεσότητα περι φόβους καϊ θάρρη, quod et in magnis Eth. legitur : ibi autem quidam μεσότητα περϊ φόβους καϊ θάβρη, vertunt Medioeritatem in timendo et in confidendo. Sed θάρρος redditur etiam Audacia: A- ristot. Rhet. 2. Kai μήτε εν άνδρίας πάθει όντες, οίον εν οργή καϊ θάρρει* Αλόγιστα γάρ τοϋ έσομένου ταϋτα. Dici taroen Audaciam proprie θράσος, docebo in Θράσος. [" Tbom. Μ ad Lucian. 1, 317- Piers. Prsef. ad Moer. 37- ad 189." Schaef. Mas.] Θαρραλέος, Fidens, Fiducia praeditus, Magma fiducia praeditus, i. q. θαρσαλέος et ευθαρσής, de quibus supra. Utuntur cutn alii, tuin Xen. (Κ. Π. 3, 3, 9 ) Apud Synes. legitur et compar. θαρραλεώτερος. Di- Citur autem et τό θ. subst., Fiducia, Animi inagnitudo. Polit. autem Audaciam quoque interpr.ap. Herodian. Θαρραλέως, Fidenter, Confidenter, Curn fiducia, Intrepide, Plato Ap. Socr. (23,)Θ. εγώ έχω προς θάνατον, Mortem ηοη reforniido. Θαρραλεότης, Fiducia, Fidentia, Finna animi confisio, Cic.: Plut. Β θ. et δειλία ορρ. [Schol. JEsch. Pers. 326.] Θαρρέω, Fiducia praeditus sum etc., ut de θαρσέω dictum fuit. Quibus addere potee, Bono animo, Securus sum. Polit. ap. Herodian. (2, 1, 15.) θαρβοϋν πρόσωπον, vertit Vultum audaciae plenum; at ego nialuissem Fiduciae. Cic. θαρρεϊν ποιώ vertit, Confirmo animum, ut e Cic. Lex. disces. Isocr. Areop.(l.) Θαρρεΐν ώς πόρρω τών κινδύνων 'όντας: Archid. (20.) Καρτερεϊν έπϊ τοϊς παροΰσι, καϊ θ. περι τών μελλόντων. Sic Gal. cum gen. dixit θ. περϊ θεραπείας. Dicitur vero et περί τι. Jungitur et praep. πρός: έθάρρησαν πρός μάχην, Audacter ad pugnam iveruni, Pugnam capessere s. coramittere ausi sunt. Item cum dat., necnon cum acc. eod. modo, quo de θαρσώ antea dixi. Lucian. (1, 856.) "Ο καϊ θαρρεϊν με τφ παρόντι ποιεϊ. Ε Gal. ad Gl. 1. Θαρρεϊν τή κενώσει, pro Audacter vacuare, aggredi vacuationem. Sed partic. θαρρών cum hoc casu saepe redditur coramode Fretus. Cum acc. autem, ut Lat. Audere et Ausus, interdum construitur. Interdum vero infin. in interpr. addi- c tur, Bud At ipsius θαβρώ juncli infinitivo, exemplum est ap. Plut. Solone, Θαρροϋντες φανερώς έγκαλεϊν : ibid. Θαρρών άρζασθαι. Idem τό τεθαρρηκος dixit pro Fiducia. Θαρρώ rursum cum acc., sed in signif., cujus in Θαρσώ mentionem non feci; sc. pro Committo, Credo : θαρρώ σοι τω απόρρητον, Committo arcanum. Bud. e Cfarys. in 1 ad Cor Ego malim Audeo committere. [" Thom. M Jacobs. Anim Duker. Praef. Thuc. 5. Brunck. Aristopb. 3, Abresch. Lectt. Arist. 2. Τ. H. in Raphel. Ann. 79. Conf. c. τολμώ, ad Dionys. Η. 1, 504. Θαρροϋντες et πεποιθότες conf., ad 3, De constr., Heind. ad Plat. Phaedr ad Plut. 6, 336. Hutt. Cum inf. fut., Plut. Alex. 47. Schm. Cum accus., Zeun. ad Xen. Κ. Π τόν πόλεμον, Paus. 3, 46. περί τινι, Plato Theaet Θάρρει, ad Lucian. 1, 407. Τεθαρρηκώς, * Περιθαρσννω, Schol. Apoll. Rb. 2, 613.] ad Diod. S. 1, 703." Schaef. Mss. * ντως, ΘΡΑΣΟΣ, τό, Audaeia, Temeritae. Fit e θάρσος Xen. Σ. 2, 10. Gl. Constanter. * " Τεθαρρηκότ.ως, German. Dormit. B. Mariae 96." Boiss. Mss.] Θαρ- D ρητικός, Ad fiduciam s. confidentiam propensus, Gazae Fidibundus. Άναθαρρέω, Fiduciam resumo, Animura recipio, In spem bonam mrsus erigor, Ad spem bonani redeo, Plut. Popl. (7.) Προί έέ τήν τοϋ Κ,ολλατίνου μάλακίαν καϊ μέλλησιν άνεθάρρησαν οί Άκνλιοι, Ε Collatini mollitie confirmari cceperunt, et fiduciam resumere, s. animum recipere. Sed in hoc genere loquendi, άναθαρρώ πρός τήν άλλην πεϊραν, praepositio sumitur aliter quam in praecedente Plut. 1.; nam in eo πρός accipitur ut praep. Ad ap. Ovid., sic ad tua verba revixi: at cum dicitur Αναθαρρώ πρός τήν άλλην πεϊραν, signif. Animum recipio ad tentanda reliqua ; ut, Non satis mihi est animi ad hoc faciendum. [* " Άναθάρρησις, Onosander 14."Kall. Mss. * " Έπαναθαρρέω, Idem 14, 9 Ρ 67." Boiss. Mss.] Άποθαρρέω, Confido, e Xen. ((Ec. 16, 6.) Sed proep. vim addit signif., ut sit potius, Valde confido, Praefidente animo sum. Άποθαρσώ pro eod. Apud Paus. (3, 212.) autem Αποθαρσώ τοϋτο, pro [pp ] ΘΑΡ 4ig8 Andeo aggredi. [* Διαθαρρέν, M\m. Η, A. 4 i 4 Gl. Perfido.] Έκθαρβέω, Cdnfido, s. potius Valde confido, sicut de άποθαρρέω dictum fuit; Fiduciam capio, In spem bonam erigor: Έκτεθάβμηκότκ rah πράγμασιν, Plut. Rotn. (26.) ubi tamen exp. Elafi Ex Eod. affertur in Galba (7.) Έκτεθαρρηκότες ύπ' αύτοϋ βεβαίως, pro Qui-bns ipse firmani injeeerat fid u. ciam. Ετ Έκθαρσέω, pro eod.: unde έκθαρσήσας In bonam spem erectus. [* Έκθάρσημα, Plut. 10, 537.] Έπιθαρρέω, Confido : in VV. LL. sine exemplo [" Epict. Diss. 3, 22, 18."Schw. Mss. * 'ΕπιθαρΗω' Appian. B. C. 3, 10.] Καταθαρβέω, Fidenti animo sutn, Fiduciam sumo adv. aliquem, Fidenters.Audacter me gero adv. aliquera. [Polyb; 1, 40, , 8.] Καταθαρσέω, pro eod., Herodian. 1, (5,26.) Οντε είς τό παρόν Καταθαρσήσει, τής ήλικίαε καταφρόνησαν, Neque ίη prsesens, contemtu aetatis nostrie, se efferet audacius, Polit. At cum gen., (6, 3, JO.) Τών νμετέρων οπλών καταθαρρήσας, vertit, Nostra arraa lacessere aggreditur. Bud. in Fab. iesopi κατεθάρσησεν αύτοϋ, vertit, Ausus est prope ipsum accedere. Κατατεθαρρηκότως, qnod idem Bud. vertit Confidenter, Audaeter, Lkenter, afterens e Pjut, Άνειμένως καϊ κ. [Polyb. 1, 86, 5. * Ύπερβαρρίω, Schol. Eur. Andr * Ύποθαρρέω, ^Elian. Η. A. 16,11.] Θαρρννω, Fiduciam affero, addo., Aniiuum addo: θαρρεϊν ποιώ, quod Cic. Confirrao anieium dixk. Verti etiam potest, In spem bonam erigo, Bene sperare jubeo, Bono animo esse jubeo. Xen. Κ. Π.6, (3, 11.) Θαρρννειν τονς έπομένους καϊ λόγφ καϊ έργω, Plut. Θα 'ρρύνωντους άτρωτους; [2,474.] Ετ Θαρσύνω pro eod., quo utitur aliquoties Hom., II. N. (767.) Θαρσύνονθ' έτάρονς, και έποτρύνοντα μάχεσθαι: Δ. (233.) Tovs μάλα θαρσύνεσκε παριστάμενος έπέεσσι. SJED et Θάρσυνος οιωνφ, (II. Ν. 823.) pro Confideos augutio, Ιη spem erectus, Confirmatus. [* Περιθάρσννος, Apollin. Metaphr. ρ. 189 ] 'AvafiappuWiiyiFiduciam alicui reddo, In spem repono, Spem reddo, Animum reddo, Rursum erigo, Xen. Κ. Π. 5, (4,11.) Άναθαρρύνωμεν τονς άνδρας, PJut. Pericle, 'Επειράτο παρηγορεϊν καϊ άναθαβρννειν. Ετ Άναθαρσύνω, pro eod. [" Ad Diod.S. 2, 507" Schaef. Mss. * " Ά«θαρσννω, Appian. 1, 243." Kall. Mss. * " Αιαθαβρύνω, Const. Porphyrog. de Imag. Edess. p; 88." Boiss. Mss.] Έπιθαρσύνω, Audacem reddo, Au- " daciam adjicio, Auimum addo, Animo." [Scbol. Aristoph. Ί7Γ7Γ Heliod. 45.] " Καταθαρσύνον- " ται, Hesychio κατατολμώσι." [Καταθαρσύνω, Gl. Animo.] ΪΙαραθαρρύνω, Fiduciam addo etc., ut in θαρρύνω dictum fuit, Plut. Socr. Daem. Δεζιοίφεpos εκαστον ήμών καϊ παραθαρρύνων. Et cuni infin. ap. Eund. Fabio, Παραθαρρύνων έπιλαμβάνεσθαι της έκείνον μανίας, pro Excifans et erigens eorum animos ad cohibendum etc. Vel Alacres reddens. [Xen. % 6, 4, 7 ] ΐίαραθαρσΰνω, itidem pro Fiduciam addo, Gonfirmo, Thuc. (4, 115.) Herodian. [3, 12, 10. per metath. literse p, cum qua metathesi sic mutatur signif., ut cum θάρσος in bonam partein accipiatur pro Fiducia, θράσος contra, in malam pro Audecia. Auctor libri, qui Demetrio Phal. ascribitur, "ilcrrep δέ παράκειται φαϋλά rwa άστείοις τισϊν, οίον θάρρει μέν τό θράσος, ή δ' αισχύνη τή αίδοϊ, i. q. θαρσει. Plut. Lyc. Μ/α γάρ εμπειρία καϊ θρ. γεννφ καϊ 'θάρσος άφαιρεϊται. Quem 1. confer cum h. Thuc. (2, 40;) Tots άλλοις άμαθία μέν Sp., λογισμός δέ οκνον φέρει. Gieg. in Jul dicit θ. et θρ., licet appelletienibus vicina, multum signif. differre: "Οπ θάρσος καί θράσος καν εί τοϊς όνόμασι πλησιάίοι, πλείστον άλλψ λων τή δυνάμει κεχώρισται. Quidara θ. definieiunt εύλογο ν παράστημα ψυ%ής, ejus contr. esse dicenles τό θρ.: quae definitio habetur et in Schoi. Hom. At Stoicam itemque Peripateticam defioitionem θάρσους aflfert Eust Ab Hoai. θρ. pro Θ. poni arbitror, II. S. 4l6. fsed et in nonnullis epithetis sic accipl videtur. Certe de θρασνμέμνων dubitare nos non sinunt alii 11., ubi μένος et Θ. copulat; nec emm quenquam inficiaturum puto, componendo Opatwpl

6 4199 ΘΑΡ [ρρ ] ΘΕΑ 4200 μνων e θάρσος et μένος, permutatam quidem literae ρ Α άνθρωπον χειρών δνναμις, καϊ τάχος ποδών, καϊ σώματος εύμορφία. Θρασύνομαι frequentiori in usu est, fuisse sedem, at in signif. nihil immutatum fuisse. Quod si quis θρασυμέμνων e θρασύς et μένειν, aut sed pro Audax fio, Animos tollo, Efferor, Ferocio, etiam μένος, compositum esse malit, quae formatio magis e propinquo petitur, tum vero θρασύί itidem in bonam partem accipietur: de quo ejus usu dicam ^schin. Orav τοίννν μάλιστα θρασύνηται Δημοσθένης : Dem. (272.) Έγώ μέν τω Πύθωνι θρασννομένω, καϊ πολλψ ρέοντι καθ' ύμών ονκ εϊξα, ούδ' υπεχώρησα. jiaulo post. [" Segaar. Epist. ad Valck. 15. Am- Dicitur etiam θρασύνομαι πρός τινα a Plut. item θρασύνομαι UIOD. 71 AD Herod omnino Brunck. ad Electr. τούτφ, Efferor hac re, et ex ea audaciam as- 479 in Suppl. Ed. 4. Valck. Diatr. 99. Wyttenb. sumo. Θρασύνομαι, Audacter s. Libere loquor, s>d Plut. 1, 248. Zeun. ad Xen. Κ. Π ad Diod. Isocr. Alicubi autem θρασύνομαι est Audacter ago. S. 1, , 35. Eur. Med Markl. Suppl. II Confido, Confidentia praeditus sum, Basil. de Pharisaeo illo, qui de sua justitia gloriabatur, Ό μή μόνον 611. Wakef. Alc. 6l5. Duker. Prsef. Thuc. 5. Thom. M Θρ. et θάρσος, omnino Lucian. 3, 95. Plut. εφ' εαυτφ θρασννόμενος, άλλά και τόν τελώνην έπϊ Θεοϋ 335. C!or." Schaef. Mss.] Θρασύϊ, Audax, Temerarius: ο έν τφ θαρρείν ύπερβεβηκώς, inquit Aristot. Schaef. Mss.] 'Αποθρασύνομαι, i. q. θρασύνομαι, nisi διασνρων. [* " Άθράσνντος, Jacobs. Anth. 12,8." lh. 2, (7 ) est θρασύς: (8.) Ό γάρ άνδρείος πρός μέν quod praep. vim signif. auget. Juugitur autem, sicut θρασύνομαι, cuni πρός, et dicitur άποθρασύνε- ζον δειλόν θρ. φαίνεται, προς δέ τον θρ. δειλός. Dem. pro Cor. οί έν φόβφ et οί θρασείς ορρ.: sicut θρασείς σθαι προς τινα, pro Audacia, Magna audacia adv. ποιήσαι καϊ έπρραι contr. facit τω καταπλήξαι, ibid. aliquem uti. [Demosth. 1407, 14.] " Καταθρασύ- Et γλώσση θρασνς, Lingua audax, i. e. petulans. " νομαι affertur pro Audax sum, Audacter loquor." Aliquando vero in bonam partem pro Magnani- Β [" Diog. L. 2, 197." Boiss. Mss. * Παραθρασννω, Diod. S. 13. p * " ΐΐροθρασύνω, German. Dormit. B. Mariae p. 89." Boiss. Mss. * Ύπερθρασύνω, mus, Fortfs, Strenuus: ut cum Apoll. Rh. Herculem appellat θρ.: et cum dicit Hom. II. P. (662.) θρα- Dio Cass. 166.] σειάων άπό χειρών. Sic et ipsum adv. in bonam partera accipi interdum, proxime seqq. docebunt. [" Jacobs. Anth. 9, 263. Heyn. Hom. 5, 246. ad Od. Δ Conf. c. τραχύς, Ruhnk. ad Rutil. 40. De fem., Wakef. Eum Θρασύτατα, ad Diod. S. 2, 193." Schaef. Mss.] Θρασέως, Cum audacia, Temerarie. Interdum vero et in bonam partem pro Audacter, Fidenter. Isocr. Evag. (17.) 'Αλλά, διά τήν τοϋ πράγματος άλήθειαν, οντω περϊ αύτοϋ θρ. είρηκώς. Sic et ap. Thuc. θρασύτερον pro θαρσαλεώτερον, Majore cum bducia: Θρ. γάρ τις προσχωρήσεται. [* " Θρασυτάτως, ad Diod. S. 2, 193." Schaef. Mss.] Θρασύτης, Audacia, Temeritas, quae et τόλμα άλόγιστος, Thuc., ap. quem 2, (6l.) legitur et, Tjjs μή προσηκούσης (δόξης) θρασύτητι όρεγόμενον, ubi est pro νπό θρασύτητος. Plut. Virt. Mor. (7, 774.)Όπωϊ ανδρεία μή άπόνοια, καϊ θαρραλεότης, μή θρ. γένηται. Ibid. άνδρείαν esse μεσότητα δειλίας et θρ. docet: c addens, hanc esse excessum τον θνμοειδονς, ut illam defectum., [* " Θρασύβουλος, Meurs. ad Apoll. Dysc. 36. Teuch. * Θρασυδήίος, ad Herod " Schaef. Mss. * " Θρασυεργός, Νοηη. D. 35, 365." Wakef. Mss. * Θρασύθυμος, Manetho 4, 529 ] " Θρασνκάρδιος, " Audaci praeditus corde s. pectore, Qui impavido " et magno est animo. Hesiod. (A. 448.) Aios 0pa-_ " συκάρδιος υιός.'" [* " Θρασυλόγος, Etym. Μ. * Θρασυλογέω, Schol. Soph. Aj " Wakef. Mss. * " Θρασύμαχος, Meurs. ad Apoll. Dysc. 36. Teuch. * Θρασεομάχης, Wakef. Phil Jacobs. Antli. 12, 362." Schaef. Mss. Pind. N. 4, 102. forma susp. *Θρασυμάχειος, Dionys. Η. 2,270. * Θρασνμαχεωλη-ψικερμάτων, Athen * Θρασνμήτης, et fem. * Θρασύμητις, Anal. 2, 194. * Θρασυμήχανος, Pind. Ό. 6, 113.] " Θρασνμυθος, Audacia funditans verba, " In verbis et loquendo audax ac temerarius, Procax. " Pind. Ό. 13, (12.) dicit ϋβριν ματέρα κόρον θρα- " σύμνθον : quod interpr. Procacem petulantiam." D "Θρασυξενία, pro Hospitis insolentia, e Plat. de LL. " (9. p. 879 ) Signif. Audaceni et insolenteui esse, "Jicet peregrinum." [* Θρασνπονος, Pind. Ό. 1, 156. * Θρασυπτόλεμος, Anal. 3, 309 * Θρασύσπλαγχνος, Eur. Hipp. 424.] " Θρασυσπλάγχνως, Audacibus " visceribus, Intrepido pectore, ^Esch. Pr." [729. *φρασύφρων, Ορρ. Ά. 1, 112.] " Θρασνφωνος, " Audace et procace voce utens. UNDE Θρασν- " φωνία, Vocis audacia et procacitas : s. Vox audax " et procax. Ambo ap. J. Poll sed prius esse " dicit βίαιον, ut et θρασύστομον." [* Θρασυχάρμης, Quint. Sm. 4, 502.] - [* Εύθρασύς, Gl. Alacer, Confidens.]. [* Θρασέω, i. q. θρασύνομαι, Diphilus Athenaei p, 35. e Grotii conjectura.] Θρασύνιρ, Audacem s. Confidentem reddo, Audaciam affero, Thuc. 1, (142.) p. 47. ΠλΖ/θει τήν άμαθίαν θρασύνοντες, Multitudinis fiducia seipsos, alioque timidos propter imperitiam futuros, contirmantes, ΒΆί'ύ.περϊΎαπεινοφρ.,Θρασννει δέ PARS XIV. [* "Θράσυλλος, Bast Lettre 201. (Ep. Cr. 243.) Valck. Adoniaz. p ad Xen. Mem ubi et de forma * Θρασύλος." Schaef. Mss.] [* Θρασώ, nomen Minervae, Lycophr. 936.] ϊί Θράσων, Nora. proprium militis ap. Terent. e Gr. Comcedia id mutuantem. Sed Militis gloriosi nomen est; atque adeo e re, ut loquitur Ovid., nomen babentis: θράσωνα η. ab audacijactantia nominatum arbitror; ac quoniam qui ea utuntur, Thrasones vocari solent, proprio nomine in appellativum transeunte, ideo hic ponendum censui. SED Θρασωνίδης a Θράσων fit, nomen itidem propr. ap. Plut. περί Φιλοπλ. e Comoedia hoc itidem sumentem, ut opinor. ΘΕΑΟΜΑΙ, άσομαι, Specto, Xen. Κ. Π. 5, (1, 8.) Οί δέ καλοϊ καϊ τούς άπωθεν θεωμένους νφάπτουσιν, ώστε α'ίθεσθαι τψ ερωτι, Aristot. Pol. 8. Εί τις χαίρει τήν εικόνα τινός θεώμενος, Dem. Θεάσονταί σε τί ποιήσεις, Observabunt, quid acturus sis, Studiose spectabunt, Aristopb. (1170.)'Ιδού θεώ τό σχήμα, καί σκέψαιμ' οτψ Μάλιστ' εοικα τών πλουσίων, Specta gestum, Studiose inspice et conteinplare. Absolute interdum pro Specto ludos, certamen. Lucian. (1, 53.) Τοΰ κήρνκος άνειπόντος οτι παρά τόν νόμον έποίησε, τοιαύτη έσθήτι θεώμενος, Qui tali veste indutus spectaret, sc. certamen Panathenaicum : quo in sensu etiam voeabulo θεωρέίν paulo ante utitur. Ponitur et simpliciter pro Video. Unde quod Soph. Tr. (1081.) dicit,'ιδού, θεάσθε πάντες άθλων δέμας, Accius vertit, Videte cuncti: σννωνύμως vero paulo ante dixerat, Σκέψαι δ' οποίας ταΰτα συμφοράς ύπο Πέπονθα, Aspice. Et pass. ex Apoll. Epist. citatur θεαθήναι ύπ' έμοϋ, Videri a nie. Ατ Θέα verbuni est ap. Themist. 92. pro Videas, Videre licet 41. Θέα δέ καί ετερον άτοπώτερον. Vide Bud. [" Ammon Valck. Anim. 94. Adoniaz. p Thoni. M ad Herod Jacobs. Anim Specto ludos, Valck. Adoniaz. p Herod. Philet et n. De prosodia, Clark. ad II. A. 67. De constr., Villois. ad Long Θεάσθαι, pass., ad Charit Θεώμεναι, Valck. Adoniaz. p Οι θεώμενοι, Steph. Dial. 53. Θεαθείς, Boiss. PhilostY * Θεάω, Τ. Η. ad Plutum ρ. 366'. Valck. Adoniaz. p. 279 Kuster. Aristoph. M6. Segaar. in Daniel. 82. ad Charit Koen. ad Greg. Cor Θεώ, Θέα, Boiss. Philostr. 421." Scbaef. Mss.j " Θεό μένος, ex Herod. affertur pro θεώμενος." " Θεα- " τέον, Spectandum, e Plat. de LL. pro Inspici- " endum:" [" de Rep. 3. p Mass. Soph. 33. Procl. in Parm. 2. p " Boiss. Mss.] Θέαμα, Spectaculum, Res ipsa, quam spectamus, Soph. (Aj. 992.) τ Ω τών απάντων δή θεαμάτων έμοϊ "Αλγιστον, Tristissimum mibi spectaculum, Res omnium, quas viderim, tristissima, Lucian. (1,188.) 12 L

7 a Greg. usurpari docet Bud. Vel Visendarum Β rerum cupidus, Inspector, Bud.: Plut. (7, 613.) Άνήρ φ. καϊ φιλομαθής, Visendi et discendi cupidus. Lucian. (1, 837 ) Ο ύ σνρφετώδ ης όχλος, άθλητών δέ μάλλον <j>. Athen. (179 ) Δεϊ δέ δούναι τι τφ φ., καϊ κατανοήσαι τήν οικίαν, Cupiditati rerum inspiciendarum. [* Φιλοθεαμοσύνη, Joseph. Ant. 19, 1, 15. * Άψιλοθεάμων, Cyrill. c. Antbrop. 3, 3β9 ] θεατής, Spectator, Thuc. 3, (38.) Θ. μέν των λόγων γίγνεσθαι, άκροαταϊ δέ τών έργων, Lucian. (1, 833.) Ού θ., άλλ' άγωνιστήν 'Ολυμπίων παρείχεν έαυτόν. Θεατοί, Spectabilis, Spectandus, Visendus, ορατός, θεωρητός, εκλεκτός, Hes. 'Αθέατοϊ, ό, ή, Invisus, i. e. Νοη visus ; Qui videri spectarive nequit. Lucian. "Opνεον έν Ίνδοίς ά. τοίς άλλοις, Avis ap. Indos aliis ηοη spectata, visa : (1, 6l.) Αύτούς έλθείν έπϊ τάς θύρας τών πτωχών δεομένους τούς πλουσίους, μή άθέατον αύτών μηδ' άμάρτυρον τήν εΰδαιμονίαν καταλιπέϊν, Νοη spectatam et intestatam relinquere. Plut. (6, 23.) Μηδενός μηδέ τών άλλων τών καλουμένων εγκυκλίων παιδευμάτων μή άνήκοον, μήτ' άθέατον, έψν είναι, C Nihil permittere, quod ηοη audiat ac videat, s. cognoscat, Nihil non auditum et non visum praeterire. Sic άθέατον φυλάττων ύπό κόλπου, Ιη sinu abditum servans, ne videri posset. Item Non visendus^ inspectandus. Phocyl. (94.) μηδ' άθέατα Αείξης ήελίφ. Plut. Numa (9.) Ά. τοίς άλλοις Ιερά, Sacra, quae aliis videre ηοη licet. Active etiam capitur pro Qui non vidit s. spectavit, Xen. (Άπ. 2, 1, 31.) Τοϋ πάντων ήδίστου θεάματος ά. (εί,) Νοη vidisti rem omnium spectatu jucundissimam. Lucian.(l, 865.) Καί μή περιιδης άθέατον αυτών άναστρέφοντα, Ne permittas ut liis nondum spectatis redeundum mihi sit, Ut mihi hsec nondura contemplato revertendum sit: (1, 54.) "Αγευστος μέν ελευθερίας, άπείρατος δέ παρρησίας, α. δέ αληθείας, Qui veritatem ηοη perspexit et cognovit. [* " Άθεάτως, J. Poll. 2, 56. 4, 10." Kall. Mss.] Αξιοθέατος, Spectatu dignus, Dignus qui visatur, Herodian. 1, (7, 8.) Πρόί δέ τή τής ηλικίας άκμή, καϊ τήν όψιν ήν ά. Αυσθέατος, Invisus, Infelix aspectu, Soph. (Aj ) δυσθέατον όμμα, Ο dirum spe- D ctaculum, i. q. άποτρόπαιον θέαμα ap, Lucian. [* Εΰθέατος, J. Poll, 5, 150. * Κακοθέατος, Schol. Soph. Aj p.403. Erf. *Πανθέατοί, Phav *Πολνθέατος, Hesych Οεάτρια, ή, Spectatrix, J. Poll. 4. [" Valck. Adoniaz. p Huschk. Anal. 152." Schaef. Mss.] Θέα, Spectatio, Xen. Έ. 6, (2, 22.) Άξια έγένετο θέας ή σπουδή, Visu digna. Sic ap. Eur. (Iph. A ) τήν θέαν διαπρεπής, Spectatu s. Aspectu decorus. Et act. signif. ap. Xen. (Κ. Π. 1, 4, 24.) Έπί τή θεψ τοϋ έαντοϋ άγριονσθαι, Spectatione sui, Spectando sese : Σ. (1, 2.) Νενικι/κότα αύτόν παγκράτιον ήκεν άγων έπϊ τήν θ., Spectatum s. Ad spectandum duxit. Plut. de Def. Orac. Πλεϋσαι δ' αύτός Ιστορίας καί θ. ένεκα, πομπή τον βασιλέως, Sese autem cognoscendi visendique causa imperatore mittente navigasse. Synes. Ep. 57. Καί πανταχόθεν εύθύς έβαλλόμην άκοή καϊ θέψ κακών, Auditu et visu s. spectdtione. J Interdum pro Spectatione ludorum, Herodian. (1, 15, 5 ) 'Επεϊ δέ κατέλαβαν αί τής θέας ήμέραι, Dies 4201 ΘΕΑ pp ] ΘΕΑ 4204 ΟΊκτιστον θέαμα πάσι Σκνθαις. Et ap. Eund. Είδε- Α spectationis Iudorum, Quibus ludos populusspectare χθες αμα καϊ φοβερόν θ. Item (1, 110.) Ανσάντητον solet. Et θέαν έχειν ap. Liban. Argum. Olynth. j, καϊ άποτρόπαιον θέαμα. Et contra Xen. ('Απ. 2, 1, "Εκαστον έδει διδόναι δύο όβολούς, και θέαν έχειν, 31.) Τοϋ πάντων ήδιστον θ. αθέατος (εϊ,) Νοη vidisti Duos dare obolos, ut spectare ludos posset. Item rem omnium jucundissimam, spectaculuni omnium in VV. LL. θέαν ποιησάμενος, Speculatus. Etiam jucundissimum : Σ. (7, 5.) Ε'ισάζω θεάματα, efi oh Id ipsum, quod spectatur s. videtur, i. q. θέαμα, νμείς εύφρανείσθε. Plut. Πολλά καϊ καλά θ. καϊ άκούσματα, [cf. 6, 23.] Herodian. (3, 10, 6.) θ. et άκροά- imitaris. Philo V. M. 3. Θέαν έκνομον ίδόντει. Ne- Epict. ΐΐάσαν θέαν, fjv 'ίδης, μιμή, Quicquid vides, ματα similiter copulat. Dicitur et θ. ποίεϊσθαι τι. fandum spectaculum cernentes, Rem, quam videre Plut. Φόνον καϊ θάνατον ανθρώπων καϊ τραύματα καϊ non licet. Ut vero spectacula ap. Lat. crebro pro μάχας, θέαμα ποίεϊσθαι πολντελέστατον, Habere loco Ludis, qui spectantur, ponuntur, sic etiam θέαι. spectaculi. Οεάμων, ό, ή, Spectator, Contemplator, Plut. Caes. Μετά δέ τον θρίαμβον τόν δήμον άνελάμβανεν έστιάσεσι καϊ θέαις, Epulo et spectaculis. He- θεατής, θεωρητικός, Suid. Άθεάμων, Qui ηοη spectat, Synes. de Insomn. 'Ονείρων άθεάμονας είναι, Soinniorum spectatores ηοη esse, h. e. Non videre so- spectacula edidit: 3, (10, 3.) Νομάς τε μεγαλόφροrodian. I, (15, 1.) Δημοσίψ θέας έπετέλεσεν, Publica mnia. [* Άθεαμόνως, J. Poll. 4, 10. * " Άθεαμοσύνη, νας έπι δούς, καϊ θέας τελέσμς έπινικίονς, Etspectacnia Plato ap. Eund. 4, 8." Kall. Mss.] " Ώολυθεάμων, s. ludos pro victoria: 2, (8,16.) Έορτάίς καϊ θ. έπιδιδονς έαυτόν, Feriis et spectaculis s. ludis deditns. " Qui multa spectavit, Plato Phaedro (p. 251.) " Bud." Φιλοθεάμων, Spectaculorum amans, Spectandi cupidus, Qui spectaculis gaudet: quo modo 447. Coray Theophr Kuster. Aristoph. 66. ad Item ap. Plut. Camillo, Τάί μεγάλας θ. [" Thom. Μ. Diod. S. 1, , 532. Valck. Hipp. p Locus e quo ludi spectantur, Graev. Lectt. Hes Lucian. 1, 782. Aristoph. / Fr θέαν ύποδννειν, Faciem induere, Fisch. Palaeph Valck. Adoniaz. p Καταλαμβάνειν, Lucian. 2, "Οφις, θέα, Plato Phaedr. 262." Scha;f. Mss. " Couleur, voy. mon Πρόδρ. Έλλην. Βιβλιοθ. 312."Corai. Mss.] * Λευκοθέα, * Μελανθέα, Plut. 7, 734. Meλανοθέα, Reisk. [ Άναθεάομαι, Contemplor, Plut. 8, 316.] Έπαναθεάομαι, Specto, VV. LL. [Xen. Κ. Π. 5, 4, 11.] Άποθεάομαι, Despecto, Ex alto specto, Attente s. Intentis oculis inspecto. Αιαθεάομαι, Dispicio, Considero, VV. LL. [" Thotn. M. 445." Schaef. Mss. Xen. Κ. 'A. 3, 1, 13. * " Διαθεατέον, Plato de Rep. 10. p. 330." Boiss. Mss. * Έκθεάομαί, Soph.CEd.T *'Eπιθεάομαι, Schol. Aristoph. N J. Poll. 6, 115. * ΥΙροσεπιθεάομαι, Longin. 30.] Καταθεάομαι, Respicio, Suspicio, Philo de Mundo, "Οφιν άνθρώπων άνώρθωσεν, ίνα τόν ουρανόν καταθεάται, Ut coelutn respiceret. [Deorsum specto, Xen. Κ. Π. 7, 5, 1. Κ. 'A. 6, 5, 19.] Παραθεάομαι, Aitrinsecns spectando confero, Plato Epist. Αύτά παραθεώμενος παρά τά τών άλλων, Ea comparans cum iis, quae ab aliis traduntur. [" Ad Herod. 512 " Schsef. Mss. " Theophr. Procem. Charact. ΤΙαρατεθεαμένοι τους τε άγαθούς τών άνθρώπων και τούς φαύλους, Simal considerans et inter se conferens." Schw. Mss.] " Ώροθεάομαι, Provideo, s. Praevideo. " Προθεώμε vos, Hesychio προορών." Σννθεάομαι, Conspicor, Polyb. l6. Έν τοις ' λέμβοις συνθεασάμενοι ποτηριών πλήθος, Conspecta in lerabis poculorum raultitudine: 1, (27j 7.) Τών γάρ 'Ρωμαίων συνθεασαμένων έπί λεπτον εκτεταμένους τούς Καρχηδονίους. Συνθεατή*, Qui simul spectat, Spectationis socius s. consors. Συνθεάτρια, Quae simul spectat, J. Poll. ex Aristopb. [Procop. Anecd. 9 ] [* " Θέος, (τό,) Spectaculum, Jacobs. Antb. 8, 309." Schaef. Mss.] 5Γ Θέατρον, Theatrum, Locus, in quo diebus fesfis ludi spectantur, interdum etiam orationes audiuntor, Dera. (533.) Ώί δ' έπληρώθη τό θ., καί τόν οχλον συν ειλεγμένον είδον έπί τόν άγώνα, Isocr. Panatb. Είσφέρειν εις τό θ., Plut. Apophth. Τό θ. αύτοϋ τών πράξεων. Athen. (213.) Αύχμώντα δέ τά γυμνάσια, τό θ. άνεκ* κλησίαστον, άφωνα δέ τά δικαστήρια. Ponitur lnterdum pro Ipso speetaculo, 1 Cor. 4, 9 Θ. έγενήθημεν τφ κοσμφ καί άγγέλοις καί άνθρώποις, Spectaculum facti sumus mundo. Quo sensu θεατρίζεσθαι inferius accipitur. [" Thom. M ad Charit l6. Villois. ad Long. 267-Toup. Longin.329- Valck. Phoen. p Conf. c. θάτερον, Boeckh. m Plat. Min de LL. 58. Ast., Wyttenb. BibJ. Cr. 3, 4. p. 79. ; cum θέα, ad Plut. 6, 235. Hutt. De theatro Piraeei, Wyttenb. Select. 415." Schaef. MM. * Οεατροβάμων, Nicel. Annal. 10, 4.] Θεατροειδής, Theatri formam habens, Qui theatralis formae est, Diod. S. [2. p. 70., 16. p * Θεατροειδώς, Strabo 16. #1106. * Θεατροκόπος, Procl. Paraphr. Ptol *Θεατροκοπέω, Tatian. adv. Gent.32. "Θέατροκοπία, Artemid. 2, 75.] Θεατροκρατία, Tbeatralis po-

8 4 203 EA [ρρ ] ΘΕΑ 4204 testas, Plato de LL. [3. ρ Apud Suid. * Θεα- α κατέστρεψαν. Εχρ. ab eod. Suida etiam έκπομπεύω τροκρασία: ν. Lobeck. Phryn * " Θεατροκυνηyla, Leo Philos. 10." Schaef. Mss. " Θέατρο μανής, Athen. j506.) de Protagora Platonis, Πρέϊ τφ κατα- et Explodo, Exigo, a Bud., cui sic accipi videtur ap Isid. Pelus. 463." Boiss. Mss.] Θεατρομανέω, Insano δρομήν έχειν πολλών ποιητών καϊ σοφών άνδρών, έκθε theatri amore teneor, Philo V. M. 3. Σχολάζοντας ατριζόμενον έχει καϊ τόν Καλλίου βίον μάλλον τώ, οΰχ, ώς ένιοι, γέλωσιν fj παιδιαίς, ή μίμων ή όρχηστών Εϋπόλιδος κολάκων. [* " Έπιθεατρίζω, Theod. Prodr έτιδείξεσι, περί &ς κηραίνουσι καί δυσθανατοϋσιν οί θεατρομανοϋντεε, Qui theatrorum insano amore tenenδιον, Parvuin theatrum, Theatrum minusculum, Vi Epist. in Lazerii Misc. 1, 28." Boiss. Mss.] Θεατρίtur. [Manetho 4, 277 * " Θέατρο μανία, Orig. c. truv. 7, 5. Cum Apaturius Alabandeus eleganti mani Cels. 3. p. 145." Seager. Mss. * Θεατρόμορφος, Lycophr * Θεατροποιός, Athen. 242 ] Θεατροπώαστήριον ap. eos vocatur. Varro 3, 5. Inter has el finxisset scenam in minusculo theatro, quod έκκλησιλης, Qui e locandis theatris quaestum facit: ό θέαν exteriores gradatim sunt structa, ut θ. avium,mutulis άπομισθών, J. Poll. (7, 199.) ex Aristoph. [* " Θεατροσκόπος, Pallad. V. Chrys. 48." Boiss. Mss.] Θεα- crebris in omnibus columnis impositis, sedilia aviuni. 1Γ Θεέω ΕΤ Θεείω, Admiror, Cum admiratione τροσκοπία, Theatralis spectatio, Synes. Ep. 54. Οΰδέ specto: θεείω, θανμαζω, Suid. Est autem Ionicum, θεατροσκοπίαις έπεθέμην, οΰδέ διδασκαλείο» ήνοιξα, [Θεήσεαι, Herod. 1, 8. Θεησάμενος, 1, 86. 3, , Nec theatrales spectationes s. Theatri celebritatem 43. 8, 116. Θεενμενος, γ, 146.] Θέημα, Miraculum. secutus sum. [" Boiss. Philostr. 343." Schaef. Mss. Quod cum admiratione spectamus, Ion. pro θαύμα, * Θεατροτορύνη, Athen. 157.] Θεατρώνης, Theatri [θέαμα?] seu θάημα Dor. [" Brunck. ad Poet. magister, Qui theatrum conduxit, s. ό διοικητής τοϋ Gnom. 313." Schaef. Mss.] Sic Θεήμων, Ιοη. pro θεάτρου, Theophr. Ήνίκ αν προίκα άφιώσιν οί θ. Β θεάμων, Spectator, Epigr. Θεημοσννη, Specuiatio, [" Thom. Μ. 654." Schaf. Mss.] Contemplatio, Spectatio, Epigr. [Anal. 3, 57 ] Di- [* Άμφιθέατρος, ό, ή, Dionys. Hal. Α. R. 4, 44. ιππόδρομος.] Άμφιθέατρον, Amphitheatrum, Theatrum ηοη hemicycli forma constructum, sed rotunduro, ila ut undiquaque spectari possit. [" Ad Charit. 289." Schaef. Mss.] Θεατρικός, Theatricus, Theatralis, Aristot. Polit. Θ. μουσική, Theatralis musiea, Plut. Alex. Ώστε θαυμαστήν καί θ. τήν όψιν είναι, τοϋ μεν άναγινώσκοντος, τοϋ δέ πίνοντας. [ Ostentatojius, Ad ostentationem compositus: θ. καί παρατράγφδος λέζις, Plut. (6, 21.) Dictio, quae theatricarn pompam magis decet, et tragicum aliquid redolet ; cui postea ορρ. τήν σμικρολογίαν τής λέξεως καί ταπείνωσιν: synonyma autem utriusque ponit, τήν ύπέρογκον et ίσχνήν. Idem (9, 202.) vult τόν λόγον τοϋ πολιτικού esse neque νεαρόν καϊ θ., ώσπερ πανηγυρίζοντας καϊ * στεφανηπλοκοϋντος έξ απαλών και ανθηρών ονομάτων, nec itein έλλυχνίων όζειν καϊ σοφιστικής περιεργίας. [Θεητρικός, Hippocr. 20, 12.] Θεατρικώς, Theatraliter, Ita ut in theatris fieri solet; Ostentato- c rie, Composite ad ostentationem. Greg. Ταϋτα μυθικώς, έκείνα θ. Pro eod. a Plut. (10, 435.) poni Θ., έπιδεικτικώς, πανηγυρικώς, annotat Bud. Θεατρείον, Theatrum, i. q. θέατρον, Suid. Θεατρίζω, In theatro recito vel ago comoediam aut fabulam. Quo accipi xnodo ap. Suid. in Σκηνή traditbud., ubi de ορχήστρα loquens, dicit esse τόπον έκ σανίδων έχοντα τό έδαφος, άφ' ου θεατρίζουσιν οί μίμοι. Eid. Bud. est Edo in theatro, Ostento. Greg. in Macc. 89. Idem in Epitaph. Fr. de fucatis mulieribus, A? άποροϋσαι τοϋ κάλλους οικείου, πρός τά χρώματα καταφεύγουσι, καϊ ε'ισϊ πως, ώς άν είποιμι, κοσμίως θεατριζόμεναι, Ιη thealro specimen sui praebentes, vel, In theatrum traductae, δι' εύσχημοσύνην άσχήμονες. Idem de pavone caudam rotante loquens, Θεατρίζει τό κάλλος τοίς έρασταίς μετά σοβαροϋ βαδίσματος, Ostentat, Ιη tbeatricam ostentationem conformat. Item in m&lam partem, pro Traduco, In theatrum omnibus spectandum produco, Greg. Προτιθέναι θέας αίσχράς, έαυτόν έστι θεατρίζειν. Sic Ερ. ad Hebr. 10, (33.) D 'Ονειδισμοίς τε καϊ θλίψεσι θεατριζόμενοι, Ιη theatrum estis producti; θέατρον έγενήθητε, 1 Cor. 4, (9.) quod et verbo παραδειγματίζεσθαι declaratur. Dicitur n. boc de iis, qui ignominiae causa palam in plenum theatrum producebantur. Quo modo accipitur ap. Sallust. Ostentui essp, et ap. Tac. Ostentui niittere..[" Ad Charit * Θεατρισμός, Thom. M. 730." Schaef. Mss. * Θεατριστής, Suid. ν. Ήθολόγοϊ.] Έκθεατρίζω, Per theatrum traduco, Bud. ap. Polyb. 3, (91, 10.) p. 58. "Εμέλλον είς ταϋτα καταστρατοπεδεύσαντες, ώσπερ ε'ις θέατρον, οί Καρχηδόνιοι καταπλήξεοθαι μέν τφ παράλόγω πάντας, έκθεατρισείν δέ τούς πολεμίους φυγομαχοϋντας. Suid. ap. eund. Polyb. exp. έξελέγχειν in his, qui ab eo in θεατρίζω citantur 11., (11, 8, 7 ) Ot γάρ πολλοί τά μέν έργα τών εύτυχούντων οίιδέ πεψώνται μιμείσθαι, τά δέ 'πάρεργα ζηλοϋντες εκθ.εατρίζουσι τήν έαντών άκρισίαν, Arguuut, et velut omnibus in theatro spectandam exhibent. Item, Οΰ μόνον εαυτούς έξεθεάτρισαν, άλλά καϊ τήν 'Ελλάδα vinitas, VV. LL. ex Epigr. [Etym. Μ.] Θεητής, pro θεατής, itidem Spectator. Θεητός, i. q. θεατός. [* 'Aθέητος, unde * Άθεησίη, Ιοη. pro άθεασία, Aretaeus 8,4.] Άξιοθέητος, Herod. (2, 111.) pro άξιοθέατος. " Θειητόν, Hes. exp. θαυμαστόν, Adniirandum s. Ad- " n)irabilem : quod poet. habet epenth. τοϋ ι pro " θεητόν. Hesiod. Θ. 31. δάφνης έριθηλέος όζον Δρέ- " ψασθαι θειητόν: [θηητόν edidit Gaisford. Sic ap. Pind. Π. 8, 64. Θειάομαι merum est commentura ad syllabam producendam; pro quo reposuit Heyn. θαέομαι, Doricum pro θηέομαι, ut θαητός pro θηητός, Ό. 3, 65. el saepius, et ap. Theocr. 22, 200. θαείτο pro έθηείτο.] SED ΕΤ Θάεο, ITEM Θάσαι reperitur pro θεώ et θέασαι, Aspice, Vide. Dorica aulem ea sunt. Θάεο, est in Epigr. At θάσαι aliquoties ap. Tbeocr. habetur. " Θήσασθαι dicitur etiam pro θεά- " σασθαι, teste Hes. Quo pertinent θησαίατο et θή- " σαντο, quae Ideni interpr. θανμάσειαν et έθανμασαν : " nimirum a θάομαι posito pro θεάομαι. Idem affert " θησάσθω pro κοιμηθήτω : et θήσατο pro έδονλευσεν. " Eod. tesle Cretenses dicunt θησάμενοι pro. αίτησά- " μενοι: afferente et θησάμενοι pro αίτησόμενοι. Θάω, " Specto, Contemplor. Hes. θάοντα exp. non solum " θεωρούντο, sed etiam διδάσκοντα, addens, θαοϋνται " similiter accipi." [" Valck. Callira ad Herod Θάομαι, Theocr. 1, , 72, 4, 50. Valck. Adoniaz. p Ruhnk. Ep. Cr Koen. ad Greg. Cor ad Callim. l, 234. Bruuck Nossis 8. Anyte 10. Θάεο, Leon. Tar. 37. Wakef. Ion. 94. Θάσαι, Theocr. Epigr. 15. Lobeck. Aj. p Toup. Opusc. 2, 206. Koen. ad Greg. Cor * Διαθάω, 101." Schuef. Mss.] Θάημα, Spectaculum, Miraculum, θαύμα, Bud. e Tlieocr. [1, 56.] Θαητός, Spectabilis, Cum admiratione speclandus, Prae admiratione spectandus, Mirandus. [Pind. Ί. 4, 40. et saepius. Theocr. 15, 84. * Πολυθάητος, Paus. Eliac. 459 ] " Θατήρας Hesychio θεα- " τάς, Spectatores, pro θεατήρας." [Apud Eund. έί * θατύν είς θεωρίαν, Laconice : et "Εσαμεν έθεωροϋμεν, a * Σάω, itidem Laconice ρϊο θάω.] [* " Θέω, Video, Etym. Μ." Wakef. Mss.] ϊ[ Θηέομαι, Admiror spectando, Bud. Cum admiratione specto, est autem vocab. Ion.: Od. E. (74.) Θηήσαιτο ίδών, καϊ τερφθείη φρεσϊν ησιν. Ibid. έπειδή πάντα έφ θηήσατο θυμφ, Postquam omnia cum admiratione contemplatus est. T. (235.) r H μέν πολλαί γ' αύτόν έθηήσαντο γυναίκες : II. Η. (444.) Θηεϋντο μέγα έργον 'Αχαιών. Herod. Έθηείτο πόντον, Spectabat pontum cum admiratione, Pontum contemplabatur admirabundus. [" Ad Herod et Add. ad p. 13. ad II. Ω Valck. Adoniaz. p Koen. ad Greg. Cor Heyn. Hom. 5, , , 117- Fisch. ad Well. Gr. Gr. 1, " Schaef. Mss.] Θηητός, Cura admiratione spectandus, contemplandus, Spectabilis, Admirabilis, Hesiod. (Θ. 30.) δάφνης έριθηλέος όζονδρέψασθαι θηητόν, Spectabilem, Egregium. " Άθήητος, " Ιοη. pro άθέατος, Νοη spectatus s. vigus : vel Qui

9 4207 ΘΕΑ [ρρ ] ΘΕΑ 4208' " videri et spectari nequit, ideoque, Latens, Occul- " tus." [" Nonn. Jo. 3, 6'4." Wakef. Mss.] Θηητήρ, Qui cum admiratione spectat, Od. Φ. (397.) T Hns θηητήρ καί έπίκλοπος έπλετο τόξων, Admirator, Qui cum eos vidisset, admiratusque esset, furatus est, θαυμαστικοί τόξων, Eust. " Θηητής Hesychio est " θεωρός, iteni άπατεών." Θηήτωρ, pro eod., Nonn. [" Jo. 7, , 87." Wakef. Mss.J ΘΕΩΡΕΩ, Specto, Contemplor, Inspicio. Et Θεωρούμαι, Spector, Inspicior, Aristot. Probl. Διά τί οι ασύμμετροι παρ' αλλήλους θεωρούμενοι. Saepe autem ad animum refertur, sicutetlat. Contemplor. Θεωρώ περϊ τούτου, Aristot. Poiit. Ab Eod. θεωρεϊν pro ζητεϊν alicubi accipi tradit Alex. Apbr. At Plut. ead. constr. dixit τά περϊ των άστρων θεωρούμενα, quod Bud. vertit, Quae de astrorum ratione comprehensa sunt a philosophis. Redditur etiam Perspicio, Perpendo. Detn. (12.) 7 Αρά γε λογίζεται ris ύμών καϊ θεωρεί τόν τρόπον κ. τ. λ. Interdum vero pro iestimo, iesch. Ludos specto, celebro, Plato. Lucian. autem θεωρεϊν et θεάσθαι hac in signif. dixit, uno eodemque in 1. Vide Θεάομαι. Interdum vero θεωρώ est Ludos spectatura venio. Thuc. 3, (104.) Σύν τε γαρ γυναιξί καϊ παισϊν έθεώρουν, ώσπερ νΰν ές τά 'Εφέσια'Ίωνες. Aristoph. Σφ. (1188.) Έγώ δέ τεθεώρηκα πώποτ' ούδαμοϋ, Πλήν έϊ Πάρο ν, Nusquam ad spectaddos ludos profectus sum. Oraculum consulo, Plato Epist. Σύ δή καί τον θεόν, ώί ήγγειλαν οί τότε Θεωρονντες, προσεϊπες έν Αελφοϊς. Sic Bud. interpr. in Thuc. 5, (18.) ρ Περί μέν τών ιερών τών κοινών, θύειν καϊ ίέναι καϊ μαντεύεσθαι καϊ θεωρεϊν κατά τά πάτρια τόν βουλόμενον, ubi tamen Schol. exp. θεωρούς πέμπειν. Existimo autem a θεωρός deduci hoc θεωρώ, noncontra, si modo vera est etym., quam tradit J. Poll., de qua dicetur in Θεωροί post Θεός. [" Segaar. Epist. ad Valck. 24. Amraon. 69. Valck. Anim. 94. ad Theocr. x. Id. p Zeun. ad Xeu. Κ. Π Tyrwli. ad Aristot Thom. M ad Charit Wakef. Trach Jaeobs. Anim Luzac. Exerc. 91 Diod. S. 1, , 410. Heind. ad Plat. Phaedr Pro έρώ, βλέπω, adepist. Socr Lips. Conf. c. θαρρώ, Coray Theophr είί, ad Luciati. 1, 423. τι πρός τι, Boiss. Philostr Med., ad Diod. S. 2, 238." Schaef. Mss. * " Τεθεωρ^μένωϊ, Method. Conv. 84. Orig. in Jo " Routh. Mss. * Θεωρητέον, Porphyr.ap. Stob. Schow. p. 49." Boiss. Mss.] Θεώρημα, Spectaculum, Bud. ap. Athen. Sed multo frequentius appellatur, Quod contemplamur, speculamur, commentamur. Θεωρήματα, inquit Bud., sunt Speculamenta disciplinarum, et veluti comraentationes. Cic. de Fato, Si est divinatio, quibusnam a preeceptis artis proficiscitur? praecepta appello, quae dicuntur Gr. θεωρήματα. Ibid. Sunt astrologorum θεωρήματα : ut verbi causa, si quis oriente canicula natus sit, in mari non morietur. Sed percepta etiam et perceptis his in 11. legitur. Apud Hermog. θεώρημα τεχνικόν, Bud. vertit Praeceptum artis, Quod ars tradit. [" Sic et de Praeceptis morum, M. Anton Θεωρήματα παραδιδόναι. Vide Ind. Graecitatis Epicteteae p. 353." Schw. Mss,] Idem scribit esse θεωρήματα ap. Euclidem, quae Propositiones vulgo dicuntur. Sunt qui e Proclo ita θεώρημα distinguant άπό τοϋ προβλήματος, Ut πρόβλημα sit, Quod proponit aliquid inveniendum, describendum, comminiscendutn: θεώρημα autem doceat, et astruat, quae natura subjectis inesse comparatum est. Vide de h. v. Alex. Aphr. in Topic. p Et θεώρημα γεωμετρικόν, Themist. de Anima 3. At quod Cic.ad Att. dicit θ. καθόλικόν, Bud. ait esse Quod vulgo dicitur Regula generalis. [Demosth Polyb. 10, 47. I. q. θέαμα, Aristoxenus Athenaei p. 545.] Θέωρηματικός, ut θεωρηματικοϊ philosophi, Theorematis utentes, Bud. [ονειροι, οί τή έαυτών θέψ προσεοικότες, Suid. 1, 109. " Diog, L. 2, 113." Wakef. Mss. * " Θεωρημάτων, Praeceptiuncula, Epict. Diss. 2,21, 17. 3, 5, 15." Schw. Mss.] Θεώρησις, Conteroplatio, l^ccalatio. 8t)p»/r0i,Spectabilis, Aspectabilis. [" JEliau. Η. A. 489." Wakef. Mss. Diod. S. 14. p. 429 ] Αθεώρητος, contr. Non spectabills, Sub aspectum non cadens: ut ab Aristot. de Mntodo dicitur Deu» πάσιγ θνητή φύσει άθεώρητος. [Μ. Anton. 1, 9.] Θεω» ρητώς, ΕΤ Άθεωρήτώς, q. d. Spectabiliter, et Νοη spectabiliter, aut Visibiliter et Invisibiliter: ut ap. Greg. opponentem duo haec adverbia θεωρητώς et σωματικώς, duobus istis, άσωμάτως et άθεωρήτως. Sed ad animum saepius refenintur ; diciturque θεωρητόί, Sub contemplationem cadens, In contemplatione positus s. versans, Quem contemplatione assequi possumus, et quasi dicas, Contemplabilis. Exp. et Perceptibilis, Comprehensibilis: quorum neutrum Lat. est: additur autem interdum λόγψ, διανοίψ: dioitur enim aliquid esse λόγω θεωρητόν, hiavoiq, θεωρητό*', In qua etiam signif. τψ θεωρητός ορρ. άθεώρητος.', Ιη VV. LL. aftertur etiam, Άθεωρήτως ήψατο τής περϊ τον ούρανόν πραγματείας, pro Imperite rerum ccelestium studium attigit. [Plut. Numa 18.] Άθεωρητι aliud adv. pro Sine conteniplatione. [Suid. 1,69. * 'Aθεωρησία, Diod. S. 1, 24.] Δυσθεώρητος, Cujus difficilis est contemplatio, Contemplatu difficilis. ["Toup. Opusc. 1, 342." Schaef. Mss. Plut. 8, ] Εύθεώρητος, contr. Cujus facilis est contemplatio. [Plut. 9, 681.] Θεωρητικός, Contemplativus, i. e, Contemplationi deditus, addictus, Greg.T&ij' άγαν θ. τε καί άνηγμένων, Plut. (6, 25.) dicit esse τρεϊς βίους, Tres vitas, Tria vitae genera: sc. πρακτικό ν, θεωρφ τικύν, άπολαυστικόν: ubi Contemplativam vitam vertere possumus, ut Contemplativam et activam philosophiam dixit Seneca. Legitur autera et ap. Aristot. θ. βίος. II Θ. λόγος, Plut. Theoretica disputatio, Ea, quae appellantur θεωρήματα, continens : quae sunt veritatis investigatio. Bud. [* Θεωρητής, Gl. Spectator. " Nicet. Paphl. Latid. S. Eust. 55." Boiss. Mss. " Wakef. Ion " Schaef. Mss.] Θεωρητή'- ρων, Locus spectandis ludis, Bud. e Plut. (Graccho 12.) θεωρητήρια έκμισθοϋν έν τή άγορψ. " Θεώρητρά, " τά, dicta fuisse tradunt Munera quae sponsus spon- " sae dabat ante nuptias cnm se spectandam pfte* " beret deposito flammeo: quae et άνακαλυπτήρο/^ι " όπτήρια, άθρήματα." [Pausanias Eustathii ad II. ^t p Schaef. ad Bos. de Ellips. 126.] Θεωρία, Contemplatio, Commentatio, Meditatio, Plut. de Psychog. Άναλύοντα θεωρίας ένεκα τήν οΰσίαν αύτής, ubi exp. Commentationis gratia. Bud, putat meditationem esse θεωρίαν s. σκέφιν, in Cic. Tuse. Nihil est enim, quod tam obtundat elevetqtifr aegritudinem, quam raeditatio conditionis humanae. Idern θεωρία exp. Inspectio, pro Specnlatione, e Quintil. Proprie tamen θ. esse ait Refum divinarum inspectionem et spectaculum, et ap. Dionys. Areop. Spiritalis sensus contemplationem. Observandum est autem θεωρία ηοη esse a Θεωρώ, SED a Θεωροί, quod Platoni est Spectator, Contemplator. [" Thoni. M Luzac. Exerc Segaar. Epist. ad Valck. 35. Valck. Diatr ad Herod ad Diod.S. 1, 297. Athen. 1. p. 4. Institutum, Argumentum, Toup. Longin. 359." Schaef. Mss.] " Θεω- " ρέϊον, esse dicitur 6 ιππόδρομος: Suidae autem " θεωρεία sunt τά πρωτεία," [s. ματροπεϊα, ut quidam corrigunt. " Thom. M. 447." Sehaef. Mss. *Θεώ Ρ ιον, Gl. Theatrnm, " Chrys. Hom 'Γ. 6. p. 975." Seager. Mss. * Θεωροσύνη, Manetho 4, 460.] " Φ«- " λοθέωροί, i. q. φιλοθεάμων." [Aristot. Eth. Ί, 8'. * Φιλοθεωρέω, Jambl. Introd. Arithm. " Ind. ad Timarion. in Notit. Mss. 9, 243." Boiss. Mss.] Άναθεωρέω, Attente contemplor, Diligenter considero ; nam άνά hic est epitaticum, ead. ratione, qua in άναθρώ. Ideoque αναθεωρώ ηοη simplrciterexpono Contemplor. Diod. S. 12,(15.) p mea^ed; opp. έξ έπιπολής θεωρούμενος et άναθεωρούμενϋς; 'Αναθεώρησα, Diligens consideratio. Snid. h. 1. crtat, inque habetui- ista νοχ,μεγάλί?ϊ δέ ούσης κατά Την νομοθεσία ν ά., μισοπόνηρος φαίνεται ό άνήρ, διά τό πάντων των νομοθετών πικρότατα πρόστιμα θεϊναι. Ut autem hic babes μεγάλης ά., ita et ap. Cic. magnara άναθεώρησιν, Ερ. ad Att. Ο mirificum meum Dolabellam! jam n. meum dicara : rnagnam άνβθεώρησιν res habefft. Et in seq. Epist. Ο Dolabellienostri magnam άριστείανί quanta est ά.;! [Oiod. S. 15. p. 461.] Άποθεωρέω, Contemplor, Perspicio, Obtueor, ut in speculo faciem',

10 οίον έτύχθη. Existimo autem in illo ex II. Ω. 1., accns. personae in nominativum posse resolvi, imniutata orationis structura; atque adeo θαύμαζ' Άχιλήα όσσοε έην, perinde esse ac si dixisset έθανμαζεν οσσος έην Άχίλεύε etc. Ιη soluta oratione et has et alias praterea constrr. habet. Plut. de Aud. Έκ φιλοσο ΘΕΑ [ρρ ] ΘΕΑ 4208' Bud. e Plut. Ιη VV. LL. exp. Longe prospicio, Di- Α φίας έφη σε ν αΰτφ περιγεγονέναι τό μηδέν θαυμάζειν. ligenter animadverto. [Athen Plut. 6, 125. Lucian. (1, 141.) Θαυμάζει τε τά οΰ θαυμαστά : ηοηnunquam autem dicimur θαυμάζειν rem, quam im * Άποθεωρητέον, 106. * Άποθεώρησις, Pelop. 25. * Διαθεωρέω, Gl. Dispicio. *Ένθεωρέω, Basil. 3, probanius : quo dixit raodo Dem. Θαυμάζω ταύτα : ll Theophyl. 2, 651.] " Έτπθεωρέω, Progpicio, Aspicio, VV. LL." [Dionys. H. 2, 67. Hip- accus. sequente εί, Plato Pol. 1. Τόδε έθαύμασα, εί et cuni pers. edam gen. ita poni, videbis infra. Cum pocr. 397, 22. * Επιθεώρησα, Μ. Anton. 8, 26. Gl. έν άρετής καϊ σοφίας τίθηε μέρει τήν άδικίαν. Sed frequentius jungitur illi particulae, non praecedente ac- Inspectio. * Έπιθεωρία, var. lect. ap. Strab. 10. p s. * " Άνεπιθεώρητος, Orig. Philoc. 23. p. 81." CUS., ap. Eund. ibid. Οΰκ άν θαυμάσαιμι, ε'ί μοι σκεφαμένφ ούτως δόζειε. Isocr. Symm. "Ωστε άξιον θαυ- Seager. Mss. *Προσεπιθεωρέω, Hippocr " Longinus 9» (11.) Δείκνυα ι δ' όμως διά τής 'Οδύσσειας (και μάζειν ε'ί τις ελπίζει κ. τ. λ. Interdum etiam additur γάρ ταϋτα πολλών ένεκα * προσεπιθεωρητέον,) οτι μεγάλης φύσεως υποφερομένηε ήδη ίδιον έστιν έν γήρρ το μή, ut Lat. Miror ni, et Mirum ni. Aliquando au- huic particnlae altera, sc. μή, diciturcjue θαυμάζω εΐ φιλέμνθον. ' Illud autem προσεπιθεωρητέον minus cetem sequentem habet partic. όπως, et quidem inter- pisse videntur Iriterpretes. Tu verte, Haec enim insuper non una de causa observanda atque monenda duxi. Προσεπιθεωρεϊν est, Insuper s. Auctarii vice observare. Socr. Epist. 6. (p. 9.) Χρή δέ μή τοϋτο μόνον, άλλά καϊ τόν άλλον ήμών προσεπιθεωρείν βίον, Verum ηοη hocsolum, sed et praeterea reliquum vitae nostrae institutum examinandum est.' Toup." Seager. Β Mss. * Ιυνεπιθεωρέω, Phot. Bibl * " Καταθεωρέω, Ignat. ad Trall. 3." Routh. Mss.] Παραθεωρέω, q. d. Juxta specto, contemplor. Unum alteri admotum contemplor et inspicio: unde pro Comparo ponitur. Xen. (Άπ. 4, 8, 7.) Καί πρός τους άλλους,παραθεωρών έμαυτόν, οΰτω διατετέλεκα περϊ έμαυτοϋ γιγρώσκων, Me coroparans aliis, Me ad observationem aliorum exariiinans, Bud. Lucian. (1, 838.) 'Αλλ' ήν μέν νμεϊς Υίολυδάμαντι, ή Γλαΰκω, ή Μίλωνι ιταραθεωρήτέ με: (1, 58.) Ένεση δέ καϊ φυλοσοφίαν θανμάσαι, παραθεωρονντα τήν τοσαΰτην άνοιαν, καϊ τών τής τύχης αγαθών καταφρονείν. Ead. signif. παράλληλα θεωρέΐν. Obiter commentor, Bud. in Greg. "Ινα τι παραθεωρήσοι μικρόν. Despicio, Α- spernor, Act. 6, (1.) Έγένετο γογγυσμός τών Ελληνιστών πρός τούς Εβραίους, οτι παρεθεωροϋντο έν τή διακονίφ τή καθημερινή αί χήραι αΰτών. Sic et Hes. παρεθεωροϋντο exp. κατεφρονοϋντο. Existimo autem ηοη aliunde quam ex 1. illo sumsisse Hes. hoc παρεθεωροϋντο. Rarissimam certe esse hanc signif., et in ea c pr?ep. παρά i. q. in παραβλέπω sonare existimo. [* " Παραθεώρι^συ, Apsin. de Memor. p. 7. Morell." Boiss. Mss. * Περιθεωρέω, Lucian. 1, 786.] Προθεωρέω, q. d. Pnecontemplor, Prius commentor. [Hippocr. 1283, 28. * ΤΙροθεωρητέον, Aristot. de Ccelo 3, 3. * " Προθεωρητικός, Praesagus, Chrys. Hom T. 5. p. 884." Seager. Mss.] Προθεωρ/α, q. d. Praecommentatio, Praemeditatio. Ita vocatur in declamationibus, Quod unicuique tanquam argumentum praefigitur." [Hes * Συνθέωρος, J. Poll. 2, 55. * Συνθεωρέω, Aristoph. Σφ Polyb. 1, 9, 3. Gl. Concerno.] " Ύποθεωρέω, Conspicio, VV. LL. e " Plut. (6, 153.) 7 Sed in hac interpr. nulla praeposi- " tionis ratio habetur." 1Γ Θεωρίζω, VV. LL. Specto, [LXX. Judith. 10, 11. Ούκέτ ι έθεώρισαν αύτήν, quod e Schleusneri conjectura esse videtur: Bos. dedit έθεώρουν, Alex. έθεωροΰσαν, Ald. έθεώρησαν.] Άναθεωρισμός, tanquamab άναθεωρίζω, Recognitio, VV. LL.: sed sine ullo testimonio. f Ατ Θεωρός, in altera signif. item Θεωρίς, Θεωρικός, vide post Θεόϊ. ΘΑΥΜΑΖΩ, άσω, άσομαι, Miror, Admiror, Admirationi habeo, Hom. Od. Π. (203.) θανμάζειν περιώσιον et άγάασθαι jungit, habentia accus. personae: A. (382.) Τηλέμαχο ν θαύμαζον, ό θαρσαλέως αγόρευε: II. Ω. (629.) θαύμα? Άχιλήα, "Οσσος έην, ous τε. At cum accus. rei, Od. Δ. (655.) 'Αλλά τό θαυμάζω' ίδον ένθάδε κ. τ. λ.: Τ. (229 ) addidit particulam ώς, exp. rem ipsam, quae admirationem movebat, τό δέ θανμάζεσκον άπαντες, Ώί οί χρνσεοι οντεε, ό μέν λάε νφρόν άπάγχων κ. τ. λ. II. Β. (320.) junxit cum οίον sequente verbo έτύχθη. 'Ημείς δ' έσταότεε θαυμάζομεν D dum praecedenteaccus. ut Philo, Πόλιν θαυμάζω όπως διαμένη συνεστηκυίαν έκ τών εναντίων εθνών. Jungitur, et cum όπως οΰχί. Lucian. (1, 202.) Θαυμάζω δέ όπως οΰχϊ καϊ τόν ήλιον κεκωλύκατε καταλάμπειν αυτούς, Miror quomodo ηοη prohibueritis. Nonnunquam etiam, nec raro, subjungitur ότι hiiic verbo, pro eo, quo Lat. dicitur Miror quod : atque ita Isocr. inter alios utitur, sic exordiens orationem, quae 'Apχίδαμος inscribitur, "Ισωί τινές ύμών θαυμάζουσιν ότι τοσαΰτην πεποίημαι μεταβολήν. Thuc. vero ώς ei subjunxit, ead. signif. 1. Καί θαυμάζειν ώς ουπω πάρεισιν, Seqne mirari, quod nondum adessent. At e Xen. (Κ. Π. 1, 4, 20.) affertur θαυμάζων ώς έφρόνεί pro Admirans ejus prudentiam. Item sequente τί ap. eund. Xen. Έλλ. 2, (3, 12.) Θαυμάζοντες τί έσοιτο ή πολιτεία. Sic (Κ. Π. 1, 4, 18.) Θαυμάζω τίνος κελεύσαντος ήκοι. Lys. Θαυμάζω δ, τι ποτέ τολμήσει άπολογείσθαι. Interdum etiam per se ponitur et sine ulla adjectione: Paus. Att. Έμοϊ δέ παρέσχε μέν καϊ τοϋτο θανμάσαι, q. d. Hoc mihi praebuit admirari, i. e. Adinirationem niihi movit. Cum casu pers., interdum gen., interdum accus. Sed cum gen. θαυμάζω έκείνου dicimus, cum aliquod ejus factum aut dictum improbamus : sicuti Gall. Je m'6merveille de vous : Isocr. suam Panegyricam Orat. sic auspicatur, Πολλάκΐϊ έθαύμασα τών τάς πανηγύρεις συναγαγόντων, ότι ήξίωσαν κ. τ. λ. ubi animadverte potuisse etiam dicere, Πολλάκΐϊ έθαύμασα οτι οι τάς πανηγύρεις συναγαγόντεε ήξίωσαν: ut eum alibi loqui, ostendi paulo ante, sed non parem vim babuisset θαυμάζω. Idem vero et ίη seqq. 11. considerari debet, in quibus subjungitur genitivo particula εί, item εί μή: Idem, Θαυμάζω δ' έγωγε τών έν ταϊς πόλεσι δυναστενόντων, εί προσήκειν αύτοίς ήγοϋνται μέγα φρονείν : alibi, Θαυμάζω δέ τών ταύτην τήν γνώμην εχόντων. Xen, (Έλλ. 2, 3, 21.)Ύμών μέντοι θαυμάζω, εί μή βοηθήσετε νμϊν αΰτοίς. Plut. Lycurgo, Όθεν θανμάζω τών λεγόντων ώς, κ. τ. λ. Ιηterdum vero subauditur gen.: Isocr. Archid. Θαυμάζω δέ οσοι άξιοϋσιν κ. τ. λ. pro τούτων οσοι άξιοϋσιν. Ceterum Bud. postquam aftulit exempla hujus usus, sc. έπί κατηγορίας, ita enim ille loquitur, addit, jungi etiam genitivo et accus.: Dem. pro Cor. Καί μου μηδεϊς τήν ύπερβολήν θαυμάζη. At ego contra ηοη puto hic θανμάζη genitivo jungi, sed accus. duntaxat, cui adjungitur μου : alioqui cutn ita loquimur, Μ»?δείϊ τήν έμήν νπερβολήν θανμάζη, itidem dicendum esset jungi duplici accus.; plane enim νπερβολήν jungendum existimo cuni μου, ut sit pro τήν έμήν νπερβολήν. Nihilo denique magis utrumque casum in loco illo ac similibus habere existimo, quam haberet, si diceretur, Μ??δείί μέμψηταί μου τήν νπερβολήν, aut, Μηδε/ϊ μου χλευάζη τήν ύπερβολήν. Sed de his et alias. Νοη debuit autem novum videri Budaeo θ. in illa etiam signif. accusativo soli junctum : cum et a Plut. aperte ita accipiatur (7, 677.) Διό καϊ Χρύσιππόν έστι θαυμάζειν, μάλλον δέ δλως διαπορείν ί), τι δή παθών τόν κόσμον έν μέσφ φησϊν ίδρύσθαι. Sic ciim accus. rei posituni ostendi supra. Observantia prosequor, Cultu et observantia prosequor, Bud. in Isocr. ad Dem. (3.) Καί μάλλον έθαύμαζε τούς περί αΰτόν σπουδάζοντας, ή τούς τφ γένει προσήκοντος. Quae Bndaei interpr. si loco illi cohvenit, itidem certe huic Xen. convenire videtur, Έλλ. 1," (6, 7.) ρ. 26Ό. Άλλά ξύν τοίε θεοίς δείξωμεν τοίς βάρβάροΐϊ, οτι καϊ άνευ τοϋ εκείνους θαυμάζειν, δυνάμεθα

11 4207 ΘΕΑ [ρρ ] ΘΕΑ 4208' τούς εχθρούς τιμωρεϊσθαι. Hoc tamen addo, θαυμάζω Α ματουργώ, de quo infra. [* Θαυμασιουργία, Philostr. saepe minus esse, sc. Sic admiror ut simul in pretio Apoll. 6, 19.] Θαυμασιότης, Admirabilitas, Bud.«babeam, Suspicio, In admiratione simul et in pretio Cic. [Aristot. Topic. 4, 5.] Θαυμασίως, Admirabi. habeo, si modo In admiratione babeo, Latine dici liter, Mire, Mirum in modum, Aristoph. (Ν. 124Μ potest, Magni facio. Xen. (Άπ. 1, 4, 2.) 'Έστιν θαυμασίως ήσθην θεοίς., Jungitur et cum «it: Plato σΰστινας άνθρώπων τεθαύμακας επι σοφιφ; Ubi aniraadverte etiam έπί σοφίψ, pro qno dici poterat τής mirator, Laudator, Bud. ap. Plut. [" Boiss.' Phi. Gorg. Νΰν δέ θ. ώς άθλιος γέγονεν. Θαυμαστής Ad- σοφίας: quae constr. est cum alibi, tum in Plut. Camillo, Τής εύλαβείας και καλοκαγαθίας τον Κάμιλλον randum propensus, Immodice admirator, Bud. in lostr. 486." Scbaef. Mss.] Θαυμαστικό», Ad admi- έθαύμασαν. Sic Aphthon. Θαυμάζω το ρόδον τοϋ Aristot. περί μεγαλοψύχον scribentem, Ούτε θ., oiθέν γάρ αντφ μέγα έστίν. Θαυμαστικώς adv., έχειν, κάλλους: quibus ΐη 11. subaudiri solet 'ένεκα. Sed affertur e Plut. Rotnulo, cum άπό etiam, Θαυμάζων Philo, pro Admiratione teneri. t [" Scliol. II. κ! άπο τοϋ σώματος νεανίσκον. Sic Chrys. Θαυμαζόμένος άπό τον λέγειν. Et cum κατά habente suum accipitur pro θαυμάσιος, Admirabilis etc. Xen. ('Air, 437 " Wakef. Mss.] Ατ VERO Θαυμαστός pass. accus. Plut. Camillo, Θαυμαζύμενος κατ' είδος. Interdum vero copujatur cum τιμψν, atque ita Isocr., κ. Γ. Χ. Et contra, Θ. ούδέν ποιεϊν, Isocr. Symm. (2.) 2, 7, 13.) Θανμαστόν ποιείς, ος ήμίν ουδέν δίδω* qui et cum ζηλούν junxit in Symm. At pass. cum Θ. ούδέν ποιείτε' καί γάρ είώθατε κ. τ. λ. Dera. (157.) εύδοκιμεϊν interdum copulatur, interdum in ead. periodo per utrumque idem exprimitur: Isocr. Paneg. (15.) Θαυμαζόμενοι δέ και διά τάς άλλας πράξεις, έκ τούτων τών έργων έτι μάλλον ευδοκίμησαν. Β [" Item media verbi forma, θαυμάζομαι, i. q. θαυμάζω. Moschion ap. Athen Αιοκλείδης θαυμάζεται έπι Πϊ έλεπόλει, Miratur helepolin, Cum admiratione loquitur de illa machina. Indefut. θαυμάσομαι, cum ap. alios, tum Epictet. Enchir. c. 22. 'Ύστερον δέ θανμάσονται." Schw. Mss. " Markl. Iph. p Heyn. Hom. 6, , 529-8, 676. Wakef. S. 0. 2, 71. ad Callim. 1, 113. Toup. Opusc. 1, 188. Ammon. 68. Colo, Veneror, Musgr. El ad Lucian. 2, Valck. Hipp. p Contemplor, Heyn. Hom. 6, 370. I. q. διδόναι μισθόν, Brunck. Aristoph. 2, 113. De fut., Musgr. Alc Wakef. ibid. Plato Euthyphr. 52. Fisch., Plut. 5, 115. Hntt., Eur. Iph. T Matth. Θαυμάσομαι, Xen. Polit. p Scbn. De constr., ad Moer. 1. ad Luciau. 1, 197. Abresch. Lectt. Arist Alcipbr Phalar. 20. Lesbon. 187 Cum gen., ad Dionys. H. 2, , ad Phalar Phryn. Ecl Thom. M Holwell. Select. Dionys Markl. Iph. p Jacobs. Anth. 11, c 43. Τεθαύμακα, Philostr. 38. Boiss. Θ. εί, 424. εί μή, Brunck. Aristoph. 3, 158. ώς, Thuc. Τ. 1. ρ. l60. Bav. έπί τινι, Dionys. Η. 2, έν τινι, Diod. S. 2, 189, 202. πρός τι, Bast Lettre 105. τί σου, Heind. ad Plat. Theaet Θαυμάζοιμ' άν, ad Gorg. 20. "Ωστε θαυμάσαι, ad Theaet Τό θ. άρχή φιλοσοφίας, 327 Θανμαζέσκω, Valck. Phoen. ρ. 53." Schaef. Mss.] " Θαυμαστέον, Admirandum," [Eur. Hel Θαύμαστέος, Athen * " Θαυμασείω, Moschop. π. Σχ. 9 " Boiss. Mss.] Θαυμασμός, Admiratio, Plut. (Jimil. Ρ. 39.) Auctor libri Dem. Phalereo inscripti, E'ire θ., ε'ίτε χλευασμός έστι. [* Θαυμασία, G^l. Tlier. 1, 10. * Θαύμασις, Θαυμασία, Lobeck. Phryn. 509 ] Θαυμάσιος, Admirabilis, Mirabilis, Admiratione dignus, Mirificus. Extat liber Aristotelis π. Θαυμ. Άκουσμ. inscriptus. Citatur vero ab Athen. (552.) et Polemon quidam π. Θανμασίων, ηοη addito substantivo. Xen. Σ. (7, 4.) Ούδέ πάνυ τι σπάνιον τόγε θανμασίόις έντυχεϊν, ε'ί τις τούτου δεϊται, άλλ' έξεστιν αντίκα μάλα τά D παρόντα θαυμάζειν. Et Θαυμασιώτατοι λόγοι, Plato de Rep. 2 Dicitur etiam aliquis esse θ. πρός τι, ieschin. Πρόί δέ τήν έν τοις λόγου τόλμαν θαυμασιώτατε, Mirum ΐη modum apte; nam hoc ορρ. ei, quod dixerat αχρηστότατε πρός κ. τ. λ. Et Θ. φάρμακον, Gal. Mirum medicamentum, i. e. Mire potens, Miras vires habens. Jungitur interdum cum οσος, sicut et θαυμαστός '. vide Θαυμαστός. Qui admirationi est et in pretio habetur, Lucian. (1, 551.) Ουδέν σε κωλύσει θ. είναι, ήν μόνον κ. τ. λ. Synes. Ερ. 19. Προσείρησθε δή θ., exp. etiam Clari et illustres 11 νιη. Τ Ω θαυμάσιε SIC dicitur Ut ώ δαιμόνιε, μακάριε, Bud. afferens e Plat. Ούκ είς φαϋλόν γ«αν, ήν δ' έγώ, <3 θ., σκέμμα έμπεπτώκαμεν : antea ω φίλε dixerat. Idem alibi scribit honestam esse appellationem. " Brunck. Aristoph. 1, 158. Mcer. I87. et n., Lenoep. ad Phal ad Diod. S. 1, De fem., Schneid. Anab. 104." Schaef. Mss.] Θαύμασιουργέω, Xen. (Σ. 7, 2.) pro quo usitatius est θαυ- Ούκουν έστίν ούδέν θ. ε'ί τιπεπλεονέκτηκενήμών κ.τ.λ. Theophr. (Η. Ρ1. 6, 3, 1.) Καί παχύνει σφόδρα, κάί τά κρέα θ. ποιεί τη ήδονη, pro quibus Plin. Mox pinguescere, carne mirabilem in modum jucunda. Jungitur saepe cum δσον, itemque cum ήλίκον, sicut et θαυμάσιον. Aristot. Αιαφέρουσι δέ τή άνδρείφ έ\ίφαντες θ. δσον, quo et Lat. dicunt modo Miruip quantum. Qua de re lege Bud. IO96. Ponitur etiam adv. θαυμαστά alicubi: Plato Symp. Τότε καί θ. έκπλήττονται. Dicitur esse aliquis, i. e. Admirabilis, Admiratione dignus. Interdum cum gen,, Plut. Popl. (14.) Θ. ό άνήρ τής ευσταθείας: eod. sc. modo, quo diceretur θανμάζω σε τής εύσταθείμι. Interdum vero sine adjectione, exp. etiam Eximius, Egregius: quo accipi modo videtur a Synes. Θα«. μαστόν praeterea aliquando videntur usurpare Graeci in ironia: ut Lat. Praeclarum. [" Plut. Mor. 1, 15. Xen. Mem. 1, 1, 17. 2, 1. Mcer. I87. et n Lennep. ad Phal. Il6. Brunck. Aristoph. 1, 158. Qui colitur, Valck. Hipp. p Conf. c. θαυμάσιος, Boiss. Philostr Schneid. Anab. 75. Heind. ad Plat Gorg Θαυμαστά δρψν, ad Theaet. 310." Sch»f. Mss.] Θαυμαστώς, Mirabiliter etc. ut de θανμασίως, dictum est. Jungiturque itidem cum ώς, Θ. ώι άσπάζεσθαι, Plato : Θ. ώς σφόδρα, praecedente eliam ευ, de Rep. 1. Εϋ ουν λέγει, θ. ώς σφόδρα. Θαυμαστόω, Admirabile s. Admirabilem reddo. Exp. ap. Plnt. Mirifico e Plauto. Et pass, Θαυμαστωθείς, Redditus mirabilis, Admirationi babitus, In prctio habitus. Plut. (Pomp. 53.) 'Επί τούτοις δέ θ. και αγαπηθείς, αύθις ούκ έλάττονα φθόνον έσχεν : [Pericle 28. * Άθαύμαστος, Athen " Monum. Eccl Coteler. * Άθανμάστως, Soph. ap. Bekk. Anecd., 1, 353." Boiss. Mss.] Άθαυμαστί, Citra admirationem, [Suid. 1, 69. * Άθαυμαστία, Strabo 1, Lobeck. Phryn. 509 ubi et de * Άθαυμασία.] 'Αξιοθαύμαστος, pro Admiratione dignus, Xen. [Άπ. 1, 4, 4. Μικροθαύμαστος, Schol. Aristoph. ΊΤΓ7Γ. 677 ' * ΤΙανθαύμαστός, Suid. 1, 11. * " ΤΙολυθαύμαστρι, Idem ν. Ιπποκράτης, Const. Porpbyrog. de Iniag. Edess. p. 87. * Ύπερθαύμαστος, Schol. Pind. Ό. 9, 98. Jacobs. Anth. 13, 739" Boiss. Mss.] SED Θαν ματός etiam dicitur a Pind. pro θαυμαστός, ut aunotat Eust.: [Hom. Hymn. 2, 80. Hesiod. 'A. l65 ] " Θαύμακτρον, e θανμάζω, Dorice faciente fut. 1 θα»- " μάξω, Etym. afferens hoc e Sophr. exemplum, φέρε " τό θαύμακτρον κάπιθυσιώμες : sed ηοη exp." Θαύμα, Admiratio, ut cum dicitur έν θαύματι ποίεϊσθαι, διά θαύματος έχειν, Plut. Όρων τούς άκουσαν τας, άπό τοϋ προσώπου καί τοϋ σχήματος έν θ. ποιουμένους: dicitur vero et θ. ποιούμαι, de quo infra. Herodian. (2, 2, 17.) 'Επάρχοντα τοσούτων έτων 4«' διά τιμής τε καί θ. έσχετε. Sed et cum dicitur θαϋμά μ' έχει, quo utitur et Lucian. (2, 315.) est θανμα, Admiratio. Sic ap. Herodian. 7, (8, 6.) Ού θ. άλλά χλεύης καί γέλωτας άξια. Propter hanc autera signif.» aliasque simul rationes, verbo Θαυμάζω postposijl. Miraculum, Res mira, II. Ν. (99 )Ώ πόποι,ή μέγα θαϋμα τόδ' δφθαλμοϊσιν δρώμαι, Arjstopb. Πλ. (99 ) Καί θαϋμά γ' ούδφ Greg/Ω τοϋ θ. Ο rem mirani : θ. ποιούμαι, Rem nnram esse puto s. miraculum, MH randum esse puto, Paus. Et cum infin. ap. Hom. non semel, cura dicit θαϋμα ΐδέσθαι. Hesiod. autem

12 4207 ΘΕΑ [ρρ ] ηοη solum θ. ϊδέσθαι, sed etiam (Ά. 318.) ίδείν di- Α cit. Sic θ. άκοϋσαι, Auditu mirum, Plato. Cic. θαύματα vertit Portenta ap. Dem. ut videbis in meo Cic.Lex Praestigiae, Xen. Σ. (2, 1.) Τών τα β.'δυναμένων ποιεϊν. [" Athen e nescio quo Comico dictum veluti proverbiale citat, Θαύματα μω ροίς, Miracula stultis, Res quas stulti velut miracula stupent." Schw. Mss. " Ad Eur. Or Fisch. Palaeph ad Charit ad Herod Musgr. Bacch Markl. Iph. p. 35. Wakef. Phil Abresch. ^Esch. 2, 58. I. q. μισθός, Brunck. Aristoph. 2, 113. Conf. c. θύμα, Jacobs. Anth. 9, 168. Θαύματα, Coray Theophr Bast Lettre 220. Praestigiae, Casaub. Athen. 22. Timaei Lex et n., Koen. ad Greg. Cor. 80. Conf. c. θαυμαστό, Boiss. Philostr Θ. περί τι, 601. Herod. 3, 23. Θαύματος άξιον, Valck. Hipp. p. 260." Schaef. Mss.] " Θωμα, teste Hes. pro θαύμα, Miraculum, " dicitlir." * Αύτόθαυμα, Epiphan. 1, 959. * Θαύματολογία, Egregius sermo, Synes. p. 44.] Θαυματοποιός, ΕΤ Θαυματουργός, (ό, ή,) Praestigiator, Circula- Β tor, Qui circulatoriis praestigiis utitur, Dem. (23.) Πολύ των θαυματοποιών άσελγεστέρους οντάς. Et Ξενοφών 6 θ., Athen. Apud Eund. (129.) Θαυματουργοί γυναίκες είϊ ξίφη κυβιστώσαι : [" et 137 Κόϋραι δύο θαυματοποιοί.'] Θαυματοποιέω, AC Θαυματουργέω, Praestigiis utor, Praestigiatricem artem exerceo, Xen. Σ. (7, 2.) p Έφ' ου έμελλε θαυματουργήσει : nam et ita legitur pro θαυμασωυργήσειν. [Plut. 10, 178.] Sed θαυματοποιοί, Bud. exp. etiam Praestigiatoris in modum facio, in Luciano (3, 342.) Καί άλλα πολλά νεανικώτερα θαυματοποιών: (344.) Καί νϋν αυτά ταϋτα θαυματοποιέί, δεινήν τινα καρτερίαν ύπισχνούμενος. Εχρ. vero et Praestigiari, quo verbo et Picum uti ait. [* Θαυματοποιητικός, Plato Soph. p * Θαυματούργημα, Heliod. 10. p * "Συνθαυματουργέω, Isid. Pel. 1, l6." Boiss. Mss.] Θαυματοποιός, interdum generalius pro Miracula edens: ονειροι, Lucian. (1, 19.) quod somnia res mirabiles nobis repraesentent. Item θ. ΕΤ Θαυματουργός, Qui miracula edit, et quidera vere : unde C Christus etiam dicitur θαυματονργείν a Datnasc. 65. Sed et θαυματουργείσθαι dicitur Res aliqua, quae CUM miraculo fit. ΘαυματοποΛα AC Θαυματουργία, q. d. Praestigiatio, Praestigiatoria ars; Figmentum praestigiatoruin figmentis simile, Lucian. (1, 849.) Dixit vero et θανματοποιίας Isocr. [Hel. Enc. 5. "AdTimaei Lex Bernard. Rel. 40." Sch f., Mss. Θαυματοποίίκός, Plato Soph. p * " Θαυματουργικός, Jo. Climac. Scala 352. Acta Jun. Bacchi p. 64." Boiss. Mss. * Θαυματικός, unde * Θαυματικώς, Schol. Thuc. 1, 74. * Θαυματύεις, Manetho 6, 402.] Θαυμάλέος, Adinirandus, θαυμαστός, et φοβερός, Hes. Θαυμαίνω, poet. pro θαυμάζω, ut ab όνομα fit όνομαίνω, Admiror: unde Od. 0.(108.) Φαιάκων οί άριστοι άέθλια θαυμανέοντες, i. e. θαυμασημένοι, Eust., qui tamen et aliam exp. affert, sc. θέασόμενοι. Θαυματίζομαι, Rei admirabilitate obstupefio, εκπλήττομαι, Hes. [Phot.] [* Άναθαυμάζω, Dio Ca3S. 43, 13.] Άποθαυμάζω, Demiror; nam ut θαυμάζω est Miror, sic άποθαυ- D μάζω, Demiror: ita videmus De augere in Lat. verbo iicut άπό in Graeco. ieschin. (ΐ6.)'Αποθανμάδει γάρ, ειμή πάντες μέμνησθ' οτι καθ' έκαστο ν ένιαυτόν κ. τ. λ. Et cutn accus. Άποθαυμάζω τά λεγόμενα, Vehementer admiror quae dicnntnr, Magnie admirationi habeo. [* Άποθαυ μαστικός, unde * " Άποθαυμαστικώς, Euseb. in Ps. 498." Kall. Mss. * Διαθαυμάζω, unde * Διαθαύμαστος, vesch. c. Timarch Schneidero tanien videtur vitiosa lectio pro μά Δία, θαύμ. * *E«cθαυμάζω, Dionys. Η. 2, 249 ] Έπιθαυμάζω, Donis honoro, Suid. ex Aristoph. [Ν ] Ego tamen nolim ita simpliciter exponere, sed, ad exprimendam vim verbi, hoc aut simili modo, Donis honoro quem admiratione dignum censeo, ac in pretio habeo. [* Ιυνθαυμάζω, Plato Theaet. p * Ύπερθαυμάζω, Herod. 3, 3. Athen Gl. Admiror. *Ύποθαυμάζω, Epiphan. 1, 408.] 1Γ Θωϋτός, Ionice pro θαυμαστός, Mirabilis, Heeiod. 'A. (165.) τά δέ δαίετο θωϋτά έργα, nbi tamen ΘΕΑ 4208' θάυματά quaedam exempl. habent: quod et a Pind. usurpari dixi antea. " Θώϋμα, Ιοη. pro θαϋμα, Mi- " raculum, Res admiranda: frequens ap. Herod. " Itidemque Θωύμάζω, pro θαυμάζω, Admiror," [3, 80. Άποθωϋμάζω, 1, 11. Θωϋμαστής, Vila Hom ] Θω'ύμαστόν quoque afferlur, [Herod.9, 122.] ΕΤ Θωϋμάσιον pro θαυμάσιον ab Eust. [Herod. 2, ] ΘΕΛΓΩ, ξω, Mulceo, Demulceo, Delinio, Pellicio. Homero tamen est simpliciter, Afficio aliquem ita ut impellam quocunque velim, Animi affectum naturalem, motum, inclinationem immuto, rei alicucujus habitum s. statum: brevius, Adigo aliquem, rem quampiam ad faciendum quod ejus naturae repugnet. Haec sunt quae ex Eust. expp. colligere possum, addentis θέλγειν esse dictum quasi άπάγειν τινά ου έθέλει, άγειν είς ό θέλει ό έγθρός. Vide et Etyni. ac Hes. de etymologia hujus verbi. Sunt autem cum alii Hom. 11., in quibus lianc dat θέλγω signif., tum isti: II. M. (254.) αύτάρ 'Αχαιών Θέλγε νόον, Τρωσιν δέ καί Έκτορι κΰδος οπαζε : 0.(321.) το'ισι δέ θυμόν Έν στήθεσσιν έθελξε, λάθοντο δέ θούριδος άλκής, exp. etiam έξέστησε et μετεποίησεν έκ τοϋ εύ ένεργείν: quod explicari ait sequentibus hisce verbis, λάθοντο δέ θούριδος άλκής (Ν. 435.)Θέλξα«όσσε φαεινά, πέδησε δέ φαίδιμα γυία. Affert et illud a Circe dictum Ulyssi, Od. K. (326.) Θαϋμά μ έχει, ώς ούτι πιών τάδε φάρμακ' έθέλχθης, exp. τοϋ κατά φύσιν μετέστης. Sed ηοη satis sibi constare videtur hic Gramm. in iis, quae de signif. tradit, quod cum uno in loco negasset poni ap. Hom. έπί ήδονής, sicut ap. ejus posteros: in alio scribit θέλγειν signif. έκτροπήν τινα καί μετάθεσιν τοϋ κατά φύσιν, aut διά φόβον, aut διά λύπην, aut δι' ήδονήν, aut έτερον τι πάθος υπερβάλλον. Certe si ηοη aliud, ipsum verbale nomen θελκτήριον prius illud Eust. dictum refellere existimo. Hes. non solum vult esse κηλείν εϊ,τέρπειν, sed etiam άπατψν: qui exp. item, είς τό θέλειν άγειν: quod etymum aliquantum a praecedentibus diversum fuerit: existimo enim eum per είς τό θέλειν άγειν declarare voluisse Indere s. Immittere animo voluntatem aliquid faciendi. Quod autem ad άπατων attinet, quae exp. datur rj» θέλγειν ab Etym. quoque et Suida, non videtur Hom. hanc signif. inclusisse huic verbo; alioqui enim vacabit δόλο), quod alicubi ei adjungit. Etym. inter alia scribit θέλγειν esse σκοτίζειν, ubl Hom. Αχαιών θέλγε νόον, όμματ έθελγε. Suidas itidem θέλγειν cum aliis modis exp., tura verbo σκοτοί. Hactenus de Gramm. expp.: nunc paucis quod de h. v. sentio, aperiam. Θέλγειν, cum Hom. tribuat Circae, tribuat item Sirenibus, iisdemque videam a Lat. poetis tribui verbum Mulcere, non video quid obstet, quominus Θ. Homero quoque esse dicamus Mulcere. Sed nec dubitem Θ. alicubi interpretari, Mulcere carmine, cantu, quod Iisd. nihil aliud est quam Iucantare. Iino vero et verbo Mulcere sine adjectione uti hac in signif. possumus, cum de Medea incantamentis s. carminibus nobilitata dixeritnaso, Quaque feros angues, te quoque inulcet ope. Sed observandum est, quibusdam voluptatis illecebris i. effici interdum, q. cantu : qua in signif. dixisse existimo Virg. de Orpheo, Mulcentem tigres, et agentem carmine quercus: cum Horat. dixerit Lenire tigj-es, quod Virg. Mulcere tigres: et Sono testudinis, quod ille Carmine: neque enim ibi ad incantamenta referendum est. Atque adeo si verum esset quod datum fuit supra etymon rj» θέλγω, in eod. Horatii 1. hujus verbi etymum expressum aut certe adumbratum haberemus: cum de eod. Orpheo ita scribat, Saxa movere sono testudinis, et prece blanda Ducere quo vellet. Sed et simplicius capitur Mulcere pro Delinire: quam etiam signif. dari τφ θέλγω debere ap. Hom. existiino, contra Eust., qui negat, ut dixi, usquam ap. illum poni έπί ήδονής. Nam ήδονής signif. includi τω θέλγειν ap. ^ = Hom. Od. Ξ 387. Μί/Γε ΓΙ μοι φεύδεσσι χαρίζεο, μήτε τι θέλγε, Σ θέλγε δέ θυμόν Μειλίχιοιs έπέεσσι, ηοη video quomodo quis inficiari possit. Ιιηο et quod dicit θέλγειν μειλίχιοι» έπέεσσι, nihil

13 4213 ΘΕΑ [ρρ ] ΘΕΟ 4214 obstare puto, quominus reddatur e Virg. Mulcere Α " Θέλκαρ, i. q. θέλγμα, teste Hes., s. θέλγητρον, φί\. dictis. Hoc quidem certe fateor, in illo Hom. 1. " τρον έφηδΰνον μετά TIVOS ανάγκης, Dicitur ut θέλγειν esse Delinientis fraudulenta quadam voluptate, cum subjungatur, νόος δέ οί άλλα μενοινφ : Kall. Mss. * Έπιθέλγω, Plut. 7, 789 ] Καταθέλγώ, " άλκαρ." [* " Αιαθέλγω, Suid. ν. Κατεπρδουσα " itidemque Od. S. μήτε τι θέλγε, esse perinde ac si Demulceo, θέλγω, Veheinenter demulceo, etdelinio' diceret, Ne tuis mendaciis vanam mihi voluptatem Epigr. [Od. K * Κατάθελζΐί, Lucian. 83θ! afferas, vel vanum gaudium. Vel, Ne mendaciis * Παραθέλγω, iesch. Ag. 70. * Αυσπάρθελκτος, Supp]. ap. me utaris, dum vis mihi gratificari, et ad vo- 391.] " Θελγϊνεί, Hesychio οί τελχϊνες, γόητες, πανοϋρ. " γοι, φαρμακενταϊ, Praestigiatores, Venefici, Versi- " pelles : nimirum χαρα τό θέλγειν quod Idem exp. " άπατξ,ν. Cui etymo suffragatur et Eust." [Vide Τελχίν.] luptatem loqui: ut hic sit θέλγε, quod alibi in ead. re dicit μείλίσσεο: Od. Γ. 96. Μ»?δέ τι μ' αίδόμενος μειλίσσεο, μηδ' έλεαίρων. Pro his autem dicit ^Esch. (Pr. 685.) μηδέ μ οίκτίσας ξύνθαλπε μύθοιε ψευδέσιν, ubi etiam videri possit ad istum Hom. versum allusisse. Ab Eust. igitur ibi quoque dissentio, exponente θέλγε verbo απάτα. Ab JLsch. (Pr. 864.) p. 53. 'ίμερος dicitur θέλγειν Hyperrunestram, i. e. Amor erga maritum eam mulcere et delinire, ita ut ad perpetrandani ejus caedem adduci non possit. Est porro verbum poetarum potius quam ceterorum scriptt., q»i tamen et ipsi eo aliquando utunlur. Synesio de Insomn. non semel θέλγεσθαι Β est Pellici. Sopio, κοιμίζω, Eust. e vett. Gramm. auctoritate exp. in Od. E. (47 ) de virga Mercurii, τή τ' άνδρών 'όμματα θέλγει τ Ων έθέλει, τούς δ'αντε και νπνώοντας έγείρει. Sed et ipse Somnus II. Η. (252.) de se dicit, 'Ήτοι έγώ μέν έθελξα Αιός νόον αίγιόχοιο Νήδυμος άμφιχνθείί. Ad quos respexisse 11. Eur. existimo, Or. (211.) Τ Ω <ρίλον ύπνου θέλγητρον : de q. ν. mox dicam. Sed crediderira θέλγει in illis Hom. 11. reddi etiani posse Mulcet, addendo dat. Somno : nam hoc loquendi genus Mulcere sonino ap. quendam poetam legere me memini. Locus certe Ovidii in promtu est, in quo Somnus mulcere pectora dicitur, Epist. Leandri ad Heron., His ego si vidi raulcentem pectora somnum Noctibus: Metam. 8. Lenis adhuc somnus placidis Erysichtbona penuis Mulcebat. At Virg. velut παραφράζων hoc loquendi genus, dixit, somno positae sub nocte silenti Lenibant curas. [" Jacobs. Exerc. 2, 124. Anim Anth. 6, , , 62. 9, , 461. Toup. Emendd. 2, 174. Valck. Hipp. p Ilgen. Hymn c Villois. ad Long. 6l acl II. O Tbom. M Wakef. Trach S. Cr. 4, 41. Abresch. iesch. 2, 120. Brunck. Apoll. Rb Boiss. Pbilostr Heyn. Hom. 6, , , " Scliaef. Mss. * Θελγεσίμυθος, Anal. 2, 518. *Άθελγής, Νοηπ. D. 33, 200. * Άθελγητί, Phav. 22.] Τίανθελγψ, Omnes demulcens, deliniens, oblectans: φωνή, Nonn. [Jo. 1, 114. * Πανθελκτήρ, unde feni.] Πανθέλκτεφα ήμερίς, Epigr. Vitis omnium oblectatrix, recreatrix. [" Simonid. 48." Schaef. Mss. * Θέλξις, ielia». Η. A. 8, 24. * Θελξίθεος, Anon. H. in Virgin. 9. * " Θελξικάρδιος, Const. Manass. Chron. p. 7. * Θελξιμελής, ρ var. lect." Boiss. Mss. Anon. H. in Virg. 9.] Θελξίνοος, Mentem demulcens. [" De Ulixis Error. 36." Wakef. Mss. * " Άθελξίνοος μούσα, Auson. Epist. 12, 26." Boiss. Mss. * Θελξίπικρος, Epigr. adesp. 445.] Θελξίφρων, pro θελξίνοος, Epigr. [Eur. Bacch * " Θέλγημα, Suid. ν. Βουκολήσας." Boiss. Mss. Et contr.] Θέλγμα, Delinimentum. Ab Hes. tamen exp. θαύμα. D [" Schol. Pind.ri. 1, " Boiss. Mss. * Θελκτήρ, Hom. Hymn. 15, 4.] Θελκτήριος, ό, ή, Delinitivus, Deliniendi s. Demulcendi viin habens, Illecebrosus. Επωδή θελκτήριος, Plut. (9, 42.:) θελκτήριον, τό, Illecebra, Oblectamentum, Hom. [Od. Θ- 509 ] Θέλγητρον, ΕΤ Θέλκτρον, Delinimentum, lllecebra, Oblectamentum, Athen. 71(=220.) Πόθων θέλγητρα, A- niorum illecebrae, Eur. Or. (211.) Τ Ω φίλο ν ύπνου θέλγητρον, Ο suave somni delinimentum, i. e. Ο sonine suaviter deliniens,mulcens. Dici autem soninum mulcere, ostendi paulo ante. Synes. Τοσούτον θέλκτρον άνιάσι TO~IS άναγινώσκουσι. [Lucian. 2, 12. Lobeck. Phryn. 131, * Θελγήτριος, Psell. Schol. iu Orac. Chald. p. 96.] SED et Θέλκτριος invenitur, i. signif. q. θελκτήριος : ωδή, Theophyl. Ερ. [21. * Θελκτ-όί, unde *"ΑθελκΓ0ϊ, Lycophr * Θελκτικοί, Schol. Eur. Or *Θελκτύί, i. q. ήδονή, Apoll. Rh. 1, 515. άοιδής, ubi Brunck. e Codd. corrigit *Θέλκτιε άοιδή.] " Θελκτώ, Blanditrix : Suidae κολακευτική." ΘΕΟΣ, ό, Deus: Θεός, ή, Dea. Apud Hom. frequenter plur. θεοί, et quidem pleruinque cum άθάνατοι, άειγενέται, αϊέν tόντες, άπουράνιοι, μάκαρες, lit Lat. Dii, Superi, Coelestes: inierdum tamen et sing. θεός, ηοη de Certo quopiam deo, sed pro τό θείον, cujus nomen Ζεύς. Exempla sunt haec. Od. Σ. (133.) 'Αλλ' οτε δή καϊ λυγρά θεοί μάκαρες τέλέσωσι: II. Ω. (525.) "ΩΪ γάρ έπεκλώσαντο θεοί δειλοΐσι βροτοίσι". Od. Δ. 12. Ελένη δέ θεοί γόνον ονκέτ έφαινον. Sic et alibi saepe, ubi'de iis loquitur, quaepotentia divioa fiunt. Singulari autem utitur ut in seqq. 11., II. N. (730.)"Αλλω μέν γάρ έδωκε θεός πολεμή'ία έργα,'αλλφ δ' όρχηστύν κ. τ. λ. : praecedit autem hic versus, 'Αλλ' ούπως άμα πάντα δυνήσεαι αύτός έλέσθαι, pro quo legitur Δ. (320.) 'Αλλ' ουπως άμα πάντα θεοί δόσαν άνθρώποισι: Od. S. (444.) θεόί δέ τό μέν δώσει, τό δ' έάσει, "Ο,ττι κεν φ θυμψ έθέλει, δύναται γάρ άπαντα: Γ. (231.)'Ρεϊα θεός κ' [γ'] έθέλω ν καϊ τηλόθεν άνδρα σαώσαι: Θ. (176.) ουδέ κεν άλλως Ούδέ θεός τείξειε: II. Τ. (96.)'Αλλά τί κεν ρέξαιμι; θεός διά πάντα τελευτφ: quod tamen bemistichium ηοη uno modo exp. Ceterum quod dixi, θεόν in his aliisque hujus modi 11. posse etiam signif. τόν Αία, Jovem, id mihi verisimile reddunt cum aliill., tum vero isti: Od.Z. (188.) Ζεύς δ' αύτός νέμει ολβον 'Ολύμπιος άνθρώποισιν Έσθλο'ις ήδέ κακοίσιν, όπως έθέλησιν, έκάστψ : IL Α. (5.) Od. Λ Διόί δ' έτελείετο βουλή: itidemque II. Σ. (74.) τά μέν δή τοι τετέλεσται 'Εκ δήτοι Διόί. Apud Hesiod. (Έ. 1, 121.) Αιός μεγάλου διά βούλας, (4.) Αιός μεγάλοιο έκητι. Atque adeo quod Αιός βονλή ν illis ΐη 11. appellat Honi., alibi θεοϋ μοϊραν nominare videtur, (Od. Α. 291 ) θεοϋ κατά μοιρ' έπέδησεν. Q. e 1. ηοη dubitarim dicere, figuram, quae εν διά δυοϊν voca.tur, esse ΐη II. Τ. (87 ) Άλλα Ζεύς καί μοϊρα, καϊ ήεροφοϊτις Έριννύς : ut sc. sit Ζευς και μοίρα pro Ζηνός μοϊρα. Quinetiani alicubi observasse mihi videor, pro eo, quod uno dicatur θεόί, in altero dici Ζεύς: cujus rei exemplum peti fortasse possit ex Od. Ξ., cum enim ab Ulysse dictum esset v Α'ίθ' ούτως, Εύμαιε, φίλος Δα πατρϊ γένοιο Ώί έμοϊ: respondens illi Eumaeus ait, 444. θεόί δετό μ\ν δώσει, τό δ' έάσει κ. τ. λ. Quinetiain cum saepe βροτούς, άνθρώπους, vel certe άνδρας opponere soleat θεοϊς, alicubi illos soli Δα opposuit: II. A.J334.) Χαίρετε, κήρυκες, Αιός άγγελοι, ήδέ καϊ άνδρών: Π. (688.) 'Αλλ' αίεί τε Αιός κρείσσων νόος ήέπερ άνδρών. Jam vero et hoc observandum e'st, quo cotifirmari posse videtur quod scripsi, sc. per θεόν intelhgi Δία, Jovem, liunc poetam quemadmodum dicit, Τρώάί τε καί "Εκτορα, sc. κατ' εξοχήν S. έξαίρετνν, Hectorem separans a ceteris Trojaais, quod imitatus Virg. dixit Troas relliquias Danaum atque iinmitis Achilli, ita etiam separare Jovem a ceter» diis, cum alibi, tum in his versibus : (Od ) Ζεύς τύγ άλεξήσειε, καί άθάνατοι θεοί άλλοι, II. \ (168.) Κρύβδα Δίόί, άλλων τε θεών. Qua m re tati sunthom, uno consensu omnes ejus posteri, non poetae lantum, sed et prosse scriplt.: praesertim tamen comici poetae : inter quos videmus Aristopn. suum Plutum ab hoc versu auspicatum esse, Us άργαλέον πράγμ' έστίν, S> Ζεϋ καί θεοί, nec solum m exclamatione, aut in precibus concipiendis, verum in obtestatione : Dem.(312.)Kαί μου, προς Aios m θεών, μηδεμίαν ψυχρότητα καταγνψ μφείι: 110 " 'δ" - ro autem, ead. in oratione valde commoturaeum exclamare, (5 γή καϊ θεοί, et subjungere paulo post,

14 4215 ΘΕΟ [ρρ ] ΘΕΟ 431$ νή τόν Ήρακλέα καϊ πάνταs τούε θεούς. Alicubi vero Α sentaneas esse arbitror, atque adeo cum etymo Lat. dicit idem Hom. Ζεύε πρώτα θεών, ut paulo post vocis Jupiter magis consentire. Jupiter enim dictus docebp. His accedit usitatissima illa προσφώνησα in putatur quasi Juvans pater : is autem juvat, qui favptis nuucupaudis, Ζεϋ πάτερ, dva, tacito ceterorum cit ζήν, i. e. Qui vitae est auctor omnibus, Α quo deorum nomine. Ne autem ita κατ' εξοχήν discerni omnia vitam habent. Juvat etiam qui terram ad sup- Jovem a ceteris diis miremur, faciunt pulcri illi, qui- peditanda vitae omnium alimenta reddit aptam, eam bus eum ornari videmus, tituli cum ab eo, tum a rigando, quod est δεύειν. Apud Diog. L. Zenone leceteris poetis: sed in praesentiaexemplis ex eo atque gimus, Ζήνα vocari, quia τοϋ ζήν α'ίτιόε έστιν, διά τοϋ Hesiodo petitis contentus ero. Ac primum Jovem ζήν κεχώρηκεν. Lact. Firin. a ζήν quidem et ipse deipsum non vocat πατέρα solum et sine adjectione, ut ducit, sed ob aliam rationem, quam et Etym. reddit. <Jixi usitatum esse in votis nuncupandis Ζεϋ πάτερ, Cujus Lactantii verba subjungere visum est, ut quam sed addit etiam άνδρών τε θεών τε: ut cum alibi, etymologiam ceteris rejectis probet, intelliganius: tum II. O. (47.) μείδησεν δέ πατήρ άνδρών τε θεών τε: 1, 11. Ipse autem furto servatus, furtimque nutritus, quod hemistichium et in aliquot Hesiodi 11. extat: Ζεύε s.z>)v appellatus est: nou, ut isti putant, a feret a Virg. duobus modis eleganter expressum legitur, vore coelestis ignis, vel quod vilsfe sit dator, vel quod sc. Divum pater atque hominum rex : et, Ο pater, ο animantibus inspiret aninias, quae virtus solius Dei hominum divutnque aeterna potestas. Sed alicubi est; quain enim possit inspjrare auimam, qui ipse gen. hominum oniittitur : ut, Aut tu magne pater di- accipit aliunde ί sed quod primus e liberis Saturni vum miserere. Et, Sic pater ille deum faciat, sic maribus vixerit. Potuerunt igitur, etc. Sed de etymo altus Apollo: ubi observandum ei addi Apollinem. hactenus. Dicitur porro Ζεύε in nouiin., Ζεϋ in Sed et Pater omnipotens saepe ab eo vocitatur. Ιη- Β vocat., ut etiam vidimus in quibusdam 11. cc., at obterdum vero et Pater, adjecto solum pronomine Ipse: liquos poetis quidem peculiares habet, Ζηνόε, Ζηνϊ, ut cum scribit, Ipse pater, media nimborum in nocte, Ζήνα, tanquam a nomin. Ζήν : at vero poetis comcorusca Fulmina molitur dextra. Item, Ipse Pater munes cum ceteris scriptt., Αώε, Δα, Δία, tanquam a Danais animos viresque secundas Sufficit. Quam nomin. Δίϊ, de quo suo loco dixi; ubi etiam admotauien Patris appellationem latius etiam extendisse nui proferri a vett. Gramm. alios quoque nominaujihi videntur Lat. poetae quani Graeci; legimus tivos, sc. Ζάν, Ζάε, Z^s: item Δάν, qui Bceoticus enim ap. eund. quoque Maronem, Pater Lenaee, Ne- esse traditur, sicut et Ζεύε. Traditur autem illo Ζήε ptune, Tybri pater etc. Ubi hoc saltem est discri- usus esse Pherecydes: at ceterorum usi$ exerapla Hiinis, quod unicuique illorum non tribuitur Patris nulla proferuntur. Ajunt et accus. Ζεϋν Polycratem appellatio, nisi adjecto ejus nomine, cuni Jupiter sine sophistam usurpasse. Sciendum est porro legi ap. bac adjectione Pater vocetur, sed addito, ut dictum Hom. Ζ. καταχθόνιοε pro Plutone, quem eod. modo est, gen. Divum, Divum atque hominum ; vel certe V'i"g. Jovem Stygium appellavit; sed Ζ. κ. ad verpronomine Ipse, emphalice posito. Alicubi tamen, bum est Jupiter infernus, quod commode verti ita ita poscente versu, Saturnius pater dixit idem Maro. posse existimo, cum Claudian. itidem Proserpinam, Observandum est porro ut a Virg. nuncupatur Divum Junonem infernam vocarit; atque adeo cum ipse quidem pater, hominum vero rex, sic et Regem di- Virg. eund. Plutonem, etiam Infernum regem appelvum ab Hesiodo appellari, i. e. σήμαντορα, βασιλήα larit. His auteni simile est iequoreus Jupiter pro θεών. Sed et^altionans, Altisonans ap. Lat. poetas, Neptuno. Animadvertendum est autem, in his loac prasertim antiquiores, horum Graecorum locum quendi generibus Ζεύε, sicut et Jupiter, e proprio obtinent, ύψιβρεμέτηε, έριβρεμέτηε, έρίγδουποε, βαρύ- C appellativum fieri : et nibil aliud esse Ζεύε quam κτνποε, τερπικέραυνοε: item άστεροπητήε. Jam vero θεοε, et Jupiter quam Deus : sic tamen ut κατ εξοχήν et a sede, quam incolit, celebrari illum ab utrisque dici iutelligantur, sc. de eo deo, cujus sit summum videmus ; eam enim appellari a Gr. poetis υπέρτατα imperium. Ζεύε pro Aere etiam, ut habes in Αίε: δώματα, χαλκοβατέε δώ, μακρόν "Ολυμπον: necnon ab sed addo iis, quae ibi dicta sunt, νδωρ το έκ τοϋ Αιόε hoc nomen ei datum esse, sc. Όλύμπιοε: nam ali- appellari a Lat. interdumcoelestem aquam. Theophr. cubi sine adjectione etiam ponitur Όλύμπιοε pro (Η. Pl. 2, 6, 5.) Επιζητεί δέ μάλλον τό ναματιαίον Ζεύε, sc. κατ εξοχήν, at Lat. poetae pro Όλύμπιοε, et ϋδωρ rj τό έκ τον Αιόε. τ ίι Ζεϋ genitivo interdum pro όε νπέρτατα δώματα ναίει, etc. dixerunt Summi jungitur, adniirationis cuni exclamatione usum praeregnator Olympi, Magni regnator Olympi, Rex n»a- bens, Lucian. (1, 553.) 7 Ω Ζεϋ τήε έναντιύτητοε: quod gnus Olympi, Olympi aetberei rex. Denique pecu- ommno perinde esse puto ac si Latine dicas, Dii liaribus etiam titulis ab utrisque ornatur : inter quos boni! quanta est ista repugnantia; Gall. Mon Dieu! bunc Ζεύε θεών νπατοε καϊ άριστοε, crediderim Latinis quelle contrariet6. Aristoph. addidit etiam βασιλεϋ, occasionem praebuisse bonorificentissimae bujus ap- (N. 153.) Ώ Ζεϋ βασιλεϋ, τήε λεπτότητας τών φρενών. pellationis, Jupiter optimus maximus. Habentur Varia auteni nomina ab obliquis casibus derivata, autem illa ap. Od. T. (303.) 'Ίστω νϋν Ζεύε πρώτα, quos a Αϊε sumit, vide in Αίε. Θεός pro Ζεύε ab θεών ύπατος καϊ άριστος. De quo versu istud etiam Hom. poni, docui paulo ante: nunc lectorem adanootabo obiter, ηοιι bene distingui ap. Eust. post moneo, ita semper accipi, sed interdum pro πρώτα, ut sc. θεών jungatur sequentibus; hanc enim θεών, θεός τιε, Deus quispiaui, Deorum aliquis: ut in interpunctionem refellit hic versus, qui Od.S. (158.) isto hemistichio aliquoties repetito, θεόε δ' ώε τίετο V. (230.) habetur, "ΙσΓω νϋνζεύς πρώτα θεών ξενίη τε D δήμω : II. Ι. (499 ) }"ον γάρ σε θεψ τίσονσιν 'Αχαιοί, τράπεζα. Cetera huc pertinentia, quae pluriina sunt, Cujusmodi sunt et ista : Od. N. (230.) σοϊ γαρ έγωγε diligenti lectoruin observationi relinquo: praesertim Εύχομαι ώστε θεψ, καί σεν φίλα γούναθ' ίκάνω: iticura iis, quos protuli, 11., tanquam locupletibus testi- demque II. X. (394.) T fit TpiSes κατά άστν, θεψ ώε, bus, satis superque probari videatur mea sententia, εύχετόωντο. Quibus et haec addenda sunt: Od. Θ. sc. cuin Hom. dicit θεόε sine adjeclione, intelljgi (173.) θεόν ώς είσορόωσιν : Η. (71.) θεόν ώί είσορόων- Ζενε. Sed quoniam m Ζάω de h. ν. agere oblitus τεε. Meam autem exp. confirmare videtur h. 1., in sum, de ea nunc pauca dicam. DICITUR Ζεύε, Ju- quo de pluribus loquens, dixit θεούς &ς, cum eod. piter, vel a ν. ζήν, quod omnia faciat ζήν, Vivere : verbo, II. M. (312.) πάντες δέ θεούς ώε είσορόωσι. Ocvel Ζεύε quasi 'Αενε, a δεύω, Rigo: cui etymo sub- current vero et alii ab his diversi 11., in quibus θεόε scripsisse puto poetam illuni, qui Niluin Jovem M- itidem indefinite pro Deorum quopiara accipitur: gyptium appellavit, scribens, Αιγύπτιε Ζεϋ, Νείλε, uisi cum ad certum refertur, cujus facta sit mentio. Athen. (203.) Quo etiam pertinet Tibull. Arida nec II Mud autem θεόϊ τιε ap. eund. poetam legitur : Od. pluvio supplicat herba Jovi. Vel a δέος Formido: I (142.) καί r«θεόε ήγεμόνενε Νύκτα δι' όρφναίην. quia est formidabilis: sic autem fuerit ίίεπιπι Zev» Sic etiam Lat. poetae nonnunquam loquuntur: ut dictum quasi Δειίί. Vel a ζέω, Ferveo: quae non Ovid. Quisquis fuit ille deorum. Sed et ap. prosae video qua ratione nitatur, alioqui minorem quam scriptt. idem legimus: velut ap. ^Escbin. c. Ctes. ceterae literarunj mutationem habens. Afferuutur et Καί εί μή πρώτον μέν θεών τιε έσοισε τό στρατόπεδον, aliae etymologiac, sed quae plane futiles mihi videan- έπειθ' οί στρατιώται οϊ υμέτεροι. [" Θεόϊ et ό Θ. intertur: qui etiam duas illa» primas magis rationi con- dum intelligitur Sol. Herod. 2, 24. ΟΙτοε 6 θ. Sic PARS XIV. 12 Μ

15 4217 OEO [ρρ ] ΘΕΟ saepe Appian." Schw. Mss.] Θεόί αύτόι reperitur Α etiam, sicut et θεοί αϊτοί, ap. eund. poetam : θεόί αύτός, II. I. (445.) ούδ' είκε ν μοι υποσταίη θεός αυτός, Τήραε άποξύσαε, θήσειν νέον ήβώοντα : Od. Ψ. (185.) δτε μή θεόί αύτός έπελθών 'Ρηϊδίωε έθέλων θείη άλλη ivi χώργ. At θεοί αύτοϊ, II. Φ. (214.) Τ Ω Άχιλεΰ, περί μεν κρατέεις, περί δ' α'ίσυλα ρέζεΐί 'Ανδρών αίεί γάρ τοι άμύνουσιν θεοί αύτοϊ. Quibus in 11. nolim dicere pronomen signif. εξοχήν, ut dicit Eust. de illo I. I., sed potius έμφασιν habere : ut θεοί αΰτοί perinde sit ac sidiceret θεοί οϊ'όλυμπον εχουσιν, αθάνατοι, επουράνιοι, ονρανίωνεί: aut potius θεοί οΐ πάντα δύνανται, quod aliquoties de illis testatur. Sic autem ap. Eur. Bacch. (498.) Λύσει με δαίμων αυτοί, 8ταν έγώ θέλω: quod Horat. interpr., Ipse deus, simulatque volain, me solvet. Sic Virg. Ipse pater, Pater ipse, de Jove. Sed et alia multa bujus usus pronominis Ipse extantexempla. Oeoscum Ζεύε, pro Ζεύε solo, Od. Δ. (236'.) άτάρ θεόί άλλοτ έπ' άχχω Ζεύς αγαθόν τε κακόν τε διδοϊ' δύναται γάρ άπαντα : Ξ. (327 ) Τόν δ' cs Αωδώνην φάτο βήμεναι, όφρα θεο'ιο 'Εκ δρυόί ύφι- β κόμοιο Διόε βουλήν έπακούση. Cujus tamen 1. putaret fortasse aliquis aliam inveniri posse exp., secundum quam duo hi genitivi conjungendi non essent: ac certe de ea me quoque diu multumque cogitasse fateor, antequam in alterum illum 1. ei similem, et onini controversia carentem, inciderem. Apud Lat. certe nihil tale me legere memini. Θεόί cum gen., Od. P. (4'75.) 'Αλλ' ε'ίπ ου πτωχών γε θεοί καί ερινν ύεε εισίν, Άντίνοον πρό γάμοιο τέχοί θανάτοιο κιχείη. Quo ίη 1. tacet Eust. de usu cum gen., tacet item brevium Scholiorum Auctor, s. is Didymus, s. alio nomine vocandus sit. Ego vero existimo, εί θεοί είσι πτωχών, signif., Si qui sunt dii mendicorum vindices. Memini enim me legere ap. Ovid. in re simili, si quis deus ultor amantis. Θεόί θεόί, q. d. Deus deus, solebat ab iis dici, qui aliquod auspicabantur opus, subaudientibus, ut opinor, quodpiam verbum, quo θεοϋ auxilium optabant, Hes. Eust.; sed hic praeter hanc istorura verborum expositionem, e Rhet. Lex. sumtam, affert et alias duas, 258. Τ Ω θεόί, quod c est exclamantis, vide ϊη τ Ω. Θεόί fem. Dea, U. A. (516.) "Οσσον έγώ μετά πάσιν άτιμοτάτη θεόί είμι, Soph. Aj. (401.)'Αλλά μ ά Δ ώί άλκίμα θεόε'ολέθριον αίκίζει: (952.) Ζηνόί ή δεινή θεόί ΥϊαΧΧάί φυτεύει πήμ', Aristoph. (Πλ ) Τόν οπισθόδομο ν άεί φυχάττων τήί θεοϋ, Plalo de Rep. 1. Προσευξόμεvos τή θεοί, Dem. (225.) Πρώτον μέν, ώ άνδρεε 'Αθηναίοι, τοΐί θεοϊί εύχομαι πάσι καί πάσαιε, ο ση ν ευνοιαν έχων έγώ διατελώ κ. τ. Χ. Stilpon tamen, ut narrat Diog. L., dixit Minervam non esse θεόν, sed θεάν: nam θεούί esse τούς άρρεναε: in quo tamen jocatiim vel potius cavillatum esse constat, ad excusandum sc. quoddani suum dictum, quod alioqui impietatis argui poterat. Hom. quidera certe raultis ante eum seculis θεόν ηοη solutn άρρενα, sed etiarn θήλειαν esse censuerat, II. Θ. (7.) Μήτε τις olv θήλεια θεός τόγε, μήτε τις άρσην Πειράτω διάκέρσαι έμόν έπόί. Θεόί in obliquis ca,sibus, variis loquendi generibus accommodatur, quse licet a profanis scriptt. sumta, sunt tamen et Christianorum ore dignissima. Ea autem D prout occurrent, reeensebo ; sed ab Hom., more meo, initium sumens. Legimus igitur Od. O. (530.) ούτοι άνευ θεοϋ έπτατο δεξιός όρνις, ubi άνευ θεού, sicut et alibi ούκ άθεεί, interpretandum censeo, e Virg. Non sine numine divum. Sic Lucian. (1,737.) Πώί αν αύτό έπαθον άνευ θεοϋ; Dicitur et ούκ άνευθε θεοϋ, (II. Ε. 185.) Σύν θεω, Deo auspice, in qua interpretatione respicio ad Virg. Diis equidem auspicibus reor etc. vel Deo inspirante, Divino instinctu. II. I. (49 ) σύν γάρ θεφ είλήλουθμεν. Vel, Deorurn favore et ope freti venimus. Puto eniin et ita reddi apte, cum scribat Eust., quemlibet μετάθείου θάρσους προσλιπαροϋντα τινί έργω, posse dicere, συν γάρ θεω είλήλονθα. Quod vero legitur II. Ω. (430.) πέμψον δέ με σύν γε θεοϊσιν, exp. ab Auctore brevium Scholiorum, εΐ οί θεοί μή άντιπράττοιεν, άλλά βοηθοϊεν, ί. e. Si dii ηοη obsistant, sed opitulentur. In soluta autem oratione σύν θεω accipitur quidem aliquando et pro Dei instinctu, ut Herod. "ΩΪ οί ε'ίη σύν θεφ είρημένον : et συν θεοϊί, Xen. pro Pace deum impetrata, Diis exoratis, quo etiam niodo crediderim posse exponi in illo priore Hom. 1., sed frequentius ponuntur hsc pro, Deo favente, Diis faventibus, bene juvantibus Deum benignitate. Item, pro eo, quod ap. Terent! legitur, Est diis gratia : et quidera etiam cum είττεϊν' είρήσθαι, ειρήσθω. Quarum signiff. exempla lege ap. Bud ex Aristoph. Plat. Xen. Apud Thuc. σύν θεοϊε exp. ctiam Diis ducibus. Sciendura est autem alicubi inveniri etiam σύν τφ θεφ, τοϊς θεοϊς addito articulo. Legitur et θεοϋ σύν παλάμψ ap' Pind. pro Ope divina. Item *Hv θεός θέλη, cuni verbo fut. temp. ap. Xen. et Aristoph. q. d. Si deus velit, ut vulgo dicimus S'il plalt έ Dien, pro Deo fa^ vente. Dicunt vero et θεών έθελόντων, βουχομένων, itidem pro Diis faventibus, bene juvantibus. Lucian. (3, 228.) Ύούτουε σοι, θεών βουλομένων, έν άλλρ δηλώσομεν λόγψ. Item θεών συνεθελόντων ap. Xen. (Ίππαρχ. 9, 7 ) pro Diis approbantibus. Ennius ad Gr. hanc loquendi consuetudinem respexisse videti potest, cum dixit, Volentibus cum magnis diis. Έκ θεοϋ autem dicitur et Κατά θεόν pro Diviuitus, Dei impulsu, nutu, Aristid. de Dario post Marathoniam pugnam, 'Αλλ' ώσπερ έκ θ. πληγείς, ύποπεπτώκει τή πόλει, Bud. vertit Divinitus. Idem vero ρ Ι^ατά θ. ηοη solum pro Divinitus, et Dei instidctu poni docet, sed et pro Dei benignitate, a Synes. Apud Eur. κατά θ. νοσεϊ redditur, Dei impulsu insanit. Vide et κατά θεϊον in Θεϊον. Ατ Θεόφιν ap. Hom. interdum quidem pro Divinitus, Ε deo s. Ε diis: interdum vero pro dat. θεοϊί. Dicitur et εκ θεόφιν pro Ε deo, s. Ε diis: II. Ψ. (347.) ός έκ θεόφιν γένοε ήεν. Sic Hesiod. Θ. (871.) θίγε μεν εκ θεόφιν γενεί; θνητοϊε μέγ' όνειαρ. Θεοϊσι alicubi Hom. ponit dissyllabe per συνίζησιν, qualis in γρνσί<ρ interdum, atque aliis. Sed et θεϋν"αρτεμιϊ pro θεόν"αρτεμιν dictum tradit Eust. Θεόί varias habet etymologias ; sed omnium receptissima estaro τοϋ θέειν, Currere. Videntur enim, inquit et Plato Crat., primi homines Graeci, sicut hodieque barbarorum bona pars, deos existimasse, solem, lunam, terram, astra, ccelum : quae cum viderent perpetuo cursu ferri, θεούε norainasse : deinde vero et ceteris nomen idem tribuisse. Macrob. Sat. 1, 23. Nam quod ait (Hora.) θεοί δ' άμα πάντεε έποντο, sidera intelliguntur, quee cum eo (sole) ad occasus ortnsque quotidie irapetu coeli feruntur, eodemque aluntur bumore ; θεούε enim dicunt Sidera et Stellas άίτό τοϋ θέειν, i. e. τρέχειν, quod seniper 111 cursu sint: ή από τοϋ θεωρεϊσθαι. Dixerat autem initio capitis, Eund. esse Jovem ac solem claris docetur indiciis. Afferuntur vero et aliae etymologiae, e quibus est haec, ut dicatur θεόε qiiasi θόε, a θώ, quod accipiatur pro Dispono. Vide Etym., ilem Eust. qui etiam scribit θεούε vocatos σοφούε άνδρας, ad divinitatem, quam proxime fieri potest, accedentes. Vide etiam in 0e/flJ', aliquid praeterea de θεόί. [" Θεόί, Wakef. S. Cr. 2, 51. Clav. Cic Wvttenb. Bibl. Cr. 2, 2. p. 33. ad Phalar Musgr. Hel Ό, ή, Mitsch. H. in Cer Brunck. El Eichst. Quaest. 20. Verb. ad Abton. Lib Munck Ό θ., Valck. adheretf Luzac. Exerc. l63. Ή θ., Pbryn. Ecl. 83. Woff. Praef. ad II. p. 15. Thom. M Markl. Iph. p Wakef. Eum Ή θ., θεά, Valck. Adoniaz. ρ Hipp. ρ Ή θ., ή θεά, Bast Lettre 68. Θ., Dei simulacrum, ad Diod. S. 1, 111. Fortuna, Wyttenb. Select Divus, ad Diod. S. 1, Lucian. 2, 254. Divinus, Jacobs. Aftth. 10,131. Sol, Markl. Suppl Wakef. Alc Tracb De dea, ad Od. H. 38. Pro templo Dei, ad Callim. 1, 256. De certo quodam deo, ad Cornel. Nep. 76. Stav. Pro ό θ., ad Charit. 419 Ό Me Sole, ad Herod De deabus, ad Anton. Lib De ccelo, Coray Theophr De etymol., ad Herod De hoc nora. sing. nuxnero usurpato, Alberti ad Hesych. Epist. ad Eulog. 48. Sine artic., ad Herod ad Xen. Mem. 1, 3, 4. Haec vox male nunc redundat, nunc deest, Porson. Phoen. 5. De sing. et plur., ad Charit Γ.

16 4213 ΘΕΑ [ρρ ] ΘΕΟ 4214 Η. ad Propert. 929 Conf. c. δαίμων, ad Dionys. Η. Α 265. Toup. Opusc. 2, 38. ad Lucian. 1, 349. Wakef. 1,336.; cum έθοί, ad 1, 274.; cum ός, ad 1 Epist. S. Cr. 1, 130. Ilgen. Hymn. 269." Schaf. Mss! ad Tim. 3, 16. Θεοί de uno deo, ad Charit Ja- * Θενς, ^Eol. pro θεός, Odllim. H. in Cer ] cobs. Anth. 12, 176. Reges dicti, ad Charit Θεόσδοτος, ό, ή, Α Deo datus s. donatus Hesiod Θεοί, οί 0., Porson. Hec. ρ. 59- Ed. 2., Fisch. ad "E. (1,318.) Χρήματα δ' ούχ άρπακτά θεόσδοτα πολ- Plat. Euthyphr Τώ θεώ, Ceres et Proserpina, λόν άμείνω, Pecnniae deuni mutiere tributae. Aristot Valck. Hipp. p Adoniaz. p Bast Eth. 1, 9. Εί μεν o5v καϊ άλλο τι θεών έστι δώρημα Specim. 41. Verh. ad Anton. Lib Θεών, Θεοίς, άνθρώποις, ενλογον καί τήν ενδαιμονίαν θ. είναι, i. e. monosyll., Markl. Suppl ρ κατά τινα θείαν μοίραν παραγίνεσθαι, ut paulo' ante Iph. ρ Porsou. Or Soph. Aj praecedit. Eust. vult esse pleonasm. τοϋ σ. Θεοσε- Heyn. Hom. 6, 78. Vocat. θεέ, Mallius de Metr. χθρία, Dei odium, Impietas, Aristoph. Σφ. (418.) 100. Markl. Ipb. p. 65. (Τιμόθεε, Lucian. 1, 850. Ω πόλις καί Θεώρον θ. Et Archippus ap. Schol. A- 'Αμφίθεε, Aristoph. Acbarn Κελεέ, 55.) Ή με- ristoph. Πανουργία τε καί θ. Θεοσκυνέω, Deos honoγάλη θεόϊ, Alciphr Συν θεω, Deo favente, ro, θεούς τιμώ, Hes. [Lobeck. Phryn * Θεοσ- Dawes. Μ. Cr. 59. ad Herod Musgr. Rhes. κννής, unde Θεοσκννή, Hesychio δόξαν θείαν έχον Lobeck. Aj. ρ. 337 Συν τφ θ., Toup. Opusc. σαν.] Θεόσσντος, Divinitus impulsus : φωνή, Νοηη., 1, 300. Markl. Iph. ρ Συν θεφ είρήσεται, Vox divino instinctu s. iinpulsu edita. [^Esch. Pr. V,alck. Phoen. p Kuster. Aristoph. 3. Heind Θεόσντος, ll6.] ad Plat. Theaet ειπείν, ibid. Ούκ άνεν θεοϋ, ad Θεονδόχος, ο, ή, Deum capiens aut suscipiens, i. q. Diod. S. 1,101. Προϊ τω θ., In dei aede, Thom. Μ. θεοδέγμων, Νοηη. [Lobeck. Phryn. 655.] 752. Έκ θεού, Ε dei templo, Wakef. Ιοη Musgr. Β [* Θεογενής, ο, ή, Schol. ^sch. Pr. 351.] Θεόγλη- 787 Παρα θεούς, Ad deorum a;des, Tro. 147 Κατά vos, Pupillas oculi divinas s. similes Deo habens, Os θεόν, ad Lucian. 1, 759. Boiss. Philostr Θεών Deo similis, Aspectu divino praeditus : πρόσωπον, παίδες, ad Cliarit Tous θ. σοι, Per deos! Wyt- Nonn. (Jo. 20, 54.) Divina facies. Θεόγλωσσος, Cui Jenb. Ep. Cr. 43. Θεούς νομίζειν, Hermann. ad Ari- divina lingua est : βίβλος, Liber, qui Dei lingua lostoph. N. p ήγείσθαι, Porson. Hec. p. 51. quitur, i. e. Sacra Scriptura. [Anal. 2, 114.] Θεο- Ed. 2., Θ. νέρτεροι, ad Charit Αείπειν θεούς, γνωσία, Cognitio Dei, Damasc Έύαγγέλιον της Musgr. Andr Μετά πάντων τών θ., ad Pha- θ. κεκήρυκται: 94. Τ»)ν τών άνθρώπων θ. τε καί σωτη lar "Εχω θεούς, Markl. Suppl Νι) τώ θ., ρίαν, ιδίαν προκοπήν ποιούμενος, Ut homines Deum Phryn. Ecl. 82. Τ. Η. ad Plutum ρ Kuster. agnoscerent et servarentur. Cyrill. Οΰαί rots καταλιμ- Aristoph Θεήν pro θείην quis vel fando πάνονσι τήν ήμέραν τής θ. Sic Dionys. Areop., Areth. audivit 1 Ruhnk.Ep.Cr.i93. Ζεύς, Zeun. ad Xen. Theod. ltem Religio orthodoxa et άληθογνωσία. Κ. Π. 297 ad Lucian. l, 426. Phryn. Ecl Bud. e Dionysio Areop. [" Hierocl Suid. l, Sol, Wakef. Trach Caesar, Jacobs. Antli. 9, 11." Wakef. Mss.] Θεόγνωστος, Deo cognitus, E Pluto, Graev. Lectt. Hes. 56l. ^ther, 556'. pigr. [Gl. Deo notus. * " Θέογνος, Brunck. Or. Valck. Diatr. 47. ad Herod De vocat., Wolf Musgr. 347" Schaef. Mss.] Θεογνια, τά, Dei ad Hesiod Cognomina Jovis, Τ. H. ad Lu- natalis, ut interpr. ap. Dem. (1371.) in jurejura"ndo cian. Dial. 90. Ζευί subaud., Musgr. Heracl. sacerdotum Bacchi, Καί τά Θ. [" perperam pro Θεοί Conf. c. Ζάν, Brunck. Aristoph. 2, l6l. Acc. νια." Schn. Lex.] καί Ίοβακχεία γεραίρω τφ Αιονύσω Ζεϋν, Jacobs. Antli. 6, 386. Διΐ' et δή conf., Beck. κατά τά πάτρια, καί έν τοίς καθήκονσι χρόνοις, Dei naad Apoll. Rh. 1, 516. ad Lucian. 3, 623. Αία et διά, c talera et Iobacchea celebro Baccho more patrio. Brunck. Arisloph. 2, Bentl Ni) Aiaet Θεοδέγμων, Dei s. Rerum divinarum susceptor, Di- Ιδίφ, Bast Lettre 149. Nij Αία, Thom. M vinus, VV. LL. e Nonno (Jo. 1, 23.) i. q. θεονδόχος Luzac. Exerc. l63. Brunck. Aristoph. 1, 6. 3, 41. ap. Eund. [Athen. 320.] Θεοδέκτωρ, pro eod. Unde Jacobs. Anth. 8, , 13. (post όρτύγων in- θεοδέκτορα ap. Hes., quod exp. θεόν δεδεγμένην. Θεοsere fj,) Lucillius 87 Aristoph. Σφ Lucian. 1, δήλητοι, Α Deo lsesus, Cui a Deo noxa s. damnum , , ad Diod. S. 2, illatum est: a δεδήληται praet. τοϋ δηλέομαι.. Dicitur 400. Tzschuck. ad Strab. 4, 168. Wyttenb. ad Plut. etiam res aliqua θεοδήλητος, Dei noxa illata : μιαιφο- 1, Mor. 1, Dionys. Η. > Epigr. Caedes deorum noxa illata. [Anal. 3, 2,831. Valck. Callim. 21. N^ Αία, άλλά, argumen- 250.] Θεοδίδακτος, Α Deo doctus, Divinitus edotum occupantis, ad Diod. S. 1, 56l. Steph. ad Dio- ctus, 1 Tliess. 4, (9 ) Θ. εστε είς τό άγαπ$ν άλλήuys. Hal. de Legat. ρ. 41. fol., cf. Xen. Hier. 1, 13. λους, Jo. 6, (45.) divisa voce dicit έσονται πάντες διϋίά Αί', άλλά, ad Diod. S. 2, 72. Heind. ad Plat. δακτοί τοϋ Θεοϋ, Docti a Deo. [* " Θεοδιδάκτως, Me- Gorg. 56. N^ Δ/',»,, Boiss. Philostr Ν ή Αία, thod. 347 " Kall. Mss.] Θεοδινής, Qui a Deo cirinterpositum, Lucian. 3, 548. Dionys. H. 5, 203. cumagitur, Α Deo agitatus, impulsus : ριπή, Νοηη. Sic Mehercule, Cic. de Orat Schutz. Ζευϊ κα- όμφή, ap. Eund. Vox Dei instinctu edita, [Jo. 1, 93. ταχθόνιος, Heyn. Hom. 5, Ό Ζ. ποιεί 3, 43.] Θεύδμητος, Α Deo aedificatus, Α diis extruνδωρ, Kuster. Aristoph Ό τοϋ Διόϊ, ad Herod. ctus, 11. Θ. (519 ) θεοδμήτων έπί πύργων, deturribus 555. Έκ Αιός άρχεσθαι, Valck. Diatr Αιός στε- s. Moeniis Trojanis, quae a diis fabrieata poetarum ροπή, φάος, Wakef. Diatr. 11. ομβρος, S. Cr. 2, 52. fabulae docent. Apud Eur. Hec. (23.)βωμφ πρός θ. ονρος, 4, 46. άνθος, Jacobs. Anth. 8, 233. Ω πρός ο πιτνεί, de Ara, ad quam Priamus a Neoptolemo oc- Διο( Μέλιτε, Plato Apol Heind." Schaef. Mss.] cisus est, Scliol. vult esse Aram non a dea structam, " Ζήν, et Dor. Ζάν, apud poet. pro Ζεύί: sed in sed in honorem deae Palladis, Divina et mira arte " obliquis frequentius. Ζηνός enim dicunt et Ζηνϊ, structam. [* " Θεοδοζία, Clem. Alex. 54." Wakef. "etz^va: itemzavoset Zaviet Ζάνα : sic nominan- Mss.] Θεοδόσιος, Divinitus datus. Unde θεοδόσια " tes τόν Αία παρά τό τοϋ irjv αίτιον είναι, ut. volunt ap. Hes. νπό θεών διδόμενα. Pro quo Hesiod. et A- " Grammatici. II. N. (449*.) Ζηνός γόνος : Π. (103.) ristot. dicunt θεόσδοτος. [* Θεοδοσία, Strabo 17. ρ. " Ζηνός νόος : Θ. (250.) πανομφαίφ Ζηνί: Η. (265.) 580. * " Θεοδώσιος, Jacobs. Anth. 12, 57 " Scbaef. " εύρύοπα Ζήν': ut et Hesiod. Θ. (457.) Ζ^νά τε μη- Mss.] Θεοειδής, Deo similis, Divina fornia praeditus, " ηόεντα. UNDE Ζηνόφρων, ό, ή, Jovem sapiens: Od. S. (173.) Τηλέμαχο, II. Γ. (16.) 'Αλέξανδρος, " quod Apollinis esse epitli. dicitur, quod sit fatidi- Philo V. Μ. 1. Κατά δέ μέσην τήν φλόγα μορφή τις ήν " cus, et oracula sint ab Jove. Sunt inde et nom. περικάλλεστάτη, τών ορατών έμφερής ούδενί, θεοειδέ- " propria, Ζηνόβιος, Ζηνόδοτος, Ζηνόθεμις, Ζήνων." στατον άγαλμα, Simulacrum persimile divinae formae. [" Z^v, ad Diod. S. 1, Jacobs. Antli. 9, Plato de Rep. 6. p. 84(=7, 104.) 'Απ εκείνου τεκμαι- 19l.,Heyn. Hora. 5, 452. Conf. C. Ζεύς, Porson. ρόμενοι, δ δή καί "Ομηρος έκάλεσεν έν τοίς άνθρώποις Or Ζηνός, Ζανός, Med. 26. * Ζηνοδοτήρ, Ja- έγγιγνόμενον, θ. τε και Θεοείκελον : quo sensu alicobs. Anth. 10, 411. * Ζηνοποσειδών, Casaub. ad quando ante, Θείος, είς τό δννατόν άνθρώπφ, γίνεται, Inscr. Herod Cren. Ζηνόφρων, Wakef. Eum. Greg. Πατρό» μέν γενόμην θεοειδέος, Patre Christia Jacobs. Anth. 10, 411. * Ζηνώνειος, Brunck. no, Bud. Θεοειδώι, Similiter Deo, Ita ut divinarn Anal..2, 76. Ζάν, ad Diod. S. 1, 230. HeringaObss. formam repraesentet, θείως, Suid, [* " Θεοείδεια,

17 4221 ΘΕΟ [pp J W1SU 4222 Jambl. V. Ρ. 30." Wakef. Mss.] Ετ Θεονδής, per Α 266." Elberling. Mss.] Θεοκλύτησις, Deorum imploratio, invocatio. Έξ <3νκατάραι καϊ θεοκλυτήσεις έγέ- contr., pro θεοεώης, Od. Ζ. (121.) Ήέ φίλόζέινοι, καί σφιν voos έστϊ θεουδής, Benigna deorum more, Deo νοντο κατ' αύτοϋ, ap. Suid. ex anonynio Auctore. Notandum vero, b. v., ut et praecedens, ap. recentiores placens, ab άδέω, ut Eust, exponi etiam posse annotat: κέντρα, Epigr. [Anal. ί, 478.] Θεούδεια, Pietas ; esse usitatius. [Polyb. 24, 8, 7 ] Θεόκμητοέ, Α Deo quippe qua Dei similes esse studemus. Citatur e elaboratus, Divinils. [* Θεοκόίρανος, Synes. p Nonno. '[" Plur., Jo. 3, 107-9, 150." Wakef. Mss.] Dici vero ET Θεαιδής, pro θεοειδής, θεοϋ ιδέαύ * Θεοκόλλητος, Chrys. 5, 816.] Θεόκολος, Sacerdos ιέρεια, Hes. " Fac. ad Paus. 2, 69. ad Lucian. 2, 247. 'έχων, Eust. (ad II. 3, 37.) annotat e quodam * Θέοκλος, Lex. Valck. Adoniaz. p. 201." Schsef. Mss." έν στοιχειακή τάζει scripto, citante ex Antiphonte, Apud Schn. Lex. Θεοκόλος. * " Θεοκολέω, Inscr, ίη "Ανθρωπος, os φησι πάντων θηρίων θεαιδέστατος Walpolii Memor. 455." Boiss. Mss. Chandler γενέσθαι. Sed riovam "hanc esse scripturam dicit. * Θεοκόρος, Hes. ν. Δια κόρος. Θεοκόσμητος, Pseudo- "Extat ap. Suid. quoque exponentera θεοϋ ίδέαν Chrys. Serm. 5. T. 7- P- 244." Seager Mss. * ej i. " έχων, et eund.' Antiph. 1. citantem." [Θεειδέστα- κραντος, ^Esch. Ag Anal. 2, 459. * Θεοκρα. TOS legil Buttm. Lexil a * Θεειδής, Sylb. ad σία, Jambl. Pythag μυστική, Anonyra. ap. Etym. Μ. 26.] " Θειοειδεστάτη, Suidae est θεοει- Suid. vv. Αιαγνώμων, Ήραισκος. * Θεοκρατήί, Gl. " δής, Divino numirii simillima, ideoque Divinissima." Divinipotens. * Θεό κράτος, Greg. Naz. 2, 278.] Θεο- Θεοείκελος, Deo similis, i. q. prascedens, II. A. (131.) θεοείκελ' 'Αχιλλεϋ. Ab Hesiodo quoque epith. hoc tribuitur Viris eximiis, et qui diis requiparandi videntur. ΘεοεπεΊς, έκ θεών επόμενοι fj λεγομένοι, Hes. [* Θεοήλατος, Philo 3. ρ sed vide Θεήλατος. * " Θεοθρέμμων, Procl. in 1 Alcib. 56=154. σιγή." Boiss. Mss. * Θεόθρεπτοε, Schol. JEsch. Pers. 905.] Θεόθυτος, Deo immolatus, Diis sacrificatus: θεόθντα, Hes.: ίερόθυτα, J. Poll. (I, 29 ) κρέα, ead., quae τά έκ τών ΐερείων. [Phrynichus Bekkeri ρ. 42.] Θεοκάπηλος, Qui Deum s, res divinas cauponatur, quaestui habet; Sacrilegus nundinator, Bud. Sic appellat Greg. l60. eos, quos Dominus ejicit e templo. Μετά τοΰτο δίδαζον έν τψ Ιερω, τούς θ. άπέλασον: ut χριστοκάπηλος ρ. 177 * χριστέμπορος, ίερέμπορος, Divinarum reruin nundinator, Sacrilegus institor. Bud. ΘεοκάπηΧοι dicuntur etiam, ut VV. LL. tradunt, οί αιρετικοί, ώς παράμιγνύντες τάς έαυτών διδασκαλίας τοίς όρθόφροσι δόγμασιν, ώί κάϊ οί κάπηχοι τόν olvov τψ ίίδατι, Haeretici, qui aliena veras religioni admiscent. [Nicet. Annal. 9, 15. * Θεοκατασκεύαστος, Schol. Pind. Ό. 3,11.*" Θεοκε'λει/στοϊ, * Θέοκήρυζ, Hesych." Wakef. Mss. * " Θεοκίνητος, Schol. Pind. Ό. 2, 67." Boiss. Mss.] Θεόκλητος, Α Deo vocatus, Nonn. [" D. 5, 93- Jo. 1, 75." Wakef. Mss.] Item, In quo Deus invocatur, ut νηος, βωμός. Item μέλαθρον, iedes, in qaa Deus invocatur, Templum. Θεοκλήμενος, pro eod., VV. LL. [* "Θεοκλυμένος, Sacerdos, Nonn. D. p v. 9." Wakef. Mss. * Θεοκλητέω, Eust. in 11. K. p. 725, 22.] Θεόκλυτος, Suidae θεότιμος. [^Lsch. S. c. Th. 131.] Ατ Θεοκλντέω, Deutn s. Α Deo audio: θεοϋ άκούω, Hes. Et θεοκλυτοΰμενοι dicuntur Vates s. Divini, quibus numen aliquod familiare est, quique, ut de Helena Horn. dicit, θεών οπ' άκούουσι. Plut. (8, 340.) Τό μαντικον καϊ θεοκλυτουμενον γένος", quorum e numero dicit fuisse Hermodorum Clazomenium, cujus anima relicto prorsus corpore, dies noctesque huc illuc errabat, et reversa, multa e longinquo annuntiabat, quibus dum fierent aut dicerentur, interfuerat. Deum invoco, Dei opem imploro ; factum vocabulum ex Hom. Κλίθί μευ. Erit itaque proprie, Deum invoco ut preces meas exaudiat. Synes. Ep. 4. p. 8. "Απαντες έθεοκλύτουν, έποτνιώντο, τών φιλτάτων ύπεμιμνήσκοντο, Deum fidem implorabant, impendente sc. periculo. ielian. ap. Suid. Θεοκλυτοΰσα καϊ μυρίας αράς Έφεσίοις έπαρωμένη. Ibid. Καταφεύγουσιν έπϊ τήν " Αρτε μιν θεοκλντοϋσαι και τοΰ αγάλματος έκκρεμάμεναι, Deae fidem auxiliumque implorantes, Interdum casus additur, accus. sc. personae, et tunc simpliciter ponitur pro επικαλούμαι, Invoco : θεοκλυτείν Κυρίνον, Plut. (Rom. 28.) Invocare Quirinum : ap. Suid. Mj/τε μήν ΘεοκλυτεΊν άκονσίως τούς παρά Μήδοις νενομισμένους θεούς. Construitur etiam cum accus. rei, sine casu personae, significatque Α Deo peto. Plut. Aristide (18.) p Ταντα τοϋ Παυσανίου θεοκλυτοΰντος, άμα ταίς εΰχαϊς έφάνη τά ιερά, καί νίκην οί μάντεις έμήνυον : de quo paulo ailte, Τρέπεται πρός τό ΉραΊον τή όψει δεδακρυμένος, καϊ τάς χείρας άνασχών εύζατο Κιθαιρωνίφ "Ηρφ. Haec diis precante Pausania, vel q. d. Obsecrante Pausania deos, ut has suas preces audirent. [^sch. Pers Eur. Med Θεοκλύτημα, Theod. Prodr. κρατία, Dei imperium. Sic Josepbus appellat imperiuni Judaeorum sub Mose, Apion. p. 21. Bud. [" Θεόκρηπις, Νοηη. D. 24, 96." Wakef. Mss.] 0 ( J. Β κριτος, Divino judicio electus. Bud. e Dionys [" Jacobs. Antb. 7, 220. Paris, Valck. Phoen. p Diatr " Schaef. Mss. * Θεοκρυφής, Pisid. Opif. p. 422.] Θεόκτιστος, Α Deo conditus, creatus. " AfFertur et θεόκτιστα pro Quae sunt divini- " tus." [Pind. Π. 4, 365. * Θεόκτιτος, Anal. 2, 240. * Θεοκτόνοε, Chrys. 6, 615. Par. * Θεοκτονία, Csesar. Dial. 3. Interrog *" Θεοκυβέρνητος, Jobus Jasites ap. Fabric. B. Gr. 11, 658. * Θεοκύμων, Synes. H. 1, 83. * Θεοκύρητος, Jo. Damasc. Ep. ad Theoph. de Imag. Edess. 144." Boiss. Mss. * Θεολαμπής, Synes. Η. 1, , 269. * Θεολάτρεια, Greg. Naz. 2,140. * " Θεόλεκτος, Jo. Damasc. Ep. ad Theoph. de Imag. Edess Const. PorphyiOg. 98." Boiss. Mss. *Θεόλημπτος, Manetho 4, , 378.] Θεόληπτος, Nurnine afflatus, ένθεοε, ύπό θεού συσχεθεϊς, ut Suid. exp. r i. fere q. κάτοχος. Apostolis boc epith. tribuitur a Dionys. Areop. Spiritu sancto afflatis, quippe quia Deo quasi occupati, ipsius instinctu agerent et loque- C rentur. Plut. (10, 594.) Περί Σωκράτους άνδρός είί άρετήν θ., Viro, qui divino quodam instinctu ad virtutis studium rapiebatur. Accipitur etiara in ma» lam partem. Unde Plut. (9, 395.) εύμενοϋς et έπιεικους historici ηοη esse εί θειασμψ προσκείμενον άγαν έζόν ειπείν τόν Νικίαν, οδε θεόληπτον προσεί ; π οι' ή θρασύτητα καϊ μανίαν Κλέωνος μάλλον ή κοίίφολογίαν. Θεοληψία, Cum quis numine afflatus est, Numinis afflatus s. instinctus: passive accipiendo. [Plut. 6, 207. * Θεοληπτική, sc μαντεία, Sext. Emp, 581. * " Θεοληπτέω, Nicet. Paphl. Laud. S. Eust. 64." Boiss. Mss. Θεολόγος, Qui de Deo loquitur aut disserit, aut de rebus divinis, Rerum divinarum consultus, Plut. de Def. Orac. Πλείστον δέ τής αληθείας διαμαρτάνουσιν οί Δελφών θεολόγοι, Delphorum theologi. Utitur ^tiam Cic, de Ν, D, 3. Joves tres numerant ii, qui tlveologi nomiuantur: h. e., ut Alex. Aphr. ap. Aristot. docet, Qui scientiam de diis se edocturos profitebantur, ut Hesiod. Hom.; Orpheiis, qui Theogoniam scripslt. η [Plut. 1, 474. Apollon. Dysc. Hist. Mirab. c. 4.J Θεολογία, Sermo a»t Dissertatio de Deo rebusve djyinis, Plato de Rep. 2, (6, 250.) Οί τύποι περί θ. τίνες άν ε'ιεν, Quam theologiam s. θεολόγων παράδοσιν, duplicem facit Dionys. Ύήν μέν, άπόρρητον καϊ μνστίκήν, τήν δ' έμφανή καί γνωριμωτεραν' καϊ τήν μέν συμβολική ν καί τελεστικήν, τήν δέ φιλόσοφον καί άποδεικτικην. Θεολογικός, Pertinens ad eos, qui de Deo rebusvedivinis agunt, Theologicus: 'επιστήμη, Aristot. Metapbys. 10, 6. p. 86. Scientia, quae eorum est, qui de rebus divinis disserunt: quam praestantissimam τών θεωρητικών έπιστημών esse tradit. Apud Greg. Naz. exp. etiam Theologiae peritus, deditus. [* Θεολογικοί, Olympiod. V. Plat. p. 82.] Θεολογέω, De Deo loquor, De rebus divinis dissero. Vel Theologice disputo, Dissero, Explico, Commentor more eorum, qui rerum divinarum scientiam profitentur. Aristot. de Mundo, Λέγω μεν δή ήμείς, καϊ καθ' όσον έφικτον, θεολογώμεν περϊ τούτων συμπάντων, ώί έκαστον έχει φύσεως καϊ θέσεως καϊ κινήσεως, Dicere ipsi aggredia-

18 in N. F. 91." Schaef. Mss. " Hieron. de Trin. p. 34." Boiss. Mss. * Θεόμοιρος, Pind. Ί. 8, 84. Θεύμοιρος Schmid. cf. Π. 5, 6. et var. lect. * Έμπνοί ΘΕΟ [ρρ ] ΘΕΟ 4224 niur de diis omnibus universim collectis, quamque Α ησις θεομοίρη, Ecphantus Stob. Serm. 146.] Θεύμορος, σώφρων, Hes. [Pind. Π. 5, 6. ex emend. Schmi- fieri polest maxirae theologica commentatione edisserere, quaenam sit horum cujusque natura ; Philosophari, Bud.Dionys. Areop. Θεολογείν τά περϊ τριά- 40. * " Θεομνστης, Saracenica Sylb. 65." Boiss. Mss.] dn. * Θεόμορφος, Strato 38. * Θεομνσής, ^Esch. Eum. Θεοξένια, τά, Festum solemne in omnium communiter deorum honorem institutum, Plut. (8, 208.) δος, Theologice explicare ac commentari. Et de Luca, Θεολογώ» τό της ίερα οικονομίας μνστήριον. Et Θεολογείν τόν Ίησοΰν, Jesum asserere et praedicare, Bnd. Invenitur et pass. θεολογονμαι, Plut. (7, 66l.) Tovroi μέν ούν 'όμοια πολλά λαβείν εστίν έκ των θεόλογονμένων, Εχ iis, quae de diis feruntur. Item in>altera signif. ap. Eund. Καί θεολογεϊται ή αρχέγονος φύσις το'ις έπεσι τον Όμήρον, Theologice edisseritur s. explicatur. Sic et θεολογουμένη τριάς ap. Dionys. Areop. Sunt enim θεολογούμενα, Theologice disputata, Theologice explicata, Bud. Citat etiam Suet. Augusto, Asclepiadis Mendetis Θεολογουμένων libros. [* Σννθεολογέω, Cyrill. in Jo. p. 15.] " Θεολογεΐον, τό, Locus supra scenam in quo dii " Ostendebantur spectatoribus. Etenim J. Poll. 4, "(130.) c de theatro et partibus ejus loquens, " ait, 'Απο δέ θεολογεΐον, όντος ύπέρ τήν σκηνήν, έν 11 -ΰφει έπιφαίνονται θεοι, ώς ό Ζεύς καί οί περί αύτόν " έν Ύνχοστασίψ. Procul dubio ex eo nominatum " est quoniam ibi demissi machina quadam dii lo- " quuntur." [* " Θεολωβητής, Manetho 4,234. Gronovius dedit ιητας, sed scr. suspicor ήτονς, a * Θεολωβητος." Schaef. ad Dionys. H. de Comp. Verb Wakef. S. Cr. 4, 33. * Θεομακάριστος, Ignat. Ep. 7. p. 150.] Θεομανής, Deorum instinctu fureus, Cui a diis furor immissus est, Eur. Or. [845. * Θεομανέω, J. Poll. p. 13. * Θεομανία, Philo 4, 298.] Θεόμαντις, Qui Dei instinctu vaticinatur, Plato Ap. Socr. (7.) Ένθονσιάζοντες ώσπερ οί θεομάντεις καί χρησμωδοί' καί γάρ ούτοι λέγονσι μέν πολλά καί καλά, ίσασι δέ ούδέν ι3ν λέγονσι. [* Θεομαντέω, J. Poll. 1, 19 * Θεομαντεία, Dio Cass. 709 ] Θεομάχος, Cum Deo pugnans, Deo repugnans, Act. 5, (390 Mij ποτε καί θεομάχοι ενρεθήτε. [* " Θεώμαχος, Wakef. S. Cr. 4, 248." Schaef. Mss.] Θεομαχία, Deorum pugna. [Plato de Rep. 2. p. 378.] Θεομαχέω, Cum Deo pugno, Deo repugno, Ρ\\χ\..'Έξεστί σοι μή θεομαχοϋντι, μετ' έμοϋ δέ τασσομένω, τής Ελλάδα μοναρχείν, Act. 23, (9 ) Εί δέ πνεύμα έλάλησεν αύτω, ή άγγελος, μή θεομαχώμεν, Cura Deo ne pugnemus. [Eur. Iph. A Diod. S. 14. p * " Θεομεγάλνντος βασιλεύς, Max. Planudes Prece ined.''" Boiss. Mss.] Θεομηνία, Ira divina, dei. [" Thom. M Lobeck. Aj. p Heyn. Hom. 6, 513. Casaub. Athen. 29. ad II. Π. 385." Scha;f. Mss. * Θεομήστωρ, ^Tsch. Pers " Par Diis consiliarius. Ex Homerico Θεόφιν μήστωρ άτάλαντος, II. Η etc. Θεομήστωρ quidam Samiorum tyrannus memoratur Herod. 8, 85." Blomf. Gloss.] Θεόμητις, Divina sapiens, consulens, Νοηη. Καί πόθεν ον θεόμητιν έμήν γινώσκετε φωνήν ; Apud Suidain ponitur dativo casu θεόμητι, exponiturque θεόφρονι, θεοβούλω. Θεομητέω, Divina sapio, Divino spiritu agor. Α quo est θεομητεί ap. Hes. θεοφορεϊται, θεία φρονεί. [* Θεομήτωρ, Manetho 4, 7- * Θεόμιμος, Stob. Serm. 147 ] Θεομιμησία, Imitatio Dei. Ετ Θεομίμητος, Ad imitationem Dei factus, institutus. Utrurnque frequens ap. Dionys. Areop. Vide ΘεοπαράδοΓο. Θεομιμήτως, Imitando Deum, Cum imitatione Dei, ut ίσαγγέλως, Bud. e Dionys. Areop. Θεομισής, Deo invisus, odiosus, exosus, non placens, cui ορρ. θεοφιλής, quo modo Bud. ap. Plat. de LL accipit, Μηδαμώς όσια, θ. δέ καί αισχρών α'ίσχιστα: sed et ibipossumus interpretari, Diis exosa, odiosa. Apud Eund. Ό μέν, θεοφιλής άν ε'ίη, ό δέ, θ. Aristopll. "Ορν. (1548.) αίεί δήτα θ. έφνς, i. e. θεοστνγής, Deo exosus., Synes. Ερ. 44. Ώ ονχ έτερος οντω τρόπος θ., Quod non alia morum conditio usque adeo invisa Deo est. At Θεομίσης, accentu in penult. Deum exosus, perosus, Qui Deum odit, quain differentiam post Aristoph. Schol. tradit etiam Suidas. [* Θεομισώς, J. Poll. 1. p. 15. * " Θεόμισος, Wakef. Herc. F * Θεομίσητος, Albert. ad Gloss. Gr. Άναμνήσθητι δέ, τών έναγχος, τών θ., καϊ της καλής έκείνης μερίδος, ήν άφαιροϋντες, τούς Πινδάρου κηρύττουσι λαμβάνειν απογόνους : Athen. (372.) Παρά Αελφοίς τή θνσίφ τών θ. [Festum Mercurii et Apollinis, Schol. Pind. Ό. 9, 146. * Θεοξένιος, Epith. Apollinis, Paus. 7, 27. * Θεοπαθής, unde * Θεοπάθεια, Phot. Bibl * Θεοπαίγμων, Νοηη. D. 30, 210.] Θεόπαις, Divina soboles, Deo natus: Epigr. [ap. Athen. 222.] Βαβνλών, Divina Babylon : Athen. (311.) ex Archestr. Κεστρέα τόν κέφαλον, καϊ τυν θ. λάβρακα. Ιη quibus 11. improprie usurpatum est. [ Etiam Maria virgo, Christi mater, Nonn., VV. LL. [* " Θεόπαιστος, Hesych." Wakef. Mss.] Θεοπαράδοτος, Divinitus traditus, Dionys. Areop. ubique Β Evangelia vocat, Θεοπαράδοτα λόγια : Θεοπαράδοτος καϊ Θεομίμητος πολιτεία, Ideni, Vita a Christo pr»- monstrata, Bud. [Boiss. ad Marin * " Θεοπαραδότως, Dionys. Areop. p " Kall. Mss. * " Θεοπασχία, Jo. Damasc. Ep. ad Theoph. de Iraag. Edess * Θεοπασχήτης, Isid. Pelus. 1, 102. tit." Boiss. Mss. * Θεοπασχίται, Phot. Bibl * " Θεοπατήρ, Chrys. Liturg. T. 6. p. 985." Seager. Mss. Rectius * Θεοπάτωρ, ut ap. Dionys. Areop. 778.] Θεοπειθής, Deo obediens, Nonn. [jo. 3, 116. * Θεοπείθεια, (Ecumen. in Act. 3. p. 17.] Θεοπεμπέω, Numine afflatus sum, ενθουσιώ, Hes. [Apud Schll. Lex. Θεοπομπέω.] Ατ Θεόπεμπτος, Α Deo missus, Aristot. Eth. 1, 9 de beatitudine, Εί μή θ. έστϊν, άλλά δι' '» ' -» ^ άρετήν καί τινα μάθησιν η ασκησιν παραγίνεται, τών θειοτάτων εϊναι, Longin. (34.) Θ. τινά δωρήματα, quibus ορρ. ανθρώπινα. [* Θεοπλανησία, Athanas. 1, 384.] Θεοπλάστης, Dei, h. e. Imaginum Dei fictor, i. q. άγαλματοποιός, άγαλματουργόϊ, et sequens θεοποιός, J. Poll. (1, 12.) Utitur autem eo Aristoph. Ipse Deus rerifm omnium fictor et creator, Philo de MundO, Πατέρα μέν καϊ ποιητήν καί δημιονργόν, τόν θ. έκείνον, Divinum illum fictorem. [Manetho 4, 569. * Θεόπλαστο, Basil. l, 350. " Cyrill. ap. Suid. ν. Ιπάδων." Boiss. Mss.] Θεοπλαστέω, Deum fingo, Philo V. M. 3. (p. 682.) Θεοπλαστοϋσι τω λόγω τόν Νείλον Αιγύπτιοι, ώς άντίμιμον ονρανοΰ γεγονότα, Nilurn conimentitium deum ratione quadam indigitant ^Egyptii. [Heliod. ^Eth * Θεοπλαστία, Dionys. Areop * Θεοπληγής, Synes Lobeck. Phryn * Θεόπληκτος, Hesychio δεισιδαίμων. * Θεοπληζία, CEnomaus Eusebii 5, 36. * Θεόπλοκος, Nicet. Annal. 4, 2. * " Θεόπλουτ-ο, Divitiae a Deo datae, Chrys. in 1 Ep. ad Tim. Serm. 12. T. 4. p. 297." Seager. Mss.] Θεόπνενστος, Α Deo inspiratus, Phocyl. (121.) Τής δέ θεοπνενστου σοφίης λόγος εστίν άριστος, 2 Τηυ. (3, ΐ6.) Γραφή θ. * " Θεοπνευστία, Germanus in Dormit. Β. Mar. init." Boiss. Mss. * Θεόπνοος, Pisid. Opif " Θεοπόθητος, Acta Jun. Bacchi 120." Boiss. Mss.] Θεοποιός, Qui deos s. deorum imagines fabricatur, i. q. θεοπλάστης, J. Poll. (1, 12.) θ. τέχνη, Ars deorum fabricatrix, VV. LL. [" Jacobs. Antli. 9, , 15. Exerc. 2, 12. Wernsd. ad Himer. 102." Schaef. Mss.] Θεοποΰα, Deorum fabricatio, Simulacrorum in honorem deorum effictio. [J. Poll. 1, 13.] Θεοποιέω, Deum facio, Lucian. (1, 860.) Άθηναίοις έξεϊναι θεοποιείν τούς Σκύθας, Deos facere e Scythis, In deorum numerum referre, i. e. άπαθανατίζειν, ut paulo ante. Apud Eurid. Θ. τήν κοίλίαν, Ε ventre deura sibi facere, Ventrem Dei loco habere, Servireei utdeo. Theodorit. H.E. Μάγου δέ καλοϋσιν οί Π έρσαι τούς τά στοιχεία θεοποιοϋντας, Heraclitus Hermodoro, Άλλά τί αύτόν έθεοποίησεν; ή ιδία καλοκαγαθία καί έργων τά γενναιότατα, Quid inter divos eum retulit? Apud Greg. Naz. quoque τό Πνεϋμα άγων dicitur θεοποιούν, Deos, Divinos hominesfaciens. [* Θεοποίητος, Simmiae in Securi πύργων θεοτενκ-ων interpr. Paraphr. θεοποιήτων. " Jacobs. Anth. J, 18. Heyn. Honi. 8, 212." Schaef. Mss.] Θεοποιητικός,

19 4225 ΘΕΟ [pp ) ΘΕΟ Qui deos s. deorum simulacra facere potest : θεοποιη τικι) sul.ι. rέχι ' η, Ars deorum fabricatrix; conficiendί deoruιn simnlacra: άyαλματοvpyικlι s. άyαλματοποιητι κή. J. Ρο Ι Ι. [ "' " Θεοπόλοs, ad Lιιcian. 2, 247." SciHεf. M1's.] Θεοπολέω, Deos fiιιgo, ιιt ύιιειpοπολώ, Bud. e Plat. de LL. 10. fin. nisi qιιis i.. esse velit q. θεηπολέω, [Lobeck. Plnyή " Ad τimrei Lex. 141." Scln~f. Mss. * Θεόπομποs, Pind. Π. 4, 121. ~ Θ ε οπομπέω, ~f. Θεοπ εμπέω. * Θεοπόιιητοs, Εuι. Tro Hel * Θεοπpay ί α, Gregentius in Dispιιt. ap. Suicer. Thes. 1, 1364.] Θεοπpεπiι s, Denm decens, Deo conveniens, Gι eg. Naz. Θεοπpεπεστέpαs φωιιas, Deo magis conveιjientes voces; V ()ces, qure diνiιjam njaj estatem magis deceant. Plut. (9, 119.) Ήpωϊκiιιι και θ. μοpψ r)ιι fχοντεs, Heroicaιιι et qure deos deceat. Et rιeutι. το θ. pl"o J)ίνίιιuω decus, Divina majestas, Ptιilo V. Μ. 2. Πάντωs, ώs fοικε, το σεμιιοιι κα1 θ. avτών έκτετιμηιcότωιι, Divinam quandam earum ma,jestatenι. Θεοπpεπώs, lta nt Deum decet, Diνine, Lucian. (2, 223.) Θ, έσταλμέιιοs, Greg. Naz. 7. Άμψότεpα yi:ιp rιtiίτα θ. νοητέοιι. Apud Dionys. Β Areop. θεοπpεπώs, Diνine, ut άyιtθοπpεπώs, Benigne. Bud. [* "Θεοπpέπεια, Clem. Alex. 830." Wakef. Mss. Diod. S. 5. p. 220, 41.] Θεοπpόποs, Deum decens, Epigr. 11 S re piιιs Vates, Divinus, i. q. μάιιτιs, Eust., dictum esse νo\ e ιjs θεοπpόποιι qιιasi θεοίs πpέπο ιιτιt, θεοίs πρέποντα λέyοιιτα. 11. l\1. (228.) θεοπ:pό.,. : ποs, os σάφa θυμιjj Είδ ε ίη τεpάωιι, Ν. (70.) Ούδ' ;ίγε~ Κάλχαs έστl, θεοπpόποs οίωιιιστiιs, u bi ldem docet esse generale, sicut μάιιτιs: ut θ. οίωιιιστiιs sίt μάντιs_ οίωιιοπόλοs, Vates auguriornm pcritus. 11 Qιιί vadit ad oraculum petenduιη, Bud. Qui oraι:ιιlum consulit: q ui alio non1ine θεωpοs dicitιιr. Herod. 1, (67.) Π έμψαιι τεε θεοπpόπουs, Miμente s, qui oraculum consulerent : eod. Ι. Θεοπp ό π ο υs έs χρηστήpιον διaπέμψαs, Mittens t]ui oracιιla scitarentιιr, [cf. 48.] Plut. Cimone (18.) p. 16'2. Ούδ e χpησμuιι aύτοίs ό θεοs Ψινεyκει ~, άλλ' liμα τιjj πp ο σελθ eίιι έκέλευσεν άπιέναι τοiιs θεοπpύπqυs: Fabio, E ls Δελ.pοvs έπέμψθη θεοπpόποs, Delphos n1ίssιιs est ad petendum oraculum: Ro ωu\ο (28.) Άποστείλαι θεοπpόπ ο υs εls ΔελφQύs. Θεο- c πpοπία, ΕΤ Θεοπpόπιοιι, Οracιι\ιιω, Vaticinium, i. q. μάιιτευμα, λόγιον, 11. Π. (36.) Εί δέ τιιια q>pεσt σfίσι θεοπpοπ ί ην άλεείιιειs, Effugis οι-aculιιrιι : (50.) eod. sensu, Οϋτε θεοπpοπ ίηs Ι.μπά ~ομ α ι, fίν τιιια είδω: Α. (384.) liμμι δ e μάντιs EJ είδ!.ιs άyόpευε θεοπpοπίαs Έ ι>άτcιο, E xpone nobis Apollinis oracιιla: (87.) Δαι 1 ιtοίσι θεοπpοπί αs ά ιι αrpαίιιειs, Oracula edis, reddis: (85. ) εϊπε θεοπp ό πιον ο,τι οτσθa, Eιle oraculunι s. effare, Funde or<tculuω. [* Θεοπp ό πιοs, PIJ\egon Trall. c. 4. "Orpl1. Lap. 709." Walι ef. Mss.] Θεοπpοπέω, Oracula expono, fundo, Vaticinor, 11. Α. (109.) Kιtl νiiν ~ν Δαναιοίσι θεοπpοπέωιι άyοpεύειs, V aticinans,ι Pr~dicens. [ 41 Θεοπpοσι>οπία, Gl. Sp e ctaculuω. * Θεοπpόσπολοs, Ptolem. Tetrab. 2.: Scaligcr. a<l Manil. p. 13. scribit * Θεοπpόσπλοκοs, uι et Proclus Paraphr. p quod exp. πpοσπλεκόμειιοs τovs θεούs: sic * 'Ιεpοπpόσπλοκοs, p * Θεόπτυστοs, lesch. S. c. Τlι. 606'. * Θεόπυpοs, Eur. ΕΙ * Θεόiηjευστοs, Αpοl )ίιι. Metaphr. p. 164.] Θεοppήμωιι, Qιιί divina loquitur, Dίvina locutus, Bud. ap. Dίlωascen. Ό τijs θεολο- D yίαs Ι.πώιιυμοs θ. Γpηy όpιοs, i. q. θεηyόpοs. Θεοppημοσύνη, lnstitutio dίνίιιa, θεία διδασκαλία, κατήχησιs, Suid., ap. quem unico p scribitur. [Phot.] " Θεόp- " pητοs, Α Deo dictus, Divinus. Ε Nonno.'' [Anal. 2, 521.] Θε όppυτοs, Α Deo profluens, Ab Jove fιιsus, profluens: ομβpοs, i. e. Δι ο s ομβpοs, ut cum Homero Hesiod. loquitur. [" Nonn. Jo. 8, 10. Opp. Ά. 5, 9.,., Θeοσ έβαστοs, Plιot. Bibl. 441.] Θεοσεβlιs, Pius, Qui deιιm pie colit, Relίgiosιιs : ~ωον το θεοσεβέστατοιι, Animal, quod est ad cultum deorum aptissiιnurn, Cic. ap. Plat., Lex. Cic. 32. [Eur. Alc }Jerod. 1, 86. 2, 37.] Θεοσεβωs, Pie, Religiose, More eorμm, qui Deum colιιnt. Θεοσeβεια, Dei cultμs, (:ultus divinus, Augustinus Enchiridio 2. de loco ill.o irι. libro Job, Pietas est sapientia: Si qureras, jnquit, quam dixerit eo loco pietatern, dίstίnctius in Gι:~co ι eperies θ., qui est D.ei cultus. Dicitur enim Grrece Pietas, et aliter id~m εύσέβεια : quo nomine si gnificιtur BQnus cultus. l!rec j,bi, Θεοuεβtω, Deuιn Α colo : CIHΎS ()Ρ)> τιj εi.δωλολατpeι.ι, Bud. [ rι Θειι-. 1 σεβη τ, εον, ~Ιeιη. Alex. 77, 11.'' W.akef. Mss.] Θεόσεπτοs, Deι ιnstar colendus,. Diνino Ιιοιιοre culendu. Ve~era.b~ιli s, Veuerandus, Aristoplι. Ν. (292.) de νοc~ t~n!trι11, Ηισθου φων~s-θeοσέπτοv, Sacram voccnι s. dιvιnaιn. Et ap. Snιd. ex Eod. (ibid.) βpoνrijι μvnισα_μέ.ιιηs θ(~σeπ:ου, '\-' eneraιιdi fιιlminis s. Α Deo im.:. mιssι, ιιt ~εια νοσοs ap. Soph. [A,j. 186.] Ατ Θεοσi πτωp, Deι cultor, Eur. [Hipp Θεόσημοr Siby_ll. Orac. 8.] Θeοσημεία, ~ignuιn divinitus edi~um. Miracul~ω, ut Διοσημεία, ι. q. θαvμα et θεovpyta Bud. ιιuι.e Daωasce~o citat, et Dionys. Areop. Apud Damasc. de Apostolιs, Tιjj παιιιtyίφ σοιpισθέιιτes ΠνeVμ~τι, κ~ ι. τp αύ_τοίί δυνάμει θ~ο11ημείαr έpyασάμeνοι. Sιgna dινωa, Mιraculίl. 11 Suιdre rι τοίί θeοiί μaιιτeία ο rίlcιι I ιιω d. ιvιnum.. [ "' ' 'Θ εο11ιωpπιστοs,, Hieron. de ' Trin. p. 34." Boiss. Mss.] Θeόσοφοs, Reruιn divioaruιn c?nsultus,, In dίvinis peritιιs. Apu(l Dίonys. Α reop: ι_. est q. Theologus, lι. e. Propl1eta, Bud.: seu, ut alιbι exp., Tlιeologιι~ recte sentiens. Dioιιys:o Λ reop. de D. Ν., 'Όταν αύτοl τών πάντων a'ίτιον ιιi "' λ I >Ι - t _, θ πο υων.vμωs εκ πιtντωιι των ιtιτιατων υμνοvσι; ι~rάyaθον, ώs καλον, ώs σοφό ν. Itenι ap. Eund. Ηο ιnines spiritu diνino correpti, Spiritales, Bud. [ Θeο σόιpω s, Clem. Alex. 120.] Θεοσοιpία, Rerum diνinaruω scίentia. Apud Dionys. Areop pro Re Jigioη~ Christiana accipi docet Bud. [ Θeόιιποpοι, Eust. ιn 0~. Ι. p. 371, 47. "Θεόστεπτοs βασιλίvι, Jobus Jasιtes ap. Fabric. Β. Gr. 11, 658.'' Boiss. Mss. *." Θεοστe?ηs, In ~ cι. Libri Constantinί lmp. de Adn~ιn. lιnp. τοιι θ. και ποpιpυpοyέι'llητοr βασιλέα: lnscr. Epist. Gregorii Pa\anιre, publicatre a Boivino ad Niceplι. Greg τυιν θ. βασιλ lδα. ΘeοιιτfιpιJ κτοs, Constantinus Rlιodins in Jacobsii Proleg. ad Anthol. Gr. p. 75. σκίjπτpα." Scl1ref. ad Dioιιys. Η. de Comp. Verb. 237.] Θεοστιβ(ιs, Α Deo calcatus, calcandus, Greg. Naz. in Or. ίη. sacrunι Pascha. Ό μeν τijs άyίas yijs κα~ θ. ψαύειν μέλλων, τa ύποδfιμαrσ. λvέσθω, Calceaιnenta solνat, qui saιιctam et divini traιnίtis terram calcaturus est. [" Wakef. S. Cr. 4, 248." Sclιref. Mss.] Θεόστοpyο>, Dei anιans, Nonn. [Jo. 4, 201.] Θεοστυyηs, Deo exosus, odiosus, i. q. θεομισiιs, Deum exosus, perosus, Qui Deum odίt.' ()tr <~ qne signif. ponitur a Suida; at ίιι posterioι i ab Apostolo h. ν. accipi tradit, sc. θεοστυyείs pro οι μισουντεs τον θεοιι, Dei osores. [Eur. Tro ] Θεοστυyία, Odium Dci. [ Θεοστύyητοs, JEscb. Choeph. 633.] Θεοσυλι}s, Sacι ilegus, Qui res Deo dicatas furatur,. Sιιid. ex Anonymo quodaιjj, Ό :δe, θ. yειιόμειιοι;, Kιtt τa ~δη τών θεώ ν αvτa 1.ς ήθώιι άvα στήσαs, [lelian. Ii. Α. 5, 16. 7, 13. "Θεqσυλοs, Philo J. 2, 642.'' Wakef. Mss. Θεοσυλlα, JEiian. V. Η. 6, 8. Η. Α. 10, 28. * "Θεοσύλλeκτοs, Jo. Da n1asc. Ι;:μ. ad Ί'lιeoph. de Iωag. Edess. 119." Roiss ι Mss. * "Θεοσύνδετοs, Α Deo anιjexus, Hierocl. 284." Wakef. Mss. * Θεοσύστατοs, Chrys. Τ. 6. p "' " Θεqσιpαyία, Ηοιη Τ. 6,. p. 908." Seager. Mss. * Θεότιtυpοs, Jovis epittι., Moschus 2, 131. * Θεοτειχι}s, Epigr. adesp "Θεότεκνοs, Theod. JCon. Epist Combef." Boiss. Mss.) Θεοτέpατοs; Α Deo pi'odigiose ιn oficίscens, ut πλάναι, Errores;: qui pl'odίgio~e et nιiι aculose ίι Deo inι~ittuntur. ln q. ν. dithyrambicaω esse compositioneω anιιotat Dem. Phal. (91.) sicut et in δορύπυpοs, hic, ίiστpωιι δοpύπvpον στpατόν. [In Phal. 1. c. Cod. Ms. babet ' Θeοπέpατοs.] Θεοτεpπr/s, Deum (\electans, Deo gra tus, Nonn. [Jo. 6, 120. Greg. Naz. 2, 33.] Θeότeυ κτοs, Α Deo f<ιbrefactus, fabricatιιs. [Simmias Se. curi. * Θεοτευχι}s, Greg. Naz. 2, 145.] Θeοτlμητοs, Α Deo honoratus, Divino hon.ore afficίendus, Vene randns, θεόσεπτοs. [ lesclι. Ag Θeότιμοs, Orplι. Η. in Matι em Deoruω 1.] Θεοτύκοs, Qu;e, Deum peperit, Deί genitrix, Marire virginίs epitl1. At Θεότοκοs, Α Deo natus. [Classίcal Journal Νο. 44. p "' Θeότpεπτοs, lescb. Pers Zosin1. 2, 6. et Sylb. * Θεοτpεψiιs, Nonn. D. 9, 101. "Θeο τρο<fιlα, Ptolem. Rex Epigr. 2. et Jacobs." Sclι~f. Mss.] Θeoτvπia, -Conformatio Dei, Bud. e Dιonys. Areop. [ " Θεοτύπωτοr, Jo. Damasc. Ep. ad Theoph. de Imag. Edess. 116." Boiss. Mss.

20 4227 ΘΕΟ [ρρ ] ΘΕΟ 4228 *"Θεοφανής, Thom. Μ. 394." Schsef. Mss.] Θεο- Α "Επ μάλλον ή πρότερον θεοφορηθείε, Multo magis φάνεια, Apparitio Dei, qua sc. Deus hominibus quam antea Deo ciente. Accipitur etiam ίη malam miraculose apparet, se conspiciendum praebet, Greg. partem ut ένθονσιώ, pro Malo s. Fanatico spiritu Σ» μετα Μωσέως θεοφανείας ήξιωμένος. Qua in signif. scribitur ET Θεοφανία. Bud. enim ap. Dio- Jys. H. 1, 88.] Θεοφόρητοε, ό, ή, Qui numine agitur: agor. [Longin. 13, 2. 15, 6. * Θεοφόρησις, Dionys. Areop. θεοφανίαι interpr. Apparitiones divinae, 1, q. θεοφορούμενοε et θεόφοροε. Plut. (6, 199 ) *Av ut transfiguralio. Pars etiam est doctririae divinee, ut θεουργία, ap. eund. Dionys Bud. Ατ Θεοφάνεια, τα, StVE Θεοφανίαι, al, Festum solemne, quod illo die celebratiir, quo Deus hominibus apparuit, J. Poll. 1. tit. περι καιρών εορτάσιμων, Καιροί δέ ιεροί, πανηγύρεις, έορταϊ, ίερομηνίαι, θεοφάνεια, θεοξένια. Herod. 1, (51.) de cratere argenteo, qui amphoras sexaginta capiebat, Delphis a Croeso dicato, Έπικι'ρναται γάρ υπό Αελφών θεοφανίησι [-otfft.] Apud Christianos autem Θεοφάνεια s. Θεοφανίαι dicitur Festum, quod die natali Jesu Christi celebratur, quod eo die natus hominibus sese conspiciendum in corpore bumano dederit: γενέθλια alio nomine appellant. Ε Greg. Naz. Θ. ε'ίτ' olv γενέθλια ή πανηγύριs Χρίστου. [«Θεοφάνια, Praef. ad Greg. Cor. Β p.liii. Wyttenb. ad Plut. S. Ν. V. 68. ad Herod. 24." Schaef. Mss. Philostr. V. Apoll. 4. p. 171.] Θεόφαντος, Α Deo declaratus, manifestatus, Metrodorus ap. Plut. (10, 595.) Άπαλλαγέντες έκ τοϋ χαμαι βίου είε τά Επικούρου ώε άληθώε θεόφαντα οργιά, Ad sacra et a Deo hominibus declarata Epicuri orgia. Ατ Θεοφάντωρ, Sacerdos, Theologus: θεοφάντοραε, νπό θεοϋ πεφημισμένουε θεολόγουε, Hes. Θεόφατοε, Α Deo pronuutiatus, Dei oraculo editus : θεόφατα, έκ θεοϋ σημαινόμενα, Hes. [" Heyn. Hom. 4, 703." Schaef. Mss.] Θεοφατίζω, Ε Deo loquor, Vaticinor: μαντεύομαι, περισσολογώ, Hes. [* Θεοφεγγήε, Damasceo. Epipb. 1. * Θεόφημοε, Manetho 1, ,128. * Θεοφήτηε, i. q. ύποφήτηε, Euseb. Praep. Evang. 5, 7. p * Θεόφθεγκτοε, Eust. Od. A. p. 6, 17. * " Θεόφθογγοε, Pisid. Opif. 78." Boiss. Mss.] Θεοφιλήε, Qui a Deo amatur, Deo carus, Plato de Rep. 2. (6, 258.) Ουδείς τών άνοήτων καί μαινομένων θ., Amentium iusanientiumque nullus Deo dile- Ctus est, Philo V. M. 3. Τοιγαροϋν μετ' ολίγων άλλων c φιλόθεόε τε καί θ. έγένετο, Et Dei diligens et Deo dilectus, Plut. de Socr. 'Ανθρώπονε θείουε καί θ. Isocr. (Evag. 27 ) Τόν ένθάδε βίον ευτυχέστεροι' καί ϋ. έκείνων διαβεβίωκε: θεοφιλέστατο» θηρίον, Plut. II Θεοφιλέε etiam dicitur Quod favore divini numinis alicui contingit, PJut. de Puer. Educ. Ε'ύδαιμον μέν ούν καί θ. ε'ί τω ταϋτα πάντα θεών τιε άπέδωκεν, Νοη sine divino quodam favore hominibus ista evenire omnia solent. Sic Xen. Ap. Socr. (32.) Έμοί μέν olv δοκεϊ θεοφιλοϋε μοίραε τετνχηκέναι. [* Θεοφιλώε, Plato 1 Alcib. ρ. 134.] At Θεόφιλος, ό, ή, Dei amans, s. Amicus Dei. [Schleusn. Lex. in Ν. Τ.] Θεοφιλία, Amor Dei, Amicitia cum Deo. Unde pro Familiaritate cum Deo ponitur a Dionvs. Areop. loquente de Mose, Bud. [Schol. Soph. CEd.T * Θεοφίλιον, Alex. Trall. 2. p * Θεοφιλότηε, Menand. Rhet. 99. * Θεοφίλητοε, Stob. Serm " Eldik. Suspic. 30." Schaef. Mss.] Θεόφοβοε, Dei timens, θεοσεβήε, Hes. [* Θεόφοιτοε, Tzetz. Posth Tryphiod. 374.] Θεοφόροε, Deum ferens: ονόματα, D Athen. (448.) Nomina, quae a diis desumta alicui indila sunt, Quae a deoruni nominibus accepta aliquis fert: ut Diocles, Diodorus, Herraodorus, Hermaphroditus, Dionysius, et similia. At Θεύφοροε, Qui divino inotu fertur, spiritu agitur, Numine afflatus, i. q. θεόληπτοε et ένθεοε. Damasc. Ό ίερόε Άθανάσιοε, Βασίλειόε τε καϊ Γρηγόριοε, και πάε ό τών θ. πατέρων χορόε, Patrum, qui divino spiritu afflati fuerunf, Qui divini spiritus instinctu locuti sunt: velut Apostoli, quos Dionys. Areop. θεολήπτονε appellat. [iesch. Ag ] Θεοφορία, Numinis afflatus, passive accipiendo, i. q. θεοληψία. [Strabo 12. p ] Θεοφορέομαι, Divino numine correptus agor, spiritu feror, Pbilo V. Μ. 1. Ό δέ μονωθεί» εξαίφνης θεοφορεϊται, Repente numine afflatur agiturque. Ibid. Θεοφορηθείε τήν άκρύτομον παίει πέτραν, Numine actus : 3. Ονκ έστοχάσατο μάλλον ή θεοφορηθείε έθέσ7γ40 ε τήν έβδόμην, Νοη magis conjectura quain Dei instinctu septimum diem sanxit. Item έκεϊνοε ή δυσκόλοε, αύτόν είναι μελαγχολικόν (φησίν) άν έκεϊνοε δεισιδαίμων, αύτόν θεοφόρητον. Aptld Lucian. (2, 6θ6.) est etiam Deam fereus, ut annotant VV. LL. Θεοφορήτωε, Numine divino agente, Divino instinctu. Θεοφραδήε, Α Deo pronuntiatus: ut θεοφραδήε μϋθοε, ap. Νοηη. (Jo. 12, 177 ) Verbnni Dei, s. Verbum divinum, Quod Dei ore pronuntiatuni est. [* " Θεόφραδοε, Orpheus ap. Tzetz. Chil. 12, 151." Elberling. Mss.] Θεοφραδία, Consilium s. Oraculum divinum : θεοφραδίαιε, θεοϋ γνώμαιε, λόγοιε, λέξεσι, Hes. Ατ Θεοφράδμων, Qui e Deo loquitnr, Philo V. M. 3. (1, 516'.) Άληθόμαντιν καϊ θ. καϊ μονον προορατικόν τών άδηλων καλούντες τόν προφήτην, Divinitatis consultum, Turn. [* " Θεοφρούρητοε, Codin. Orig. ρ. 64. Const. Manass. Cliron. 48." Boiss. Mss.] Θεόφρων, Qui diviua sapit: θεία φρονών, θεϊοε, Hes. [Pind. Ό. 6', 70. Athen * Θεοφρονής, Hymnus Orphicus in Wakef. S. Cr. 4, 251. * Θεοφρόνως, Greg. Naz. 2, 290.] Θεοφροσύνη, Religio, Pietas, qua divina sapimus, Hes. περί τό θεϊον διατριβαί καϊ οΰ μαντείαι. [* '* Θεοφύλαξ, Schol. Pind. Ν. 3, 119. * Θεοφύλακτος, Codin. Orig. ρ. 64. * Θεόφυτοε, Nicet. Paph. Laud. S. Eust. 76'. * Θεοφύτεντοε, Const. Manass. Chron. p. 94." Boiss. Mss. * Θεοφωνέω, Heliod. 77. * " Θεοχάρακτος, Greg. Naz. p. 66. Mont." Boiss. Mss. * Θεό χ α ρΐϊ, Gl. Deo gratus : * Θεοχόλωτοε Deiratus, Dirus: * Θεοχολωσία Annoco: Θεοχολωσίαι' Diiae. * Θεοχολωσύνη, Schol. Lucian. 2, 336. * Θεόχρηστος, Philo J. 2, 577. Mang. " Toup. Emendd. 2, 443. ad Diod. S. 1, 323." Schaef. Mss. * Θεόχριστος, Dionys. Areop. 3, 452.] Θεηγενής, Α Deo genitus, θεογένητοε, Νοηη. [" Orph. Quint. Srn. 6, 9." Wakef. Mss.] Θεηδόκοε, Dei susceptor, Nonn. Supra θεουδόχος ead. signif. ex eod. Νοηπο, [* " Θεηδόχος, Jo. 21, 47." Wakef. Mss. * Θεηκόλος, Lobeck. Phry n * Θεηκόλοτος, Paus. 5, 15, 6. " Vel Eliace dictum pro θεήκολοε, vel emendandum sit τω θεηκόλφ, quod niihi magis arridet." Faci us. Θεηκαλέων, 5, 15, 5. " Forte * Θεηκολέων, a Θεόκολος, Domicilium Theocolorum." Idem. Apud Schn. Lex. rectius Θεηκολεών.] Θεημάχος, Cum Deo pugnans, Deo repugnans, i. q. θεομάχος, nisi quod illud poet. est, Epigr. 4. 'Αλλά συ μή λέξης τι θεημάχον. Νοηη. θ. έστέ γενέθλη. [" Jacobs. Anth. 7, 382. Paul. Sil. 70." Schaef. Mss.] Θεημαχία, Pugna cum Deo, adv. Deum. Ατ Θεομαχία, Pugna deorum inter se, ut quidem Ammon. distingnit. Θεηπόλος, Dei minister: ώρα. [" Νοηη. Jo. 4, 109." Wakef. Mss.] Ατ Θεηπολέω, Deorum iniagines circnmferendo pecunias colligo : θεών εικόνας έχων περιπολώ άργύριον είσπρασσόμενοε. Suid. [Tirnsei Lex * " Θεήτενκτοε, Quint. Sm. 3, 418." Wakef. Μ ss.] Θεητόκος, Dei genitrix poet. pro θεογοκο. [* Θεύμοροε, Pind. Ό. 13,18. cf. Ν. 7, 122. et nott. ubi vulgo Θενμερξ.. Boeckh. et Hermann. corrigunt άμέρςί ab ήμερος. * " Θενμερίδας, Valck. ad Tlieocr. x. Id. p. 54." Schaef. Mss.] Θευμορία, Dei pars, θεού μοϊρα, Hes.: h. e., ut ab Eod. declaratur, Primitiae, Caro, quae sacerdotibus datur, cum sacrificatur. [Callim. Epigr. 32, 4. * Θευμόριος, unde fem. Θευμορίη, Divinitus immissa, Apoll. Rh. 3, 676. νοϋσοε, 974. άτη.] Θευμοριάζω, Deo munus offero : θευμοριαζέτω, θεψ'γέρας άναφερέτω, Hes. Θευφορία, i. q. θεοφορία S. ένθουσιασμός, ap. Suid. άγρια δ' αύτοϋ Έφνχθη χαλεπής πνεύματα θενφορίηε. [" Jacobs. Anth. 7, 374." Schief. Mss.] [* Θεαγωγόε, Schn. Lex. άμαρτύρωε: unde *"Θεαγωγέω, Theod. Prodr. in Lazerii Misc. 1, 22." Boiss. Mss.] Θεαγωγία, Deoruin s. Superorum evocatio, Greg. Naz. 6'. exp. "Οσα περϊ μαντείας, θ., ψυχαγωγίας, άστρων δννάμεως, τερατενονται. [*" Θεαίτητος, Joseph. Ant. 5, 10, 3. * Θεάκτωρ, JEsch. Suppl et var. lect. * " Θέανδρα, Method. 424."

21 4227 ΘΕΟ [ρρ ] ΘΕΟ 4228 " sacris operatur." [Jambl. Myst. 5,21. p., 136.6,7. p. 148.] Θεουργία, Opus divinum, ut ea, qu continentur i» libris Mosis, Dionys. Areop Operatio Christi, Eid. p. 88. Miracula Christi, Eid et ένανθρώπησις, 127 Beneficia Dei in genus humanum collala, 127. Haec Bud. in Lex, In Coram. quoque θεουργίας vocari scribit Opera Servatoria, quae divinitatem ejus significabanl, ut contra oaturs leges et supra vim ejus edita. T^s τών ίερωτάτων θ. μνήμης άνανεουμένης άεί τάίς ίεραρχικαts 'ιερολογίαις Kall. Mss.] Θεανδρικός, q. d. Deivirilis, Dionys. Α Areop. de Christo, "Αχρι σταυροϋ, καϊ θανάτου μετά. θ. άναμαρτησίας έληλυθώς: θ. ενέργεια ap. Eund., et Damasp. 92. [" Eunap. 73." Wakef. Mss. * " OfavbpiKws, Andr. Cr. 28." Kall. Mss.] Θεάνθρωπε Qui Deus simul et homo est, Epith. Christi. [*Θεανθρωπία, Zonaras iu Can. Concil. p. 556.] Θεάρεστοε, Deo placens, Damasc. 121.Tci7s θ. ώραίζεται πράξεσι. Θεαρέστωε, Sicut Deo placet, Cyrillus, Θεαρέστως βίωσας: i. e., Ε praescripto divino, Bud. interpr. Utitur et Arethas saepe. [* " Θεαρέτως, pro θεαρέστως, Anonym. V. Chrys Τούτφ δή τφ βαθμω έν έτεσι πέντε θ. ένευδοκιμήσας, oh τε * πνευματοκινήτως ώμίλει καϊ αύτοσχεδίως." Seager. Mss.] Θεαρχι'α, Suprema divinitas, Deus supremus, ad quem omnia referuntur. Vocabulum frequens ap. Dionys. Areop. Quare sic dicatur, videp Bud. Θεαρχικοί, Qui supremae diviuitatis est, snmmi Dei est, Divinus: πνεύμα, Dionys. Areop Ibid. Cbristum θ. ίεροτελεστήν vocat; πρόνοιαν, 144. : Αί οΰρανίαι διακοσμήσεις υπό τής θ. άγαθότητος Β μυοΰμεναι καϊ έλλαμπόμεναι. [* " Θεοφχικώς, Dionys. Areop. 115." Kall. Mss.] Θεηγόpos, Divina loquens, seu, ut Bud. exp., Digna Deo loquens, Vates, Propheta, Damasc. 37. Ό θ. Δαβίδ: alibi itidem. Alicubi pro Theologo, Divino, ut, "ils φησιν ό θ. Γρηγόριος. Idem 83. Kararous θ. πατέρας. Dionys. Areop. θεόληπτους, et idem Datnasc. θεοφόρους Apostolos et Patres appellant. ["Nonn. Jo. 1,74. Orph." Wakef. Mss. * Θεηγορέω, Cyrill. c. Julian * " Θεηγόρια, Ampbil." Kall. Mss.] Θεήλατος, Α Deo invectus, impulsus : συμφορά θεήλατος, Ira ccelitum invectum maluin, Cic. ap. Eur. (Or. 2.) p. 108_. Lex. Cic. interpr. Philo V. M. \. Τότε έέ καϊ θ. ήν ή προσβολή, Tum vero clades ista divinitus invehebatur. Eod. 1. 'Αλλά τοίς θ. κακοίς (έχρήτο,)λιμω τε καί λοιμφ, Malis illis, quae divinitus inferuntur. Theod. Η. E. 3. Θ. πληγάς έπήγαγεν (ό Χριστός): Idem, Ό έέ Φ'ίλιξ έξαπίνης θ. και αυτός έδέξατο μάστιγα, Α Deo immissum et incitatum, Bud. Idera scribit θεήλατος in Hist. Eccl. saepe dici de Juliano, pro Α Deo agita- c tus. Apud Damasc. 73. θ. απειλή pro Prodigio minaci positum sibi videri annotat. ["Thom. M Eur. Jon Wakef Brunck. Soph. 3, , 4. Wessel. Obss Toup. Emendd. 1,78. * Θεηλασία, Wakef. Ιοη Schol. ad h. 1." Schaef. Mss. * Θεηλατοϋμαι, Heliod. 6. p. 280=336.] Θέοινος, Deus vini, Bacchus, Snid. Θεοίνιος θεός, "* ap. Hes. Ατ Θεοίνια, Sacrificium, quod ^Athenis Baccho fiebat, Hes. τά κατά δήμους Διονύσια, έν οις οί γε.ννήται άπέθυον, Suid. [et Phot. Demosth Cf. Θεόγνια.] " At Θεοίνιον, τό, dicitur esse " Templum Bacchi." Θεόπτης, Qui Deum cernit, ut αύτύπτης, Dionys. Areop. [* Θέοπτος, Polyb. 32, 25, 14. " 'Εκ θεόπτου, Divinitus, si lectio sana est; quod non videtur. Reisk. corrigit έκ θεών του, eleganter : έκ θεοπέμπτου, Toup. (quod recepit Schweigh.)" Lex. Polyb.] Θεοπτία, Divina visio: θεία οπτασία, Suid. θεοώανία, θεία θεωρία, Hes. Dicitur ut άγαθοπτία, Dionys. Areop. Et Schol. ap. eum, Ό άνθρωπος τής αγγελικής θ. απολείπεται. [* Θεόπτεια, i. q. θεοφά- D νεια, Euseb. Demonstr. ρ. 309 ] Θεοπτικός, vocatur. Ordo sacerdotalis ap. Dionys. Areop. περϊ των ιερατικών τελειώσεων, de Episcopis, Τούτων ουν έστϊ τών πρώτως θ., τό τοϊς δεντέροις άφθόνως έν συμμετρίφ τή κατ' αύτούς ύποδείξαι τά πρός αύτών ίερώς έποπτευθέντα θεία θεάματα : Idem, Ή θεία τών ιεραρχικών τάξις πρώτη μέν έστι τών θ. τάξεων, άκροτάτη έέ καί εσχάτη πάλιν ή αΰτή : et, Το θ. τών Σεραφίμ,' Bud. [" Jacobs. Anim. 237 " Schaef. Mss. * Θεοργόν, τό, Quocl fit a Deo, Lexx. Gr. nullo testinionio. * Θεόργητος, Schol. iesch. S. c. Th. 659.] Θέορτος, Α Deo motus, impulsus, iesch. Pr. (764.) Θέορτον ή βρότειον (γάμον γαμεΐ 6 Ζεύς;) Deaene alicujus aut mortalis amore motus uxorem ducet Jupiterl Eod. fere sensu(ll6.) Θεόσυτος ή βρότειος (αχώ;) Composita autem est vox haec ex Hom. θεός opay, II. I. (699.) Θυμός ένί στήθεσσιν όρίνη, καϊ θεόί 'άρση. Nec vero niultum diversa signif. est ejus, quod paulo ante preecedit, θεήλατος. " Θεουργόε esse dicitur Qui in τε καϊ ίερουργίαις. Duo enim illa monumenta ορβrum Servatoris Ecclesia cflebrat et frequentat, sacrosanctae victimae commemorationem, et Evangelii recitationem. Scbol. Dionys. Areop. τήν μέν παλαιάν γραφήν vocatam esse dicit θεολογίαν: καινήν auteui, θεουργίαν, propter Christi opera miraculorurn plena: έστι δέ, iuquit Dionys., τής θεολογίας ή θεουργία,συγκεφαλαίωσα, Novum testamentum. Bud. j Θεουργία, pro Magiae specie ab Augustino de C. D. 10. accipitur, e Porphyrio Platonico, Bud. Θεονργικός, Cui deos faciendi vis inest. Θεουργία, θεουργική δύναμις, έπιστήμη, inquit Bud., a Dionys. Areop. dicitur ή θεούς άπεργαζομένη, ut ubi de primis et summis beatarum mentium ordinibus loquitur, Κοινωνού σι κατά τό αύτοίς έφικτόν έν πρωτουργφ δυνάμει ταϊε θ. αύτοϋ καϊ φιλανθρώποις άρεταϊς. Ibid. τήν θ. όμοίωσιν dixit, οτι εργάζεται θεούς τούς πρός τόν κυρών καϊ σωτήρα ομοιωμένους. Et rursus, Έκδιδάσκεσθαι τάς θ. έπιστήμας. Idera Dionys. 88. Opera Cbristi sic vocat. Θ. έπιστήμη Biid. ap. eund. Dionys. in principio Eccles. Hier. interpr. Sacerdolalis, Pontificia. Et θ. μύρον, SdDCtificum, Dionys Θεωνυ μίαι, αί, Divinae appellationes, Dionys. Areop ut justitia, veritas, sapientia, verbura, et reliqua. Bud. [««Dionys. Areop. de Myst. Theol. 1, 3." Boiss. Mss.] Θέσκελος, Deo similis, i. q. θεοείκελος, ex eoque factum per sync. etepenth. τοϋ σ, ut tradunt Gramm. θέσκελος όμφή, Divina vox, Nonn. At II. Γ. (130j) ίνα θέσκελα έργα ϊδηαι Τρώων ίπποδάμων καί 'Αχαιών, Eust. vult esse ηοη θεοε/κελα, sed * θεοκέλευστα : ut sit a θεόϊ et κέλομαι, i. e. κελεύομαι, Α Deo JUSSUg, Qui Dei jussu fit. Θέσκελον adverbialiter etiam capitur pro θαυμαστώς, Mirum iu modum, et q. d. Divinum in modum, U. Ψ. (107.) εϊκτο δέ θέσκελον αύτφ. [* Παλιθέσκελοϊ, Orph. Fr. 6, 42. * Θείκελοί, Aristoph. Λ ] Θέσφατος, Divino ore pronuntiatus, consilio eveniens, Fatalis, II. (Θ. 477.) θέσφατόν έστι, Ita divino consilio visum est, b. e. Διός έ' έτελείετο βουλή, Eust. Od. Δ. (561.) Σοι δ' οϋ θέσφατόν έστι, διοτρεφές ώ Μενέλαε, "Αργεί έν ίππο βότφ θανέειν, Tibi in fatis ηοη est. Et θέσφατα plur. subst. pro Vaticinia, Oracula, Responsa diviua, Fatft, Od. N. (172.) ή μάλα δή με παλαίφατα θέσφαθ' ίκάνει Πατροϊ έμοϋ, ός έφασκε Ποσειδάων' άγάσασθαι 7 ϋμιν, Antiqua patris mei vaticinia, Quae pater meus olim divino spiritu praedicebat. [* Θεσφατηλόγος, ^sch. Ag ] 'Αθέσφατος, InefFabilis, Inenarrabilis, Hesiod."E. (2, 280.) Μοϋσαι γάρ μ έδίδαξαν άθέσφατον ύμνον άείδειν, Ineuarrabilem hymoum, II. Γ. (4.) όμβροε, Inenarrabilis imber, Immensus, Od. Λ. (61.) οίνος, de Nimio potu: σίτος, de Copioso frumento: βόες, Od. V. (211.) de Bobus, quaruin maxinaus numerus esset et vix enarrabilis: άθέσφατοι νύκτες, Od. Ο. (391 ) de Noctibus longissinns. Et άθέσφατον adv., pro Ita ut vix dici possit, Mirum m modum. Volunt enim άθέσφατον dici quasi h ουδέ θεός Hv φατίσειε δι' ύπερβολήν. [* Άποθέσφατον, Manetho 2, 207 ] " Έκ θέσφατόν, τό, exp. Scient» " divina." \;Εκθέσφατα, Oracula, II. Ε. 64. ubi taraen aliqui legunt separate θεών έκ θέσφατα, ut sit έκ θεων «θέσφατα.] " Θεσφατοΰται Hes. exp. * θεσφατί&ι, " μαντεύεται, περισσά λαλεί, Vaticinatur, Multa et " inania loquitur." [Cf. Θεοφατίζω.] s,, Άγχίθεος, Propinquus Deo, Od. E. (35.) Φ«ήχων είς γαίαν, οΐ άγχίθεοι γεγάασιν, Qi» propinqui diis sunt; vel cognatione, quod Phaeax e neptuno ortum trahat: vel quod proxime ad deos accedunt hospitalitate et reliquis virtutun. gene - bus. Unde et Alcinous Od. H. (205.) de.p^dus

22 425% ΘΕΟ [ρρ ] ΘΕΟ 4232 ait, Οϋτι κατακρύπτουσιν έπεί σφίσιν έγγύθεν εί- Α mine agor, i. q. θεοφοροϋμαι, Lucian. (2, 221.) Σειων μέν : (203.) Ααίνυνταί τε παρ' αμμι, καθήμενοι ένθα άμα τήν κόμην ανετον, άσπερ οί τή μητρί άγείρυντέετε, περήμείε. Hes. άγχίθεον, ίσόθεον, θείον. [* '< 'Αγχι- καϊ ένθεάζοντεε : (1,248.) de Baccho, Όρχούμενοε θεάζω, Coust. Manass. Chron. ρ. 101." Boiss. Mss.] άμα καϊ χορεύων, θύρσοις χρώμενος κιττίνοιε, μεθύων, Άθεοε, Qui sine deo est, Impius, Qui Deum esse ώε φής, καϊ ένθεάδων, Ebrius et furore correptus fanon credit, aut, si credat, noncolit, Soph. El. (124.) natico. Plut. (8, 465.) Καί τό χρησμωδείν έμμέτρως δολερά άθεωτάταε Ματρόε, de Clytaeinnestra: Tr. παρέχεται τοίε ένθεαζομένοιε. iegin. (ρ ) Τι- (1038.) μάτηρ, de Dejanira, Aristoph. Πλ. (491.) Του νέε δέ δοκοϋσιν υπό τίνων μειζόνων έφορασθαι δυνάδέ πονηρούε καϊ τούε ά., Improbos et impios: (426.) μεων, καϊ προλέγειν τά έσόμενα, καθάπερ ένθεάζοντεε, ί. et τά θεία σέβοντεε sibi ορρ. Philo V. Μ. 3. οΰε καϊ ένθεαστικούς όνομάζονσι. Ένθεαστικόε, Qui Κατά τών ά. καϊ άνοσιουργών, ln impios et consce- fanatico furore agitur, Numine afflatus, Fanaticus, leratos. Lucian. (3, 144.)"Α. καί άνόσιοε. Plut. (6, i. q. ένθεοε: Qui fanatico furore agi solet, numine 652.) Ουκ ο'ίεται θεούε είναι δ ά., δ δέ δεισιδαίμων afflari solet. Plato de LL. 3. ρ (8, 116.) Θείον οΰ βούλεται. Res etiam aliqua άθεοε dicitur esse, γάρ ονν δή καϊ τό ποιητικού ένθ. ον γένοε ύμνφδοϋν: h. e. Sine Deo, Impia. Plut. (6, 634.) loquens sic Lucian. paulo ante dixit eos ένθέουε νπό τών μονde eo, qui deos ut tyrannos metuit et fugitat, Π ον σών γενομένονε φ'δειν. Dionys. Areop. ένθεαστικαϊ φίγη, ποίαν γήν άθεον ενρη, Deorum expertem, h. e. νμνωδίαι, de Apostolis loquens inspiratis. [* Ένθεα- Ubi dii nulli sint: ά. ονόματα ap. Athen. (448.) No- στικώε, Eust. II. A. p. 21, 39. * Ένθέακτοε, Hes. v. mina a diis non desumta, ut Cleonymus, Plato, So- Ένθρίακτοε, quod v.] Pro ένθεοε autem contr. Dlcrates: quibus correspondent θεοφόρα, Quae a deo- CITUR "Ενθονε, Philo V. Μ. 1. Έξω δέ προσελθών r rum nominibus deflexa sunt, ut Dionysius, Herma- Β ένθονε αντίκα γίγνεται, τον προφητικού πνεύματος έπιgoras, Hermaphroditus, et quae ejusmodi sunt. Plut. φοιτήσαντοε, Numine corripitur. Et rursus, Μικρόν de Def. Orac. Οΰ γάρ ά. ποιοϋμεν ούδ' άλογον τήν δέ έπισχών, ένθονε τε γίνεται καταπνενσθείε : pro quo μαντικήν, Νοη enim divinationem Deo rationeque alibi dicit θεοφορείται, ut suo loco dictum est. Theospoliamus : (7, 627 ) Καταπιμπλαμένων αισχρών καί doritus Η. Ε."Ενθονε γενόμενοε καϊ θείαε χάριτος έμά. ερωτημάτων, Fcedis et impiis oppletam interroga- πλησθείε. Greg. Καί ώσπερ ένθονε νψ' ήδονήε γίγνοtionibus: Idem ad Colotem, Άνιέρον πόλεως καί μαι. " 'Ενθονσία, Hesychio έκπληζιε." Ένθονσιώδηε, άθέου: (10, 60.) Εί τόν ά. καϊ τιτανικόν τόπον. Greg. ό, ή, Fanaticus, Qui furore fanatico agitur, Numine Φαρισαίκή καϊ ά. διδασκαλία. [Άθεώτεροε, Lysias afflatus. Et neutr. τό ένθ., Ipse furor fanaticus, di Reisk.] Άθεότηε, Impietas, qua deos esse non vinus. Philo V. M. 3. Έν τό τοϋ λέγοντοε ένθ. credimus, ηοη colimus, Plut. (6, 656 )"Ενιοι φεύγον έμφαίνεται, Ιη qua divinus furor loquentis apparet. τεετήν δεισιδαιμονίαν έμπίπτονσιν είε ά., transilientes [* Ένθονσιωδώε, Hippocr. 1280, 24. Schol. II. Α. sc. τήν ενσέβειαν, quae media inter haec duo extrema 342. P. 22.] " 'Ενθονσικόν, Oleris genus ap. Theoest. Plato Epist. 7 Άλιτήριόε τιε έμπεσών άνομίε/. " phr. Η. Pl. 7, 7," [1 Scbneid. corrigif "Ενθρυκαί ά., Delapsus in iniquitatem et impietatem. Ετ σκον.] 'Ενθουσιάζω SIVE Ένθουσιάω, Fanatico s. Di- Άθεΐα, pro eod., Greg. 'Επικούρου τήν άθεΐ'αν : vino furore agor, Numine afflor, Plato Ap. Socr. (7.) [" Hierocl. 18." Wakef. Mss. * Πολνθεοαθεότηε, Ο- c Ένθονσιάζοντεε, ώσπερ οί θεομάντειε καί οί χρησμωδοί: rig. Exh. ad Mart. ρ Wetst.] Άθεεί, SineDeo, Phaedro (10, 327 ) de mente germani philosopbi lonumine divuni, Od. Σ. (352.) Οΰκ άθεεί όδ' άνήρ Ό- quens, quem vult esse volucrem, Έξιστάμενοε δέ τών δυσή'ίον έε δόμον ήκει: i. e. οΰκ άνευ θεοϋ, ut supra ανθρωπίνων σπονδασμάτων, καϊ πρός τφ θεω γιγνόμεeum loqui ostensurn est. Pro quo Virg., non sine vos, νονθετείται μέν νπό τών πολλών, ώς παρακινών, numine divuni : h. e. συν θεω, ut etiam Hom. et ένθονσιάζων δέ λέληθε τονς πολλούς, ubi furorem bunc prosae scriptt. loquuntur. " Άθέως, Sine Deo, s. poeticuin et fanaticura s. entheon facit quartum ge- " Impie. I. q. άθεεί." [Plato Gorg. p Sopb. El. nus μανίας distinguens itidem inter παρακινών, Insa (Ed. T * Άνάθεο, ielian. Η. A. 2, 36.] nus, et ένθονσιών, Numine afflatus. Bud.: Philo Άντίθεοε, Contrarius, Adversarius Deo. Quo in V. Μ. 1. Κατεχόμενο δέ καί ένθονσιών διερμηνεύει, sensu accipiunt quidam ap. Hom. (Od. a. 18.) άντί- Furore percitus : 3. Ένθουσι, καί μεταβαλών εί θεοι μνηστήρεε. Sic άντίθεον δόγμα. I. q. ίσόθεοε, προφήτην θεσπίζει τάδε, Divino numine afflatus et in Par, iequiparandus Deo, Divinus, Augnstus: άλο- vatem mutatus ista hariolatur. Sic 1. Καί λέγω» άμα χον, (Λ. Il6.) quasi Diis aequiparandam virtute, ένεθονσία μεταμορφούμένος είς προφήτην, Inter ea i. e. Divina quadam virtute praeditam : [A. 70. He- verba divino furore instinctus et in vatem mutatus. liod. 4. p * " Άντιθεία, Athan. in Assumt. Herodian. 2, (2, 5.) Πα δ δήμος ένθονσιώντι έοικώε Dom. 2, 413." Kall. Mss.] Άπόθεοε, Qui sine deo έζεβακχεύετο, Lympbato similis ebacchabatur, Polit. est, Impius ; nain Hes. ap. Soph. Thyeste, άπόθεα Et cuni praep. ύπό ap. Plat. Phaedro, Ύπό τών ννμφών exp. άθεα, έκτόε θεών. [* " ΑΰΓοθεο, Wolf. Anecd. ένθονσιάσαι: ut ένθεοε νπό μονσών ap. Lucian. paulo Gr, 3, l62."boiss. Mss. * " Αντοθεότηε, Pachym.ad ante. Dicitur vero passive quoque ένθουσιασμένοε Dionys. Areop. de D. N. 11, 6." Kail. Mss. Epi- D pro ένθονσιάζων. Herodian. 2, (5, 8.) Μί) ένθονσιαphan. 1, 900.] Δι θεία, Duo dii, Duplex numen, σμένος [ένθονσιών μένων,] καί τότε έν σώφρονι καί σε- Greg. Naz. Διθεΰ-αι, Qui duos deos s. duplex nu- μνφ σχήματι, Νοη attonitus, sed habitum oris gramen statuunt, colnnt. Δύσθεο, Impius, άσεβης, Schol. vem moderatumque retinens, Polit. [" Ένθοναιάζω, Soph. El. (289.) Τ Ω δΰσθεον μίσημα, σοϊ μόνη πατήρ Boiss. Philostr ad Diod. S. 1, 294. 'Ενθουσιώ, Τέθνηκεν; Sed forsan aliquis a θέα derivare malit, ut Thom. M Wakef.Trach Jacobs. Anim. 88. sit quod alibi idem Soph. dicit δυσθέατον όμμα: [cf. Athen. 19. Valck.Phcen. p. 445." Schaef. Mss.iElian. 'Αζιόθεος.] Η. Α. 4,31. "Ερωτα ένεθουσίασε θεοίς, Hermes Stobaei "Ενθεοε, Ιη quo Deus est, afflatus, instinctus Dei, Phys. 930.] Ενθουσιασμό, ΕΤ Ένθουσίασιε, Furoris Divinus. Dici solet de Eo, in quo numen aliquod fanatici s. divini afflatus, Instinctus s. Afflatus diviest, h. e. qui numine aliquo afflatus est, agitur, ut nus, Plut. de Def. Orac. loquens de divinatione, 'Εζίvates et divini, Qui recepto furit Deo, Seneca: i. q. σταται δέ κράσει καϊ διαθέσει τοϋ σώματοε έν μεταβολή θεόληπτοε, θεόφοροε, θεοφορονμενοε. Plato de Sibylla, γιγνόμενον, όν ένθουσιασμόν καλονμεν, Recedit autem, Ένθέψ μαντική χρωμένη. Lucian. (1, 5290 'Vf ι5ν δή cum ea est corporis temperatio et habitus, ut inimusc. τών μουσών, ένθεοι γενόμενοι, ώε τό είκόε, #δουσιν. tetur in eum, quem instinctum afflatumque divinum Sic Aristot. Rh. 3. "Ενθεον γάρ ή ποίησιε. Utuntur vocamus. Idem de Orac. Pythio, Μόνα τάε φανταh. ν. ap. Latinos Seneca, Martialis ; Stat. Sylv. 1. σίαε παρίστησι, καί φώς έν τή ψυχή ποιεί πρός τό μέλ- Hic thyrsos, hic plectra ferit, hic enthea lauro Tem- λον ό γάρ ένθουσιασμό τοιοϋ70ν έστιν: (9, 40.) Ό pora. Et neutr. τό έ'νθεον, Fanaticus furor, Impetus τοιούτος σάλοε ψυχής ένθ. ώνόμασται, μετοχή καϊ κοιnumine afflatorum. Metaph. Lucian. (1, 851.) Τήε νωνίφ θειοτέρας δυνάμεως ένθουσιασμοϋ δέ μανηκόν έζ Φρυγίον (άρμονίαε) τό ένθεον, τήε Ανδίου τό βακχικόν. 'Απόλλωνοε έπιπνοία καί κατοχής. Ένθονσίασιε, Plato [Lycophr. 28. * Ένθεότιμοε, Sibyll. Orac. 5. ρ Phaedro, amorem dicens esse πασών τών ένθονσιάσεων nisi leg. εύχαίσιν θεοτίμοιε. * Φιλένθεο, Orph. Η. in άρίστην. 'Ενθονσιαστήε, Numine afflatus. Ένθουσια- Pan. 5,21. "Ένθέωί,^ηιΜ. V.P.432.] Ένθεάδω, Nu- σταϊ, Haeretici quidam ap. Theodorit. Η. Ε. 4. PARS XIV. 12 Ν

23 4227 ΘΕΟ [ρρ ] ΘΕΟ 4228 Γ» Eust. 47. ult." Kall. Mss.] Ενθουσιαστικός, Qui Α deos esse asserunt, Greg. Naz. " Ύπέρθεόν, Q U0( j iiumine afflari solet, Fanaticus, Bud. e Plat. Phaedro " est supra numen divinum vel nutninis voluntatem." (10, 357.) Έγώ γάρ τοι, διά τό ένθ., ον πάνυ μέμνημαι: Tim. 5υννοήσαι μέν γάρ έμφρονος, τά τε ρηθέντα [" Dionys. Areop. de Myst. Theol. 1, 2, 3. Procl. ad Plat. Crat. 16." Boiss. Mss.] Φιλόθεο*, Dei amans) ό'ναρ ή νπαρ νπό τψ μαντικής τε καϊ ενθουσιαστικής φύσεως, καϊ όσα αν φάσματα όφθή, πάντα λογισμό/ διελέ- Philo V. M. 3. Τοιγάροΰν μετ ολίγων άλλων φ. τε καϊ θεοφιλής έγένετο, Dei diligens et Deo dilectus σθαι, Visa noctuma vel viguantium, eorum, qui fuit, Lucian. (3, 144.) Ευσεβή καϊ φ.: cui ibid. ορρ. divino spiritu instincti sunt, ratione explicare, hominis est nientis compotis, non eorum, quibus mens άθεος και ανόσιος. Greg. in Enc. Macc. Σφόδρα πιθανώς έμοι γ' ουν καϊ πάσι τοϊς φ., Omnibus Dei amantibus. II Εχρ. etiam Deo carus, placens et gratus: ecstatica vaticinatur. Bud. Et ενθουσιαστική σοφία κελεύσματα, Greg. Naz. [* Φιλοθέωί, J. Poll. p. 14. ap. Plut. Solone, Sapientia, quae numinis afflatuconcipitur. Active interdum accipitur pro Animos corripiens furore illo divino. Unde ap. Aristot. Pol. 8. ένθ. άρμονία, Harmonia, quae corripit animos: sic Lucian. supra Phrygiam harmoniam ένθεον aliquid habere dicit. Et ένθ. νόσημα ap. eund. Aristot. dicitur, cutn instinctu lymphatico iufervescuut Sibyllae, Bud. Ένθουσιαστικώς, More eorum, qui furoris fanatiei instinctu aguntur, Plut. de Def. Orac. Ταϋτα μόνα τάς φυχάς ένθ. διατίβησι καϊ φανταστικως τον μέλλοντος, Ab his solis animus furibundus redditur et Β futuri imagines concipit. " Άνενθοιίσίαστος, Νοη " afflatus divino numine, Non fanaticus, Non in- " sanus seu vesanus : ut έρως, Plut. [9, 9 *Άνενθονσιάστως, 7, 363. * Συνενθοι/σιάζω, Diod. S. 4. ρ * Ιυνενθουσιάω, Plut. Coriol. 17- Eunap. in Maxim. p. 82.] " Ζάθεος, Praedivinus, Ad- " modum diviuus, Sacrosanctus, II. A. (38.) Ari- " stoph. (N. 283.) ζαθέων ποταμών." Ημίθεος, Semideus, Heroum epith., de quibus suo loco, Hesiod. Έ. (1, 158.) Άνδρών ήρώων θείον γένος, οϊ καλέονται 'Ημίθεοι. Item ήμίθεος sine adjectione, Heros. [II. Μ. Pind. Π. 4, ] Ετ FEM. Ήμιθέαινα, Semidea, Ορρ. Κ. 3, (245.) Αύτονς ήμιβέους καϊ άμνμονας ήμιθεαίνας. Ίσόθεος, Deo par, aequiparandus : i. q. άντίθεος, Qui virtutibus suis Deo aequl parandus videtur : ώώς, Od. A.(324.)de Telemacho. Plato Pol. 2. Και ταλλα πράττειν έν τοίς άνθρώποις ίσόθεον όντα. Isocr. ad Nic; (1.)Ί. άπαντας νομίζονσι τονς έν ταίς μοναρχίαις 'όντας : ad Phil. Ί. καϊ πάσιν όνομαστήν τήν αύτών δόξαν κατέλιπον. [* Ίσόθεον, C Uiiguentum quoddam, Alex. Trall. 11. ρ * " Ί- σοθεία, Parilitas Deo, Exaequatio cum Deo, Chrys. in Gen. Or. 12. Τ. 1. p. 76., l6. Τ. 1. p. 100." Sea- ν ger. Mss. * Ίσοθεόω, iesopus 110. Schneid. Ήρακλής ίσοθεωθέίς. * Κακόθεοϊ, Theophr. Porphyrii Abstin. 2, 7- * Κατάθεοϊ, J. Poll. 1, 20.] " Λενκοβέα, " ή, Leucothea: Matuta dea, ut Plut. interpr. in " Caniillo. Etymologo ή Ίνώ, Ino : sic dicta quod in " furorern acta, per album campum qui circa Mega- " ridem est, currens, sese in mare jdejecerit. Myr- " silus λευκοθέαν dicit non solum τήν Ίνώ, sed λευ- " κοθέας appellat etiam τάς Νηρηίδας, Nereidas nym- " phas: forsan quod per albicantes maris undas " cursitent, ut ή κνμοθύη. Itidem Hesychio λευκοθέαι " sunt πάσα ι ai πόντιαι." [" Valck. Αιιίτη. ad Ammon. 163." Schaef. Mss. * Ανσίθεος, Nom. propr., Athen * Μ^τρόθεοί, Deimater 8. parens, Epith. B. Virginis, Lexx. Gr. slne exemplo.] " Μνησίθεος, " affertur pro Pius. In Append. Diosc. annotatur " τήν άρκευθίδα τήν μεγάλην a nonnullis vocari μνη- D " σίθεον, ab aliis κυπάρισσον άγρίαν. Alioqui est " Nom. propr." [* Μυρίθεοε, Anon. Η. in Virgin. 13.] Όμόθεος, Qui pariter Deus est, unadeus est, Ejusd. divinitatis consors, Greg. [* Παλαίθεο»-, Hes. Phot. * ϊϊάνθεος, Gl. Omnium deus. *ΤΙασιθέα, Anoti. H. in Virgin. 17 * Πλ^σιόθεοί, Deo vicinus, proximus, Lexx. Gr. nullo allato auctore.] Πολύθεοϊ, Multos deos statuens, Qui inultitudinem deorum ponit, Bnd. e Darnasc. 7- OSrws ή π. τών 'Ελλήνων πλάνη εξαφανίζεται : δόξα, Philo de Mundo, Opinio, quae deorum multitudinem astruit. [^Esch. Suppl Lucian. 685.] ΠολυθεόΓί/s, ΕΤ Πολυθεΐα, Deorum multitudo, quam primus Orpheus introduxisse fertur, Just. Martyr Or. ad Gent. [Suid. 1,349 * Πολυθέακ, Suicer. Thes.] Σεμνόθεοι, Divini humanique juris peritissimi, ac religioni dediti, quales appellati sunt philosophi et gymnosophistae, Diog. L. (1, 1.) VV. LL. Σννθεία, q. d. Divinitatis communio, Ead. divinitas. [Scriptt. Eccles.] Τριβεία, Deitatis ternio, qua sc. tres dii statuuntur, Greg. Naz. Τριθειται, Qui tres * Φιλοθεότης, 21. Lobeck. Phryn * Φιλοθεέω, Cyrill. de Ador. p. 517 ],Φιλοθεία, Amor Dei. [Ideni in Isaiam p * Άφιλόθεος, ρ *Άφίλοθεία, ρ * Χαλκόθεος, Strabo 10. ρ. 721; * Ψευδόθεος, Athanas. 2, ] Θεότης, Deitas, Divinitas, vocab. theol., Greg. Πώϊ άν τις έλεγχθείη μάλλον καϊ έαυτψ μαχόμενος καϊ θεότητι; Et sibi et divinitati 1 i. e. ipsi Deo. [" Lucian. Icarom. 2, 2." Boiss. Mss.] Θεόθεν, Α Deo, Divinitus, Od. Π. (447.) θεόθεν δ' οΰκ έστ άλέασθαι: sub. θάνατον. Synes. Ερ. 1'37- Θ. τε ~ αιτούντες θεία φρονείν, καϊ αύτοϊ τόν δυνατόν τρόπον τό φρονείν άπανταχόθεν συλλέγω'τες, Et a Deo petentes ut divina cogitemus. Θεόω, Deum facio, Greg. Naz. Έμέ θεοί διά τον βαπτίσματος, Me Deum facit aspergine baptismatis. Et in pass. ap. Eund. θεούμενος, Qui deus fit, ex bumana natura in divinam abit. Et θεωθέν partic. Ad majorem gloriam evectum, propria tamen natura non immutata, Suid. Apud Greg. θεωθέν θέλημα interpr. Voluntas Deo informata. [Jambl. V. P " Rittersh. ad Porphyr. p. 26. Kust. Paul. Sil. 74. fin. Valck. ad Rov. 40." Schaef. Mss.] θέωσις; q. d. Deificatio, θεοποίησα, θεουργία. [* " Αντοθέωβιι, Dionys. Areop. 262." Kall. Mss.] Άποθεόώ, Εχ homine Deum facio, In deos s. divos refero, Consecro, Divinos honores tribuo, Plut. (6, 790.) Et in pass. άποθεοϋσθαι, Inter deos referri, έκθειάζεσθαι, Bud. ['* Άποθεωθήναι τό σώμα τοϋ Χρίστου, quo sensu dixerint veteres Patres, vide Expos. Fid. Justino Mart. tributam p. 181." Anonymus in margine Thesauri HSt.] Άποθέωσις, Inter deos relatio, Divinorum honorura attributio, Consecratio : de qua prolixe Herodian. 4, (2, 1.) Cic. ad Att. 1, 15. Consulatum nostrum, quem Curio antea άποθέωσιν vocabat: 12, 13. Insula Arpinas habere potest germanam άποθέωσιν: sed vereor ne minorem τιμήν habere videatur. Epist. 35. Fauiim fieri volo: neque hoc mihi erui potest. Sepulcri similitudinein effugere non tam propter poenam legis studeo, quam ut maxime assequar άποθέωσιν. [Strabo 6. p Herodian.] Έκθεόω, Deiiico, Deum efficio. Et έκθεοϋσθαι, Deum fieri, Dionys. Areop. [ielian. Η. A. 10, , 10. *'ΕΪθέωσις, Nicolaus Episc. Methon. in Liturgiis p " Jacobs. Anth. 11, 189 " Scbaef. Mss.] Έώεωπκίΐ δύναμις, Deiiica vis, Dionys. Areop. Θέων, Deus, VV. LL. Α Θεός autem, fem. EST Θεά, ΕΤ Θέαινα, Dea, II. Α. 1. Μήνιν άειδε, θεά, Πηληίάδεω Άχιλήος. At σεμναϊ θεαϊ vocabantur Erinnyes ap. Alhenienses, Plut. Solone. Θέαινα autem fem. dicitur a θεός, sicut λύκαινα a λύκος, Eust. Ad cujus analogiam ab ήμίθεος est ήμιθέαινα' ap. Opp., de quo suo loco. Etym. vero derivat a Θέων, ut Λάκαινα a Αάκων. [" Θεά, Brunck. ad Hippol. 55. Valck. p Phryn. Ecl. 84. Thom. M Musgr. Iph. T Jacobs. Anth. 11, 334. Heyn. Hom. 5, 469. Conf. c. θεός, Valck. Hipp. ρ ad Diod. S. 1, 238. Mitscb. H. in Cer. p Porson. Hec Θεάί monosyll., Markl. Ipb. p Θ. Στρατονίκη, ad Diod. S. 2, 518. Θεάων τέκνα, Wolf. ad Hesiod Θεή, ad II. Ω. 59 ad Callim. 1, 115. Callim. H. in Dian. Π9- ' 52 Schaef. Mss. Θέαινα, II. Θ Τ Od. W Athen *Θεανός, Brunck. Lex. Sopn. * Θεανώ, nom. propr., II. E. 70. et alibi.] Θεάζω, Divinus sum, Proxime ad Deum accedo. Vel ένθεάζω. Dion in Vita Hom. e Democr. Ομηρος φύσεως λανών βεαζούσης, έπέων κόσμον ετεκτμ παντοίων, et subjungit, Ώί ούκ ένόν άνευ θειας καί δαιμόνιας φύσεως ούτω καλά καί σοφά σοφα 'επη εργασασααι.

24 4285 ΘΕΟ [ρρ r» Ad Diod. S. 1, 294. Duker. Pra;f. Thuc. 11." α Schref. Mss. * Θεαστ-ί, s. * Θειαστ-ί, Dio Chrys. Or. 2, 315. al. Διαστι, quod vide.] Θεαστικός, Divinus, Qui divino spiritu agitur, ενθεαστικός, Arethas in Apoc. Θ. vocat Esaiam: sicut Dionys. Areop. νμνφδίας Apostolorum divino Spiritu percitorum. Ατ Έπ-ιθεάδω, Deorum opem contra aliquem imploro, iram alicui imprecor. Annotat enim Eust. (40.) έπιθεάαειν veteribus esse τό epivvvs άράσθαι ή όλως θεόν τινα, καταράσθαι: citans e Pherecr. ύστερον άραται καϊ έπιθεάζει τφ πατρϊ. Plato Phaedro, ' Αγανακτώ» και ε., Ad imprecationes devotionesque conversus. Bud. [" Thom. M ad Charit Duter. Praef. Thuc. 11. ad Dionys. Η. 1, 82. Toup. Opusc. 1, 53. Emendd. 1,81." Schaef. Mss. * Συνθεάζω, Diod. S. 4. p. 177 ] Θεϊος, Divinus, Ad Deum pertinens, " contractum " e θέειος s. θέϊος, ut volunt nonnulli." Apud (II. B. 22.) όνειρος, Somnium divinitus immissum, χορός, (Od. Θ. 264.) Quo dii honorantur : vel διά τό θ. τοΰ ίργου: 'Οδυσσεύς, ut Lat. Vir divinus. Sic et in so- β luta oratione Plut. de Aud. Poem. "Ωσπερ ήμεϊς καϊ πράγματα καϊ ήθη και νή Αία λόγους καϊ άνδρας είώθαμεν δαιμονίους καϊ θ. προσαγορεύειν. Dem. autem (18.) heec duo conjunxit, θ. et δαιμόνιος. At θ. μοίρψ, vide in Θείως. Dicitur et θειότερος ac θειότατος, Divinior et Divinissimus: θειότατα δώρα, Cic. ap. Plat. Divinissima dona. Alicubi tainen compafativum et superl. reddidit positivo, Lex. Cic Et Θεώτερος ap. Dionys. Alex. Divinior, pro θειότερος: formatum tamen tanquam a θεός. [" Ruhnk. Ep. Cr ad Callim. 1, 6l. Brunck. El Apoll. Rh. p. 4." Schaef. Mss.] Θείον, τό, subst. ^Numen divinum, et q. d. Divinitas, θειότης. Redditur etiam saepe Deus, sicut θεός : sed ita tamen ut intelligendum sit non de Quolibet deo ab ipsis etiam profanis scriptt. dici, verum de Eo, quem intelligebant, cum θεός dicebant quasi κατ' έξοχήν, ad differentiam eorura, qui multi appellatione θεών includebantur, summum videlicet supremumque numen, et,q. d. θεόν θεών υπατον καϊ άριστον, Hom. Sunt certe c qui etiam inter θεόν et θεούς ita distinxisse philosophos existiment, ut per θεόν quidem Numen illud, at per θεούς Numina vulgi opinione consecrata intelligerent; atque huc referunt istud Plat. dictum in Epist. Τής μέν σπουδαίας επιστολής θεός άρχει, θεοι δέ τής ήττον. Ignoravit autem usum Hom., sed omnibus ejus posteris usitatum fuit, ac praesertim prosae scjiptoribus, Herod. Tliuc. PJat. Xen.: ap. quem Jegitur Κ. Π. 4, (2,8.) "Ωστε πάσι φρίκη ν μέν πρός τό θ. έγγίγνεσθαι, θάρσος δέ πρός τους πολεμίους : Έ. 7, (5, 13.) ΐίεριεγέγραπτο γάρ, ώς έοικεν, υπό τοΰ θ., μέχρις (ίσου ή νίκη έδέδοτο αύτοϊς. Plato, Το θ. πόρρω ήδονής καϊ λύπης ίδρύσθαι, ubi quidam interpr. Naturam divinam. Sed et alicubi τό θ. redditur Divina.providentia: ut certe et in illo posteriore Xen. 1., quod τφ θ. tribuitur, ad illam pertinet. Lucian. tameri (3, 144.) haec separavit, Καί ώς τό θ. παρωθούμενος, καϊ τήν πρόνοιαν άρνονμένος. Usi sunt autem hoc nomitie θεϊον de vero etiam Deo Eccl. Scriptt., praesertimque Greg., ut cum dicit Τφ θ. πειθόμενοι, D pro Auctorem Deum secuti. Idem, Π«5$ γάρ σεπτόν τό θ. εί περιγραπτύν. Et, Το μή ληπτόν εϊναι άνθρωπίνη διανοίφ τό θ. Cum autem dicunt κατά θεϊον, sunt qui exp. κατά θεού πρόνοιαν, Divina providentia, atque ita redditur ap. Aristoph.: quod etiam consentaneum est iis, quae modo de hujus nominis signif. dixi. Verum sunt et qui exp. Ex insperato, quod non placet. Aristoph. 1. est Ίππ. (146.) προσέρχεται, "Ωσπερ κατά θεϊον, είς άγοράν. Vide Θείως. ["Θεϊος, Xen. Mem. 1, 1, vide Ind. Ern. Wakef. ad Bion. 1, 29 lon. 85. S. Cr. 5, 95. ad Lucian. 1, 254. Valck. Diatr. 21. ad Herod. 719 ad Phalar ad Charit. 757 Heind. ad Plat. Pbaedr Jacobs. Anth. 9, Heyn. Hom. 7, , Conf. c. θεός, Musgr. Iph. T Fisch. ad Plat. Euthyphr. 27- Heind. ad Phaedr. 250.; cum οσιος, Fisch. ad Plat. Euthyphr. 38. Θ.,et δϊος, Heyn. Hom. 5, 577-7, 6. Άλ«θ., 5, 575. Θ. όνειρο ς, ad Lucian. 1, 179 ^eze, Boeckh. in»plat. Min. 70. Θεία κεφαλή, Act. Traj. 2, ] ΘΕΟ 4236 Θείον ήγεϊσθαι, ad Herod Κατά θεϊον, Kuster. Aristoph ad Herod Bast Lettre 70. Θείον τι, Jacobs. Anth. 11, 184. Θεία, Ccelestia, Plut. Caesare 69. Τό θεϊον, ad Diod. S. 2, 457 Bast Lettre ad Herod Numen divinum* Munck. ad Anton. Lib. 8. Verh. Fortuna, Wyttenb. Select Θέειος, Moschus 2, 50. Procl. H. 111 Ven. 2, 16. Heyn. Hom. 5, 439- * Θεήϊος, Bion (6, 9 ) p Valck. * Θήϊον, τό, Numen, Valck. Callirn. 270." Schaef. Mss. * Θειόθεν, Gl. Divinilus " Priscian. 15, 424." Elberling. Mss.] [* Θειογενής, Gl. Divigena: Sibyll. Orac. 5. ρ 602.] " Θειοδάμη, Suidie ή θεούς δαμάζουσα, Divi- " num numen domans." [* Θειοδάμοις άνάγκαis, Euseb. Pr. Ev. 5, 8. et Vigeri not. * " Θειόδετος, ad Charit * Θειοδόμος, Alpbeus 9. Aceratus. * Θειοδότη, Jul. ^Egypt. 40. * Θειοπαγής, * Θειοφαγής, * Θειοφανής, Casaub. ad Athen ( )" Schaef. Mss. * Θειοττοιέω, Sibyll. Orac. p. 29. * Θειώδης, Divinus, unde *Θειωδώς, Pseudo-Orig. c. Marc. p. 36. Wetst.] [* Πάνθειος, Orph. Η. in Laton. 7. in Silen. 7. * Περίθειοϊ, Athen sed Έριθειοτάταν Schw.] Θείως, Divine, Divinitus; Divina quadam sorte. Xen. enim θείως et θεί$ τινϊ μοίρ<ρ in ead. omnino signif. dixisse comperio: Κ. Π. 4, (2, 1.) Ώράττοντος δέ ταϋτα τοϋ Κύρου, θ. πως άφικνοϋνται άπό Ύρκανίων άγγελοι: Έ. 7, (5, 10.) Καί εί μή Κρής θεί% τινί μοίρψ προσελθών εξήγγειλε τφ Άγησιλάψ προσιόν τό στράτευμα, έλαβεν αν τήν πόλιν ώσπερ νεοττιάν κ. τ. λ. Quibus ίη 11. θείως et θ. τινι μοίρψ id omnino significant, quod vernacula lingua dicimus, Ainsi que Dieu voulut: quod loquendi genus baud scio an satis exprimatur boc Latino, Sorte quadam divina : quo tamen Graeca illa reddi solent. Hoc certe constat, θ. μοίρψ alicubi id esse quod Lat. Virgula divina dicunt. [* Θειοτέρως, Herod. 1, 122.] Θειότης, Divinitas, Lucian. (3, 149.) Άπολαΰσαι τής Ήφαιστίο)νος θ., Plut. Symp. Tois πάθεσι τούτοις δόξα θειότητος πρόσεστι, pro Haec divinitus fieri censentur. Θειο'ω, Deo s. Diis consecro. Ε Plat. de LL. [Dio Cass. " Beckraann. Erfind. 4, 68. Thom. M. 459." Schaef, Mss. *'Αποθειύω, Strato 19. * "Άποθείωσις, Onosander 10." Kall. Mss.] Έκθειόω, idem. Α Bud. exp. etiam Consecro, Colo ut Deum. Philo de Mundo, Κόσμους δλους έξεθείωσαν. Apud Plut. έκθειοΰσθαι videtur esse In nutnerum deorum referri: (9, 400.) Ίοϋϊ, τής Ίνάχου θυγατρός, ήν πάντες Έλληνες έκτεθειώσθαι νομίζουσι ταϊς τιμάϊς υπό τών βαρβάρων. " Θεϊκός, Divinus, [" Agapet. Scheda c. 21. Euseb. V. C. 1, 5. 2, 16." Boiss. Mss.] " Θεϊκώς, Di- " vine: vel Deum respiciendo, Deum spectando. " Ε Greg. Naz. Οΰ πανηγυρικώς, άλλά θ. έορτά- " ζομεν." [* " Θεϊνος, Koen. ad Greg. Cor * Θέϊνος, Valck. Adoniaz. ρ. 284." Schaef. Mss. *"Ev0 e tvos et * "Ενθινος, Cretensibus i. q. θεϊος, Chishull. Antiq Gruter. Inscr. 505.] Θειάζω, Divinum quendam insdnctum immitto, Incito ad aliquid tanquara divino nuniine afhatum. Hoc epim aut certe aliquid hujusmodi significare puto in Thuc. 8, 1. Ώργίζοντο δέ καϊ τοϊς χρησμολόγοις τε και μάντεσι, καϊ όπύσοι τι τότε αυτούς θειάσαντες έπήλπισαν ώς λήφονται Σικελίαν. Certe θειάσαντες puto intelligi de iis, qui signa quaepiam victoriae a diis dari dixerant, et de mente eorum vana quredam illis persuaserant, ita ut tanquam numine afflati ad bellum ferrentur. Secus Valla, sed male; aut ego valde fallor. Bud. έθειάσθη ab Arriano (7, 18,12.) poni tradit pro Divino instinctu dictum est. [" Ad Charit Wakef. S. Cr. 5, 109. Duker. Prsef. Thuc. 11. Boiss. Philostr Fabric. B. Gr. 3. p ad Diod. S. 1, 294. Toup. Opusc. 1, 387." Schaef. Mss.] Θειασμός, Afflatio numinis; exp. enim θεοφόρησις et θεοληφία, ab Hes. autem etiam ένθουσιασμός. Sed Idem vult μαντείαν quoque significare. Quarum tamen signiff. neutram convenire existimo buic v. in Thuc. 7, (50.) p. 250., ubi Niciam fuisse dicit άγαν θειασμφ προσκείμενον: sed intelli-

25 4227 ΘΕΟ [ρρ ] ΘΕΟ 4228 gere Valde studiosum inquirendae modis omnibus Α Ι.Έ. re ύπέρ αύτοϋ βασιλέως καϊ τής στρατηγίας εγί voluntatis deorum, q. d. Curioso cuidam deorurn νοντο. [" Έπιθείασις, ad Charit Bergl. Alci" cultui deditum, Aliquantum superstitioso cultui. Hoc autem significare voluisse Thuc. e Plut. conjicio, (9, 395.) "ίίσπερ ei θειασμφ προσκείμενο» άγαν, εξόν ειπείν τον Νικίαν, ό δε θεόληπτου προσείποι. Huc et istud perdnet, quod ab eod. Thuc. de illo ipso Nicia scribitur 7, (86.) p Ήκιστα δή άξιος ων τών γε έπ έμοϋ 'Ελλήνων ές τοϋτο δυστυχίας άφικέσθαι, δια τήν νενομισμένην έε τό θεϊον έπιτήδευσιν. Huc inquam pertinet locus iste, licet alioqui de cultu simpliciter hic locutus esse videatur: nimirum perinde ac si diceret suae pietati convenieutem exitum non habuisse. At Gr. Schol. itidemque Valla a vero sensu, quem talem esse puto, discesserunt. Sed hoc addo, ab J. Poll. θειασμφ προσκείμενος, omissa sc. particula illa άγαν, poni cum θεών επιμελής, θεοϊε ανακείμένος, λατρεύων θεοϊε, etc. [* " Θειαστήε, Tzetz. Chil. 8, " Elberling. Mss. * Θειαστί, vide Θεαστί. * Θειαστικόε, unde] Θειαστικώε, Afflatu numinis, Instinctu numinis, J. Β Poll. (p. 12.) haec jungit, κατόχωε, ένθουσιαστικώε, θειαστικώε, έπιτεθειασμένωε. Ατ 'Αθείαστος, Numine divino ηοη afflatus, [Plut. Cotiol. 33.] " Άθύαστοε, " Profanus, VV. LL. perperam pro άθείαστοε." Άποθειάζω, Numine divino affior, Philo, Δεύτερον ουκ είε μακράν άποθειάσαε άποφθέγγεται λόγων, Nunrine afflatus, Divinitus instinctus. [" Ad Timaei Lex. 230." Schaef. Mss.] 'Εκθειάζω, Deo dedico, Consecro. In numerum deorum refero, Consecro, Ut deum colo, Lucian. (2, 515;).Qwna>s Όρέστην καϊ ΤΙυλάδην έκεθιάσαντεε : (510.) Ε'ιτ, όϊμαι, άντϊ τών θεών άπάντων, τούς έπ' εξαγωγή αυτών ήκονταε άνδρας εκθειάσετε, καϊ ίεροσύλοις ύμών ουσι θύσετε ώε θεοϊς. -Sic accipitur et ab Herodiano 4, (2, l.)"e0os γάρ έστι 'Ρωμαίοιε έκθειάζειν βασιλέων τούε έπϊ διαδόχοις παισϊ τελευτήσαντας : hoc autem vocari ait άποθέωσιν. Divinum existimo, In divinitatis judicium traho, Bud ex Herodiano. In reli gionem verto, Plut. Sic Herodian. (1, 14,10.) de templo Pacis exusto fulmine, et pluvia extincto c incendio, "Οθεν καϊ τό πάν έργον έξεθειάσθη, Ιη religionem tractum est, Bud. [Jarabl. V. P Kiessl.] Έκθειασμός, Consecratio etc. [Schol. Aristoph. Σφ. 8. * Συνεκθειάζω, Plut. 7, 918.] Έπιθειάζω, Numine divino afflor, Instinctu divino corripior ; adeo ut sit i. q. praecedens άποθειάζω, et quidem ap. Philon.: J. Poll. quoque έπιθειάσαι conjungit cum κατάληφθήναι, ένθουσιάσαι. Item Vaticinor. Joseph. A. J. (348.) Και ό μέν τοιαύτα έπεθείαζεν οΰκ ών έν έαυτφ, τφ δέ θείω πνεύματι πρόε αυτά κεκινημένος. At vero ap. Thuc. 2, (75.) ρ. 72. Τοσαϋτα έπιθειάσαε redditur, His deos precatus, ubi tamen malim His deos obtestatus: cum praecedai ap. eum de ead. re, 'Es έπιμαρτυρίαν θεών κατέστη : (8, 53.) ρ. 279 junxit infinitivo, Καϊ έπιθειαζόντων μή κατάγειν, Sese devoventes, si eum reducerent, Bud. qiio et Valla modo reddit. Sed violenta haec interpr. raihi esse videtur: ac malo, sicut et in mea Edit. Thuc. Latini dixi, vertere Sacrosanctis obtestationibus deprecantes ejus restitutionem. Idem Bud. D in Plut. Camillo (18.) Καί τών ιερέων οί καλούμενοι Φητιάλεϊς ένήγον, έ. καϊ κελεΰοντεε τών πεπραγμένων άγοε τήν σύγκλητον είε ένα τόν αίτιον τρέψασαν, ύπέρ τών άλλων άφοσιώσασθαι, vertit, Religionem animis objicientes. At in Greg. Έ^πιθειάζων τε δήθεν έκ τών παρ' αΰτοϊε βίβλων καϊ απορρήτων ώε νϋν αύτοϊε άποκείμενον ε'ίη κατελθεϊν είε τήν έαντών καϊ τόν νεών άναδείμασθαι, vult esse Per deum exhortans, Diviriae voluntatis, Divini oraculi admonens, Citans divina oracula. Έπιθειάσων, έορτάσων, Suid. At partic. pass. έπιτεθειασμένοε J,. Poll. jungit cum θεοσεβήε, θεολογικός, καθιερωμένοε. [Themist. 28. Plut. 8, J. Poll. 1,15,20. Pberecrates Suidas 1,308.] Έπιτεθειασμένωε, Afflatu numinis, Cum afflatu numinis : vide θειαστικώε. Έπιθείασις s. Έπιθειασμός, Obtestado, quaefit per deum, Thuc. 7,(75.) p ap. Suid. Ούκ άνευ ολίγων έ. καϊ οιμωγής άπολειπόμενοι, ubi tamen ille, sicutet Schol., exp. θείων επικλήσεων. Est etiam Precatio, qua Dei opem imploramus. Idein certe Schol. έπιθειασμοϊ exp. πρός θεόν ίκεσίαι, h. in phr Έπιθειασμός, ad Charit. 475." Schaef. Mss" * " Σννεπιθειάζω, Greg. Naz. c. Jul. 6. Mont."Boiss Mss. Plut. Sylla 6. * Ύποθειάξω, Philostr. Apoll. l' p. 5., 6. p. 245.] " ΘΕΙΟΝ dicitur Sulphur, veluti θέϊον, sic nomi- " natum διά τό θεόθεν είναι, ut qnidam volunt: unde " et κεραύνιον πϋρ dicitura nonnullis, cum ό κεραυνός " odorem sulphuris reddat. Duo porro sunt ros " θείου genera, άπυρον et πεπυρωμένον: de quibus " Diosc. 5, 124. et Piin. 35, 14. nbi et ipse testatur " fulmina et fulgura sulphuris odorem babere, ac " lucem ipsam eorum sulphuream esse: babere et io " religionibus locum ad expiandas suffitu donios: τό " άπυρον θεϊον, Idem cuin Virgilio appellat Sulphur " vivum, ibid.: Celsus, Sulphur ignem non exper- " tum, 5, 18. Hes. θεάφων, Eust. θέαφον vulgo no- " minari tradit." [" Valck. Adoniaz. p. 286." Schief. Mss.] " INDE Θειόχροοε, SIVE Θειόχρονε, Sulphuris " colorem habens, Luridus." [Diosc. 5, 118. Lobeck. Pbryn. 142.] " Ετ Θειώδης, ό, ή, Sulphureus " vel Sulphurosus." [" Brunck. Anal. 3, 94. ad Charit. 717." Schaef. Mss.] " Item VERB. Θειόν, " Sulphure peffumo vel expio : cujus pass. θειοϋται " Hes. itidem exp. θείφ καθαίρεται." [* Θείωμα, Hesych., Τ. Η. ad Lucian. 1, 466.] " Inde COMP. " Αιαθεώω, pro eod.: cujus exemplum hoc legitur " ap. Eust. Εύ διεθείωσε" [ex Od. X. 494;] " qni et " ipse θειώσαι esse dicit θνμιάσαι, Suffire. Ion. au- " tem dialysi θηϊώσαι dicitur pro hoc θειώσαι, ut el θήϊον pro θεϊον : item θεειώσαι et θέειον pro iisdem " ap. poet., e quibus Etym. vult contracta esse θεϊον " et θειώσαι." " Ώεριθειόω, Sulphure, s. Sulphuria " suffitu lustro." [Τ. Η. 1. c.] " UNDE Περιθείωσιε, " Lustrado quae fit sulphure. Plato Cratylo (22.) " Αί τοϊε μαντικοϊς φαρμάκοιε γινόμεναι περιθειώσεις. " Paulo ante generali vocab. dicit καθάρσεις et κα " θαρμοί." " Θέειον, poet. et Ιοη. pro θεϊον, Sui- " phur. Od. S. (307.) έν δέ θεείου Ώλήτο, Sulphure " implebatur. Sic II. Θ. (135.) Δεινή δέ φλόξ άρπ " θεείον καιομένοιο. Et Ε. (4J15.) δεινή δέ θεείόν ys- " νεται όδμή : Od. Χ. (481 fj Οΐσε θέειον γρην, κακών " άκος. INDE Θεειόω, Sulphure perfumo vel im- " pleo: ibid. "Οφρα θεειώσω μέγαρον. At Od. Ψ. " 50. voce pass. in signif. act., αυτάρ ο δώμα θεειον- " ται περικαλλέε, ΤΙϋρ μέγα κηάμενος: ubi Scbol. exp. " περιαγνίζει, καθαιρεί, Expiat, sulphure sc. eam per- " fumans. AfFertur ΕΤ Θεειώσκειν pro Fuuium s, " Vaporem facere, sc. sulphure." " Θήϊον, τό, esse " dicitur Balsamum : perperam; est enim Sulphur i " Ion. dissolutione pro θεϊον : utod. X. (494.)"H- " νεγκεν δ' άρα πϋρ καϊ θήϊον' αυτάρ 'Οδυσσεύς Ε5 " διεθείωσεν μέγαρον καϊ δώμα καϊ αυλή ν. Unde " θηϊώσαι fieri potest ut θειώσαι a θεϊον, teste Eust." " Θεάφων, Sulphur ; pro quo et θέαγον." [Gli Sulphurium.] " Utitur eo Hes. in exponendo θεϊον. " Eust. teste θέαφος vulgo dicitur τό θεϊον." [Gl. Sulphur. * Θείαφος, Basil. T. 7- p * " Θειάφιον, Tzetz. Chil. 12, " Elberling. Mss.] " ΘΕΙΟΣ dicitur etiam ό τοϋ πατρός ή τής μψρό* " άδελφός, Patris vel Matris frater, teste Eust. etpoi- " luce (3, 22.) In qua signif. interdum absolute po- " nitur: ut ap. Xen. Κ. Π. 1, (4, 9 ) Ό θεϊοε αντψ " έλοιδορεϊτο, Avunculus eum increpabat. Et ap. " Plut. π. Φιλαδελφίας, circa fin., Άλεύαν δέ τον " Θεσσαλό ν, ό μέν πατήρ, άγέρωχον όντα καϊ υβριστή*, " έκόλουε, καϊ χαλεπός ήν' ό δέ θεϊοε άνελάμβανε καϊ " προσήγετο. Ubi quem θεϊον vocavit, mox πατρός " άδελφόν nominat. Interdum cum adjectione, ad " tollendam ambiguitatem. Philo V. M. 3. Kal " τάρτην θείοις πρός πατρός άπονέμει τάξιν, Quartum " locum tribuit patruis. Ubi ut dicitur β πρόε πα- " τρός θεϊος pro Patruo, sic etiam ό προς μητρός θείος " pro Avunculo. J. Poll. et τόν πρεσβύτερον άδελ " φόν ύπό τοϋ νεωτέρου vocari θεϊον tradit: si tamen " ηοη potiusήθεϊον scripsit." ["Lucian. «f-j 3 ' 0 ' ad Ammon Wyttenb. Select ad Herod. 486." Schaef. Mss.] " FEM. Θεία, Amila, Matertera: " itidem vel absolate vel cum adjecdone. Ac ut θειος

26 423 9 ΘΕΟ [ρρ ] ΘΕΟ 4240 " icpos *' αγ Ρ ϊ Patruus, ita θεία πρδς πατρός, Ami- Α πάλιν, Πλατωνικής τινός φωνής άναμνήσας τήν πάλιν, " ta ; et ut etos?p 0S est Avunculus, ita θεία ήν έκεϊνος άπεθέσπισε προς αύτούς. Γ* Άποθέσπισις «προς μητρός Matertera. Alioqui Θεία est etiam Strabo 17- ρ ] " Έπιθεσπίζω, Oraculum «nora. propr. Ita enun dicitur mater solis et lunae, " reddo, VV. LL. ut i. sit q. θεσπίζω, Ibid. exp. " παρά τήν θέαν, quasi θέεια, utpote quee sit αιτία " Auctor rei sura, Approbo." [" Ad Dionys. Η 1 «τοϋ θεωρεϊν ήμας. Meminit ejus Hesiod. Θ. (371.) ad Herod (4, 179.)" Scheef." Mss ί «At pro θεία, quae a Theophr. Η. Pl. 4, 1. arbori- " Et Έπιθεσπισμός, Oraculum, vel potius Oraculi "bus annumeratur, alibi ap. Eund. scriptnm est " redditio." [Arrian. Anab. 6, 19.] Προθεσπίζω, i. q. " θύα el θυία, ac rectius. ltem vero et pro θεία quod χρησμωδώ, προαγορεύω, J. Poll.: Plut. (7, 658.) Είί " Hesychio est ϊγδια, reperitur sajpius θυία et θυεία, δέ μαντική ν ένεπνείτο μίαν ήμέραν έτους εκάστου καί «quod est Mortarium." [" Thom. Μ Brunck. προεθέσπιζε κατιών έπϊ θάλατταν, Ad divinationem Apoll. Rh Amnion Callim. 1, 584. omnibus annis semel afflabatur, et ad mare descen- Valck. 135." Schaef. Mss.] dens fata praedicebat. [" Const. Manass. Cbron. p. ΘΕΣΠΙΣ, ό, ή, Vaticinus, Fatidicus, Divinus. Ε 69." Boiss. Mss.] Deo loquens, Α Deo dictatus: άοιδόί, Od. P. (385.) Θεσπέσιος, b, ή, Divinus, έκ θεοϋ πεσών, δν θεδς άν Divinus cantor, Qui Dei instinctu canit: άοιδή, Od. ένίσποι: in bonam et in malam partem, ut πλοϋτος,. (498.) Canticum divinum. Sic et A. (328.) de κτήματα: ήχή, φύζα, i. e. θεόπεμ πτος, Divinitus missa, Pbemio, φρεσϊ σύνθετο θέσπιν άοώην, i. e. έκ θεοϋ immissa, Hom. Apud Eund. θεσπεσία φδή, Diviniέσπομένην ήτοι λεγομένην, Eust. Divinitus dicta- tus data, dictata. Item θ. βήλος, εριον, Divinum tam et inspiratam : ut sit compositum e θεδς et έπω, augustumque limen, Divina lana. Et II. B. (367.) addito a. Alibi vero scribit posse ab 07Γ<χί?ω et deds β θεσιτβσίη, sub. γνώμτ], Divino consilio. Plato, θ. βios 9 derivari, atque etym. hanc innui in Od. Θ., θεδς Lucian.'(l, 537.) Κνίσσα θ. καί ιεροπρεπής, Philostr. ώπασε θέσπιν άοιδήν, ut sit Divinitus datus. At Ερ. θ. Πλάτων, Diog. L. Τοϋτον, Θεόφραστον, διά τδ prior etym. est verisimilior. Nom. poetee Athe- τής φράσεως θ. 'Αριστοτέλης μετωνόμασεν. Synes. Τόν niensis, qui ap. Horat. Α. Ρ. Ignotum tragicae genus δέ ιερέα άνδρα δεϊ θ. είναι, Virutn divinum : Idem, invenisse camoenae Dicitur: quod Plato tamen ίη 'Ηλίου θεσπεσιώτερον ούδέν. [" Wakef. S. Cr. 4, 46. Minoe negat. [" Τ. H. ad Aristoph. Πλ. ρ. 14. Por- Jacobs. Anth. 11, 78. ad II. Α.591. Heyn. Hom.4, son. Med. p. 38." Schaef. Mss. I. q. θεσπέσιος, , 510. Θεσπεσία, Schol. Aristoph. Πλu Hom. H. in Ven άελλα. * Θέσπιος, Aristopb. ρ. 15. Hemst. Θεσπεσίγ, Heyn. Hom. 4, " "0»v ^Esch. Ag ] "Θέσπιον,τδ, Res Schaef. Mss.] Θεσπεσίως, Divine, Divinitus, II. O. divina, W. LL." Θεσπιδαής, Divinus, Divinitus (637.) Θεσπεσίως ξψόβηθεν,ύψ'έκτορι. [* " Θεσπεσιόlapsus, immissus, ardens : πυρ, Hotn. non semel. της, Eust. 181, 48." Seager. Mss.] [" Heyn. Hora. 6, , 97- ad II. M " ΘΕΩΡΟΣ, ό, q. d. Qui ad Deum accedit; cum eo Schaef. Mss. * Θεσπιεπής, unde] Θεσπιέπεια, Fati- sc. aliqua dere acturus, et quidem publico nomiiie; dica, Vaticina, Divino ore loquens, Soph. CEd. T. Cui rerum ad deum pertinentium cura demandatur. (463.) θεσπιέπεια Αελφϊς είπε πέτρα. Θεσπιψδδς, Vult enim J. Poll. dici άπδ τοϋ πρδς θεδν όρούιεν, Vates, Fatidicus, i. q. θέσπις άοιδδς ap. Hom., Poe- δρμψν, δδεύειν: alii vero e θεδς et ώρα comp. volunt, tarum et vatum epith. Unde Dionys., quani Latini q. d. Qui Dei curam gerit. Sed cum saltem de vocant Carnientam deam, interpr. θεσπιωδδν, sc. a vo- deductione a θεδς duae istae etym. inter se conseo» cabulo Carmen : licet eam Plut. non a Carmen, et διά tiant, huc reservandum esse censui. Nimium certe ro έμμέτρως χρησμούς ξ,δειν, sed a Careo et Mens C restringit J. Poll. nominis hujus signif. cum scribit, dictam velit, quasi νοΰ έστερημένην, διά τάς θεοφορή- οί γάρ Πι/θωδε θεωροί. At Harpocr. ηοη solnm dicit σεις. [iesch. Ag Eur. Hec. 673.] Θεσπιψ- esse Eos, qui ad deos mittuutur, sed addit, τούς γά δέω, Vaticinor, Oracula cano, fundo, Aristoph.Πλ. θεία φύλάσσοντας, των θ. φροντίζοντας: subjungit- (9 ) de Apolline, "Os θεσπιωδεϊ τρίποδος έκ χρυσηλά- que notationem illam ab &ρη : quam et Hes. securov. Auctor Axiochi (11, 188.) de poetis, Οΐ ποιή- tus videtur, quippe qui exp. οί φροντίζοντες περϊ τά θ. μασι θειοτέροις τά περϊ τδν βίον θεσπκρδοϋσιν, Carmini- Sed cum late pateat τών θείων appellatio, intelligenbus vitaemiseriascanunt. [^sch. Ag *Θεσ7πω- dum existimo simpl. per τά θ., Sacrificia solemnia, δημα, Nicet. Annal. 18, 3.] Pro Θεσπκρδδς, autem quorum nomine mittebantur qui θεωροί vocabantui' poetice DICITUR Θεσπιαοιδός. [Hesych.] Θεσπίζω, ad Olympicam s. Pythicam celebritatem, aut etiam Vaticinor, Respondeo ut vates vel antistes, Sancio, Donaria, quae illuc ferebant: item Munus consu- Philo V. M. 3. Ένθουσιψ, καϊ μεταβολών είς προφήτην lendi oraculum. Qnam exp. variis e 11. colligo : ac priθεσπίζει τάδε, In vatem mutatus ista hariolatur, He- mum h. ν. θεωροί tanquam exp. Plut. Demetrio (11.) rodian. (4, 12, 7 ) Ύποπτεύων δ' αύτούς ώς τά άληθή scribit, censuisse quendani Stratoclem, eos, qui ad αύτφ, άλλά πρδς κολακείαν θεσπίζοντας, Vaticinantes : Antigonum et Demetrium mitterentur, ηοη πρέσβεις, (9.)"Οντως αύτφ δαιμόνων ταΰτα θεσπισάντων, Mani- sed θεωρούς esse appellandos : Καθάπερ οί ΤΙυθοϊ καί bus baec sigllificailtibus, Polit. Apud Athen. (672.) Όλυμπίαζε τάς πατρίους θυσίας υπέρ τών πόλεων άπάde Caribus oraculum petentibus, Καί πυνθανομένων γοντες έν ταϊς Έλληνικαϊς έορταϊς: qui 1., ut de hoc περϊ τών άπηντημένων, θεοπίσαι τόν 'Απόλλωνα, ποι- obiter admoneam, mirum videri uon sinit, quod ap. νήν αύτούς άποδοϋναι, Respondisse Apollinem., Ac- Athen. legitur 13. ubi sc. θεωροί ad Antigonum missi cipitur etiam pro Sancio, Philo V. M. 3. Θεοφορηθείς D dicuntur. Rursum vero ap. Plut. Cam. (8.) craterem έθέσπισε τήν έβδόμην, Dei instinctu sanxit septimum aureum Delpbos mittunt Romani, Έλόμενοι τρεϊί diem. Synes. Νόμον ήγεϊσθαι ο, τι άν έκεϊνος δ θρόνος άνδρας έκ τών άριστων θεωρούς : item, Ναϋν μακράν θέσπιση, Quicquid Deus sanxerit et statuerit. Julian. εύανδροΰντι πληρώματι καί κύσμω πανηγυρικφ κατα 124. Ι^αί συνωδά τοϊς άνωθεν βασιλεϋσι θεσπίζοντες, σκευάσαντες. Huc pertinet quod ap. Dionys. Η. κελεύομεν κ. τ. λ. [" Wakef. Trach Jacobs. in Vita Lysiae legimus, Dionysium tyrannum misisse Antb. 8, 124. Toup. ad Longin ad Lucian. 1, θεωρούς ad panegyrin Olympicam, άγοντας θυσίαν τφ 530. Sancio, Schol. Aristoph. Πλ Θεσπίζω, θεφ. Apud Atheri. vero (194.) Antiochus πρέσβεις et Valck. ad Rov. 6l." Schsef. Mss.] "Θισπώσαι, ab θεωρούς ad civitates mittit, καταγγελοϋντας τούς έσο- " Hes. affertur pro είκάσαι." Θέσπισμα, Responsum μένους αγώνας ύπ' αύτοϋ έπί Δάφνης. Sed θεωροί frevatis vel antistitis, Oraculum, μάντευμα, θεϊον δόγμα, quenter dicuntur et Qui ad consulendum oraculum Hes. Edictum, Quod sancitum est, νομοθεσία, Hes. mittuntur, Arrian. (7, 23, 8.).Ήκον δέ καί παρά'άμ- Unde ap. Theophil. Instit. Civ. Tijs συγκλήτου τδ θ., μωνος οί θεωροί, οΰ στ ίνας έστάλκει έρη σο μέν ους οπωι Senatus consultum. [Herod. 2, 29 Eur. Ιοη θέμις αύτφ τιμψν 'Ηφαιστίωνα. Ιη altera signif. et Soph. CEd. Τ * Θεσπιστής, Manetho 6, 378. ab altera etym., est Spectator; sed et peculiariter " Vates, Divinus, Qui oracula profert, Pseudo- Spectator ludorum solemnium, s. certaminum, qua- Chrys. Serm. 30. T. 7. p. 331." Seager. Mss.] Άπο- lia 111 celebritatibus panegyricis. Atque adeo Aristo. θεσπίζω, i. e. δογματίζω, λέγω, έκτίθεμαι, Suid. quasi teli est etiam i., ut quidam tradunt, qui Dionysio Hal. Oraculum profero, Vere praedico quasi*ab oraculo, ό πανηγυρίζων άκροατής. Θεωροί, Platoni Qui pere- Bud. e Plut. Lucullo (2.) p Κατεστήσατο τήν grinantur ad inspiciendos mores cujusque civitatis,

27 4241 ΘΕΟ [ρρ ΘΕΡ 4242 Bud. [" Moer et η., Heringa Obss Eran. Α tur; id enim significare arbitror in Paneg. (11.) Philo 169. Valck. Hipp. p Diatr loquens de iis, qui solemnia illa spectacula exhibe* Koen. ad Greg. Cor. 86. ad Lucian. 1, 421. ad He- bant, et de iis, qui illa visebant, postquam dixit 10d ad Diod. S. 1, et Ind. Gr., ad Έγγενέσθαιτοίςμέν έπιδείζασθαι τάς έαυτών ευτυχίας Xen. Mem. 3, 3, 12. Ammon. 68. Valck. Anim. 92. τοίς δέ θεάσασθαι τούτους πρδς αλλήλους άγωνιζομέ' Boiss. Philostr Thom. Μ Markl. νους, subjungit, utrosque liabere e<f ols φίλοτ^ Suppl. 97. ad Charit Wakef. Ion Luzac. θώσιν : illos quidem, δταν ίδωσι τούς άθλητάς έαυτΰρ Exerc. 91- Dioscorid. 6. et Jacobs. Θέωρος, Kuster. 'ένεκα πονοϋντας, hos autem, "Οταν ένθυμηθώσιν δη Aristoph Θεαρδς, (Dorice,) Koen. ad Greg. πάντες έπι τήν σφετέραν θ. ήκουσι. Jam vero et θεω- Cor. 86." Schaef. Mss. * Θεωροδόκος, Dor. Θεαροδό- piavcum gen.legimus in Dem. 247[=1393. " Thom: κος, Inscr. Donian. p Inscr. Hermionensis Mu- M Luzac. Exerc Segaaf. Epist. ad ratorii p Schn. Lex.] Valck., 35. Valck. Diatr Anim. ad Arumon. 93. θεωρία, Solemnitas, ut ita dicam, s. Pompa, qua; ad Herod. 479 ad Diod. S. 1, 297- Athen. 1, 4. ad est in mittendis theoris: de quibus modo dictum Xen. Mem. 3, 3, 12.4,8,2. Iostitutum, Argumefrfuit. Fortasse autem et Festum vocare possim, cum tum, Toup. ad Longin. 359." Schaef. Mss. * Θεωρώ Isocr. έορτής appellatione comprehendisse videatur, σύνη, i. q. θεωρία, Manetho 4, 460.] jegin.(3.) Kcu ούτε θυσίαν, ου τε θ., ούτ άλλη ν έορτήν Θεωρικδς, Ad spectationem Iudorutt) pertinens, s. ούδεμίαν χωρίς αλλήλων ήγάγομεν. Quae autem fie- Ad spectacula : χρήματα, q. d. Pecunia spectacularent θεωρίας hujus tempore, et unde introducta esset, ris, Theatralis, i. e. Quae pauperibus e publico, ad legitur ap. Plat. Phaed. init. Sed ibid. est etiam emendam in theatro sedem erogabatur. Sed postea Quod theori advehebant oiferendum Deo: Τ ψ ουν Β sic vocata fuit generaliter Quaelibet pecunia publica, Άπόλλωνι ευξαντο, ώς λέγεται, τότε, εί σωθεϊεν, έκά- quae ex aerario sumta, in quod ad bellicos sumtug στου έτους θεωρίαν άπάξειν είς Δήλον. At Ficinus reponebatur, in alios usus ac praecipue in apparatum utrobique vertit Spectaculum, utrobique multum spectacujorum convertebatur, interdum etiam in si» errans, nieo quidein judicio: licet eum sequatur gulos cives dividebatur. Hinc factum est, ut θεωρικά Cornarius: ac certe miror eos vel.hoc non animad- vocata sint Quae prius στρατιωτικά. Deui. (31.) T flr οί vertisse, absurde dici Mittere spectaculum. Eod. μέν τά στρατιωτικά, τοίς οίκοι μένουσι διανέμουσι θεωauteni et Plut. locutus est modo (6, 610.) quo hic ρικά: (33.) Εί δέ τις ήμίν έχει τά θ. έςίν, καί πόρους Plato, nisi quod jungit θυσίαν cura θεωρίαν: Έτύγ- ετέρους λέγειν στρατιωτικούς, ubi observa omittisubst. χανε γάρ είς Ταίναρον απεσταλμένος εκ τίνων χρησμών, χρήματα : quo usus est modo et Isocr. Sic et Plut, τω Ώοσεώώνι θυσίαν καί θεωρίαν απάγω ν. Ut autem (6, 473.) "Ωσπερ οί τά θ. ποιοϋντες έν ταίς πόλεάι hic θυσίαν et θεωρίαν copulavit Plut., ita et ab Isocr. στρατιωτικά : Pericle (9.) Καί ταχύ θ. καί δικαστικοί! copulantur iu 1., quern modo protuli: itidemque λήμμασιν, άλλαις τε μισθοφοραίς καί χορηγίαις συνδβθυσίαι et θ. in Plat. de LL. 12.(9, 188.) 'Έτι δέ κάσας τδ πλήθος. Sed singulari etiam nurnero dicitur τών είς τούς Έλληνας κοινή θυσιών καί θ. καϊ δσων άν τδ θ., et quidem sine adjectione, a Dera. pro Cor. έτέρων κοινωνώσιν ιερών, έκ τούτων τούς άρχοντας τής Sic Lucian. (1, 162.) Επειδή πρώην ελαχε τή Έρίθ. εκάστης έκπέμπειν. Sed observandum est θυσίαν ab χθηίδι φυλή διανέμειν τδ θ., κάγώ προσήλθον αϊτών το Isocr. et θυσίας a Plat. in propria signif. accipi: γιγνόμενον, ούκ έ<ρη γνωρίζειν πολίτην οντα με. Lege contra θυσίαν aplut. in impropria, quantum judicare Harpocr. et Liban. Argum. Olynth. 1. Legeitem possum : vocat enim θυσίαν, Hostiam, Hostias: quo Hes. Ad theoros pertinens, s. Ad theoriam : quae locutus est modo idem Plut., et in eo e Demetrii c vocabula fuse exposita modo fuerunt, ut δδός, J. Polls Vita 1., quem in Θεωρός citavi: ubi tamen quidam Via, per quam theori ad offerenda deo sacrificia θυσίας άπ άγειν interpr. Sacrificia peragere, et ad- eunt: quae et θεωρϊς, Hes.: ap. quem legitur etiam verbia ad locum pro adverbiis in loco accipiunt. At θεωρικός expositum, ώς θεωρός έστεφανωμένος. At de ego meam interpr., utpote non ita vira verbis affe- Θεωρικός a θεωρία alteram babente signif. dictum est renteni, magis rationi consentaneam esse arbitror. in proxime praecedeutibus. [" Valck. Diatr ad Sed cum Plut. (6, 610.) 1. c. post θυσίαν addat θεω- Lucian. l; 421. Brunck. El. 9. Kuster. V. M. 60. piav, ibi accipi puto pro Donario s. Donariis ejus- Markl. Suppl. 97. Montbly Review Aug p. niodi, qualia offerre consueverant, qui theori mitte Το θ., ad Diod. S. 1, 705. ad Lucian. 1, 420. bantur. Scio tameu virum quendam bene doctum ad Phal Ammon. 69. Valck. Anim. 94." Schaef. ibi θεωρίαν vertendum censuisse Pompam; sed ne Mss.] hoc quidem satis aptuin esse arbitror. Ceterum in Θεωρϊς, ή, ut θεωρϊς νανς, J. Poll. Navis, qua vehe- Plat. de LL c. duo observanda sunt: quorum bantur theori, qualis est ea, cujus fit mentio a Plat. unutn est, eum θυσίας et θεωρίας inter ιερά numerasse, Phaed. init. Et θ. δδός in proxime praec. [" Ad Lunon autem inter έορτάς: ut Isocr. 1. c.: sictamen ut cian'. 1, 490. ad Herod ad Callim. 1, 204. ad res eod. redeat, cum inter ιερά et έορτάς magna sit Xen. Mem. 4, 8, 2. Thom. M Wakef. Alc affinitas : alterum est, Plat. hic quoque videri posse Eum. 13. Boiss. Philostr. 627." Schaef. Mss.] diverse voce illa θεωρία usum esse : verum eand. Θεώριος, Apollo dictus cognomento, δ 'Απόλλων, etiam signif. ei utrobique dare possumus, sc. eam, Hes. Ita, opinor, vocatus a theoris, quibus respodsa cujus initio memini; illos enim theoros non sine dabat suis oraculis. solemnibus ceremoniis mitti solitos e Plat. Phaed. D Θεωρέω, Oraculum consulo. Vide Θεωρέω post 1. c. apparet, ubi earum aliquai commemorantur. Θεάομαι. In altera signif., quae alteram etym. sequitur, non * solum est generaliter Spectatio, Contemplatio etc., ΘΕΡΑΠΩΝ, οντος, δ, Minister, FamuluS, Servue, sed etiam, sicut θεωροί dicuntur Qui ad inspiciendos Od. Δ. (23.) Ότρηρδς θεράπων Μενελάου κυδαλίμοϊόt cujusque civitatis mores peregrinantur, sic θεωρία Π. (253.) Καϊ δοιώ θεράποντε δαήμονε δαιτροσυνάύιη est Hujusmodi inspectio. Isocr. Trapez. (3.) Γεμίσας Ab Eod. vero θεράποντες "Αρηος, quasi Martis miniδ' ό πατήρ μου δύο νανς σίτου, καϊ χρήματα δούς, έξέ- stri s. satellites, appellantur Martii viri et bellicosi, πεμφεν άμα κατ' έμπορίαν καί κατά θεωρίαν. Sed Martia corda. Thuc. ρ Xen. Κ. Π. 8, (2, 9 ) magis etiam peculiari signif. θεωρία vocatur Specta- Τράφαντας δέ κατασημηναμένους δούναι τήν επιστολήν "tio ludorum s. certaminum in panegyricis conven- τψ Κροίσου θεράποντι φέρειν. Putatur e Cretensium tibus: Thuc. 6, (16.) p Τω έμψ διαπρεπεϊ τής lingua sumtum esse, hoc nomine appellantium όπλο- Όλυμπίαζε θ., ubi tamen animadvertendum est jungi φόρον, postea vero et de Quolibet servo dictum fuisse. huic nornini adverbium motus, et Όλυμπίαζε θεω- Ab Hom. autem appellatos θεράποντας quidam traρίαν ea forma dici, qua οί Πυθώδε θεωροί ab J. Poll. dunt Eos ex amicis, qui officiosissimi essent, ad pra;- Est igitur Όλυμπίαζε θ. Profectio ad Olympica spe- standum obsequium paratissimi, Eust. Hes. Inctacula, Spectatio Olymp. certaminum, propter quam terdum vero redditur Cultor: θεράποντες μουσών', aliquis eo profectus est. Q. 1. a Valla intellecturn Gal. Therap. 2. Cultores musarum. Ceterum θεραηοη fuisse, in mea Latini Thuc. Edit. docui. Invenio πεύω a θεράπων deducere malui, quam contra: ut autein ap. i^ocr. et pro Ipsis spectaculis, quje edun- sc. δουλεύω fit a δοϋλοϊ. [" Heyn. Hom. 5, 168

28 4243 ΘΕΡ [ρρ ] ΘΕΡ , Thom. Μ Duker. Prsef. Α Tbuc. 7 Jacobs. Anth. 6, , 97. Ammon. 69. Valck. Anim Verh. ad Anton. Lib Ruhnk. Ep. Cr. 16Ο. Eran. Philo 165. ad Charit ad II. N I. q. δούλος, Dionys. Η. l, Plut. Alex Schm. Θ. Μουσών, Bergl. Alciphr Διονύσου, 385. Άέλλαιε θ., Boiss. Philostr Θεράπων, Koen. ad Greg. Cor. 287 " Schaef. Mss. * "Συνθεράπων, Constant. ap. Euseb. Y. C. 2, 69. p.391., 72. p ; 3, " Boiss. Mss.j Θεράναινα, ΕΤ Θεραπαινϊε, ή, Ministra, Ancilla, Serva, Xen. Κ. Π. 6, (4, 4.) Οί ευνούχοι καί αί θεράπαιναι λαβοϋσαι αύτήν άπήγον είς τήν άρμάμαξαν, Plut. Ένδιδόντα Α,ύδαϊε θεραπαινίσι: θεραπαινϊε, δούλη, έριθοε, Bes. [" Θεράπαινα, Toup. Opusc. 1, 190. Ammon. 109 Θεραπαινϊς, ad Charit Thom. Μ. 439." Schaef. Mss. * Συνθεραπαινϊς, Clem. Alex. 335.] θεραπαινίδιον, Ancillula, [Plut. 6, 545.] Θεράπνη ΕΤ Θεραπνίδιον, Hes., quae per syncopen dicuntur. Extat prius illud ap. Apoll. Rh. [1, 786. Eur. Baccb Hom. Η. 1, 157. I. q σταθμός, Ni- Β caoder Θ *Θεράπνων, Hes. " Fisch. ad Well. Gr.Gr. 1, 109. * Θεραπνίί, Antip. Th. 70." Schaef. Mss.] DICITUR et Θέραψ pro θεράπων, Hes. Habetur autem et ap. Suid. Θέραψ δέ ή ν τόν τρόπον καίκολακικόε. Ab eo deducta θέραπα et θέραπεε, Ε- pigr. [" Wakef. Ιοη. 94. Jacobs. Anth. 7, 97-10, 113. Bergl. Alciphr. 379 Anton. Lib. 94. Verh., Toup. Opusc. 2, ad Charit. 319." Schaef. Mss.] Θεραπίί, θεραπεύουσα, Hes. Quae colit et observat, Culfrix. In hac enim signif. usus esse putatur, quod affinis sit praecedenti. [* " Θεραπίδιον, ad Lucian. 2, 228." Schaef. Mss. * Θεραποντϊς, jesch. Suppl * Θεραπόντων, Diog. L. 4, 8, 3.] Θεραπεύω, Famulor, Servio. Sed frequentius pro Obsequium praesto, Officiosus sum erga aliquem, s. potius Obsequiis et officiis demereri conor, Colo, Observo, Od. N. (265.) Οϋνεκ' άρ ούχ ψ πατρϊ χαρίζόμενοε θεράπευον Δήμω ένί Τρώω ν, άλλ' άλλων ήρχον έταίρων. Ιη Testamento Aristotelis ap. Diog. L. Μή πωλεϊν δέ τών παιδιών μηδένα τών έμέ θεραπευύντων, C άλλά χρήσθαι αύτοϊε. Sic et ρ. 249 Ιη illo tamen Hom. versu de liberali obsequio potius intelligendum est, sicut et in seqq. hic 11. Thuc. 3, (12.) Καί οι μέν ήμάε έν τω πολεμώ δεδιότεε έθεράπευον : 1, (9 ) Καί τό πλήθοε τεθεραπευκότα τών Μυκηναίων, Cum obsequiis s. officiis sibi conciliasset. Sed et simpliciter pro Conciliare, Bud. ap. Xen. Κ. Π. 5. Herodian. 2, (2, 20.) Τό τε γάρ βάρβαρον ού χρήμασιν έτι θεραπεύσομεν, Neque vero jam barbaros nobis pretio conciliabimus, Polit.: Idenv θεραπεύειν τινά interpr. Studiosum esse alicujus, ap. Eund. Α Polyb. θεραπεύειν dicuntur clientes, a Plut. Cicerone salutatores. Schol. Tbuc. θεραπεύειν exp. etiam κόλακενειν, Assentari. Θεραπεύειν τούε θεούε, Lat. Colere deos, Gallice, Servir Dieu, quod respondet primae τοϋ θεραπεύω signif. Sic θεραπεία, de Cnltu Dei, utinfra dicetur. Colo ; sed in alia signif. quam in praecedentibus exemplis ; nam θεραπεύειν τήν γήν Bud. ap. Xen. (CEc. 5, 12.) interpr. Colere. Sic autem vertit et ap. Tbeophr., ubi de plantis et arboribus dicitur. D Greg. Φυτόν θεραπεύει φυτουργόε. Curo, Procuro, Curam et studium alicui rei impendo: σώμα θεραπεύω, Corpus curo, procuro: utrumque ap. Virg., Arrian. (7, 14, 15.) de Alexandro loquens lugente Bephaestionem, Μήτε σίτου γενσασθαι Άλέξανδρον, μήτε τινά θεραπείαν άλλην θεραπεϋσαι τό σώμα. Sic θ. σφάε, pro Curare corpora, in h. 1., quem Bud. affert, Auctoris nomen non addens, Μετά δέ ταΰτύ. διαφήκε, παραγγείλας θεραπεύειν σφάε, καϊ παρασκευάζεσθαι μετά σπουδή ε. Εχ LXX. 2 Reg. (19, 24.) Έθεραπεύσατο πόδαε, pro Pedes laverat. Item θ. τάε πανοπλίαε ap. Polyb. (10, 20, 2.) Curare, i. e.polire, Tergere, Bud. Possumus autem verbo Procuro uti et ap. Theophr. vertendo δένδρα θεραπεύειν, Arbores procurare, e Catone ; at Bud. Arbores colere vertit, ut ante docui: unde etiam εύθεράπευτα δένδρα ap. Eund., inquit. Item θεραπεύεσθαι ιερά a Thuc, (4, 98.) dici puto sicut Procurari sacrifieia a Caes. Apud Thuc. (3, 56.) τό ξνμφέρον θεραπεύειν, Curare suum commodum, Suo commodo vel Suis commodis servire, inservire: in qua interpr. retinebitur prima τοϋ θεραπεύω signif. Apud Xen. (5, 5, 13.) Τήν έμήν ήδονήν θεραπεύω, Meam voluptatem curo, Mei voluptati indulgeo. Possumus vero et hic verbo Inservio Uti. Rursum ap.thuc. (4, 67.) θεραπεύειν τήν άνοιξιν τών πυλών, Aucupari facultatem aperiendarum portarum, Bayf. quod taraen et aliter reddi potest. Bud. ap. Dem. 136(=327 )Θ. τούε υπέρ τών εχθρών καιρούε vertit Servire teniporibus hostium et occasior nibus, ubi fortasse non male etiam Aucupari occasiones. At θ. τά Φιλίππου, Plut. Favere ei et adhaerere, vertit. Idem θ. τάε θύραε τών αρχόντων e Xen. Κ. Π. 8, (1, 2.) affert, pro Praesto esse ad limen magistratuum, Apparituram facere, et, ut idem Xen. dicit, παρεϊναι έπι θύραε, καϊ παρέχειν αύτονε χρήσθαι δ,τι βονλωνται. Haec autem signif. cum prima potius affinitatem habet. Jungitur et infinitivo hoc verbum pro Operam do, Studeo : quo utitur modo post Thuc. Plutarchus Lycurgo, Θεραπεύουσι κόμην φαίνεσθαι λιπαράν. Θεραπεύειν dicitur et medicus, Cnrare, Remedia morbo adhibere. Aristot. Etb. 1, (13.) Τόν όφθ αλμούε θεραπεύσοντα. Plut. de Garr."Εστί δέ θεραπεύων, τήε νόσου βαρύτερος. Thuc. 2, (51.)"Έ,θνησκον δέ οί μέν άμελείψ, οί δέ καϊ πάνυ θεραπευόμενοι. Curo, i. e. Sano : sicut Immedicabilis pro Insanabilis, distinguo enim hauc signif. a praecedente, cum vulgo duae in unam confundantur ; nam θεραπεύειν interdum est duntaxat Curare aegrotum, quod Gallice, Panser un malade, ut in 11. proxime praecedentibus, interdum vero est Mederi, Sanare: Athen. (522.) Θεραπεύσας"Ατοσσαν τόν μαστόν άλγήσασαν, γτησε ταύτην δωρεάν κ. τ. λ. Sed invenio dictum ab Isocr. de Eo etiam, qui praesto est aegroto, curam ejus gerens, officiaque necessaria ei praestans: vulgo Tractare aegrotum : et alia Gr. voce νοσηλεύειν. Ut autem θεραπεύειν et lioc et illud significat, sic etiam nobis vox illa, cujus meraini, sc. Panser; nam Panser un malade signif. νοσηλεύειν. Sed Isocr. iegin. (14.) dixit θεραπεύειν τό νόσημα, τήν νόσον, pro αύτόν τόν νοσοϋντα, ut prius dixerat νοσηλεύειν cum accus. pers. Metaph. pro Reficio: ut Diod. S. "Ενεκα τοϋ θεραπεύειν άεϊ τά πονοϋντα μέρη τής νεώς, Ut si quae navis partes laborarent, eas ipse reficeret, Bayf. At θεραπεύειν ύποψίαν redditur ap. Plut. Suspicionem obsequiis tollere. [" Plut. Mor. 1, 563. Diod. S. 1, 286. ad Charit Jacobs.xAnim Fisch. ad Well. Gr. Gr. 3, 9- Villois. ad Long ad Lucian. 2, 18. 3, 124. Dionys. H. 2, Duker. Praef. Thuc. 7. Boiss. Philostr Dionys. H. 3, Sensu grammat., Ernest. ad II. A cf. Τ. H. ad Lucian. 1, 208. ad II. Θ Od. K M I q επισκευάζω, Diod. S. 1, et Ind. Gr. Θ. θεραπείαν S. θεραπείφ τινά, Fisch. ad Plat. Euthyphr. 48. Θεραπεύων, i. q. θεράπων, Tliuc. T. 2. ρ Bav., sed vide var. lectt. De Med., ad Xen. Eph. 283." Schsef. Mss. * " Τεθεραπευκότως, Const. Manass. Chron. p. 8. editum est os." Boiss. Mss.] " Θεραπευτέον, Colendum. " Xen. ('Απ. 2, 1, 28.) Θ. τούε θεούε, dii colendi " sunt. Itidem τήν γήν θεραπευτέον, Terra colenda " est." Θεραπεία, Famulatus, Ministerium. Saepe item Famulitium, Ministerium, i. e. Famulorum s. Ministrorum turba ; sirapl. Famuli, Ministri. Qua forma dicitur et Servitium, s. potius Servitia. Xen. Κ. Π. 4, (6, 1.) p. 66. Υωβρύαε δ' έν τούτω παρήν δ Άσσυριος, πρεσβύτης άνήρ, έφ' 'ίππου, συν Ιππική θ., ubi Phil. vertit perperam, Cum famulatu pro Cum famulitio, aut, hoc quidem loco, Cum satellitio, vel Cum comitatu. Possit veio et ita conimode verti, ut opinor, Equitum turba stipatus. Atvero in Herodiano 7, (l, 10.) Τήν τε θ. πάσαν, ή σνγγεγύνει τψ 'Αλεζάνδρψ, Polit. vertit plur. Ministeria. Plut. "Οχλος θεραπείας πολύς. Matth. 24, 45. "Ον κατέστησεν ό κύριος αΰτοϋ έπϊ τής θ. αύτοϋ, pro Praefecit famulitio suo ; itidemque Lucje 12,42.; utrobique tamen vet. Interpr. Familiam vertit, non satis proprie. Ut autem dixi verti etiam posse Satellitium, i. e. Satellitum turbam ; sic etiam Ciientium turbam reddi posse, atque adeo

29 4245 ΘΕΡ [ρρ ] ΘΕΡ 4246 aliis etiam modis, pro loco, sciendum est. Cultus, Α τητος appellans Cultores religionis. Sed peculiari Cultura, Observantia, Obsequium, Thuc. 3,(11.) signif. dicti jfuerunt a quibusdam Eccl. scriptt. iid. p. 87. Τά δέ καί άπό θεραπείας τον τε κοινοϋ αύτων και qui et άσκηταί, ac μονάχοι etiam postea. Cujus apτων άεϊ προεστώτων περιεγιγνόμεθα, Xen. Έ. 2, (3, pellationis eand. otanino esse rationem puto, q U» est 10.) Τόν μεν Καλλίβιον έθεράπευον πάση θ., ubi ob- Galticae vocis Religieux, i. e. ad verbum, Religiosi; serva verbale θεραπείφ adjunctum verbo suo. Apud illo enim nomine mouachi hodieque vocantur ab im- Plat. de LL. 11. p de obsequio liberti dicitur. perito praesertim vulgo, quasi cultui Dei pras aliis Dem. (1364.) Ύυχαγωγούμενοs έν τή ασθενεί? τή θ., addicti. SlC θεραπευτίδες ap. Pbilon. Des religieuses Sedulitate et officio visentium eum, Bud. Ε Thuc. ad verbura : si quidem vera est mea de illo θεραχεν- (1, 55.) affertur etiam έν θ. έχω, pro Observo, Offi- ταί conjectura ; utriusque enim ead. est ratio, cum ciis prosequor. Cultus, qui exhibetur Deo, Isocr. eae essent θεραπευτίδες, quae itidem άσκητριαι alio noad Nic. (6.) Τά περϊ τούς θεούς ποίει μέν, ώί οί πρόγονοι mine dicebantur. Meminit Bud ,0eκατέδειξαν ήγοΰ δέ τούτο είναι θύμα κάλλιστον καϊ θ. ραπευτής, Curator, Sanator: ut θ. των νοσημάτων, μεγίστην, έάν ώί βέλτιστον καϊ δικαιότατον σεαυτόν πα- Sed et sine adjectione, Medicus, 'ιατρός, Hes. {" 0». ρέχηε: Busir. (10.) Τήν περϊ τούς θεούς θ. Est tamen ραπεντής, Schol. Aristoph. Πλ Τ. Η. ad Aristoteli π. Κόσμ. ρ Cultus heroum, ut θυσία,, ρ Dionys. Η. 1, 278. ^Elian. Η. Α Schn., deorurn. Θ. τοϋ σώματος, Cultus corporis, Cura- Const. Manass. Chron. p. 85. Meurs., Toup, E- tio, ut quidam interpr. e Cic. Plato, Μιάί δέ ούσης mendd. 1, 287. ad Herod ad Charit eτής τον σώματος θ., δύο μόρια λέγω, τήν μέν, γυμνά- ραπευτήρ, Schweigh. Emendd. in Suid. 5. ad Mcer. στικήν, τήν δέ ίατρικήν, Gal. Αύτάρκη έχοντες τά πρός " Schaef. Mss.] " Θεραπευτριι, Cultrix, τήν τοϋ σώματος θ. Cultus, de arboribus et herbis β " Curatrix," [" Philo J. 1, 261." Wakef. Mss. 0edictum ; ap. Theophr. pro Omni cura, quae illis im- ραπεντρίς, θεραπευτίς, Lobeck. Pbryn * Θεραpenditur, ut κόπρισις, τομή, σκαπάνη: cui ορρ. άθερα- πεύτρια, Schn. Lex. nullo auctore.] θεραπευτή,, πει/σ/αν : (Η. Ρ1. 2, 2, 12.) Τά μέν γάρ θεραπείψ, τά Ad culujtn propensus, Colendis hominibus deditus, δέ άθεραπευαίψ μεταβάλλει. Pro eod. άναγωγήν di- Obseqmosus, Officiosus; Peritus demerendi homines cit. At θ. έσθήτος, Plat., pro Accuratio, Bud. cultu. Plato Epist. ad Dion. (11, 87 ) 'Ενθυμώ ft Curatio, Sanatio, Herodian. 3, (15, 4.) Άνέπειθέ οτι δοκείς τισϊν ένδεεστέρως τοϋ προσήκοντος θεραιτευτιτε ιατρούς καϊ ύπηρέτας κακουργήσαί τι περί τήν θ. τοϋ κόι είναι, Xen. 'Ελλ. 3, (1, 25.) Πολύ έτι εύτακτότ,εροι γέροντος. Et plur., Xeu. Έ. 7 Καί νόσων γε θερα- και θεραπευτικώτεροι έσοιντο. Et cum gen., ut θεραπείαις. Sic Isocr. Symm. (15.) Τών περί τό σώμα νο- πευτικός τοϋ πλήθους: όχλων, Plut. (2,168.) Sedinterσημάτων πολλαί θ. καϊ παντοδαπαϊ τοις ίατροίς εύρην- dum peculiariter Colendis potentibus deditus, sen, ut rat, Medelae, Remedia. [" Valck. Phoen. p Bud. vertit, Observantiae potentium deditus. Fuerit Wakef. IOD Musgr. 187 Wakef. S. Cr. 4, 34. igitur quod aliquando vulgo Courtisan dicimui; Duker. Pnef. Thuc. 7. Thom. M ad Charit. praesertim cum ap. Plut. reperiatur junctum cum Zeun. Ind. Xen. Κ. Π., ad Diod. S. αυλικός, quod illi Gallico ad verbum respondet: (9, 1, 76. Famuli, Paus. 1, 399. V. Sylb ad Ti- 112.) Ούδέ φοβηθήσεται τό αύλικός άκοϋσαι καϊ θ,, maei Lex ad Charit Alciphr ad He- Qui scit obsequio grassari, Horat. Interdum etiam rod ad Diod. S. 1,76. 2, Θ. τοϋ simpl. pro θεραπευτής, Cultor, Philo. Pro έπιμελημύθον, Interpretatio, Palaeph. p. lxviii. Fisch. cf. ρ. τικός, Bud. e Plat. Ετ Οεραπευτικως, Officiose, et, seq." Schaef. Mss. " Cultus plantarum, Plato si liceat ita loqui, Obsequiose, Plut. Artax. (4.) Καί Theag. init." Boiss. Mss. Theophr. C. Pl. 2, 27.] c Κύρος αύτός άεϊ θ. έγραψε, ubi malo reddere Officiose " Οεραπηίη, Ιοη. pro θεραπεία. Herod. (7, 184.) άνευ scribebat, quo et Cic. modo loquitur, quam Sub- " θεραπηΐης, Sine farnulatu s. servitiis. Hes. vero misse scribebat, ut quidam interpr. Hoc enim si " θεραπηιας exp. βωμολοχίας." [* " Θεραπήίον, (i. q. voluisset significare Plut. adverbio ταπεινως, ut opiθεράπενμα,) Epigr. adesp. 579." Schaef. Mss. * Αθε- nor, aut alio hujusmodi usus fuisset. [" Ad Cliarit. ραπεία, Antiphon 694. Reisk. et not. *Kακοθερα Heyn. Hom. 7, 6ll." Schaef. Mss. " Timai πεία, Hippocr. 521, , 24.] Lex. ν. Περιείπον." Boiss. Mss.] θεραπευτικοί, θεράπενμα, Cultus, Cultus quo deraeremur et q. d. Medicatorius, Sanatorius, i. e. Medendi s. Saconciliamus, Xen. (Κ. Π. 5, 5, 10.) Τί γάρ άν, έψη, nandi vim habens: μέθοδος, Gal. Tractatus inscri ε'ί τις κννας άς σύ τρέφεις φνλακής ένεκα σαντοϋ τε καϊ bitur, Methodus medendi: q. d. Medicatoria m«- τών σων, ταύτας θεραπεύων, έαντψ γνωριμωτέρας ή σοι thodus. Et θ. τρόπος, Diosc. item Θ. έκτίθεσθai ayw ποιήσειεν, άρ' άν ε'υφραίνοι σε τούτφτφ θ. ; Id, quod γήν ap. Eund. quod interpr. Faciendae medicinii sanandum proponitur, Plut. (8, 1.) Ανσκολον μέν rationem exponere. Item cum gen., ut θ. μάμων, άνάλαμβάνει θ. καϊ χάλεπόν ή φιλοσοφία τήν άδολε- Greg. Naz. q. d. Medicatorius macularum, i. e. Ma σχίαν, Rem sanatu difficilem. [" Valck. Phcen. p. culas eluendi vim habens. [" Reiz. ad Aristot. Exc Plato Gorg. 267." Schaef. Mss.] θεραπενσία, 37. Valck. Ammon Toup. Opusc. 1, 190." Coratio, Sanatio, ίκετεία, Hes. [" Thom. M. 439." Schaef. Mss.] " θεραπεντός affertur pro Sanabilis, Schaef. Mss. Conf. c. θεραπουσία, Lobeck. Phryn. 5. " Curabilis." [Vide"Aicov.] 'Αθεραπευσία, q. d. Cul- J. Poll. 3, 75.] θεραπεύσιμος, ό, ή, Medicabilis, Sa- tus carentia. Dicitur enim de Re, quae inculta manabilis. [* " Εύθεράπευσις, mot, qui n'est pas tres net, ut ά. τής κόμης, de Coma inculta. Α Gaza red- Grec; il se trouve neanmoins dans la Collection D ditur Incultus subst. Sed dicitur generaliter' pro des Chirurgiens de Cochi p. 114." Corai. Mss.] Θε- Neglectus, de re sc., quae negligitur, et cui cura deραπευτής, ΕΤ θεραπευτήρ, ήρος, ό, Minister, Xen. bita ηοη impenditur: unde ά. ιερών, Plato. [Diod. S. Κ. Π. 1, (3, 6.) p. 6. Αιαδιδόναι το'ις άμφί τόν πάπ- 3 ρ. 105, 37- Polyb. 3, 6θ, 3.] 'Αθεράπευτος, Ιη πον θεραπευτάϊς. Et θεραπευτήρ ap. Eund.etead. cultus. Apud Plut. Qui est corpore inculto et hor- Hgnif. 7, (5, 23.) p Άρξάμενος άπό τών θυρω- rido, Cic. Item generaliter pro Neglectus, Cujus ρών, πάνταε τούς περϊ τό έαυτοΰ σώμα θεραπευτήρας, cura ηοη geritur, Xen. ('Αιτ. 2, 4, 3.) Ούδέν εωντας έποιήσατο ευνούχους. At in Plut. (Lyc. 11.) Άπαλ- ά., ούδ' άνεπίσκεπτον. Immedicabilis, Insanabilis, λάζας τούς θεραπευτήρας Bud, interpr. Clientes, Co- ut ψυχή, Greg. [Dionys. Η. 1, 152. * Άθεραπεύτωι, mites. Interdum vero dicitur θεραπευτής cuin gen., Schol. Soph. Aj. 644.] Αυσθεράπευτος, Difficulter Plato de Rep. 2. (6, 231.)"Αλλον τών περί τό σώμα sanabilis, Cui vix mederi possumus. Apud Sopb. θεραπευτήν : neque enim ό περί τό σώμα θεραπευτής s. (Aj. 609.) metaph. δυσθεράπευτος Ajax, Qui vix ad θεραπευτήρ, ut legitur ap. Xen., confundendum est sanam mentem reduci potest, et a sententia de CODcum ό τών περί τό σώμα θεραπευτής. Qua de re ideo sciscenda sibi morte revocari. [" Ad Lucian. 1,453. admoneo, quod hujusmodi multa confundi animad- * Αυσθεραπεύτως, Ammon. 11." Schaef. Mss. * Ανσverterim. Cultor: Greg. θεραπευτάς Basilii vocat θεραπευσία, Cassii Probl. 1.] CONTK. Ευθεράπευτοι, Ejus cultores et comites, Bud. Saepe autem et de Facile sanabilis, Sanatu facilis. [" Facile colendus, Cultore Dei dicitur, s. Veneratore. Philo, Προδιδά- Cujus benevolentia facile obsequio conciliari potest, σκει τόν τοϋ θεοϋ θ. Item θ. καί λειτουργαΐίς θεοϋ di- Xen. Κ. Π. 2, 2, 3." Schw. Mss.] cit. Jungit vero et gen. όσιότητος hoc nomen, θ. όσιό- [* Άναθεραπεύω, Theophr. Η. Pl. 4, 14.] Αί"

30 4247 ΘΕΡ * [ρρ ] ΘΕΡ 4248 II. Λ de navibus, Άργείων άέκητι πυρός δηωιο θέρωνται. Improprie tamen hic loqui Hom. puto, prasertim cum in Greg. Naz. 1. c. legamus, Θέροντος, άλλ' ού φλέγοντος: quod non dixisset, si θέρω potuisset etiam signif. φλέγω, καίω : quod itidem de " τιθεραπεύω, Vicissim colo et observo, Mutua ob- " gervantia colo, Xen," [Κ. Π. 8, 3, 19. Άπ. 1, 4, 18.], ' Αποθεραπεύω, Medeor, Curo, pro simplici θεραπεύω, Plut. (6, 449.) Μηδέ τό άλγούν τής ψυχής άποθεραπευειν παιωνείοις λόγον φαρμάκοις. f Aliquando ap. Medicos peculiarem habet signif., Gal. Παρασκευάζειν τήν πρός τά γυμνάσια, καϊ ανθις άποθεραπεύειν, έπειδάν ίκανώς γυμνάσηται, Apotherapia curare, Linacer. Quid autem Medicis αποθεραπεία, dicetur paulo post. Colo: ut άποθεραπεύειν τούς θεούς, i. q. θεραπεύειν, Colere deos. Unde αποθεραπεία ex Aristot., si tamen 1. mendo caret. [" Dionys. Η. 1, , , , 2253." Schief. Mss.] Αποθεραπεία, Curatio, Medicatio ; Medela, Ipse actos medendi; i. q. θεραπεία. Interdura peculiariter Medieis Omnis exercitationis probe peractae postrema pars, quae et excrementa purgat, et corpus a lassitudine tutum reddit. Haec fit frictione et olei superfusione. Bud. cum ex aliis Gal. II., tum ex isto, Καλείσθω γάρ δή καί ήμϊν, ώσπερ καϊ τοϊς 4 ωτέροις γυμνασταϊς, ά., τό μετά τά γυμνάσια μέρος τής ψρίψεως. Licet autem τής ά. nomen, inquit Gorr., proprie dicatur de Ea curandi rationejgjuae post exercitationes adhibetur, convenit tamenret omni, quae quamlibet lassitudinem tollit, viresque reparat, quacunque tandero e causa dissolutas. Id quod patet e Gal. de Sanit. Tuenda, qui veneri non minus quam exercitationi apotherapiam suam praescribit. Cultus, Aristot. Polit. Προί τήν τών θεών ά. ["AdLucian. 1, 285. Thom. Μ. 439" Schaif. Mss. * 'Αποθεράπευσα, i. q. άκεσις, Hesych.] Άποθεραπκυτική, est Ratio curandi corpora post exercitationeui, humectando et emolliendo solidas partes, quaeque in meatibus continentur, evaporando. Peragitur ea potissimum per frictionem. Lat. Recuratoriam vocare iicet. Ex eod. Gal. Έκθεραπεύω, Cultu s, Observantia concilio, demereor, Vehementer concilio: ut praep. augendi vim habeat. Et cum dat., sicut simplex θεραπεύω, ap. Plut. Galba, Όβίννων έξεθεράπευσε δώροις. Sano, Persano, Gal. [" Diod. 5. 2, 632." Schaef. Mss. * Ύπερεκθεραπεύω, jeschin. 48. * Ένθεραπεύω, Eust. Prooem. ad U. p. 3.] Έτπθεραπεύω, Gbsequium praesto, Thuc. 8, (84.) p. 289 Sed (8, 47.) p Αλκιβιάδης έπιθεραπεύων τήν davrod κάθοδσν Suid. exp. διορθούμενυς, προμηθούμένος : at rectius Schol. μετά θεραπείας καϊ οικονομίας πραγματευόμενος. [* Καταθεραπενω, Gl. Percuro.] "Μροθεραπεύω, Prius curo vel excolo. Exponitur " et Praeparo." [" Plut. Alcib. 25." Boiss. Mss.] " ITEMQUE Προθεραπεία ex Hermog. affertur pro " προκατασκευή, Praeparatio." [" Schol. Demosth. 2, 52. Reisk." Boiss. Mss. * "Συνθεραπεύω, Philostr. Apoli. 6. p * " Ύπερθεραπεύω, Heliod. 1, 9. ρ. 14." Boiss. Mss. * ' Υποθεραπεύω, Philostr. Apoll. 4. p Phot. Bibl. 376.] " ΘΕΡΜΟΣ, ου, ό, Lupinus: leguminis genus, de " quo Theophr. H. Pl. 8, 7. Diosc. 2, 132. Plin. " 18, 14. Sunt qui λνπηνάριον vocent." [" Toup. fimendd. 2, 206. ad Lucian. 1, 424. Thom. M Jacobs. Anth.9,4l6." Schaef. Mss.AtbeD. 2.p Schw., Columella 10, 116. * Θέρμων, Lupinus, Diosc. Parab. 2, 67. Θέρμια, Gl. Lupiui. * Θέρμινος, Diosc. 2, 135. Lucian. 2, 91. έλαων, Oleum lupinorunn, Trall. Ep. de Lumbr. * Θερμοκύαμος, Atben. 55. Eust. Β. N. p. 925, 23.] ΘΕΡΩ, θερώ, et ieol. θέρσω: unde θερσόμενος, Hom. Calefacio. Gujus verbi usus commuuis utrisque scriptt. Greg. Naz. Θέροντος, άλλ' οΰ φλέγοντος: linde θέρομαι pass., quod usitatius est, pro Galefio, Calesco ; etiam Me calefacio. Od. T ΑΙτις άρ ίσσοτέρω πυρός έλκετο δίφρον 'Οδυσσεύς Θερσόμενος, Αβέρσομαι fut. ieol., ut modo dictum fuit. Aristot. de Part. Αηΐαι. 1. p Οι επειδή προσιόντες είδον αυτόν θερόμενον πρός τψ ίπνψ. Sic θέρου ap. Aristoph. (Πλ. 953.) pro θερμάνθητι. Plut. (9,759 )dixit θερομένην pro iestuantem, sicut άλεαινομένην pro Tepentem. Sed accipitur et pro Uror, Incendor : PARS XIV. pass. θέρομαι judicaiidum est. Sic igitur locutuhi esse Hom. ajo, ut cum Gallice diciraus S'6chauder prosebrfiler. Eritautem, meo quidem judicio, figura hic nsus, quae λιτότης appellatur; vulgo enim plane corrupte, ni fallor, Liptote vocatur. Sic certe locutus et alibi est Hom. (II. Z. 331.) 'Αλλ' άνα, μή τάχα άστυ πυρός δη'ίοιο θέρηται. Subaudienda est porro utrobique praep. διά, quae jungatur cum gen. πυρός. Legitur vero et πυρός θερέω ap. Eund., itidem pro διά πυρός θερμανθώ, 0d. Ρ. 23. Αΰτίκ^ έπεί κε πυρός θερέω, άλέη τε γένηται. Medeor, SailO, Nicander Θ. (687.) de Asclepio, quem παιήονα nouiinat, Άμφιτρυωνιάδαο θέρων Ίφικλέος έρνος [ελκοϊ,] Schol. iιώμενοςego tamen exp. tnaluissem θεραπεύων, et quidem accipiendo pro Curans, eo sc. sensu, quo dictum est ab Ovidio, Curando fieri quaedam majora videmus Vulnera ; ubi pro Sanando non accipi manifestum est, sed in, altera signif. Imo vero dubito etiam au ita interpretari liceat, nisi e consequente; suspicor enim Nicandr. de vulnere ita usum esse hoc θέρειν, ut Lat. poetae verbo Fovere, quod Galefacieiidi signif. inclusam habet, aliquando utuntur. Virg. HLn. 12. Fovit ea vulnuslynipha longaevus Iapis Ignoraus: ubi anirnadvertendum est adhiberi panaceam inter alia, e quibus fomentuin conficitur, sicut πάνακες ap. Gr. illum poetam. Apud Ovid. autem sola etiani manu imposita vulnus fovetur, Met. 12. Impositaque manu vulnus fovet, oraque ad ora Admovet: Idem alibi, De ponto, si bene memini, Fomentisque juvas vulnera liostra tuis.. Quouiam autem vulnus fovetur ab iis, qui curare illud volunt, hinc factum puto, ut verbo θέρειν ita usus sit Nicander. Ceterum ideo pluribus admonendum lectorem de hac audaci Scbol. exp. judicavi, ut cautior ad alias redderetur. Multa enim sunt verba, quae e propria signif. in aliam valde alioqui diversam paulatim et veluti per quosdam gradus transeunt: quod tamen nec Gr. Schol., nec Gramm., nec ulli Lexicographi annotant, sed ab una signif. ad aliam quantumlibet diversam, abrupte, ut ila loquar, sermonem transferunt: utomittam, eos piimae signif. ultimum saepe locum dare et vicissim ulumaj primum. " Θερσόμενος, Hesychio θερμανθησόμενος." [" Ruhnk. Ep. Cr /Bergl. Alciphr. 49. ad Mcer ad Charit ad Paus Tliom. M Jacobs. Anth. 7, , 299. ad Lucian. 2, 320. Heyn. Hom. 5, 261. De amore, Bentl. ad Callim Θέρεσθαι πυρός, Heyn. Hom. 6, 236. Θέρσαι, Valck. Phcen. p. 701." Schaef. Mss.] " Θερσίχθων, Hesychio ό θερμαίνων και καίων τήν " γήν, Qui calefacit et urit terram." Αυσθερής, Calefactu difficilis. Sed. δυσάλθητος, Hes. Sanatu difficilis. [*Προσεκθέρω, Plut. 10, 798. Καταθέρω, Schol. Soph. Trachri91. * Θερείω, Nicander Θ 'A. 580.] Θερμός, Calidus: θερμά λύετρα, Hom. Lavacra calida, Balneae calidae, Thermae: q U3B et 'Ηράκλεια λουτρά dicta fuisse, post Athen. [512. ubi Ήρακλέιη/s ιερά,] tradit Eust. ad(il. p ) Apud eund. Athen. (402.) Ψυχρόν τουψον, τό ποτόν θερμόν. Apud Eund. 7. πλακοΰς θ. Plut. Alex. 'Εν τόποις θ. καϊ ττνιγώδεσι. Alex. Aphr. 'Αέρι σφόδρα θ. καϊ τψ ξηρψ θόλψ, Aere vehementer calido et vaporario sicco. Et fem. gen. ap. Hesiod. Θ. (696.) θ. άϋτμή, Vapor calidus, fervidus. Cuni άπό, έκ, reddilur potius Calens, Plut. (7, 368.) Θ. άπό τής μάχης, Calens e pugna, e pugnae fervore. Et cura dat. ap. Eundem, Θ. 'όντα τψ άγώνι, Cum incaluisset fervore certaminis. Neutr. sub. νδωρ, Calida, sub. Aqua, Gal. ad Gl. Θερμψ κεκραμένος οίνος, Vinura calida temperatum, Aristoph. (N ) θερμψ λοΰσθαι, Calida lavari, ubi subaudiri potest etiam λουτρψ, Plut. (10, 56Ί.) loquens de iis, qui in balneis lavantur, Oi μέν γάρ ψυχρόν, οϊ δέ θ. έπεμβάλλειν κελεύουσι, Galidam superfundeie: (8, 650.) Ύής Εύβοιας ό Γάληψος, οϊι τά θ., χωρίον έστιν 12 Ο

31 4249 ΘΕΡ [ppt ,] ΘΕΡ 4250 αύτοφυές, Ubi calidae aquae, thermae sunt: i. e. θερμά. Α Θερμοίτόψης, Qui calida s. calidam bibit, Athen.(352. Χοντρά. Ιη VV. LL. est etiam ev τοις Θ., In locis calidis, 'Ροδίους) σπαταλώνας καϊ θερμοπότας θεωρών. ["Jal ubi subaudiendum fuerit τόποις, aut aliquid simile. cobs. Anth. 10, 238." Schaef. Mss.] Ατ Θερμοποτϊ,, Neutr. etiam pro θερμότης, Calor, Theophr. C. Pl. ή, Poculi genus, ita dicium, ut videtnr, quod ex eo (2, 6, 1.) loqnens de aquis frigidis, Πέψιν ποιεϊ μάλιστα διά τήν άντιπερίστασιν τοϋ θ. καί κατάφυξιν, Proριον θ. καλονμένην, τήν κελέβην είναί (φησι.) Θέρμο calda biberetur, Athen. (475.) Πάμ^ίλοβ δέ τό ποτήpter cohibitum et coarctatum calorem a circumfuso πώλης, Qui calida cibaria vendit. UNDE Θερμ^φ frigore : 6, (7, 8.) Ilerrei γάρ το θ. άντιπεριϊστάμενον, Χι ον, Locus, ubi calida cibaria veneunt, Therniopo* Concoquit enim calor intra terram compressus, et liuni, Plaut. [Pseudol. 2, 4, 52. Lipsii Electa 1, 4 cohibitus coactusque. Pro quo (6, 18, 11.) Άντιπερίίσταμένη γάρ ή θ. els τήν γήν συνελαυνομένη πέτ- * Θερμορρόη, Nicet. Annal. 5, 7 * " ΘερμοσπΌί^ " Jacobs. Anth. 10, , 67." Scbtef. M ss! τει. Et ap. Alex. Aphr. Τό έμφντον θ., Calor insitus : sicut Plut. Τό οίκεΐον καϊ τό σύμφντον θ. ήμών, Phryn. 603.] Θερμοτραγέω, Calida comedo,lucian;(2 Koen. ad Greg. Cor. 263." Schaef. Mss. Lobeck. φ τρέφεσθαι πεφνκαμεν. Metaph., ut Lat. Calidus, 329 ) "Αλλος έθερμοτράγει, ό δέ ήμει.] * <<Q e - - ' Ardens, Ferve^s: δάκρυα, Hom. aliquoties, q. d. yew,calidaedo, Scriptt.Rei Accip. 35. *Θερμι Calentes e magno impetu, quo prosiliunt, Quae ex 84." Wakef. Mss. *Θερμοφόρος, Gl. Caldaria : *( aninii affectu quasi calido proficiscuntur, Non simulatae. Nisi quis in propria signif. accipere malit; quia n. 17." Dahler. Mss. * Θερμοχύτης, Jacobs. Aflth; μοφόρον Cucuma. * " Θερμόφρων, ad Hesych, l,«87d tales sunt, cum ex oculis funduntur *«quod etrubor 11, 14." Schaef. Mss. * "Θερμήλατος, Jo. Mal. 10, ipse lacrymantium oculorum testatur. Sic vero et 308." Routh. Mss.] Θερμημερίαι, Dies calidi, iestatis tempus, Gaza: Theophr. (H. PL 7, 1, 7 ) Τά γάρ Gallice, Pleurer & cbaudes larmes. Soph. Aut. (88.) Β Θερμήν έπϊ φυχροϊσι καρδία ν εχεις, Calido animo έν τ αϊ ς θ. σπαρέντα, θάττον έκκανλεϊ καϊ έκσπερμβρ ad res frigidas accedis. Sic Virg. Animis calidum τονται, Aristot. Τά δέ τοϋ θέρονς καί έν ταϊς θ. χφ juvenem dixit, Cic. Calidior vel potius ardentior ριστα. Θερμονργός, Qui calido consilio aliquid suscipit ; Aror, Confidens, Ferox, Bud.: Lucian. 13 animus quam hic aer. Plut. Fabio Στρατόν άπαντήσειν Σκιπ,ίωνι πολλών έτι θερμόν αυτοκρατόρων αϊματι, (=1,102.) Οΰ πάνυ τοι άπίθανος ών, πρός Ουτωφυχρόν Qui multorum iraperatorum Romanorum a se occisorum, sanguine adhuc calebat, Cujus anirni adhuc Άπ. 1, (3, 9 ) pro Praeeipiti et audaci confidentique τήν όργήν Αία, θ. άνήρ, καϊ μεγαλανχούμένος, Xen. calebant sanguine occisorum a se ducum exercitus ponit, quem et άνόητον et ριφοκίνδννον vocat, i. e. Roinani. Et θ. έργον, Calidum, Audax facinus, h. e. 'ιταμόν, Bud. : Νΰν τοίννν νόμιζε αύτόν θερμουργότατον εϊναι και λεωργότατον. Sic fere Gall. Un homme Animo nimis calido et accenso patratum, Praeceps, Temerarium. Aristoph. Πλ. (415.) 7 Ω θερμόν έργον, chaud. [TEsch. Eura. 563.] Θερμουργία, ή, Audax κάνόσιον, και παράνομον, Amphis ap. Athen. (448.) * et temerarium facinus. Pro quo perperara ap. J. ή δέ, διά τό μή σαφώς, Τί ποτ άφ 1 έκάστου πράγματος Poll. θερμιουργία. [Appian. Adamant. PbysiogBfi!, σνμβήσεται,^αιαλελογίσθαι, δρφ τι και νεανικόν Καί θερμόν : paulo ante dicit, έπι τά πράγματα όρμψν προχείρως. Periculosa et calida consilia simili metapliora Cic. dixit, i. e. Praecipitata et inconsulta. Plut. Demetrio (11.) Τοιαντη μέν ή τοϋ Στρατοκλέονς θρασύτης. Ήν δ' άρα και πνρός έτερα θερμότερα, κατά τόν 'Αριστοφάνη. Pro 'ιταμός poni videtur Budaeo c ap. Greg. Ή νίκα παρά τοϋ θερμοτέρον μέρους τής έκκλησίας κατεστασιάσθημεν. Cui ηοη absirnile est, quod idem Bud. e Paus. Cor. citat,"are δέ όντι αΰτφ Παυσανίου θερμοτέρφ και οΰ φιλοφύχφ, ταχύ τά πάντα νπό φρονήματος και τόλμης κατείργαστο. Acer et Vehemens, Bud. ap. Greg. de Constantino magno, Ούδενϊ γάρ ονδενός οϋτω πώποτε πράγματος έρως θ. ένέσκηφεν ώς έκείνφ. At θ. φάρμακον in Hippiatr. exp. Validum et acre. Alcipbron 182. Θερμοτέρον τινός ήμϊν, ώσπερ Τοϊς σφόδρα κάμνονσι, φαρμάκον δει. Lucian. Πολυ τό έμφνχον καϊ θ. καϊ άνδρώδες, Vegetum, Validura, Strenuuin, Bud. Θερμόν, Quod celeriter fit, et primo quoque die, Pbilostr. 4, 23. Bud. [" VVakef. Herc. F. 66. Trach Pliil Abresch. jesch. 2, 84. Lectt. Arist Jacobs. Anth. 7, , Τ. H. ad Plutum p Boiss. Philostr ad Lucian 1, 334. Heyn. Hom. 7, , 347. De osculis, Bergl. Alciphr De lacrymis, Wakef. Trach Villois. ad Long De panibus, Brunck. D Aristoph. 3, 165. De ara, Fr. 255'. Audax, Jacobs. Anth. 12, 7. Θερμός, ή, ad Od. M Ruhnk. Ep. Cr Valck. Hipp. p Θ. σύμφντον, Moldenh. Tent. in Hist. Pl. Theophr. 83." Scha;f. Mss.] Α'Γ Θερμή, Calida, VV. LL. Calidum solium, Polit.: Labrura, Gaza in Probl. Alex. Θερμή, Vas in descriptione templi Solomonis, pro quo Lat. Scutra legitur non semel, Bud. Θερμοδότης, ό, Qui calidam praebet. Et θερμοδότις, ή, Epigr. Quae calidam s. caldam in balneis porrigit. De quibus Martial. Frigida non deerit, non deerit ealda petenti. [" Jacobs. Anth. 10, 238." Schaef. Mss. * Θερμοδοσία, Herodotus Oribasii p Mattb. * Θερμοειδής, Etym. Μ. ν. Λάσιος. * Θερμώδης, Aretaeus 6, 3. * Θερμοκοίλιος, Foes. ad ^Hippocr. * Θερμομιγής, Plut. 9, 526. * Θερμόνονς,.ffiscb. Ag ] " Θερ- " μόπλα Hes. teste est νπνον" [ίππου] " νόσημα περϊ " τούς πόδας: forsan cuin ungulae nimis caleut." [" Inde * Θερμοπλφν, * Θερμόπλησις." Schn. Lex.] 13. * Θέρμνδρον, Apollod. 421.] [*"Αθερμος, Plato Phaedone ρ. 1θ6. * 'ΑπόθερμίΙ Aretaeus 50. * 'Απόθερμον, Τ. Η. ad Aristoph. { ρ. 423.]. Αιάθερμος, (ό, ή,) Fervidus, PracaMitl* Bud. ex Aristot. Rbet. 2. "Ωσπερ γάρ οι υ'ινωμένοι', οντω δ. ε'ισϊν οί νέοι νπό τής φύσεως : Idem Probl. sj 27. Διά τί έν μέν τοϊς θυμοϊς είς τό έντός άθροιζομένον τοϋ θερμοϋ, δ. καί Θαρραλέοι' έν δέ τοϊς φόβοις, άνάπβ λιν. "Ενθερμοϊ, Calidus, jesfuosus, Plut. (9, 748.) Αιβύης μέν γάρ ένθ. ή πολλή καί άνυδρος, Libyae pleraqflle aestuosa sunt et siticulosa. Et in altera signif. τοϋ θερμός ap. Philon. V. M. 3. Τό δέ των κτεινάντάν ένθ. έτι καϊ μεστυν οργής παράστημα καταδείσασα, φόβω νονθετεϊται, Percussorum fervidam adhuc audaciam et iracundiae plenam. multitudo verita, lerrore corrigitur. [* "'Ένθέρμως, Const. Manass. Cbrdn. p. 101." Boiss. Mss. * Ενθερμος, Hippocr al. ένθ. * " Κατάθερμος, Schol. Pind.Ό. 3, 42. *'Ομοιό- Θερμος, Tzetz. Chil. 7, 713. * Παλαιόθερμοί, Const. Manass. Amat. 5, 27." Boiss. Mss.] Παράθί^ϊ# Qui, ubi non opus est, calido animo rem aggred^ tur, Praeceps, vel, ut Bud. exp., παρά τό προαψ κον εργαζόμενος, addu.cens hunc sine Auctorisnomine locum, *Ων δέ φύσει π. καί παρακεκινηκώς, πολλά διψκει μανίφ * προσεμφερώς. [Hierocles Stob. Serm. 37 ] Περίθερμοϊ, Per ambitum calens, Admodum calens, VV. LL. [Plut. 8, , 629 ] Πολύθερμοί, Multum calidus, Percalidus. [Plnf. A- lex. 4.' * " Ύγρόθερμος, Const. Manass. Amat " Boiss. Mss. * Υπέρθερμοςj Geopon. 6, 8, 1.] "T- " πόθερμος, Subcalidus, Aliquantum calidus." [Suid. ν. Άναγαλλίί, J. Poll. 1, 192.] Φιλόθερμον, Calidorum s. Caloris amans. [Plut. 8, 570. * Χαλκό* θερμον, Gl. Calida.] Θερμώς, Calide. Accipitur etiara metaph., ut θερμός. Plut. (8, 697.) dicens ap. Hom. in illo, Ζωρότερον δέ κέραιρε, ζωρότερον accipi pro θερμότερον, h. e. τάχιον, subjicit, "ίίσπερ ήμεϊς έγκελευόμεθα πολλάκις τοϊς διακονοϋσι, θερμότερον άπτεσθαι τής διακονίας, Celerius, Animo fervidiore. Greg. Naz. Καί διά τοϋτο γίνομαι μακροθνμότερος, ϊν όνειδίσω θερμοτερον, Acrius et vehementius. Saepe sic utitur. Bud. Θερμότης, ή, Caliditas, Calor, Plut. Alex. τοϋ σώματος : Idem, Άναδίδωσιν έξ αύτοϋ θερμότητα. Et metaph. ap. Athen. (Ι.)Ύπό τής έν τφ λέγειν θ., Pr«fervore in dieendo. [" Phryn. Ecl. 44. Thom. M.

32 4251 ΘΕΡ [ρρ ] ΘΕΡ Boiss. Pbilostr. 571 Schaef. Mss. * Αύτοθερ- φασϊν είναι τόν olvov, οι έέ θερμαντικόν: ibid. quidam μότης, Basil. 3, 83.] dicit, Έζηπατήσθαι τούς πολλούς τό θερμαίνον θ., ί) τό.θερμωλή, ή, i. q. θερμότης, θέρμη, Calor. Febris φύχον φυκτικόν ύπολαμβάνοντας. [Θερμαντικώτατος, ap. Iones, ut Greg. Corinthus annotat. Erotian. Lex. Diosc. 1, 18.] Άθέρμαντος, ό,ή,νοα calefactus, Qui Hippocr. Θ. ό πυρετός μή ποτε καί πάσα θερμασία υπ' non calescit. [jesch. Choeph * Αυσθέρμαντος, αύτοϋ θ. λέγεται. [" Koen. ad Greg. Cor Gal. de Compos. Simpl. 1. p. 3, 54. Ald.] Εύθέρμαντος, Thom. Μ. 442." Schaef. Mss.] Apud Suid. est Bene calefactus, calescens, Theopbr. C. Pl. ETIAM Θερμέλη, θέρμη. 4", (7, 3.) Ενθερμαντοτέρα (γή νφαμμος,) Arenaria i Θέρμη, Calor, jestus, Thuc. 2, (49 ) Πρώτον μέν τής\ίεφαλής θ. ίσχυραι, καί τών οφθαλμών έρυθήματα terra facilius sentit calorem. Θερμαντήρ, 6, Caldarium, ίνα τό νδωρ θερμαίνεται, J. Poll. 10. [" Ad He- καΐ^φλόγωσis έλάμβανε, Vehemens capitis aestus, et rubores oculorum. ['* Ad Moer Timaei Lex et n., Bernard. Reliq. 38. Koen. ad Greg. Cor Phryn. Ecl Thom. M. 441." Schffif. Mss. Θέρμαι, Gl. Lautulae: vide Θερμαστρεύς.] Ετ Θέρμα pro eod., Menander, έπήρθη τφ γέροντι, θέρμα τ' έπέλαβεν αυτόν. Febris, πυρετός, Hes., sicut quoque et Calorem et Febrim significare annotatum est. Ab eod. Hes. exp. etiam αδεία, έκεχεφία. ["Θέρμα, τό, ad ΜΟΒΓ ad Tiraaei Lex Θέρμα, ή, Phryti. Ecl Thom. Μ. 442." JB Schaef. Mss.] Ατ Θέρμης, ό θέρους πνέων, Hes. Μ- state flans, spirans; Venti nomen, ut videtur. SICUT Θερμόν pro yestate quoque ap. Byzantios accipi annotat idetn Hes., Θέρμω, Calefacio, II. Σ. (348.) Γάστρην μέν τρίποδος πυρ άμφεπε' θέρμετο δ' νδωρ. Et θέρμετε δ' $δωρ ap. Varin. ex Aristoph. (Β ) Hes. habet etiam Θερμεϊ cum accentu in ultima, quod exp. θερμαίνει, quasi a Θερμέω. [* Θερμόω, Aristoph. Λ * Αιαθερμόω, Schol. Aristoph. Θ. 75.] > Θερμαίνω, ανώ, Calefacio, i. q. praecedens, ex eoque derivatum, Eust. Prius tamen, poeticum tantum est, hoc, in prosa etiam usitatum. 11. E. (6.) Είσόκε θερμά λοετρά έϋπλόκαμος Έκαμήδη Θερμήνη, Quoad lavacra calida calefecerit, h. e. Quoad balneas calefecerit. Od. I. (375.) ΰπό σποδοϋ ήλασα πολλής, Ε'/ΩΪ θερμαίνοιτο, Quoad calefieret, incalesceret. Plut. (8, 759 ) de vestimento, Έν χειμώνι θ/ερμαίνειν, έν δέ ήλιο) φύχειν : (892.) Παν γάρ τό $ερμανθέν και χλιανθέν, άεί πρός μεταβολήν έτοιμο- c τερόν έστιν, Omne id, quod incaluerit. Theophr. de calamo sagittario, Μάλιστα κάμφιν δεχόμενος, και όλως άγεσθαι δυνάμενος, ώς αν θ έλη τις, Θερμαινόμενος, Plin. Obsequentique quo libeat flecti, calefacto, Plin. Metaph. etiam, Soph. ap. Suid. Οΰκ αν πριαίμην ονδενός λόγου βροτόν, "Οστις κεναίσιν έλπίσι θερμαίνεται. Simili metaph. Curt. 4. Utendum animis, dum spe calerent, ratus. Sed et Foveri, Accendi spe, Latinis usitata sunt. Apud eund. Suid. παϋσ',αίσχνλε, Καί μή πρός όργήν σπλάγχνα θερμήνης κάτω, Nec viscera tuae irae fervore incalescant. Lat. Incendi ira dicunt: ap. quos et ipsa ira Calere et iestuare dicitur. Ceterum θερμήναι Atticum esse, non θερμψναι, annotat Phrynich. : cujus duo ex erapla jam allata sunt, alterum ex Hom., alterum e Poeta anonymo. Θερμανθήναι, Febricitare,fHippocr. Epidem. 1. Gorr. e Gal. Cotnm. [" Heyn. Hom. 4, , 43. 7, 788. Thom. M Jacobs. Antb. 7, 374. Wakef. S. Cr. 5, 83. Porsoti. Hec. p. 82. Ed. 2. Lobeck. Aj. p ad Charit ad d Moer Valck. Hipp. ρ. 179 Τεθερμασμένος, ad Herodian. Philet Ύεθέρμαγκα, ad Timasi Lex De aor. 1., Valck. Hipp. p. 255." Schaef. Mss. Θερμάνσω, Lobeck. Phryn Teθέρμασμαι, Hippocr. 1, Lind.] SED ΕΤ Θερμάω, SIVE Θερμάζω dici videtur. Unde ap. Nicandr. Ά. (599.) Ήέ πίθου φλογιη θάλ-φας κύτος, αΐέν ένάλθη Άνέρα Θερμάσαιο, Calefacias, Foveas, θ4ρμανον, Schol. Θέρμανσις, Calefactio, Calefactus, ut Plin. loquitur, Aristot. Metaph. 10. "Εστι έέ ούχ ήφβρμότης κίνησις, αλλ' ή θ. [Hippocr * Θερμαντέος, 789 ] Θερμαντός, Calefactus, Qui calefieri potest, Aristot. Metaph. 4. loquens de relativis, Τό έ' ώς θερμαντικόν πρός τό θ., καί τμητικόν πρός τό τμητύν. Θερμαντικός, Qui calefacere potest, Excalfactorius: δυνάμεις, Diosc. 3. Medicamenta, quibus excalfactoria vis inest, Plin.: Diosc. Τό έέ παλαιόν, θερμαντικώτερον, Plin., Vetus oleura magis excalfacit Cprpora. Plut. (10, 565.) Οί μέν ψυκτικόν τό καθόλου rodian. Philet. 451." Schaef. Mss. * Θερμαντήρας, Hippocr Χάλκεον, J. Poll. 10, 66. άγγεϊον, Gal. Comp. Med ] Θερμαντήρων, Id, ubi aliquid calefieri potest, Caldarium, i. q. praecedens, J. Poll.: Ahenum, Lebes, VV. LL. [" Ad Herodian. Philet. 450." Schaef. Mss. * Θέρμασμα, Hippocr ] Θερμασία, ή, Calefactus, Calor, Bud.: qui tamen affert ex Aristot. Probl. Ή έέ θ. υπερβολή τής. θερμότητας ουσα ποιεϊ τούς πυρετούς: Idem, Ή έέ εκτός θ. προσπίπτουσα : Idem, Ού γάρ ρψδιον άρμόττουσαν πάσιν άποδιδόναι θ. [" Thom. Μ Phryn. Ecl. 44. (114. Lobeck.)" Schaef. Mss. * Θερμαυσία, Schol. Eur. Hipp. 748.] Θερμαστις, ή, Caldarium, 'ίνα τό ϋδωρ θερμαίνεται, i. q. θερμαντήρ, J. ΡοΙΙ. [4, Lobeck. Phryn * Θερμάστων,.ffineas Tact. 18.] Θέρμαστρα, Catninus, Hes. [" Ad Callim. 1, 174." Scbaef. Mss^ * Θέρμασσα, ή κάμινος, Arcad. ρ7 ] Θερμαστήθεν, Ε caminis, έκ καμίνων, καί τό έπάνω έν τη κλίνη πάντων, Hes. Pro θέρμαστρα vero scriptum reperitur ΕΤ Θέρμανστρα, Θερμαύστρά : sic enim scribitur ap. Callim. Hymn. in Del. (144.) Θερμαϋστραί τε βρέμουσιν ύφ' Ήφαίστοιο πνράγρης, Camini, Fomaces: [θερμαϋστραί Bentl. θέρμαυστραι dedit Schn. Lex.] Θερμαστρίς, ή, Caldarium ; Vas simile καρκίνω, quo aurifabri utuntur, Hes. Item ορχησις έντονος καί δίάπνρος τάχους ένεκα : θερμαστρίδες, Camerario Duae saltationes concitatae, quae cum saltu fiunt, ut χειρονομικόν όρχημα cuin manuum motu : hancautem saltalionem a veliementia et concitatione nomen traxisse existimat. J. Poll. 4. Έκατερίδες δέ καί θ., έντονα όρχήματα. Sicut vero pro θέρμαστρα dici θέρμανστρα jam annotatum est: ita ΕΤ Θερμανστρίς pro θερμαστρίς dici sciendum est. Unde θερμαυστρίς Polluci 10. synonymum est τφ θερμαντήρ, et θερμαστίς, Caldarium, 'ίνα θερμαίνεται τό ϋδωρ. Sicut item θερμαστρίς Sallationis esse genus dictum est, ita et ap. Athen. (629.) θερμαυστρίς nnmeralur inter όρχήσεις μανιώδεις. Eustathio autem est 'όρχησις διά ποδών σύντονος : quae quomodo fiat, dicetur in verbo sequenti. J. Poll; inter τραγικής όρχήσεως σχήματα refert. Quod vero ad scripturam attinet, ap. J. Poll. et Athen. legitur θερμανστρίς, tribus syllabis, ap. Eust. vero quatuor syllabis θερμανστρίς, diversa diphthongo. [Θερμαστρις, Aristot. Q. Mechan. 21. Mathem. Vett. p. 10.] Θερμανστρίζω, ap. eund. Eust. e Critia, Άναπηδήσας εις νφος, πρό τοϋ κατενεχθήναι έπί γήν, παραλλαγάς πολλάς τοις ποσίν ποιώ. Quod saltationis genus i. esse Eustathio videtur, q. ab Hom. Od. Θ. (375.) regii pueri saltasse dicuntur, ό έ' άπό χθονός νφόσ άερθείς 'Ρηίδίως μεθέλεσκε,, πάρος ποσίν ούδας ίκέσθαι : ut θερμαϋστρίζειν sit In altum exilire, et, antequam in terrain deferaris, pedes saepius alternantem gesticulari. Lucian. (2, 288.)Τοΰτο νΰν ό ήμέτερος λόγοί διεξέρχεται, πάρεις τό θερμαϋστρίζειν, καί γέρανον όρχεϊσθαι. [* " Θερμαστρεύς, Caldarium, 1 Reg. 7, 40. Ed. Rom. Έποίησε Χιράμ τούς λέβητας καί τάς θερμάατρείς, Bfecit Chiram ltbetes et caldaria. Vide et v. 45. In Ed. Francof. utrobique male legitur θέρμας τρεις. Theodoretus ad h. 1. Τ. 1. p Θερμαστρεϊς έέ κέκληκε τούς θερμαντήρας, έν οίς τό ϋδωρ θερμαίνειν είώθαμεν." Scbleusn. Lex. in V. Τ.] 'Αναθερμαίνω, Recalfacio : 'Αναθερμαίνομαι, Recalfio. Tepesco, Refervesco, VV. LL. [Excito, Plut. Pbocione 6. τήν μέλλησιν. * Άναθερμασία, Olibas. Coll. 6, 10. * Έπαναθερμαίνω, Hippocr. 966.] Άντιθερμαίνω, Contra calefacio, Alex. Aphr. Διαθερμαίνώ', Incalfacio, Dera. (402.) Ώί έέ προήει τό πράγμα, καί διεθερμαίνοντο, Ut autem res jam procedere coepir, et illi incalescere. Αιαθερμασία, ή, Calefactus, Calor,

33 42ί>3 ΘΕΡ [ρρ ] ΘΕΡ 4254 s. potius Calor diffusus, Aristot. Probl. 2, 36. Τών Α δρων, ούθ' αί τών πετρών σκιαί. Hesiod. *Ε. 2, (258.) ίδρώτων διαθερμασίψ γινομένων. Legitur tamen ibi "Ασκρη χεϊμα κακή, θέρει άργαλέτ), ούδέποί* εσθλ'ί; et έιά θερμασίαν. Plut. (10, 564.) Οΰ 4>rjs ehai rcts Eod. sensu ap. Xen. Έ. 5. Θ. δέ δντος καϊ μεσημβρίας. II Pro Messe, Epigf. Έσθλόν σοι τό θέροι μαν* υπό τοϋ οίνου έ.; An incalescere vino corpora negas? [* Συνδιαθερμαίνω, Hippocr. 458.] Έ «θερμαίνω, Excalfacio, Aristot. Probl. 2, 35. Ek-os έέ τό μεν ολίγον (9, 188.) Ώϊ οΐ περί Στρατοκλέα καϊ Δρομοκλείδην έπϊ τεύομαι, Messem tibi bonam vaticinor. Sic Plut. περίττωμα έκθερμαίνεσθαι, τό έέ πλείον, μή ομοίως. τό χρυσόϋν θ., τό βήμα μετά παιδιάς οϋτως όνομάζον* [Nicander Ά Plut. 6, , ] Άνεκθέρμαντος, Qui excalfactus ηοα est, excalfieri ηοη σταχύων περϊ"αντιον έναιμα κείρεσθαι, Apud Antium τες, αλλήλους παρεκάλουν : Fabio (2.) 'Ελέχθη καϊ θέρή spicas sanguinolentas demessas ; ad verbum, Messeg potest. [" Fhot. 289." Wakef. Mss.] " Δυσεκθέρ- " μαντος, Qui aegre potest excalefieri s. incalescere : " ut πυρετός ap. Gal. de Febri in qua calor cum dif- " ficultate accenditur." [Antyllus Oribasii 329 ] Συνεκθερμαίνω, Concalfacio, ubi praep. auget signif. Plut. (Pomp. 8.) Καί τοϋ Μετέλλου τό μάχιμον καϊ θαρσαλέον ήδη σβεννύμενον υπό γήρως, αύθις έξέρρίπισε καϊ συνεξεθέρμαινει. Qua signif. et * συνεκκαίειν dicitur. Bud. [* Ένθερμαίνω, Soph. Trach έντεθέρμανται πόθω. * Έπιθερμαίνω, Hippocr. 938.] Πάραθερμαίνω, Calefacio, Bud. ex Athen. (185.) 01- vos παραθερμαίνων τήν φυχήν καϊ διαχέων. [* " Περιθερμαίνω, Const. Manass. Chron. ρ. 123." Boiss. Mss.] " Προθερμαίνω, Praecalfacio, Prius calefacio, " Alex. Aphr." [Plut. 8, 753. " Diocles Ep. ad gantig. 2. Schol. Arat. Phoen. 149."Boiss. Mss.] Συν θερμαίνω, Concalefacio, Cic., unde Συνθερμαντική δύναμις, Gal.Vis concalfactoria, Plin.: VV. LL. [" Geopon Joseph. 325, 7 " Wakef. Mss. *Προσσυνθερμαίνω, Hippocr ] " Ύπερθερμαίνο- " μαι, Supra niodum calefio s. calesco, Effervesco." ['«Gal. 6, 509. Hippocr. de Morb. 5. p. 4." Boiss. Mss. * Ύπερθερμασία, 462, ] Ύποθερμαίνω, q. d. Subcalefacio, Calore succendo, II. Π. (333.) Παν έ' ύπεθερμάνθη ξίφος α'ίματι, Totus ensis incalescebat sanguine profluente. Et ap. Suid. Ή δέ βασίλισσα ύποθερμανθείσα τοις θυμοίς, καϊ τήν γνώμην φλεγμήνασα, Cum animo succensa esset, animus ejus incaluisset. 5Γ Θερμερύνεσθαι, Delicate vivere. Inde forsan, quod qui calidis uterentur, delicatiores esse putarentur. Unde ap. Athen. (352.) quoque conjunguntur, Σπαταλώνας καϊ θερμοπότας θεωρών : quod σπαταλών et ipsum pro Delicatam et voluptariam Vitam dego accipi tradunt. J. Poll. 10. (6, 40.) synonymum ponit τψ τρυφφν: addens tamen, hoc θερμερύνεσθαι et * κιχλιδιψν Comica esse, nec sibi probari. " Θερβερώ- " πις αιδώς ab.ieschylo dicitur, quod calefaciat et "rubefaciat faciem: Prom. (137 ) P- 13. έκ έ'έ- " πληξέ μου Τάν θερμερώπιν αιδώ. Ubi et Schol. exp. " τήν θερμήν αιδώ τήν έξ άναδόσεως αίματος γεγενημέ- " νην. Possis etiam interpr. Excussit ruborem calo- " remque pudibundis genis, palloremque mihi indu- " xit. Scribitur ibi et θερμερώπιν, [sic,] teste Schol." [Vide omnino Bentl. Epist. ad Mill. p ] " Θέμερον, Hesycbio σεμνόν, Grave, Venerandum : " afferenti itidem Θέμέρη pro σεμνή, item βεβαία, " ευσταθής : -NECNON Θεμερύνεσθαι pro σεμνύνεσθαι. " ΙτΕΜ θέμερόφρονας pro συνετούς, σώφρονας. Ετ " Θεμερώπις pro έρασμία." [Ernestio θέμερος videtur a θέω, τίθημι, θέμα, θεμός, θεμόω, repetendum esse, sc. Homo mentis compositae, sedatse. " Θεμερός, * Θερμερός, Θεμερύνομαι, Θεμερόφρων, Jacobs. Antb. 11, 399. Θεμερώπις, Thom. Μ Brunck. ad /Escb. Pr Voss Myth. Br. 1, 158." Schaef. Mss.] ΘΕΡΟΣ, τό, iestas : a θέρω, quod eo tempore omnia magis caleant. Od. M. (76.) οΰτ' έν θέρει, ούτ' έν όπωρη. Hesiod. ("Ε. 2, 202.) θέρεος κάματώδεος &py. Arat. (266.) καί θέρεος καϊ χει ματος αρχομένοιο, Ad aestatis primordia, et post hyberni temporis ortus, Cic. Thuc. 4, (117 )Άμα ήρι τοϋ έπιγιγνομένου θ.: (2, 19 ) Τοΰ θ. καϊ τοϋ σίτου Ακμάζοντος, JEstate et frugibus adultis. Lucian. (2, 3.) Μεσοϋντος θ., Media aestate. Xen. (Έ. 5, 3, 19 ) Κατά θέρους ά- κμήν, Adultaaestate. Pro quo Theophylact. Ερ. dicit βέρους άκμή. Quod vero Lat. dicunt iestate, h. e. /Estivo tempore, Gr. θέρους, έν θ., item θέρει. A- then. 10. Τόν μέν θ. ή ροιά' τοϋ δέ έαρος ωχρός' κατά έέ τήν χειμερινήν ώραν ίσχάδες. Xen. Κ. Π. 8, (8, 9 ) "Εν γε μήν τψ θ. ουκ άρκοϋσιν αύτοϊς ούθ' αί τών δέν- spicaruni sanguinolentas detonsas esse. Legiturvero ibi perperam θερηστάχύων una voce. [" Jacobs. Anth. 1, 46. 7, 26. 8, , 39. Apob lonid. 6. Ruhhk. Ep. Cr Toup. Opusc. 1,201. Messis, Toup. Opusc. 1, 426. Eran. Philo l6o. Brunck. Soph. 3, 456. Ver, ad Dionys. H. 1, 15S. Θ. άκαρπον, Plut. Mor. 1, 199. e poeta, ut putttl Θέρους, Toup. Opiisc. 2, 199." Schaef. Mss.] Θερείi βοτος, ό, ή, jfestiva habens pascua, Ubi aestatfe pasci licet. Et θερείβοτον neutr. substantive, Locus ha B<bens aestiva pascua, Eust. ex antiquis. Idem est et ap. Suid. [Etym. Μ.] Θερειλεχής, ^Estate lectumprae" bens, Nicander Θ. (585.) πλατάνοιο, Platani umbroife s. patuiajtsub cujus umbra aestate cubari potest, e cujus foins aestate lectus sterni. [* " Θερείνομιw, Dionys. Η. 1, 237." Schaef. Mss. * Θερείποτοι, Lycophr. 847 ] Θερήγανον, Currus, quo messis importatur, άμαξα ή άγουσα τά θέρή, ut a quibusdam, teste Hes., exp. Eid. estetiam Pars quaedam currus. A- pud Eund. habetur ΕΤ Θέρηγνον, exponiturque»-d έπϊ τών άμαξών * παράπλεγμα, τό έπϊ τή τών άστα* χύων παρακομιδή γιγνόμενον. " Θρήττανον, HesycKift " est τής άμάξης έφ' ψ τά αγόμενα επιτίθεται, Curilll " pars cui imponuntur onera." Ατ Θερίγανον, ρβΐ», in Lex. qnodam vet., Herbae nomen esse dicitur. [* 'Αειθερής, Eratosthenes 2. * Δύσθερος, χωρίύνΐ πόλις, J. Poll. 5, , 23. * Είθερος, 5,'108.] " Ζαθερής, Admodum calidus, Fervidos, Arder»: " άγαν θερμός, Suidae ex Epigr. οϊδα καθίζων 'Αεί- " δειν ζαθέρει καύματι θαλπόμενος: de cicada opinor. c " Hes. habet oxytonws ζαθερές, exponetis itidem " 'ισχυρώς θερμόν." [" Jacobs. Anth. 7, ll6." Schaef. Mss. * Πολυθερής, Schol. Soph. Trach. 191.] Θέρειος, jestivus, Orph. Hymn. (39, ) i^πάνοις χαίρουσα θερείοις: et, καρπόϊς βρίθονσά θε ρείοις. [" Messorius, Mitscb. Η. in Cer Bast Lettre 72." Schaef. Mss.] Ατ Θέρεια, iestivum tempus, ieitas. Quod quidam Gramm. ita a θέρω deducunt, Ut Θάλεια a θάλλω, άπώλεια ab άπόλλιΰ. Bud. tamen θερεία scribit. Quae scriptura videtni commodior: ut siibaudiatur &pa. Bud. e Polyb. 5, (1,3.) Αρχομένης τής θ.: (5, 5, 5.) Θεωρούνε ότι συμβήσεται τήν θ. είς τέλος άπρακτον γενέσθαι'τψ Φιλίππψ. Pro hoe autem θέρεια s. θερεία, Ιοη. dialysi ab Herod. DICITUR Θερήίη, sicut βασΐληίη, pro βασιλεία, [1, 189- " Θερείης, iestate, jesrivo tempore, Nicandcr ap. Atheii. 72." Scliw. Mss. " Ad Diod. S. 1, 191. et Add., 2, Dionys. H. 1, l60. ad Charit Pind. Ί. 2, 6l. Θερείάί, Schneid. ad Aristot. Η. A. 242." Schaef. Mss.pTn D y V. LL. est ETIAM Θέριος per 1, pro ^Estivus, θέρειοί. Citatur enitn θερία αίθρια, iestiva serenitas, e Diosfo 5. [0eptas άπό γάς legit Schutz. ad JEsch Suppl, 78. pro άερίας, quod proba*t Schn. Lex. * ΘερΙη pro θερεία, Hippocr. de Nat. Hum. Τ. 1. p Lind. * " Κακοθέρειος, Tzetz. Proleg. ad Hesidd. p- 8. Bas " Boiss. Mss.] Θερινός, iestivus: ut λάχανα, θρίδακες, ^stiva olera, jestiva; lactucae, Athen.; μεσημβρία, Xen. K. (6, 26.) Meridies tuw vus, άνατολαί, Aristot. Ortus aestivi, al. Solstitiales ortus. [Schol. II. E. 5:] Θερικός, iestivus, Meesorius, VV. LL.; sed sine exemplo. [* Θερόεις, Nl cander Ά. 583.] Θέρετρον, τό, Locus habitatiotfi aestivae accommodus, τόπος ένδιατρίβειν θέρους επιτήδειος, ap. Hippocr. Gal.: addens esse qui θέντρον scribant.,. Θερίζω, jestivo, Varro, Plin. h."e. iestatem alicubi transigo, το θέρος που διάγω, Suid., ut έαρίζω, χειμαζω. Meto, in qua signif. activum est, sicut ιή praecedente neutrum, Xen. 'E. 7,(2, 8.) Τδν «/>«-

34 4253 ΘΕΡ [ρρ, ] ΘΕΩ 425$ γμάτων, & έτυχαν έξ αυτής της ακροπόλεως τεθερισμένα, Α 1Γ Θρίζω, Meto, Incido, Rodo, per sync. pro θερί- Archestr. ap, Athen. (321.) βρωτή δέ μάλιστα 'E^ ζω, VV. LL. [" Jacobs. Antb. 8, , 147. θεριζομένου σίτου, Cum frumentum metitur, Plut. Ruhnk. Ep. Cr. 93. ad Eur. Orest. 128." Schaf! Πριν θερισθήναι τόν σίτον, ώνου μενοι. Accipitur Mss. *"Αθρ ικτος, Illaesus, Indeceptus, Lexx. Gr. etiam metaph., sicut Lat^ Metere, Plut. (6,691.) άμαρτύρως.] Άποθρίζω, Demeto; interdum etiam %κε"ινος μεν γάρ έθέριζε τήν Ά σίαν, έγώ δέ καλαμώ- Amputo, Abscindo : per sync. pro άποθερίζω. Epigr. μαι, Eur. (Hypsip. Fr. 4.) τήν δ' άναγκαίως έχει Βίον άπέθρισε σήν κεφαλήν αίλουρος, Felis tuum caput abθερίζειν Αστε κάρπιμον στάχυν, tum vita omnibus scidit. Sic Eur. Or. (128.) "ίδετε παρ' άκρας ώς άπέ- Metenda, iit fruges, Cic. Plut. (7, 551.) Σπείροντες θρισεν τρίχας. Hes. [et Schol. yesch. Ag. 545.] 1ι}γονς και θ. ευθύς μετά μάχης ύπουλους καί πολεμι- tamen legit άπέθριξεν, exp. άπέκειρεν, άπ έκοψε ν. Sed κούς, Aristot. Rh. 2. Συ δέ ταύτα αίσχρώς μέν έσπει- sunt etiam qui άποθρίζειν ηοη putent ex άποθερίζειν ρας, χακώς δέ έθέρισας, quod citans e nescio quo factum. [* Άπόθρισμα, Orph. Arg * Αιαθρίζω, Auctore, nimis esse poeticum dicit.. Apud Lucian. Quint. Sm. 8, , 53.] " Ένθρίζειν, Hesychio (1, 566.) Τούς ώμους καρτεροί, καί τοϋ θερίζοντας λόγου ένατενίζειν et νύσσειν." Παραθρίζω, Demeto, Amάξιοι, exp. Digni sermone colligente, h. e. Digui qui puto, Apoll. Rh. 2, (6θ1.)'Έμπης δ' άφλάστοιο παρέmanipulos colligantautopus in agris faciant. [" Ad θρισαν άκρα κόρυμβα Νωλεμέε έμπλήξασαι εναντία ι, Meer. 85. Eichst. de Dram Pierson. Veris. απέκοψαν, Scbol. syncopen esse dicens pro παρεθέρι- 257 'Valck. Diatr. 6. ad Herod Thom. Μ. σαν. [* Συνθρίζω, unde Συνέθρισε Hesycllio συνέτεμε.] 490. Markl. Suppl Jacobs. Anth. 8, , "'Ίθρις, Hesychio teste dicitur σπάδων, τομίας, 273.,Kuster. Axistoph ad Diod. S. 2, 511. " εΰνοϋχος, Spado, Exectns, Eunuchus: ut sit Cui JLiobeck. Aj. p. 3og. Λόγος θερίζων, Τ. Η. ad Lu- Β " «τέθρισται, Virilitas demessa est." cian. Dial. 43. Θερίδδω, Valck. ad Rov. 76." Schaef. * 1Γ Θερείτατος, iestuosissimus. Quidam Gramm. a * Θέρισις, Gl. Messio.] Θερισμός, Messis, Μ- θέρος deducunt, quamvis signif. eand. cum illo non gghin..θεριστής, Messor, Dem. (242.) Τούϊ θ., καί habeat. Arat. (149.) 7 Ημος οτ' ήελίοιο θερείταταί τούς άλλο τι μφζθοϋ πράττοντας, Plut. (9, 134.) Κατ' είσι κέλευθοι, Nicander Θ. (4690"Hrbi οτ' ήελίοιο θεάγρόν έφορώντα καλαμητρίας καί θ. [" Jacobs. Antb, ρειτάτη ΐσταται άκτϊς, Cum solis radii aestuosissimi 10, 324. Eoiss. Philostr * Θερίτης, Lucian. 2, sunt s. ferventissimi. 86." Schaef. Mss. * Θεριστήρ, Lycophr. 840.] Θερί- στρια, ή, Quae metit, ex Aristoph. [Fr. 283.] Θερι- ΘΕΩ, θεΰσομαι, θευσοϋμαι, quod e Thuc. citatur: στήριον, Falx messoria, 'LXX. 1 Reg. 13, ["20. ubi factum ad analogiam τοϋ πλευσοϋμαι & πλέω, Curro. jiers. uon Falcem messoriam, sed Vomerem LXX. Od. Θ. (123.) Τών δέ θέειν όχ άριστος έην, 11. Ρ. $jgnificarc voluisse docent seqq., ubi commemorant (698 ) Βή δέ θέειν, τά δέ τεύχε' άμύμονι δώκεν έταίρω, Β» δρέπανον, Falcem, ν. Scharfenberg., ac supra ν. Ibat ad currendum, Currere parabat. Od. X. (99.) Θερίζω. Θέριστρον sec. Vat., lectio aperte vitiosa, ac Βή δέ θέων, Ibat currens, curriculo, Plaut.: Plut. e compendio scribendi orta. Reponendum est θε- Coriolano, "Ωστε καί θείν έλαφρόν είναι, Levem et ριστήριον." Schleusn. Lex. in V. Τ.] Θέριστρον, τό, agilem, gi currendum foret: Poplic. Ώ$ εκείνους είς Vestis tenuis et aestiva, messoria. Hieron. in Es, στρατόπεδον, θέοντες, Ad illos in castra currentes, Θέριστρα, inquit, nos possunius appellare Palliola, Aristoph. ('Εκκλ. 109 ) ούτε θέομεν, ούτε έλαύνομεν, quibus obvoluta est Rebecca, ut hodie quoque Ara- Nec ipsi currimus, nec alios impellimus. Item έθει biae et Mesopotamiae operiuntur feminae : ab eo, δρόμω, Cursu contendebat, Curricido ibat, Citato g,aod έν θέρει, iestate et caumate, corpora protegant c cursu currebat: auget enim δρόμω, quod adjicitur. feminarum. Ha;c ille. Gen. 24, (65.) Ή δέ λαβοϋσα II Θ. περί τίνος, Curro pro aliquo, i. e. Dimico, Pu- TO θ., περιεβάλετο : Cantic. 5, (7.) r Uipav τό θ. άπ' gno, Periclitor, Bud.: frequens ap. Herod ut annoέβοϋ φύλακες τών τειχέων. Citat Suid. e quodain tat, citans ex eo (8, 140.) θέειν περί έωυτών, Certare etiam Epigr. θέριστρα Kat τούς άνδρολιπείς άλλο- de salute vestra et periclitari, reraittensque itidem ^Άίους πλοκάμους. Apud Ennd. ejusd. signif. est ET ad p Et e Paus. (6, 18, 2.) p Θέο'ν- ΙΕίερίστριον : [Tbeocr. 15, 69.] Ετ Θέριστον ap. Hes. res περί γυναικών καί παίδων καϊ αυτής πατρίδος. reidem λεπτόν ύφασμα, θερινόν Ιμάτιον. Ατ Θέριστρον, Pro boc θέω poetae dicunt ΕΤίΑΜ Θείω, metri gra- Varinoest etiam δρέπανον, Falx messoria, qua signif. tia inserto 1, ut πνείω pfo πνέω, II. Κ. (437.) de accipitur θεριστήριον, [" Θερίστριον, Θέριστρον, Ja- equis Rhesi, Λευκότεροι χίονος, θείειν δ' άνέμοισιν ^pbs. Antb. 8, 281. Valck. Adoniaz. ρ Toup, 'όμοιοι. Ατ Θεϋ, δεϋρο τρέχε, Hes. Curre huc. Opusc. 1, 539- Bast. Specim. 36. Wagner. Alciphr. [" Phryn. Ecl. 95. Thom. M Musgr. Hel. 2, 221." Schaef. Mss.] Θεριστός, ό, Messus, Qui Abresch. ^Esch. 2, 47- Jacobs. Anth. 7, 160. meti potest, solet, q. d. Messilis, utnonnulli interpr. 8, » 379. Wessel. Diss. Herod Eichst. Apud Diosc. 1, 18. Balsami genus quoddam θ. ap- Quaest. 31. Suro, II. Z Heyn. Hom. 8, 73. pellatur, Ίσως διά τό ευχερώς θερίζεσθμι ίσχνόν ον, ut Curn gen., Heyn. Ηοιη. 4, 605. Θέων et θεών conf., ibid. annotatur. [Θέριστος, Θεριστός, Spohn. Niceph. Boiss. Philostr De fut., ad Charit Ja- Blenim. n. 298.] Ιο Εϋθέριστον nominatur a Plin. cobs. Anth. 9, 262. Timon Phlias. 15. Θεύσομαι, 12, 25. Ατ Αθέριστος, ό, ή, Νοη demessus, Qui est Heyn. Hom. 6, 244. Toup. Emendd. 2, 455. Θεϊ adhuc in spica, VV. LL. Ab Hes. exp. άφρόντιστοε, imperat., ad Lucian. 2, 338. "Εθεε, έθει, 3, 556. Neglectus, ab άθερίζω : scr. tamen potius foret άθε- D Thom. M Diod. S. 2, 154. ίίάντα θεϊ κάλαύ- Ρίστός ίη ea signif., secundum formam aliorum ver- νεται, Aristoph. Fr Abrescb. Lectt. Arist. balium. [* " Άθέριτος, ^schyl. ap. Bekk. Anecd. 93. Toup. Opusc. 1, 324. Λευκά θέοντες, Grav. 353." Boiss. Mss. * Θεριστικός, Gl. Messorius: τά Lectt. Hes Βή δέ θέειν, Bgen. Hymn. θ., Messis. " Const. Manass. Chron. p. 76(= Θέειν περϊ ψυχής, ad Herod τόν lieurs.)" Boiss. Mss. " Ad Hesych. 1, 133- n. 3." περϊ ψυχής, σωτηρίας, Heyn. Hom. 8, 273. Θ. στά- JDahler. Mss. Αύο θεριστικά καρπούνται, Strabo Ι7 δίον, 491. Θεί'ω, 5, 292. Gesner. Ind. in Orpb. Pierp * " Θερεστικός, * Θερέσιμος, Hes." Wakef. son. Veris. 193." Schaef. Mss.] " Θεύσω, Curram, a Mss.] " ut πλεύσω a πλέω : unde fut. med. θεύσασθαι, [* Άναθερίζω, Hes. ν. Άνακαλάομαι, Anecd. Bek- " significans δραμείν." " Θεέσκω, Curro, Ιοη. pro keri 1, 396.] Άποθερίζω, Demeto; interdum Ab- "θέω." [* Θεϋσίϊ, Schol. Lycophr sed variat scindo, Araputo. [Gl. Demeto. * Αιαθερίζω, vide lecfio.] " Άμφιθέω, Circumcurro, In orbem currq, Αμχθρίζω.] Έκθερίζω, Meto, VV. LL. e Dem. [1253. " Cursu meo circulum efficio. Exemplum habes * Προεκθερίζω, Philostorg. Η.Έ. 12, 2.] Ένθερίζω, " in Άμφίθετος," [^oschus 2, 107-]_ Άναθέω, jesfatem in aliquo loco dego, ut ένεαρίζω. [" Thom. Sursum curro, Subeo, ut ανατρέχω, cui contr. κα- M. 440 Toup. Opusc. 1, 573." Schaef. Mss.] Ι^α- ταθέω, Bud. [" Callim. 1, 450. Thom. M ρφρίζω, Demeto, Amputo. [Schol. Apoll. Rh. 2, Wakef. Georg. p. 42- Toup. Opusc. 1,173." Schaef. 603.] Συνθερίζω, Una meto, messem facio, Ari- Mss. * Έπαναθέω, Onosander p. 31.] "'Αντιstoph. 'A. (948.)'AX\, ω ξένων, βέλτιστε, συν-θέριζε. "θέω, Contra currentem curro, Occurro : ut He$. Paulo ante vero dixerat, Μέλλω γέ τοι θερίδδεν. " quoque άντιθεόντων exp. ύπαντώντων." [Herod.

35 4257 ΘΕΩ [ρρ ] ΘΗΓ , 22.] Άποθέω, Abeo currens, Discedo currens : Α έπιχώρια έχόρευε σύν αύτφ, περιθέοντα τοϊς βωμοί, sicut Accurro significat Accedo currens, curriculo. κύμβάλα ή τύμπανα μετά χείρας φέροντα, Cursitante» Xen. [Κ. Π. 7, 5, 15.] " Inde fut. άποθευσού- in orbem circum aras : 8, (3, 8.) ΤΙεριθέων τό τείνβς " μεθα: quod Etym. exp. άποδραμούμεθα, Cursu έδείτο καϊ έλιπάρει μένειν, Circumquaque per muros " nos proripiemus: annotatque dici etiam έπί πλού." cursitans. Polit. [* Συμπεριθέω, Μ. Auton. 7, 471 Αιαθέω, Discurrb, Percurro, Xen. CEc. (20, 3.) Λόγου διαθέοντος. Ε Plut. Solone (1.) Ίεράν λαμπάδα δια- δν μένος ούδενϊ ε'ίκων. [* Άποπροβέω, Antbol. 4, 509» Προθέω, Prascurro, II. Χ. (459 ) τολύ προθέεσ'κε, τό θέοντεί in VV.LL. Sacramfacemcurrendogestantes : * Έκπροθέω, unde] " Ύπεκπροθέω, Praecurro,"[Apo) (6, 2l6.)Vpos σε, Tecuin cursu contendo. Quod Rh. 4, 937. * Έπιπροθέω, Apoll. Rh. 1, 581. Nicander Θ * ΤΙροπροθέω, Orph. Arg * " Ύ. vero in VV. LL. ex Herod. affertur, Εl διαθέωνται τόν φόρτον, et exp. Onus distrahant, ad Αιατίθεμαι ποπροθέω, Schol. Ορρ. 'Α. 3, 379 " Boiss. Mss.] pertfhet. [" Cattier. Gazoph. 72. Cursu certo, Plut. " Προσθέω, Accurro," [Xen. Κ. Ά. 5, 7, 13. Thucl Mor. 1, 223. Oxon. Tyrwhitt. ad Aristot ad 4, 33. sed variat lectio.] Συνθέω, Concurro, Plut. Herod P lato Theaet. 303." Schaef. Mss. (8, 646.) Τά θρέμματα διδάσκουσι, βροντής γενομένης, οί ποιμένες είς ταυτό α. καί συννεύειν, Ιη uiium concurrere et compelli seu contrahi, Herodian. 4, (4; * Συνδιαθέω, Plato Polit. p * Είσθέω, Aristoph. "Opv. U69. Accurro, Philoslr. 1, 28.] Έκθέω, Excurro. [Xen. 'Ελλ. 4, 2, Άντεκθέω, Ar- 13.) Πόντε έκπληγέντες συνέθεον: 8, (6, 17 ) Έι.τον ίππόδρομον συνθέοα-ες, ώσπερ έκκλησιάζοντες, Velutl rian. Exp. Alex. 1, 21, 5.] Αιεκθέω, Discurro, Excurro, Aristot. de Mundo, "Αχρι rfjs γής διεκθέον, futura concione, frequentes concurrebant. [* Ύπερθέω; JLsch. Eum Eur. Andr. 194» PialR, d e Ad terram usque cursim illisum. [" Ad Paus. 332." LL. 1. p * " Ύποθέω, Schol. Aristoph. N. Schaef. Mss.] Έπεκθέω, Adversus aliquem excurro, Β 25." Boiss. Mss. * Ύψιθέω, Greg. Naz. Epigr ut έπεκτρέχώ, Philo V. Μ. 1. "Aipas μετά τψ οικείας σήματος ύψιθέοντος, pro ύφηλοΰ.'] νεότητος εύοπλούσης, έπεζέθει, Dorrio movet, eis occursurus. [" Appian. 1, 26"4. Philo J. 2, 107 " ΘΟΟΣ, Celer, Velox, II. Α. (12.) ό γάρ 7/λθε βοά, Wakef. Mss. Xen. Κ. Ά. 5, 2, 16. 'Ελλ. 5, 3, 6. έπί νήας 'Αχαιών. Existimantur a^em dictae ab * Παρεκθέω, Apoll. Rh. 1, 592.] " Προεκθέω, Prior Hom. naves θοαϊ, Veloces, vel communi epith, vel " excurro, Ante alios excurro." [Plut. 7, 755. * Συνεκθέω, Appian. Β. Μ. ρ * Ύπεκθέω, Plut. tate multo praestarent onerariis. Et ζυγός είρεσίηt quod illae, quibus exercitus transmittebantur, celeri- Pompeio 80.] 'Επιθέω, Accurro, Incurro, Irruo, θοός ap. Eund. Dicitur etiam aliquis esse floot, Celer : II. Π Αιδώς, <3 Λυκιοι, πόσε φεύγετε; viy Aristid. Herodian. 6, (7, 19 ) 'Επέθεόν τε πρόε τήν _ συσταδόν μάχη ν άντιτυπείς, και 'ισόρροποι πολλάκις θοοί έστε. Sed ap. Ηοιη. suntqui θοός e consequente 'Ρωμαίοα έγένοντο, Stataria pngna s. Collata acie ίηcurrebant. Καταθέω, Decurro, Xen.'Ε. 1, (1, 25.) pedon Glauco, νΰν σε μάλα χρή Αίχμητήν τ έμεναι exp. Strenuus': II. Π. (494.) ubi cum dixisset Sap Πλοία πολλά σίτου είς Πειραιά καταθέοντα, Qliae cursu καί θαρσαλμν πολεμιστήν, subjungit, Νΰν τοι έελδέσθω πόλεμος κακός, εί θοός έοσι. Sed et θοός μάχεσθαι in Piraeun» deferebantur. Item Hostiliter percurro, incurro : (Κ. Π. 5, 4, 8.) Κατέβει τήν πρόε Βαβυλώνα (II. Ε. 536.) Quo pertinet etiam comp. βοηθοοι. χωράν, Babylonem versus regipnem incursionibus infestabat. [* Έπικαταθέω, Dio Cass. 137 * Tipomra- me legere: ap. Virg. quidem certe legitar Jacule Sic Pugna celer ap. quendam Lat. poetam memini θέω, Xen. Κ. 'A. 6, 3, 7 * Συγκαταθέω, Κ. Π. 5, 3, celer. Sed et θοόν σάκος, Apoll. Rb. (1, 743.) το 1.] Μεταθέω, Curro post, i. e. Cursu persequor, εύκίνητον καϊ εύμετάφορον. Θοώτεροϊ, Celerior; Xen. Ταχύ μεταθεύσονται, i. e. διώζουσι, Persequen- c Properantior, ex Epigr. Acutus : γόμφοι, Apoll, tur. Itegp Transcurro, Cursu usqueqiiaque persequor, permetior, Xen. K. (6, 25.) Έπειδάν δέ μεταθέουσαι αί κύνες ήδη νπόκοποι 0>σι, καί ή όφέ ήδη τής ήμέρας: (4, 9 ) Τά μέν γάρ 'όρη οίόν τε έστϊ καϊ ίχνεύειν καί μεταθε'ιν καθαρώς' τά δέ έργα, ουδέτερα, διά τούς τριμμούς: Montes enim promtum est vestigare canibus, et usquequaque persequi leporum cubilia, et cursu permetiri, cum neutrum in locis cultis et in liras digestis perinde facile sit, propter tramites limitesque transversos, Bud. [" Metaph. μεταθέουσα ταίς έπιθυμίαις, Sua persequens desideria, de muliere quadam dixit Clearchus ap. Athen. 619 " Schw. Mss.] Παραθέω, Accurro, et q. d. Juxta curro, Assequor, h. e. Cominus sequor, Non longe relinquor, Greg. de pullo equam sectante, quasi προσκαίρω, παρασκαίρω, Bud. Herodian. 8, (1, 5.) 'Εκατέρωθεν δέ παρέθεον α'ίτε τών καταφράκτων ιππέων ίλαι, καί Μαυρούσιοι άκοντισταϊ, Ab utroque latere eorum, qui in medio erant, discurrebant cataphractorum equitum alae. Idera Bud. ap. ielian. loquentem de ca- η nibus ^gyptiaeis bibentibus in Nilo, Παραθέουσι τήν όχθην interpr. Cursim litus, ripam legunt. Praetercuvro, derivari, manifestius esse arbitror, quam ut ullis argumentis Plato Tlieaet. "Αγαν, ω Σώκρατες, τόν έταίρόν μου καταθέομεν' άλλά τοι, ω φίλε, άδηλον εί καί παραθέομεν probare necesse sit. prie Celeriter in sedile insideo. j Pro Sedeo, et pro- Plura vide in Θαάσσω. τό ορθόν, Nimis insultamus, ο Socrates, aroiprie cum meum; atque, ο amice, quis scit an cursu praeter [Eur. Tro Or " Ipb. T et Musgr. Wakef. Herc. F Alc. 505* Bruncfc-ad veritatem feraniur? VV. LL. Apud Lucian. (2, Bacch Valck. Phoen. p Jacobs. Exerc. 65.) Καίτοι ποιητής ών, παραβεί τόν Τάνταλον, καϊ τόν Ίξίονα, καί τόν Τιτυόν, καί τούς άλλους, verti posse 1, 214. ad Charit Pb*. Mor. 1, 84.Koe^. ad Greg. Cor ad Eur. Or. 335." Schaef. Mss.] videtur, Leviter attingit quasi praetercurrendo, In transcursu attingit, Plin. [* Άντιπαραθέω, Xen. Κ. 'A. 4, 8, 17 * Έπιπαραθέω, 'Ελλ. 5, 4, 51. sed vide Lex. Xen.] 2i/prapa08O!( jpursitando assector, e Dem. [52. " Zosim. 3^ 14." Boiss. Mss.] Περιθέω, Circumcurro, In orbeirtcgrro, Herodian. 1, (15, 6.) Λέοντας δέ καί παρδάλεις,k οσα τε ζώα γενναία, περιθέων άνωθεν κατηκόντιζεν, Leones et pantheras aliaque id genus nobilissima animalia, currens in orbem, superhe jaculis confodiebat: 5, (5, 18.) Γύναιά τε Rh. 2, (79.) Acuti clavi, νήσοι, (Od. 0^98.) per metalepsin, sicut et Fabius docet, pro όξετ* Acutie: ob promontoria, quae habent in cuspidisraorem ac%- minata. At θοή νύξ ap. Eund. a quibusdaui Acuta; sc. Ut sit ή κωνοειδής, διά τήν άποτελουμένην σκια,ν etc., ab aliis ταχεία. Eust. [" Albert. Peric. Cr. 88if Heyn. Hom. 7, Wakef. Ion., Antip. Sid. 36. Capper. ad Quintil Jacobs. "Siith. 8, , 137- Lobeck. Aj. p. 257,. Acutus, Toup. Opusc. 1, 529. De nocte, Wolfl ad Hesiod Prol Hevn. Hom. 6, 81, , 671. De pugnante, 5,"^ , 460.,7, Conf. c. θείος, Porson. Hec. p. 49. Etfc. 2.; έός, Heyn. Hom. 7, 667" Schaef. Mss,] Θούω, Acuo: unde έθόωσα, Od. I. 327 [Τεθοωμένος, Nicander Θ Ορρ. Ά. 1, , 525.] Θοώί, Celeriter, Velociter, Raptim, Od. H. (72.) θοώς συνέεργε χιτώνα. [* Ναυσίθοοϊ, Hesiod. Θ. 10l6.] 1Γ Θοάζω, Celeriter moveor: Schol. Apoll. Rh. θοάζειν exp. ταχύνειν, quem valde errare puto in eo, quod θοός ab eo derivat; nam contra illud ab hoe ΘΗΓΩ, Acuo, II. B. (382.) E3 μέν τις δόρυ θηξάτ σθω, εζ δ' ασπίδα θέσθω, ubi observa pom vocem med., II. Ν. (474.) de apro, Όφθαλμώ δ"άρα oiirvpi λάμπετον, αύτάρ οδόντας Θήγει. ΑΙ Α. (416.) Θηγων λευκόν οδόντα μετά γναμπτήσι γένυσι: eodemque modo Hesiod. (Ά. 388.) θήγει δέ τε λευκόν, οδοντα, Eur. Phoen. (1389 ) pugnam Eteoclis ac Polynicis fratrum, pugnae aprorum coraparans, Κάπροι ο οπωί

36 4239 ΘΗΓ [ρρ ] ΘΗΛ ήγοντες άγρίαν γένυν Συνήψαν. Ubi observa etiam Α 1Γ Θηγάνη,ΕΤ Θήγανον, Cos, ab acuendo ita dicta, θήγοντες γένυν pro eo, quod Hom. dixit, θήγων Soph. Aj. (820.) Σιδηροβρωτι θηγάνη νεηκονής. [" A- έδόντα μετά γέννσι. Ceterum Horat. leaenam itidem brescb. iesch. 2, 112. Wakef. Eum ad Lucian. 2, 337. Rulink. Ep. Cr. 154." Schffif. Mss. dixit Acuere dentes, θήγειν οδόντας. In prosa etiam usitatum, sed ut plurimum, quantum meminisse possum, metaph. signif., ut Lat. Acueie, pro Iuνει, Hes. Θηγάνεος, Acutus, pro quo θηγαλέος, Θήγ,ινον, Hesych ] Θηγάνω, Acuo: θηγάνει, οξύcitare, Instigare, Animare, Xen. K. 11.2,(1,5.) Άλλά paulo ante: θηγάνεον, οξύ, ήκονημένον, Hes. παντί τρόπφ δεϊ των ανδρών θήγειν πάντως τό φρόνημα: (7 ) Θήγειν τας ψνχάς είς τά πολεμικά : 1, [* θηγυλϊς, Miuervae noraen, Draco 75.] (6, ΐ9θ Ε5 δέ αί ψυχαϊ τεθηγμέναι. Lucian. quoque dixit, exemplo Xeuophontis, ut opinor, (2, 307.) Φήγουσα μέν τήν ψυχή ν, άσκοϋσα δέ καί τό σώμα. At quod dixit Alcidamas, Άκράτω τής διανοίας οργή τεθηγμένον, reprehendit Aristot. Rhet. Ceterum quod ad etymon attinet, Eust. θήγειν dictum esse vult quasi είς θοόν άγειν: ego certe, si ullum est ejus etymon, id esse arbitror; sed si ullum aliud verbum prototypon est, esse hoc quoque, magis persuasum habeo. Legitur taraetf et ap. Etym. dici θήγω quasi θοήγω. [" Ruhnk.Ep. Cr.301. Jacobs. Exerc. 1, 118. Anth. 10, ,471. Valck.Hipp. p.239. Phano- Β cles, Wakef. S. Cr. 4, 218. ad Lucian. 2, 56." Schaef. Mss.] " Θηγόν, Hesychio οξύ, άκόνητον, Acutum." " Θήξις, Hesvchio στιγμή, ροπή, τάχος, Punctum, " Momentump Celeritas: quae signiff. mirae videri " queunt, cum Idem θήξαι exp.,110η nisi άκόνήσαι, "δξϋναι, Acuere. Apud Medicos porro dicitur esse " etiam Quaedani κατά θήξιν θεραπεία, Curatio in vul- **neribusper suturae coflimissionem. Galenum enim " Γών κατά Τόπους tres modos vulnera addu- ^ cendi tradere ferunt: unum, κατ' άγκτηρισμόν, " hamulis s. fibulis impositis: alterum, κατά θήξιν, " Per suturae adductionem, cum per acum vulnera," eommittuntur : et tertium, κατά συσσάρκωσιν, cuni " enata carne coalescunt. Et hoc τής θήξεως vocab. " fieri παρά τό θήγω τό διαπείρω. Sed haec suspecta " sunt: praesertim cum quidam hic scribant θίξις " per t." [Θήξει, Gl. Momento.] Θηκτός, Acutus : ξίφος, Epigr.' Acutus ensis. [" Wyttenb. Ep. Cr. '20. Valck. Phoen. p Toup. Opusc. 1, 192. Jacobs. Exerc. 1,119. ad Charit Heyn. Hom. 6, c 370." Schaef. Mss. * 'Αμφιθηγής, Anal. 2, Άμφίθήκτος, Soph. Ant * " Άρτίθηκτος, Theod. Prodr. in Notit. Mss. 6, 557 " Boiss. Mss. * Αϋτόθηκτος, ^schylus Plut. 7, 707. * Δίθηκτος, iesch. Pr * Έτερόθηκτος, Nicet. Annal. 9, 17.] ίμθηγής, ['«Jacobs. Anth. 9, 160. Daniochar. 2." ftebaef. Mss.] ΕΤ Εύθηκτος, Bene acutus : εϋθηκτον ξίφος, Ensis, quem quis bene exacuit. [HpFophr * Εΰθηξία, Etym. Μ.} Ατ Νεοθηγής^ Recens acutus: ξίφος, Ensis, quem quis recens exacuit. [«Jacobs. Anth. 6, , l6l. * Νεοθ/)ξ, ibid. et 10, 182. * Νεόθηκτος, 8, 380." Schaef. Mss. Suid. 2, 4S09. Νεοθήξ, Athen Epigr. Sapphonis ap. Mus. Crit. Cant. 1, 31.] Όξΰθηκτος, Valde acutus, Quem quis ita exacuerit, ut ejus mucronem acutum reddiderit: φασγάνοις, Eur. [Andr * Όξνθήκτως, Schol. Soph. Ant * Πάνθηκτος, Theod. Prodr. 5.] [* 'Αντιθήγω, Lucian. 2, 875.] 'Έ,πιθήγω, Acuo, Exacuo, [/Elian. Η. Ά. 5, 16. τή βαφή τά κέντρα, η PJut * " Συνεπιθήγω, 2, 433." Wakef. Mss.] " Καταθήγω, Acuo: unde καταθήξαι Hesychio " Ίίαροξυναι." [" Ariston 2." Schaef. Mss.] "TJpojca- '**Ύαθήγεσϋαι Hesycbio * προακονάσθαι, Anteexacui." ψίαραθήγω, Acuo, Exacuo. Sed παραθήγω metaph. «fam, sicut θήγω, pro Incito, Instigo: παρατέθηγμαι, παρωξύνθην, Hes. [".Villois. ad Long. 217 Tou^. Opusc. 1, 321." Schaef. Mss.] " Παράθηξις, " Exacutio, Incitatio, Instigatio." [* Ώαραθήγα κίσηριν, Anal. 2, 216. no. 17- al παρά θϊνα. * Προθήγω, Gl. Praeacuo. *Συνθήγω, Eur. Hipp Valck. tanien emendat νϋν τεθηγμένος.] Ατ Ύποθήγω est metaph. itidem, q. d. Subincito, Subipstigo. Ύποθήγων, Suidae έρεθίζων, προτρεπόμενος, έπαλείφων: afferenti exetnplum hoc, Ύποθήγων ές τά καλά έργα άίτούί. [JElian. ΗΙ Α. 5, 39 8, 2. * Προσυποθήγω, Ν. Α. 9, 16.] Θηγαλέος, Acutus, Epigr. [" Jacobs. Anth. 8, 25. 9, I6l. Julian. ^gypt. 11. et Jacobs." Schaef. Mss.] ^ " ΘΗΛΗ, Papilla: mamms s. uberis apex : τό " άκρότατον τοϋ μαστοϋ, quod vulgo ράξ dicitur, in- " quit Eust. Unde et Aristot. Η. A. 2. dicit θηλάς " μαστών, Papillas mammarum. Alioqui. ut μαστόν " έπισχείν, ita etiam θηλή ν έπισχείν dicitur nutrix, " cum infanti papillam sugendam praebet. Et ipse " infans contra έπιλαμβάνειν et σπξ,ν τής θηλής, cum " eam arripit et Iac suctu trahit. Lucian. Zeux. Me- " ταξν τής θ. έκάτερος έπειλημμένοι. Synes. Ερ. 4. " Ύπερμα$ώσι καί άσυμμέτρως εχουσι τών στέρνων, " ώστε τά βρέφη μή διά μάλης, άλλά δι' ώμων σπφν " τής θ. άναβεβλημένης. Θηλαί, Hesychio sunt non " solum τών μαστών τά άκρα, sed etiam τών χειλών " τά έκπτυσσόμενα." [" Longus Villois., Rubnk. Ερ. Cr Valck. Callim Phoen. p Thom. M Abresch. jesch. 2, 2. Phryn. Ecl. 85." Schaef. Mss.] " Θηλοειδής pro Concameratus " affertur e Theopbr. Η. Pl. 3, (9,6.) In qua signif. " scriberetur θολοειδής :" [ut Schneiderus edidit. Gl. Papillatus.] "'Άθηλος, Uberum insuetus, Qui " non suxit lac, Qui manimis labra non admoyit: ut " Hes. quoque άθηλον exp. μή τεθηλακός. Εχρ. etiam " Uberutn appetens et cupiens sugere, in h. 1. Si- " monidis, "Αθηλος ϊππψ πώλος ώς άμα τρέχει : quam " expos. sequendo, ά hic fuerit epitaticon : potest " tamen et videtur debere accipi potius pro Abla- " ctatus, Ab uberibus depulsus, Qui nou amplius " sugit ubera: natn ii pulli potius cum matribus " currunt. Apud Hes. legitur et 'Αθήλως, άπνενστος, " γάλακτος άγευστος: sed ηοη sine mendo. Nec " minus suspecta sunt haec in VV. LL. verba, "A- " θηλοι etiam dicuntur άνανδροι, neque viri neque " mulieres, veluti ambiguam personam ijjgerentes : " ac si e θήλυ s. θήλυς coniposita h. v. esset." [" Cyrill. ap. Suid. ν. Σπάδων, ρ. 36ο. de Eunucho." Boiss. Mss. " Plut. Mor. 1, 533." Schsef. Mss. *Άθηλής, Tryphiod. 34. Νοηη. D. 48,361.] " Εϋθηλος, " Mammosus: vel Bene distentas mammas ha- " bens, ut εϋθηλος βόες ap. Eur." [Iph. A. 579 ] " At Εΰθηλήμονα Suid.afFert sine expos."aprt κατα- " βρΰκοντα τόν εϋθηλήμονα μόσχον: quod sonare " videtur Bene lactatum vitulum :" [Anal. 1, 233. Αειπόθηλος, Geopon. 19, 6, 8. * Νεόθηλος, Lactens, ^Esch. Eum al. Νεοθηλής, Ορρ. Κ. 1, 436. * " Όμόθηλος, ad Hesych. 1, 29, 3." Dahler. Mss.j " Θηλάζω, i. q. θηλήν έπέχω, Papillani sugendam " piaibeo, Lacto. Lysias, (13.) Έπειδάν δέ παιδίσν " έγένετο ήμϊν, ή μήτηρ αύτό έθήλαζεν. Galen. Οί " παλαιοί δέ τήν γυναίκα θηλάζουσαν έφίστων τοϊς έν " τή φθότ] κάμνουσιν, Nutricem lactantem admove- " bant tabe laborantibus. Quo ^nodo et J. Poll. " τίτθας esse dicit τμς θηλαζούσας : θηλάζειν autem " vocari τό μαστόν έπισχείν. Ipsae etiani marnmae s. " ubera θηλάζειν dicuntur, ut non solum Lactantes " niatres a Varrone dicuntur, et Lactans femina a " Gellio, sed etiam Ubera lactantia a Lucretio, " Ubera mamniarum in somnis lactantia quaerit. " Luc. 23, (29.) Μακάριοι οί μαστοί οι ούκ έθήλασαν, " Beata ubera quae ηοη lactaverunt, i. e. lac sugen- " dum praebuerunt. Quin et ipse foetus matrem s. " nutricem θηλάζει, pro Sugit praebita papilla. " Plut. Rornulo (6.) p. 36'. Θηλάζοντες ώφθησαν τό " θηρίον: de Roniulo et Remo, quos secundum " quosdam άπό τής θηλής, Α ι uma, denomiiiatos ait. " Aristot. Η. Α. 6, 237θΰ ποοσδέχεται δέ ούτε ή ΐπ- " πος τόν ονον, ούτε ή ονοϊίίον ϊππον, εάν μή τύχη " τεθηλακώς ό όνος ϊππον' νποβάλλουσι γάρ έπίτηδες " οϋς καλοϋσιν ίπποθήλας. Unde Plin. 8, 44. Atce- " rique utrumque genus ab altero narrant, nisi in " infantia ejus generis quod ineant, lacte hausto. " Quapropter surreptos pullos in tenebris equarum " uberi, asinarumve equuleos admovent. Sic Luc.

37 4261 ΘΗΛ [ρ ] ΘΗΛ 4262 " θήσασθαι, sed θήσθαι, qui etiam subjungit sio di " ctum διά τό έντίθεσθαι τάς θηλάς. Legitur autem " hoc θήσθαι ap. Hom. sed in paulo diversa signif., " nimirum pro Mulgere: Od. Δ. (89.) Ένθα ^ " ούτε άναξ έπιδευής, οΰτε τι ποιμήν, Τνρον καϊ κρει&ν, " ούδέ γλνκεροΐο γάλακτος' 'Αλλ' αίεϊπαρέχονσινέπη " ετανόν γάλα θήσθαι. Ibi enim Eust. annotat θή " σθαι alibi signif. τό θηλάζειν, bic vero τό άμέ\γέ& " thema autem bujus esse θώ, unde derivari θηλή et " τήθη : dici autem θήσθαι ut χρήσθαι." [Vide Scbn, Lex. ν. Θάω.] " 11, (27 ) Μακάριοι οί μαστοί ους έθήλασας, Beata Α " ubera quae suxisti, s. Quorum lac hausisti. Iti- " deraque passiva voce et signif. nutrix θηλάζεσθαι " dicitur pro Sugi. Aristot. de delphine, Έχει δέ " ούχ ώσπερ τετράποδα επιφανείς θηλάς, άλλ' οίον ρύα- " καί δύο - εκατέρωθεν έκ των πλαγίων ένα, έξ ών γάλα " ρεί καί θηλάζεται νπό των τέκνων παρακολουθούν- " των: ut et Plin: delphinos ait suos catulos nutrire " uberibus. Rursum Aristot. de Geuer. Anim. 4.Ού " γίγνονται δέ οντε θηλαζομέναις αί καθάρσεις έπι- " πολύ, Eis quae suguntur,"i. e. Lactantibus. Item- " que το θηλαζόμενον γάλα ap. Diosc. Lac quod " sugitur, s. suctu ex uberibus hauritur. Alioqui " θηλάζεσθαι poni volunt etiam pro θηλή ν έπέχειν, " Ubera s. Papillam praebere sugendam: cum Plut. " Romulo (4.) p. 35. dicat, Έντανθα δέ τοίς βρέφεσι " τήν τε λύκαιναν ίστορονσι Θηλα9μένην, και δρυοκο- " λάπτην τινά παρείναι συνεκτρέφοντα: Ut hic Θηλά- " ζεσθαι τοίς βρέφεσι sit quod in libro de Fort. Rom. " vocat θηλήν έπέχειν τοίς βρέφεσι, et in Probl. Roin. " τοίς βρέψοσι τήν θηλήν παρέχειν. Sed ego puto illo Β " in 1. dat. τοίς βρέφεσι ferri potius ad παρείναι quam " ad θηλάζεσθαι. Nec vero tantum nutrix et uber et " ipsum lac θηλάζονται, Suguntur, sed ipse etiam " partus θηλάζεται, pro Lactatur. J. Pollux enim " tradit θηλάζειν vocari το μαστόν έπισχείν, et θηλά- " ζεσθαι dici τό ελκειν τό γάλα έκ των μαστών, Lac " ex uberibus suctu haurire s. trahere." [" Theocr. 3, 16'. Valck. Adoniaz. p ad Lesbon ad Moer Toup. Opusc. 2, 206. Graev. Lectt. Hes ad Herod. 104.Thom. M.448. ^milian. Epigr. 1. Jacobs. Anth. 9, 329 Ep'g r adesp Coray Mus. Oxon. 2, 5. Callim. 1, 549, ad Lucian. 1, , 558. Boiss. Philostr Θηλάξω, Valck. ad Rov. 61." Schaef. Mss. Θηλιάζω, Gl. Rumo.] "Θη- " δασμός, Lactatio, Lactis haustus. Quo verbali Plut. " utitur in Romulo (4.) p. 34. ubi dicit Ruminalem " caprificum dictam videri διά τόν τών βρεφών θη- " λασμον, quoniam τήν θηλήν antiqui Rumam appel- " lavere. Inde ΕΤ Θηλάστρια, Nutrix, Lactatrix, " Quae papillam sugendam praebet infanti. J. Pollux c " enim c. 3. τ ήν θηλάζονσαν τιτθήγ ab Eupolide " θηλαστριαν vocari tradit." [" Valcltl Adoniaz. p ad Ammon ad II. 22. p. 62. ad Mcer Callim Phryn. Ecl. 54. Brunck. Soph. 3, 514." Schaef. Mss. *'Aθήλαστος, Suid. ν.'ανισχαδόν. *Άναθηλάζω, Philo de septem Mirac. c. 1. Άποθηλάζω, Hesych. unde] " 'Αποθηλασμός, E- " xuctio, s. Suctus, ut Ptin. loquitur." [" Diosc. 419." Wakef. Mss.] "Έκθηλάζω, Exugo," ["Schol. Theocr, 1, 56. Nicet. Eugen. 2, 91." Boiss. Mss.] " Ab eodem θηλή DERIV. Θηλαμινδς, Lactens, ideo- " que Recens a partu : ut Hes. θηλαμινού exp. νεο- " yvov. ITEM Θηλαμών-, Nutritor, Nulritius: vel " etiam Nulrix. Eustathio enim teste a Lycophr. " (31.) θηλαμων dicitur ή τροφός: itidemque Ety- " mologo. Quapropter ap. Hes. quoque pro τάφος: " quo illud e^xa/nwv^expositum legitur, putarim re- " poneudum τροφός. Suidas vero θηλαμόνος affert " pro τής οικίας?' [Athen " Ad Moer Eldik. Specim. 28. Toup.iOpBsc. 2, 108. Θηλάμων, D ibid. Eroendd. 3, 75." Schaef. Mss.] " Est praeterea " inde VERB. Θηλαίνω, i. q. θηλάζω : unde est aor. " med. θήλαντο, quod Hes. exp. έθήλασαν. Apud " Plut. reperio et alia duo DERIVATA, Θηλονή, ΕΤ " Θηλωτίς. Nam ia Probl. Rorn. (7, 125.) ρ " scribit τάς τρεφούσας τά παιδία γάλακτι nominari " θηλονάς, άπό τής θηλής : et Rumiuam, esse θηλω- " τίδα καϊ τιθήνην καί κονροτρόφον." [Locum e Plutarcho ita exbibet Schn. Lex., Θηλόνας άπό τής θηλής κάλονμεν' όντως ή 'Ρουμίνα * θηλώ τις ουσα καϊ τιθήνη. " &ηλώ, Θηλωτϊς, ad Moer Valck. Phoen. ρ. 168." Schaef. Mss.] ^ " Θησαι, Hesychio θρέφαψθηλάσαι, Alere nutrire- " que, Lactare. Unde med. θήσασθαι est τό θη- " λάζειν τό γάλα, Lac/sugere, teste Athen in " exemplum afferente hunc versum Homeri ex II. Ω. " (58.)"Εκτωρ μέν θνητός τε γυναικά τε θήσατο μαζόν. " Cui simile hoc Callimacbi, Η. in Jo. ν. 48. σύ δέ " θήσαο μαζόν Αίγός'Αμαλθείης:" [Η. in Apoll. 123.] " Sed notandum. ap. Athenaeum scriptum esse non " ΘΗΛΥΣ, ό, ή, Femineus: vel Qui est sexus " feminei. Plut. in Probl. Rom. de Pythago«i fr, " Τοΰ άριθμοΰ τόν μέν άρτων, θήλνν^ άρρενα δέ τόν " περιττόν όνομάζονσι. Sic ap. Aristol., ό θήλν " έλέφας, Elephas feminei sexus, s. Eiephas femioak " et δ θήλυς (WosTEquus feminei sexus, Equa. Idem " Aristot. Η. A. 5. πολύπονςιδ θήλυς, Polypus femina. " Et 6. ό θήλυς όρεύς, Mulus femina, i. e, Mula* Et " ap. Diosc. 1. θήλυς κάλαμος, Arnndo femina» 1 In " fem. itidem pro Feminea, Quae feminei sexus est, " s. Femina. II. T. (97 ) "Hpjj θήλυς έοΰσα,' Cum sit " feminei sexus, Cum sit femina: Ψ. (409.) Α'ίθη " θήλυς έοΰσα. Idem (II. Κ. 215.) Θήλνν οϊν: " ut Eur. (Ηec. 649 ) θήλυν σποράν, Femineumgenus. " Sic in Epigr. legimus θήλνς φύσις ; et θήλυς χάρ*. " Et Νοηη. (Jo. 44, 11.) άμειβεro θήλεϊ φωνή,, Fe- " minea voce. Alioqui ΕΤ. Θήλεια dicitur in fem. " et IONICE Θήλεα, AC Θηλέη. 11. Θ.(7.) Μήτε τις " ουν θήλεια θεός τόγε, μήτε τις άρσην. Od. 5, (14.) " έν δέ εκάστω Πεντήκοντα σύες χαμαιευνάδες έρχα " τόωντο Θήλείαι τοκάδες' τοϊ δ' άρσενες έκτος, μανο*. " Sic Δ. (635.) ίπποι Δώδεκα θήχειαι. Sed et prqax " scriptt. passim. Xen. Λ. (3, 5.)Τό άρρεν φύλονκαϊ " είϊ τδ σωφρονεϊν ίσχυρότερόν έστι τών τής θηλείφ " φύσεως. Plut. Alex. (33.) Θήλειαν νεοτόκον ΐ7Γτ«. " Et ap. Athen. 1. θήλεια πάρευνος. Sic ap. Plat. " θήλειαι κόραι, Virgines : et θήλειαι επίγονοι, Filiae " neptesque. Item ή θήλεια, Femina: de «jyusvjs " generis animantibus, Plut. Probl. Rom. de ipsis " Romanis loquens, Χρώνται δέ δυσϊ μέν Μαμασ*? αί " θήλειαι, τρισϊ δέ οί άρρενες. Mheu. (391.) de co " lumbis, Αί θήλειαι άλλήλαι^αναβαίνονσίν,,φταν " άρρην μή παρή. Xen. (Άπ. 2, 1, 4.) de perdicibss', " Πρόϊ τήν τής θηλείας φωνήν φερόμενοι,.jodlce " θήλεα et θηλέη dicitur pro θήλεια, FetBinpa^iQusw " feminei sexus est: ut θηλέη μορφή, Feminea&H " et θήλεα ίππος, ap. Herod. (3, 85.) Neutr. θήλυ, " Femineum, Quod feminei sexus s. generis est. " Aristoph. N. (681.) περί τών ονομάτων μαθεΐν σε " δεί'άττ' άρρεν έστίν, άττα δ' αύτών, θήλεα, Qus " masculini, qnae feminei generis sint. Et ap. H«- " rod. (1, 94.) θήλεα τέκνα, Feminei sexus libejas " i. e. Filiae. Et ap. Aristot. θήλεα ώά, Ftminei " sexus ova: i. e. Ova quae feminam proer^ent. " Item θήλυ γένος πάν, Tota feminei sexus familia. " Et γένος τδ θήλυ, Femineum genus, s. Femina, 4ap. " Plat. Dicunt etiam τδ θήλυ, sub. γένος: ut Gaaa " quoque έν τψ θήλει, vertit, In sexu fernineo. Ε " Gal. autem ad Glauc. affertur τό θήλυ pro Inge- " nium inuliebre: itera τψ θήλει sine aucloris nomine " pro Utero. Femineus, Muliebris, Mollis, Tener: " vel Effeminatus: ut Actius ap. Cic. b. Sopb. 1. " e Trach. (1077.) Νΰν δ' έκ τοιούτου θήλυς είρημαι " τ άλας, vertit, Effeminata virtus afflicta ofipidil. " At θήλυς έέρση ap. Hom. et Hesiod, non, solum " r.edditur Moll^s et tener ros, άπαλή δρόσος: sed " etiam ή θάλλειν ποωϋσα τά φυτά, Q" virescere " et germinare plantas facit: ή θρεπτική: quo sane " modo Plato Cratylo τό θήλυ denominatuni viderj " ait άπό Τής θηλής: τήν θηλήν autem, ex eo quod " τεθηλέναι ποιεί. Itidem vero et θήλεια ννξ essfe " putatur ή ϋπομβρος και ποιούσα θάλλειν τε καί γεν- " νψν. COMPAR. Θηλύτεραι passim ap. ΗΟΟΙ. pro " positivo θήλειαι, Femineae, Feminei sexus. Od.W. " (324.) Θηλύτεραι δέ θεαί μένον αίδοί οίκοι έκαστη. " II. 0. (520.) Θηλύτεραι δέ γυναίκες ένί μεγαροισιν «έκάστη Πϋρ άνακαιόντων," [Πΰρ μέγα καιυντων.ι " Quin et θηλυτέρη dicitur -ut θήλεια, pro γιινή, " Femina. Epigr. tit. εί» Γυναίκα», ρ. 25.

38 43ββ Θ Η Α [ρ. " πιστά φέροιτε γυναιξί δολοφρονεούσαις' Θηλυτέρη μ ",έδάμασσε, τόν οΰ κτάνε δήίος'έκτωρ. Ιη iisd. Epigr. "legiitur στήθεσι θηλυτέροις, Femineis. Sunt qui " θηλίτερος interpr. Effeminatior, In veneren» pronior: sed nullo exemplo eam interpretationera pro- " bantes." [" Thom. M ad Charit Wakef. Trach Jacobs. Anth. 8, , 367. Brunck. Soph. 3, 514. Callyn. 1, 542. Heyn. Hom. 5, 49. 6, 41. 7, , 54." 200. Valck. Cal- ]im (1, 48.) Toup. Opusc. 1, 174. Imbecillis, ad U. Θ Θήλυς, ή, ad Xen. (Ec. 4, 8. cf. Brunck. ad Eur. Med. 927 ubi oninino de h. v., Beck. ad Hecub ad Od. Z M Graev. Lectt. Hes. 6l5. Eur. Dan. 12. Leontius Miiller. ad Lycophr. p De aqcentu gen. plur. fem., ad Herod De gen., Fac. ad Paus. 3, 210. Ή θήλεα, Ιοη., Wessel. ad Herod Diss. Herod.' 138. ad II. E Koen. ad Greg. Cor Τό θήλυ pro ή θήλεια, Aristot. Η. Α Schn. Θήλυς έέρση, Jacobs. Anth. 7, 117 Heyn. ad Apollod Graev. Lectt. Hes Valck. Callim έρως, ad Cbarit Toup. Opusc. 2, 277. Θήλεια στολή, Wyttenb. Ερ. Cr.11% νόσος, Toup. ad Longin et Ind. ν. Θήλεια, Wessel. ad Herod et Valck. Τά θήλεα τέκνα, ad 48. Θήλεα πέπλα, Wakef. Eum. 56. Τω θήλει, Cattier. Gazopb. 74. Γυνή θήλυ, Porson. JVLed. ρ. 69. Pliilostr Boiss. Θήλεας, θηλέας, Heyn. Hom. 5, 49. Τόν θήλυν, ^Elian. Η. Α. 3, 47-5, 45. cf. Schneid. 2, 237- Θήλυ, Bast Lettre 107. Compar., Jacobs. Anim Julian. iegypt. 41. ad Charit Θηλΰτεραι, Η. in Cer Valck. Anim. ad Ammon Wolf. ad Hesiod ad Cbarit Antip. Th. 52. Jacobs. Anth. 9, 173. Ruhnk. Ep. Cr Θηλΰτεραι νήσοι, Heyn. Hom. 8,244."Schaef.Mss. " Θηλύτατος, Philostr * Θήλης, Nonn. D. 5, 206. * Θήλεος, i. q. θήλυς, 2, 348." Wakef. Mss. Lyricus Plutarchi 3, 296. Η. * Θηλυκρατ ής, jesch. Choeph *Θηλυκτόvos, Prom * Θηλι/λάλος, Manetho 4,322.] " Θη- " λνμελείς άηδόνες, Femineum et molle modulantes " melos lusciniae, Epigr." [Anal. 3, 260.] " Aliis " molliter canentes." " Θηλύμορφος, Qui feminea " forma est. Aristot. (1, 1176.) de pardali, Τών άν- " δρείων είναι δοκοΰντων θηλυμορφότερόν έστιν οτι μή " κατά τα σκέλη." [Eur. Bacch * Θηλΰνονς, '> iesch. Prom ] " Ένθηλυπαθέω, ad verbum " sonat Muliebria patior in. Ab aliis exp. Muliebri " libidine tabesco." [Joseph. B. J. 4, 9, 10. τφ κύρφ. Θηλύπαις, Lycophr * Θηλυποιός, PllOt. Bibl. 240.] " Θηλύπους βάσις, ex Eur. (Iph. A. 421.) pro "Pes femineus." [* " Θηλυπρεπής, Jacobs. Anth. 10, 65. Τ. H. ad Plutum p. 361." Schaef. Mss. * Θηλυπρεπώς, Tzetz. Chil. 6, 88. p. 100.] " Θηλύπρινος, " Uex femina. Eust tradit ap. Arcadas esse "φέλλβν, μέσον τι πρίνου καί δρυός, indeqtie a non- "nullis θηλύπρινον nominatum." [* " Θηλυπρόσωros, Suid. 3, 304." Wakef. Mss. * Θηλύσπορος, ^sch. Prom * Θηλΰστολοε, Eust. in II. A. p. 8, 43. * Θηλυστολέω, Strabo 10. p. 715., 11. p * Θηλυστολία, Eust. 694, 35." Wakef. Mss.] " Θηλυφανής, Qui videtur esse fernina, Feminae simi- " lis.^ [Plut. Theseo 23. " Jacobs. Anth. 10, 229 " Sehaef. Mss. * " Θηλυφθόριον, Abrotonum, Diosc. Notha 453." Boiss. Mss.] "Θηλυφόνος, Feminas occidens, " Feminei sexus animalia interficiens. Diosc. 4, 77. " Aconituni a nonnullis θηλυφόνον nominari tradit, " ut et Plin. 27, 3, qui c. 2. dicit omnium veneno- " rum ocyssimum esse aconitum, et tactis quoque " genitalibus feminini sexus animalium, eod. die " afferre mortem. Sic Idem 25, 10. cum dixisset 'VThelyphonon herbam ab aliis Scorpion vocari " propter similitudinem radicis, subjungitpaulo post, " Thelyphonon omnem quadrupedem necat, impo- " sita verendis radice: folio quidem intra eundem " diem: mutuatus ea e Theophr. Η. Pl. 9, 9- ubi et " ipse tradit τό θηλυφόνον a quibusdam vocari σκορ- " πίον, διά τό τήν ρίζαν ομοίως έχειν σκορπίφ : άπολ- " λϋναι δέ βοΰs καί υποζύγια καϊ πρόβατα καϊ απλώς " πάν. τετράπουν, εάν ές τά αιδοία τεθτ) ή ρίζα. ή φύλ- PARS XIV ] ΘΗΠ 4264 Α " λον αυθημερόν." [Nicander Ά. 41. et n. " Apoll. Dysc. 87 " Schaef. Mss. * Θηλύφωνος,.Elian. Η. A. 6, 19. Eust. II. A. p. 8, 41. * Θηλΰχειρ, ρ Lobeck. Phryn. 515.] ""Αθηλυς, Non femineus, s. " Non effeniinatus, ideoque Virilis." [" Plut. Lyc. et Num. Compar. 3." Corai. Mss. "Thom. M Fabric. B. Gr. 8. p. 509 " Schaef. Mss. *Έμίθηλυς, Anacr. 13. * Μιζύθηλυς, Philostr * Βενόθηλυς, Anon. H. in Virgin. 15. * Πάνθηλυς, Lobeck. Phryn * Ύπόθηλυς, Sext. Emp * φιλόθηλυς, JElian.N. Α. 2, 43.] " Θηλΰτης, Feminea natura, Fe- " mineum ingenium : seu Feininea mollities, Mulie- " bris et effeminata mollities. Plut. Alex." [Alcib. 16.] " p Κ αί θηλυτητας έσθήτωτ άλονργών έλκο- " μένων δι' άγοράς." " Θηλΰνω, EfFeraino, Emollio, " Hippocr." [" Theocr. 20, 14. Jacobs. Emendd. 48. Anim Anth. 9, Boiss. Philostr. 652." Schaef. Mss.] " Άθήλυντος, Non effeminatus. " Suid. άθήλυντον, exp. αδάμαστου, σκληρόν, Indomi- " tum, Rigidum." [Epiphan. p " Planud. Ovid. Β Met. 13, 693." Boiss. Mss. * " Θήλυσμα, Effeminatio, Greg. Naz. in Sent. Iamb. Tetr. 18." Mendham. Mss. * " Θηλυστϊ pro θηλυκώς, vide Koen. ad Greg. Cor. 37." Bast. ad calcem Scap. Oxon.] "Άποθηλΰνω, EfFemino," [Athen. 515.] " Αιαθη- " λύνω, Effemino, s. Prorsus effetuino." [Theophr. C. Pl. 1, 16, 6. Schn.] "Έκθηλύνω, EfFemino, Philo " de V. M. 3. Άβροδιαίτοις καϊ τήν ψυχή ν έκτεθηλυ- " σμένοις, Animo effeminatis." [Polyb. 32, 2, 3. " Diod. S. 2, Dionys. H. 3, Verh. ad Anton. Lib. 300." Schaef. Mss. * Έκθήλυνσις, Hippocr. 425, 18.] " Συνεκθηλύνω, Una effemino," [Athen * Καταθηλύνω, Lucian. 3, 149.] " Θη- " λυδρίας, Mollis et effeminatus, Qui natura et inge- " nio est femineo. Lucian. (1, 214.) Οΰτοσϊ ό θηλυ- " δρίας, ό μαλθακός, Eifeminatus hic et mollis: in De- " mon. (18. ) Ύ'ιόν αΰτφ δείξας πάνυ ώραίον, θηλυδρίαν " δέ καϊ διακεκλασμένον: de Salt. (2.) Θηλυδρίαν άν- " θρωπον όρών, έσθήσι μαλακαίς καϊ φσμασιν άκολά- " στοις έναβρννόμενον. Sic Synes. Ερ. 50. Εί μή θήλυς, C " άλλά θηλυδρίας γε ήν, Si non femina, at certe eife- " minatus erat." [Eur. Phoen. 706.] " INDE Θηλυ- " δριώδης, itidem Mollis et effeminatus, s. Qualis est " mollium et effeminatorum. Greg. Naz." [Or. 45. Ρ 719.] " ΐΐάσης θηλυδριώδους φύσεως άφέστηκεν, ούτε " άρρεν οϋτε θήλυ κατ' οΰσίαν υπάρχουσα." [Aristoph. Θ * Θηλυδριάω, GL Puellesco. * Θηλυδριώτις, Anonymus Suidae ν. Άρδαβούρως.] " Θηλυκός, Femi- " ninus, Feminei sexus proprius et peculiaris : vox " Grammaticis usitata : veluti cum Dionys. H. " dicit quosdam τά άρσενικά τοίς θηλυκοϊς συντάττειν: " et Schol. Thnc. Tbucydidem solere άπό τών θήλυ- " κών μεταβαίνειν είς τό οΰδέτερον." [Schol. Theocr. 1, 52.] " Θηλυκώς, Feminino genere: veluti cum " Athen. I. ll. scribit, Aristotelem in Thessalorum " republ. dicere Thessalos θηλυκώς usurpare τήν λά- " γννον: et prosae scriptt. άρσενικώς dicere " τούς αύλώνας, poet. vero θηλυκώς τάς αΰλώνας." [Athen. 68. * Θηλυκώδης, Procl. Paraphr. Ptol. 4, 6. p Cod. Dorv. ap. Gal. Lex. Hippocr. D ν. Φολλικώδεα. * Θηλυκευομαι, Cleni. Alex. Str. 4. P* 570.] ΘΗΠΩ, Stupeo, Cum stupore admiror, poetis usitatius, et quidem in duobus lantum temporibus, praet. med. sc. et aor. 2.; sed illud praet. med. pro praes. saepe ponitur. Od. Z. (168.) "ΩΪ σε, γύναι, άγαμαί τε τέθηπά τε, Ψ. (105.) θυμός μοι ένί στήθεσσι τέθηπε, 11. Δ.~ (243.) Τίφθ' οϋτως εστητε τεθηπύτες, ήύτε νεβροί; Stupentes velut hinnulei, cervi: quos et Plin. omnium rerum miraculo stupere docet. Apud eund. Hom. non semel est, Ιτή δέ ταφών, itera ταφών δ' άνόρουσε. QfroD Τα0ών Eust. Ionica llterarum mutatione pro θαπών dici annotat: sicut βάθρακος pro βάτραχος, κιθών pro χιτών, κύθρα pro χύτρα, et άχαντία pro άκάνθια. Praeterito autem med. τέθηπα quidam etiam prosae scriptt. usi sunt, Philo V. M. 3. ΏΊ τούς ορώντας τεθηπέναι και καταπεπλήχθαι, Ut plane spectatores admiratione et stupore 12 Ρ

39 4265 ΘΗΠ [ρρ ] ΘΗΡ 4266 defigeret, Lucian. (1,142.) Κάμε τεθηπέ δορνφορού- Α σφεαε άμφίεπον περιλαμβέεε. Α Bud. exp. Valde μενον ύπ' αυτών, Admiratur, Bud. Idem Bud. ap. trepidus, citante e Plut. " Ώολυθαμβήε, Multum Dionys. Areop. Τεθηπώε πρός το ξόανον, exp. ειδωλολατρών. Apud Hes. θηπών, cum accentu in ul- Θαμβαλέοε, Stupendus, Formidabilis, θαυμαστός, όο- " s. veliementer stupefactus, Nonn." [Jo. 163, 17.1 tima, quasi a θηπέω, θαυμάζων, έξαπατών, κολακεύων: paulo ante tamen θήπει, cum accentu ίη tione obstupescas, stupore expavescas. Ab Eod. βερόε, Hes. : φωνή, Νοηη. Vox, ad quam admira- penult., φείδεται. [Τεθήπεα, Pallad. Epigr. 39. Crobylus Athenaei p ή τοϋ βίου Ύγρότηε με τοϋ rabundus. Nam θ. Σαμαρεϊτιε ap. eum in VV. LL. active etiam usurpatum videtur pro Stupens, Admi- σοϋ τέθαφε, mendose vulgo τέθαιφε.] Ab illo autem exp. Admirabunda et stupens : sicut et 0. θεράκοντεε, Admirabundi. [" Nojin. D. 1, 124." Wakef. θηπέω ap. Hes. EST Θηπητήε, Impostor, άπατέων. Notandum vero Enst. non agnoscere hoc th., sed Mss.] Θαμβέω, Admiratione attonita stupeo, Stu τέθηπα et ταφών derivare a θάπτω: Etym. hic secuti sumus. Θηπόν, Admirandum, Stupendum, θαυτό τε θάμβησάν τε, Ω. (484.) Θάμβησαν δέ καί άλλοι, pore attonito paveo, II. Ψ. (728.) Λαοί δ'αϊ θ^δνμαστόν, καταθύμων. [* Θηπαλέοε Hesychio βωμολόχοί.] Καταθήπω, Obstupesco, Cum stupore demi- μον θεοειδέα: Virg. Obstupuit visu ieneas; έε άλλήλουε δέ ϊδοντο: (483.) θάμβησεν ίδών Πρ/ α - er ror. Unde in praet. med. κατατεθήπεσαν, ap. Suid. κατεθαύμασαν, έξεπλάγησαν. Apud Hes. est etiam κατεθήπει, expositum έπτοεϊτο: quod a καταθηπέω erit, ut supra θηπών ap. Eund. " Κατατεθήπω, " affertur pro Admiror, Obstnpesco. At κατατε- " θήπεισαν, quod Suid. exp. κατεθαύμασαν, έξεπλά- Β " γησαν, est praet. plusquainp. verbi καταθήπω." Θάποε, Stupor, Attonita admiratio. Pro quo, facta mutatione literarum Ionica, ut iu ταφών paulo ante annotavi, DICI Τάφοε docet Eust. Quo utitur aliquoties Hom.: Od. Φ. (122.) τάφοε δ' έλε πάνταε ίδόνταε, Ω. (440.) τάφοε δ' έλε ν άνδρα έκαστον. At τάφοε, Sepulcrura, qnod et ipsum Eust. dictum vnlt διά το έκπλήττειν τούε μετά οίκτου βλέπονταε, vide ίη Θάπτω. " Θάπαν Hes. exp. φόβον, Metum." " Θήβοε Hesychio θαύμα, Res stupenda, forsan a " θήπω." 1Γ Θάμβος, τό, Stupor, Attonita admiratio, i. q. praecedens Θάποε, ex eoque factum interposito μ, et niutato π in β, Etym. : licet Eust. e θέα et έμβιβάζεσθαι derivatum velit, ut sit ή διά θέαε έμβιβαζομένη έκπληξιε είε τήν φυχήν: simplicior tamen esse videtur Etym. deductio. II. Δ. (79.) θάμβοε δ' έχεν είσορόωνταε, Od. Γ. (372.) θάμβοε δ' έλε πάνταε ίδόνταε : sicut paulo ante ex Od. habuimus τάφοε δ'έλε πάνταε ίδόνταε. II. Ψ. (815.) Δεινόν δερκομένω' θάμ- C βοε δ' έχε πάνταε 'Αχαιούς. Thuc. 6', (31.) Καί ό στόλοε ούχ ήσσον τόλμηε τε θάμβει καί όφεωε λαμπρότητι περιβύητοε έγένετο, Stupore audaciae, i. e. Stupenda audacia. Iuterdum commodius verti potest Pavor stupidus, attonitus, quo percellimur: ut Θ. sit Aniini affectio mixta ex admiratione et timore. Eur. Hec. (179 ) τ < v * ov Κηρύξασ, οίκων μ', ώστ ορνιν, θάμβει τω δ' έξέπταξαε ; Sic Plut. Pericle, Δεισιδαιμονία πρόε τά μετέωρα, θ. εργάζεται. Quo sensu accipi possunt ηοηημιιί, quos ex Hom. citavi II. Apud Apoll. Rh. (4, 1673.) est θ. μέγα, Aristoph. ("Opv. 781.) Ειλε δέ θάμβοε άνα-κταε, et supra Hom. θάμβοε δ' έλε πάνταε. [" Jacobs. Anth. 6, 57- Valck. ad Arumon. 47. ad Lucian. 1, 313." Schaef. Mss. * Θάμβοε, ό, Simonides Scbol. Ven. II. Δ. 79.] Ατ Θαμβός, Attonitus, Stupida admiratione perculsus, έκπλαγείε, Eust. "Αθάμβοε, ΕΤ Άθαμβής, ό, ή, Qui stupore, pavore attonito ηοη percellitur, Phrynich. ap. Hes. Σωμα δ' άθαμβέε γυιοδόνιστον τήρει, Plut. Lycurgo (16.) dicit Spartanas mulieres educare sna D βρέφη άθαμβή σκότου, καί πρόε έρημίαν άφοβα, Ita ut pavore noctis ηοη percellantur, nec in solitudine extiniescant. "Αθάμβοε autem in VV. LL. est, exponiturque Intrepidus: sine Auctore. Apud Hes. esl quidem scriptum άθαμβοε, sed exp.ω θάμβοε: pro quo divisa voce scr. fuerit α θάμβοε. Άθαμβεί, Sine stupore attonito, pavore attonito, Impavide. Ατ Άθαμβίη, Stupor, κατάπληξε, ap. Democr. Clemente Alex. (498.) teste, ut VV. LL. annotant: quae exp. praecedentibus contraria est. [Cicero de Fin. 5, 29 ] "Εκθάμβοε, ό, ή, Qui attonita adniiratione stupet, Attonitus, Stupore et pavore perculsus, έκπληκτοε, Eust. : έκθαμβοε ήν, Suid. έν θάμβει καί έκπλήζει ήν. [Polyb. 20, 10,9 Act. Apost. 3, 11. s " Έκθαμβήε, Bergl. AlSphr. 282." Schaf. Mss. * Ααοθαμβήε, Anon. H. in Virgin. 12. * Μεγαθαμβήε, Ορρ. Κ. 2, 488.] Περιθαμ/3ι)ϊ, Vehementer admiratione et stupore, pavore perculsus, Valde stupefactus, pavefactns, Apoll. Rh. 2, (1ΐ6θ.) Καί Aspectu primo obstupuit. Od. Δ. (638.) 'Ωί οί δ' άνά θυμό ν έθάμβεον, II. Θ. (77.) Θάμβησαν, καί πάνταε ύπό χλωρόν δέοε ειλε, Virg. Obstupuere animi, gelidusque per ima cucurrit Ossa tremor, Od. & (101.) Τώ δ' άρα θαμβήσαντ ίθύε κίον, ώε έσιδέσθίρι. Interdum accus. habet adjunctum, Ρ. (367.) Οί δ' έλεαίροντεε δίδοσαν, καί έθάμβεον αΰτόν, Άλλήλούι ι* ε'ίροντο τίε ε'ίη, Stupebant ipsum: Cic. Nos Varrones stupemus. Active etiam usurpatum reperitur pro Stupore attonito percello, Pavefacio, 2 Reg. 22, (5.) ϊϊεριέσχον με συντριμμοί θανάτου, καί χειμάρροί ανομίας έθάμβησάν με, Torrentes iniquitatis attonito pavore perculserunt me. Θαμβοϋμαι, Obsfupesco, Perculsus sura. Bud. e Plut. de Pompeio, BWroμένιρ τήν γνώμην έοικώε, ή διά θείαε ήττηε τεθαμβηί μένοε. [" Jacobs. Anim. 77 Antli. 9, U. 12, 156. Meleager 117. * Θάμβημα, ad Charit. 458." Sekaf. Mss. Manetho 4, 559. * Θάμβησιε, 36ό. * Θαρβητήρ, unde * Θαμβήτειρα, Orph. Arg * Θάμβη* TOS, Lycophr. 552.] Έκθαμβέω, Stupore attonito percellor, Pavore attonito exterreor : pass. έκθαμβοΰ* μαι, pro eod., Expavesco, Bud. Basil. Άποροίντιγαρ έψκει καί έκθαμβουμένιρ, Marc. [9, 15. * " Έκθαμβητικόε, ad Od. Α. 105." Schaef. Mss.] Έπιθαμβέωi Cum stupore attonito admiror, Stupeo, Nonn. (Jo. 88, 26.) καί μιν 'Ιουδαίων έπεθάμβεεν έσμόε, Euffl stupebat, Cum stupore admirabatur. Καταθαμβέω, Cum stupore demiror. Et in pass. ead. signif. Pluf. Numa (15.) Κατατεθαμβημένη τήν τοϋ Νουμά δύναμιν, Cum stupore demirata : Fabio(26.) Κατατεθαμβημένοε τόν Άννίβαν, Stupens Annibalem, Stupore quasi attonito demirans, expavescens: nam θάμβοε in utraque signif. poni, suo loco dictum est. [* Σννθαμβεω, Plato Ione 535. * Θαμβάω, unde Έθάμβη, pro έθάμβαε, Hesychio έζεπλάγη. * Θαμβαίνω, Hom. Hymn. 3, 84. " Ruhnk. Ep. Cr. 53. * Θαμβόω, Lucian. 3, 471. ad Herod. (7, 18.) 519." Scbief. Mss.] ΘΗΡ, ρόε, ό, Fera, Bellua, Od. E. (473.) Δείδω μή θήρεσσιν έλωρ καί κύρμα γένωμαι, Ω. (290.) θήρεϊ a piscibus et avibus distinguuntur, Ήέ που έν πόντψ φάγον ίχθύεε, ή έπί χέρσου Θηρσί καί οίωνοίσιν έλωρ γένετ', Hesiod."E. (1, 275.) Ίχθύσι μέν καί θηρσί καί οιωνοιε πετεεινοιε "Εσθειν άλλήλουε. Apud Sophf Tr. (1099.) Accius Έρνμάνθιον θήρα vertit Erymantbiam belluam, Lex. Cic Peculiariter Leo, κατ' εξοχήν, II. Ο 'Αλλ* ογ' άρ έτρεσε, θηρί κακόν ρέξαντι έοικώε. Centaurus. Soph. tamen junxit κένταυροε cum θήρ, pro Centauro: Tr. (1164.) p Sic Semifer poetis Lat. ut docebo in Φήρ. Hes. θήραε exp. etiam τούε σατυρικούς. Ceterum θήρ quidam quasi φθείρ dictum putarunt: alii παρά το θέειν ρψον. Hes. postquam scripsit θήρ dici de Leone, addit άπό τοϋ θοώε όρούειν. [" Wakef. Herc. F Wakef. Tracb Jacobs. Anth. 9, 192. Mesomedes 3. Boiss. Philostr Valck. Phoen. p Leo, Heyn. Hom. 4, , 97 Toup. Opusc. 1, 463. Animalia mansueta, Bentl. Opusc. 11. De Satyris, Musgr. Cycl De Centauris, Wakef. Trach Jacobs. Antb. 8, 263. De Pecudibus, Lobeck. Aj. p. 278." Scbsef.' Mss. * Θηραγέω, Belluas duco, Diod. S * Θή ραγρος, Ιοη Athenaei ρ πέδι;.] Θηράγρα, Ferarum captura, ut Plin. dicit Piscium et alituum captura, Venatus ; Captura i. e. Res capta. J. Poll.

40 4267 ΘΗΡ [ρρ ] * ΘΗΡ 426» (ΰ, 12.) θηράγρα, ου μόνον τό έργον, άλλά καϊ τό θηρώ- Α Musgr Archias 27 Brunck. Aristoph. 1, 99, μενον: [falsa lectio pro θήρα, Άγρα, sec. Sclin. Lex.] Monthly Review Jun p. 99. Θηροφόνοε, Θηραγρέτης, Venator, Epigr. [Anal. 2, 452. Eur. * Θηροφόνη, Brunck. ad Poet. Gnom Valck! Baccb * " Θηραγρευτής, Theod. Prodr. 213." Hipp. p Θηροφόνη probat Porson. Preef. ad Hec. Elberling. Mss.] Θήραρχοε, Qui praefectus est feris p. xii." Schaef. Mss.] Ετ Θηροκτόνοε, quo nomine s. belluis, Rector ferarum s. belluarum. Sed pecu- Hes. illud θηροφόνοε exp., nirnirum idem significante. liari signif. Bector elephantorum, Qui praeest ele- [* Θηροφονεΰε, Ορρ. Κ. 1, 537. * Θηροφονέω, 4, 23. phantis. [^lian. Tact. c. 22.] Θηραρχία, Imperium * Θηροφονία, Greg. Naz. 2, 80. * < Θηροφόντηε, ejus, qui prseest belluis, Imperium in belluas: ut Const. Manass. Chrou. p. 103." Boiss. Mss. * Θηροap. Terent. Eunuclio, qui praefectus est elephantis, φυγή, Cod. Vat. Diosc. Epigr. 11, 16. * Θηροφυλάdicitur Habere imperium in belluas. " Έπιθήραρ- κιον, Theniist. 91. * Θηρόχλαινοε, Lycophr cf. " χοε, dici videtur de eo qui τω θηράρχω s. aliis θη- w>07re7rxos.] ",ράρχοιε praeest. In VV. LL. Qui quatuor elephan- Θηροσύνη, Venatio: θηροσΰναε, κυνηγίας, Hes. " tis dominatur, Duplaris ferarius, e Gaza. Item [Anal. 3, 43. Ορρ. K. 4, 43. Nonn. D. 16', 134.] " 'E«rιθηραρχία, Duplaris feraria :" [var. lect. ap. "Αθηρος, Carens feris s. belluis : χώρα, Plut. [6, ielian. 1. e. Cf. Έλεφανταρχία.] Θήραυλοε, Sylve- 320.] " Item neutro genere et substantive τό άθηρον stris, Rusticus. Ab Hes. exp. άγρόε ns mendose : " dicitur pro ή άθηρία, Feris et belluis carere, Belluis pro quo reponunt quidam άγρύτηε : fortasse tamen " s. feris non infestari. Plut. (10, 82.) cum dixisset neutrum scripsit Hes. [* Θηρίαμβοε, Suid. 2, 206. " pisces niarinos instante partu lacus et fluinina vi- * Θηρύβατοε, Diogenis Epist.,. Anal. 2, 282. " Ad " cina petere, subjungit, Τό άθηρον άμα ταίε λιμναίε Phalar. 357." Schaef. Mss. * Θηρύβολοε, Manetho 4, Β " ενεστι καϊ ποταμο'ιε, ώστε σώζεσθαι τά τικτύμενα, 614. θάνατοε. " Θηροβόλοε, ad Charit. 556." Schaef. " Simulque lacus et flumina-feris non infestantur, Mss.] Θηροβολείν, Feras icere, ferire, ut faciunt " ita ut partus ibi facile possint servari. Expers venatores, Epigr. [" Huschk. Anal Jacobs. " venationis. Synes. Epist Τί γάρ καϊ πάθω, Anth. 9> 73. Wakef. Pbil. l65. Toup. Opusc. 1, " τάε φιλτάταε κΰναε άθήρουε όρων, καϊ τά τόξα τριπη- 13." Sehaef. Mss. * " Θηροβολία, Epiphan. Haer. 69. " δέστατα. Hes. άθηρον exp. άθήρευτον, Suid. άθήραρ. 22." Kall. Mss.] Θηρόβοροε, Α feris adesus, ar- " τον. Unde SUBST. Άθηρία, i. q. τό άθηρον. Theorosus: κρέαε, Phocyl. (136.) Caro, quam adederunt " phil. Epist. 65. Άνανδρία γάρ ήμάε, άθηρία δέ τονε ferae, s. potius arroserunt; postquam enim dixit "θήρας κολάζεται: ubi άθηρία est Penuria ferarum, Phoeyl. Μηδέ τι θηρόβορον δαίστ/ κρέαε, subjungit, " s. Νοη invenire feras quas comedas. Sic 73. Toit άργίποσιν δέ Λείψανα λείπε κυσίν' θηρών άπο θήρεε " πολΰποδάε φασιν άθηρίαε τυγχάνονταε, τουε εαυτών έδονται. Sed θηρόβορον scribo, ηοη θηροβόρον, ut " κατεσθίειν πλοκάμους, Cuiu nullae occurrunt eis ibi legitur, cum passive accipiatur. At in VV. LL. " ferae quibus vescantur, proprios arrodere cirros: habetur Θηριοβόρον, duplici errore: cum hoc nomen " id quod Hesiod. quoque testatur et Orus Apollo ne ingredi quidem possit versum. [" Ad Charit. " ac alii, ut in Τένδω annotavi. Sed scienduni, 538." Schaef. Mss.] " Θηρίβοροε, Α feris adesus s. " perperam 111 hoc posteriore 1. scriptum esse άθυ- " comesus, Phocyl. Μηδέ τι θηρίβορον δαίση κρέαε." " ρίαε pro άθηρίαε." [^lian. Η. Α. 8, 1.] "Ενθηροε, Θηρόβοτοε, Α feris depastus, Epigr. [Phal. Epist. Feras habens: δρυμόε, [Auctor Rhesi 289 ] Saltus 13.] Θηρόβρωτοε, Α feris voratus. [Schol. Lycophr. feras habens, In quo sunt ferae. Ex Eur. affertur 472. Strabo 6. p * Θηρόδηκτοε, Schol. Soph. pro Sylva feris abundans. [* 'Άμίθηρ, Gl. Semiferus, Phil. 717.] " Θηροειδείε έφαπτίδεε, Hesychio sunt C Philostr. 868.] Μιξύθηρ, Semifer. Ad verbum so- " ποικίλωε διηνυσμέναι, forsan a variis animalium nat, Ferae permixtus : άνθρωποε, Minotaurus, Epigr. " figuris intextis." Θηροθήραι, Venatores, θηρευταϊ, Vide Φήρ. [" Bentl. Opusc. 11. Valck. Pboen. p. Hes. Esse autem puto illud e θήρ et θήρα, eo modo 255." Sehaef. Mss. Lycophr * Μιξόθηροε, Hoquo όρνιθοθήραι, et alia. [Lobeck. Phryn * Θη- mo belluinis moribus, Alhenag. de Resurrect. Mort.] ρόθνμοε, Anal. 2, 221. * Θηροκόμοε, Suid. * Θηρο- ΤΙάνθηρ, ηροε, ό, Panthera, qui Lat. nominat. ex acκράτωρ, Philes de Anim. 35, 23. * Θηροκτείνω, ver- cus. Gr. factus est, mutato etiam genere masc. in bum contra Gr. L. analogiam forraatum, " Const. fem., Xeu. Κ. (11, 1.) Λέοντεε δέ, παρδάλειε, λΰγκεε, Manass. Chron. ρ. 132." Boiss. Mss.] Θηροκτόνοε, π., άρκτοι, καϊ τάλλα οσα έστϊ τοιαύτα θηρία. Existimo vide Θηροφόνοε. [Eur. Hel * Θηρολέκτηε, * Θη autein nomen hoe accepisse ferani istam e versicoloρολεκτέω, Θηρολέξηε, * Θηρολέξιε, vide supra ρ η. ribus maculis, tanquam liae ceterarum omnium colo- 2.] Θηρολέτηε, Ferarum perditor, occisor. Ε quo ies imitentur. Huc certe facit, quod scribit Pliti. intelligitur Venator, κυνηγόε, Hes. [" Philippi Epigr. 8, 17. Panthera et tigris macularum varietate, prope 52." Schaef. Mss. * Θηρολέτιε, Hesych. * Θηρόλετοε, solae bestiarum speclantur : ceteris unus ac suus Greg. Naz. Epigr * Θηρολετέω, Eust. II. E. p. cujusque generis color est. [" In plur. legitur ΥΙάν * Θηριμάχοε, Anthol. 6, 567- * " Θηρομαχέω, θηροι, tanquam a sing. ό ΤΙάνθηροε, ap. Athen Artemid." Boiss. Mss. Θηρομαχοϋντεε, Gl. Bestiarii. in Edd. vett. et in vetustissimo Ms. Cod., ubi qui- * Θηρομαχία, Inscr. Muratorii p *Θηρο- dem πάνθηρεε ex Epit. edidit Scbweigh." Schw. Mss. μιγήε, Ορρ. Κ. 2, 6. Plut. Mario 20. * Θηρόμικτοε, * Πανθήρων, Gl. Lynx. * Πανθηρίσκοε, Hero Ma- Lycophr * Θηρομορφία, Dionys. Areop. Coel. them. Vett. p. 247.] " Πολύθηροε, Habens multas Hier. 2. p. 14. * " Θηρονίκη, Nom. propr., ad Paus. D " feras, Feris abundans, Eur. Phoen. (808.) Πολι/- 380." Schaef. Mss.] Θηρονόμοε, Feras pascens : " θηρότατον νάποε Αρτέμιδος." [* Πολι/θι?ρία, J. Poll. δρυμόε. [Panis epith., Custorion ap. Atben p * Ύποθήρων, Unguenti species, Alex. *Θηρόνομοε, Antip. Sid. 19. * Θηρόπεπλοε, Alhen. Trall. 8. p. 504.] 163. * Θηρόπλαστοε, Lycophr * Θηροπλαστέω, Θήρεωε, ό, ή, Ferinus, Belluinus, ut βία, Soph. Tzetz. ibid.] Θηροσκόποε, Feras observans, Feris Tr. (106l.) qui tainen, ut opinor, θ. β. periphrastice insidians: [Anal. 2, 224. * " Θηροτόκοε, Huscbk. appellat quem alibi θήρα κένταυρον: κρέα, Xeu. Κ. Anal Toup. Opusc. 1, 13." Schaef. Mss. 11.1,(3,6.) p. 6. Ferinae carnes, quibus ορρ. τά * " Θηρότροποε, Isid. Pelus. 1, 351. Const. Manass. ήμερα. [««Ad Charit Wakef. Trach Ja- Chron. p. 94." Boiss. Mss.] Θηροτρόφοε, Feras nu- cobs. Anth. 11, 143." Scliaef. Mss.] Ατ Θήρωε αΰtriens, alens. [" Ruhnk. Ep. Cr Musgr. Bacch. λός, J. Poll. Tibia quaedam, qua utebantur The De montibus, Longus 3. Villois. * Θηρότροφοε, bani, έκ νεβροϋ κώλων είργασμένη. J. Poll. 4, 10. Valck. Pboen. p Diatr * Θηροτροφέω, Nisi forte θήρεωε cum ei ibi Ieg. [Inde lamen Abresch. Add. ad Aristaen (2, 20.) Wagner. Θηρώτης, Theages Stobaii. " Casaub. Athen. 49." Alciphr. 2, 223." Scbaef. Mss. * Θηρότυπος, Orph. Schaef. Mss.] H. in Nereid. 5.] Θηροφόνοε, Ferarum occisor, Qui " Θήρεον, Varium, ποικίλον, ex Hes. quem vide." ferarum caede gaudet. Unde Artemidis est epith. Θηρεύω, Feras venor, Od. T. (465.) Ώϊ μιν θηρεύ- Item θηροφόνον peculiari signif. Aconitum, ab occi- οντ έλασεν σϋε λενκφ όδόντι, ubi sine adjectione podendis feris, VV. LL. e Diosc. Plut. [" Jacobs. A- nitur. Sic et Aristot. de araneis, 'Εργάδεσθαί μέν τήν nim Anlb. 10,411. Wakef. Herc. F θήλειαν, θηρενειν δέ τόν άρρενα. Pro quibus Plin.

41 4265 ΘΗΠ [ρρ ] ΘΗΡ 4266 Feminam putant esse, quae texat; marem, qui vene- Α 14.) θήραν ποιέίν exp. Venationem exercere: a tur. Itidern a Plut. ponitur partic. θηρεύοντεε sine Gaza autem ap, Aristot. Capturam exercere. Q U od adjectione, pro θηρευταί, de Discern. Adul. Saepius autem dicit Aristot. et alii άπό θήρας ζήν, Lat. itidem, sed sine praep., Venatu vivere, ali. Interdum accus. suum habet: Idem in Alex. ΤΙαίζων άλώπεκας έθήρευε καϊ 'όρνιθας. Pass. Θηρεΰομαι, Α venatore indagor, Captor. Item Capior a venatore, addo autem θήραν έχων, Hostes venans, vesligans: ut sit θήραν vero metapb. ut Soph. Aj. (564.) p. 34. δυσμενή Α venatore ad exprimendam viin hujus verbi. Athen. έχων δυσμενών, pro θηρώμενος δυσμενείς. Possumus 4. "Ωστε τεθηρενμέvovs άποτρέχειν άπαντας : 5. Κυνηγεί ουν ο καλοί Σωκράτης, οΰκ αύτός θηρενεται. Ρο- et venatores persequi feras dicantur, ut alibi docui. autem, opinor, et Persequens bostes, reddere: cutn nitur et in activa signif., ut ap. Aristot. qui de vespis loquens Η. A. 9- θηρεύονται et θηρεΰονσι pro et initio illius Trag. usus est. Admonet tamen Schol. Gaudet autem Sopb. hoc genere metaphone: qna eod. dixit. Frequentissimus vero usus et per metaph., sicut Lat. Venor : Θηρεύειν ήδονάς τάς μετά et Plut. Alcib. Μηχανή θήρας άνθρώπων. Pro pro θήραν έχων legi etiam <pρουράν. Usus est meiaph. δόξης, Isocr. Venari voluptates laudabiles, Consectari. Sic θηρεύειν άρετάν, Eur. (Iph. A. 568.) τό κέρδος, Venari s. Captare lucrum. Sic ονόματα θηρεΰων, Plato Gorg. Captans, Bud. Apud Xen. vero in GEc. (20, 18.) Αύρας θηρεΰων. μαλακάς, Idem reddit Captans, Autupans. Ex Eur. autem θηρεΰειν άρετήν pro Venari s. Consectari. Cuin accus. personae, Lucian. (1, 245.) de Vulcano Martem ac Venerem β captante, Έκ πολλοϋ, όΐμαι, ταΰτα είδώς, έθήρευεν αυτούς, Captabat, Bud. Ego existimo posse etiam verti Insidiabatur eis : sicut et venatores feris insidiari dicuntur. Itidem vocem pass. Θηρεΰομαι, Bud. exp. Capto, Excipio, in Plat. de Rep. 7. (7, l6l.) Καί παραβάλλοντες τά ώτα, οίον έκ γειτόνων φωνήν θηρευόμενοι. Sic ailtem θηρεύομαι in propria etiam signif. accipi active, dicturo modo fuit. [" Ruhnk. ad Xen. Mem Zeun. ad Κ. Π Wakef. S. Cr. 3, 76. Thom. M ad Cliarit Musgr. Tro. 979 Jacobs. Anth. 6, , 372. Dionys. H. 5, 38. Boiss. Philostr Heind. adplat. Phaedr ad Gorg Buttm Schneid. ad Xen. Κ. 'A. 15. De piscatu, Alcipbr. 22. De aucupio, Ammon Med., Aristoph. Fr Plato Gorgia 59 Θ. ονόματα, Boeckh. in Min. 85." Schaef. Mss.] Θήρευμα, Quod venando capitur, Captura. Affertur tamen e Plat. de EL. pro Venatns. θήρευαις, Venatio, Ipsa venandi actio. [" Heind. ad Plat. Theaet ad Gorg. 143." Schaef. Mss.] Θηρεύσιμος, Qui venatu capi potest, q. d. Venabilis. Exp. tamen in VV. LL. Ad venandum aptus, Venandi vim habens. [* Θηρευτέον, Polyb. 1, 35, 8.] Θηρευτός, Veuabilis, si ita loqui liceat. Θηρευτής, AC Θηρευτήρ, [Herod. 2, 70.] Venator. Dicuntur autem non solum άνδρες θηρευτοί ab Hom., sicut et ab Hesiodo, verumetiam (II. Λ. 325.) κύνες θηρενταί, qui Lat. Canes venatici. At θηρευτής πέρδιξ Aristoteli est, qui a Plin. vocalur Perdix aucupis index. Qui Θηρευτικοί in prosa vocantur, cura ab aliisy tum a Xen. (Λ. 6, 3.) Et fem. θ. κύνες, ab Aristoph. (Πλ. 157.) Dicitur vero et θ. βίος, Venatoria vita. Iteai θηρευτική, sub. τέχνη, Venandi scientia, Aristot. Polit. 1. Redditur et Venatio, Venatus. [* " Θηρεύτρια, Jo. Climac. Scala27 p. 403." Boiss. IVIss.] 'Αθήρευτος, Α venatore ηοη irfdagatus, captus, Xen. Κ. Π. 1, (4, ΐ6.)'Ακούων ούν έν τοις μεθορίοις πολλά θηρία είναι ά. διά τόν πόλεμον, exp. Multas feras, a quarum venatione cessatum est. [* Αύτοθή>ρευτος, Schol. Ορρ. Ά. 5, 588. * Δυσθήρευτοί, 2, D 366. * Εϋθήρευτος, var. lect. 5, 426. * " Νεοθήρευτος, Zenob. 2, 14. * Άντιθηρεύω, Acta Eustathii ρ. 5. Combef., Nicet. Paphl. Laud. East. ρ. 50." Boiss. Mss. * Αιαθηρεύω, Plato Philebo 1. p. 32.] Έκ θηρεύω pro θηρεύω, Venor. [Herodj 6, 31. * Σννθηρεύω, Aristoph. Θ " Apollod. 3, 9. Plut. Antonio 29." Boiss. Mss.] Συνθηρευτής, q. d. Conve- Bator, Venationis socius. [Xen. Κ. Π. 2, 4, 10.] Φϊλοθηρεία, Amor venationis, Venandi studium. [" Zeun. ad Xen. Κ. Π. p. 238." Schsef. Mss.] Ceterum θηρεύω Eust. a θηράω deduci ait, s, potius ab inus. v., quod ille άρρητον appellat, θηρέω, sicut χεύω fit a χέω, ζητεύω a ζητέώ : in quo certe ei subscribo. Θήρα, Venatio, Venatusfflindagatio, quaefit a venatore, Od^,T. 429 Βάν ρ* 'ϊμεν ές θήρην ήμέν κύνες ήδέ καί αύτοϊ Υίέες Αντολύκου : quod Virg. dicit Venatum ire. Sic Xen. (Κ. Π. 8, 8, 7 ) έξιέναι έπϊ θήρα* : (ibid.) έξάγειν, et (1, 4, 5.) έκττέμπειν : (1, 4, c Praeda venatu capta; qua itidem in signif. ap. Liv. Venatio. [" Ad Diod. S. 2, 452. Soph. Phil. 114^ ad Anton. Lib Verh., ad Lucian. l, 358, Musgr. Bacch Praeda venatu capta, Longu» 74. Vill. Conf. c. θύρα, ad Gharit Θήραν συνίστασθαι, Τ. Η. ad Lucian. 1, 211. Αί θ., Heyn. ad ApoHod. 827." Schaef. Mss.] Αύσθηρος, h, ή, Infelix in venatu s. venando, Cui non succedit venatio. [J. Poll. " Ορρ. 'A. 3, 431." Wakef. Mss. * Δυσθη^α, J. Poll.] CONTR. Εύθηρος, Felix in venatu : άγρη, Epigr. Praeda e felici venatu proveniens. [" Jacobs. Auth. 6, 400, 10,403. Quint. Maec. 8. Brunck. ad Bacch. p. 422." Schaef. Mss. Strabo 14. p * Εύθηρία, J. ΡοΙΙ. I, 108. * Αεξιθήρ, * Αεξίθηρος, Αεξιθήρας, * Αεξιθηρέω, * Αεξιθηρία, vide snpra ρ η. 2. *Μιαόθηρος, Xen. Κ. 3, 9 *Όμόθηρσς, Callim. Η. in Dian. 210.] ΤΙάνθηρον δίκτυον, Rete ad capiendas omnis generis feras, sicut πάναγρον dicitur quasi πάσαν άγραν άγρεΰον, πρός πάσαν άγραν επ'ιτήδειον: πάνθηρον δάπεδον, Aristoph. [Β ubi Br. άνθηρόν,] pro παντοδαπών θηρίων δεκτικόν, " ut Schol. " exp. Solum oninium ferarum capax, In quo omnes " generis animalia versantur." Apud Suid., inquit Bud., legitur πάνθηρα, sed non expositum: fortasse autem illud est, quod Panthera dicitur ab Ulpiano, tit. de Act. Emt. et Vend. L. Emtorem, in fine. Nisi potius πανθηρία scr. est ap. Suid., et πανθηρίαν ap. Ulp. Haec Bud. Vulgo tamen recepta est illa scriptura ap. Ulp.; legitur enim ibi, Veluti cum futurum jactum retis emimus a piscatore; aut indaginem, plagis positis, a venatore ; vel pantheram ab aucupe. Ubi exp. Totam capturam. Σύνθηρος, Vcnationw socius, Xen. ('Απ. 2,6,35.) Οΐμαί σοι έπιτήδειον έΐναί με σ. τών άγαθών φίλων, Commodum tibi ad venandos amicos fore socium, Socium venationis amicorum. [* Φιλόθηρ, Polemon Phys. 1, 21. p Adamant. 2, 11. p vide Schn. Lex. Suppl.J " Φιλόθηρος, Venationis amator, Venandi studiosus, " J. Poll," [" Nom. propr. fictum, Alcipbr. 3, 3. Achill. Tat. 2, 34." Boiss. Mss. * Φιλόθεα, Xen. Κ. Π. 2, 4, 26. * Φιλοθηρέω, Cyrill. c. Julian. p ielian. V. H. 9,4. alii perperam φίλοθηρώσι a * Φίλοθηράω : vide Labeck. Phryn. 626.] Θηράω, Venor, Xen. Κ. Π 1, (2, 10.) Διάτόϋτο δέ δημοσίψ τοϋ θηρψν έπιμέλονται. FrequentlOS metaph., ut Lat. Venor, et ut synonymum hiiic θη» ρεύω: itidemque redditur saepe Capto : ut Lueian. (.1, 293.) Έθήρων τάς χείρας έκπετάσας. At vero θηρψν τούς άνθρώπους a Xen. dicitur et alio modo, sc. λόγοις καϊ έργοις: (Κ. Π. 4, 2, 20.) 'όλβον ponitur pro Capere tanquam venaudo s. venatu, p. 58. ciendum est autem θηρώμαι quoque active interdura sumi, Isocr. Hel. Enc. (26.) Θηρώμενος τάς τοιαύτας φύσεις, Captans, Bud. Synes. Δια πάσης έλθείν βασάνου, μετιόντα καί θηρώμενον τήν άλήθειαν, IndagaWtero, Inquirentem. Soph. Aj. (2.) cum infin., Yteipav τιν' έχθρων άρπάσαι θηρώμενον, ρ. Conantem. Af verbo θηρώμαι pass. signif. ulitur et Xen. Άπ. 1, (2, 24.) ρ, 416. Αλκιβιάδης διά κάλλος ύπό πολλών καί σεμνών γυναικών θηρώμενος, ubi metaph. etiarn capitar, redditurque Captatus, Illectus: sed prius illud malim. Item θήραθεις, pro Captus, i. e. Persuasas, Diog, L. in Pol. Άκοϋον δέ τό μειράκιον; κατ' ολίγον έθηράθη, Disputatione phitosopbi Cdptlis esf, Bud. Ego autem malinj hic IHectus est. Idemibid.Ai3 καί θήραθήναι Κράντορα ύπ' αύτοϋ. [" Thom. Μ. 449 Markl. Suppl, 115. ad Cbarit Musgr. Tro.

42 4265 ΘΗΠ [ρρ ] ΘΗΡ Jacobs. Anim Anlh. 6, , 316. Vil- Α natio periculosa sit, enumerat, ursos, leones, apros, lois. ad Long ad Diod. S. 2, 452. Marcell. de pardales : ut contra cervos et dorcadas et asinos V. Thuc. 4. Boiss. Philostr Heind. ad Plat. sylvestres, Θ. esse dicit, quee venari sine periculo Phaedr Schneid. Anab. 15. Buttni. ad Plat. possumus. Interdum cum adjectione ut άλκιμα θ Gorg Wytteub. Ep. Cr. 52. Valck. Hipp. Xen. Κ. Π. 1, (2, 10.): θηρία άγριώτατα καϊ πολλής ρ Ruhnk. ad Xen. Mem.220. ad Lucian. ώμύτητος μεστά, Isocr. Callim. itidem άγρια θηρία in 1, 359- De piscibus, Longus 18. De prosodia, Clark. 1., quem modo protuli. Et θηρία άτιθάσσευτα, Plut. ad II. A. 67. De fut., ad Thom. M. 7. ad Moer (Artax. 25.) φοβερώτερα, Paus. νπεράγοντα τοίς μεγέ- Eur. Iph. Τ Matth " Schaef. Mss.] θεσι, Athen. Sed ut θήρ pro Leone κατ' έξοχήν accipi, " Θηρατέος, Venandus. Et Θηρατέον, Venandum, admomii antea, sic θηρία interdum deelephantis dici «Xen." [Κ. Π. 2,4, 8. 'Απ. 2,6, 8. Soph. Phil. 117.] Suid. annotat. Polyb. (11,1, 12.) Θηρία μεμονωμένα Θήραμα, Captura, Quod venando capitur : unde exp. καί -φιλά. τών 'Ινδών. Idem vero annotatur et de Lat. etiam Pracda. Plut. de Prud. Anim. Οίον έαυτοΰ ποι- Bellua. Ιη hoc tamen, qui e Terent. affertui loco, ονμενος άγραν καί θ. τον ίερόσυλον. [" Jacobs. Anth. Eoue es ferox, quia habes imperium in belluas? ani- 6, 363. Schneid. ad Xen. Pol ad Charit madvertendum factam fuisse jam elephantorum men- Musgr.Bacch " Schaef. Mss. * Θήρασις, uude] tionem. Latius tamen patere θηρίων appellationem Θηράσιμος, Qui venatu capi potest etc. Vide Θηρεύ- sciendum est, adeo ut ielian. άράχνην etiam, Araσιμos. [iesch. Pr. 857 ] Θηρατής, Venator. Saepe neum, θηρίον appellet: quidam vero et τόν ίπα metaph. Indagator, Sectator, Bud. ap. Diog. L. inter θηρία enumerarunt. Ideoque suspectus esse non Pyth. Δόξης καί πλεονεξίας θ., της αληθείας θ.["thom. debuit Marcello Diosc. 1. ubi θηρία Lumbricos ap- M Kuster. Aristoph. 56." Schaef. Mss.] Θηρα- Β pellat, quod quidam Animalia ventris interpr., quos rtmos, Venatorius, Ad venationeni pertinens: σημεία, ipsum etiain Hippocr. θηρία appellasse testatur Gal. Plut.(8,343.) de canibus. Eid. est Venationis stu- Apud Medicos vero peculiariter dicuntur Bestiae diosus. Item τά θ., Venandi ars, Xen. ['Απ. 2, 6, 33. venenatae, quae ictu morsuve venenum relinquunt. * Θηρατήρ, Philostr * Θηρατήριος, Soph. CEnom. Unde quod Diosc. de vitice dicit, Καί τά φύλλα ΰπο- Fr.2. ap. Athen * Θηρατήριον, Lobeck. Pliryn. θυμιώμενά τε καί ύποστρωννύμενα, θηρία διώκει, Plill. 131.] Ατ Θήρατρον, q. d. Venandi instrumentum, vertit, Suffitu quoque aut substratu fugant venenata. Id quo capimus quae venamur. Lat. Laqueus, Pe- Dicitur certe et de aquatilibus : unde Plut. (10, 5.) dica, Plaga, Rete. Xen. ('Απ. 2, 1, 4.) 0"re ορτυγες θ. έναλά τε καί πεζά. Et quidam Comicus ap. A- καϊ οί πέρδικες πρός τήν τής θηλείας φωνι)ν φερόμενοι, then. negat ulla θηρία infeliciora esse quam pisces. τοις θ. έμπίπτουσι. Et metaph., sicut Lat. Laqueus Sic ap. Aristot. 'Έξω γάρ φαλαίνης καϊ δελφίνος οΰδέν etc. ut cum dicit meretrix quaedam ap. Xen. ('Απ. έστιν έν τφ πόντω θηρίον. Pro quo Plin. Ιη Pontum 3,11,7 ) Καί έμοί συμβουλεύεις ΰφήνασθαί τι θ. Theo- nulla intrat bestia piscibus malefica praeter vitlilos dor. Hist. Eccl. 3. Ilayas κατασκευάζων καί θ., πρός et parvos delphinos. Quod item ap. eund. Aristot. τόν τής ασεβείας όλεθρον τους έξαπατωμένονς άγρεύ- est de delphinibus defunctur» portantibus, "Ωστε μή οντα. [Lobeck. Phryn. 1. c. JElian. Η. A. 12, 46. καταβρωθήναι υπό τίνος τών άλλων θηρίων, Plin. ϊη- 14, 5. * Θηράτωρ, Nicol. Damasc. ρ. 47. Orell., Co- terpr. Ne laceraretur a belluis. Hippocrati Lumraii Prodr. Έλλην. Βιβλ *Θηρατός, Polyb. 10, bricus, Hulcus άγριον, Gal. Vide Θηρίωμα. ['«Ad 47,11. Dionys. H. 2. p. 19, 42. * Άθήρατος, Lon- Charit Jacobs. Anth. 6, ,114. Boiss. gtis 2, 4.] Δνσθίιρατος, Qui non facile capi potest Pliilostr Lobeck. Aj. p Vitium, Casaub. venatione s. venando, Cujus difficilis est venatus s. c ad Athen. 49. Ulcus tetrum, Wakef. Phil De captura ; generaliter, Difficilis captu s. indagatu: elephantis, ad Diod. S. 2, Plut. Καί γάρ άλλως έώρα Μιθριδάτην δ. οντα. Et Plut. Alex. ρ Schm. metaph. Cujus est difficilis indagatio s. pervestigatio, Serpens, ad Diod. S. 1, 202." Schaef. Mss. * " Αΰinquisitio ; ita enim iuterpretor ap. Plut. Pericle, τοθήριον, Fera ipsa, Chrys. in 1 Ep. ad Rom. Serm. Δ. είναι ιστορία τάληθές. Difficilis intellectu, Bud. 2. T. 3. p. 16." Seager. Mss. * " Θηριοβολία, Epiap. Basil. de Parab. Solomonis, Δ. τής λέξεως ταύτης phan. Haer. 17. init." Routb. Mss. " Θηριόβορος, ό νους. [Plut. Pompeio 38.] Η υ 10 contr. Εΰθήρατος, ad Charit (Vide Θηρόβορος.) * Θηρωβρωτος, Qui facile capi potest venando etc. [^Esch. Suppl. ibid. Diod. S. 2, 285." Schaef. Mss. * " Θηριογνώ- 90.] At Θήρημα, i. q. θήραμα, VV. LL. ΕΤ Θηρητήρ, μων, Const. Manass. Chron. p. 85." Boiss. Mss.] ήρος, ΕΤ Θηρήτωρ, ορος, ό, poet. Venator, II. Ε. (51.) Θηριόδηγμα, Morsus a fera illatus : peculiariter Έσθλόν θηρητήρα δίδαξε γάρ"αρτεμις αύτή Βάλλειν vero Morsus serpentis. Diosc. 2, [97. Lobeck. Phryti. κ.τ.λ.: (Μ. 170.)"Ανδρες θηρητήρες : I. (540.) Πολ- 304.] Θηριόδηκτος, ό, ή, Α fefa s. bellua morsus : peλέων έκ πολιών θηρήτορας άνδρας άγείρας Καί κύνας. culiariter autem Morsus a serpente, aut animali vene- " Θηλητήρ, Hesychio κυνηγός, forsan pro θηρητήρ." nato. Diosc. de Anchusa, Δύναμις δέ αύτής καί θηριο- [* Θηρήτειρα, Callim. Η. in Del Έ,ύθήρητος, δήκτοις βοηθεϊν μάλιστα δέ έχιοδήκτοις. De qua Plin. Ορρ. Ά. 5, 426. * " Άναθηράω, Procop. Β. G. 2, Efficax contra serpentes, maximeque viperas. Mar- 20." Kalh Mss.] " Διαθηράω, Venor: vel etiam Ve- cellus ap. Diosc. inconstanter Plinium vertisse scri- " nando indagor. Unde οί διαθηρώντες dicuntur Ve- bit θηριόδηκτα, nunc Bestiarum morsus, nunc Vul- " natores." [" Philostr. 740." Wakef. Mss. * Έκ- nera: et Θ. reddendum esse Α serpentibus morsus, Θηράω, Xen. K. 5, 25. Plut. Pomp. 26. * " Έκθη- D Α venenatis morsus. [* Θηριοδηκτικός, Epiphan. in ρατέος, Max. Tyr. Plut." Wakef. Mss. * " Καταθη- Inscr. Operis adv. Haer. * Θηριοδίωξ, Lobeck. Pbtyn. ράω, Tfaeogn. ap. Epkema Act. Liter. Soc. Rheno * Θηριοειδής, Adamaut. Phys. 1, 1. p Traj. 4, 322." Boiss. Mss. *Ώροθηράω, Phot. Bibl. * " Θηριοθήρας, Const. Manass. Amat. 2, 81." Boiss * Συνθηράω, Xen. Κ. Π. 3, 1, * Συνθη- Mss. * Θήριοκόμος, Procop. Anttd. p * Θηρατής, Άπ. 3, 11, 15.] ριοκτόνος, Eust. Od. Α. ρ. 54, 36. * Θηριοκτόνον, Gl. [*." Θηραίνω, Musgr. Herc. F. 5lS." Schaef. Mss.] βοτάνη, Sandonicum. * Θηρωλέξης, * Θηριύλεξις, [* Θηράσσω, Manetho 4, l64.] Lobeck. Phryn. 628.] Θηριομάχος, Qui cum feris s. " ^Θηρατεύεσθαι, Suidas άναβάλλεσθαι, in Ms. etiam belluis pugnal, Ferarum oppuguator, Lucian. (2, " Cod." 340.) Καί τόν μέγαν θ. Ήρακλέα. Α Bas. θηριομά- 1Γ Θηρίον, Fera, Bellua: utroque η. modo Cic. χοι etiam Vendtores, ut Bud. scribit, numerantur intcrpr. ut videre est in Lex. Cic.: i. quod θήρ, sed inter theatricos. [* " Θηρωμάχης, Diod. S. 2, 537 " hoc poetis est potius peculiare, illud commune potstis Schaef. Mss.] Θηριομαχέω, Cum belluis depugfao. cura ceteris scriptt. Od> K de cervo, μάλα γάρ [" Diod. S. 1, 211. ad 36'l."Schaef. Mss. * " Θηριομέγα θηρίον ήεν, Callim. Η. in Dian. (84.) Αί δέ κ' μαχία, Pugna belluarum, Pbilo J. 1, 602." Wakef. έγώ τόξοις μόνιον δάκος ή τι πέλωρον Θηρίον άγρεύσω, Mss. * Θηριομιγής, Tzeif; ad Lycopbr. 45.'* Θηριοτό δέ κεν Κύκλωπες έδοιεν, (12.) W άγρια θηρία καίνω, μιξία, Οειν. Pletbo Epit. Dogm. Zor. et Plat. 7.~in Xen. Κ. Π. 1, (4, 16.) Άκούων ουν έν τοίς μεθορίοις Fabricii Β. Gr. 14,143. Θηρώμορφυς, Chrys. Hom. τοίς τε αΰτών 'καί τοίς Μήδων πολλά θ. είναι, άτε άθή- 9 ϊ" 1 ad Cor. ρ. 299 * Θηριομορφία, Epiphan. 1, ρέντα όντα διά τόν πόλεμον. Idem θηρία, qnorum ve- 208.] Θηρώνάρκή, dicituv Frutex quidam ibliis sub-

43 stot. Quae modum excedunt in unoquoque vitio, Bud. Copulantur vero a Xen. (Κ. Π. 5, 2, 8.) KVVIKOV καϊ θ., sicut a Plut. άναίσχυντον καϊ θ., άνήμε ΘΗΡ [ρρ ] ΘΗΡ 4274 ρον καί θ., άτεγκτον καί θ.: quibus ορρ. έκλελυμένον καί γυναικοπρεπέε. At το θ. nentr. et subst. pro Feritas, Lucian. de Salt/Axpt τον άγριου καί θ. προαγόν των. Plut. Artax. (19 ) Τό θ. αντήε καϊ δνσμείλικτον. Belluosus, ut θάλασσα, Belluosuni mare, i. e. Belluis refertum : Belluosus Oceanus, Horat. Item in VV. LL. ένθηριώδει, In loco feris frequenti. ["Markl. Suppl t Cattier. Gazoph. 55. Boiss. Pliilostr' Abrescb. Lectt. Arist Feris refertus, Herod (4, 191.) De ulceribus, Casaub. Athen. 78." Schaef. Mss.] Θηριωδώε, Ferino more, More belluarum, Isocr.(Busir. 10.) Θ.διακεϊσθαι πρόεάλλή. λονε. Apud Eund. θ. Ξήν, sicut ap. Plut. ζήν άγεννώε καί θ. [* " Θηριώδεια, Suid. V. Θηριώ." Boiss. herbaceis, flore roseo, sic dictus quod serpentibus Α admotus torporem inferat, Gorr. Hanc Plin. cuicunque adniotam ferae torporem afferre scribit. [*Θηριοπρεπήε, Cyrill. Alex. in Isaiam p * "Θηριόστερνοε, Nicet. Eugeu. 4, 78." Boiss. Mss.] Θη ριότροφοε, Qui bflluisrvescitur; peculiariter Qui serpentibus vescitur. Gal. ad Gl. 2. Θ. Mapaol καϊ άσπιδότροφοι. Ατ Θηριοτρόφοε cum accentu in penult. Qui belluas alit: [" Schol. II. S. 283." Wakef. Mss. * " Θηριοτροφέω, Abresch. Add. ad Aristaen Wagner. Alciphr. 2, 223." Schaef. Mss.] Θηριοτροφεϊον, Locus, ubi belluae aluntur, Leporarium, h. e., ut Varro ap. Gell. exp., Omne septum aedificium villae habentis inclusa aniroalia, quae pascuntur. Recentiores Vivarium, Roborarium appellarunt, Gell. Varro 3, 13. Nam sylva erat supra quinquagintajugerum maceria septa : quod non Leporarium, sed θ. appellabat. Θηριοφόνοε, Belluas occidens. Θηριοφύνον dictum est a quibusdam Aconitum, quod feras, si ab eis edatur, occidat. Afferluret ΘηροφόνονePlut. [*Θηριόψυχοε,Theod. Prodr. Rhod. Β ρ. 25.] Θηριάλωτοε, ό, ή, Α bellua captus. [* " Θη ριάλωσιε, Symm. Gen. 49, 9 Euseb. Demon. EvaDg. 378." Kall. Mss. * " Θηριώνυμοε, Tzetz. Ep. 2. p Const. Manass. Cbron. p. 85." Boiss. Mss. Epith. Tigridis fluvii, Eust. ad Dionys. P. p. 172.] Θηριακοε, ut Χόγοϊ, Diosc. Sermo s. Tractatus de feris ; peculiariter de Iis, quae venenum ictu aut morsu relinquunt. Et a\es θ. ap. Medicos, Sales e vipeiis; άρτίσκοι s. τροχιακοί, Panes s. Pastilli e viperae carnibus confecti ad theriaces praeparationem. At θ. φάρμακα, Medicamenta, quai venenatorum animalium morsus depellutit: eo ab alexipharmacis differentia, quod haec venenis inlro sunitis, illa venenis a morsu animaiium iutro subeuntibus niedeantur. Et θ. snbaud. άντίδοτοε, Antidotus adversus venena orania efficax, [Trall. v. p. 77.] Ac quanquani omne, quod eam habet facultatem, θ. vocari possit; nam et allium, rusticorum theriacem Gal. appellat; hoc tamen nomen prxcipue obfinuit celeberrinium illud Medicamentum e simplicibus pluri- c mis et viperarura carne compositum, valens ad venena oninis generis, sive morsu s. potu in corpiis pervaderent. Gorr. Apud Thasios, ut scribit Plin. 14, 18. vitis etiam vocatur θηριακή, cujus et vinum et uva contra serpentium ictus medetur. [Θηριακή άμπελοε, Geopon. 4, 8.] Θηριώδηε, 6, ή, Ferinus, Belluinus : άνθρωποε, Aristot. Etb. 7, 1. θηριώδειε φύσειε. 7, 5. qualis fuit ejus mulieris, quam τάε κυούσαε άνασχίζονσαν τα παιδία κατεσθίειν dicit: qualis item barbarorum άπηγριωμένων, de quibus ibi prolixius Ioquitur. Apud Eund. ibid. Καν ψοφήση μνε, θ. δειλίαν δειλόε. Item θ. βίοε, Athen.: Plato, Τό τήε φνχήε (μέροε) θ. τε καϊ ίγριον, Illa pars animi, in qua feritas quaedam sit atque agrestis immanitas, Cic. Θ. αδίκημα, Ferum faeinus, V V. LL.: θ. παραφροσύνη, Hippocr. Ferina iusania; Per quam aliquis discurrit, calcibus dentibusque petit, et sibiab omnibus fieri insidias putat, Gal. in 2 Prorrh, annotat: vel, ut paulo post exp., cum ii, qui melancholice insaniunt, in obvios quosque de- D saeviunt: ita ut hoc nomine Vehemens melancholia significetur. Gorr. Apud eund. Hippocr. (1169.) ut Gal. annotat in 2 Comm. in 6. Epid., per θηριωδεε aliqui intelliguut φθίσιν, quod qui eo morbo laborant, propter unguium curvitateni feris similes esse videantur: alii θηρίωμα, proprie Pulmonis hulcus: alii vero, ut priore Comm. idem Gal. scripsit, τάε άσκαρίδαε καϊ τάε έλμινθαε: alii Elephantem, alii Cancrum : ipse vero παν το κακόηθεε, Malignum, Gorr. Apud Diosc. autem 2, 131. Σκληρίαε μαλάσσει τάε έν μαστοίε, καϊ θηριώδη καϊ άνθρακαε, Hermol. vertit Ulcera fera, Marcellus Ferina: putans diversa esse a Tlieriomatis, et inde dicta, quoniam asperius saeviunt. Quo referendum quod ap. Plut. (6, 631.) est, Φλεγμοναϊ περϊ τραύματα, καϊ νομαϊ σαρκοε θηριώδεις, καϊ περιωδυνίαι κοιμωμένων. At θ. ήθη, Ari- Mss. Tzetz. Lycophr.'111.] Θηριωδία, ή, Feritas, i. QUOD θηριότηε: quibns Aristot. Eth. 7, l. opp. τήν νπέρ ήμαε άρετήν ήρωϊκήν και θεαίν. [" Valck. ad Chrys. ρ. 13.".Schaef. Mss.] Θηριοω, Effero, In ferinam naturam verto. Unde in pass. θηριονσθαι, Efferari, In belluinam naturam abire. Quod vero Crantor dicit, Τω άνωδύνω θη-\ ριοϋσθαι το σώμα καϊ τήν φυχήν, Cic. verlit Immanitalem in animo, stuporem in corpore contingere, Lex. Cic. Item ap. Medicos τεθηριωμένα έλκη, UIcera, quae ad feritatem transierunt, ab habitumihore ad asperiorem, ut Marcell. interpr. Diosc. 3,11. Καί τά φαγεδαινικά έλκη και τά τεθηριωμένα. Θηρωϋσθαι apud rei rusticae scriptt, Besliolis infeslari, Vermiculari, Bud. quo modo et ζωονσθαι dici, suo loco annotatum est. Theopbr. de nucleo palmae et similibus, "Οθεν ούτε θηριονται καθάπερ τά σιτηρά των σπερμάτων, οντε άναζηραίνεται. [" Diod. S. 2, 574. Casaub. ad Atheu. 113." Schaef. Mss. Theophf. Char. 12.] Θηρίωμα, Ulceris genus teterrimi, quod idem esse cum carcinomate multorum opinio est. Id Celsus 5, (28.) prodidit et per se nasci, et interdum ulceri ex alia. causa facto supervenire: colore esse vel livido vel nigro: odore foedo, multo, et niuco simili humore: id ipsum ulcus neque tactum, neque medicamentum sentire, prurigine tantum uioveri: at circa dolorem esse et inflammationem: interduni etiam febrim oriri: nonnunquam ex ulcere sanguinem erumpere: at id quoque, malum serpere: quae omnia saepe intendi, fierique ex his ulcus, quod έρπητα έσθιόμενον Gr. vocant. Quod et J. PoU. scribit, Αίμα πολύ καί μέλαν καί δνσώδεε άφιέναι, μετά μελανίαε τήν σάρκα άνεσθίον: fieri autem in verendis virorum, interduin et in digitis. Gal. vero Conim Epid. 6. scribit aliquos existimare G.proprie dici Ulcus, quod in pulmone est. In VV. LL: est το Θ. a Diosc. et Gal. vocari etiam τεθηριωμένον et θηριώδεε έλκοε : Hipp. θηρίον : Gal. etiam αγρών έλκοε: Lucr. Ulcus tetrum. Θηρίωσιε, EiFeratio, In feram s. belluam mutatio, Lucian. (2, 296.) Καλλίτ στοϋε θηρίωσιε, quae ab Junone in ursa niutata poetarum fabulis traditur. Άποθηριόω, Effero, EflFeratum reddo, Cratin. Οϊνοε γάρ τούε γέρονταε άποθηριοί ώσπερ τά τήε Κίρκηε φάρμακα. Apud Polyb. (1,79, 8 ) pro Ad feritatera et crudelitatein incito. Pass. est Άποθηριόομαι, Efferor: unde άποθηριούμενα* έλκη. [* Άποθηρίωσιε, Plut. 10, 321.] " Αιαθηρ.ιόω,. EfiFero, " s. Prorsus effero et exacerbo." [Plut. 7, 305.] Έκθηριόω, Effero, Ε miti natura in belluinam muto. [Eur. Bacch ] " Έκθηρίίω, Effero, Exaspero, " W. LL." 1Γ Θηρίδι*,, Bestiola, Theophr. (Η. PI. 3, 15, 4.) Φέρει καί κωρυκώδη τινά κοίλα, έν οίε θηρίδια εγγίνεται κωνωποειδή, Plin. Fert et terebintbus follicalos emittentes quaedam animalia ceu culices, [" Etym. M. 619." Boiss. Mss. * Θηράφιον, Gl. Fericula, Gal. de Antid. 2, 437. Vide Corai. ad Isocr. p. 100.] ΦΗΡ, ηροε, ό, Fera, ^ol. pro θήρ, II. Α. (268.) φηρσιν όρεσκψοισι, pro Centauris, ubi tamen quidam φήραε quasi φνήραε dici putarunt, i. e. διφυείς: sed θήρ, et μιζόθηρ, cui respondet Lat. Seraifer, et θήρειοε βία, de Centauris itidem dicta, commentura illud refellunt. Imitatus autem est Homeruui PHH darus in voce φήρ. " ΘΗΡΙΚΛΕΙΟΙ κύλικες, Ct Θηρίκλεια ποτήρια, dicla

44 4275 _ ΘΗΣ [ρ ] ΘΗΣ 4276 " a Thericle quodam tornatore : quorum mentio ap ,546. Boiss. Philostr Tliorn. M. <«Athen. et Theophr." [Η. Pl. 5, 3, 2.] " ac Suid., 452; Wakef. Alc. 6. Pierson. ad Mcer. 63. ad Lucian. 1, 196." Schaef. Mss. Ut δουλεύω, Muszeus " necnon ap. Plin." [" Θηρίκλεως, Jacobs. Anth. 11, 222. Aristoph. Fr ad Luciati. 2, 332. ad 151. cf. Eur. Or Horat. Carm. 2, 8, 17 ] Pbalar Thom. M Τ. H. ad Plutum p. UNDE Θητενς, έως, ό, Qui operam suam mercede 432. Valck. Phoen. p. 66. Moer. 1S8. et n.,-toup. Opusc. 2, 220. Bergl. Alciplir. 229." Schaef. Mss. Θηρίκλειος, ή, sub. κύλιξ, Plut. 8, 450.] locat, Qui mercede servit s. famulatur: i. q. θής. Legitur ap. Suid. in Ms. etiam Cod. Θητεύς καί θητικόν : et declarationis loco subjungitur, Ets δ' διαιρουμένης πα ρ' Άθηναίοις τής πολιτείας, οί άπυρώτατοι θητεϊς έλέγοντο, καϊ θητικόν τελεϊν ούτοι δέ " ΘΗΣ, jjros, ό, Operarius s. Servus mercenarius, ουδεμιάς ήρχον αρχής, ουδέ έστρατεύοντο. Quae " Qui mercede alicni servit, Qui mercedis causa verba ex Harpocr. desumta sunt: ap. quem tamen " operam suara locat alicui: cujusmodi gentis ho- ηοη θητεϊς scriptum, sed θήτες, quod magis probo: " minum erat in ultimo censu ap. Athenienses, ut atque ita eum scripsisse patet ex Autiphontis 1., " Proletariiet Capite ceusi ap. Romanos : rnedii inter queni subjungit, Τοΰϊ τε θήτας άπαντας όπλίτας " δούλους et βαναύσους. Aristot. Polit. 3, 3. dicit ποιήσαι. Est ab eod. θητεύω et SCBST. Θητεία, " τών αναγκαίων έργων TOVS μέν ένι λειτουργούντος τά Servitus s. Famulatus mercedis causa : ή έπϊ μισθψ δουλεία: Hesychio *μισθοδούλεια, et μίσθωσις : " τοιαύτα, δούλους esse : τούς δέ κοινή, βαναύσους καϊ " θήτας. Et Plut. Solone, (13.) ρ e plebeis eos eam autem μίσθωσιν intellige Qua quis operani " nominatos fuisse έκτημορίους et θήτας, qui divitibus suam alicui mercede Iocat. Isocr. 'Επί θητείαν " έγεώργουν, 'έκτα των τελουμένων τελούντες. Hique ίόντας." [" Wakef. Ιοη Pierson. Veris. 10." " θήτες Athenis infimi census cum essent, ex instituchaef. Mss. Orph. Arg. 21.] " Άθήτευτος, Hesychio " to Solonis ουδέ μίαν άρχήν ήρχον, άλλά τω συνεκκληό μηδενϊ έπί μισθω δονλεύων, Qui nulli mercede servit: παρά τό μή θητεύειν." [* Παραθητεύω, " σιάζειν καϊ δικάζειν μόνον μετεϊχον τής πολιτείας, lut. 9, 52.] " Porro ut ad 0J)S redeam, habet id " ut idem Plut. testatur (18.) ρ. ΐ6θ. Hesiod. vero gen. FEM. Θήσσα, et ATTICE Θήττα. Ita enini "Έ. 2, (220.)jubet Θήτα άοικον ποιεϊσθαι, καϊ άτεdiciiur Ancilla mercenaria, Famula mercede cotiducta, Quae mercede alicui servit, Quae niercede " κνον έριθον Δίζεσθαι. Homerus quoque θήτα vocat " Famulum s. Ministrum mercenarium, Od. Δ operam suam locat. Plut. Coriolano (25.) "Ιπποι» " ήέ οί αύτω Θήτές τε δμώές τε δύναιτό τε καϊ τό τεενός τών άγόντων τάς καλουμένας θήσσας άτονήσαντος. Meminit hujus ν. Harpocr. quoque. Cuin " λέσσαι. Nam et ibi Scholiastae θήτας accipiunt " τούς έπϊ μισθω δουλεύοντας, Qui niercedis causa enim e Demosth. Orat. περι Άγνίου κλήρου (1067, " serviunt, ob inopiam sc., cum alioqui ingenui sint 27.) attulisset haec verba, Τών έπικλήρων οσαι θητικόν τελούσιν, subjuugit aliquanto post, Demosthe- " et liberi: ut et J. Poll. 4. scribit πελάτας et θήτας " esse ελευθέρων ονόματα διά πενίαν έπ' άργυρίψ δου- nem bic έπίκληρον nominasse τήν πενιχράν κύρην " λευόντων : itidemque Eust θήτας et λάτρεις quam θήσσαν appellant Attici: fuisseque έπάναγκες τοϊς έγγιστα γένους τάς θήσσας ή λαμβάνειν πρός " dici οϊ οντες έλεύθεροι μισθού ύπουργοϋσιν, ut Apollo, " inquit." [" Thom. Μ Musgr. Heracl γάμον ή πέντε μνάς διδόναι, teste etiarn Posidippo Kuster. Aristoph ad Dionys. Η. 1, 255. Munck. Comico. Quae ap. Suid. quoque leguntur: cui ad Anton. Lib Verli.,ad Timaei Lex itidem Θήττα est έπίκληρος ούκ έχουσα <pερνήν, πενιχρά καταλειφθεϊσα ύπό τοϋ πατρός, ύπό δέ τών Act.Traj.l, li9.aa1mon.7i. Valck. Anim.98. Eran. Philo 169. Koen. ad Greg. Cor. 91." Schaef. Mss. άγχιστέων προικιζομένη κατά τόν νόμον τών πεντακοσίων δραχμών. Unde intelligillius θήσσας s. θήτ- * Θητίον, Athen. 119 ] " Θητώνων, τό, Pretium quo " ejusmodi mercenarius operarius conducituret veluti " emitur, Pretium quomercenarius operarius et miniτας fuisse Virgines pauperculas, a parentibus sine ulla haereditate relictas, ideoque opus habentes " ster operam suam locat ac ceu vendit: Suidae τό τοις mercede famulari s. ancillari aliis. Qua de re et " μισθωτοϊς διδόμενον. Θητικός, Pertinens ad τούς Eust Eurip. θήσσαν usurpavit etiam pro " θήτας, Mercenariorum proprius et peculiaris: vel " etiani Mercenarius, adjective accipiendo eam vo- " cein. Aristot.' Rliet. i. 1. Οΰ γάρ έστι κομώντα ρ<ρθητικήν, nimirum θήσσαν τράπεζαν appellans τήν μισθωτικήν καί δουλικήν τροφήν, Cibum qui apponitur iis qui inercede oj>eram suam locant et serviunt: initio Alceslidis. Ibi enim Apollo dicit, " διον ούδέν ποιεϊν έργον θητικόν, nec etiam έργά- " ζεσθαι βάναυσον τέχνην. Sic Idem Polit. 3, 3. Ού Ω δώματ' Άδμήτει', έν ois έτλην έγώ Θήσσαν τράπεζαν α'ινέσαι, θεός περ ών. Ad verbum, Servilem " γάρ ο'ιόν τ' έπιτηδεϋσαι τά τής άρετής, ζώντα βίον "βάναυσον fj θητικόν. Idem Polit Διόπερ ού των et mercenariam mensam." [" Thom. M " ελευθέρων κρίνομεν εϊναι τήν έργασίαν, άλλά θητι Wakef. AIc. 2. Bast Lettre 122. Munck. ad Anton. " κωτέραν. Alioqui θητικός dicitur etiam Qui constat Lib Verh., Valck. Phoen. p Anim. ad " ex ejusmodi mercenariis famulisque operariis : ut Ammon. 99. ad Lucian. 1, 312. Adj., Steinbr. Mus. " cumidem Aristot. Polit. 2. c. 10. dicit τό τέταρτον Tur. 1, 310. Toup. Opusc. 2, 220." Schaef. Mss. " τέλος Athenis fuisse τ ό θητικόν, οίς μηδεμιάς αρχής * " Θήσσος, Servilis, Atlienag. Leg. 17. p. 79." " μετήν. Et 6", 7 esse τέσσαρα μάλιστα μέρη τοϋ Routh. Mss. * " Θήσαι, Ιη servitutem redigere, Tab. " πλήθους, γεωργικόν, βάναυσον, άγοραΐον, θητικόν. Heraci. p. 226." Schn. Lex. v. Θί/s.J " Sic Plut. in Pericle dicit, τόν θητικόν οχλον καϊ " ίδιώτην. Dicitur etiam τό θητικόν absolnte et sub- " Stantive pro τό θητικόν πλήθος, h. e. τό έπϊ μισθφ " δουλεϋον : ap. Suid., καϊ θητικόν έπήγοντο οί αύτοϊ " ές τόν πόλεμον : ut τό οίκετικόν de Famulitio dici- " tur." [" Jacobs. Anim Anth. 6, 307. Koen. ad Greg. Cor. 91. Θητικόν, Tiinaei Lex et n., Valck. Anim. ad Ammon. 99 " Scliajf. Mss.] " Θηu τεύω, Mercede servio, Mercede operam meam " loco. Od. Σ. (356.) Ξεϊν', rj άρ κ' έθέλοις θητευέμεν, " ε'ί σ' άνελοίμην, Άγροϋ έπ' έσχατιής μισθός δέ τοι " άρκιος έσται Αίμασιάς τε λέγων καϊ δένδρεα μακρά " φυτεύων; Sic Apollo initio Alcestidis Euripideae " dicit, καί με θητεύειν πατήρ Θνητψ παρ' άνδρί τώνδ' u άποιν' ήνάγκασεν. Et Plato Polit. 2. de Gyge, " Είναι αύτόν ποιμένα θητεύοντα παρά τψ τότε Λυδίας " άρχοντι. Et Philostr. Έθήτευσαν εις τό τεϊχος, " Operam suam mercede locarunt ad muri extru- " ctionem. Apud Herod. (8, 137 ) legimus etiam, " Έθήτευον έπί μισθψ παρά βασιληί, addito έπί μι- " σθψ, quod alias ei includitur." [" Ad Diod. S. 1, " ΘΗΣΕΥΣ, Theseus: Filius iegei et ^Ethrae, He- " ros fortissimus, et Herculis imitator, Atheniensis- " que reipublicae fnndator. Α quo PATRONYM. " Θησείδης, Thesei filius. In Epigr. Θησείδας qui- " dam vocat Athenienses, utpote nepotes et poste- " ros Thesei. Ab eod. DICITUR Θησεϊον, Tein- " plum et lucus Thesei, sub. ιερόν vel τέμενος. He- " sychio enim teste Θησεϊον est νεώς Θησέως έφ' όν οί " άποδιδράσκοντες κατέφευγον : ut et Aristophanis " Schol. tradit servos qui ad τό Θησεϊον confugis- " sent, habuisse άσυλίαν. Sed addit Hes. fuisse A- " thenis etiam δεσμωτήρων quoddam hoc nomine, " necnon φυτόν τι ποιόν: cujus plantae meuiinit " Tbeophr. Η. Pl. 7," [12, 3. Schn. cujus Indieem consule.] " et Plin. 21, 17-22, 22." [Plut. Thes. 35.] " Plur. NUM. τά Θησεϊα, sc. ίερά, Festum in Ι10- " norem Thesei agitari solitum Athenis, testehes. In " quo festo ferunt populo datum fuisse congiariuni.

45 4277 ΘΙΑ [ρ ] ΘΙΓ 4278 " Α nomine vero Θησεϊον, significante Fanum et lu- " λουμένους θιάσους' έν $ καθ' αντονς έφ' ήμέρας έκκαί- " cum Thesei, est CQMPOS. Θησειότριψ, quo deno- " δεκα μετά σιωπής έστιώνται. Qui loci innuunt certa " tatur Is qui inthesei templo s. luco, utpote asylo, " quaedam certis inregionibus fuisse convivia s. con- " versatur et tempus terit: Etymologo ό ev τω Θη- " vivantium certos ccetus." [" Leon. Tar. 91. J!^ " σείψ διατρίψας, afferenti ipsum ex Aristoph. Polyi- cobs. Anth. 7, 32. 9, , 113. Pltryn. Ecl " do.' Pneterea a Theseo DENOMINATA Θησηϊς Diod. S. 1, 270. Valck. Adoniaz. p Phcen " κούρα, Theseis tonsura: qua nimirum τής κεφαλής p (1744.) Toup» Opusc. 1, t 83* " τα πρόσθεν μόνον κείρεται, usurpata olim a Theseo Bergl. Alciphr Wakef. S. Cr. 3, 48. Vit. Soph! " adolescente, prius autem ab Homericis Abantibus, p. ix." Schaef. Mss. Eur. Iph. A ] " Θιαιπίρ^ " ut Eust. tradit, et ante euniplut. Theseo (5.) p. 3. " χης, Sacri chori princeps, Princeps et antistes sa- " crificantiuni vel solemni ccetn deum colentium. Lu- " Alioqui Θησηις, dicitur etiara Poema de Theseo et " cian. (3, 333.) Τήν θαυμαστή ν σοφίαν τών Xptana- " rebus ab eo gestis." [" Θησείδης, Musgr. Suppl. " νών έζέμαθε, περϊ τήν ΐίαλαιστίνην τοίς ίερεϋσι καϊ 713. Wakef. Eum Jaeobs. Anth. 9, 84. Marcellus 33. et Jacobs. Θησεϊδαι, Toup. Opusc. 1, 193. " γραμματεϋσιν αύτών ξνγγενόμενος καϊ τί γάρ ; 'εν " βραχεί παίδας αύτονς άπέφηνε, προφήτης, καϊ θια- 2, 195. Θησηίος, Wakef. Phil. 56'2. Θησειότριφ, A- " σάρχης, καϊ ζνναγωγεύς, καϊ πάντα μόνος αύτός &ν. ristopli. Fr Θησεϊον, Schol. Aristoph., Πλ. 627 " NECNON Θιασώδεες ωραι ap. Nonn. (Jo. 15,17.) et Τ. H., Kuster Fr Porson. Hec. " Tempora thiasis celebria, s, Tempora festaet ovanp. 75. Ed. 2., ad Diod. S. 1, 307- Valck. Callim " tia, ut alii interpr. ITEM Θιασών, ώνος, ό, Domus Fabric. B. Gr. 1, 326, Dawes M. Cr Θησηϊς, " s.locusin quothiasietfesta convivkagitanturaut jesch. Eyitf Abresch. 2, 134. Θησής, Valck. " choreae exercentur. Hesychio θιασώνες sunt οίκοι Pbcen, p. 95. ad Moer ad Cbarit. 310." Schaef. " έν ο'ις συνιόντες δειπνοϋσιν οί θίασοι, Domus in Mss. * Θησειομύζειν, EtymologO λέγειν έν τψ Θησείψ.] [* " θιασόω, Musgr. Bacch " Scbaef. Mes. " quibus convivadtium turba convenit epulatum." " ΘΙΑΣΑΙ, Hesychio χορεϋσαι, Cboros ducere, Tri- " pudiare, afferenti itidem θίασον pro χόρευσον, Tri- Athen ex emend. Schweigh.] " ΕτΘιβσΰΓαι, " pudiato, Choros ducito." [" Θιάζω, Wakef. Ion Musgr. 552." Scbaef. Mss. Vide β* Barnes. ibid. * " Θιασμόί, Festum, Eur. Etym. M." Wakef. Mss. * " 'Εκβιάζω, Orig. in Jo. 10,195. Ed. Ben." Routh. Mss.] " Θίασος, ου, ό, Hesycbio χορού σύστασις, " Coetas et multitudo tripudiantium: ac proprie " quidem τό Βακχικόν πλήθος, Tnrba Bacchicos cho- " ros agitans: ut et Athen. (362.) tradit θίασον vo- ' ' cari τόν τψ Αιονύσψ παρεπόμενον 'όχλον, in exem- " plum ex Eur. afferens hunc senariura, 'Ορώ δέ θιά- " σους τρε'ις γυναικείων χορών. Cui adde Demosth. " (313.) 'Εν δέ ταϊς ήμέραις τους καλούς θιάσους άγων " δια τών οδών, τούς έστεφανωμένονς τω μαράθρψ, καϊ " τή λεύκη, τούς όφεις τούς παρείας θλίβων, και υπέρ " τής κεφαλής αιώρων, καί βοών, Εύοϊ σαβοϊ, και έπορ- " χούμενος ϋης άττης, άττης ϋης' εξαρχος, καϊ προηγε- " μών, καϊ κιστοφόρος καϊ λικνοφόρος, καϊ τα τοιαύτα " νπό τών γράίδίων προσαγορευύμενος. Sic Virgil. " Ecl. 5. Instituit Daphnis thiasos inducere Baccho, " Et foliis lentas intexere mollibus hastas ;. Et ieneid. " 17. Tutn quorum attonitae Baceho nemora avia " matres Insultant thiasis, undique collecti coeunt. " Sic Suid. ex Aristoph. θίασος μουσών affert pro " ιερός χορός. Hesychio εσμός γυναικών, Examea " et caterva mulierum, forsitan operantium Bonae " Deae: et generalius σύλλογος ac τό ψιλόν πλήθος, " Conventus, Coetus, Collecta multitudo. Quomodo " et Harpocr. cum dixisset θίασον esse τό άθροιζό- " μενον πλήθος έπϊ τελετή καϊ τιμή θεοϋ, unde et Α- " then. dictum vult quasi σίασον, παρά τους σιούς τούς " θεούς Dorice, ap. Deraosth. et Xen. addit, Ionem " έπϊ παντός αθροίσματος ponere hoc nomeu. Sic " sane Pbilo de Mundo dixit, Υυχών ό θίασος ούτος " ασωμάτων έστϊ. Plut. Antonio (23.) Χορευταϊ, κιθα- " ρψδοϊ, όρχησταί, και τοιούτος άλλος Άσιανών άκροα- " μάτων θίασος. Plato Politico, Κενταυρικόν δράμα, " καϊ σατυρικός θίασος. Et Theodor. Hist. Eccles. " τόν θίασον τοϋ Χριστού dicit, quem et χορόν " appellat: ut Basil. τον ενσεβείας θίασον: cui ορρ, " ό κακίας θίασος ap. Xen. Apud eum enim ('AJT. 2, " 1, 31.) ή άρετή τή κακίψ dicit, Tts άν εύ φρονών τοϋ " σού θιάσου τολμήσειεν είναι; Tui ccetus et sodali- " tii esse, i. e. Partes tuas sectarl. Budaeus namque " τον αύτοϋ θιάσου είναι hic iaterpr.socium, Sodalem " et sectatorem esse. Convivantium coetus, Convi- " vium ; unde Hes. quoque exp. nonsolum Βακχικόν " πλήθος, sed etiam ευωχία. Et Athen. (1. c.) cum " εράνους esse dixisset τάς άπο τών συμβαλλομένων " είσαγωγάς, subjungit, hunc ipsum 'έρανον vocari " etiam θίασον, indequeil»w0taff(i>ras appellari τούς " συνιόντας έρανιστάς. Atque eo sensu accipiendurn " quod Idem initio libri 5 dicit, Τά τε φυλετικά δείπνα καϊ τά δημοτικά προσέταζαv έτι δέ τούς θιάσους " και * τά φρατρικά καϊ * όργεωνικά. Et Plut. (J, 204.) " de ieginetis ait, Τψ ΪΙοσοιδώνι θυσίαν άγουσι τούς κα- " Qui in unum locum convenire solent choreas agi- " tatum aut celebratum convivia, Sodales qui simul " choreas exercent aut epulantur. Hesychio χορεν- " ταί: Harpocrationi οί κοινωνοϋντες τών θιάσων, ex " Isaeo. Apud Suid. έλθέ χορεύσων ιερούς ές θιασώ- " τας : ubi χορευτάς intelligit. Frequentius de Iis qui " sacrificiorum et cultus divini praetextu veluti so- " dales coibaut festis diebus, epulisque et vino in- " dulgebant. Xen. Σ. (8, 1.) de Amore loquens, " 'Επειδή πάντες έσμέν τοϋ θεοϋ τούτου Θιασώται. Ari- " stot. Ethic. 8, 10. "Evtat δέ τών κοινωνιών δι' ήδο " νήν δοκονσι γίγνεσθαι, Θιασωτών καϊ ερανιστών " αύται γάρ θυσίας ένεκα καϊ συνουσίας. Et apild " Athen. unus e Dipnosophistis consortes et con- " vivii socios compellans dicit, άνδρες θιασώται: ut "ipse quoque " τους συνιόντας Athen. συνθιασώτας nominari dicit έρανιστάς. Porro ut Xen. iu illo 1. " dicit τοϋ θεοϋ τούτου θιασώται, sic Theodorit. Hist. " Eccles τής * Άριομανίαε θιασώται, pro Secta- " toies, Socii:, metaphora ab iis qui choros et pom- " pas in dei alicujiis honorem instituunt, et magna " caterva tripudiant ovantque, dei simulacrum dedu- " centes : unde et οί τά θεια ψδοντες sacerdotumque " ordo nominantur θιασώται a Dionysio Areop." [" Schneid. Praef. ad Demetr. Phal. p. ix. Moer et n., Toup. Opusc. 1, 194. Musgr. Baceh Jacobs. Antb. 11, 113. ad Lucian. 2,252. Pbrynich. Ecl Hymnus in Bacchum." Sebsef. Mss. * Θιασώτις, Ορρ. Κ. 4, 298. * Θιασίτης,Ί. Polf."6, 8.] " Θιασωτικός, Ad ejusmodi sodalitia pertinens, " Aristot. CEcon " [* Ιυνθίασος, Scbot. Enr. Phoen Lobeek. Phryn. 173.] " Συνθιασωτης, " Consors τοϋ θιάσου. Et plur. συνθιασώται, qbi et " θιασώται. Redditur autem et Sodales. Apud Ari- " stoph. Πλ. (508.) jocose, δύο πρεσβύτα ζυνθίασώτα " τοΰ ληρείν, Consortes delirii. Vide Θιασώτης.' " Praeterea a θίασος est "VERB. Θιασεύω, idem fere " signifieans quod, Pompatice et thiasi more progre- " dior aut egredior. Greg. "Αγε δή λοιπόν ήμίν ό " λόγος έντεϋθεν θιασενέτω, καϊ πώς δει τό θεϊον νπο- " λαμβάνειν, φασκέτω : quod Budaeo idem esse vide- " tur ac έξαρχέτω." [Strabo 12. p Enr. Bacch lon * Θιασεία, Proclus Anal. 2, 442. * Συνθιασεύω, Strabo 10. p. 723.] 0ΙΓΩ, ίξω, Tango, Attingo, Moscb. (1, 28.)*Hf δέ λέγη, Λάβε ταύτα, χαρίζομαι οσσα μοι 'όπλα,μήτι θίγης, Xen. Κ. Π. 6, (4, 4.) Καϊ'θίγω ν αύτηs τής κεφαλής, Plut. Popl. Τών σπλάγχνων θίγοντεβ. Invenio autem ap. Eund. et pro Attingo, quod etiam Perstringo breviter dicilur. Item pro Tango aliquem, i. e. Taxo: quod et άπτομαι. [" Musgr. Ion Wakef. Trach. 715, Jacobs. Anim. 32. Antb. 6,168. Brunck. Aristoph. 1, 66. Plut. Alex. 87-8cb«". Valck. Hipp. p. '258. Adoniaz. p Abresch. Lectt. Arist. 1S2. Sopb. Antig Tnach. 717

46 4279 ΘΙΓ [ΡΡ ] ΘΙΝ 428 Musgr. Bacch ad Charit.348. Soph. Aj VV. LL.: sed suspecta sunt. [Himer. Or. 23, : Erf. θίγων, al. θιγών, quod malim. Conf. c. θήγω, Philostr. 2,13. * Προσθίγω, Soph. CEd. C. 1( Boiss. Philostr Θίξω, Eur. Hipp. 10S6. θ! Phil *_'Απρόσθικτος, Hesych. άπρόσμαστ * 4&νήί, Porson. Phoen * Θίγημα, Brunck. ad * Ύπερθιγής, i. q. υπερήφανος, Anonym. Suid jesch. Pr Valck. Phcen. p. 243." Schaif. Mss.] Schueidero susp.] Θίγμα, Quod tangitur. SedHes. θιγμάτων exp. μιασμάτων. Θίξις, Tactus, Plut. [" Geopon. 1, 323. de cerebro, Τω μηδεμίαν ποιεϊν α'ίσθησιν θιγγαι f Θιγγάνω, Tango, i. q. θίγω, Contrecto, Arist Schol. Β. B. 235." Wakef. Mss.] "Αθικτος, Intactus, μένος. [" Pierson. ad Mcer. 18. ad Lucian. 1, 21 Integer, Blibatus, Bud. e Plut. cujus est in Numa Valck. Hipp. p Wakef. Trach. 715." Scha (20.) ΙΙάσης κακίας α. βίος, q. d. Vita omni vitio Mss. * 'Αποθιγγάνω, Theophr. de Odoribus p. 44 intacta : Pericle (13.)"ΑΘΙΚΓΟ>' ύπό τοϋ χρόνου διατηρούσα τήν όψιν, Intactum vetustate et inviolatum. 10, 1, 5.] Έπιθιγγάνω, Attingo, έφάπτομαι, Sui Heins. sed Ieg. έπιθ. * Αιαθιγγάνω, Aristot. Η. Sed et Virgo dicitur α., sine adjectione, q. d. Qure [Plut. 8, ] Προσθιγγάνω, -Attingo, Pr intacta est, Cujus virginitas est illibata : quorum bendo, Apprehendo, VV. LL. e Bud. Epist. [Ει illud e Catullo, hoc ex Ovidio sumo. " Άάθικτον, " Incorruptibile, Noxae non obnoxiurn, vel Noxre " expers s. damni, άφθαρτον, άβλαβες, Hes. Nescio " an audeatn dicere esse pro άθικτον, quod est a " verbo θίγεσθαι." Άθίκτωρ de Virgine itidem ; Hes. enini plur. άθίκτορας, παρθένους exp.,quem vide. ΑΤ VERO Εύθικτος, non solum est Tactu facilis, Qui facile tangi potest, * εύψηλάφητος, Hes., sed multo etiam frequentius accipitur metaph. pro Qui scite tangit, et cavillis utitur taxantibus, Bud. ap. Athen Exp. etiam Facetus, Dicax : quod malo; uam-et pro his, quae scribit Polyb. (17, 4,4.) de Philippo rege, Ήν γάρ ευθ., και πρός τοϋτο τό μέρος ευ πεφυκώς, πρός τό διαχλει/άζειν ανθρώπους, habet Liv. fuisse illum dicaciorem. [Aristot. Η. A. 9, 17. Manetho 5, 289.] Εύθίκτως, Dicaciter. Ceterura dubitari possit an ηοη Εύθηκτος et Εύθήκτως pro Dicax et Dicaciter potius scr. sit a θήγω, Acuo, quod dicaces acuto esse ingenio soleant. [" At vocalem ista ap. Polyb. 17, 4, 5. tenent libri omnes, item ap. Atheii. 577 ubi Λαμία σφόδρα εύθικτος καί άστική : et 583. Εύθ. πρός τάς απαντήσεις. Apud Herodian. quidem Hist. 4, 7, 2. pro ενθίκτως habet εύθήκτως Cod. Ms. Vitidob." Schw. Mss. * Εΰθικτέω, Apollodorus Mathem. p. l6.] " Kareiιθικτήσας, Suidae επιτυχών, " Assecutus." [2 Maccab. 14, 43. * Ενθιξία, Suid. *"'Aθιγής, Tzetz. Exeg. ίη II. 110, 19." Scha;f. Mss. * " Άθιγώς, Athan. 1, 20." Kall. Mss. * 'Aκροθιγής, Meleager 14, 8.] 'Ακροθιγώς, signif. Summam partem atdngendo, et quasi superficiera, Leviter attingendo, Diosc. 2, 105. Κάθες πράως είς τόν κηρόν, ά. έμβάπτων, Demitte leniter in ceram, sumnia parte tenus intingens, superficie tenus ; Leniter intingens; exp. Per summum intingens, Suspensa manu tingens, Bud. "Απτεσθαι ά., Attingere leniter, et quod Gr. Proverbio dicitur "Απτεσθαι άκρω δακτύλψ, άκροις δακτύλοις, Attingere digitis sumrais, primoribus. Usurpatur autem melaph. utplurimum hoc loquendi genus: ut et Lat. Leviter attingere, Degustare. Sic άκροθιγώς διεξέρχεσθαι, Euseb. pro Strictim s. Cursim commemorare.!a. σκοπείν, Pandect. pro Summam rei cognoscere et aestimare, Bud. " 'Ακροθιγώς, Summis digitis : ut "ά. απτεσθαι dicitur Summis digitis s. Suspensa " manu tangere, Leviter attingere et tantum per " summa. Et ά. λαβείν τι ap. Hes. est λαβείν τι τφ "άκρψ τοϋ δακτύλου, Summi? digitis capere: seu ] " βραχύ, inquit. Sic Diosc. 1, 105. ΚΆΘΕΪ πράως εις " τόν κηρόν, άκροθιγώς έμβάπτων, πρός τό έλάχιστόν τι " αύτοϋ άφέλκεσθαι, Leviter tantum et suspensa manu " intingens. Metaphor. ά. βλέπειν, Bud. interpr. " Suminam rei cognoscere: ut Hes. rursum άκροθι- " γώι ^xp. λεπτομερώς." [" Cyrill. Hieros. 56." Wakef. Mss. " Boiss. Philostr. 461." Schaef. Mss.] 'Επιθίγω, Attingo, pro simplici θίγω, ΤΆαξο, Xen. Κ. Π. 4. Και πυρός γάρ τοι έπιθιγόντα ούκ εύθύς καίεσθαι. [" Schol.:IL Λ. 572." Wakef. Mss. * " Καταθίγω, et contr. * Καθίγω, Tango, Atlingo, Exod. 12, 22. Καθίξετε τής ψλίας. L. Bos. in Proleg. ad b. 1. leg. existiuiat καθίζεσθε άπό τοϋ καθικέσθαι vel καθικνείσθαι, Attingere, qui etiam statuit corruptam esse h. v. ap. Hes., qui καθίζεσθε, καθάψασθε habet, ubi pariter pro καθίζεσθε leg. καθίξεσθε. Sed mihi potius reponendum videtur καί Θίξετε. Ceterum cf. Albert. ad Hes. ]. c." Schleusn. Lex. in V. Τ.] ΤΙαραθίγω, Attingo : ΐίαραβίγω σοι τήν άρετήν, Virtute te attingo, PARS XIV. Iph. A * " Ιυνθιγγάνω, Themist." Wak, Mss.j Ατ 'Ακροθιγγάνω, Summa parte attingo, He: qui hoc verbo exp. τό άκροθινιάζω. Sed fortasse Vf bum est ab eo fietum, ut alia multa, de άκροθιγγάι loquor. 'Αθίγγανος, q. d. Abhorrens s. Alienus tangendo ; id enim proprie sonare debet hoc nome meo judicio. At Etym. licet fateatur deduci a θίγ pro quo debuit potius θιγγάνω dicere, exp. tamen μή θέλων τινί προσεγγίσαι, Qui recusat cuiqua appropinquare, Prope quemquam accedere. Et su jungit, Ot γάρ τήν α'ιρεσιν ταύτην έχοντες, ούδέν πο άλλου λαμβάνουσιν, Qui enim bujus sunt sectae, nii ab alio accipiunt. cousentanea sunt. Quae nec deductioni illi, nec si ΘΙΝ, AUT 0ts, ινός, 6, ή, Acervus, CumuJus, A\ ger, Od. M. 45. πολύς δ' άμφ' όστεόφιν θίς Άνδρί, πυθομένων, id όστέων θίς: pro quo in prosa dicereti potius όστέων σωρός. Sic autem θίν ψάμμου, άμμο Cumulus arenae ; aliarum etiani rerum, pro Cumul itidem. Herod. θίνες τής ψάμμου, Plut. Fabio, Κι θίνας άμμου β αθεΐας έχει, Artax. Γηϊ θΐνα πολλί, φέρουσαν θύελλαν. Sed interdum sine adjectior quoque est Cumulus arenae, atque ita usum Pau comperio, Eliac Itidem vero Hieronymus θίνο : ait esse Cumulos arenarum in litoribus s. ripis. L tus, frequens ap. Hom,; sed addito gen. θαλάσση άλός, Maris. II. Α. 34. B)J δ' άκέων παρά θίνα πολι φλοίσβοιο θαλάσσης, Λ Στάντε π οτι πνοιήν παρ θίν' άλός. Hos autem gen. vacare quidam putani Eust. tamen dicit poni ad differentiam cum aliarur θινών, tum vero τών κατά άμμους, αϊ κείνται έν μεσι γαίοις. Idem θίν hac in-siguif. vult a VERBO Θείν> derivari, quod signif. Ferio, Percutio: II. P. (430. Πολλά μέν άρ μάστιγι θοή έπεμαίετο θείνων : πώλοι Κέντρω θεινομένους, Eur. (Iph. Α. 220.) Item θείνε σθαι, Verberari, Vapulare: II. Α. (587 ) έν όφθαλ μοίσιν ίδωμαι Θεινομένην. At ego crediderim potill θίν pro Litore ηοη aliunde derivari quam cum alte ram signif. habet: sed ideo pro Litore accipi, quoi in eo arenae cumulus esse soleat. Ceierum errar Gramm,, in VV. LL. tradentes θίν pro Litore qui dem esse fem., at in altera signif. esse masc., ex iis quae paulo ante protuli, exemplis satis apparet. Se< et θίνα, quod a Paus. sine adjectione poni dixi, iti dem fem. esse admoneo. Hoc praeterea sciendun est, pro θημών, quod itidem Cumulura signif., legi e θιμών cum t, ap. Philonem. [" Θίν, Ammon. 9 Valck. Adoniaz. p Eran. Philo l6l. Thom. Μ 203. Jacobs. Antb. 7, , 5. Diodor. Zou. 9 Θίί, ad Moer Wassenb. ad Hom Tliom M. 1. c." Schaef. Mss. ^Esch. Pers Aristoph Σφ * 0els, Cod. Medic. Aristot. Η. A. 8, 13 * Θινός, unde επί θινοίς, Poeta vetus de Herbis c. 1 et sic Diosc. Notha p ubi taraen θιναίς Ed Ald.] " Θιναϊ, Hesychio sunt ψάμμοι, ύψηλοι τόποι " et α'ι τών καρπών συγκομιδαί. Quibus verbis intel " ligere eum puto Arenae cumulos etfructuum com- " portatorum acervos: ii autem colles et editiore " loca repraesentant." " Θινώδης, Litoreus: seufltvai " referens, Leviter elatus in modum cumulorum " arenarum et acervorum frugum. Strabo 8. Θ<- " νώδης δέ καί στενός έστιν 6 τής θαλάττης αιγιαλός.' [Plut. 7, , 129 Item Θιννώδης, Strabo ρ Θιννώδης δ' ών ό τόπος έξ ε'ίκοσι σταδίων βα- 12 Q