در مردان چاق دکتر محمود نیکسرشت گروه فیزیولوژی ورزشی دانشگاه آزاد اسالمی واحد تهران مرکزی*

Transcript

1 51 اثر تمرین اینتروال هوازی شدید بر برخی سایتوکاینهای سرم و مقاومت به انسولین در مردان چاق تاريخ دريافت: 91/7/17 تاريخ تصويب: 92/2/17 دکتر محمود نیکسرشت گروه فیزیولوژی ورزشی دانشگاه آزاد اسالمی واحد تهران مرکزی* دکترحمید آقاعلینژاد دانشیار دانشگاه تربیت مدرس دکتر محمدعلی آذربایجانی دانشیار دانشگاه آزاد اسالمی واحد تهران مرکزی دکتر خسرو ابراهیم استاد دانشگاه شهید بهشتی چكيده: هدف از پژوهش حاضر بررسی اثر تمرین اینتروال هوازی شدید بر سطوح سرمی اینترلوکینهای و مقاومت به انسولین در مردان چاق سالم بود. نوزده مرد چاق و غیرفعال با میانگین سن 39±5/6 سال به صورت تصادفی در یکی از گروههای تمرین اینتروال هوازی شدید )9 نفر( و گروه کنترل )10 نفر( قرار گرفتند. نمونههای خون در حالت ناشتا از همة آزمودنیها جمعآوری شد. برنامة تمرین اینتروال هوازی شدید شامل دویدن با شدت 80 تا 90 درصد ضربان قلب بیشینه سه جلسه در هفته برای دوازده هفته بود درحالیکه گروه کنترل سبک زندگی غیرفعال خود را حفظ کردند. تمرین اینتروال هوازی شدید در غلظت اینترلوکین- 17 )046 =P( و حداکثر اکسیژن مصرفی )003 =P( موجب افزایش معنادار و در تودة بدن )004 =P( نسبت کمر/لگن )023 =P( درصد چربی بدن )011 =P( انسولین )000 =P( و مقاومت به انسولین )004 =P( موجب کاهش معناداری شد. این در حالی بود که غلظت اینترلوکین- 10 در هر دو گروه تغییر معناداری نیافت )590 =P(. در هر دو گروه )19 نفر( رابطة معکوس و معناداری در غلظت انسولین با حداکثر اکسیژن مصرفی )58- =r( در پیشآزمون مشاهده شد. همچنین تغییرات سطح سرمی اینترلوکین- 17 با غلظت انسولین در پاسخ به تمرین به طور معکوس و معناداری بود )84- =r(. براساس یافتههای به دست آمده پیشنهاد میشود تمرین اینتروال هوازی شدید به عنوان روشی مناسب جهت کاهش التهاب مقاومت به انسولین و بهبود ترکیب بدن در مردان چاق استفاده شود. واژگان كليدي: التهاب اینترلوکین- 17 تمرین استقامتی چاقی. *

2 چاق مردان در انسولین به مقاومت و سرم سایتوکاینهای برخی بر شدید هوازی اینتروال تمرین اثر 52 مقدمه بیماریهای ایجاد در خفیف درجة مزمن التهاب )22( دیابت خون چربی خون فشار جمله از مختلفی بیتحرکی و چاقی )1(. دارد نقش کرونری شریان و 30(. )3 میدهد افزایش را بیماریها این شیوع خطر التهاب کاهش در مهمی راهبرد منظم ورزشی تمرین )26( بیماریهاست این از پیشگیری همچنین مزمن تمرین که دادهاند نشان محققان تازگی به هرچند از التهابی سایتوکاینهای ترشح شدید هوازی )24(. میدهد کاهش را مونوسیتها التهابی پاسخهای شروع در سایتوکاینها سایتوکاینی اینترلوکین 10 دارند. کلیدی نقش است ایمنی سیستم کلیدی تنظیمکنندة و ضدالتهابی محدود را بافتی آسیب از ناشی التهابی پاسخهای که این غلظت در معناداری افزایش محققان )9(. میکند در متوسط شدت با هوازی تمرین از پس سایتوکاین 18(. )11 کردهاند گزارش را قلبی و دیابتی بیماران از پس )23( همکارانش و اوبرباخ مقابل در اینترلوکین 10 غلظت در ورزشی تمرین هفته چهار معناداری تغییر گلوکز غیرطبیعی تحمل با بیماران در )28( همکارانش و توورا همچنین نکردند. مشاهده تمرین هفته هشت از پس اینترلوکین- 10 سطوح در معناداری تغییر 2 نوع دیابتی بیماران در ترکیبی افزایش که دادهاند نشان مطالعات نکردند. گزارش مزمن التهاب با چاق افراد در اینترلوکین- 17 ترشح پوکی سرطان قبیل از بیماریهایی با خفیف درجة 19(. )2 است همراه آسم و استخوان لیپولیزی نقش بر مبنی دادههایی مقابل در بنابراین )28( است شده مطرح نیز اینترلوکین- 17 سوختوساز و اینترلوکین- 17 بین متقابل ارتباط حاضر حال در باشد. پیچیده است ممکن چربی متعاقب را اینترلوکین- 17 پاسخ محدودی مطالعات گلزاری مثال برای کردهاند. بررسی ورزشی تمرین اینترلوکین- 17 پس غلظت در )15( همکارانش و سطح در ترکیبی ورزشی تمرین هفته هشت از به مبتال زنان در خون سلولهای در و پالسمایی دادند. نشان معناداری کاهش 1 MS بیماری و TNF-α قبیل از التهابی سایتوکاینهای که کنند فعال را بینسلولی مسیرهای قادرند IL-6 میشود 2 نوع دیابت و انسولین مقاومت به منجر کردند گزارش )4( همکارانش و احمدیزاد )17(. تمرین هفته دوازده از پس انسولین به مقاومت اضافهوزن دارای مردان در استقامتی و مقاومتی در معنادار کاهش به توجه با است. یافته کاهش سطوح در احتمالی تغییر و انسولین به مقاومت چاق افراد در ورزشی تمرین متعاقب سایتوکاینها بین رابطة بررسی حاضر مطالعة هدفهای از یکی انسولین به مقاومت اینترلوکین- 10 اینترلوکین- 17 بررسی است. یکدیگر با بدن ترکیب شاخصهای و این اغلب که میدهد نشان قبلی مشابه مطالعات متوسط شدت با تداومی هوازی تمرین اثر مطالعات کردهاند. بررسی را )14( همکارانش و گلدهامر دیگر سوی از هوازی تمرین نمیرسد نظر به که کردند گزارش آدیپوکاینها ژن بیان بر متوسط شدت با تداومی نشان )5( همکارانش و آماندسن باشد. داشته اثر درصد تا 90 شدت 80 با شدید هوازی تمرین دادند با هوازی تمرین با مقایسه در بیشینه قلب ضربان 1. Multiple Sclerosis 1392 پاییز 63( )پياپي شماره 3 یکم و بیست سال

3 53 دکتر محمود نیکسرشت دکتر حمید آقاعلینژاد دکتر محمدعلی آذربایجانی دکتر خسرو ابراهیم شدت 50 تا 60 درصد ضربان قلب بیشینه موجب افزایش معناداری در اوج اکسیژن مصرفی شده است. به همین دلیل انتخاب پروتکل تمرین اینتروال هوازی شدید برای بهبود احتمالی وضعیت التهابی )افزایش سایتوکاینهای ضدالتهابی یا کاهش سایتوکاینهای التهابی( اهمیت زیادی دارد. بر این اساس هدف از پژوهش حاضر مطالعة اثر دوازده هفته تمرین اینتروال هوازی شدید بر اینترلوکین- 17 اینترلوکین- 10 و مقاومت به انسولین در مردان چاق غیرفعال بود. روششناسی آزمودنیها جامعة آماری در این پژوهش مردان چاق و غیرفعال بودند که با توجه به معیارهای ورود به تحقیق 24 نفر از آنها انتخاب و به صورت تصادفی در گروههای تمرین و کنترل قرار گرفتند. معیارهای ورود به تحقیق عبارتاند از مردان سالم دامنة سنی سال غیرفعال )کمتر از یک جلسه فعالیت بدنی در هفته( بدون داشتن رژیم غذایی خاص غیرسیگاری بدون مصرف دارو بدون داشتن تمرین منظم ورزشی در طول شش ماه گذشته و چاق )بیش از 25 درصد چربی( )18(. معیار خروج در این تحقیق اجرای کمتر از 80 درصد جلسات تمرین بود. پس از دورة تمرین سه نفر از افراد گروه تمرین و دو نفر از افراد گروه کنترل به ترتیب به دالیل عدم حضور منظم در جلسات تمرین و دالیل شخصی از پروسة بررسی کنار گذاشته شدند. دادهها بر اساس تعداد نه نفر از افراد گروه تمرین هوازی شدید )سن 39/27±4/8 سال( و ده نفر از افراد گروه کنترل )سن 38/21±7/8 سال( تحلیل شد. در همة آزمودنیها متغیرهایWHR 1 )نسبت اندازة کمر/لگن( قد و وزن با استفاده از دستگاه قدسنج و ترازوی وزنکشی مدل Seca ساخت آلمان و درصد چربی بدن با استفاده از کالیپر )مدل Lange ساخت آمریکا( ضخامت چربی زیرپوستی سه ناحیة سینه شکم و ران آزمودنیها اندازهگیری شد. سپس با استفاده از معادلة سه نقطهای جکسون و پوالک )18( پیش و پس از دورة تمرین برآورد )VO 2max شد. همچنین حداکثر اکسیژن مصرفی ( با استفاده از پروتکل استاندارد بروس پیش و پس از دورة تمرین اندازهگیری شد. با توجه به اینکه آزمودنیهای این پژوهش مردان غیرفعال بودند از فرمول فوستر و همکارانش )18( برای برآورد VO 2max استفاده شد. ) 3 زمان( ) 2 زمان( )زمان( - 1/379 14/76 VO 2 max = R = 98 EES = 3/35 ml.kg -1.min -1 اندازهگیری سایتوکاینها و مقاومت به انسولین برای اندازهگیری سطح سرمی سایتوکاینها از آزمودنیها در شرایط ناشتا 24 ساعت قبل از شروع برنامههای تمرین نمونة خون اخذ شد. این اندازهگیریها در پایان هفتة دوازدهم تمرین و چهار روز پس از آخرین جلسة تمرین )به منظور حذف 1. Waist to Hip Ratio

4 اثر تمرین اینتروال هوازی شدید بر برخی سایتوکاینهای سرم و مقاومت به انسولین در مردان چاق 54 آثار حاد فعالیت ورزشی( از هر دو گروه و در شرایط زمانی و محیطی مشابه با اندازهگیریهای اولیه مجددا انجام شد. در هر مرحلة خونگيري 10 میلیلیتر خون از وريد بازويي دست راست در ناحية آرنج گرفته شد. سپس نمونههای خون با دستگاه سانتريفوژ به مدت 20 دقيقه با 3000 دور در دقيقه سانتريفوژ و سرم آنها جدا شد. سرم جدا شده در ميكروتيوبهاي 5 سيسي ريخته و پس از جمعآوري نمونهها تا زمان آزمايشهای مربوط به اندازهگيريهای سایتوکاینها در دماي C 80- نگهداري شد. سپس غلظت اینترلوکین -17 و اینترلوکین- 10 با استفاده از کیت R&D با حساسیت باال ساخت کشور آمریکا و غلظت انسولین با استفاده از کیت DiaPlus ساخت کشور آمریکا و با روش االیزا اندازهگیری شدند. غلظت گلوکز با استفاده از کیت Glucose B-test ساخت کشور ژاپن و با روش گلوکز اکسیداز اندازهگیری شد. پیش و پس از دورة تمرین مقاومت به انسولین 1 در حالت ناشتا با استفاده از برآورد مدل هموستاز )G F و )HOMA-IR( و از غلظت گلوکز ناشتا ( I( F و طبق فرمول زیر محاسبه شد )4(. انسولین ناشتا ( HOMA-IR = ])I F G F ( / 22/5[ برنامة تمرین برنامة تمرین اینتروال هوازی شدید شامل چهار وهلة چهار دقیقهای دویدن روی تردمیل با شدت 80 تا 90 درصد حداکثر ضربان قلب و سه دقیقه استراحت فعال بین وهلهها با شدت 55 تا 65 درصد حداکثر ضربان قلب در هر جلسه بود که سه جلسه در هفته برای دوازده هفته اجرا شد. شدت فعالیت را محقق و با استفاده از ضربانسنج پوالر مدل RCX5sd-Run ساخت کشور آمریکا کنترل کرد. گروه کنترل سبک زندگی غیرفعال خود را حفظ کردند. هر جلسه تمرین با 10 دقیقه گرمکردن عمومی )به ترتیب شامل حرکات کششی راه رفتن و سپس دویدن( شروع شد و با 5 دقیقه سرد کردن )به ترتیب شامل کاهش تدریجی سرعت دویدن راه رفتن و سپس حرکات کششی( خاتمه یافت. شیوة تجزیه وتحلیل دادهها برای تجزیه و تحلیل یافتههای پژوهش حاضر از نرمافزار آماری SPSS نسخة 16 استفاده شد. از آزمونهای آماری توصیفی کلموگروف- اسمیرنوف t زوجی و مستقل و ضریب همبستگی پیرسون استفاده شد. سطح معناداری 05< P در نظر گرفته شد. یافتهها آزمون آماری کلموگروف- اسمیرنوف طبیعی بودن دادهها را تأیید کرد. تفاوت معناداری در متغیرهای سن =566( P ) تودة بدن =826( P ) درصد چربی بدن 127( P= )P =165( WHR ) )P =213( VO 2max غلظت انسولین =099( و P( گلوکز )288= P ( مقاومت به انسولین )P =086( و غلظت اینترلوکین 10 - ) P =181( و اینترلوکین- 17 )194= P ) در پیشآزمون در بین دو گروه مشاهده نشد )جدول 1(. 1. Homeostasis Model Assessment

5 55 دکتر محمود نیکسرشت دکتر حمید آقاعلینژاد دکتر محمدعلی آذربایجانی دکتر خسرو ابراهیم جدول 1. ویژگیهای فیزیولوژیکی و آنتروپومتری آزمودنیها در دو گروه تمرین اینتروال هوازی شدید و کنترل )میانگین ± انحراف استاندارد(. جدول 1. ويژگيهاي فيزيولوژيكي و آنتروپومتري آزمودنيها در دو گروه تمرين اينتروال هوازي شديد و كنترل (ميانگين متغيرها انحراف استاندارد). اينتروال هوازي شديد كنترل سطح معناداري P٢ P١ پسآزمون /2 ± 5/ /1 ± 1/ /96 ± /1 ± 4/ 7 پيشآزمون 94 /4 ± 7/ توده بدن (كيلوگرم) 34 ± 1/ درصد چربي بدن 97 ± نسبت كمر/لگن 46 /6 ± حداكثر اكسيژن مصرفي (ميلي ليتر/كيلوگرم/دقيقه) 5/53 ± گلوكز (ميلي مول/ليتر) 9/35 /5 ± انسولين (ميكرو واحد/ميلي ليتر) 2/38 ± 1/ مقاومت به انسولين پسآزمون /1 ± 7/ /9 ± 1/ /92 ± /7 ± 5/ پيشآزمون /8 ± 5/ /8 ± 1/ /95 ± /6 ± 4/ /74 ± 87 5/86 ± 51 5/27 ± /99 ± 4/ 14 8/57 ± 3/ 94 6/16 ± 3/ /04 ± 1/ 07 2/23 ± 1/ 08 1/41 ± P1: نشان دهنده تفاوت معناداري با مقادير پيش آزمون در گروه اينتروال هوازي شديد. P2: نشان دهنده تفاوت معناداري در مقايسه با گروه كنترل. (B) (A) شکل 1. غلظت اینترلوکین- 10 )A( و اینترلوکین- 17 )B( قبل و بعد از دوازده هفته در گروههای تمرین اینتروال هوازی شدید و کنترل ) و : به ترتیب نشاندهندة تفاوت معناداری نسبت به قبل از تمرین و گروه کنترل( پس از دوازده هفته تمرین اینتروال هوازی شدید تودة بدن )004 =P( 023(WHR =P( غلظت انسولین )000 =P( مقاومت به انسولین )004 =P ) و درصد چربی بدن ) ( VO 2max =P ) به طور معناداری کاهش اما )P= و غلظت اینترلوکین ( P= ) افزایش معناداری یافت. در حالیکه تغییر معناداری در همة متغیرها در گروه کنترل مشاهده نشد. همچنین

6 اثر تمرین اینتروال هوازی شدید بر برخی سایتوکاینهای سرم و مقاومت به انسولین در مردان چاق 56 میزان تغییرات از پیشآزمون تا پسآزمون در متغیرها محاسبه شد و نتایج آزمون آماری t مستقل ) P= 005( VO 2max نشان داد که تغییرات و اینترلوکین- 17 )02 =P ( در گروه تمرین اینتروال هوازی شدید نسبت به گروه کنترل افزایش و درصد چربی بدن )006=P ) کاهش معناداری یافت اما افزایش اینترلوکین- 10 پس از دوازده هفته تمرین به سطح معناداری نرسید )جدول 1 و شکل 1 A و B(. ضریب همبستگی پیرسون نشان داد که در مقادیر پیشآزمون در هر دو گروه )19 نفر( بین )r= -58 P= 009( VO 2max غلظت انسولین با و گلوکز با )r= -029 P= 05( WHR رابطة معناداری وجود دارد. در خصوص تغییرات در پاسخ به تمرین تنها در اینترلوکین- 17 با انسولین )84- =r ) =P 004 رابطة معکوس و معناداری مشاهده شد. بحث در مطالعة حاضر دوازده هفته تمرین اینتروال هوازی شدید موجب کاهش معناداری در غلظت انسولین و شاخص مقاومت انسولین شد. این یافته با مطالعات مشابه قبلی مبنی بر افزایش حساسیت انسولین پس از تمرین هوازی در افراد سالم و چاق همخوانی دارد )20 21(. محققان چندین سازوکار از قبیل افزایش در سطح mrna و پروتئین انتقالدهندة گلوکز )6( افزایش فعالیت آنزیمهای هگزوکیناز و گلیکوژن سنتاز )7( کاهش رهایش یا افزایش برداشت اسیدهای چرب آزاد )16( و افزایش رهایش گلوکز عضله و تغییر در ترکیب عضله )4( را مسئول افزایش حساسیت انسولین پس از تمرین ورزشی میدانند. عالوه بر این محققان پیشنهاد کردهاند که کاهش ظرفیت میتوکندریایی با مقاومت انسولین در افراد چاق و دیابت نوع 2 همراه است )28(. همچنین در مطالعة حاضر ارتباط معکوس و VO 2max در معناداری بین مقاومت به انسولین و پیشآزمون مشاهده شد. با توجه به افزایش 18/4 VO 2max پس از دوازده هفته تمرین درصدی در اینتروال هوازی شدید و از آنجا که یکی از دالیل VO 2max افزایش ظرفیت اکسایشی اصلی افزایش عضله در نتیجة افزایش فعالیت آنزیمهای اکسایشی میتوکندریایی و افزایش تعداد میتوکندریهاست )12( بنابراین سازوکار احتمالی دیگر این است که تمرین اینتروال هوازی شدید با افزایش ظرفیت اکسایشی میتوکندریایی موجب کاهش مقاومت به انسولین شده است. دوازده هفته تمرین اینتروال هوازی شدید افزایش معناداری در سطح سرمی اینترلوکین- 10 ایجاد نکرد. مطالعات مشابه قبلی )14 28( نشان دادند که متعاقب تمرین استقامتی سطوح اینترلوکین- 10 افزایش معناداری مییابد که با یافتة مطالعة حاضر همسو نیست. آزمودنیها در مطالعات کادگلو و همکارانش )21( و گلدهامر و همکارانش )14( همگی دیابتی بودند در حالیکه در مطالعة پیکه و همکارانش )28( دوندگان نخبة استقامتی بودند. همچنین افزایش معنادار در سطح سرمی اینترلوکین- 10 در مطالعة جانگ و همکارانش )20( تنها در افرادی مشاهده شد که عالوه بر مداخلة فعالیت بدنی دارای محدودیت در رژیم غذایی بودند. بنابراین تفاوت آزمودنیهای در مطالعة حاضر با دیگر مطالعات پروتکلهای

7 57 دکتر محمود نیکسرشت دکتر حمید آقاعلینژاد دکتر محمدعلی آذربایجانی دکتر خسرو ابراهیم متفاوت تمرین و مداخلة رژیم غذایی بود. همچنین دورة تمرین در مطالعة کادگلو و همکارانش )21( دوازده ماه بود که بیشتر از دورة تمرین در مطالعة حاضر است. از طرف دیگر اوبرباخ و همکارانش )27( و توورا و همکارانش )33( به ترتیب پس از چهار هفته فعالیت بدنی یک ساعته و هشت هفته تمرین ترکیبی یک ساعته در سطوح استراحتی اینترلوکین- 10 بیماران دیابتی و با تحمل غیرطبیعی گلوکز تغییر معناداری گزارش نکردند که با یافتة مطالعة حاضر همخوانی دارد. ضریب همبستگی پیرسون نشان داد که تغییرات افزایشی در سطح اینترلوکین- 10 با VO 2max و کاهش معنادار در افزایش معنادار در درصد چربی بدن متعاقب تمرین اینتروال هوازی شدید رابطة معناداری ندارد. از اینرو میتوان گفت برای تغییر معنادار در غلظت سایتوکاینها الزاما نیازی به بهبود در ترکیب بدنی نیست. با وجود این اگر چه کاهش بيشتر در تودة بافت چربی ممکن است پاسخهای بارزتر و پايدارتری در سطح گردش خونی سايتوکاينها ايجاد نمايد اما يافتههای اين پژوهش در کاهش معنادار تودة چربی بدن از اين پيشنهاد حمايت ميکند که تغييرات سايتوکايني مشاهده شده در مطالعات گذشته )10( مستقيما با تغييرات تودة چربی مرتبط نبوده و اين تغييرات ماندگار نیست. اینترلوکین- 17 سایتوکاینی التهابی است و در افراد چاق با نشانههای زیادی از التهاب مزمن درجة خفیف در ارتباط است. سطح افزایش یافتة پروتئینهای مرحلة حاد و میانجیهای التهابی در سرم افراد چاق نسبت به افراد الغر گواه بر این ادعاست )8(. همچنین نشان داده شده است که اینترلوکین- 17 رگزایی را در سلولهای سرطانی افزایش میدهد و همبستگی باالیی با تعداد عروق خونی در سرطان تخمدان در انسان دارد )22(. البته در نمونههای انسانی نقشهای دیگری نیز پیشنهاد شده است از جمله نقش اینترلوکین- 17 در پوکی استخوان )31(. در مقابل محققان نشان دادند که اینترلوکین- 17 رشد سلولهای چربی را مهار میکند. سازوکار اثر مهاری اینترلوکین- 17 بر رشد سلولهای چربی را )PGE 2 از طریق تولید ( E 2 ترشح پرستاگالندین )COX 2 در سلولهای چربی ( 2 سایکلواکسیژناز تمایز میبخشد )31(. با توجه به این نتایج مطالعات پیشنهاد میکنند که اینترلوکین- 17 نقش تنظیمی در فرایندهای سوختوسازی و التهابی دارد مشابه دیگر سایتوکاینهای التهابی از قبیل 1- IL INF گاما و TNF آلفا در سلولهای چربی انسان )28(. بر اساس يافتههاي پژوهش حاضر پس از دوازده هفته تمرین اینتروال هوازی شدید غلظت اینترلوکین- 17 به طور معناداری افزایش و درصد چربی بدن کاهش یافت. با وجود این ارتباط معناداری بین این تغییرات مثبت در درصد چربی با تغییرات اینترلوکین- 17 مشاهده نشد اما ارتباط بین افزایش اینترلوکین- 17 و کاهش مقاومت به انسولین معنادار بود. بررسیها نشان داد که تنها چند مطالعه پاسخ اینترلوکین- 17 را به تمرین ورزشی بررسی کردهاند. از جمله گلزاری و همکارانش )15( کاهش معناداری را در سطح پالسما و سلولهای خون در اینترلوکین- 17 پس از هشت هفته تمرین ورزشی

8 اثر تمرین اینتروال هوازی شدید بر برخی سایتوکاینهای سرم و مقاومت به انسولین در مردان چاق 58 در زنان مبتال به بیماری MS مشاهده کردند که با مطالعة حاضر مبنی بر افزایش معناداری در سطح اینترلوکین- 17 همخوانی ندارد. تفاوت در سطح پایة این سایتوکاین در مطالعة گلزاری و همکارانش )147/6±21/1 پیکوگرم/میلیلیتر( با مطالعة حاضر )12/1±9 پیکوگرم/میلیلیتر( که ناشی از بیماری است احتماال دلیل این تناقض است. همچنین در پژوهش حاضر غلظت اینترلوکین- 17 در پیشآزمون و پس از دوازده هفته تمرین با مقادیر نرمال شرکت سازندة کیتها مقایسه شد و تفاوت معناداری مشاهده نشد. بنابراین میتوان پیشنهاد کرد که احتماال اینترلوکین- 17 در دامنة طبیعی نرمال نقشهای بیولوژیکی مثبتی دارد و خارج از آن با نشانههایی از بیماری همراه است. با توجه به آثار ضدالتهابی تمرین ورزشی منظم میتوان گفت که تمرین پتانسیل کاهش اینترلوکین- 17 را شاید در افرادی به دنبال دارد که قبال سطوح التهابی آنها افزایش یافته است )بر اثر بیماری یا افزایش سن( )15(. در مجموع میتوان گفت که تمرین ورزشی در تنظیم غلظت این سایتوکاین مؤثر است اما نتیجة قطعی نیازمند مطالعات بیشتری در این زمینه است. نتیجهگیری نتایج این مطالعه نشان داد تمرین اینتروال هوازی شدید از طریق تنظیم غلظت اینترلوکین- 17 موجب کاهش پاسخهای التهابی میگردد. از طرف دیگر افزایش حداکثر اکسیژن مصرفی و کاهش در تودة بدن نسبت کمر/لگن درصد چربی بدن و مقاومت انسولین ممکن است نشانگان اولیة بیتحرکی و سندرم سوختوسازی را کاهش دهد. بر اساس یافتههای به دست آمده پیشنهاد میشود تمرین اینتروال هوازی شدید روشی مناسب جهت توسعة سالمتی در مردان چاق استفاده گردد. با توجه به اینکه این مطالعه یکی از معدود مطالعاتی است که اثر تمرین اینتروال هوازی شدید را در افراد چاق غیرفعال بررسی کرده است نیاز به مطالعات بیشتر در این زمینه ضروری به نظر میرسد.

9 59 دکتر محمود نیکسرشت دکتر حمید آقاعلینژاد دکتر محمدعلی آذربایجانی دکتر خسرو ابراهیم منابع. آقاعلینژاد حمید توفیقی اصغر زهیر محمدحسن مهدوی مهدی شاهرخی سمیه 1387 اثر تمرین HSP 70 و طول عمر موشهای مبتال به تومور سرطان سینه«. المپیک 2 )پیاپی استقامتی پیوسته بر میزان :)42 2. حجتی زهرا رهمانینیا فرهاد سلطانی بهرام رهنما نادر 1387 آثار حاد فعالیت ورزشی هوازی و مقاومتی بر لپتین سرم و برخی عوامل خطرزای بیماری کرونر قلب در دختران چاق المپیک 2 )پیاپی.17-7 :)42 3. آزاد احمد 1391 ارتباط آمادگی قلبی- تنفسی و ترکیب بدن با پروتئین واکنشی- C در مردان فعال و غیرفعال المپیک 1 )پیاپی 57(: Ahmadizad, S.; Haghighi, A.H.; Hamedinia, M.R. (2007). "Effects of resistance versus endurance training on serum adiponectin and insulin resistance index". Eur J of Endocrinol. (157): Amundsen, B.H.; Rognmo, Q.; Hatlen-Rebhan, G.; Slqrdahl, S.A. (2008). "High-intensity aerobic exercise improves diastolic function in coronary artery disease". Scandinavian Cardiovascular Journal. 42: Andersson, A.; Sjodin, A.; Olsson, R. & Vessby, B. (1998). "Effects of physical exercise on phospholipid fatty acid composition in skeletal muscle". Am J of Physiol. (274): E432 E Bruunsgaard, H. (2005). "Physical activity and modulation of systemic low-level inflammation". J Leukoc Biol. (78): Dela, F.; Ploug, T.; Handberg, A.; Petersen, L.N.; Larsen, J.J.; Mikines, K.J. & Galbo, H. (1994). "Physical training increases muscle GLUT4 protein and mrna in patients with NIDDM". Diabetes. (43): Ebeling, P.; Bourey, R.; Koranyi, L.; Tuominen, J.A.; Groop, L.C.; Henriksson, J.; Mueckler, M.; Sovijarvi, A. & Koivisto, V.A. (1993). "Mechanism of enhanced insulin sensitivity in athletes: increased blood flow, muscle glucose transport protein (Glut4) concentration, and glycogen synthase activity". J of Clini Inves. (92): Fantuzzi, G. (2005). "Adipose tissue, adipokines, and inflammation". J Allergy Clin Immunol. (115): Flavell, R.A.; Sanjabi S.; Zenewicz, L.A. and Kamanaka, M. (2009). "Anti-inflammatory and pro-inflammatory roles of TGF-β, IL-10, and IL-22 in immunity and autoimmunity". Current Opinion in Pharmacol. (9): Earnest, C.P. (2008). "Exercise interval training: an improved stimulus for improving the physiology of prediabetes". Med Hypotheses.71(5): Gielen, S.; Adams, V.; Mobius, S.; Linke, A.; Erbs, S.; Yu, J. (2003). "Anti-inflammatory effects of exercise training in the skeletal muscle of patients with chronic heart failure". J Am Coll Cardiol. (42): Goldhammr, E.; Tanchilevitch, A.; Maor, I.; Beniamini, Y.; Rosenschein, U.; Sagiv, M. (2005). "Exercise Training Modulates Cytokines Activity In Coronary Heart Disease Patients". Inter J of Cardiol. (100): Golzari, Z.; Shabkhiz, F.; Soudi, S.; Kordi, M.R.; Hashemi, S.M. (2010). "Combined exercise training reduces IFN-γ and IL-17 levels in the plasma and the supernatant of peripheral blood mononuclear cells in women with multiple sclerosis". Int Immunopharmacol. doi: /j.intimp Gomez-Merino, D.; Drogou, C.; Guezennec, C.Y.; Chennaoui, M. (2007). "Effects of chronic exercise on cytokine production in white adipose tissue and skeletal muscle of rats". Cytokine. (40): Hotamisligil, G.S.; Shargill, N.S.; Spiegelman, B.M. (1993). "Adipose expression of tumor necrosis factor-

10 اثر تمرین اینتروال هوازی شدید بر برخی سایتوکاینهای سرم و مقاومت به انسولین در مردان چاق 60 alpha: direct role in obesity-linked insulin resistance". Science, 1; 259 (5091): Heyward, V.H. (2002). Advanced fitness assessment and exercise prescription. Human Kinetics, 5th ed, chapter. (4): Ivy, J.I.; Zderic, T.W. & Fogt, D.L. (1992). "Prevention and treatment of noninsulin dependent diabetes mellitus". Exerc and Sport Sci Rev. (27): Jung, S.H.; Park, H.S.; Kim, K.S.; Choi, W.H.; Ahn, C.W.; Kim, B.T.; Kim, S.M.; Lee, S.Y.; Ahn, S.M.; Kim, Y.K.; Kim, H.J.; Kim, D.J.; Lee, K.W. (2008). "Effect of weight loss on some serum cytokines in human obesity: increase in IL-10 after weight loss". J Nutr Biochem. 19(6): Kadoglou, N.P.; Iliadis, F.; Angelopoulou, N.; Perrea, D.; Ampatzidis, G.; Liapis, C.D. and Alevizos, M. (2007). "The anti-inflammatory effects of exercise training in patients with type 2 diabetes mellitus". Eur J Cardiovasc Prev Rehabil. (14): Kato, T.; Furumoto, H.; Ogura, T.; Onishi, Y.; Irahara, M.; Yamano, S. (2001). "Expression of IL-17 mrna in ovarian cancer". Biochem Biophys Res Commun. 282(3): Kriketos, A.D.; Gan, S.K.; Poynten, A.M.; Furler, S.M.; Chisholm, D.J. & Campbell, L.V. (2004). "Exercise increases adiponectin levels and insulin sensitivity in humans". Diab Care. (27): Leung, F.P.; Yung, L.M.; Laher, I.; Yao, X.; Chen, Z.Y.; Huang, Y. (2008). "Exercise, vascular wall and cardiovascular diseases: an update (Part 1)". Sports Medicine, 38, Marcell, T.J.; MCAuley, K.A.; Traustadottir, T. & Reaven, P.D. (2005). "Exercise training is not associated with improved levels of C-reactive protein or adiponectin". Metab Clini and Experi. (54): Nicklas, B.J.; Beavers, K.M.; Brinkly, T.E. (2010). "Effects of exercise training on chronic inflammation". Clinica Chimica Ata, (411): Oberbach, A.; Tonjes, A.; Kloting, N.; Fasshauer, M.; Kratzsch, J.; Busse, M.W.; Paschke, R.; Stumvoll, M. and Bluher, M. (2006). "Effect of a 4 week physical training program on plasma concentrations of inflammatory markers in patients with abnormal glucose tolerance". Eur J of Endocrinol. (154): Peake, J.M.; Suzuki, K.; Hordern, M.; Wilson, G.; Nosaka, K.; Coombes, J.S. (2005). "Plasma cytokine changes in relation to exercise intensity and muscle damage". Eur J Appl Physiol. (95): Pedersen, B.K. (2006). "The anti-inflammatory effect of exercise: its role in diabetes and cardiovascular disease control". Essays in Biochem. (42): Penninx, B.W.; Kritchevsky, S.B.,;Newman, A.B.; Nicklas, B.J.; Simonsick, E.M.; Rubin, S., et al. (2005). "Inflammatory markers and incident mobility limitation in the elderly". Journal of the American Geriatrics Society, 52, Phielix, E.; Szendroedi, J.; Roden, M. (2011). "Mitochondrial function and insulin resistance durinig aging". Gerontol. (57): Shin, J.H.; Shin, D.W.; Noh, M. (2009). "Interleukin-17a inhibits adipocyte differentiation in human mesenchymal stem cells and regulates pro-inflammatory responses in adipocytes". Biochem Pharmacol. (77): Touvra, A.M.; Volakils, K.A.; Spassis, A.T.; Zois, C.E.; Douda, H.T.; Katsa, K.; Tokmakidis, S.A. (2011). "Combiened strength and aerobic training increase transforming growth factor-β1 in patients with type 2 diabetes". Hormones. 10(2):

11 10 with change in insulin concentration in response to training (r = ). Based on the results, it is suggested that AIT can be used as a effective method for reducing inflammation and insulin resistance, improving body composition in healthy obese men. Keywords: Endurance Training, Inflammation, Interleukin-17, Obesity. Autumn Vol. 21 (No 3). Serial 63

12 9 Effect of Intensive Aerobic Interval Training on some Serum Cytokines and Insulin Resistance in Obese Men Nikseresht, M., (Ph.D). Department of Exercise Physiology, Islamic Azad University Central Tehran Branch. Agha-Alinejad, H,. (Ph.D). Tarbiat Modares University. Azarbayjani, M A,. (Ph.D). Islamic Azad University Central Tehran Branch Ebrahim, K., (Ph.D). Shahid Beheshti University. The purpose of the present study was to investigate the effect of intensive aerobic interval training (AIT) on serum IL-10, IL-17 and insulin resistance in obese men. Nineteen sedentary obese men (mean age: 39 ± 5.6 years) were randomly divided into two groups including the IAIT (n = 9) and the control (n = 10) groups. Blood samples were taken in fasting state from all subjects. The AIT program included interval running at an intensity corresponding to 80-90% of maximal heart rate, three times a week for 12 weeks, while the control group maintained sedentary during study. The AIT caused a significant increases in serum level of - IL-17 (P = 0.046), and the VO2max (P = 0.003), also a significant decreases in body weight (P = 0.004), waist to hip ratio (WHR) (P = 0.023), body fat percent (P = 0.011), insulin (P = 0.000) and insulin resistance (P = 0.004). While, the serum IL-10 levels of two groups remained unchanged. In the both groups (n = 19), VO2max was negatively correlated with baseline insulin concentration (r = -0.58). Also, changes in serum IL-17 levels was negatively correlated Autumn Vol. 21 (No 3). Serial 63