ΟΡΘΟΛ,Ο^ΟΟ ΠΝΟΗ. χ Φ ι β ρ ω Μ. 15 ος. όν ορίανον ΙίςΊερας ΜκΤροσόλίατς. Μάϊος. ΙΘΡΧ ΜΗΤΡΟΠΟ/ΜΟ ΜβΟΟΠΜΧΟ ΚΧΙ ΓΝΗΟΙΧΟ ΟΡΘΟΛΟ2ΟΥ βκκ^ηοιχο ΤΗΟ ΤΟΜΟΣ

Transcript

1 ΤΗΟ ΙΘΡΧ ΜΗΤΡΟΠΟ/ΜΟ ΜβΟΟΠΜΧΟ ΚΧΙ ΓΝΗΟΙΧΟ ΟΡΘΟΛΟ2ΟΥ βκκ^ηοιχο ΤΗΟ ΟΡΘΟΛ,Ο^ΟΟ ΠΝΟΗ όν ορίανον ΙίςΊερας ΜκΤροσόλίατς ΤΟΜΟΣ 15 ος ΜΗΝ" Μάϊος ΕΤΟΣ 2004 ΤΕΧΧΟΣ 148 χ Φ ι β ρ ω Μ 6Ι0 ΤΟΝ ΧΟΙΛ.ΙΜΟΝ ΧΡΧΙβΠ/ΠΟΝ ΤΗΟ ΓΝΗΟΙΧΟ ΟΡΘΟΛ.Ο5Ο Υ ΤΗΟ ΜλΤθλΙΟΝ ΤΟΝ λ. βπι ΤΗ βπβτβιω ΚΠΟ ΤΗΟ οοιχο ΚΟ ΙΜΗΟβωΟ λυτου

2 162. ΟΡΘΟΛ,ΟΪΟΟ ΠΝΟΗ ΧΠΟ ΤΗΝ βγκυκμον ΘΠΙΟΤΟ,νΗΝ ΤΟΥ Ο6Ε. κ. ΚΗΡΥΚΟΥ (Χ.Π. 331/ «... 'Αγαπώμεν χαί εϋλαβούμεθα δλους τους έν Χριστώ Πατέρας καί Αδελφούς, άπό τόν Μακαριώτατον 'Αρχιεπίσκοπον καί Πατέρα μας, μέχρι καί τόν τελευταίον πιστόν, αλλά ΖΗΤΟΥΜΕΝ, έν ονόματι της Εκκλησίας τοϋ Χριστοί, καθαράν ΟΜΟΛΟΓΙΑΝ καί συνέπειαν προς Αυτήν. Ζητοϋμεν επιμόνως καί δέν ϋποχωρούμεν άπό τήν θέσιν αυτήν, νά εξετασθούν τά θέματα τά όποια αμέσως ή εμμέσως προσβάλλουν την Έκκλησιολογίαν καί τήν Άποστολικήν Αιαδοχήν: α) Ζητοϋμεν τήν όμολογιακήν άντιμετώπισιν της σχισματοαιρέσεως των «πέντε» συμφώνως καί προς τήν άπό Άπόφασιν τής Ιεράς Συνόδου, διά της οποίας τους επεβλήθη αργία «μέχρις εκδικάσεως των πράξεων των», καθώς καί προς τήν ύπ' αριθμ. 3005/ Συνοδικήν Άπόφασιν, διά τής οποίας τους άπηγγέλοη βαρύτοτον κατηγορητήριον καί διετάχθησαν ανακρίσεις! β) Ζητοϋμεν τήν όμολογιακήν άντιμειώπισιν τοϋ βλάσφημου «Απαλλακτικού Βουλεύματος» 54/76, καί τής «αποφάσεως» τής Ρωσικής Συνόδου τού 1971, έπί τής οποίας έστηρίχθη καί τό «'Απαλλακτικόν Βούλευμα», δπως καί των μετά τό 1995 νεωτέρων δικαστικών αποφάσεων, γ) Ζητούμεν τήν έν αγάπη καί άληθεία συνέχισιν τοϋ θεολογικού διαλόγου... δ) Ζητοϋμεν νά αποδείξουν τό ύποκατάστατον τής «νεοεικονομαχίας», περί δήθεν «αμάρτυρου» καί «καινοτομίας», τό όποιον έχάλκευσαν οί Φλωριναίοι μαζί μέ τό παρασυνοδικόν μας κατεστημένον. ε) Ζητοϋμεν νά γίνη σεβαστή ή Κανονική Τάξις καί νά λειτουργήση Κανονικά ό Συνοδικός θεσμός, ώστε νά εξετασθούν Κανονικώς καί μέ σεβασμόν προς τήν 'Αλήθειαν καί τό Αίκαιον, απασαι αϊ Καταγγελίαι - 'Αναφοραί έπί θεμάτων Πίστεως, καί νά άποδοθή τό δίκαιον προς πάσαν κατεύθυνσιν. στ) Ζητοϋμεν νά έξετασθή τό θέμα τής αποτυχίας τής ιεραποστολής εϊς τήν Ρουμανίαν καί νά άποδοίοϋν εύθύναι καί ζ) Ζητούμεν πλέον, πρίν άπό δλα τά ανωτέρω, νά άνακληθή ή ιερόσυλος περί παραιτήσεως τού Μακαριωτάτου συμπαιγνία, ή οποία τελικά εξυπηρετεί τήν προδοσίαν κατά τής "Εκκλησίας,... Ημείς ό Επίσκοπος Κήρυκος ΔΕΝ ΑΝΕΓΝΩΡΙΣΑ- ΜΕΝ ΚΑΙ ΑΕΝ ΘΑ ΑΝΑΓΝΩΡΙΣΩΜΕΝ, τήν ίερόσυλον συμπαιγνίαν τής , μέχρις δτου άνακληθή αυτή, καί έκδικασθή ή ύποδικία... Τούτο τό θέμα, δπως καί τά προηγούμενα, είναι μείζονα θέματα ΚΑΝΟΝΙΚΗΣ ΤΑΞΕΩΣ, αλλά καί ΠΙΣΤΕΩΣ, διά τούτο, δπως δλοι οί όμολογηταί αγίοι, καί έν τοις έσχάτοις καιροίς ό όμολογητής Ιεράρχης ΜΑΤΘΑΙΟΣ, δέν ύπεχώρησαν, οΰτω, δι' ευχών των καί μέ τήν Χάριν τού Θεού, ΑΕΝ ΘΑ ΥΠΟΧΩΡΗΣΩΜΕΝ καί ημείς μέχρι έσ/άτης μας αναπνοής...». (Άπό τήν «Όρθόδοξον Πνοή» Τόμος 2003 σελ ). «ΌΡΘΟΑ,ΟΧΟΟ ΠΝΟΉ» Μ#νίαΤον 6ρτ) ό$"ο?ον, ίεραΐσοβτολικόν, καί ά ν Τι α ιρίτι κό ν πΐριο^ί 1 ι ο «Τ4Τ-» ς: 1<ρά Μ#Τρ<5.πτολι'ς ΜιεοΤαίας *αί λαυρ υτικ3ς ίτ.ο.χ.ο 3 Ε«$ ότ«ς: 1" Ό Μ»ΤροπολίΤ«ς ΜευοΓαίας καί λαυρεωτιχϊς Κάρνκος 116υ &υντ4ς: ΆνΤώνιος Μάρ«ου Ε υ ντά 6 δ (Τα ι δ η$ ό 3 Ε σ ιτρ ο σ 8 ς υλ#ς: ΧρΒοΤος 3 Ελ. ρμ 25 ΕΥΡΩ Α ι ώ υυν^ρομ^ς - άκκαχουραφία ά αί υ#ύ νίί'&ί: Τϊίριοϊ,,κό «0ΡΘ010Ι0Σ ΙΤΝΌΙ1», ΈδΐιβκοπίΤον 'ΑΓ. Αι«αΤίρίν#ς, Στρογγύλ«19400 Τ.Β. 54, Κορωπί'Αττικίς, Τ«λ ,

3 ΟΡΘΟΛ,Ο^ΟΟ ΠΝΟΗ 163 ΓΝΗΟΙΧ ΟΡΘΟΛΟ1ΟΟ ΟΚΚ/^ΗΟΙΧ ΤΗΟ ΙβΡΧ ΜΗΤΡΟΠΟ/ΟΟ ΜβΟΟΠΜΧΟ ΚΧΙ Κ βγκυκ/μοο βπιοτολή ΕΠΙ ΤΗ 54η ΕΠΕΤΕΙΩ ΑΠΟ ΤΗΣ ΟΣΙΑΣ ΚΟΙΜΗΣΕΩΣ ΤΟΥ ΑΟΙΔΙΜΟΥ ΟΜΟΑΟΓΗΤΟΥ ΙΕΡΑΡΧΟΥ ΜΑΤΘΑΙΟΥ ( 14 ΜΑΙΟΥ ΜΑΙΟΥ 2004) Α.Π. 357 Εν Κορωπίω χή ΠΡΟΣ τους ΰφ' ημάς ευλαβέστατους Κληρικούς καί Ααϊκούς Πατέρες καί Αδελφοί, Τέκνα έν Κυρίω αγαπητά της έμεϊς μετριότητος, ή Χάρις τού Παναγίου Πνεύματος εϊη μετά πάντων Υμών. Συμπληροϋνται εφέτος 54 έ'τη άπό της όσίας κοιμήσεως τοϋ έν άγίοις πατρός ημών Ίεράρχου Ματθαίου, ενός ακραιφνούς "Ορθοδόξου Όμολογητοϋ Επισκόπου, τόν όποιον καλούμεθα καί εχομεν χρέος νά τιμήσωμεν, συνειδητοποιοϋντες πρό πάντων τους υπέρ Πίστεως καί της "Ορθοδόξου Όμολογίας, μέχρις εσχάτων αγώνας του. Καί επειδή «τιμή αγίου μίμησις εστί της ζωής καί τοϋ έ'ργου τοϋ αγίου», πρώτιστον χρέος μας είναι νά «έπακολουθήσωμεν ταϊς ϊχνεσιν αϋτοϋ» όμολογοϋντες καί σήμερον, δπως Εκείνος, καθαράν τήν Όρθόδοξον Όμολογίαν της Γνήσιας Ορθοδόξου Εκκλησίας καί διαφυλάσσοντες άνόθευτον τήν Άποστολικήν Διαδοχήν, άτινα αμφότερα «παρέλαβεν» καί «παρέδωσεν» καί εις ημάς ό άοίδιμος Ιεράρχης ως ΙΕΡΑΝ ΠΑΡΑΚΑΤΑΘΗΚΗΝ. Ή επέτειος της άγιας μνήμης του, έν όψει της πρωτοφανούς Εκκλησιαστικής κρίσεως τήν οποίαν διερχόμεθα λαμβάνει όλως ίδιαιτέραν σημασίαν, διότι μας καλεί νά ένθυμηθώμεν καί νά συνειδητοποιήσωμεν πρωτίστως δτι ό άοίδιμος Ιεράρχης Ματθαίος είς έ'ναν αϊώναν Έκκλησιολογικής συγχύσεως, αιώνα αποστασίας ολοκλήρων τοπικών Εκκλησιών καί πτώσεως τών Αγγέλων αυτών, ήτοι, τών Επισκόπων αυτών, ούτος ανεδείχθη μεγάλος ΟΜΟΛΟΓΗΤΗΣ. Έζησεν είς έναν αιώνα κατά τόν όποιον δλαι αϊ δυνάμεις τοϋ "Αδου, ήτοι ό Παπισμός, ό Προτεσταντισμός, ό Νεοημερολογιτισμός, ό Μασωνισμός καί ό υπεράνω αυτών ιστάμενος διεθνής Σιωνισμός επεχείρησαν με πείσμα τήν άλωσιν της "Ορθοδοξίας. "Εζησεν είς έναν αιώνα κατά τόν όποιον ό "Αντίχριστος Σιωνισμός ε'ποίησε καί ποιεί τό παν, ώστε

4 16Λ ΠΝΟΗ νά οβήση τό φως τοΰ Χρίστου, την Έκκλησίαν Του, νά έπιβάλη την πλήρη άποσπισίαν έκ της Αληθείας, δηλαδή άπό τόν Χριστόν, και την Έκκλησίαν του, διότι άλλως δεν δύναται νά εμφάνιση τόν πατερά του τόν Άντίχριστον, καί νά έπιβάλη την διεθνή δικτατορία του. Ό αιών εις τό όποιον εΐσήλθομεν μπορεί νά χαρακτηοισθή έκ τών πραγμάτων ώς αιών της γενικής αποστασίας, αιών καθ' όν βλέπομιν να πλανώνται ϋπό τού αντίχριστου Οικουμενισμού (Νεοημερολογιτικοϋ καί Παλαιοημερολογιτικοϋ) καί οϊ εκλεκτοί, εις τους οποίους ό Μέγας Όμολογητής Ματθαίος τό 1948 άφήκεν την Παρακαταθήκην της Πίστεως ήτοι, την Έκκλησιολογίαν καί την Άποστολικήν Αιαδο/ήν! Ό Γνήσιος "Ιεράρχης τής Εκκλησίας τοϋ Χρίστου, ό άοίδιμος όμολογητής ΜΑΤΘΑΙΟΣ, μέ την ζώσαν πίστιν του προς τήν Έκκλησίαν, τήν καθαρά" του Όμολογίαν, - Έκκλησιολογίαν έναντι τοϋ Νεοημερολογιτισμοϋ - Οικουμενισμού, τήν διαφύλαξιν τής Αποστολικής του Αιαδοχής καί τήν μετάδοσίν Της διά τών Επισκοπικών χειροτονιών τοΰ 1948, ανεδείχθη εις τήν συνείδησιν τοϋ πιστού πληρώματος τής Εκκλησίας ώς άλλος «νέος Μάρκος Ευγενικός» τοϋ 20ού αιώνος. Α- πό τότε καί μέχρι σήμερον, ήτοι ε'πί μισόν αιώνα αϊ προαναφερθεϊσαι δυνάμεις τοϋ "Αδου, έφρύαξαν κατά τοΰ Εκκλησιαστικού έργου τού Όμολογητού Ίεράρχου Ματθαίου, τόν όποιον ε'πολέμησαν μέ τάς πλέον σατανικός μεθοδείας. Εΰρον καί πάλιν ευρίσκουν αναξίους Επισκόπους, Κληρικοΰς καί Λαϊκούς, τους οποίους χρησιμοποιούν ώς πειθήνια όργανα τ»ν διά νά εκτελούν έκ τών έσω τά θελήματα των προς αλωσιν τής Ορθοδοξίας. Πατέρες καί Αδελφοί. «Πρόσχωμεν»! Έπί επτά περίπου έ'τη συνεχώς αρμοδίως καί Κανονικώς είσηγοΰμεθα παρακαλοϋμεν, άπαιτοϋμεν, διαμαρτυρόμεθα καί ζητούμεν νά φανώμεν άξιοι τής αποστολής μας, ήτοι, νά ΔΙΑΦΥΛΑΞΩΜΕΝ, ΟΜΟΛΟΓΗΣΩΜΕΝ καί ΣΥΝΟΑΙΚΩΣ κηρύξωμεν καθαράν τήν Όμολογίαν - Εκκλησιολογίαν καί τήν Άποστολικήν μας Διαδοχήν, τά όποια αμφότερα, ώς ανωτέρω πάλιν εΐπομεν, ώς παρακαταθήκην παρελάβομεν διά τού μεγάλου όμολογητού Πατρός καί Ίεράρχου ΜΑΤΘΑΙΟΥ τοϋ Α', αλλά δέν έτύχομεν κατανοήσεως, ένώ κατελύθησαν καί ή Κανονική τάξις καί ό Συνοδικός θεσμός, έφιμώθη ή Όρθοδοξία, καί συνεχώς κατασκευάζονται καί στήνονται βδελύγματα έν τόπω άγίω. Όθεν ήμεΐς ό ελάχιστος έν Έπισκόποις, Μητροπολίτης Μεσογαίας καί Λαυρεωτικής, ίνα μη κατακριθώμεν δτι άπό τήν ΑΝΟΧΗΝ ήδη έπεράσαμεν καί εις τήν ΕΝ- ΟΧΗΝ, καί 'ίνα τιμήσωμεν έ'ργω τήν 54ην έπέτειον, άπό τής κοιμήσεος τού "Αγίου Ίεράρχου Ματθαίου, προβαίνομεν εις τήν άκόλουθον ΟΜΟΛΟΓΙΑΝ ΟΡΘΟ- ΔΟΞΟΥ ΠΙΣΤΕΩΣ:

5 ΟΡΘΟΛ,Ο^ΟΟ ΠΝΟΗ 165 ΟΜΟΜ)ΠΧ ΟΡΘΟΛ,ΟΪΟΥ ΠΙΟΤθωβ ΤΟΥ Θ^ΧΧΙΟΤΟΥ ΘΝ βπιοκοποιο ΤΗΟ χπχο ΤΟΥ ΧΡΙΟΤΟΥ ΓΝΗΟΙΧΟ ΟΡΘΟΛΟΐΟΥ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ Μ6ΟΟΓΧΙΧΟ ΚΧΙ ΚΗΡΥΚΟΥ Εις τό "Ονομα τού Πατρός καί τοϋ Υιοί καί τού Αγίου Πνεύματος. Αμήν. ΠΙΣΤΕΥΟΜΕΝ εις ένα θεόν, Πατέρα, παντοκράτορα, ποιητήν ούρανοο καί γης, ορατών τε πάντων καί αοράτων. Καί εις ενα Κύριον Ίησούν Χριστόν, τόν Υίόν του Θεού τόν μονογενή, τόν έκ του Πατρός γεννηθέντα πρό πάντων τών αιώνων φώς έκ φωτός, Θεόν άληθινόν έκ θεού αληθινού, γεννηθέντα ού ποιηθέντα, όμοούσιον τω Πατρί, δι' ου τά πάντα έγένετο. Τόν δι' ημάς τους ανθρώπους καί διά τήν ήμετέραν σωτηρίαν κατελθόντα έκ τών ουρανών καί σαρκωθέντα έκ Πνεύματος Αγίου καί Μαρίας της Παρθένου καί ένανθρωπήσαντα. Σταυρωθέντα τε υπέρ ημών έπί Ποντίου Πιλάτου, καί παθόντα, καί ταφέντα. Καί άναστάντα τη τρίτη ήμερα κατά τάς Γραφάς. Καί άνελθόντα εις τους ουρανούς καί καθεζόμενον έκ δεξιών του Πατρός. Καί πάλιν ε'ρχόμενον μετά δόξης κρίνοι ζώντας καί νεκρούς ου της βασιλείας ούκ εσται τέλος. Καί εις τό Πνεϋμα τό "Αγιον, τό κύριον, τό ζωοποιόν, τό έκ του Πατρός έκπορευόμενον, τό σύν Πατρί καί Υίώ συμπροσκυνούμενον καί συνδοξαζόμενον, τό λάλησαν διά τών προφητών. Εις Μίαν, Άγίαν, Καθολικήν καί Άποστολικήν Έκκλησίαν. "Ομολογώ εν βάπτισμα εις άφεσιν αμαρτιών. Προσδοκώ άνάστασιν νεκρών. Καί ζωήν του μέλλοντος αιώνος. Αμήν. ΠΙΣΤΕΥΟΜΕΝ, ΚΗΡΥΤΤΟΜΕΝ ΚΑΙ ΟΜΟΛΟΓΟΥΜΕΝ Α' ΔΙΑ ΤΑΣ ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΑΣ ΚΑΙ ΠΑΤΕΡΙΚΑΣ ΠΑΡΑΔΟΣΕΙΣ ΚΡΑΤΟΥΜΕΝ τήν Άγίαν Άποστολικήν καί Πατερικήν Παράδοσιν, τά θεία Δόγματα καί τους θείους καί Ιερούς Κανόνας τών Αγίων Επτά Οικουμενικών Συνόδων, καί όλων τών συναδουσών προς Αύτάς Πανορθοδοξων καί Τοπικών Άγιων Συνόδων, έν αίς έλάλιισεν τό "Εν "Αγιον Πνεϋμα. Ύπό τής χάριτος Αυτού φερόμενοι οι "Αγιοι Πατέρες ήρμήνευσαν καί περιε/αράκωσαν τήν άποκαλυφθεϊσαν θείαν Άλήθειαν, τήν οποίαν ή ΚΑΘΟΛΙΚΗ ΕΚΚΛΗΣΙΑ, συνεχόμενη καί αΰτη ύπό τοϋ Αγίου Πνεύματος, διαφυλάσσει. ΚΡΑΤΟΥΜΕΝ ωσαύτως άδιάκοπον, γνησία-ν καί άνόθευτον καί τήν ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΗΝ ΑΙΑΑΟΧΗΝ, ή οποία μετά τής Αποστολικής Πίστεως, χαρακτηρίζει τήν Άγίαν, Καθολικήν καί Άποστολικήν Έκκλησίαν τού Χριστού, δι 'ής καί έν ή συνεχίζεται τό λυτρωτικόν έ'ργον τοϋ Σωτήρος ημών Ιησού Χριστού άπό τής Πεντηκοστής καί έ'ως τής συντέλειας τού αιώνος. "Εξω τής Μιας, Αγίας, Καθολικής καί Αποστολικής "Εκκλησίας τού Χριστού ούκ

6 166 ΟΡΘΟ ΑΟΚ>Ο ΠΝΟΗ έ'στι σωτηρία, τά δε άπ' αρχής καί μέχρι σήμερον προκύψαντα αιρετικά - σχισματικά σχήματα, τά αποκαλούμενα «χριστιανικοί όμολογίαι» ή «έκκλησίαι», ή δπως άλλως αποκαλούνται, είναι ψευδή ανθρώπινα σχήματα έξω της Εκκλησίας τού Χριστού. Β ΔΙΑ ΤΟΝ ΝΕΟΗΜΕΡΟΛΟΠΤΙΣΜΟΝ - ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΝ ΣΤΟΙΧΟΥΜΕΝ ταίς Πανορθοδόξοις Άγίαις Συνόδοις των ετών , 1593 καί 1848, έν ταϊς όποίαις οί Πατέρες συνδιασκεψάμενοι έν Άγίω Πνεύματι, τήν Καινοτομίαν τού νέου Παπικού Μηνολογίου - Πασχαλίου, τού αίρεαιάρχου καί αιμοσταγούς Πάπα Γρηγορίου τού Ι Γ, ΑΠΕΚΗΡΥΞΑΝ, ΚΑΤΕΛΙΚΑΣΑΝ ΚΑΙ ΑΠΕΚΛΕΙΣΑΝ έκ της Μιας, Αγίας, Καθολικής καί Αποστολικής Εκκλησίας. ΑΠΟΚΗΡΥΣΣΟΜΕΝ καί ΚΑΤΑΔΙΚΑΖΟΜΕΝ τήν «Πατριαρχικήν Συνοδικήν 'Εγκύκλιον τού 1920» τού Πατριαρχείου τής Κωνσταντινουπόλεως ώς επισήμως εϊσαγαγούσαν τήν Έκκλησιολογικήν παναίρεσιν τοΰ Προτεσταντικού καί Παπικού Οικουμενισμού, ήτοι, τήν μεγίστην τών αιρέσεων, ή οποία ΑΡΝΕΙΤΑΙ ΚΑΙ ΒΛΑΣΦΗΜΕΙ ΤΗΝ ΜΙΑΝ, ΑΠΑΝ, ΚΑΘΟΛΙΚΗΝ ΚΑΙ ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΗΝ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ ΕΚΚΛΗΣΙΑΝ, καί ΔΕΧΕΤΑΙ τάς διαφόρους αιρέσεις ώς «κλάδους τής Εκκλησίας Χριστού», «μετέχουσας τοΰ άπολυτρωτικοϋ έργου τής Εκκλησίας», «συγκληρονόμους καί σύσσωμους τής επαγγελίας τον Θεού έν Χριστώ». Ταύτην ήμεϊς, συνωδά τοις Άγίοις Πατράσιν τών Αγίων Οικουμενικών καί τών ειδικών Πανορθοδόξων Συνόδων, άποκηρύσσομεν καί παραδίδομεν τώ αϊωνίω άναθέματι. ΑΠΟΚΗΡΥΣΣΟΜΕΝ καί ΚΑΤΑΔΙΚΑΖΟΜΕΝ τό Μασωνικόν καί Προτεσταντικόν Συνέδριον τής Κων/λεως, τό άποκληθέν «Πανορθόδοξον Συνέδριον τού 1923», καθώς καί τήν Σύνοδον τής "Ιεραρχίας τής Ελλάδος, τού Δεκεμβρίου το , καί τήν έπιβολήν τοΰ νέου Παπικού Ημερολογίου. Αι' αυτών οϊ κακή τη μνήμη ασεβείς, Μελέτιος Μεταξάκης καί Χρυσόστομος Παπαδόπουλος, ανέτρεψαν καί έβεβήλωσαν τάς αποφάσεις τών Πανορθοδόξων Συνόδων καί τήν δισχιλιετή έορτολογικήν παράδοσιν, διά τόν συνεορτασμόν τής "Ορθοδόξου Καθολικής τού Χριστού Εκκλησίας μετά τής αίρεσιοβριθούς Δύσεως, ήτοι, τού Παπισμού καί τού Προτεσταντισμού, καί τούτο «ώς πρώτον βήμα» διά τήν εϊσοδον εις τήν Έκκλησιολογικήν αιρεσιν τοϋ Οικουμενισμού. ΠΙΣΤΕΥΟΜΕΝ καί ΟΜΟΛΟΓΟΥΜΕΝ ότι ή κατά τό 1924 Ιεραρχία τής Εκκλησίας τής Ελλάδος, ή όποια άντικανονικώς, καί παρά τό δεδικασμενον ύπό τών ώς ε'ίρηται Πανορθοδόξων Συνόδων, καί παρά πάσαν όρθόδοξον δεοντολογίαν, άπεφάσισεν καί έπέβαλεν τόν Παπικόν Νεοημερολογιτισμόν, ώς απολύτως έφηρμοσμένον Οίκουμενισμόν, ύπέπεσεν εις τήν σχισματοαίρεσιν τού Νεοημερολογιτισμού - Οικουμενισμού, καί οΰτω άπεκόπη καί αύτοεξεβλήθη τής Μιας, Αγίας, Καθολικής καί Αποστολικής τού Χριστού Εκκλησίας. Ώς έκ τούτου ή Ιεραρχία εκείνη καί ό Κλήρος της, ώς σχισματοαιρετικοί, απώλεσαν καί τήν γνησίαν καί άδιά-

7 ΟΡΘΟΛ.Ο1ΟΟ ΠΝΟΗ 167 κοπον Άποστολικήν Διαδοχήν, διό δεν αναγνωρίζονται, ώς οικονόμοι της θείας Χάριτος τού Παναγίου Πνεύματος. ΠΙΣΤΕΥΟΜΕΝ καί ΟΜΟΛΟΓΟΥΜΕΝ, ότι ό Πιστός Κλήρος καί Λαός, τό έκλεκτόν λεϊμμα, τό όποιον, χάριτι Χριστού, τό 1924 δεν συνεμίγη μετά της σχισματοαιρέσεως τοΐ νέου Παπικού Ημερολογίου καί της αίρέσεως τοϋ Οικουμενισμού, έ'μεινεν πιστόν καί έδβαϊον εις την Μίαν, Άγίαν, Καθολικήν καί Άποστολικήν Έκκλησίαν, ή Όποία προς διάκρισιν έχαρακτηρίσθη με τόν ορον «Εκκλησία Γ.Ο.Χ.», ή επί τό όρθότερον «Γνησία καί Άκαινοτόμητος Ορθόδοξος Εκκλησία τής Ελλάδος». ΑΠΟΚΗΡΥΣΣΟΜΕΝ, ΚΑΤΑΔΙΚΑΖΟΜΕΝ καί ΕΞΩ ΤΗΣ ΕΚΚΑΗΣΙΑΣ ΚΡΑ- ΤΟΥΜΕΝ τήν «περί δυνάμει καί ουχί ενεργεία νεοημερολογιτικοϋ σχίσματος» Θεωρίαν του Χρυσοστόμου Παπαδοπούλου, (επινόημα του άγιορείτου μοναχού Αθανασίου Βήττου), καί ακολούθως από του τέλους του 1935, καί τοϋ πρ. Φλωρίνης Χρυσοστόμου Καβουρίδη, ό όποιος τό 1935 ευρεθείς έπί μικρόν έν τη εξορία, ΰπανεχώρησεν έκ τής καλής του "Ομολογίας (τού Μαίου 1935) καί προς χάριν τού Νεοημερολογιτισμού, προεκάλεσεν τό πρώτον σχίσμα (1937), πλήξας οΰτω τήν ενότητα των πιστών τής έν Ελλάδι Γνήσιας "Ορθοδόξου Εκκλησίας τού Χριστού, έκβαλών Αυτής πολλούς έκ των Κληρικών καί Λαϊκών. ΟΜΟΛΟΓΟΥΜΕΝ καί ΔΙΑΚΗΡΥΣΣΟΜΕΝ δτι τήν Γνησίαν Όρθόδοξον Έκκλησίαν τής "Ελλάδος, άπό τό 1924, διηκόνησεν πιστώς ό άοίδιμος Βρεσθένης Ματθαίος μετά πλήθους άλλων ζηλωτών, Αγιορειτών καί μη. Ούτος, διά τής μέχρι τέλους, λόγω τε χαί έργω, καθαράς του Όμολογίας - 'Εκκλησιολογίας, ανεδείχθη τώ οντι «νέος Μάρκος Ευγενικός», γενόμενος αποδεκτός εις τήν συνείδησιν τού πληρώματος τής Εκκλησίας ώς μέγας Όμολογητής καί "Οσιος, ό όποιος έσημάδευσεν καί 'Εκκλησιολογικώς τόν 20όν αιώνα. Τούτον τιμώντες καί μακαρίζοντες, διά τήν καθαράν του Όμολογίαν, αλλά καί διά τάς κατά Σεπτέμβριον τοϋ 1948 Επισκοπικός χειροτονίας, προσπαθούμε νά μιμηθώμεν απονέμοντες αύτώ αληθή τιμήν. Τούτο ζητεί άπό δλους ημάς τους Επισκόπους καί Πρεσβυτέρους ό άοίδιμος Πατήρ. Ζητεί νά παραμείνωμεν γνήσιοι διάδοχοι αύτοΰ καί τών πρό αυτού Αγίων Πατέρων καί μέχρι τών Αγίων Αποστόλων, δπως μας κατέστησεν ή Χάρις τοϋ 'Αγίου Πνεύματος διά τών χειροτονιών τού 1935, τοϋ 1948 καί τού ΔΙΑ ΤΗΝ ΛΕΓΟΜΕΝΗΝ «ΧΕΙΡΟΘΕΣΙΑΝ» ΑΠΟΑΕΧΟΜΕΘΑ, ΟΜΟΛΟΓΟΥΜΕΝ καί ΛΙΑΚΗΡΥΣΣΟΜΕΝ ότι, καθ" α ή ειδική Εξαρχία, άμα τή επιστροφή της έξ "Αμερικής έν έ'τει 1971, έν ώμοφορίω καί έπιτραχηλίω, ώμολόγησεν καί διεβεβαίωσεν ενώπιον τού Σώματος τής "Εκκλησίας, τήν λεγομένην «χειροθεσίαν», εδέχθη ώς απολύτως τυπικήν έξωτερικήν πράξιν, έπέχουσαν θέσιν συγχωρητικής ευχής, ουδόλως άμφισβητηθείσης ή θιγείσης τής Δογματικής άκεραιότητος τού μυστηρίου τών "Επισκοπικών χειροτονιών τού 1935 καί τού Τούτο δέ δλον έγένετο δεκτόν κατ" ΑΚΡΑΝ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑΝ

8 1Β8 ΟΡΘΟΛ,Ο^ΟΟ ΠΝΟΗ καί ύπό τήν σαφή καί ρητήν προϋπόθεσιν, δτι ή τότε Ρωσική Σύνοδος της διασποράς ύπό τόν Μητροπολίτην Φιλάρετον έπαυσε νά ε/η σχέσιν μετά των σχισματικών νεοημερολογιτικών - οίκουμενιστικών εκκλησιών καί απεδέχθη καί ένεστερ^ίσθη την Όμολογίαν - 'Εκκλησιολογίαν της Γνησίας "Ορθοδόξου Εκκλησίας της Ελλάδος, καί επί τω τέλει νά ΘΕΡΑΠΕΥΘΗ καί ΕΚΛΕΙΨΗ τό σχίσμα τοϋ 1937, τό οποίον συνετήρουν οί οπαδοί τοϋ πρ. Φλωρίνης, προφασιζόμενοι την ύφ' ενός χειροτονίαν. Ή σχετική «Πραξις - Άπόφασις» της Ρωσικής Συνόδου (16-11 άπό 15/ ) κατ' αρχάς άποσιωπηθετσα καί άποκρυβεΐσα ύπό της Εξαρχίας, έλθουσα εις φως έκ των ύστερων καί άπό παράγοντα του Φλωρινισμου, ώς αντιφατική, ουδεμιάς αποδοχής ετυχεν, άπετέλεσεν δμως τόν βασικωτατον λόγον διά νά ζητηθοϋν αμέσως εξηγήσεις τόσον παρά τής Εξαρχίας, όσον καί παρά της Ρωσικής Συνόδου, ήτοι έζητήθη νά διευκρινισθή βάσει ποίας ομολογίας έκηρύχθη ή ενωσις καί τί ακριβώς άπετέλει αΰτη ή «γειροθεσία». Πέραν τούτων καί παρά τάς διαβεβαιώσεις τής Ρωσικής Συνόδου περί τής λεγομένης «χειροθεσίας», ότι αϋτη δέν έγένετο ώς έπί σχισματικών, άλλ' δτι εΐχεν θέσιν απλής συγχωρητικής ευχής, τελικώς, επειδή, ή Ρουσική Σύνοδος, απεδείχθη καί κατηλέχθη ώς μή αληθώς άποδεξαμένη την καθαράν Όμολογίαν - Έκκλησιολογίαν τής Γνησίας "Ορθοδόξου "Εκκλησίας, ή Ιερά Σΰνοδος δι' επισήμου Συνοδικής Πράξεως της, (ΑΠ 1158/ , βλ. Κ.Γ.Ο. Φεβρ σελ. 5-12). ΔΙΕΚΟΨΕΝ πάσαν 'Εκκλησιαστικήν κοινωνίαν μετ' αυτής, άδιαφορήσασα παντελώς διά τό κείμενον τής αντιφατικής αποφάσεως, ή δε τυπική εξωτερική πραξις τής χειροθεσίας, ώς συγχωρητικής ευχής, δέν έγένετο έπί τοϋ ανωτέρου καί κατωτέρου Ίεροϋ Κλήρου, ενώ αΰτη, καί ύφ' ην έ'ννοιαν έγένετο δεκτή, ήκυρώθη άπολϋτως μέ την διακοπήν τής εκκλησιαστικής κοινωνίας μετά τής Ρωσικής Συνόδου. ΣΤΗΛΙΤΕΥΟΜΕΝ ΚΑΙ ΚΑΤΑΔΙΚΑΖΟΜΕΝ καί τάς νέας υπαναχωρήσεις έπί τοϋ θέματος τής λεγομένης «χειροθεσίας» ώς τοΰ τότε Κορινθίας Καλλίστου, μέχρι καί των «πέντε», τάς οποίας επιβάλλουν ανέκαθεν Φλωρινικα καί Νεοημερολογιτικα κέντρα είς ημετέρους "Αρχιερείς, ώς: 1) Ό έν έκκρεμότητι διατελών διά τήν βδελυκτήν περί παραιτήσεως συ ΐπαιγνίαν, Μακαριώτατος "Αρχιεπίσκοπος κ. Ανδρέας, τήν δολίως καί αορίστως έδήλωσεν «οτι έκαμε λάθος τό 1971 έπί τοϋ θέματος τής «χειροθεσίας»! 2) Ό Μητροπολίτης Κιτίου κ. Έπιφάνιος, σιωπών ό ϊδιος, επιτρέπει ή υποδεικνύει καί επιβάλλει κατά τόν πλέον έπίσημον τρόπον διεθνώς, (κατά Φεβρουάριον 2004) νά διαρρέουν ύπό τρίτων, πληροφορίαι καθ' ας ούτος: «έχει τήν Άποστολικήν Αιαδοχήν άπό τόν αγιον Βρεσϋένης Ματθαίον», άλλ' αϋτη «έπέρασε διά τής χειροθεσίας τον 1971 ύπό τον Μητροπολίτου αγίου Φιλάρετου (αίο) τής Ρωσικής Συνόδου τής Διασποράς» καί ότι «έν αντιθέσει μέ πολλούς άλλους ό Ιδιος ύπερμάχησεν αυτής τής χειροϋεσίας»! 3) Ό Μητροπολίτης Πειραιώς κ. Νικόλαος καί οί περί αυτόν "Αρχιερείς, έπί τριάντα περίπου έτη ανέχονται, συντηρούν καί υποθάλπουν τό άκρως βλάσφημον, κατά τής Έκκλησιολογίας καί τής Αποστολικής του Διαδοχής, διατακτικόν τοϋ ύπ '

9 ΟΡΘΟΛ,ΟΧΟΟ ΠΝΟΗ 169 αριθμ. 54/1976 «Απαλλακτικοί) Βουλεύματος τοϋ Συμβουλίου Πλημμελειοδικών Πειραιώς», δι' ου ό Επίσκοπος Πειραιώς κ. Νικόλαος, σχισματικός ων άπό τό 1937, καί έχων άκνρον τήν Άρχιερωσύνην (αρχικώς τήν Ίερωσννην), απηλλάγη τον σχίσματος, καί έπεκνρώϋη και ένεργοποιήϋη ή ίδιότηζ τον ώς λειτουργού της Όρ&οδόξον Εκκλησίας, μετά την χειροϋεσίαν τον ) Ό Μητροπολίτης Αργολίδος κ. Παχώμιος, μόλις εσχάτως αφήνει νά διαρρέη υπογεγραμμένον κείμενόν του, τό όποιον έγραψεν τό 1974, διά του οποίου κηρύσσει ότι τό 1971 «άγαλλομένω ποδί καί ίλεω όμματι» έδέχθημεν τήν «χειροϋεσίαν», τήν οποίαν εις έτερον κείμενόν του έν ετει 1977 κατελέγχει ώς γενομένην κατά τόν Η' Κανόνα της Α' Οικουμενικής Συνόδου! 5) Ό Μητροπολίτης Περιστερίου κ. Γαλακτίων, προφορικώς διακηρύσσει, ότι τόν Όκτώβρίον του 1971 «ήτο αυτόπτης μάρτνς, ό'τι ό Μακαριότατος εις τάς «χειρο&εσίας», τάς οποίας ένήργησεν έν Ελλάδι, άνέγνωσεν ενχάς χειροτονίας...», προκληθείς δέ νά κατάθεση τούτο αρμοδίως καί μετά γνώσεως ευθύνης ώς Άρχιερεύς, αρνείται προφασιζόμενος «ασθενή μνήμην»! Οί Αρχιερείς οΰτοι καί πάντες οί όμόφρονες αυτών, οι όποιοι ε'πί σειράν 6-7 ετών κλυδωνίζουν τό σκάφος της Εκκλησίας καί έφθασαν μέχρι καί της αποδοχής τοϋ βδελύγματος περί παραιτήσεως τοϋ Μακαριωτάτου καί της διά ΣΥΝΑΛΑΑΓΉΣ έπικαθήσεως εις τόν Άρχιεπισκοπικόν Θρόνον τοϋ βλάσφημου καί αιρετικού Πειραιώς κ. Νικολάου, προκύπτουν Οτι έπί 33 έ'τη, ύπεκρίνοντο, έψεύδοντο καί έξηπάτουν έπί τοϋ θέματος τής λεγομένης «χειροθεσίας» καί δτι άνέμενον την παροϋσαν περίοδον νά αποκαλύψουν τό «αληθές» φρόνημα των. Τούτο δέ όλον διότι τό επιβάλλει ή «'Ένωσις» έν τώ Παλαιοημερολογιτικώ Οίκουμενισμώ καί ή «Άναγνώρισίς» των υπό τού «Άρ/ιεπισκόπου» κ. Χριστοδούλου καί τής Ιεραρχίας του. Ώς ή Μήτηρ ημών Εκκλησία τά φρονήματα των ταύτα ουδέποτε εδέχθη, κατεδίκασεν δέ τόν τότε Κορινθίας Κάλλιστον, οϋτω καί ήμεϊς τά βλάσφημα ταϋτα φρονήματα, δι' ά οί φορείς αυτών έκπίπτουσιν, ΚΑΤΑΔΙΚΑΖΟΜΕΝ καί ΥΠΟΒΑΑ- ΛΟΜΕΝ ΤΩ ΑΝΑΘΕΜΑΤΙ. Εναπόκειται εις τους επιζώντας Αρχιερείς, [οί οποίοι τό 1971 αντιμετώπισαν καί έχειρίσθησαν τό θέμα τής «χειροθεσίας» έν Αμερική καί έν Ελλάδι], ήτοι, τόν Σεβασμίώτατον Μητροπολίτην Κιτίου κ. Έπιφάνιον, ώς τό μόνον επιζών μέλος τής Εξαρχίας, καί τόν Μακαριώτατον Άρ/ιεπίσκοπον κ. Άνδρέαν, όπως δηλώσουν ρητώς καί ομολογήσουν ΑΗΜΟΣΙΩΣ: Εμμένουν εις οσα, έπί 33 συναπτά έτη, δι' ΕΠΙΣΗΜΩΝ καί ρητών προσωπικών, αλλά καί ΙΕΡΟΣΥΝΟΑΙΚΩΝ ΑΠΟΦΑΣΕΩΝ έδήλουν, ή προκειμένου νά «κερδίσουν» τήν άναγνώρισιν τών Φλωρινικών καί δι' αυτών καί τού κ. Χριστοδούλου συντάσσονται τώ ποτέ Κορινθίας, δστις ύπαναχωρήσας, τό 1976 έκήρυξεν οτι τό 1971 έχειροθετήθη ύπό τών Ρώσων ώς σχισματικός, με αποτέλεσμα τήν τελικήν πτώσιν καί συντριβήν του; Ήμεϊς την έ'νοχον σιωπήν τού Μ/του Άρχ/που κ. Ανδρέου καί τοϋ Σεβ/του Κιτίου κ. Έπιφανίου, αλλά καί τάς πανταχόθεν τοιαύτας συντονισμένος προπαγάνδας, ώς τών Φλωρινικών: «έχομεν τήν ιδίαν (κοινήν) Άποστολικήν Λιαδοχήν

10 170 ΟΡΘΟ ΑΟΪΟΟ ΠΝΟΗ έκ της Ρωσικής Σννόδον της Διασποράς, ημείς διά της χειροτονίας τοϋ Άκακίου τό 1960, σεϊς δε διά της χειροΰεσίας (ή άναχειροτονίας) κατά τό 1971», ώς καί τάς παρόμοιας τοϋ κ. Βασιλείου Σακκά, τοϋ Νεοημερολογιτισμοϋ, αλλά καί ημετέρων, ώς: «έχομεν στοιχεία περί της χειροΰεσίας τον 1971», ή ότι «Ό Σεβ/τος Κιτίον Έπιφάνιος έχει την Άποστολικήν Διαδογήν από τον "Αγιο Βρεσθένης Ματθαίον, άλλ ' αντη τό 1971 έπέρασε καί άπό τον Μητροπολίτην "Αγιον Φιλάρετον της Ρωσικής Σννόδον της Διασποράς», καθώς καί τα περί «άνα-χειροτονίας», «άν-χειροθεσίας» εσχάτως υπό των Φλωρινικών προπαγανδιζόμενα κλπ., ποτέ ούτε θεωρητικώς, οϋτε άλλως πως έδέχθημεν καί μετά της Μητρός μας Καθολικής Εκκλησίας, μετά βδελυγμίας άποστρεφόμεθα καί ΚΑΤΑΑΙΚΑΖΟΜΕΝ ώς ίπαγορεΰματα τοϋ Διαβόλου της Προδοσίας. Δ' ΔΙΑ ΤΟ 54/76 ΑΠΑΑΑΑΚΤΙΚΟΝ ΒΟΥΛΕΥΜΑ ΑΙΑΚΗΡΥΣΣΟΜΕΝ ότι δέν ΑΠΟΑΕΧΟΜΕΘΑ, άλλ' ΑΠΟΡΡΙΠΤΟΜΕΝ καί ΚΑΤΑΑΙΚΑΖΟΜΕΝ καί δσα παραπλησίως τώ ποτέ Κορινθίας Καλλίστω καί κατά την ιδίαν ακριβώς χρονικήν περίοδον, βλάσφημα κατά τε της Έκκλησιολογίας καί της Αποστολικής Διαδοχής διετυπώθησαν εις τό νπ' αριθμ. 54/76 «Άπαλλακτικόν Βούλευμα τοϋ Συμβουλίου Πλημμελειοδικών Πειραιώς», προκειμένου αυτό νά ά- παλλάξη τόν Σεβ/τον Πειραιώς κ. Νικόλαον, ε'κ της κατηγορίας ότι «αντιποιείται λειτούργημα τοϋ Όρϋοδόξον Άρχιερέως» καί νά τόν εμφάνιση ώς Κανονικόν καί έ'χοντα έ'γκυρον την Άρχιερωσύνην, δυνάμει καί ενεργεία της χειροθεσίας τοϋ ΔΕΝ ΑΠΟΔΕΧΟΜΕΘΑ, ΑΠΟΡΡΙΠΤΟΜΕΝ ΚΑΙ ΚΑΤΑΔΙΚΑΖΟΜΕΝ τάς έν τώ διατακτικώ του έν λόγω βουλεύματος διατυπωθείσας βλασσφήμους θέσεις ώς: Οι παλαιοημερολογϊται «...ει καί διηρημένοι δντες άπό τίνος εις δύο Εκκλησίας, διενθννομένης έκατέρας τούτων νπό ιδίας Σννόδον έκ Παλαιοημερολογιτών Αρχιερέων. Διότι άπό τοϋ έ'τονς 1937 ό κατά την 26ην Μα'ίον 1935 χειροτονηθείς εις Έπίσκοπον Βρεσθένης Αγιορείτης Ιερομόναχος Ματθαίος Αανρεώτης, περιελΰών εις έριδα μετά των λοιπών Αρχιερέων, ην καί τύποις περιέγραψεν, ϊδρνσε νέαν Θρησκεντικήν κοινωνίαν, ην ώνόμασεν ωσαύτως Έκκλησίαν τών Γνησίων "Ορθοδόξων Χριστιανών της Ελλάδος. "Ενδεκα δ ' έτη βραδύτερον (Σ. ημετέρα: Τό βούλευμα γράφει «εν έτος βραδύτερον», προφανώς εκ τυπογραφικού λάθους), ΰεωρήσας την υπ 'αυτόν Έκκλησίαν ώς έν διωγμώ τελούσαν καί επικαλεσθείς «άπαρρησίαστον επισκόπων καιροϊς χαλεποϊς», προέβη εις χειροτονίαν Ίερομονάχον εις Έπίσκοπον καί ενϋύς μετά τούτον εις χειροτονίας ετέρων τριών ιερομόναχων εις Επισκόπους, μεϋ ' ών σννεκρότησεν έν συνεχεία την Ίεράν Σύνοδον της Ματϋαιϊκής λεγομένης παρατάξεως της Εκκλησίας τών Γνησίων "Ορθοδόξων Χριστιανών. Ή έν λόγω όεντέρα τών Παλαιοημερολογιτών Εκκλησία υποστηρίζει την σνγκρότησιν αντής κατά τά έν τη Εκκλησία τών τριών πρώτων αιώνων τηρηθέντα, μεριμνά δε νά διακρίνη φανερώς την θέσιν αντής έν τη Πολιτεία άπό πάσης άλλης παλαιοημερολογιτικής τοιαύτης,

11 ΟΡΘΟΛ,ΟΙΟΟ ΠΝΟΗ 171 υποδεικνύουσα τούτο κατά την εκτός τών ιεροτελεστιών άμφίεσιν των Κληρικών καί μοναχών εν αύτη... Αϊ υπό τών παλαιοημερολογιτών όμως ϋποστηριζόμεναι ώς άνω απόψεις, περί τοϋ απολύτως κανονικού της ίερωσύνης αυτών, ώς καί ή ενισχυτική τούτων (απόψεων) γνώμη, καϋ ' ην ό καϋηρημένος Όρϋόδοξος Άρχιερεύς χειροτονών μετά την καϋαιρεσιν δεν διαπράττει τό αδίκημα της άντιποιήσεως αρχής, (Σ. ημετέρα. Σφάλλει τό διατακτικόν διότι αϊ χειροτονίαι τοϋ 1935 έλαβον χώραν πρό της άκυρου «καΰαιρετικής άποφάοεως» τοϋ Νεοημερολογιτισμοϋ) // δε ύπ ' αυτού γενομένη χειροτονία ουδόλως είναι άκυρος ή ανυπόστατος, αφού καί μετά τήν καϋαιρεσιν δήϋεν δεν εκπίπτει τοϋ ιερατικού αυτού αξιώματος, τοϋϋ ' όπερ άπαξ τή ε'πικλήσει τοϋ Αγίου Πνεύματος άποκτηΰέν είναι άναφαίρετον καί εσαεί άνεξάλειπτον, διότι ή ϋεία χάρις παραμένει δυνάμει εν αύτώ, αίρομένης δέ τής καϋαιρέσεώς του επανέρχεται εις τόν οίκεϊον ίερατικόν βαϋμόν άνευ άναχειροτονήσεως, ήτις ϋά ήτο απαραίτητος, εάν είχε στερηϋή ταύτης,..., (...), δέν έγένοντο άποδεκταί υπό τής Νομολογίας τών Δικαστηρίων, άτινα δέχονται, ό'τι οι κατά τό έ'τος 1935 καϋαιρεϋέντες Αρχιερείς μετέστησαν εις τήν τάξιν τοϋ μοναχού, μηδεμίαν έξουσίαν έ'χοντες προς ένέργειαν τών εις τους Επισκόπους επιτρεπομένων, ε'ν οίς καί ή χειροτονία ιερέως ή Άρχιερέως, ήτις τυχόν γενομένη είναι άνευ εννόμου αξίας καί δέν περιποιεί τώ χειροτονηϋέντι τήν ιδιότητα τοϋ κληρικού ή τοϋ επισκόπου (ΛΠ 39/1956 Ποιν. Χρον. ΣΤ. 190 ΑΠ 176/1957 Ποιν. Χρον. Ζ, 372)». (ΆπαλλακτικόνΒοΐλευμκ 54/1976, «Πάτρια» Τόμος 11, έτους 1994, αεί ). Ημείς, χάριτι Χριστοί, ΟΜΟΛΟΓΟΥΜΕΝ καί ΔΙΑΚΗΡΥΣΣΟΜΕΝ προς πάσαν κατεύθυνσιν καί προς αύτάς τάς αρχάς καί εξουσίας τοϋ Κράτους καί τά δικαστήρια, τήν άλήθειαν, ότι ό Βρεσθένης Ματθαίος οΰτε τό 1924, οΰτε τό 1937 Ί'δρυσεν Έκκλησίαν τινά, διότι ουδείς «ιδρύει Έκκλησίαν» ύπό τήν έ'ννοιαν αυτήν, παρά μόνον οι αιρετικοί Προτεστάνται. Τό 1924, ό όμολογητής αγιορείτης 'Ιερομόνα/ος Ματθαίος, καθώς καί έτεροι όμολογηταί Κληρικοί καί Λαϊκοί, ούδεμίαν «έκκλησίαν ίδρυσαν», άλλ' έμειναν ΠΙΣΤΟΙ, ΕΑΡΑΙΟΙ καί ΑΜΕΤΑΚΙ- ΝΗΤΟΙ εις την ΟΡΘΟΑΟΞΟΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑΝ τής ΕΛΛΑΔΟΣ καί δέν συνεμίγησαν μετά τής σχισματοαιρέσεως τοΰ Νεοημερολογιτισμοϋ - Οικουμενισμού. Αυτής τής "Ορθοδόξου "Εκκλησίας τής Ελλάδος, άπεσχίσθη καί έξήλθεν, τό 1924, ή ύπό τόν Χρυσόστομον Παπαδόπουλον Ιεραρχία, καί όσοι τήν ήκολούθησαν καί συνεμίγησαν τή αίρέσει τοϋ Νεοημερολογιτισμοϋ - Οικουμενισμού. Ώσαϋτως καί κατά τό 1937, ό Βρεσθένης Ματθαίος εμεινεν πιστός, εδραίο; καί αμετακίνητος εις τήν Μίαν, Άγίαν, Καθολικήν καί Άποστολικήν Έκκλησίαν, ή οποία άπό τό 1924 ώνομάσθη προς διάκρισιν «Εκκλησία Γ.Ο.Χ.», ή «Γνησία καί Άκαινοτόμητος "Ορθόδοξος "Εκκλησία τής Ελλάδος». Αυτής τής Γνήσιας "Ορθοδόξου "Εκκλησίας τής Ελλάδος, τό 1937, έξήλθεν ό πρ. Φλωρίνης καί οί περί αυτόν Άρ/ιερεϊς, Κληρικοί και Λαϊκοί, διότι τήν ήρνήθησαν, έβλασφήμησαν κατ' Αυτής και έδέχθησαν τήν σχισματοαίρεσιν τοϋ Νεοημερολογιτισμοϋ - Οικουμενισμού «ώς Μητέρα των Έκκλησίαν». Καί ούτος ό πρ. Φλωρίνης μετά

12 172. ΟΡΘΟΛ,ΟΚΌ ΠΝΟΗ των οπαδών του, Κληρικών καί Λαϊκών, «ούδεμίαν Έκκλησίαν ϊδρνσεν τό 1937», άλλ' έδημιούργησεν ενεργεία σχισματικήν παλαιοημερολογιτικήν παράταξ,ιν. ΔΕΝ ΑΠΟΔΕΧΟΘΕΜΑ, ΑΠΟΡΡΙΠΤΟΜΕΝ και ΚΑΤΑΔΙΚΑΖΟΜΕΝ καί τό έτερον σκέλος του διατακτικού του ιδίου «Απαλλακτικού Βουλεύματος (54/1976) τού Σνμβονλίον Πλημμελειοδικών Πειραιώς», καθ' ό: «... Προς ϋεραπείαν της τοιαύτης «αδυναμίας» αϊ δύο ϋρησκευτικαί κοινωνίαι των παλαιοημερολογιτικών (Φλωρινικοί καί «Ματϋαιϊκοί») προσέφυγον κεχωρισμένως εκάστη εις την Ύπερόριον Όρϋόδοξον Έκκλησίαν, ήτις έδέχ&η τό μεν διά χειροϋεσίας, κατ ' οίκονομίαν τού Η' Αποστολικού Κανόνος (Σ. ημετέρα: Αέν είναι Αποστολικός ό Κανών) της πρώτης (Οικουμενικής) Συνόδον... νά καταστήση κανονικάς τάς ε'κ τού Ματΰαίου προερχομένας χειροτονίας της «Ματϋαιϊκής» Ιεραρχίας δυνάμει της αρχής καΰ ' ην μία άνομος πράξις επικυρώνεται ώς Μνστήριον άνευ τής ανάγκης της επαναλήψεως, ή οποία (Ιεραρχία) δεν άνεγνωρίσϋη ύπό τής άλλης παρατάξεως των Παλαιοημερολογιτών, τό δε διά χειροτονίας...». ΟΜΟΑΟΓΟΥΜΕΝ καί ΔΙΑΚΗΡΥΣΣΟΜΕΝ δτι οι Αρχιερείς καί Ιίρεϊς τής Γνήσιας "Ορθοδόξου Εκκλησίας είχον καί έχουν Κανονικήν Γνησίαν καί άδιάκοπον την Άποστολικήν Αιαδοχήν εκ των χειροτονιών τοϋ Οί τρεις Αρχιερείς (Δημητριάδος Γερμανό;, πρ. Φλωρίνης Χρυσόστομος, καί Ζακύνθου Χρυσόστομος) έπιστρέψαντες, κατά Μάϊον τοΰ 1935, έκ τοΰ Νεοημερολογιτικοϋ σχίσματος εις την Γνησίαν Όρθόδοξον Έκκλησίαν, ώμολόγησαν ότι εξέρχονται τοϋ Νεοημερολογιτικοϋ σχίσματος, τό αποκηρύσσουν καί οΰτω επιστρέφουν εις την πρό τοϋ 1924 Έκκλησίαν. Οί τρεις οΰτοι Αρχιερείς, συνεπείς προς την Όμολογίαν των αυτήν, Κανονικώς καί αρμοδίως, αμέσως προέβησαν εις χειροτονίας 4 Επισκόπων καί οΰτω συνεκρότησαν την επταμελή Κανονικήν καί Όρθόδοξον Ίεράν Σύνοδον τής Εκκλησίας τών Γ.Ο.Χ. Αϊ χειροτονίαι αύται είναι απολύτως ΚΑΝΟΝ1ΚΑΙ, ΕΓΚΥΡΟΙ ΚΑΙ ΑΔΙΑΒΛΗΤΟΙ, Ωσαύτως αϊ υπό μόνου τοϋ Κανονικού καί "Ορθοδόξου "Επισκόπου Βρεσϋένης Ματθαίου τελεσθεϊσαι χειροτονίαι "Επισκόπων κατά Σεπτέμβριον 1948, είναι καί αύται απολύτως ΠΛΗΡΕΙΣ, ΕΓΚΥΡΟΙ ΚΑΙ ΑΔΙΑΒΛΗΤΟΙ, ή δέ ύπέρβασις τού Κανόνος, όστις προβλέπει, ή μέν εκλογή νά γίνεται ύπό τοΰ όλου σώματος τής Ιεραρχίας καί έπί τό όρθότερον καί έκκλησιαστικώτερον, ύπό του όλου σώματος τής Εκκλησίας, ήτοι, Κλήρου καί Λάου, ή δέ χειροτονία ύπό δύο ή τριών Επισκόπων, ούδεμίαν συνέπειαν δύναται νά εχη έν προκειμένω, εις την συγκεκριμένην χειροτονίαν "Επισκόπου, διότι: τό δλον μυστήριον κατά τό πρώτον μέρος αύτοϋ, ήτοι, την έκλογήν τών προς Άρχιερατείαν Κληρικών, έγένετο ψήφω Κλήρου καί Ααού, Η ΔΕ ΧΕΙΡΟΤΟΝΙΑ ΕΓΕΝΕΤΟ ΥΦ' ΕΝΟΣ ΜΟΝΟΝ, ΑΛΛ' ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΚΑΙ ΚΑΝΟΝΙΚΟΥ ΕΠΙΣΚΟΠΟΥ, ΜΗ ΥΠΑΡΧΟΝΤΟΣ ΔΕΥΤΕΡΟΥ Η ΤΡΙΤΟΥ. Έτέρωθεν ό άοίδιμος Επίσκοπος Βρεσθένης Ματθαίος έχειροτόνησεν μόνος του, ολίγον μόλις πρό τής κοιμήσεως του, ΟΧΙ ΑΙΑ ΝΑ ΣΤΗΡΙΞΗ Η ΠΡΟΚΑΛΕΣΗ ΣΧΙΣΜΑ, ΦΑΤΡΙΑΝ Ή ΑΛΛΟ ΤΙ ΠΟΝΗΡΟΝ ΚΑΤΑ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ, ΑΛΛΑ ΑΙΑ ΝΑ ΜΗ ΠΕΡΙΕΛΘΗ Η ΕΚΚΑΗΣΙΑ ΕΙΣ ΤΗΝ ΕΣΧΑΤΗΝ

13 ΟΡΘΟΛ,Ο^ΟΟ ΠΝΟΗ 173 ΑΟΚΙΜΑΣΙΑΝ, ΑΙΟΤΙ ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΚΟΙΜΗΣΙΝ ΤΟΥ ΘΑ ΕΣΤΕΡΕΙΤΟ ΠΑΝΤΕΛΩΣ ΕΠΙΣΚΟΙΙΩΝ. [Σημειοΰται δτι έκοιμήθη τήν , ήτοι, μόλις ένάμισυ έτος μετά τάς ιστορικός χειροτονίας του Σεπτεμβρίου 1948], Αντιθέτως, ή μη χειροτονία Μ έσήμαινεν άπιστίαν, άρνησιν καί προδοσίαν κατά της Εκκλησίας, όπως ήρνήθη καί έπρόδωσεν ό πρ. Φλωρίνης Χρυσόστομος. Όθεν τό έν τω διατακτικώ του «Απαλλακτικού Βουλεύματος» 54/1976 επιχείρημα, ώς αναληθές καί ιδιαιτέρως ώς βλάσφημον, άπό ορθοδόξου Εκκλησιαστικής απόψεως, είναι άπαράδεκτον, καί απορρίπτεται. Οϊ Επίσκοποι καί συμπάς ό Ιερός Κλήρος τής Γνήσιας Όρθοδόξου Εκκλησίας τής Ελλάδος, έ'χουν άπ' αρχής πλήρη, τελείαν, άδιάκοπον καί γνησίαν τήν Άποστολικήν Διαδοχήν έκ των Κανονικών καί αδιάβλητων χειροτονιών τοϋ 1935 καί τοϋ Επομένως ώς λειτουργοί τής Γνήσιας Όρθοδόξου Εκκλησίας τής Ελλάδος, είναι Κανονικοί καί Όρθόδοξοι, καί δεν αντιποιούνται ούτε αξίωμα, ούτε έργον Άρχιερέως, ήτοι, λειτουργού τής Μιας, Αγίας, Καθολικής καί Αποστολικής Εκκλησίας του Χρίστου. Έτέρωθεν τους γνησίους λειτουργούς τής Εκκλησίας δέν τους καθιστούν τά Προεδρικά Διατάγματα, οϋτε αϊ Κρατικαί αναγνωρίσεις, οϋτε αϊ δικαστικαί αποφάσεις, άλλ' αίίτη ή Γνησία καί Αδιάκοπος Αποστολική Διαδοχή, [ή οποία διαφυλάσσεται άπό τής Άγιας Πεντηκοστής καίθά παραμείνη είς τους αιώνας είς τήν Μίαν, 'Αγίαν, Καθολικήν καί Άποστολικήν Έκκλησίαν], καθώς καί ή Γνησία καί Άκαινοτόμητος Αποστολική καί Πατερική Πίστις των /ειροτονούντων καί χειροτονουμένων. Παρά τόν όφειλόμενον σεβασμόν προς τάς υπερέχουσας Εξουσίας, όταν οι λειτουργοί των είτε έξ άγνοιας των είτε έξ οιουδήποτε άλλου λόγου, διατυπώνουν Θέσεις αντιθέτους προς τους Κανόνας καί τά Δόγματα τής Αγίας τοϋ Χρίστου Εκκλησίας, καί αϊ αποφάσεις των καθίστανται «Νομολογία των δικαστηρίων», ήμεϊς ώς πιστά καί ζώντα μέλη τοϋ Σώματος Αυτής, αποκλειστικώς καί μόνον διά λόγους ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΟΜΟΛΟΓΙΑΣ, όφείλομεν νά μήν τάς άποδε/ώμεθα, αλλά καί νά τάς άποκηρύσσωμεν καί νά τάς καταδικάζωμεν ώς κακοδοξίας καί βλασφημίας κατά τής Έκκλησιολογίας καί Όμολογίας τής Γνησίας Όρθοδόξου Εκκλησίας. Όλα τά δικαστήρια ώς όργανα των καί οί δικαστικοί λειτουργοί είναι σεβαστοί, όταν όμως τά διατακτικά καί αϊ αποφάσεις των προσβάλλουν τήν Πίστιν καί τά Δόγματα τρς ΌρΘοδοξίας καί έν προκειμένω αυτήν τήν Όρθόδοξον Έκκλησιολογίαν, χαί τίίν Άποστολικήν Αιαδοχήν τής Γνησίας Όρθοδόξου Εκκλησίας, έ'χομεν δικαίωμα, καθήκον καί ύπογρέωσιν νά μήν τάς άποδεχώμεθα, αλλά νά όμολογώμεν τήν Πίστιν. Τοιαϋτην «άναγνώρισιν καί άθώωσιν», ώς τοϋ ύπ' αριθμ. 54/76 Βουλεύματος, τήν ΑΠΟΡΡΙΠΤΟΜΕΝ, διότι ούτω χάνεται ή άναγνώρισις άπό τόν Χριστόν καί τήν Έκκλησίαν, αΰτοκαταργούμεθα καί αύτοαποβαλλόμεθα τής Εκκλησίας. Ή Γνησία "Ορθόδοξος Εκκλησία οΰτε έπεδίωξεν, οΰτε θά επιδίωξη, οιανδήποτε κ«ί καθ' οιονδήποτε τρόπον άναγνώρισιν, ώς καί οιανδήποτε έξάρτησιν, εϊτε παρά τοϋ Κράτους είτε παρ' οιασδήποτε Νεοημερολογιτικής «Εκκλησίας» ή Παλαιοημερολογιτικής τοιαύτης, ή οποία ευρίσκεται έν τώ Νεοημερολογιτισμώ - Οίκουμενισμώ, αλλά ζητεί μόνον τήν Συνταγματικήν της έλευθερίαν, ούσα τώ οντι ή Όρθόδοξος "Εκκλησία τής Ελλάδος.

14 17Λ ΟΡΘΟΛ.ΟΚ>Ο ΠΝΟΗ Ε ΔΙΑ ΤΟ ΚΙΝΗΜΑ ΤΟΥ ΤΩΝ ΠΕΝΤΕ ΠΡΩΗΝ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΩΝ ΑΠΟΑΟΚΙΜΑΖΟΜΕΝ καί ΚΑΤΑΓΓΕΛΛΟΜΕΝ τό κίνημα των πέντε πρώην Μητροπολιτών, ήτοι, των πρώην: Μεσσηνίας Γρηγορίου, Αττικής Ματθαίου, Φθιώτιδος Θεοδοσίου, Κοζάνης Τίτου καί Θεσσαλονίκης Χρυσοστόμου, καταστάντων σχισματοαιρετικών ώς Έκκλησιομάχων καί Είκονομάχων. Επίσης καταγγέλομεν καί την άπό τό 1998 καί μέχρι σήμερον ΑΡΝΗΣΙΝ νά ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΘΗ Κανονικώς καί Όρθοδόξως αυτό τό Έκκλησιομάχον κίνημα, τό όποιον κατέληξεν εις δεινήν σχισματοαίρεσιν. Τό φρικτόν τούτο γεγονός οφείλεται αποκλειστικώς εις τόν Μακαβιώτατον Άρ/ιεπίσκοπον κ. Άνδρέαν καί τους Μητροπολίτας Πειραιώς κ. Νικόλαον, Αργολίδος κ. Πα/ώμιον, Περιστερίου κ. Γαλακτίωνα καί τόν Έπίσκοπον Αιαυλείας κ. Άνδρέαν. Ημείς συντασσόμεθα τή όμοφώνω Κανονική καί Όρθοδόξω ιστορική άποφάσει τής Ιεράς Συνόδου της Ιεραρχίας, (τής 30ής Μαΐον καί 18η; Αυγούστου 1997, «Κ.Γ.Ο.» Τόμος 1997 σελ ), διά τής Οποίας, κατόπιν πολλής μελέτης καί έν συνέσει άπηγγέλθη βαρύτατον Κατηγορητήριον καί ώρίσθη Ανακριτής ό Σεβ. Μητροπολίτης Αργολίδος κ. Παχώμιος. Ό Σεβ. Μητροπολίτης, ώς ανακριτής, άμα τω όρισμώ επισήμως έζήτησεν άπό τό Σώμα τών ορθοδόξων θεολόγων νά γνωμοδοτήσουν επί τε του Κανονικού καί Δογματικού μέρους τοϋ Κατηγορητηρίου κατά τών πέντε σχισματοαιρετικών, άλλ' ούτοι έκώφευσαν!!! Θεωροϋμεν άπαράδεκτον τό γεγονός δτι καί ό θεολόγος, Νομικός καί Ιερεύς π. Ευστάθιος Τουρλής, παρά τό οτι τό αίτημα περί γνωματεύσεως εΐ/ ν λάβει δημοσίας διαστάσεις, ήρνήθη νά γνωμάτευση, ενώ διά τους Άρχ/την π. Στέφανον Τσακίρογλου, Ίερομ. π. Νεόφυτον Τσακίρογλου, Μον. Μάξιμον Τσακίρογλου καί Αημ. Κάτσουραν, θεωροϋμεν απολύτως δικαιολογημένην τήν άρνησίν των, διότι σαφέστατα εκφράζουν καί ενεργούν τόν παλαιοημερολογιτικόν Οίκουμενισμόν. Οΰτος, (ό παλ. Οίκουμ.), ήδη άπό τό 1997 είχεν αποφασίσει τήν μή άντιμετώπισιν τών «πέντε», έν όψει τής «Ενώσεως» δλων τών παρατάξεων τών οποίων οι «Επίσκοποι καί πρεσβύτεροι έλκουν τήν άποστολικήν διαδοχήν εκ τής Ρωσικής Σννόδον τής διασποράς είτε διά χειροτονίας, είτε διά χειροΰεσίαζ»!!! Έσίγησαν, διότι ώς έδήλωσαν, «τά ίδια φρονήματα με τους «πέντε» έχουν καί. ημέτεροι Αρχιερείς». ΕΓΚΡΙΝΟΜΕΝ τήν ΜΟΝΑΑΙΚΗΝ ΓΝΩΜΑΤΕΥΣΙΝ τοϋ Θεολόγου Καθηγητού Ελευθερίου Γκουτζίδη, ή οποία υπεβλήθη εις τόν Άνακριτήν, Σεβ/τον Μητροπολίτην Αργολίδος κ. Παχώμιον, άλλ' εξεδόθη καί εις είδικόν βιβλίον ύπό τόν τίτλον: «το ΚΙΝΗΜΑ ΤΩΝ ΠΕΝΤΕ ΠΡΩΗΝ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΩΝ ΥΠΟ ΤΟ ΦΩΣ ΤΗΣ ΚΑΝΟΝΙΚΗΣ ΚΑΙ ΔΟΓΜΑΤΙΚΗΣ ΑΠΟΨΕΩΣ» Αθήναι Μάιος Ημείς, τό Έκκλησιομάχον κίνημα τών «πέντε» Σχισματοαιρετικών, τό στηριχθέν εις τήν τεχνητήν - προσχηματικήν προπαγάνδαν περί δήθεν «νεοεικονομαχίας», αλλά καί συλλήβδην τήν αίρετικήν των γραμματολογίαν καί τάς «αποφάσεις» των, έξαιρέτως δε τό γεγονός οτι

15 ΟΡΘΟΛΟΪΟΟ ΠΝΟΗ 175 άντεποιήθησαν τήν «Ίεράν Σύνοδον» καί την «Έκκλησίαν», ΑΠΟΡΡΙΠΤΟΜΕΝ ΚΑΙ ΚΑΤΑΔΙΚΑΖΟΜΕΝ ώς ϋπαγορεύματα τοΰ πονηρού. ΟΜΟΑΟΓΟΥΜΕΝ καί ΠΙΣΤΩΣ ΤΗΡΟΥΜΕΝ τόν δρον της Αγίας Ζ Οικουμενικής Συνόδου διαγορεύοντα: «Όρίζομεν συν άκριβεία πάση καί επιμέλεια παραπλησίως τώ τύπω τον Τιμίου καί ζωοποιού Σταυρού άνατίϋεσϋαι τάς σεπτάς καί αγίας Εικόνας... της τε του Θεού καί σωτήρος ημών Ιησού Χριστού εικόνος, καί της αχράντου δεσποίνης ημών αγίας Θεοτόκου, τιμίων τε Αγγέλων, καί πάντων αγίων καί οσίων ανδρών. "Οσω γάρ συνεχώς δι ' εικονικής άνατυπώσεως όρώνται, τοσούτον καί οί ταύτας ϋεώμενοι διανίστανται προς τήν των πρωτοτύπων μνήμην τε καί έπιπόϋησιν, καί ταύταις άσπασμόν καί τιμητικήν προσκύνησιν άπονέμειν, ου μην τήν κατά πίστιν ημών άληϋινήν λατρείαν, ή πρέπει μόνη τη ϋεία φύσει... ή γάρ της εικόνος τιμή επί τό πρωτότυπον διαβαίνει καί ό προσκυνών τήν εικόνα, προσκυνεί τού εγγραφόμενου τήν ύπόστασιν. Οϋτω γάρ κρατύνεται ή τών αγίων Πατέρων ημών διδασκαλία, εϊτονν παράδοσις της Καϋολικής Εκκλησίας». (Πρακτικά Ζ' Οικουμενικής Συνόδου, Τόμος Γ, σελ. 879). "Οθεν επόμενοι τη παραδόσει της Καθολική Εκκλησίας, ΑΠΟΑΟΚΙΜΑΖΟΜΕΝ, ΑΠΟΡΡΙΠΤΟΜΕΝ καί ΕΞΩ ΤΗΣ ΕΚΚΑΗΣΙΑΣ ΕΧΟΜΕΝ πάν δ,τι άντίθετον προς αυτήν έφρονήθη ή είσεχώρησεν εις τόν χώρον της "Ορθοδοξίας, πάλαι τε καί νυν, καν ύπό «Συνόδων», καν ύπό «Πατριαρχών», καν ύπό «Επισκόπων». Αυθίς τε μετά της αυτής Αγίας Ζ' Οικουμενικής Συνόδου ΟΜΟΑΟΓΟΥΜΕΝ διακηρΰσσομεν καί έφιστώμεν, προς εαυτούς καί αλλήλους, τήν προσοχήν, δτι καί έν ταϊς ήμέραις ταύταις, «άνέστησαν τίνες άνδρες, μόρφωσιν μέν ευσέβειας έχοντες, ό'τι ΐερωσύνης αξίωμα περιβέβληνται, τήν δε δύναμιν αυτής ήρνημένοι... καϊαφικόν σννέδριον σνστησάμενοι, γεννήτορες γεγόνασι δυσσεβών διδαγμάτων. Καί αράς καί πικρίας έχοντες στόμα, τό επί κακοΐς ΐσχύειν δόξαν έλογίσαντο... καί ώς έπος ειπείν, τάς καΰ' ημάς Εκκλησίας λυμηνάμενοι διετάραξαν- καί αίρεσιάρχαι οί ίεράρχαι γεγόνασι- καί αντί μέν ειρήνης έριν τώ λαώ προσεφώνησαν, αντί δέ σίτου ζιζάνια ταϊς Έκκλησιαστικαϊς άρούραις ένέσπειραν τόν οίνον έμιξαν ϋδατι καί τόν πλησίον έπότισαν άνατροπήν ϋολεράνκαί λύκοι Αραβικοί όντες, δοράν προβάτων ύπεκρίϋησαν ένδύσασΰαι- καί τήν άλήϋειαν παραλογιζόμενοι τό ψεύδος άπεσπάσαντο» (Αυτόθι σελ. 874). Είδικώτερον ΑΠΟΚΗΡΥΣΣΟΜΕΝ καί ΚΑΤΑΑΙΚΑΖΟΜΕΝ καί μετά τών Πατέρων της Αγίας Ζ' Οίκουμενικής Συνόδου ΑΝΑΘΕΜΑΤΙΖΟΜΕΝ τά έν ταίς αΐρετικαϊς Έγκυκλίοις τών «πέντε» πρώην Μητροπολιτών περιληφθεντα αιρετικά δυτικά φρονήματα περί τών αγίων Εικόνων, δι' ων άντιλέγουσι τώ Πνεύματι τώ Άγίω, καταλύοντες τόν "Ορον της Αγίας Ζ' Οίκουμενικής Συνόδου. Μετ' αυτών, ώς σχισματοαιρετικών καταστάντων, καί παραμενόντων αμετανόητων έν τοις κακοδόξοις φρονήμασί των, ούδεμίαν έκκλησιαστικήν κοινωνίαν έ'χομεν, δντων έκτος Εκκλησίας. ΕΤΙ ΑΠΟΡΡΙΠΤΟΜΕΝ ΚΑΙ ΚΑΤΑΔΙΚΑΖΟΜΕΝ ΚΑΙ ΕΞΩ ΤΗΣ ΕΚΚΑΗΣΙΑΣ ΕΧΟΜΕΝ τά παραπλήσιος ή καί χείρονα τών «πέντε» αιρετικά φρονήματα τοί βλάσφημου Επισκόπου Πειραιώς κ. Νικολάου, τά όποϊα άπό δεκαετίας «κηρύσσει γυμνή τή κεφαλή», ώς τό 54/76 Άπαλλακτικόν του Βούλευμα καί τά έν τοϊς βιβλιδίοις του καί έφημερίσι αιρετικά του φρονήματα, ώς καί τό τόλμημα του νά

16 176 ΟΡΘΟΛ,ΟΐΟΟ ΠΝΟΗ άποκαλέση την επί της «φιλοξενίας τοϋ Αβραάμ», όμόφωνον διδασκαλίαν των Αγίων Πατέρων ώς «φρονήματα τών αιμοβόρων χιλιαστών» ή καί τό έτερον κακόδοξον φρόνημα του, καθ' δ «τό εμβρνον έμψνχοϋται ώς άνθρωπος μετά τήν 40ήν ήμέραν έκ τής άκρας συλλήψεως». ΚΑΤΑΓΓΕΛΛΟΜΕΝ καί την πεςί αυτόν φατριάζουσαν ομάδα των Επισκόπων, ήτις, ίνα καλύψη αυτόν, αρνείται νά έξετάση τάς κατά των βλάσφημων καί αιρετικών του φρονημάτων Καταγγελίας, καί δεν διστάζει νά καταλύη τήν Κανονικήν Τάξιν καί τόν Συνοδικόν θεσμόν. Αιά τόν αυτόν λόγον ή ιδία ομάς των Αρχιερέων, ουδέν έκ των πολλών εκκρεμούντων θεμάτων των καθαπτομένων της Έκκλησιολογίας καί τής Αποστολικής Διαδοχής έπέτρεψεν νά ίεραρχηθή, έξετασθή καί έπιλυθή Κανονικώς καί Όρθοδόξως έν Συνόδω, δοθή δέ καί ή μαρτυρία τής Γνήσιας "Ορθοδόξου Εκκλησίας. Ά*τί όλων αυτών επεβλήθη ή μετά ΣΥΝΑΑΛΑΓΗΣ ιερόσυλος συμπαιγνία περί παραιτήσεως τοϋ Μακ/του Αρχιεπισκόπου Αθηνών κ. Ανδρέου υπέρ τοϋ έν λόγω Επισκόπου. ΚΑΤΑΓΓΕΛΑΟΜΕΝ καί μετά βδελυγμίας ΚΑΤΑΔΙΚΑΖΟΜΕΝ τάς σκευωρίας, τά σκάνδαλα καί τάς προσχηματικός παρανόμους καί αντικανονικός, κατηγορίας, μέχρι καί ληστρικός πράξεις καί αποφάσεις κατά Γνησίων Ορθοδόξων μελών τής Εκκλησίας, Επισκόπων, Κληρικών καί Λαϊκών. "Ετι ΚΑΤΑΑΙΚΑΖΟΜΕΝ τήν κατά Νοέμβριον 2002, συνωμοσίαν τοϋ Μακαριωτάτου "Αρχιεπισκόπου κ. Ανδρέου μετά τοϋ Σεβ. Πειραιώς κ. Νικολάου προς ύφαρπαγήν τής Ενορίας τοϋ Αγίου Δημητρίου Αχαρνών, ώς καί τήν βάρβαρον κατάληψιν υπό τοϋ ψευδοαρχιεπισκόπου κ. Νικολάου, τοϋ ενοριακού Ναού τής Αγίας Τριάδος Ηλιουπόλεως. ΚΑΤΑΔΙΚΑΖΟΜΕΝ τάς κατά τοϋ Παν/του Ίερομ. Άμφιλοχίου, από τό 1998, σκευωρίας καί διώξεις ώς απολύτως αντικανονικός, αδίκους καί εξυπηρετούσας άντορθοδόξους καί άντιεκκλησιαστικάς σκοπιμότητας. Αύται αποτελούν άόιάκοπον συνέχειαν εκείνων τών «πέντε», προς «περιθωριοποίησιν» καί «άχρήστευσιν» ανιδιοτελών γνησίων ορθοδόξων εργατών εις τό γεώργιον τοϋ Κυρίου, διότι έζήτησαν καί ζητούν καθαράν ΟΜΟΑΟΓΙΑΝ. ΚΑΤΑΑΙΚΑΖΟΜΕΝ καί τήν κοινήν άντιπερισπαστικήν σκευωρίαν'** τών Φλωρινικών Καλλινίκου Σαραντόπουλου καί Αθανασίου Σακαρέλλου οι όποιοι μετά τών μ. Μαξίμου καί Δημ. Κάτσουρα, σκοπίμως, καί άήθως, αλλά καί χωρίς νά άποδειχθή ουδέν περί «αμάρτυρου καί καινοτομίας», επί τής γνωστής επιμάχου διατυπώσεως τού Θεολόγου Ελευθερίου Γκουτζίδη, έσκευώρησαν κατ' αύτοϋ. Ούτοι «στηριχθέντες» επί τής διαστροφής καί παρερμηνείας όλων τών ορθοδόξων μαρτυριών, ε'πέβαλον είς τήν υπό τόν Μακ/τον Άρχ/πον κ. Άνδρέαν άντικ«νονικώς καί φατριαστικώς ενεργούσαν έπισκοπικήν όμάδαν τήν «άπόφασίν» των περί «άκοινωνησίας» είς τόν θεολόγον. Ημείς, ό Μητροπολίτης Μεσογαίας καί Λαυρεωτικής Κήρυκος, ΔΕΝ ΑΝΑΓΝΩΡΙΖΟΜΕΝ αυτήν, καί μετά λόγου γνώσεως καταγγέλλομεν δτι ό έν τη Ομολογιακή ομιλία τού θεολόγου Ελευθερίου Γκουτζίδη, (κατά τήν Κυριακήν τής Όρθοδοξίας τοϋ 1997), χαρακτηρισμός «τής τελείας καί πλήρους (*) Κατόπιν τής κατά τήν Κυριακήν τής Όρθοδοξίας 1997 Όμιλίας του καί είς άντιπερισπασμόν δι' δσα κατωνόμασεν κατά τών συγχρόνων διωκτών τής Εκκλησίας. (Βλέπε Κ.Γ.Ο. Τόμος 1997 σελ , , , ).

17 ΟΡΘΟΛ,ΟΙΟΟ ΠΝΟΗ 177 κοινωνίας χαί αδιαιρέτου ένότητος των τριών ϋείων προσώπων της Όμοονσίον Αγίας Τριάδος, ώς πρώτης, προαιώνιας, άναρχου καί αοράτου Εκκλησίας», ώς δήθεν «αμάρτυρου» καί διά τοϋτο «καινοτομίας», δεν απεδείχθη άλλ' ούτε έκινήθη έξ ενδιαφέροντος διά την όρθόδοξον πίστιν, αποτελεί δε καθαράν άήθη άντιπερισπαστικήν σκευωρίαν. Πρόκειται περί μιας ακόμη σαφώς απονενοημένης ενεργείας, ή οποία έπενοήθη προκειμένου νά μην εξετασθούν συγκεκριμένα καί λίαν σοβαρά πραγματικά θέματα Πίστεως, τά όποια προέκυψαν από την οίκουμενιστικήν θεώρησιν των σχισμάτων του 1937 καί του 1995, ώς καί θέματα Κανονικής τάξεως καί νά μή ληφθούν όμολογιακαί αποφάσεις έπ' αυτών. Κυρίως δμως νά διαβληθή καί νά περιθωριοποιηθή ό Θεολόγος Έλευθ. Γκουτζίδης καί οΰτω νά μην παρακωλυθή ή προδοσία των, ή οποία είχεν σχεδιασθεί νά όλοκληρωθή μέσα καί από τη παρωδία του νέου «θεολογικού διαλόγου» των κ.κ. Α. Κάτσουρα καί Καλλινίκου Σαραντόπουλου. Ημείς ΟΜΟΛΟΓΟΥΜΕΝ ΚΑΙ ΚΗΡΥΣΣΟΜΕΝ δτι ή διατύπωσις αϋτη του θεολόγου Έλευθ. Γκουτζίδη, μαρτυρεΐται, νοείται καί ερμηνεύεται όρθοδόξως πρωτίστως άπό του πνεύματος των Κυριακών λόγων: «Ον περί τούτων δε ερωτώ μόνον, αλλά καί περί των πιστενόντων διά τοϋ λόγου αυτών εις ε'μέ, ϊνα πάντες εν ώσιν, καϋώς συ, Πάτερ, εν ε'μοί χαγώ εν σοί, ίνα καί αυτοί εν ήμϊν» (Ίω. ΙΖ, 20-21). 'Εν προκειμένω, δπως κατά τους ανωτέρω λόγους του Κυρίου, νοείται καί ερμηνεύεται ή ένότης καί κοινωνία της Τρισυπόστατου άκτίστου καί ύπερουσίου Θεότητος, καί ή τοιαύτη των μελών τής έν χρόνω Εκκλησίας τοϋ Χρίστου, ούτω νοείται καί ερμηνεύεται καί ή σαφέστατη διατύπωσις τοϋ θεολόγου, ή οποία ουδόλως επιτρέπει την σύγχυσιν μεταξύ ΑΚΤΙΣΤΟΥ καί κτιστού. Επίσης άβιάστως καί πλήρως κατανοείται ή διατύπωσις καί έκ τής ομοφώνου Όρθοδόξου Πατερικής διδασκαλίας, ήτοι: 1) Τον Αγίου Μαξίμου τοϋ Όμολογητοϋ: «Είκών εστί τον (Τριαδικού Θεού) ή αγία Εκκλησία, ώς την αυτήν τώ Θεώ περί τους πιστούς ενεργούσα έ'νωσιν, καν διάφοροι τοις ίδιώμασιν χαί έκ διαφόρων καί τόπων καί τρόπων οι κατ ' αυτήν διά τής πίστεως ένοποιονμενοι τύχωσιν όντες» (Ε.Π., τ. 91 «Μυσταγωγία», Κεφ. Λ', σελ. 668 Β). Καί πάλιν: «Κατά τον αυτόν τρόπον καί ή αγία τον Θεού Εκκλησία, τά αυτά τώ Θεώ περί ημάς ώς αρχέτυπη) είκών ενεργούσα δειχϋήσεται... πάντων σνμπεφνκότων άλλήλοις καί συνημμένων, κατά τήν μίαν άπλήν τε καί άδιαίρετον τής πίστεως χάριν καί δύναμιν...» (Αντόϋι σελ. 665 καί 667 Α) «ώς τήν αυτήν αύτώ καί έ'νωσιν καί διάκρισιν έπιδεχομένην...» (Αυτόθι Κεφ. Β σελ. 667 Ο). 2) Του Μεγάλου Φωτίου: «...Τί δ ' ονν ό πλάστης καί κηδεμών, άρα παρεϊδεν εις τέλος τό πλάσμα ταλαιπωρούμενον...; Ου μέν ονν. Πώς γάρ όπερ φιλοτιμονμενος έπλασεν, ήνέσχετ ' αν ήδέως όράν σνλαγωγονμενον καί πλανώμενον; Διό προς έαντήν μέν ή τής Τριάδος ένότης, ει ϋέμις ειπείν, ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΑΣΑ, ϋέμις δε τοϋτο λέγειν επί τής αναπλάσεως, δτι τό «ποιήσωμεν άνϋρωπον κατ' εικόνα ήμετέραν καί κα& ' όμοίωσιν» επί τής πλάσεως εϊρηται- τώ ένιαίω τής γνώμης βονλήματι, τήν άνάπλασιν τοϋ συντριβέντος διετί&ετο πλάσματος». Όπως νοετται ύπό του Άγιου Φωτίου τό «Ει ϋέμις ειπείν, ΕΚΚΑΗΣΙΑΣΑΣΑ ή τής Τριάδος

18 178 ΟΡΘΟΛ,ΟΪΟΟ ΠΝΟΗ ένότηζ», ούτω νοείται καί ή διατύπωσις τοϋ θεολόγου κ. Ελευθερίου Γκουτζίδη καί αυτό άβιάστως προκύπτει ε'κ της δλης ομιλίας του καί αυτό είναι τό φρόνημα του. 3) ΤοΟ Εκκλησιαστικού συγγραφέως Κλήμεντος Άλεξανδρέως «Σπενσωμεν εις σωτηρίαν επί την παλιγγενεσίαν, εις μίαν άγάπην συναχϋήναι οι πολλοί, κατά την της μοναδικής ουσίας ενωσιν» (Ε.Π. τ. 8, σελ. 200). Τί σημαίνει αυτό τό «κατά της μοναδικής ουσίας ενωσιν» κατά τό ξηρόν γράμμα καί τί κατά τό πνεύμα; 'Ό,τι σημαίνουν καί οι λόγοι του Κυρίου μας, τους οποίους προετάξαμεν, τό αυτό σημαίνουν καί οι λόγοι τοϋ Εκκλησιαστικού μας συγγραφέως. Άλλα καί οί σύγχρονοι Αογματολόγοι, θεολόγοι καί συγγραφείς, επόμενοι τοις Άγίοις Πατράσιν, μαρτυρούν περί τοϋ μεμαρτυρημένου της διατυπώσεως: 1) Ό δογματολόγος Πανεπιστημιακός διδάσκαλος^ Ιωάννης Καρμίρης, εις τό βιβλίον του «ΟΡΘΟΑΟΞΟΣ ΕΚΚΑΗΣ1ΟΑΟΠΑ» Άϋήναι 1973, σελ. 156 γράφει: «Ή ένατης δε τοϋ Χριστού καί της Εκκλησίας καί των χριστιανών προς αλλήλους εν τη κοινωνία τοϋ Χριστού αντικατοπτρίζει την ΤΡ1ΑΑΙΚΗΝ ΕΝΟΤΗΤΑ, δυναμένη νά συγκριϋή πως προς την εν τη Αγία Τριάδι ενωσιν των τριών ϋείων προσώπων, ει καί αϋτη είναι άλλης τάξεως καί πάντη ακατάληπτος τώ άνϋρώπω. Οϋτως «ΕΙΚΩΝ εστί τοϋ (Τριαδικού) Θεού ή αγία Εκκλησία, ώς την αυτήν τώ Θεώ περί τους πιστούς ενεργούσα ενωσιν, καν διαφόροις ίδιώμασιν...». Καϋώς δηλαδή τά τρία πρόσωπα της Αγίας Τριάδος ένοϋνται ε'ν τη μιά ϋεία ονσία καί είναι εις Θεός, οϋτω καί ή πληϋύς τών μελών της Εκκλησίας ένοϋται ε'χ τώ ε'νί σώματι τοϋ Θεανθρώπου, ο έ'στιν ή Εκκλησία... ώς ε'ν τη Αγία Τριάδι υπάρχει μία μεν ΰεία ουσία, τρία δε πρόσωπα, οϋτω καί ε'ν τη Εκκλησία υπάρχει μία μεν ΰεανϋρωπίνη φύσις, πληΰύς δε καί ποικιλία προσώπων μελών, ατινα πάντα ένοϋνται εν τώ ένί πνευματικώ σώματι τοϋ Χριστού, ο έ'στιν ή Εκκλησία. Ένεκα τούτου ή Εκκλησία ώς σώμα Χριστού, θεωρείται υπό τών "Ορθοδόξων ώς ΕΙΚΩΝ και ΟΜΟΙΩΣΙΣ της Αγίας Τριάδος, αναγόμενης τούντεϋΰεν της 'Εκκλησιολογίας εις Τριαδολογίαν». 2) Ό επίσης Πανεπιστημιακός κ. Νικόλαος Μητσόπουλος, εις τό έγχειρίδιον «ΘΕΜΑΤΑ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΔΟΓΜΑΤΙΚΗΣ ΘΕΟΑΟΓΙΑΣ», σελίς 246, γράοει: «Η δε ένατης τών τριών προσώπων τοϋ ενός Θεοϋ ανακλάται καί εις την 'Εκκλησίαν, ήτις έκ πολλών προσώπων αποτελούμενη συνάπτεται εις εν κατ ' άναλογίαν της σχέσεως τών τριών ϋείων προσώπων προς άλληλα. Ισχύουν ε'ν προκειμένω οί λόγοι τοϋ Θεανθρώπου προς τόν Θεόν Πατέρα: «ίνα πάντες εν ώσι, καϋώς σύ, Πάτερ, (*) Σημείωσις «Ο.Π.». Διανοούνται τίνες ψευδοκαλόγεροι καί ψευδοορθόδοξοι ότι δεν δέχονται μαρτυρίας Νεοημερολογιτών Καθηγητών - Αογματολόγων! Ή μισαλλοδοξία των είναι προκλητική διότι όταν θέλουν χρησιμοποιούν ώ; πηγάς τοις Νεοημερολογίτας Καθηγητάς, παρ' ών λαμβάνουν πάσης φύσεως Γνωμοδοτήσεις, δταν όμως δεν τους εξυπηρετούν σοφίζονται αλλά. Έν προκειμένω με τους αναφερομένους Καθηγητάς Αογματολόγους δεν μας χωρίζει παρά μόνον τό γεγονός οτι ανέχονται καί ανήκουν εις τόν χώρον τοϋ Νεοημερολογιτισμού, Οικουμενισμού. 'Αποτελη φρένοβλάβειαν ή άμφισβήτησις τών συγγραμμάτων των, όταν αυτά προσφέρουν εις τήν έποχήν μας τάς Δογματικός Αληθείας γνήσιας καί απαραχάρακτους, καί τάς οποίας δέν είναι εις θέσιν νά γνωρίσουν καί αποδεχθούν λόγω της μισαλλοδοξίας των.

19 ΟΡΘΟΛ,Ο^ΟΟ ΠΝΟΗ 179 έν έμοί καγώ έν σοί, Ινα καί αυτοί εν ήμϊν εν ώσιν... ίνα ώσιν εν καθώς ημείς έ'χ έσμέν». 3) Ό Σέρβος θεολόγος Καθηγητής της Δογματικής, Αθανάσιος Γιέβτιτς. γράφει: «Πραγματικά, δταν μιλάμε γιά τήν Τριαδική θεολογία των Αγίων Καππαδοκών, τότε πρέπει αμέσως νά θυμηθούμε τά θεοαποκαλυφθέντα λόγια τοϋ Άγ. Προφ. Ήσαΐον γιά τήν «Μεγάλη Βουλή» της Αγίας Τριάδος (9,6 κατά τους ΙΧΧ). Ή λειτουργική καί ή θεολογική παράδοση της Όρ&οδοξίας ανέπτυξε αυτή τήν προφητική ιδέα, κατά τήν οποία ή Αγία Τριάς, σάν ή προαιώνια «Μεγάλη Βουλή» είναι τό πρότνπον καί ή πρωτοεικών (άρχέτυπον) της Εκκλησίας τοϋ Χριστού, επειδή καί ή Ιδια ή Τριάς είναι ώς Εκκλησία, τ.ε. ώς κοινωνία των τριών προσώπων στην αιώνια θεία Αγάπη καί στην αιώνια θεία Ζωή. Γι ' αυτό ακριβώς μπορούσε καί ό "Αγιος Φώτιος ό Μέγας, σέ μία άπό τίς ωραιότατες ομιλίες τον (IX, 9), νά ονομάσει τήν Αγία Τριάδα Εκκλησία, ειπών δτι «ή της Τριάδος ένατης ε'κκλησιάσασα τώ ένιαίω της γνώμης βονλήματι» προαιωνίως απεφάσισε νά δημιουργήσει τόν κόσμο καί τόν άνθρωπο καί κατ ' αυτόν τόν τρόπον διά τον ανθρώπου ολόκληρη τήν δημιουργία νά τήν ένωση στην Εκκλησία, ώς μιά αθάνατη καί αιώνια κοινωνία». 4) Ό Ρώσος Θεολόγος Βλαντιμίρ Λόσσκι, είς τό βιβλίον του: «Η ΜΥΣΤΙΚΗ ΘΕΟΛΟΓΙΑ ΤΗΣ ΑΝΑΤΟΛΙΚΗΣ ΕΚΚΑΗΣΙΑΣ», επικαλείται τόν "Αγιον Γρηγόριον τόν Θεολόγον, ό ΟΠΟΤος λέγει, ότι «Χριστιανισμός εστί της θείας φύσεως μίμησις» καί καταλήγει: «Ή Εκκλησία είναι είκών τής Αγίας Τριάδος. Οί Πατέρες δέν παύουν νά επαναλαμβάνουν τούτο, οί Κανόνες τό έπιβεβαιοϋν, π.χ. ό περίφημος τριακοστός τέταρτος Αποστολικός Κανών, ό όποιος ορίζει τήν Συνοδικήν διοίκησιν των Μητροπολιτικών επαρχιών; «Καί δοξασθήσεται ό θεός διά Κυρίου έν Άγίω Πνεύματι- ό Πατήρ καί ό Υιός καί τό "Αγιον Πνεύμα». 5) Ό Άρχιμ. Γεώργιος Καψάνης, είς τό βιβλίον του «ΟΡΘΟΛΟΞΙΑ ΚΑΙ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΣ» ομιλών διά τό Συνοδικόν σύστημα διοικήσεως τής Εκκλησίας καί σχολιάζων τόν 34ον Άποστ. Κανόνα γράφει: «Ή Εκκλησία είναι είκών τής Λγίας Τριάδος. Ή Εκκλησία ζή είς δλας τάς διαστάσεις της (Οικουμενική Σύνοδος, Πατριαρχεία, Τοπικαί Σύνοδοι, Έπισκοπαί, Ένορίαι, Ίεραί Μοναί) Συνοδικώς, δηλαδή Τριαδικώς τό Μυστήριον τής Εκκλησίας». 6) Ό πρωτοπρεσβύτερος Καθηγητής Γεώργιος Μεχαλληνός, είς τό βιβλίον του: «Η ΕΚΚΛΗΣΙΑ», (Αθήναι 1980, σελ. 11, 23 καί 39), γράφει: «Κατά τήν πρώτη φάση της ή Εκκλησία, πού υπήρχε προαιώνια στή σοφία τοϋ θεού, αρχίζει νά υπάρχει καί λυτρωτικά γιά τόν κόσμο καί τόν άνθρωπο, σάν ουράνια Εκκλησία, πριν ακόμη άπό τήν δημιουργία τοϋ υλικού κόσμου. Ό Τριαδικός Θεός, πού ή ϋπαρίή του έχει τόν χαρακτήρα μιας «ΑΠΟΑ ΥΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ», σάν κοινωνία απόλυτης ίσότητος καί ισοτιμίας, δημιουργεί καί σώζει έκκλησιολογικά - κοινωνικά, εντάσσοντας τόν άνθρωπο καί τά πάντα μέσα στην κοινωνία Του». «Ή ενότητα τής

20 180 ΟΡΘΟ ΑΟΚ>Ο ΠΝΟΗ Εκκλησίας ανάγεται σάν αρχή στην ενότητα της αγίας Τριάδος, πού σνηστά τό οντολογικό καί ήϋικό θεμέλιο της ( Ίω. 17, 20-23). "Οπως στην αγία Τριάδα μένει σάν αρχή ό Πατέρας, έτσι καί στην Εκκλησία κάϋε πράξη έχει τήν αναφορά της στον Πατέρα Θεό, με κέντρο τής ενότητας τόν ένα Χριστό καί δύναμη της ενότητας τό "Λγιον Πνεύμα». «Ή Άγιοτριαδική ενάτης είναι τό ϋεμέλιο τής Εκκλησίας». 7) Ό Πρωτοπρ. Νικόλαος Χ. Ίωαννίδης, άν. Καθηγητής Πανεπ. Αθηνών, γράφει εις άρθρον του εις τό περιοδικόν «ΤΟΛΜΗ»: «Κατά τήν φύση της ή Εκκλησία είναι μία κοινωνία, αλλά ή κοινωνία αυτή δέν είναι μόνο «εκ τον κόσμου τούτον», αλλά βρίσκεται «εν τώ κόσμω» καί αποτελεί έκφραση τής ενότητας τής Αγίας Τριάδος στίς σχέσεις ανάμεσα στους διαφόρους άνϋρώπονς. Ή κοινωνία τών τριών προσώπων τής Αγίας Τριάδος αποτελεί τό πρότυπο τής κοινωνίας των ανθρώπων μεταξύ τονς καί μέ τόν Θεό. Τό μυστήριο τού Τριαδικού Θεοϋ αντανακλάται σέ ολόκληρη τήν Ορθόδοξη ζωή καί εμπειρία. Καί ακριβώς τόσον ή προσωπική, ό'σο καί ή κοινωνική ζωή τών ανθρώπων έχει τήν αρχή της καί βρίσκει τήν πληρότητα της στην ζωή τής Αγίας Τριάδος. Ό Τριαδικός Θεός είναι μία φύση η ουσία, καί τρεϊς υποστάσεις ή πρόσωπα, ό άνθρωπος είναι μία φύση καί πολλά πρόσωπα. "Οπως δηλαδή ό Θεός είναι ομοούσιος καί τρισυπόστατος, έ'τσι καί ά άνθρωπος είναι ομοούσιος καί πολνϋπόστατος. Βλέπουμε, λοιπόν, ότι ό άνθρωπος έχει λάβει άπό τόν Θεό τήν δωρεά νά υπάρχει μέ τόν παρόμοιο τρόπο πού υπάρχει καί ό Θεός. "Ετσι ό άνθρωπος είναι πρόσωπο, καί γι ' αυτό δ,τι άφορα τό πρόσωπο τού Θεού έχει συνέπειες καί στον άνθρωπο. Κάθε άνθρωπος είναι μιά προσωπική ύπαρξη, βεβαίως κτιστή, αλλά κτιστή κατ ' εικόνα τού Τριαδικού Θεού, καί μπορεί νά πραγματοποιήσει τήν ϋπαρξή του όπως τά πρόσωπα τής Αγίας Τριάδος, όπως ό Εις τής Τριάδος ό Χριστός, δηλαδή ώς πρόσωπο». 8) Ό Θεολόγος - συγγραφεύς Άρχ/τος Τιμόθεος Κιλίφης, εις τό βιβμον του: «Τί ΕΙΝΑΙ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ» γράφει: «Είναι φανερό, λοιπόν, ότι ή Εκκλησία, ή Όρθοδοξία έχει προϊστορία προαιώνια. Πρίν ακόμη δημιονργηθή ό κόσμος. Αφού Πρώτη Εκκλησία είναι τά τρία πρόσωπα τής Τριαδικής Θεότητας». ΣΤ ΔΙΑ ΤΗΝ ΠΑΡΑΙΤΗΣΙΝ ΤΟΥ ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΥ κ. ΑΝΔΡΕΟΥ ΚΑΙ ΤΗΝ ΑΝΑΔΕΙΞΙΝ ΤΟΥ ΨΕΥΔΟΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΥ κ. ΝΙΚΟΑΑΟΥ ΔΙΑΚΗΡΥΣΣΟΜΕΝ, δι' άλλην μίαν φοράν, ότι ΔΕΝ ΑΝΑΓΝΩΡΙΖΟΜΕΝ ώς συνεδριάσεις τής Ιεράς Συνόδου τής Ιεραρχίας τής Γνησίας Ορθοδόξου Εκκλησίας καί τάς άπό , καί άπό τής , τάς σχετικός μέ τήν περί παραιτήσεως τού Μακ/του Αρχιεπισκόπου Αθηνών κ. Ανδρέου ϊερόσυλον συμπαιγνίαν, αλλά τάς ΚΑΤΑΔΙΚΑΖΟΜΕΝ ώς καθαρά «καϊαφικά συνέδρια». Διότι εις μεν τήν πρώτην ( ), έκ τών δέκα Αρχιερέων, μελών τής Ιεράς Συνόδου, ήσαν παρόντες μόνον οί εξ καί τελικώς απεφάσισαν δύο Άρχιερεϊς(!), εις δε τήν δευτέραν ( ), οι παρασταθέντες Αρχιερείς, κατειργάσαντο τό ΨΕΥΔΟΣ