CHILDHOOD / FAMILY LIFE / RELATIONSHIPS LEISURE SOCIETAL CONTEXT

Transcript

1 My personal story Greece 51 Male Primary Topic: IDENTITY Topics: CHILDHOOD / FAMILY LIFE / RELATIONSHIPS LEISURE SOCIETAL CONTEXT Key actors: friends, self Year: caring/carer/care giver fatherhood relationship support health access body disability health physical strength treatment/therapy (in-) dependence (not) questioning/(no) doubts age body image character masculinity resistance weak(-ness) well-being activity friends sports urban context Read this story in English R: Look. I like to be self-su cient. OK? Emotionally I am not a self-su cient and I say this. I don t want to be self-su cient emotionally. I like to share. With friends, with women. But I also like to stand on my own two feet. It gives me a lot of pleasure. Like everyone. But I 1

2 haven t built my whole philosophy on this. Being superman. I: Was there a time or an event in your life when you felt bad that you couldn t perform the role of superman? R: Of course I remember. For others it might have been something simple that they would get over easily. For me it was a tendonitis of the Achilles muscle 15 years ago, in I was with crutches for about a year and a half. Because the muscle didn t heal properly, I didn t have physiotherapy when I needed it and this left me half invalid. ( ) It started from a stupid situation. From tiredness that I didn t take into account. I was walking for endless hours. I helped a woman friend moving house. I didn t pay attention and then.. you see I was very athletic and I thought that a body that exercises can take everything. But this was a good lesson that I needed to take better care. I was scared because it was the rst time in my life that I needed help from other people. And I saw how di cult this was for me, because of some kind of egotism. (..) R: I was like my father in this. Like my father. R: I didn t want to ask anyone for help. I liked to help others, I really love people, but behind this was a great egotism.. And this helped me get over this. R: What changed was that when you can t walk well, a friend has to shop at the supermarket for you, another one has to come and clean your house. I was in an invalid state, you see. It s not like not having the use of a hand. It s the foot. You can t manage alone in this city if you don t have full mobility. R: ( ) For me it was horrible because or the st time in my life I had to sit in a chair. ( ) In general I was moving all the time. Then for the rst time I started having panic attacks 2

3 and I realized I have a problem with immobility. ( ) And slowly I started accepting the chair more and this was very good for me. ( ) The meaning of life is not, let s say, going to the mountains, or swimming, or whatnot, but also to produce things with my mind. R: And I started seeing people differently. Because I had a kind of racism in me for people who were more laid back, not mobile. I thought I don t have anything to do with these people. And I didn t see their other parts. I didn t want to see other parts of theirs that could be more interesting. R: I was used to being the one who helps people in need and who only relies on himself in his di cult times. This [incident] put me in a different frame of mind. I started asking for help. What can I say.. It was hard for me to even ask people to come over and spend some time together. It would mean I am in need of company. ( ) I felt like some old people do, abandoned. Read this story in Greek R: Κοίταξε να δεις κάτι. Μου αρέσει να είμαι αυτάρκης. Έτσι; Συναισθηματικά δεν είμαι αυτάρκης και το δηλώνω. Και δεν γουστάρω να είμαι αυτάρκης, συναισθηματικά. Μου αρέσει να μοιράζομαι. Και με τους φίλους μου και με τις γυναίκες. Κλπ. Κλπ. Ωραία. Ωστόσο μου αρέσει να στηρίζομαι στα πόδια μου βρε παιδί μου και μου δίνει μεγάλη χαρά αυτό το πράγμα. Όπως και στον κάθε άνθρωπο. Αλλά δεν θα' λεγα ότι... εε... πάνω σ' αυτό έχτισα όλη μου τη φιλοσοφία ας πούμε. Να το παίζω superman. I: Υπήρξε κάποια στιγμή ή γεγονός στη ζωή σου όπου αισθάνθηκες άσχημα γιατί δεν μπορούσες να ανταποκριθείς σ' αυτό το ρόλο του superman; R: Ναι. Ναι. Για να... Του superman με την έννοια του να βοηθάω καταστάσεις, φίλους και τέτοια. Ναι. Αισθάνθηκα άσχημα και ήτανε ένα φοβερό πλήγμα, αλλά ήταν ό,τι έπρεπε για να έρθω στα ίσα μου, γιατί πραγματικά το' παιζα φύλακας άγγελος. 3

4 I: Θυμάσαι τι έγινε; R: Βέβαια θυμάμαι. Για άλλους μπορεί να ήταν κάτι απλά και να το ξεπερνάγανε εύκολα. Για μένα ήταν μια τενοντίτιδα... που έπαθα στον αχίλλειο πριν από 15 χρόνια, το '95, και ήμουνα με δεκανίκια για ενάμιση χρόνο περίπου. Γιατί.. κακοφόρμησε, δεν έκανα φυσιοθεραπεία τότε που χρειαζότανε, επανερχόταν ξανά και ξανά και με άφησε ημιανάπηρο ας πούμε. Ατρόφησε ο μυς. Ε, το σώμα πολύ εύκολα μπορεί να χάσει τη σειρά του άμα δεν του φέρεσαι και σωστά. Ξεκίνησε από μια χαζή κατάσταση όλο αυτό. Μια κόπωση, δεν την πρόσεξα, γιατί περπάταγα άπειρες ώρες, μια μετακόμιση που βοήθησα μια φίλη μου πάλι, κλπ. Ε, δεν το πρόσεξα, δεν είχα και ποτέ... ήμουνα πολύ της γυμναστικής και εντάξει το σώμα γυμνάζεται, αντέχει τα πάντα, αλλά τελικά ε.. ήταν ένα γερό μάθημα ότι έπρεπε να προσέχω λιγάκι. Ε, κι εκεί τα χρειάστηκα γιατί ήταν η πρώτη φορά στη ζωή μου που... χρειάστηκα βοήθεια από άλλους. Και είδα πόσο μου ήταν δύσκολο, γιατί τελικά ήταν ένα είδος εγωϊσμού I: Να δεχτείς να ζητήσεις βοήθεια. R: Ναι, ναι, ναι. Είχα δυσκολία μεγάλη. I: Αισθανόσουνα δηλαδή ντροπή; R: Ναι, ήμουνα σαν τον πατέρα μου. Σ' αυτό ήμουνα σαν τον πατέρα μου. I: Ναι. R: Δεν ήθελα να ζητάω βοήθεια από κανέναν. Μου άρεσε να βοηθάω τους άλλους ξέρω γω, πραγματικά αγαπάω τους ανθρώπους κλπ. κλπ. αλλάαα.. πίσω από αυτό κρυβόταν ένας μεγάλος εγωϊσμός που... έτσι με βοήθησε να το ξεπεράσω σε μεγάλο βαθμό. I: Τι άλλαξε; R: Άλλαξε ότι [γέλιο] άμα δεν μπορείς να περπατήσεις... εεε.. μια ο ένας φίλος σου φέρνει πράγματα από το σούπερ μάρκετ, μια έρχεται ο άλλος σου καθαρίζει το σπίτι 4

5 εεε.. ντάξει.. ήμουνα σε μια κατάσταση ημιαναπηρίας, κατάλαβες; Δεν είναι να μην έχεις χέρι, είναι να μην έχεις πόδι. Δράμα. Δεν μπορείς να μείνεις μόνος σου σ' αυτή την πόλη έτσι όπως είναι αν δεν έχεις έτσι εεε κινητική έτσι αρτημέλεια. I: Είπες ότι κράτησε αυτό ένα ενάμιση χρόνο. R: Ναι, κουβάλαγα το δεκανίκι, το πήγαινα βόλτες. Μια στηριζόμουνα, μια δε στηριζόμουνα, μια αυτό. Γιατί ακριβώς το πόδι είχε μια συμπεριφορά αλλόκοτη μετά από ένα σημείο. I: Αυτό το γεγονός πιστεύεις ότι άλλαξε πράγματα στη ζωή σου. Ότι ήτανε ένα σημείο κομβικό, ας πούμε; R: Ναι, ήτανε. Ήτανε κομβικό. Ακούγεται πολύ χαζό ίσως. I: Πολύ ενδιαφέρον είναι. R: Δεν ήταν τίποτα ιδιαίτερο. Ήταν μια απλή τενοντίτιδα. Αλλά... ε.. δηλαδή το λες σε άλλους... άλλος σπάει πόδι, σπάει τη μέση του, εντάξει και αναρρώνει. Εμένα μου στοίχησε απίστευτα πολύ γιατί κατ' αρχήν για πρώτη φορά στη ζωή μου με κάθισε σε καρέκλα. Ακούγεται λίγο περίεργο αυτό. Πώς σπούδασα; Εντάξει σπούδασα. Διάβαζα μέσα σε λεωφορεία, σε τραίνα.. είμουνα υπερκινητικός. Γενικά κουνιόμουνα όλη την ώρα. Τότε για πρώτη φορά... εε.. άρχισα να παθαίνω κρίσεις πανικού και κατάλαβα ότι είχα θέμα με την ακινησία. Αλλά μέσα από αυτό το πολύ επίπονο διάστημα για πρώτη φορά ήρθα σε επαφή και με το διαλογισμό, αν θες, και με αυτό που εγώ θεωρούσα φυσικό, την έννοια φυσικού, γιατί πάντα ήμουνα της φύσης, αλλά είχα ταυτίσει εντελώς τη φύση με την κίνηση. Και αυτό ήταν μεγάλο λάθος. Και έτσι σιγά σιγά άρχισα να συμφιλιώνομαι και με την καρρέκλα, αυτό μου έκανε πολύ καλό. Γιατί θα ήμουν ένας καραγκιόζης που θα χοροπηδούσε όλη την ώρα, ας πούμε. Μέχρι να πεθάνω, έτσι. Ακόμα γυμνάζομαι και κάνω και ράνω, και ιστορίες κι όλα αυτά, αλλά.. μπορώ και για ένα διάστημα και να μην κάνω τίποτα από όλα αυτά και να δουλεύει... να δουλεύω πνευματικά ας πούμε. Το οποίο μου χρειάζεται. Το νόημα της ζωής μου δεν είναι ας πούμε... ξέρω γω να πηγαίνω μόνο στα βουνά, ή να κολυμπάω, ή να κάνω ή να ράνω, 5

6 αλλά είναι και να παράγω μερικά πράγματα με το μυαλό μου. Τα οποία μου αρέσουν. I: Άρα τις βασικές αλλαγές που συντελέστηκαν που τις εντοπίζεις; R: Ε.. Ναι. I: Περιέγραψες ότι συμφιλιώθηκες πιο πολύ με την ακινησία... Σε επίπεδο σχέσεων, συναισθημάτων και αυτά τι νομίζεις ότι άλλαξε; R: Και σε αυτό κάτι άλλαξε γιατί άρχισα να βλέπω και τους ανθρώπους αλλιώς. Είχα ίσως μέσα μου ένα είδος ρατσισμού για τους ανθρώπους που είναι πιο πολύ τις ξάπλας, όχι της κίνησης, του αράγματος. Έλεγα βρε παιδί μου τι δουλειά έχω μ' αυτούς ας πούμε. Και δεν έβλεπα άλλα τους κομμάτια. Δεν ήθελα να βλέπω άλλα τους κομμάτια που ήταν πολύ πιο ενδιαφέροντα, ας πούμε. Τώρα δηλαδή αυτή τη στιγμή σχετίζομαι άνετα με οποιουσδήποτε ανθρώπους. Μπορεί να έχω φίλους ας πούμε που δεν έχουν οποιαδήποτε σχέση με την κίνηση. Δεν έχω κανένα πρόβλημα πια. Είχα μια... λίγο τσιμέντο. Μια αποστροφή ας πούμε. Ένα κόλημμα. Μια αποστροφή στους ανθρώπους που δεν κινούνται, δεν γυμνάζονται, γιατί είναι αφύσικο αυτό. Ντάξει. I: Ναι. Επίσης είπες ότι έμαθες να ζητάς βοήθεια. R: Ναι. Εεεε. Είχα συνηθίσει να βοηθάω μόνο εγώ τους ανθρώπους στις δύσκολες καταστάσεις που ήταν κλπ. και να προσπαθώ ρε παιδί μου να στηρίζομαι αποκλειστικά στον εαυτό μου στις δύσκολες δικές μου καταστάσεις, ψυχικές ή σωματικές ή ο,τιδήποτε. Αυτό... επειδή και σωματικά αλλά και ψυχολογικά ήταν ένα τρομερό χτύπημα για μένα... με έβαλε σε άλλο κανάλι. Δηλαδή άρχισα να.. ζητάω βοήθεια. Τι να σου πω, δηλαδή... Ακόμα και... θα μου ερχόταν δύσκολο να πω σε κάποιον, 'α, έλα από δω να κάτσουμε λίγο'. Θα σήμαινε ότι έχω ανάγκη την παρέα. Ακόμα και αυτό. Κατάλαβες; Γιατί τότε είχα καθηλωθεί, και από συνείδηση δεν είχα τηλεόραση, μου φέραν και οι δικοί μου τότε μια τηλεόραση, μια μικρή να βλέπω, γιατί πόσες ώρες θα διαβάζεις, έτσι, έμενα μόνος μου, δεν είχα και συγκάτοικο τότε. Και... έφτασε σε σημείο ας πούμε να παίρνω κάποιους φίλους τηλέφωνο και να τους λέω θα' ρθεις ξέρω γω, αυτό. Ξέρεις και καταλάβαινα όμως ότι και ο άλλος έχει τα δικά του και 6

7 μπορεί να μην ήθελε. Εεεε... έζησα πολύ άσχημα κάποιο καιρό. Δηλαδή αισθάνθηκα όπως αισθάνονται κάποιοι γέροι, παρατημένοι. Γιατί ο ρυθμός της ζωής έτσι όπως είναι στην Αθήνα σε ξερνάει. Άμα... έχεις ένα πρόβλημα που σε ακινητοποιήσει λίγο, δεν είναι ότι δεν σε αγαπάνε, τρέχει ο κόσμος, τρέχει, και δεν προλαβαίνει. Ένιωσα απαίσια πραγματικά. [...] Βγαίνεις λίγο στην άκρη. Πραγματικά τότε ένιωσα γέρος. 7