Η πρόταση του ΚΚΕ για τη διαχείριση των υδάτινων πόρων

Η πρόταση του ΚΚΕ για τη διαχείριση των υδάτινων πόρων ΓΕΝΙΚΑ Όλες οι εξελίξεις, διεθνώς στην ΕΕ και στη χώρα μας επιβεβαιώνουν τις αρνητικές για το λαό συνέπειες της πολιτικής της άρχουσας τάξης και της ΕΕ για τη διαχείριση των υδάτινων πόρων και των υπηρεσιών ύδρευσηςαποχέτευσης. Δύο γαλλικά διεθνικά μονοπώλια, η «Suez» και η «Vivendi Enviroment», ελέγχουν περίπου το 70% της αγοράς υδάτινων πόρων παγκόσμια, και έχουν βάλει στόχο την ΕΥΔΑΠ και την ΕΥΑΘ. Την τελευταία τριανταετία σαρώνουν τον πλανήτη οι ιδιωτικοποιήσεις των φορέων διαχείρισης του νερού αλλά και το βάθεμα της εμπορευματοποίησης του. Σήμερα, πάνω από 500 εκατομμύρια άνθρωποι στον κόσμο εξαρτώνται από τις ιδιωτικές επιχειρήσεις ύδρευσης. Το 1990 ήταν μόλις 51 εκατομμύρια. Μάλιστα, οι ειδικοί προβλέπουν ότι τα επόμενα χρόνια περισσότερο από το 75% της ευρωπαϊκής αγοράς στον τομέα και το 65% της αντίστοιχης αμερικανικής θα ιδιωτικοποιηθεί. Αποτέλεσμα της έντασης της εμπορευματοποίησης είναι ο υπερδιπλασιασμός των ανθρώπων που οι ανάγκες τους για νερό εξαρτώνται από τις ιδιωτικές επιχειρήσεις. Για φέτος ορισμένοι εκτιμούν ότι έφτασαν στο 1,16 δισεκατομμύρια ανθρώπους. Τη ραγδαία αυτή αύξηση αναμένεται να καρπωθούν γύρω στις δέκα πολυεθνικές που κυριαρχούν. Το νερό - όχι μόνο στην Ελλάδα, αλλά σε όλο τον καπιταλιστικό κόσμο - από ζωτικό φυσικό πόρο, κοινωνικό αγαθό κοινωνική ιδιοκτησία μετατρέπεται σε ακριβοπληρωμένο εμπόρευμα για το λαό και σε πηγή αστείρευτων κερδών για το μεγάλο κεφάλαιο. ΣΤΗ ΧΩΡΑ ΜΑΣ Η Ελλάδα διαθέτει αρκετούς υδάτινους πόρους. Όμως λειψυδρία, πλημμύρες, ρύπανση είναι οι μόνιμοι πλέον «επισκέπτες» και σταθερά επεκτείνονται σε περισσότερες περιοχές της χώρας. Τεράστιες οι αρνητικές συνέπειες στην αγροτική παραγωγή αλλά και στους κατοίκους των πόλεων. Καλλιέργειες απειλούνται ή και έχουν ήδη καταστραφεί. Ολόκληρες πόλεις ζουν με τον εφιάλτη της στέρησης του νερού. Τα φαινόμενα αυτά δεν είναι αποτέλεσμα της ανομβρίας ή της ραγδαίας βροχής. Είναι αποτέλεσμα της πολιτικής που ακολουθείται στον τομέα των υδάτινων πόρων τις τελευταίες 10ετιες. Οι κυβερνήσεις λένε ότι φταίει η φύση. Όμως τα μετεωρολογικά δεδομένα της τελευταίας 30ετιας, δεν δείχνουν μεταβολές που θα δικαιολογούσαν τέτοιες εκτιμήσεις. Για όλες τις ετήσιες ανάγκες της χώρας σε νερό, καταναλώνεται μόλις το 6% του ετήσιου βρόχινου νερού. Στις πόλεις περίπου το 40% της παροχής νερού χάνεται λόγω διαρροών στα πεπαλαιωμένα δίκτυα. Η χώρα μας έχει από τα χαμηλότερα ποσοστά αξιοποίησης των ωφέλιμων εσωτερικών υδάτινων πόρων (12,5%), που γίνονται ακόμα πιο χαμηλά, (10%), αν υπολογισθούν και οι εξωτερικοί υδάτινοι πόροι που έρχονται από τις Βαλκανικές χώρες που βρίσκονται στα βόρεια σύνορά μας. Παρά το γεγονός ότι η Ελλάδα, ως γεωγραφική περιοχή στο σύνολό της, δεν αντιμετωπίζει, πρόβλημα έλλειψης νερού - οι διαθέσιμες ποσότητες αρκούν για την πλήρη κάλυψη των αναγκών της, το διαθέσιμο υδάτινο 1

δυναμικό δεν αξιοποιείται ορθολογικά και δεν κατανέμεται σωστά ανάλογα με τις ανάγκες, σε κάθε περιοχή, δεν υπάρχουν τα αναγκαία έργα υποδομής για τη συγκέντρωση, τη διοχέτευση και την κατανομή των διαθέσιμων νερών. Υπάρχουν σοβαρές ελλείψεις σύγχρονων δικτύων ύδρευσης και άρδευσης, δεν υλοποιήθηκαν τα αναγκαία μεγάλα έργα (πχ εκτροπή του Αχελώου). Οι κυβερνήσεις ισχυρίζονται ότι υπεύθυνος για τη λειψυδρία είναι και η γεωργία που όπως ισχυρίζεται καταναλώνει πάνω από το το 80% των υδατικών πόρων της χώρας, ΑΠΟΚΡΥΠΤΟΝΤΑΣ ΟΤΙ ακομη κι αν τα στοιχεία έχουν κάποια βάση, ΑΥΤΟ ΕΙΝΑΙ ΠΟΣΟΣΤΟ ΕΠΙ ΤΟΥ 6% ΤΟΥ ΝΕΡΟΥ ΠΟΥ ΑΞΙΟΠΟΙΕΙ Η ΕΛΛΑΔΑ. Η πολιτική τους ευθύνεται για την όξυνση του προβλήματος της διαχείρισης των υδάτων γιατί δε φρόντισαν να γίνουν τα απαραίτητα έργα για την ορθολογική αξιοποίηση και σωστή διαχείριση του υδάτινου δυναμικού της χώρας. Τα αποτελέσματα αυτής της πολιτικής τα ζουν σήμερα οι κάτοικοι πολλών μεγάλων πόλεων και οι αγρότες της Θεσσαλίας, της Βοιωτίας, των νησιών και άλλων περιοχών. Πάνω από 30 νόμοι της χώρας αντιμετωπίζουν πρόβλημα νερού. Η λειψυδρία έχει εξελιχθεί σε εφιάλτη. Μεγάλες αγροτικές εκτάσεις στη Θεσσαλία, στη Βοιωτία, στην Αργολίδα και σε άλλες περιοχές καταστρέφονται, παρά το ότι αρδεύονται 13,2 εκατομμύρια στρέμματα όταν οι αρδευτικές δυνατότητες ξεπερνούν τα 17 εκατομμύρια στρέμματα. Η υποβάθμιση της ποιότητας και της απώλειας μεγάλων ποσοτήτων νερού, λόγω της καπιταλιστικού δρόμου ανάπτυξης, αποτυπώνεται με χαρακτηριστικό παράδειγμα την Αθήνα όπου καταστράφηκε ο υδάτινος πλούτος της, όπως και σημαντικό μέρος του φυσικού περιβάλλοντος της, οικοδομήθηκαν τα ρέματα και μεγάλες επιφάνειες των οικοπέδων, ενώ η ανεξέλεγκτη και παράνομη αποχέτευση σε αυτά αστικών και βιομηχανικών λυμάτων καλά κρατεί, αφού κριτήριο ήταν και είναι η κερδοφορία των μονοπωλιακών ομίλων και όχι η εξυπηρέτηση των λαϊκών αναγκών και ο σεβασμός απέναντι στη φύση. Οι αστικές κυβερνήσεις των τελευταίων δεκαετιών, αξιοποιούν τη λειψυδρία για να περιορίσουν τις αγροτικές καλλιέργειες και να επιβάλουν δυσβάσταχτες τιμές στο νερό της ύδρευσης και της άρδευσης, για τις δε πλημμύρες φταίει ο «κακός μας ο καιρός». Προτεραιότητα ήταν και είναι τα «μεγάλα έργα», που έχουν ανάγκη οι πολυεθνικές της ΕΕ, η Ελληνική αστική τάξη και τα τεράστια εξοπλιστικά Νατοϊκά συμφέροντα. Αν και αναγνωρίζεται ότι οι αναδασώσεις και τα αντιδιαβρωτικά έργα, συμβάλλουν αποτελεσματικά στην αύξηση των υδατικών αποθεμάτων της χώρας, οι κυβερνήσεις διαχρονικά δεν διέθεσαν τις αναγκαίες πιστώσεις ώστε τα δασικά οικοσυστήματα να συμβάλλουν στην παραγωγή νερού. Η σοβαρή προσπάθεια δημιουργίας μεγάλης έκτασης αντιδιαβρωτικών έργων, που άρχισε προπολεμικά, δεν συνεχίστηκε μετά τον πόλεμο και περιορίστηκε στη διευθέτηση κυρίως των χειμάρρων. Η εμπρηστική πολιτική που ακολουθήθηκε τα τελευταία χρόνια στον τομέα των δασών, εκτός από την καταστροφή τους κατάφερε ένα καίριο πλήγμα στον εμπλουτισμό του υδροφόρου ορίζοντα. Η ποσότητα των αποθεμάτων μειώνονται επικίνδυνα αφού οι υδροφορείς δεν εμπλουτίζονται, δεν γίνονται έργα συλλογής και αξιοποίησης τω βρόχινων νερών, ενώ οι απώλειες στα δίκτυα ύδρευσης και άρδευσης και τα αναχρονιστικά συστήματα άρδευσης είναι τεράστιες. 2

Η ποιότητα των επιφανειακών και υπόγειων νερών συνεχώς υποβαθμίζεται από αστικά, βιομηχανικά απόβλητα τοξικά και ρυπογόνα. Από τη μη εγκατάσταση βιολογικών καθαρισμών αστικών και βιομηχανικών λυμάτων, την ανεξέλεγκτη διαχείριση των στερεών αποβλήτων και από την ανορθολογική χρήση των γεωργικών εφοδίων, ενώ η υπεράντληση οδηγεί συχνά σε υφαλμύρινση. Ανάλογα είναι τα προβλήματα χρήσης νερού στον τουριστικό τομέα (ανεπάρκεια, υποβαθμισμένη ποιότητα, παράνομη χρήση, υψηλό κόστος κλπ). Η Ελλάδα με πάνω από 1000 χειμάρους, χάνει κάθε χρόνο 86 περίπου εκατομμύρια κυβικά μέτρα εδάφους από τις ορεινές και ημιορεινές περιοχές, τα οποία μεταφέρονται και αποθέτονται στις πεδινές, προκαλώντας σοβαρές πλημμύρες και άλλες καταστροφές. Αυτό είναι αποτέλεσμα της μέχρι σήμερα διαχείρισης των χειμάρρων της μη αξιοποίησης των σημαντικών βροχών, χιονών που δέχεται η χώρα μας, της απογύμνωσης από βλάστηση λεκανών απορροής, της μείωσης της δασοκάλυψης. Στην ορεινή περιοχή, σύμφωνα με στοιχεία του υπ. Γεωργίας, έκταση 4.000.000 στρεμμάτων, έχει τόσο πολύ υποβαθμιστεί ώστε μόνο με σοβαρά τεχνικά έργα μπορεί να ανορθωθεί. Στα πεδινά, οι χείμαρροι με τις προσχώσεις τους αχρηστεύουν τις τεχνητές λίμνες των φραγμάτων ύδρευσης, άρδευσης και παραγωγής ηλεκτρικής ενέργειας. Μπαζώνουν και καταστρέφουν τα αρδευτικά και υδραυλικά έργα. Προκαλούν σημαντικές ζημιές στις κατοικημένες και καλλιεργούμενες περιοχές. Καταστρέφουν συγκοινωνιακά έργα, όπως οδούς, σιδηροδρομικές γραμμές, γέφυρες, κλπ. Προκαλούν προβλήματα ρύπανσης σε παραθαλάσσιες λουτροπόλεις και καθιστούν το νερό σε μεγάλη έκταση λασπώδες και ακατάλληλο για κολύμβηση. Τέλος δεν είναι δυνατή σε αυτές τις συνθήκες η χρησιμοποίηση του νερού που ρέει για την ικανοποίηση διαφόρων αναγκών, όπως αρδευτικών, υδροηλεκτρικών, υδρευτικών κλπ.. Η ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΤΗΣ ΕΕ Στο επίκεντρο της αστικής πολιτικής στο θέμα που εξετάζουμε βρίσκονται οι οδηγίες και κατευθύνσεις της ΕΕ για το νερό, για την «απελευθέρωση» του τομέα της ηλεκτρικής ενέργειας, για την Κοινή Αγροτική Πολιτική. Η πολιτική της ΕΕ για το νερό που αποτυπώνεται σε σχετική οδηγία -πλαίσιο του 2000, με την οποία εναρμονίστηκε η ελληνική νομοθεσία απ το 2003, προωθεί την εμπορευματοποίηση του νερού και επιβάλει νέα αντιλαϊκή πολιτική τιμολόγησης του με το νέο σχέδιο προστασίας των ευρωπαϊκών υδάτων. Θέτει σε προτεραιότητα την εξοικονόμηση της ζήτησης νερού σε αντιπαράθεση στην ουσία με τη μεγιστοποίηση της προσφοράς σε κάθε υδατικό διαμέρισμα. Έτσι δεν εστιάζει στα τεχνικά έργα και τις πολιτικές εμπλουτισμού των υπόγειων και επίγειων υδροφορέων, ο οποίος αποτελεί τον πιο ασφαλή και οικονομικό τρόπο όχι μόνο για την ποσοτική αλλά και για την ποιοτική ανάταξη των υπόγειων και επιφανειακών νερών, σε συνδυασμό με τον περιορισμό των πηγών ρύπανσης. Ούτε στην αναγκαιότητα προστασίας των δασών που συμβάλλουν καθοριστικά στον εμπλουτισμό των υδροφορέων. Αντιπαραθέτει τεχνητά την προτεραιότητα της χρήσης του νερού για ύδρευση με τις χρήσεις του νερού σε 3

κλάδους της παραγωγής, όπως των τροφίμων και της ενέργειας, δηλαδή κλάδους εξίσου απαραίτητους για την κάλυψη των κοινωνικών αναγκών. Σ αυτό το πλαίσιο εισάγει τη λεγόμενη αειφόρο διαχείριση των υδατικών πόρων, την ανάκτηση του κόστους για τις υπηρεσίες νερού, την προστασία των υδάτινων οικοσυστημάτων και των εξαρτώμενων χερσαίων. Φαινομενικά πρόκειται για μια αδιέξοδη διαχειριστική λογική που οδηγεί στην προστασία των σημερινών διαθέσιμων υδατικών πόρων, οι οποίοι θα φθίνουν, ενώ συνεχώς διευρύνονται οι κοινωνικές ανάγκες και δε διασφαλίζεται η αύξηση της προσφοράς νερού στο μέλλον. Στην πραγματικότητα, με το μανδύα της προστασίας του υδατικού περιβάλλοντος και της καλής κατάστασης των υδατικών σωμάτων, μεθοδεύεται η αύξηση της τιμολόγησης του νερού, ιδιαίτερα στον αγροτικό τομέα και στη λαϊκή κατανάλωση στις πόλεις. Η αύξηση της τιμής του νερού συμβαδίζει με τα σχέδια των μονοπωλίων σ' ολόκληρη την ΕΕ για το βάθεμα της εμπορευματοποίησης των υπηρεσιών ύδρευσης και αποχέτευσης που δεν αφορά μόνο τις μεγάλες εταιρείες αλλά και τις μικρότερες (ΔΕΥΑ). Εμπορευματοποίηση που θα οδηγήσει σε νέες δραματικές αυξήσεις των τιμολογίων λαϊκής κατανάλωσης, επιδείνωση των εργασιακών σχέσεων στον κλάδο και αξιοποίηση του υδατικού δυναμικού με γνώμονα την κερδοφορία των συγκεκριμένων μονοπωλιακών ομίλων. Τα σχέδια αυτά είναι σε εξέλιξη και ουσιαστικά δεν αμφισβητούνται από τη σημερινή συγκυβέρνησης Η επίκληση της προστασίας του περιβάλλοντος και από τη συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ ΑΝΕΛ για τη στήριξη της αντιλαϊκής πολιτικής διαχείρισης του νερού είναι υποκριτική και αποπροσανατολιστική, αφού υπάρχουν τεχνολογίες και τεχνικές λύσεις που επιτρέπουν την εξοικονόμηση της κατανάλωσης νερού χωρίς αλλαγή της τιμολογιακής πολιτικής και επιβάρυνσης των λαϊκών στρωμάτων. Για παράδειγμα η τεχνική δυνατότητα ανακύκλωσης του χρησιμοποιημένου νερού με διαχωρισμό των χρήσεών του, τα συστήματα ελαχιστοποίησης της κατανάλωσης νερού για οικιακή χρήση, τα συστήματα περισυλλογής βρόχινου νερού, την αλλαγή μεθόδων άρδευσης, την επιδιόρθωση και συντήρηση του δικτύου διανομής, τα δασοκομικά και φυτοτεχνικά έργα, τις δασώσεις και τις αναδασώσεις. Η συγκεκριμένη Οδηγία Πλαίσιο εξειδικεύθηκε με νεότερη του 2004 (17/ΕΚ) σχετικά με τις διαδικασίες ανάθεσης στο κεφάλαιο των υπηρεσιών ύδρευσης-αποχέτευσης. Θυμίζουμε επίσης και την Οδηγία 98/83/ΕΚ για το πόσιμο νερό («νερό για ανθρώπινη χρήση»), που αγνοεί την επικίνδυνη συνέργεια των ρύπων στο νερό. Εμβληματική, πάντως, περίπτωση παραμένει η θέσπιση και η διαχρονική εμμονή στο φονικό, στην κυριολεξία, όριο των 50μ g / l για το άθροισμα του τρισθενούς και εξασθενούς χρωμίου, που σημαίνει 40-45 μ g / l για το εξασθενές χρώμιο, προκειμένου να διασφαλιστούν τα κέρδη των ευρωενωσιακών μονοπωλίων του νερού (φρέσκου και εμφιαλωμένου). Το πραγματικό πολιτικό ερώτημα είναι: Ποιος δρόμος ανάπτυξης, ποια πολιτική μπορεί να διασφαλίσει την αξιοποίηση του νερού για την ικανοποίηση του συνόλου των λαϊκών αναγκών, σχετικά με τη διαχείριση του νερού, την ύδρευση, την άρδευση, την αποχέτευση, την παραγωγή ηλεκτρικής ενέργειας, την στήριξη της εγχώριας 4

αγροτικής και βιομηχανικής παραγωγής, την ισόρροπη ανάπτυξη των περιφερειών, την προστασία του περιβάλλοντος και της δημόσιας υγείας, την αντιπλημμυρική προστασία των πόλεων; Αρκεί η διατήρηση της σημερινής κατάστασης, της διατήρησης του δημόσιου ή του δημοτικού χαρακτήρα στην ιδιοκτησία των επιχειρήσεων ύδρευσης-αποχέτευσης, για να αποτρέψει την επιδείνωση και να ανοίξει το δρόμο για την αξιοποίηση του νερού με γνώμονα τη λαϊκή ευημερία; Οι εταιρίες που εμπορεύονται το νερό με γνώμονα τη κερδοφορία τους, εμφανίσθηκαν πολύ πριν την περίοδο της βαθιάς καπιταλιστικής κρίσης. Είναι γνήσιο τέκνο του καπιταλιστικού δρόμου ανάπτυξης και των κατευθύνσεων της ΕΕ. Η εμπορευματοποίηση των επιχειρήσεων ύδρευσης και αποχέτευσης διεθνώς, συνοδεύθηκε με εκτίναξη των τιμών λαϊκής κατανάλωσης, αθέτηση των συμβατικών υποχρεώσεων των ομίλων για τη συντήρηση και επέκταση των δικτύων, υποβάθμιση της ποιότητας του νερού και της επεξεργασίας των λυμάτων, διακοπή των σχετικών μετρήσεων, επιδείνωση της κατάστασης των εργαζόμενων του κλάδου. Από τις ΗΠΑ και τη Μ. Βρετανία μέχρι τη Γαλλία, την Πορτογαλία, την Αργεντινή η πραγματικότητα είναι αμείλικτη. Στην Αργεντινή πρωταγωνιστής της αθέτησης συμβατικών υποχρεώσεων ήταν ο γαλλικός όμιλος Suez, ο οποίος σε συμμαχία με την Ελλάκτωρ του ομίλου Μπόμπολα αποτελεί τον ένα βασικό διεκδικητή της ΕΥΑΘ. Στον αντίποδα βρίσκονται, οι ισραηλινές εταιρίες Arison και Mekorot σε συνεργασία με την ΓΕΚ Τερνα και τον Αποστολόπουλο. Οι ανταγωνιστές του διαγωνισμού αναδεικνύουν αφενός τη συνεργασία εγχώριων και διεθνών μονοπωλιακών ομίλων και αφετέρου τη γεωπολιτική διάσταση του θέματος, του ελέγχου της διαχείρισης του νερού ως πεδίου ενδοιμπεριαλιστικών αντιθέσεων στην ευρύτερη περιοχή. Ο ΡΟΛΟΣ ΤΩΝ ΔΗΜΟΤΙΚΩΝ ΕΠΙΧΕΙΡΗΣΕΩΝ Μέσα στο σημερινό πλαίσιο οι δημοτικές επιχειρήσεις για να μείνουν κερδοφόρες είναι υποχρεωμένες να αυξάνουν το βαθμό εκμετάλλευσης των εργαζόμενων τους, να μειώνουν τον αριθμό των εργαζόμενων, να επιβαρύνουν πολύμορφα την λαϊκή οικογένεια. Αυτό φάνηκε και στην πρόταση του 2011 για σύναψη προγραμματικής σύμβασης με το Υπουργείο Εσωτερικών η Ένωση Δημοτικών Επιχειρήσεων Ύδρευσης Αποχέτευσης (ΕΔΕΥΑ) με την οποία η ΕΔΕΥΑ πρότεινε στην ουσία αύξηση των τιμολογίων. Σ ανάλογη κατεύθυνση κινείται και η ΕΥΔΑΠ που είναι στο Χρηματιστήριο από το 2000 και έχει συρρικνωθεί ο αριθμός των εργαζόμενων με μείωση των μισθών πάνω από 35%. Ενώ οι τιμές λαϊκής κατανάλωσης τραβούν σταθερά την ανηφόρα. Παράλληλα αποτελούν βολική λύση για να αναλαμβάνουν οι ιδιωτικοί όμιλοι τα πιο κερδοφόρα τμήματα των υπηρεσιών νερού., είτε άμεσα είτε έμμεσα, χρησιμοποιώντας την μάσκα των ΜΚΟ και της κοινωνικής οικονομίας. Έτσι οι μονοπωλιακοί όμιλοι δεν εμπλέκονται με τη διαχείριση τμημάτων των επιχειρήσεων ύδρευσης που δεν είναι αποδοτικά με κριτήριο το ποσοστό κέρδους τους, όπως η συντήρηση του παλαιού δικτύου ύδρευσηςαποχέτευσης και εστιάζουν στην πώληση υπηρεσιών και προϊόντων υψηλής τεχνολογίας, στην κατασκευή νέων έργων υποδομής, σε παράγωγα χρηματοοικονομικά προϊόντα κλπ. 5

Στη περιβόητη στροφή σε ορισμένες χώρες της ΕΕ απ την πλήρη ιδιωτικοποίηση στις συμπράξεις ΣΔΙΤ όσο και στη λεγόμενη επαναδημοτικοποίηση πρωταγωνιστούν τμήματα του κεφαλαίου του κλάδου του νερού αλλά και άλλων κλάδων που η κερδοφορία τους επηρεάζεται απ τη διαχείριση του νερού. Οι ισχυροί όμιλοι του νερού στις διεθνείς αγορές, η Suez και η Veolia εξηγούν με δικές τους δημοσιεύσεις αυτή τη στροφή, τεκμηριώνοντας γιατί θεωρούν πιο κερδοφόρα λύση την πώληση συγκεκριμένων υπηρεσιών ύδρευσης, τεχνολογικών λύσεων και σχετικής υποδομής μέσω συμπράξεων δημοσίου και ιδιωτικού τομέα, συγκριτικά με την πλήρη ιδιωτικοποίηση των επιχειρήσεων που σε αρκετές περιπτώσεις περιλαμβάνει λειτουργικές δαπάνες που περιορίζουν το ποσοστό κέρδους τους. Πλήθος μελετών του ΟΟΣΑ, της Παγκόσμιας Τράπεζας και άλλων ιμπεριαλιστικών οργανισμών αναζητούν επίσης τα βέλτιστα μοντέλα σύμπραξης δημόσιου-ιδιωτικού τομέα, με τη συμβολή δημοτικών επιχειρήσεων και ΜΚΟ με γνώμονα τη διευρυμένη αναπαραγωγή του κεφαλαίου. Η ΕΕ τηρεί γενική στάση ουδετερότητας στο ζήτημα της δημόσιας ή ιδιωτικής ιδιοκτησίας των υπηρεσιών ύδατος και προτάσσει την ανάγκη μιας κανονιστικής αρχής και κατάλληλου επιχειρηματικού περιβάλλοντος με επίκεντρο την αγορά, επιμένοντας στη βασική κοινοτική στρατηγική της εμπορευματοποίησης, της επιχειρηματικής δράσης με γνώμονα το κέρδος. Η λειτουργία με κριτήριο το κέρδος, μπορεί να υλοποιηθεί εύκολα και απ την «πίσω πόρτα» των δημοτικών επιχειρήσεων, ιδιαίτερα σήμερα που προωθείται η νέα οδηγία της ΕΕ για τις συμβάσεις παραχώρησης, σύμφωνα με την οποία οι Δήμοι και οι δημοτικές επιχειρήσεις ανεμπόδιστα θα δέχονται προσφορές από ενδιαφερόμενους σχετικούς με το «αντικείμενο» επιχειρηματικούς ομίλους. Ο εγκλωβισμός του κινήματος στην αναζήτηση της «λιγότερο επώδυνης διαχείρισης» μεταξύ των διάφορων εναλλακτικών μοντέλων δηλαδή της πλήρους ιδιωτικοποίησης, της σύμπραξης δημόσιου-ιδιωτικού τομέα, της σύμπραξης δημοτικών φορέων και ΜΚΟ καθώς και των δημόσιων επιχειρήσεων που λειτουργούν με κριτήριο το ποσοστό κέρδους και τους νόμους της καπιταλιστικής αγοράς, έχει ως κοινό παρανομαστή την αποδοχή της θυσίας των λαϊκών αναγκών στο βωμό της ανταγωνιστικότητας του κεφαλαίου. Η καθήλωση του κινήματος στην αναζήτηση του μικρότερου κακού οδήγησε το λαϊκό κίνημα από ήττα σε ήττα. Τα λεγόμενα κινήματα αυτοδιαχείρισης ή επαναδημοτικοποίησης που εμφανίσθηκε σε ορισμένες ευρωπαϊκές πόλεις δεν αμφισβητούν ουσιαστικά την εμπορευματοποίηση, την επιχειρηματική δράση με γνώμονα το κέρδος. Διατηρούν την ανταποδοτική λειτουργία των δημοτικών επιχειρήσεων όπου η πρόσβαση στο νερό εξαρτάται απ την οικονομική δυνατότητα του καταναλωτή. Στο Παρίσι που παρουσιάζεται ως εμβληματικό παράδειγμα επαναδημοτικοποίησης εμφανίσθηκε μια μεσοσταθμική ελάχιστη μείωση των τιμολογίων κατά 8%, μετά από μια θεαματική αύξηση που ξεπέρασε το 200% τα 30 περίπου χρόνια που προηγήθηκαν. Ταυτόχρονα, σε τεχνολογικές αναβαθμίσεις συγκεκριμένων υποδομών της πόλης μετέχουν θυγατρικές των ισχυρών ομίλων όπως η Veolia Water Solution. 6

Στη Θεσσαλονίκη πρωτοβουλίες που εμφανίσθηκαν με τη σημαία του κοινωνικού ελέγχου όπως η κίνηση 136 (με σύνθημα 136 ευρώ ανά πολίτη για εξαγορά της ΕΥΑΘ) βρέθηκαν τελικά να υποστηρίζονται από το ίδρυμα Μπιλ Γκέιτς και Αμερικάνους επενδυτές κοινωνικές ευθύνης, όπως συνεταιριστικές τράπεζες (πχ Charity Bank, Amalgamated Bank of New York). Γενικότερα το καπιταλιστικό κράτος και ιδιαίτερα η τοπική κρατική διοίκηση (δήμοι, περιφέρειες κλπ) υπηρετούν πολύμορφα τα συμφέροντα του μονοπωλιακού κεφαλαίου. Είτε με τις ιδιωτικοποιήσεις και τις συμπράξεις (ΣΔΙΤ), είτε με τις δημόσιες επιχειρήσεις, που λειτουργούν με γνώμονα το ποσοστό κέρδος. Σε συνθήκες βαθιάς καπιταλιστικής κρίσης και περιορισμού των κρατικών δαπανών κοινωνικής πολιτικής αυξάνει ακόμα περισσότερο η επιβάρυνση των λαϊκών οικογενειών και η επιδείνωση της θέσης των εργαζόμενων. Αυτό αποδεικνύεται όχι μόνο απ την πορεία της ΕΥΔΑΠ και της ΕΥΑΘ στον κλάδο του νερού αλλά και στους υπόλοιπους κλάδους. Αρκεί να δούμε τι συμβαίνει με τα τροφεία των δημοτικών παιδικών σταθμών, με τη σημερινή λειτουργία των δημόσιων νοσοκομείων, με τη ΔΕΗ ΑΕ που ακόμα ανήκει κατά 51% στο δημόσιο και λειτουργεί μέσα στις συνθήκες της «απελευθερωμένης αγοράς». Γι αυτό και ο αγώνας ενάντια στην ιδιωτικοποίηση των εταιρειών ύδρευσης αποχέτευσης δεν πρέπει να περιορισθεί στην διατήρηση της σημερινής μετοχικής τους σύνθεσης και γενικότερα στην αποδοχή της λειτουργίας δημοτικών και δημόσιων επιχειρήσεων με κριτήριο το κέρδος. Η σημερινή κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ αποδέχεται τις οδηγίες της ΕΕ εμπορευματοποίησης του νερού ενώ η κριτική που έκανε ως αντιπολίτευση αφορούσε τη μη σωστή υλοποίηση τους. Ζητούσε την αυστηρή εφαρμογή της Ευρωπαϊκής νομοθεσίας που ιδιωτικοποιεί και εξασφαλίζει κέρδη για το κεφάλαιο. Η γενικότερη θέση του ΣΥΡΙΖΑ για αναπτυξιακές κοινοπραξίες και συμπράξεις όπου το κράτος θα διαθέτει ένα μερίδιο σε εγχώριους ιδιωτικούς και ξένους ομίλους ή σε ΜΚΟ, αποκαλύπτει την στράτευση του στο στόχο θωράκισης της ανταγωνιστικότητας των μονοπωλίων, με θύμα το εισόδημα και τα δικαιώματα του λαού. Εντός των τειχών του καπιταλιστικού δρόμου ανάπτυξης και των δεσμευτικών οδηγιών της ΕΕ, καμιά αστική κυβέρνηση δεν μπορεί να διασφαλίσει φιλολαϊκή διαχείριση του νερού, ουσιαστική ικανοποίηση των κοινωνικών αναγκών. Δεν μπορούμε να δώσουμε τη μάχη για το αύριο της λαϊκής ευημερίας, εγκλωβισμένοι στο δρόμο της καπιταλιστικής ανάπτυξης, στις συνταγές ενός άλλου μείγματος καπιταλιστικής διαχείρισης. ΝΔ ΠΑΣΟΚ συμφωνούν με τις κατευθύνσεις της ΕΕ τις οποίες συνδιαμόρφωσαν, κάνουν κριτική σε ζητήματα διαχείρισης και πιέζουν για γρηγορότερη ή αποτελεσματικότερη εμπορευματοποίηση στη βάση της κερδοφορίας και της ανταποδοτικότητας. Η ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΣΤΗ ΘΕΣΣΑΛΙΑ Το πρόβλημα του υδατικού ελλείμματος της Θεσσαλίας συνεχώς οξύνεται. Πρέπει να είμαστε καθαροί. Δεν υπάρχει άγνοια των αναγκών της περιοχής, ούτε αιτία είναι η συνολική έλλειψη υδατικών πόρων στη χώρα μας. Δεν υπάρχει αδυναμία προσδιορισμού τεχνικών και οργανωτικών λύσεων. Υπάρχει πολιτική και έργα η υλοποίηση των οποίων θα μπορούσαν να αντιμετωπίσουν το υδατικό έλλειμμα και την ποιότητα των υδάτων στη 7

Θεσσαλία. Όλα αυτά έχουν απαντηθεί και αναλυθεί πριν από δεκαετίες σε επιστημονικό επίπεδο. Το υδατικό πρόβλημα της Θεσσαλίας αποτελεί ουσιαστικά χαρακτηριστικό παράδειγμα του καπιταλιστικού δρόμου ανάπτυξης της Ελλάδας. Αυτός είναι ο πραγματικός ένοχος, η αιτία η οποία δεκαετίες τώρα όχι μόνο δεν αντιμετωπίζει το πρόβλημα της αναβάθμισης των υδατικών πόρων της Θεσσαλίας, αλλά επιδιώκει την αντιμετώπιση του σε βάρος των λαϊκών συμφερόντων στο πλαίσιο της πολιτικής της ΕΕ αναδεικνύοντας την πολιτική ουσία του προβλήματος αλλά και του γενικού πολιτικού προβλήματος της χώρας. -- Ναι υπάρχει ανισόμετρη κατανομή των βροχοπτώσεων και απορροών μεταξύ Δυτικής και Ανατολικής Ελλάδας αλλά θα μπορούσε να αξιοποιηθεί η περίσσια και να τροφοδοτηθούν περιοχές που έχουν πρόβλημα. Μπορεί όμως αυτό να γίνει με την ιδιωτικοποίηση της διαχείρισης σε πολυεθνικές συνεργαζόμενες με ιδιωτικές ή και δημοτικές επιχειρήσεις με κριτήριο τη μεγιστοποίηση της κερδοφορίας τους; -- Ναι μπορεί να γίνει εμπλουτισμός των υπόγειων υδάτων, του υδροφόρου ορίζοντα. Αλλά μπορεί να γίνει με την αύξηση του κόστους των γεωτρήσεων της άρδευσης και της ύδρευσης; Έχουν προσδιοριστεί τα πολλαπλά οφέλη από την ολοκλήρωση και συνδυασμένη ενεργοποίηση ενός συνόλου τεχνικών έργων υλοποίησης και αξιοποίησης που αφορούν την εξασφάλιση της αυτάρκειας των οικοσυστημάτων που μπορούν να συμβάλλουν στην αντιμετώπιση των ελλείψεων και της υποβαθμισμένης ποιότητας των υδάτων στη Θεσσαλία αλλά και τις όποιας αναγκαίας εκτροπής ποσοτήτων νερού. (πχ, έργα ανασύστασης και διατήρησης της λίμνης Κάρλας και Σμοκόβου, αντιδιαβρωτικά έργα, διευθέτηση ορεινών υδάτων, υδρονομική διαχείριση των δασικών οικοσυστημάτων, εκτροπή, φράγματα και υδροηλεκτρικοί σταθμοί του άνω ρου του Αχελωου κλπ) Τα έργα αυτά μπορούν να συμβάλλουν αποφασιστικά ώστε: Να αντιμετωπιστεί το οξύ πρόβλημα της υποβάθμισης της ποσότητας και ποιότητας των υπόγειων υδροφορέων της Θεσσαλίας. Να αντιμετωπιστεί το πρόβλημα της υποβάθμισης των εδαφών σε ορισμένες περιοχές της Θεσσαλίας. Να αναβαθμισθεί η ποιότητα και να εξασφαλισθεί η αναγκαία ποσότητα νερών στον Πηνειό ώστε να προστατευθούν οι οικολογικές λειτουργίες του και η αξιόλογη φυσική περιοχή των εκβολών του (δέλτα Πηνειού). Να εξασφαλισθεί η ύδρευση των μεγάλων αστικών συγκροτημάτων της Θεσσαλίας (κυρίως Λάρισας και Βόλου). Να εξασφαλισθεί και να αυξηθεί η άρδευση των ανεπαρκώς σήμερα αρδευομένων εκτάσεων της Θεσσαλίας. Να μειωθεί η ενεργειακή εξάρτηση της χώρας με την αξιοποίηση του ανεκμετάλλευτου υδροδυναμικού καθώς και την πολλαπλή κοινωνική ωφέλεια των μεγάλων υδροηλεκτρικών έργων που διαφυλάσσουν πολύτιμους υδατικούς πόρους στους υδροταμιευτήρες τους κατά τη χειμερινή περίοδο, για να τους διαθέσουν κατά τη θερινή. Πρόκειται για έργα που θα μπορούσαν να συμβάλλουν στην αξιοποίηση των εγχώριων παραγωγικών δυνατοτήτων της χώρας, στην κάλυψη σύγχρονων διατροφικών αναγκών, στην προστασία του 8

περιβάλλοντος, στη μείωση του εμπορικού ελλείμματος της χώρας σε αγροτικά προϊόντα. Θα μπορούσαν, ιδιαίτερα, να συμβάλλουν σε συνδυασμό με τη βελτίωση του υπάρχοντος αρδευτικού δικτύου και την αξιοποίηση τεχνικών εξοικονόμησης νερού, στην εξάλειψη του προβλήματος της πλημμελούς άρδευσης των αροτριαίων καλλιεργειών, οι οποίες τροφοδοτούν εγχώριες βιομηχανικές μονάδες (π.χ. εκκοκκιστήρια, εργοστάσια μεταποίησης τροφίμων, μονάδες επεξεργασίας ζάχαρης, σιτηρών, τυποποίησης οσπρίων). Χαρακτηριστικό παράδειγμα ο βιομηχανικός άξονας Λάρισας - Βόλου και οι αντίστοιχες ΒΙΠΕ. Ποιο είναι το πραγματικό εμπόδιο στην κάλυψη των οξυμένων λαϊκών αναγκών σχετικά με το νερό στη Θεσσαλία και γενικότερα στη χώρα μας; Είναι οι στρατηγικές επιλογές της άρχουσας τάξης και της ΕΕ που υπηρετούν όλες οι αστικές κυβερνήσεις, όπως και η σημερινή. Ο καπιταλιστικός δρόμος ανάπτυξης, όπου το νερό, η ηλεκτρική ενέργεια, τα τρόφιμα, η γη, τα δασικά οικοσυστήματα αποτελούν εμπορεύματα. Αρνητικές συνέπειες για το λαό Η εφαρμογή της κοινοτικής οδηγίας 2000/60 για το νερό που οδηγεί στην ελαχιστοποίηση της μεταφοράς νερού προς τη Θεσσαλία αποτελεί επίσης το όχημα για την εφαρμογή της νέας ΚΑΠ 2014-2020, η οποία έχει στόχο τη συγκέντρωση κεφαλαίου και γης στον αγροτικό τομέα. Συμβαδίζει με τις συμφωνίες του ΠΟΕ για αύξηση των εισαγωγών αγροτικών προϊόντων προς τις κοινοτικές χώρες σε αντάλλαγμα της απρόσκοπτης εξαγωγής κοινοτικών βιομηχανικών εμπορευμάτων. Αντίστοιχα υποκριτική και αντιλαϊκή είναι η αρχή «ο ρυπαίνων πληρώνει», που στην πράξη νομιμοποιεί τη ρύπανση και μεταθέτει το κόστος διαχείρισης των αποβλήτων στα λαϊκά στρώματα. Η τραγωδία του Ασωπού και της Μεσσαπίας στη Βοιωτία, στην Αττική και στην Κεντρική Εύβοια, που οι αρμόδιες κρατικές αρχές κρατούν ανώνυμες τις γνωστές πηγές βιομηχανικής ρύπανσης, η περιβαλλοντική αδειοδότηση έχει καταντήσει κωμωδία και οι καλλικρατικοί δήμοι διανέμουν ακατάλληλο νερό στους δημότες, αποτελούν χαρακτηριστικά παραδείγματα. Ορατές είναι οι αρνητικές συνέπειες για το λαό και από την προώθηση της ευρωενωσιακής πολιτικής«απελευθέρωσης της αγοράς ενέργειας». Εκτός από τις απανωτές αυξήσεις των τιμών για τη λαϊκή οικογένεια και την κατεδάφιση των σχέσεων πλήρους - σταθερής εργασίας στον κλάδο, πρέπει να συνυπολογίσουμε την επιβράδυνση στην ανάπτυξη μεγάλων υδροηλεκτρικών σταθμών. Οι ιδιώτες επενδυτές προτιμούν τα μεγάλα αιολικά και φωτοβολταϊκά πάρκα και τους μικρούς υδροηλεκτρικούς σταθμούς που έχουν υψηλότερο ποσοστό κέρδους και ταυτόχρονα αυτή η κατεύθυνση ενισχύεται πολύμορφα από το κράτος. Την ίδια στιγμή είναι σε εξέλιξη η διαπάλη για την ιδιωτικοποίηση σημαντικών δημόσιων υποδομών, όπως της Λίμνης Πλαστήρα και του φράγματος Σμοκόβου για τη λειτουργία υδροηλεκτρικού σταθμού. Γενικότερα μέσα στη ζούγκλα της απελευθερωμένης καπιταλιστικής αγοράς αυξάνεται η διαπάλη ανάμεσα σε τμήματα του κεφαλαίου (κατασκευαστικούς, ενεργειακούς, τραπεζικούς, τουριστικούς ομίλους κλπ.)για το ποια έργα, ποιες υποδομές θα υλοποιηθούν, ποιες θα είναι οι προτεραιότητες. Αυτή η διαπάλη δεν εκφράζεται μόνο στο ζήτημα της 9

προώθησης των έργων μερικής εκτροπής του άνω ρου του Αχελώου. Καλύπτει όλες τις σχετικές με τη θεματολογία του νερού δραστηριότητες, όπως τα έργα επεξεργασίας υγρών αποβλήτων και αποχετευτικών δικτύων, τον εξοπλισμό νέων κτιρίων με σύγχρονες συσκευές χαμηλής υδατικής κατανάλωσης, τις εθελοντικές συμφωνίες μεταξύ ιδιωτικών ομίλων και μεγάλων καταναλωτών. Αφορά επίσης τους όρους υλοποίησης των δημόσιων έργων υποδομής με τις ληστρικές για το λαό ΣΔΙΤ και τις Συμβάσεις Παραχώρησης προς όφελος των μονοπωλίων. Οι εργαζόμενοι, εργάτες, φτωχοί αγρότες, αυτοαπασχολούμενοι της Θεσσαλίας δεν μπορούν να περιμένουν καμιά θετική εξέλιξη από μια στημένη διαβούλευση πάνω σε σχέδια διαχείρισης τα οποία βασίζονται και προωθούν εξ ορισμού την αντιλαϊκή πολιτική της ΕΕ και της αστικής τάξης, δηλαδή την πολιτική που οδήγησε στη σημερινή κατάσταση και επιφυλάσσει για το μέλλον τη μείωση των αρδεύσιμων καλλιεργειών Η συνδυασμένη διαχείριση των υδατικών πόρων κατά υδρολογική λεκάνη συνολικά στη Θεσσαλία μπορεί να συμβάλει στην προστασία του περιβάλλοντος, στην διατήρηση των υγροτόπων, τη σταδιακή αναβάθμιση ποτάμιων και παρόχθιων οικοσυστημάτων. Στη ρύθμιση των απολήψεων, την αντιμετώπιση των πλημμυρικών παροχών, στον εμπλουτισμό των υπόγειων υδατικών συστημάτων της αξιοποιώντας και περιφερειακά εγγειοβελτιωτικά έργα. Πρόκειται για κρίσιμο ζήτημα αφού η σημερινή υπεράντληση των υπόγειων υδάτων και η ταπείνωση της στάθμης συνοδεύεται με αύξηση της υφαλμύρινσης (πχ ανατολικά κράσπεδα της Κάρλας), εκδήλωση καθιζήσεων στην Ανατολική Θεσσαλία (πχ περιοχή Ριζόμυλου Στεφανοβίκειο Πλατύκαμπος, Αρμένιο, Κιλελέρ) και υποβάθμιση ζωνών υδροληψίας μεγάλων πόλεων. Είναι αναγκαία η δραστική επιτάχυνση της ανασύστασης και διατήρησης της λίμνης Κάρλας, με ανάπτυξη των οικοσυστημάτων της περιοχής. Άμεσα να υλοποιηθούν τα αναγκαία τεχνικά έργα εξασφάλισης της επάρκειας και της ορθολογικής διαχείρισης του νερού χωρίς ΣΔΙΤ, από τον αρμόδιο κρατικό φορέα. Έργων που στη Θεσσαλία δεν περιορίζονται στο γνωστό σύνολο υποδομών για την υλοποίηση και αξιοποίηση της μερικής εκτροπής του άνω ρου του Αχελώου, αλλά αφορούν τη διευθέτηση και ανόρθωση όλων των λεκανών απορροής, τη συγκράτηση νερών στην ορεινή ζώνη, τα αναγκαία αντιπλημμυρικά έργα, τα έργα αναβάθμισης του αρδευτικού δικτύου στο θεσσαλικό κάμπο. Έργων που συνδέονται άρρηκτα με την απαίτηση για σημαντική αύξηση των αρδευόμενων εκτάσεων και τη διασφάλιση της απαραίτητης γι αυτό ποσότητας νερού σε ετήσια βάση. Διαχείριση του νερού προς όφελος του λαού Ωστόσο μέσα στο σημερινό πλαίσιο του καπιταλιστικού δρόμου ανάπτυξης και των δεσμεύσεων της ΕΕ, δεν πρόκειται να διασφαλισθεί μια φιλολαϊκή διαχείριση του νερού, ούτε η ουσιαστική ικανοποίηση των λαϊκών αναγκών. Όσο προχωρά η πολιτική της έντασης της εμπορευματοποίησης του νερού και η «απελευθέρωση» της ενέργειας, όσο προχωρά η εφαρμογή της Κοινής Αγροτικής Πολιτικής, όσο κλιμακώνεται η αναδιάρθρωση που κλείνει σύγχρονες μονάδες όπως της Βιομηχανίας Ζάχαρης, όσο εντείνεται η επίθεση στο λαϊκό εισόδημα, κανένα μεγάλο τεχνικό έργο δεν πρόκειται να αντιστρέψει την επιδείνωση της κατάστασης του λαού. Ακόμα και αν υλοποιηθεί, θα το 10

χρυσοπληρώσει ο λαός και θα ωφεληθούν ελάχιστα από το αποτέλεσμά του οι φτωχοί και μεσαίοι αγρότες. Η διαχείριση του νερού προς όφελος του λαού προϋποθέτει ένα ριζικά διαφορετικό δρόμο ανάπτυξης, με κοινωνικοποιημένα τα συγκεντρωμένα μέσα παραγωγής, κεντρικό σχεδιασμό της οικονομίας και εργατικό έλεγχο. Μέσα σ αυτό το καθεστώς της σοσιαλιστικής οικονομίας όπου η γη, οι υδάτινοι πόροι (υπόγειοι και επιφανειακοί), τα δάση, τα εργοστάσια επεξεργασίας νερού, τα δίκτυα ύδρευσης, άρδευσης, η υποδομή αποχέτευσης και επεξεργασίας λυμάτων, οι υδροηλεκτρικοί σταθμοί θα αποτελούν κοινωνική κρατική ιδιοκτησία, ο επιστημονικός κεντρικός σχεδιασμός θα μπορεί να προβλέπει και να ικανοποιεί το σύνολο των λαϊκών αναγκών, στον συγκεκριμένο τομέα. Σε αυτό το πλαίσιο ο Ενιαίος Κρατικός Φορέας Διαχείρισης του νερού θα υλοποιεί ολοκληρωμένη πολιτική διαχείρισης του νερού με γνώμονα τη λαϊκή ευημερία, η οποία θα αξιοποιεί και τα αποτελέσματα της επιστημονικής έρευνας. θα κατοχυρώνει το νερό ως κοινωνικό αγαθό και όχι ως εμπόρευμα. Θα διασφαλίζει τη συνδυασμένη ικανοποίηση των λαϊκών αναγκών. Θα ελέγχει και θα μεριμνά για την προστασία των ποταμών, λιμνών και θαλασσών από τη βιομηχανική ρύπανση, για τον περιβαλλοντικό σχεδιασμό αντιπλημμυρικών έργων, για τη συντήρηση των δικτύων όμβριων υδάτων στις πόλεις. Θα εξασφαλίζει την ολοκληρωμένη διαχείριση προστασία και οικολογική ανόρθωση των δασικών οικοσυστημάτων με αποκλειστική ευθύνη του κράτους την ανάδειξη του υδρονομικού τους ρόλου και την κοινωνικοποίησή τους. Για να ανοίξει ό δρόμος προς αυτή τη μόνη ελπιδοφόρα διέξοδο της εργατικής εξουσίας, οι σημερινοί αγώνες ενάντια στην εμπορευματοποίηση με ή χωρίς ιδιωτικοποίηση των υπηρεσιών ύδρευσης αποχέτευσης, πρέπει να στοχεύουν στη συνολική ανατροπή της πολιτικής εμπορευματοποίησης του νερού, που επιτρέπει την επιχειρηματική δράση με κριτήριο το κέρδος τόσο από ιδιωτικούς ομίλους όσο και από δημοτικές και μικτές επιχειρήσεις και κοινοπραξίες. Να προταχθεί η απαίτηση ικανοποίησης του συνόλου των λαϊκών αναγκών και όχι να επιλεχθεί το δήθεν «λιγότερο επώδυνο μοντέλο» εμπορευματοποίησης του νερού. Αγώνας για φθηνό, ελεγμένο, ποιοτικό νερό για το λαό, με άμεση μείωση των τιμολογίων κατά 30% σε ανέργους, χαμηλόμισθούς, χαμηλοσυνταξιούχους. Για πλήρη σταθερή εργασία για το σύνολο των εργαζόμενων στον κλάδο. Για κατάργηση του νομοθετικού πλαισίου εφαρμογής της οδηγίας της ΕΕ για το νερό και της σχετικής επιχειρηματικής δραστηριότητας. Για άμεση υλοποίηση αναγκαίων τεχνικών έργων εξασφάλισης επάρκειας και ορθολογικής διαχείρισης του νερού χωρίς ΣΔΙΤ και συμβάσεις παραχώρησης, απ τον αρμόδιο κρατικό φορέα (πχ εκτροπή άνω Ρου του Αχελώου). Η αντιλαϊκή επίθεση είναι σε εξέλιξη. Λαϊκός μονόδρομος είναι η οργάνωση της λαϊκής αντεπίθεσης σε γραμμή ρήξης με τα μονοπώλια και την ΕΕ για να ανοίξει ο δρόμος για την ικανοποίηση των αναγκών μας. Φτάνει να πιστέψουμε στη δύναμή μας και να πάρουμε την τύχη μας στα χέρια μας. ΑΝΤΩΝΗΣ ΡΑΛΛΑΤΟΣ 22 ΑΠΡΙΛΗ 2015. ΒΟΛΟΣ. 11