Κεφάλαιο IΙ - Ιστορική Εξέλιξη της ΜΕΘ II.1. Πώς δημιουργήθηκε η Ιατρική της Εντατικής Θεραπείας; Η γένεση της Ιατρικής της Εντατικής Θεραπείας αποτελεί αντικείμενο συζήτησης, ανάλογα με τους ορισμούς που προσδιορίζουν τον τόπο ή τον χρόνο, την αρτιότητα και τα πλεονεκτήματα των παροχών αυτής, την εξέλιξη των μέσων παρακολούθησης και τις σύγχρονες μεθόδους υποστήριξης της ζωής ωστόσο, σημαντικό ρόλο έ- παιξε αδιαμφισβήτητα η Florence Nightingale. Η Florence Nightingale ήταν νοσηλεύτρια που έδρασε κατά τη διάρκεια του πολέμου της Κριμαίας (1853 1856, Ρωσία εναντίον Τουρκίας, Μ. Βρετανίας και Γαλλίας). Σε διάστημα μερικών εβδομάδων, χιλιάδες στρατιώτες των βρετανικών στρατιωτικών δυνάμεων που είχαν αποβιβαστεί στην Κριμαία νόσησαν από χολέρα και ελονοσία. Λόγω της έλλειψης κατάλληλης φροντίδας και των υψηλών ποσοστών λοίμωξης, το ποσοστό θνητότητας των νοσηλευόμενων στρατιωτών έφτανε στο 40 % των θανάτων που καταγράφονταν κατά τη διάρκεια του πολέμου. Αυτό συντάραξε τη βρετανική κοινή γνώμη προκαλώντας δημόσια κατακραυγή. Η F. Nightingale προσφέρθηκε εθελοντικά και το 1854 έφυγε από την Αγγλία, επικεφαλής μιας ομάδας 38 νοσηλευτριών. Φτάνοντας στην Κωνσταντινούπολη, στο Σκούταρι, όπου βρίσκονταν οι βρετανικές ιατρικές εγκαταστάσεις για τους στρατιώτες, εφάρμοσε ένα σύστημα εντατικής φροντίδας των ασθενών και κατάφερε να μειώσει τη θνητότητα στο 2 % [1]. H F. Nightingale, μεταξύ άλλων, απαίτησε οι πιο σοβαρά ασθενείς να τοποθετηθούν σε κρεβάτια κοντά στον νοσηλευτικό σταθμό, έτσι ώστε να είναι δυνατόν να παρακολουθούνται πιο στενά, δίνοντας πρώιμα έμφαση στη σημασία της ξεχωριστής χωρικής κατανομής για τους ασθενείς που βρίσκονται σε κρίσιμη κατάσταση. Εικόνα ΙΙ.1 Η Florence Nightingale (περί το 1858). Το 1859 στην Αγγλία, στο Νοσοκομείο του Αγίου Θωμά, ιδρύθηκε προς τιμήν της Σχολή Νοσηλευτικής, στην οποία, εκτός από τα αμιγώς ακαδημαϊκά μαθήματα, διδάσκονταν και θεωρητικά και πρακτικά μαθήματα. Η Σχολή αναγνωρίστηκε για την επαγγελματική της αξία και την τεχνική της επάρκεια, και βραβεύτηκε από τη βρετανική κυβέρνηση. Το έργο και η Σχολή της F. Nightingale άνοιξαν τον δρόμο για την Ιατρική της Εντατικής Θεραπείας.
Εικόνα ΙΙ.2 Μνημείο αφιερωμένο στη Florence Nightingale, Waterloo, Λονδίνο (1910). Μερικά χρόνια αργότερα, το 1923, διαμορφώθηκε από τον Walter Dandy η έννοια της μετεγχειρητικής ανάνηψης, καθώς πρώτος αυτός οργάνωσε μια νευροχειρουργική μετεγχειρητική μονάδα φροντίδας, στο Νοσοκομείο Johns Hopkins, στη Βαλτιμόρη, επιστρατεύοντας εξειδικευμένο νοσηλευτικό προσωπικό. Αυτοί οι επαγγελματίες νοσηλευτές έγιναν οι πρώτοι ειδικοί, δίπλα στο κρεβάτι του ασθενή, που παρείχαν εντατική θεραπεία υπό τις οδηγίες των νευροχειρουργών. Το 1930 ο Martin Kirschner σχεδίασε και ανέπτυξε μια συνδυασμένη μετεγχειρητική μονάδα ανάνηψης / εντατικής θεραπείας στο Πανεπιστήμιο του Tübingen, στη Γερμανία. Αυτές οι αρχικές μονάδες εντατικής φροντίδας αποτέλεσαν το μοντέλο των μετεγχειρητικών μονάδων ανάνηψης που παρείχαν εντατική μετεγχειρητική φροντίδα στα θύματα πολέμου κατά τη διάρκεια του Β Παγκοσμίου Πολέμου [2]. Παράλληλα, και την περίοδο του 1950 που ακολούθησε, αναπτύχθηκαν παρόμοιες μονάδες μετεγχειρητικής ανάνηψης για τη μετεγχειρητική διαχείριση ασθενών που υποβάλλονταν σε πιο βαριές επεμβάσεις, όπως για παράδειγμα χειρουργεία καρδιάς και ριζικής αφαίρεσης όγκων, με τελικό αποτέλεσμα την καλύτερη έκβασή τους. Ξανά, σημαντική ήταν η συμβολή ειδικευμένων νοσηλευτών, που υποστηρίζονταν από αναισθησιολόγους και που αργότερα εξοπλίστηκαν με μηχανήματα παρακολούθησης, τα οποία τους επέτρεπαν να παρέχουν στον ασθενή σημαντικές και σωστά χρονισμένες παρεμβάσεις. Στη θεματική περιοχή των τεχνολογιών υποστήριξης της ζωής, συχνά γίνεται αναφορά στην επιδημία πολιομυελίτιδας στη Δανία στις δεκαετίες 1940 και 1950, οπότε και υπήρξε μεγάλος αριθμός θυμάτων με καταργημένη την αυτόματη αναπνοή. Ο Bjorn Ibsen στρατολόγησε φοιτητές Ιατρικής για να αερίζουν με θετική πίεση τα θύματα [3]. Η εισαγωγή του χειροκίνητου μηχανικού αερισμού για τους συγκεκριμένους μη χειρουργικούς ασθενείς έδωσε ώθηση στον μηχανικό αερισμό εκτός της χειρουργικής αίθουσας. Αυτές οι σωτήριες, όπως αποδείχθηκαν, προσπάθειες θεωρούνται από μερικούς ιστορικούς η απαρχή της Ιατρικής της Εντατικής Θεραπείας. Ωστόσο, μολονότι ο προστατευμένος αεραγωγός και ο αερισμός, τόσο με θετικές όσο και με αρνητικές πιέσεις (σιδηρούς πνεύμονας), χρησιμοποιούνταν εκτός της χειρουργικής αίθουσας, η εφαρμογή τους δεν αποσκοπούσε στη διαχείριση του πληθυσμού των σοβαρά ασθενών με τον τρόπο που αυτοί αντιμετωπίζονται σήμερα από την Εντατική Θεραπεία.
Εικόνα ΙΙ.3 Θάλαμος πνευμόνων σιδήρου με ασθενείς με πολιομυελίτιδα, Νοσοκομείο Rancho Los Amigos, Καλιφόρνια (1953). Εικόνα ΙΙ.4 Σιδηρούν πνεύμονας πολλών κλινών, εξωτερική και εσωτερική άποψη (περί το 1941). Το 1958 οι Max Harry Weil και Herbert Shubin ίδρυσαν μια κλινική με 4 κρεβάτια στο Λος Άντζελες με σκοπό να βελτιώσουν την αναγνώριση και την αντιμετώπιση σοβαρών επιπλοκών σε σοβαρά πάσχοντες ασθενείς. Τον ίδιο χρόνο, ο Peter Safar ανέπτυξε μια πολλών ειδικοτήτων Μονάδα Εντατικής Θεραπείας στη Βαλτιμόρη. Τις επόμενες δεκαετίες, Μονάδες Εντατικής Θεραπείας άρχισαν να ιδρύονται σε νοσοκομεία σε όλη την Ευρώπη, στις Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής και στην Αυστραλία. Σε άλλες χώρες, η Μονάδα Εντατικής Θεραπείας είναι πιο πρόσφατο επίτευγμα για παράδειγμα, η πρώτη ΜΕΘ στην Κίνα ιδρύθηκε το 1982 [4]. Πολλές από τις αρχικές Μονάδες Εντατικής Θεραπείας στελεχώθηκαν από γιατρούς των οποίων η κύρια ειδικότητα ήταν η Αναισθησιολογία ή η Παθολογία. Συχνά, τα νοσοκομεία είχαν ξεχωριστή χειρουργική και παθολογική ΜΕΘ, και σε μερικά, ιδιαίτερα στις ΗΠΑ, αναπτύχθηκαν αναπνευστικές, καρδιολογικές και νευροχειρουργικές ΜΕΘ. Η πλειονότητα των μονάδων ήταν ανοιχτές, και οι ασθενείς παρακολουθούνταν από τον γιατρό που είχε κάνει την εισαγωγή τους, με αποτέλεσμα ασθενείς στην ίδια μονάδα να παρακολουθούνται από διαφορετικούς γιατρούς. Αργότερα, έγινε αντιληπτό ότι πολλοί ασθενείς στις ΜΕΘ είχαν παρόμοια προβλήματα, ανεξάρτητα από την αιτία εισαγωγής τους, και ότι οι κλειστές μονάδες, στις οποίες η διαχείριση των ασθενών γινόταν από μια ομάδα ειδικά εξειδικευμένων γιατρών και νοσηλευτών εντατικής θεραπείας, παρουσίαζαν καλύτερα αποτελέσματα. Ο σημαντικός ρόλος του εντατικολόγου στη βελτίωση της έκβασης των ασθενών αναγνωρίστηκε και άρχισαν να αναπτύσσονται ειδικά προγράμματα κατάρτισης στην εντατική θεραπεία, καθώς αυτή έγινε ξεχωριστή ειδικότητα.
Δεδομένου ότι οι ΜΕΘ άρχισαν να επεκτείνονται και ολοένα σοβαρότερα περιστατικά ασθενών εισάγονταν σ αυτές, η ποιότητα και η ποσότητα έρευνας στον συγκεκριμένο τομέα αυξήθηκε, ενώ βελτιώθηκε η κατανόηση μηχανισμών στη ομάδα των βαρέως πασχόντων ασθενών. Καθώς η τεχνολογία εξελισσόταν συνεχώς, εμφανίστηκαν πιο εξελιγμένα συστήματα υποστήριξης της ζωής και επεμβατικές τεχνικές παρακολούθησης. Η διαχείριση του ασθενή στη Μονάδα Εντατικής Θεραπείας γινόταν όλο και πιο παρεμβατική. Επεμβατικά συστήματα παρακολούθησης, όπως ο καθετήρας πνευμονικής αρτηρίας, χρησιμοποιούνταν ευρέως. Η χορήγηση υγρών, οι μεταγγίσεις αίματος, η χορήγηση οξυγόνου και αγγειοδραστικών φαρμάκων έγιναν βασικά εργαλεία στη θεραπευτική φαρέτρα του εντατικολόγου, αν και η χρήση αυτών των παρεμβάσεων συνοδεύονταν από σχετικά λίγα κλινικά δεδομένα. Πολλά νοσοκομεία έχουν αρχίσει να επεκτείνουν την εντατική φροντίδα πέρα από τους σταθερούς τοίχους της ΜΕΘ, με τη δημιουργία των λεγόμενων ομάδων ιατρικής έκτακτης ανάγκης ή ομάδων ταχείας αντίδρασης. Ο κύριος σκοπός αυτών των ομάδων, εκπαιδευμένων στην εντατική θεραπεία, είναι να παρακολουθούν, να αξιολογούν και να παρέχουν θεραπεία σε επιδεινούμενους ασθενείς στον θάλαμο, πριν φτάσουν σε μια κατάσταση που απαιτεί νοσηλεία στη ΜΕΘ, ελπίζοντας έτσι να βελτιώσουν την έκβαση των ασθενών και τη διαχείριση των κρεβατιών στη Μονάδα Εντατικής Θεραπείας. Το 2010 οι Halpern και Pastores δημοσίευσαν μια ανασκόπηση της εξέλιξης της Εντατικής Θεραπείας στις Ηνωμένες Πολιτείες μεταξύ του 2000 και του 2005 [5]. Κατά τη διάρκεια αυτής της χρονικής περιόδου υπήρξε 4 % μείωση του συνολικού αριθμού των νοσοκομειακών κλινών, αλλά ο αριθμός των κρεβατιών ΜΕΘ αυξήθηκε κατά 7 %. Οι ημέρες νοσηλείας στο νοσοκομείο εκτός ΜΕΘ αυξήθηκαν κατά 5 %, αλλά οι ημέρες νοσηλείας στη ΜΕΘ αυξήθηκαν κατά 10 %. Το ετήσιο κόστος ιατρικής περίθαλψης αυξήθηκε κατά 44 %, αλλά το ποσοστό των νοσοκομειακών δαπανών και των εθνικών δαπανών για την υγεία που διατέθηκε για τις Μονάδες Εντατικής Θεραπείας μειώθηκε κατά 1,6 % και 1,8 %, αντίστοιχα. Καθώς η ανάγκη για εντατική φροντίδα συνεχίζει να αυξάνεται, η αναλογία των κρεβατιών ΜΕΘ προς τα νοσοκομειακά κρεβάτια θα συνεχίσει, επίσης, να αυξάνεται, αφού η ΜΕΘ αποκτά όλο και μεγαλύτερο ρόλο στο κέντρο της οξείας νοσοκομειακής φροντίδας (Εικόνα ΙΙ.5). Η αυξανόμενη ζήτηση των κλινών ΜΕΘ οφείλεται: 1. στην αύξηση του ορίου ζωής, 2. στην αύξηση των τραυμάτων, κυρίως μετά από τροχαία, 3. στην αύξηση των ασθενών με ανοσοκαταστολή, όπως είναι οι πάσχοντες από AIDS, οι ασθενείς μετά από χημειοθεραπεία ή μεταμόσχευση, 4. στην ευρεία χρήση καπνού και αλκοόλ ή/και άλλων εθιστικών ουσιών, 5. στην εξέλιξη της ιατρικής τεχνολογίας και γνώσης και, τέλος, 6. στους νόμους της αγοράς, της προσφοράς και της ζήτησης. Εικόνα ΙΙ.5 Ο ρόλος της ΜΕΘ εντός του νοσοκομείου μεγεθύνεται.
ΙΙ.2. Ταξινόμηση των υποψήφιων για εισαγωγή στη ΜΕΘ ασθενών (Prioritization Model) - Τέσσερις βαθμοί προτεραιότητας [6] Ασθενείς Προτεραιότητας 1 ης Βαρέως πάσχοντες ασθενείς με ανάγκη για εντατική παρακολούθηση και θεραπεία, χωρίς χρόνια νόσο. Συνήθως, η θεραπεία περιλαμβάνει μηχανική υποστήριξη της αναπνοής, συνεχή χορήγηση αγγειοδραστικών φαρμάκων κ.λπ. Δεν υπάρχουν θεραπευτικά όρια στην αντιμετώπιση των ασθενών αυτών. Παράδειγμα: Ασθενείς με οξεία βαριά αναπνευστική ανεπάρκεια ή καταπληξία (shock) ως επιπλοκή πνευμονίας, οξείας περιτονίτιδας, παγκρεατίτιδας κ.λπ., μετεγχειρητικοί ασθενείς που χρειάζονται μηχανική υ- ποστήριξη της αναπνοής. Στην κατηγορία αυτή περιλαμβάνονται και ασθενείς με εγκεφαλικό θάνατο που είναι πιθανοί δότες, με σκοπό τη βελτιστοποίηση της λειτουργίας των οργάνων που πρόκειται να δοθούν [7]. Ασθενείς Προτεραιότητας 2 ης Ασθενείς με χρόνια νοσήματα που απαιτούν εντατική παρακολούθηση (monitoring) και πιθανόν άμεσες επεμβάσεις. Πρόκειται για την ομάδα των ασθενών με κάποιο χρόνιο νόσημα που ανέπτυξαν οξεία παθολογική ή χειρουργική νόσο. Γενικά, δεν υπάρχουν θεραπευτικά όρια στη φροντίδα αυτών των ασθενών. Παράδειγμα: Οι ασθενείς με COPD που εμφανίζουν πνευμονία ή οξεία κοιλία. Ασθενείς Προτεραιότητας 3 ης Ασθενείς με μικρή πιθανότητα να ανανήψουν λόγω της βαριάς γενικής τους κατάστασης ή της φύσεως της οξείας τους νόσου. Οι ασθενείς αυτοί μπορεί να νοσηλευτούν σε Μονάδα Εντατικής Θεραπείας και να τους προσφερθεί άμεση ανακούφιση από την οξεία νόσο. Υπάρχουν όρια στους θεραπευτικούς χειρισμούς, όπως μη επεμβατική μηχανική υποστήριξη της αναπνοής και όχι διασωλήνωση, να μη εκτελείται CPR. Παράδειγμα: Κακοήθης νόσος που παρουσιάζει λοίμωξη ή καρδιακό επιπωματισμό ή οξεία απόφραξη των αεραγωγών. Ασθενείς Προτεραιότητας 4 ης Ασθενείς που γενικά δεν πρέπει να εισάγονται σε ΜΕΘ. Η εισαγωγή των ασθενών αυτών θα πρέπει να εξετάζεται ατομικά. Διακρίνονται δύο ομάδες ασθενών: Α. Too well to benefit. Ασθενείς με μικρή πιθανότητα οξείας θεραπευτικής παρέμβασης, η οποία χρειάζεται το περιβάλλον και την ασφάλεια της ΜΕΘ. Παράδειγμα: Χειρουργείο περιφερικών αγγείων, διαβητική κετοοξέωση με αιμοδυναμική σταθερότητα, φαρμακευτική δηλητηρίαση χωρίς κώμα. Β. Too sick to benefit. Ασθενείς σε τελικό στάδιο νόσου, χωρίς αναστρέψιμους παράγοντες. Παράδειγμα: Μη αναστρέψιμη εγκεφαλική βλάβη, κακοήθης μεταστατική νόσος μη ανταποκρινόμενη στη θεραπεία, ασθενείς σε φυτική κατάσταση (vegetative state), ασθενείς σε τελικά στάδια αναπνευστικής και καρδιακής ανεπάρκειας, για τους οποίους δεν προβλέπεται μηχανική υποστήριξη ή μεταμόσχευση. ΙΙ.3. Κριτήρια εξόδου ασθενή από τη ΜΕΘ A) Σταθεροποίηση του ασθενή, χωρίς ανάγκη για περαιτέρω monitoring Έχει γίνει αντιληπτό ότι η θνητότητα των ασθενών μετά την έξοδό τους από τη ΜΕΘ είναι αυξημένη. Σε μερικές μελέτες, η θνητότητα μετά τη ΜΕΘ ανέρχεται σε ποσοστό μέχρι και 36,7 %. Επίσης, σε κάποιο ποσοστό, α- σθενείς επανεισάγονται στη ΜΕΘ σε σύντομο χρονικό διάστημα μετά την έξοδό τους. Τα παραπάνω δείχνουν την ανάγκη λειτουργίας Μονάδας Ενδιάμεσης Φροντίδας (ΜΕΦ) (step down unit). B) Επιδείνωση της κατάστασης του ασθενή χωρίς να σχεδιάζεται περαιτέρω επεμβατική πράξη ή monitoring
Όταν σε κάποιες περιπτώσεις υπάρχει ομοφωνία ότι η περαιτέρω παραμονή του ασθενή δεν πρόκειται να προσφέρει κανένα όφελος, ο ασθενής μεταφέρεται εκτός ΜΕΘ σε φιλικότερο γι αυτόν περιβάλλον, όπου υπάρχει η δυνατότητα παρουσίας και συμπαράστασης συγγενών και φίλων. ΙΙ.4. Κατάταξη των ασθενών ανάλογα με τον βαθμό εξάρτησης (Ευρωπαϊκή Κατάταξη)[8] Επίπεδο 0: Ασθενείς με ανάγκη κοινού θαλάμου (low care σύμφωνα με την αμερικανική κατάταξη) [9] Επίπεδο 1: Ασθενείς με κίνδυνο επιδείνωσης. Για παράδειγμα, υπάρχει δυνατότητα χρήσης μη επεμβατικού αερισμού για μερικές ώρες (medium care σύμφωνα με την αμερικανική κατάταξη), αναλογία ασθενών:νοσηλευτών = 4:1 Επίπεδο 2: Ασθενείς με ανεπάρκεια ενός οργάνου. Η μονάδα έχει τη δυνατότητα παρακολούθησης και αντιμετώπισης του οργάνου που παρουσιάζει ανεπάρκεια (high care σύμφωνα με την αμερικανική κατάταξη), αναλογία ασθενών:νοσηλευτών = 2,5:1 Επίπεδο 3: Ασθενείς με οξεία ανεπάρκεια δύο ή και περισσότερων οργάνων, πολυδύναμη μονάδα (intensive care σύμφωνα με την αμερικανική κατάταξη), αναλογία ασθενών:νοσηλευτών = 1:1 Η ΜΕΘ δεν είναι τίποτε άλλο παρά η συγκέντρωση ικανοτήτων, εμπειρίας και τεχνολογικού εξοπλισμού σε κατάλληλα σχεδιασμένο χώρο, ούτως ώστε να παρέχεται στους ασθενείς η δυνατότητα να λαμβάνουν το επίπεδο φροντίδας που απαιτεί η νόσος. ΙΙ.5. Ανοιχτή ή κλειστή ΜΕΘ; Υπεύθυνος γιατρός: στην ανοιχτή ΜΕΘ ο θεράπων στην κλειστή ΜΕΘ ο εντατικολόγος Ένα από τα σημαντικά μειονεκτήματα της λειτουργίας ανοιχτής ΜΕΘ ή ΜΕΦ, χωρίς αποφασιστικό ρόλο του εντατικολόγου (ανοιχτή λειτουργία), είναι η αυξημένη θνητότητα που παρατηρήθηκε στα ανοιχτά αυτά τμήματα [10]. Ο ρόλος του εντατικολόγου: Αρκετές μελέτες δείχνουν ότι οι «κλειστές ΜΕΘ», με τη συνεχή παρουσία εξειδικευμένου εντατικολόγου, συμβάλλουν στη μείωση του χρόνου νοσηλείας, καθώς και στην ελάττωση της θνητότητας και του κόστους. Τα θετικά αυτά αποτελέσματα οφείλονται σε πολλές παραμέτρους [11]: Πρώτον, η εμπειρία του εντατικολόγου συμβάλλει στην άμεση αναγνώριση και επίλυση προβλημάτων. Δεύτερον, στην «κλειστή ΜΕΘ» υπάρχει ενιαία και συνολική αντιμετώπιση του ασθενή και όχι αντιμετώπιση των επιμέρους προβλημάτων, όπως αναγκαστικά συμβαίνει στην «ανοιχτή ΜΕΘ». Τέλος, η παρουσία εντατικολόγου αναιρεί σε μεγάλο βαθμό την ανάγκη πρόσκλησης ειδικών, με αποτέλεσμα τη μείωση των ιατρογενών επιπλοκών. Η πρόσκληση ειδικών: Εάν, για παράδειγμα, στην περίπτωση ασθενή με κίρρωση και ασκίτη που παρουσιάζει πυρετό, κληθούν οι ειδικοί: ο μεν χειρουργός πιθανόν να ζητήσει CT scan με σκιαγραφικό, ο λοιμωξιολόγος θα συστήσει λήψη αμινογλυκοσίδης και ο καρδιολόγος διουρητικά και μείωση των χορηγούμενων υγρών. Η παραπάνω αγωγή δεν συνιστά καλή ιατρική πρακτική και οδηγεί σε νεφρική ανεπάρκεια. Κομβικά σημεία
Η ιστορία της Ιατρικής της Εντατικής Θεραπείας ξεκίνησε το 1853 με πρωτεργάτρια τη Florence Nightingale και, έκτοτε, σταδιακά απέκτησε τη σημερινή της μορφή. Υπάρχουν τέσσερις βαθμοί προτεραιότητας σχετικά με την ταξινόμηση των ασθενών που είναι υποψήφιοι για εισαγωγή στη ΜΕΘ. Υπάρχουν τέσσερα επίπεδα κατάταξης των ασθενών ανάλογα με τον βαθμό εξάρτησης.
Βιβλιογραφία/Αναφορές [1] "Nightingale, Florence," in Dictionary of National Biography, 1912 supplement 3, S. Lee, Ed., ed. London: Smith, Elder & Co, 1912. [2] C. W. Bryan-Brown, "The evolution of critical care: an international exchange," in Critical Care: State of the Art, W. C. Shoemaker and R. W. Taylor, Eds., ed: Society of Critical Care Medicine, 1991. [3] B. Ibsen, "The anaesthetist's viewpoint on the treatment of respiratory complications in poliomyelitis during the epidemic in Copenhagen, 1952," Proc R Soc Med, vol. 47, pp. 72-4, Jan 1954. [4] J. L. Vincent, "Critical care--where have we been and where are we going?," Crit Care, vol. 17 Suppl 1, p. S2, 2013. [5] N. A. Halpern and S. M. Pastores, "Critical care medicine in the United States 2000-2005: an analysis of bed numbers, occupancy rates, payer mix, and costs," Crit Care Med, vol. 38, pp. 65-71, Jan 2010. [6] "Recommendations for intensive care unit admission and discharge criteria. Task Force on Guidelines. Society of Critical Care Medicine," Crit Care Med, vol. 16, pp. 807-8, Aug 1988. [7] K. Najafizadeh, M. B. Shadmehr, A. Daneshvar, M. Malekmohammad, M. Arab, Z. H. Ahmadi, et al., "Lung donation and causes behind its failure: a single-center experience," Transplant Proc, vol. 41, pp. 2726-8, Sep 2009. [8] D. R. Miranda, A. Williams, and P. Loirat, Eds., Management of Intensive Care. Guidelines for Better Use of Resources. Dordrecht: Kluwer Academic Publishers, 1990. [9] "NIH consensus Development Conference on critical care medicine," Crit Care Med, vol. 11, pp. 466-9, Jun 1983. [10] S. S. Carson, C. Stocking, T. Podsadecki, J. Christenson, A. Pohlman, S. MacRae, et al., "Effects of organizational change in the medical intensive care unit of a teaching hospital: a comparison of 'open' and 'closed' formats," JAMA, vol. 276, pp. 322-8, Jul 24-31 1996. [11] M. M. Pollack, R. W. Katz, U. E. Ruttimann, and P. R. Getson, "Improving the outcome and efficiency of intensive care: the impact of an intensivist," Crit Care Med, vol. 16, pp. 11-7, Jan 1988.
Κριτήρια Αξιολόγησης Κριτήριο Αξιολόγησης 1 Πότε ξεκίνησε η ιστορία της Ιατρικής της Εντατικής Θεραπείας; Η ιστορία της Ιατρικής της Εντατικής Θεραπείας ξεκίνησε το 1853 με πρωτεργάτρια τη Florence Nightingale. Κριτήριο Αξιολόγησης 2 Πόσοι βαθμοί προτεραιότητας υπάρχουν σχετικά με την ταξινόμηση των ασθενών που είναι υποψήφιοι για εισαγωγή στη ΜΕΘ; Υπάρχουν τέσσερις βαθμοί προτεραιότητας σχετικά με την ταξινόμηση των ασθενών που είναι υποψήφιοι για εισαγωγή στη ΜΕΘ. Κριτήριο Αξιολόγησης 3 Πόσα επίπεδα κατάταξης των ασθενών υπάρχουν ανάλογα με τον βαθμό εξάρτησης; Υπάρχουν τέσσερα επίπεδα κατάταξης των ασθενών ανάλογα με τον βαθμό εξάρτησης. Κριτήριο Αξιολόγησης 4 Ποια είναι τα κριτήρια εξόδου ασθενή από τη ΜΕΘ; Κριτήρια εξόδου του ασθενή από τη ΜΕΘ είναι η σταθεροποίηση του ασθενή χωρίς ανάγκη για περαιτέρω monitoring ή η επιδείνωση της κατάστασής του χωρίς να σχεδιάζεται περαιτέρω επεμβατική πράξη ή monitoring. Κριτήριο Αξιολόγησης 5 Ποιος τύπος ΜΕΘ θεωρείται καλύτερος, ο ανοιχτός ή ο κλειστός; Οι κλειστές ΜΕΘ με τη συνεχή παρουσία εξειδικευμένου εντατικολόγου συμβάλλουν στη μείωση του χρόνου νοσηλείας, καθώς και στην ελάττωση της θνητότητας και του κόστους.