Φωτιά στον Πάγο Κώςτασ Σφενδουράκησ

Transcript

1

2 ii

3 Φωτιά στον Πάγο Κώςτασ Σφενδουράκησ

4 Σύτλοσ του Πρωτοτϑπου: Φωτιά ςτον Πάγο υγγραφϋασ: Κώςτασ Σφενδουράκησ. Σο ςχϋδιο ςτο εξώφυλλο εύναι του Γιώργου Πολυμενέα ISBN: Απαγορεύεται η αναδημοςύευςη δύχωσ την ϋγγραφό ϊδεια του δημιουργούό του εκδότη iv

5 Σου ιδύου: "Διάνθιςμα", Πούηςη Εκδ. Βεργύνα, 2009 "Φωτιά ςτον πάγο", Πούηςη Εκδ. Ενδυμύων, 2010 "Νίκη των Τετριμμένων", Πούηςη Εκδ. Vakxikon, 2011/2 επανϋκδοςη - ςειρϊ "εν καινώ" ςειρϊσ: 38) Μεταφρϊςτηκε ςτα Αγγλικϊ απϐ το Γιάννη Γκούμα: "YannisGoumastranslatesKostasSfendourakis", Πούηςη ςειρϊ "εν καινώ" 20)

6 vi

7 "Βιώνει ο λόγοσ μασ μικρούσ θανϊτουσ... " ςτη μνόμη του πατϋρα μου Κώστας φενδουράκης Φωτιά στον Πάγο

8 «ΥΨΣΙΑ ΣΟΝ ΠΑΓΟ» κ. ΜΙΦΟ α να 'βαλα φωτιϊ μϋςα ςτο πϊγο το βύο μου ςτην πούηςη διϊγω την παγωνιϊ διαδϋχεται η ζϋςτη το «ζωό εν τϊφω», το «Φριςτϐσ Ανϋςτη». Με τη φωτιϊ τον πϊγο μϋςα καύω και ςτϊζει απ' ϋξω εκεύνοσ ςαν να κλαύω που ανακαλώ ςτη ςκϋψη πϐτε πϐτε τουσ ποιητϋσ που χϊθηκαν ςτο τϐτε. «Υωτιϊ ςτο πϊγο» φρϊςη, κϑριε Μύχο, που ςτησ μομφόσ ςου ϋγραψεσ τον τούχο για μϋνα, μα ολοκλόρωςα τον κϑκλο την πόρα και την ϋβαλα για τύτλο. «Υωτιϊ ςτο πϊγο» ς' ϊλλο ϋνα βιβλύο με μϋτρο και με ρύμα εςωκλεύω κι αφόνω τουσ μοντερνιςτϋσ να λϋνε... «φωτιϊ ςτο πϊγο»... και τα δϑο καύνε. 8

9 ΓΚΑΜΠΡΙΕΛ Ο Γκϊμπριελ ζοϑςε ςε ςπύτι, ςε ςυνοικύα ιταλικό, μα ϐταν γνωςτϐσ ϋγιν' εκεύ πόρε το δρϐμο για την Κρότη. Ο Γκϊμπριελ επιθυμοϑςε να μην τον ξϋρουν πουθενϊ πϊνω ςτησ Κρότησ τα βουνϊ όταν ο τϐποσ που ποθοϑςε. Ο Γκϊμπριελ πια εύχε κϊψει ϐςα τον «ϋδειχναν» χαρτιϊ ςε μια ανεμϐδαρτη φωτιϊ που απϐ τη γϋννα του εύχε ανϊψει. Ο Γκϊμπριελ ζει με ειρόνη κι ϋχει κρεμϊςει ςτα Φανιϊ ϋνα κρεβϊτι απϐ ςχοινιϊ που τα 'χει δϋςει ςτη ςελόνη. Ο Γκϊμπριελ τώρα ςτο δϋντρο ποτϋ δε γνώριςε κελύ οϑτε αρχηγϐ, οϑτε φυλό... του κϐςμου του ϋγινε το κϋντρο. Κώστας φενδουράκης Φωτιά στον Πάγο

10 ΕΙ ΜΝΗΜΗΝ Πϊρε το δρϐμο ςου, Αλϋξη, δε ςταματϊει τη ζωό μιασ ςφαύρασ μπϊτςου η ροό λύγεσ ςτιγμϋσ τησ θα τησ κλϋψει. Πϊρε το δρϐμο ςου, μικρϋ μου, αυτϐ το δρϐμο τησ φυγόσ για ν' αποφϑγεισ, μην αργεύσ, φθορϊ ενϐσ κϐςμου γεραςμϋνου. Μεύνε εδώ μϐνο ωσ ιδϋα, ωσ ςτύγμα κϊποιασ εποχόσ, τησ παρακμόσ, τησ αποχόσ απ' τη ζωό και τα ωραύα. Πϊρε το δρϐμο ςου Αλϋξη παιδύ που ς' ϋχουν για νεκρϐ, «αιωνιϐτητα» θαρρώ θα 'ταν η τελευταύα ςου λϋξη 10

11 ΕΠΙΣΤΜΒΙΟ ΣΟΝ ΚΑΜΠΟΟ Εςεύσ κϑριε! Εςεύσ, το μύαςμα το τρωκτικϐ τησ κοινωνύασ, μα κι ο γελωτοποιϐσ τησ. Θεωρεύτε εαυτϐν ανώτερο ϐλων! να ςυμπληρώςω εγώ των κώλων, Θεϋ μου, τι ομοιϐτησ! Λϋτε: «ς' ϐποιον γουςτϊρω θ' αςελγώ» με το γνωςτϐ, «ξϋρεισ ποιοσ εύμαι εγώ;» τησ κοινωνύασ δεςπϐτησ! Κι ϐταν ψοφόςετε, βεβαύωσ δε θα κλϊψω, ϐμωσ, ςτο τϊφο ςασ θα πϊω κρυφϊ να γρϊψω «Φαύρε η ανθρωπϐτησ»! Κώστας φενδουράκης Φωτιά στον Πάγο

12 ΑΝΘΤΠΟΠΟΙΗΗ τιχουργού ϊγονου λϐγου μιασ διαςτροφικόσ ολκόσ, εκφραςτϋσ μιασ παραλϐγου λογικόσ. τουσ λεροϑσ ωκεανοϑσ τουσ βουτοϑν κϊποιοι αφελώσ και επιπλϋει ο κοϑφιοσ νουσ τουσ ςαν φελλϐσ. Σα μυαλϊ τουσ αχυρώνεσ μϋςα τ' ϊχυρα οι ςτύχοι ευτελεύσ εύν' οι εικϐνεσ και οι όχοι. Εύν' αρρώςτια οι καρπού τουσ ενϐσ κϐςμου αρρωςτημϋνου. Ποϑ ϋχουν χϊςει την ντροπό τουσ; Ποϑ Θεϋ μου;! 12

13 ΤΝΑΛΛΑΓΗ Αχ καλϋ, κϑριε Οικονϐμου, τησ ρεμοϑλασ και τησ μϊςασ, υπερϊνω κϊθε νϐμου να χαρεύτε τ' ϐνομϊ ςασ, θϋλω μια μικρό βοόθεια, μια δουλύτςα για το γιο μου Ξϑπνιοσ ςαν το ςϑζυγο μου... Α! Και λϋει πϊντα αλόθεια. Ναι...αν τον ϋχω ψηφοφόρο να βοηθόςω μα το θϋμα εύναι ότι προςοδοφόρο ςτισ δουλειϋσ μου εύν 'το ψϋμα. Άντε όμωσ το παλικϊρι το μαθαύνουμε κι αλλϊζει μα από ςασ αν δεν πειρϊζει θα 'θελα και γω μια χϊρη: κϊθε μόνα ςτο γραφεύο να 'ρχεςτε να ςυζητϊμε, αφού του παιδιού κι οι δύο το καλό βεβαύωσ ζητϊμε. Απ' την ώρα που ςασ εύδα μου ξυπνόςατε τον πόθο ςασ κοιτϊζω και το νοιώθω θϋλετε και ςεισ φροντύδα. Διώξτε κι απ 'του ςύζυγού ςασ το μυαλό κϊθε «απορύα» λϋγοντασ πωσ για του γιου ςασ ςασ μιλϊω την πορεύα. Κώστας φενδουράκης Φωτιά στον Πάγο

14 Κι αν ρωτόςετε ςτην πιϊτςα ςκϊνδαλο δε μ' ϋχει αγγύξει, δε θ' ακούςετε ούτε νύξη εύμ' εγώ διαόλου κϊλτςα! Αχ καλϋ κϑριε Οικονϐμου Να 'ν' η Παναγιϊ μαζύ ςασ μου μιλϊτε για το γιο μου ςαν να όταν το παιδύ ςασ. Απ' το ςτϐμα ςασ ο λϐγοσ ευαγγϋλιο για μϋνα, ς' ϐςα ϋχετ' ειπωμϋνα μϋχρι τώρα οϑτε ψϐγοσ. του φτωχοϑ την αγωνύα ςκϑβετε, δύνετε θϊρροσ, ςασ θαυμϊζει η κοινωνύα, εύςτε πϊνω τησ... ςαν φϊροσ! Σο παιδύ ςτη βιοπϊλη κι εγώ να ςασ κατευνϊζω τισ ορϋξεισ ςασ θαυμϊζω! Ϊχετε καρδιϊ μεγϊλη. Αχ καλϋ κϑριε Οικονϐμου ϐςα μοϑ 'πατε εύν' εκεύνα που ςκεφτϐμουν για το γιο μου... κι εκατϐ φορϋσ το μόνα 14

15 ΣΟ ΜΤΣΙΚΟ ΣΟΤ ΒΑΙΛΙΑ Υώναξε το γελωτοποιϐ ο βαςιλιϊσ γιατύ τον πλϊκωνε η θλύψη, που 'χε, εκτϐσ τησ μεγϊλησ του κοιλιϊσ, μια ευαιςθηςύα του κρϑψει. Σοϑμπεσ ςτον αϋρα του 'καν' ο γελωτοποιϐσ κι ϊρχιςε πια να γελϊει, και ςαν να ξϋχαςε τι 'ναι και ποιοσ πόγε και ςτϊθηκε πλϊι. Κι ϋτςι ϐπωσ παύζαν μαζύ τουσ χαζοϑσ ο βαςιλιϊσ του το λϋει: «πϐςο ζηλεϑω τουσ γελωτοποιοϑσ!» κι απϐ τϐτε... ϐλο κλαύει. Κώστας φενδουράκης Φωτιά στον Πάγο

16 Ο ΒΑΙΛΙΑ ΚΙ Ο ΔΑΙΜΟΝΑ Ο βαςιλιϊσ ςηκώθηκε απ' τον θρϐνο και πόρε απϐφαςη να φυλακύςει ς' ϋνα μικρϐ κελύ ϐλο τον χρϐνο που θα 'χει ο λαϐσ ς' αυτό τη ζόςη. Και λϋει ςτον δαύμονα τον ςυνεργϊτη «φοβϊμαι μόπωσ τον γυρϋψουν πύςω... θα κϊνω αυτϐ να μοιϊζει οφθαλμαπϊτη... με κϊποιον τρϐπο πρϋπει να τουσ πεύςω». Κι ο δαύμονασ (ο εφευρϋτησ τρϐπων) με θαυμαςμϐ του λϋει: «με ςυναρπϊζει να βλϋπω κϊποιον των δικών μου ανθρώπων με δϐλο απϐ τουσ ϊλλουσ να τ' αρπϊζει. Δώςε λοιπϐν αυτϐ που θα ςου δώςω μύα ψευδαύςθηςη ϐτι θα επιςτρϋψει μα φρϐντιζε ϐμωσ πϊντοτε ωςτϐςο να μηδενύζεισ του λαοϑ τη ςκϋψη πρϐςεξε βαςιλιϊ ϐ,τι ςου 'πα μϐνο γιατύ αν το εννοόςει ο λαϐσ ςου πωσ του 'χεισ φυλακύςει ϐλο το χρϐνο αλύμονϐ ςου βαςιλιϊ, αλύμονϐ ςου!». 16

17 Η ΠΛΑΝΗ Μια παρεϗτςα τα παιδιϊ τα κουτςολϋνε μοιϊζει πωσ εύναι τελικϊ η ζωό ωραύα τη μια γελϊνε του ςκαςμοϑ την ϊλλη κλαύνε απϐ χαρϊ κι απϐ ςυγκύνηςη η παρϋα. Και λϋει ο Νύκοσ με τον τρϑπιο του το ςκοϑφο που τον μοςτρϊρει λεσ και εύν' απϐ μετϊξι «μϋνα μου φτϊνουνε παιδιϊ τα λύγα που 'χω μ' αυτϊ εύμ' εντϊξει μϊγκεσ μου εύμαι εντϊξει!». Και ςυμφωνώντασ ςυμπληρώνει ο Θανϊςησ : «μου αρκεύ λύγο φαϗ και λύγο να φουμϊρω μη δύνουμε ςτη φτώχεια πια τϋτοιεσ διαςτϊςεισ... μόπωσ υπϊρχει ρε παιδιϊ κανϊ τςιγϊρο;». «Ποϑ να βρεθεύ;» του απαντϊει ο Βαγγϋλησ «και να το κϐψεισ τώρα εύναι ευκαιρύα... οϑτε να φϊμε ϋχουμε μα τι τα θϋλεισ... αρκεύ που ϋχουμε παιδιϊ ελευθερύα». «Ναι το πιςτεϑω» παραδϋχεται κι ο Νύκοσ «εύμαςτε μια χαρϊ νομύζω τώρα παύδεσ που απολαμβϊνουμε ϋτςι τη ζωό ό μόπωσ να λεύπανε και τοϑτεσ δω οι χειροπϋδεσ;!». Κώστας φενδουράκης Φωτιά στον Πάγο

18 Η ΥΑΡΑ ΣΟΤ ΥΑΝΥΑΡΑ Μιλϊω για τουσ ποιητϋσ με κϑροσ χωρύσ τισ ςυλλαβϋσ χωρύσ τη ρύμα που κρύνουνε τον ςτύχο μασ -τι κρύμα και λεν ϐτι 'ναι ϊτεχνοσ και ςτεύροσ. Μιλϊω γι' αυτοϑσ που με τη κριτικό τουσ τη λϐξα τουσ φουςκώνουν και το ψώνιο κι αφανιςμϐ υπϐςχονται αιώνιο ςτουσ ϊλλουσ, ςτην κοιλιϊ μϋςα του κότουσ. Μιλϊω γι' αυτοϑσ που θϋλουν να επιβϊλλουν ςαν πούηςη γραπτϊ απλώσ ρημϊδια και λϋω εκεύ που ξϋρουνε να βϊλουν τη μϐνιμη ποιητικό τουσ ϊδεια. Μιλϊω γι' αυτών των ποιητών τη φϊρα αντϊξιων του ποιητό Υανφϊρα! 18

19 Η ΚΤΡΙΑ «Με ζητόςατε κυρύα;» «Ναι παιδύ μου εδώ και ώρα... ςου αξύζει τιμωρύα μα ασ τ' αφόςουμε για τώρα, η ανϊγκη μου προϋχει κϊνε μου λύγο αϋρα, ϊνθρωποσ δεν την αντϋχει τϋτοια ζϋςτη ϐλη μϋρα». Μεσ ςτα μαϑρα του τα χϊλια ςαν ςκυλϊκι ςαν ικϋτησ πϊει και φϋρνει την βεντϊλια απϐ μϋςα ο υπηρϋτησ, την τινϊζει, την ανούγει, την κουνϊ και ςυλλογιϋται ξϊφνου ςκϋψη τον τυλύγει και μ' αυτόν παρηγοριϋται: «ϐλα μϊταια εύναι δεσ τη και μη νιώθεισ ςαν κοπρύτησ μεσ ςτησ κϐλαςησ τη ζϋςτη δεν θα εύςαι ςυ μαζύ τησ» Κώστας φενδουράκης Φωτιά στον Πάγο

20 ΟΙ ΑΡΠΑΓΕ Οι ϊρπαγεσ δεν εύναι τα κορϊκια που μϐνο την τροφό τουσ κυνηγοϑν, αυτϊ ϊλλωςτε μονϊχα ςε καρτοϑν τα βλϋπω, ϐμωσ μιλώ για τ' ανθρωπϊκια που ρύχνουνε τισ μούρεσ ςε χαντϊκια αφοϑ πρωτύςτωσ τισ ποδοπατοϑν. Οι ϊρπαγεσ φοροϑν πϊντα ςακϊκια και γραβατοϑλεσ να 'ναι αςορτύ, κυκλοφοροϑν με μπϐλικο «χαρτύ» ςε δρϐμουσ, ςε πλατεύεσ, ςε ςοκϊκια, να βροϑνε τησ ζωόσ τα αλητϊκια αυτϊ που ψϊχνουν χϊμω για γιορτό κι εκεύ που τουσ χαώδεϑουν τα μαλλϊκια τουσ δύνουνε του Ιοϑδα το φιλύ, τουσ δύνουνε αντύ νερϐ χολό... οι ϊρπαγεσ! Σα ϊνανδρα αντρϊκια που αρπϊζουν με το βιοσ τα ψηφαλϊκια εκεύνων που δεν ϋχουνε βουλό. 20

21 ΠΑΡΑΚΜΗ Δεν τύθεται θϋμα πλϊτουσ μα προςϋχουν τα κιλϊ τουσ, θϋλουν να 'ναι Ευρωπαύεσ να 'ναι ςικ, να 'ναι ωραύεσ. Μεσ ςτην εποχό, μοντϋρνεσ χωρύσ κϊλουσ εύν' οι φτϋρνεσ, τώρα που υψώνουν φρϑδια πια καμιϊ δε θα 'ναι ύδια κι ϐταν ϋρθει να γερϊςουν τα εβδομόντα ϐταν πιϊςουν θα πλαςτικοποιηθοϑνε να μην αποςυντεθοϑνε. Κι αν καμιϊ τουσ μπει ςτο χώμα με το πλαςτικϐ το ςώμα μια θυςύα θα 'ναι φόμησ ςτο βωμϐ τησ επιςτόμησ. Θα 'ναι η μεγϊλη νύκη και μια παρακαταθόκη, μια εικϐνα που φωνϊζει η ζωό πωσ παρακμϊζει. Κώστας φενδουράκης Φωτιά στον Πάγο

22 ΔΙΟΓΕΝΗ αν ϋναν ςϑγχρονο ονειρεϑτηκα Διογϋνη τον εαυτϐ μου ϊεργο και ευτυχιςμϋνο, χωρύσ ευθϑνεσ, με φαντϊςτηκα, εργϋνη να 'μαι λιτϐσ και ςτο πιθϊρι μου να μϋνω. Ολιγαρκόσ και τύποτα να μη μου λεύπει και να χορταύνω με ψωμύ και λύγο τύλιο κι ϐποιοσ γελώντασ μπροσ μου λϋει «κούτα τον χύπυ!» να μ' ενοχλεύ που ςτϋκεται μπροςτϊ ςτον όλιο. «Σο ονειρεϑτηκα εαυτϋ μου για φαντϊςου αυτϐ που ζεισ πραγματικϊ, το ϋχω ϊχτι με δυο δουλειϋσ τα βγϊζεισ πϋρα και με τρϊκα Σώρα κι αυτϐ θϊψ' το με τ' ϊλλα ϐνειρϊ ςου -αφοϑ η δουλειϊ ςου η μια εύναι του νεκροθϊφτηςκϊςε και ςκϊβε με δυο λϐγια ρε μαλϊκα». 22

23 ΑΝΑΓΕΝΝΗΗ Εύχ' αρνηθεύ ϐςα αληθό Και τα αγνϐηςα. Δεν εύχα δει όμουν παιδύ και δεν εννϐηςα το των παθών το παρελθϐν τώρα υποφϋρω... τα λεύψανα φιλύ ξανϊ δεν θα προςφϋρω γιατύ ειμ' εγώ που νοςταλγώ καλϊ ϐςα ϋλαβα κι αναγεννώ ϐ,τι αγνϐ ϐμορφο απϋβαλα Κώστας φενδουράκης Φωτιά στον Πάγο

24 Ο «ΕΦΘΡΟ» τη φανταςύα μου μικρϐσ μ' ϋβλεπα ςε ϊλογο ιππϐτη, μα δεν φαντϊςτηκα ποτϋ πωσ θα κατϋληγα νεκρϐσ, ϐταν με πόρανε ςτρατιώτη. Ϋταν για μϋνα ιδανικϐ να πολεμώ για την πατρύδα, ϐμωσ περόφανε αητϋ τησ λευτεριϊσ το μυςτικϐ, που μου το ϋδειχνεσ, δεν εύδα πωσ ςϑνορα ϋχουν οι καρδιϋσ, ϐλεσ αυτϋσ που ϋχουν ςκϑψει και χαμηλώςαν τα φτερϊ το 'δειχνεσ ϐταν πϋταγεσ αδϋςμευτοσ ςε ουρϊνια ϑψη. Και τώρα εύμαι πια νεκρϐσ όςουν απρϐςεχτοσ εαυτϋ μου, μϋςα ςου εύχεσ ςυμφορϊ και ο αδελφϐσ ςου ο «εχθρϐσ» εύςτε κι οι δυο αιτύα πολϋμου. 24

25 ΜΕΣΡΨΝΣΑ ΑΝΣΙΣΡΟΥΑ Πώσ φϑγανε τα νιϊτα μου ςαν να τα πόρε ο αϋρασ, λεσ κι όταν ςκϐνη ανϊλαφρη, λεσ κι ότανε καπνϐσ, λεσ κι όταν ϐνειρο κι εγώ ςτο ξϑπνημα τησ μϋρασ ϋκλαψα που δεν εύμαι πια ανϋμελοσ κι αγνϐσ. Πϋρναγαν απϐ πϊνω μου και ςτην αρχό ςαν χϊδια ϋμοιαζαν κι ϋνιωθα ϐμορφα οι χρϐνοι κι οι καιρού, μα φεϑγοντασ με γϋμιζαν ρυτύδεσ και ςημϊδια, ϐπωσ γεμύζει ςτον κορμϐ ςαν λιώνει το κερύ. Ϋτανε ςαν αςτεύρευτη πηγό η ζωό για μϋνα κι ϋπινα αυτόσ αχϐρταγα το αθϊνατο νερϐ, μα λεσ και ςτϋρεψε με μιασ και τώρα πια χαμϋνα βλϋπω τα χρϐνια που ϋμειναν κι αντύςτροφα μετρώ. Ανϊμνηςη, την εποχό που όμουν νϋοσ, ςτη ςκϋψη φϋρνω και δϊκρυα κυλοϑν που λϊμπουνε ςτο φωσ και μϐνο ςαν ανϊμνηςη αρκεύ να επιςτρϋψει και γύνεται ϊπιαςτο ϐνειρο και πϐθοσ μου κρυφϐσ. αν να μην ϋζηςα ποτϋ την εποχό εκεύνη, ςαν να 'ναι χύμαιρα ςτο νου, ςα να 'ν' αναλαμπό μια αχτύδα που προςεϑχομαι, ω! μϊταια να γύνει όλιοσ, μϋςα ςτη ςκοτεινό ψυχό μου για να μπει. Κώστας φενδουράκης Φωτιά στον Πάγο

26 ΑΓΕΝΝΗΣΕ ΕΛΠΙΔΕ Ποιοσ τισ αγϋννητεσ ελπύδεσ του γυρεϑει μϋςα ςτουσ μαϑρουσ καταρρϊκτεσ τ' ουρανοϑ, μεσ ςτησ αλϑτρωτησ ψυχόσ του τα ερϋβη με τ' αχνϐ φωσ ενϐσ μιςϐςβηςτου φανοϑ; Αν ςυνεχύςει δε θα βρει παρϊ τισ ςτϊχτεσ, απ' τη φωτιϊ που η κϐλαςό του ςυντηρεύ και θα τον πνύξουν τ' ουρανοϑ του οι καταρρϊκτεσ των πεθαμϋνων του ελπύδων οι ςορού. Μα ϐταν το φωσ μεσ ςτη ματιϊ του δυναμώνει, θα βρύςκει δρϐμο και ποτϋ δε θα χαθεύ κι αυτϐ τον πϐθο ςτησ καρδιϊσ του το αμϐνι, ςφυρηλατώντασ τον θα φτιϊξει ϋνα ςπαθύ να πολεμόςει τα φαντϊςματα του νου του, του ςκοταδιοϑ να ςταματόςει τη ροό, κϐβοντασ τον ομφϊλιο λώρο του χαμοϑ του, θα γεννηθοϑν οι ελπύδεσ κρϊζοντασ : Ζωό! 26

27 ZOMBIES τα τςιμεντϋνια φϋρετρα ανθρώπινα κουφϊρια με βόματα νωχελικϊ ςϋρνουν υποταγϋσ καρδιϋσ ψυχρϋσ που δϊκρυα ρουφϊνε ςαν ςφουγγϊρια και ςτϑβοντϊσ τεσ πνύγονται κι οι ϋςχατεσ κραυγϋσ. ϑγχρονεσ πϐλεισ, ςϑγχρονα νεκροταφεύα ζώντων μιασ κοινωνύασ παγκϐςμιασ και πϊντα ικανόσ να μασ κρατϊ χωρύσ θεϐ ςτον λϊκκο των λεϐντων καιν' απαντϊ ςτο «ποιοσ θα μασ λυτρώςει εδώ;»:κανεύσ!. Κώστας φενδουράκης Φωτιά στον Πάγο

28 ΣΟ ΣΙΡΚΟ ΣΗ ΖΨΗ ' αυτϐ το κϐςμο τϑρρανοι, απ' ϐςο με θυμϊμαι, με ελϋγχουν, με χλευϊζουνε, με ςϋρνουν με αλυςύδεσ, μα εγώ μ' ϋνα επύπλαςτο ςαν κλϐουν πϊντα να 'μαι χαμϐγελο ωσ τώρα που γελϊνε κι οι ρυτύδεσ. Μπόκα ςτο τςύρκο τησ ζωόσ μ' ελπύδα, με καμϊρι μα μ' ϋκανε υπηρϋτη του ο ξεπεςμϋνοσ μϊγοσ. Γι' αλλοϑ προοριζϐμουνα κι εγώ ςαν το λιοντϊρι γεννόθηκα ςαν βαςιλιϊσ και ϋζηςα ςαν ςκλϊβοσ!... 28

29 ΚΑΣ' Εγώ! Ομούωςη του και εικϐνα του μοιϊζω μα εκεύνοσ δε μου μοιϊζει, ςαν πϋπλο η ςκιϊ μου με ςκεπϊζει και ξϋφυγα λιγϊκι απ' τον κανϐνα. Μα μύα διαφορϊ απομϋνει ακϐμα που ϋξω απ' τον κανϐνα θα μ' αφόςει, ϐταν θα γύνω ϋνα με το χώμα: κληρονομιϊ του Αδϊμ ανθρώπου φϑςη Κώστας φενδουράκης Φωτιά στον Πάγο

30 ΚΑΣΑΝΣΙΑ Εικϐνα ανθρώπου γερμϋνη ωσ κϊτω, του ανθρώπινου τϐπου γυρεϑει τον πϊτο μα πϊτο δεν ϋχει. Ανθρώπου εικϐνα, εικϐνα θανϊτου που ςαν αρραβώνα φορϊ τα δεςμϊ του ςφιχτϊ και τ' αντϋχει. 30

31 ΠΑΡΑΛΗΡΗΜΑ τϋκομαι μαγεμϋνοσ ςτο μπαλκϐνι να δω το ηλιοβαςύλεμα που κλϋβει τη ςκϋψη μου το νου μου ταξιδεϑει ςαν δυνατϐ κραςύ και ςαν αφιϐνι. Και χϊνεται ο όλιοσ και νυχτώνει κι εγώ τον ουρανϐ κοιτώ που μοιϊζει ςαν ϋνα ςϊβανο που τον ςκεπϊζει ό ςαν ϋν' αςτροκϋντητο ςεντϐνι. Ζωόσ παρϊςταςη εύναι που ζυγώνει το τϋλοσ απ' τη τελευταύα πρϊξη και πϋφτοντασ η αυλαύα αργϊ, τη λϊμψη με τη ψυχρό ςκιϊ τησ κουκουλώνει. Ζωόσ παρϊςταςη κι ϐταν τελειώνει ϐςοι τουσ θεατϋσ εύχαν φωτύςει, παύρνουν το μονοπϊτι για τη δϑςη να ςβόςουνε περόφανοι και μϐνοι... Κώστας φενδουράκης Φωτιά στον Πάγο

32 ΓΙΑ ΠΛΗΡΨΜΑ ΠΑΙΔΙΑ Ανούγω τα μϊτια κοιτϊζω τα πϋλαγα, τα κλεύνω να πϊρουν μορφό ωκεανοϑ. Θυμϊμαι τισ νϑχτεσ που ϐνειρα κϋνταγα με αγϋννητη τϋχνη ςτη μότρα του νου. Μια νϑχτα εύδα ϋνα φεγγϊρι που ϋλαμπε, ςτα μϊτια μου πωσ βυθιζϐταν αργϊ ςτ' ϊγρια νερϊ και γινϐτανε ϋνα με τα ϐνειρα που ταξιδεϑαν γοργϊ, με ϋνα καρϊβι που ζει μεσ τη λόθη μου και πλόρωμα ϋχει μονϊχα παιδιϊ... πϊντα αρχινϊ το ταξύδι απ' τα ςτόθη μου, αυτϐ το καρϊβι που λϋνε καρδιϊ. 32

33 Η ΔΟΞΑ ΣΟΤ ΜΗΔΕΝΟ Με θαϑμαζαν, με κϊναν αρχηγϐ και νϐμιζα πωσ νύκηςα το χρϐνο, πωσ λύγο θϋλω ακϐμα δεν αργώ να κατακτόςω ϋνα ολϑμπιο θρϐνο. Σο πλούο το ονϐμαςα «Αργώ» αλλ' ϋριξα τουσ ναϑτεσ ςε καιϊδεσ. Ψ! Ϋμουν μϐνοσ ϊξιοσ εγώ μα μ' ϋκαναν ςκιϊ οι ςυμπληγϊδεσ! Με θαϑμαζαν το ϋνοιωθα μα δεν εννϐηςα τη πλϊνη και το ψϋμα: ςτο κϐςμο αυτϐ δοξϊζουν το μηδϋν και δύνουνε ςτο τύποτα το ςτϋμμα. Κώστας φενδουράκης Φωτιά στον Πάγο

34 ΝΕΚΡΗ ΣΑΞΗ την αναρύθμητη ςυγκϋντρωςη νεκρών με μια απϐγνωςη βραχνόσ φωνόσ και μπϊςασ φώναξα «Να 'μαι τώρα ϊγονα παρών να μοιραςτώ την παρακμό αυτό κοντϊ ςασ». Και η φωνό βγόκε μαζύ με τον αγνϐ λυγμϐ που όταν τησ ελπύδασ μου το λύκνο για να τη ρύξει πια γυμνό ς' αιώνιο ϑπνο μϋςα ςτου χϊουσ τησ ψυχόσ μου το κενϐ. Κι ϋτςι ϋγινα ϋνα με νεκροϑσ μα ζωντανοϑσ, καθηλωμϋνοσ ς' ϋνα ϊψυχο γραφεύο ν' αναρωτιϋμαι που και τι και ποιο αρχεύο και να κοιτϊζω τησ ζωόσ τουσ ποταμοϑσ ςαν αναμνόςεισ που αναπλϊθει πια ο νουσ ς' αυτϐ του πνεϑματοσ τ' ωχρϐ νεκροταφεύο. 34

35 ΣΑΞΙΔΕΤΟΝΣΑ ΕΑΕΙ Βαρκοϑλα εγώ ξεκύνηςα ταξύδι αλαργινϐ να βρω ςοφύασ μυςτόρια ςτησ θϊλαςςασ τα βϊθη, να βρω τον υπερόφανο, να βρω τον ταπεινϐ, να βρω τα πϋταλα του ανθοϑ, να βρω και το αγκϊθι. Κι ϐταν θα γϋμιζε η ψυχό θα ϋπιανα ςτεριϊ μα χρϐνια ϐ,τι κι αν ϋβλεπα πϊντα εύχε τη μορφό μου πϊντα εμϋνα ϋβλεπα απϐ ϊλλη ϐμωσ μεριϊ κι ϊδειαζε ϐπωσ γϋμιζε ςε μια ςτιγμό η ψυχό μου. Ϊτςι ϐμωσ το ταξύδι μου ςυνϋχιζα κι εγώ πειςματικϊ ν' αναζητώ τησ θϊλαςςασ την πεύρα κι ασ όξερα ςτη θϊλαςςα του κϐςμου θα πνιγώ μετϊ απ' την αναζότηςη την ϊκαρπη, τη ςτεύρα... Κώστας φενδουράκης Φωτιά στον Πάγο

36 ΔΕΝ ΑΡΚΕΙ Ωνθρωποι ϋρχονται και πϊνε, ϊδεια κορμιϊ μοιϊζει η ζωό ϊφορη να 'ναι ςαν ερημιϊ. Εύναι η αγϊπη πια θαμμϋνη παντοϑ ςτη γη μ' ϐλο το κϐςμο ςκεπαςμϋνη και πώσ να βγει; Όπου φτερϊ πϋφτει το μύςοσ και τα μαδϊ μια λϊμψη μϐνο υπϊρχει ύςωσ μια τϐςη δα. Αχτύδα απϐ μια χαραμϊδα ςτη φυλακό που εύναι η ζωό αυτό η ρημϊδα μα δεν αρκεύ. Μη τη κοιτϊσ αυτό τη τρϑπα ςχεδϐν κλειςτό, ςχεδϐν ανϑπαρκτη ςαν τςύπα η ςαν κλωςτό. Μη τη κοιτϊσ θα ςε κοιμόςει γύνε ςοφϐσ τη φυλακό ϐποιοσ γκρεμύζει λοϑζεται φωσ. 36

37 ΑΠΡΟ ΘΑΜΠΟ Πϐλεμοι γϑρω και καπνϐσ ςα πνεϑμα κολαςμϋνο μαϑροσ ο όλιοσ αχινϐσ το φωσ ςκοτεινιαςμϋνο. Πϋφτει το αύμα ςτα νερϊ και θϊλαςςεσ μαυρύζει. Μαϑρη η ζωό του φουκαρϊ που ζει ςτο μετερύζι. Μαϑρο καρπϐ η γη γεννϊ και μαϑροσ εύν' ο τρϑγοσ, μαϑρη ρομφαύα μασ διαπερνϊ θανατηφϐρο ρύγοσ. Μαϑρο το «ελπύζω» το «αγαπώ», μαϑρα γύναν τα πϊντα, ρϋκβιεμ ατϋλειωτο απϐ πολεμολϊγνα μπϊντα. Φορταύνουν θϊνατο με το μαϑρο απ' τα πλοϑτη βλϋμμα, τη γη γεμύζουν μ' εμετϐ, ςϊρκα και μαϑρο αύμα. Και να η ειρόνη νηςτικό ςβόνει μϋρα τη μϋρα κι ϋχει φτερϊ κι εύναι λευκό κι αγνό ςαν περιςτϋρα... Κώστας φενδουράκης Φωτιά στον Πάγο

38 ΣΑ ΙΔΙΑ ΠΟΣΕ Βϐτςαλο μικρϐ ςχεδϐν χαλύκι, θϊλαςςα ςτενό ςα ποταμϐσ, πϋρα να χορεϑει το καϗκι κι απ' το κϑμα βγαύνει ο ρυθμϐσ. Πϊνω ςτο βουνϐ πυκνό ομύχλη και ςτουσ πρϐποδεσ γλυκιϊ αχλό, δύπλα ο ςκϑλοσ μου με πεύςμα δεύχνει το λουρύ του που τον ενοχλεύ. Μια αρχϋγονη με ςυναρπϊζει μουςικό απ' τα ςπλϊχνα του βοριϊ, πϋφτει ξαφνικϊ τη γη ςκεπϊζει η ςκιϊ απ' τα ςϑννεφα βαριϊ. Σι παρϊξενη που εύναι η φϑςη! Όταν θα ξανϊρθω πϊλι εδώ τα ύδια πρϊγματα ϐπωσ τα 'χω αφόςει θα 'ναι ϊλλη εικϐνα ϐμωσ θα δω. 38

39 ΜΟΝΟΝ ΑΤΣΟ Ϋμουν παιδύ, παιδύ αγνϐ, ϋκανα ςπϐρο την καρδιϊ και ϋξω ςτη βερϊντα τον φϑτεψα ςε γλϊςτρα. Υϑτρωςε κι ωσ τον ουρανϐ ϋφταςε κι ϊπλωςε κλαδιϊ και τώρα ςτα ςαρϊντα ϋχω καρδιϊ μεσ ςτ' ϊςτρα! Σώρα τι μϋνει να ποθώ; Εύν' η ψυχό του αετοϑ να βγω απϐ τον φϐβο και με τη ςιγουριϊ μου, ςτο δϋντρο ν' αναρριχηθώ και του δειλοϑ μου εαυτοϑ τισ ρύζεσ του να κϐβω να φτϊςω την καρδιϊ μου. Κώστας φενδουράκης Φωτιά στον Πάγο

40 ΟΙΚΟΛΟΓΟΛΟΓΙΑ Σώρα ϐλοι ςε ποθοϑν - ϐψιμοι φύλοι - πύνουν τ' απϐςταγμα απ' το ςταφϑλι παραδομϋνοι εύν' οι ζωντανού ςου ς' ϋναν εκςτατικϐ χορϐ Διονϑςου. τον ϊγριο αυτϐ χορϐ και ςτη κραιπϊλη πϊνω ςου θ' αςελγόςουνε και πϊλι μαινϊδεσ που αφανύζουν ς' ϋνα ϐργιο με μια παρϊνοιασ μϋθη την υδρϐγειο. Αιώνεσ βιαςμοϑ απ' ϊκρη ς' ϊκρη δϋχεςαι γη χωρύσ οϑτ' ϋνα δϊκρυ κϊτω απϐ τϊφουσ χαύρε, αγαλλιϊςου! Μϐνο οι νεκρού τιμοϑν την αγκαλιϊ ςου. 40

41 Η ΙΨΠΗ Ποϑ εύν' η ςιωπό; Σι εύν' η ςιωπό; Με ποια ςιωπό λϐγια ξεςτϐμιςε ϐποιοσ χϊθηκε ςτη λόθη με μια ιδϋα απϐ δϊκρυα νωπό κι ϋπλαςε ςιωπηλϐ να ζόςει παραμϑθι; Και η ςιωπό όταν εκεύ, μια αγκαλιϊ, γυναύκα απρϐςωπη, γλυκιϊ παρηγορότρα, με το κεφϊλι να τησ ςπρώχνει τη κοιλιϊ για να χωθεύ για πϊντα ςτην ιερό τησ μότρα. Να γεννηθεύ απ' τη ςιωπό ξανϊ παιδύ, να πιει το λϐγο, πια ςαν γϊλα να τον θρϋψει, ϐνειρα πϊλι απ' την αρχό να ξαναδεύ και ςτη ςιωπό πϊλι ποτϋ ασ μην επιςτρϋψει. Κώστας φενδουράκης Φωτιά στον Πάγο

42 ΚΕΛΑΗΔΙΜΑ τησ ψυχόσ τα ερϋβη μια εικϐνα πολϋμου κι ϋνα ςφϑριγμα ανϋμου του κεριοϑ μου τη φλϐγα ςαλεϑει. Ϊχω μϋςα ϋνα τρϐμο, ϋχω πϋςει ςε βϊλτο με παγύδεσ γεμϊτο τησ ζωόσ αντικρύζω το δρϐμο. Μύα θλύψη θανϊτου χωρύσ θϊνατο γϑρω θϋλω κϊπου να γεύρω να με πϊρει ο Μορφϋασ κοντϊ του... τ' ανοιχτϐ παραθϑρι ςτϋκεται ϋνα ςπουργύτι. «Ϊλα! Μπεσ μεσ ςτο ςπύτι φτερωτϋ μου μικρϋ μουςαφύρη! Ϊλα πεσ το τραγοϑδι την καρδιϊ να γλυκϊνει λύγο πριν τησ μαρϊνει ο λυγμϐσ τ' ϐμορφϐ τησ λουλοϑδι. Ϊλα ουρϊνιο πλϊςμα τ' ουρανοϑ αγγελοϑδι το δικϐ ςου τραγοϑδι τησ χαρϊσ μου το κϑκνειο ϊςμα»! 42

43 ΚΑΘΑΡΟΣΗΣΑ Θυςιϊζω τον πϐνο ςτο βωμϐ των ονεύρων ςτισ αυλϋσ των «ςωτόρων» πια ςταυρϐ δε ςηκώνω! Και παιδεϑω το πνεϑμα ςτου μυαλοϑ το ςχολεύο ακυβϋρνητο πλούο που το ςϋρνει το ρεϑμα. Με το βλϋμμα αγνϊντια θα μου δεύξει η αλόθεια, (ςτησ ψυχόσ μου τα μϑχια του ανθρώπου η κατϊντια) και θα διώξει τα πϊντα μϐνο αυτό θ' απομεύνει γϑρω - γϑρω εκεύνη ςτη καρδιϊ ςαν γιρλϊντα. Κώστας φενδουράκης Φωτιά στον Πάγο

44 ΑΓΑΠΗΑ Αγϊπηςα τον ϊγνωςτο με το ςταυρϐ ςτον ώμο που κϊθε μϋρα μϐνοσ του τραβϊει το γολγοθϊ, αγϊπηςα και τη ςκιϊ του αλότη που ςτο δρϐμο περιπλανιϋται μοναχϐσ κι αυτό ακολουθϊ. Αγϊπηςα τον ϋρωτα με τ' απαλϐ του βϋλοσ που ςημαδεϑει δυο καρδιϋσ και τισ περνϊει με μιασ, αγϊπηςα απ' τον πϐλεμο το ελπιδοφϐρο τϋλοσ αγϊπηςα και την ιερό ςιωπό τησ ερημιϊσ. Αγϊπηςα κϊθε παιδιοϑ την ϊδολη καρδιϊ του, και τα αγνϊ τα μϊτια του που μ' απορύα κοιτοϑν, αγϊπηςα του ποιητό αυτοϑ τα ποιόματϊ του, που τησ ψυχόσ μου τα κλειδιϊ τουσ ϋδωςε να μπουν. Αγϊπηςα και τησ ψυχόσ τα μαγικϊ φτερϊ τησ που απλώνονται καλϑπτοντασ ςϑμπαντα κι ουρανοϑσ, αγϊπηςα και κϊθε νου που πολεμϊει αντϊρτησ και που ποτϋ δε ςτϊθηκε ςα ςτεύροσ, κοινϐσ νουσ. Αγϊπηςα και τη ζωό, τον όλιο, το φεγγϊρι, την ομορφιϊ του ουρανοϑ, τησ γησ τα καρδιοχτϑπια κι αν μύςηςα το θϊνατο, πριν ϋρθει να με πϊρει, απϐ τ' αθϊνατο νερϐ με πλϋρια αγϊπη όπια. 44

45 ΟΝΕΙΡΑ Πϊντα επιςτρϋφω εκεύ που ϋχω αφόςει τα ϐνειρα ςτη μαγικό τουσ χώρα, ϐνειρα φωτεινϊ κι ελπιδοφϐρα μ' ϊυλη φϑςη εκεύ που η φθορϊ δε με αγγύζει, δε μ' ακουμπϊ το χϋρι του θανϊτου, ςε κϐςμο ιδανικϐ που τ' ϊρωμϊ του ζωό μυρύζει. Κανεύσ εκεύ δεν εύναι κυβερνότησ κι ϐ,τι το ευτελϋσ δεν ϋχει θϋςη γιατύ τα ϐνειρα ϋχουνε ςυνθϋςει την ϑπαρξό τησ. Υτερϊ για να πετϊω παύρνω δώρα απ' τα ϐνειρα που γϋννηςα, παιδιϊ μου που ζουν ευλογημϋνα κι η καρδιϊ μου εύναι η χώρα. Κι αν κϊποιοι δεν ανούγουν τα φτερϊ τουσ εύναι γιατύ τα ϋχουνε κομμϋνα ό αλλιώσ γιατύ πεθαύνουνε ςτη γϋννα τα ϐνειρϊ τουσ. Κώστας φενδουράκης Φωτιά στον Πάγο

46 ΚΑΣΟΠΣΡΙΜΟ Πύςω απ' το τζϊμι μου το γκρύζο τη μοναξιϊ παντοϑ αντικρύζω το εύδωλϐ τησ μϋςα πϋφτει ςτου δρϐμου τον υγρϐ καθρϋφτη. Ειν' η ςκιϊ κϊθε διαβϊτη ςαν να τησ λεύπει ϋνα κομμϊτι μοιϊζει ϊψυχο ϐτι εύναι ςώμα ό ςαν χωρύσ ανϊςα ςτϐμα ό ςαν ϋνα κερύ που λιώνει ςτη φλϐγα δύχωσ να τελειώνει και το λιωμϋνο γϑρω - γϑρω πνεϑμα ακοινώνητο και ςτεύρο. Βλϋπω τον κϐςμο αυτϐ τον γκρύζο πύςω απϐ το τζϊμι και δακρϑζω τη μοναξιϊ του κρϑβει κι ϐμωσ τη δεύχνει ο υγρϐσ ο δρϐμοσ. 46

47 ΦΨΡΙ ΜΕΛΛΟΝ Σι να διδϊξω ςτα παιδιϊ γι' αυτϐ το δώρο τησ ζωόσ που κϊποιοι το πετϊξαν ςτα ςκουπύδια; Χϊχνω να βρω το μόνυμα το ελπιδοφϐρο μα ϋςβηςε η φλϐγα και ϋχουν μεύνει αποκαϗδια. Κλαύω τισ μϋρεσ τησ γιορτόσ τισ ξεχαςμϋνεσ που τισ διαδϋχθηκαν οι αποφρϊδεσ μϋρεσ και τισ ςτιγμϋσ που αναπολώ και μαγεμϋνεσ απϐ το «τώρα», πια με διαπερνοϑν ςαν ςφαύρεσ. Ποϑ 'ν' η ζωό που θα μορφώςουν τα παιδιϊ μου ςφυρηλατώντασ τη ςε ιδανικών αμϐνι; ε μια κλεψϑδρα κϐκκοι ϋγιναν τησ ϊμμου που απλϊ θα πϋςουν για να δεύξουν πωσ τελειώνει. Όνειρα, ςϊρκεσ, ϋνασ μϑλοσ πια τ' αλϋθει - εύν' η τροφό «πολιτιςμϋνων» κανιβϊλων - και το αύμα των παιδιών υπϐςχεται τη μϋθη ςτο φρικαλϋο φαγοπϐτι των «μεγϊλων». Κώστας φενδουράκης Φωτιά στον Πάγο

48 ΟΝΕΣΟ ΣΗ ΑΝΑΠΟΛΗΗ Όμορφα παιδικϊ μου χρϐνια φϑγαν και τα ϐνειρα μαζύ τουσ μύςεψαν ςαν τα χελιδϐνια μα όταν δικό μου η ζωό τουσ. Όμορφα μαγικϊ νυχτϋρια, ο ύςκιοσ τουσ πϊνω ςτον ύςκιο που απλώνει πϊνω μου η μιζϋρια την ομορφιϊ τουσ πια δε βρύςκω. Ωςχημη ξεχαςμϋνη ώρα κοντϊ μου εύςαι εςϑ ακϐμα ςτο γεραςμϋνο μου το ςώμα δύχωσ εκπλόξεισ δύχωσ δώρα μαζύ θα παύξουμε το δρϊμα μϋχρι να ςβόςουμε αντϊμα... 48

49 ΑΧΤΦΟ Δεν ϋχω ανθϐ ϋνα ξερϐ κλαρύ ςτο χώμα και προςπαθώ ο ϊνεμοσ να μη με πϊρει. Εύμαι κουφϊρι, εύμαι ϋνα ϊδειο κρϑο ςώμα, ϋνα δοξϊρι που δε γνώριςε λυρϊρη. Εύναι το πνεϑμα ςκεπαςμϋνο απϐ το χώμα κι αν το ρεϑμα με τραβϊει εκεύ που πϊει εύναι βαθιϊ μου ϐτι κουβαλώ ϋνα πτώμα εύν' η καρδιϊ μου που 'χει πϊψει ν' αγαπϊει. Κώστας φενδουράκης Φωτιά στον Πάγο

50 ΑΞΙΟΙ Ρομπϐτ ανυπερϊςπιςτα μασ θϋλουνε καθώσ αυτού μασ δημιοϑργηςαν για ϋνα ςκοπϐ δικϐ τουσ κι ενώ μασ προγραμμϊτιζαν αφαύρεςαν το φωσ ιδοϑ λοιπϐν, παρϊχθηκε η κοινωνύα του ςκϐτουσ! Μασ ϋβαλαν να ςκϑβουμε μπροςτϊ τουσ ταπεινϊ, να λϋμε αυτϊ που υπϊρχουνε μϐνο ςτο πρϐγραμμϊ τουσ, να κλαύμε ευχαριςτώντασ τουσ που μασ χτυποϑν και να βιώνουμε καθημερινϊ μικροϑσ ςτυγνοϑσ θανϊτουσ. Κι ϐταν πια δεν παρϊγουμε μασ ρύχνουν ςτο μηδϋν, μασ παύρνουν την ψευδαύςθηςη κϊποιασ ελευθερύασ ϐλ' αυτϊ τα γνωρύζουμε, τα νιώθουμε μα δεν νοοϑμε ϐτι εύμαςτε ϊξιοι αυτόσ τησ τιμωρύασ! 50

51 ΘΕΟΙ Θεού ςε ποτύζουν το αύμα τησ νύκησ και ςυ τουσ λατρεϑεισ γι' αυτϐ, που εύςαι δικϐσ τουσ και θα τουσ ανόκεισ γιατύ πια δεν ϋχεισ εαυτϐ. Θεού που δε θϋλουν ψηλϊ το κεφϊλι να το 'χεισ, μα πϊντα ςτη γη και μϋςα η καρδιϊ ςου ξερό και να θϊλλει το φϐβο αντύ την οργό. Θεού που ςε κϊνουν θυςύα αφοϑ πρώτα γι' αυτοϑσ το ςταυρϐ κουβαλϊσ και βγαύνει το αύμα μαζύ με ιδρώτα και πϋφτεισ και κατρακυλϊσ και πϊλι ςηκώνεςαι γιατύ μεσ ςτη ςκϋψη το «θα μ' αναςτόςουν» γυρνϊ το ϋχεισ δεμϋνο, το ϋχεισ πιςτϋψει και χϊνεςαι ςτο πουθενϊ. Θεοϑσ πϊντα θα 'χεισ αφοϑ το επιτρϋπεισ και θα 'ναι θεού ςου εώσ ψηλϊ να ςηκώςεισ τα μϊτια να βλϋπεισ του εγώ ςου ϐτι εύς' ο θεϐσ. Κώστας φενδουράκης Φωτιά στον Πάγο

52 ΑΝΤΠΟΧΙΑΣΟΙ Ανυποψύαςτοι επιςτρϋψτε ςτα κλουβιϊ ςασ, ςασ περιμϋνει η ενοχικό ςασ ανοχό, δώςτε το τύμημα τησ κϊθε ςασ ανϊςασ και να κινεύςτε, ϐντασ δειλού, με προςοχό. Ανυποψύαςτοι υπογρϊψτε, ϐμωσ με αύμα μύα ςυνθόκη με των πϐθων το βιαςτό κι αν δε διακρύνετε που βρύςκεται το ψϋμα εύναι ςε αλόθεια που ϋχει μεταμφιεςτεύ. Ανυποψύαςτοι κοιτϊξτε τη ρεκλϊμα των προώϐντων ςασ το γρϊφει καθαρϊ: «εδώ πωλοϑνται απ' του μωροϑ το πρώτο κλϊμα μϋχρι ϐςα ϋπονται απϐ λϑπη ό απϐ χαρϊ». Ανυποψύαςτοι αφουγκραςτεύτε τη καρδιϊ ςασ ϋνασ ρυθμϐσ μονϐτονοσ φυλλορροεύ εύναι ο ρυθμϐσ που φτϊνει μϐνο ωσ τ' αυτιϊ ςασ και ανυποψύαςτα ονομϊςατε ζωό. 52

53 ΕΝΑ ΑΓΚΑΘΙ Ϋχο γλυκϐ, ηχώ φλογϋρασ φϋρνει ςτ' αυτιϊ μου ο αγϋρασ ςαν να 'ρχεται απϐ παραμϑθι ςιγϊ κι αρχύζει να με πεύθει πωσ η ζωό εύναι τραγοϑδι κι απαλό ςαν απϐ χνοϑδι. Μα μια φωνό που ολολϑζει Μϋςα μου ακοϑω να με κλονύζει: «μπηγμϋνο ςτησ ψυχόσ τα βϊθη πϊντα θα υπϊρχει ϋνα αγκϊθι»... ςαν να μου λϋει: «ϋκανεσ λϊθοσ εύν' η ζωό ςκληρό ςαν τϊφοσ». Κώστας φενδουράκης Φωτιά στον Πάγο

54 ΣΑ ΠΑΝΣΑ Ϊμαθα απϐ μικρϐσ να ζω ςτην ϊκρη κι ϐ,τι δικϐ μου να μη μου ανόκει χωρύσ ιδιοκτηςύα μα οϑτε ςτο νούκι πύνοντασ τησ ανϊγκησ μου το δϊκρυ. Ϊμαθα και να ςτϋκομαι μπροςτϊ τουσ περόφανα κι ασ όμουνα πιο κϊτω ςτα μϊτια τουσ που μ' ϋβλεπαν ςτο πϊτο με κορυφό, μια ςτα δικϊ τουσ ςτϊτουσ. Κι αν πϊω αντύθετα ςτη ροό του δρϐμου και ςπρώχνουν να με κϊνουνε ςτη μπϊντα, εγώ θα κϊνω πϊντα το δικϐ μου το χρϋοσ μου, του ϊγραφοϑ μου νϐμου: να ζόςω τη ζωό χωρύσ αβϊντα, ςτα ελϊχιςτα και ν' απαιτώ τα πϊντα! 54

55 ΔΙΑΓΝΨΗ Απϐγνωςη ϋγινε η ελπύδα ςε χαώδεϑει μύα φρύκη το «υπϊρχω» ϋγινε αλυςύδα κι εύναι τα κϑτταρϊ ςου οι κρύκοι. Πρϐβατο εςϑ εκεύνοι λϑκοι καραδοκοϑν μεσ ςτο ςκοτϊδι, μόπωσ και βγεισ απ' το κοπϊδι και ςου πουλοϑν νταβατζιλύκι. Όλα γερνϊνε πριν γερϊςουν και λεσ πωσ εύναι οφθαλμαπϊτη, απ' την αρχό νεκρϐσ ςαν να 'ςουν νοιώθεισ αλλϊ ςου λεύπει κϊτι. Σι να 'ν' αυτϐ; Όχι το χώμα, ϋχει ακριβώσ την ύδια αξύα με ςϋνα, οϑτε η ανυπαρξύα, οϑτε τ' ωχρϐ-το ϋχεισ-χρώμα. ου λεύπει μϐνο η γαλόνη, γϋμει η καρδιϊ ϊγριουσ ανϋμουσ κι η επαγγελϐμενη «ειρόνη» εύν' η ςιωπό απ' τουσ πολϋμουσ. Εύν' η ζωό χαρϊ, επύςησ ϐ,τι ϐμορφο ακοϑσ ό βλϋπεισ, ϐ,τι εύναι φωσ μα παραβλϋπεισ πωσ ςου 'χουν πϊρει τισ αιςθόςεισ. Κώστας φενδουράκης Φωτιά στον Πάγο

56 ΛΟΒΟΣΟΜΗ «Ελϊτε τώρα ϐλοι εδώ που 'μαςτε μαζεμϋνοι ςχϋδια να φανερώςουμε που ορύζοντεσ ανούγουν να δοϑμε τι πετϊξαμε, να δοϑμε τι μασ μϋνει ποϑ αρχύζουνε οι δρϐμοι μασ κι αν κϊπου καταλόγουν». Κι ϐταν το εύπα κούταξαν πύςω μου φοβιςμϋνοι και βλϋπω κϊτω απϐ το φωσ ςκιϋσ να πληςιϊζουν, ςκεπτϐμενοσ πωσ κϊποιοι μασ την ϋχουνε ςτημϋνη, γυρύζω πύςω, τι να δω! Πρϐςωπα που μασ μοιϊζουν. Μασ μοιϊζαν τϐςο! Η διαφορϊ όταν ςτην ϋκφραςό τουσ ςαν να 'βραζε ο καθϋνασ τουσ μϋςα του απ' το κακϐ του «πριν απϐ μασ τα βρόκανε» ςκϋφτηκα «μεταξϑ τουσ». Κι απ' τα μυαλϊ μασ πόρανε ορϊματα, θεωρύεσ, λοβοτομό μασ κϊνανε καθϋνασ ςτον δικϐ του ποιοι εύμαςτε; Ποιοι οι δρϐμοι μασ; Μεύναν μϐνο απορύεσ... 56

57 ΣΗΝ ΠΡΙΖΑ Πϊνε τα φϑλλα πια κι οι καρπού κι οι ρύζεσ, μεύναμε γϋρικοι κορμού, ξερϊ κλαδιϊ. Σώρα θα παύρνουμε το ρεϑμα απϐ τισ πρύζεσ για να μη πϊψει να χτυπϊει η καρδιϊ. Υορτύςτε! Ελϊτε και γεμύςτε μασ με ρεϑμα, το απαιτεύ η καχεκτικό μασ εποχό, αντικατϋςτηςε με αυτϐ πλόρωσ το πνεϑμα να ζει ςτη ςϊρκα υπνωτιςμϋνη η ψυχό. Όταν ο Νώε ϋπειςε μϐνο τα ζώα κι ύςωσ κανϋναν τουσ δεν ϋπειςε ο Λωτ, πώσ να βρεθεύ μύα καρδιϊ ϋςτω, αθώα ανϊμεςα ςε ανθρώπουσ που 'γιναν ρομπϐτ; Κώστας φενδουράκης Φωτιά στον Πάγο

58 ΣΗ ΦΑΜΕΝΗ ΝΙΟΣΗ Ϊρχομαι να ςε ςυναντόςω ςτου παρελθϐντοσ μου τισ μνόμεσ και χωρύσ ούκτο να ςε κλεύςω ς' ενϐσ ποιόματοσ τισ ρύμεσ. Ϋρθεσ ςαν ϊβγαλτη παρθϋνα ςτα πρώτα παιδικϊ μου χρϐνια και μου 'πεσ το μεγϊλο ψϋμα πωσ θα ςε γεϑομαι αιώνια. Ϋρθεσ ςαν ςπύθα για να γύνεισ φωτιϊ, μια πυρκαγιϊ μεγϊλη αθώα την ώρα τησ ευθϑνησ (ς' ϐ,τι ϋκανεσ την εύχαν ϊλλοι). Μαζύ ςου ανϋμελα περνοϑςα, δεν εύχα ϋγνοιεσ και τη ςκϋψη ϐτι με τον καιρϐ γερνοϑςα απϐ το νου μου εύχεσ κλϋψει. Εύχ' αςυγκρϊτητο το πϊθοσ, ζοϑςα ςτη χώρα των θαυμϊτων, δεν με ενδιϋφερε το βϊθοσ μα η επιφϊνεια των πραγμϊτων. Με ϋρωτεσ με εύχεσ θρϋψει, με ϐνειρα και ελευθερύα, νϐμιζα τη ζωό μια ςτϋψη απϐ αγϊπη κι ευφορύα. Ϊνιωθα ϐταν ςε κοιτοϑςα τον κϐςμο να μ' ακολουθϊει, μια μϋρα θα τον κατακτοϑςα με ςϋνα δυνατό ςτο πλϊι... 58

59 Μα ξαφνικϊ ς' ϋνα καθρϋφτη μπροςτϊ κοιτοϑςα πωσ ςε χϊνω, ςαν ϋνα αςτϋρι που ϐταν πϋφτει μϐνο ευχό μπορώ να κϊνω. Σώρα εύςαι νιϐτη μου - τι κρύμα τϋφρα ςτισ μνόμεσ ςκορπιςμϋνη και ςτο χαρτύ μου ς' ϋνα πούημα γραφτό η ανϊμνηςη θα μϋνει. Κώστας φενδουράκης Φωτιά στον Πάγο

60 ΠΡΟΚΛΗΣΗΡΙΟ Ελϊτε ςτο τραπϋζι μασ γενναύοι, γϋροι και νϋοι, να πιεύτε ευλογημϋνο απ' τη χρυςό κοϑπα κραςύ. Σαβϊνι μασ εδώ εύν' ο ουρανϐσ, ο γαλανϐσ κι ϋνα χαρμϊνι κϊναμε τη γη, με την οργό ςαν λύπαςμα για να καρποφορόςει το κυπαρύςςι, που 'ν' του καθϋνα μασ η περηφϊνια και τα πλατϊνια να δεύχνουν το ποτϊμι το βαθϑ που θα χυθεύ ςτη θϊλαςςα του κϐςμου να τησ δώςει ζωό και γνώςη. Ελϊτε ςτο τραπϋζι μασ χορτϊςτε, ϐςοι και να 'ςτε! Εδϋςματα αγϊπησ ευφορύασ κι ελευθερύασ. 60

61 ΣΟ ΘΕΑΣΡΟ Σο θϋατρο τοϑτο πϊςχει απϐ αναιμύα και καταλόγει ωχρό η κϊθε πρϊξη των θεατών προςμϋνει η νηνεμύα, μϊταια εν' ϊνεμο να την ταρϊξει. Μιασ τραγωδύασ αρχαύασ καρικατοϑρα το ςκηνικϐ μια ςόψη αιώνων ϐζει και κϊθε θεατόσ μοιϊζει φιγοϑρα, ςκιϊ απ' την παρϋα του καραγκιϐζη. Σων ηθοποιών οι διϊλογοι του κώλου, επαναλαμβανϐμενεσ οι ατϊκεσ, ςτα καμαρύνια μεταξϑ τουσ λϋνε: «ξϋρουμε πωσ δεν φταύμε εμεύσ καθϐλου πληρώςαν να μασ δοϑνε οι μαλϊκεσ, επϋλεξαν αυτϐ που τώρα κλαύνε». Κώστας φενδουράκης Φωτιά στον Πάγο

62 ΚΑΛΕΜΑ Ϊχω κρεμϊςει μϋςα μου μια ζυγαριϊ κι ϐλο ζυγιϊζω τησ ψυχόσ μου τα κομμϊτια κι ανεβαύνω τη μεγϊλη ανηφοριϊ απ' του ουρανοϑ τα φωτεινϊ τα μονοπϊτια. Ϊχω ραντύςει την καρδιϊ με ωκεανοϑσ και τα ποτϊμια ϋχω πιει να ξεδιψϊςω, πόγα ςε μϋρη που δεν ϋφταςε ϊλλοσ νουσ, κατϊφερα ςε μια ματιϊ να ξαποςτϊςω. Σώρα αφαιρώ ϐ,τι με βϊραινε για να ειν' η ψυχό ελαφριϊ να διαφυλϊξω Σώρα πετώ τα περιττϊ, τα ςκοτεινϊ και θα πετώ ωσ τη ςτιγμό που θα πετϊξω Γιατύ τ' αμπϋλι τ' ουρανοϑ με προκαλεύ Που 'ναι γεμϊτο με καρπϐ να το τρυγόςω, δε με κρατϊει πια το ςϊρκινο κελύ, ϋτςι κι αλλιώσ ο χρϐνοσ δε γυρύζει πύςω. 62

63 ΟΙ ΔΤΟ ΟΥΟΙ το ϐνειρϐ μου ςόμερα δϑο ςοφού βρεθόκαν Που 'θελαν λϋει τη ζωό κϊποτε να μασ φτιϊξουν κι ότανε και των δυο οι φωνϋσ ϊγριεσ ϐταν βγόκαν τϐςο λεσ κι όταν ικανού τουσ πϊντεσ να πατϊξουν. Κι ο ϋνασ ςοφϐσ ακοϑςτηκε «ςασ παύρνω νϋα μϋτρα κοντϑνατε και φϋρετρα ϊλλα θα παραγγεύλω να δϋςετε καλοϑ κακοϑ και ςτο λαιμϐ μια πϋτρα ό και τισ δυο που νιώθετε ςτησ εξουςύασ τον μϑλο». Κι ο ϊλλοσ ςοφϐσ με μια φωνό πιο δυνατό απ' την πρώτη «θαρρεύτε, μη δειλιϊζετε! τ' ϐνομα τησ πατρύδασ ςε πϐλεμο καθϋνα ςασ τον πόραμε ςτρατιώτη και τώρα όρθε η ώρα απλϊ τησ τελευταύασ ρανύδασ». Δϑο ςοφού, τουσ ϊκουςα ςόμερα ςτ' ϐνειρϐ μου με δυο φωνϋσ αλλιώτικεσ, μα ύδιεσ κατϊ βϊθοσ ςυνοδοιπϐροι και οι δυο όταν του ύδιου δρϐμου κι ϐςο ϊκουγα τϐςο ϋμοιαζε ο δρϐμοσ τουσ ςαν τϊφοσ. Κώστας φενδουράκης Φωτιά στον Πάγο

64 ΣΟ ΠΙΣΙ Πϐνεςα, ϋκλαψα, κουρϊςτηκα ςε μια ζωό περπατημϋνη, πεζό, μα μϋςα απ' τα τετρϊςτιχα την ϋζηςα ονειρεμϋνη. Ϊφτιαξα ςπύτι απϐ ορϊματα την πούηςη για θεμϋλιο λύθο και το διακϐςμηςα με θαϑματα να μοιϊζει ϐτι ϋχει βγει απϐ μϑθο. Μϋςα του η ζωό μοιϊζει αλότιςςα και χωρύσ ϐρια, δύχωσ νϐμουσ, ϐςεσ φορϋσ ς' αυτϐ ξενϑχτηςα φυτρώνανε φτερϊ ςτουσ ώμουσ και κει περύμενα το αϑριο να ξημερώςει, να πετϊξω πϊνω απ' τον κϐςμο αυτϐ τον ϊγριο πωσ εύμαι ελεϑθεροσ να κρϊξω. 64

65 ΣΟ ΥΨ Ασ μαζευτοϑμε ϐλοι μασ για το μακρϑ ταξύδι, να ςυναποφαςύςουμε το πώσ θα πορευτοϑμε την ϊρνηςη να μεύνουμε, αποφαςύςαμε όδη. Ο ϊνθρωποσ κυρύαρχοσ του «εγώ» του εύναι ςτα εύδη του ζωικοϑ βαςύλειου ο μϐνοσ και εξηγοϑμαι : απ' τησ καρδιϊσ μασ το κλουβύ πρώτα πρϋπει να βγοϑμε. Κι ϑςτερα θα πετϊξουμε φϐβουσ μαζύ και θλύψεισ, διαλογιςμοϑσ θα κϊψουμε που εύναι καλϊ κρυμμϋνοι και ςυ που τώρα δε μπορεύσ την ενοχό να κρϑψεισ, μϊθε πωσ η μετϊνοια τισ αφαιρεύ τισ τϑψεισ κι ϐτι βρεθόκαμε μαζύ μετϊνοια ςημαύνει κι εύν' η αρχό του ταξιδιοϑ να 'μαςτε ενωμϋνοι. Ασ βϊλουμε ϐλουσ τουσ θυμοϑσ τουσ δύκαιουσ επ' ώμου! το δρϐμο θα τα βϊλουμε με γύγαντεσ, θηρύα και ςτ' ϐνομα του ιδανικοϑ, μοναδικοϑ μασ νϐμου, που 'ναι η αγϊπη κι ο οδηγϐσ ο φωτεινϐσ του δρϐμου να μποϑμε μεσ ςτου πνεϑματοσ τη μϐνη ελευθερύα του κϐςμου αυτοϑ θα μεύνουμε το φωσ ςτην ιςτορύα. Κώστας φενδουράκης Φωτιά στον Πάγο

66 ΓΑΙΟΚΣΟΝΙΑ Πεθαύνει η γη αργϊ - αργϊ μεσ ςτουσ φρικτοϑσ τησ πϐνουσ, η μϊνα αυτό που ϋθρεψε το πλόθοσ των γενεών και δϋχεται το θϊνατο απϐ τουσ απογϐνουσ, (ςυνϊμα και δημιουργοϑσ «δύκαιων», «ςοφών» θεών). Πεθαύνει η γη κι ανούχτηκε πρϐωρα η διαθόκη, κατϊρα ςτα κεφϊλια μασ πϋφτει η κληρονομιϊ, ςτο πρϐςωπϐ τησ κοινωνού γύναμε εμεύσ ςτη φρύκη, μϋχρι να ςβόςει ολϐτελα και να 'ρθει η ερημιϊ. Πεθαύνει η γη και ανϊςταςη δεν πρϐκειται να υπϊρξει, το ςκηνικϐ το ςτόςαμε μια ατμϐςφαιρα κηδεύασ που τώρα αποκαλϑπτεται ςτην τελευταύα πρϊξη μιασ- τραγικόσ πραγματικϊ- παγκϐςμιασ τραγωδύασ. 66

67 ΜΟΤ 'ΠΑΝ Μου 'παν να χτύςω την υποταγό μου, μ' αλλοϑ εγώ - τϊχα αδιϊφορα - κοιτοϑςα ς' ϋνα παγκϊκι θλιβερϐ του Δόμου που μια γριϊ καθϐτανε αποϑςα αν να 'ταν κϊποτε η ζωό ωραύα κι ϋνα κομμϊτι τησ να τησ ανόκει, τώρα ϐμωσ η απομϐνωςη μοιραύα γιατύ η ζωό εύν' αλλονών τςιφλύκι. Να χτύζω μου 'πανε κι εκεύ να θϊβω τη ζωό μου ςε ϊθλια και υγρϊ υπϐγεια κι ϐταν τ' ακοϑω ϋνα τςιγϊρο ανϊβω να πνύξω ςτον καπνϐ τ' απατηλϊ τουσ λϐγια. Μου 'παν πωσ ϐλοι θϋλουνε να χτύςουν, όθελε κι η γριϊ ςε κεύνο το παγκϊκι (αχ ρε γιαγιϊ ϊνθρωποσ νϐμιζεσ πωσ όςουν πριν καταλόξεισ μεσ ςτ' ανθρώπινα τα ρϊκη). Μα εγώ δεν θϋληςα ποτϋ να χτύςω, το να γκρεμύζω, μϐνο αυτϐ γουςτϊρω, μϋςα ςτην ϊδεια τουσ ψυχό θα φτϑςω το μιςοτελειωμϋνο μου τςιγϊρο. Κώστας φενδουράκης Φωτιά στον Πάγο

68 ΣΙ 'ΝΑΙ Η ΖΨΗ Σι 'ναι η ζωό του καθενϐσ; Εν' ανεμϐδαρτο καλϊμι ό εγκλωβιςμϋνοσ ουρανϐσ ςε μια θεϐκλειςτη παλϊμη; Περνϊει η ζωό κι ϋνα «πώσ» ϐςο περνϊει τη ςτοιχειώνει ςα μια κηλύδα αύματοσ που απλώνεται αργϊ ςτο χιϐνι. Εύναι αργό την προςπερνϊ μϋςα ςε μια ςτιγμό ο χρϐνοσ, το βλϋπει πϊνω τησ, γερνϊ λυγύζει και την ςϋρνει ο πϐνοσ μια αναρριχϊται ς' ουρανοϑσ, μια κατεβαύνει προσ τον Ωδη, ϊλλοτε τη ςτολύζει ο νουσ ό την βυθύζει ςε ςκοτϊδι. Σι 'ναι η ζωό; Πϐςο μικρό; Ποϑ, πϐτε ςταματϊ να τρϋχει; Εύναι γλυκιϊ; Εύναι πικρό; Κανεύσ, κανεύσ δεν τη κατϋχει! 68

69 SITE ΑΓΓΕΛΙΨΝ ου φτιϊξανε τισ ςχϋςεισ ςε αγγελύεσ, ςε ϋντυπα ηλεκτρονικϊ ό φυλλϊδεσ τϐςα πολλϊ προςϐντα δεν ξανϊδεσ! Βγεσ ςτο κυνόγι να μαζϋψεισ λεύεσ, χωρύσ ενδοιαςμοϑσ, χωρύσ φιλύεσ, μονϊχα να προςϋχεισ τουσ νταβϊδεσ. Μϋςα δειλϐσ, ϋξω καν' το γενναύο, αυτϐσ που ςτην ψυχό δεν εύςαι γύνε, μεγϊλε, ταλαντοϑχε θεατρύνε! Μικρϋσ, γριϋσ κι αν θϋλεισ κανϊ νϋο, ϊγριο επιβότορα κι ακμαύο, ϐ,τι ποθεύσ θα βρεισ, εκεύ θα εύναι. Μακριϊ απϐ ομορφιϋσ ςυναιςθημϊτων ϋγινεσ ϐπωσ θϋλανε να γύνεισ, ςε τρϊβηξε η γοητεύα τησ δύνησ των ςαρκολατρικών τουσ ξεραςμϊτων κϊτω απ' τ' απαλϐ των ςκεπαςμϊτων κϊθε ύχνοσ αξιοπρϋπειασ να χϑνεισ. Κώστας φενδουράκης Φωτιά στον Πάγο

70 ΑΘΑΝΑΣΟΙ Κούτα τουσ πώσ βαδύζουν ςτουσ αιώνεσ, κοιτοϑν μπροςτϊ περόφανοι, ωραύοι, ςτ' ανϊκτορα τησ πούηςησ πυλώνεσ. Ϋτανε ςτη ζωό φτωχού και μϐνοι κι ϊφηναν το μελϊνι τουσ να ρϋει αύμα για κϊθε τι που τουσ πληγώνει. Δϋχτηκαν την απϐρριψη, τη χλεϑη μα γνώριζαν τον ιερϐ ςκοπϐ τουσ: όταν τ' αγνϊ τησ πούηςησ τα ςκεϑη. Ειςχώρηςαν ςτα μϑχια του θανϊτου με φωσ μπόκαν ςτα ϊδυτα του ςκϐτουσ ϋδειξαν τι εύν' αλόθεια του Πιλϊτου. Ο μϑθοσ τουσ πηγϊζει απ' τα γραπτϊ τουσ κι εμϊσ, μασ διεγεύρει ο μϑθοσ τοϑτοσ ς' αιθϋριουσ λογιςμοϑσ του νου φευγϊτουσ. Ζόςαν μϋςα ςε θλύψεισ και αγώνεσ πϋνητεσ, μα τησ τϋχνησ τουσ ο πλοϑτοσ μϋνει ανεκτύμητοσ μεσ ςτουσ αιώνεσ. 70

71 Ο ΥΙΛΟ ΚΙ Ο ΕΦΘΡΟ Ϊχω ϋνα φύλο κι ϋναν εχθρϐ ςτο πϑρινο κεφϊλι κι ϐταν ο ϋνασ μου μιλϊ τον αναιρεύ ο ϊλλοσ ςαν δυο θαμώνεσ ς' ϋνα μπαρ, που ςτου ποτοϑ τη ζϊλη φιλονικοϑν, αρπϊζονται και προκαλεύται ςϊλοσ. Ο ϋνασ λϋει πωσ θα βρεθώ γυμνϐσ ενώπιον ϐλων και ο καθϋνασ τισ πληγϋσ μου φρύττωντασ θα δεύχνει κι ο ϊλλοσ πωσ θα περπατώ ςτα χνϊρια των διαβϐλων με ςϑνεςη και δε θα δει κανεύσ ν' αφόνω ύχνη. Ο ϋνασ λϋει πωσ τ' ουρανοϑ πρϋπει να βρω τη ςκϊλα, με φϐβο να την ανεβώ χωρύσ να βλϋπω πύςω κι ο ϊλλοσ πωσ με ορϊματα να πορευτώ μεγϊλα ςτο κϐςμο αυτϐ με ςιγουριϊ πωσ θα τον κατακτόςω. Κι ϋτςι ςυνϋχεια αρπϊζονται, λογομαχοϑν για μϋνα και ςτο κεφϊλι μου η φωτιϊ ανόλεα φουντώνει κϊθε φορϊ και φεϑγοντασ αφόνουνε καμϋνα να ψϊχνει εκεύ η ςκϋψη μου ανόμπορη και μϐνη. Κι ϐμωσ ο ϋνασ εύν' εχθρϐσ κι ο ϊλλοσ εύναι φύλοσ το νιώθω ϐταν η αύςθηςη των δυο μ' ακολουθϊει κι ο ϋνασ με ςπρώχνει ςτου γκρεμοϑ ϐταν πατώ το χεύλοσ κι ο ϊλλοσ μ' αρπϊζει ςαν βρεθώ αντικριςτϊ ςτα χϊη. Κι εύναι οι μϐνεσ μου ςτιγμϋσ που εκεύ καταλαβαύνω πωσ εύν' ο ϋνασ φύλοσ μου κι ο ϊλλοσ εύν' εχθρϐσ μου εύν' οι ςτιγμϋσ οι τραγικϋσ που τη ζωό διαβαύνω και βρύςκεται ο θϊνατοσ δυο βόματα εμπρϐσ μου. Μα δεν τουσ βλϋπω κι ϐςα λεν ςτο νου να ξεχωρύςω δεν δϑναμαι γιατύ οϑτε εχθρού τα λεν αυτϊ οϑτε φύλοι ξϋρω ϐμωσ θα 'ρθει η ςτιγμό που εγώ θα τουσ ορύςω πριν ϋρθει η νϑχτα τησ ζωόσ ςτησ ηςυχύασ το δεύλι. Κώστας φενδουράκης Φωτιά στον Πάγο

72 ΑΔΙΕΞΟΔΟ τουσ δρϐμουσ τησ απϐγνωςησ τουσ εύδα να βρύςκουν την ανϊςα τουσ ςτη βύα τα μϊτια τουσ χορτϊτα απϐ αηδύα δεν βλϋπουν ιερϊ οϑτε πατρύδα. Η οργό τουσ μια μετϊλλαξη του ούκτου κι ο όλιοσ τουσ παρϋμεινε ςτη δϑςη αφοϑ δεν μπϐρεςε να διειςδϑςει ςτουσ ςκοτεινοϑσ τουσ φϐβουσ του ενςτύκτου. Κϊποιοι ϐμωσ τουσ βαφτύζουν ταραξύεσ νονού μιασ κολυμπόθρασ αγοραύασ και ςτην κρεατομηχανό του κρϊτουσ κραδαύνοντασ ανϑπαρκτεσ αξύεσ πετϊνε αυτοϑσ ςαν τϊχα να 'ναι κρϋασ μ' αλϋθουνε μαζύ και τα ϐνειρϊ τουσ. 72

73 ΜΕΣΑΝΑΣΕ Κορμιϊ χαμϋνα και κυρτϊ ςαλεϑουνε ςε υγρϊ υπϐγεια εκεύ που ο χρϐνοσ ςταματϊ εκεύ που δεν χωρϊνε λϐγια. Κϊθε κορμύ και μιασ γωνιϊσ ο ςτριμωγμϋνοσ ιδιοκτότησ υπϐ αύρεςη τησ γειτονιϊσ η υπομονό και η ανοχό τησ. Σα μϊτια πϊνω κοφτερϊ λεπύδια ϐταν τουσ κοιτϊνε τα πληγωμϋνα τουσ φτερϊ τουσ κϐβουνε να μην πετϊνε. Αλλϊζουν τϐπουσ ςυνεχώσ ψϊχνοντασ φωσ ό ϋνα ςημϊδι γι' αυτοϑσ ο κϐςμοσ δυςτυχώσ εύν' ο προϊγγελοσ του Ωδη. Ωπατρεισ μιασ ζωόσ μικρόσ τουσ ξεγελϊ ϐτι θα τουσ δώςει μα πριν λαλόςει ο αλϋκτωρ τρισ η ύδια η ζωό θα τουσ προδώςει. Κώστας φενδουράκης Φωτιά στον Πάγο

74 ΟΝΕΣΟ ΣΗ ΑΓΑΠΗ Εύναι η αγϊπη αυτό που δύνει το ςινιϊλο εύναι μια λϊμψη μια καυτό ματιϊ ηλύου, μα εμεύσ γερνϊμε ατϊραχα μ' ϋνα «ϊι ςτο διϊλο» και η ζωό μασ ϊδεια φϑλλα ενϐσ βιβλύου. Όμωσ εςώτερα η ψυχό αν δεχτεύ τη λϊμψη θα βγοϑμε αλώβητοι απ' ϐλεσ τισ παγύδεσ ψηλϊ κοιτώντασ τύποτα δε θα μασ κϊμψει και του βιβλύου θα γεμύςουν οι ςελύδεσ. Ειν' η αγϊπη αυτό που δύνει το ςινιϊλο και ξεκινϊ πηγό ζωόσ να αναβλϑζει που θα την πύνουμε ζητώντασ πϊντα κι ϊλλο γιατύ η αγϊπη αιωνιϐτητα τησ δύνει και μαγικϊ κι ορμητικϊ την κατακλϑζει με ελευθερύα, με το φωσ τησ, με γαλόνη. 74

75 ΙΨΠΗΛΗ ΚΟΙΝΨΝΙΑ Τποταχτεύτε χωρύσ βύα μεύνετε ϊκριτα πιςτού τι νϐημα ϋχει ν' ακουςτεύ το ουρλιαχτϐ ςασ ςτα ςφαγεύα; Μια λϋξη μϐνο η ελευθερύα, μη γύνει η ϋςχατη πνοό εμεύσ θα δύνουμε ζωό ςε κϊθε αυτϐβουλο παρύα. Εύμαςτε ιππεύσ και εύςτε οι ύπποι το θϋλημϊ μασ προςταγό εμεύσ κρατϊμε τα ηνύα... εμεύσ, οι ςκοτεινού οι τϑποι τησ εξουςύασ οι ταγού ςτη ςιωπηλό ςασ κοινωνύα! Κώστας φενδουράκης Φωτιά στον Πάγο

76 ΝΕΑΝΙΚΟ ΔΙΣΙΦΟ Μϋςα ςτο μϋςα μου του χθεσ, ςαν μια φωτοβολύδα να φώτιςε των νεανικών μου ερειπύων τουσ τούχουσ και με τα μϊτια τ' ϊλικα και με τα μϊτια μου εύδα πϊνω γραμμϋνουσ μ' ϋφηβου το αύμα δϑο ςτύχουσ : «Όταν θα πληρωθεύ ο καιρϐσ και τα ϐνειρα γεννόςουν τϐτε θα δεισ πωσ ϊδικα γεμϊτοσ φϐβουσ όςουν». Δυο ςτύχοι απϐ τη νιϐτη μου που μ' ϋκαναν να κλϊψω για τη χαμϋνη ανεμελιϊ με φανταςύααθρϐα το πεπρωμϋνο νϐμιζα ϐτι μπορεύ να αλλϊξω με δυο ςτιχϊκια απ' την καρδιϊ τη παιδικό κι αθώα τώρα των πϐθων το αϑριο, πωσ τ' ϊλλαξε η μούρα βλϋπω με ώριμη ματιϊ... τα ϐνειρα όταν ςτεύρα 76

77 ΑΝΑΜΝΗΕΙ Ψ! Περπατϊτε μϋςα μου και ξϋρετε πϐτε γλυκϋσ εικϐνεσ να μου φϋρετε αϋναεσ και ςτην ανατριχύλα τουσ αειθαλεύσ, με πϊνω ϐλα τα φϑλλα τουσ. Υευγϊτεσ ςτησ ζωόσ μου τα καμώματα γυρνώντασ με γεμύζετε μ' αρώματα και χρώματα που αλλϊζουν μεσ ςτη ζϊλη μου απ' το ποτϐ ςασ που 'ναι ςτο κεφϊλι μου. Και πϊντα ϐταν λεύπετε κενϐτητα μου λεύπει απ' το ςυναύςθημα η αγνϐτητα ςτισ ςκοτεινϋσ μου ςκϋψεισ μϋςα χϊνομαι κι ενώ ζω τη ζωό δεν την αιςθϊνομαι. Κϊθε μια απϐ ςασ λευκό και ϐμορφη ςτου νου μου ςτων θεών μου το βουνϐ μορφό με μόνυμα «το πνεϑμα εύν' αθϊνατο» μϋςα απϐ ςασ θα χαιρετώ το θϊνατο. Κώστας φενδουράκης Φωτιά στον Πάγο

78 ΣΟ ΑΛΟΓΟ ΣΨΝ ΟΝΕΙΡΨΝ Σο ϊλογο των ονεύρων μου με την πνοό μου χαύτη μ' ϋναν ταχϑ και ϊγρια ϐμορφο καλπαςμϐ φεϑγει απϐ χρϐνουσ και καιροϑσ με θεύου φωτϐσ τα ϋτη να φϋρει εικϐνεσ ϊφθαρτεσ ϐνειρα να κοςμώ. Κι εγώ ςαν κϑριοσ αυτοϑ και μϐνοσ αναβϊτησ πϊνω του μϋνω αθϊνατοσ ποτϋ μου δεν γερνώ κι ασ ξϋρω ϐτι αυτό η χαρϊ ςαν κϐρη οφθαλμαπϊτησ ς' ϋνα ταξύδι θα χαθεύ που θα 'ναι το ςτερνϐ. Σο ϊλογο των ονεύρων μου ϐταν θα ξαποςτϊςει θα 'ναι η μοιραύα αυτό ςτιγμό για πϊντα να χαθεύ να ςκλαβωθεύ απϐ κεύνο που τα πϊντα υποτϊςςει: το τελευταύο ϐνειρο, το αιώνιο, το βαθϑ. 78

79 ΦΙΛΙΕΣΙΑ Ψραύα ότανε ςτιγμό η αλλαγό τησ χιλιετύασ πρώτη πρώτου 2000 πανηγυρύζαμε ϐλοι οι ϊνθρωποι ςτη γη πύςω θα μϋνανε οι μϋρεσ οι αποφρϊδεσ. αν να γινϐτανε ϋνασ δεύπνοσ μυςτικϐσ ςε κϊθε ςπύτι ςτο παγκϐςμιο εκεύνο πϊρτυ κι ϑςτερα θ' ϊλλαζε ο κϐςμοσ ο κακϐσ ύςωσ να ςβόναν και τα ςϑνορα ςτο χϊρτη. Όμωσ δεν ϋφθαςαν μηνϑματα χαρϊσ περϊςανε πια δϋκα χρϐνια απϐ τϐτε και ςυνεχύςαμε να τρώμε εμεύσ εςϊσ και ςυνεχύςατε κι εςεύσ εμϊσ να τρώτε. Γιατύ ςτο κϐςμο αργεύ η αγϊπη να φανεύ χιλιϊδεσ χρϐνια ποια να εύναι η αιτύα; Λϋμε ασ κϊνουμε λιγϊκι υπομονό ύςωσ η επϐμενη τη φϋρει χιλιετύα! Κώστας φενδουράκης Φωτιά στον Πάγο

80 ΙΨ Πϋτρα ςκαλιςμϋνη η καρδιϊ μου πϊνω ςτα βουνϊ ϋχει τη μορφό τώρα τησ ϊμμου ςκϐρπια, πουθενϊ... Ανεμοδαρμϋνο τ' ϐνειρο μου με χρυςϊ φτερϊ διϊφανα τα βλϋπω ςαν εντϐμου μ' ϊκρα κοφτερϊ. Βϊςανο μεγϊλο το κορμύ μου πώσ ιςορροπώ; άςωσ να 'χω το ταλϋντο μύμου, ύςωσ ν' αγαπώ. 80

81 ΠΕΝΗ Δεν ϋχω οικογϋνεια οϑτε γνωςτοϑσ και φύλουσ, δεν ϋχω γη οϑτε θεοϑσ οϑτε το δρϐμο βρύςκω, πϊντα θαυμϊζω ςτο γκρεμϐ την ομορφιϊ του χεύλουσ ειν' ϊγρια κι ελκυςτικό ςαν τησ ζωόσ το ρύςκο. Δεν ϋχω χρόμα οϑτε χρυςϐ οϑτε διψώ για πλοϑτη δεν ϋχω ϑλη να πιαςτώ κληρονομιϊ ν' αφόςω, μου 'παν να προςκολλώ ς' αυτϊ μα προςκολλώ αλλοϑ τη καρδιϊ μου, ςτον απϋραντο τον ουρανϐ τον κρούςο. Ϊχω φτερϊ, ϐμωσ μικρϊ, μα χρϐνο με τον χρϐνο τα γιγαντώνει ο ϊνεμοσ ο ανόςυχοσ εντϐσ μου να μου καλϑψουν το κορμύ κι ϐταν θα τα απλώνω θα 'μαι μονϊχα μια ςκιϊ ςτη θϊλαςςα του κϐςμου. Κώστας φενδουράκης Φωτιά στον Πάγο

82 ΣΟ ΜΠΑΟΤΛΟ το πνεϑμα το υποτελϋσ και δοϑλο ςυνόλθα πια και ψϊχνω για να βρω τον πλοϑτο που ϋκρυψε, το θηςαυρϐ ς' ϋνα ερμητικϊ κλειςτϐ μπαοϑλο. Σον εύχε κρϑψει να τον προςτατϋψει απ' τη μανύα των κατακτητών, απϐςταγμα απϐ καρποϑσ ποιητών που γϋνναγε η ϊναρχό τουσ ςκϋψη. Θα βρω ϐμωσ το μπαοϑλο, θα τ' ανούξω, το πνεϑμα θα ςτολύςω θηςαυροϑσ και την ελευθερύα θα του δεύξω ςε δρϐμουσ ανυπϐτακτουσ αβροϑσ που του 'χαν κρϑψει οι κατακτητϋσ ςε δρϐμουσ που ανούξαν ποιητϋσ. 82

83 ΣΙ ΕΙΝΑΙ; Σι εύναι ψυχό μου η ϑπουλη η μούρα; Καραδοκεύ ς' ανϊχωμα ςιγόσ εύναι πλημμϑρα που θα ξεςπϊςει μϋςα να πνιγεύσ. Σι ξεπροβϊλει ψυχό ςαν περιςτϋρι; Μϋςα ςτο ςκϐτοσ μια μαρμαρυγό εύναι τ' αςτϋρι το πϐθηςεσ κι ϐμωσ δε ς' οδηγεύ. Σι 'ναι ψυχό μου αυτό η μικρό η ςπύθα; εκλιπαρεύσ για κεύνη το νοτιϊ: «φϑςα, βοόθα να γύνει η παλιϊ που όταν φωτιϊ!». Κώστας φενδουράκης Φωτιά στον Πάγο

84 Ο «ΑΛΗΘΙΝΟ» τη δύκη του καταραμϋνου τϐπου δικϊζεται ο Αληθινϐσ, μα ακλϐνητοσ δε ςταματϊ ωσ τώρα να δηλώνει πωσ κρατϊει γερϊ το χρύςμα του ανθρώπου. Σο πόρε λϋει δύκαια το χρύςμα, βαςιλικϊ, την ώρα που γεννόθηκε, δε θ' αρνηθεύ αυτϐ που δεν αρνόθηκε με πϊθοσ απϐ τϐτε και με πεύςμα. Χευδεύσ κατηγορύεσ και αςτεύεσ ςτο προςχηματικϐ τουσ δικαςτόριο, τον θϋλουνε ςαν θϑμα εξιλαςτόριο να κρϑψουν τισ δικϋσ τουσ αμαρτύεσ. τον τϐπο τοϑτο τον καταραμϋνο η δύκη ςυνεχύζεται επ' ϊπειρο, μ' αυτϐσ κρατϊει ςτησ καρδιϊσ τον πϊπυρο το δύκαιο ανεξύτηλα γραμμϋνο. «Αληθινϋ», κρϊτα το φωσ ςτη ςκϋψη το βλϋμμα ςου να λϊμπει το γενναύο, ςυ που ξϋρεισ πωσ ςου ανόκει η δικαύωςη την πύςτη ςου κανεύσ δε θ' ανατρϋψει. 84

85 ΣΡΙΣΟ ΚΟΜΟ Κούτα τα μϊτια ταπεινϊ, χαμηλωμϋνα, κούτα τα χεύλη τα ςτεγνϊ και διψαςμϋνα, κούτα κορμϊκια απϐ κϐκαλα και δϋρμα, κούτα η αρχό πωσ γύνεται ϋνα με το τϋρμα. Αυτϊ που αλλοϑ τα ονομϊζουνε ςκουπύδια εύναι τα ροϑχα, η τροφό τουσ, τα παιχνύδια, πλοϑτο θεωροϑν μϐνο ϋνα βλϋμμα, ϋνα χϊδι, τρύμαψωμύ, λύγο νερϐ, μια ςτϊλα λϊδι. Ζοϑνε ςτο τϐπο των ςκιών και τ' αορϊτου παντοϑ οςμό και ανατριχύλα του θανϊτου, μα εξαγορϊζεται πολϑ φτηνϊ το κρύμα με υποκριςύα και με ξεπλυμϋνο χρόμα. Όμωσ τα ςηκωμϋνα τησ απϊθειασ χϋρια θα γύνουν ςκϊλεσ για να φτϊςουνε ςτ' αςτϋρια, ςτησ ανθρωπϐτητασ το ςκοτεινϐ το φϊςμα το κλϊμα τουσ θα 'ναι απλϊ το κϑκνειο ϊςμα. Κώστας φενδουράκης Φωτιά στον Πάγο

86 ΑΝΙΑΣΗ ΥΤΓΗ Σησ νιϐτησ μου οι μϋρεσ δε θα ξαναρθοϑν, ζωό αποϑςα! Δε ζωντανϋψαν οι φιγοϑρεσ ςτα καρτοϑν ϐπωσ ποθοϑςα... Σώρα κοιτϊζω με τα μϊτια τησ ςιωπόσ, τησ νοςταλγύασ και την εικϐνα ακουμπώ με ύχνοσ ντροπόσ ςαν εφαψύασ! Εύμαι ϋνασ ϊρρωςτοσ με ανύατη φυγό χωρύσ το μϋλλον ό ϋνασ ςτων θεών που ϋζηςε τη γη και των αγγϋλων. 86

87 ΤΓΚΟΜΙΔΗ Υοβϊμαι ϐτι ο ϋμποροσ θα δει, τησ αποθόκησ ϊμα ανούξει η πϐρτα πωσ θα 'ναι ανϊξια η ςυγκομιδό: ςϊπιοι καρπού, φϑλλα ξερϊ και χϐρτα. Αυτό όταν φϋτοσ η παραγωγό, χειροτερεϑει χρϐνο με το χρϐνο, καταραμϋνη μου 'λαχε η γη και την κατϊρα νοιώθω ϐτι οργώνω. Ηχεύ ςτα αυτιϊ μου η ελπύδα ςαν ψευτιϊ, τον κϑκλο τησ ζωόσ αυτϐν θα κλεύςω, τη γη μου ϐςο ϐςο θα πουλόςω, θα βϊλω ςτα υπϊρχοντα φωτιϊ, μ' αυτϊ μαζύ το παρελθϐν θα κϊψω, το μϋλλον ατενύζοντασ θα κλϊψω. Κώστας φενδουράκης Φωτιά στον Πάγο

88 Ο ΚΑΒΑΛΑΡΗ Καβαλϊρησ τησ νϑχτασ με πϊθοσ καλπϊζει ςτ' ϊλογο του ςε μια ςιωπηλό ερημιϊ κι ο ουρανϐσ το φεγγϊρι λαμπρϐ ξεςκεπϊζει τησ ςκιϊσ τη φυγό τϐτε απλώνει ςτη γη. Και τον ςϋρνει η ςκιϊ ςε απϊτητα μϋρη, δύχωσ επιςτροφό και ςε κϊθε ςτροφό νϋο δρϐμο του δεύχνει απϐ πϊνω ϋνα αςτϋρι με ορύζοντα αγνϐ ν' ακουμπϊ ουρανϐ. Κι ϐταν θϋλει πια λύγο για να ξημερώςει η ςκιϊ του φορϊ μεταξϋνια φτερϊ και νοεύ τη ςτιγμό, δεν αργεύ να τ' απλώςει κι ϐταν πϊνω πετϊ τ' ϊλογϐ του κοιτϊ, που καλπϊζει μονϊχο και μ' αγϊπη του γνϋφει τη χαρϊ τησ φυγόσ ςτην αρχό τησ αυγόσ... καβαλϊρησ τησ νϑχτασ καλπϊζει ςτα νϋφη τ' ϊλογϐ του δε ζει θα το πόρε μαζύ. 88

89 ΘΑΛΑΑ Θϊλαςςα πϊρε μου τοϑτεσ τισ νϑχτεσ και ςκϋπαςϋ τεσ με τα κϑματϊ ςου, τώρα ϋχουν πϊψει πια οι ωροδεύκτεσ ς' ϊκουςε ο χρϐνοσ μου που του 'πεσ «ςτϊςου!». Θϊλαςςα την αυγό που αλλϊζεισ χρώμα και ςτον ορύζοντα γλυκϊ ροδύζεισ γύνεςαι τησ ψυχόσ γαλόνιο ςτρώμα κι «ϋλα ςτα ςπλϊχνα μου» μου ψιθυρύζεισ. Θϊλαςςα μ' ϋλουςεσ νερϐ και αρμϑρα ϐταν βαπτύςθηκα μεσ ςτον αφρϐ ςου κι ϋγινεσ μϋςα μου ϊγρια πλημμϑρα μϊνα αϋναησ, αρχαύασ δρϐςου. Θϊλαςςα ο νουσ μου ςτην καρδιϊ μου ρϊβει τα γαλανϊ ςου αλλϐκοτα κεντύδια και γω τον πϐθο μου κϊνω καρϊβι ςτην αγκαλιϊ ςου να γευτώ ταξύδια. Κώστας φενδουράκης Φωτιά στον Πάγο

90 ΣΑΥΟ ΟΝΕΙΡΨΝ Γεννόθηκα ςτου ορύζοντα την ϊκρη ςτο πρώτο φωσ που ϋφερε η αυγό και ςτο δικϐ μου αντανακλοϑςε δϊκρυ πριν γύνει καταρρϊκτησ και πνιγεύ. Η ζωό μου τώρα δύπλα ς' ϋναν τϊφο και γϑρω μου αμφύβολεσ ςκιϋσ, ςκαλύζονται το μϊρμαρϐ του γρϊφω το φωσ μου λιγοςτϐ και ανεπαρκϋσ. Κι αναπολώντασ κλαύω ςτο ςκοτϊδι τα ϐνειρα ςτο τϊφο που 'χω θϊψει ςτη νιϐτη μου με τϐςη αποκοτιϊ... τελειώνει και του καντηλιοϑ το λϊδι το μϐνο φωσ που κϊποτε εύχα ανϊψει θα ςβόςει εκεύ που ςβόνει κι η φωτιϊ. 90

91 ΑΝΘΡΨΠΟΣΗΣΑ Μια ανθρωπϐτητα εύναι μϋςα ςτουσ αιώνεσ γαλουχημϋνη με «διατϊξτε» και «επ' ώμου» ϐλησ τησ γησ οι τϐποι γύνανε ςτρατώνεσ κι οι ϊνθρωποι δϋςμιοι «τησ τϊξησ και του νϐμου». Μια ανθρωπϐτητα δεμϋνη, φιμωμϋνη, ςτησ κϐλαςησ βρύςκεται πλϋον το κατώφλι, καλϑπτει του φιδιοϑ το αυγϐ την οικουμϋνη, παγκϐςμιο χϊρτη οι ρωγμϋσ φτιϊξαν ςτο τςϐφλι. Μια ανθρωπϐτητα που τη νικοϑν οι πϐνοι και με απϐγνωςη το λϊθοσ παύρνει χϊπι που τισ αιςθόςεισ και τη μνόμη τησ νεκρώνει και αφαιρεύ ϐ,τι παρϊγει την αγϊπη. Κώστας φενδουράκης Φωτιά στον Πάγο

92 Η ΚΛΗΜΑΣΑΡΙΑ Ϊχει ςτο ςπύτι μου ανεβεύ αγύα κληματαριϊ κι απ' ϊκρη ς' ϊκρη κϊλυψε το πύςω το μπαλκϐνι, ϐταν τισ νϑχτεσ την καρδιϊ η ςκϋψη μου πλακώνει βγαύνω ϋξω λύγο την κοιτώ και φεϑγουν τα βαριϊ. Δύπλα τησ ςτϋκει μοναχό μια ϊκαρπη ςυκιϊ μ' ϋνα πικρϐ παρϊπονο πωσ πϊντα νιώθει μϐνη και παραδύπλα η λεμονιϊ γεννϊ μεςτϐ λεμϐνι μα μϐνο η κληματαριϊ μου δύνει τη ςκιϊ. Με ευλογεύ η κληματαριϊ, θα εύναι απ' το Θεϐ ϋνα ςημϊδι, ύςωσ καλϐ μ' απϐμακρο και ξϋνο, ϋχει ϋνα ςχόμα αλλϐκοτο θυμύζει θυρεϐ και νιώθω ϐταν τη κοιτώ ςτη δϐξα πωσ θα μπω, τα δϋντρα ϐμωσ τ' ϊλλα δυο κοιτϊζοντασ δεν μπαύνω με θλύψη την κληματαριϊ αμφύβολα ακουμπώ... 92

93 ΑΣΕΛΕΙΨΣΟ ΦΕΙΜΨΝΑ Μασ ϋριξε ετοϑτοσ ο αιώνασ ανόλεα ςτου ψεϑτικου τη δύνη, μασ πλϊνεψε αιςχρϊ ο απατεώνασ με του «καινοϑριου κϐςμου» τη ςαγόνη. Και γύνανε οι εποχϋσ χειμώνασ, χειμώνασ η εποχό τώρα ϋχει μεύνει κι αφοϑ μασ κοκαλώνει ο παγετώνασ ςτησ κϐλαςησ μασ ρύχνει το καμύνι. Σου πνεϑματοσ τα βόματα χελώνασ κι εμεύσ ςκιϋσ ανθρώπινησ εικϐνασ, με μιαν αρχαύα ςκϊβουμε αξύνη τον τϊφο μασ που μοιϊζει παρθενώνασ κοντϊ του οϑτε δϋντρα οϑτε κρύνοι μονϊχα ϋνασ Θεϐσ που θα μασ κρύνει. Κώστας φενδουράκης Φωτιά στον Πάγο

94 ΦΨΡΙ ΕΠΙΣΡΟΥΗ Μύα καρδιϊ με θϊλαςςα τυλύγει το αύμα τησ που ςτϊζει ςτο κρεβϊτι κι ϋχει θολϐ το ϋνα τησ το μϊτι, το βλϋφαρο του ϊλλου δεν ανούγει... μύα καρδιϊ με του ϋρωτα τα ρύγη ς' ϋνα ταξύδι ονειρικϐ φευγϊτη. ' ϋνα νηςύ γυρνϊ το λογιςμϐ τησ απ' τα βουνϊ ωσ τησ θϊλαςςασ τα βϊθη να ψϊχνει απελπιςμϋνα για να μϊθει που χϊθηκε για πϊντα το εγώ τησ... χϊςμα βαθϑ το τώρα απϐ τησ νιϐτησ τη νϑχτα που εναλλϊςςονταν τα πϊθη. Μύα καρδιϊ ςτη θϊλαςςα θα πνύξει το αύμα τησ τυλύγοντϊσ το ϐλο, τη νύκηςε ο ϋρωτασ με δϐλο μια απϋραντη, η ζωό ετοϑτη, πλόξη, μακριϊ τησ ϋφυγε να καταλόξει ςε αγϑριςτο ταξύδι, ονειροπϐλο. 94

95 Η ΚΙΑ (καθώσβαδύζω μια ςκιϊμ'ακολουθεύαπό πϊνω) Κ. Καρυωτϊκησ Πϊντα μ' ακολουθϊει μια ςκιϊ κι ϐταν τη νιώθω γϑρω μου κοιτϊζω, χειρϐτερα ϐμωσ πιο πολϑ τρομϊζω οι ϊνθρωποι μου φαύνονται φρικιϊ. Πατϊω το κουμπύ παύρνω εντολό απϐ ϋνα κουςτουμαριςμϋνο πτώμα το πρϐςωπο, τα μϊτια του, το ςτϐμα βαμμϋνα, κολλημϋνα ςτο γυαλύ. Αλύμονο εύμαι πιϐνι αλλουνοϑ, εκεύνου με το ςκοτεινϐ το πνεϑμα που μ' οδηγεύ απλϊ μ' ϋνα του νεϑμα, δεν ϋχω πια τον ϋλεγχο του νου. Δε μπϐρεςα ποτϋ να φανταςτώ πωσ θα 'ταν μια αρχό κοςμογονύασ του Αδϊμ η ϋκφραςη τησ αγωνύασ ςτην πρώτη επιλογό για το ςωςτϐ. Κι αφοϑ αγωνύεσ μϐνο πια γεννώ τον εαυτϐ μου ςόκωςα ςτα μπρϊτςα, ανϋβηκα ςε ςϑννεφου ταρϊτςα κι αφϋθηκα για πϊντα ςτο κενϐ. Και τώρα μια ςκιϊ μ' ακολουθεύ ςε τοϑτη την ατϋλειωτη τη πτώςη που ό θα με φτϊςει για να με ςκοτώςει ό θα χαθώ και κεύνη θα χαθεύ. Κώστας φενδουράκης Φωτιά στον Πάγο