ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΕΙΟ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ ΤΜΗΜΑ ΕΠΙΣΤΗΜΗΣ ΦΥΣΙΚΗΣ ΑΓΩΓΗΣ ΚΑΙ ΑΘΛΗΤΙΣΜΟΥ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΠΡΟΠΤΥΧΙΑΚΩΝ ΣΠΟΥΔΩΝ

ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΕΙΟ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ ΤΜΗΜΑ ΕΠΙΣΤΗΜΗΣ ΦΥΣΙΚΗΣ ΑΓΩΓΗΣ ΚΑΙ ΑΘΛΗΤΙΣΜΟΥ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΠΡΟΠΤΥΧΙΑΚΩΝ ΣΠΟΥΔΩΝ ΣΥΧΝΟΤΗΤΑ ΤΡΑΥΜΑΤΙΣΜΩΝ ΣΤΟ ΑΘΛΗΜΑ ΤΗΣ ΚΑΛΑΘΟΣΦΑΙΡΙΣΗΣ ΣΕ ΑΝΤΡΕΣ ΚΑΙ ΓΥΝΑΙΚΕΣ Πτυχιακή εργασία του Φώτιου Παπαδημητρίου Υποβάλλεται στο καθηγητικό σώμα για την μερική ολοκλήρωση των απαιτήσεων για την απόκτηση του πτυχίου του Τμήματος Επιστήμης Φυσικής Αγωγής και Αθλητισμού του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης. Θεσσαλονίκη Ιούνιος 2015 1

ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΕΙΟ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ ΤΜΗΜΑ ΕΠΙΣΤΗΜΗΣ ΦΥΣΙΚΗΣ ΑΓΩΓΗΣ ΚΑΙ ΑΘΛΗΤΙΣΜΟΥ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΠΡΟΠΤΥΧΙΑΚΩΝ ΣΠΟΥΔΩΝ ΣΥΧΝΟΤΗΤΑ ΤΡΑΥΜΑΤΙΣΜΩΝ ΣΤΟ ΑΘΛΗΜΑ ΤΗΣ ΚΑΛΑΘΟΣΦΑΙΡΙΣΗΣ ΣΕ ΑΝΤΡΕΣ ΚΑΙ ΓΥΝΑΙΚΕΣ Πτυχιακή εργασία του Φώτιου Παπαδημητρίου Υποβάλλεται στο καθηγητικό σώμα για την μερική ολοκλήρωση των απαιτήσεων για την απόκτηση του πτυχίου του Τμήματος Επιστήμης Φυσικής Αγωγής και Αθλητισμού του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης. Εγκεκριμένη από: Επιβλέπων: Χρήστος Γαλαζούλας, Καθηγητής Υπογραφή Θεσσαλονίκη Ιούνιος 2015 2

2015 Φώτιου Παπαδημητρίου ALL RIGHTS RESERVED 3

ΠΕΡΙΛΗΨΗ Φώτιος Παπαδημητρίου: Συχνότητα τραυματισμών στο άθλημα της καλαθοσφαίρισης σε άνδρες και γυναίκες. (Με την επίβλεψη του κ. Χρήστου Γαλαζούλα, Καθηγητή) Τις τελευταίες δεκαετίες είναι αποδεκτό ότι η φυσική δραστηριότητα συμβάλλει σημαντικά στη διατήρηση του ατόμου σε καλή φυσική κατάσταση. Ανά τον κόσμο γίνονται προσπάθειες να κατανοήσει ο κόσμος, ότι η άσκηση πρέπει να αποτελεί μέρος της καθημερινότητας του σε όλες τις ηλικίες. Η καλαθοσφαίριση εμφανίστηκε για πρώτη φορά το 1891 από τον James Naismith και η αρχική του μορφή δεν έχει πολλα κοινά στοιχεία με τη σημερινή της μορφή. Η καλαθοσφαίριση είναι από τα πιο διαδεδομένα αθλήματα επαφής παγκοσμίως. Τα τελευταία χρόνια έχει παρατηρηθεί μια αύξηση στον αριθμό των συμμετεχόντων στην καλαθοσφαίριση τόσο σε επαγγελματικό όσο και σε ερασιτεχνικό επίπεδο. Η αύξηση όμως του αριθμού των ατόμων που συμμετέχουν σε διάφορες δραστηριότητες έχει σαν αποτέλεσματα την εμφάνιση ατυχημάτων κατά την άσκηση.σκοπός της παρούσας εργασίας είναι να διερευνήσει τα σημεία στα οποία προκαλούνται πιο συχνά τραυματισμοί. Η συλλογή των στοιχείων έγινε από τη διεθνή βιβλιογραφία.τα αποτελέσματα έδειξαν ότι ο πιο συχνός τραυματισμός αφορά την άρθρωση του γονάτου ενώ στη συνέχεια έρχεται η ποδοκνημική και τα κάτω άκρα.τέλος παρατηρούμε ότι οι τραυματισμοί στα άνω άκρα δεν είναι τόσο συχνοί και αγγίζουν μόλις το 25% των τραυματισμών που συμβαίνουν κατά τη διάρκεια της καλαθοσφαίρισης. 4

ΠΕΡΙΕΧΌΜΕΝΑ ΠΕΡΙΛΗΨΗ...4 ΚΕΦΑΛΑΙΟ I ΕΙΣΑΓΩΓΗ...6 ΚΕΦΑΛΑΙΟ II ΑΝΑΣΚΟΠΗΣΗ ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΊΑΣ...8 ΚΡΙΤΙΚΗ ΘΕΩΡΗΣΗ ΕΡΓΑΣΙΑΣ...10 ΚΕΦΑΛΑΙΟ III ΣΚΟΠΟΣ ΤΗΣ ΜΕΛΕΤΗΣ...11 ΣΗΜΑΣΙΑ ΤΗΣ ΜΕΛΕΤΗΣ...11 ΜΕΘΟΔΟΣ..11 ΣΥΖΗΤΗΣΗ...12 ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΚΕΣ ΑΝΑΦΟΡΕΣ...13 5

ΚΕΦΑΛΑΙΟ I ΕΙΣΑΓΩΓΗ Τα οστά για να διαμορφώσουν τον σκελετό του ανθρώπινου σώματος, συνδέονται καταλληλα μεταξύ τους με την παρεμβολή μαλακότερης ουσίας, ώστε να είναι δυνατή η κίνηση του ενός οστού ως προς το άλλο. Η σύνδεση του ενός οστού με το άλλο γίνεται στα επιμήκη οστά αντιστοίχως προς τα πέρατά τους, στα πλατιά οστά αντίστοιχα προς τα χείλη τους και στα βραχέα οστά αντίστοιχα προς ορισμένες περιοχές κάποιων από τα επιφάνειές τους. Οι συνδέσεις μεταξύ των οστών ονομάζονται αρθρώσεις (Άγιος 2007) Οι αρθρώσεις από μορφολογική και λειτουργική άποψη διακρίνονται σε δυο μεγάλες κατηγορίες : στις συναρθρώσεις και στις διαρθρώσεις. Υπάρχει και μια τρίτη κατηγορία αρθρώσεων που είναι πιο μικρή και αφορά τις αμφιαρθρώσεις (Άγιος 2007). Συναρθρώσεις χαρακτηρίζονται οι αρθρώσεις στις οποίες η ενδιάμεση ουσία που συνδέει τα οστά, γεμίζει όλο το διάστημα ανάμεσα στις συντασσόμενες επιφάνειές τους. (Άγιος 2007). Διαρθρώσεις ονομάζονται οι αρθρώσεις στις οποίες η ενδιάμεση ουσία που συνδέει τα οστά περιβάλλει κυκλικά τα πέρατά τους, αφήνοντας ανάμεσα στις συντασσόμενες επιφάνειές τους έναν σχιμοειδή κενό χώρο (Άγιος 2007). Στις αμφιαρθρώσεις περιλαμβάνονται αρθρώσεις που από λειτουργική άποψη χαρακτηρίζονται δυσκίνητες αρθρώσεις. Πολλές φορές και για διαφορετικούς λόγους μπορεί ένας αθλητής να οδηγηθεί σε έναν τραυματισμό. Κάκωση ονομάζεται η βλάβη των ιστών του σώματος που προκαλείται από άμεση ή έμμεση βία. Οι κακώσεις διακρίνονται ανάλογα με τη δημιουργία επικοινωνίας των ιστών με το περιβάλλον, σε κλειστές και ανοιχτές και ανάλογα με τη διάρκεια εφαρμογής και την ένταση της βίας σε κακώσεις από υπερχρησία και τραυματικές (Αμπατζίδης 2000). Οι κακώσεις μπορεί να είναι συνδεσμικές, μυικές ή και κακώσεις τενόντων. Στις αθλητικές κακώσεις περιλαμβάνονται : το αιμάτωμα, η θλάση, η εκδορά, το διάστρεμμα και η ρήξη συνδέσμου, το εξάρθρημα προκειμένου για αρθρώσεις και το κάταγμα. 6

Η σταθερότητα μιας άρθρωσης επιτυγχάνεται με δυο τρόπους : ενεργητικά από τους μυς και παθητικά από τους συνδέσμους. Οι κακώσεις που μπορεί να προκληθούν στους συνδέσμους μιας άρθρωσης είναι οι εξής : μερική ρήξη, ολική ρήξη και ρήξη συνοδευόμενη από κάταγμα. Οι συνηθέστερες αρθρώσεις που παθαίνουν συνδεσμικές κακώσεις είναι η ποδοκνημική και το γόνατο. Τα συμπτώματα των συνδεσμικών κακώσεων στην οξεία φάση είναι : πόνος (τόσο στην ηρεμία όσο και στην κίνηση) και οίδημα το οποίο οφείλεται στην αιμορραγία που συμβαίνει λόγω της ρήξης του συνδέσμου. Η παρούσα εργασία αφορά κυρίως κακώσεις του γόνατος, της ποδοκνημικής και του ώμου. Η άρθρωση του γόνατος είναι η μεγαλύτερη του σώματος ανήκει στις τροχογίγγλυμες αρθρώσεις και αποτελείται από δυο επιμέρους αρθρώσεις την επιγονατιδομηριαία και την κνημομηριαία που περιβάλλονται από κοινό αρθρικό θύλακο. Το γόνατο αποτελεί επιφανειακή άρθρωση και υφίσταται κακώσεις συχνότερα από άλλες αρθρώσεις καθώς λόγω της ανάπτυξης ο ανώριμος σκελετός ανταγωνίζεται ένα ισχυρότερο μυϊκό σύστημα. Οι κακώσεις του γόνατος οφείλονται σε υπερχρησία ή τραυματικά αίτια (Αμπατζίδης 2000). Η άρθρωση της ποδοκνημικής ανήκει στις γωνιώδεις διαρθρώσεις και έχει ως αρθρικές επιφάνειες την περονοκνημική γλήνη και την τροχίλια του αστραγάλου. Οι κακώσεις της ποδοκνημικής και του ποδός είναι συχνές στον αθλητισμό. Συνήθως παρατηρούνται κακώσεις από υπερχρησία, όπως οι τενοντίτιδες, οι οστεοχονδρίτιδες και τα σύνδρομα, λόγω συμπίεσης, περιφερικών νεύρων. Στις τραυματικές κακώσεις ανήκουν οι ρήξεις, τα κατάγματα και τα διαστρέμματα (Αμπατζίδης 2000). Ο ώμος ανήκει στις σφαιροειδής αρθρώσεις και έχει ως αρθρικές επιφάνειες την ημισφαιρική κεφαλή του βραχιονίου και την ωμογλήνη, που έχει μικρότερη επιφάνεια από την κεφαλή του βραχιονίου και συμπληρώνεται περιφερικά από τον επιχείλιο χόνδρο. Οι κακώσεις της ωμικής ζώνης οφείλονται κυρίως σε υπερχρησία και σπανιότερα σε τραυματικά αίτια. Στις κακώσεις από υπερχρησία περιλαμβάνονται το σύνδρομο της υπακρωμιακής προστριβής, η τενοντίτιδα του υπερακάνθιου, η τενοντίτιδα και η αστάθεια του τένοντα της μακράς κεφαλής του δικεφάλου βραχιονίου, η ορογονοθυλακίτιδα του υπακρωμιακού ορογόνου θυλάκου, η οστεοαρθρίτιδα της ακρωμιοκλειδικής και η παγίδευση του υπερπλατίου νεύρου. Στις τραυματικές κακώσεις περιλαμβάνονται οι μυικές θλάσεις, τα διαστρέμματα, η ρήξη του μυοτενόντιου πετάλου του ώμου, η ρήξη του τένοντα της μακράς κεφαλής 7

του δικεφάλου βραχιονίου, το τραυματικό εξάρθρημα του ώμου, τα κατάγματα του άνω άκρου του βραχιονίου, της ωμοπλάτης και της κλείδας και οι κακώσεις της ακρωμιοκλειδικής (Αμπατζίδης 2000). ΚΕΦΑΛΑΙΟ II ΑΝΑΣΚΟΠΗΣΗ ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑΣ Οι Gray, Taunton, McKenzie, Clement, McConkey και Davidson (1985) διερεύνησαν τους τραυματισμούς που σχετιζόταν με την καλαθοσφαίριση σε 76 παίκτριες και 151 παίκτες του αθλήματος. Η έρευνα ολοκληρώθηκε με την βοήθεια ερωτηματολογίων. Τα αποτελέσματα έδειξαν ότι η άρθρωση του γονάτου είναι αυτή με τους πιο συχνούς τραυματισμούς με ποσοστό 72%. Στις γυναίκες παίκτριες παρατηρήθηκαν 19 περιπτώσεις ρήξης πρόσθιων χιαστών ενώ στους άνδρες μόλις 4. Όπως γίνεται εμφανές οι γυναίκες έχουν περισσότερες πιθανότητες να υποστούν έναν τέτοιο τραυματισμό. Κύριες αιτίες για την εμφάνιση ενός τραυματισμού κρίθηκαν η θέση του παίκτη, η χαλαρότητα των αρθρώσεων και μια πιθανή ορμονική (κληρονομική) αιτία. Οι McKay, Goldie, Payne και Oakes (2001) κατέγραψαν το ποσοστό τραυματισμών στην άρθρωση της ποδοκνημικής. Ερευνητές παρακολουθούσαν αγώνες από την πλαϊνή γραμμή και συημείωναν τους τραυματισμούς του αστραγάλου στη συνέχεια όσοι τραυματίστηκαν συμπλήρωσαν ένα ερωτηματολόγιο. Συνολικά παρατηρήθηκαν 10.393 καλαθοσφαιριστές/στιες και καταγράφηκαν 40 τραυματισμοί στον αστράγαλο. Οι ερευνητές τονίζουν τέσσερις παράγοντες κινδύνου : οι παίκτες με ιστορικό τραυματισμού στον αστράγαλο είχαν 5 φορές περισσότερες πιθανότητες να τραυματιστούν ξανά, οι παίκτες που φορούσαν αερόσολα είχαν 4.3 φορές περισσότερες πιθανότητες να τραυματιστούν στον αστράγαλο και τέλος οι παίκτες που δεν έκαναν διατάσεις πριν τον αγώνα είχαν 2.6 φορές περισσότερες πιθανότητες να τραυματιστούν στην ποδοκνημική σε σχέση με αυτούς που έκαναν διατάσεις. 8

Οι McKay, Goldie, Payne, Oakes και Watson (2001) έκαναν μια έρευνα για να καθορίσουν ένα προφίλ για τους τραυματισμούς που συμβαίνουν στην καλαθοσφαίρηση. Έμπειροι παρατηρητές παρακολούθησαν διάφορα παιχνίδια καλαθοσφαίρισης και κατέγραφαν τους τραυματισμούς και στη συνέχεια τους επιβεβαίωσαν με τη χρήση ερωτηματολογίου. Συνολικά παρατηρήθηκαν 10.393 παίκτες. Η έρευνα έδειξε ότι ο πιο σύχνός τραυματισμός σημειωνεται στην άρθρωση της ποδοκνημικής. Ακολουθούσε η περιοχή της κνήμης και στο τέλος ερχόταν η άρθρωση του γονάτου. Οι ερευνητές παρατήρησαν πως η σοβαρότητα του τραυματισμού συσχετιζόταν με την περιοχή που αυτός είχε προκληθεί. Τέλος αναφέρουν πως τα κάτω άκρα έχουν πιο συχνά τραυματισμους σε σχέση με οποιοδήποτε άλλο σημείο του σώματος. Οι Siebert, Phillips, Hagemann, Behra και Kaufmann (2006) εξέτασαν 351 άντρες και γυναίκες από 41 ομάδες στη Γερμανία και αναφέρθηκαν 1385 τραυματισμοί. Η έρευνα έγινε με τη χρήση ερωτηματολογίου και εξέτασε το ποσοστό τραυματισμών στον ώμο και στον βραχίονα. Η έρευνα κατέληξε στο συμπέρασμα μόνο το 3.5% από το σύνολο των τραυματισμών αναφερόταν στον ώμο και στον βραχίονα. Επιπλέον τα απποτελέσματα αναφέρουν ότι το ποσοστό τραυματισμών στις γυναίκες ανέρχεται στο 3.5% ενώ το αντίστοιχο ποσοστό στους άντρες ανέρχεται στο 3.9%. Οι Jenkins και Podiatr (2007) πραγματεύτηκαν το κατά πόσο η δομή του ποδιού συσχετίζεται με τον τραυματισμό του πρόσθιου χιαστού σε άνδρες και γυναίκες. Η μελέτη πραγματοποιήθηκε με τη χρήση του navicular drop test, είναι μια δοκιμασία για το αν και κατά πόσο υπάρχει μετατόπιση του σκαφοειδούς κυρτώματος στο οβελιαίο επίπεδο, καθώς και με την εξέταση της θέσης του αστραγάλου. Συμμετείχαν 105 παίκτες και παίκτριες της καλαθοσφαίρισης, 52 άνδρες και 53 γυναίκες. Η έρευνα κατέληξε στο συμπέρασμα ότι αν κ δεν υπήρχαν σημαντικές διαφορές στη δομή του ποδιού ανάμεσα σε άνδρες και γυναίκες οι γυναiκες είχαν 7 φορές μεγαλύτερη πιθανότητα τραυματισμού του πρόσθιου χιαστού συνδέσμου απ ότι οι άνδρες. Οι Ito, Iwamoto, Azuma και Matsumoto (2014) ερεύνησαν τους διάφορους τύπους τραυματισμών σε παίκτες της καλαθοσφαίρισης σε σχέση με το φύλο τους. Η έρευνα συνέλεξε δεδομένα μιας εικοσαετίας, από τον οκτώμβριο του 1991 έως τον ιούνιο του 2011. Συνολικά παρατηρήθηκαν 1414 τραυματισμοί (729 στους άνδρες 685 στις γυναίκες). Γενικά κατέληξαν στο συμπέρασμα πως το πιο συχνό σημείο 9

τραυματισμού ήταν το γόνατο στη συνέχεια βρέθηκε το πόδι και η ποδοκνημική έπειτα ήταν το κάτω μέος της πλάτης-μέση και στο τέλός έχουμε τα κάτω άκρα. Πιο συγκεκριμένα παρατηρήθηκε πως οι γυναίκες σημείωσαν μεγαλύτερο ποσοστό τραυματσμών στο γόνατο σε σχέση με τους άνδρες (50.4% έναντι 41.7%). Επίσης οι γυναίκες σημείωσαν μεγαλύτερο ποσοστό τραυματισμών και στον προσθιο χιαστό σύνδεσμο σε σχέση με τους άνδρες (45.9% έναντι 22.1%). Οι άνδρες ωστόσο σημείωσαν υψηλότερα ποσοστά στους τραυματισμούς που αφορούσαν τα άνω άκρα (9.7% έναντι 5.1%) αλλα και στους τραυματισμούς της επιγονατίδας και του μηριαίου τένοντα (4.6% έναντι 3.7%).η έρευνα κατέληξε στο συμπέρασμα πως υπάρχουν σημαντικές διαφορές στα ποσοστά τραυματισμών ανάμεσα στους άδρες και στις γυναίκες. ΚΡΙΤΙΚΗ ΘΕΩΡΗΣΗ Από το 1985 έως σήμερα υπάρχουν αρκετές πηγές στην ελληνική και ξένη βιβλιογραφία που προσπαθούν να εξακριβώσουν τις αιτίες που οδηγούν σε τραυματισμούς. Κάποια από τα άρθρα αυτά αναφέρονται στους τραυματισμούς γενικά (Gray, Taunton, McKenzie, Clement, McConkey & Davidson 1985 McKay, Goldie, Payne, Oakes & Watson 2001 Ito, Iwamoto, Azuma & Matsumoto 2014) ενώ κάποια άλλα αναφερόταν σε συγκεκριμένους τραυματισμούς (McKay, Goldie, Payne & Oakes 2001 Siebert, Phillips, Hagemann, Behra & Kaufmann 2006 Jenkins & Podiatr 2007). Μέρος της σχετικής βιβλιογραφίας αναφέρει πως ο πιο συχνός τραυματισμός αφορά την άρθρωση του γονάτου (Gray, Taunton, McKenzie, Clement, McConkey & Davidson 1985 Ito, Iwamoto, Azuma & Matsumoto 2014 Αμπατζίδης 2000) ενώ υπάρχουν και αναφορές που θέλουν τον πιο συχνό τραυματισμό να αφορά την άρθρωση της ποδοκνημικής McKay, Goldie, Payne, Oakes & Watson 2001 ) 10

ΚΕΦΑΛΑΙΟ III ΣΚΟΠΟΣ ΕΡΓΑΣΙΑΣ Σκοπός της παρούσας εργασίας είναι να ερευνήσει τους τραυματισμούς που συμβαίνουν στο άθλημα της καλαθοσφαίρισης. Θέλουμε να εστιάσουμε στα σημεία που συμβαίνουν οι πιο συχνοί τραυματισμοί καθώς και στους παράγοντες που τους προκαλούν. ΣΗΜΑΝΤΙΚΟΤΗΤΑ ΕΡΓΑΣΙΑΣ Στο διεθνή επιστημονικό πεδίο υπάρχει έλλειψη στοιχείων σε ότι αφορα τη διερεύνηση των πιο συχνών τραυματισμών στο άθλημα της καλαθοσφαίρισης ανάμεσα σε άνδες και γυναίκες. Η εργασία αυτή βοηθάει στο να διερευνηθεί περισσότερο αυτό το επιστημονικό πεδίο το οποίο μπορεί να μας δώσει σημαντικά δεδομένα για την πρόληψη αυτών των τραυματισμών είτε σε αθλητικό είτε σε επαγγελματικό επίπεδο. ΜΕΘΟΔΟΣ Για την διεκπεραίωση αυτής της εργασίας συλλέξαμε πληροφορίες από τη διεθνή και εγχώρια βιβλιογραφία. Οι βάσεις δεδομένων που χρησμοποιήθηκαν για να συλλέξουμε τα στοιχεία ήταν εκείνη του VPN (Elsevier) και εκείνη του Pubmed. Επιπλέον χρησιμοποιήθηκαν στοιχεία και από ελληνικά συγγράμματα. Τα άρθρα από τα οποία αντλήσαμε πληροφορίες κατά κύριο λόγο χρησιμοποίησαν ερωτηματολόγια για να συλλέξουν τα δεδομένα τους (Gray, Taunton, McKenzie, Clement, McConkey & Davidson 1985 Siebert, Phillips, Hagemann, Behra & Kaufmann 2006) κάποια άλλα συνδίασαν την μέθοδο του ερωτηματολογίου με την μέθοδο της παρατήρησης (McKay, Goldie, Payne, Oakes & Watson 2001 McKay, Goldie, Payne & Oakes 2001). Τέλος έχουμε και αναφορές σχετικά με χρήση της μεθόδου του Navicular Drop Test (Jenkins & Podiatr 2007) και χρήση της ανασκοπικής μεθόδου (Ito, Iwamoto, Azuma &Matsumoto 2014) 11

ΣΥΖΗΤΗΣΗ Σε αυτή την ανασκοπική εργασία εξετάσαμε τους τραυματισμούς που αφορούν το άθλημα της καλαθοσφαίρισης τόσο στους άνδρες όσο και στις γυναίκες. Η έρευνα μας έγινε βάση της διεθνής και εγχώριας βιβλιογραφίας. Από τα δεδομένα που συλλέχθησαν καταλήξαμε στο συμπέρασμα πως ο πιο συχνός τραυματισμός στην καλαθοσφαίριση αφορά την άρθρωση του γονάτου. Οι έρευνες συμφωνούν πως ο τραυματισμός αυτός είναι πιο συχνό φαινόμενο στις γυναίκες σε σχέση με τους άνδρες παίκτες του αθλήματος (Gray, Taunton, McKenzie, Clement, McConkey & Davidson 1985 Jenkins & Podiatr 2007 Ito, Iwamoto, Azuma &Matsumoto 2014) Το επόμενο σημείο που έχει τους περισσότερους τραυματισμούς είναι η άρθρωση της ποδοκνημικής. Εδώ τα δεδομένα δεν αποσαφηνίζουν πλήρως πιο από τα δύο φύλα συγκεντρώνει το μεγαλύτερο ποσοστό τραυματισμού για την συγκεκριμένη άρθρωση (McKay, Goldie, Payne, Oakes & Watson 2001 McKay, Goldie, Payne & Oakes 2001). Τέλος υπάρχουν αναφορές για τραυματισμούς που αφορούν και την άρθρωση του ώμου. Από τα στοιχεία που συλλέξαμε καταλήγουμε στο συμπέρασμα πως οι άνδρες σημειώνουν μεγαλύτερα ποσοστά τραυματισμών σε αυτή την περιοχή σε σύγκριση με τις γυναίκες. Ωστόσο πρέπει να σημειώσουμε πως αν και αυξάνεται συνεχώς ο αριθμός των συμμετεχόντων σε αυτό το άθλημα οι τραυματισμοί στην περιοχή του ώμου παραμένουν σε μικρά ποσοστά (Phillips, Hagemann, Behra & Kaufmann 2006). Κλείνοντας θα θέλαμε να επισημάνουμε την ανάγκη για περαιτέρω έρευνα πάνω στον τομέα των τραυματισμών τόσο στην πρόληψη και στις αιτίες που τους προκαλούν όσο κ στην αποκατάστασή τους καθώς υπάρχει μεγάλη ασάφεια ως προς αυτούς τους τομείς. 12

ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ Αμπατζίδης Γ. (2000) : Αθλητικές κακώσεις. University Studio Press Studio Press Άγιος Α. Ε. (2007): Περιγραφική και εφαρμοσμένη ανατομική. University Gray J., Taunton J.E, McKenzie D. C., Clement D.B., McConkey J.P., & Davidson R.G. (1985): A survey of injuries to the anterior cruciate ligament of the knee in female basketball players. International Journal of Sports Medicine, 6, 314-316. Ito E., Iwamoto J., Azuma K., & Matsumoto H. (2014): Sex-specific differences in injury types among basketball players. Open Access Journal of Sports Medicine, 6, 1-6. Jenkins W. L., Killian C. B., Williams D.S., Loudon J., & Raedeke S.G. (2007): Anterior cruciate ligament injury in female and male athletes: the relationship between foot structure and injury. J Am Podiatr Med Assoc, 5, 371-376. Joseph C., & Finch C. F. (2014): Sports Injuries. Reference Module in Biomedical Sciences, 206-211. McKay G. D., Goldie P. A., Payne W. R., Oakes B. W., Watson L. F. (2001): A prospective study of injuries in basketball: A total profile and comparison by gender and standard of competition. Journal of Science and Medicine in Sport, 4, 196-211. McKay G. D., Goldie P. A., Payne W.R., & Oakes B. W. (2001): Ankle injuries in basketball: injury rate and risk factors. Br J Sports Med, 35, 103-108. Percy E. C. (1993): Risks and athletic injuries in North American sports. The Soft Tissues Trauma and Sports Injuries, 395-414. Siebert C. H., Phillips B., Hagemann L., Behra A., & Kaufmann M. M. (2006): ÜBERKOPFSPORTARTEN: Basketball als Überkopfsportart Verletzungsmuster im Bereich des Schultergürtels. Sports Orthopaedics and Traumatology, 22, 212-216. 13

14