«Ναι» στον Χριστό και Ιεραποστολή Ἀσατε τῷ Κυρίῳ ᾆσμα καινόν, ὅτι θαυμαστὰ ἐποίησεν ὁ Κύριος ἔσωσεν αὐτὸν ἡ δεξιὰ αὐτοῦ καὶ ὁ βραχίων ὁ ἅγιος αὐτοῦ. Ἐγνώρισε Κύριος τὸ σωτήριον αὐτοῦ, ἐναντίον τῶν ἐθνῶν ἀπεκάλυψε τὴν δικαιοσύνην αὐτοῦ. Ἐμνήσθη τοῦ ἐλέους αὐτοῦ τῷ Ιακὼβ καὶ τῆς ἀληθείας αὐτοῦ τῷ οἴκῳ Ισραήλ εἴδοσαν πάντα τὰ πέρατα τῆς γῆς τὸ σωτήριον τοῦ Θεοῦ ἡμῶν. Ἀλαλάξατε τῷ Θεῷ, πᾶσα ἡ γῆ, ᾄσατε καὶ ἀγαλλιᾶσθε καὶ ψάλατε. (Ψαλ. 97, στίχ. 1-5) Απο την εποχή που ο Προφητάναξ Δαυϊδ έγραψε τους στίχους αυτούς, ο κόσμος όλος έχει ζήσει μία πνευματική μεταμόρφωση: «ὁ νόμος διὰ Μωϋσέως ἐδόθη, ἡ χάρις καὶ ἡ ἀλήθεια διὰ Ιησοῦ Χριστοῦ ἐγένετο» (Ιω. α 17). Που ο κόσμος έχει αλλάξει απο τότε μέχρι σήμερα είναι σαφές. Και όμως, τα λόγια του Ψαλμωδού είναι διαχρονικά και αιώνια: η δόξα του Κυρίου πρέπει να κηρυχθεί σε όλο το κόσμο («πάντα τα πέρατα της γης»), ώστε ο κάθε άνθρωπος να βροντοφωνάξει το «ναι» προς τον Βασιλέα της Δόξης και να ακολουθήσει τις εντολές Του. Η πνευματική αυτή αλήθεια, μαζί με τα διάφορα ιστορικά γεγονότα που έχουν διαμορφώσει τον κόσμο, μας φέρνουν αντιμέτωποι στην σημερινή πραγματικότητα. Σύμφωνα με έρευνα των Ηνωμένων Εθνών, ο πληθυσμός του πλανήτη μας φέτος θα φτάσει άνω των 7,2 δισεκκατομυρίων ανθρώπων. Οι προϋπολογισμοί δείχνουν ότι περίπου 8,9 δισεκκατομύρια άνθρωποι θα ζούν το έτος 2050 (United Nations Population Division, 2000). Ο μη-κερδοσκοπικός οργανισμός Pew Forum on Religion and Public Life εκτιμά ότι, το 2011, ήταν περίπου 2,18 δισεκκατομύριοι Χριστιανοί όλων των ομολογιών στη γη. (Hackett, Grim et al., 2011) Απ αυτούς, 300 εκατομμύρια άτομα ήταν Ορθόδοξοι Χριστιανοί. Συνεπώς, εμείς οι Ορθόδοξοι είμαστε 12% των Χριστιανών όπου γης, αλλα και μόνο 4% του παγκοσμίου πληθυσμού. (List of Christian denominations by number of members, 2015) Ξέρουμε ότι η Ορθόδοξη Εκκλησία είναι η «Πίστις των Αποστόλων και Πατέρων», η «κιβωτός της σωτηρίας» πάντων των εθνών. Όμως, βλέποντας τις στατιστικές, πρέπει να ομολογήσουμε ότι έχουμε πολύ δουλειά ακόμη για να φέρουμε τους συνανθρώπους μας στον Κύριο Ιησού Χριστό, η Οδός και η Αλήθεια. Και όμως, ο όρος «ιεραποστολή» είναι λέξη που σπανίως αρθρώνουν οι Ορθόδοξοι Χριστιανοί του αιώνος μας στην Βόρειο Αμερική. Συνήθως, ο νους μας περιστρέφεται σε ιεραποστολικές δραστηριότητες σε διάφορα μέρη του κόσμου όπου υπάρχουν οικονομικές δυσκολίες, όπως μέρη της Αφρικής και της Νοτίου Αμερικής. Η οικονομική αυτή αστάθεια μας συναντά μέσω των τηλεοπτικών και διαδικτυακών διαφημήσεων, όπου βλέπουμε φωτογραφίες πεινασμένων παιδιών και ο εκφωνητής να λέει ότι «μόνο $35 το μήνα θα φέρει ένα χαμόγελο στο πρόσωπο του παιδιού αυτού».
Ως Χριστιανοί, όμως, δεν πρέπει να χρειαζόμαστε διαφημήσεις να πράξουμε. Η εντολή του Χριστού προς τους αποστόλους, που βρίσκεται στο 28 ο κεφάλαιο του κατα Ματθαίον Ευαγγέλιο, πρέπει να είναι αρκετή: «μαθητεύσατε πάντα τὰ ἔθνη, βαπτίζοντες αὐτοὺς εἰς τὸ ὄνομα τοῦ Πατρὸς καὶ τοῦ Υἱοῦ καὶ τοῦ Αγίου Πνεύματος, διδάσκοντες αὐτοὺς τηρεῖν πάντα ὅσα ἐνετειλάμην ὑμῖν» (στιχ. 19-20). Η εντολή αυτή δηλαδή, να κηρυχθεί το Ευαγγέλιο σε όλη την ανθρωπότητα είναι μια ουράνια κλίση που άρχισε με τους Αποστόλους και συνεχίζεται με τον κάθε Χριστιανό εως τη σήμερον ημέρα. Πρέπει ο κάθε Χριστιανός να συμμετέχει στην Ιεραποστολή και να κηρύττει το Ευαγγέλιο, που θα ελευθερώσει τον άνθρωπο από την αμαρτία. Λέγοντας «ναι» στην ιεραποστολή είναι το ίδιο με το να πούμε «ναι» στον Χριστό και στην εντολή Του να αγαπούμε τον Θεό και τον πλησίον μας. Όσοι απαντήσουν «όχι» στην εντολή αυτή δεν υπακούν στο Ευαγγέλιο. Η κάθε Κληρικολαϊκή Συνέλευση είναι καιρός να θέσουμε μακροπρόθεσμους στόχους, και όχι μόνο να είμαστε ικανοποιημένοι με βραχυπρόθεσμες επιτυχίες. Είναι καιρός να αλλάξουμε τον τρόπο σκέψεως με το πως θα αντιμετωπίσουμε το θέμα της Ιεραποστολής. Για να κηρύξουμε την δόξα του Θεού στον κόσμο όλο, πρέπει να πούμε «ναι» στο να προσεγγίσουμε «πάντα τα έθνη» (όπως ο Χριστός), να κηρύξουμε το Ευαγγέλιο σε ξένες χώρες (όπως ο Απόστολος Παύλος), καθώς να είμαστε «μάρτυρες για τον Χριστό» στη χώρα μας (όπως ο Αγ. Κοσμάς ο Αιτωλός). Ο Ιησούς Χριστός: Αγκαλιάζοντας «πάντα τα έθνη» Ο Καλός Ποιμένας, ο Κύριος Ιησούς Χριστός, είναι ο Μόνος που μπορεί να μας είναι το ζωντανό παράδειγμα ώστε να επιτύχουμε τον στόχο μας: δηλαδή, πως μπορούμε να φέρουμε όλους τους ανθρώπους να προσκυνούν τον αληθινό Θεό. Μέσω της διακονίας Του επι της γης, ο Κύριος δεν εδίδασκε και εθεράπευε μόνο τον Εβραϊκό λαό της εποχής Του. Ήταν αρκετές περιπτώσεις που προσέγγιζε τους «Εθνικούς». Ο Κύριος μίλησε με αγάπη και μέριμνα προς την Σαμαρείτιδα (Ιω. δ 4-42), την Χαναναία (Ματθ. ιε 21-28), με τους Έλληνες (Ιω. ιβ 20-26), τον Ρωμαίο εκατόνταρχο (Ματθ. η 5-13) και άλλους. Επίσης, ο Χριστός γεφύρωσε το χάσμα μεταξύ του ανδρικού και γυναικείου φύλου: όχι μόνο δέχθηκε γυναίκες να Τον ακολουθήσουν (Λκ. η 1-3), αλλά και οι μυροφόρες ήταν πρώτες να ζήσουν το θαύμα της Αναστάσεως (Μκ. ις 1-8). Ο Κύριός μας δεν έσπρωχνε ανθρώπους μακρυά Του επειδή ήταν διαφορετικοί. Επιδίωξε να κάνει όλους «μία ποίμνη εις Ποιμήν» (Ιω. ι 16). Επειδή ο Χριστός είναι το τέλειο υπόδειγμα του «ναι» μέσω της διδασκαλίας Του, έχουμε κι εμείς κληθεί να ζήσουμε το παράδειγμά Του στην Ιεραποστολή. Το πρώτο βήμα μας στην πορεία αυτή, συνεπώς, είναι να καταλάβουμε ποιός είναι ο πλησίον μας. Δεν είναι μόνο αυτούς που ξέρουμε, η οικογένεια ή οι φίλοι μας. Στη Καινή Διαθήκη, βλέπουμε τον πλησίον μας ως ο «ξένος» - όπως και στη Παραβολή του Καλού Σαμαρείτη (Λουκ. ι 25-37). Το «ναι» του Καλού Σαμαρείτη της παραβολής (δηλαδή, το έλεος που έδειξε στον ξένο που τον είχαν αφήσει οι άλλοι να πεθάνει) δεν μας δείχνει μόνο τί είναι το «σωστό πράγμα να κάνουμε», με τα κοσμικά μάτια. Το «ναι» αυτό υπερβαίνει τα εγκόσμια και εισέρχεται στα
ουράνια. Η παραβολή αυτή είναι απλό παράδειγμα στο πως ο πλησίον μας είναι ο κάθε άνθρωπος που είναι εικόνα Θεού. Συνεπώς, ο πλησίον μας είναι ο κάθε άνθρωπος που είναι γύρω μας. Ο μακαριστός Μητροπολίτης Αντώνιος Bloom λέει χαρακτηριστικά: Όλοι μας είμαστε εικόνες Θεού. Ο Χριστός, συναντώντας τον κάθε άνθρωπο (όπως τη πόρνη ή τον ληστή), έβλεπε το κρυμμένο κάλλος που είχαν μέσα τους. Μπορεί να ήταν παραμορφωμένο, αλλά ήταν, εντούτοις, κάλλος και ο Κύριος εκάλεσε την ομορφιά αυτή να βγεί [από το περιθώριο στην επιφάνεια]. Αν εντοπίσουμε ποιός είναι ο πλησίον μας, θα μπορούμε να πούμε «ναι» στον Κύριο όταν μας καλεί σε οποιαδήποτε Ιεραποστολικό έργο. Ταυτόχρονα, θα πούμε «όχι» σε μερικές τάσεις, όπως ο Χριστός έκανε. Πρέπει να βροντοφωνάξουμε «όχι» στις ξενοφοβικές νοοτροπίες που μερικοί άνθρωποι ασπάζονται, κάνοντας «ευαγγέλιο» κάποιου είδους μισαλλοδοξίας που ακούγονται ρατσιτσικές, «Χρυσαυγίτικες». Αν ο Χριστός είχε τέτοια συμπεριφορά, δεν θα τολμούσε να πατήσει στην οικία του Ματθαίου μαζί με τους «αμαρτωλούς» εκεί (Ματθ. θ 9-13), ούτε θα έσωζε την γυναίκα που είχε συλληφθεί για μοιχεία (Ιω. η 1-11). Δεν μπορεί να υπάρχει συνδιασμός μεταξύ Ορθοδοξίας και ρατσισμού ή άλλων προκαταλήψεων (prejudice). Ο Μακαριώτατος Αρχιεπίσκοπος Αλβανίας Αναστάσιος, ιεράρχης που έχει ασχοληθεί με Ιεραποστολικό έργο για χρόνια, λέει χαρακτηριστικά, κανένα έθνος έχει την αποκλειστική αγάπη [του Θεού. Αυτή η ιδεολογία] κάνει ζημιά στο όρος «Μία, Αγία, Καθολική και Αποστολική Εκκλησία»... Η αλήθεια ότι η Ορθοδοξία έχει γίνει δεκτή και ενσωματώθηκε σε ενός ή περισσότερων εθνών σε καμία περίπτωση δεν δικαιολογεί την πεποίθηση ότι είναι αποκλειστική ιδιοκτησία τους... Προβλήματα όπως ο ρατσισμός, η ανησότητα μεταξύ των τάξεων, εθνών ή μεταξύ ανδρών και γυναικών, καθώς και περιφρόνηση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων συνιστούν αποκλίσεις από την πραγματική φύση του ανθρώπου, διότι αρνούνται την βασική αρχή ότι «οὐκ ἔνι Ιουδαῖος οὐδὲ Ελλην, οὐκ ἔνι δοῦλος οὐδὲ ἐλεύθερος, οὐκ ἔνι ἄρσεν καὶ θῆλυ πάντες γὰρ ὑμεῖς εἷς ἐστε ἐν Χριστῷ Ιησοῦ» (Γαλ. γ 28, Ρωμ. β 11). Δηλαδή, αμφισβητούν ότι το ανθρώπινο γένος είναι ένα και η μία «ζύμη» της ανθρωπίνης υπάρξεως λυτρώνεται εν Χριστώ. Τελικά, εμποδίζουν το βασικό σχέδιο του Θεού για μια κοινωνία αγάπης. (Yannoulatos, 2001) Η πίστη μας πρέπει να κηρυχθεί σε όλο το κόσμο και όχι μόνο σε «μερικούς ανθρώπους». Όσοι πιστεύουν αυτό (δηλαδή, ότι το Ευαγγέλιο είναι μόνο «για τους εκλεκτούς») πιστεύουν σε λαθεμένο δόγμα των Γνωστικών. Αυτή δεν είναι Ορθοδοξια είναι αίρεση, μια παρασυναγωγή δίπλα στην Εκκλησία του Χριστού. Στο Ιεραποστολικό έργο, λέγοντας «ναι» στο Θεό σημαίνει ότι θα έχουμε οικουμενική προσέγγιση με το πως θα κηρύξουμε το Ευαγγέλιο και όχι μία που μοιάζει με εθνοφυλετισμός. Είναι διεθνές θέμα, και όχι εθνικό,
που «μετατρέπει το προσωπικό εγώ και το εθνικό εμείς, ωστε να είμαστε ενωμένοι με όλους τους ανθρώπους και πάντα τα έθνη σε συνεννόηση και αγάπη». (Yannoulatos, 2001) Μόλις δούμε τον Ίδιο τον Χριστό στο πρόσωπο του πλησίον μας, θα μπορούμε να πάρουμε το επόμενο βήμα στην Ιεραποστολή (είτε εδώ στον Καναδά, είτε στο εξωτερικό). Αν δεν μπορούμε να κατορθώσουμε αυτό, το πνεύμα της Ιεραποστολής δεν θα έχει ως θεμέλιο λίθο το Ευαγγέλιο. Αν δεν μπορούμε να το κατορθώσουμε, η προσπάθεια αυτή θα είναι ένα «ναι» στον εαυτό μας και όχι στον Χριστό ένα «ναι» που θα είναι ριζωμένο στο εγωϊσμό μας και όχι στη πίστη μας. Μόνο αν δούμε τον Κύριο στο πρόσωπο του πλησίον μας θα προχωρήσουμε στην Ιεραποστολή, διότι ο κάθε Χριστιανός πρέπει να υπακούσει στις δύο εντολές του Κυρίου: αγάπα τον Θεό και αγάπα τον πλησίον σου ως τον εαυτό σου. (Λκ. ι 27). Πηγαίνοντας στο εξωτερικό: Ο Απόστολος Παύλος Το έτος 2013, το Κέντρο για την Έρευνα της Χριστιανοσύνης απανταχού της γης (CSGC) υπολόγησε ότι υπήρχαν περίπου 400,000 ιεραπόστολοι όλων των Χριστιανικών ομολογιών όπου γης. Μπορεί να μας φαίνεται μεγάλος αριθμός, αλλά ας θυμηθούμε ότι ελάχιστοι απ αυτούς είναι Ορθόδοξοι Χριστιανοί. Αυτό που πρέπει να μας ανησυχεί περισσότερο είναι ότι οι Χριστιανοί όλων των ομολογιών ήταν πέμπτη στη σειρά που έστειλαν Ιεραποστόλους απ όλες τις θρησκείες. Αυτοί που έστειλαν περισσότερους «ιεραποστόλους» ήταν οι πιστοί των θρησκειών Μπαχάι, Ισλάμ, Σιχ και των Τζαϊνιστών. (Steffan, 2013) Όπως είπαμε και προηγουμένως: ως Ορθόδοξοι, έχουμε να κάνουμε αρκετή δουλειά με την Ιεραποστολή ώστε να φτάσουμε στο επίπεδό των προαναφερθέντων. Πηγαίνοντας στο εξωτερικό μπορεί να είναι τρομακτική (ή και επικίνδυνη) εμπειρία για πολλούς ανθρώπους. Όμως, οι πιο πολλοί Ορθόδοξοι Χριστιανοί της Βορείου Αμερικής δεν έχουν ζήσει την Ιεραποστολή. Αν θα έχουμε θετικά αποτελέσματα για την Εκκλησία του Θεού, ο κάθε μελλοντικός ιεραπόστολος πρέπει να περάσει ένα «πρόγραμμα σπουδών» που θα τον καθοδηγήσει να έχει καλή εμπειρία. Το πρώτο βήμα των «σπουδών» αυτών είναι ότι πρέπει να έχει κλήση για την Ιεραποστολή. Όπως μερικοί Χριστιανοί του πρώτου αιώνα είχαν την κλήση να γίνουν ιεραπόστολοι (όπως ο Απόστολος Παύλος), μερικοί άνθρωποι έχουν αυτή την κλήση σήμερα. Βέβαια, όλοι μας ως Χριστιανοί πρέπει να βοηθούμε τους αδελφούς μας ιεραποστόλους, διότι αυτοί υπηρετούν στις «πρώτες γραμμές» της σημαντικής αυτής διακονίας της Εκκλησίας. Κάποιο σύστημα εκπαίδευσης πρέπει να δημιουργηθεί για να διδάξουμε και να προετοιμάσουμε όλους τους ιεραποστόλους για το τί τους περιμένει. Η σωστή εκπαίδευση είναι ένα απο τα κλειδιά της επιτυχίας της Ιεραποστολής. Άνθρωπος που θα σταλεί χωρίς να ξέρει τα βασικά μπορεί να αποδώσει εξαιρετικά αρνητικά αποτελέσματα η αποτυχία της ιεραποστολής, ή και ο ιεραπόστολος να ερθεί σε απόγνωση. Γι αυτό, η δογματική και η κατήχηση που πρέπει να ξέρει ο ιεραπόστολος πρέπει να είναι πιο πολύ από την «Κατηχητική παιδεία» που προσφέρεται στα παιδιά των
κοινοτήτων μας. Αυτή η θρησκευτική παιδεία πρέπει να συνοδεύεται με μαθήματα που θα βοηθήσει με την καθημερινή ζωή του ιεραποστόλου. Ο Απόστολος Παύλος είναι τέλειο παράδειγμα: ενω ο πρώτος του στόχος ήταν να φέρει ανθρώπους κοντά στο Χριστό μέσω του κυρήγματός του, έκανε χρήση των χαρισμάτων του ως σκηνοποιός να μπορεί να ζήσει υλικά. Οι ιεραπόστολοι αδελφοί μας που έχουν πάει στο εξωτερικό είπαν το «ναι» να προσπαθήσουν να φέρουν συνανθρώπους μας στον Κύριο. Ως αδελφοί τους εν Χριστώ, εμείς πρέπει να πούμε «ναι» στην εκπαίδευσή τους εντατική κατήχηση, μαθήματα σε δεξιότητες που θα τους βοηθήσουν στο νέο τους περιβάλλον (όπως π.χ. μαθήματα γλώσσας), μαζί με πρακτικά πράγματα (όπως π.χ. πρώτες βοήθειες). Διδασκαλία στις προαναφερόμενες κατηγορίες θα τους βοηθήσει να θεμελιώσουν σχέσεις μεταξύ τους (δηλαδή, την ομάδα ιεραποστολής), αλλά και σχέσεις με την τοπική κοινωνία που πρόκειται να κατηχήσουν και με τους τοπικούς κληρικούς (με αρχή τον οικείο Ιεράρχη). Χωρίς αυτή την υποστήριξη, όποια εκπαίδευση που μπορεί να έχουν δεν θα φανεί χρήσιμη. Τέλος, αν είμαστε ενωμένοι με τους ιεραποστόλους όπου γης, τότε θα έχουν και την υποστήριξή μας μέσω των προσευχών μας να τους ενδυναμώνουν όταν θα αντιμετωπίζουν δυσκολίες αλλά και χαρές. Η σύναψη σχέσεων ήταν «κλειδί» της επιτυχίας του ιεραποστολικού έργου του Αποστόλου Παύλου. Από την στιγμή που ο Κύριος φανερώθηκε σ αυτόν όταν πήγαινε προς τη Δαμασκό (Πράξ. θ 1-19), ο Απόστολος Παύλος ταξίδευε σε όλο τον τότε γνωστό κόσμο και ήταν ιδρυτής ή βοηθός πολλών εκκλησιών, όπως στην Αραβία (Γαλ. α 16-17), Κύπρο (Πραξ. ιγ 1-9), Μικρά Ασία (Πράξ. ιδ 1-20, ιθ 1-41), Αντιόχεια (Πραξ. ιβ 24-25), σε διάφορα μέρη της Ελλάδος (Πράξ. ις 11 - ιη 28, κ 1-6), Ιεροσόλυμα (Πράξ. κα 1 κγ 22), Μάλτα (Πράξ. κη 1-10) και Ρώμη (Πράξ. κη 11-31). Σε όλες τις πόλεις, ο Απόστολος των Εθνών εκήρυξε για «τὴν βασιλείαν τοῦ Θεοῦ καὶ [εδίδαξε] τὰ περὶ τοῦ Κυρίου Ἰησοῦ Χριστοῦ μετὰ πάσης παρρησίας ἀκωλύτως» (Πράξ. κη 31), πρώτα στις συναγωγές και μετά σε όλο το κόσμο. Με Αρχηγό τον Κύριο και μαζί του όλοι οι κληρικοί και λαϊκοί της κάθε τοπικής εκκλησίας, υπήρχαν όντως «συνοδοιπόροι» σε όλα τα ταξίδια του Πρωτοκορυφαίου Αποστόλου. Η αλήθεια είναι ότι όταν υπάρχει καλή συνεργασία μεταξύ των Χριστιανών, η Ιεραποστολή γίνεται πιο εύκολη διακονία. Ταυτοχρόνως, τα φορτία της Ιεραποστολής μειώνονται όταν υπάρχει οικονομική στήριξη. Ο Απόστολος Παύλος συγκέντρωσε χρήματα για τους Χριστιανούς στα Ιεροσόλυμα λόγω πείνας που υπήρχε «τω καιρώ εκείνω» (Γαλ. β 10, Α Κορ. ις 1-4, Β Κορ. η - θ, Ρωμ. ιε 25-33). Όταν ένας Χριστιανός πάσχει, όλοι πάσχουμε όσο και μακρυά να είμαστε ο ένας απ τον άλλον. Λέγοντας το «ναι» στην οικονομική υποστήριξη του ιεραποστολικού έργου της Εκκλησίας είναι όπως ο Αυτοκράτορας Μιχαήλ Γ ο οποίος χρηματοδότησε την ιεραποστολή των Αγ. Μεθοδίου και Κυρίλλου που ταυτόχρονα είχαν πνευματική υποστήριξη του τότε Οικουμενικού Πατριάρχου, ο μετέπειτα Αγ. Φώτιος ο Μέγας.
Το να δίνουμε το εν-δέκατο του εισοδήματός μας (όπως λέει η Αγία Γραφή) είναι συνήθως η εξαίρεση και όχι ο κανόνας σήμερα. Συνεπώς, πρέπει να οργανωθούν διάφοροι εράνοι ώστε να προωθήσουν και να βοηθήσουν τους ιεραποστόλους μας σε κάθε κοινότητα. Οι αδελφοί μας στις ιεραποστολές έχουν ελάχιστη βοήθεια (λίγους πόρους, κ.λπ.). Βέβαια, δεν πιστεύουμε ότι «όλα εξαρτούνται απ τα χρήματα». Όμως, όλοι πρέπει να παραδεχθούμε ότι η χρηματική βοήθεια, μαζί με τις προσευχές μας, θα βοηθήσουν την κάθε ιεραποστολική πράξη και έργο να είναι επιτυχής και ασφαλές. Σήμερα, έχουμε πολλές ευκαιρίες επειδή είναι οι συνάνθρωποί μας υποστηρίζουν τα έργα αυτά. Ως γενικός κανόνας, οι φιλανθρωπικές οργανώσεις δέχονται πολύ υποστήριξη μέσω τηλεμαραθωνίους, δωρεές μέσω διαδικτύου, αλλά και μέσω άλλων μέσων. Μέσω το Τμήμα Ιεραποστολών, η Ιερά μας Μητρόπολη είναι σε επαφή με τις τοπικές εκκλησιαστικές αρχές (δηλαδή, Μητροπόλεις/Επισκοπές), προσφέροντας τα κατώτερα προγράμματα: Χτήσε μια Εκκλησία: βοηθώντας ιερείς και κοινότητες σε τριτοκοσμικές χώρες Κουτί της Αγάπης: χρήματα που συγκεντρώνονται από διάφορες εκκλησίες και επιχειρήσεις διατήθεται σε τρόφημα, ρούχα και ιατρική περίθαλψη Θα σκάψουμε πηγάδι: Καθαρό νερό για μία πόλη (περίπου $3000) «Μικρά αγγελούδια»: Για $30/μήνα, βοηθούν παιδιά στις Φιλιππίνες (100% των εσόδων δίνονται στο παιδί) Πολύτιμα μάτια: Παλιά γυαλιά ανακυκλώνονται και χρησιμοποιούνται απο ανθρώπους σε πτωχές κοινωνίες. Μέχρι τώρα, 675 ζευγάρια γυαλιών έχουν δωρισθεί. Βοηθήστε Ιεραπόστολο Κληρικό: Συνήθως, ένας ιερέας βοηθεί αρκετούς πιστούς Χριστιανούς της περιοχής. Οι δωρεές βοηθούν το ποιμαντικό του έργο. Γενικές δωρεές: Επιδότηση ατόμων που συμμετέχουν στις Ιεραποστολικές ομάδες, την παραγωγή των κουτιών για το Κουτί της Αγάπης, κ.α. Σε πιο παγκόσμια κλίμακα στον Ορθόδοξο κόσμο, ο οργανισμός International Orthodox Christian Charities (IOCC, Διεθνές Φιλανθρωπική Οργάνωση Ορθοδόξων Χριστιανών) διαθέτει μέσω πολλών δωρεών τα ακόλουθα προγράμματα: Ανάπτυξη και κινητοποίηση κοινωνίας Επιστροφή και βοήθεια προσφύγων Ανάπτυξη Νεολαίας Ανάπτυξη Επιχειρήσεων Γεωργία και παραγωγή τροφίμων Καταστρφή και Εκτάκτων Ανάγκων Εκπαίδευση και Κατάρτηση Κοινωνικές Υπηρεσίες και ευημέριας Κατασκευή και επισκευή υποδομής (IOCC, 2014) Πρέπει να σημειωθεί ότι η Μητρόπολή μας πάντοτε έρχεται σε επαφή με τους τοπικούς Ιεράρχες των περιοχών που έχουν υποστεί καταστάσεις εκτάκτων αναγκών.
Άλλες Ορθόδοξες δικαιοδοσίες έχουν προγράμματα για παιδιά και νεολαία - ιδιαίτερα μέσω παιδείας καθώς και προγράμματα για ανάπειρους ανθρώπους, ώστε να μάθουν κάποιες τέχνες για να βοηθηθούν στην αναζήτησή τους για δουλειά. Ένα παράδειγμα που βρήκα εγώ ήταν στην Ιορδανία, υπό την πνευματική δικαιοδοσία του Πατριαρχείου Ιεροσολύμων. Ο Πανοσιολογιώτατος Αρχιμανδρίτης Ιννοκέντιος είναι διευθυντής σχολείου (νηπιαγωγείο ως Γ Λυκείου) με περίπου 1300 μαθητές. Το σχολείο είναι περιζήτητο, με Ορθόδοξους και μή-ορθόδοξους μαθητές. Έγινε κομβικό σημείο για διαθρησκευτικές σχέσεις, γεφυρώνοντας χάσματα και βοηθώντας όλους να δούν την φιλοξενία της Ορθοδοξίας. Λέγοντας αυτά, όσο και καλά να είναι η διεθνή ιεραποστολή που καλλιεργούμε, πάντα θα υπάρχουν καταστάσεις όπως του Αποστόλου Παύλου. Ο «Απόστολος των Εθνών» υπέφερε πάρα πολύ διότι το έργο του ήταν όντως «καθολικό». Αυτός και οι συν αυτώ «καθ ὑπερβολὴν ὑπὲρ δύναμιν ἐβαρήθημεν, ὥστε ἐξαπορηθῆναι ἡμᾶς καὶ τοῦ ζῆν» (Β. Κορ. α 8). Συνελήφθη (Πράξ. ις 19-24, κα 30), υπέφερε διάφορες δυσκολίες (Β Κορ. ια 20-32) και τελικά εμαρτύρησε στα χέρια του Νέρωνος το 62 μ.χ. Όλοι μας δεν θέλουμε κανένα άτομο να υποφέρει οποιαδήποτε δυσκολία στο Ιεραποστολικό τους έργο, διότι είναι καιρός που οι συμμετέχοντες έχουν την ευκαιρία να ζήσουν μια εμπειρία που θα αλλάξουν τρόπο ζωής και να τους φέρει πιο κοντά στον Κύριό μας. Για πρακτικούς λόγους, οι Ιεραποστολοί μας πρέπει να είναι σε συνεχή επαφή με τις τοπικές εκκλησιαστικές αρχές, προξενεία και πρεσβείες. Το «ναι» που ακούμε όταν αναφερόμαστε το παράδειγμα του Αποστόλου Παύλου δεν είναι μόνο απο τα δικά του χείλη, αλλά από τα λόγια των συνοδοιπόρων του στην πορεία του (Πραξ. ιθ 9). Ο Πρωτοκορυφαίος αυτός Απόστολος έφερε αρκετούς να αρχίσουν την πορεία τους μέσω της ορθοπραξίας του. Αρκετοί μαθητές του έγιναν επίσκοποι, διάκονοι ή βοήθησαν την διοίκηση της εκκλησίας με άλλους τρόπους. Μετά το μαρτύριό του, οι εκκλησίες που ίδρυσε δεν έπαψαν, αλλά έγιναν πνευματικά φυτώρια αγίων. Αν θέλουμε να επιτύχουμε και εμείς σε διεθνές επίπεδο, πρέπει να υποστηρίξουμε το Τμήμα Ιεραποστολής της Ιεράς μας Μητρόπολης με σοβαρό τρόπο. Δεν είναι απλώς ότι προωθούμε τις κοινότητές μας ή κάποιο πρόγραμμα. Είναι ότι βοηθούμε με την κήρυξη του ευαγγελίου σε όλη την οικουμένη. Αγ. Κοσμάς ο Αιτωλός: Κυρήττοντας στο σπίτι μας Δεν μπορεί να τονιστεί αρκετά ότι η ιεραποστολή που εκτείνεται σε όλη την οικουμένη αρχίζει στο «σπίτι μας», εδώ στον Καναδά. Αν δεν υπάρχει ιεραποστολικός ζήλος στις κοινότητές μας, στις πόλεις μας, πως μπορούμε να επιτύχουμε στο εξωτερικό; Αν δεν υπάρχει πρόγραμμα κατηχήσεως εδώ, πως μπορούν διδάσκαλοι της πίστεώς μας να ταξιδέψουν και να μαθητεύσουν άλλους; Αν τα παιδιά μας δεν έχουν ακούσει τη λέξη «ιεραποστολή» στο πλαίσιο της Ορθοδόξου Εκκλησίας, πως περιμένουμε ότι θα εξακολουθήσουν αυτό που άρχισαν οι Απόστολοι του Χριστού; Γι αυτό πρέπει να
ρωτήσουμε, ποιό είναι το σχέδιο της κάθε εκκλησίας/κοινότητας για την ιεραποστολή κάθε χρόνο; Ένας άνθρωπος που είχε όραμα ήταν ο Αγ. Κοσμάς ο Αιτωλός. Μοναχός στο Άγιο Όρος τον 18 ο αιώνα, έλαβε ουράνια κλήση να γίνει Ιεραπόστολος της Ελλάδας όταν ήταν υποδουλωμένοι απο τους Τούρκους. Ο τότε Οικουμενικός Πατριάρχης ευλόγησε την προσπάθειά του να «ταξιδέψει όπου χρειαζόταν, για όσο διάστημα έπρεπε, με κάθε ελευθερία, να ξαναφέρει την πνοή της Χριστιανοσύνης στην Ελλάδα», ιδιαιτέρως δε «στα απομονωμένα μέρη όπου δεν υπήρχαν εκκλησίες και ιερείς για τους αρκετούς αβάπτηστους» (OrthodoxWiki, 2014). Κατα τη διάρκεια της διακονίας του, ο Άγ. Κοσμάς ταξίδεψε στην Ελλάδα και στην Αλβανία. Ίδρυσε 200 σχολεία, εκκλησίες και φιλανθρωπικούς οργανισμούς για την πνευματική διαπαιδαγώγηση των πιστών. Δεν μπορούσε να βλέπει τους αδελφούς του Ελληνορθόδοξους να πέφτουν στην αποστασία ή σε πνευματική δυσφορία. Γι αυτό, θυσίασε τα πάντα (μέχρι και που μαρτύρησε) ώστε να είναι όλοι οι προαναφερθέντες «ελεύθεροι εν Χριστώ». Ο Αγ. Κοσμάς ο Αιτωλός είπε το μεγάλο «ναι» στο Χριστο και δεν ξέχασε τον συνάνθρωπό του όχι αυτόν που ήταν μακρυά σε άλλες χώρες, αλλά τον διπλανό του που χρειαζόταν πνευματική καθοδήγηση. Συζητώντας ιεραποστολή, πολλοί απο μας έχουμε την τάση να συζητούμε μόνο για το έργο σε διεθνές επίπεδο, αλλά ξεχνούμε τους αδελφούς μας εδώ στον Καναδά άνθρωποι που γνωρίζουμε στην Εκκλησία, στις εργασίες μας, στα σχολεία των παιδιών μας, ή και μέσω των υπολογιστών μας (όπως, π.χ., μέσω Facebook, Twitter και Skype). Για να κηρύξουμε το ευαγγέλιο στην γειτονιά μας, πρέπει να έχουμε προγράμματα για τους μη-εκκλησιαζόμενους, τους πάσχοντες και τους καθημερινούς ενορίτες. Οι μη εκκλησιαζόμενοι είναι τα άτομα που έχουμε μεν βαπτισθεί, αλλά έχουν χάσει κάθε επαφή με την Εκκλησία. Μπορεί η Εκκλησία να είναι μωσαϊκό, αλλά είναι ένα «ημιτελές μωσαϊκό» τη στιγμή που υπάρχουν μη εκκλησιαζόμενοι. Η ιεραποστολή στους ανθρώπους αυτούς είναι πάρα πολύ σημαντικό, αλλά και δύσκολο να είναι επιτυχές. Γιατί; Διότι δεν υπάρχει μεγάλη στήριξη για τους ανθρώπους που φεύγουν απ την εκκλησία. Δεν υπάρχει κάποια ομάδα/συνάντηση που μπορούν αυτοί οι άνθρωποι να συμμετέχουν. Δεν υπάρχει κάποιο συγκεκριμένο άτομο να τους ενθαρρύνει να ξαναγυρίσουν στην εκκλησία. Έρευνες έχουν αποδείξει ότι αν κάποιος απ την ενορία δεν ερθεί σε επαφή με άτομο που δεν θέλει να επιστρέψει στην εκκλησία για δύο ή τρείς εβδομάδες από την «έξοδό τους», θα είναι δύσκολο να ερθεί πίσω στην εκκλησία. Συνήθως, θα έρχεται το άτομο αυτό (μαζί με την οικογένειά του/της) πίσω μόνο για τις «μεγάλες γιορτές». Λέγοντας αυτά, πρέπει να τονισθεί ότι δεν πρέπει να κρίνουμε τους μη εκκλησιαζόμενους. Είναι εύκολο να καθόμαστε απο μακρυά και να τους καταδικάζουμε ως «αμαρτωλούς». Οι μη εκκλησιαζόμενοι είναι άνθρωποι που ο Θεός θέλει να σωθούν και να εισέλθουν στη Βασιλεία Του. Η δύναμη της προσευχής και η ταπείνωσή μας μπορεί να μετακινήσει όρη!
Αν τους θέλουμε να επιστρέψουν, πρέπει εμείς να συμερπιφερόμαστε σαν μία πραγματική Εκκλησία! Ο Κύριος μας είπε, «οὕτως λαμψάτω τὸ φῶς ὑμῶν ἔμπροσθεν τῶν ἀνθρώπων, ὅπως ἴδωσιν ὑμῶν τὰ καλὰ ἔργα καὶ δοξάσωσιν τὸν πατέρα ὑμῶν τὸν ἐν τοῖς οὐρανοῖς.» (Ματθ. ε 16). Αν θα κάνουμε το πρώτο βήμα να τους μιλήσουμε, πρέπει να περιμένουμε να δεχθούμε ερωτήσεις, την κρίση τους, ή και απορίες τους για την Ορθοδοξία. Κάθε περίπτωση πρέπει να αντιμετωπισθεί ανάλογα, πάντα στο νου μας ότι ο στόχος είναι να επιστρέψουν και να γίνουν ζωντανό μέλος της Εκκλησίας. Οι πάσχοντες είναι άνθρωποι που μπορεί να είναι οικονομικώς πτωχοί, της «μέσης τάξης» ή και πλούσιοι. Οι πάσχοντες δεν περιλαμβάνονται απο τα χρήματα που εισπράτουν. Δεν είναι μία φυλή, φύλο ή θρησκεία. Ένα πράγμα είναι σίγουρο: ο κάθε άνθρωπος χρειάζεται κάποιον να απευθυνθεί σε αυτούς και να τους οδηγήσει στην Αλήθεια. Αλλά, που είναι αυτοί οι άνθρωποι; Βρίσκονται στις δυσκολίες της κατάθλιψης ή απομόνωσης από τους συνομίληκούς τους. Βρίσκονται στις φυλακές, μέσα στα ναρκωτικά ή και στην κατάχρηση αλκοόλ. Βρίσκονται στο κρεβάτι της αρρώστιας και πόνου. Βρίσκονται στο σπίτι ή στη δουλειά, που το καθ ένα έχει τις δυσκολίες του. Μερικοί άνθρωποι αντιμετωζίουν δυσκολίες σωματικές (δικές τους ή ανθρώπων που είναι συνδεδεμένοι μαζί τους), ενώ άλλοι υποφέρουν απο ψυχικές, σεξουαλικές, ή και ψυχολογικές ασθένειες. Άλλοι επίσης υποφέρουν μετά από κάποιο γεγονός (π.χ. θάνατος, διάλυση ενός σχέσης, διαζύγιο, κ.λπ.). Δεν υπάρχει κάποιος «κατάλογος» με τις αιτίες γιατί κάποιο άτομο υποφέρει. Όμως, μπορούμε πάντα να αισθανθούμε τις επιπτώσεις του. Ιεραπόστολοι του Κυρίου πρέπει να θυμόνται ότι αυτά τα άτομα είναι άνθρωποι που πρέπει εμείς να υπηρετήσουμε και να φροντίσουμε! Ως Χριστιανοί, ο Χριστός μας αποκαλεί «το αλάτι της γης [και] το φώς του κόσμου» (Ματθ. ε 13, 14). Γι αυτό, καλούμαστε να προσεγγίσουμε τον κόσμο που υποφέρει και να κάνουμε απλά πράγματα. Ποτέ δεν θα εγκαταλείπαμε άτομο της οικογένειάς μας να υποφέρει μόνος του/της. Έτσι, δεν πρέπει να αφήσουμε και έναν αδελφό ή αδελφή εν Χριστώ να υποφέρει. Η ιεραποστολή στην κοινότητά μας πρέπει να συμπεριλαμβάνει την καλλιέργηση σχέσεων, που θα βοηθήσουν να θυμόμαστε ότι ο Θεός μας αγαπά. Τα προγράμματα που θα προσφέρουμε πρέπει να μεταμορφώσουν το πως βλέπουμε την πνευματική μας σχέση με την Εκκλησία. Εφ'όσον η ιεραποστολή πρέπει να φέρει τον κόσμο κοντά στον Χριστό, η Ευχαριστιακή Κοινότητα πρέπει να είναι πλούσια με ακολουθίες (όπως π.χ. η Θεία Λειτουργία, Εξομολόγησης, κ.λπ.), μαζί με προγράμματα κατηχήσεως. Να πει κάποιος «ναι» στην ιεραποστολή είναι δύσκολο και πολύπλοκο. Είναι εύκολο να πούμε «όχι» διότι είναι το εύκολο μονοπάτι να πορευόμαστε. Όμως, η Ιεραποστολή δεν είναι κάτι το προαιρετικό. Είναι αναγκαία δραστηριότητα. Λέμε «ναι» στον Χριστό με το να ομολογούμε ότι οι αδελφοί μας είναι κατ εικόνα Χριστού. Βροντοφωνούμε το «ναι» στο παράδειγμα του Αποστόλου Παύλου όταν κυρήττουμε στα έθνη, και όχι με το να
αποκλείουμε ανθρώπους βάσει στοιχείων όπως γλώσσα και καταγωγής. Λέμε «ναι» στο φρόνημα του Αγ. Κοσμά του Αιτωλού, ο οποίος δεν έχασε ελπίδα στην ποιμαντική προσπάθεια προς τους Ελληνορθοδόξους αδελφούς του, ώστε αυτοί να ξαναζήσουν τη πίστη τους. Όντως, «η Ιεραποστολή είναι η πνοή της Εκκλησίας» (όπως μας είπε ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Κορέας κ.κ. Αμβρόσιος στην Ημερίδα για το Οικουμενικό μας Πατριαρχείο). Δεν λέμε «ναι» για να είμαστε «το καλό παράδειγμα». Λέμε «ναι» στο Κύριο και στην Ιεραποστολή διότι είμαστε η ζωντανή Εκκλησία του Χριστού. «Άσμα καινό» ψάλλουμε στον Κύριο σε κάθε γλώσσα της γης. Ας ομολογήσουμε σε πάντα τα έθνη ότι «ο Κύριος εβασίλευσεν» πάντοτε, νύν και αεί, και εις τους αιώνας των αιώνων.