ΣΟΣ ΘΕΜΑΤΑ ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΑ ΚΑΤΕΥΘΥΝΣΗΣ

Transcript

1 ΚΕΙΜΕΝΟ Μές στούς προσφυγικούς συνοικισμούς Στέκομαι καί κοιτάζω τά παιδιά παίζουνε μπάλα. Κάθομαι στό ὁρισμένο καφενεῖο σε λίγο θα σχολάσουν καί θ ἀρχίσουν νά καταφτάνουν οἱ μεγάλοι. Κουρασμένοι ἀπ τη δουλειά, είναι εἶναι πολύ πιό ἀληθινοί. Οἱ περισσότεροι γεννήθηκαν ἐδῶ σ αυτή τήν πόλη, ὅπως κι ἐγώ. Κι ὅμως διατηροῦν πιό καθαρά τά χαρακτηριστικά τῆς ράτσας τους καί τήν ψυχή τους, ἀπό μᾶς τούς διεσπαρμένους. Ἰδίως ὅταν τούς βλέπω ἐδῶ, μοῦ φαίνονται πιό γνήσιοι. Κάπως ἀλλιώτικοι μοιάζουν μακριά, σέ ἄλλα περιβάλλοντα συναντημένοι. Ἡ ἀλήθεια πάντως εἶναι πώς στό ζήτημα τῆς ἀναγνωρίσεως ἔχω φοβερά ἐξασκηθεῖ. Ὅπου κι ἄν εἶμαι, τόν Πόντιο, ἄς ποῦμε, τόν διακρίνω ἀπό μακριά κι ἀπό μιά γραμμή τοῦ κορμιοῦ του μονάχα. Δέν εἶναι ἀνάγκη ν ἀκούσω τήν ομιλία του, οὔτε νά διαπίστώσω τήν αλλιώτικη μελαχρινάδα. Σπανίως νά πέσω ἔξω. Ἀπό κοντά ὅμως εἶμαι ὁλότελα ἀλάνθαστος. Τό ἴδιο καί μέ τούς Καραμανλῆδες, τούς Καυκάσιους, τούς Μικρασιάτες ἀπ τις ἀκτές, τούς ἄλλους άπ τά βάθη, τούς Κωνσταντινουπολίτες, ἀπό μέσα ἤ ἀπ τά περίχωρα, κι ἄς ἐπιμένουν ὅλοι τους πώς εἶναι ἀπ τήν καρδιά τῆς Πόλης, κι ἀπ τό Γαλατά. Οἱ Θρακιῶτες ὅμως ἔρχονται πιό καστανοί ξανθοί πολλές φορές, κι εὐκολότερα μπερδεύονται μέ πρόσφυγες ἀπό μέρη ἄλλα. Ἐξάλλου σά νά ἔχουν χάσει τήν ἰδιαίτερη προφορά τους ἤ ἴσως ἐγώ νά τήν ἔχω συνηθίσει. Μπερδεύονται κυρίως μ ἀυτούς πού ἦρθαν ἀπ τη Ρωμυλία. Αὐτό συμβαίνει κι ἀνάμεσα στούς Ἠπειρῶτες καί στούς ἀλλους ἀπ τις περιοχές τοῦ Μοναστηριοῦ. Ὅταν τούς μπερδεύω, τό καταλαβαίνω συνήθως ἀργά γιατί ἔχω τόση πεποίθηση πάνω σ αὐτό τό ζήτημα, ὥστε σπανίως ρωτῶ. Κατά βάθος βέβαια αὐτό δεν εἶναι σφάλμα, εἶναι διαπίστωση. Κι ὅμως πόση συγκίνηση ἔχει νά κοιτάζεις ἤ νά συζητᾶς στά καφενεῖα καί νά διαισθάνεσαι τή δική σου ἤ μιά ἄλλη πανάρχαια ράτσα. Ἀκοῦς ἐκεῖνες τίς φωνές μέ τή ζεστή προφορά καί σοῦ ρχεται ν ἀγκαλιάσεις. Ὀνόματα ἀπό σβησμένους τάχα λαούς καί χῶρες δειλιάζουν μέσα στό νοῦ μεθῶ μονάχα καί πού τά λέω ἀπό μέσα μου, καθώς ὁλοένα βεβαιώνομαι. Χαίρομαι νά κοιτάζω τίς ἁδρές καί τίμιες φυσιογνωμίες τους, κι ἀνατριχιάζω βαθιά, ὅταν σκέφτομαι πώς αὐτός πού μοῦ μιλᾶ εἴναι δικός μου ἄνθρωπος, τῆς φυλῆς μου. Κάτι σά ζεστό κύμα μέ σκεπάζει ξαφνικά, θαρρεῖς καί γύρισα ἐπιτέλους στήν πατρίδα. Δέν ἔχει σημασία πού δέ γνώρισα ποτέ αὐτή τήν πατρίδα ἤ πού δέ γεννήθηκα κάν ἐκεῖ. Τό αἵμα μου ἀπό κεῖ μονάχα τραβάει ἐκτός κι ἄν εἴναι ἀληθινό πώς ὁ ἄνθρωπος ἀποτελεῖται ἀπ αὐτά πού τρώει καί πίνει, ὁπότε πράγματι εἴμαι ἀπό δῶ. Καί πῶς ἐξηγεῖται τότε ὅλη αὐτή ἡ λαχτάρα; Γυρνῶ μές στούς προσφυγικούς συνοικισμούς μέ δυνατή εὐχαρίστηση. Θράκες, Χετταῖοι, Φρύγες, ὄμορφοι Λυδοί, πάλι, θαρρεῖς, ἀνθοῦν ἀνάμεσά μας. Οἱ ἴδιοι δέν ξέρουν βέβαια αὐτά τά ὀνόματα γιά μένα ὅμως εἶναι φορτωμένα μυστήριο καί ἀγάπη. Κι ἄν ἀκόμα δεν εἶναι, πολύ θά ἤθελα νά ἦταν ἔτσι ἡ ἀλήθεια. Κι ὅμως τά τελευταῖα χρόνια ἔχουν κάνει τό πᾶν γιά νά σκορπίσει ἡ όμορφιά αὐτή στούς τέσσερις ἀνέμους. Οἱ ἐγκληματίες τῶν γραφείων ἐκμεταλλεύτηκαν τή ζωηράδα τους καί τήν ἁγνότητά τους. Τούς ἐξώθησαν νά σφάξουν καί να σφαχτοῦν νά φαγωθοῦν, ἰδίως μεταξύ τους. Τώρα φυσικά τούς τρέμουν καί προσπαθοῦν νά τούς ξεφορτωθοῦν μέ τή μετανάστευση. Πολύ ἀργά, νομίζω.

2 Κάθε φορά πού φεύγω ἀπό κεῖ, μέ ἀποχαιρετοῦν χωρίς νά δείξουν παραξένεμα, ἄν καί ἄγνωστοί μου ἄνθρωποι. Τούς πληροφορεῖ τό αἷμα τους για μένα, ὅπως καί τό δικό μου μέ κάνει νά τους κατέχω ὁλόκληρους. Πάντως ποτέ τους δεν ἐπιμένουν νά μέ κρατήσουν στίς παρέες τους. Ὁλομόναχος, ξένος παντάξενος, χάνομαι στίς μεγάλες ἀρτηρίες. Ὅταν ἀνάβει τό κόκκινο καί σταματοῦν τ αυτοκίνητα, μοῦ φαίνεται για μιά στιγμή πώς παύει ἐντελῶς κάθε θόρυβος. Ἐρυθρά καί λευκά αἱμοσφαίρια σά νά κυκλοφοροῦν. Κι ὅμως βλέπω πώς το πλῆθος ἐξακολουθεῖ να περπατᾶ, νά κουβεντιάζει ἤ νά γελάει. Σταματῶ πολλές φορές στή μέση τοῦ πεζοδρομίου, κι ὅπως στό κούτσουρο πού κόβει τό νερό, ἔτσι περιστρέφονται γύρω μου οἱ διαβάτες. Τώρα πού δεν ἐμποδίζουν οἱ μηχανές, ἀκούω χιλιάδες βήματα στό πλακόστρωτο. Μοῦ ρχεται νά καμπυλώσω τη ράχη μου για να περάσει χωρίς ἐμπόδια αὐτό τό ποτάμι. Τῆς Γονατιστῆς, ὅταν περνάει ἄπό πάνω μου το βουβό ποτάμι τῶν προγόνων, γονατισμένος πάνω στά καρυδόφυλλα, σκύβω βαθιά στό χῶμα, για νά μή βγάλουν οἱ ψυχές ἐξαιτίας μου τόν παραμικρότερο παραπονιάρικο βόμβο. Ἐγώ ὅμως άπό τώρα εἶμαι βαριά παραπονεμένος. Μέσα στους ξένους καί στα ξένα πράγματα ζῶ διαρκῶς στά ἕτοιμα καί στα ἐνοικιασμένα. Συγκατοικῶ μέ ανθρώπους πού ἀδιαφοροῦν τελείως για μένα, κι ἐγώ γι αὐτούς. Οὔτε μικροδιαφορές δεν ὑπάρχουν κάν μεταξύ μας. Ὁ ἕνας ἀποφεύγει τόν ἄλλο, ὅσο μπορεῖ. Μά κι ἄν τύχει νά σοῦ μιλήσουνε, κρύβουν συνήθως τά πραγματικά τους στοιχεῖα σά νά να τίποτε κακοποιοί. Τό ἰδανικό, ἡ τελευταία λέξη τοῦ πολιτισμοῦ, εἶναι, λέει, νά μή ξέρεις οὔτε στή φάτσα τό γείτονά σου. Πονηρά πράγματα βέβαια προφάσεις πολιτισμοῦ, για νά διευκολύνονται οἱ ἀταξίες. Γι αὐτό ζηλεύω αὐτούς πού βρίσκονται στόν τόπο τους, στά χωράφια τους, στούς συγγενεῖς τους, στά πατρογονικά τους. Τουλάχιστο, ἄς ἤμουν σ ἕνα προσφυγικό συνοικισμό μέ ἀνθρώπους τῆς ράτσας μου τριγύρω. (Για ἕνα φιλότιμο, 1964) ΕΡΩΤΗΣΕΙΣ 1. Η προσφυγική καταγωγή, η γενέτειρα Θεσσαλονίκη, η αγάπη και η γνώση της ιστορίας και της λαϊκής παράδοσης αποτελούν βασικά θέματα-μοτίβα στα πεζογραφήματα του Ιωάννου. Να επαληθεύσετε την εκτίμηση αυτή με ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα για το καθένα από τα στοιχεία αυτά στο κείμενο. (Μονάδες 15) 2. Το ύφος του Ιωάννου είναι κατά βάθος λιτό, περιγραφικό αλλά και λυρικό σε σημεία που εκφράζει τα συναισθήματά του ή και ειρωνικό στα καυστικά του σχόλια. Να επαληθεύσετε την εκτίμηση αυτή με ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα για καθεμιά από αυτές τις τρεις υφολογικές αποχρώσεις στο κείμενο. 3. Βασικά χαρακτηριστικά της γραφής του Ιωάννου θεωρούνται α) η λεπτή παρατήρηση, β) το σχόλιο, γ) η ανάκληση του παρελθόντος αλλά και η διαπραγμάτευση του παρόντος δ) η έκφραση της υπαρξιακής αγωνίας και του αδιεξόδου. Να επαληθεύσετε την εκτίμηση αυτή εντοπίζοντας ένα (1) χαρακτηριστικό παράδειγμα για το καθένα από τα στοιχεία αυτά στο κείμενο. 4. «Κάτι σά ζεστό κύμα Καί πῶς ἐξηγεῖται τότε ὅλη αὐτή ἡ λαχτάρα;» Να σχολιάσετε το χωρίο σε κείμενο έκτασης λέξεων. (Μονάδες 25)

3 5. ΠΑΡΑΛΛΗΛΟ ΚΕΙΜΕΝΟ Κ. Παλαμάς: Ἀνατολή Γιαννιώτικα, σμυρνιώτικα, πολίτικα, μακρόσυρτα τραγούδια ἀνατολίτικα, λυπητερά, πῶς ἡ ψυχή μου σέρνεται μαζί σας! Εἶναι χυμένη ἀπὸ τὴ μουσική σας καὶ πάει μὲ τὰ δικά σας τὰ φτερά. Σᾶς γέννησε καὶ μέσα σας μιλάει καὶ βογγάει καὶ βαριὰ μοσκοβολάει μία μάννα καίει τὸ λάγνο της φιλί, κ εἶναι τῆς Μοίρας λάτρισσα καὶ τρέμει, ψυχὴ ὅλη σάρκα, σκλάβα σὲ χαρέμι, ἡ λαγγεμένη Ἀνατολή. Μέσα σας κλαίει τὸ μαῦρο φτωχολόι, κι ὅλο σας, κ η χαρά σας, μοιρολόι πικρὸ κι ἀργό. Μαῦρος, φτωχὸς καὶ σκλάβος καὶ ἀκαμάτης, στενόκαρδος, ἀδούλευτος, διαβάτης μ ἐσᾶς κ ἐγώ. Ποιες ομοιότητες διακρίνετε ανάμεσα στο πεζογράφημα του Γ. Ιωάννου και το ποίημα του Κ. Παλαμά; ΑΠΑΝΤΗΣΕΙΣ 1. Το ύφος του Ιωάννου είναι ιδιαίτερο, διακριτό και αναγνωρίσιμο χάρη στη χρήση συγκεκριμένων θεμάτων που ανιχνεύονται και ανακυκλώνονται στα πεζογραφήματά του. Συγκεκριμένα, η προσφυγική καταγωγή από την Ανατολική Θράκη επιβεβαιώνεται σε διάφορα σημεία του κειμένου όπως για παράδειγμα: «Εξάλλου (οι Θρακιώτες) σα να έχουν χάσει την ιδιαίτερη προφορά τους ή ίσως εγώ να την έχω συνηθίσει». Η γενέτειρα Θεσσαλονίκη λανθάνει στο κείμενο ως πρωτεύουσα των προσφύγων (τίτλος πεζογραφημάτων του) αλλά και ως αστικός χώρος που τον πνίγει. Ενδεικτική αναφορά: «Οι περισσότεροι γεννήθηκαν εδώ σ αυτή την πόλη, όπως κι εγώ». Η αγάπη και η γνώση της ιστορίας και της λαϊκής παράδοσης είναι εμφανείς στις ακόλουθες αναφορές: «Θράκες, Χετταίοι, Φρύγες, όμορφοι Λυδοί πάλι, θαρρείς ανθούν ανάμεσά μας». «Της Γονατιστής όταν περνάει από πάνω μου το βουβό ποτάμι των προγόνων»

4 2. Το ύφος του Ιωάννου διακρίνεται από αποχρώσεις που διαμορφώνονται σε συνάρτηση με τις εκάστοτε αφηγηματικές προθέσεις του. Έτσι είναι λιτό και περιγραφικό στο σημείο που περιγράφει τις διάφορες «ράτσες» προσφύγων και τα κριτήρια διάκρισής τους. Τα εκφραστικά του μέσα στηρίζονται κυρίως στα ουσιαστικά και στα ρήματα, χωρίς ίχνος λογοτεχνικής επιτήδευσης: «Οἱ Θρακιῶτες ὅμως ἔρχονται πιό καστανοί ξανθοί πολλές φορές, κι εὐκολότερα μπερδεύονται μέ πρόσφυγες ἀπό μέρη ἄλλα.» Το ύφος γίνεται λυρικό, με πληθώρα επιθέτων και σχημάτων λόγου στα σημεία που εκφράζει τα συναισθήματά του για τους πρόσφυγες «Ὀνόματα ἀπό σβησμένους τάχα λαούς καί χῶρες δειλιάζουν μέσα στό νοῦ μεθῶ μονάχα καί πού τά λέω ἀπό μέσα μου» Το ύφος γίνεται ειρωνικό, με απαξιωτικούς χαρακτηρισμούς στα καυστικά του σχόλια για την αντιμετώπιση των προσφύγων από το κράτος στη «μητέρα»- πατρίδα: «Οἱ ἐγκληματίες τῶν γραφείων ἐκμεταλλεύτηκαν τή ζωηράδα τους καί τήν ἁγνότητά τους.» 3. α) Το ύφος του Ιωάννου και γενικότερα η λογοτεχνική του γραφή, χαρακτηρίζονται από ιδιαίτερα, διακριτά και αναγνωρίσιμα στοιχεία. Ένα χαρακτηριστικό από αυτά είναι η λεπτή παρατήρηση, η σημασία και στη φαινομενικά ασήμαντη λεπτομέρεια που διακρίνεται κυρίως στα κριτήρια διάκρισης των προσφύγων: «Ὅπου κι ἄν εἶμαι, τόν Πόντιο, ἄς ποῦμε, τόν διακρίνω ἀπό μακριά κι ἀπό μιά γραμμή τοῦ κορμιοῦ του μονάχα.» β) Το σχόλιο λειτουργεί ως παρέκβαση από τη βασική αφήγηση και περιέχει σκέψεις, στοχασμούς και εκτιμήσεις του συγγραφέα για την πολιτικοκοινωνική πραγματικότητα ή και ηθικά ζητήματα του καιρού του. Χαρακτηριστική περίπτωση του τελευταίου είναι το σχόλιο του για την ηθική έκπτωση της ζωής στη μεγαλούπολη: «Τό ἰδανικό, ἡ τελευταία λέξη τοῦ πολιτισμοῦ για νά διευκολύνονται οἱ ἀταξίες.» γ) Η ανάκληση του παρελθόντος είναι αισθητή στο κείμενο, στα σημεία που αναφέρεται στις χαμένες πατρίδες αλλά και στην αντίληψη του παρελθόντος που έχει ο ίδιος: «Θράκες, Χετταῖοι, Φρύγες, ὄμορφοι Λυδοί, πάλι, θαρρεῖς, ἀνθοῦν ἀνάμεσά μας.» Η ανάκληση αυτή συνδυάζεται ωστόσο με τη διαπραγμάτευση του παρόντος, όταν αναφέρεται στον τρόπο αντιμετώπισης των προσφύγων από το νεοελληνικό κράτος και στα προβλήματα ενσωμάτωσής τους: «Κι ὅμως τά τελευταῖα χρόνια Πολύ ἀργά, νομίζω.» δ) Ο αφηγητής συναισθηματικά και βιωματικά, ανήκει στον κόσμο του συνοικισμού, ενώ από την άποψη του επαγγέλματος, του τρόπου ζωής, των ενδιαφερόντων του κλπ. ανήκει στον κόσμο της μεγαλούπολης. Ο διχασμός αυτός παράγει ένα τεράστιο αδιέξοδο που αντανακλάται και στο φαύλο κύκλο του τέλους με την ανεκπλήρωτη ευχή στην οποία καταλήγει αφού έχει διεκτραγωδήσει τα αδιέξοδα της αστικής ζωής. 4. Στο συγκεκριμένο χωρίο, αισθητοποιείται η αντίληψη του συγγραφέα-αφηγητή για την «πατρίδα» και το «αίμα» καθώς και το ιδιότυπο αίσθημα νοσταλγίας που το διακατέχει. Κατά τη δική του αντίληψη της ζωής, η πατρίδα δεν είναι ο τόπος που γεννήθηκε και μεγάλωσε δηλαδή η Θεσσαλονίκη, αλλά η μακρινή πατρίδα των προγόνων του, δηλαδή η Ανατολική Θράκη προς την οποία τον τραβάει το «αίμα» του δημιουργώντας μια ανεξήγητη νοσταλγία και ανάγκη επιστροφής σ αυτή.

5 Το «αίμα» είναι τα κληρονομημένα εξωτερικά και ψυχικά χαρακτηριστικά από τη «ράτσα» και τη συλλογική ψυχή. Ο ίδιος προσπαθεί να εξηγήσει την ακατανίκητη αυτή έλξη με μια υπόθεση: αν ο άνθρωπος είναι μόνο υλική οντότητα, τότε η πατρίδα του είναι ο τόπος που γεννήθηκε. Αν όμως είναι και ηθικοπνευματική οντότητα, με εθνική και πολιτιστική αυτοσυνειδησία, τότε πατρίδα του είναι η πατρίδα των προγόνων του. 5. Το πεζογράφημα του Ιωάννου και το ποίημα του Κ. Παλαμά «Ανατολή» χαρακτηρίζονται από ευδιάκριτες συνάφειες και αναλογίες. Κοινό σημείο αναφοράς είναι κι εδώ η Ανατολή και οι χαμένες πατρίδες «Γιαννιώτικα, σμυρνιάδικα, πολίτικα / μακρόσυρτα τραγούδια ανατολίτικα» Κοινό στοιχείο η βιωματική σχέση τον αφηγητή και η αγάπη του για τις χαμένες αυτές εστίες του Ελληνισμού «πῶς ἡ ψυχή μου σέρνεται μαζί σας!», αλλά και ο διάχυτος πόνος και η νοσταλγία των ξεριζωμένων που ζουν στη δυστυχία. «Μέσα σας κλαίει τὸ μαῦρο φτωχολόι, / κι ὅλο σας, κ η χαρά σας, μοιρολόι». Η συναισθηματική κατάσταση του αφηγητή στο κείμενο του Ιωάννου, ο οποίος είναι εγκλωβισμένος σ ένα υπαρξιακό αδιέξοδο, καθώς συναισθηματικά και βιωματικά ανήκει στον κόσμο του συνοικισμού ενώ από άποψη τρόπου ζωής ανήκει στη μεγαλούπουλη, είναι παραπλήσια με το βίωμα του ποιητικού ήρωα στο παλαμικό κείμενο: «Μαῦρος, φτωχὸς καὶ σκλάβος καὶ ἀκαμάτης, / στενόκαρδος, ἀδούλευτος, διαβάτης / μ ἐσᾶς κ ἐγώ». Για τις εξετάσεις Στη Λογοτεχνία σας δίνεται ένα κείμενο διδαγμένο, ποίημα ή πεζό και πέντε ερωτήσεις. Η πρώτη ζητά γραμματολογικά στοιχεία για τον ποιητή ή το συγγραφέα (15 μονάδες), η δεύτερη και τρίτη αφορούν στη δομή και το περιεχόμενο του κειμένου (20 μονάδες η κάθε μια), η τέταρτη ζητά ανάπτυξη σχολιασμού κάποιου αποσπάσματος του κειμένου (25 μονάδες) και η πέμπτη τον παράλληλο σχολιασμό σε σχέση με άλλο διδαγμένο ή αδίδακτο απόσπασμα (20 μονάδες). Κατά την εξέταση του μαθήματος προσέχουμε ιδιαίτερα το τι ακριβώς ζητάει η κάθε ερώτηση γιατί ο μεγάλος κίνδυνος είναι οι αναφορές εκτός θέματος και η φλυαρία. Παραθέματα από το κείμενο (στίχοι ή φράσεις) δεν αποτελούν ποτέ αυτοτελή απάντηση, αλλά αξιοποιούνται ως στοιχεία τεκμηρίωσης των εκτιμήσεών μας. Αποφεύγουμε το λογοτεχνίζον ύφος. Ο δικός μας λόγος πρέπει να είναι κριτικός και ερμηνευτικός. ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ: ΜΙΧΕΛΑΚΟΥ ΠΟΠΗ