The Hellenic Society Prometheas. Newsletter August 2015

Transcript

1 The Hellenic Society Prometheas Τη γλώσσα μου έδωσαν Ελληνική Το σπίτι φτωχικό στις αμμουδιές του Ομήρου. Μονάχη έγνοια η γλώσσα μου στις αμμουδιές του Ομήρου. Οδυσσέας Ελύτης Newsletter August 2015 Prometheas Events None due to the summer season Websites of the month Want to help Greece? Go there on holiday: Greece: Are we missing the reform opportunity of the crisis? Thomas Piketty: Germany has never repaid": Η ζωή, οι αγώνες και το εγκώμιο του πρώτου Εθνικού Κυβερνήτη της Ελλάδας: Ο καθηγητής ιατρικής Γιώργος Χρούσος 37ος διεθνώς ανάμεσα στους επιστήμονες υψηλού κύρους: Zeugma - Τurkey, archaeology destruction: A Tomato Salad With a Greek Personality:

2 «Ο Νίκος Γκάτσος κυνηγούσε το τυχαίο»: Νίκος Χουλιαράς, ανεξίτηλο το στίγμα του στις τέχνες: Τηνιακό μάρμαρο και μέταλλο, η αναπαράσταση του κόσμου: Books and Music Λαϊκισμός και η κρίση στην Ελλάδα του Καθηγητή Τακη Παππά "The Full Catastrophe/Travels Among the New Greek Ruins", by James Angelos [review:

3 News Articles We can not continue being observers of the demise of Greece I have just finished reading a book, Start-up Nation: The Story of Israel's Economic Miracle by Dan Senor and Saul Singer. I thought that I knew what was going on in Israel, at least in my professional field (energy and environment), but it seems that I did not. The economic miracle of Israel is beyond any expectation! For example, I knew that Israel had built an electronics industry, but I was not aware of their role in the design and manufacturing of Intel microchips (e.g., 8088, 386, Centrino, dual processing architecture, etc.). Its IT and telecom industries are global players. For example, all Chinese telecom companies rely on Israeli companies for equipment and software. Israel s dual purpose military (use of the military to do research and development for both military and civil applications; also to train people to go out to work for the private industry) has been feeding the creation of new companies at an unprecedented rate. The result of all these is economic growth and prosperity. Israel was the last country to enter the 2008 recession and one of the first to come out. And as Richard Devane of the World Bank says China, India and Israel enjoyed investment or technology booms over the past decade, and these booms are linked by expatriate leadership in all three countries. The last point (the role of expatriates) is where I want to focus on to draw some lessons learned for Greece. The Jewish diaspora has played a very important role. A few examples: Google, Cisco and Intel set up companies in Israel because key staff of their US operations insisted on moving to Israel either to start a branch operation of the US company or quit to start their own. This is the reason Cisco set up its Israeli operation by Michael Laor and Google by Sergey Brin; also Intel by Dov Frohman (in this case, the fact that Andy Grove was a Hungarian Jew helped too). The economic stabilization plan of 1985 (to address Israel s ailing economy) was developed by US Secretary of State George Schultz, IMF economist Stanley Fischer and former chairman of president Nixon s Council of Economic Advisers, Herbert Stein (all Jewish). The role of the Jewish diaspora in the economic miracle of Israel is fundamental. The reason I bring it up is to ask the question: how can the Greek diaspora help Greece?

4 Dear friends and compatriots, We can not continue being observers of the demise of our country! In our long history, the Greek diaspora has played an essential role and it is called, once again, to do the same. Yes, I know all the arguments for doing nothing (and they are not without basis!): It is waste of time to try to help Greece; the system is so corrupt and the entrenched interests would not allow anybody to change the situation. Greeks are not good at working together Would I risk what I built in the US, with great effort and pain, to go and waste it in Greece? How myself, as an individual, can help out? I can not do much Yes; the system is corrupt and would not change easily. But the only way to change it is one little piece at a time. It will not happen all at once. If we are successful at changing a few (even minor) things, this will be the yeast for more changes. At the beginning, we will not get thousands of people to buy-in to help out. If 4-5 of us get together to succeed in changing something, it will become an example of follow. And, eventually, it may have a snowball effect Also, there is no need to think that you have to pack and go to Greece to help out. With modern technology, we can all help from a distance. In early September, we will call a meeting in the Washington DC area. Please join us, if you can and if you are interested, to see how we can organize ourselves to help out. May be we develop working groups in different areas; maybe we identify areas where urgent need exists; maybe Please, check the next Newsletter or send me an . ST (stavoulareas@gmail.com)

5 Ο πατέρας μου ο Γιάννης ήρθε από το Ικόνιο το πρόσφυγας! Ο γιος μου ο Γιάννης έφυγε στο Εδιμβούργο το μετανάστης! Χρειάσθηκαν 90 χρόνια για να επαναληφθεί η ίδια ιστορία. Σε νέους προορισμούς αυτήν τη φορά, μα το βίαιο κόψιμο από τις ρίζες παραμένει γεγονός ΤΗΣ ΒΑΣΙΛΙΚΗΣ ΤΕΡΚΕΝΛΗ Η ανταλλαγή των πληθυσμών το 1922 δημιούργησε στρατιές δυστυχισμένων που άφησαν τις εστίες τους και ήλθαν να φτιάξουν μια νέα ζωή, σε συνθήκες αντίξοες και όχι απαραίτητα φιλόξενες. Κι αν την προσφυγική γενιά του πατέρα μου η Ελλάδα δεν την καλωσόρισε, εμένα με υποδέχθηκε. μετά βαΐων και κλάδων, μου έδωσε την καλύτερη τροφή, μόρφωση, δυνατότητες. Όταν ενηλικιώθηκα το 1978, λίγα χρόνια μετά την πτώση της χούντας, η Ελλάδα μου πρόσφερε μια νεαρή και πολλά υποσχόμενη δημοκρατία για να ζήσω με ασφάλεια, χρήματα και παιδεία. Η γενιά μου θεώρησε όμως πολλά πράγματα δεδομένα. Καταχρασθήκαμε το παρόν μας και το μέλλον των αγέννητων παιδιών μας. Με αλαζονεία επενδύσαμε στην υπερκατανάλωση, εκπαιδευτήκαμε να είμαστε νεόπλουτοι, να απολαμβάνουμε όσα δεν δημιουργήσαμε. Φιλήδονοι και φυγόπονοι, εξαρτημένοι από γονείς και το Δημόσιο, δεν αντιληφθήκαμε ότι ροκανίζαμε το καραβόσκοινο που μας ένωνε με τα παιδιά μας και «σχεδόν ανεπαισθήτως», όπως λέει ο ποιητής, «εκλεισθήκαμεν από τον κόσμον τους έξω». Μέσα στην επίπλαστη ευημερία, πιστέψαμε ότι δεν είμαστε από αυτούς που μεταναστεύουν. Γαλουχήθηκα με τον πόνο του νόστου, που όμως δεν γνώρισα προσωπικά. Ομως, η ιστορία επιφύλασσε τη δική της δυσάρεστη έκπληξη στο παιδί μου: έπρεπε ή να κρεμαστεί από τα φουστάνια μου ή να φύγει. Μα άλλα παιδιά δεν είχαν ούτε φουστάνια να κρεμαστούν. Τα καραβάνια της προσφυγιάς του 1922, έγιναν πτήσεις για προσχηματικά μεταπτυχιακά. Η Ελλάδα αδειάζει από τα παιδιά της που φεύγουν κυνηγώντας αυτοσεβασμό, αξιοπρέπεια, αυτάρκεια, εργασία. Οι κυβερνήσεις εναλλάσσονται και ανταγωνίζονται μεταξύ τους ποια θα ανακαλύψει το φόρο που θα γίνει λιγότερο αντιληπτός, η Χρυσή Αυγή εκμεταλλεύεται την απόγνωση και εκπαιδεύει στη ξενοφοβία

6 και το ρατσισμό, κι εμείς παρακολουθούμε τις ειδήσεις κι εξοικειωνόμαστε με λέξεις, όπως grexit, graccident, πτώχευση, δραχμή. Δεν υπάρχουν κίνητρα για την επιστροφή των παιδιών αυτών. Κανένα συγκροτημένο σχέδιο ανάπτυξης, κανένα απολύτως πλάνο δημιουργικότητας, κανένα όνειρο και για όσα παραμένουν εδώ, εξαρτημένα από τους γονείς τους και με καλύτερη δυνατή προοπτική μια κακοπληρωμένη θέση στο Δημόσιο ή μια εξαθλιωμένη θέση στον ιδιωτικό τομέα. Σαν να μην ενδιαφέρει κανέναν κυβερνήτη μας η μαζική φυγή στο εξωτερικό. Σα να μη χρειαζόμαστε αυτά τα παιδιά. Το δικό μου παιδί δεν μου περίσσευε. Ξέρει κανείς έστω κι ένα παιδί που περισσεύει;