Δοκιμασία γνώσεων για τον Σακχαρώδη Διαβήτη

Transcript

1 Δοκιμασία γνώσεων για τον Σακχαρώδη Διαβήτη 1. Σε ασθενείς με σακχαρώδη διαβήτη, η διάγνωση της διαβητικής νεφροπάθειας μπορεί να τεθεί όταν υπάρχει: α. Μικρολευκωματινουρία β. Μακρολευκωματινουρία γ. Μικρολευκωματινουρία με μείωση του GFR δ. Μακρολευκωματινουρία με αμφιβληστροειδοπάθεια ε. Μικρολευκωματινουρία με αμφιβληστροειδοπάθεια 2. Στη θεραπεία της διαβητικής κετοξέωσης πρέπει: α. Η χορήγηση διαλυμάτων χλωριούχου νατρίου να προηγείται πριν από οποιαδήποτε άλλη παρέμβαση β. Η χορήγηση καλίου να διακόπτεται, όταν η συγκέντρωση του καλίου στον ορό είναι φυσιολογική γ. Η χορήγηση της ινσουλίνης να είναι είτε υποδόρια, είτε ενδοφλέβια δ. Να χορηγείται NaHCO 3, όταν PH < 7,2 ε. Όταν η γλυκόζη του πλάσματος είναι < 200 mg/dl η χορήγηση ινσουλίνης να διακόπτεται. 3. Στα διαγνωστικά κριτήρια της υπεργλυκαιμικής υπερωσμωτικής κατάστασης περιλαμβάνονται: α. Γλυκόζη πλάσματος > 250 mg/dl β. PH > 7,3 γ. HCO 3 - > 15 meq/l δ. Δραστική ωσμωλιτικότητα > 320 mosm/l ε. Λήθαργος ή κώμα 4. Στις δράσεις της ινσουλίνης περιλαμβάνονται α. αναστολή της κετογένεσης β. αναστολή σύνθεσης μυϊκού γλυκογόνου γ. μείωση της λιποσύνθεσης στον λιπώδη ιστό δ. αύξηση της γλυκογονόλυσης από το ήπαρ ε. μείωση της πρωτεϊνοσύνθεσης 5. Αίτια δευτεροπαθούς σακχαρώδη διαβήτη α. Σύνδρομο Cushing β. Νόσος Addison γ. Ινσουλίνωμα δ. Φαιοχρωμοκύττωμα ε. Χρόνια παγκρεατίτιδα 6. Νευρογλυκοπενικά συμπτώματα της υπογλυκαιμίας είναι α. Εφίδρωση β. Αδυναμία συγκέντρωσης γ. Υπνηλία δ. Ταχυκαρδία ε. Παροδική ημιπληγία

2 7. Ποια/ες από τις παρακάτω τιμές θέτουν τη διάγνωση του Σακχαρώδη Διαβήτη: α. Γλυκόζη πλάσματος νηστείας: 124 mg/dl β. Ηba1c: 6,6% γ. Τυχαία μέτρηση γλυκόζης πλάσματος: 195 mg/dl δ. Θετικός ημιποσοτικός προσδιορισμός γλυκόζης ούρων: + ε. Γλυκόζη πλάσματος την πρώτη ώρα κατά τη διενέργεια δοκιμασίας ανοχής γλυκόζης: 210 mg/dl 8. Ποια από τα παρακάτω φάρμακα αυξάνουν την έκκριση της ινσουλίνης: α. Μετφορμίνη β. Γλινίδες γ. Πιογλιταζόνη δ. Γλιπτίνες ε. Λιραγλουτίδη 9. Διαβητικός ασθενής που δεν σιτίζεται από το στόμα, λόγω επεισοδίου οξείας χολοκυστίτιδας, έχει γλυκόζη πλάσματος 300 mg/dl, κάλιο ορού 4,0 meq/l, νάτριο ορού 132 meq/l και PH: 7,36. Τι από τα παρακάτω ισχύει; α. Απαγορεύεται η ενδοφλέβια χορήγηση διαλυμάτων γλυκόζης β. Ο ασθενής πρέπει να λάβει ινσουλίνη ταχείας δράσης υποδορίως γ. Ο ασθενής πρέπει να λάβει διαλύματα γλυκόζης μαζί με ινσουλίνη, κάλιο και νάτριο δ. Απαιτείται μέτρηση κετονών στα ούρα ε. Ο ασθενής πρέπει να λάβει μόνο φυσιολογικό ορό 10. Ποιο/α από τα παρακάτω φάρμακα σχετίζονται με μικρότερο κίνδυνο υπογλυκαιμίας; α. Οι σουλφονυλουρίες β. Η μετφορμίνη γ. Τα ινκρετινομιμητικά δ. Η ινσουλίνη ε. Η πιογλιταζόνη 11. Οι ανάγκες σε ινσουλίνη είναι ελαττωμένες: α. σε άτομα με επινεφριδιακή ανεπάρκεια β. σε κύηση όσο προχωρούν οι μήνες μέχρι τον τοκετό γ. σε άτομα ελλιποβαρή δ. σε άτομα με νεφρική ανεπάρκεια ε. σε άτομα με εμπύρετα νοσήματα 12. Φάρμακα που προξενούν υπεργλυκαιμία: α. θειαζιδικά διουρητικά β. αναστολείς μετρατεπτικού ενζύμου γ. άτυπα αντιψυχωσικά δ. κινολόνες ε. κορτικοστεροειδή

3 13. Σε ασθενή 50 ετών, με ελεύθερο ιστορικό, σε τυχαίο εργαστηριακό έλεγχο ανευρίσκεται γλυκόζη πλάσματος νηστείας: 115 mg/dl, HbA1c: 6,3% και μεταγευματική γλυκόζη: 160 mg/dl. Η αρχική θεραπεία περιλαμβάνει: α. Μετφορμίνη β. Δίαιτα γ. Πιογλιταζόνη δ. Γλιπτίνη ε. Δίαιτα και μετφορμίνη 14. Ποιο/α αντιδιαβητικά φάρμακα δεν προκαλούν αύξηση του σωματικού βάρους; α. Γλιταζόνες β. Ινσουλίνη γ. Μετφορμίνη δ. Εξενατίδη ε. Γλιπτίνες 15. Χαρακτηριστικό/ά του διαβήτη τύπου 2 κατά τη διάγνωσή του: α. Κέτωση όταν δε χορηγείται ινσουλίνη β. Απότομη εισβολή γ. Συνήθεις οι υπογλυκαιμίες δ. Απαραίτητη η θεραπεία με ινσουλίνη ε. Παχύσαρκοι ή φυσιολογικού βάρους 16. Ασθενής με ΣΔ τύπου 2 από 18ετίας, διακομίζεται στα Τμήμα Επειγόντων Περιστατικών με οξεία πυελονεφρίτιδα. Από τον εργαστηριακό έλεγχο βρίσκεται: γλυκόζη: mg/dl, νάτριο ορού: 130 meq/l, κάλιο ορού: 4,5 meq/l, κρεατινίνη ορού: 1,4 mg/dl, PH: 7,0 και +++ κετόνες στα ούρα. Ποια/ες από τις παρακάτω θεραπευτικές παρεμβάσεις είναι σωστή/ες ως αρχική αντιμετώπιση; α. Χορήγηση καλίου β. Χορήγηση υπέρτονων διαλυμάτων νατρίου γ. Χορήγηση διττανθρακικών δ. Ως πρώτη θεραπευτική παρέμβαση η χορήγηση ινσουλίνης iv ε. Χορήγηση ημιισότονων διαλυμάτων νατρίου 17. Αίτιο/α έλλειψης αντίληψης της υπογλυκαιμίας: α. Βαριά επεισόδια υπογλυκαιμίας β. Πολύ χαμηλές τιμές γλυκόζης στη ρύθμιση του ΣΔ γ. Νευροπάθεια του αυτόνομου νευρικού συστήματος δ. Υψηλές τιμές γλυκοζυλιωμένης αιμοσφαιρίνης ε. Διαβητική νεφροπάθεια 18. Δράση/εις του GLP-1 (Glucagon like peptide-1): α. Μείωση έκκρισης γλουκαγόνου β. Επιτάχυνση της κένωσης του στομάχου γ. Μείωση του σωματικού βάρους δ. Μείωση του αισθήματος κορεσμού ε. Μείωση της πρόσληψης τροφής

4 19. Ασθενής με ΣΔ τύπου 2 από 20ετίας, διακομίζεται στα Τμήμα Επειγόντων Περιστατικών σε κωματώδη κατάσταση. Από τον εργαστηριακό έλεγχο βρίσκεται: γλυκόζη: 600 mg/dl, νάτριο ορού: 135 meq/l, κάλιο ορού: 4,5 meq/l, κρεατινίνη ορού: 1,1 mg/dl, PH: 7,33 και ++ κετόνες στα ούρα. Ποιο/α από τα παρακάτω είναι σωστό/ά; α. Υπάρχει διαβητική κετοξέωση β. Υπάρχει υπερωσμωτική υπεργλυκαιμική κατάσταση γ. Υπάρχει απλή υπεργλυκαιμία δ. Η μεταβολική διαταραχή δικαιολογεί τη διαταραχή του επιπέδου συνείδησης ε. Υπάρχει διαβητική κετοξέωση + υπερωσμωτική υπεργλυκαιμική κατάσταση 20. Ασθενής με Σακχαρώδη Διαβήτη τύπου 2 από έτους και ιστορικό αρτηριακής υπέρτασης από 15ετίας παρουσιάζει λευκωματινουρία: 200 mg/24ωρο. Ποιο/α από τα παρακάτω είναι σωστά/ό; α. Ο ασθενής έχει σίγουρα διαβητική νεφροπάθεια β. Ο ασθενής δεν έχει διαβητική νεφροπάθεια, λόγω της πρόσφατης διάγνωσης του διαβήτη γ. Η μέτρηση του GFR είναι απαραίτητη για τη διάγνωση της διαβητικής νεφροπάθειας δ. Απαιτείται βυθοσκοπικός έλεγχος του ασθενή ε. Απαιτείται μέτρηση της κρεατινίνης ούρων 21. Ποια/ες από τις παρακάτω είναι ένδειξη/είξεις τοποθέτησης αντλίας ινσουλίνης; α. Αυξημένες τιμές σακχάρου αίματος νηστείας το πρωί (φαινόμενο της αυγής) β. Αυξημένες τιμές σακχάρου αίματος νηστείας το απόγευμα γ. Βαριά αμφιβληστροειδοπάθεια δ. Συχνά υπογλυκαιμικά επεισόδια, ιδιαίτερα το βράδυ ε. Γυναίκες πριν και κατά τη διάρκεια κύησης με σακχαρώδη διαβήτη τύπου Ψευδώς χαμηλή τιμή HbA1c μπορεί να έχουμε σε: α. Σιδηροπενική αναιμία β. Αιμολυτική αναιμία γ. Σπληνεκτομή δ. Απλαστική αναιμία ε. Σε πρόσφατη αιμορραγία γαστρεντερικού 23. Στόχοι γλυκαιμικής ρύθμισης σε διαβήτη κύησης: α. Γλυκόζη νηστείας < 100 mg/dl β. Τιμή σακχάρου 1 ώρα μετά από γεύμα 160 mg/dl γ. Γλυκόζη νηστείας < 96 mg/dl δ. Τιμή σακχάρου 2 ώρες μετά από γεύμα 120 mg/dl ε. Τιμή σακχάρου 1 ώρα μετά από γεύμα 140 mg/dl 24. Τι από τα παρακάτω ισχύει για την άσκηση στον διαβήτη: α. απαιτούνται τουλάχιστον 150 min/εβδομάδα μέτριας έντασης αεροβική άσκηση β. Η άσκηση πρέπει να είναι καθημερινή

5 γ. Οι ασκήσεις αντίστασης καλό είναι να αποφεύγονται δ. Κύριος ρόλος της είναι η συμβολή της στην απώλεια σωματικού βάρους ε. Ασθενείς με ΣΔ τύπου 2 και έκδηλη υπεργλυκαιμία (>250 mg/dl) καλό είναι να αναβάλλουν την άσκηση 25. Για την πρόληψη της διαβητικής νεφροπάθειας συστήνεται: α. Καλός γλυκαιμικός έλεγχος β. υπολευκωματούχος δίαιτα γ. Απώλεια σωματικού βάρους δ. Ρύθμιση της αρτηριακής πίεσης ε. Χορήγηση αμεα 26. Στους διαβητικούς ασθενείς συστήνεται: α. HbA1c < 7% β. Συστολική αρτηριακή πίεση < 140 mmhg γ. LDL< 70 mg/dl δ. Διαστολική αρτηριακή πίεση < 80 mmhg ε. Οι στόχοι μπορεί να χρειαστούν εξατομίκευση ανάλογα με την κατάσταση του ασθενή 27. Διαβητικός ασθενής 52 ετών, καπνιστής, με HbA1c 8 %, συστολική αρτηριακή πίεση σταθερά > 145 mmhg, LDL 90 mg/dl, τριγλυκερίδια 350 mg/dl, κρεατινίνη 0,7 mg/dl και ACR (albumin creatinine ratio) 5 mg/g cr πρέπει οπωσδήποτε να λάβει: α. Μετφορμίνη β. αμεα γ. Ασπιρίνη δ. Στατίνη ε. Φιμπράτη 28. Στις οξείες ιάσιμες διαβητικές νευροπάθειες ανήκουν: α. Παράλυση φρενικού νεύρου β. Προσβολή κοινού κινητικού γ. Νευροπάθεια προσβολής βραχέων ινών δ. Επώδυνη διαβητική περιφερική νευροπάθεια ε. Σύνδρομο καρπιαίου σωλήνα 29. Στη μη παραγωγική διαβητική αμφιβληστροειδοπάθεια μπορεί να υπάρχει/ουν: α. Βαμβακοφόρα εξιδρώματα β. Αιμορραγίες γ. Οφιοειδή πορεία φλεβών δ. Οίδημα ωχράς κηλίδας ε. Σκληρά εξιδρώματα 30. Τι από τα παρακάτω είναι αληθή για τον ΣΔ τύπου 1Α: α. Παρουσιάζει ισχυρή συσχέτιση με αντιγόνα ιστοσυμβατότητας β. Η κυτταρική ανοσία δεν συμμετέχει στην εμφάνισή του γ. Σχετίζεται με την παρουσία αυτοαντισωμάτων

6 δ. Εμφανίζεται μόνο σε μικρή ηλικία ε. Έχουν ενοχοποιηθεί για την εμφάνισή του λοιμώξεις από εντεροϊούς. 31. Τι ισχύει για την παθογένεια του ΣΔ τύπου 2; α. Υπάρχει ισχυρή γενετική προδιάθεση β. Υπάρχει αυξημένη ινσουλινοαντίσταση γ. Υπάρχει μειονεκτική έκκριση ινσουλίνης δ. Η κακή ενδομήτρια θρέψη αποτελεί παράγοντα κινδύνου ε. Εμφανίζεται μόνο σε ενήλικες 32. Δοκιμασία ανοχής γλυκόζης μπορεί να χρειασθεί σε: α. Σάκχαρο νηστείας 120 mg/dl β. Τυχαία μέτρηση σακχάρου κατά τη διάρκεια της ημέρας 180 mg/dl γ. Σάκχαρο νηστείας 130 mg/dl δ. Κύηση με μεγάλο έμβρυο σε υπερηχογράφημα ε. Σε ασθενή με καρδιαγγειακή νόσο, αλλά χωρίς καρδιαγγειακούς παράγοντες κινδύνου και φυσιολογικές τη γλυκόζη νηστείας και τη HbA1c 33. Ασθενής 64 ετών υπό αγωγή με μετφορμίνη και γλιμεπιρίδη παρουσιάζει το τελευταίο τρίμηνο συχνές υπογλυκαιμίες και αύξηση της αρτηριακής πίεσης. Πιθανότερη διάγνωση; α. Υποθυρεοειδισμός β. Πρωτοπαθής αλδοστερονισμός γ. Χρόνια νεφρική νόσος δ. Σύνδρομο δυσαπορρόφησης ε. Ινσουλίνωμα 34. Στη διαβητική νευροπάθεια ενδεχομένως έχουμε: α. Αυξημένη αντίληψη δονήσεων διαπασών β. Διαταραχές εφίδρωσης γ. Αυξημένη σπαστικότητα ουροδόχου κύστης δ. Ταχεία κένωση του στομάχου ε. Ορθοστατική υπόταση 35. Σε ασθενή με διαβήτη σε νεαρή ηλικία θα σκεφτούμε τη διάγνωση του MODY όταν: α. Υπάρχει έκδηλη παχυσαρκία β. Χρειάζεται πολύ μικρές δόσεις ινσουλίνης μετά το πρώτο έτος της διάγνωσης γ. Έχει θετικά αυτοαντισώματα δ. Υπάρχει θετικό οικογενειακό ιστορικό διαβήτη σε 3 συνεχόμενες γενεές ε. Τα επίπεδα του c-πεπτιδίου είναι μη ανιχνεύσιμα ένα έτος μετά τη διάγνωση του διαβήτη 36. O διαβήτης LADA: α. Εμφανίζεται συνήθως σε ηλικία μικρότερη των 30 ετών β. Χαρακτηρίζεται από την παρουσία GADA γ. Αντιμετωπίζεται αρχικά με αντιδιαβητικά δισκία δ. Σπάνια προκαλεί διαβητικές επιπλοκές

7 ε. Εμφανίζεται σε άτομα με έντονα θετικό οικογενειακό ιστορικό διαβήτη 37. Στη διαβητική αμφιβληστροειδοπάθεια: α. Η χορήγηση ασπιρίνης καλό είναι να αποφεύγεται β. Η ρύθμιση της αρτηριακής πίεσης είναι σημαντική γ. Ο έλεγχος πρέπει να αρχίζει 5 έτη μετά τη διάγνωση του ΣΔ τύπου 2 δ. Η anti-vegf θεραπεία συστήνεται σε οίδημα ωχράς ε. Η κύηση μπορεί να την επιδεινώσει 38. Η διαβητική κετοξέωση: α. Εμφανίζεται μόνο σε ασθενείς με ΣΔ τύπου 1 β. Χαρακτηρίζεται από σημαντική θνητότητα παρά την ενδεικνυόμενη θεραπεία γ. Πρόκειται για υπερχλωραιμική μεταβολική οξέωση δ. Χαρακτηρίζεται από αύξηση των ορμονών του stress ε. Χαρακτηρίζεται από μεγάλη κινητοποίηση ελεύθερων λιπαρών οξέων 39. Σε ποιους διαβητικούς ασθενείς απαιτείται οπωσδήποτε νοσηλεία: α. Με υπεργλυκαιμική υπερωσμωτική κατάσταση β. Με μεγάλη απορύθμιση του ΣΔ ( γλυκόζη > 300 mg/dl, HbA1c > 11%) γ. Με σοβαρό υπογλυκαιμικό επεισόδιο υπό αγωγή με σουλφονυλουρία δ. Με σοβαρό υπογλυκαιμικό επεισόδιο υπό αγωγή με ινσουλίνη ε. Με διαβητική κετοξέωση 40. Ποιο/α από τα παρακάτω αποτελούν επιπλοκές του διαβήτη; α. Άρθρωση Charcot β. Νευροληπτικό κώμα γ. Οξεία μονονευροπάθεια δ. Γλαύκωμα ε. Γαγγραινώδες πυόδερμα ΟΛΕΣ 200 ΣΩΣΤΕΣ 95 ΛΑΘΟΣ 105 (Σωστές απαντήσεις/σύνολο σωστών Λάθος απαντήσεις/σύνολο λαθών) x 100