Μια έκθεση με εγκαταστάσεις βίντεο για την ακίνητη και την κινούμενη εικόνα και τις αλλοιώσεις του χρόνου που προκαλούν τα παιχνίδια μεταξύ τους

Μια έκθεση με εγκαταστάσεις βίντεο για την ακίνητη και την κινούμενη εικόνα και τις αλλοιώσεις του χρόνου που προκαλούν τα παιχνίδια μεταξύ τους Δημήτρης Αληθεινός / Dimitris Alithinos (gr), Coti (gr), Mette Edvardsen (no), Αλέξανδρος Μιστριώτης / Alexandros Mistriotis (gr), Miranda Pennel (uk), Κατερίνα Πασχαλίδου / Katerina Paskhalidou (gr), ZimmerFrei (it) Επιμέλεια: Χριστιάνα Γαλανοπούλου Curator: Christiana Galanopoulou «Déclencheur»: μικρό εξάρτημα των μηχανικών φωτογραφικών μηχανών, που προσαρμόζεται στο κουμπί εκκίνησης της φωτογράφησης, και βοηθά να μην κουνηθεί η μηχανή από το πάτημα, ώστε να βγει σταθερά η φωτογραφία. «Déclencher», ρήμα: εκκινώ, δίνω ώθηση, ξεκινώ μια σειρά από αντιδράσεις. Από τη μια η ακίνητη εικόνα, η φωτογραφία, το φωτογραφικό κάδρο, η ζωγραφική ποιότητα του κινούμενου έργου. Κι από την άλλη η κινούμενη εικόνα, το στοιχείο του χρόνου, που παράγεται από τη γραμμική παράταξη των ακίνητων φωτογραφιών σε μια συγκεκριμένη συχνότητα. To μετείκασμα. Και τέλος το παιχνίδι του καλλιτέχνη ανάμεσα στα δυο, η ψευδαίσθηση της ακινησίας, η ψευδαίσθηση της κίνησης, η διαστρέβλωση της έννοιας του γραμμικού χρόνου, το μοντάζ. Και ο ήχος. Η εικόνα γίνεται ταινία, η ταινία γίνεται μια διάσταση της πραγματικότητας. Déclencheur, έκθεση με εγκαταστάσεις βίντεο. Ακινησία, κίνηση, γραμμικός χρόνος, μη γραμμικός χρόνος. Το πάτημα του κουμπιού της μηχανής δίνει εκκίνηση στην καταγραφή του χρόνου, στατική ή κινούμενη. Εκκίνηση σε μια σειρά εικόνες που αποτυπώνονται σε φιλμ. Το πάτημα του κουμπιού της μηχανής προβολής δίνει εκκίνηση στο αποτύπωμα μιας άλλης χρονικής διάστασης. Τι θα αποκαλυπτόταν αν μπορούσαμε να εισχωρήσουμε στον ίδιο χρόνο αλλά σε διαφορετική συχνότητα; Εγκαταστάσεις βίντεο μόνο με προβολή, χωρίς άλλα αντικείμενα. Η οθόνη προβολής λειτουργεί μέσα στο χώρο σαν ένας πίνακας, που η εικόνα του όμως ζωντανεύει. Η αναμέτρηση με το ζωγραφικό κάδρο, αναπόφευκτη. Ένα μεταβαλλόμενο προτραίτο (You made me love you), ένα ομαδικό πορτραίτο (Stills), το πορτραίτο μιας πόλης, ταυτόχρονα πραγματικής και φανταστικής (Panorama_Venezia), κοινό πορτραίτο ενός ζευγαριού (ΣΙΝΕΜΑΣ), κάτι που θυμίζει ασπρόμαυρο αφηρημένο σχέδιο αλλά δεν είναι (Σταγόνες), κάτι που θα μπορούσε να είναι το αυτοπορτραίτο του καθενός (Colonne Sonore) και μια ολοζώντανη «νεκρή φύση» (In the fertile nights the flowers fall in love). Η τέταρτη διάσταση εισβάλλει και μεταλλάσσει το έργο σε κομμάτι ζωής. Οι ζωγραφικές ποιότητες της δισδιάστατης εικόνας της φωτογραφίας μπολιάζονται με την έννοια του χρόνου. Έτσι, στο Panorama_Venezia των ZimmerFrei το πορτρέτο μιας φανταστικής και πραγματικής πόλης διαγράφεται μέσα από τη διπλή κίνηση της εικόνας. Στο έργο του Αλέξανδρου Μιστριώτη ΣΙΝΕΜΑΣ, η ιστορία μιας σκηνής της καθημερινότητας γράφεται στο χρόνο ενώ η εικόνα παραμένει ακίνητη. Η Mette Edvardsen στο έργο της Stills θέτει ερωτήματα για την αντίληψή μας για το χρόνο κινηματογραφώντας τους ανθρώπους των οποίων κάνει ομαδικά πορτρέτα σαν να τους φωτογράφιζε. Η Miranda Pennel, στο You made me love you προτείνει ένα πορτραίτο που αλλάζει διαρκώς, καθώς τριάντα έφηβοι προσπαθούν να καταλάβουν το ήδη κινούμενο κάδρο. Η Κατερίνα Πασχαλίδου στο έργο της Σταγόνες προτείνει ένα παιχνίδι με μια συγκεκριμένη εικόνα που σιγά-σιγά, με την επίδραση του χρόνου και της διαχείρισής του από την ίδια γίνεται ένα αφηρημένο animation. Ο εικονικός χώρος που δημιουργείται καθορίζεται από τη διαρκώς μεταβαλλόμενη πολυρρυθμία της μουσικής και της ταινίας. Τα στοιχεία του χρόνου διαμορφώνουν το χώρο. Στη διαδραστική εγκατάσταση Colonne sonore του Coti η ίδια η παρουσία του θεατή διαμορφώνει την εικόνα αλλά και το ηχητικό τοπίο. Τέλος, ο Δημήτρης Αληθεινός στο έργο του In the fertile nights the flowers fall in love παίζει με τις έννοιες του εφήμερου και του αιώνιου και δίνει ζωή σε μια σειρά από φωτογραφικές «νεκρές φύσεις» μέσα από το παιχνίδι της ακίνητης εικόνας που γίνεται κινούμενη. Παρ όλες τις προσπάθειες για μια εκλογικευμένη εξήγηση του χρόνου, αυτός παραμένει ένα μυστήριο που διαρκώς μας διαφεύγει. Στη θεωρητικά γραμμική διάσταση του χρόνου που ζούμε οι ίδιοι, καθώς περιδιαβαίνουμε την αίθουσα, μας ανοίγονται παράθυρα σε άλλες παράλληλες διαστάσεις. Αν είχαμε τη δυνατότητα να παίζουμε με το χρόνο όπως οι Djs με τους δίσκους, θα το κάναμε; Να ζήσεις, να ξαναζήσεις, να προχωρήσεις, να γυρίσεις πίσω, να ξαναζήσεις από πιο πριν, να προχωρήσεις στο μέλλον. Να εκκινήσεις από αλλού. Αυτό θα προϋπέθετε το γεγονός ότι βιώνουμε το χρόνο σαν μια ευθεία γραμμή. Αλλά κι αυτό δεν είναι και απόλυτα αληθές: η καθαρή ροή του χρόνου δεν υπάρχει, γιατί σκαλώνει πάντα στα προαισθήματα, στα συναισθήματα και στα οράματά μας. Κάποιος ξεγελάει τον άλλο, αλλά ποιος; Αιών παις εστί παίζων, πεσσεύων... XΓ 11 / VIDEODANCE 2007

«Σ αυτό τον κόσμο, ο χρόνος μοιάζει σαν μια μικρή φλέβα νερού που εκτρέπεται κάθε τόσο από κάποιο βοτσαλάκι ή από το σποραδικό φύσημα του ανέμου. Πού και πού, ένα από τα παρακλάδια της φλέβας του χρόνοου αναγκάζεται να ξεστρατίσει εξαιτίας κάποιας κοσμικής διαταραχής γυρίζει λοιπόν πίσω και συμβάλλει και πάλι με το κυρίως ρεύμα.κι όταν συμβαίνει κάτι τέτοιο, τα πουλιά, το χώμα, οι άνθρωποι που παγιδεύονται στο διακλαδισμένο ρεύμα γυρίζουν ξαφνικά πίσω στο χρόνο. Σ αυτό τον κόσμο συνυπάρχουν δύο χρόνοι. Ένας μηχανικός και ένας σωματικός. Ο πρώτος είναι άκαμπτος και μεταλλικός, σαν ένα τεράστιο σιδερένιο εκκρεμές που αιωρείται πέρα δώθε, πέρα δώθε, πέρα δώθε. Ο δεύτερος στριφογυρίζει και σπαρταράει σαν χρυσόψαρο έξω από τη γυάλα. O πρώτος είναι αδυσώπητος, προκαθορισμένος.ο δεύτερος αμφιταλανετεύεται και παίρνει τις αποφάσεις του καθ οδόν.» Άλαν Λάιτμαν In this world, time is like a flow of water, occasionally displaced by a bit of debris, a passing breeze. Now and then, some cosmic disturbance will cause a rivulet of time to turn away from the mainstream, to make connection backstream. When this happens, birds, soil, people caught in the rivulet suddenly return back in time. In this world there two times that coexist. One is mechanical, the other physical. The first is rigid and metallic, like a huge iron pendulum swinging back and forth, back and forth, back and forth. The second twists and writhes like a goldfish outside its bowl. The first is inexorable, predetermined. The second vacillates and makes its decisions along the way. Alan Lightman 1. Alan Lightman, Einstein s Dreams, Warner Books Edition, ΝΥ, 1993, ελλ. εκδ. Άλαν Λάιτμαν, Τα όνειρα του Αϊνστάιν, μτφ. Βίκυ Νικολαΐδου, Εκδόσεις Κάτοπτρο, Αθήνα, 1993. Déclencheur (shutter release button): a small attachment which is fitted onto a mechanical camera s shutter button and helps so that the camera doesn t move by the pressure being applied and the photograph doesn t come out blurred. Déclencher, verb: to activate, to set off, to trigger a series of reactions. On the one hand there is the motionless image, the photograph, the photographic frame, the painterly quality of the moving work. On the other hand there is the moving image, the element of time, which is produced by the linear array of motionless photographs at a specific frequency. The persistence of vision. And, finally, there is the artist s game between the two; the illusion of immobility; the illusion of movement; the distortion of the concept of linear time; the editing. And the sound. The image becomes a film, the film becomes a dimension of reality. Déclencheur: an exhibition of video installations. Immobility, motion, linear dance, non-linear time. Pressing the button on the camera sets off the recording of time, whether static or moving. It sets off of a series of images that are imprinted on film. Pressing the button on the projector sets off the imprinting of another temporal dimension. What would be revealed if we could penetrate time itself but at a different frequency? Video installations seen only through screenings, with no other objects. The screen functions in space like a painting, but with its image coming alive. The comparison to a painting is inevitable. A changing portrait (You made me love you), a group portrait (Stills), the portrait of a city, at once real and unreal (Panorama_Venezia), the joint portrait of a couple (SINEMAS), something which is reminiscent of a black and white abstract drawing but isn t (Drops), something that could be anyone s self-portrait (Colonne Sonore) and a constantly moving still life (In the fertile nights the flowers fall in love). The fourth dimension intrudes and mutates the work into a piece of life. The pictorial qualities of the two-dimensional image of the photograph receive the graft of the concept of time. And so, in ZimmerFrei s Panorama_Venezia the portrait of an unreal and a real city is drawn through the double movement of the image. In Alexandros Mistriotis s SINEMAS, the story of an everyday scene is recorded in time while the image remains motionless. In her work Stills, Mette Edvardsen poses questions as to our perception of time by filming people whose group portraits she make as if she were photographing them. In You made me love you, Miranda Pennel proposes a portrait that is constantly changing, as thirty adolescents are trying to understand the frame which is already moving. In her work Drops, Katerina Paskhalidou proposes a game with a specific image which, little by little, influenced of time and its handling by the artist becomes an abstracted animation. The virtual space which is created is determined by the constantly changing polyrrythmicity of the film s music. The elements of time shape time. In Coti s interactive installation, Colonne sonore, the very presence of the viewer shapes the image as well as the soundscape. Finally, in his work In the fertile nights the flowers fall in love, Dimitris Alithinos plays with the concepts of the ephemeral and the eternal and gives movement to a series of photographic still lives through the game of the motionless image that becomes a moving one. Despite efforts towards a rationalized explanation of time, it remains a mystery which is constantly eluding us. In the theoretically linear dimension of time in which we live, as we walk around the exhibition area, windows open up for us onto other parallel dimensions. If we could play with time like Djs play with records, would we do it? To re-live, to re-live, to go forward, to go back, to relive the past, to go into the future. To start off from somewhere else. That would presuppose that we experience time like a line. But that s not quite true either: the pure flow of time does not exist, because it always hitches on our presentiments, our emotions and our visions. Someone is fooling the other, but who? Time is a child playing draughts CG 12 / VIDEODANCE 2007

«To Stills ξεκίνησε σαν πείραμα. Μ ενδιέφερε το πώς το βίντεο ως τεχνολογία θα μπορούσε να αλληλεπιδράσει ή να διαμορφώσει τις (σωματικές μας) πράξεις και τι θα παρήγαγε αυτό σε αντάλλαγμα. Ήθελα να δω πώς η παρουσία μπορεί να βιωθεί, σαν σωματική ιδέα, μέσα από αυτό το μέσο. Από τεχνική άποψη, αυτό που είχα να κάνω ήταν απλό. Χρησιμοποίησα την κάμερα μόνο για να καταγράψω και οι άνθρωποι έκαναν τα εφέ. Δούλευα με τις αμφισημίες και τις εντάσεις που υπάρχουν ανάμεσα στις προθέσεις και τις πράξεις. Έπαιζα με τις αναταράξεις της οπτικής αντίληψης και τις ιδέες του χρόνου και της αντίστασης». Mette Edvardsen Η Νορβηγίδα Mette Edvardsen (1970) χορεύει και συνθέτει περφόρμανς στο Βέλγιο τα τελευταία 10 χρόνια. Έχει συνεργαστεί σε πολλές παραγωγές της κολλεκτίβας Les Ballets C. de la B., με χορογράφους τον Hans Van den Broeck και την Christine de Smedt. Έχει συμμετάσχει ως περφόρμερ σε δουλειές των Zoo/ Thomas Hauert (B), Mårten Spångberg (S), Bock& Vincenci (UK), και άλλων. Έχει δημιουργήσει και ερμηνεύσει δύο έργα με τη Lilia Mestre (P/B) και το πρότζεκτ Sauna in Exile σε συνεργασία με τους Heine R. Avdal, Liv Hanne Haugen και Lawrence Malstaf (N/B). Στην προσωπική της δουλειά περιλαμβάνονται τα Stills (video, 2002), Private Collection (2002), Time Will Show (detail)(2004), Opening (2005+2006), και The Way / You Move (2006). Mette Edvardsen (no) Stills 2002 / 12 min loop Eγκατάσταση Βίντεο Video installation Stills started out as an experiment. I was interested in how video as technology could interact or inform our (physical) doing, and what this would produce in return. I wanted to see how presence could be experienced, like a physical idea, through this media. From a technical point of view the task was simple. I used the camera only to capture, and the people did the effects. I was working with the ambiguities and tensions between intentions and actions, playing with disturbances of the optical perception and notions of time and resistance. Mette Edvardsen Mette Edvardsen (Norway, 1970) has been doing and making performances in Belgium over the last 10 years. With Les Ballets C. de la B., she has collaborated on several projects, with the choreographers Hans Van den Broeck (1996-2000) and Christine de Smedt (2000-2005). She has performed in pieces by Zoo/ Thomas Hauert (B), Mårten Spångberg (S), Bock& Vincenci (UK), and several other projects. She has created and produced two pieces in collaboration with Lilia Mestre (P/B), and the project Sauna in Exile in collaboration with Heine R. Avdal, Liv Hanne Haugen and Lawrence Malstaf (N/B). Her own work includes Stills (video, 2002), Private Collection (2002), Time Will Show (detail)(2004), Opening (2005+2006), and The Way / You Move (2006). σκηνοθέτης/ director: Mette Edvardsen ερμηνεύουν/ performers: Με ιδιαίτερες ευχαριστίες / With special thanks to Reima Kaiponen, Inge Lodewijks, Juha Lämsä, Jouko Karhu, Jari Karhu, Liv Hanne Haugen, Lawrence Malstaf, Yukiko Shinozaki, Leo and Heine R. Avdal. «Το έργο δείχνει έναν άντρα και μια γυναίκα να συνομιλούν επ άπειρον. Ανάλογα τη στιγμή που θα μπείτε στην συζήτηση μπορεί να καταλάβετε διαφορετικά. Έτσι συμβαίνει. Υπάρχει, πιστεύω, κάποια αλήθεια πίσω από τα ψέματα που κατασκευάζουμε με αλήθειες. Ενώ δούλευα το κομμάτι κάποιες στιγμές γελούσα άλλες πάλι είχα ένα αίσθημα ασφυξίας, αδιεξόδου. Άνδρες και γυναίκες μπερδεμένοι όλοι μεταξύ τους και μόνοι τους. Ο κόσμος και οι οθόνες του είναι γεμάτες ανθρώπους που πληγώνουν και πληγώνονται για απροσδιόριστο λόγο. Μου φαίνεται πως το γλεντάνε. Αυτοί που θέλουν να εξουσιάζουν εναλλάσσονται με αυτούς που θέλουν να εξουσιάζονται, η διαφορά τους είναι ελάχιστη κι αν διαφωνείτε ελάτε να τσακωθούμε. Αυτά τα παιχνίδια μοιάζει να έχουν απόλυτη ισχύ, είμαστε ο ένας για τον άλλο φωτογραφίες, ξανά και ξανά παίζουμε τον ίδιο γρίφο δήθεν ψάχνοντας μια λύση. Ο καθένας, βέβαια, κάνει τους λογαριασμούς του, από μέρους μου ήθελα να ξεφύγω με κάποιο τρόπο και εμπιστεύομαι περισσότερο τις αλλαγές που δεν αλλάζουν τίποτα, όπως η αξόδευτη επιθυμία, η αποφασισμένη χαρά, η μελέτη των προθέσεων, η παύση των σκέψεων και τα χαμόγελα.» Αλέξανδρος Μιστριώτης Ο Αλέξανδρος Μιστριώτης γεννήθηκε στην Οτάβα του Καναδά το 1973. Μεγάλωσε στην Αθήνα. Σπούδασε στην Γαλλία, στην Ανώτερη Σχολή Καλών Τεχνών της Μασσαλίας. Από το 2004 ζει και εργάζεται στην Αθήνα. Aσχολήθηκε για ικανά διαστήματα με τη λογοτεχνία, τη ζωγραφική, το πειραματικό και μη σινεμά, τη φωτογραφία και τις υβριδικές πολυμεσικές γλώσσες, με στόχο την σύνθεση τους. Η δουλειά του προσανατολίζεται τα τελευταία χρόνια στις συνθέσεις πολλαπλών προβολών και τη μίξη εικόνων σε πραγματικό χρόνο, είτε στο χώρο είτε στη σκηνή. Έχει συμμετάσχει σε διεθνή φεστιβάλ βίντεο τέχνης και πρόσφατα συμμετείχε ως σκηνοθέτης στην ομάδα που παρουσίασε την εγκατάσταση βίντεο Οι ιππότες της ασφάλτου στο παλιό εργοστάσιο της Palco στα Πετράλωνα. Θεατρικό του έργο έχει ανέβει στον Άδειο χώρο της Πειραματικής Σκηνής του Εθνικού Θεάτρου. Έργα του σε βίντεο υπάρχουν μεταξύ άλλων στις συλλογές Μπέλτσιου και Ιωάννου. Είναι η δεύτερη φορά που συμμετέχει στο VideoDance. alexmist@yahoo.fr Η εγκατάσταση βίντεο ΣΙΝΕΜΑΣ έγινε ειδικά για το VideoDance2007 Αλέξανδρος Μιστριώτης/ Alexandros Mistriotis (gr) ΣΙΝΕΜΑΣ 2007 Εγκατάσταση βίντεο/video installation The work shows a man and a woman talking on for ever. Depending on when you enter in on the conversation you will understand something different. That s how it goes. There is, I believe, a certain truth behind the lies that we construct with truths. While I was working on the piece, there were times when I would laugh and others when I would feel like I was suffocating, like there was no way out. Men and women tangled up together and alone. The world and its screens are full of people who hurt others and are hurt themselves for indeterminable reasons. I think they enjoy it. The ones that want to dominate alternate with those who want to be dominated; they differ only slightly and if you disagree I dare you to a fight. It seems as if these games have absolute power, we are merely photographs to each other, again and again we tell the same riddle, supposedly searching for a solution. Of course, each one of us has to take care of himself; for my part I d like to escape in some way and I have more faith in changes that don t change anything, like unspent desire, determined joy, the study of intentions, the pause of the thinking process and smiles. Alexandros Mistriotis Alexandros Mistriotis was born in Ottawa, Canada in 1973. He grew up in Athens. He studied in France, at the Marseille Higher School of Fine Arts. He has been living and working in Athens since 2004. He has worked for considerable periods on literature, painting, experimental and non experimental film, photography, hybrid multi-media languages, with an aim to synthesize them. In recent years, his work has involved the synthesis of multiple screenings and the mixing of images in real time, either in a space or on the stage. He has participated in international video art festivals and recently took part as a film director in the group that presented the video installation Knight Riders at the old Palco factory in Petralona. Moreover, a play of his was staged at the National Theater s Experimental Stage. His video works can be found in, among others, the Beltsios and Ioannou collections. This is the second time that he is participating in VideoDance. alexmist@yahoo.fr The ΣΙΝΕΜΑΣ video installation was made especially for VideoDance2007 13 / VIDEODANCE 2007

Το Panorama_Venezia είναι μία live media performance που βασίζεται στο βίντεο και τη ζωντανή μουσική. Οι εικόνες τραβήχτηκαν στην 51η Μπιενάλε Τέχνης της Βενετίας. Αποτελείται από δύο προβολές που γίνονται ταυτόχρονα, ενώ έξι μουσικοί παίζουν την ηχητική μπάντα και το foley ζωντανά. Στις ταινίες αυτές, η κάμερα κάνει ένα pan 360 σε 60 λεπτά σαν να ήταν ρολόι. Στη συνέχεια οι εικόνες συμπιέζονται στο χρόνο για να βιωθούν οι ιδιαιτερότητες του χρόνου που ρέει. Τα βίντεο δείχνουν δύο παράλληλα σύμπαντα που απέχουν μόνο λίγα μέτρα το ένα από το άλλο: οι ίδιοι άνθρωποι είναι παρόντες την ίδια στιγμή και στη λιμνοθάλασσα της Βενετίας και στη Μέστρε, το επίνειό της. Αυτοί οι δύο κόσμοι μοιράζονται τον ίδιο «παρόντα» χρόνο όταν προβάλλονται: μια ζωντανή performance στην οποία ο ήχος, οι θόρυβοι, οι λέξεις και η μουσική παίζονται ζωντανά σε σχέση με τις εικόνες από μερικούς από τους πιο ενδιαφέροντες ιταλούς πειραματικούς μουσικούς. Οι ZimmerFrei είναι ένα σχήμα που ιδρύθηκε το 1999 και έχει την έδρα του στη Μπολόνια της Ιταλίας. Τα μέλη του είναι η Anna de Manincor (18/08/1972), performer και video artist, η Anna Rispoli (20/08/1974), performer και θεατρική σκηνοθέτρια και ο Massimo Carozzi (04/08/1967), σχεδιαστής ήχου. Το σχήμα δουλεύει στο σταυροδρόμι των παραστατικών και των εικαστικών τεχνών. Οι ZimmerFrei κάνουν θεατρικές και χορευτικές performance, μικρού μήκους ταινίες, ηχητικές εγκαταστάσεις, εικαστικές εγκαταστάσεις και περιβάλλοντα. Το 2003 η Anna de Manincor/ZimmerFrei προσκλήθηκε στην 50η Μπιενάλε Τέχνης της Βενετίας. Ατομικές εκθέσεις 2007 Site Specific #1 ZimmerFrei, Μουσείο MAN, Νουόρο (I) 2006 perchè siamo venuti (why we came), Monitor video&contemporary art, Ρώμη (I) 2005 I.I.T.T.W.I.B.Y.S.S.S.o.t.O., Comptoir du Nylon, Βρυξέλες (B) 2004 ZimmerFrei, Monitor video&contemporary art, Ρώμη (I) 2001 N.K. Never Κeep Souvenirs of a Murder, Richmond 401, Τορόντο www.zimmerfrei.co.it/ ZimmerFrei (it) Panorama_Venezia 2005/ 30 Εγκατάσταση βίντεο Video installation Panorama_Venezia is a live media performance based on video and live music. The images were shot during the 51st Art Biennale of Venice. It comprises two projections running at the same time; meanwhile, six musicians play the soundtrack and foley live. In these films the camera makes a 360 pan in 60 minutes as if it were a clock. Images are then compressed in time to experience the peculiarities of time flowing. The videos show two parallel universes that are just a few meters away from each other: the same people are present at the same time in the laguna of Venice and in Mestre, on the mainland. These two worlds share the same present time when screened: a live performance in which sound, noises, words and music are played live in relation to images by some from among the most interesting Italian experimental musicians. ZimmerFrei is a group founded in 1999 and based in Bologna, Italy. Its members are Anna de Manincor (18/08/1972), performer and video artist, Anna Rispoli (20/08/1974), performer and theater director and Massimo Carozzi (04/08/1967), sound designer. The group works on the crossroads of the performative and visual arts. Its productions are theater and dance performances, short movies, audio installations, visual installation and environments. In 2003 Anna de Manincor/ZimmerFrei has been invited to the 50th Biennale of Art in Venice. solo exhibitions 2007 Site Specific #1 ZimmerFrei, MAN Museum, Nuoro (I) 2006 perchè siamo venuti (why we came), Monitor video&contemporary art, Rome (I) 2005 I.I.T.T.W.I.B.Y.S.S.S.o.t.O., Comptoir du Nylon, Brussels (B) 2004 ZimmerFrei, Monitor video&contemporary art, Rome (I) 2001 N.K. Never keep souvenirs of a Murder, Richmond 401, Toronto (Canada) www.zimmerfrei.co.it/ Οι Free Piece of Tape από την Αθήνα συμπράττουν από το 2001. Παράγουν μουσική και ήχο ζωντανά και σε πραγματικό χρόνο και το όνομά τους πήραν από ένα πειραματικό εργαστήρι που παρουσίασαν ως διαδραστική εγκατάσταση, και όπου οι θεατές μπορούσαν να διαμορφώνουν τον ήχο ενός σύντομου βίντεο το οποίο μετά έπαιρναν μαζί τους σε μια βιντεοκασέτα. Έχουν κάνει μουσική για ταινίες και για χοροθέατρο (Going Under, ομάδα Ζήτα). Πρόσφατα έχουν παρουσιάσει μια σειρά από ζωντανές μουσικές παρεμβάσεις σε βωβές ταινίες. Δεν είναι επαγγελματίες μουσικοί. Παίζουν χρησιμοποιώντας ηχογραφημένο υλικό και ηλεκτροακουστικά όργανα, χωρίς λάπτοπ, και γι αυτό η μουσική τους είναι ευρηματική και εντελώς πειραματική. Έχουν εμφανιστεί στην Αθήνα στα φεστιβάλ 2:13, Synch και VideoDance, και στη Θεσσαλονίκη. http://freepieceoftape.blogspot.com/ The Athenian group Free Piece of Tape have been together since 2001. They ve been producing music and sound live and in real time, and they named themselves after an experimental workshop that they once presented as an interactive installation, where the viewers could make the sound for a short video and then take it home with them on videotape. They have made music for films and dance theater (Going Under, Zita group). Recently they presented a series of live musical interventions for silent movies. They are not professional musicians. They play using recorded material and electroacoustic instruments, without a laptop, which is why their music is inventive and purely experimental. They have appeared in Athens at the 2:13, Synch and VideoDance festivals, as well as in Thessaloniki. http://freepieceoftape.blogspot.com/ σκηνοθέτης/ director: ZimmerFrei μουσική/ music: Massimo Carozzi, Stefano Pilia, Vittoria Burattini, Valerio Triboli διευθυντής φωτογραφίας/ director of photography: Francesco Raganato, Mirta Morrone μοντάζ/ editing: Anna de Manincor ερμηνεύουν/ performers: Silvia Calderoni, Davide Savorani, Valeria Di Modica, Sandrine Nicoletta, Sandro Caparelli, Silvia Oliva, Margherita Isola, Ilaria Bottanelli, Maria Sartore, Alessandro Berti, Pierpaolo Capovilla, Massimo Carozzi, Anna de Manincor, Anna Rispoli παραγωγή/ production: Reaction, International Festival of Performance - EXTRA 51th Venice Biennale of Art. 14 / VIDEODANCE 2007

Το έργο Drops βασίζεται στη δημιουργία ενός εικονικού χώρου που καθορίζεται από τη διαρκώς μεταβαλλόμενη πολυρρυθμία της μουσικής και της ταινίας. Η δημιουργία του «χώρου» ενισχύεται τόσο από τα 5 ηχεία στο χώρο όσο και από την ανάγλυφη και διαρκώς εξελισσόμενη εικόνα. Κινούμενος στο χώρο, ο θεατής είναι ελεύθερος να επιλέξει την οπτική-ηχητική γωνία ώστε να προσδιορίσει την θέση του στον χώρο. Η Κατερίνα Πασχαλίδου είναι εικαστικός καλλιτέχνης. Σπούδασε στην ΑΣΚΤ. Έχει εκθέσει σε ομαδικές εκθέσεις και φεστιβάλ βίντεο. Ο S_Fx (Στέλιος Εφεντάκης) δραστηριοποιείται στο χώρο της μουσικής δημιουργώντας δικά του εργαλεία με την βοήθεια του max/msp. Ενεργό μέλος του σχήματος gardenbox, έχει γράψει μουσική για θεατρικά, ενώ παράλληλα έχει συνεργαστεί με διάφορους έλληνες και ξένους δημιουργούς. Διδάσκει μουσική τεχνολογία. Κατερίνα Πασχαλίδου/ Katerina Paskhalidou (gr) Σταγόνες/ Drops 2006 Drops is based on the creation of a virtual space which is designated by the ever-changing polyrhythmicity of the music and the film. The creation of the space is reinforced by 5 speakers as well as by the constantly unfolding image. Moving within the space, the viewer is free to choose the visual-sound corner in order to designate his place within the space. Katerina Paskhalidou is a visual artist. She studied at the School of Fine Arts in Athens. She has participated in group exhibitions and video festivals. S_Fx (Stelios Efendakis) is active in the field of music by creating his own tools with the help of max/msp. An active member of the gardenbox company, he has written music for plays, while he has also worked with various Greek and foreign artists. He teaches music technology. εγκατάσταση βίντεο / video installation εικόνα/ image: Κατερίνα Πασχαλίδου/ Katerina Paskhalidou ήχος/ sound: S_Fx «Εικοσιένας χορευτές καθηλωμένοι από το βλέμμα σου. Το να χαθεί η επαφή θα μπορούσε να αποβεί τραυματικό». Miranda Pennell Η χορογράφος, και τώρα πλέον σκηνοθέτρια, Miranda Pennel παρέχει, μέσα από τις ταινίες της, μια διευρυμένη ιδέα της χορογραφίας καθώς και μια άκρως προσωπική παρατήρηση της ανθρώπινης συμπεριφοράς, τελετουργίας και επίδειξης στις σφαίρες του ιδιωτικού και δημόσιου βίου. Στο You Made Me Love You, 21 χορευτές στέκονται στη σειρά μπροστά στην κάμερα. Είναι όλοι μάτια. Ακολουθούν την κάμερα καθώς κινείται δεξιά ή αριστερά, αυθαίρετα. Αν η κάμερα είναι το ποντίκι, οι χορευτές είναι γάτες που θέλουν να το πιάσουν με τα βλέμματά τους. Χωρίς να αντιλαμβάνονται το ζήλο που δείχνουν, τα κομψά αγόρια και κορίτσια ακολουθούν αποφασισμένα τη λεία τους. Μόλις οι μπροστινοί αντιδρούν στην κίνηση της κάμερας ένα κλάσμα του δευτερολέπτου πιο αργά, οι πίσω αρπάζουν την ευκαιρία να πάρουν καλύτερη θέση. Δεν υπάρχει τρόπος διαφυγής. Ως υποκατάστατο της κάμερας, ο θεατής κάθεται απολιθωμένος στη θέση του, που ξαφνικά αρχίζει και του φαίνεται σαν ποντικοπαγίδα. Miranda Pennell (uk) You Made Me Love You 2006/ 4 loop Twenty-one dancers are held by your gaze. Losing contact can be traumatic. Miranda Pennell Choreographer turned into filmmaker Miranda Pennel provides an expanded notion of choreography through her films, alongside an intimate observation of the human behavior, ritual and display in the spheres of private and public life. In You Made Me Love You, 21 dancers are lined up in front of the camera. They are all eyes. They follow the camera as it moves to the right or left at arbitrary moments. If the camera is the mouse, the dancers are cats that want to catch it with their looks. Unaware of their own eagerness, the elegant guys and gals resolutely follow their prey. As soon as the ones in front react to the camera movement a fraction of a second too late, the ones in the back seize their opportunity to get a more prominent position. There is no escape. As a substitute for the camera, the viewer sits petrified in his seat, which suddenly feels like a mousetrap. Τo έργο Colonne Sonore είναι μια διαδραστική οπτικοακουστική εγκατάσταση. 5 νοητές κάθετες «ηχητικές μπάντες-κολώνες» ( colonna sonora στα ιταλικά σημαίνει soundtrack) ελέγχονται από την κίνηση του-των επισκεπτών που καλούνται να παίξουν μαζί της και να την εξερευνήσουν ηχητικά. O Costantino Luca Rolando Kiriakos γεννήθηκε στο Μιλάνο της Ιταλίαs και, το 1966, εγκαταστάθηκε στην ηλικία των 6 στην Ελλάδα, όπου, από τα μέσα της δεκαετίας του 80 είναι περισσότερο γνωστός ως Coti (ή Coti K.). Συμμετείχε σε πολλές πρωτοποριακές ηλεκτρονικές μπάντες της Αθήνας (Ricochet, Dada Data, Raw, Spiders Web). Ως παραγωγός δίσκων, μουσικός και ηχολήπτης, έχει συνεργαστεί με πολλούς καλλιτέχνες, μεταξύ των οποίων οι Tuxedomoon, Blaine Reininger, Stereo Nova, Raining Pleasure, Bokomolech, Ilios, κ.ά. Έχει κυκλοφορήσει διάφορους σόλο δίσκους, έχει γράψει μουσική για τον κινηματογράφο, το θέατρο, το χοροθέατρο και διαφημιστικά σποτ, ενώ από το 2000 ασχολείται με τη δημιουργία οπτικοακουστικών εγκαταστάσεων. Μέλος του free music improvisation club 2-13, έχει παίξει ζωντανή ηλεκτρονική μουσική με καλλιτέχνες όπως οι Evan Parker, Phil Durrant, Νίκος Βελιώτης, Rhodri Davies, Steibruchel, Andrea Neumann, Jason Kahn, Mark Wastell, και Matt Davis. Coti (gr) Colonne Sonore 2007 διαδραστική εγκατάσταση / interactive installation Colonne Sonore is an interactive audiovisual installation. 5 imaginary vertical sound tracks-columns ( colonna sonora means soundtrack in Italian) are controlled by the movement of the vistor/visitors that are invited to play with it and explore it in terms of sound. Costantino Luca Rolando Kiriakos was born in Milan, Italy in 1966 and, at the age of 6, moved to Greece, where, since the mid-eighties, he has been known simply as Coti (or Coti K.). He has been involved in various pioneering Athenian electronic bands (Ricochet, Dada Data, Raw, Spiders Web). Working as a record producer, musician and sound engineer, he has collaborated with many artists including Tuxedomoon, Blaine Reininger, Stereo Nova, Raining Pleasure, Bokomolech, Ilios, and others. He has released various solo records, written music for film, theater, dance theater, TV commercials, and since 2000 he has been involved in the creation of various audiovisual installations. A member of the free music improvisation club 2-13, he has played live electronics with many musicians including Evan Parker, Phil Durrant, Nikos Veliotis, Rhodri Davies, Steibruchel, Andrea Neumann, Jason Kahn, Mark Wastell, and Matt Davis among others. 15 / VIDEODANCE 2007

Τα εφήμερα λουλούδια επιβάλλουν το χρόνο της διαιώνισης. Μια νεκρή φύση παίρνει ζωή μέσα από το παιχνίδι της ακίνητης εικόνας που γίνεται κινούμενη. Ο ήχος του νερού που στάζει μέσα στο σκοτάδι παίζει το ρόλο του «αιώνος», του χρόνου που στάζει ασταμάτητα, της αιωνιότητας που συνδέει κάθε σταγόνα, κάθε στιγμή, κάθε εικόνα. Τα λουλούδια ερωτεύονται. Η εγκατάσταση βίντεο In the fertile nights the flowers fall in love είναι ένα έργο που πραγματοποιήθηκε κατά την παραμονή του καλλιτέχνη στο Πανεπιστήμιο του Harvard και δεν έχει ποτέ εκτεθεί στην Ελλάδα. Το έργο αποτελεί μέρος ενός συνόλου έργων υπό τον τίτλο Χοροί γονιμότητας και ενός διπτύχου στην άλλη πλευρά του οποίου οι άνθρωποι εμφανίζονται να συνευρίσκονται στον έρωτα και στον πόλεμο. Ο Δημήτρης Αληθεινός γεννήθηκε στην Αθήνα το 1945. Σπούδασε ζωγραφική στην ΑΣΚΤ και στην Academia de Belle Arti στη Ρώμη και αρχιτεκτονική στην École supérieure d architecture στο Παρίσι. Ήδη στις πρώτες του ατομικές εκθέσεις στις αρχές της δεκαετίας του 70 φάνηκε καθαρά ότι προτείνει μια ανανέωση της εικαστικής γλώσσας με πολλά και διαφορετικά μέσα. Την ίδια περίοδο παρουσιάζει μια σειρά από περφόρμανς, με τις οποίες διερευνά το σώμα του καλλιτέχνη ως πεδίο έκφρασης εικαστικών και υπαρξιακών προβληματισμών. Από το 1975 άρχισε να πειραματίζεται με το βίντεο. Ως κατάληξη μιας σειράς πειραματικών έργων διάδρασης με την πραγματικότητα και με το περιβάλλον, το 1981 πραγματοποιεί την πρώτη Κατάκρυψη. Οι Κατακρύψεις είναι ένα έργο σπονδή και προσφορά, έργο ζωής που απλώνεται σε όλο τον Πλανήτη, απόληξη μιας πορείας στην οποία ο καλλιτέχνης αναζητούσε την επανεύρεση της τέχνης ως ενός «όλου» που περιλαμβάνει το σώμα, το πνεύμα και την έκφρασή τους. Μέχρι σήμερα έχει πραγματοποιήσει 148. Έχει κάνει πολλές ατομικές εκθέσεις και έχει συμμετάσχει σε εξίσου πολλές ομαδικές στην Ελλάδα και στο εξωτερικό. Το 1980 εκπροσώπησε την Ελλάδα στη Μπιενάλε Νέων στο Παρίσι και το 1983 στη Μπιενάλε του Σάο Πάολο. Η Κατάκρυψη στο Επίκεντρο της Πάτρας, το 1990, αποτέλεσε ορόσημο για τα ελληνικά εικαστικά πράγματα. Το 1997 εκπροσωπεί την Ελλάδα στη Μπιενάλε της Βενετίας (επίτροπος: Έφη Στρούζα). Έχει προσκληθεί ως καλλιτέχνηςερευνητής σε πανεπιστήμια στην Ευρώπη και στις ΗΠΑ, όπου και έχει παραδόσει μαθήματα. Από το 1985, που οι Κατακρύψεις αρχίζουν να απλώνονται και σε άλλες χώρες, το έργο του τον φέρνει σε επαφή με τον σαμανισμό και με τους φορείς άλλων πολιτισμών στους οποίους συμμετέχει ενεργά με έργα που παράγονται στο πλαίσιό τους και σε συνεργασία με αυτούς, μετά από περιόδους συμμετοχής του καλλιτέχνη στην κοινωνική τους ζωή και στις τελετές τους. Με το πρόσφατο έργο του ο Αληθεινός προτείνει τη διάσωση της πολιτισμικής πολυφωνίας ως απάντηση στην έννοια της παγκοσμιοποίησης. Με τη λειτουργία του εντός και εκτός του συστήματος της τέχνης και με την έκθεσή του ίδιου του του εαυτού σε οριακές καταστάσεις, ο Αληθεινός ασκεί επίσης μια κριτική στο σύστημα της τέχνης. Οι Κατακρύψεις είναι μια από τις σπάνιες περιπτώσεις αντι-πρότασης. Δημήτρης Αληθεινός/ Dimitris Alithinos (gr) In the fertile nights the flowers fall in love/ Τις γόνιμες νύχτες τα λουλούδια ερωτεύονται 2002-2006 εγκατάσταση βίντεο / video installation Transient flowers impose the time of perpetuation. A still life takes on life from the game of the still image that becomes a moving one. The sound of water dripping in the dark plays the part of the perpetual, of time dripping ceaselessly, of the perpetuity that connects every drop, every moment, every image. Flowers fall in love. The video installation In the fertile nights the flowers fall in love is a work that was carried out while the artist was in residence at Harvard University, and it has never been shown in Greece. The work belongs to a larger group of works entitled Fertility Dances and a diptych on the other side of which people appear to be coming together in love and war. Dimitris Alithinos was born in Athens in 1945. He studied painting at the Athens School of Fine Arts and at Rome s Academia de Belle Arti, and architecture at the École supérieure d architecture in Paris. During his first solo exhibitions in the early seventies it was already apparent that he was proposing a renewal of the language of the visual arts through many varied media. During that period, he presented a series of performances through which he explored the body of the artist as a field for the expression of visual and existential concerns. In 1975 he began experimenting with video. As a result of a series of experimental interactive works with reality and the environment, in 1981 he created his first Concealment. Alithinos s Concealments are a libation and an offering, a lifetime work that spreads all over the Planet, the end of a journey during which the artist sought the rediscovery of art as a whole, which includes the body, the spirit and their expression. To this day he has carried out 148. He s had numerous solo exhibitions and has participated in an equal number of group shows in Greece and abroad. In 1980 he represented Greece at the Paris Youth Biennale and in 1983 at the Sao Paulo Biennale. The Concealment at the Epicenter of Patras, in 1990, was a landmark in the history of the visual arts in Greece. In 1997 he represented Greece at the Venice Biennale (commissioner: Efi Strouza). He has been invited as an artist/researcher to universities in Europe and the US where he has taught. Since 1985, when his Concealments began spreading to other countries, Alithinos s work has brought him in contact with shamanism and with agencies representing other cultures in which he participates actively by producing works for them and in conjunction with them, following a period during which the artist participates in that civilization s artistic and social life and rituals. Through his recent work, Alithinos proposes the preservation of cultural pluralism in answer to the concept of globalization. By functioning both in and out of the art system and by exhibiting himself in extreme situations, Alithinos also critiques the art system. His Concealments are a rare case of a counterproposal. 16 / VIDEODANCE 2007