Acta literal de las sesiones. Fullständigt förhandlingsreferat. Ausführliche Sitzungsberichte

Transcript

1 PARLAMENTO EUOPEO EUROPA-PARLAMENTET EUROPÄISCHES PARLAMENT ÅÕÑÙÐÁÚÊÏ ÊÏÉÍÏÂÏÕËÉÏ EUROPEAN PARLIAMENT PARLEMENT EUROPEEN PARLAMENTO EUROPEO EUROPEES PARLEMENT PARLAMENTO EUROPEU EUROOPAN PARLAMENTTI EUROPAPARLAMENTET Acta literal de las sesiones Fuldstændigt forhandlingsreferat Ausführliche Sitzungsberichte ÐëÞñç ÐñáêôéêÜ ôùí ÓõíåäñéÜóåùí Verbatim report of proceedings Compte rendu in extenso des séances Resoconto integrale delle sedute Volledig verslag der vergaderingen Relato integral das sessões Sanatarkat istuntoselostukset Fullständigt förhandlingsreferat Miércoles I - Onsdag I - Mittwoch I - ÔåôÜñôç I - Wednesday I - Mercredi I Mercoledì I - Woensdag I - Quarta-feira I - Keskiviikko I - Onsdag I Edición provisional - Foreløbig udgave - Vorläufige Ausgabe - ÐñïóùñéíÞ Ýêäïóç - Provisional edition - Edition provisoire - Edizione provvisoria - Voorlopige uitgave - Edição provisória - Väliaikainen versio - Preliminär utgåva

2

3 3-001 SESIÓN DEL MIÉRCOLES I, 14 DE MAYO DE 2003 MØDET ONSDAG I DEN 14. MAJ 2003 SITZUNG AM MITTWOCH I, 14. MAI 2003 ΣΥΝΕ ΡΙΑΣΗ ΤΗΣ ΤΕΤΑΡΤΗΣ Ι 14 ΜΑΪΟΥ 2003 SITTING OF WEDNESDAY I, 14 MAY 2003 SÉANCE DU MERCREDI I, 14 MAI 2003 SEDUTA DI MERCOLEDI' I 14 MAGGIO 2003 VERGADERING VAN WOENSDAG I, 14 MEI 2003 SESSÃO DE QUARTA-FEIRA I, 14 DE MAIO DE 2003 ISTUNTO I KESKIVIIKKONA 14. TOUKOKUUTA 2003 SAMMANTRÄDET ONSDAGEN (I) DEN 14 MAJ IN THE CHAIR: MR COX President (The sitting opened at 9.05 a.m.) Situación en el Iraq Situationen i Irak Lage im Irak Κατάσταση στο Ιράκ Situation in Iraq Situation en Irak Situazione in Iraq Situatie in Irak Situação no Iraque Irakin tilanne Situationen i Irak President. - The next item is the Council and Commission statements on the situation in Iraq. The Council has arrived in Strasbourg and the minister is on his way. I would suggest to the House that we should in any event commence our debate, reversing the normal pattern by beginning with the Commission statement, if this is acceptable to the Commissioner. Given the pressure on our agenda it is important that we try to proceed on time. The minister should be here in a few minutes Nielson, Commission. - Mr President, I wish to begin by giving an account of my visit to Baghdad a week ago. I travelled there with the overall objective of signalling our continuing humanitarian support and solidarity with the Iraqi people. As a reminder, ECHO has since 1992 and before the current conflict allocated EUR 157 million in humanitarian aid, mainly for health and sanitation. This programme was complementary to the oil-forfood programme and, in fact, made ECHO the largest humanitarian donor in the country. Following the outbreak of the conflict, EUR 100 million was secured overall for humanitarian needs, of which an amount of EUR 22.5 million has now been committed and is being implemented, mainly for activities concerning health and water. I wanted to get a first-hand impression of the humanitarian situation in the country through discussions with our partners - the UN, Red Cross and NGOs, the US-led Office for Reconstruction and Humanitarian Aid (ORHA) - and Member States, and through project visits. To that effect, I met with ICRC President Kellenberger, Ambassador Ward, who is heading the humanitarian aid pillar of ORHA, the UN Humanitarian Coordinator Mr Lopes da Silva, a large number of NGOs and the Member States present in Baghdad. I visited the Abu Nawas raw water pumping station and the big Al Yarmouk hospital. Another objective was to evaluate possibilities for the opening of an ECHO office in Baghdad. Premises have now been identified and following the administrative procedures the office should open by the end of May. ECHO staff have been present in Baghdad for some time. My assessment of the humanitarian situation in Iraq is that it cannot be characterised as a humanitarian catastrophe. The direct humanitarian impact of the war has fortunately been smaller than was expected by most humanitarian agencies. No massive population movements have occurred and direct casualties as a result of the conflict have also, fortunately, been far less numerous than some of the initial estimations had predicted. Nevertheless, there are very real humanitarian needs and the situation remains very fragile, notably in the main urban centres - there are more than two or three cities of importance in this respect - where the problem is still very much the availability of safe water and similar

4 problems. There could easily be a humanitarian disaster if the occupying powers fail to enforce law and order and institutions are not reactivated and put back in charge. Safety is still a very real problem for people trying to go to work or return to work in Iraq. According to the Geneva Conventions, it is the obligation of the occupying powers not only to restore and maintain law and order in all places under their control, but also to ensure that people have full and secure access to vital goods and services, and to make it possible for people to return to their work. In spite of this, the international community, as such, has a duty to assist the victims of the situation, and the Commission has up to now approved humanitarian aid operations, as I have already mentioned, amounting to EUR 22.5 million. These include emergency relief, emergency supplies of drugs and medical equipment, water supply and basic, very immediate rehabilitation of health, water and sanitation infrastructures. ECHO is also supporting OCHA - the UN coordinator - and is making it possible for it to work efficiently. The remaining EUR 77.5 million of the 100 million secured will be programmed, and decisions made, as further needs are assessed and identified. The current priorities for ECHO are to support the rapid restoration of social services, especially health care, including the resumption of vaccination campaigns, the effective coordination of humanitarian assistance, mine awareness and de-mining activities. It also envisages support for the World Food Programme to help cover the gaps in the food distribution programme. I hope this will be a transitional challenge. Under the oil-for-food programme the system was well organised: local outlets running year-in-year-out provided 60% of the population's food requirements. This was a huge operation, with the Iraqi authorities themselves responsible for the two southern parts of the country, and the UN for the north. We must ensure the whole thing works, because leaving it to some miracle of the market economy to solve all this from one week to another is a recipe for turmoil and disaster. This is quite well understood by all the different players involved in the situation. However, it is a complicated operation. Concerning the wider political framework, the discussion at the UN Security Council of a draft UN Security Council resolution constitutes a positive step in bringing the debate over Iraq s future back to the United Nations. We make a very clear distinction - for many good reasons - between the immediate response to humanitarian needs and the whole discussion concerning reconstruction. They are very different. Everything relating to reconstruction brings us immediately into the centre of political discussions about the structure and structuring of power in the new Iraq. In the case of humanitarian aid, however, the immediate response can and should be handled as a much more focused activity. This Security Council draft resolution has been tabled, as everybody knows, by the US and the UK to clarify how the occupying powers would like things to be organised. The Iraqi Assistance Fund is the cornerstone for handling all the decisions and financial management of the country and its resources. The decisions concerning this Iraqi Assistance Fund and also covering decisions on licensing in the oil industry are to be taken by the occupying powers, and the Iraqi side and the UN are given a consultative role in those decisions on the basis of the draft resolution. The draft resolution would also provide for immunity for those making these decisions, and the remaining money - the unspent balance from the oil-for-food programme - should also be put into this fund and administered like the rest of it. It is supposed to run for 12 months, but then to continue unchanged - with all the provisions unchanged - if no new decisions are made to that effect by the Security Council, of which these two main occupying powers are permanent members. The Commission s involvement in the reconstruction phase will naturally depend on the outcome of these discussions in the Security Council - this is self-evident. At the informal ministerial meeting in Rhodes, the Council invited the Commission to undertake some concrete steps to start identifying possibilities for EU involvement in the reconstruction in Iraq. We have therefore increased our working contacts with the relevant international organisations (World Bank, IMF and UN) with a view to taking forward jointly our analysis of the situation in Iraq. The Commission has developed specific expertise in various aspects of reconstruction and rehabilitation from other crisis situations, such as Kosovo, East Timor, Afghanistan and Ivory Coast. But, in any case, concrete decisions will need to be taken on the basis of an appropriate political framework and a solid needs assessment, and through a participatory process with the international community and the Iraqis themselves. A final comment on the regional dimension: the Union is very well placed to offer a regional approach to stabilisation, which will be extremely important in the case of Iraq. Our ties with the region are already very important. The Barcelona process, the comprehensive dialogue, the human rights and on-going political and cooperation negotiations with Iran, the on-going negotiations for a free trade area with the Gulf Cooperation Council, the ministerial meetings and our very tight political links with Turkey - all these constitute a solid basis on which to build an active and constructive EU policy in the wake of the Iraqi conflict. We need to continually assess how best to reinforce our political dialogue and role in the region. (Applause) 3-006

5 President. - In addition to making a statement on Iraq as planned, Minister Giannitsis will also comment on the terrorist attack in Saudi Arabia Γιαννίτσης, Συµβούλιο. Κύριε Πρόεδρε, κυρίες και κύριοι βουλευτές, πριν δύο µέρες είχαµε πάλι στο Ριάντ ένα τροµοκρατικό κτύπηµα µε σηµαντικό αριθµό θυµάτων, νεκρούς και τραυµατίες. Πριν λίγες µέρες επίσης, ένα αντίστοιχο τροµοκρατικό κτύπηµα στη Τσετσενία προκάλεσε σηµαντικό αριθµό θυµάτων. Η παρουσία της βίας είναι πάντα ισχυρή. Με την ιδιότητά µου ως ασκούντος την Προεδρία της Ευρωπαϊκής Ένωσης θα ήθελα να καταδικάσω απερίφραστα τις αποτρόπαιες αυτές ενέργειες, να εκφράσω τη βαθύτατη λύπη µου για τα θύµατα και τις οικογένειές τους, να εκφράσω την ευχή να βρεθούν τρόποι να σπάσει αυτός ο τραγικός τρόπος πολιτικής παρέµβασης, να αποδοθεί δικαιοσύνη και να τονίσω την πιεστική ανάγκη να φθάσουµε σε συνθήκες σταθερότητας, ασφάλειας και εµπιστοσύνης να επιβάλουµε την πολιτική απέναντι στην τυφλή βία και το φανατισµό. Θα µου επιτρέψετε τώρα κύριε Πρόεδρε, να προχωρήσω στο θέµα της ηµερήσιας διάταξης που έχει να κάνει µε το Ιράκ. Σήµερα στο Ιράκ είµαστε αντιµέτωποι µε µια νέα κατάσταση. Από στρατιωτική άποψη, οι επιχειρήσεις έχουν ουσιαστικά ολοκληρωθεί. Από πολιτική άποψη τίθενται µια σειρά από ζητήµατα στα οποία θα αναφερθώ στη συνέχεια. Από πρακτική άποψη, τα θέµατα που προέχουν είναι η ανθρωπιστική βοήθεια, η εξασφάλιση της ασφάλειας, της τάξης και η αποκατάσταση της οµαλότητας στην περιοχή. Παρόλο ότι η όλη κατάσταση φαίνεται να βελτιώνεται, οι ρυθµοί βελτίωσης είναι αργοί και είναι προφανές ότι οι δυσκολίες και τα προβλήµατα που πρέπει να λυθούν είναι σηµαντικά. Στο σηµερινό στάδιο, οι δυνάµεις της Συµµαχίας έχουν την ευθύνη της εγκαθίδρυσης της ασφάλειας και της παροχής ανθρωπιστικής βοήθειας µε την παρουσία κρατών µελών της Ευρωπαϊκής Ένωσης, αλλά η συνδροµή και η αλληλεγγύη της ιεθνούς Κοινότητας στο σύνολό της είναι απαραίτητες για να υπάρξει σύντοµη, αποτελεσµατική και λειτουργική επιστροφή στην οµαλότητα. Πρώτη προτεραιότητα βεβαίως, είναι η διοχέτευση της ανθρωπιστικής βοήθειας και η πλήρης αποκατάσταση της τάξης και της ασφάλειας. Στο πλαίσιο των Ηνωµένων Εθνών έχουν συγκεντρωθεί σηµαντικά ποσά, περίπου 1,7 δισ. δολάρια, χωρίς όµως να υπάρχει µια σαφής εικόνα καταγραφής των ζηµιών και των αναγκών ανοικοδόµησης της χώρας. Η Ευρωπαϊκή Επιτροπή, και απ' ό,τι άκουσα ο Επίτροπος κ. Nielson αναφέρθηκε προφανώς σ' αυτά, έχει ήδη εξασφαλίσει ένα κονδύλιο ύψους 100 εκατ. ευρώ από τα οποία ένα τµήµα έχει ήδη διοχετευθεί στην περιοχή και η συµβολή σε διµερές επίπεδο ευρωπαϊκών κρατών είναι σηµαντική. Προβλέπεται από πλευράς Ευρωπαϊκής Ένωσης παροχή 250 εκατ. ευρώ για το Σηµειώνω ότι όσο εξακολουθεί να ισχύει το καθεστώς των κυρώσεων συνεχίζεται η λειτουργία του προγράµµατος "oil for food" των Ηνωµένων Εθνών, του οποίου ισχύς παρατάθηκε πρόσφατα µέχρι της 3 Ιουνίου του Στο σηµείο αυτό θα ήθελα να προσθέσω ότι, για την αντιµετώπιση της ανθρωπιστικής κρίσης, έχει ιδιαίτερη σηµασία η συνεργασία όλων των εµπλεκόµενων φορέων, ώστε να διασφαλίζεται η πρόσβαση στη χώρα, αλλά και η ανεξαρτησία και η αµεροληψία δράσης όλων των πλευρών. εν χρειάζεται να τονίσω ότι, πέρα από την παροχή ανθρωπιστικής βοήθειας, εξαιρετικά σηµαντική είναι και η ανάγκη προστασίας της πολιτιστικής κληρονοµιάς του Ιράκ από την επανάληψη φαινοµένων όπως αυτά που συνέβησαν πρόσφατα. Θα ήθελα να εκφράσω τον αποτροπιασµό και την απογοήτευσή µου για τη λεηλασία και καταστροφή αρχαιολογικών θησαυρών µουσείων και µνηµείων και να υπογραµµίσω ότι άµεσος στόχος µας πρέπει να είναι η ανεύρεση των ανεκτίµητης αξίας εκθεµάτων που εξαφανίστηκαν και η κατάσχεση και η επιστροφή τους στη χώρα όταν και όπου αυτά θα εµφανισθούν. Προσδοκούµε ότι ο σχεδιασµός και η διοικητική µέριµνα των στρατιωτικών δυνάµεων που κατέχουν το Ιράκ θα έχει απτά αποτελέσµατα στον τοµέα αυτό σε σύντοµο χρονικό διάστηµα και θεωρούµε επίσης ως υψηλή προτεραιότητα τη συντονισµένη ενέργεια της διεθνούς κοινότητας στο θέµα αυτό. Κύριε Πρόεδρε, κύριε Επίτροπε, κυρίες και κύριοι Ευρωβουλευτές, η Ευρωπαϊκή Ένωση, βασιζόµενη στην προηγούµενη εµπειρία της όσο αφορά την ανασυγκρότηση κρατών και περιοχών - αναφέροµαι στο Κοσσυφοπέδιο, στο Αφγανιστάν, στο Ανατολικό Τιµόρ - πρέπει και µπορεί να συµβάλει αποτελεσµατικά στην ανοικοδόµηση του Ιράκ. Η ενεργή συµµετοχή της µπορεί να εστιαστεί σε πολλούς τοµείς, όχι µόνο στην ανθρωπιστική βοήθεια που ανέφερα, αλλά και στην αποκατάσταση των υποδοµών, στην υποστήριξη και παροχή τεχνογνωσίας για τον εκδηµοκρατισµό και την αναδιοργάνωση των θεσµών, το institutional building, στη συνεργασία µέσα στα πλαίσια των διεθνών οικονοµικών οργανισµών για την εξεύρεση λύσης στο ζήτηµα του χρέους του Ιράκ και, βεβαίως, στην πολιτική ανοικοδόµηση της χώρας. Και είναι ακριβώς ο κοινός στόχος της συµβολής στη γενικότερη ανοικοδόµηση της χώρας που αποτελεί ένα ακόµα σηµείο για σύγκλιση και για να ξεπεραστούν όσες διαφορές δίχασαν πρόσφατα τα κράτη µέλη σε σχέση µε το Ιράκ. Στην ευρωπαϊκή συνάντηση στην Αθήνα, στις 16 και 17 Απριλίου, η Ευρωπαϊκή Ένωση επιβεβαίωσε τη δέσµευσή της να διαδραµατίσει σηµαντικό ρόλο προς την κατεύθυνση αυτή και ζήτησε από τον Ύπατο Εκπρόσωπο και την Επιτροπή να εξετάσουν το ζήτηµα. Σηµειώνω ότι το θέµα συζητήθηκε επίσης κατά τη διάρκεια του Άτυπου Συµβουλίου Υπουργών Εξωτερικών στην Ελλάδα πριν από δύο βδοµάδες και εξετάζουµε τον τρόπο και το είδος της συµβολής. Πράγµατι, σηµαντικά ζητήµατα παραµένουν πάντα ανοιχτά, όπως ιδιαίτερα το πώς θα ελέγχονται τα εισοδήµατα από το πετρέλαιο, πιο θα είναι το µέλλον του προγράµµατος "oil for food", τι θα γίνει µε τα συµβόλαια που έχουν υπογραφεί από το προηγούµενο καθεστώς, πώς θα εντοπισθούν τα όπλα µαζικής καταστροφής, τι θα γίνει µε την επιστροφή της UNMOVIC και άλλα.

6 Αλλά οι βασικές αρχές που διέπουν τη δράση µας για τη διαχείριση της κατάστασης στο Ιράκ παραµένουν σταθερές. Η εδαφική ακεραιότητα και η κυριαρχία της χώρας, ο καίριος ρόλος των Ηνωµένων Εθνών και το δικαίωµα του ιρακινού λαού να καθορίσει το µέλλον του. Εξίσου σηµαντική είναι βεβαίως η εγκατάσταση µιας αντιπροσωπευτικής κυβέρνησης όλου του πληθυσµού και η χρησιµοποίηση του φυσικού πλούτου της χώρας για το δικό της όφελος. Πιστεύουµε ότι τα Ηνωµένα Έθνη, και ειδικότερα το Συµβούλιο Ασφαλείας, µε την ειδική θεσµική και οργανωτική υποδοµή του και την πολιτική του εµπειρία από ανάλογες περιπτώσεις, έχουν θεµελιώδη ρόλο. Θετικό βήµα προς την κατεύθυνση αυτή, αποτελεί ο διορισµός από το Γενικό Γραµµατέα των Ηνωµένων Εθνών ενός ειδικού εκπροσώπου του για το Ιράκ. Η οµαλή µετάβαση σε µια δηµοκρατική και σταθερή κατάσταση θα συµβάλει άλλωστε και στην περιφερειακή ειρήνη και σταθερότητα. Στο πλαίσιο αυτό, επανειληµµένως επισηµάναµε στις γειτονικές χώρες την ανάγκη να επιδείξουν ψυχραιµία και αυτοσυγκράτηση και να συµβάλουν στην ανοικοδόµηση του Ιράκ και στην αντιµετώπιση του ανθρωπιστικού προβλήµατος, µε στόχο τη σταθερότητα στην περιοχή. Τόσο η Τουρκία όσο και το Ιράν αντιµετώπισαν θετικά το όλο θέµα. Σήµερα επίσης, η προσοχή έχει επικεντρωθεί και στο ζήτηµα του οδικού χάρτη για την ειρήνη στη Μέση Ανατολή. Είναι σαφές, έχει λεχθεί πολλές φορές, ότι η προώθηση της διαδικασίας ειρήνευσης στη Μέση Ανατολή θα έχει θετικότατες επιπτώσεις συνολικότερα. Η συνάντηση του κουαρτέτου σε υπουργικό επίπεδο στις 21 Μαΐου είναι ιδιαίτερα σηµαντική στο πλαίσιο αυτό, δεδοµένου ότι προέχει η εµπέδωση µιας θετικής προοπτικής και επείγει η αποκατάσταση ενός κλίµατος εµπιστοσύνης µε τον αραβικό κόσµο. Η περιφερειακή σταθερότητα και ασφάλεια θα συµβάλει ουσιαστικά και στην αντιµετώπιση των προβληµάτων που συνδέονται µε το Ιράκ, διευκολύνοντας και την επανεισδοχή της χώρας στη διεθνή κοινότητα µετά από 12 χρόνια κυρώσεων και ουσιαστικής αποµόνωσης. Το ζήτηµα του αφοπλισµού της χώρας πρέπει να διευθετηθεί οριστικά σύµφωνα µε τις αποφάσεις του Συµβουλίου Ασφαλείας των Ηνωµένων Εθνών και να συνδεθεί µε την υιοθέτηση σε ευρύτερο περιφερειακό επίπεδο µιας συνολικής και αποτελεσµατικής πολιτικής για τη µη διασπορά των όπλων µαζικής καταστροφής. Κύριε Πρόεδρε, κύριε Επίτροπε, κυρίες και κύριοι ευρωβουλευτές, πολλές φορές είναι εύκολο να συµφωνήσει κανείς σε γενικές αρχές, αλλά αποδεικνύεται ιδιαίτερα δύσκολο να συµφωνήσει κανείς σε συγκεκριµένες λύσεις και αποφάσεις και όταν µάλιστα τίθενται θέµατα θεσµών, διεθνούς νοµιµότητας, ρυθµίσεων που προκύπτουν µετά από ένα πόλεµο, καταστάσεων που έχουν διαµορφωθεί αντικειµενικά και που απαιτούν αντιµετώπιση. Τούτο έχει εύλογα επιπτώσεις τόσο για την έκταση όσο και για τον τρόπο µε τον οποίο αντιµετωπίζονται τα ζητήµατα. Ωστόσο, από την πλευρά της Προεδρίας, πιστεύω ότι µπορούµε να συνοψίσουµε ως εξής τις προτεραιότητες: κατ' αρχάς να αναπτύξουµε µια πραγµατιστική, συνολική και συνεκτική ευρωπαϊκή πολιτική για το µεταπολεµικό Ιράκ, λαµβάνοντας υπόψη τις µακροπρόθεσµες πτυχές των εξελίξεων στην ευρύτερη περιοχή της Μέσης Ανατολής να ξεκαθαρίσουµε πώς βλέπουµε εµείς, ως Ευρωπαϊκή Ένωση, το ρόλο των Ηνωµένων Εθνών στο µεταπολεµικό Ιράκ να συµβάλουµε στο να ξεπεράσει το Ιράκ τα προβλήµατα που έζησε και να διαµορφώσουµε για τον ιρακινό λαό συνθήκες ειρήνης, ασφάλειας, αποδοχής, αξιοπρέπειας και ευηµερίας να υλοποιήσουµε τις αρχές που δεχθήκαµε στις κοινές αποφάσεις µας στα τελευταία συµβούλια να προωθήσουµε την περιφερειακή σταθερότητα και τη συνεργασία, στηρίζοντας τη διαδικασία ειρήνευσης της Μέσης Ανατολής. Οι προτεραιότητες αυτές δεν σηµαίνουν ότι δεν αντιµετωπίζουµε προβλήµατα και κινδύνους. Θα αναφερθώ ενδεικτικά σε ορισµένους τέτοιους κινδύνους. Ένας τέτοιος κίνδυνος είναι η µετατροπή των συζητήσεων για το Ιράκ από ένα γόνιµο διάλογο για την αντιµετώπιση των κεντρικών προβληµάτων που έχουν να κάνουν µε τη χώρα σε δευτερεύουσες διαµάχες. Ένα δεύτερο ζήτηµα είναι η δυστοκία συµφωνίας για την επόµενη µέρα και για τις επόµενες αποφάσεις του Συµβουλίου Ασφαλείας. Ένα τρίτο ζήτηµα έχει να κάνει µε την εξέλιξη στις διατλαντικές σχέσεις. Τέταρτο, οι διαφοροποιήσεις µεταξύ των ευρωπαϊκών κρατών, αν και πιστεύω ότι στα θέµατα της µεταπολεµικής φάσης τα φαινόµενα αυτά θα είναι πολύ αµβλυµένα. Πέµπτο, η αδυναµία καθορισµού του ρόλου που επιθυµούµε να παίξουµε στο Ιράκ και, τέλος, τα όποια εµπόδια θα µπορούσαν να µας οδηγήσουν σε αδράνεια. Νοµίζω ότι αυτούς τους κινδύνους πρέπει να τους έχουµε κατά νου ώστε να τους αντιµετωπίσουµε αποτελεσµατικά, ώστε να φθάσουµε σε µια προσέγγιση και σε µια δράση που θα µπορεί να αντιµετωπίσει και το Ιρακινό και τις επιπτώσεις του. Σε τελευταία ανάλυση, δεν είναι µόνο η σταθερότητα, η ασφάλεια, η οµαλότητα και η οικονοµική ανάπτυξη της χώρας, αλλά και της ευρύτερης περιοχής, που τίθενται σε αµφιβολία ή που συνδέονται µε τις εξελίξεις αυτές. Το όλο θέµα συνδέεται και µε την αξιοπιστία όλων όσων εµπλέκονται στην ιρακινή κρίση και συνεπώς και της Ευρώπης. Θα ήθελα όµως, κλείνοντας, να διαπιστώσω ότι το Συµβούλιο, όπως ανέφερα, δείχνει µια εποικοδοµητική προσέγγιση για τη διαµόρφωση κοινών απαντήσεων στα θέµατα του Ιράκ. Υπάρχει στενή επαφή µεταξύ όλων των πλευρών ανεξαιρέτως, που συντελεί ώστε αφενός να µη διαµορφώνονται χάσµατα στις επαφές µεταξύ χωρών µελών και αφετέρου - είναι ενδεικτικές αυτές οι προθέσεις - παρά τις όποιες διαφορές να υπάρχουν συνεννοήσεις, να υπάρχουν ανοικτές γραµµές, να δούµε κατά προτεραιότητα πού υπάρχουν γέφυρες και πώς θα τις αξιοποιήσουµε. Και είναι αυτή η εποικοδοµητική στάση που φάνηκε και στις συζητήσεις που είχαµε στο Gimnich, που πιστεύω ότι µπορεί να µας κάνει περισσότερο αισιόδοξους για την ικανότητα της

7 Ευρωπαϊκής Ένωσης να παίξει τελικά ένα θετικό και ενεργητικό ρόλο στη φάση αυτή στο Ιράκ Poettering (PPE-DE). Herr Präsident, Herr Ratspräsident, Herr Kommissar, liebe Kolleginnen und Kollegen! In der Nacht zum Dienstag sind in der Hauptstadt Saudi- Arabiens, in Riad, etwa 90 Menschen durch einen brutalen Terroranschlag ums Leben gekommen, Saudis, Europäer - soviel wir wissen, Franzosen, Briten, Deutsche, ein Schweizer und Australier. Dies zeigt erneut, dass die Herausforderung des Terrorismus eine Herausforderung ist, die nicht nur die Amerikaner angeht, sondern die uns alle angeht, und die Lehre aus diesem furchtbaren Terroranschlag in Riad sollte sein, dass wir gemeinsam mit Entschiedenheit den Terrorismus überall in der Welt bekämpfen. Der Ratspräsident hat mit Recht auch auf Tschetschenien hingewiesen. Das Europäische Parlament, jedenfalls unsere Fraktion, aber, ich denke, auch die anderen werden sehr sorgfältig beobachten, wie eine friedliche Lösung in Tschetschenien weiter herbeigeführt wird. Wir als Europäer müssen uns nach dem Irakkrieg fragen, wie wir die Lehren aus diesen auch für Europa bitteren Erfahrungen ziehen können, und wir müssen sagen, dass zu Defätismus kein Anlass ist. Ich habe während dieser Malaise der Uneinigkeit der Europäer häufig gehört: Mit der europäischen Außen- und Sicherheitspolitik hat das alles keinen Sinn. Nein, wir müssen die Krise als Chance begreifen und sicherstellen, dass wir es in Zukunft besser machen, als wir es in der Irakkrise und beim Irakkrieg getan haben. Vor allen Dingen muss die Forderung sein, dass - ehe ein Mitgliedsland oder eine Reihe von Mitgliedsländern eine nationale Position festlegen und diese dann der Öffentlichkeit bekannt machen - man sich im Kreise der Europäischen Union über diese Positionen berät, so dass man am Ende zu einer gemeinsamen Position kommt. (Beifall) Diese Forderung richten wir auch an die beiden europäischen Mitglieder des Weltsicherheitsrates. Es steht schon im Vertrag von Maastricht, dass die Mitglieder des Weltsicherheitsrates, ehe sie ihre Stimme im Weltsicherheitsrat abgeben, sich zunächst mit den Partnern in der Europäischen Union konsultieren, und dieses muss die Lehre aus den vergangenen Wochen sein. Ich möchte hinzufügen - und dies betrifft unser Verhältnis zu Amerika -, dass diejenigen, die meinen, die Einigung Europas müsse im Gegensatz zu den Vereinigten Staaten verwirklicht werden, Europa auf Sand bauen, denn wenn wir Europa im Gegensatz zu den Vereinigten Staaten aufbauen würden, dann würden wir wenigstens die Hälfte der Europäer oder sogar mehr aus der Geschlossenheit der Europäer herauslösen, so dass es gar keine andere Chance gibt, als Europa nicht im Gegensatz zu den USA, sondern als gleichberechtigten Partner der Vereinigten Staaten von Amerika aufzubauen. Ich füge auch Folgendes hinzu: Wir haben eine Stimme aus Amerika gehört, die Europa in das neue Europa und das alte Europa unterteilen wollte. Ich habe bei einem Besuch in Warschau erlebt, dass das dort nicht gerne gehört wird. Auch Warschau, auch Polen ist das alte Europa mit den gleichen Wurzeln, wie wir sie haben, und lassen wir es nicht zu, dass jemand Europa in zwei Teile teilt, sondern es liegt an uns, dass wir gemeinsam handeln! Nun zum Irak: Wir müssen ein großes Interesse daran haben, dass die zivile Ordnung schnell wieder aufgebaut wird, und wir sagen häufig, wenn wir vom Verhältnis Europas, der Europäischen Union, zu den arabischen islamischen Staaten sprechen, dass es kein clash of civilisation geben kann und geben soll, und das Gleiche gilt natürlich für die Ordnung im Irak. Dort leben Schiiten, dort leben Sunniten, dort leben Christen, es leben dort Araber, es leben dort Kurden, und ich finde, eine Aufgabe, bei der wir vielleicht helfen können - und wenn wir helfen können, sollten wir es tun -, muss sein, dass dort eine friedliche Ordnung und eben nicht ein clash zwischen den verschiedenen religiösen oder ethnischen Gruppen entsteht. Hier haben wir, glaube ich, eine große Aufgabe als Europäische Union, und ich begrüße für unsere Fraktion, Herr Kommissar Nielson, dass Sie im Irak gewesen sind. Natürlich ist es sehr schwierig, jetzt hier im Europäischen Parlament zu sagen, ob der UNO eine ausschließliche Rolle übertragen werden soll, welche Rolle wir als Europäische Union, welche Rolle vielleicht die NATO, welche Rolle die USA und Großbritannien als die beiden Mächte, die dort gehandelt haben, und andere spielen sollen. Dies ist schwierig zu sagen, aber was wir sagen können, ist, dass wir alle Beteiligten auffordern, besonders auch die Europäer - auch unsere polnischen Partner und Freunde -, die dort beteiligt werden, dass wir Europäer alles, was wir tun, gemeinsam tun und erst dann tun, nachdem wir uns auf gemeinsame Positionen verständigt haben. Es gibt gewaltige humanitäre Herausforderungen dort, und ich finde, wir können dort einen Beitrag leisten zur Sicherheit, beim Aufbau einer Polizei, bei der Wasserversorgung, bei der Gesundheitsversorgung und insgesamt bei der politischen Ordnung. Lassen Sie mich abschließend dieses sagen: Es bleiben natürlich auch Fragen an unsere amerikanischen Freunde und Partner. Bisher hat man keine Massenvernichtungswaffen gefunden. Ich empfehle, dass man weitersucht, aber das war die Grundlage auch für die Intervention, und das berührt natürlich auch die Glaubwürdigkeit von Politik, und deswegen müssen wir auch diese Frage sehr ernst nehmen. (Beifall) Was wir jetzt erreichen müssen, ist - und das war ja auch unsere große Hoffnung nach der Kuwait-Krise 1991, wobei ich sehr dafür war, dass Kuwait befreit wurde, dass mit aller Entschiedenheit gegen Saddam Hussein vorgegangen wurde -, dass es auch zu einer Friedenslösung im Nahen Osten zwischen Israel und Palästina

8 kommt. Diese Chance müssen wir jetzt ergreifen. Die Glaubwürdigkeit unserer Politik wird auch davon abhängen, ob es gelingt, dort eine Friedenslösung herbeizuführen, und ich fordere uns alle, die Europäer, auf, dass wir dabei einen einigen und entschiedenen Beitrag leisten. (Beifall) Barón Crespo (PSE). Señor Presidente, señor Presidente en ejercicio del Consejo, señor Comisario, Señorías, quiero comenzar añadiendo mi voz -la del Grupo socialista- a la expresión de condena de los atentados masivos en Arabia Saudí y en Chechenia, que se añade a las condolencias que el Parlamento debe expresar a los familiares de todas las víctimas de esta guerra, especialmente a la población civil, y subrayar que lamentamos profundamente que, durante el conflicto, 14 periodistas hayan muerto, dos hayan desaparecido y que las tropas estadounidenses hayan bombardeado medios de comunicación como Al Yazira y también el hotel Palestina, ocupado por periodistas. Después de escuchar al Sr. Poettering, quiero decir, en nombre de mi Grupo, que lamentamos más aún que ustedes no hayan considerado conveniente hacer una resolución, porque podíamos haber encontrado muchos puntos de acuerdo y porque es importante que el Parlamento Europeo exprese su voz. Da la impresión de que somos indiferentes ante lo que está pasando y tenemos una responsabilidad compartida con las demás instituciones de la Unión. En primer lugar, en relación con las urgencias, quiero saludar la gestión que está haciendo la Comisión -el Sr. Comisario ha estado en Bagdad. Se están gestionando los 100 millones de euros, y le pido, por favor, que incluya a las mujeres en las negociaciones de paz y en la ayuda, porque es un elemento muy importante para conseguir la paz en el Iraq. Asimismo, creo que tenemos que apoyar la restauración de servicios básicos. Ahora bien, el Comisario ha señalado un punto que me parece importante: no debemos confundir la ayuda humanitaria con la reconstrucción y, sobre todo, no debe haber hipotecas políticas a la ayuda humanitaria. En esta línea tiene usted el apoyo del Grupo socialista. En cuanto al proceso de reconstrucción y el debate en curso en el Consejo Seguridad, quiero señalar, en primer lugar, que, según el Derecho internacional, nos encontramos en una situación de facto, en la que hay una coalición que actúa como potencia de ocupación en un territorio ocupado. De acuerdo con la Convención de Ginebra y los Reglamentos de La Haya, la coalición tiene claras responsabilidades y límites a su autoridad, y eso hay que insertarlo en el marco que existe hoy en día, porque si no, todo depende de las intrigas de poder que hay en Washington. Les recuerdo que, en este momento, ya se ha quemado al primer equipo de responsables americanos en el Iraq. Vamos a una confusión cada vez mayor y, por lo tanto, es importante reafirmar el papel del Consejo de Seguridad de las Naciones Unidas. Ahí los europeos tenemos responsabilidades. Es cierto que, según los artículos 11, 12 y 13 del Tratado, tenemos la obligación de coordinar nuestras posiciones. Pero resulta curioso que seamos capaces de coordinarlas entre europeos y con los demás, en el Cuarteto para Oriente Medio e incluso con la Liga Árabe, y no se aplique el mismo principio en el Consejo de Seguridad. Eso no se puede explicar ante la opinión pública y, además, comporta responsabilidades graves europeas. Por lo tanto, es muy importante que el acuerdo al que se llegó en Atenas, el 16 de abril, se aplique ahora, pero en el marco de la legalidad internacional. Para qué? Para instaurar un gobierno propio del pueblo iraquí, respetando la integridad territorial y, además, dándole una posibilidad al pueblo iraquí, que, por fin, se ha liberado de una tiranía despótica. Estamos viendo cómo aparecen las huellas de la represión política y religiosa y cómo el pueblo iraquí está teniendo posibilidad de expresarse. Ésa es una cuestión absolutamente importante. La supresión del embargo -como se expresa en varias Resoluciones de las Naciones Unidas- tiene que llevarse a cabo bajo la autoridad de las mismas. También tienen que volver los inspectores, porque resulta paradójico que, hasta ahora, los únicos que han encontrado algunos rastros y algunas huellas de armas de destrucción han sido los equipos de los Sres. Blix y el-baradei, no han sido los inspectores estadounidenses, que actúan fuera de la legalidad y, por eso, es importante también incidir en este aspecto. Quiero reiterar, en nombre de mi Grupo, que la propiedad del petróleo iraquí y su explotación corresponden al pueblo iraquí. El petróleo -lo hemos visto demasiado a menudo- es un regalo envenenado y hay que respetar verdaderamente la utilización y el derecho al acceso a los recursos por parte del pueblo iraquí. Para finalizar, señor Presidente, permítame hacer referencia a la situación en Oriente Medio. No podemos decir que ha habido que actuar porque han pasado 12 años en los que el régimen de Sadam Husein no había respetado las Resoluciones de la ONU y llevamos 3 décadas esperando a que se cumpla la Resolución 242. Hay que apoyar la hoja de ruta, el Sr. Sharon no puede vetar al Alto Representante de Política Exterior de la Unión, Sr. Solana, porque se ha entrevistado con el Presidente Arafat. Hay que mostrar buena voluntad y, sobre todo, hay que desmontar la bomba más peligrosa que hay en Oriente Medio. Y todo eso nos exige a los europeos encontrar de nuevo la unidad y actuar conjuntamente. (Aplausos) Watson (ELDR). Mr President, although many of us opposed the basis for the recent war with Iraq, we can unite in rejoicing at the fall of the brutal dictator Saddam Hussein. The Iraqi people can now rebuild their country

9 as a free democracy, at peace with its neighbours and using its immense natural resources to raise the standard of living. The question for Europe today is how to unite in rebuilding Iraq so that we can overcome our previous division. We must project Europe's voice with the unity of a choir singing from the same hymn sheet, rather than the dissonance of an unruly cacophony. The informal meeting of foreign ministers leaves me cautiously optimistic. I welcome the proposals from the Commission and the Greek presidency to guide our action in post-war Iraq. While we may not yet have the capacity to wage war in defence of our values, we have long experience at winning the peace. My group favours an active role for Europe in rebuilding Iraq, but for that we need the legitimacy which can come only from another UN resolution. We were promised a 'vital' role for the UN by President Bush. Our foreign ministers have demanded a 'central' role for the United Nations. Yet the draft resolution of the US, the UK and Spain falls far short of either. You cannot give a vital role to the UN simply by proclaiming it in a recital to a Security Council resolution. A vital role means that rebuilding Iraq would not be not possible without the UN; it entails not endorsing for a 12-month period the authority of the self-declared occupying powers, with the right to direct the disbursement of funds from Iraqi oil revenues. A vital role for the UN means its involvement in setting up, as soon as possible, a legitimate and representative government of Iraqis, in lifting sanctions and in providing urgent humanitarian aid. Why have running water and electricity not yet been restored? How many must die before we get medical supplies into hospitals and clean up the unexploded ordnance? Where are the police that the UN could send to help restore law and order? We need to give the people of Iraq a better life or their hardship will become anger towards the occupying powers. A vital or central role for the UN also means readmitting Hans Blix and his weapons inspectors to verify what has happened to the weapons of mass destruction which remain unaccounted for. Their existence and the claim that they could be used within 45 minutes were central to the case for war. The weapons inspectors have the international legitimacy and credibility to complete the job they were asked to do, in cooperation with American and British forces on the ground. The tragic events of Monday night in Saudi Arabia remind us of the continuing instability in the region. That is why my group welcomes the visit of Colin Powell, marking the re-engagement of the United States in the peace process. For lasting peace in the region and a successful rebuilding of Iraq, we must simultaneously take forward the Quartet's roadmap for peace in Israel and Palestine. (Applause) Wurtz (GUE/NGL). Monsieur le Président, notre dernière prise de position sur l'irak est antérieure à la guerre. Le Parlement y exprimait son total soutien aux inspecteurs des Nations unies. Il y considérait qu'aucune des raisons invoquées jusqu'alors ne justifiait une guerre et que "toute nouvelle action devrait être décidée par le Conseil de sécurité après évaluation complète de la situation". N'avons-nous rien à dire sur les événements gravissimes survenus depuis lors, qui sont en totale contradiction avec cette approche? C'est ce que semble indiquer la décision majoritaire de cette Assemblée de ne pas conclure ce débat par l'adoption d'une résolution. Cette décision procédurière serait passablement dérisoire si elle ne reflétait une tare beaucoup plus profonde et sérieuse qui affecte l'union européenne, à savoir l'incapacité à définir une identité propre et à la défendre franchement. Cette démission politique est spectaculaire depuis que Georges Bush a commencé à mettre en pratique sa nouvelle doctrine stratégique. À celles et à ceux qui, comme mon groupe, estiment qu'il faut absolument réagir, notamment en misant sur ce que le New York Times a appelé "l'autre superpuissance", c'est-à-dire les opinions publiques mobilisées contre la logique de guerre, je propose trois priorités étroitement imbriquées. En premier lieu, la mobilisation contre l'acceptation du fait accompli en Irak. La population de ce pays vient d'être à la fois débarrassée d'une dictature et plongée dans le chaos. Pour m'être entretenu avec des résistants de longue date à Saddam Hussein, je peux vous dire que, le 9 avril dernier, dans bien des esprits et des cœurs se mêlaient sur place la joie et les souffrances, le soulagement et l'humiliation. Au fil des jours, c'est l'exaspération qui a tendance à prendre le dessus face à tout ce sang versé, à l'ampleur des dommages, des saccages et du pillage, à l'occupation militaire et au proconsul civil américain. Tout cela, alors même que le mobile affiché de la guerre, à savoir l'accumulation d'armes de destruction massive dont Georges Bush, Tony Blair et José Maria Aznar détenaient bien sûr des preuves irréfutables, est en train d'épuiser toute sa crédibilité. Notre deuxième priorité devrait être indissociablement un engagement offensif en faveur de la mise en œuvre effective de la feuille de route au Proche- Orient. L'Union en est co-initiatrice, elle ne peut donc rester inerte face aux tentatives quotidiennes du gouvernement Sharon de torpiller ce minime espoir de paix, celui-ci étant convaincu que l'actuel hôte de la Maison Blanche comprendra toujours ces raisons. Enfin, nous devons aider tout un chacun à mesurer jusqu'où nous conduira la folle aventure de la guerre préventive si l'europe n'acquiert pas la volonté politique de tout faire pour l'enrayer. La lutte contre le terrorisme et contre la prolifération d'armes de destruction massive est une nécessité. Mais cela n'a rien à voir avec cette dangereuse dérive impériale.

10 Je réitère, Monsieur le Président, aujourd'hui pour la troisième fois, la demande de mon groupe d'un premier grand débat de fond du Parlement sur la nouvelle doctrine stratégique publiée par Georges Bush le 20 septembre dernier. Cet éloge cynique de la loi du plus fort consiste ni plus ni moins à réduire à néant tous les principes de la Charte des Nations unies, comme en témoigne encore, en ce moment même, le projet de résolution américain au Conseil de sécurité. Il est temps pour l'europe de sonner l'alarme et d'assumer ses responsabilités, c'est ce qu'attend de nous, de Strasbourg à Varsovie, la majorité de nos concitoyens. Répondre à cette attente pourrait être notre "road map" à nous. Mon groupe, en tous cas, y est prêt Lagendijk (Verts/ALE). Voorzitter, er is niks vervelenders voor een politicus om gelijk te hebben maar het niet te krijgen. Wat nog vervelender is, is om geen gelijk te hebben en steeds duidelijker te merken dat je geen gelijk had. Heel concreet, we weten allemaal dat het zogenaamde bestaan van grote hoeveelheden massavernietingswapens de belangrijkste officiële reden was om deze oorlog te starten. Iedereen herinnert zich de presentaties van Tony Blair en Colin Powell in de Verenigde Naties waarbij ze met harde bewijzen kwamen dat die massavernietingswapens er waren. Nu blijkt, na weken zoeken door honderden Amerikaanse en Britse soldaten, dat die bewijzen er niet zijn. Zou dat misschien de reden kunnen zijn waarom de autoriteiten, lees de Amerikanen en de Britten, weigeren om Hans Blix en zijn VN-inspectieteam toe te laten? De VN-wapeninspecteurs zijn de enigen die kunnen aantonen dat Irak vrij is van massavernietingswapens maar ze zijn ook de enigen die zeer waarschijnlijk zullen aantonen dat Bush en Blair geen gelijk hadden toen ze deze oorlog starten omdat er massavernietingswapens zouden zijn. Die weigering is onderdeel van een veel breder patroon, namelijk het op afstand houden van de Verenigde Naties. Dat is niet terecht en dat is ook niet slim. Laat ik twee voorbeelden noemen waarbij de rol van de Verenigde Naties cruciaal is. UNEP, het milieubureau van de Verenigde Naties heeft, in mijn ogen terecht, aangedrongen op een zo snel mogelijk onderzoek naar de milieu-effecten, de milieugevolgen van het gebruik van bijvoorbeeld clusterbommen en verarmd uranium. Het opzetten van een tribunaal, broodnodig om het misdadige verleden te verwerken kan alleen maar met behulp van de Verenigde Naties. Maar laten we ook duidelijk zijn: ook de Europese Unie kan alleen maar op volle kracht functioneren of het nu gaat om humanitaire hulpverlening of om reconstructie binnen een raamwerk dat door de Verenigde Naties is gelegitimeerd, en als gelijkwaardige partner van de VS en niet als onderaannemer. Waar ik bang voor ben, is dat Europa zonder dat mandaat van de VN, halfslachtig en waarschijnlijk zelfs à contrecoeur toch mee zal gaan helpen bij de wederopbouw van Irak. De EU uit plichtsbesef, sommige lidstaten omdat ze geen tweede conflict willen met de Verenigde Staten en omdat ze wel hun graantje mee willen pikken. Dat is niet het Gemeenschappelijk Buitenlands Beleid wat mijn fractie voor ogen staat. De weg naar een gezamenlijk buitenlands beleid van de Europese Unie loopt via New York, via de Verenigde Naties. Alleen met een mandaat van de VN is de EU in staat om haar mogelijkheden, en die zijn niet gering, te benutten om Irak op te bouwen en de regering terug te geven aan de Iraakse bevolking. Dat is ook in het belang van de Verenigde Staten en Groot-Brittannië. Ik wil dan ook een beroep doen op de Britse, op de Spaanse maar ook op de Poolse regering en op de collega's uit de regeringspartijen uit die landen om te breken met de oorlogslogica die zegt dat de winnaar alles neemt. De winnaar neemt niet alles, dat moeten ze niet willen en dat kunnen ze ook niet. Zie wat er op dit moment in Irak gebeurt. Het is een chaos waarin de ene proconsul wordt vervangen door de andere omdat de Amerikanen en de Britten echt niet weten wat ze precies moeten doen. Irak heeft geen behoefte aan triomfalistische overwinnaars die niet weten wat ze moeten doen. De oorlog is gewonnen door weinigen, de vrede kan alleen maar gewonnen worden door velen Collins (UEN). Mr President, I would like to express my thanks and appreciation to the Greek presidency and Commissioner Nielson for the very fine statements that they made here this morning, and to my Parliamentary colleagues for the very enlightening statements they have made as well. The US Government has avowed its intention to hand over the sovereignty of Iraq to a representative Iraqi Government at a very early date. Two meetings of Iraqi political leaders have now taken place. The most recent, in Baghdad on 25 April, ended with an agreement to work to put together a transitional administration by 3 June This administration will then work to promulgate a new constitution for the people of Iraq and deal with other long-term government issues. I very much welcome the fact that a draft resolution has been tabled at the United Nations on the subject of how to deal with the post-conflict situation in Iraq. I believe that there are a number of guiding yardsticks which must be adhered to in the context of addressing the future role of the United Nations in Iraq. The United Nations must play a central role in the reconstruction of Iraq. This must begin from a clear understanding that it is not the purpose of any United Nations involvement to legitimise the recent military conflict. The United Nations must be an equal partner, and not have a subordinate position limited to acquiescing to decisions made by the coalition in Iraq. It would be very unfair to the civilian population of Iraq to allow questions of principle to prevent effective United Nations engagement with immediate needs. We should recall the comments of the Secretary-General of the United Nations when he said that we must find: 'unity of purpose in the post-war phase in Iraq'. The

11 overriding aim must be to set aside past divisions and focus on what must and can be done to help the Iraqi people at this time. From the perspective of the European Union we must set out exactly the likely future role for the European Union in Iraq. There was some general agreement at the last meeting of EU foreign ministers, held in Rhodes on 3 May, that the EU must play a stronger role in the postconflict situation in Iraq. The European Commission has already dispatched a needs-assessment mission to Iraq. There is also agreement that the Chargés d'affaires could return to Iraq from the Member States of the Union. There has been no agreement to date on whether or not the European Union should appoint a special representative for Iraq. This latter issue is one very important matter which must be given urgent political consideration. The European Union should engage in the reconstruction of Iraq and in a situation where the United Nations is at the centre of this effort. EU resources would then be made available to fund key reconstruction activities, such as the rebuilding of basic social infrastructure, including health, education, water and sanitation services. It is only right and proper that sanctions against Iraq be lifted. They serve no purpose whatsoever at this juncture, as they were originally designed to target a regime which now no longer exists. UNMOVIC and the International Atomic Energy Agency should return to Iraq at the earliest opportunity and complete their mission. The use of Iraq's oil revenues must also play a key part in the actual reconstruction of Iraq, but any use of such monies must be undertaken in the best interests of the Iraqi people, who must play a role in any such decisions as fully and as early as possible. A central role for the United Nations would confer real legitimacy on whatever interim arrangements are put in place in Iraq. It would also contribute to lessening political tensions in the Middle East region and to reducing the political instability that is so sadly but evidently there at this particular time Bonde (EDD). Hr. formand, læren af Irak-krigen er ikke, at vi skal kopiere USA og lave vores egen udenrigspolitik med vores eget super statsmilitær og militærindustrielle kompleks. Hvis vi havde haft kvalificeret flertal i spørgsmålet om Irak, ville hverken den britiske eller franske linje have fået flertal. Løsningen er, at vi i stedet for at lave en superstat står sammen i Europa for at styrke FN. Beslutter FN, at en diktator skal afvæbnes, må FN også have styrken til at gennemføre beslutningen. FN bør have sin egen udrykningsstyrke, og EU's udrykningsstyrke bør stilles til rådighed for FN. Vetoretten i FN's sikkerhedsråd må begrænses, så FN også kan handle, selvom et lille mindretal skulle være imod det. Ellers handler stormagter på egen hånd og skaber dermed undskyldninger for, at enhver kan handle på egen hånd med militære overfald og terror. Krigsforbrydere bør findes og stilles for krigsforbryderdomstolen. Alle lande bør presses til at acceptere krigsforbryderdomstolen og FNpagten. Læren er, at vi må værne om lov og ret mellem landene, hvis vi ikke vil ende som ofre for jungleloven og tyngdeloven, og selv blive skydeskive for nye generationer af terrorister. Terror og diktatur stoppes kun effektivt med lov og ret Bonino (NI). Signor Presidente, colleghi, io non so se questo sia il dibattito n. 10, 15 o 25 di questo Parlamento, di questa Istituzione, relativo al caso iracheno. Temo che, come tutti gli altri, questo dibattito sottolinei ancora una volta l'irrilevanza delle nostre Istituzioni; irrilevanti sono state, infatti, nella fase precedente all'azione militare e rischiano di esserlo anche nella fase di costruzione o di ricostruzione. Francamente, colleghi, io non so se l'europa vorrà mai decidersi, non a dire ma a fare, ad avere una politica comune, perché non ne vedo proprio i presupposti. Non ne vedo i presupposti perché non ho capito dalle dichiarazioni del Consiglio quale ruolo intenda svolgere l'europa in quanto tale. Voi avete sentito niente? Io no. A parte qualche auspicio, che mi pare evidente, io non ho visto nient'altro, e credo che sia opportuno, per sincerità, dircelo. C'è una cosa importante, però, che ha detto il Commissario e con cui sono perfettamente d'accordo. Una volta per tutte va chiarito che in Iraq ci sono, come prima, grandi bisogni umanitari, ma non siamo di fronte a un disastro umanitario. Questo, per lo meno, mettiamocelo in testa perché i problemi sono altri, ben più difficili di un'emergenza umanitaria che la Commissione sa molto bene come gestire. Da questo punto di vista, se mai l'europa vorrà trovare i mezzi di dire alcunché e di avere una politica, mi associo a quanto ha detto l'onorevole Barón Crespo. Vedete, è intollerabile che in tutte le sedi di discussioni, conferenze, incontri, persino sull'iraq - come sull'afghanistan, come sul Kosovo, come su Timor Est - non si veda una donna, neanche per servire il caffè o in qualità di interprete. Questo non è un paese islamico, non è questione di tradizione; è un paese secolarizzato, dove le donne, nel bene e nel male - la "signora Antrace" ne sia un esempio per tutti - erano protagoniste. Non so se l'europa avrà mai da dire qualcosa; se per caso, dopo i grandi discorsi, avesse qualcosa da dire, vorrei che questo lo tenesse a mente e che non fossimo obbligati, noi Radicali, come già per l'afghanistan, a lanciare una campagna mondiale per ottenere magari, nella disattenzione di tutti quanti, due donne ministro Evans, Jonathan (PPE-DE). Mr President, 172 troops - 34 British and 138 American - gave their lives for the cause of Iraq's freedom during the war. Today certainly,

12 my colleagues and I salute what they and all the coalition forces did to ensure that Iraq could be free. Throughout the debates that we have had on the Iraq crisis, I have made it clear that for us war was always a last resort. If only the nations of the world had united in a determined way, then Saddam, in my view, could have been dealt with without the need for war. Now that the conflict is over, the emphasis is rightly on the stabilisation of Iraq, on the building of civil society, on creating the conditions for a democratic state that can live in peace with its neighbours and also on restoring the Iraqi economy in the interests of the Iraqi people. Of course there are great hurdles to overcome. That is not in dispute. However we should be in no doubt that only the removal of Saddam Hussein has made any of these things possible. The second great task that can now be taken forward is progress towards a durable settlement between Israel and the Palestinians. The road map to peace sponsored by the Quartet offers a solid basis for a resolution of this most difficult of issues in the Middle East: the parties in the wider region, the blueprint for a lasting peace, a secure Israel whose right to exist is recognised by the Arab world, and a Palestinian state living side by side with Israel in harmony and peace. There is much work to be done on both of these projects, but the opportunity is there now for a real and lasting peace to be forged in this vitally important region of the world. As for the wider world, the crisis has created real questions about the United Nations and its ability to implement its own declared intentions. NATO has suffered internal divisions of a kind never before experienced. The European Union has demonstrated that it is incapable of speaking with a single voice, whilst some Member States have shown more interest in creating a counterweight to the United States, than in building a genuine transatlantic partnership based on common values. It is time for some straight talking. The actions of the gang of four at the Brussels summit last month clearly show the strategic error they are making in trying to divide the transatlantic alliance. Whatever soft words they say, this summit was a calculated attempt to foment division between Europe and the USA, and if we have learned anything from the events of recent months it is surely that Europe and America must stand together to deal with threats to our collective security. New structures and new military headquarters in competition with the United States would fracture an alliance that has served us well in Europe. I am glad that the majority of European nations understand this and have had the courage to say so. Finally, if Europe is serious about defence and security, it needs to provide the financial resources. New and divisive structures are not needed. What we need is increased capability. I hope that Europe has learned a lesson from this crisis. NATO and the transatlantic alliance must remain the bedrock of European defence Sakellariou (PSE). Herr Präsident, Herr Ratspräsident, Herr Kommissar, meine Damen und Herren! Es sind erst wenige Wochen vergangen seit der unilateralen Entscheidung der USA, den Irak anzugreifen. Ohne UNO-Mandat wurde durch eklatanten Bruch des internationalen Rechts ein Angriffskrieg von den USA begonnen, genauer gesagt, nicht allein von den USA. Eine ganze Reihe von bekannt gewordenen, aber auch geheim gehaltenen Alliierten haben sich in der "Koalition der Willigen" - oder sollte man hier sagen der "Willfährigen" - zusammengefunden. Neben den Besatzungsmächten durch Selbstberufung - USA, Vereinigtes Königreich und Polen - schließen die Reihen der Koalition der Willigen andere bedeutende militärische Mächte wie Palau, die Marschallinseln, Mikronesien und das Königreich Tonga ein. Ziel des Angriffskrieges war unter Berufung auf die einschlägigen Resolutionen des Sicherheitsrates der Vereinten Nationen, Irak von den Massenvernichtungswaffen zu entwaffnen. Das weitere Ziel der Angreifer, das Regime des Diktators Saddam Hussein zu stürzen, findet keine Rechtsgrundlage im internationalen Recht und ist in der Charta der Vereinten Nationen nicht vorgesehen. Ich glaube auch nicht, dass es Aufgabe der Weltgemeinschaft sein sollte, durch Kriege überall in der Welt Diktatoren zu beseitigen. Es hinterlässt außerdem einen faden Nachgeschmack, wenn der britische Außenminister Jack Straw bereit ist, mit zigtausend britischen Soldaten einen Diktator im Irak zu jagen, während der gleiche Jack Straw als britischer Innenminister seinerzeit einen anderen Diktator, nämlich Augusto Pinochet, durch eigene Entscheidung befreit und vor dem Zugriff der britischen Justiz gerettet hat. (Beifall) Der unilaterale Krieg der USA gegen den Irak hat sein Ziel erreicht, nämlich das Regime von Saddam Hussein zu beseitigen. Doch dieser Krieg hat auch schreckliche kolaterale Schäden verursacht: erstes unmittelbares Opfer die Vereinten Nationen und das internationale Recht, zweitens die Einheit der Europäischen Union und die GASP, und schließlich hat auch die NATO ihren Teil von den ideologischen Splitterbomben abbekommen. Die neue Doktrin des Präventivkrieges, lanciert von dem Chefideologen Richard Perle, dem Herrn der Finsternis, rüttelt auch an den Fundamenten der NATO. Es bleiben die Fragen, Herr Präsident und Herr Ratspräsident, wann denn dieser Krieg zu Ende ist und wann das Kriegsende erklärt werden wird. Erstens: Was macht die Europäische Union, damit dieses Kriegsende erklärt wird? Zweitens: Wo sind die Vernichtungswaffen, deretwegen dieser Krieg erklärt wurde? Wenn die Amerikaner nicht bereit sind, uns zu sagen, was mit den Massenvernichtungswaffen ist, müssten wir als Europäer zumindest hier nachhaken und eine Erklärung verlangen. (Beifall) 3-018

13 Nicholson of Winterbourne (ELDR). Mr President, I visited Iraq 12 days ago. I spent 8 days in the south, reviewing the public health situation in my capacity as the World Health Organisation's Special Envoy. I listened to the people. I met with 50 tribal leaders, upwards of Marsh Arabs, and I reviewed and inspected extensively hospitals and primary health clinics in Basra, Al- Amara and other smaller towns and villages. I re-opened the World Health Organisation Office and I set up a clinic now dealing with medical consultations a month. The people are relishing their freedom. Their joyfulness is tempered only by the continuation of the bitter legacy of Saddam. Their lives were malignly regulated down to the smallest detail. Saddam modelled his total control on Stalin, whom he emulated. The ordinary Iraqi family's purchase, even of one bar of soap, was politically directed and controlled. When sentenced to ear amputation, the prisoner had to seek out and pay the surgeon to perform the mutilation. The more money the prisoner was able to offer, the more ear the surgeon permitted to remain intact. A trade in human flesh, a cruel bargain with Saddam Hussein - for Saddam owned the Iraqi people's every movement from tear-sodden cradle to early and unquiet grave. These systems are still intact and throttling the Iraqi people. It is early days. The coalition forces are doing fine work, particularly in the south and in delivering public health to the people of Iraq. The United Nations - especially the World Health Organisation - is now fully engaged and is using its specialist skills to excellent effect. However, the UN can only do so much in such a complex and difficult political situation. Patience is needed, as is the continuing security provided by the coalition forces, to give the Iraqi people the time and space they need to unravel the evil web Saddam wove so skilfully around them. The task now is to help the people to enjoy their freedom and to entrench it constitutionally and politically for future generations. (Applause) Morgantini (GUE/NGL). - Signor Presidente, non possiamo sfuggire alle nostre responsabilità. La guerra contro l'iraq, costruita sulla menzogna della presenza di armi di distruzione di massa, la militarizzazione degli USA, la dottrina della guerra preventiva e infinita mettono in pericolo l'intera umanità e ci costringono a vivere nella paura di criminali atti terroristici e nel dolore che ne deriva. Non dobbiamo sottacere - questa è una nostra responsabilità - che la politica imperiale degli USA distrugge non solo vita, terra, storia, cultura, ma l'intero assetto delle relazioni tra gli uomini, il Patto delle Nazioni Unite e le regole internazionali. Non possiamo voltare pagina e fingere che nulla sia avvenuto. Dobbiamo costruire e ricostruire i nostri rapporti con gli USA, con i paesi del mondo, nel rispetto dei diritti umani e civili, nel perseguimento della giustizia, nel rifiuto di due pesi e due misure, come nel caso dell'occupazione israeliana della Palestina. Saddam è svanito nel nulla, e io, insieme agli iracheni, non posso che gioirne, ma la situazione è instabile e le forze d'occupazione devono essere sostituite da un governo iracheno in cui figurino donne e che sia coordinato dalle Nazioni Unite. L'Unione europea faccia la sua parte, promuova ricostruzione e aiuti economici, ricostituzione della democrazia e uso iracheno delle risorse. La Francia, la Germania, il Belgio, il Papa e le masse pacifiste hanno dato credibilità in quella parte del mondo all'unione europea e all'europa. Continuiamo quindi a percorrere una strada che preveda, appunto, il rispetto dei diritti, e non la sopraffazione e l'occupazione Nogueira Román (Verts/ALE). Señor Presidente, todos sabíamos que se iba a producir una catástrofe humanitaria, que iba a afectar especialmente a niños y niñas, que forman la mayoría de la población del Iraq. Los parlamentarios europeos que estuvimos en Bagdad y Basora lo percibimos muy especialmente. Los inspectores allí nos dijeron -como lo hizo Blix en las Naciones Unidas- que no había armas de destrucción masiva. No sé de qué nos sorprendemos. Pero no éramos conscientes de la irresponsabilidad inmensa de los ocupantes. En el Iraq impera el caos, la ley de la jungla, el desamparo de los ciudadanos. Y llamo la atención en este sentido, que los futuros ocupantes son la mayoría miembros de la Unión Europea: el Reino Unido, Polonia, Italia, el Estado español, mientras la Unión Europea está ausente. En este sentido, señor Presidente, me parece un sarcasmo que el Sr. Poettering aún siga diciendo que no podemos hacer una Unión Europea contra los Estados Unidos. Es justamente lo contrario: los Estados Unidos -la extrema derecha que allí gobierna- están trabajando en contra de una Unión Europea como entidad con presencia en el mundo. Vivimos una situación inadmisible que este Parlamento debe denunciar en nombre de los ciudadanos y ciudadanas de la Unión que así lo manifestaron. Debemos pedir, señor Presidente, la restitución de la plena legalidad de las Naciones Unidas y debemos recordar de nuevo que el Programa "Petróleo por alimentos" y la inspección le corresponde únicamente a las Naciones Unidas. Si no se hace así, se romperá con la legalidad establecida, incluso con resoluciones que los ocupantes en su momento aprobaron. En todo caso, yo quiero hoy decir especialmente que rechazo la posición del Presidente del Gobierno español, Sr. Aznar, convertido en vasallo de la extrema derecha que hoy gobierna en los Estados Unidos. Quiere convertir al Estado español en un nuevo Puerto Rico. Tanto más cuando esto lo hace contra el sentir de la mayoría de la población española.

14 Señor Presidente, señor Comisario, señor Presidente en ejercicio del Consejo, auxilio humanitario, todo, evidentemente; pero sobre todo y muy especialmente, para que esto sea eficaz, la necesaria presencia política de la Unión Europea y de las Naciones Unidas Belder (EDD). Voorzitter, voor de burgers van Irak danken wij God voor de verdrijving van Saddams schrikbewind. Arrestatie van de gevallen alleenheerser over het Tweestromenland en diens beide zonen, indien nog in leven, zal hopelijk niet lang op zich laten wachten. Juist daarvan verwachten Iraakse oppositiekringen uiteindelijk opheldering over s lands arsenaal aan massavernietigingswapens. Met diezelfde nieuwkomers op het Iraakse politieke toneel maken wij ons ernstige zorgen over de voortdurende publieke onveiligheid in de hoofdstad Bagdad. Saddams aandeel daarin zijn amnestie van bijna criminelen vlak voor het begin van de militaire interventie van Amerikanen en Britten ontslaat met name de Amerikanen niet van hun verantwoordelijkheid voor "law and order" te zorgen in het bestuurscentrum van het land. Bovendien kunnen zij daarbij rekenen op de expertise en assistentie van Iraks ontluikende democratische krachten. Even welkom bij de gigantische opgave van de wederopbouw van Irak is een substantiële humanitaire bijdrage van de Europese Unie. De voedselvoorraden van Iraakse families raken echt uitgeput. Offervaardigheid van onze kant zal het transatlantische partnerschap hechter maken. Dat kweekt tegelijk goodwill bij de Iraakse burgerbevolking. Europese ruggensteun verdienen evenzeer Washingtons diplomatieke inspanningen om in de regio religieus radicalisme in te dammen. Zo kan mede Iraks territoriale integriteit onder democratisch bestuur ook extern veilig worden gesteld Souchet (NI). Monsieur le Président, au lendemain de l'horrible attentat de Ryad et du retour triomphal de l'ayatollah Akim en Irak, force est de constater que le traitement réservé à la question irakienne par la coalition américano-britannique a singulièrement brouillé les perspectives. Après le 11 septembre, une guerre implacable avait été engagée contre le terrorisme islamiste par une coalition qui, elle, coïncidait avec la communauté internationale quasiment tout entière. Une coopération étroite, notamment entre les États-Unis et les pays d'europe, où s'était préparé l'attentat du 11 septembre, commençait à donner des résultats en portant des coups sensibles au réseau d'al-qaida. À cette ligne stratégique claire et quasiment incontestée, les États-Unis ont substitué un projet beaucoup plus hasardeux en empruntant la vieille théorie des dominos, à l'honneur dans le monde communiste des années 1970, et en l'appliquant à l'exportation du modèle démocratique dans la sphère arabo-musulmane à partir d'un nouvel Irak démocratisé par l'amérique. En fait de démocratie, pour le moment, nous voyons surtout prospérer, sur l'anarchie qui a succédé à la dictature, les appels à l'instauration de la Shariah en Irak. Si un statut d'occupation prolongée devait se mettre en place, couplé avec le maintien d'une situation générale d'insécurité, nous ferions face à un double risque. D'abord, l'occupation militaire durable d'un pays hébergeant les lieux saints du chiisme réalimenterait substantiellement le processus du terrorisme islamiste et, localement, le rétablissement de l'ordre passerait immanquablement par le réseau des mosquées chiites. La prolongation de la situation présente est donc particulièrement dangereuse. Elle pourrait compromettre la reprise indispensable d'une stratégie globale et déterminée de lutte contre les multinationales du terrorisme islamiste, dont le triple attentat suicide de Ryad montre qu'elle n'a rien perdu de son actualité en dépit de l'action militaire menée en Irak. Pour ressouder la communauté internationale autour de la priorité de la lutte contre un type de terrorisme qui nous menace tous, l'urgence, ce n'est pas de décider qui punir et qui récompenser, c'est de ne pas laisser pourrir la situation en Irak et faire en sorte que se substituent au plus vite au régime d'occupation militaire de nouvelles autorités irakiennes qui puisent leur légitimité dans la reconnaissance que leur manifestera la communauté internationale Salafranca Sánchez-Neyra (PPE-DE). Señor Presidente, más allá de las torpes e insultantes palabras de un miembro de esta Cámara contra el Presidente Aznar, yo quisiera decir que, en la situación actual que está viviendo el Iraq, hay que distinguir dos cosas: las que pueden esperar y las que no pueden esperar. Y lo que no puede esperar, señor Presidente, es el restablecimiento del abastecimiento alimentario de una población que ha sufrido una larga y cruel dictadura y 12 años de embargo. A pesar de los esfuerzos de la comunidad internacional, en general, y de la Unión Europea, en particular -hay que agradecer los esfuerzos de la Comisión Europea y de muchos Estados miembros-, a mí me gustaría, señor Presidente, para colocar las cosas en su sitio, poner encima de la mesa algunas cifras, en lo que se refiere a la ayuda humanitaria. Los Estados Unidos aparecen como el principal donante de ayuda humanitaria al Iraq con 964 millones de euros; Gran Bretaña, el segundo, con 336 millones de euros; Japón, el tercero, con 192 millones de euros; ECHO, con 100 millones de euros, y otros países, como España, con 60 millones de euros en misión humanitaria; Australia, 55 millones de euros; Canadá y Alemania, 50 millones de euros; y lamento que el Sr. Wurtz no esté en este hemiciclo porque su país, con cifras del 13 de mayo de 2003, está contribuyendo a la ayuda humanitaria con 10 millones de euros.

15 Es evidente, señor Presidente, que hay que restablecer los servicios de agua potable, de electricidad y el restablecimiento de la red sanitaria. Y es evidente también que la segunda prioridad, en estos momentos en el Iraq, es la constitución de una autoridad interina iraquí, que tiene que hacerse con una participación fundamental de los iraquíes, de una forma democrática y también, señor Presidente, en mi opinión, tomando en consideración algunos aspectos de constitución federal, pues la gran cuestión que en estos momentos se encuentra en el aire, provocada por una magnificación mediática del despertar iraní, es o debería ser la de constituir un Estado interétnico y multirreligioso, bajo los principios de inclusividad, de representatividad y de responsabilidad. Los últimos debates que se han mantenido en las Naciones Unidas, señor Presidente, ponen claramente de manifiesto la superación de las desavenencias del pasado y han dejado paso a actitudes constructivas por parte de todos. Ésta, señor Presidente, debería ser, en mi opinión, la línea a seguir por la Unión Europea, que tiene que contribuir a la estabilidad de la región, movilizando y utilizando toda su capacidad de diálogo con los países de la región: Líbano es un país asociado en estos momentos a la Unión Europea, Siria es un miembro de la asociación euromediterránea, tenemos en estos momentos un diálogo crítico con Irán y debemos perseguir asimismo los objetivos de la "hoja de ruta". Los Estados Unidos, señor Presidente, han propuesto un ambicioso acuerdo de libre cambio con los países de la región. La Unión Europea tiene que movilizar toda su capacidad de diálogo para tratar de conseguir que esta región sea estable, pacífica, próspera y democrática. Y la próxima reunión informal, señor Ministro, que tendrá lugar en Creta los días 26 y 27 de mayo, debería ser una ocasión única para favorecer el papel de la Unión Europea ante este conflicto Titley (PSE). Mr President, I have to say that I am surprised at how little has been said in this debate about the fact that a people has been liberated, that freedom reigns where terror once did and that Shia clerics are now able to return to Iraq in an atmosphere of religious toleration where once they were murdered. In the last few days we have seen a reminder of the nature of Saddam's regime with the discovery of yet another mass grave. Too much of the debate has been about apportioning blame for what has happened in the past and too little of it has been about looking forward. Ensuring that Iraq is run by Iraqis for Iraqis should be an absolute priority. The wishes and needs of the Iraqi people should be paramount. It is for that reason that I welcome the draft UN Resolution, which addresses the immediate needs of the Iraqi people. It lifts sanctions: how many people in this Chamber have been calling for that over the last few years? It envisages a political process to put the country back into the hands of the Iraqis with the involvement of a UN special coordinator. It sets up a process to wind up the 'Oil for Food' programme while ensuring that oil can only be sold for the benefit of the Iraqi people and it creates a new fund for the reconstruction and humanitarian needs of Iraq which involves the IMF and the World Bank. There are of course many problems to be dealt with. We cannot run reconstruction from the top down as if it were a military campaign. We cannot impose systems and procedures dreamed up in Washington and expect them to work. We have to have a bottom-up approach which involves the Iraqi people first and foremost. In order for that to happen, the establishment of security, effective policing and the rule of law should be given absolute priority. My concern is that American troops, unlike British troops, are not equipped for policing action and our priority therefore should be to get police into northern Iraq. We have already seen security established largely in southern Iraq. My final concern is that there has been no proper discussion on debt reconstruction in Iraq, nor even on who the debt belongs to. Until we resolve these issues there will be no long-term solution for Iraq Van den Bos (ELDR). Voorzitter, na alle doorstane ellende wordt het bevrijde Iraakse volk nu het slachtoffer van de vraag wie het mag helpen. Moet de wederopbouw in handen blijven van de Amerikanen met een bijrolletje van de VN of wordt de herconstructie een werkelijk, internationale onderneming. Natuurlijk voelen Bush en Blair er niet voor om ook de leden van de antioorlogscoalitie een hoofdrol te geven en te laten profiteren van vette wederopbouwcontracten. Maar alleen de VN kan de sancties beëindigen en vooral ook de deur openen voor substantiële internationale bijdragen en met gezag beoordelen of de nieuwe Iraakse regering wel echt representatief is. Het is van groot belang dat de olieinkomsten ten goede komen aan het Iraakse volk en niet in de zakken terechtkomen van de Texaanse vrienden van de president. Commissaris Nielson schijnt mijn angst hiervoor te delen. Kan hij zijn uitspraak toelichten dat Amerika hard op weg is om lid van de OPEC te worden? De Europese Unie kan en moet een humanitaire bijdrage leveren, een hele belangrijke zelfs: speciale aandacht voor vrouwen en kinderen, maar ook aan de opbouw van een democratische rechtsstaat. Als we blijven strijden over de rol van de EU en de VN is er uiteindelijk maar één slachtoffer en dat is het Iraakse volk ΠΡΟΕ ΡΙΑ του κ. ΗΜΗΤΡΑΚΟΠΟΥΛΟΥ Αντιπροέδρου Αλαβάνος (GUE/NGL). Κύριε Πρόεδρε, έχω καλυφθεί από την οµιλία του προέδρου της Οµάδας µας. Να σηµειώσω: Πρώτον, αποτροπιασµός, καταδίκη γι' αυτό που έγινε χθες στη Σαουδική Αραβία - ναι, αλλά ας θυµηθούµε πώς είχε κλείσει την οµιλία του ο Επίτροπος Patten, όταν άρχιζε ο πόλεµος: "η κατάσταση και η εξέλιξη στο Ιράκ θα οξύνει το πρόβληµα της

16 τροµοκρατίας" - και τώρα δρέπουµε τους καρπούς των πράξεων των Ηνωµένων Πολιτειών και της Μεγάλης Βρετανίας αλλά και αυτής της σιωπηλής στάσης της Ευρωπαϊκής Ένωσης. εύτερον, λυπάµαι για το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο. Ζούµε µια από τις πιο σκοτεινές στιγµές του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου. Τι θα πούµε στους πολίτες σε ένα χρόνο στις ευρωεκλογές; Τι κάναµε κατά τη διάρκεια του πολέµου; εν βγάλαµε καµία απόφαση, κανένα ψήφισµα. Τι κάναµε µετά τον πόλεµο; Όταν έχουµε χολέρες, όταν έχουµε δεκάδες νεκρούς, όταν έχουµε την καταλήστευση του µουσείου της Βαγδάτης, όταν έχουµε τις λεηλασίες σε πυρηνικές εγκαταστάσεις, δεν βγάζουµε απόφαση, δεν βγάζουµε ψήφισµα, γιατί αυτοί που καλύπτουν τον πόλεµο δεν θέλουν να βγάλει ψήφισµα το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο και να σταθεί µπροστά στην ευρωπαϊκή κοινή γνώµη. Τρίτον, µια παράκληση προς τον προεδρεύοντα: Όχι συµµαχία, κύριε προεδρεύοντα, όχι συµµαχία! Είναι δυνάµεις κατοχής. Έτσι πρέπει να τους αποκαλέσουµε, διότι η Ευρωπαϊκή Ένωση δεν πρέπει να καλύψει τα τετελεσµένα γεγονότα McKenna (Verts/ALE). As many people have already said, the justification for the invasion and occupation of Iraq was about the existence of weapons of mass destruction but, as we all know, it was more about regime change. As Mr Sakellariou said, there is no justification in international law for the invasion and occupation of a country to change the regime in that country. It sets a very dangerous precedent. However, in relation to weapons of mass destruction, none have been found. That is clear. This was the justification, despite what some people were saying all along about the situation. It is essential that the weapons inspectors return to Iraq, for Hans Blix to be allowed back in. Let them verify whether or not weapons of mass destruction were there. As we all know, that is highly unlikely. It also means that the US, the UK and the others who supported them are pursuing a shoot-to-kill policy - i.e. we believe or suspect the Iraqis have weapons of mass destruction, therefore we go in, we shoot and kill the people and then afterwards we find out there was no justification for this action. This is a war crime in my eyes. I do not believe that there was any justification for what happened in Iraq. It is essential that the weapons inspectors be allowed back in. In relation to the proposal mentioned by several speakers, this UK-, US- and Spanish-backed proposal for a UN resolution would put the administration of Iraq, including decisions on its oil reserves, into the hands of the invaders and occupying forces. This is blatant, modern-day colonialism and we should not allow it. In relation to Iraq itself, Iraq was one of the countries in the region with the most advanced education system, with education for all - male and female alike. Now that education system has been completely decimated. Some people today have mentioned women's rights within Iraq. One of the ways to ensure that women are liberated, have rights and know their rights, is through a proper education system. What will happen in relation to the education system in Iraq and how will it be reinstated? Coûteaux (EDD). Ainsi donc, Monsieur le Président, Mesdames et Messieurs les représentants des nations membres, les opposants à la guerre avaient raison. La déstabilisation, l'agression, l'invasion dont s'est rendue coupable contre l'irak l'union anglo-saxonne la seule union qui, en ce moment, tienne debout d'ailleurs n'avaient pas davantage pour but de renverser le régime socialiste du Baas que de détruire de fantomatiques armes de destruction massive. Tout simplement, le but poursuivi est de détruire massivement l'irak pour satisfaire au meccano idéologico-industriel de la petite bande d'illuminés à portefeuille qui règnent à Washington. Ces gens-là se moquent complètement de la paix au Proche-Orient et tout autant du peuple irakien, qu'ils plongent délibérément je dis bien délibérément dans l'anarchie, avec son horrible cortège de violences et de souffrances sans nom. Ces gens-là jouent avec les peuples comme on joue avec des osselets, et c'est bien d'ailleurs le propre des empires, en particulier de cet empire américain que l'europe, en éradiquant ses seules racines, les nations, et notamment la France, seule à mener une politique mondiale indépendante, a laissé se constituer par lâcheté. Non pas parce qu'elle est vieille, l'europe, mais simplement parce que, privée des sèves nationales, elle est politiquement morte. Ce ne sera donc qu'une hypocrisie de plus que de parler aujourd'hui dans cette dérisoire enceinte de reconstruction de l'irak, alors que ce qui est à l'ordre du jour, c'est la destruction de l'irak, jusqu'à ce qu'il ne reste plus pierre sur pierre, mis à part, bien entendu, des derricks. La question n'est pas de savoir comment reconstruire, mais jusqu'où nous allons détruire l'irak, humilier les peuples arabes, exciter leur colère pour complaire aux idéologues qui veulent à toute force provoquer une guerre générale entre les civilisations, qui sera une guerre contre les civilisations, à commencer par ce qui reste de la nôtre Borghezio (NI). - Signor Presidente, la situazione irachena presenta oggi il problema molto arduo di definire come sarà legittimato e guidato il processo di transizione, dopo la fine della guerra, verso quello che tutti ci auguriamo, ovvero un regime libero e democratico, fondato sul pluralismo politico, religioso, etnico. Il progetto di risoluzione presentato venerdì dagli Stati Uniti all'onu sembra ridurre a un ruolo marginale il Consiglio di sicurezza, disciplina in maniera rigida e aprioristica lo sfruttamento del petrolio e, infine, lascia incerti, e quindi prevedibilmente piuttosto lunghi, i tempi dell'amministrazione angloamericana. Infine, si dice che l'amministrazione ad interim sarà diretta dalle potenze d'occupazione, di concerto con il popolo iracheno e con un coordinatore dell'onu. Si tratta di una formula un po' generica, che sembra confinare il ruolo dell'onu

17 soprattutto al coordinamento degli aiuti umanitari, o poco più. Dall'Europa arriva una richiesta precisa di un coinvolgimento ben maggiore in questo futuro immediato. Essendo l'unione europea, dal punto di vista geopolitico, la realtà viciniore, sarebbe veramente assurdo che restasse estranea a un processo così importante per il futuro di quest'area. Non può essere, inoltre, giudicata positivamente la strategia degli americani di creare un collegamento con i colloqui con l'iran, volti ad evitare i pericoli di un ruolo destabilizzante della forte presenza sciita. Questa realtà etno-religiosa va valutata con estrema attenzione, ma oggi l'europa non può restare inerte di fronte agli scenari terrificanti che apre la ripresa della strategia del terrore da parte di Al-Qaeda. La stabilizzazione dell'iraq, con interventi che assicurino la pax religiosa fra le varie componenti etniche, si evidenzia come necessaria in un'area, come quella del Golfo, dove la piovra del terrorismo islamico mostra di avere una presenza e una penetrazione temibilissime. Quest'attacco, che fa eco a quello in Cecenia, riporta in piena attualità, infatti, la sfida dell'internazionale del fanatismo islamico nei confronti dell'occidente. L'Europa, al di là delle sue divergenze con gli Stati Uniti sull'iraq, si assuma quindi tutte le sue responsabilità nel contrastare l'organizzazione del terrorismo che, com'è ormai ampiamente dimostrato, trova asilo anche negli Stati membri dell'unione europea, in molte moschee e centri islamici spesso finanziati dall'arabia Saudita Stenzel (PPE-DE). Herr Präsident, Herr Kommissar, Herr Ratspräsident! Zunächst einmal möchte ich die Aussprache über den Irak begrüßen. Sie ist ein Zeichen dafür, dass die Europäer ihre Verantwortung für den Nachkriegs-Irak wahrnehmen wollen und den Blick nach vorne richten. Ich halte es daher auch für sinnvoll, dass wir von einer Entschließung zum Nachkriegs-Irak Abstand genommen haben, da uns dies in eine Diskussion über Schuld und Sühne der EU, unsere widersprüchlichen Haltungen gegenüber den USA sowie die Rolle, die sie der UNO zubilligen, verstricken würde. Davon hat niemand etwas, am wenigsten die Iraker selbst. Ich möchte aber schon darauf hinweisen, dass wir eine zentrale Rolle der Vereinten Nationen unterstützen, und zwar aus dem einfachen Grund: Wenn man ein fremdes Land verwaltet, bedarf es einer völkerrechtlichen Legitimation. Der Chefverwalter des Iraks sollte daher ein UNO-Mandat haben. Für das Öl-für-Lebensmittel- Programm sollte sichergestellt sein, dass das Geld den Irakern zugute kommt. Die Sanktionen, und zwar alle wirtschaftlichen und finanziellen Sanktionen, die 1990 gegen den Irak verhängt wurden, sollten umgehend aufgehoben werden. Nach dem Sturz des Regimes Saddam Husseins besteht keinerlei Veranlassung mehr dafür, sie aufrecht zu erhalten. Die Diskussion, was genau unter der zentralen Rolle der UN beim Wiederaufbau des Iraks zu verstehen ist, halte ich für relativ artifiziell. In einem Land, das noch keinerlei zivile Ordnung hat, wo die Grundstrukturen für eine funktionierende Verwaltung erst geschaffen werden müssen, wo das Regime ein entsetzliches Erbe an Not und Gewalt hinterlassen hat und es an den grundlegendsten Dingen mangelt, ist die Reduktion auf so genannte humanitäre Hilfen und ihre Koordinierung keine Reduktion, sondern eine wesentliche Aufgabe. Hier sollte sich auch die Europäische Union verstärkt einbringen, und ich unterstütze hier auch das ECHO- Programm, das hier schon tätig ist. Auf jeden Fall sollte allmählich der Eindruck vermieden werden, dass, während die 15 der EU noch beraten, lediglich die USA handeln, das heißt, die Europäische Union sollte sich, nachdem sich der Staub des Irak- Krieges gelegt hat, primär der Aufgabe stellen, ihr Verhältnis zu den USA zu klären. Wir werden hier in Kürze den polnischen Staatspräsidenten Kwasniewski empfangen, der einen Staat vertritt, der an der Seite der USA im Irak agiert hat, und der trotzdem hier sein Interesse an einer gemeinsamen europäischen Außen- und Sicherheitspolitik äußern wird. Bevor wir die europäische Gesinnung dieser Länder, auch der EU-Mitgliedsländer, in Zweifel ziehen, sollten wir uns lieber darauf besinnen, all jene, die in der Koalition mit den USA militärisch eingegriffen haben, als Brückenbauer zu Washington zu verstehen. Ähnlich wie beim Quartett im Nahen Osten kann eine Rolle der EU nur partnerschaftlich mit und nicht im Gegensatz zu den USA glaubwürdig vertreten werden Andreasen (ELDR). Mr President, I am not a particular friend of the Bush government, but I would take this opportunity to congratulate and thank the Americans and the coalition for the military action in Iraq. It was swift and effective and succeeded in its purpose of removing of an evil regime. The terrible consequences for the whole of the Middle East foreseen by some in this plenary did not arise. Having thanked the Americans, it is time to tell them that we do not expect them to stay in Iraq for one hour longer than is necessary. I am confident that they share in this interest and it is my hope that the United Nations will play the dominant role in post-war Iraq. The European Union too has a role to play in Iraq in the months to come - the role of supporting democratic development in order to stabilise the whole region. We can draw on the experiences of the Union's efforts in Afghanistan and I look forward to seeing a united Europe behind this new, big challenge in Iraq, starting with the lifting of sanctions Κόρακας (GUE/NGL). Κύριε Πρόεδρε, στο ένα λεπτό θα ήθελα τηλεγραφικά να τονίσω τα παρακάτω: Είναι ντροπή που δεν θα υπάρξει σήµερα ψήφισµα, προφανώς γιατί η πλειοψηφία δεν θέλει να καταδικασθεί η απρόκλητη παράνοµη επίθεση των ΗΠΑ και της Μεγάλης Βρετανίας. Αυτό φάνηκε και από τις οµιλίες των περισσοτέρων σήµερα. Τόσο ο Επίτροπος όσο και η Προεδρία, ενώ καταδίκασαν την τροµοκρατική επίθεση

18 στο Ριάντ, δεν βρήκαν µια λέξη έστω αποδοκιµασίας της τροµοκρατικής, ληστρικής, εγκληµατικής επίθεσης των ΗΠΑ και της Μεγάλης Βρετανίας. Ντροπή! Αντίθετα, ήλθαν και σήµερα να νοµιµοποιήσουν ουσιαστικά το έγκληµα αναγνωρίζοντας ξεδιάντροπα στις δυνάµεις κατοχής την ευθύνη για την τήρηση της τάξης και την ανοικοδόµησης ελπίζοντας προφανώς να δοθεί ένα µέρος της πίτας στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Ντροπή! Ούτε ο ένας ούτε ο άλλος δεν αντιτάχθηκαν στη θέση των ΗΠΑ για προληπτικό χτύπηµα αφήνοντας ανοιχτό το δρόµο για την επανάληψη του εγκλήµατος. Εξάλλου στην Πράγα όλοι συµφώνησαν, και η Ευρωπαϊκή Ένωση, για το προληπτικό χτύπηµα. Ακόµα µια φορά ντροπή, κύριε Πρόεδρε! Επιβάλλεται να καταδικάσουµε απερίφραστα το έγκληµα! Να απαιτήσουµε την άµεση αποχώρηση των κατακτητών από το Ιράκ, την καταβολή από τους επιδροµείς του κόστους της αποκατάστασης των καταστροφών που προκάλεσαν! Να καταδικαστούν ως εγκληµατίες πολέµου οι επιδροµείς και οι Ιρακινοί συνεργάτες τους. Ο ΟΗΕ να αποφασίσει έστω τώρα αυστηρές κυρώσεις κατά των επιδροµέων και να εποπτεύσει την καταβολή των αποζηµιώσεων! Να αφεθεί τέλος ελεύθερος ο ιρακινός λαός να πάρει τις τύχες του στα χέρια του χωρίς κατακτητές! Ο ιρακινός λαός ενωµένος θα οργανώσει και θα αναπτύξει την εθνική αντίστασή του. Μόνο µε τη νίκη του κατά των κατακτητών θα φέρει την ειρήνη και την τάξη. Εµείς του οφείλουµε την αλληλεγγύη µας Isler Béguin (Verts/ALE). Monsieur le Président, je regrette que ce débat ne soit pas suivi d'une résolution, car il est urgent que le Parlement donne un signal politique à l'opinion sur cette grave crise internationale enclenchée par la diplomatie va-t-en guerre des États unis. Celle-ci a démontré jusqu'à la caricature ce que la quasitotalité de la communauté internationale dénonçait comme vrai moteur de cette agression unilatérale, comme l'avaient déjà relevé mes collègues verts. Mais ces agissements ne peuvent se réduire à une simple condamnation verbale, car face à cette puissance hégémonique mondiale, la crédibilité, voire la pérennité, de l'onu est dangereusement ébranlée et ne peut nous laisser indifférents. En outre, notre projet communautaire est atteint de manière collatérale dans son ambition politique, dans sa volonté d'unir des voix européennes et dans son esprit de consensus et de légitimisme international. Un peuple de 24 millions d'âmes est abandonné à son triste sort, son approvisionnement quotidien n'étant même pas assuré. L'heure est grave, très grave, et une initiative européenne est urgente. Nous ne pouvons nous contenter de devenir une agence de reconstruction, même si cette tâche est absolument nécessaire et urgente. Le fait de stigmatiser un éventuel tournant historique de la donne internationale ne tient plus de la simple formule journalistique. La menace est bien réelle, et on semble l'oublier au sein de cet hémicycle. Il appartient donc à ce Parlement élargi, aux observateurs des nouveaux membres, de se convaincre que l'union européenne doit proposer une alternative plus mature et à plus long terme face au calcul opportuniste et mercantile américain. Il nous appartient de considérer, par exemple, les voix légalistes, comme la France, l'allemagne ou la Belgique, pour fonder une position commune et unie. Enfin, chers collègues, il convient de remettre l'onu au centre du dispositif des négociations internationales Morillon (PPE-DE). Monsieur le Président, Monsieur le Président en exercice du Conseil, j'ai choisi de centrer mon propos d'aujourd'hui sur les leçons que l'union doit tirer de l'impuissance où elle a été réduite pendant toute la durée de cette crise irakienne. Impuissance que vous avez vous-mêmes déplorée à juste titre. Le 10 avril dernier c'est avec une majorité de près de 75% des suffrages que notre Parlement a adopté une résolution sur la nouvelle architecture européenne de sécurité et de défense, souhaitable au sortir de cette guerre. Rien de surprenant à ce très large consensus, quand on sait que les derniers eurobaromètres indiquent eux-mêmes que 71% des citoyens de l'union européenne se déclarent aujourd'hui favorables au développement d'une politique commune en ce domaine. Rien de surprenant non plus, lorsque l'on prend conscience que cette demande nous vient également de l'extérieur de l'union, de la part de ceux qui, nombreux, sont désireux de voir l'union européenne prendre sa place dans la gestion des affaires d'un monde dont l'avenir ne doit pas continuer de reposer sur les seules épaules du président des États-Unis d'amérique. Cette Europe attendue, force est de constater qu'elle n'existe toujours pas, et qu'elle n'existera pas tant que n'auront pas été produites les réformes institutionnelles indispensables à son fonctionnement. C'est à quoi s'attachent les propositions de notre Parlement, mais nous sommes parfaitement conscients des limites de leur portée. Nous savons bien que c'est à la Convention qu'il appartiendra, en dernier ressort, d'en proposer l'éventuelle adoption. Si les trois quarts des parlementaires européens ont voulu, dans un scrutin nominal, prendre le mois dernier des positions si claires et, dans certains cas, si courageuses sur ce sujet, c'est, Monsieur le Président en exercice du Conseil, qu'ils ont compris à la faveur de la crise irakienne la nécessité d'apporter leur appui sans réserve à ceux de nos collègues qui œuvrent en ce moment au sein des groupes de travail, présidés par le commissaire Barnier, pour la défense, et par M. Dehaene, pour la politique étrangère. Forts des leçons de la crise irakienne et révoltés par la cacophonie qui a régné alors au sein de l'union, tous ceux qui restent attachés à la constitution de la maison commune, entendent que l'europe à 25 de demain prenne, sur la scène internationale, la place attendue d'elle et qu'elle n'a, jusqu'à présent, pas été capable de tenir à 15. Le but essentiel doit en être de permettre à l'europe de parler enfin d'une seule voix. Si la Conven-

19 tion y parvient, ce sera parce qu'elle aura su tirer les leçons des divisions récentes, dont je suis avec vous, Monsieur le Président en exercice du Conseil, persuadé qu'elles sont plus apparentes que réelles Swoboda (PSE). Herr Präsident! Ich freue mich uneingeschränkt, dass Saddam Hussein und sein Regime gefallen sind, aber nichts an dieser Freude kann mich daran hindern, nach wie vor davon auszugehen, dass dieser Krieg falsch war. Er war völkerrechtswidrig und es hat eine Alternative gegeben, und ich wundere mich, wie wenig Abgeordnete sich erinnern, dass wir im Mai 2002 hier sehr wohl eine alternative Möglichkeit beschlossen haben. Viele haben da ein sehr kurzes Gedächtnis. Aber lassen Sie mich in die Zukunft schauen: Man hat das Gewissen dieser Welt, zu dem zum Beispiel auch das Gewissen und die Worte des polnischen Papstes zählen, beruhigt, indem man gesagt hat, ja aber nach dem Krieg werden die Vereinten Nationen kommen und dann kommt die Stunde der internationalen Gemeinschaft. Wenn wir uns den Antrag im Sicherheitsrat ansehen, dann ist dieser Text eine Farce, und es war konsequent, dass die britische Ministerin Claire Short zurückgetreten ist. Lassen Sie mich noch weiter in die Zukunft schauen, nämlich zum Friedensprozess im Nahen Osten. Auch hier hat man gesagt, ja aber der Irak-Krieg macht es möglich, dass wir dann einen Friedensprozess in Gang setzen. Nun, die Sache ist noch nicht entschieden. Aber wie schaut die Sache derzeit aus? Auf palästinensischer Seite hat man, Gott sei Dank, auf Druck der USA und auch vor allem Europas einen wichtigen Schritt getan und erstmals einen neuen Ministerpräsidenten eingesetzt, Abu Masen. Wir wollen ihn mit aller Kraft unterstützen, damit er das machen kann, was er auch versprochen hat und was er meiner Meinung nach auch wirklich machen möchte, nämlich Gewalt und Terrorismus zu bekämpfen. Aber die Reaktion auf israelischer Seite, besser auf der Seite der israelischen Regierung von Herrn Sharon, ist nicht sehr positiv. Wenn Sharon sich weigert, Solana zu empfangen, dann müsste eigentlich die ganze Europäische Union dagegen Protest erheben. Denn so wenig wie - Gott sei Dank - Sharon für ganz Israel spricht, so wenig spricht Abu Masen leider derzeit noch für ganz Palästina. Auch Arafat ist eine Kraft in Palästina, die wir für diesen Friedensprozess gewinnen müssen, und daher ist auch das Gespräch mit ihm richtig und notwendig. Ich höre aber relativ wenig von jenen, die vor dem Krieg gesagt haben, dass wir nach dem Krieg an der Friedensfront sind, um den Frieden herzustellen. Hierbei denke ich zum Beispiel an den spanischen Ministerpräsidenten Aznar. Ich höre viel von Papandreou, Gott sei Dank, er ist wirklich hier sehr aktiv. Ich höre viel von Solana, und ich würde mir wünschen, dass alle in diesem Haus und diesem Europa jetzt wenigstens darangehen, den Friedensprozess in Israel und Palästina voranzubringen und die road map, so mangelhaft sie ist, umzusetzen. Denn dann gibt es keine Ausrede und keinerlei geringste Rechtfertigung mehr für diesen Krieg, wenn wir nicht einmal diesen Friedensprozess zustande bringen. (Beifall) Vallvé (ELDR). Señor Presidente, nos alegramos del final de la dictadura en el Iraq, pero tengamos en cuenta que la guerra no fue únicamente contra la dictadura. Los Estados Unidos toleran otras dictaduras en otras partes del mundo y no se hace la guerra por ello. Como ciudadanos del Estado español, vivimos más de 20 años en una dictadura que tuvo el soporte directo de los Estados Unidos. Destruir las armas de destrucción masiva era el objetivo anunciado, pero estas armas de destrucción masiva no se han encontrado. Yo querría resaltar también que, previamente a la guerra del Iraq, se celebró una conferencia en las Azores con la presencia de los Estados Unidos, del Reino Unido y del Presidente del Estado español. Aquella fotografía fue la última antes de que se llevase a cabo la agresión al Iraq. Después, una vez terminada la guerra, hemos visto cómo el reparto del territorio del Iraq no ha sido entre las personas que estuvieron en las Azores sino, precisamente, entre los Estados Unidos, el Reino Unido y Polonia. El Estado español fue, en este sentido, marginado en lo que debería ser su participación o lo que había sido su soporte a la guerra. De la destrucción del Iraq esperamos que no sea únicamente un ejemplo el Museo Arqueológico. Hay muchas cosas para reconstruir en el Iraq y esperamos que el papel de las Naciones Unidas pueda volver a ser la garantía de un orden mundial Krarup (GUE/NGL). Det er måske ikke almindelig bekendt, at det lille land, jeg kommer fra, hører til de lande, som har givet USA en uforbeholden tilslutning. Og jeg vil gerne i denne helt surrealistiske forhandling pege på et meget fremragende indlæg af min landsmand og kollega, Ole Andreasen fra den liberale gruppe, som er tæt tilknyttet den danske statsminister, og normalt taler kollegaen på dansk, hvilket er en god ide, men som en symbolsk handling fremførte han sin tale på engelsk, og det afspejler jo udmærket hans tætte forhold til den danske statsminister, hans partifælle og nære kollega. Denne statsminister har i fem dage opholdt sig i Washington, og det er beskrevet i pressen,- den danske verdenspresse, som nok ikke er kollegerne bekendt - at under den afsluttende seance, da statsministeren hyldede præsident Bush for hans retskafne adfærd, lød pludselig tonerne fra Mendelsohn-Bartoldi's bryllupsmarch fra det bekendte skuespil, og jeg vil gerne understrege, da det er ikke sikkert, at det er kollegerne bekendt, at kollega Andreasen, som gav ubetinget tilslutning til statsministeren, er en meget, meget stor ironiker. Den retorik, som ligger til grund for den danske regerings tilslutning til USA, er af en sådan absurditet, at kun en stor ironiker kunne udtrykke det, som kollegaen så

20 glimrende gjorde, med den ekstra tilføjelse, at surrealismen i denne forhandling ligger i, at EU ikke har nogen fælles udenrigspolitik, og i hvert fald er dette Parlament uden indflydelse på den Wijkman (PPE-DE). Herr talman! Jag vill först tacka kommissionär Nielson och Giannitsis från det grekiska ordförandeskapet för deras inlägg. Poul Nielson skall ha ett särskilt erkännande för sitt besök i Bagdad, för att se till att EU:s humanitära verksamhet kom igång snabbt. I debatten här idag håller jag med herr Titley om att vi har en tendens att bortse från att Iraks befolkning faktiskt har befriats från en tyrann. Emma Nicholson, som just kommit tillbaka från Irak, gav oss vittnesmål om glädjen hos stora delar av befolkningen över att ha blivit befriade efter decennier av terror. Jag tillhörde dem som var emot kriget, men jag kan inte undgå att uttrycka en djup tillfredsställelse över att ett folk som har levt under lång tids förtryck nu ges möjlighet att forma sin egen framtid. Allt beror naturligtvis på hur återuppbyggnaden organiseras. USA gick in i Irak på basis av argument om Iraks påstådda innehav av massförstörelsevapen och koppling till al-qaida. Det framhölls mycket ofta att ekonomiska intressen inte hade något med saken att göra. Ändå tonar nu en organisation av återuppbyggnaden fram som är under total kontroll av amerikanarna. Buschadministrationen har redan delat ut mångmiljardkontrakt för återuppbyggnaden av Irak till amerikanska företag. Denna typ av anbudsförfaranden, jag känner till detta väl eftersom jag har arbetat i FN, går normalt sett via FN eller Världsbanken, och så borde naturligtvis ske även nu. I annat fall saknas garantier mot godtycklighet i själva anbudsförfarandet och mot godtycklighet när det gäller hur intäkterna från Iraks olja används. Endast ett FN-mandat kan ge legitimitet åt återuppbyggnaden av Irak. Detta borde naturligtvis vara självklart, inte minst för oss européer. Vår egen avtalsrättsliga bas har tillkommit just för att skapa stabilitet och förutsägbarhet i relationerna mellan våra stater. Herr talman! Jag förstår att det är svårt att exakt definiera EU:s roll i återuppbyggnaden innan klarhet skapats genom beslut i FN. Svårigheterna beror naturligtvis också på splittringen mellan medlemsstaterna före och under kriget. Jag instämmer dock i vad Poettering sade, nämligen att det är mer som förenar våra medlemsstater än som splittrar dem. Jag är därför besviken över att EU inte lyckats ena sig om en offensiv plan för hur våra speciella erfarenheter av återuppbyggnad bäst kan utnyttjas. Jag läser i skandinaviska tidningar att enskilda medlemsländer, t.ex. Danmark förbereder insatser för den långsiktiga återuppbyggnaden. Det är naturligtvis bra, men än viktigare vore det naturligtvis att unionen under kommissionens ledning skulle utarbeta en sådan plan. Tiden räcker inte till här för mig att definiera vilka uppgifter det är fråga om, men det är klart att det framför allt gäller insatser på det rättsliga området, sjukvård, hälsovård, utbildning osv. Jag uppmanar därför både ordförandeskapet och kommissionen att omgående arbeta fram ett sådant förslag så att unionen kan återta en del av sitt anseende och framför allt spela den centrala roll i internationell politik och i den här regionen som situationen kräver Poos (PSE). Monsieur le Président, la victoire militaire, largement prévisible, des forces anglo-américaines en Irak a généré, chez certains, une sorte d'opportunisme de circonstance. Passons l'éponge sur les querelles passées et construisons, sous la sage conduite des Américains, un Irak démocratique. Cette vision, même si elle était défendable en droit, n'est pas apte à faire repartir la politique étrangère européenne d'un bon pied. Ce n'est pas en jetant le voile de l'oubli sur les causes de l'opération militaire unilatérale ni sur la manière dont elle a été préparée et décidée qu'on recollera les pots cassés et qu'on refera l'unité européenne sur un projet d'avenir. Il faudra d'abord élucider le mensonge que je qualifierai de mensonge du siècle, à savoir que l'irak posséderait des armes de destruction massive susceptibles de menacer la sécurité du monde. Aucune arme prohibée n'a été trouvée. Il apparaît chaque jour plus clairement que les peuples du monde ainsi que les Nations unies ont été abusés par ceux qui voulaient, de longue date et à tout prix, s'inventer un prétexte à la guerre. Un deuxième mensonge devra également être dénoncé, celui qui consiste à faire croire que les Nations unies ont échoué et que, par conséquent, la reconstruction de l'irak et son pétrole d'aucuns disent le butin de guerre reviendraient aux vainqueurs. Les Nations unies n'ont pas échoué. Elles ont été brutalement écartées par ceux qui n'ont pas réussi à obtenir la majorité qualifiée requise au Conseil de sécurité. La légalité internationale ayant été violée, il existe aujourd'hui une possibilité de la rétablir. Il s'agit donc, pour l'union européenne, de restaurer intégralement les prérogatives des Nations unies dans la gestion des crises. Ceci me conduit à inviter le Conseil et la Commission à rejeter les revendications américaines et à rester ferme dans leur volonté de confier à l'onu, et à elle-seule, un rôle directeur dans l'irak d'après-guerre Ζαχαράκις (PPE-DE). Κύριε Πρόεδρε, κύριε Προεδρεύοντα του Συµβουλίου, κυρία Επίτροπε, κυρίες και κύριοι συνάδελφοι, όσο και αν ακούγεται περίεργο δεν θεωρώ σκόπιµο να επωφεληθώ και να καταχραστώ του χρόνου των 3 λεπτών που µου διετέθη για να σας ταλαιπωρήσω επαναλαµβάνοντας όσα κατά κόρον έχουν λεχθεί στην αίθουσα αυτή τους τελευταίους µήνες για την τραγωδία στο Ιράκ. Γι' αυτό και θα περιορισθώ σε ένα µόνο ερώτηµα που κατά τη γνώµη µου επιβάλλεται να τεθεί κατά προτεραιότητα πλέον από το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, τον εκλεγµένο εκπροσωπευτικό φορέα των λαών της Ευρώπης, έναντι των οποίων είµεθα υπόλογοι για τις κρίσεις και τις αποφάσεις µας και οι οποίοι ενδιαφέρονται και δικαιούνται επιτέλους να έχουν τουλάχιστον µια απάντηση ως προς τα προσχήµατα που πρωταρχικά χρησιµοποίησε η ηγεσία του πολεµικού συνασπισµού, για να δικαιολογήσει τις