Μ. ΠΟΛΥΔΟΥΡΗ 1. Ανήήκει στη νεοροµμαντικήή σχολήή. Ø απαισιοδοξίία, µμελαγχολίία, αίίσθηση του ανικανοποίίητου του αδιεξόόδου 2. κυριαρχίία συναισθήήµματος, φαντασίίας, του απόόλυτου και του υπερβολικούύ, του συγκινησιακούύ και του εξιδανικευµμέένου. (µμεταγράάφει τα γεγονόότα του συναισθηµματικούύ της κόόσµμου σε ποιητικήή γλώώσσα µμε όόλες τις υπερβολέές και εξιδανικεύύσεις που υπαγόόρευε η ροµμαντικήή της φύύση.) Ø απουσίία ιδανικώών, θρήήνος για την απώώλειάά τους Ø στροφήή στο άάτοµμο Ø καταφύύγιο στην ονειροπόόληση και τη φυγήή Ø περιφρόόνηση της κοινωνίίας Ø επίίδραση απόό τον γαλλικόό συµμβολισµμόό. Η Πολυδούύρη είίναι επηρεασµμέένη και απόό νεοσυµμβολισµμόό (χρησιµμοποιείί σύύµμβολα για να εκφράάσει ιδέέες, συναισθήήµματα και ψυχικέές καταστάάσεις. Τα κυριόότερα γνωρίίσµματάά του είίναι: η µμουσικόότητα, η υποβλητικόότητα, που δηµμιουργούύν κλίίµμα ρευστόότητας και µμελαγχολίίας, ενώώ η µμορφήή των ποιηµμάάτων χαλαρώώνει απόό τους αυστηρούύς κανόόνες της παραδοσιακήής ποίίησης) Ø προσπάάθειες ανανέέωσης της παραδοσιακήής ποίίησης τόόσο σε στιχουργικόό επίίπεδο («παραβίίαση» της αυστηρήής µμορφήής του παραδοσιακούύ στίίχου), όόσο και σε επίίπεδο περιεχοµμέένου (σταδιακήή χαλάάρωση της λογικήής, εµμφάάνιση του συνειρµμούύ στη σύύνθεση των ποιηµμάάτων). Ø νοσταλγίία παρελθόόντος 3. Σταθεράά θεµματικάά µμοτίίβα η αγάάπη και ο θάάνατος 4. ΈΈντονος και γνήήσιος λυρισµμόός 5. Πηγαίία ποίίηση µμε τεχνικέές αδυναµμίίες αλλάά και δραµματικέές κορυφώώσεις που µμειώώνουν και αντισταθµμίίζουν τις στιχουργικέές της αδεξιόότητες. 6. Τα ποιήήµματάά της µμοιάάζουν µμε σελίίδες ηµμερολογίίου Γ. ΠΑΥΛΟΠΟΥΛΟΣ 1. Ο λιτόός λόόγος 2. Η φυσικόότητα του λόόγου 3. Το καθηµμερινόό λεξιλόόγιο 4. Οι σκηνοθετικοίί χειρισµμοίί 5. Η κυριαρχίία των κύύριων προτάάσεων 6. Ο πεζολογικόός τόόνος 7. Το κοφτόό, κουβεντιαστόό ύύφος 8. Η συµμβολικήή, αλληγορικήή γραφήή 9. Αυτοαναφορικόότητα 10. Υπαινικτικόότητα 11. Η κυριαρχίία κύύριων προτάάσεων 12. Η αίίσθηση του ανικανοποίίητου Α. ΠΑΠΑΔΙΑΜΑΝΤΗΣ 1. Νέέα Αθηναϊκήή Σχολήή : Ανήήκει στα Σκιαθίίτικα Διηγήήµματα µμε στοιχείία αυτοβιογραφίίας. 2. Ηθογραφίία: κυριόότερος εκπρόόσωπος του ηθογραφικούύ διηγήήµματος στην Ελλάάδα. Ο Παπαδιαµμάάντης στρέέφεται προς την ύύπαιθρο µμε στόόχο την περιγραφήή και την απεικόόνιση των ηθώών και των εθίίµμων του ελληνικούύ λαούύ. Η καθηµμερινήή ζωήή των απλώών ανθρώώπων γίίνεται πεδίίο µμελέέτης για τον Παπαδιαµμάάντη. 3. Χριστιανικήή παράάδοση: η στενήή σχέέση του Παπαδιαµμάάντης µμε την Εκκλησίία ( παιδίί ιερέέα, πήήγε στο ΆΆγιο ΌΌρος να γίίνει καλόόγερος, ψάάλτης) περνάάει στα διηγήήµματάά του, που είίναι γεµμάάτα εκκλησιαστικάά χωρίία, θρησκευτικάά θέέµματα. Η γλώώσσα του είίναι επηρεασµμέένη απόό τη βυζαντινήή υµμνογραφίία ενώώ όόλο το έέργο του αποπνέέει τη βαθιάά και αγνήή θρησκευτικόότητα των απλώών ανθρώώπων. 4. Γλώώσσα: η γλώώσσα του Παπαδιαµμάάντης είίναι η καθαρεύύουσα, το όόργανο της τόότε ελληνικήής πεζογραφίίας. Τη χρησιµμοποιείί για την ακριβολογίία της και για το πλούύσιο λεξιλόόγιόό της. ΌΌµμως ο Π. δεν αποµμακρύύνεται τελείίως απόό τη γλώώσσα του λαούύ του. Οι διάάλογοι των απλώών ανθρώώπων αποτυπώώνονται στη δηµμοτικήή και µμάάλιστα στην τοπικήή διάάλεκτο. Ενώώ και στην αφήήγηση περνούύν λέέξεις δανεισµμέένες απόό τη δηµμοτικήή. 1
5. Σκιάάθος: Το υλικόό των διηγηµμάάτων του το παίίρνει απόό τη ζωήή του στο αγαπηµμέένο του νησίί. Τα παραµμύύθια, τις ιστορίίες που άάκουσε απόό τους µμεγαλύύτερους, τα δικάά του βιώώµματα, αυτάά νοσταλγείί και αυτάά µμεταπλάάθει σε αφηγηµματικόό υλικόό. 6. Φυσιολατρείία: Χαρακτηριστικέές είίναι οι εικόόνες φυσικούύ κάάλλους, οι λυρικέές περιγραφέές φυσικώών τοπίίων, η αίίσθηση της ελευθερίίας και της ευδαιµμονίίας που χαρίίζει η ελληνικήή φύύση. 7. Ψυχογραφίία: Ο Παπαδιαµμάάντης δεν µμέένει µμόόνο στην ηθογραφίία. Αναζητάά τα βαθύύτερα κίίνητρα στις πράάξεις των ηρώώων του, ανιχνεύύει τους χαρακτήήρες, παρουσιάάζει γλαφυράά τους πόόθους του, τις αδυναµμίίες τους, τα συναισθήήµματάά τους. 8. Ρεαλισµμόός- Ροµμαντισµμόός: δυο αντίίθετα σχεδόόν ρεύύµματα,στοιχείία των οποίίων διακρίίνουµμε στο έέργο του Παπαδιαµμάάντης Η πιστήή απεικόόνιση της πραγµματικόότητας της υπαίίθρου αποτελείί στόόχο του και για την επίίτευξήή του στηρίίζεται στις προσωπικέές του εµμπειρίίες,στη λαογραφίία, στις ψυχογραφικέές του γνώώσεις αλλάά και στη χρήήση της γλώώσσας του ίίδιου του λαούύ. Απ την άάλλη µμεριάά βαθιάά επηρεασµμέένος απόό τον ευρωπαϊκόό ροµμαντισµμόό δίίνει πρωτεύύοντα ρόόλο στη φύύση, προβάάλλει πολλέές φορέές τον ανέέφικτο έέρωτα, νοσταλγείί το παρελθόόν και απεχθάάνεται τον πολιτισµμόό των πόόλεων. 9. Νοσταλγίία για το παρελθόόν- αρνητικήή στάάση απέέναντι στην εξέέλιξη: Αθεράάπευτα ροµμαντικόός, επηρεασµμέένος και απόό τα εκκλησιαστικάά διαβάάσµματάά του (Α. Πάάριος, Κολυβάάδες) τίίθεται αντίίθετος σε κάάθε ξενόόφερτο στοιχείίο που φοβάάται όότι θα αλλάάξει το χαρακτήήρα της ζωήής µμας. Η ζωήή στην πόόλη τον πνίίγει και επιθυµμείί την επιστροφήή του στο νησίί. 10. Βουκολικόό στοιχείίο: ήήρωας βοσκόός, η ζωήή του στη φύύση, αγάάπη για τα ζώώα, το σουραύύλι κ.α. Κ. ΚΑΒΑΦΗΣ 1. Ποιητικήή αφόόρµμηση αποτελείί η ανάάγνωση διαφόόρων βιβλίίων. 2. Ανισοσύύλλαβοι, ανοµμοιοκατάάληκτοι στίίχοι (συνήήθως) 3. Ιαµμβικόός ρυθµμόός. 4. Πεζολογικόό ύύφος. 5. Σύύνταξη απλήή και καθηµμερινήή. 6. Ιδιόότυπη ορθογραφίία. 7. Ιδιόότυπη γλώώσσα (µμίίγµμα καθαρεύύουσας και δηµμοτικήής µμε ιδιωµματικάά στοιχείία της Κωνσταντινούύπολης.) 8. Λιτόότητα. Χρησιµμοποιείί λίίγα επίίθετα. ΌΌπου τα χρησιµμοποιείί, έέχουν ιδιαίίτερη σηµμασίία και δεν είίναι συµμβατικάά και απλώώς κοσµμητικάά. 9. Ιδιαίίτερη σηµμασίία στα σηµμείία στίίξης. Η στίίξη, που χρησιµμοποιούύσε, µμπορείί να βοηθήήσει στην κατανόόηση του νοήήµματος του ποιήήµματος και στην απαγγελίία. 10. ΆΆκρατη ειρωνείία. 11. Ρεαλισµμόός. 12. Καίίρια έέκφραση. 13. Ποίίηση που γεννάά προβληµματισµμόό και σκέέψη. 14. Λεπτήή παρατήήρηση. 15. Περιγραφικήή και πληροφοριακήή γραφήή που συµμπεραίίνει και σχολιάάζει. 16. Θεατρικόότητα. 17. Διδακτισµμόός. Επιτυγχάάνεται µμε τη χρήήση αποστροφώών (δηλαδήή ο ποιητήής απευθύύνεται στον αναγνώώστη, χρήήση β προσώώπου). 18. Φιλοσοφικήή διάάθεση. 19. Ιστορικόότητα. 20. Ιδιόότυπη υποβολήή. Ο ποιητήής υποτάάσσει τη φαντασίία του αναγνώώστη στους δικούύς του οραµματισµμούύς µμε λεπτοµμέέρειες και µμε ακριβέέστατες περιγραφέές. 21. Ανθρωποκεντρισµμόός. 22. Μοιρολατρίία. Πίίστη στο αναπόότρεπτο της µμοίίρας, στις µμάάταιες ελπίίδες που δε συµμφωνούύν µμε τα κρυφάά σχέέδια της µμοίίρας. Θεωρούύσε όότι οι άάνθρωποι είίναι θύύµματα της µμοίίρας και όότι πρέέπει να δέέχονται τη µμοίίρα τους όόχι µμε µμεµμψιµμοιρίία αλλάά µμε αξιοπρέέπεια. 23. Ηδονισµμόός. Αναπόόληση αλλοτινώών ηδονώών. 24. Αυτοαναφορικόότητα. Το ίίδιο το ποίίηµμα αναφέέρεται στον εαυτόό του, δηλαδήή στις συνθήήκες και τις προϋποθέέσεις δηµμιουργίίας του. 25. Η χρήήση προσωπείίων. 2
Ø 1 η Μεταπολεµμικήή Γενιάά στην πεζογραφίία (βιωµματικέές µμνήήµμες απόό Κατοχήή, Αντίίσταση, εµμφύύλιο σπαραγµμόό). Ø Ο ίίδιος κατονοµμάάζει τα έέργα του «πεζογραφήήµματα» µμικράά αφηγήήµματα. Ø Ο χώώρος που κινείίται το έέργο είίναι πάάντοτε η Θεσσαλονίίκη. Α. Αφηγηµματικέές τεχνικέές στον Γιώώργο Ιωάάννου 1. Οπτικήή γωνίία: Μονοεστιακήή ήή µμονοµμερήής αφήήγηση: ο αφηγητήής αφηγείίται σχεδόόν πάάντα µμέέσα απόό τη δικήή του οπτικήή. Υπάάρχει ποικιλίία στο βαθµμόό συµμµμετοχήής του στην αφήήγηση, αφούύ άάλλοτε εξοµμολογείίται προσωπικάά του βιώώµματα σε πρώώτο πρόόσωπο και άάλλοτε θεάάται και σχολιάάζει ευθέέως ήή µμε υπαινιγµμούύς. Τα υπόόλοιπα αφηγηµματικάά πρόόσωπα παρουσιάάζονται συνήήθως απόό τη δικήή του οπτικήή. 2. Η τεχνικήή των συνειρµμώών και της σύύζευξης διαφόόρων στοιχείίων (ο Ιωάάννου παρατηρείί, θυµμάάται, συγκεντρώώνει αποκόόµμµματα). Οι συνειρµμοίί ωθούύνται απόό την επικαιρόότητα, απόό το χώώρο, απόό τις σκέέψεις, τις αναµμνήήσεις, τις κουβέέντες, τα αντικείίµμενα, τις λέέξεις, τους ήήχους κλπ. Η αφετηρίία των συνειρµμώών άάλλοτε δηλώώνεται µμε έέµμφαση και άάλλοτε όόχι, οπόότε η αφήήγηση αρχίίζει «ανεπαίίσθητα. Χαρακτηριστικόό είίναι όότι έέτσι καταργούύνται συχνάά οι αφηγηµματικέές συµμβάάσεις (Μαρωνίίτης). 3. Η τεχνικήή του συγκερασµμούύ, όόταν η αφήήγηση είίναι σύύνθεση πολλώών και συχνάά αντιθετικώών πραγµμάάτων, ενόός υλικούύ που τροποποιείίται άάλλοτε µμε τον έένα και άάλλοτε µμε τον άάλλο τρόόπο για να εξυπηρετήήσει την εκάάστοτε αφήήγηση. 4. Η τεχνικήή του εγκιβωτισµμούύ που µμπορείί να έέχει ήή τη µμορφήή της αναδροµμικήής / οπισθοχωρητικήής αφήήγησης ήή τη µμορφήή διαφόόρων ιστοριώών που αφηγείίται ο αφηγητήής διακόόπτοντας την αρχικήή, για να επηρεάάσει πρόόσωπα και πράάγµματα. 5. Η τεχνικήή της κυκλικήής δοµμήής 6. Εσωτερικόός µμονόόλογος Β. Η τεχνικήή του «διασπασµμέένου θέέµματος»: α) Αδιάάσπαστο το θέέµμα παρουσιάάζει ενόότητα, έέχει αρχήή, µμέέση και τέέλος, µμε κύύριο χαρακτηριστικόό την χρονικήή- χωρικήή αλληλουχίία γεγονόότων, β) Διασπασµμέένου: Σχηµματίίζεται απόό ψηφίίδες που συνδέέονται µμεταξύύ τους µμε διάάφορες εσωτερικέές και εξωτερικέές συνάάφειες Γ. ΆΆλλα γνωρίίσµματα του έέργου του 7. Η µμαρτυρίία, το βίίωµμα, η εξοµμολόόγηση, η υπαρξιακήή αγωνίία και το αδιέέξοδο τροφοδοτούύν τα κείίµμενάά του. 8. Το εξωτερικόό σκηνικόό κατάά κανόόνα συνοδεύύεται απόό την εσωτερικήή του περιπλάάνηση στο χώώρο της ατοµμικήής και συλλογικήής µμνήήµμης. 9. Οι αποτυπώώσεις του, οι περιγραφέές - άάλλοτε λιτέές και άάλλοτε εµμποτισµμέένες στο ποιητικόό κλίίµμα- η λεπτήή παρατήήρηση, το σχόόλιο, η ανεπιτήήδευτη γραφήή, η ανάάκληση του παρελθόόντος αλλάά και η διαπραγµμάάτευση του παρόόντος, τον οδηγούύν σε νέέους τρόόπους οργάάνωσης του αφηγηµματικούύ υλικούύ. 10. Απελευθερωµμέένος απόό τη δεσποτείία του κεντρικούύ µμύύθου και της πλοκήής, συνθέέτει τα περιστατικάά που εξιστορείί και σκιαγραφείί τα πρόόσωπάά του, θρυµμµματίίζοντας τη χρονικήή και αφηγηµματικήή αλληλουχίία του κειµμέένου. 11. Αµμεσόότητα της γραφήής. 12. Χιούύµμορ, απουσίία µμελοδραµματισµμούύ, νηφαλιόότητα. Δ. Η αµμφιθυµμίία: Η στάάση του Ιωάάννου απέέναντι σε πρόόσωπα και πράάγµματα χαρακτηρίίζεται αµμφίίθυµμη, γιατίί, παράά τη φόόρτιση και την ευαισθησίία που εµμπερικλείίουν τα πεζογραφήήµματάά του, κατορθώώνει να χαλιναγωγείί το συναίίσθηµμα, να κρατάάει το χιούύµμορ του, να αναµμιγνύύει το κωµμικόό µμε το τραγικόό, την πικρήή µμε τη γλυκιάά του ανάάµμνηση. Ε. Γλώώσσα ΎΎφος: Είίναι ακριβήής, απλήή και καθηµμερινήή, µμια γλώώσσα βιωµμέένη που κατευθύύνεται εσωτερικάά. Ο λόόγος του είίναι γενικάά µμικροπερίίοδος και σε µμερικάά µμόόνο έέργα (γύύρω στο 1976) µμακροπερίίοδος. Το ύύφος του είίναι συχνάά ακτινοειδέές, διόότι, όό,τι συµμβαίίνει στην ενόότητα είίτε ξεκινάάει απόό έένα κεντρικόό σηµμείίο που έέχει αντίίκτυπο στην περιφέέρεια, είίτε κινείίται αντίίστροφα απόό την περιφέέρεια προς το κέέντρο. ΟΙωάάννου υπαινίίσσεται µμε δύύο τρόόπους: α) λέέγοντας και ταυτόόχρονα µμη λέέγοντας κάάτι, όόταν χρησιµμοποιείί λέέξεις / φράάσεις γεµμάάτες νόόηµμα αλλάά ατελείίς και β) µμεταθέέτοντας σε άάλλα πρόόσωπα, τόόπους, εποχέές, γεγονόότα που συµμβαίίνουν εδώώ και τώώρα. ΣΤ. Το θέέµμα του πεζογραφήήµματος 3
1. Οι πρόόσφυγες (Πόόντιοι, Καραµμανλήήδες, Μικρασιάάτες, Κωνσταντινοπολίίτες, Θρακιώώτες, Μοναστηριώώτες κ.άά.) και οι δυσκολίίες ενσωµμάάτωσήής τους. 2. Οι δεσµμοίί του αφηγητήή µμε τους πρόόσφυγες 3. Η µμοναξιάά του µμέέσα στην πόόλη Ζ. Η ικανόότητα του αφηγητήή να αναγνωρίίζει τις φυλετικέές οµμάάδες Ο αφηγητήής καυχιέέται πως µμπορείί να ξεχωρίίσει τις φυλετικέές οµμάάδες. Την ικανόότητάά του αυτήή τη στηρίίζει: 1. στην εξάάσκησήή του 2. στην παρατηρητικόότητάά του 3. στην προσοχήή στη λεπτοµμέέρεια 4. στη µμεγάάλη του αυτοπεποίίθηση στο θέέµμα αυτόό, π.χ. αναγνωρίίζει τους Ποντίίους απόό την κορµμοστασιάά, την οµμιλίία, το µμελαχρινάά τους χρώώµμα. Η. Η ειρωνείία - Το παράάπονο του αφηγητήή: (συµμβατικέές σχέέσεις ανθρώώπων) Θ.Η παραίίσθηση 1. Φεύύγοντας, αισθάάνεται τις οδικέές αρτηρίίες µμε τους κόόκκινους σηµματοδόότες και τη θορυβώώδη κυκλοφορίία σαν το αίίµμα. 2. Νιώώθει τους πρόόσφυγες παρόόντες, να κυλούύν µμέέσα στις φλέέβες του. Ι. Τεχνικήή φενακισµμούύ: Η τάάση του Ιωάάννου να πλησιάάζει την αλήήθεια χωρίίς ποτέέ να την αποκαλύύπτει. Κάάνει µμόόνο υπαινιγµμούύς. Ν. ΕΓΓΟΝΟΠΟΥΛΟΣ 1. Επιρροήή απόό το κίίνηµμα του υπερρεαλισµμούύ. ü Αφαιρετικόός λόόγος, πύύκνωση νοηµμάάτων. ü Συνυποδήήλωση νοηµμάάτων, ιστορικώών γεγονόότων και συναισθηµμάάτων (στ. 2). ü Συνειρµμικήή δίίπλωση νοηµμάάτων, αυτόόµματη γραφήή (στίίχος 17). Τα στοιχείία αυτάά συµμβάάλλουν στο χαµμηλόόφωνο και εξοµμολογητικόό ύύφος. 2. Τα ποιήήµματάά του διαθέέτουν χιούύµμορ, ταυτόόχρονα όόµμως πικρίία. 3. Λόόγος απλόός / λιτόός / καθηµμερινόός 4. Απουσίία µμέέτρου, οµμοιοκαταληξίίας, στίίξης και γενικάά η ελευθερίία στίίχου. 5. Ο θρυµμµματισµμόός του στίίχου που εξυπηρετείί την αναλογίία ατµμόόσφαιρας ποιήήµματος και εποχήής αλλάά και ποιήήµματος ψυχισµμούύ του ποιητήή. 6. Η έέντονη και µμακάάβρια εικόόνα που δηµμιουργείίται µμε την παροµμοίίωση στους στίίχους 9-13. 7. Αφαιρετικόός λόόγος, πύύκνωση νοηµμάάτων. Μ. ΑΝΑΓΝΩΣΤΑΚΗΣ 1. 1 η Μεταπολεµμικήή Γενιάά: Η Στρατευµμέένη ποίίηση αποτελείί το µμεγαλύύτερο µμέέρος της ποιητικήής του Αναγνωστάάκη. Οι τραγικέές εµμπειρίίες της κατοχήής και της Αντίίστασης, ο εµμφύύλιος σπαραγµμόός, οι πολιτικέές και κοινωνικέές συγκρούύσεις αποτελούύν τη κύύρια θεµματικήή της ποίίησήής του. 2. Η ποίίηση του Αναγνωστάάκη αποτελείί έένα χρονικόό που συντίίθεται απόό τον συγκερασµμόό δύύο περιπετειώών: α) της συλλογικήής, ιστορικήής και αντικειµμενικήής β) της ατοµμικήής- υποκειµμενικήής 3. Απέέχθεια για τη σήήψη και τη διαφθοράά 4. Βαθύύς κοινωνικόός προβληµματισµμόός 5. Ρεαλιστικόός χαρακτήήρας 6. Οικείίος, εξοµμολογητικόός και χαµμηλόόφωνος τόόνος (=βιωµματικήή ποίίηση) 7. Ο λόόγος του διακρίίνεται για την εκφραστικήή απλόότητα, τη λιτόότητα, την ελλειπτικόότητα, την υπαινικτικόότητα, την κυριολεξίία, την ακριβολογίία, στοιχείία που συνδυάάζονται µμε τη χρήήση λέέξεων και εκφράάσεων του προφορικούύ καθηµμερινούύ λόόγου (=ρεαλισµμόός και οικειόότητα) 8. Αντιµμιλιταριστικήή στάάση 9. Βιωµματικόό στοιχείίο. Δ. ΣΟΛΩΜΟΣ (επιρροέές- χαρακτηριστικάά) 1. Επτανησιακήή Σχολήή: α) Φύύση β) Γυναίίκα γ) Πατρίίδα δ) Θρησκείία 2. Ροµμαντισµμόός α) ΆΆκρατος υποκειµμενισµμόός, β) Φαντασίία + Συναίίσθηµμα γ) Εξιδανίίκευση µμορφώών (Φεγγαροντυµμέένη, απόόκοσµμος ήήχος), δ) Λυρισµμόός (έέρωτας - πλούύσια εκφραστικάά µμέέσα) ε) Φύύση: διττόός ρόόλος φύύσης: γαλήήνια, βίίαια (άάλογο στοιχείίο). 4
3. Αρχαίία ελληνικήή γραµμµματείία: θεωρίία ιδεώών Πλάάτωνα 4. Δηµμοτικόό τραγούύδι (αριθµμόός 3, στιχουργικήή µμορφήή, διάάλογος µμε φυσικάά στοιχείία κ.α ) 5. Κρητικήή λογοτεχνίία («Ερωτόόκριτος», «Ερωφίίλη») 6. Αποκάάλυψη - Πατερικάά Κείίµμενα. 7. Ποίίηµμα αφηγηµματικόό (πρωτοπρόόσωπη αφήήγηση του ήήρωα), λυρικόό (εξωτερίίκευση συναισθηµμάάτων ήήρωα), δραµματικόό (δραµματικόός µμονόόλογος του ήήρωα) 8. Ιαµμβικόός 15σύύλλαβος µμε ζευγαρωτήή οµμοιοκαταληξίία 9. Δηµμοτικήή γλώώσσα 10. Σύύζευξη φύύσης µμε συναισθήήµματα www.filologikos- istotopos.gr 5