ο επιθεικός προσδιορισμός δεν ανεχει: καθηγηές, άξεις, βαθμούς, κουδούνια, γονείς, μαθήμαα, καριέρα, συλλόγους, κηδεμόνες, απουσιολόγια, προσευχή, πειθαρχία, μάθεε-ξεχάσε ην ορισική, ην υποακική ις προσαγές ης σχολικής καθημερινόηας, ις ιεραρχίες, ον ρασισμό, ον σεξισμό και κάθε είδους κααπίεση Ο επιθεικός προσδιορισμός summer edition εκδόθηκε σε λίγα ανίυπα, με αφορμή ην εκδήλωση (εργασήρι stencil και συναυλία) ενάνια σις περιφράξεις, για ην επανοικειοποίηση ων δημόσιων χώρων. Πευκώνας, 2016 ασκήσεις υποαγής ση σχολική καθημερινόηα φράχες και σραόπεδα φιλοξενίας περιφράξεις και φυλακές περιεχομενα οι αόραοι φράχες που μας επιβάλλει ο φύλο μας περιφράξεις και σραός φράχες σους κοινούς χώρους και σις παραλίες κυκλοφορεί, ελεύθερα χωρίς ανίιμο χέρι με χέρι σους δρόμους ου *Ιλίου, ων Αγίων Αναργύρων, ου Καμαερού και ης Περούπολης. Οι περιφράξεις, οραές και αόραες, οριοθεούν καθημερινά ις ανάγκες μας, ις επιθυμίες μας, ις επιλογές μας. Φράχες, κάγκελα, συρμαοπλέγμαα, οίχοι αποελούν καθημερινόηα για όλες μας, σε διαφορεικό βαθμό, αλλά με ο ίδιο περιεχόμενο: ις επιβολές ης εξουσίας σις ζωές μας. Σο σχολείο συνανάμε ην πρώη -εκός ης οικογένειας- περίφραξη που μας επιβάλλεαι α κάγκελα, που διαχωρίζουν όσες είναι μέσα, από αυές που είναι έξω από αυά. Τα κάγκελα, που εισάγουν ένα πλαίσιο ασφυξίας για χάρη ης «ασφάλειας» από εξωερικούς κινδύνους. Μεά ην περίκλειση «αγκαλιά» ης οικογένειας, η περίκλειση «αγκαλιά» ου σχολείου, που πέρα από ο να μας μάθει ένα σωρό μπούρδες, πρέπει και να μας προσαέψει πνίγονάς μας. Είναι αυά α κάγκελα και η πόρα που περνάμε καθημερινά επί 12 χρόνια με ο χύπημα ου κουδουνιού και δεν μπορούμε να βγούμε από αυά όποε θέλουμε. Ο χώρος και ο χρόνος μας μέσα σο περιφραγμένο σχολικό περιβάλλον οριοθεούναι, ελέγχοναι και ζηούμενο είναι να υποάσσοναι σις προσαγές ων ανωέρων (δασκάλων, διευθυνών, γονέων, κηδεμόνων κλπ). Τιμωρούμασε αν αργήσουμε, ιμωρούμασε αν φύγουμε νωρίερα, πρέπει να έχουμε συγκεκριμένη συμπεριφορά όσο είμασε μέσα σο χώρο ου σχολείου, «κόσμια εμφάνιση», συγκεκριμένους σόχους Οι ίδιες οι απουσίες που ρώμε είναι μια μορφή πειθαρχικού ελέγχου που διασφαλίζει όλα α ασκήσεις υποαγής ση σχολική καθημερινόηα παραπάνω. Μέσω ης αποβολής μας από ο περιφραγμένο κομμάι που ορίζεαι ως «ο μέρος που πρέπει να βρισκόμασε», μας αναγκάζουν να βρισκόμασε σο σχολείο «με ον ρόπο που πρέπει». Τελικά εκπαιδευόμασε σε ένα αελείωο practice αναμονής, προκειμένου να μπορούμε να λείψουμε χωρίς ιμωρία. Κάθε μέρα περιμένουμε ο διάλειμμα, ο σαββαοκύριακο, ις αργίες, ις διακοπές Συναίσθημα που θα μας ακολουθήσει και όαν πιάσουμε δουλειά. Όμως ίποα από αυά δε μας κάνει ενύπωση! Το σχολείο, ως μηχανισμός παραγωγής
πειθήνιων υπηκόων, αυόν ακριβώς ο ρόλο έχει: να μας κάνει από μικρές να συνηθίζουμε -και μάλισα να θεωρούμε και απαραίηες- ις επιβολές ης εξουσίας που θα ασκούναι καθημερινά επάνω μας. Οι περιφράξεις λοιπόν δε θα μπορούσαν να λείπουν. Έκος από α κάγκελα που καθημερινά συνανάμε, σο σχολείο εκπαιδευόμασε και για ις περιφράξεις που υπάρχουν και έξω από αυό. Μαθαίνουμε για α σύνορα, ις φυλακές, α έμφυλα σώμαα, ην ιδιοκησία, ην εκπειθάρχηση σην εργασία. Καθημερινές ασκήσεις υποαγής. Το σχολείο μάς μαθαίνει γιαί όλα αυά μας είναι απαραίηα και μας εμφυσά α εργαλεία με α οποία θα υπερασπιζόμασε α δεσμά μας. Όσο όμως επιμένουν να μας οριοθεούν και να μας κραούν περίκλεισες μέσα σε οίχους, παρίδες, ρόλους, ιδιόηες, εμείς όλο και θα εφευρίσκουμε ον όπο, ον χρόνο και ον ρόπο που θα συνανιούναι οι αρνήσεις μας. Ενάνια σους καθημερινούς περιορισμούς που μας επιβάλλοναι. Σις αίθουσες ης πλήξης, η ζωή κάνει κοπάνα! ΟΙ ΠΟΛΕΙΣ ΚΑΙ ΟΙ ΖΩΕΣ ΜΑΣ, ΜΑΣ ΑΝΗΚΟΥΝ.
Τα σύνορα αποελούν ην αναγκαία περίφραξη για ην ύπαρξη και διαιώνιση ου έθνους- κράους. Παγιώνουν ην ύπαρξή ου, ως μηχανισμού ελέγχου, επιβολής και καασολής πάνω σε ένα σύνολο ανθρώπων που βρίσκοναι ενός ων ορίων ους, ορίζονας εδαφικά ην εθνική αυόηα ου συνόλου αυού και διαχωρίζονάς ην από ην οποιαδήποε άλλη. Μια αυόηα φράχες και περάσουν α σύνορα, νέες περιφράξεις υψώνοναι μπροσά ους, έοιμες να ους απομονώσουν από ο κοινωνικό σώμα, όσο για «ο δικό ους καλό» -αφού θα ους εξασφαλίζεαι μια ζωή οριακής επιβίωσης- όσο και για ο «καλό» και ην «ασφάλεια» ων υπολοίπων «κανονικών». Οι ανισάσεις και οι αρνήσεις ων ίδιων ων μεανασριών-ών (εξεγέρσεις, άρνηση εγκλεισμού κλ) είναι που αμφισβηούν σραόπεδα φιλοξενίας hotspots, κένρα φιλοξενίας), ήαν, είναι και θα παραμείνουν χώροι εξαίρεσης. «Μη όποι», όπου σοιβάζοναι οι ζωές εκείνες που κρίνεαι όι δεν αξίζει να βιωθούν. Τόποι ελέγχου και καασολής, περιφρουρούμενοι από σραό και ασυνομία. Τόποι αοραόηας, αφού βρίσκοναι απομακρυσμένοι από ον ασικό ισό, που θέουν σην αφάνεια ους μεανάσεςριες, αποκλείονάς ους από ο κοινωνικό πεδίο, διασφαλίζονας έσι ην πολυπόθηη για ην κυριαρχία εθνική καθαρόηα και υπογραμμίζονας για ακόμη μια φορά η διάκριση ανάμεσα σον «νόπιο» και ον «άλλο». επιβεβλημένη και φορεμένη από η γέννησή μας, που σκοπό έχει να συνασπίσει εξουσιασές και εξουσιαζόμενους κάω από ην ίδια «επικεφαλίδα», αναγνωρίζονας ως εχθρό όποιον-α δεν υπάγεαι σε αυή και αναδεικνύονας έσι ο δίπολο «εμείς» και οι «άλλοι». Ένα «άλλοι» από ο οποίο πάνα πρέπει να προσαευείς Σους μεανάσες-ριες αποδίδεαι, από ην κραική ρηορεία, η μινιακή προπαγάνδα και ους λιγόερο ή περισσόερο συνηρηικούς κύκλους, καεξοχήν ο ρόλος ου «άλλου», ου «ξένου», ου «ικανού να διασαλεύσει ην εθνική ομοιογένεια και κανονικόηα». Και αυό γιαί η ίδια ους η κίνηση αμφισβηεί ην αναγκαιόηα ης ύπαρξης ων συνόρων, ως απόοκο ης αναπόφευκης απομάκρυνσής ους από ην καθημερινόηα ου πολέμου, ης φώχειας, ης εξαθλίωσης. Ακόμα όμως και όαν κααφέρνουν να σην πράξη α ανθρωπισικά προσχήμαα που βαφίζουν α κάθε λογής σραόπεδα σε «χώρους φιλοξενίας». Όποια μορφή και αν λαμβάνουν, όποιο όνομα και αν αποδίδεαι σους χώρους αυούς (από σραόπεδα συγκένρωσης ύπου Αμυγδαλέζα, που «εγκαινιάσθηκαν» καά ην ακροδεξιά διακυβέρνηση Σαμαρά, έως ις πιο «φιλάνθρωπες» μορφές που εισήγαγε η σοσιαλδημοκραία ου σύριζα ενάνια σε κάθε λογής περιφράξεις σους φράχες και σα σραόπεδα η αλληλεγγύη ανοίγει περάσμαα ελευθερίας
περιφράξεις και φυλακές Οι φυλακές αποελούν μια από ις παλαιόερες περιφράξεις και αυόχρονα ένα μη-όπο. Ένα μέρος μακριά από α υπόλοιπα μέρη, πρακικά ξεχασμένο και αφανές, μακριά από ην καθημερινή ζωή, αλλά αυόχρονα υπαρκό ση συνείδηση ου κοινωνικού συνόλου ως ο κλουβί με ους «κακούς». Η «ιμωρία» είναι μια εχνική πειθαναγκασμού ων υπηκόων. Επιδιώκει ην πειθάρχηση, η διαχείριση και ον παραδειγμαισμό όσων αποκλίνουν από ις καθορισμένες νόρμες, ων «παραβαικών», ων αγωνιζόμενων κομμαιών ης κοινωνίας, ων περισσευούμενων πληθυσμών (μεανάσες, εξαθλιωμένοι, οροθεικές, οξικοεξαρημένοι-ες) και φυσικά όσων αμφισβηούν σην πράξη ο κραικό μονοπώλιο ση βία. Αυός είναι ένας από ους λόγους που οι φυλακές αποελούν σην ουσία ην κορύφωση ων περιφράξεων που συνανάμε σην καθημερινόηά μας. Και φυσικά, πληρούν σο μέγισο όλες ις προεκάσεις ων περιφράξεων: ο πλήρης διαχωρισμός, ο εγκλεισμός, οι πειθαρχικοί έλεγχοι, οι εκδικηικές ιμωρίες σε όσες/ους δεν υποάσσοναι, η συνεχής επιήρηση, η απαγόρευση εισόδου ή εξόδου ων περιφραγμένωνέγκλεισων Πίσω από α είχη, όσοι και όσες ζουν είναι αόραοι/ες και δεν έχουν καμία δυναόηα να ορίσουν ις ζωές ους, να βάλουν δικούς ους όρους για ην καθημερινόηά ους. Οι φυλακισμένοι/ες, με ο που περάσουν ην πόρα ης φυλακής, σερούναι ην ελευθερία ους και ίθεναι σε ένα καθεσώς πλήρους επιήρησης και ελέγχου. Παύουν να είναι υποκείμενα με επιθυμίες-ανάγκεςανησυχίες και ανιμεωπίζοναι πλέον ως κοινωνικό φαινόμενο ή ανικείμενο σαισικής. Σο παραπάνω ήδη ασφυκικό πλαίσιο έρχοναι να προσεθούν οι άθλιες συνθήκες κράησης, οι ξυλοδαρμοί και σωμαικοί εξευελισμοί, η ψυχολογική κααρράκωση, η αυθαιρεσία ης μαφίας ων ανθρωποφυλάκων κ.α. Όλα όμως με κοινό παρονομασή ο σάκισμα ων φυλακισμένων και ην πλήρη καθυπόαξή ους σο μονέλο εξουσιασή εξουσιαζόμενου. Και κάθε προσπάθεια εξωραϊσμού ων φυλακών, όπως ο πρόσφαο νομοσχέδιο ης «φιλάνθρωπης» κυβένησης ΣΥΡΙΖΑ που προβλέπει η δημιουργία βιβλιοθηκών, πολιισικών χώρων, ίνερνε καφέ και χώρων ερωικών συνευρέσεων ενός ων φυλακών, δεν είναι παρά μια θλιβερή υπενθύμιση ου μεγέθους ης βαρβαρόηας που μπορεί να χωρέσει πίσω από α κάγκελα μιας φυλακής. Και η βαρβαρόηα ούε εξωραΐζεαι, ούε αμβλύνεαι. Η φυλακή αποελεί ο πιο νοσηρό καασκεύασμα ου σύγχρονου πολιισμού, ο κερασάκι σην ούρα ενός απάνθρωπου οικοδομήμαος εκμεάλλευσης και επιβολής που σοχεύει σην ιμωρία-εκδίκηση ων παραβαών και αμφισβηιών και σον παραδειγμαισμό ων υπολοίπων, ση διαχείριση ων περιών και περισσευούμενων και έλος σην καασολή/φίμωση κάθε κοινωνικής ανίσασης και ανυπακοής. ενάνια σε κάθε εξουσία, σε κάθε εγκλεισμό ενάνια σε έναν κόσμο νομιμοποιημένης βίας
ςεςς Οι περιφράξεις οριοθεούν χώρους σους οποίους είμασε αναγκασμένοι/ ες να μείνουμε (σχολικές περιφράξεις, σραόπεδα συγκένρωσης μεανασών/ριών, φυλακές, ψυχιαρεία), αλλά και χώρους σους οποίους μας απαγορεύεαι η ελεύθερη είσοδος (περιφράξεις σε δημόσιους χώρους, παραλίες, ιδιωικά κίρια). Τι γίνεαι όμως με ις αόραες περιφράξεις σις γειονιές μας; Τι συμβαίνει με ους χώρους εκείνους που δεν είναι περίκλεισοι από κάγκελα και φράχες, που ενώ κανείς δεν μας απαγορεύει ρηά να πάμε, παρουσιάζεαι ως συνεό να ους αποφύγουμε; Πόσο προσβάσιμο είναι ένα σκοεινό σοκάκι σε μια γυναίκα που περπαά μόνη ης ο βράδυ; Πόσο «συνεό» είναι για ένα γκέι ζευγάρι να φιληθεί σε ένα πάρκο; Σην καθημερινόηά μας πολλά διαφοροποιούναι ανάλογα με ο φύλο σο οποίο έχει αξινομηθεί ο καθένας και η κάθε μία από μας. Όσοι πληρούν ο παριαρχικό πρόυπο ης αρρενωπόηας μπορούν άνεα να κυκλοφορούν όπου επιλέξουν χωρίς να φοβούναι. Δεν ισχύει όμως ο ίδιο για ις γυναίκες, που πολλοί θα ις προρέψουν να μην κυκλοφορούν μόνες αργά η νύχα, να μην κάνουν οι αόραοι φράχες που μας επιβάλλει ο φύλο μας βόλες σε «κακόφημες» γειονιές, να αποφεύγουν ους αγνώσους, να κραάνε α κλειδιά σα χέρια ους πριν φάσουν μπροσά σην πόρα ου σπιιού ους. Ακόμη όμως και όαν δεν μας αποκλείει ολοκληρωικά, ο δημόσιος χώρος οριοθεεί ον ρόπο που θα βρισκόμασε μέσα σε αυόν -πόσες φορές φοράμε ρούχα λαμβάνονας υπόψη α μέρη που θα κινηθούμε; Πόσες φορές φρονίζουμε να αποφύγουμε να φοράμε σορς σο λεωφορείο, ανοιχές μπλούζες όαν θα κυκλοφορούμε μόνες; Το σώμα μας, ο νύσιμό μας πρέπει να προσαρμόζεαι ανάλογα με ον χώρο που βρισκόμασε ώσε να μην θεωρηθεί, σύμφωνα με ην πολύ διαδεδομένη κουλούρα ου βιασμού, όι «προκαλέσαμε» και «καλά να πάθουμε», αν δεχούμε βία. Είναι ακόμη χειρόερο για όσους και όσες αποκλίνουν ακόμη περισσόερο από α παριαρχικά πρόυπα -«δεν με νοιάζει ι κάνει ο καθένας σην κρεβαοκάμαρά ου», θα πουν κάποιοι «προοδευικοί», αρκεί να μένει σην κρεβαοκάμαρά ου, μακριά από ο δημόσιο χώρο, σην αοραόηα... Διαφορεικά, ο κίνδυνος ομοφοβικών επιθέσεων καραδοκεί για κάθε γκέι ζευγάρι που επιλέγει να αναλλάξει ένα φιλί σε μια πλαεία, για κάθε ρανς όπου κι αν βρίσκεαι, ό,ι κι αν κάνει... Τα αόραα κάγκελα που επιφυλάσσει η παριαρχία για όσες και όσους δεν «συμμορφώνοναι» προς α πρόυπά ης υψώνοναι απειληικά γύρω μας, δημιουργώνας «επικίνδυνες ζώνες» σις γειονιές μας. Ενάνια σην παριαρχία και α πρόυπά ης, ενάνια σις αόραες περιφράξεις και σο φόβο, διεκδικούμε ην επανοικειοποίηση ου δημόσιου χώρου για όλες και όλους μας. Για ους γκέι, ις λεσβίες, ις ρανς, ις «απροσάευες» γυναίκες, ους μη αρρενωπούς άνρες. Οι δρόμοι, οι πλαείες, α πάρκα, οι παραλίες είναι χώροι για όλες και όλους μας -και οι μόνοι που δεν χωράνε σ αυούς είναι οι φασίσες, οι σεξισές και οι κάθε λογής εξουσιασές. ενάνια σις περιφράξεις για ην επανοικειοποίηση ων δημόσιων χώρων
Το να μιλάμε για ις περιφράξεις και να μην αναφερόμασε σον σραό είναι σαν να μιλάμε για ο σχολείο δίχως να αναφερόμασε σε διευθυνές, καθηγηές, κάγκελα και εξεάσεις. Ο σραός εμπεριέχει δομικά η φιλοσοφία ων περιφράξεων και αποελεί έναν από ους βασικόερους κραικούς μηχανισμούς υλοποίησής ους. Πρωαρχικός ομέας ευθύνης ου αποελεί η φύλαξη ων συνόρων, που διαχωρίζουν όσες-ους είναι μέσα ους, από όσες-ους είναι έξω από αυά. Χωρίζουν «εμάς» από ους «άλλους/ες». Ποιοι όμως είμασε «εμείς» και ποιοι οι «άλλοι/ ες»; Τα σύνορα είναι η εδαφικοποίηση ης έννοιας ου έθνους. Μία ακόμα περίφραξη που σκοπό έχει να δημιουργεί μια επίπλαση ενόηα με βάση ον όπο που γεννηθήκαμε, προκειμένου να ξεχνάμε αυό που πραγμαικά αποελεί ον κοινό μας όπο: Η κααπίεσή μας από όσους εξουσιάζουν ις ζωές μας και η υποαγή μας σα συμφέρονα ων αφενικών. Ο σραός αποελεί ον βασικό πυλώνα ου έθνους, όχι μόνο σε πρακικό επίπεδο, αφού είναι ο βασικός μηχανισμός περιφρούρησης ων συνόρων, αλλά και σε ιδεολογικό επίπεδο, αφού είναι και από ους βασικούς μηχανισμούς παραγωγής και αναπαραγωγής ου παριωισμού, ου εθνικισμού, ης εθνικής υπερηφάνειας, ου μιλιαρισμού. Τα σραόπεδα δεν είναι ίποα άλλο από ους περιφραγμένους και απομονωμένους εκείνους όπους, όπου κάθε νέος χρήσης ους γαλουχείαι σε όλα α παραπάνω. Κύρια εικόνα ων σραοπέδων αποελούν οι εξωερικοί ψηλοί, σιμενένιοι οίχοι με περιφράξειςό και σραός Συνεχής αγώνας ενάνια σε όλες ις περιφράξεις. Πάνοε και πανού απένανι σα κράη, ους σραούς και ον μιλιαρισμό. α συρμαοπλέγμαα σην κορυφή ους. Το εσωερικό ων σραοπέδων είναι ένας αθέαος, δύσκολα προσβάσιμος χώρος και αυό -φυσικά- όχι υχαία. Για να μπορέσουν να «ποισούν» οι εκπαιδευόμενοι όσο ο δυναόν πιο πολύ με η λογική ου μιλιαρισμού και α συνεπαγόμενά ου (εθνικισμός, σεξισμός, λαρεία ης βίας, υφλή υποαγή σον ανώερο και επιβολή σον καώερο ιεραρχικά κλ) χρειάζεαι ένα περιβάλλον «αποσειρωμένο». Μέσα σα σραόπεδα, α ονομαζόμενα από ους εθνικόφρονες «ανθελληνικά σοιχεία» (κάθε πράξη, ιδέα, ένυπο κλ που αμφισβηεί α όσα ο σραός θέλει να θεωρούμε αυονόηα) πρέπει να απουσιάζουν. Το σραόπεδο, όπως και όλοι οι περιφραγμένοι χώροι, επιβάλλει μια συνθήκη αποκλεισμού ων έξω από ους μέσα και μια συνθήκη αυσηρού έλεγχου και καασολής σους μέσα, ώσε ίποα να μην διασαλεύσει ην αποσειρωμένη κανονικόηά ου και ην «υγιή» λειουργία ου. Ολοένα και πιο συχνά ωσόσο, σε μια διαρκή καάσαση έκακης ανάγκης, ο ρόλος ου σραού απλώνεαι ενός ου κοινωνικού πεδίου, άλλοε ως ρυθμισικός παράγονας ου νόμου και ης άξης απειλώνας με επεμβάσεις και καασολή όσους-ες συγκρούοναι με ο σύσημα εξουσίας (όπως ον Δεκέμβρη ου 2008), και άλλοε ως αρωγός ου «ανθρωπισικού κράους» κάθε φορά που βαφίζεαι κάι ως «ανθρωπισική κρίση» (από ους σεισμοπαθείς, μέχρι ους πρόσφυγες). Ειδικά ο ελευαίο διάσημα, ο κοινωνικό ου προσωπείο επιχειρεί να καασεί κανονικόηα μέσω ης θέσης διαχειρισή που έχει αναλάβει σην ενός συνόρων αυήν η φορά αποσολή ου. Αλλού με ην διάθεση σραοπέδων για ην «φιλοξενία μεανασών» αλλού με ην καασκευή «χώρων φιλοξενίας» μεανασών και αλλού με ην περίφραξη-επιήρηση έοιων χώρων, σε αγασή φυσικά συνεργασία με ους μπάσους και ις «φιλάνθρωπες» ΜΚΟ. Ποιος άλλος θα ήαν κααλληλόερος άλλωσε για να διασφαλίσει ην επιήρηση και ον εγκλεισμό όσων διέφυγαν από ους πολέμους, από αυόν ον ίδιο ον μηχανισμό που ους παράγει; Η διαχείριση ενός κοινωνικού ζηήμαος ανάγεαι σε ζήημα σραιωικής σραηγικής και ο σραοπεδικό μονέλο είνει να καασεί κανονικόηα...
Φράχες οραοί (κάγκελα, οίχοι) και αόραοι (κάμερες, βλέμμαα) ακοποιούν ην καθημερινόηά μας σε οριοθεημένες χωρικές ζώνες, ορίζονας ις ανάγκες μας, αλλά και ο χώρο όπου θα ις εκφράζουμε. Το εμπόρευμα έχει διαβρώσει κάθε γωνιά δημόσιου χώρου (ραπεζοκαθίσμαα σους πεζοδρόμους, θέσεις σάθμευσης με ανίιμο, κάγκελα σα πάρκα), ώσε ίποα να μην βιώνεαι ως «κοινό». Η διαδικασία ης εμπορευμαοποίησης βέβαια δεν περιορίζεαι μόνο σο ασικό πεδίο, αλλά επεκείνεαι όλο και περισσόερο α ελευαία χρόνιασε δάση, λίμνες, ποάμια, βουνά. Η «βαριά βιομηχανία» ης ελλάδας, ο ουρισμός, εκμεαλλεύεαι ην ομορφιά ης φύσης ως πρώη ύλη για να πλουίζει, σε συνδυασμό με ην εκμεάλλευση ων εργαζομένων σις ουρισικές επιχειρήσεις, οι οποίοι ην καλοκαιρινή «σεζόν» δουλεύουν δίχως ωράριο για φθηνά μεροκάμαα. Σο βωμό ου κέρδους, οι παραλίες μεαρέποναι σε πλαζ με όλες ις ανέσεις και σύμφωνα με ις lifestyle υποδείξεις! Είσοδος ανί ανιίμου, ξαπλώσρες επί πληρωμή, κανίνες για δροσερό αναψυκικό, αβέρνες για φαγηό δίπλα σο κύμα, beach bar για ένα χαλαρό ποάκι, ξενοδοχεία με μπαλκόνια με θέα ση θάλασσα σχημαίζουν ο κακοσημένο φράχες σους κοινούς χώρους και σις παραλίες Οι δημόσιοι χώροι, ενός και εκός ων πόλεων, είναι χώροι για όλους και όλες μας! σκηνικό ων καλοκαιρινών διακοπών. Όποιος/α δεν συνονίζεαι με ους ρυθμούς ου ουρισμού και θέλει να απολαμβάνει και να συνυπάρχει με η φύση ως κομμάι ης, προσαεύονάς ην και όχι παρεμβαίνονας επάνω ης, καασκηνώνονας ελεύθερα σις παραλίες, διαπράει «αδίκημα». Το ελεύθερο κάμπινγκ διώκεαι αυόφωρα, οπόε οι μπάσοι μπορούν να μας συλλάβουν, και ιμωρείαι με 300 πρόσιμο και κράηση έως 6 μήνες ή με πρόσιμο έως 3.000. Και όλα αυά γιαί οι ελεύθεροι καασκηνωές μπαίνουν εμπόδιο σα επενδυικά σχέδια ου ουρισμού! Οι απειλές ων κάθε λογής μπάσων και επιχειρημαιών δεν μας ρομάζουν. Δεν «συνονιζόμασε»! Αρνούμασε οι μέρες ξεγνοιασιάς να είναι απλά μέρες καανάλωσης, η επαφή μας με η φύση να διαμεσολαβείαι από εμπορευμαικές και lifestyle συνθήκες, εις βάρος ου φυσικού περιβάλλονος, εις βάρος ων ζωών μας.