Παναγιώτης Ψαρράκος Αν. Καθηγητής

Transcript

1 Ανάλυση Πινάκων Κεφάλαιο 6: Διαταραχές Ιδιοτιμών και Ψευδοφάσμα Πίνακα Παναγιώτης Ψαρράκος Αν. Καθηγητής Δ.Π.Μ.Σ. Εφαρμοσμένες Μαθηματικές Επιστήμες Σχολή Εφαρμοσμένων Μαθηματικών και Φυσικών Επιστημών Τομέας Μαθηματικών Εθνικό Μετσόβιο Πολυτεχνείο

2 Άδεια Χρήσης Το παρόν εκπαιδευτικό υλικό υπόκειται σε άδειες χρήσης Creative Commons. Για εκπαιδευτικό υλικό, όπως εικόνες, που υπόκειται σε άδεια χρήσης άλλου τύπου, αυτή πρέπει να αναφέρεται ρητώς.

3 Διαταραχές Ιδιοτιμών Το πρόβλημα των διαταραχών των ιδιοτιμών ενός πίνακα μπορεί να διατυπωθεί πολύ απλά: Δεδομένου ενός ν ν πίνακα A και ενός ν ν πίνακα διαταραχής E, ορίζουμε τον Ã = A + E και μελετάμε τις σχέσεις που συνδέουν τις ιδιοτιμές των πινάκων A και Ã. Το πρώτο αποτέλεσμα που θα αποδείξουμε επιβεβαιώνει ουσιαστικά τη συνέχεια των ιδιοτιμών του πίνακα Ã = A + E ως προς τα στοιχεία του E. Για την απόδειξη του, απαιτείται ένα κλασικό αποτέλεσμα της μιγαδικής ανάλυσης. Ανάλυση Πινάκων 1 / 55

4 Θεώρημα 1 (Rouche) Εστω Ω ένα απλά συνεκτικό χωρίο του μιγαδικού επιπέδου. Αν για δύο αναλυτικές συναρτήσεις φ,η : Ω C, ισχύει η(z) φ(z) z, όπου είναι το σύνορο ενός κλειστού (κυκλικού) δίσκου Ω, τότε οι συναρτήσεις φ(z) και φ(z) + η(z) έχουν το ίδιο ακριβώς πλήθος ριζών εντός του, λαμβάνοντας υπόψη και τις πολλαπλότητες. Θεώρημα 2 (Ostrowsky-Elsner) Εστω λ C μία ιδιοτιμή ενός τυχαίου πίνακα A, αλγεβρικής πολλαπλότητας m. Για κάθε νόρμα πινάκων και για κάθε αρκετά μικρό ε > 0, υπάρχει ένας δ > 0 τέτοιος ώστε για κάθε πίνακα E με E < δ, ο δίσκος (λ,ε) = {z C : z λ ε} να περιέχει ακριβώς m ιδιοτιμές του πίνακα Ã = A + E (λαμβάνοντας υπόψη και τις πολλαπλότητες). Ανάλυση Πινάκων 2 / 55

5 Απόδειξη. Εστω ένας αριθμός ε > 0 αρκετά μικρός ώστε η ιδιοτιμή λ να είναι η μοναδική ιδιοτιμή του πίνακα A εντός του δίσκου (λ, ε). Ενδιαφερόμαστε για διαταραχές της μορφής Ã = A + E με E δ, όπου ο αριθμός δ > 0 είναι αρκετά μικρός. Θεωρούμε τα χαρακτηριστικά πολυώνυμα των A και Ã, φ A (z) και φã(z), καθώς και τη διαφορά τους, η(z) = φã(z) φ A (z). Από τη συνέχεια των συντελεστών του χαρακτηριστικού πολυώνυμου ως προς τα στοιχεία του πίνακα, προκύπτει ότι για Ã A, η συνάρτηση η(z) τείνει στο 0. Αφού λοιπόν το πολυωνυμο φ A (z) δεν μηδενίζεται πουθενά στο σύνορο (λ,ε), υπάρχει δ > 0 τέτοιος ώστε για κάθε E με E δ, ισχύει ότι η(z) φ(z) για κάθε z. Αρα από το Θεώρημα 1 (Rouche), τα πολυώνυμα φ A (z) και φã(z) = φ A (z) + η(z) έχουν τον ίδιο αριθμό ριζών εντός του. Ανάλυση Πινάκων 3 / 55

6 Το επόμενο αποτέλεσμα είναι θεμελιώδες στη θεωρία ϕασματικών διαταραχών πινάκων. Θεώρημα 3 (Bauer-Fike) Εστω A C ν ν ένας πίνακας με ϕάσμα σ(a) και μία νόρμα πινάκων. Αν Q είναι ένας ν ν αντιστρέψιμος πίνακας, τότε για κάθε ιδιοτιμή του διαταραγμένου πίνακα Ã = A + E, λ σ(ã) \ σ(a), ισχύει Q 1 (A λi ν ) 1 Q 1 Q 1 EQ. Ανάλυση Πινάκων 4 / 55

7 Απόδειξη. Εχουμε Q 1 (Ã λi ν )Q = Q 1 [(A λi ν ) + E]Q = Q 1 (A λi ν )Q ( I ν + Q 1 (A λi ν ) 1 QQ 1 EQ ). Επειδή όμως ο πίνακας Ã λi ν είναι μη αντιστρέψιμος, προκύπτει ότι 0 = det ( Q 1 (Ã λi ν )Q ) = det ( Q 1 (A λi ν )Q [ I ν + Q 1 (A λi ν ) 1 QQ 1 EQ ]) = det ( Q 1 (A λi ν )Q ) det ( I ν + Q 1 (A λi ν ) 1 QQ 1 EQ ), όπου η πρώτη ορίζουσα του τελευταίου γινομένου είναι διαφορετική του 0. Επομένως, ο πίνακας Q 1 (A λi ν ) 1 QQ 1 EQ έχει ιδιοτιμή το 1. Γνωρίζουμε ότι κάθε ιδιοτιμή ενός τυχαίου πίνακα είναι μικρότερη ή ίση με τη νόρμα του πίνακα. Συνεπώς, από το Θεώρημα 6, Κεφ. 1, έπεται 1 Q 1 (A λi ν ) 1 QQ 1 EQ Q 1 (A λi ν ) 1 Q Q 1 EQ και το ζητούμενο προκύπτει άμεσα. Ανάλυση Πινάκων 5 / 55

8 Υπενθύμιση Από το Λήμμα του Schur, ένας πίνακας A C ν ν γράφεται στη μορφή A = UTU = U(Λ U + R U )U όπου ο πίνακας U C ν ν είναι οθομοναδιαίος, ο T = Λ U + R U είναι άνω τριγω- νικός, ο Λ U είναι διαγώνιος και ο R U είναι γνήσια άνω τριγωνικός. Προφανώς, ο A είναι κανονικός πίνακας αν και μόνο αν R U = 0. Σύμφωνα λοιπόν με τον Ορισμό 1 (i), Κεφ. 5, η απομάκρυνση κατά Henrici του A από την κανονικότητα, ως προς μία νόρμα πινάκων, ορίζεται ως δ (A) = min{ R U : U AU = Λ U + R U, U U = UU = I ν }. Ειδικά για τη νόρμα Frobenius, γνωρίζουμε ότι για κάθε A C ν ν με (όχι κατ ανάγκη διακεκριμένες) ιδιοτιμές λ 1,λ 2,...,λ ν, ισχύει δ F (A) = ν A 2 F λ i 2. Η απομάκρυνση δ ( ) ορίστηκε και χρησιμοποιήθηκε για πρώτη ϕορά από τον P. Henrici (1962) και συνδέεται άμεσα με την ευαισθησία των ιδιοτιμών. i=1 Ανάλυση Πινάκων 6 / 55

9 Θεώρημα 4 (Henrici) Εστω μία νόρμα πινάκων μεγαλύτερη της 2, δηλαδή 2. Τότε για κάθε ιδιοτιμή λ του διαταραγμένου πίνακα Ã = A + E C ν ν, υπάρχει μία ιδιοτιμή λ του A τέτοια ώστε ( λ λ δ (A) ) ν ( ) ( 2 λ λ λ λ 1 + δ (A) + δ (A)) + + ( λ λ δ (A) ) ν 1 E 2 δ (A). Ανάλυση Πινάκων 7 / 55

10 Απόδειξη. Εστω λ μία ιδιοτιμή του πίνακα Ã και U AU = Λ + R μία ανάλυση κατά Schur του A. Τότε από το Θεώρημα 3 (Bauer-Fike) και το γεγονός ότι η 2-νόρμα 2 είναι ορθομοναδιαία αναλλοίωτη και U 2 = 1, προκύπτει ότι (Λ λi ν + R) 1 1 E 2 2. (1) Αφού ο πίνακας R είναι αυστηρά άνω τριγωνικός, ισχύει ότι R ν = 0. Κατά συνέπεια, μπορεί κανείς να επαληθεύσει ότι (Λ λi ν + R) 1 = { I ν (Λ λi ν ) 1 R + + ( 1) ν 1 [(Λ λi ν ) 1 R] ν 1} (Λ λi ν ) 1. Ετσι αν θέσουμε δ = min { λ λ : λ σ(a) }, τότε (Λ λi ν + R) 1 2 δ 1 { 1 + δ 1 δ (A) + + [δ 1 δ (A)] ν 1}. Ανάλυση Πινάκων 8 / 55

11 Συνέχεια Απόδειξης. Από την (1), είναι ϕανερό ότι δ 1 + δ 1 δ (A) + + [δ 1 δ (A)] ν 1 (Λ λi ν + R) 1 1 E 2 2. Η απόδειξη ολοκληρώνεται αν διαιρέσουμε την παραπάνω σχέση με δ (A) και πολλαπλασιάσουμε αριθμητή και παρανομαστή του πρώτου κλάσματος με την ποσότητα (δ/δ (A)) ν 1. Στο παραπάνω θεώρημα, είναι ϕανερό ότι αν ρ 0 είναι η μεγαλύτερη θετική ρίζα της πολυωνυμικής εξίσωσης z ν E 2 δ (A) (zν z + 1) = 0, τότε για κάθε ιδιοτιμή λ του Ã, υπάρχει ιδιοτιμή λ του A τέτοια ώστε λ λ ρ0 δ (A). Ανάλυση Πινάκων 9 / 55

12 Πρόταση 1 Εστω A = QJ A Q 1 η κανονική μορφή Jordan ενός πίνακα A C ν ν. Αν n είναι η τάξη του μεγαλύτερου Jordan block του J A, τότε για κάθε ιδιοτιμή του διαταραγμένου πίνακα λ σ(ã), υπάρχει ιδιοτιμή λ σ(a) τέτοια ώστε λ λ 1 + λ λ + λ λ λ λ n Q 1 EQ 2. Απόδειξη. Η απόδειξη είναι παρόμοια με την απόδειξη του Θεωρήματος 4 και αφήνεται ως άσκηση. Το Θεώρημα 3 (Bauer-Fike) οδηγεί άμεσα και στους γνωστούς δίσκους Gerschgorin. Ανάλυση Πινάκων 10 / 55

13 Θεώρημα 5 (Gerschgorin) Εστω ένας πίνακας A = [a ij ] C ν ν. Για κάθε i = 1,2,...,ν, θεωρούμε το άθροισμα των μέτρων των μη διαγωνίων στοιχείων της i γραμμής, α i = a ij και τον αντίστοιχο δίσκο Gerschgorin j i G i (A) = (a ii,α i ) = {z C : z a ii α i }. Τότε το ϕάσμα σ(a) ανήκει στην ένωση ν i=1 G i(a). Ανάλυση Πινάκων 11 / 55

14 Απόδειξη. Εστω D = diag{a 11,a 22,...,a νν }. Στο Θεώρημα 3 (Bauer-Fike), στην τελευταία σχέση της απόδειξης του, θέτουμε: τον μοναδιαίο πίνακα I ν στη θέση του Q, τον διαγώνιο πίνακα D στη θέση του A, τον πίνακα A στη θέση του Ã, τη νόρμα στη θέση της. Τότε, από το τελευταίο μέρος της απόδειξης του Θεωρήματος 3, έχουμε ή ισοδύναμα, 1 (D λiν ) 1 (A D), 1 α i 1 max a 1 i n ij = max a ii λ 1 i n a ii λ. j i Ετσι είναι εύκολο να δει κανείς ότι κάθε ιδιοτιμή του A βρίσκεται σε ένα δίσκο Gerschgorin. Ανάλυση Πινάκων 12 / 55

15 Είναι χαρακτηριστικό ότι καθώς οι απλές ιδιοτιμές ενός πίνακα διαταράσσονται, μπορούμε να έχουμε μία γραφή των διαταραχών τους ανάλογης του αναπτύγματος Taylor. Η απόδειξη του θεωρήματος που ακολουθεί είναι τεχνική και παραλείπεται. Θεώρημα 6 Εστω λ μία απλή ιδιοτιμή του πίνακα A, με x,y C ν τα αντίστοιχα δεξιό και αριστερό ιδιοδιάνυσμα. Εστω Ã = A + E μία αρκετά μικρή διαταραχή του A. Τότε υπάρχει μοναδική ιδιοτιμή λ του Ã τέτοια ώστε λ = λ + y Ex y x + O( E 2 2 ). (2) Ανάλυση Πινάκων 13 / 55

16 Από τη σχέση (2), μπορεί κανείς να δεχθεί (όταν αυτό απαιτείται για πρακτικούς λόγους) ότι για κάθε απλή ιδιοτιμή του A, ισχύει λ λ x 2 y 2 y E 2, x όπου το δεύτερο μέλος είναι πάντα μεγαλύτερο ή ίσο του πρώτου. Ο συντελεστής κ A (λ) = x 2 y 2 y x είναι γνωστός ως δείκτης κατάστασης της ιδιοτιμής λ, ως προς τη 2-νόρμα, και προφανώς αποτελεί ένα μέτρο της ευαισθησίας της ιδιοτιμής αυτής. Ανάλυση Πινάκων 14 / 55

17 Στη συνέχεια, στρέφουμε το ενδιαφέρον μας στους διαγωνοποιήσιμους πίνακες, ξεκινώντας από τους κανονικούς. Πρόταση 2 Εστω A C ν ν ένας κανονικός πίνακας με (όχι κατ ανάγκη διακεκριμένες) ιδιοτιμές λ 1,λ 2,...,λ ν. Αν λ είναι μία ιδιοτιμή του Ã = A + E, τότε υπάρχει ιδιοτιμή λ i σ(a) τέτοια ώστε λ λ i E 2. Απόδειξη. Το αποτέλεσμα προκύπτει άμεσα από το Θεώρημα 3 (Bauer-Fike), λαμβάνοντας υπόψη το ότι οι κανονικοί πίνακες είναι ορθομοναδιαία όμοιοι με διαγώνιους πίνακες και η 2-νόρμα κάθε ορθομοναδιαίου πίνακα ισούται με 1. Ανάλυση Πινάκων 15 / 55

18 Το αποτέλεσμα που ακολουθεί, παρουσιάζεται συχνά στην βιβλιογραφία ως το Θεώρημα Bauer-Fike αντί του Θεωρήματος 3. Θεώρημα 7 Εστω ότι ο πίνακας A είναι διαγωνοποιήσιμος με A = QΛQ 1 και Λ = diag{λ 1,λ 2,...,λ ν }. Θεωρούμε επίσης μία νόρμα που ικανοποιεί τη σχέση { } diag, µ1,µ 2,...,µ ν = max µ i για κάθε διαγώνιο πίνακα. Τότε για 1 i ν κάθε ιδιοτιμή λ του Ã, υπάρχει μία ιδιοτιμή λ i σ(a) τέτοια ώστε Q λ λ i Q 1 E = κ(q) E, όπου κ(q) = Q Q 1 είναι ο γνωστός βαθμός κατάστασης του πίνακα Q. Ανάλυση Πινάκων 16 / 55

19 Απόδειξη. Από το Θεώρημα 3 (Bauer-Fike), έχουμε 1 ( λi ν Λ) 1 QEQ 1 QEQ 1 ( λi ν Λ) 1 = QEQ 1 1 QEQ 1 max 1 i ν = λ λ i min. λ λ i 1 i ν Εύκολα βλέπει κανείς ότι min QEQ λ λ i 1 Q Q 1 E = κ(q) E. 1 i ν Η απόδειξη ολοκληρώθηκε. Ανάλυση Πινάκων 17 / 55

20 Θεώρημα 8 (Rayleigh-Ritz) Αν A είναι ένας ν ν ερμιτιανός πίνακας με ιδιοτιμές λ 1 λ 2 λ ν, τότε λ ν x x x Ax λ 1 x x, για κάθε x C ν, και x Ax λ 1 = max x 0 x x x Ax λ ν = min x 0 x x = max x x=1 x Ax = min x x=1 x Ax. Απόδειξη. Αφήνεται ως άσκηση. Ανάλυση Πινάκων 18 / 55

21 Ψευδοφάσμα Πίνακα Σε αυτό το εδάφιο, θα ορίσουμε και θα μελετήσουμε το ψευδοφάσμα ενός πίνακα A C ν ν, σ ε (A), για δεδομένο ε > 0. Θα δούμε πως το σύνολο αυτό διαστέλεται καθώς η παράμετρος ε αυξάνει, αλλά και τις ιδιότητες του σε σχέση με τις ιδιότητες του A. Σημειώνουμε ότι το ψευδοφάσμα ορίζεται μόνο για νόρμες πινάκων που επάγονται από νόρμες διανυσμάτων. Για ένα δεδομένο ε > 0, το ψευδοφάσμα ενός ν ν μιγαδικού πίνακα A είναι το σύνολο όλων των ιδιοτιμών όλων των πινάκων που απέχουν από τον A απόσταση (κατά νόρμα) μικρότερη ή ίση του ε. Ανάλυση Πινάκων 19 / 55

22 Ορισμός 1 Εστω ένας πίνακας A C ν ν και μία νόρμα πινάκων η οποία επάγεται από μία νόρμα διανυσμάτων. Τότε οι ακόλουθοι ορισμοί του ψευδοφάσματος του A είναι ισοδύναμοι: (1) σ ε (A) = { λ C : (λiν A) 1 ε 1 }. (2) σ ε (A) = { λ C : λ σ(a + E) για κάποιο E με E ε }. (3) σ ε (A) = { λ C : (λi ν A)v ε για κάποιο v C ν με v = 1 }. (4) Οταν αναφερόμαστε στη νόρμα 2, συμβολίζοντας με s min ( ) την ελάχιστη ιδιάζουσα τιμή ενός πίνακα, ο ακόλουθος ορισμός είναι επίσης ισοδύναμος: σ ε (A) = {λ C : s min (λi ν A) ε}. Στην περίπτωση που λ σ(a), θεωρούμε ότι (λiν A) 1 =. Ανάλυση Πινάκων 20 / 55

23 Απόδειξη της ισοδυναμίας των ορισμών. Αρχικά θα αποδείξουμε τις συνεπαγωγές (1) (3) (2) (1) και στη συνέχεια, την ισοδυναμία (1) (4). (1) (3) Υποθέτουμε ότι (λiν A) 1 ε 1. Τότε υπάρχει μοναδιαίο διάνυσμα u C ν τέτοιο ώστε (λiν A) 1 (λiν = A) 1 u. Αν ορίσουμε w = (λi ν A) 1 u, τότε (λi ν A) 1 u 1 ε (λiν A) 1 = u = w (λi ν A)w. Συνεπώς, το διάνυσμα v = w/ w είναι μοναδιαίο και ικανοποιεί τη σχέση (λi ν A)v ε. Ανάλυση Πινάκων 21 / 55

24 Συνέχεια Απόδειξης. (3) (2) Υποθέτουμε ότι υπάρχει ένα μοναδιαίο διάνυσμα v C ν τέτοιο ώστε (A λi ν )v ε. Τότε θα υπάρχει ακόμη ένα μοναδιαίο διάνυσμα u C ν που ικανοποιεί τη σχέση (A λi ν )v = ˆεu, για κάποιον θετικό αριθμό ˆε ε. Από το Θεώρημα Αναπαράστασης του Riesz και το Θεώρημα Hahn-Banach, υπάρχει ένα διάνυσμα w C ν τέτοιο ώστε w v = 1 και w = 1. Κατά συνέπεια, λv = Av ˆεuw v = (A ˆεuw )v. Δηλαδή, λ σ(a + E), όπου E = ˆεuw και E ε. Ανάλυση Πινάκων 22 / 55

25 Συνέχεια Απόδειξης. (2) (1) Υποθέτουμε ότι λ σ(a + E) για κάποιον πίνακα E με E ε. Τότε υπάρχει ένα μοναδιαίο διάνυσμα v C ν για το οποίο ισχύει (A + E)v = λv. Με απλές πράξεις επαληθεύουμε ότι v = (λi ν A) 1 Ev και 1 = v = (λiν A) 1 Ev (λiν A) 1 Ev (λiν A) 1 ε. Συνεπώς, ισχύει ότι (λiν A) 1 ε 1. Ανάλυση Πινάκων 23 / 55

26 Συνέχεια Απόδειξης. (1) (4) Ας υποθέσουμε τώρα ότι = 2. Αν s 1 (A)(= s max (A)) s 2 (A) s 3 (A) s ν 1 (A) s ν (A)(= s min (A)) είναι οι θετικές ιδιάζουσες τιμές ενός ν ν αντιστρέψιμου πίνακα A, τότε οι ιδιάζουσες τιμές του A 1 είναι οι 1 s 1 (A) 1 s 2 (A) 1 s 3 (A) 1 s ν 1 (A) 1 s ν (A). Επιπλέον, A 2 = s 1 (A) και A 1 2 = 1/s ν (A). Εύκολα λοιπόν βλέπει κανείς ότι A 1 2 = s max (A 1 ) = 1 s min (A). Ανάλυση Πινάκων 24 / 55

27 Συνέχεια Απόδειξης. Επομένως, έχουμε ότι αν και μόνο αν ή ισοδύναμα, αν και μόνο αν (λi ν A) 1 1 ε s max ( (λiν A) 1) = s min (λi ν A) ε. 1 s min (λi ν A) 1 ε, Ανάλυση Πινάκων 25 / 55

28 Στη συνέχεια, αποδεικνύουμε κάποιες βασικές ιδιότητες του ψευδοφάσματος σ ε (A). Η πρώτη από αυτές τις ιδιότητες είναι η συμπάγεια του ψευδοφάσματος και προκύπτει εύκολα από τη συνέχεια των ιδιοτιμών. Πρόταση 3 Το ψευδοφάσμα σ ε (A) είναι ένα συμπαγές (δηλαδή, κλειστό και ϕραγμένο) υποσύνολο του C. Απόδειξη. Αφήνεται ως άσκηση. Πρόταση 4 (i) Για κάθε a,b C, ισχύει σ ε b (ai ν + ba) = a + bσ ε (A). (ii) Αν A = SBS 1 και κ(s) = S S 1, τότε σ ε (A) s εκ(s) (B). Ανάλυση Πινάκων 26 / 55

29 Απόδειξη. (i) Αν b = 0 ή ε = 0, τότε το πρόβλημα είναι τετριμμένο. Υποθέτουμε ότι b 0 και ε > 0. Από τον ορισμό (1) του ψευδοφάσματος, έχουμε ότι z σ ε b (ai ν + ba) αν και μόνο αν 1 ε b (ziν (ai ν + ba)) 1 1 ( z a = b b ή ισοδύναμα, αν και μόνο αν (z a)/b σ ε (A). ) 1 I ν A, (ii) Υποθέτουμε ότι z σ ε (A). Από τον ορισμό (1) του ψευδοφάσματος και τις ιδιότητες των νορμών, έχουμε ότι 1 ε (ziν A) 1 = (zss 1 SBS 1 ) 1 S S 1 (ziν B) 1. Επομένως, αν 1/ε (ziν A) 1, τότε 1/(εκ(S)) (ziν B) 1. Ανάλυση Πινάκων 27 / 55

30 Το ψευδοφάσμα ενός πίνακα A δεν είναι απαραίτητα συνεκτικό. Για το λόγο αυτό, παρουσιάζει ενδιαφέρον η κατανομή των ιδιοτιμών του A στα συνεκτικά τμήματα του σ ε (A). Θεώρημα 9 Εστω ένας πίνακας A C ν ν. Κάθε συνεκτικό τμήμα του ψευδοφάσματος σ ε (A) περιέχει τουλάχιστον μία ιδιοτιμή του A. Ανάλυση Πινάκων 28 / 55

31 Απόδειξη. Από τον ορισμό (2) του ψευδοφάσματος, για κάθε E με E < ε, ισχύει σ(a + E) σ ε (A). Αν G είναι ένα συνεκτικό τμήμα του σ ε (A) και z G, τότε υπάρχει πίνακας E με E ε και z σ(a + E). Επιπλέον, για το ϕάσμα κάθε πίνακα της οικογένειας A + te, t [0,1], ισχύει σ(a + te) σ ε (A). Από την συνέχεια των ιδιοτιμών (βλέπε το Θεώρημα 2) του A + te ως προς τα στοιχεία του te, άρα ως προς t, και καθώς το t αυξάνει από το 0 προς το 1, οι ιδιοτιμές του A και του A + te συνδέονται με συνεχείς καμπύλες εντός του σ ε (A). Αρα κάποια ιδιοτιμή λ 0 σ(a) συνδέεται με συνεχή καμπύλη εντός του σ ε (A) με το z. Επομένως, λ 0 G, και δεν είναι δυνατό ένα συνεκτικό τμήμα του ψευδοφάσματος σ ε (A) να μην περιέχει τουλάχιστον μία ιδιοτιμή του A. Ανάλυση Πινάκων 29 / 55

32 Από το θεώρημα αυτό είναι προφανές ότι το ψευδοφάσμα ενός ν ν πίνακα, αποτελείται από το πολύ ν συνεκτικά τμήματα. Πόρισμα 1 Αν το ψευδοφάσμα σ ε (A) ενός πίνακα A C ν ν αποτελείται από ν διακεκριμένα συνεκτικά τμήματα, τότε κάθε πίνακας A + E με E ε είναι διαγωνοποιήσιμος. Απόδειξη. Αν το σ ε (A) αποτελείται από ν διακεκριμένα συνεκτικά τμήματα, τότε από το προηγούμενο θεώρημα, κάθε πίνακας A + E με E ε, έχει μία ιδιοτιμή σε κάθε συνεκτικό τμήμα. Αρα κάθε A + E με E ε, έχει ν διακεκριμένες ιδιοτιμές και είναι διαγωνοποιήσιμος. Ανάλυση Πινάκων 30 / 55

33 Σημείωση Από το σημείο αυτό και στο υπόλοιπο της παραγράφου, θεωρούμε αποκλειστικά ορθομοναδιαία αναλλοίωτες νόρμες πινάκων που ικανοποιούν τη σχέση diag { } µ1,µ 2,...,µ ν = max µ i για κάθε διαγώνιο πίνακα. 1 i ν Ανάλυση Πινάκων 31 / 55

34 Πρόταση 5 Εστω Λ = diag{λ 1,λ 2,...,λ n } ένας διαγώνιος πίνακας και (0,ε) = {z C : z ε}. Τότε ισχύει ν σ ε (Λ) = σ(λ) + (0,ε) = (λ i,ε). Απόδειξη. Από τον ορισμό (1) του ψευδοφάσματος, ένας λ C \ σ(λ) ανήκει στο ψευδοφάσμα σ ε (Λ) αν και μόνο αν 1 (Λ λi ν ) 1 ε, ή ισοδύναμα, ή ισοδύναμα, ή ισοδύναμα, i=1 1 diag{λ 1 λ,λ 2 λ,...,λ ν λ} 1 ε, 1 max λ ε, 1 i λ 1 i ν min λ i λ ε. 1 i ν Ανάλυση Πινάκων 32 / 55

35 Πόρισμα 2 Εστω A C ν ν ένας διαγωνοποιήσιμος πίνακας, δηλαδή A = SΛS 1 για κάποιον διαγώνιο Λ C ν ν και κάποιον αντιστρέψιμο S C ν ν. Τότε σ ε (A) σ(a) + (0,εκ(S)) = (λ i,εκ(s)). Απόδειξη. λ i σ(a) Από την Πρόταση 4(ii), έχουμε ότι σ ε (A) σ εκ(s) (Λ). Επιπλέον, από την προηγούμενη πρόταση, γνωρίζουμε ότι s δ (Λ) = σ(λ) + (0,δ) για κάθε δ > 0. Αφού λοιπόν σ(a) = σ(λ), έπεται ότι σ ε (A) σ(a) + (0,εκ(S)). Από το πόρισμα αυτό, γίνεται αντιληπτό ότι το ψευδοφάσμα ενός πίνακα A μπορεί να μεταβληθεί όταν εφαρμόσουμε στον A ένα μετασχηματσμό ομοιότητας. Εξαίρεση αποτελούν οι ορθομοναδιαίοι μετασχηματισμοί ομοιότητας. Ανάλυση Πινάκων 33 / 55

36 Πρόταση 6 Το ψευδοφάσμα σ ε (A) παραμένει αναλλοίωτο στους ορθομοναδιαίους μετασχηματισμούς ομοιότητας. Απόδειξη. Αφήνεται ως άσκηση. Πόρισμα 3 Αν ο πίνακας A είναι κανονικός, τότε σ ε (A) = σ(a) + (0,ε). Απόδειξη. Αφήνεται ως άσκηση. Ανάλυση Πινάκων 34 / 55

37 Είναι γνωστό ότι ο πίνακας A είναι μη αντιστρέψιμος αν και μόνο αν 0 σ(a). Κάτι ανάλογο συμβαίνει και με το ψευδοφάσμα. Πόρισμα 4 Ισχύει ότι A 1 1/ε αν και μόνο αν 0 σε (A). Απόδειξη. Αφήνεται ως άσκηση. Τα αποτελέσματα που ακολουθούν αποδεικνύονται εύκολα, και αναφέρονται ουσιαστικά στο μέγεθος που μπορεί να έχει το ψευδοφάσμα ενός πίνακα. Πρόταση 7 Για κάθε A,B C ν ν, ισχύει σ ε (A + B) σ ε+ B (A). Απόδειξη. Αφήνεται ως άσκηση. Ανάλυση Πινάκων 35 / 55

38 Πρόταση 8 Για κάθε ν ν πίνακα A, ισχύει σ(a) + (0,ε) σ ε (A). Ισοδύναμα, αν η απόσταση dist(z,σ(a)) ενός z C από το ϕάσμα του A είναι μικρότερη ή ίση του ε, τότε z σ ε (A). Απόδειξη. Αφήνεται ως άσκηση. Από την παραπάνω πρόταση, παρατηρούμε ότι καθώς αυξάνει η παράμετρος ε > 0, το ψευδοφάσμα αυξάνει τουλάχιστον γραμμικά γύρω από τις ιδιοτιμές του πίνακα. Επιπλέον, από το Πόρισμα 3, γίνεται ϕανερό ότι οι λιγότερο ευαίσθητοι πίνακες είναι οι κανονικοί. Αυτό ήταν κάτι το αναμενόμενο, λόγω της ορθογωνιότητας των ιδιοχώρων των κανονικών πινάκων. Ανάλυση Πινάκων 36 / 55

39 Πόρισμα 5 Εστω ένας πίνακας A C ν ν. Αν z σ(a), τότε dist(z, σ(a)) 1 (zi ν A) 1. Απόδειξη. Αφήνεται ως άσκηση. Πρόταση 9 Εστω ένας πίνακας A C ν ν. Για κάθε ε 0, ισχύει σ ε (A) (0, A + ε). Απόδειξη. Αφήνεται ως άσκηση. Ανάλυση Πινάκων 37 / 55

40 Είναι γνωστό πως όταν ισχύει η συνθήκη max λ σ(a) λ > 1, τότε A t = +. sup t 0 Τώρα θα δούμε κάτι ανάλογο για το ψευδοφάσμα. Θεώρημα 10 Εστω ένας πίνακας A C ν ν. Αν max{ λ ε : λ ε σ ε (A)} > 1 + cε, c > 0, τότε υπάρχει ϕυσικός αριθμός k (συμπεριλαμβανομένου και του 0) τέτοιος ώστε A k > c. Ανάλυση Πινάκων 38 / 55

41 Απόδειξη. Για c < 1, το αποτέλεσμα είναι τετριμμένο αφού A 0 = 1. Ετσι υποθέτουμε ότι c 1. Αν max{ λ : λ σ(a)} > 1, τότε εύκολα μπορεί κανείς να δει ότι το ζητούμενο συμπέρασμα ισχύει. Η απόδειξη αυτής της περίπτωσης αφήνεται ως άσκηση. Υποθέτουμε λοιπόν ότι max{ λ : λ σ(a)} 1. Στην περίπτωση αυτή, έχουμε την ισότητα (zi ν A) 1 = z 1 ( I ν + z 1 A + z 2 A 2 + ), για όλα τα z C με z > 1. Αν δεχθούμε ότι A k c, για κάθε k 0, τότε συνεπώς, 1 ε (ziν A) 1 z 1 + cε. z 1 c 1 z 1 = c z 1, Αυτό όμως σημαίνει ότι το σ ε (A) περιέχεται σε ένα δίσκο με κέντρο την αρχή των αξόνων και ακτίνα 1 + cε. Δηλαδή, max{ λ ε : λ ε σ ε (A)} 1 + cε, το οποίο είναι άτοπο. Η απόδειξη ολοκληρώθηκε. Ανάλυση Πινάκων 39 / 55

42 Ψευδοφάσμα Κατά τη 2-Νόρμα Συνεχίζουμε τη μελέτη του ψευδοφάσματος πινάκων, περιορίζοντας το ενδιαφέρον μας αποκλειστικά στη νόρμα 2. Οι ιδιαίτερες ιδιότητες του ψευδοφάσματος κατά τη 2-νόρμα είναι πραγματικά αξιοσημείωτες και έχουν υποχρεώσει πολλούς ερευνητές να επικεντρώσουν την έρευνα τους στην περίπτωση αυτή. Είναι γνωστό από το Θεώρημα 5 (Gerschgorin) ότι σ(a) ν G i (A), i=1 όπου και G i (A) = (a ii,α i ) = {z C : z a ii α i }., α i = a ij i = 1,2,...,ν. j i Ανάλυση Πινάκων 40 / 55

43 Θεώρημα 11 Για κάθε A C ν ν και ε > 0, ισχύει σ ε (A) ν G i (A) + ( 0, ν ε ). i=1 Απόδειξη. Εφαρμόζουμε το Θεώρημα 5 (Gerschgorin) στον πίνακα A + E = [ ] a ij + ε ij C ν ν, με E 2 ε. Δηλαδή, θεωρούμε τους δίσκους με κέντρα τα διαγώνια στοιχεία a ii + ε ii του A + E και αντίστοιχες ακτίνες r i = j i a ij + ε ij αi + ε i, όπου ε i =. j i ε ij Κάθε τέτοιος δίσκος περιέχεται σε ένα δίσκο με κέντρο α ii και ακτίνα ρ i = α i + ν ε ij = αi + E i, όπου E i, είναι ο πίνακας που προκύπτει αν μηδενίσουμε τα στοιχεία του E εκτός της i γραμμής. Τέλος, εύκολα μπορεί κανείς να επαληθεύσει ότι j=1 E i ν E i 2 ν E 2, απ όπου προκύπτει ο συντελεστής ν ε. Ανάλυση Πινάκων 41 / 55

44 Το αριθμητικό πεδίο F(A) = {x Ax C : x C ν, x x = 1}, είναι ένα συμπαγές και κυρτό χωρίο που περιέχει επίσης το ϕάσμα. Επιπλέον, το χωρίο αυτό αποτελεί ένα ικανοποιητικό αρχικό σύνολο για την προσέγγιση του ψευδοφάσματος. Θεώρημα 12 Για κάθε πίνακα A C ν ν και ε > 0, ισχύει σ ε (A) F(A) + (0,ε). Ανάλυση Πινάκων 42 / 55

45 Απόδειξη. Εστω z σ ε (A). Από τον ορισμό (2) του ψευδοφάσματος υπάρχει ένας πίνακας E με E 2 ε τέτοιος ώστε z σ(a + E). Επομένως υπάρχει ένα μη μηδενικό διάνυσμα v C ν τέτοιο ώστε (A + E)v = zv. Τότε z = v (A + E)v v v = v Av v v + v Ev v v, όπου ο πρώτος όρος ανήκει στο F(A) και ο δεύτερος έχει μέτρο το πολύ ε. Ανάλυση Πινάκων 43 / 55

46 Μια σημαντική ιδιότητα του αριθμητικού πεδίου F(A) ενός πίνακα A είναι η κυρτότητά του. Επομένως, από το παραπάνω θεώρημα, έχουμε ότι Co(σ ε (A)) F(A) + (0,ε). Οπως μπορεί κανείς να παρατηρήσει στα παραδείγματα του επόμενου εδαφίου, το πλήθος των μη διαφορίσιμων σημείων του συνόρου του ψευδοφάσματος ενός πίνακα είναι πεπερασμένο. Αυτό δικαιολογείται από το γεγονός ότι το σύνορο του ψευδοφάσματος περιέχεται πάντα σε μία αλγεβρική καμπύλη. Θεώρημα 13 Εστω ένας πίνακας A C ν ν. Το σύνορο του ψευδοφάσματος σ ε (A) είναι τμήμα αλγεβρικής καμπύλης (δηλαδή, μιας καμπύλης της οποίας η αναλυτική εξίσωση είναι πολυωνυμική). Ανάλυση Πινάκων 44 / 55

47 Απόδειξη. Αρχικά πρέπει να παρατηρήσουμε ότι λόγω της συνέχειας των ιδιοτιμών ενός πίνακα ως προς τα στοιχεία του, το εσωτερικό του σ ε (A) περιέχει το σύνολο {z C : s min (zi ν A) < ε}. Η απόδειξη αυτής της παρατήρησης αφήνεται ως άσκηση. Γράφοντας τώρα z = a + ib (a,b R), έχουμε σ ε (A) {z C : s min (zi ν A) = ε} { z C : το ε είναι ιδιάζουσα τιμή του zi ν A } { ([ ]) } εi = a + ib C : det ν (a + ib)i ν A ((a + ib)i ν A) = 0 εi ν { ( [ ]) } 0 (a + ib)i = a + ib C : det εi 2ν ν A ((a + ib)i ν A) = 0. 0 Στο τελευταίο σύνολο, η ορίζουσα παριστάνει τη χαρακτηριστική εξίσωση ενός ερμιτιανού πίνακα. Επομένως, είναι ένα πραγματικό πολυώνυμο των a, b R. Δηλαδή, το τελευταίο σύνολο παριστάνει μία αλγεβρική καμπύλη που περιέχει το σύνορο σ ε (A). Ανάλυση Πινάκων 45 / 55

48 Παραδείγματα Ολοκληρώνοντας το κεφάλαιο, παρουσιάζουμε παραδείγματα ψευδοφασμάτων κατά τη 2-νόρμα, με τα οποία επαληθεύουμε τα αποτελέσματα των δύο προηγούμε-νων παραγράφων. Λόγω της παραγοντοποίησης κατά Schur και του αναλλοίωτου του ψευδοφάσματος στους ορθομοναδιαίους μετασχηματισμούς ομοιότητας (βλέπε την Πρόταση 6), χωρίς βλάβη της γενικότητας, επιλέγουμε τους πίνακες των παραδειγμάτων μας να είναι άνω τριγωνικοί. Σε όλα τα σχήματα, οι ιδιοτιμές σημειώνονται με +. Ανάλυση Πινάκων 46 / 55

49 Αρχικά θεωρούμε τους πίνακες M = i i και ˆM = i i , οι οποίοι έχουν τις ίδιες ιδιοτιμές, 1, i, 1, όλες με αλγεβρική πολλαπλότητα 2. Ανάλυση Πινάκων 47 / 55

50 Τα ψευδοφάσματα του διαγώνιου πίνακα M, για ε = 0.1,0.3,0.5,0.7,1,1.4, εικονίζονται στο αριστερό μέρος του Σχήματος 1. Προφανώς, επαληθεύεται ότι το ψευδοφάσμα ενός διαγώνιου πίνακα είναι η ένωση των (κυκλικών) δίσκων με κέντρα τις ιδιοτιμές του πίνακα και ακτίνες ίσες με ε. Στο δεξιό μέρος του ίδιου σχήματος μπορεί κανείς να δει τα ψευδοφάσματα του πίνακα Jordan ˆM, για τις ίδιες τιμές της παραμέτρου ε. Παρατηρούμε πως κάθε ψευδοφάσμα του ˆM περιέχει το αντίστοιχο ψευδοφάσμα του M, επαληθεύοντας την Πρόταση 8 (δηλαδή, επαληθεύοντας ουσιαστικά ότι οι κανονικοί πίνακες είναι οι λιγότερο ευαίσθητοι πίνακες). Ανάλυση Πινάκων 48 / 55

51 Imaginary Axis Imaginary Axis Real Axis Real Axis Σχήμα: Τα ψευδοφάσματα του διαγώνιου πίνακα M και του πίνακα Jordan ˆM. Ανάλυση Πινάκων 49 / 55

52 Τα δύο μέρη του Σχήματος 1 επιβεβαιώνουν πως το ψευδοφάσμα ενός ν ν πίνακα είναι συμπαγές υποσύνολο του C (βλέπε την Πρόταση 3) και αποτελείται από ν το πολύ συνεκτικά τμήματα με το καθένα τους να περιέχει τουλάχιστον μία ιδιοτιμή του πίνακα (βλέπε το Θεώρημα 9). Για την τιμή ε = 1.4, είναι ϕανερό ότι (βλέπε την Πρόταση 9) s 1.4 (M) (0, M ) = (0,2.4) και s 1.4 ( ˆM) (0, ˆM ) = (0,3.0180). Ανάλυση Πινάκων 50 / 55

53 Εστω τώρα ο διαγωνοποιήσιμος πίνακας A = όπου ο πίνακας μετασχηματισμού S = = SΛS 1 = S έχει δείκτη κατάστασης κ 2 (S) = S 2 S 1 2 = S 1, Ανάλυση Πινάκων 51 / 55

54 Στο αριστερό μέρος του Σχήματος 2 εικονίζονται τα ψευδοφάσματα του A για ε = 0.3,1, ενώ στο δεξιό μέρος του ίδιου σχήματος εικονίζονται τα ψευδοφάσματα του Λ για ε = 0.3κ 2 (S) = και ε = κ 2 (S) = Συγκρίνοντας τα ψευδοφάσματα, βλέπουμε ότι s 0.3 (A) s (Λ) και s 1 (A) s (Λ), επαληθεύοντας την Πρόταση 4(ii) και το Πόρισμα Imaginary Axis Imaginary Axis Real Axis Real Axis Σχήμα: Τα ψευδοφάσματα του A = SΛS 1 και του Λ. Σημειώνουμε πως αν και δεν ϕαίνεται ξεκάθαρα με την πρώτη ματιά, τα ψευδοφάσματα του διαγώνιου πίνακα Λ είναι η ένωση τριών κυκλικών δίσκων. Ανάλυση Πινάκων 52 / 55

55 Τέλος, για να επαληθεύσουμε τα Θεωρήματα 11 και 12, θεωρούμε τον πίνακα B = i i Τα ψευδοφάσματα, για ε = 0.2,0.5,1, έχουν σχεδιαστεί στο αριστερό μέρος του Σχήματος 3. Στο μεσαίο μέρος του σχήματος, έχουμε το σύνολο F(B) + (0,1), το οποίο προφανώς περιέχει το ψευδοφάσμα σ 1 (B) (δηλαδή, για ε = 1).. Ανάλυση Πινάκων 53 / 55

56 F(B) + D(0,1) Imaginary Axis Imaginary Axis 2 1 Imaginary Axis Real Axis Real Axis Real Axis Σχήμα: Τα ψευδοφάσματα του B, το F(B) + (0,1), και οι δίσκοι Gersgorin. Στο δεξιό μέρος του Σχήματος 3, μπορεί κανείς να δει τους δίσκους Gersgorin (1,1) και (2 + i,2), καθώς και το σύνολο του Θεωρήματος 11, ( (1,1) (2 + i,2)) + (0,2), το οποίο επίσης περιέχει το σ 1 (B). Ανάλυση Πινάκων 54 / 55

57 Χρηματοδότηση Το παρόν εκπαιδευτικό υλικό έχει αναπτυχθεί στα πλαίσια του εκπαιδευτικού έργου του διδάσκοντα. Το έργο «Ανοικτά Ακαδημαϊκά Μαθήματα» του ΕΜΠ έχει χρηματοδοτήσει μόνο την αναδιαμόρφωση του υλικού. Το έργο υλοποιείται στο πλαίσιο του Επιχειρησιακού Προγράμματος «Εκπαίδευση και Δια Βίου Μάθηση» και συγχρηματοδοτείται από την Ευρωπαϊκή Ενωση (Ευρωπαϊκό Κοινωνικό Ταμείο) και από εθνικούς πόρους.