ΚΛΙΝΙΚΗ ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ ΗΚΓ- ΕΜΦΡΑΓΜΑ ΜΥΟΚΑΡΔΙΟΥ

Transcript

1 ΚΛΙΝΙΚΗ ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ ΗΚΓ- ΕΜΦΡΑΓΜΑ ΜΥΟΚΑΡΔΙΟΥ

2 ΚΛΙΝΙΚΗ ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ Άνδρας 57 ετών προσέρχεται στα επείγοντα νοσοκομείου παραπονούμενος για θωρακικό άλγος που επεκτείνεται στην κάτω γνάθο και αντανακλά στο αριστερό άνω άκρο.

3 ΚΛΙΝΙΚΗ ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ Αναφέρει επίσης δυσκολία στην αναπνοή, εφίδρωση και αίσθημα έντονης ανησυχίας. Πρόκειται για ασθενή με ιστορικό σακχαρώδη διαβήτη τύπου II και υπερλιπιδαιμία.

4 ΚΛΙΝΙΚΗ ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ Κατά την εξέταση, ο ασθενής αναφέρει μέτρια δυσφορία και άγχος. Το ΗΚΓ καταδεικνύει οξύ έμφραγμα του μυοκαρδίου στις κατώτερες απαγωγές.

5 Ο καρδιολόγος στα επείγοντα υποψιάζεται συμμετοχή του πρόσθιου κατιόντα της αριστερής στεφανιαίας αρτηρίας

6 ΚΛΙΝΙΚΗ ΣΥΣΧΕΤΙΣΗ Ο παραπάνω ασθενής των 57 ετών έχει προδιαθεσικούς παράγοντες στεφανιαίας νόσου, δηλαδή σακχαρώδη διαβήτη και υπερλιπιδαιμία. Το ιστορικό του ασθενούς θέτει απευθείας την υποψία για οξύ στεφανιαίο επεισόδιο. Απαιτείται ταχέως η χορήγηση οξυγόνου και μασώμενης ασπιρίνης. Ενδοφλέβια χορήγηση νιτρογλυκερίνης πραγματοποιείται εφόσον ο ασθενής συνεχίζει να διαμαρτύρεται για άλγος και είναι αιμοδυναμικά σταθερός.

7 Το ΗΚΓ προσφέρει σημαντική βοήθεια. Ωστόσο, υπάρχουν ασθενείς με οξύ έμφραγμα του μυοκαρδίου (ΟΕΜ) χωρίς ΗΚΓ ευρήματα. Συνεπώς, ένα φυσιολογικό ΗΚΓ δεν αποκλείει την παρουσία ΟΕΜ. Πρέπει πάντα να γίνεται έλεγχος ενζύμων μυοκαρδιακής νέκρωσης. Οι δείκτες αυτοί είναι ευαίσθητοι για μυοκαρδιακή βλάβη

8 ΚΛΙΝΙΚΗ ΣΥΣΧΕΤΙΣΗ Η ερμηνεία του ΗΚΓ είναι ιδιαίτερα σημαντική για ασθενείς με θωρακικό άλγος. Μπορούν να αναγνωριστούν αρκετές παθολογικές καταστάσεις, όπως καρδιακές αρρυθμίες, έμφραγμα, ισχαιμία και υπερτροφία μυοκαρδίου. Ο ασθενής του παραδείγματος έχει τυπικά συμπτώματα εμφράγματος μυοκαρδίου. Συνήθως το ΗΚΓ των ασθενών με έμφραγμα του μυοκαρδίου δείχνει οξεία ανάσπαση του διαστήματος QΤ και την παρουσία κυμάτων Q μετά από μερικές ημέρες.

9 Η εντόπιση των ΗΚΓ μεταβολών σε ορισμένες απαγωγές βοηθά σημαντικά στην εντόπιση της περιοχής της βλάβης. Στη συγκεκριμένη περίπτωση, βλάβη δείχνουν οι απαγωγές Π, III και avf οι οποίες είναι ενδεικτικές του κατώτερου τμήματος της καρδιάς.

10 Όταν ένας ασθενής με συμπτώματα σταθερής στηθάγχης υποβληθεί σε δοκιμασία κόπωσης όπου πραγματοποιείται ΗΚΓ καταγραφή και παρακολούθηση, η εμφάνιση διαταραχών (ανάσπαση ή κατάσπαση) του διαστήματος SΤ υποδηλώνει ισχαιμία και συνεπώς μιλάμε για θετική δοκιμασία.

11 Όλες μαζί οι απαγωγές αποτυπώνουν τη δυναμική αναπαράσταση των τρισδιάστατων ηλεκτρικών ανυσμάτων που προέρχονται από την καθαρή ροή του ρεύματος από τα δυναμικά δράσης κατά μήκος της καρδιάς. Κατά τη διάρκεια του καρδιακού κύκλου εκτίθενται τα χαρακτηριστικά γεγονότα στις περισσότερες από τις απαγωγές. Το ηλεκτρικό σήμα εξαρτάται από τη μάζα του καρδιακού ιστού όπου πορεύεται το ρεύμα. Συνεπώς, τα ηλεκτρικά σήματα που αντιπροσωπεύουν γεγονότα που συμβαίνουν στις μικρές περιοχές των κόμβων δεν καταγράφονται από τις απαγωγές.

12 Όταν ρέει μικρό ρεύμα (όταν τα περισσότερα από τα κύτταρα βρίσκονται σε φάση ηρεμίας ή στη φάση του οροπεδίου (plateau) του δυναμικού δράσης), το ΗΚΓ θα βρίσκεται στη γραμμή αναφοράς. Ο κύκλοςαρχίζειμετοκύμα Ρ που γεννάται από τη σχεδόνσύγχρονηεκπόλωσητωνμυοκαρδιακώνκυττάρωντου. Το παραπάνω ακολουθείται από επιστροφή στην ισοηλεκτρική γραμμή κατά την περίοδο όπουτα δυναμικά δράσης άγονται μέσω του κολποκοιλιακού κόμβου (ΑV), των δεματίων του His και τις ίνες Ριιrkinje, τα οποία έχουν σχετικά μικρή μάζα. Το σύμπλεγμα εμφανίζεται όταν σχεδόν σύγχρονα ξεκινήσει το ταχύ δυναμικό δρασης από τη μεγάλη μάζα των κοιλιακών μυοκαρδιακών κυττάρων: πολύ μεγάλα ρεύματα παράγονται από τη συγχρονισμένη διάνοιξη των πολυάριθμων διαύλων Νa + κατά μήκος των κοιλιών. Ακολουθεί μια ακόμη περίοδος ισοηλεκτρικής γραμμής κατά την παρατεταμένη φάση (plateau) του δυναμικού δράσης των κοιλιών (φάση 2), όπου παρατηρείται μικρή ροή ρεύματος. Κατόπιν ακολουθεί το κύμα Τ που παράγεται από τη λιγότερο σύγχρονη επαναπόλωση (φάση 3) των κοιλιακών μυϊκών κυττάρων.

13 Η υπερτροφία του μυοκαρδίου συνήθως οδηγεί σε αλλαγή του μέσου ηλεκτρικού άξονα, ο οποίος μπορεί να προσδιοριστεί συγκρίνοντας το σχετικό μέγεθος του συμπλέγματος QRS στις διάφορες απαγωγές.