Π Κ Τ Μ Ε Μ Λύσεις των ασκήσεων

Μέγεθος: px

Εμφάνιση ξεκινά από τη σελίδα:

Download "Π Κ Τ Μ Ε Μ Λύσεις των ασκήσεων"

Θήρα Γιάγκος
6 χρόνια πριν
Προβολές:

1 Π Κ Τ Μ Ε Μ Λύσεις των ασκήσεων Πρ. Η f : [0, ] R είναι συνεχής στο [0, ]. Χρησιμοποιώντας το Θεώρημα Bolzao- Weierstraß δείξτε ότι η f είναι φραγμένη στο [0, ]. Μην επικαλεστείτε κάποιο άλλο θεώρημα. Λύση: Ας είναι M [0, + ] το supremum της f(x) για x [0, ]. Άρα υπάρχει ακολουθία σημείων x [0, ] τέτοια ώστε f(x ) M. Από το θεώρημα Bolzao-Weierstraß υπάρχει υπακολουθία της x η οποία συγκλίνει σε κάποιο a [0, ]. Από τη συνέχεια της f προκύπτει τότε το όριο της f πάνω σε αυτή την υπακολουθία είναι f(a). Άρα M = f(a) και το M είναι αναγκαστικά πεπερασμένο, οπότε η f είναι φραγμένη. Σχόλια: Η ίδια η παραπάνω απόδειξη δίνει και ότι το supremum της συνάρτησης «πιάνεται» κάπου στο [0, ]. Πρ. Η f : (0, ) R είναι ομοιόμορφα συνεχής στο (0, ). Δείξτε ότι είναι φραγμένη στο (0, ). Λύση: Λύση Νο : Στον ορισμό της ομοιόμορφης συνέχειας παίρνουμε ϵ = οπότε το δ > 0 είναι τέτοιο ώστε x y δ = f(x) f(y). Αν x (0, ) ας είναι = x η απόστασή του από το /. Στο διάστημα ανάμεσα στα / και x τοποθετούμε σημεία x, x,..., x k τέτοια η απόσταση του x από το x να είναι δ, η απόσταση του x από το x να είναι δ, κλπ, και τέλος η απόσταση του x k από το / να είναι δ. Εύκολα βλέπουμε ότι το πλήθος k των σημείων που θα χρειαστεί να βάλουμε ανάμεσα στα x και / είναι το πολύ k /δ, και αφού / έπεται ότι k δ. Έχουμε τώρα f(x) f(x) f(/) + f(/) f(x) f(/) + f(/) = f(x) f(x ) + f(x ) f(x ) + + f(x k ) f(/) + f(/) f(x) f(x ) + f(x ) f(x ) + + f(x k ) f(/) + f(/) f(/) = k + + f(/) + + f(/). δ Δείξαμε ότι το f(x) φράσσεται από μια ποσότητα που δεν εξερτάται από το x, άρα η f είναι φραγμένη. Λύση Νο : Στον ορισμό της ομοιόμορφης συνέχειας παίρνουμε ϵ = οπότε το δ > 0 είναι τέτοιο ώστε x y δ = f(x) f(y). Έστω a = δ/, b = δ/. Η συνάρτηση f είναι συνεχής στο [a, b] άρα και φραγμένη εκεί, οπότε ας είναι M R τέτοιο ώστε f(x) M για κάθε x [a, b]. Ας είναι τώρα y (0, a) (και ομοίως αν y (b, )). Τότε y a < δ άρα f(y) f(a) οπότε f(y) f(a) + M +. Άρα σε όλο το (0, ) η f φράσσεται από το M +.

2 Πρ. 3 Έχουμε f(x) = e x, για x [0, ], N ένας μεγάλος φυσικός αριθμός και η διαμέριση P N του [0, ] σε N διαστήματα μήκους /N το καθένα. Υπολογίστε το κάτω Riema άθροισμα της f στο [0, ] για τη διαμέριση P N. Ο τύπος που θα βρείτε θα πρέπει να είναι όσο γίνεται πιο απλός και να είναι φυσικά συνάρτηση μόνο του N. Βρείτε έπειτα το όριο αυτής της ποσότητας για N. Λύση: Τα σημεία της διαμέρισης είναι τα t 0 = 0, t = /N, t = /N,..., t k = k/n,..., t N = (N )/N, t N =. Επειδή η συνάρτηση είναι αύξουσα το ifimum της σε ένα διάστημα είναι η τιμή της στο αριστερό σημείο του διαστήματος. Άρα L(f, P N ) = N k=0 N ek/n = N (e /N ) k N k=0 = e N/N από τον τύπο + a + a + + a N = an, για a, N e /N a e = N( e /N ). Ο παρανομαστής της τελευταίας ποσότητας είναι ο e/n του οποίου το όριο για N /N e ισούται με το lim x x 0+ που εύκολα υπολογίζεται ότι ισούται με. Άρα x lim L(f, P N) = e, N το οποίο εύκολα αναγνωρίζουμε ως το ολοκλήρωμα 0 ex dx. Πρ. 4 Αν f(x) = ax (όπου a > 0 είναι μια σταθερά), δείξτε ότι αν P είναι μια διαμέριση του [, ] και L, U τα κάτω και άνω Riema αθροίσματα για την f που αντιστοιχούν στη διαμέριση P δείξτε ότι η ποσότητα (L + U)/ δεν εξαρτάται από τη διαμέριση P. Λύση: Σε κάθε διάστημα [t i.t i+ ] της διαμέρισης το γράφημα της συνάρτησης είναι μια ευθεία με θετική κλίση, άρα το ifiumum πιάνεται στο αριστερό άκρο του διαστήματος και το supremum στο δεξί. Η συνεισφορά του διαστήματος [t i.t i+ ] στο L(f, P) είναι το εμβαδό του ορθογωνίου με βάση το διάστημα αυτό και ύψος f(t i ), ενώ η συνεισφορά του διαστήματος αυτού στο U(f, P) είναι το εμβαδό του ορθογωνίου με βάση το διάστημα και ύψος f(t i+ ). Άρα η συνεισφορά του [t i.t i+ ] στο μέσο όρο (L + U)/ είναι (t i+ t i ) f(t i) + f(t i+ ), ή, με άλλα λόγια, το εμβαδό του τραπεζίου που είναι το χωρίο κάτω από το γράφημα και πάνω από τον άξονα των x. Άρα η ποσότητα (L + U)/ ισούται ακριβώς με το εμβαδό κάτω από το γράφημα της συνάρτησης και πάνω από το διάστημα [, ] στον άξονα των x, και συνεπώς δεν εξαρτάται από τη διαμέριση. Πρ. 5 Η f : [0, ] R είναι συνεχώς παραγωγίσιμη στο [0, ] (πλευρικές παράγωγοι στα άκρα). Δείξτε ότι υπάρχει μια σταθερά M τέτοια ώστε αν P είναι μια διαμέριση

3 του [0, ], με όλα τα διαστήματά της μήκους ϵ, και L, U τα κάτω και άνω Riema αθροίσματα της f για αυτή τη διαμέριση τότε U L Mϵ. Λύση: Αφού η f είναι συνεχής στο [0, ] είναι και φραγμένη, π.χ. με f (x) M, άρα (από το Θεώρημα Μέσης Τιμής) η f είναι Lipschitz με σταθερά M, δηλ. f(x) f(y) M x y, για x, y [0, ]. Αν λοιπόν το supremum και το ifimum της f στο διάστημα [t i, t i+ ] της διαμέρισης πιάνονται στα σημεία y και z του διαστήματος αντίστοιχα τότε ισχύει από την ιδιότητα Lipschitz παραπάνω ότι 0 f(z) f(y) M z y M t i+ t i, οπότε αν όλα τα διαστήματα της διαμέρισης έχουνε μήκος ϵ τότε ισχύει 0 f(z) f(y) Mϵ και η συνεισφορά του διαστήματος [t i, t i+ ] στην (μη αρνητική) ποσότητα U L είναι το πολύ Mϵ t i+ t i. Αθροίζοντας για όλα τα i παίρνουμε U L Mϵ μια και το συνολικό μήκος είναι. k Πρ. 6 Έστω S =. Εκφράστε την ποσότητα S ως κάτω Riema άθροισμα μιας κατάλληλης συνάρτησης σε ένα κατάλληλο διάστημα. Αφού το κάνετε αυτό, σε ποια τιμή αναμένετε να συγκλίνει το S ; Λύση: Έχουμε k = k = ( ) i + (k/) =, i=0 όπου στο τέλος κάναμε την αλλαγή μεταβλητής i = k. Ορίζουμε την φθίνουσα συνάρτηση f(x) = x, για x [0, ], και παρατηρούμε ότι η άνω ποσότητα γράφεται ως ( i + i=0 f Ορίζουμε τη διαμέριση P του [0, ] χωρίζοντας το διάστημα σε ίσα διαστήματα και βλέπουμε ότι στο διάστημα [i/, (i + )/] το ifimum πιάνεται στο δεξί άκρο (αφού η συνάρτηση είναι φθίνουσα). Άρα το άνω άθροισμα είναι το κάτω Riema άθροισμα της f γι αυτή τη διαμέριση. Αναμένουμε λοιπόν την ποσότητα αυτή να συγκλίνει στο ολοκλήρωμα 0 x dx ή, πιο γεωμετρικά, στο εμβαδό κάτω από την καμπύλη y = x και πάνω από το διάστημα [0, ] στον άξονα των x. Αυτό όμως είναι το κομμάτι του μοναδιαίου δίσκου στο πρώτο τεταρτημόριο, άρα είναι εμβαδού π/4. Πρ. 7 Βρείτε ένα παράδειγμα συνάρτησης f : [0, ] R τέτοια ώστε η f είναι Riema ολοκληρώσιμη στο [0, ] αλλά η f δεν είναι. { αν x Q Λύση: Η συνάρτηση f(x) = έχει ifimum ίσο με - και supremum ίσο με αν x / Q σε κάθε διάστημα, άρα δεν είναι ολοκληρώσιμη. Όμως η f είναι σταθερή συνάρτηση άρα είναι Riema ολοκληρώσιμη. ). 3

4 4 Πρ. 8 Βρείτε ένα παράδειγμα ακολουθίας a που να ικανοποιεί την ανισότητα a a + αλλά να μη συγκλίνει σε πραγματικό αριθμό. Επίσης βρείτε παράδειγμα ακολουθίας b που να ικανοποιεί την ισότητα b b + = και η b να συγκλίνει σε πραγματικό αριθμό. Λύση: Ξέρουμε ότι η σειρά συγκλίνει στο +. Με άλλα λόγια, αν a k = k είναι η ακολουθία των μερικών αθροισμάτων της σειράς αυτής τότε a +. Αλλά a a =, οπότε η a έχει τις ιδιότητες που θέλουμε. Ξέρουμε επίσης ότι η σειρά ( ) k k συγκλίνει σε πραγματικό αριθμό. Άρα η ακολουθία των μερικών αθροισμάτων της b = αριθμό. Ισχύει και πάλι b b =. ( ) k k τείνει σε αυτόν τον πραγματικό Πρ. 9 Βρείτε μια ακολουθία a που να έχει κάθε πραγματικό αριθμό ως σημείο συσσώρευσης. Λύση: Λύση Νο : Ξέρουμε ότι οι ρητοί αριθμοί είναι ένα αριθμήσιμο σύνολο. Αυτό σημαίνει ότι μπορούμε να γράψουμε τους ρητούς αριθμούς ως τους όρους μιας ακολουθίας: Q = {a, a,...}. Αφού σε κάθε διάστημα υπάρχουν ρητοί αριθμοί, κάθε πραγματικός αριθμός είναι σημείο συσσώρευσης των ρητών, δηλ. της ακολουθίας a. Λύση Νο : Θα ορίσουμε την ακολουθία μας κατασκευάζοντας πεπερασμένα κομμάτια της σε ολοένα και μεγαλύτερα μπλοκ. Αρχίζουμε παίρνοντας το διάστημα [, ] και ορίζοντας τους 0 πρώτους όρους της ακολουθίας μας να είναι στο διάστημα αυτό, ισαπέχοντας (άρα με μεταξύ τους κενό το /0). Στο δεύτερο βήμα παίρνουμε το διάστημα [, ] και ορίζουμε τους 00 επόμενους όρους της ακολουθίας μας να είναι στο διάστημα αυτό και ισαπέχοντες, άρα με κενό ανάμεσά τους το 4/0. Στο τρίτο βήμα παίρνουμε 0 3 ισαπέχοντες όρους στο διάστημα [ 3, 3], και γενικά στο βήμα παίρνουμε 0 ισαπέχοντες όρους στο διάστημα [, ], και άρα με κενό ανάμεσά τους το /0. Η διαδικασία αυτή συνεχίζεται επ άπειρον. Έστω x R και ϵ > 0. Αρκεί να δείξουμε ότι υπάρχει όρος της ακολουθίας στο διάστημα (x ϵ, x+ϵ). Έστω N = 0 x και M N τέτοιο ώστε ϵ > M/0 M (αυτό είναι εφικτό γιατί η ακολουθία M/0 M τείνει στο 0 με το M. Αν πάρουμε k = max{n, M} τότε σίγουρα κάποιος όρος της ακολουθίας μας από το k βήμα της κατασκευής της θα ανήκει στο διάστημα (x ϵ, x + ϵ). Πρ. 0 Έστω I = Λύση: (, ) (, J =, + ). Υπολογίστε τα παρακάτω σύνολα: I, J, J \ I. I = (0, ).

5 Απόδειξη αυτού: αν x 0 ή x τότε το x δεν ανήκει σε κανένα I άρα ούτε και στην ένωσή τους. Αν x (0, ) έστω δ = mi {x, x} η απόσταση του x από τα άκρα του διαστήματος (0, ). Αν N είναι τέτοιο ώστε < δ τότε x I, άρα κάθε x (0, ) ανήκει στην παραπάνω ένωση. J = [0, ]. Απόδειξη αυτού: αν x < 0 ή x > τότε ας είναι δ = mi { x, x } η απόσταση του x από τα άκρα του διαστήματος [0, ]. Αν N είναι τέτοιο ώστε < δ τότε x / J οπότε δεν ανήκει ούτε στην άνω τομή. Αν x [0, ] τότε ανήκει σε όλα τα J οπότε ανήκει και στην άνω τομή. J \ I = {0, }. Απόδειξη αυτού: έχουμε J \ I = (, ] [, + ). Είναι φανερό ότι τα 0 και ανήκουν σε όλα τα J \ I οπότε ανήκουν και στην τομή. Αν x 0, και δ = mi { x, x } η απόσταση αυτού από τα 0 και τότε αν N είναι τέτοιο ώστε < δ τότε x / J \ I, οπότε το x δεν ανήκει στην άνω τομή. 5

Σχετικά έγγραφα

Ονοματεπώνυμο Τμήμα. 1. Τι ονομάζουμε εμβαδόν ενός επιπέδου σχήματος (χωρίου) και πως υπολογίζεται αυτό; Απάντηση

Ονοματεπώνυμο Τμήμα. 1. Τι ονομάζουμε εμβαδόν ενός επιπέδου σχήματος (χωρίου) και πως υπολογίζεται αυτό; Απάντηση ΓΕΛ. ΚΑΣΤΡΙΤΣΙΟΥ ΦΥΛΛΟ ΕΡΓΑΣΙΑΣ 202- Ονοματεπώνυμο Τμήμα ΘΕΜΑ: ΕΜΒΑΔΟΝ ΠΑΡΑΒΟΛΙΚΟΥ ΧΩΡΙΟΥ. Τι ονομάζουμε εμβαδόν ενός επιπέδου σχήματος (χωρίου) και πως υπολογίζεται αυτό; Απάντηση Το πρόβλημα μελετήθηκε