2 Yπερθυρεοειδισµός κατά την κύηση: Αντιµετώπιση του εµβρύου και του νεογνού ΜΑΡΙΑ ΚΑΡΑΝΤΖΑ-ΧΑΡΩΝΗ, MD FAAP Παιδίατρος - Ενδοκρινολόγος Επιστημονικός Συνεργάτης Α Παιδιατρικής Κλινικής Πανεπιστημίου Αθηνών Εισαγωγή Η συχνότητα εµφάνισης υπερθυρεοειδισµού κατά τη διάρκεια της κύησης είναι 0.1-0.4% µε το 85% των περιπτώσεων να οφείλονται στη νόσο του Graves 1. Η συχνότητα εµφάνισης κλινικού και υποκλινικού υπερθυρεοειδισµού στο γενικό πληθυσµό είναι περίπου 1% µε κύριο αίτιο τη νόσο του Graves η οποία είναι συχνότερη στις γυναίκες αναπαραγωγικής ηλικίας 2. Άλλα αίτια υπερθυρεοειδισµού κατά την κύηση είναι το µονήρες τοξικό αδένωµα, η αυτοάνοση θυρεοειδίτιδα, η πολυοζώδης βρογχοκήλη, ενώ σπανιώτερα οφείλεται σε θυρεοτοξίκωση της κύησης ή µύλη κύηση 3. Η νόσος του Graves κατά τη διάρκεια της κύησης παρουσιάζει συνήθως έξαρση κατά το πρώτο τρίµηνο όπως και το διάστηµα µετά την γέννα, ενώ υφείεται κατά το δεύτερο και τρίτο τρίµηνο της κύησης 4. Η νεογνική νόσος οφείλεται στη διάβαση TSH receptor-stimulating antibodies µέσω του πλακούντα από µητέρες µε ενεργή ή και ανενεργή νόσο του Graves. Εµβρυική-Νεογνική Θυρεοειδική Λειτουργία Η ωρίµανση της θυρεοειδικής λειτουργίας στο έµβρυο µπορεί να διακριθεί σε 3 φάσεις: την υποθαλαµική, την υποφυσιακή και την θυρεοειδική 5. Ο εµβρυικός θυρεοειδής έχει την ικανότητα να συγκεντρώνει ιώδιο από την 70η ηµέρα της κύησης. Εν τούτοις ικανή παραγωγή θυρεοειδικών ορµονών υπάρχει µετά τη 18η-20η εβδοµάδα. Τα επίπεδα T 4, T 3 (και των ελεύθερων κλασµάτων τους),tsh, TBG αυξάνουν σταθερά κατά τη διάρκεια της κύησης. Κατά τη γέννηση διαπιστώνεται µια αιχµή της έκκρισης TRH-TSH πιθανόν λόγω της µετάβασης σε -31-
ψυχρότερη θερµοκρασία και εν συνεχεία µία σηµαντική αύξηση στην ελεύθερη Τ 4 µε επαναεξισορρόπηση σε 2-20 εβδοµάδες. Η τελική φάση της ωρίµανσης της θυρεοειδικής λειτουργίας κατά την νεογνική και παιδική ηλικία διαπιστώνεται από την µείωση της συγκέντρωσης της TSH, µε ελάχιστες αλλαγές στη συγκέντρωση της ελεύθερης Τ 46. Ο πλακούντας είναι διαπερατός στο ιώδιο, την µητρική Τ 4 και Τ 3, την TRH, την προπυλθιουρακίλη, αλλά όχι στην TSH 7,8. Επίσης ο πλακούντας έχει την ικανότητα µετατροπής της Τ 4 σε ελεύθερη και ανάστροφη Τ 37. Ταυτόχρονα ο πλακούντας έχει θυρεοτρόπο δράση καθώς η α- υποοµάδα της TSH είναι όµοια µε αυτή της hcg και η β υποοµάδα της hcg έχει οµόλογη δοµή µε αυτή της TSH 9. Εποµένως η hcg έχει περίπου 0,01% θυρεοτρόπο δράση 9. ΙΑΓΝΩΣΗ ΤΟΥ ΥΠΕΡΘΥΡΕΟΕΙ ΙΣΜΟΥ ΚΑΤΑ ΤΗΝ ΚΥΗΣΗ Μητέρα Κλινικά σηµεία υπερθυρεοειδισµού όπως ταχυκαρδία, εφίδρωση, τρόµος χειρών, οφθαλµοπάθεια, βρογχοκήλη, µυξοίδηµα δύνανται να υπάρχουν. Επί υποψίας υπερθυρεοειδισµού θα πρέπει να µετρώνται οι συγκεντρώσεις Τ 4, Τ 3, TSH και TSH receptor-stimulating antibodies. Θα πρέπει να λαµβάνονται υπ όψιν η αύξηση στη συγκέντρωση της TBG και η µείωση στη συγκέντωση της TSH µέσω της δράσης της hcg. Έτσι φυσιολογικά η τιµή της TSH µειώνεται από το µέσο και προς το τέλος του πρώτου τριµήνου λόγω της αύξησης της hcg και η µέση συγκέντρωση της TSH στο πρώτο µισό της κύησης είναι 0.8 mu/ml µε 95% confidence interval για το κατώτερο φυσιολογικό όριο τα 0.03 mu/ml 10. Η ολική Τ 4 θα πρέπει να πολλαπλασιάζεται επί 1.5 για τον καθορισµό του φυσιολογικού εύρους της συγκέντρωση της ολικής Τ 4 κατά την κύηση 11. Η µέτρηση των TSH receptor-stimulating antibodies µπορεί να χρησιµεύσει για την πρόβλεψη νεογνικής νόσου. Τίτλοι της τάξης του 300-500% σε σχέση µε του µάρτυρα σχετίζονται µε µεγαλύτερη επίπτωση νεογνικής νόσου του Graves 12. Επίσης η µέτρηση TSH receptor-binding inhibiting immunoglobulin (TBII), η οποία µετράει τόσο τα stimulating όσο και τα blocking αντισώµατα µπορεί να µας δώσει χρήσιµες πληροφορίες, µε τιµές άνω του 30% 12 σε σχέση µε του µάρτυρα να σχετίζονται συχνότερα µε νεογνική νόσο του Graves. Αρρύθµιστος υπερθυρεοειδισµός κατά την κύηση οδηγεί σε πληθώρα ανεπιθύµητων καταστάσεων στη µητέρα αλλά και στο έµβρυο όπως πρόωρος τοκετός, προεκλαµψία, καρδιακή ανεπάρκεια, thyroid storm 3. Επιπλέον τονίζεται ότι οι ανεπιθύµητες αυτές καταστάσεις είναι γενικά συχνότερες σε κύησεις επι- -32-
πλεγµένες µε υπερθυρεοειδισµό, ακόµα και µε σωστή ρύθµιση, σε σχέση µε φυσιολογικές κυήσεις 13. Ταυτόχρονα πολλές µελέτες έχουν δείξει σαφή συσχέτιση µεταξύ αρρύθµιστου υπερθυρεοειδισµού και IUGR, χαµηλό βάρος γέννησης, εµβρυικού θανάτου ακόµα και αυτόµατης αποβολής 14. Ο υπερθυρεοειδισµός στο τρίτο τρίµηνο της κύησης αποτελεί ανεξάρτητο παράγοντα χαµηλού βάρους γέννησης 15. Έµβρυο Η εµβρυική ταχυκαρδία είναι συχνά ενδεικτική νόσου του Graves. Φυσιολογικά οι εµβρυικές σφύξεις είναι περίπου 140 ανά λεπτό µεταξύ της 21ης-30ης εβδο- µάδας της κύησης και 135 ανά λεπτό µεταξύ 31ης-40ης εβδοµάδας 16. Σφύξεις 120-160 ανά λεπτό θεωρούνται φυσιολογικές τις τελευταίες 15 εβδοµάδες της κύησης. Σε περιπτώσεις εµβρυικής θυρεοτοξίκωσης οι εµβρυικές σφύξεις ξεπερνούν τις 160 ανά λεπτό µεταξύ 25-30 εβδοµάδων κύησης. Ο προσδιορισµός της συγκέντρωσης των εµβρυικών ορµονών σε αίµα οµφαλίου λώρου αποτελεί την µέθοδο εκλογής για τον καθορισµό της κατάστασης του εµβρύου. Υπάρχουν ειδικοί πίνακες εµβρυικής TSH και θυρεοειδικών ορµονών ανάλογα µε την ηλικία κύησης 17. Νεογνό Ένα στα πέντε νεογνά µητέρων µε νόσο του Graves θα εκδηλώσει υπερθυρεοειδισµό 18. Η συχνότητα είναι µικρότερη της αναµενόµενης λόγω της εξισορρόπησης που επιτυγχάνεται µεταξύ αντισωµάτων και θεραπευτικής αγωγής µε θειοναµίδες. Η επίπτωση της νόσου στο νεογνό δεν σχετίζεται απόλυτα µε την θυρεοειδική λειτουργία της µητέρας. Παράγοντες κινδύνου για νεογνική νόσο αποτελούν οι κάτωθι: ιστορικό προηγούµενου παιδιού µε νόσο Graves, θεραπεία µε Ι-131 και αυξηµένος τίτλος αντισωµάτων περιγεννητικά 14. Η νόσος του Graves στο νεογνό µπορεί να εκδηλωθεί ως ευερεθιστότητα, ταχυκαρδία, υπέρταση, βρογχοκήλη, εξόφθαλµος, ανεπαρκής πρόσληψη βάρους, ίκτερος, θροµβοκυτταροπενία, ηπατοσπληνοµεγαλία, υποπροθροµβιναιµία. Η εµβρυική βρογχοκήλη µπορεί να οφείλεται τόσο σε υπερθυρεοειδισµό, όσο και σε εµβρυικό υποθυρεοειδισµό λόγω της θεραπείας µε θειοναµίδες. Καρδιακή ανεπάρκεια και θάνατος µπορεί να συµβούν σε περιπτώσεις βαριάς θυρεοτοξίκωσης. Σε αίµα από τον οµφάλιο λώρο η συγκέντρωση TSH κάτω των 0.1 mu/l µε φυσιολογικές ή αυξηµένες συγκεντρώσεις Τ 4, free T 4 και Τ 3 υποδεικνύουν τη -33-
δράση TSH receptor-stimulating antibodies. Η διάγνωση επιβεβαιώνεται µε µέτρηση των θυρεοειδικών ορµονών µετά τη γέννηση και κυρίως µεταξύ 2ης µε 5ης ηµέρας της ζωής. Σε ορισµένα νεογνά η έναρξη των συµπτωµάτων µπορεί να είναι όψιµη (8η-9η ηµέρα). Η νεογνική νόσος του Graves υφείεται αυτόµατα καθώς τα TSH receptor-stimulating antibodies αποσυντίθενται. Ο χρόνος ηµίσιας ζωής είναι περίπου 12 ηµέρες. Συνήθως η κλινική πορεία της νόσου διαρκεί από 3 µέχρι 12 εβδοµάδες. ΘΕΡΑΠΕΙΑ ΤΟΥ ΥΠΕΡΘΥΡΕΟΕΙ ΙΣΜΟΥ ΚΑΤΑ ΤΗΝ ΚΥΗΣΗ Μητέρα 1. Αντιθυρεοειδικά σκευάσµατα Η προπυλθιουρακίλη (PTU) και η µεθιµαζόλη ή καρβιµαζόλη (ΜΜI) χρησιµοποιούνται για την θεραπεία του υπερθυρεοειδισµού καθώς αναστέλλουν την σύνθεση των θυρεοειδικών ορµονών. Η εγκυµοσύνη δεν φαίνεται να αλλάζει τη φαρµακοκινητική της MMI ενώ τα επίπεδα της PTU είναι πιο ελαττωµένα στο τελευταίο τρίµηνο της κύησης 19. Από τα µέχρι στιγµής δεδοµένα τόσο η πλακουντιακή διέλευση όσο και η επίδραση στη θυρεοειδική λειτουργία του εµβρύου έιναι παρεµφερής και για τα 2 φάρµακα, και έτσι για τους δύο αυτούς σκοπούς δεν συνίσταται το ένα φάρµακο περισσότερο από ότι το άλλο. Ο στόχος της αντιθυρεοειδικής αγωγής στην έγκυο είναι να βελτιώσει τη µητρική θυρεοειδική λειτουργία χωρίς παρενέργειες στο έµβρυο. εν φαίνεται να υπάρχει σταθερή συσχέτιση µεταξύ της δόσης των αντιθυρεοειδικών σκευασµάτων στη µητέρα και της εµβρυικής θυρεοειδικής λειτουργίας. Εν τούτοις υπάρχει συσχέτιση µεταξύ της θυρεοειδικής λειτουργίας της µητέρας και αυτής του εµβρύου20. Μελέτες έχουν δείξει ότι εάν η µητρική free T 4 διατηρείται στο άνω τριτηµόριο του φυσιολογικού εύρους τιµών (µη εγκυµοσύνης), τότε 90% των νεογνών θα έχουν τιµές free T 4 µέσα στο φυσιολογικό εύρος. Αντίθετα τιµές µητρικής free T 4 στα κατώτερα δύο τρίτα του φυσιολογικού εύρους σχετίζονται µε 36% των νεογνών µε ελαττωµένες τιµές free T 4. Η θεραπεία µε ΜΜΙ έχει ενοχοποιηθεί για πιθανή τερατογένεση σε έµβρυα µητέρων µε υπερθυρεοειδισµό σε αρκετές αλλά όχι σε όλες τις µελέτες 19,21,22. Πιο συγκεκριµένα έχουν αναφερθεί 2 ανεπιθύµητες δράσεις σε έµβρυα µήτερων που λάµβαναν θεραπεία µε ΜΜΙ: ατρησία οισοφάγου /ρινικών χοάνων και δερµατική απλασία (aplasia cutis). Ταυτόχρονα δεν έχουν µέχρι στιγµής αναφερθεί αντίστοιχες περιπτώσεις τερατογένεσης µε τη χρήση της PTU. Εποµένως σε χώρες -34-
όπου υπάρχουν και τα δύο σκευάσµατα, η PTU θα πρέπει να προτιµάται της ΜΜΙ ως αρχική θεραπεία, αλλά σε χώρες όπου υπάρχει µόνο η ΜΜΙ το σκεύασµα αυτό θα πρέπει να χρησιµοποιείται παρόλες τις πιθανές παρενέργειες. Πέραν της πιθανότητας πρόκλησης υποθυρεοειδισµού λόγω της θεραπείας και των πιθανών τερατογόνων δράσεων, δεν φαίνεται να υπάρχουν ανεπιθύµητες ενέργειες στην ψυχοκινητική εξέλιξη των παιδιών αυτών 23. Λίγα στοιχεία υπάρχουν όσον αφορά την ασφάλεια των σκευασµάτων αυτών κατά την γαλουχία. Παρόλα αυτά δεν έχουν µέχρις στιγµής αναφερθεί ανεπιθύ- µητες ενέργειες σε θηλάζοντα βρέφη των οποίων οι µητέρες λαµβάνουν αγωγή µε PTU (<300 mg/ηµ) ή ΜΜΙ (<20 mg/ηµ), αν και ο αριθµός των βρεφών αυτών είναι µικρός. 2. Προπρανολόλη Η χρήση της έχει συσχετιστεί µε παροδική νεογνική υπογλυκαιµία, καθώς και επεισόδια άπνοιας και βραδυκαρδίας τα οποία διαρκούν λιγότερο από 48 ώρες. Επιπλέον υπάρχουν αντικρουόµενα στοιχεία για πιθανή ενδοµήτρια καθυστέρηση του εµβρύου κατά τη χρήση προπρανολόλης, εποµένως απαιτείται τακτική παρακολούθηση της εµβρυικής ανάπτυξης 24. 3. Ι-131 Η χορήγηση ραδιενεργού ιωδίου τόσο διαγνωστικά όσο και θεραπευτικά αντενδείκνυται κατά τη διάρκεια της κύησης λόγω πολλαπλών ανεπιθύµητων παρενεργειών και πιθανότητα τερατογενετικών συµβαµάτων. Όσον αφορά συγκεκριµένα στη λειτουργία του θυρεοειδούς αδένα, η χορήγηση Ι-131 πριν την 12η εβδοµάδα της κύησης δεν επιφέρει αλλαγές στη θυρεοειδική λειτουργία καθώς ο αδένας δεν έχει την ικανότητα να δεσµεύσει το ιώδιο. Χορήγηση Ι-131 µετά τη 12 εβδο- µάδα οδηγεί σε καταστροφή του αδένα και εµβρυικό υποθυρεοειδισµό 25. 4. Χειρουργική αντιµετώπιση Αν και δεν υπάρχουν πολλά στοιχεία σχετικά µε τη χειρουργική θεραπεία κατά τη διάρκεια της κύησης, υφολική θυροειδεκτοµή µπορεί να πραγµατοποιηθεί εάν κριθεί απαραίτητη και εφόσον η µητέρα παρουσιάσει κάποια σοβαρή ανεπιθύµητη ενέργεια λόγω της λήψης αντιθυρεοειδικής αγωγής, εάν απαιτούνται υπερβολικά µεγάλες δόσεις αντιθυρεοειδικών φαρµάκων ή εάν δεν συµµορφώνεται µε τη φαρµακευτική αγωγή µε αποτέλεσµα να πάσχει από αρρύθµιστο υπερθυρεοειδισµό 26. Η χειρουργική θεραπεία θεωρείται ασφαλέστερη όταν πραγµατοποιείται µετά -35-
το πρώτο τρίµηνο, όπου έχει ολοκληρωθεί η οργανογένεση, το έµβρυο έχει λιγότερες πιθανότητες τερατογένεσης και η µήτρα παρουσιάζει µεγαλύτερη αντίδραση σε συµβάµατα που δύνανται να προκαλέσουν συσπάσεις. Έµβρυο Η θεραπεία του εµβρύου περιλαµβάνει τόσο έµβρυα µε υπερθυρεοειδισµό όσο και έµβρυα µε υποθυρεοειδισµό. Η θεραπευτική αντιµετώπιση των υπερθυρεοειδικών εµβρύων έγκειται στην χορήγηση αντιθυρεοειδικών σκευασµάτων στην µητέρα και την παρακολούθηση της εµβρυικής θυρεοειδικής λειτουργίας µέσω της καρδιακής συχνότητας και σπανιότερα της µέτρησης ορµονών στο αίµα του λώρου. Η καρδιακή συχνότητα θα πρέπει να κυµαίνεται γύρω στις 140 σφύξεις ανά λεπτό και η δόση των αντιθυρεοειδικών φαρµάκων στη µητέρα να επαναπροσδιορίζεται ανά µία µε δύο εβδοµάδες. Η θεραπευτική αντιµετώπιση των υποθυρεοειδικών εµβρύων έγκειται στην ελάττωση ή και διακοπή των µητρικών σκευασµάτων. Επίσης δύναται να χρησι- µοποιηθεί ενδοαµνιακή χορήγηση θυροξίνης (250 µγρ /εβδοµάδα για 3 εβδο- µάδες) για την βελτίωση του εµβρυικού υποθυρεοειδισµού και της εµβρυικής βρογχοκήλης 27. Σε κάθε περίπτωση και ανάλογα µε την ηλικία κύησης και την βαρύτητα των συµπτωµάτων µπορεί να επιλεγεί και η πρόκληση τοκετού. Νεογνό Η θεραπεία της νόσου στο νεογνό περιλαµβάνει τη χορήγηση κατασταλτικών σκευασµάτων (sedatives) και διγοξίνης. Ιώδιο ή αντιθυρεοειδικά φάρµακα χορηγούνται ώστε να ελαττωθεί η έκκριση των θυρεοειδικών ορµονών. Τα σκευάσµατα αυτά έχουν συνεργική δράση όσον αφορά την αναστολή της σύνθεσης των ορµονών. Επιπλέον το ιώδιο αναστέλλει την έκκριση των θυρεοειδικών ορ- µονών. ιάλυµα Lugol (5% iodide και 10% potassium iodide, 126mg iodide/ml) χορηγείται αρχικά σε δόση 8mg (1 σταγόνα) τρεις φορές την ηµέρα. Μεθιµαζόλη ή PTU χορηγείται σε δόσεις 0.5-1 mg και 5-10 mg/kg/ηµέρα αντίστοιχα ανά 8ωρο. Θα πρέπει να υπάρξει θεραπευτική ανταπόκριση µέσα σε 24 µε 36 ώρες. Εάν η ανταπόκριση δεν είναι η αναµενόµενη, η δόση του ιωδίου και των αντιθυρεοειδικών σκευασµάτων µπορεί να αυξηθεί κατά 50%. Κορτικοστεροειδή σε αντιφλεγµονώδεις δόσεις καθώς και προπρανολόλη (1-2 mg/kg/ηµέρα) µπορεί επίσης να χρησιµοποιηθούν. Τέλος έχουν χρησιµοποιηθεί radiographic contrast σκευάσµατα όπως sodium ipoate, 100 mg/ ηµέρα ή 0.3-0.5 mg ανά 2-3 ηµέρες, είτε µόνα τους είτε σε συνδυασµό µε αντιθυρεοειδική αγωγή 5,28. -36-
Συµπεράσµατα Η πρόοδος στην ιατρική τα τελευταία χρόνια έχει επιφέρει σηµαντικές αλλαγές και βελτιώσεις στην φροντίδα της εγκύου και του αναπτυσσόµενου εµβρύου. Αυτό φυσικά αφορά και τη ρύθµιση των πιθανών δυσλειτουργιών στη θυρεοειδική λειτουργία όπως ο υπερθυρεοειδισµός. Στο κεφάλαιο αυτό δόθηκαν συνοπτικές πληροφορίες για την παθογένεια της νόσου του Graves στη µητέρα, στο έµβρυο και στο νεογνό, η διαγνωστική προσέγγιση της νόσου καθώς και οι διαφορετικοί τρόποι θεραπείας. Επειδή η σωστή ρύθµιση αφορά τόσο τη µητέρα όσο και το έµβρυο-νεογνό και ιατροί πολλαπλών ειδικοτήτων ασχολούνται µε την «δυάδα» µητέρας-παιδιού, είναι σηµαντικό να υπάρχουν κοινές κατευθυντήριες γραµµές βασισµένες σε ενδείξεις (evidence based guidelines 29 ). Βιβλιογραφία 1. Hollowell JG, Staehling NW, Flanders WD et al: Serum TSH, T4, and thyroid antibodies in the United States population (1988 to 1994): National Health and Nutrition Examination survey (NHANES III). J Clin Endocrinol Metab 87:489-499, 2002. 2. Glinoer D: Thyroid hyperfunction during pregnancy. Thyroid 8:859-864, 1998. 3. Mestman JH: Hyperthyroidism in pregnancy. Best Pract Res Clin Endocrinol Metab 18:267-288, 2004. 4. Amino N, Tanizawa O, Mori H et al: Aggravation of thyrotoxicosis in early pregnancy and after delivery in Graves disease. J Clin Endocrinol Metab 55:108-112, 1982. 5. Fisher DA: Disorders of the thyroid in the newborn and infant. In Sperling M (ed): Pediatric Endocrinology, Saunders, 2002. 6. Burrow GN, Fisher DA, Larsen PR: Maternal and fetal thyroid function. N Eng J Med 331:1072, 1994. 7. Fisher DA, Dussault JH, Sack J et al: Ontogenesis of hypothalamic-pituitary-thyroid function and metabolism in man, sheep and rat. Rec Prog Horm Res 33:59, 1977. 8. Roti E, Gnudi A, Braverman LE: The placental transport, synthesis and metabolism of hormones and drugs which affect thyroid function. Endocr Rev 4:131, 1983. 9. Ballabio M, Poshyachinda M, Ekins RP: Pregnancy induced changes in thyroid function: Role of human chorionc gonadotropin as putative regulator of maternal thyroid. J Clin Endocrinol Metab 73:824, 1992. 10. Panesar NS, Li CY, Rogers MS: Reference intervals for thyroid hormones in pregnant Chinese women. Ann Clin Biochem 38:329-332, 2001. 11. Demers LM, Spencer CA. Laboratory medicine practice guidelines: laboratory support for the diagnosis and monitoring of thyroid disease. Clin Endocrinol (Oxf) 58:138-140, 2003. 12. Mitsuda N, Tamaki H, Amino N, et al: Risk factors for developmental disorders in infants born to women with Graves disease. Obstet Gynecol 80:359, 1992. 13. Millar LK, Wing DA, Leung AS et al: Low birth weight and preeclampsia in pregnancies -37-
complicated by hyperthyroidism. Obstet Gynecol 84:946-949, 1994. 14. Davis LE, lucas MJ, Hankins GD, et al: Thyrotoxicosis complicating pregnancy. Am J Obstet Gynecol 160:63-70, 1989. 15. Phoojaroenchanachai M, Sriussadaporn S, Peerapatdit T, et al: Effect of maternal hyperthyroidism during late pregnancy on the risk of neonatal low birth weight. Clin endocrinol (Oxf) 54:365-370, 2001. 16. Druzin ML, Hutson JM, Edersheim TG: Relationship of baseline fetal heart rate to gestational age and fetal sex. Am J Obstet Gynecol 154:1102,1986. 17. Thorp-Beeston JG, Nicolaides KH, McGregor AM: Fetal thyroid function. Thyroid 2:207, 1992 18. Weetman AP: Graves disease. N Engl J Med 343:1236-1248, 2000. 19. Mandel SJ, Brent GA, Larsen PR: Review of antithyroid drug use during pregnancy and report of a case of aplasia cutis. Thyroid 4:129-133, 1994. 20. Mortimer RH, Cannell GR, Addison RS et al: Methimazole and prpylthiouracil equally cross the perfused human term placental lobule. J Clin Endocrinol Metab 82:3099-3102,1997. 21. Clementi M, DiGianantonio E, Pelo R et al: Methimazole embryopathy: delineation of the phenotype. Am J Med Genet 83:43-46, 1999. 22. DiGianantonio E, Schaefer C, Mastroiacovo PP et al: Adverse effects of prenatal methimazole exposure. Teratology 64:262-266, 2001. 23. Eisenstein Z, Weiss M, Katz Y et al: Intellectual capacity of subjects of subjects exposed to methimazole or propylthiouracil in utero. Euro J Pediatr 1515:558-559, 1992. 24. Klasco RK: REPROTOX database. Greenwood Village, OO: Thompson Micromedex, 2005. 25. Zanzonico PB: Radiation dose to patients and relatives incident to I131 therapy. Thyroid 7:100-204, 1997. 26. Burrow GN: The management of thyrotoxicosis in pregnancy. N Eng J Med 313:562-565, 1985. 27. Davidson KM, Richards DS, Schatz DA et al: Successful in utero treatment of fetal goiter and hypothyroidism. N Eng J Med 324:543-546, 1991. 28. Karpman BA, Rappoport B, Filetti S et al: Treatment of neonatal hyperthyroidism due to Graves disease with sodium ipodate. J Clin Endocrinol Metab 64:119, 1987. 29. Endocrine Society Clinical Practice Guideline: Management of thyroid dysfunction during pregnancy and postpartum. J Clin Endocrinol Metab 92(8):S1-S47, 2007. -38-
ΕΡΩΤΗΣΕΙΣ ΠΟΛΛΑΠΛΗΣ ΕΠΙΛΟΓΗΣ 1. Η πιο συχνή αιτία νεογνικού υπερθυρεοιδισµού είναι A. Νόσος του Graves Β. Αυτοάνοση θυρεοειδίτιδα- υπερθυρεοειδική φάση Γ. Τοξικό αδένωµα. Θεραπεία µε Θειοναµίδες 2. Ο εµβρυικός θυρεοειδής µπορεί να δεσµεύσει ιώδιο από A. Την 6η εβδοµάδα κύησης Β. Την 10η εβδοµάδα κύησης Γ. Την 12η εβδοµάδα κύησης. Την 20η εβδοµάδα κύησης 3. Ο πλακούντας είναι διαπερατός στην (µπορεί να ισχύουν πάνω από ένα. A. Τ4 Β. Τ3 Γ. TSH. TRH Ε. Όλα τα παραπάνω 4. Ο υπερθυρεοειδισµός κατά τη διάρκεια της κύησης σχετίζεται µε όλα εκτός από A. Χαµηλό βάρος γέννησης Β. Προεκλαµψία Γ. Καρδιακή ανεπάρκεια. Υπόταση 5. Ο υπερθυρεοειδισµός στο έµβρυο προκαλεί όλα εκτός από A. Νεογνικό ίκτερο Β. Ηπατοσπηνοµεγαλία Γ. Βραδυκαρδία. Βρογχοκήλη 6. Η PTU A. Aναστέλλει την έκκριση των θυρεοειδικών ορµονών B. Aναστέλλει την σύνθεση των θυρεοειδικών ορµονών Γ. Προκαλεί τερατογένεση. εν διαπερνά τον πλακούντα -39-
7. Κατά τη διάρκεια της κύησης µπορεί να χρησιµοποιηθούν όλα εκτός από A. Προπρανολόλη Β. Ραδιενεργό ιώδιο Γ. Θειοναµίδες. Χειρουργική αντιµετώπιση 8. Για τ η θεραπεία της νεογνικής νόσου του Graves µπορεί να χρησιµοποιηθούν όλα εκτός από A. PTU και µεθιµαζόλη B. Lugol διάλυµα Γ. ιγοξίνη. Ραδιενεργό ιώδιο Ι-131 9. Για την σωστή παρακολούθηση του εµβρύου απαιτούνται πάντα (µπορεί να ισχύουν πάνω από ένα. A. Η παρακολούθηση των µητρικών τιµών T4, TSH Β. Η παρακολούθηση των µητρικών τιµών TSH receptor-stimulating antibodies Γ. Η υπερηχογραφική παρακολούθηση του εµβρύου. Ο προσδιορισµός της συγκέντρωσης εµβρυικών ορµονών Ε. Όλα τα παραπάνω 10. Ο υπερθυρεοειδισµός κατά την κύηση και η αντιµετώπισή του µπορεί να προκαλέσει στο έµβρυο όλα εκτός από A. Υπερθυρεοειδισµό Β. Υποθυρεοειδισµό Γ. Βρογχοκήλη. Βραδυκαρδία Σωστές απαντήσεις κατά σειρά A,B,A/B/,,Γ,B,B,,A/B/Γ, -40-